หัวข้อ: อยากให้รัก ตอนที่ 6 คนบนฟ้า (ต่อจากตอนที่แล้ว)52 29/7/55

[cloud9]

555555555555555555  โอ้ยยย ขำ....นายเอกบ้าดีอะ ตลกโคด
มาต่ออีกเร็วๆน้า อยากรู้ว่านายเอกท้องจิงป่าว!! 

   

[ordkrub]

อ่านแล้วชักมึนครับ
ท้อง?????

[sa~waii]

โฮะ เกิดอะไรขึ้นนี้ๆๆๆๆๆๆ

[acorntan]

อะเด๊ะ.....  ผมนั่งค้างอยู่ท่านั้นจนไอ้หื่นมันลุกไปส่งไอ้หมอเถื่อนออกไป  ในหัวสมองค่อย ๆ คิดคำพูดของมันออกมาทีละประโยคตามที่ได้ร่ำเรียนมาว่าเป็นอวจนภาษา  ใครท้อง?

   ขอแสดงความยินดีกับทั้งสองคนด้วยนะครับ   สองคนประโยคนี้สมบูรณ์ เพราะคนจะทำลูกมาได้ต้องทำกันสองคน  ทำคนเดียวไม่ได้  คนแรกไอ้หื่น  อีกคนนะใคร?

   ตอนนี้ภรรยาของคุณตั้งครรภ์อ่อน ๆ   ผมที่ไม่สบายก็ไม่ได้หมายความว่าผมท้องเสียหน่อย  แล้วผู้ชายที่ไหนมันท้องได้วะ  คงไม่ใช่ผม...

   ผมยังคงนั่งค้างอยู่สารรูปเดิมบนเตียงโคตรใหญ่  ไอ้ไฮโลวิ่งเข้ามาในห้องก่อนเจ้านายมันจะเข้ามา  มันกระโดดขึ้นมาบนเตียงนั่งข้าง ๆ ผม  สายตาของเราทั้งคู่จ้องหน้ากัน
   ผมจะมีน้องใช่ไหมฮะ 

   “เฮ้ย!!”  ผมตกใจกับตัวเอง  คิดว่าไอ้ไฮโลมันพูดกับผม  แถมยังหมายถึงผมกำลังท้องอีก

   “ดีใจไหมที่จะมีลูกด้วยกัน”  ไอ้หื่นมันยกกับข้าวหน้าตาแปลก ๆ มาข้าง ๆ ผม  ผมไม่รู้ว่าที่มันยกมามันผสมระหว่างอะไรถึงหน้าตาเป็นอย่างงี่

   “ยินดีด้วยนะ  แล้วนายจะทำยังไงต่อไป”

   “รอนายหายดีก่อนแล้วค่อยไปฝากครรภ์  ผู้ชายท้องยิ่งพัฒนาเร็วด้วยสิ แต่กว่าจะคลอดก็ตั้ง 10 ไม่ก็ 11 เดือน”  ผมเอานิ้วแคะเข้าไปในหู  หวังให้ขี้หูของผมอย่าได้บดบังเสียงที่มันพูด

   “มึงว่าไงนะ  มึงเพี้ยนแล้วผู้ชายที่ไหนมันท้องได้มั่ง”

   “เธอนั้นแหละที่เพี้ยน  ผู้ชายก็ท้องได้ใคร ๆ ก็รู้  แต่มันก็ไม่ทุกคน”

   “มึงว่าไรนะ  ผู้ชายท้องได้ วะฮ่า ฮ่า ฮ่า  ฮิ๊ว......  บ้านมึงรึไงผู้ชายท้อง”  ผมหัวเราะตัวงอที่มันบอกว่าผู้ชายท้องได้ ผมโง่หรือแกล้งโง่กันนี้  ผู้ชายมีแต่ไข่ ไม่ได้มีรังไข่เสียหน่อย

   “จะแกล้งโง่ยังไง  ในท้องนายก็มีลูกฉันนอนเล่นอยู่  อย่าคิดทำร้ายเค้าเป็นอันขาด”  ผมหัวเราะขาด ๆ หาย ๆ มือผมลูบไปที่หน้าท้องมันเรียบกิ๊ง

   “ไอ้หื่น  ที่นี้ที่ไหนวะ”

   “ประเทศไทยไง  นายไข้จนบ้าไปแล้วหรอ”  ไอ้หื่นคนของเหลวในถ้วยไปมา  แล้วจับยัดเข้าปากผมมันยังไงก็ไม่รู้

   “ประเทศไทยบ้านป้ามึงมีหิมะตก”  ผมชี้ไปนอกหน้าต่างที่ยังคงมีหิมะตกไม่ขาดสาย

   “มันแปลกตรงหน้าที่เมืองไทยหิมะตก  ถ้าที่ญี่ปุ่นตกสิแปลก”  สมองของเด็กเรียนวิทย์ได้แค่ปีเดียวอย่างผมเริ่มประมวลผล  ไอ้ญี่ปุ่นมันมีหิมะตกมันแปลกตรงไหนครับ  ประเทศไทยตกสิแปลกทั้งปีทีแต่ฤดูร้อน  ฤดูร๊อนร้อน  ฤดูร้อนสุด ๆ  แล้วก็ฤดูโคตรร้อน  แต่ที่ผมหนาวสั่นหงึก ๆ นี้บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้น

   “กระเป๋าตังค์กูอยู่ไหน”  พอผมอ้าปาก มันก็ยัดข้าวให้ผมกิน  กูจะตายก็เพราะมึงนั้นแหละไอ้หื่น

   “นายไม่มีอะไรติดตัวมาเลยนะ  อ้อ...มีนาฬิกาเรือนหนึ่งแต่มันคงเสียแล้วฉันเก็บไว้โต๊ะข้าง ๆ นาย”  ไอ้หื่นมันเปิดลิ้นชักแล้วหยิบนาฬิกาที่พ่อซื้อให้ผม  นาฬิกาของผมตายจริง ๆ  มันตายตอนเวลาหกโมงครึ่ง

   “วันนี้วันที่เท่าไร  ปีอะไร  พ.ศ.อะไร”  ผมจ้องหน้าไอ้หื่นแบบจริงจังสุด ๆ พอ ๆ กับจ้องหน้าอาจารย์เวลาเค้าตัดสินคะแนนรายงานหน้าชั้น

   “กินข้าวก่อนแล้วจะตอบ”  มันพูดแบบนั้นผมจึงแย่งข้าวราวกับอาหารไก่มากินเอง  แต่กินไปได้สามคำผมก็รู้สึก......

   “ห้องน้ำอยู่ไหน...”

   “ปวดฉี่หรอ  อยู่ตรงนู้น”  มันชี้ไปตรงห้องข้าง ๆ  อ๊อ...ทำไมผมถึงไม่รู้หรอครับว่ามันอยู่ไหน  เพราะห้องนี้ไม่ใช่ห้องเดิมที่ผมกับมันมาทำเครื่องกำเนินไฟฟ้ากัน  สงสัยย้ายห้องกลัวผมหนีแหง๋ม  ผมค่อย ๆ เดินเข้าไปในห้องน้ำ  ผมจับอ่างล้างหน้าก้มหน้าลง  ค่อย ๆ สูดหายใจเข้าลึก ๆ   เหงื่อเริ่มผุดเต็มหน้าทั้ง ๆ ที่มันหนาวจับใจ

   “เป็นอะไรรึ.....เฮ้ย!”   ไอ้หื่นมันเข้ามาครับ  แต่พอผมได้ยินเสียงมันของที่กินเข้าไปมันออกมาทางเดิมสะผมปวดกระเพาะไปหมด

   “แค๊ก ๆ  อั๊วะ.....”  ผมอ้วกออกมาจนหมดพุง  จึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมา

   “ไอ้บ้าแกเอาอาหารเป็นพิษมาให้แดกใช่ไหม”  ไอ้ผมนะมันปากดีเพราะมีเพื่อนผู้หญิงเยอะ  จะหมดท่าแต่ปากก็ยังขยับได้ครับ

   “จะบ้าหรอ  นายแพ้ท้องต่างหาก”  ผมได้ยินสิ่งที่ผมไม่อยากได้ยินมากที่สุด  ผมท้องจริง ๆ หรอ  แถมท้องกับคนที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อด้วยซ้ำ  รู้ดังนั้นแข้งขามันดูเหมือนจะถ่านหมด  ดีหน่อยที่ได้มหากามมันมาอุ้มผมทัน

   ผมตาลอยมองเพดานไปจนถูกวางบนเตียง  ผมฝัน..ฝันแน่ ๆ ..ฝันเหี้ย ๆ ด้วย  อะคุณลองคิดดูผู้ชายที่ไหนแม่งท้องกันมั่งวะ  ผมหันไปมองไอ้ที่นั่งข้าง ๆ เตียงด้านซ้ายกำลังคุยโทรศัพท์อยู่  กันไปด้านขวาก็เจอหมาไฮโลนอนหมอบมองผมอยู่ใกล้ ๆ  ทำไมผมฝันแปลกจัง

   “อยากกินอะไรไหมจะให้แม่บ้านทำให้กิน  จะได้กินยาหลังอาหาร”  ผมหันไปมองไอ้มหาหื่น

   “กูฝันอยู่รึเปล่า”  ผมถามดี ๆ มันดันหัวเราะ  มือมันใหญ่เท่าหน้าผมมันจับหน้าผากใสกิ๊งราวกับนายแบบของผมลูบไปมา

   “ถ้านายคิดว่าฝัน  มันคงเป็นฝันที่ดีที่สุดใช่ไหม”

   “เปล่าฝันร้ายในรอบปี  กูจะไปเอาน้ำมนต์เก้าวัดมาอาบ”มันทำหน้างง ๆ

   “น้ำมนต์  คืออะไร”  บ๊ะ..ไอ้นี้ลูกครึ่งหรือไงวะไม่รู้จักน้ำมนต์

   “ถามไรหน่อยสิ  วันนี้วันที่เท่าไร”  ผมจ้องไอ้หื่นนั้นอย่างจริงจัง

   “วันนี้วันที่  26  มิถุนายน  พ.ศ. 3553”

   “ฮะ!!!~”  แม่เจ้า!  มันตอแหลหรือว่ามันพูดจริง  ผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง  ผมข้ามมิติมาหรอ  ถ้างั้นผมของเป็นบรรพบุรุษของมันได้เลย

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

  สงสัยศาลเจ้าตา-ยายท่านจะเล่นตลกซะแล้วล่ะ นี่ข้ามมิติเวลามาเป็นพันปีเลยนิ

แล้วอีตาพระเอกไปเจอก็ปิ๊งเข้าอย่างแรงเลยเหรอ ถึงขนาดลักพาตัวคนไม่มีอะไรมาปล้ำแล้วยังคิดจริงจังด้วย

ว่าแต่..ตาหื่นชื่ออะไรล่ะ? ยังไม่รู้ชื่อเลยนะ ทำไมโฟมไม่ถามชื่อสามีด้วยล่ะจ๊ะ

นี่ถ้าจะกลับไม่ได้ง่ายๆแล้วด้วย น้ำมนต์ยังไม่รู้จัก วัดก็คงไม่มี ศาลเจ้าก็คงเช่นกัน (แล้วโผล่มาได้ไงเนอะ) หุหุ~

ปล.อัฟแล้วขึ้นหัวเปลี่ยนตอนที่เท่าไหร่ๆแล้วด้วยสิคะ เด๋วคนเขาไม่รู้ว่าอัฟเดทแล้วนะ เปลี่ยนที่กระทู้แรกที่ลงกฎอ่ะ 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

^
^
ก็เปลี่ยนเป็นแล้วนี่นา?

