หัวข้อ: A moment in Siam กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม [แจ้งข่าวจ้า] P.111

[Zymphoniz]

อ้าว เฮ้ย อะไร ยังไง?
มันเกิดอะไรขึ้นนนนน !!!!!

 

[silverspoon]

เหมือนเรื่องมันพลิกไปพลิกมาตลอด งงค่ะ แต่ก็สนุกด้วย เป็นอีกเทคนิคนึงที่ให้คนอ่านตามแบบไม่คลาดสายตารึป่าว

อัชย์ยังคงความหุนหันพลันแล่นไม่เปลี่ยน ดูไม่เป็นคนไม่ค่อยเฉลียวเท่าไร ไม่ค่อยมีสติ แต่อาจเป็นเพราะว่ายังอายุไม่เยอะ ชีวิตไม่ค่อยมีประสบการณ์การทำงานหรือการคบหาคน (จำได้แค่รางๆตอนแรกๆนายอัชย์เราเป็นคนไม่เอาถ่าน อะไรพวกนี้) เค้าดูเป็นตัวละครที่ทะเล่อทะล่าไปทุกตอน เอาแต่ความแรงและกำลังพุ่งเข้าชน แต่เพราะเป็นตัวเอกเลยแคล้วคลาดไปได้เรื่อยๆ (ส่วนตัวคิดว่าถ้าเป็นเรื่องจริง คนอย่างนี้ไปโผล่ในสมัยก่อนแล้วทำตัวอย่างนี้ หรือเผลอพูดในเรื่องแนวการปกครองที่ถูกต้องและศิวิไลซ์ให้ชนชั้นปกครอง"บางคน"ในสมัยนั้นฟัง มีสิทธิ์ถูกเก็บ) อ่า เริ่มจะเข้าการเมือง ขอจบการเม้นท์แต่เพียงเท่านี้ กดบวกและรอตอนต่อไปนะคะ 

[indy❣zaka]

เง้อ เหมือนเรื่องเริ่มลอยไปไหนแล้ว   

[iota]

ยิ้มไม่ได้ หัวเราะไม่ออก เลยทีเดียวสองตอนหลัง
หมอปีย์กับพ่ออัชย์ไม่รู้จะสงสารใครมากกว่ากัน
ทรมานวิญญาณหนักหนา
กด+ เอาใจช่วยครับ ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

[CheeTah]

หมอปีย์ไปรุจักยัยผุหญิงคนนั้นด้วยหรออ

แล้วหมอปีย์จะฟื้นขึ้นมาช่วยทันมั้ยยอ่า

[bellary]

แล้วใครจะมาช่วยพ่ออัชย์ได้เนี้ย

[lovereadstory]

ติดตามผลงานอยู่นะครับ...สนุกมากเลย

มาต่อไวๆนะครับ

[Poes]

เจ้าบ้า หาเรื่องโดนหวายซะแล้ว หมอจะฝื้นมาช่วยทันมั้ยเนี่ย แอร๊ยยยส์   

[wan]

คำว่า " ไท ไม่ใช่ทาส " มีความศักสิทธิ์เสมอ แม้แต่เสียของ เจ้าบ้า ยังทำให้คนตกตะลึกทั้งบ้าน
เป็นพระมหากรุณาธิคุณ ที่ล้นเกล้า รัชกาลที่ 5 ทรงพระราชทานให้แก่ชาวสยามประเทศ
อยาก + สัก 100 ให้คุณนนท์ แต่ เพิ่ง + ให้เมื่อคืน ฉนั้น รอก่อนนะครับ 
ปล. แล้วทำไม คนไทยในปัจจุบัน จึงยังตกเป็นทาสทางความคิดและอารมณ์กันอยู่อีกละครับ 

[Anonymus]

หมอปีย์ตื่นมาช่วยเมียด่วน!!!!

