ผมขอบัญญัติว่า “วูบหนึ่งของการเอาตัวรอด” ไอ้ผมก็ได้รับผลประโยชน์จากละครหลังข่าวที่แม่ผมบังคับให้ผมดูเป็นเพื่อน เพราะตั้งแต่พี่สาวแพ้ท้องไม่มีใครมาคอยเม้าตัวอิจฉา แล้ววันนี้ผมก็ได้รู้ว่าละครไทยมีประโยชน์ ด้วยฝีมือระดับพระเอกร้อยล้าน ร่างของผมค่อย ๆ เซแซ๊ด ๆ ไปด้านหลังช้า ๆ เนื่องจากว่าถ้าโง่ล้มไปข้างหน้าหัวจะฟาดกับบันได้ได้
“โอ้ย~ หน้ามืด” ผมออกแอ๊คติ้งเล็กน้อย ตอแหลพองามจะไม่พูดอะไรก็กลัวเค้าไม่รู้ว่าจะเป็นลม พอผมพูดแค่นั้นไอ้พี่ทรีแทบจะวิ่งชายเดี่ยวมาเกี่ยวผมขึ้นจากพื้นทันที
“โฟม! โฟม! !” เสียงแรกที่ดังข้าง ๆ หูผมจนขี้หูจะกระดอนออกมาด่าหน้าไอ้คนอุ้มด้านนอก เท้าก็ก้าวฉบับ ๆ ไปห้องนรก เอ๊ย! ห้องนอนเร็วไว
“โฟมเป็นอะไรมากรึเปล่า” ผมมองดวงหน้าที่ชะโงกเกือบจะหายใจรูเดียวกับผม มือไม้ก็จับไปเสียทุกส่วน
“ออ... คือ ออ...เอ่อ ๆ โฟมปวดหัวม๊ากมากเลยพี่ทรี” ตอแหลใส่ไข่ เทสตอเบอรี่ไปหนึ่งเข่ง ยิ่งผมพูดแบบนี้ไอ้พี่ทรีมันก็ลุกพรวดทันที
“พะ...พี่จะไปไหน” ไอ้อาการพูดเริ่มจะเป็นติดอ่าง ก็เพราะหน้าของดีส อีส อะสามีมันดูกังวลมากมาย แถมหาอะไรบางอย่างในกระเป๋ากางเองอยู่
“พี่จะพาโฟมไปหาหมอ โฟมใจเย็น ๆ นะเดี่ยวพี่จะให้หมอเอ็กเรย์โฟมให้ระเอียดเลย รับสะทีสิวะ...” ผมเห็นไอ้พี่ทรีเดินไปเดินมากดโทรศัพท์หน้าตาแปลก ๆ สำหรับยุกอดีตแต่คงกิ๊บเก๋สุด ๆ สำหรับอีก 1000 ปีละมั่ง
“พะ..พี่ทรี พี่ทรี้! เดี่ยวก่อนโฟมพึ่งนึกได้ว่าไม่ได้ปวดหัวแล้ว ปวดท้องต่างหาก” ไอ้ผมที่ไม่ค่อยถูกกับหมอไม่ว่ามันจะพัฒนาขึ้น หรือเลวลงสักเท่าไหรยังไงไอ้พวกหมอก็ขี้โกหกทั้งนั้น คุณเคยโดนไหมละตอนเด็กจะฉีดยาเราพูดซะหวานจ๋อย ไม่เจ็บนะครับ..ไม่เจ็บนะคะ แม่งแทงเข็มไปเห็นเมื่อไรกูก็เจ็บทุกที มึงไม่ได้โดนแทบเข็มแบบกูนิก็พูดได้ว่าไม่เจ็บนะสิ
“ห๊ะ!!! ปวดท้อง ตายละ...ป้านองบีบอกเอเมทเอารถออก คุณนายใหญ่ปวดท้อง” บ๊ะ....กูบอกมึงกี่ทีว่าให้เรียก ‘นายใหญ่’ เฉย ๆ ไม่ต้องเติม ‘คุณ’ เรียกคุณนายใหญ่ ดูกูเป็นป้าแก่ ๆ ไงไม่รู้ มัวแต่พล่าม...ดูพวกป้านองบีกับขี้ปลาทองวิ่งวุ่นกันไปหมดเพราะผม ไม่ใช่สิ..มันเป็นเพราะป้านองบีขี้งกนั้นแหละจ่ายมาดี ๆ ก็สิ้นเรื่อง
“พี่ทรี...หยุดก่อนโฟมเปลี่ยนใจแล้วไม่ปวดท้องดีกว่า ขอปวดหินปูนในช่องปากแทนแล้วกัน” พวกคุณคงคิดว่ามันช่างเป็นการเจ็บปวดที่น่าเห็นใจมากใช่ไหมละ อย่ามาส่ายหน้า..ผมรู้ว่าพวกคุณคิดอะไร
“ปวดอะไรนะ” ผมมองหน้าคนตัวใหญ่ที่นั่งริมเตียงข้าง ๆ ผม
“ผม...ผม... อ๊อ! ผมมีอะไรจะบอก”
“จะเป็นอะไรอีกหื้อ......”
“ผมคิดได้แล้วว่าไม่ควรเป็นอะไร งั้นผมไม่เป็นอะไรดีกว่า” เนียนกันไป แถกันไปอย่างได้แคร์สื่อช่วงนี้นาทีทองจะรอดหรือไม่รอด และควรจะเบี่ยงเบนประเด็นให้ไกลจากความผิดให้มากที่สุด
“เมื่อกี้เป็นลม แล้วบอกพี่ว่าปวดท้อง แล้วอะไรอีกนะไอ้หินปูนอะไรนั้นอีก แล้วทีนี้จะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรแล้วงั้นหรอ! โฟมเอาความรู้สึกของพี่มาล้อเล่นหรือไง!” จ๋อยเลยครับ โดยพ่อหน้าสุดหล่อเมื่อกี้ยังเป็นพี่ติ๊ก เจษฎา ตอนนี้กลายเป็นพี่เคนในเรื่องสวรรค์เบี่ยงเสียแล้ว แล้วผมควรทำบทอะไรละ...เอาทีถนัดแล้วกัน
“โฟมไม่ได้ล้อเล่นไง พี่ถามใช่ไหมว่าโฟมเป็นอะไร...โฟม..โฟมก็เป็นเมียพี่ไง”
พูดแค่นี้ผมยิ้มแก้มปริ เห็นไหมว่าการตอแหลใช่ว่าจะมีข้อเสียเสมอไป ฮะๆๆๆๆ
****
มาแก้ตัว เอ๊ย..แก้คำผิดค้า (เจออีกบอกนะคะ
)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
