เสียงผู้คนคุยกันจ๊อกแจ๊ก เสียงฝีเท้าย่ำพื้นดินอย่างแผ่วเบา เสียงปังๆของไม้
และก็เสียงของ
"แน๊ๆ แน๊ๆ"
เสียงของใครบางคนที่อยู่ใกล้ๆหูผม
ไม่ใช่เพียงแค่เสียงเท่านั้น ยังมีสัมผัสอย่างแผ่วเบาจากปลายนิ้วของเขาผู้นั้น
ด้วยที่เหมือนกำลังสะกิดแก้มผมอยู่
"โอ่ะ" ผมครางในลำคอเบาๆด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้ร่างของผมเหมือนจะถูกฉีกออกเป็น
เสี่ยงๆ มันปวดเมื่อยบาดลึกไปถึงกระดูก อีกทั้งเรี่ยวแรงก็เหมือนแห้งเหือดไปหมด
ผมนอนแน่นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง พยามรวบรวมสติ คิดถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เพราะเหตุ
ใดผมจึงอยู่ในสภาพอย่างนี้ แล้วเหตุการณ์เลวร้ายต่างๆก็แล่นปราดเข้ามาในสมอง
ผมนั่งเรือมาชะอำกับหมอปีย์ แล้วผมก็เมาเรือ อ๊วกแตกอ๊วกแตนจนหมดตัว
อ๋อ มิน่าหละถึงไม่มีเรี่ยวแรง จากนั้นเมื่อมาถึงชะอำ ผมก็
โดน..................ปล้น ใช่โดนโจรปล้น แล้วผมก็ต่อสู้กับมัน ทำให้ต้องปวด
เมื่อยขนาดนี้
ต่อสู้เหรอ
ต่อสู้
หมอ
หมอปีย์หล่ะ หมอ
"หมอออออออออออออออ" ผมกระชากตัวลุกจากขึ้นอย่างแรง เสียงล้มตึงดังขึ้นข้างฝา
ผมหันไปมองรอบๆ ที่นี่ที่ไหน กระท่อมเหรอ หลังคามุงจาก ฝาผนังเป็นไม้ไผ่สาน มี
หมอนมอซอกับผ้าเก่าๆ แล้วก็
"เฮ้ยยยยย ใครน่ะ" ผมต้องสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆก็พบหญิงวัยกลางคนนั่งตัวสั่นงัน
งก กอดเข่าตัวเองครางฮือๆอยู่ข้างฝา หล่อนนุ่งผ้าสีดำมอซอ เนื้อตัวเต็มไปด้วย
แป้งสีขาวเต็มไปหมดโดยเฉพาะที่หน้า ทุกครั้งที่หล่อนขยับตัว ผงแป้งก็จะร่วงพรู
ลงมาเต็มพื้น ฟันของหล่อนก็ไม่ได้ดำเหมือนหญิงทั่วไป อีกทั้งผมก็ปล่อยสยายยาว
ไม่มัดเกล้า หรือตัดทรงกระพุ่มแบบหญิงไทยสมัยก่อน ท่าทางหล่อนจะไม่ใช่คนแถวนี้
"นี่" ผมตะคอก หญิงคนนั้นสะดุ้งเฮือก "ที่นี่ที่ไหน"
แต่หล่อนกลับไม่ตอบเอาแต่ส่ายหัวไปมา
"ชั้นถามว่าที่นี่ที่ไหน"
.
.
.