เอ๊ยไม่ใช่  หมอปีย์ตื่นมาช่วยเพื่อนเลิฟด่วน  ไม่งั้นพ่ออัชย์ของหมอปีย์หลังขาดแน่เลย

หวังว่าคงไม่แบบในละครนะ  ที่หมอปีย์ตื่นขึ้นมาจำอะไรไม่ได้  เพราะศีรษะกระทบกระเทือน อิอิ

[O[]OVampire]

เอ๋รู้สึกว่าอาเจ๊นั้นจะหลงหมอปีย์เข้าซะและ
เต็มปากเต็มคำว่า"พ่ออัชย์ของข้า"ลุ้นต่อไป

[SecondaryTrauma]

ดูท่าว่าบุตรสาวคุณหลวงจะหลงรักหมอปีย์เข้าแล้ว

[MokGaLaKom]

เกิดอะไรขึ้น!!!
ตอนนี้สงสารเจ้าบ้าอย่างรุนแรง 

[kyoya11]

อะไรกันเนี่ยยยยยยยย
เกิดอะไรขึ้น งงอ่า T^T

[sang som]

แงงงงงงงงงงง   อย่าทำไรพ่ออัชย์นะ ฮือๆๆ

[~prince™~]

จะตายเพราะปากมันซะทุกตอนจริงๆเลยพ่อคนนี้
ถ้าบอกเหตุบอกผลบอกชื่อบอกที่มาตั้งแต่แรก
ไม่โหวกเหวกโวยวายเรื่องมันก็คงจะง่ายกว่านี้เยอะ
แต่ก็เอาเถอะ ถ้าไม่เป็นอย่างนี้ก็คงไม่ใช่นายเอกเรื่องนี้แหละเนาะ 

[maew189870]

มาช่วยด้วยเร็วๆเถอะคับ

เป็นห่วงมากๆเลยอ่ะ

[dragonnine]

ค้างอะครับ

เป็นห่วงหมอปีย์ จัง จะฟื้นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ โดนหนักขนาดนี้ จะเป็นอะไรมากมั้ย หวังว่าความจำคงไม่เสื่อมนะ

พ่ออัชย์ของเราคงแย่แน่ๆ ใครจะช่วยได้บ้างเนี่ย ว่าพ่ออัชย์ไม่ใช่ทาส

มาต่อเร็วๆ นะครับบบบบบ รออ่านอยู่นะครับ

[BF-e]

เอาเเล้วไง มาสอง อัชย์ 

หมอปีย์ตื่นด่วน!!

[Isuru]

งงงงงงงงงงงงงง
อย่างแรงเลยค่ะ อะไรยังไงเนี่ย
ทำไมหมอปีย์ เป็นชื่ออัชย์ไปซะแล้ว

มาต่อเร็วๆนะคะ

[*SparklinG*]

เง้ออออ จะโดนเฆี่ยนหรือไม่นี่??

[sweetyYY]

งงเว้ยยยยยยย ทำไมหมอปีย์เป็นอัชย์วะ 

แล้วนางชะนีตัวนี้มันคือใคร๊  

  ทำไมพี่เป็ดตัดฉับขนาดนี้ ค้างมาก

[Rhythm]

เฮ้ย สลับร่างกันรึป่าวเนี่ย(มั่วละ) 55
รออ่านนะๆ

[Piloy]

หมอปีย์ช่วยด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[Final_love]

อาคคคค..

ไหงเป็นงี้อ่ะ

หมอปีย์รีบตื่นมาช่วยหน่อยเซ่

 

[A. marco]

สลับร่างกันชัวร์!!  หนุ่มหน้าตาดีที่พวกเค้าว่าอาจจะเป็นอัชจริงๆ  เอ๊ะ แต่รู้ชื่อได้ไงอ้า!!!  เอ้าแล้วบาดหนี่   เส็ดมึง!!!! ตายคั่กๆ!!!!   

อาการค้างทำให้สมองปั่นป่วน  เหอๆ

[@Kanda@]

//ปรากฎว่าหมอปรีย์ความจำเสื่อม!!! 
ไม่ใช่ละ อย่ามามุกนี้นะ 555 เมื่อไหร่พ่อหมอจะฟื้น พ่ออัชย์จะโดนเฆี่ยนแลล้วนะเนี่ย 
พ่ออัชย์เอ้ยยยย โชว์เสตปเทพอังกฤษอย่างคนมีการศึกษาใส่ซะ เค้าจะได้ไม่คิดว่าเป็นทาส
:: หมออย่างแมนนนนนนนนนนน!!! ตายแทนกันได้เลยอ่ะะ โคตรของโคตรลูกผู้ชาย 

[o(n)top]

อ่านตอนนี้งง

กลับมาเฉลยเหอะค่ะ

นั่งเกร็งแล้วเนี่ยยย

[hewlett]