[acorntan]

ดีใจเลิกโง่ไปหนึ่งเปาะ  คริๆ  ขอบคุณนะคะที่สอนแตน เดี่ยวเอามาลงอีก 555

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อิอิ~ ^^ มิเป็นไรเคอะ จะรออ่านนะ เป็นกำลังใจให้

[acorntan]

“ตกใจอะไรนักหนา  นายชื่ออะไร” เสียงเคาะประตูพร้อมกับแม่บ้านทั้งสาวไม่สาวเดินเอาอาหารแปลก ๆ เข้ามาในห้อง  พอพวกเธอออกไปหมดผมจึงเริ่มปริปากอีกครั้ง

   “ชื่อโฟม  อภิชาติ  เรืองโสภา”

   “ชื่อเพราะจัง  ฉันไม่ค่อยเห็นใครตั้งชื่อแบบไทยแท้อย่างนี้มานานแล้ว  ฉันชื่ออองค์ตาล  เทพพิทักษ์  เป็นเอเชียไม่แท้  เป็นตระกูลที่เก่าแก่ที่สุดของไทย”

   “มีชื่อเรียกง่าย ๆ ไหม”  คือยอมรับกระดากปากจะเรียก อองค์ตาล  เหมือนผมกำลังจะพูดถึงอองซาน  ซุจีไงงั้น

   “เรียก  ทรี  ก็ได้  อ้าปากสิ”  ผมอ้าปากกินอะไรสักอย่างเหมือนขนมปัง  แล้วมันก็ตักเหมือนเนื้อหมูผัดใส่ปากผมอีกที  ก็ยังดีกว่าไอ้อาหารไก่เมื่อกี้เยอะ

   “นายจับฉันมาทำไม”  ไอ้หื่นคูณสามเงยหน้าสบตาผม แล้วยัดของในช้อนเข้าปากผมอีกที

   “ฉันไม่ได้จับนายมา  พ่อบ้านต่างหากส่งนายมาเป็นของขวัญ...แล้วก็เป็นของขวัญที่พิเศษมาก” ผมยิ้มให้ผม  แต่ผมก็เฉย ๆ ไม่หวั่นไหวในความหล่อของผม  ผมกวักมือเรียกไฮโลขยับมานอนข้าง ๆ ผม  มันฉลาดมากเลย

   “นายรู้ไหมว่าฉันไม่ใช่คนที่นี้”  เหมือนมันรอจังหวะผมพูด  พูดยังไม่ทันหุบปากมันก็ยัดของเข้ามากผมอีกครั้ง

   “รู้สิ....  แค่รูปร่างหน้าตาของเธอก็บ่งบอกแล้ว  พวกไทยแท้มีแต่เชื้อพระวงค์ทั้งนั้น”  คุณเริ่มสงสัยไหมครับว่ามันพูดไอ้ไทยแท้ กับไม่แท้มานานละ  มันคืออะไร  แค่ผมขอเคี้ยวหญ้าในปากก่อนเดี่ยวค่อยถามมัน

   “นายอธิบายเรื่องไทยแท้  กับไม่แท้ให้ฟังหน่อยสิมันเป็นยังไง  ทำไมผู้ชายอย่างเรา ๆ นายถึงบอกว่าท้องได้  ทั้ง ๆ ที่ ๆ กูจากมาผู้ชายท้องไม่ได้”  มันยัดข้าวใส่ปากผมอีกครั้ง แถมให้ผมถือน้ำในมืออีกสงสัยกลัวผมติดคอ

   “ฉันก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่องพวกนี้หรอกนะ  แต่ตระกูลของฉันเริ่มแรกเดิมทีเป็นพวกไทยแท้ คือพ่อแม่เป็นเอเชียแท้กันทั้งคู่  ต่อมาพวกเลือดผสมก็เข้ามาแต่งงานในตระกูลเชื้อสายไทยแท้ของตระกูลจึงเริ่มหายไป  อย่างฉันที่ตรวจดีเอ็นเอก็บอกได้ว่า  ฉันมีสายเลือดเอเชียเพียง 70% เท่านั้น”  ไอ้หื่นยกช้อนมาจ่อปาก  แต่ผมหันหน้าหนี  เพราะผมรู้สึกมันจะตีขึ้นมาแถวคอหอยอีก  ผมส่ายหน้าไปมามันก็เลยยกของในมือให้ผมจิบ

   “ทำไมมันถึงเกิดไอ้พวกไทยไม่แท้ขึ้นละ ทั้ง ๆ ที่คนไทยก็ประชากรเยอะทุกปี”  ผมก็เดาเอาจากประชากรปี 2553 นะครับว่าไทยแท้มันเยอะ  เด็กไทยเป็นแม่คนตั้งแต่อายุ 10 ขวบ มันจะมีโอกาสเอาของชาวบ้านมาผสมได้ยังไง

   “ก็อย่างที่รู้ ๆ ก่อนเมื่อเกือบพันปีก่อน  แกนโลกปรับเปลี่ยนไป  เอเชียเคลื่อนตัวตามแกนโลก  คนตาเสียส่วนใหญ่.....ที่เหลืออยู่ก็น้อย  พวกที่เป็นเอเชียแท้จะอายุยืนและมีภูมิคุ้มกันโรคดีกว่าพวกเอเชียไม่แท้ไง”  ผมได้ยินดังนั้นผมนึกถึงหนังเรื่อง 2012  ทันที  แต่ที่แย่กว่านั้นมันมาตอนที่โลกมันสงบสุขแล้ว

   “ฮือ..... ฮึก  งั้นพ่อแม่พี่น้องฉันก็กลายเป็นปุ๋ยไปแล้วนะสิ  ทำไมต้องเหลือกูไว้คนเดียวด้วยวะ  ยังไม่ได้บวชทดแทนคุณเลย”  ผมน้ำตาไหลพราก  ๆ  เมื่อคิดถึงพ่อแม่ผมกำลังเป็นปุ๋ยอยู่ที่ไหนในพื้นดินสักแห่ง

   “พ่อกับแม่นายตายหมดเลยหรอ  เสียใจด้วยนะ”  มึงไม่รู้อะไรตอนนี้ถ้าย้อนเวลาไป  คงกำลังทำพิซซ่ากันเพลินไปเลย  แต่มาอยู่ที่นี้ตอนนี้ซากยังหาไม่เจอ

   ผมไม่พูดอะไรอีก นอนตะแคงเห็นหน้าหมายังดีกว่าหน้ามัน  สูดน้ำมูกที่จะไหลออกมาอย่างหนักหน่วง  คิดถึงพ่อคิดถึงแม่  แถมยังคิดถึงพี่สาวที่ท้องอยู่หลานก็ยังไม่เห็นหน้า  พ่อกับแม่จะดีใจไหมนะที่ผมจะมีหลานให้ท่านอีกคน  กลับไปได้ก็โชคดีหน่อยที่ทหารไม่ต้องการคนตั้งครรภ์มาเกณฑ์ทหาร

   ฝ่ามือของไอ้หื่นมันลูบหลังผมเบา ๆ มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีหน่อย ๆ ผมนอนร้องไห้มองหิมะตกไปพราง ๆ  มือข้างหนึ่งกำนาฬิกาตายไว้ อีกข้างกำลังจับไอ้ไฮโลอยู่

   “โฟม  กินยาก่อนค่อยนอน”  ลมหายใจอุ่น ๆ กระทบซีกแก้มของผม  ผมหันไปมองมันทั้ง ๆ มันทั้ง ๆ ที่หน้ายังเปียกอยู่

   “ร้องไห้ทำไม  ปวดหัวอยู่หรอ”  มันยังคงเอามือเช็ดน้ำตาผมอยู่  เป็นมึงจะร้องไหมละ  จากบ้านจากเมืองมาพันปี  แถมภายในเวลาไม่กี่วันโดยเกย์เสียบ  ท้องอีก  แล้วก็พึ่งรู้ว่าพ่อกับแม่เป็นปุ๋ยไปแล้ว  ไอ้ที่จะหยุดร้องเลยร้องเข้าไปใหญ่

   “อย่าร้องกินยาก่อน”  ผมสะอึก  ผ่านมาเป็นพันปีประเทศไทยยังคงมียาเม็ดอยู่หรอ  ผมมองไอ้เม็ดเล็ก ๆ กลม ๆ ใสสีเหลืองในมือมันมองเม็ด  แต่ยาก็คือยาผมของปฏิเสธ  ผมส่ายหน้าไปมา

   “ไม่ขมหรอก”  เชื่อมึงก็ก็หมาแล้วไอ้หื่น  มันช้อนให้ลุกขึ้น แต่ผมทำเป็นหน่วงน้ำหนักให้มันหนัก ๆ เข้าไว้  แต่มันก็ยกขึ้นได้  ยาสองเม็ดเข้าปากผมพร้อมกับน้ำหมดแก้ว  มันยิ้มที่มันชนะ  ออ....ยกนี้ก็ยอมไปก่อน

   ผมล้มตัวนอนอีกครั้ง  นอนมองหิมะสีขาวเกาะหน้าต่างข้างนอก...ถ้ามีน้ำแดงน้ำหวานเฮลส์บลูบอยมาสักขวด ราดไปคงอร่อยหน้าดู  ว่าแล้วน้ำลายก็ไหลเอาไว้มีแรงจะย่องไปชิมละกัน  แล้วอยู่ ๆ ผมก็อยากร้องไห้มาอีก  อยากกลับบ้านที่สุดเลย  รายการวงเวียนชีวิตยังมีอยู่ไหมครับผมจะไปให้สัมภาษณ์สดว่าชีวิตผมรันทดขนาดไหน

   ไอ้หื่นมันขึ้นมานอนบนเตียงกับผม  แขนของผมกำลังสอดใต้คอผมแทนหมอน  แขนอีกข้างก็กอดรัดผมอยู่  ตัวมันสูงมาก...แต่ผมก็ไทยแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์  มันพันธ์ทางจะตัวใหญ่กว่าผมก็ไม่แปลก

   “คิดอะไรอยู่” ไอ้หื่นถามผม  แต่ผมก็ไม่รู้จะบอกมันยังไง ว่าผมกำลังอยากออกเรื่องเล่าเช้านี้  เพื่อบอกว่าผมมาจากปี 2553  ไม่ใช่ปี 3553 อย่างที่เป็น

   “พรุ่งนี้พ่อกับแม่จะมาหา ลงไปต้อนรับท่านหน่อยนะ”

   “ไม่ไป!”