"เฮ้ย ได้ยินรึป่าว"
"แอ แอ แอ" เอาแต่ส่ายหน้าไปมา
"นี่!!!" ชักจะโมโหแล้วนะ ยิ่งร้อนใจอยู่ แค่อยากรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน และหมอปีย์
เป็นอย่างไรบ้าง
"แออออออออออออออออออ" หล่อนเริ่มตัวสั่น และร้องไห้หนักขึ้น หนักขึ้น
"อีบ้า!!! เอ็งมาทำอะไรในนี่" เสียงตวาดลั่นดังออกมาจากประตูที่เปิดออก หญิงชรา
อีกคนเดินถือถาดเข้ามา
"ออกไป ไป๊" หล่อนไล่หญิงที่เอาแต่ร้องไห้ หญิงบ้าที่ถูกไล่ลุกขึ้น ก่อนจะวิ่ง
ร้องไห้ออกไป เกือบชนหญิงชรานั่น
"เอ๊ อีนี่ เฮ้อ" หล่อนถอนหายใจอย่างเอือมระอา ก่อนจะนั่งลงชันเข่าเคี้ยวหมาก
น้ำหมากไหลย้อยจนต้องดึงผ้าแถบมาเช็ด
ผมมองหญิงชราด้วยความฉงน
"เออ เว้ย มองข้าเสียอย่างกับข้าหาใช่คน" หล่อนวางถาดลงกับพื้น "เป็นอย่างไร
บ้างเล่า"
"ที่นี่ที่ไหน แล้วหมอปีย์อยู่ไหน" ผมไม่ตอบ แต่ถามกลับไป
"เอ๊ เอ็งนี่ ข้าถามว่าอาการเจ็บไข้เป็นเยี่ยงไร หูมิดีหรือ" กวน
"แค่นี้ไม่ตายหรอก ทีนี้จะตอบได้หรือยังว่าที่นี่ที่ไหน"
"ปากเก่งเสียจริง ที่นี่เรือนหลวงบริรักษ์แห่งหัวเมืองปักษ์ใต้"
"แล้วชั้นมานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"ก็บ่าวที่นี่ไปพบเจ้ากำลังถูกโจรมันกำลังจะฆ่า เลยช่วยไว้" หล่อนบ้วนน้ำลายลง
ใต้ถุนพื้น ก่อนจะหยิบใบไม้สีเขียวสดใส่ในรางบดยา แล้วบด
"แล้วหมอปีย์หล่ะ หมอปีย์อยู่ไหน"
...........
........
.......
"ชั้นถามว่าหมอปีย์อยู่ไหน ไม่ได้ยินรึไง" ผมตวาดลั่น
"เบาๆก็ได้ เอ็งนี่ เสียงดังโวยวายขนาดนี้ มิน่าอีบ้าถึงได้สติกระเจิดกระเจิง"
หล่อนหยิบใบไม้ที่บดละเอียดใส่ผ้าขาวก่อนจะค่อยๆห่ออย่างมิดชิด
"ข้ามิรู้จักหรอก หมอปงหมอปีย์น่ะ แต่หากเป็นพ่อหนุ่มหน้าตาดีที่มากับเอ็ง บัดนี้ นอน
รักษาตัวอยู่บนเรือนใหญ่นู่นแน่ะ" หล่อนเบ้ปากไปทางเรือนไม้หลังงามที่ตั้งตระ
หง่านอยู่ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่
พลางยื่นห่อผ้าหวังจะมาประคบที่แขนผม แต่ยังไม่ทันจะได้โดนแผล ผมลุกพรวดขึ้น
อย่างเร็ว ก่อนจะกระโดดลงเรือนไม้หลังเล็กนั่น โดยลืมไปว่าตัวเองเพิ่งฟื้น และ
กำลังบาดเจ็บอยู่
ที่ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องเจ็บป่วยเหล่านั้นเลยนั้น เพราะในใจคิดถึงแต่หมอปีย์ ไม่รู้ว่า
เป็นเพราะอะไรถึงเอาแต่คิดเป็นห่วงมัน อาจเป็นเพราะหมอนั่นช่วยชีวิตผมหลายต่อ
หลายครั้งแล้ว ผมเป็นหนี้ชีวิตมันหลายต่อหลายครั้ง
หากมีสักวันที่ผมจะได้ตอบแทนมันบ้าง แม้ต้องแลกด้วยชีวิต ผมก็จะทำ.............