สงสัยหมอละเมอแล้วยัยลูกสาวคิดเอาเองแน่ๆ

สงสารหมออ่ะ

[เซ็งเป็ด]

“อูย  เบาๆ สิป้า คนนะไม่ใช่พื้นห้องน้ำ ขัดซะแรงเชียว”  ผมนอนคว่ำหน้าร้องซี๊ดปากอูยๆ
“ก็ใครใช้ให้เอ็งไปปากเก่งกับพระยาท่านเล่า พวกบ่าวไพร่ใจหายใจคว่ำ นึกว่าจักโดนหางเลขตามเจ้าไปเสียด้วย” หญิงแก่คนเดิมที่เคยเอายามาทาให้ผมพูด
“จะโดนได้ยังไง พวกป้าไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ชั้นตะหากที่ทำ”
“เอ็งมิรู้จักท่านพระยาดีเท่าพวกข้าดอก เอ็งลองดูหลังพวกบ่าวเรือนนี้สิ ไม่มีคนไหนที่จักไม่มีรอยหวาย”
ผมชะโงกหน้าออกไปดู ก็เห็นเป็นจริงดังคำป้าแก หลังของบ่าวแต่ละคนล้วนแต่มีร่องรอยการถูกเฆี่ยนอย่างทารุณ
“โห แล้วป้าทนเข้าไปได้ยังไง” ผมว่าเพราะตัวเองโดนเข้าไปถึงกับสลบ
“ทนไม่ได้ก็ต้องทน จักทำเช่นไรเมื่อชีวิตเราเกิดมาเป็นทาส” แกค่อยๆประคบยาที่ห่อด้วยผ้าขาวอย่างเบามือ คงเป็นเพราะทนเห็นผมสะดุ้งไม่ไหว
“เอาอีกแล้ว ชั้นละเบื่อจริงๆ”
“ข้าถามเอ็งสักหน่อยเถิด เอ็งทำเช่นนั้นไปทำไมกันเล่า” ป้าถาม
“ป้าชื่ออะไร” ผมถามกลับ
“หนู”
“ป้าหนู ป้าจะเชื่อชั้นหรือป่าวไม่รู้นะ แต่ชั้นไม่ใช่ทาส และชั้นจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมายัดเยียดความเป็นทาสให้กับชั้น ชั้นจะพาเพื่อนชั้นกลับบ้าน” น้ำเสียงผมแสดงความมุ่งมั่น
“เอ็งไปไหนไม่ได้ดอก เมื่อเอ็งก้าวเท้าเข้ามาที่นี่แล้ว โอกาสเดียวที่จะออกไปจากเรือนหลังนี้ได้ก็คือ “ตาย” น้ำเสียงของป้าหนูทำให้ผมขนลุก “เรือนหลังนี้เป็นเสมือนคุกของพวกข้า เอ็งก็เหมือนกัน บางคราข้ายังคิดเลยว่า จักดีเสียกว่าหรือไม่หากเจ้าถูกพวกโจรมันฆ่าตายเสียที่ชายป่าแทนที่จะมาอยู่เรือนหลังนี้” แววตาของป้าหนูบ่งบอกถึงความโหดร้ายบางอย่างที่อยู่เบื้องหลังเรือนหลังนี้
“ป้าพูดอะไรของป้าน่ะ”
“เอ็งดูอีบ้านั่นนะ” แกชี้ให้ผมดูหญิงบ้าที่เคยเข้ามาในห้องผม “เมื่อก่อนมันหาได้บ้าเยี่ยงนี้ไม่ อีจันทร์มันอุตส่าห์หนีพ่อหนีแม่มันมาเพราะมิอยากเป็นทาส พ่อแม่มันเป็นคนลาว มันหนีตายซมซานมาจนมาถึงที่นี่ สุดท้ายมันก็หนีความเป็นทาสไม่พ้น” เสียงของป้าหนูบ่งบอกถึงความสงสารที่มีต่อตัวของจันทร์อย่างจับใจ
“แล้วทำไมถึงบ้าหล่ะป้า”
“คืนนั้น    อีจันทร์ถูกเรียกตัวเข้าไปหาพระยา และคืนนั้นเป็นคืนที่บ่าวไพร่ต่างนอนมิหลับ เพราะเสียงร้องโหยหวนทั้งคืนของอีจันทร์ดังเล็ดลอดออกมาจากห้องของพระยา ตอนเช้า ข้าก็พบอีจันทร์นอนสติเลื่อนลอยอยู่ใต้ถุนเรือน แล้วมันก็เป็นอย่างที่เจ้าเห็นนี่แหละ”
“โห แม่ง เลวว่ะ” ผมอุทาน “แล้วชั้นจะพาเพื่อนหนีออกไปจากที่นี่ได้ยังไงกันน่ะ” ผมเริ่มถอดใจ
“ค่อยๆคิดเถิด เอ็ง ครานี้พักผ่อนเอาแรงรอให้แผลหายก่อน อีกอย่างข้าจักเตือนเจ้าไว้ อย่าออกไปจากจากเรือนนี้เด็ดขาด หากเจ้าจักอยู่เรือนนี้เจ้าจักต้องเป็นได้อย่างเดียวเท่านั้น คือ “ทาส”
“ไม่มีทาง ชั้นไม่มีวันยอม” ผมยืนกรานเสียงแข็ง
“คิดดูให้ดี เป็นทาสเพียงร่างกาย แต่จิตใจเจ้ายังเป็นไท รอโอกาสเหมาะแล้วค่อยหนี”
“ป้าจะช่วยชั้นเหรอ” ผมถาม
แต่หญิงแก่ไม่พูดอะไร เธอหันไปหยิบห่อผ้าอีกห่อที่มีน้ำสีเหลืองๆซึมออกมามาประคบหลัง ยาตัวนี้ทำให้ผมถึงกับน้ำตาเล็ดเพราะความแสบ



“ป้า  ผู้หญิงคนที่อยู่บนเรือนเมื่อเช้าเป็นใครกันน่ะ” ผมถามเมื่อนึกถึงหน้าหญิงที่ห่มสไบสีชมพูได้
“อ๋อ คุณชงโค ลูกสาวท่านพระยาน่ะ อย่าไปยุ่งกับเธอทีเดียวเชียว ถ้าเอ็งเห็นว่าพ่อของเธอร้ายแล้วนั้น ข้าจักบอกให้ เธอร้ายกว่าพ่อเธอมากนัก”
ผมนอนฟังป้าหนูเล่าเรื่องราวของบ้านหลังนี้ นี่มันบ้านหรือคุกบางขวาง ทำไมแม่งมีเรื่องราวลึกลับซับซ้อนมากมายขนาดนี้
“แล้วตกลงเอ็งกับพ่อหนุ่มรูปงามนั่นเป็นอะไรกันรึ” ป้าหนูยกถาดยาไปวางไว้ริมฝาเรือนก่อนจะหันมาถามผม
“เอ่อ ชั้นเป็นเพื่อนกับหมอนั่นน่ะ เออ แล้วป้ารู้มั๊ยทำไมเพื่อนชั้นถึงไปนอนในห้องของยายชงโคตับเป็ดนั่น”
“รู้สิ มิมีเรื่องอันใดในเรือนนี้ที่อีหนูไม่รู้  คงถือเป็นคราซวยของเพื่อนเอ็งเสียละมั้งที่ไปต้องชะตากับคุณชงโคเข้า” ป้าหนูบอก
“ป้าช่วยเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ชั้นฟังละเอียดๆหน่อยได้มั๊ย”

“ได้สิ แต่ข้าขอถามเอ็งสักข้อก่อน เอ็งรู้จักหลวงจรัสแห่งบางพระโขนงจริงๆหรือ” ป้าหนูถาม
“ใช่ ทำไมเหรอ ทำไมคนบ้านนี้ถึงอยากรู้เรื่องหมอจรัส” ผมตอบทั้งที่จริงๆแล้วไม่เคยเห็นหน้าท่านเสียด้วยซ้ำ
“หมอท่านเคยมาที่นี่ มารักษาคุณชงโคเมื่อปีกลาย”
“อ๋อ มีน่า พระยาบ้าอำนาจนั่นถึงได้อึ้งเมื่อชั้นพูดถึงหมอจรัส”
“เอ้ เอ็งนี่ปากวอนหาหวาย อย่าไปพูดถึงพระยาแบบนี้ให้ใครได้ยินล่ะ เอ็งจะซวยเอา”

“เออน่า รู้แล้วทีนี้จะเล่าให้ชั้นฟังได้รึยังล่ะ”

“เออๆ เอ็งนี่เร่งข้าเสียจริง เรื่องราวเป็นมาเยี่ยงไรข้ามิรู้ดอก รุ้แต่ตอนที่พวกบ่าวใกล้ชิดของพระยา ไปหิ้วพวกเอ็งสองคนมา สารรูปนี่ข้านึกว่าไม่รอดแล้ว”
“แล้วไงต่อ”
“ข้ากับบ่าวอีกสองคนก็ช่วยกันเช็ดหน้าเช็ดตาให้พวกเอ็งนะสิ พระยาท่านเดินเข้ามาดู คราแรกจะให้ข้าเอาพวกเอ็งไปทิ้ง แต่คุณชงโคเธอมาเห็นพ่อรูปงามนั่นเสียก่อน”
“แล้วยายชงโครู้จักชื่อเพื่อนชั้นได้ยังไง”
“ก็เธอถามน่ะสิ ถามเพื่อนเอ็งนั่นแหละ ว่าชื่อกระไร เพื่อนเอ็งยังมิได้สติดีดอก แต่ก็บอกชื่ออัชย์ พร่ำเพ้อแต่อัชย์ อัชย์ไม่ขาดปาก”
พอป้าเล่ามาถึงตอนนี้ ผมก็ต้องกลืนน้ำลายของตัวเองลงคอ ไม่สิ ความกล้ำกลืนต่างหาก ขนาดนี้แล้วหมอปีย์ยังจะเป็นห่วงผมอีกเหรอ ตัวเองจะตายอยู่แล้วยังคิดถึงแต่ผมอยู่อีกหรือนี่ มิน่าหล่ะ นังกุลานั่นถึงเรียกชื่อหมอปีย์ว่า “อัชย์”
“แล้วเพื่อนชั้นเป็นไงมั่งป้า” ผมถามด้วยความเป็นห่วง และเพราะเห็นว่าป้าหนูเป็นคนใกล้ชิดของยายชงโค
“ข้าก็ไม่รู้” ป้าหนูเตรียมลุกขึ้น “แต่ข้าจักบอกอะไรเอ็งให้ หากเอ็งอยากขึ้นไปบนเรือนใหญ่อีกละก็ ย่อมได้” แกว่า ก่อนจะจัดแจงผ้าแถบที่คาดอกให้เรียบร้อย “แต่ต้องไปในฐานะทาสนะเว้ย”













หลังจากป้าหนูออกไปจากห้อง ผมก็นอนซม ระบมไปทั้งตัว นี่มันเป็นบุญหรือแม่งเป็นเวรกันแน่ ที่ทำให้ต้องหลงยุคมาเจอเรื่องแบบนี้ ชาติที่แล้วผมคงทำเวรทำกรรมไว้กับคนภพนี้มาก ถึงต้องกลับมาชดใช้ให้พวกเขาจนปางตายขนาดนี้
หมอปีย์ยังนอนอยู่บนเรือนหลังใหญ่ ผมนอนคิดจนไมเกรนขึ้น ไม่รู้จะพาหมอนั่นหนีได้ยังไงในสภาพแบบนี้ ลำพังแค่ผมคนเดียวจะหนียังลำบาก หากต้องพ่วงหมอปีย์ไปด้วยอีก คงไปไหนได้ไม่ไกลแน่ๆ
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง ทิ้งหน้าลงบนหมอนที่ทำมาจากลูกมะพร้าว นี่การเป็นไพร่ในยุคนี้นี่ไม่มีอะไรดีเลยเหรอ แม้แต่หมอนนุ่มๆยังไม่มีจะหนุนกันหรือย่างไร


“หากจะขึ้นไปเรือนใหญ่อีกครั้ง ต้องไปในฐานะทาสเท่านั้น” เสียงของป้าหนูดังก้องอยู่ในหัวผม
“ถึงกายเอ็งจักเป็นทาส แต่ใจยังเป็นไท”
ไม่มีทางไหนแล้วเหรอที่จะได้เข้าใกล้หมอนั่น ไม่มีทางไหนนอกจากทางนี้แล้วเหรอ


“เอาวะ เอาไงเอากัน ชั้นจะช่วยนายออกมาจากที่นี่ให้ได้.......หมอ”