   “ไม่เป็นไรฉันอุ้มลงไปเอง”  ผมยกผ้าห่มคลุมทั้งตัว....ใจก็คิดถึงพ่อแม่ตัวเอง น้ำแดงไว้ราดหิมะ  ลูกในห้อง  อะไรมากมาย

   ~ลูก  ลูกเอ๊ย ได้ลูกตามที่ขอแล้วอย่าลืมเอาหลานมาให้ตากับยายดูด้วยนะ~   
   ตากับยายคู่หนึ่งกำลังยืนลูบหัวผมข้างๆ  เตียงยายสวมชุดของพวกคุณหญิงสมัยรัตนโกสินต์   ผมลุกขึ้นนั่ง  แล้วไหว้ขอบคุณตากับยายตรงหน้า  คุณตายื่นแหวนให้ผมวงค์หนึ่งเป็นแหวนทับทิมสีแดงสด  ผมกราบขอบคุณตายายอีกครั้ง  แล้วท่านก็ลูบหัวผมแล้วท่านก็หายไป  ผมยังคงมองแหวนในมือ  อยู่ ๆ  แหวนที่ตาให้ผมก็หายเข้าไปในท้อง  ผมลูบท้องตัวเองอย่างละเมอ....  แล้วไอ้หมอตอนเช้าก็เดินเข้ามาแล้วบอกกับผมว่า

   ~แสดงความยินดีด้วยครับ  คุณกำลังท้อง!~

   “ว๊ากกกกก!!!”  ผมผุดลุกขึ้น  ผู้รู้สึกถึงร่างข้าง ๆ กับเจ้าหมาก็ลุกขึ้นมองผมเหมือนกัน  ผมมองไปรอบ ๆ ในความมืดสนิท  โอวแม่เจ้า...ผมจะฝันดีที่ได้แหวนฟรีตอนแรก  แต่มาฝันร้ายเพราะไอ้หมอหน้าเหียกเข้ามา  ผมหายใจหอบ ๆ   สองมือพัดไปมาให้ความเย็น

   “โฟม...โฟม  เป็นอะไร”  ผมหันไปมองคนข้าง ๆ ที่จับเนื้อจับตัวผม  หาความผิดปกติ  ส่วนไอ้หมาไฮโลก็เดินเข้ามาดม ๆ ใบหน้า ร่างกายผมเช่นกัน

   “ปะ...เปล่า  เปล๊า  ไม่มีอะไร”  ผมโบกมือไปมา  หน้าตานี้ตอแหลไม่ต้องพูดถึง

[Cha Ris Ma]

 
คืนเดียว(แต่หลายครั้ง) ก็ท้องซะแล้วเหรอ

[cloud9]

กรี้ดดด นายเอกป่องค่าาาา 555 นายหื่นจิ้มไปกี่รอบเนี่ย แปปเดียวป่องละ กร้ากกก

สนุกอะ ไม่ค่อยเจอเรื่องแนว แฟนตาซี ไปอนาคต
ชอบๆ มาต่อดีน้าาา

[PEENAT1972]

วิวัฒนาการแบบฉับพลัน ของมนุษยชาติ 555

จะฮาไปจนจบเรื่องไหมลูกสาวชั้น 555

[acorntan]

พอไอ้กระผมโบกมือเหมือนจราจรเรียบร้อย  ไอ้หื่นมันก็ล้มไปนอนที่เดิมของผม  ส่วนไอ้ไฮโลก็หาวสะน่าเกลียดแล้วก็หลับตามเจ้านายอีกที   ผมนั่งอยู่บนเตียงอยู่อย่างนั้น  ผ่านมาพันปีผู้ชายตัวผู้ยังท้องได้ แล้วไอ้สัตว์อย่างอื่นมันจะท้องได้ไหมวะ

   ผมนั่งอยู่นานก็นอนไม่หลับก็เลยลุกเดินไปที่หน้าต่าง  ผมเห็นด้านล่างที่เริ่มมีแสงแดดบ้างแล้วมีผู้คนกำลังกวาดหิมะออกทางถนน  ผมจึงหันไปค้นเสื้อกันหนาวในตู้สวมแล้วเดินออกห้อง  แค่มันเปิดประตูห้องนอนไฮโลก็เดินออกมากับผมเหมือนกลัวว่าผมจะหนีอีก

   ผมไม่ได้สนใจบรรยากาศในบ้านที่ดูโอเวอร์กว่าบ้านผมเป็นล้านเท่ามากนัก  ในหัวของผมยังคงคิดแต่เรื่องท้อง  ข้ามมิติ  อะไรเทือกนั้น  ผมมีอะไรกับไอ้หื่นนั้นถ้าผมยังไม่เบลอเกินไม่ก็คงไม่เกิน 10 ครั้ง แล้วมันเอาผมทางประตูหลัง  แล้วประตูหลังของผมจะมีรังไข่ได้ยังไง  ไข่ผมก็อยู่ข้างนอกปกติดี   คนท้องมันตรวจรู้ภายในหนึ่งวันเลยหรอวะ  แล้วทำไมอีพวกนางเอกในละครถึงกว่าจะรู้ว่าท้องกับพระเอกก็เลย 2 ไม่ก็ 3 เดือนไปแล้ว

   ผมเดินลงบันไดอย่างในลอย  มือข้างหนังก็เกาะราวบันไดไว้  ด้านข้างก็มีไอ้หมาจอมหักหลังเดินข้าง ๆ อยู่  พอผมลงมาถึงพื้นโดยสวัสดิภาพ  บรรดาแม่บ้าน  และพ่อบ้านก็มายืนเรียงแถวตอนยาวอย่างเป็นระเบียบ  ผมสบตามองไอ้ไฮโลที่นั่งข้าง ๆ ผม

   “อรุณสวัสดิ์คะนายใหญ่!!!”    บ๊ะ..... อลังการสุด ๆ พ่อบ้านแม่บ้านก้มหัวให้ผม  แม่บ้านอายุรุ่นแม่ผมเดินมาตรงหน้าให้สาวใช้วางรองเท้า  แล้วจับผมยัดใส่เสื้อขนสัตว์อีกที 

   “ยินดีตอนรับคะนายใหญ่  อิฉันเป็นหัวหน้าแม่บ้าน  ชื่อนองบี  เป็นผู้ดูแลในบ้านคะ”  ป้าเค้าหน้านิ่งแล้วก้มหัวให้ผม  ส่วนผมนะหรอ..ยกมือไหว้แถบไม่ทัน

   “ยินดีต้อนรับครับนายใหญ่  ผมเป็นพ่อบ้าน  ชื่อเอเมท  เป็นผู้ดูแลโดยทั่วไปครับ”  ผมมองไอ้พ่อบ้านรุ่นอาของผม  พอผมได้ยินว่าพ่อบ้านเท่านั้นแหละครับ    ตีนผมก็ยันไอ้พ่อบ้านนั้นให้ทันที  ดีนะที่แม่บ้านมาฉุดผมไม่ไม่งั้นผมคงกระทืบอีกหลายที

   “ไอ้เหี้ย!!  ป้าปล่อยเลย... ผมขอกระทืบไอ้พ่อบ้านนี้ก่อน แล้วจะอธิบายให้ฟัง  ไอ้ห่า!! มึงเอากูมาที่นี้ทำไมหะ!  กระหรี่ข้างนอกเยอะแยะแม่งจับกู  ปล่อยโว้ยปล่อย!!”  ผมยังคงโวยวายต่อไป  ส่วนไอ้พ่อบ้านนั้นรีบลุกและก้มหัววิ่งหนีไปไกล

   “นายท่านคะใจเย็น ๆ นะคะ  กำลังท้องกำลังไส้เดี่ยวคุณหนูในท้องจะหลุดเอา”  ผมหันไปมองป้าแม่บ้าน  ขาที่ค้างกลางอากาศก็กลับสู่รันเวย์เหมือนเดิม

   “ไม่แท้งหรอกป้า  ผมไม่มีรูให้แท้ง  แถมท้องจริงหรือท้องเก๊ก็ไม่รู้  กระทืบไปได้ 3 ทีเอง  อย่าให้เจอนะมึง!”  ผมหลุดจากวงแขนของป้าแม่บ้านได้ ก็กระทืบเท้าไปทางไอ้พ่อบ้านไปทันที

   “นายใหญ่คะ  เดินดี ๆ ค๊า!  พวกเธอตามนายใหญ่ไปเร็วเข้า”  เสียงแม่บ้านพร้อมกับพวกลูกน้องตามผมเป็นพรวน  ผมมองซ้ายมองขวากะจะหาไอ้พ่อบ้านนั้นสะหน่อย  แต่พอมาเจอบรรยากาศยามเช้าเหมือนมาเที่ยวเกาหลี  ก็เลยอารมณ์ดีขึ้น

   “ไฮโลไปเดินเที่ยวกันไหม”  ผมก็ถามไอ้หมาจอมหักหลังไปอย่างนั้นแหละครับ  ผมจะไปสะอย่างใครจะห้ามได้  ผมเดินออกไปยังพื้นกระเบื้อหยาบ ๆ ที่ทอดไปบริเวณหน้าบ้าน

   บรรดาคนสวนเห็นผมเดินมา  รีบกวาดไม่ให้หิมะอยู่แถวนั้นสะเกลี้ยง  สองข้างทางมีแต่ต้นไม่แปลก ๆ ที่ผมไม่รู้จัก  น้ำพุใหญ่แน่นิ่งเพราะความหนาวเย็น    ผมกอดกระชับตัวเองและทอดมองควันสีขาวที่พุ่งออกมาจากปากของผม 

   ไอ้ไฮโลมันเดินวนไปวนมารอบ ๆ ผม  แล้วก็เดินไปข้างหน้า  ผมเดินตามไปช้า ๆ ตามมัน  บางทีมันก็หยุดรอผมบ้าง  จนมาถึงสุดมุมตัวตึกจึงเห็นบ้านของมันที่ผมกับมันเคยร่วมเรียงเคียงหมอนกันมาก่อน  มันเห่าเสียงดัง  แล้วมุดเข้าไปในบ้าน  พอออกมาอีกครั้งก็คาบจานร่อนมาให้ผม

   ถึงผมจะพูดกับหมาไม่รู้เรื่อง  แต่ก็ดูออกว่ามันอยากให้ผมเล่นกับมัน  ผมจับจานในปากของมันร่อนไปในสนาม  แล้วมันก็โง่วิ่งไปคาบมาให้ผม  มันหอบแห๊ก ๆ ด้วยความอ้วนของผม  แต่พอผมร่อนจานไปใหม่ มันก็โง่ตามไปอีก  ผมกับมันเล่นด้วยกันสักพัก ก็เข้าไปในส่วนของสวนข้าง ๆ

   คุณถามว่าทำไมผมไม่กลัวหลงนะหรอ  ผมมีขี้ปลาทองเพศเมียตามตูดเป็นขบวนผมจะกลัวทำไม  ผมเดินเข้าไปกลางสวน  เจอกับประติมากรรมหินอ่อน  เหมือนกับพวกบ้านจำลองอะไรสักอย่างถูกสร้างให้สูงกว่าพื้นเล็กน้อย  ผมเดินขึ้นไปตามขั้นบันไดแต่ไอ้หมาไฮโลกลับนั่งรอผมตรงด้านล่าง

   ผมขึ้นไปไม่ถึง 5 ขั้นก็สุดตัวบ้านนั้น  ผมมองรอบ ๆ เหมือนคล้าย ๆ อะไรในยุคที่ผมอยู่  ผมมองเข้าไปด้านในก็เจอกับตุ๊กตานางรำหลายตัว  แล้วก็ตุ๊กตา ตา-ยายอยู่ในนั้น  ผมก้าวถอยหลังช้า ๆ ขนแขนลุกซู่ซ่าเหมือนเวลาอั้นขี้

   โฮ่ง โฮ่ง!

   เสียงของไฮโลทำให้ผมหันหลังไปดู เท้าที่หมิ่นกับขั้นบันไดเกือบทำให้ผมตกลงไป  ยังโชคดีที่มันเห่าเตือนผม  ผมหันกลับไปมองด้านหลังอีกครั้งจึงรู้ว่าไอ้ที่อยู่ตรงหน้าคือศาลตา-ยายยุคนี้นี่เอง  ผมค่อย ๆ นั่งลงกับพื้นหินอ่อนที่เย็นราวกับน้ำแข็งมือ  ดวงตาก็จับจ้องตุ๊กตา ตา-ยายแสนเก่าด้านใน

   “ตากับยายพาผมมาใช่ไหมครับ”  ไอ้ตัวผมก็พูดเล่น ๆ ตามประสานั้นแหละครับ  แต่อยู่ดี ๆ แจกันไฮโซที่อยู่ข้าง ๆ ศาลดันล้มจนผมสะดุ้งสุดตัว

   “ผมถามเฉย ๆ กั๊ป!  ผมไม่ได้ว่าอะไรเล๊ย....ถ้าตากับยายพาผมมาจริง  ช่วยพาผมกลับได้ไหมครับ”  ผมยิ้มสู้จ้องหน้าตุ๊กตาตายาย  ที่ข้าง ๆ มีตุ๊กตานางรำอยู่โดยรอบ

   “ไม่ได้!”

   “ว๊าก!!!!”  เสียงปฏิเสธที่ผมคิดว่าตากับยายตอบ  ที่ไหนได้  เป็นไอ้หื่นที่เข้ามาพยุงให้ผมลุกจากที่นั่งกับพื้น

   “เอาเข้!  เอาสะกูตกใจหมด  ถ้ากูเช็คตายขึ้นมาจะทำยังไงฮะ!”  ไอ้กระผมยอดชายนายโฟมพอเห็นว่าไอ้ที่คุยด้วยเป็นคน  ก็เลยปากดี  เรียกสติที่หลุดไปอยู่ที่ไหนสักแห่งกลับมา

   “ฉันก็จะผายปอดให้นายฟื้นขึ้นมานะสิ”  ไอ้หื่นมันยังคงโอบประคองผมไม่ห่าง

   “กูไม่ได้จมน้ำ จะผายปอดทำส้นทำไม”  มันหัวเราะคิ๊กคัก  แล้วสาวใช้ก็เอาดอกไม่มาให้ผมพร้อมกับอะไรสักอย่างคล้ายธูป  มันประมาณธูปไว้จุดงานศพอะครับมาให้

   “มาที่นี้ก็ดีแล้ว  มาไหว้ศาลตายายให้ท่านคุ้มครองลูกหลาน”  มันพูดเสร็จก็ดึงผมให้นั่งลง  ผมมองของในมือ  มันผิดหลักการกราบไหว้เห็น ๆ

   “เอาไอ้นี้ไหว้ตา-ยายหรอ  มึงบ้ารึเปล่า....เอาธูปดอกเล็ก ๆ 9 ดอกโว้ย”  ป้าแม่บ้านพยักหน้าแล้วส่งสิ่งที่ผมบอกให้ทันที  ส่วนไอ้หื่นมันยังคงยืนยังเอาของมันอย่างนั้นเหมือนเดิม

   ผมยกธูปขึ้นไหว้  ยายครับผมว่ายายต้องเข้าใจผิดอะไรแน่ ๆ  ที่ผมขอลูกกับตายายตอนผมพาพี่สาวไปนะ  ผมหมายถึงว่าให้เมียผมท้องนะครับ  ไม่ได้ให้ผมมาท้องเองสะหน่อย  แล้วขอแจ่ม ๆ นั้นผมก็อยากได้ลูกจากแม่แจ่ม ๆ อย่าง ยูบิน  ต่างหากครับ  ถ้าเราหนึ่งคน  สองวิญญาณเข้าใจตรงกันแล้วก็อย่าลืมเอาผมไปทิ้งไว้ที่เดิมนะครับ  สาธุ!

   ผมปักธูปเก้าดอกลงกับกระถาง  แล้วนำดอกบัวมาวางไว้ข้าง ๆ  ยุคนี้มีดอกบัวด้วยนะครับน่าแปลก  ผมลุกขึ้นตามไอ้หื่นมันพยุง  ก่อนไปผมหันหลังไปสบตาสองตายาย  แล้วยกมือทำท่าโอเคส่งไปให้  แต่ไม่รู้ตากะยายจะโอเคกับผมรึเปล่า

[ordkrub]

Fantasy สุดๆ
จะคอยเข้ามาอ่านครับ
ขอบคุณ

[mumoo]

ฮามากมาย...แต่ไมชื่อพระเอกชื่อคนใช้มันฟังดูกลายพันธุ์จังเนี่ย 55+
คุณตาคุณยายจะว่าไงล่ะนั่น....แต่จนถึงขั้นนี้แล้ว คงได้แต่ทำใจแล้วล่ะนะ คุณนายใหญ่เจ้าขา อิๆ

[cloud9]

  ตายายขาา ไม่ต้องส่งกลับหรอกค่ะ
เด๋วลูกไม่มีพ่อ 55555

ชอบหมาไฮโล

เปนกำลังใจค่า

[acorntan]

ผมเดินอารมณ์ดีฮัมเพลง oh ของ Girls’ Generation  ไปด้วยระหว่างที่ผมเดินลัดเลาะสวนก็ถูกแนะนำให้กับคนในบ้านไปด้วย  อย่าถามว่าผมจำได้ไหม  บอกเต็มปากว่าจำไม่ได้ภูมิใจผมละสิ  แต่ที่ไม่ลืมแน่ ๆ คือไอ้พ่อบ้านเลวนั้นแหละ

   รถยี่ห้องอนาคตคันหนึ่งขับเข้ามาจอดไม่ไกลจากพวกผมมากนัก  มีป้ากับลุงเดินออกมาจากรถแล้วกระวีกระวาดน่าดู  ไม่เกินนาทีก็มีรถอีกเป็นพรวนตามเข้ามา  ไอ้ผมที่เห็นป้ากับลุงวิ่งมา พร้อมกับบรรดาใครไม่รู้วิ่งมาทางผม  ผมก็เริ่มเข้าเกียร์หมาจะโกยไปไกล ๆ ไอ้หื่นนั้นเหมือนจะรู้กอดเอวผมสะแน่นเลย

   “สวัสดีจ้า  นี้หรอลูกสะใภ้ไทยแท้ของแม่”  ป้าเค้ามาถึงก็จับผมเหมือนเป็นแบรต พิทสะอย่างนั้น  ส่วนคุณลุงก็จับผมของผม  แล้วก็ถลกแขนเสื้อดูสีผิว

   “อองค์ตาล  ผลตรวจดีเอ็นเอเจ้าหนูนี้ว่ายังไงบ้าง”  คุณลุงดม ๆ แขนผม แล้วก็มองไอ้ลูกชายหื่นของเค้าข้างๆ  ผม

   “ผมได้รับโทรศัพท์จากเมื่อเช้า  เค้าเชื่อสายไทยแท้เทียบเท่าเชื้อสายบรรพบุรุษเรา 100% ครับพ่อ”  ก็สมควรอยู่หรอก  ก็ถ้าถามว่าทำไม...จะนับญาติของเป็นพ่อ ของพ่อ ของพ่อ ของพ่อ  โครตพ่อโครตแม่มันเลยแหละ