สายลมพัดผ่านใบหน้าผมไป พื้นดินที่เหยียบย่ำ ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำ ผมวิ่งหน้าตาตื่น
ไปยังเรือนหลังนั้น หลังที่หมอปีย์อยู่ บ่าวไพร่ ที่อยู่รอบๆเรือนต่างยืนมองผม
ด้วยสายตาประหลาดระคนตกใจ เขาคงคิดว่าผมเป็นไอ้บ้าสติไม่ดีอีกละมั้ง แต่ก็ช่าง
แม่งเหอะ ใครก็ไม่รู้ ผมไม่รู้จัก ชาตินี้จะได้เจอกันอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้
เพราะฉะนั้นจะไปสนใจอะไรกัน
เรือนหลังใหญ่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แสงแดดยามสายของที่นี่ร้อนแรงกว่าที่พระนคร แต่
ผมก็ไม่ย่อท้อ กระโดดขึ้นบันไดเรือนก้าวทีละสองขั้นขึ้นไป ในที่สุดผมก็มายืน
อยู่บนเรือนหลังนี้ เรือนของหลวงอะไรสักคนนี่แหละ ใครจะไปจำได้
บนเรือนนั้นเป็นลานกว้างมีอ่างบัววางอยู่รอบๆ อีกทั้งไม้ดัด บอนไซเล็กๆนั้นก็
ดูสง่างามขนาบคู่อยู่กับหัวเสือหัวใหญ่ที่เจ้าของตั้งใจจะแขวนมันไว้เพื่อประดับ
บารมี
ตรงกลางของเรือนเป็นพื้นยกสูงมีแคร่ที่ทำมาจากไม้สักวางอยู่พร้อมทั้งหมอนรูปทรง
สามเหลี่ยม
"หมอ หมออยู่ไหน" ผมตะโกน ไม่เกรงอกเกรงใจเจ้าของบ้าน
"หมอปีย์ หมอ" ภาพผมยืนตะโกนเรียกหาหมอปีย์อยู่กลางเรือน ยืนหันไปหันมา เพราะ
ไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน คงเป็นภาพที่น่าแปลกประหลาดใจสำหรับคนที่นี่ พวกเขาทิ้งของ
ที่อยู่ในมือ ทิ้งงาน ทิ้งลูก ยืนจ้องมองผมตาถลนราวกับสิ่งที่ผมทำนั้นเป็น
เรื่องคอขาดบาดตายอย่างนั้นแหละ
"หมออออออออออออ"
"ปัง!!"
"อุบ๊ะ ไอ้อีหน้าไหนบังอาจขึ้นมาตะโกนแหกปากบนเรือนกู" ภาพชายสูงอายุคนนึงเดิน
ออกมาจากห้อง เขาเปิดประตูอย่างแรงด้วยความโมโห ใบหน้าของชายผู้นั้นขมวดแน่นจน
เห็นเส้นชัดเจน อีกทั้งหนวดนั้นก็ดูน่าเกรงขามไม่น้อย ชายผู้นี้รูปร่างสันทัด
เจ้าเนื้อผิวดำแดง และที่สำคัญเขาดูท่าทางน่ากลัวมากกว่าน่าเกรงขามเสียอีก
"ชั้นมาหาหมอปีย์" ผมยืนแน่นิ่ง
ชายผู้นั้นเดินถือตะพดตรงมาหาผม
"บังอาจ ไอ้ทาสขี้เรื้อน เอ็งบังอาจมากที่ขึ้นมาร้องแร่แห่กระเชิงบนเรือนกู"
"ชั้นไม่ใช่ทาส" ผมร้องตอบไม่มีท่าทีเกรงกลัวแม้แต่น้อย "ชั้นมาหาเพื่อนของชั้น
ที่ถูกทำร้ายเมื่อคืน เขาอยู่บนนี้" บ่าวผู้ชายรูปร่างกำยำสองสามคนเดินขึ้นมา
สมทบกับชายแก่ผู้นั้น
"อ้ายทาสชั่ว มึงหาได้อยู่ในฐานะจักมาต่อปากต่อคำกับกูไม่ ลงจากเรือนกูไป
ประเดี๋ยวนี้ ไอ้พวกสกปรก"
ชายแก่เจ้ายศเจ้าอย่างผู้นั้นส่งสายตาเหยียดหยามมาที่ผม ทำราวกับผมไม่ใช่คน สาย
ตาคู่นั้นของเขา เหมือนมีพลังบางอย่างดึงดูดความเป็นมนุษย์ของผมไปหมดสิ้น
"ชั้นไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าจะได้พบเพื่อนชั้น เขาอยู่บนนี้หรือเปล่า"