   “เดี่ยวเชิญนักข่าวข้างในเลยนะนองบี  เอเมทดูแลความเรียบร้อยด้วยนะจ๊ะ  ส่วนหนูมากับแม่ดีกว่า”  ป้าเค้าถามผมแค่นั้น  ผมยังไม่ได้ตอบเลยก็ลากผมผมเข้าไปในบ้าน 

   ผมนั่งยิ้มยังกระปลาบู่ตากแห้งยิ้มให้เค้าถ่ายรูประบบ 3G กันจนตายลาย  ผมเข้าใจพวกดาราที่ถูกนักข่าวตามแล้วหละครับ

   “คุณอองค์ตาล  เจอกับภรรยาที่ไหนครับ”  ไอ้หื่นเลื่อนมือมากุมมือผม  แล้วก็ยิ้มให้  มึงไม่ต้องหวานกูจะอ๊วก

   “เราเจอกันที่สนามบินครับ  เรานั่งอยู่โต๊ะตัวเดียวกันทำให้เรารู้จักกัน”  กูไม่เจอมึงสนามบินที่ไห๊น.... มึงข่มขืนกูชัด ๆ อย่าเอานิยายรักของแพทสุทาสินี  มาเป็นเรื่องกู

   “โรแมนติจริง ๆ นะคะ  แล้วได้ข่าวว่าคุณโฟมมีเชื้อสายแท้ 100% อย่างนี้  เท่ากับว่าเป็นเชื่อบรรพบุรุษได้เลยนะคะ  อย่างนี้ทางราชวังเข้ามาตรวจสอบรึเปล่า”

   “เมื่อวานผมได้รับแจ้งจากราชวังแล้วครับ  แต่ตามสายเลือดของภรรยาผมไม่ปรากฏในสารบัญกษัตริย์แน่นอน”  ก็แน่แหละ  กูลูกคนขายพิซซ่า จะมามีเชื้อสายพระวงศ์ได้ไงวะ

   “ได้ข่าวมาว่าคุณโฟมตั้งครรภ์แล้วหรอครับ”  มึงจะถามทำไมวะคำถามนี้ ปวดร้าว... เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย

   “พึ่งท้องอ่อน ๆ เองครับ” มันหันไปมองผมที่ยังคงยิ้มสร้างภาพ  มึงเป็นดาราใช่ไหมไอ้หื่น

   “คุณโฟมไม่พูดอะไรหน่อยหรอคะ”  ผมหันไปมองนักข่าวที่มุงอยู่ยื่นปากกามาทางผม  สมัยนี้เค้าเอาปากกาแทนไมค์กันแล้วหรอครับ  งั้นที่พวกผมเอาปากกามาจ่อปากแทนไมค์เล่นกันสมัยผมมันก็เป็นเรื่องจริงนะสิ

   “แหะ ๆ”  ก็ผมไม่รู้จะพูดอะไรนี้ครับ  ผมพูดแค่นี้ยังถ่ายรูปกับฉั๊วะ ๆ (มันฟันหญ้าหรือถ่ายรูปกันแน่)

   “พูดอะไรก็ได้คะ”  นักข่าวคนเดิมยังคงต้องการให้ผมพูดจนได้

   “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”  ผมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นอย่างเร็ว  ไอ้อาการหน้ามืดวูบมาอีกครั้ง  ยังดีที่ไอ้หื่นมันรับผมทัน  มันช้อนตัวผมอุ้มโดยไม่ฟังสายตาที่ผมด่า  ไอ้นักข่าวก็ถ่ายกันจังเลยภาพ  ถ่ายจนมันพาผมขึ้นห้องนอนนั้นแหละ

   “โฟม  ดีขึ้นไหม”  ไอ้หื่นวางผมนอนบนเตียง  ไอ้ผมนะแค่วูบไปนิดมันคิดว่าผมเป็นมะเร็งปากมดลูก หน้าตาตกใจสุดขีด

   “ไม่ได้เป็นอะไร  ลงไปข้างล่างเหอะ”  ดูเป็นคนดีใช่ไหมครับ จริง ๆ ผมไม่อยากอยู่กับมันต่างหาก

   “ก็ได้....เดี่ยวให้นองบีมาเตรียมน้ำให้อาบแล้วกัน  แล้วก็....”  มันยกมือผมขึ้นแล้วใส่แหวนทองทับทิมสีแดง  เหมือนในฝันเปี๊ยบ!  มาในนิ้วนางของผม  ผมยกมันดูตาผมจะเหลือกเสียให้ได้

   “เป็นของฉันแล้วนะ  ที่รักของผม”  ไอ้หื่นมันหอมแก้มผมฟ๊อดหนึ่ง  แล้วก็เดินออกห้องไป  ตายห่าแล้ว..... 

   ผมนอนท่ายกมือระดับหน้ามองแหวนค้างตั้งแต่มันออกไป  คอยดูว่ามันจะบินเข้าท้องเหมือนในฝันรึเปล่า  แต่รอแล้วรอเล้ามันก็ยังไม่หนีไปไหน  เสียงเคาะประตูพร้อมกับบรรดาแม่บ้านและขี้ปลาทองเข้ามาในห้องนอน

   “เดี่ยวอิฉันจะผสมน้ำให้นะคะ  คุณท่านฝากเรียนมาว่าเดี่ยวจะขึ้นมารับนายใหญ่เองคะ”  ผมพยักหน้าหงึก ๆ แต่ตายังต้องแหวนอยู่  เดี่ยวมันลอยเข้าท้องผมไม่ทันเห็นกันพอดี

   แรงสะเทือนบนเตียงทำให้ผมยกแขนอันเมื่อยล้าลง  เห็นไอ้หมาไฮโลมันเดินไปเดินมา    ผมถอนหายใจเฮือกได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำกับเสียกนกกระจอกในห้องพูดกันอะไรไม่รู้  ผมเลื่อนมือสอดใต้หมอนเจอหนังสือเล่นหนึ่ง  ผมดูหน้าปกก็ถึงบางอ้อแล้วละครับ  มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับการดูแลชายตั้งครรภ์   โอ๊ย!...คุณไม่ต้องด่าว่าคนเขียนมันพิมพ์ผิดหรอก  เป็นหนังสือสำหรับชายตั้งครรภ์จริง ๆ   ผมอ่านบ้างไม่อ่านบ้างเน้นไปดูรูปสะมากกว่า

   อยากรู้ว่าถ้าผมท้องจริง  ลูกผมจะไปอยู่ตรงไหนของพวงไข่  แต่เอ๋...ผมกระพริบตาปริบ ๆ มองภาพของเด็กในรูปที่เบียด ๆ กับกระเพาะกับตับอ่อนนอนกอยู่  มันมีที่อยู่จริง ๆ หรอวะ

   แถมพอเปิดไปอีกหน้าผมถึงกับอ้าปากค้าง  ไอ้วิวัฒนาการในท้องนะผมก็เข้าใจเพราะผมก็อ่านหนังสือคู่มือแม่ของเจ๊ผมอยู่  แต่ไอ้ตำราห้าห่วงนี้มันทฤษฏีไหนวะ  ท้อง 1 เดือนของชาย  เท่ากับ  3 เดือนของหญิง  ป๊าด!  เอามาหารแล้วอาทิตย์หนึ่งในท้องผมไม่มีแขนมีขาครบแล้วหรอครับ

   โอ๊วแม่เจ้า  ... อะไรฟะไม่ยุติธรรม  ผู้หญิงท้อง 8 เดือนพร้อมคลอด  ผู้ชายแม่ง 10 เดือนถึงจะพร้อม จะอยู่ในท้องอะไรขนาดนั้น  แต่ประเด็นสำคัญ...มันออกรูไหน  ขืนออกรูเดียวกับที่เข้าไปเหมือนผู้หญิง  แหกกันพอดี..ขี้ไม่ต้องเบ่ง

   “นายใหญ่คะ น้ำอาบพร้อมแล้วคะ”  ผมแทบทำหนังสือหลุดมือ  กำลังจะเปิดหน้าต่อไปว่าผู้ชายมันคลอดรูไหน  ป้านองบีก็เข้ามาก่อน

   “คะ..ครับป้า”  ป้านองบีเข้ามาพยุงผมลุกขึ้น  ซึ่งที่ต้องพยุงผมไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ  แต่เสื้อผ้าที่ผมใส่ราวกับมัดแหนมทำให้ผมลุกยากเท่านั้นเอง

   “นายใหญ่เก่งนะคะ  อ่านภาษาไทยแท้ได้ด้วย”  ไอ้ผมก็ขมวดคิ้วเมื่อป้าแกถามคำถามอะไรแปลก ๆ ผมอ่านมาได้เกือบสิบกว่าปีแล้วป้า

   “ไม่เห็นแปลกนี่ครับ  คนไทยทุกคนก็อ่านได้ถ้าได้เรียนหนังสือ”  ป้านองบีปลดเสื้อขนอะไรไม่รู้ออกชั้นแรกแล้วส่งให้ให้สาวใช้ข้าง ๆ

   “ภาษาไทยเป็นภาษาที่ยากมากเลยนะคะ”  ผมเห็นด้วยครับป้า  โคตรยากเลย..

   “ตอนป้ามาใหม่ ๆ ต้องฝึกพูดอยู่นาน  แต่จะให้เขียนถูกคงทำไม่ได้”  ไม่ต้องว่าแต่ป้าเลยครับ  ผมเองก็ต้องยอมรับเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน

   “แต่ดีหน่อย..เห็นประเทศอื่นเริ่มเรียนพูดภาษาไทยมากขึ้น”

   “เค้าจะเรียนภาษาไทยทำไมเยอะแยะละครับ  ยังไงเค้าก็ใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารเป็นภาษากลางอยู่แล้ว” ผมเดินเข้าห้องน้ำในชุดนอนชั้นสุดท้าย  ในห้องน้ำของไอ้หื่นมันใหญ่พอ ๆ  กับห้องนอนผมเลย

   “นายใหญ่ตลกนะคะ  ภาษาไทยต่างหากที่เป็นภาษาสากล..เค้าใช้ภาษาไทยกันทั่วโลกนานแล้วนะคะ”  ผมหันไปมองป้านองบีอย่างงง ๆ

   “แล้วมหาอำนาจอย่างอเมริกา  เมืองผู้ดีเก่าอย่างอังกฤษ  หรือเมืองแฟร์ชั่นฝรั่งเศสเค้ายอมรับได้หรอครับ”

   “ประเทศด้อยพัฒนาแบบนั้นจะมีปากเสียงอย่างเราได้ยังไงคะ”  ป้านองปีหัวเราะ แต่ผมละค้างติ่งเลย  ถ้าผมกลับไปได้ผมจะไปบอกลูกหลานคนไทยให้ภูมิใจเลย  ว่าอีก 1000 ปีต่อมา  ประเทศไทยเป็นมหาอำนาจของโลกเพราะแกนโลกเข้าข้างเรา  แต่พวกมันจะเชื่อหรือเปล่าเท่านั้นแหละ 

   หลังจากผมขอร้องแทบจะกราบเท้าป้ายองบีให้ออกจากห้องน้ำ พร้อมกับขี้ปลาท้องทำเอาผมเหนื่อย  ใครจะไปกล้าให้มาช่วยอาบน้ำให้ละครับผู้หญิงทั้งนั้นรุมผมคนเดียว  ถ้าเป็นพวก Girls’ Generation  มาช่วยอาบ  ผมก็ยินดีน้อมรับน้ำใจ

   ผมหัวเราะคนเดียวในห้องอาบน้ำ  อยากเห็นประเทศไทยที่สมัยของผมเรียกว่าประเทศโลกที่สาม  มาเป็นโลกปัจจุบัน  ให้ฝรั่งมานั่งเรียนภาษาไทยตั้งแต่เด็ก ๆ เหมือนที่คนไทยเรียน  แค่ผมคิดก็กลัวฝรั่งหัวแตกแล้วละครับ  แค่อักษรไทยก็มากกว่าของฝรั่ง 1 เท่า  ยังมีวรรณยุกต์อีกคงไม่โง่ยิ่งกว่าผมเรียนภาษาอังกฤษจริง ๆ

   เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นผมหันไปมอง เจอไอ้ไฮโลมันวิ่งเข้ามาคิดว่ามันเปิดประตูเป็น  ที่ไหนได้ไอ้หื่นมันเดินเข้ามาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่

   “ขึ้นจากน้ำได้แล้วเดี่ยวไม่สบาย”  ผมนะก็คิดอยู่แล้ว  แต่ผมก็อายเนือง ๆ จะให้ลุกโล่ง ๆ ไปหามันนะหรอ

   “เดี่ยวขึ้นเองได้ เอาผ้าไว้ตรงนี้เดี่ยวออกไป”  ไอ้หื่นทรีส่ายหน้ายิ้ม ๆ   เอาวะอายทำไมผู้ชายด้วยกัน  ให้ป้างนองบีเข้ามาน่าอายกว่าอีก  ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปหามันที่กางผ้าเช็ดตัวออก  พอผมหยุดตั้งหน้ามันก็ทำหน้าที่เช็ดตัวผมสะดิบดี

   “เดี่ยวลงไปกินข้าวกับพ่อแม่ฉันนะ” ผมถูกพันผ้าแล้วจูงออกนอกห้อง  เสื้อผ้าของผมถูกวางไว้บนเตียงคงไม่พ้นฝีมือป้านองบีแน่ ๆ  ครั้นจะรอไอ้หื่นมันออกห้องก่อนแล้วแต่งตัวก็ลำบากก็เลยหน้าด้านแต่งตัวแถวนั้นแหละครับ

   “คืนนี้เรากลับไปนอนห้องเรากันนะ”  ผมหันไปมองไอ้หื่นเมื่อใส่เสื้อกันหนาวมีฮู๊ดสีเทาเสร็จ 

   “หน้าแห้งชะมัด  นายมีครีมบำรุงไหม”  มันพยักหน้าแล้วจูงมือผมเข้าไปอีกห้องแต่คนละมุมบ้าน  ห้องเดิมที่ผมกับมันฟิวชั่นกันครั้งแรก  ครีมหอม ๆ ถูกผมควักมาทาเพราะหน้าแห้ง ไอ้สรรพคุณผมไม่ค่อยสนใจเท่าไร
   
   ผมเดินลงมาพร้อมกับมันด้วยชุดกางเกงสีขาว แล้วก็เสื้อแขนยาวสีเทาแต่ดูเหมือนทุกคนจะดูเหมือนผมกำลังเดินแบบแฟร์ชั่นวีคอย่างนั้น  ไอ้หื่นลากเก้าอี้ให้ผมนั่งข้าง ๆ กับมัน  แล้วป้านองบีจึงให้สาวใช้ลำเรียงอาหารมาวางบนโต๊ะ  อาหารแต่ละอย่างเป็นอะไรที่ผมไม่รู้จัก  จะเป็นอาหารภาคเหนือ  ผมก็ไม่คุ้น  จะภาคกลางก็ไม่รู้จัก  จะใต้ก็ระบุแน่ชัดไม่ได้  แต่ที่แน่ ๆ ชวนอ้วกมาก ๆ

   “ไหวไหม”  ผมมองไอ้ข้าง ๆ ที่ถามผม  ผมยกมือหนีบจมูกแล้วส่ายหน้าอย่างเร็ว

   “อั้น ไอ อำ อับอ้าว เอง ไอ๊ ไอ่”  แปลว่า  ฉันไปทำกับข้าว(แดก)เองได้ไหม   

   “จะเหนื่อยเปล่า ๆ นะอยากกินอะไรก็บอกป้านองบีให้พ่อครัวทำดีกว่า”  มันลูบหลังผมขึ้นลง 

   “ไอ้อู ไอเอาะอ๊ะ”  แปลว่า  ให้กูไป(จากที่นี้) เถอะนะ  พอมันมองผมสัก 30 วินาที มันก็พยักหน้า

   ไอ้หื่นทรีเดินตามผมเข้ามาในห้องครัว  ผมคิดจะทำอะไรนะหรอ...ที่แรกคือมาม่า  แต่ลืมคิดไปนิดว่าตอนนี้บริษัทเค้าจะยังผลิตให้ผมกินรึเปล่า  เข้ามาในห้องครัวผมมองรอบ ๆ มันช่างกว้างใหญ่  แถมอีกตาพ่อครัวก็ก้มหัวให้ผมสะยกให้

   “จะทำอะไรกินละทีนี้”  ผมจิกตามองมันด้วยหางตา  เดี่ยวคอยดูฝีมือละกัน ระดับลูกพ่อเบิ้มคนทำพิซซ่าเสียอย่าง

   ผมเดินไปยืนไอ้ตู้สักอย่างที่น่าจะเป็นตู้เย็น  แต่ผมมันไม่รู้ว่าจะเปิดยังไงสุดท้ายก็เป็นไอ้หื่นทรีที่เข้ามาเปิดเอง  สายตาผมกวาดตามองผักที่รู้จักบ้าง  ไอ้ที่ไม่รู้จักก็เกือบครึ่งอย่างปลง ๆ สุดท้ายก็เจอไข่ไก่  ผมยิ้มได้ทันที

   “ป้านองบี  มีหม้อหุงข้าวไหมฮะ”  พอผมพูดเท่านั้น  ทั้งป้านองบี ทั้งเชฟวิ่งวุ่นหาหม้อหุ่งข้าวให้ผมใหญ่

   “ขอข้าวสวยด้วย”  ข้าวสวยถูกส่งให้ผมหนึ่งถ้วย  ผมก็หุ่งข้าวปกติแต่เอาพอสำหรับผมกินคนเดียวพอ  แล้วผมก็ตั้งกระทะโดยมีพ่อครัวติดไฟให้

   ผมหั่นหัวหอมหยาบ ๆ ในถ้วย  ตอกไข่สองสามใบลงไป  ตีแม่ง..ให้สะใจแล้วก็ขอซีอิ๊วมาปรุงนิดหน่อย พอน้ำมันเดือด  โยนเลย!  หอมฟุ่งไปทั่ว  รอสิบห้านาทีข้าวสุกปั๊บ  ป้านองบีตักข้าวให้ผมผมก็โปะไข่ลงไป

   “เสร็จแล้ว  ไปกินกันเถอะ...”  ผมเดินออกห้องครัวไปแต่ไอ้หื่นยังคงเดินตามผมช้า ๆ

   “นายทำอะไรรู้ตัวบ้างไหม”  ไอ้หื่นถามผม 

   “ไข่เจียวไง”

   “อาหารในวังเลยนะ”  วังบ้านแกสิ  อาหารคลาสสิกจะตาย  แต่เอาไว้ก่อนตั้งแต่มาอยู่นี้ผมยังกินอะไรไม่เต็มอิ่ม  พอผมนั่งลงปุ๊บก็จ้วงข้าวเลยทันที  บางทีก็จะอ้วกบ้างแต่ผมเอาพลังภายในเข้าข่มเลยกินต่อสบาย

   พ่อแม่ของไอ้หื่นกักตัวผมสอบถามประวัติมากมาย  ผมก็ตอบตามความจริงบางทีก็หาว่าผมฝันบ้าง ไม่ก็โอเวอร์บ้าง  แต่จะแคร์ทำไม  สามทุ่มผมก็เริ่มง่วงพ่อแม่ของไอ้หื่นเลยขอกลับบ้าน  ผมกลับมาห้องนอนเดิมที่ผมหนีออกทางระเบียง  วันนี้หิมะไม่ตกเหมือนวันก่อน  ว่าแล้วพรุ่งนี้ถามเฮลส์บลูบอยจากป้านองบี แล้วก็ตามล่าไอ้พ่อบ้านหน้าเหียกนั้นดีกว่า

   ผมเดินไปรอบ ๆ ห้องอย่างสำรวจ  อะไร ๆ ก็ทันสมัยมากขึ้น จะแตกต่างก็ตรงคนยุคนี้เค้าปรับตัวอยู่กับธรรมชาติได้ดีกว่าคนรุ่นผม  พอเริ่มเบื่อที่จะเดินห้องกว้าง ๆ ผมก็มานอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง  ถามหาไอ้หื่นหรอครับ...มันบอกมันไปทำงานแป๊ป  จะแป๊ปซี่ หรือท่อแป๊ปผมก็ไม่สนใจ 

   ผมพลิกหมอนใบใหญ่บนเตียงเผื่อจะมีหนังสืออย่างห้องโน้นอีก  แล้วผมก็เจอจริง ๆ แต่เป็นหนังสือบรรลัยโลกมาก

   “180 กระบวนท่า  สุดยอดสวรรค์ไม่ทำให้ลูกตกใจ  ไอ้ห่า.....”  ผมอ่านปกหนังสือแล้วพลิกดูข้างใน  แม่งเอ๊ย!  เลือกซื้อมาแต่ชายกับชายสะด้วย 

   มันบอกตั้งแต่ท้องแรก ๆ ไม่อันตราย  ยันท้อง 9 เดือน  หนังสือเล่มนี้นี่กะจะให้เอากันยันคลอดเลยหรอไงวะ  ผมที่พลิก ๆ ไปอย่าสนใจเพื่อมันทำท่าทางงี่จะได้รู้ว่าไม่ปลอดภัยตูด

   “อ่าว..เจอแล้วหรอ”

   “ว๊าก!!”  ไม่ทันแล้วครับพี่น้อง  มันเห็นของกลางในมือผมเสียแล้ว

   “ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว  มาลองกันดีกว่าว่ามันจะดีจริงรึเปล่า”  มันเดินมาตระคุบผม  จับหนังสือในมือโยนลงไปที่พื้น

   “นี่ ๆ ใจเย็น  กูยังไม่พร้อมเลยนะ” ไอ้กระผมนะร้อนตัวจนเหงื่อแตกไปแล้วละครับ  ส่วนมันก็จับแขนผมไว้เหนือหัวกับมือมันมือเดียว

[N.T.❁]

โอ๊ยขำ ฮามากๆ 
อ่านไปขำไป โฟมรั่วได้ใจมากค่ะ
ไข่เจียวนี่อาหารชาววังเรอะ! ดีจริงๆงี้เวลาเกือบสิ้นเดือนแสดงว่าเราๆก็เป็นเชื้อพระวงศ์กันหมดเลยดิ กินแต่ไข่เจียวประทังชีวิต 5555

[YELLOWSTAR]

โอ้วววว

ไรเตอร์จิ้นได้ไกลมากเลยค่ะ

ไข่เจียว   อาหารชาววัง????

พระเจ้าแล้วถ้าอย่างงั้นอาหารชาววังของตอนนี้เค้าเรียกว่าอะไรอ่ะ???

สุดยอดจิงๆไรเตอร์   คาระวะน้ำชาหนึ่งจอกในการจิ้นของไรเตอร์เลย

[acorntan]

   “นี่....โฟมพึ่งหายไข้  พี่อย่างพึ่งเลยนะ”  อย่าคิดอ้วกเด็ดขาด !  ผมตอแหลให้รอดชีวิตผมไม่ผิด!

   “แต่โฟมก็พร้อมแล้วนี้”  มือของไอ้ทรีมันกำลังหยอกล้อกับไข่สองใบของผม  ไอ้ผมก็ไม่รักดีดันซู่ซ่ากับมือมันเร็วสะเหลือเกิน

   “ก็แกไปเล่นมันนี้  ...ปล่อยซิวะ!”  ผมดิ้นไปมา  แต่ตัวผมอย่างกะชิวาว่า  มันอย่างกะเซ้นเบอร์นาต  คนละรุ่นเลยแล้วผมจะไปสู้อะไรได้

   “อย่าพูดน่า....”  ไอ้กระผมที่เตรียมตัวจะอ้าปากด่ากลับโดนมันดูดปากสะอย่างนั้น

   ไอ้หื่นมันปลดกระดุมออกอย่างรวดเร็ว  เอาเป็นว่าตอนนี้แม้แต่กางเกงในผมก็รักษาเอกราชไว้ไม่ได้  แถมตอนนี้ไอ้หื่นมันยังก้มไปดูด ๆ ดึง ๆ ลูกชายผมอีก  ผมก็สับสนกับการกระทำของตัวเองว่ามือที่หัวมันผมกำลังจะดึงออก  หรือว่ากดมันให้ลึกกว่าเดิม

   “ใจเย็น ๆ จ๊ะโฟม  เรารีบไม่ได้พี่ยังห่วงลูกอยู่”  ไอ้ตอแหล!  มึงห่วงจริงมึงจะคิดเสียบกูทำไม  มันจูบผมบ้าง  แล้วเลยไปเล่นกับหูของผม แถมยังกัดผมสะทั่ว  มือของผมจับไหล่กว้างไว้เหมือนต้องการที่ยึดไว้   มือของไอ้หื่นกำลังปลุกลูกชายหนุ่มอยู่ตลอด  แล้วอยู่ ๆ มันก็เอานิ้วเข้ามาในปากผม

   นิ้วของมันมีกลิ่นน้ำกามของผมติดอยู่  ลิ้นของผมกำลังหยอกล้อกับปลายนิ้วของมันอย่างลืมตัว  มันเปลี่ยนเอานิ้วออก แล้วเอาลิ้นมันเข้ามาแทนที  ผมที่กำลังตวัดลิ้นแข่งมันยังอยู่ก็สะดุ้งเล็กน้อยที่อยู่ ๆ นิ้วของมันก็ขยับเข้ามาในตัวผม
   ผมเกร็งตัวเมื่อรู้ว่ามันกำลังจะเบิกทางให้เอาไอ้สากของมันเข้าไป  พอผมเกร็งมันก็มาจูบผมสะเคลิ้มจนลืมสิ่งที่ตั้งใจ  แทนที่จะหุบขาไม่ให้มันเข้ามา  กลับเปิดทางให้เสียประตูสะดวก  นิ้วทั้งสามนิ้วเอาออกร่างกายผมอย่างช้า ๆ แทนที่ผมจะเจ็บเหมือนคราวก่อนผมกลับรู้สึกดีกว่าด้วยซ้ำ

   ไอ้หื่นดึงมือออกไป  ผมไม่รู้ว่ามันกำลังทำอะไรด้วยซ้ำ..แล้วอยู่ ๆ ผมก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อมันเอาลูกชายของมามาจ่อตรงหน้าผม

   “เล่นกับมันหน่อยสิที่รัก”  ผมว่าเป็นใครก็ไม่อยากเล่นกับมัน  แม่ง..ใหญ่สะผมอาย  ผมเบือนหน้าหนีแต่มันกับจับเจ้าลูกชายมันยัดเข้าปากของผม  ส่วนมือของมันก็ชักลูกชายของผมตอบแทน

   จะว่าไปผมก็ว่าผมแรดเหมือนกัน  ไอ้ทีแรกผมก็ว่าจะไม่ทำให้มันหรอก...แต่ตอนที่ผมตวัดลิ้นลงไปเห็นมันครางลั่นเลยทำให้ผมฮึดขึ้นมา  มันเหมือนถูกผมสาปให้อยู่กลับที่ไม่สามารถทำอะไรได้  ยิ่งผมเล่นหัวของมันแล้วมันยิ่งเกร็งตัวสะผมสะใจ  แอบแหวะบางทีที่น้ำมันเล็ดออกมา

   “อย่าดูดแรงสิครับ  พี่ไม่อยากเสร็จก่อน”  บ๊ะ...ไอ้นี้มีสิทธิมาสั่งกูด้วย  มันพูดแบบนี้ผมก็โมกสะลืมตัวจนมันดันหัวผมให้หงายหลัง

   ไอ้ผมก็ดูดสะมันจัดไปหน่อย  พอมันหลุดจากปากปุ๊บมันก็เอาปากมันมาประกอบผมทันที  เราจูบกันสักพักมันก็พละออกกางขาของผม    เห็นมันตั้งท่าตีประตูเมืองงี่ผมก็ลนลานใหญ่  มันเอานิ้วของมันชุบน้ำลายแล้วส่งนิ้วเข้าตัวผม  ชักเข้าออกจนผมรู้สึกแปลก ๆ อีกครั้ง

   “อ๊ะ..อา~”  ผมเงยหน้าขึ้นเมือมันก้มลงไปดูดกลืนลูกชายผม  แถมด้านกลังก็เข้า ๆ ออก ๆ สะผมแทบจะเสร็จอยู่หลายครั้ง

   ไอ้ผมก็กำลังจะไปแหล่ไม่ไปแหล่  มันก็เริ่มเข้ามาในตัวผม..ไอ้หื่นทรีซบกับซอกคอของผมส่วนสะโพกก็กดลงร่องผมอย่างช้า ๆ

   “ไอ้บ้า..จุก!”  ผมที่รู้สึกเสียดที่ท้องน้อย  ก็ของมันน้อยสะเมื่อไร

   “ขอโทษ...เจ็บมากไหม”  ไอ้หื่นทรีลุกพรวดขึ้นจากซอกคอของผม  แทนที่มันจะหายจุกกลับทำให้ผมจุกหนักเข้าไปใหญ่  ก็ทำงี่มันเล่นเอาไปสะสุดลำของมัน

   ผมหยุดหายใจเข้าลึก ๆ  เพื่อคลายกล้ามเนื้ออาการเสียด ๆ จุก ๆ ค่อย ๆ หายไป  ไอ้เจ้าทรีก็แสนรู้เหลือเกินเห็นผมดีขึ้นไม่ถึงนาทีก็กางขาผมสะกว้าง  เริ่มชักออกช้า ๆ  แล้วก็ดันเข้าช้า ๆ  อย่างน้อยมันก็ยังคิดให้ผมปรับตัวก่อน  จากไอ้ที่ช้าในตอนแรกผมก็ชักจะมีความต้องการอยู่บ้าง (หรอ...)  ผมก็เลยแอบขมิบตอดมันตอบไปบ้าง

   ผมเห็นไอ้ทรีมันหยุดทันทีที่ผมตอดตัวมัน  แล้วมันก็เริ่มขยับอีกครั้ง  แต่ที่นี้มันคล่อมขาผมข้างหนึ่ง  ส่วนอีกข้างก็พาดไหล่ของมัน  มันกระแทกเข้าอย่างช้า ๆ แล้วค่อย ๆ เพิ่มความเร็ว

   “อะ...โฟม  โฟม~  เจ็บไหม”   ตอนนี้นะเสียวสุด ๆ  ไอ้เจ็บนะลืมไปได้เลย  หัวผมส่ายไปมาไปทั่วหมอนแล้วมันก็เริ่มซอยให้เร็วขึ้นอีก

   มือมันก็ไม่อยู่สุข  เร่งให้ผมมีอารมณ์ตามมันไปติด ๆ แรงกระแทกจากตัวมันทำให้ผมสั่นไปทั้งตัว  ยิ่งได้ยินเสียงมันครางแล้วมันยิ่งห้ามอารมณ์ไม่อยู่

   “อ๊า..อะ ..”  น้ำสีขาวขุ่นพุงเกือบถึงหน้าของผม  ผมเสร็จไปก่อนมันอีกแล้ว  พอมันไปก่อนมันเท่านั้นแหละมันเร่งเครื่องใหญ่  กระแทกทีผมละกลัวร่างกายผมจริง ๆ  ไม่นานมันก็กระแทกถี่เน้น ๆ สามทีทีน้ำอุ่นก็พุ่งเข้ามาในตัวผม

   คราวนี้มันไม่อ้อยอิ่งเหมือนครั้งแรก  มันรีบถอนตัวออกจากผมโดยเร็ว  ไอ้กระผมยอดชายนายโฟมจะสติเลือนรางระหว่างหลับกับตื่นด้วยความเหนื่อยสุดขีด  ไอ้หื่นทรีก็มาเซ้าซี้ถามผมอยู่นั้นแหละ

   “โฟม  ปวดท้องรึเปล่า  ไหวไหม”

   “อย่ายุ่ง!  จะนอน!”  ผมตะแคงหันหลังหนีมันดื้อ ๆ ตอนท้ายๆ ผมยังได้ยินมันหัวเราะหน่อย ๆ แต่ช่างแม่ง  ง่วงนอน!