"เอ๊ะ ไอ้นี่ อ้ายเบี้ยว อ้ายเม้ง จับมันโยนออกไปนอกเรือนประเดี๋ยวนี้" บ่าว
กำยำสองคนนั้นตรงดิ่งมาที่ผมจับแขนผมแน่น ผมสะบัดดิ้นไปมา
"ปล่อยชั้น ปล่อย ชั้นไม่ใช่ทาสนะเว้ย ปล่อย" ยิ่งผมดิ้นแรงเท่าไหร่ สองคนนั้น
ก็บีบแขนผมแรงมากขึ้น เขาลากผมออกมาจนเกือบจะถึงบันได แล้วทำท่าจะโยนผมลงมา
จริงๆด้วย
"ปล่อยนะเว้ย ปล่อย ชั้นมาตามหาเพื่อนชั้น หมอปีย์ หมอปีย์ หมอปีย์ที่เป็นหมอ
อยู่บ้านหมอจรัส เขาอยู่บนนี้" ผมตะโกนไม่ยอมหยุด
"เฮ้ย หยุดก่อน" ทันทีที่ชายแก่ได้ยินชื่อหมอจรัส เขาก็สั่งให้ทาสทั้งสองคนนั่นหยุด
เมื่อกี้มึงพูดว่ากระไร" เขาเดินมาใกล้ๆ ทาสทั้งสองคนจับผมกดให้นั่งคุกเข่า แต่
ผมขัดขืนไม่ยอมคุกเข่า สองคนนั้นจึงกระแทกผมลงกับพื้นอย่างแรง
"มึงรู้จักกับหมอจรัสกระนั้นรึ อ้ายทาสไร้ค่า" ชายแก่นั่นเอาไม้ตะพดเคาะหัวผม
ทำราวกับผมเป็นสุนัข ผมไม่ตอบ
"หมอปีย์อยู่ที่นี่หรือเปล่า" ผมกัดฟันกรอด
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า มึงนี่มันเหมือนหมาบ้าเสียจริง" เขายังคงเคาะหัวผมไม่หยุด
"เสียงเอะอะมะเทิ่งกระไรกันหรือเจ้าคะ" ก่อนที่ผมจะระเบิดอารมณ์ออกมา เสียง
ผู้หญิงคนนึงก็ดังขึ้นเบื้องหน้า เธอเปิดประตูห้องออกมาในชุดสไบสีชมพูห่มเฉียง
นุ่งกับโจงกระเบนพร้อมเครื่องประดับเต็มตัว
ถึงเธอจะห่มผ้าอย่างประณีตงดงาม สวมเครื่องประดับมีค่ามากมาย แต่ผมกลับมองว่า
เธอเป็นแค่นางกุลาที่สรรหาพลอยราคาถูกมาใส่แค่นั้น หาความงามใดๆไม่ได้จริงๆ
ผมเหลือบมองเธอครู่หนึ่ง
พลันทันใดสายตาก็เหลือบเข้าไปในห้อง
และแล้ว สิ่งที่ผมเห็นก็คือ
"หมอ"
หมอปีย์ นอนแน่นิ่งอยู่ในสภาพผ้าพันตามตัวและใบหน้า เขามีรอยเลือดแดงซึมออกมา
ตามตัว หมอปีย์อยู่ในห้องนั้น
"หมออออออออ" ผมกระชากตัวจากทาสสองคนนั้นอย่างแรงจนหลุดออกมา ก่อนจะปรี่หมาย
วิ่งเข้าไปหาหมอ ชายแก่นั่นสีหน้าตกใจ หญิงสาวที่อยู่หน้าห้องก็หวีดร้องเสียงหลง
แต่ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น สิ่งเดียวที่ผมเห็นในดวงตาคือ หมอปีย์
"จับมัน จับมันสิ" ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวข้ามผ่านธรณีประตู บ่าวหลายคนต่างกรูกัน
เข้ามาหาผม พวกเขารั้งผม ดึง ฉุด กระชากกันพัลวัน ผมก็ดิ้นไม่ยอมหยุด ปากก็ร้อง
เรียกชื่อหมอ
"หมอ"
"หมอ"
"ปล่อยกู ปล่อย"
ผมดิ้นอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน จนในที่สุดก็ทรุดตัวลงกับพื้น เหตุการณ์ชุลมุน
เมื่อครู่หยุดลง หลายคนหอบหื่น
"มึงมันบ้า อ้ายทาสโสโครก มึงมันบ้า" ชายแก่นั้นเอาไม้ตะพดเคาะหัวผมถี่ๆ
"กูไม่ได้บ้า กูไม่ใช่ทาส และถึงกูจะเป็นทาส พวกมึงก็ไม่มีสิทธิมาทำอย่างนี้กับ