   ผมกะจะหลับอยู่แล้ว  ไอ้หื่นทรีก็อุ้มผมไป..ในเมื่อผมจะนอนช้างก็อย่าหวังจะฉุด  งั้นผมก็จะนอนทั้งอย่างนี้แหละ  ผมหลับตาแกล้งหลับ...ส่วนมันก็อุ้มผมไปล้างตัวเหมือนเดิมน้ำของมันไหลมาตามขาของผมทำผมสะขนลุก  แต่ตาของผมยังคงปิดกันสนิทจนแล้วจนลอดมันลางตัวผมเสร็จผมก็ยังไม่ยอมได้สติอยู่ดี  ยิ่งตอนที่มันวางผมลงเตียงผมก็กลิ้งเข้าในผ้าห่มให้มันตามมาใส่เสื้อผ้าผมเอง

   ไอ้ผมแรงไม่มีไม่ได้ขัดขืนอะไร  มันจับยัดใส่เสื้อก็ไม่ได้ขัดขืน  ใส่กางเกงก็ไม่ขัดขืน...จนมันห่มผ้าห่มให้ผมก็ขอลาโลกไปเฝ้าพระอินทร์เสียที  ส่วนไอ้หื่นนั้นปล่อยมันเถอะครับ

Tree 3 …

   ผมถอนหายใจออกเมื่อจับภรรยาของผมใส่ชุดนอนเสร็จ  ผมยืนดูเค้านอนอย่างนั้นซักพักก็ออกไปเปิดประตูห้องนอนให้เจ้าโซโล  หรือที่ภรรยาของผมเรียกว่า ไฮโล นั้นแหละครับเข้ามา  มันก็เหมือนจะรู้พอผมเปิดประตูมันก็วิ่งกระโดดไปนอนแทบเท้าของภรรยาของผม

   ดวงตาที่ปิดกันสนิทตั้งแต่เราทดลองกระบวนทางในหนังสือเสร็จ  เค้าก็หลับเป็นตายไม่มาชมฝีมือผมแม้แต่น้อย  ผมก้มลงไปหอมแก้มเนียนที่ดูจะแดงเพราะอากาศเย็นเล็กน้อย  น้ำหนักที่ผมกดไม่มากนักไม่อยากรบกวนภรรยาของผมอีก  ผมหันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้งแล้วจึงขึ้นมานอนข้าง ๆ เขา

   ผมยกศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยผมดำสนิทให้นอนบนแขนของผม    เหมือนเค้าจะรู้สึกตัวเพราะดวงตาที่ปิดสนิทหันมามองหน้าผมเล็กน้อยแล้วก็เข้ามาซุกกับตัวของผมแล้วหลับอีกครั้ง  ผมดึงผ้าห่มให้คลุมร่างภรรยามิดลำคอเพราะดูเขาจะขี้หนาวเอามาก ๆ (ไรเตอร์ : ไอ้โฟมมันคงยังปรับตัวไม่ทัน)  มองดูความเรียบร้อยเสร็จก็กอดร่างตัวเล็กฤทธิ์มากในวงแขน

   พรุ่งนี้ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองเราสามคนด้วยนะครับ

...
   ‘ตา!  ยาย!  ตกลงที่ผมขอเมื่อเช้าตากับยายจะช่วยผมไหม’  ผมที่นั่งบนเตียงถามตากับยายที่ยืนอยู่ไม่ห่าง

   ‘โฟมเอ๊ย  ยายขอโทษที่หูไม่ดีฟังคำขอหลานผิดไป  แต่จะให้ตากับยายส่งโฟมกลับก็คงไม่ได้’ ผมมองหน้าตากับยาย

   ‘ทำไมละครับ  ตอนมาผมยังมาได้เลยตอนไปก็ไปเหมือนตอนมาไง’

   ‘ก็ตอนมาหลานไม่ได้มีลูกมาด้วยนี้  แต่ตอนนี้ท้องแล้วกลับไปสงสัยโดยเอาไปขังวิจัยแน่ ๆ’ ตาทำหน้าเครียดสุดขีด  แต่ผมนี้คือสิ้นหวังสุดชีวิต

   ‘แล้วพ่อแม่ พี่น้องผมละครับจะทำยังไง’  ผมยังคงอ้อนตายายที่มองหน้ากันตรงหน้าผม

   ‘จริง ๆ นะก่อนที่หลานจะมา  ตากับยายทำให้พ่อกับแม่คิดว่าหลานตายไปแล้ว’

   ‘ฮะ!  โธ่ยายจ๋า  ตาจ๋า ทำกับหนูได้ไง’  ไอ้ผมก็น้ำตาไหลเป็นทาง

   ‘ทำใจเธอหลาน  ถึงยังไงชาติที่แล้วหนูก็หาเมียไม่ได้หรอก’  ตาพูดงี่ฆ่าหนูดีกว่า  นั่งปลงตกสามนาที  ไว้อาลัยชีวิตที่ตายไปแล้วของตัวเองอีก 1 นาที

   ‘เชื่อยายเถอะ  คนนี้แหละเนื้อคู่ของหลาน  อยู่ที่นี้หลานจะสุขสบายไปตลอด  ลูกจะเป็นคนสำคัญ  แล้วยายกับตาจะอยู่ข้าง ๆ นะลูก’

   ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง  คงเวลาเดิมที่ผมตื่นเมื่อวาน  คนที่นอนข้าง ๆ นอนดมหัวของผมอยู่  ส่วนปลายเท้าก็มีไอ้ไฮโลนอนด้วย  มันจะจริงหรอยายที่โฟมจะสำคัญ  แล้วไอ้หน้าหื่นนี้จะเป็นเนื้อคู่ผม

   ไอ้โฟมอยากตาย...อะเด๊ะ!  ตายไปแล้วนี้หว่า  แอ๊ๆๆๆ แงๆๆๆ

[acorntan]

ไปแล้วค้าาา

[sa~waii]

ในที่สุด ประเทศไทยก็ยิ่งใหญ่ ว่ะฮ่าๆๆๆๆ

ชอบเรื่องนี้มากๆเลยจะ จินตนากาเจิดมาก ถูกใจคร่าาา

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

  จินตนาการได้สุดยอดมาก! ฮาอ่ะ ข้าวไข่เจียวเนี๊ยนะอาหารชาววัง! อาหารพื้นๆที่ทำได้อย่าง่ายดายกลับเป็นอาหารชาววังแล้วอาหารพื้นๆทั่วไปยุคนั่นมันเป็นแบบไหนกันฟระ เหอๆๆๆ ,, แหม่...ชอบตากับยายจัง บอกว่าจะอยู่ข้างๆไปตลอดด้วย น่าดีใจเนอะ ^^ (ว่าแต่..คุณตาก็ยังอุตส่าห์รู้นะว่าถ้ากลับไปแล้วจะโดนไปทำวิจัยอ่ะ ล้ำสมัยจริงๆแฮะ)

ปล.เป็นกำลังใจให้นะ ไอชอบแนวแฟนตาซีอยู่แล้ว แล้วเรื่องนี้ก็แปลกดีไปอีกแบบ ^^

ปล2.คำผิดยังมีเยอะอยู่นะคะ เช่น สรรพนามแทนตัว บางคำไอก็นึกออกนะว่าต้องเป็น "มัน" หรือ "ผม" แต่อ่านแล้วมันสะดุดอ่ะ เช็คดูด้วยนะคะ

[fuku]

กร๊ากกกกกกกกกกกก อ่านรวดเดียวหมดเลยค่า

กดบวกไปล่ะกันนะ ขำอาหารชาววัง สุดๆ กดบวกเพราะสิ่งนี้

[ujen]

อ่านไปขำไปจนปวดท้องแล้ว  

รีบมาต่อน่ะ  

 

[YELLOWSTAR]

 

ว๊ากกก  ทรี  นายทดสอบหมดทุกกระบวนท่าเลยหรอ???

น่าสงสารโฟมนะเนี่ย

สงสัยจะเดินไม่ได้ไปอีกหลายวัน

[PEENAT1972]

555 หนุกหนาน ฮา ๆ แต่คำผิดลูกสาวเยอะไปไหม

สำรวจก่อนอัพด้วยอิหล่า แม่ขี้เกียจแปลไทยเป็นไทย 555

[anajulia]

^
^
^
จิ้มจึกๆพี่พีนัท นี่แน่ะๆ ไปจิ้มนุ่นตั้งสามทีซ้อนที่เรื่องพี่อิงชิวาวา แบร่ๆๆๆๆๆๆ



กรรม เหตุเกิดเพราะศาลตายายนี่เอง
โถวววววววว โฟม ได้ปั๋วโดยมิได้ตั้งใจ โถววววววววววววววววว

[yeyong]

สนุกดีค่ะ เป็นอีกแนวจินตนาการบรรเจิด

[mumoo]

สุดยอดดดดด อีกพันปี ไทยจะยิ่งหย่ายยยย!!!!
ดูจากปัจจุบันแล้วไม่เคยคิดว่าจะมีวันนั้นได้...แต่แค่ได้จินตนาการแล้วก้อแอบสุขนะ 55+
บรรยายถึงไข่เจียวซะเริ่มน้ำย่อยหลั่งเลย  เพิ่งรู้ว่าตัวเองได้ทานอาหารชาววังมาหลายเพลาแระ อิอิ
รอลุ้นต่อนะ^^