กู" ผมหายใจหอบหนัก
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า สิทธิเหรอ มึงกล้าพูดคำว่าสิทธิเหรอ ทาสอย่างมึงจักมีสิทธิอันใด"
ชายแก่หัวเราะเยาะ
"สิทธิในความเป็นคนไง ถึงจะเป็นทาส จะเป็นนาย ก็คนทั้งนั้น กูเป็นคน พวกมึงก็
เป็นคน พวกมัน" ผมชี้ไปที่บ่าวไพร่ ที่ยืนมุงกันอยู่หน้ากระไดข้างล่าง "ก็เป็น
คน เราเป็นคนเท่าเทียมกัน"
ทันทีที่ผมพูดจบ บรรยากาศก็เงียบลงไปทันที บ่าวไพร่อ้าปากค้างราวกับสิ่งที่ผม
พูดมันเป็นเรื่องราวลึกลับ เรื่องผีสางเทวดา มนุษย์ต่างดาวนอกโลก ไม่มีใครเชื่อ
ว่ามีอยู่จริงอย่างนั้นแหละ
"คนเท่าเทียมกันเหรอ หึ หึ" แววตาเจ้าเล่ห์และอำมหิตนั่นทำให้ผมแน่ใจว่าสิ่งที่ผมพูดคงไม่ทำให้ชายแก่นี่รับฟังได้แน่นอน
“พวกมึงไม่ใช่คน พวกมึงเป็นทาส ทาสเป็นแค่สิ่งของที่ข้าจักทำเยี่ยงใดก็ได้ มึงมันบ้า เกิดมาไม่เคยพบเห็นทาสยโสอย่างมึง” เขากระแทกเสียง
“กูไม่ใช่ทาส” ผมคำราม
“มึงมันแค่ทาสไร้ค่า”
“ไม่ใช่ กูไม่ใช่ พวกมึงนั่นแหละบ้า ล้าหลัง การมีทาสทำให้ประเทศชาติไม่เจริญ ชาติใดมีทาสชาตินั้นไม่เจริญ” ผมตะโกนลั่นบ้าน ทุกคนแน่นิ่ง หน้าซีดเผือด โดยเฉพาะชายแก่นั่น
“อีกไม่นานหรอก อีกไม่นาน พระเจ้าอยู่หัว จะประกาศเลิกทาส ความเป็นไท จะแผ่ไพศาลไปทั่วสยาม แล้วเมื่อนั้นพวกมึงทั้งหมดจะเข้าใจคำว่าสิทธิของความเป็นคน” ผมมองไปที่พูดบ่าวไพร่ที่ตอนนี้นั่งก้มหน้าตัวสั่นด้วยความกลัว
บังอาจ!!!
เสียงตวาดของชายแก่คนนั้นพร้อมๆกับการกระแทกไม้ตะพดลงบนพื้นทำให้ผมและคนบนเรือนสะดุ้ง เสียงนั้นมีอำนาจน่ากลัว จนผมต้องกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
“มึงหาญกล้าพูดถึงขนาดนี้เลยรึ ไอ้ทาสชิบหาย ท่าทางกูคงจักพูดดีกับมึงมิได้เสียแล้ว ไอ้เม้ง ไอ้เบี้ยว จับไอ้หมาบ้านี่มัดกับเสา กูจักเฆี่ยนมันให้ตายคาหวาย”
“ท่านพ่อ เอามันลงไปเฆี่ยนเสียข้างล่างเถิด ข้ามิอยากให้รบกวนพ่ออัชย์ของข้า” เสียงหญิงซึ่งเป็นลูกสาวของชายแก่คนนั้นพูด
“พ่ออัชย์เหรอ” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ ทำไมเธอจึงเรียกหมอปีย์ว่าพ่ออัชย์ อัชย์นั่นมันชื่อผมไม่ใช่หรือ................ทำไม
“ลากมันลงไปข้างล่าง!!!” ชายแก่ผู้นั้นพูด “ข้าจักให้อ้ายทาสยโสนี่ได้ลิ้มรสชาติที่แท้จริงของความเป็นทาส มันจักได้ตระหนักให้จงดีว่า เป็นเพียงแค่ทาสไร้ค่า อย่างอาจหาญเรียกร้องความเป็นไท.......................”
หัวข้อ: A moment in Siam กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม [แจ้งข่าวจ้า] P.111 (อ่าน 1118182 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก