หัวข้อ: A moment in Siam กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม [แจ้งข่าวจ้า] P.111

[LifeTime]

 
รู้สึกค้างคากับปมปัญหาที่ยังไม่ได้แก้ไข 

[BF-e]

 :amen:ขอให้เจอกันด้วยเถิ๊ด   

[eat2tea]

drama ที่สุด ณ เพลานี้ หมอปีย์จากไปแล้วจริงๆหรือ? 

ไม่อยากให้จบเช่นนี้เลย เรารู้สึกใจหายและเศร้าใจมากมายนัก

รออ่านตอนต่อไปอยู่น่ะคับพี่เป็ด +1 เป็นกำลังใจให้คับ 

[annachang]

หมอปีย์กลับมาเกิดใหม่ก็ยังไม่สายนา 

[ohuii]

http://www.youtube.com/watch?v=9Ly5Afn70gI

 ลมเอย~  ฟังแล้วหนาวสะท้านทรวง เพลงหวานๆแต่เนื้อหาเศร้า...

20 ปีผ่านไปไวกว่าโกหก พ่ออัชย์ของเรา 50 แล้วหรือ โอย เรื่องนี้หวานขื่น แต่หลงรักไปแล้ว

 รอต่อจ้า กระซิบ อยากได้แบบเกือบแฮปปี้นิดนึง ...

[savada]

T^T   ยังไม่จบใช่ไหม

แงแง   อย่าพึ่งจบเลย  ทางคู่ขนานเหรอ แงแงแง

T^T

[Gallavardin_phen]

เฮ้อออออออออออ
ถ้าจะเศร้าขนาดนี้
 

[naomiya01]

 

 

 



มะ..ไม่จริง  ช่ายหมายยย      
โน๊วววววววววว  !!  T[]T!!  อิฉันรับไม่ด๊ายยย          แงๆ  ม่ายอาววแบบแน๊!!     

ปมเรื่องตั้งหลายอย่างก็ยังไม่ได้แก้ไข  ทั้งเรื่องกลอนตอนแรกเอย  ทั้งเรื่องบ้านที่พ่ออัชย์อยู่เอย 
แถมเจอไปแบบนั้น หนูวาดไม่น่าจะตั้งชื่อพ่ออัชย์แบบนั้นหรอก  ดังนั้นจบแบบนี้  ไม่อ๊าวว     

 

  สงสารหมอปีย์ กับ พ่ออัชย์   

[♠♥♦♣]

วันนี้้คือวันมะรืนแล้วใช่มั้ย อิอิ
รอๆ

[เซ็งเป็ด]

วันที่ 30 สิงหาคม พ.ศ. 2574 เป็นวันที่ผมว่างจากการตระเวนดูสาขาใหม่ที่เมลเบิร์น  นานๆสักครั้งผมถึงจะหาเวลาว่างกลับมากรุงเทพฯได้
บัดนี้สยาม หรือกรุงเทพฯใน พ.ศ. 2574 ได้เปลี่ยนแปลงไปมาก เรายกเลิกรถไฟสมัยรัชกาลที่ ห้า แล้วหันมาใช้รถไฟความเร็วสูงที่สามารถพาเราจากกรุงเทพฯไปเชียงใหม่ได้แค่ 3 ชม
รถไฟฟ้าในกรุงเทพฯได้ขยายเส้นทางครอบคลุมจนทั่วถึง แต่ก็ยังไม่พอจะรองรับผู้คนมหาศาลที่ทำงานในกรุงเทพฯ
เราเปิดการค้าเสรีภายใต้สนธิสัญญาการค้าอาเซี่ยน ดังนั้นในสมัยนี้เราจึงเห็นคน จีน คนเวียดนาม หรือพม่า มาทำงานในบ้านเรามากมายจนแทบจะกลายเป็นพลเมืองของไทย อีกทั้งสินค้าต่างๆก็ไม่ได้มีจำกัดอีกต่อไป
ผู้คนก็เปลี่ยนไปมาก ความสัมพันธ์ในครอบครัวเริ่มเล็กลง ในขณะที่ความเอื้ออาทร และพึ่งพาอาศัยกันในแบบเก่านั้นหายไปโดยสิ้นเชิง
ถ้าจะให้เปรียบก็ถือ กรุงเทพฯเจริญก้าวหน้ามากในด้านวัตถุนิยม แต่ทางด้านจิตใจกลับเสื่อมถอยลงจนหน้าใจหาย

บ่ายของวันที่ 30 นั้นเอง ที่ผมกำลังเดินสำรวจบ้านหลังเก่าที่เคยเป็นเรือนคุณชั้นบ้านหลังนี้ถูกเก็บรักษาไว้เหมือนเดิมทุกประการ ปีละ 2-3 ครั้ง ที่ผมมีโอกาสได้กลับมานอนที่บ้านหลังนี้ บัดนี้มันทรุดโทรมลงไปมาก โดยเฉพาะเรือนครัว เมื่อมีเวลาว่าง สามสี่วัน ผมจึงไม่รอช้า รีบจ้างช่างมาเพื่อซ่อมแซมและปรับปรุง
 
 ต้นมะขามต้นใหญ่ที่ปลูกไว้ข้างเรือนครัวเมื่อ 20 ปีก่อน หลังจากที่ผมได้ออกจากโรงพยาบาล เพื่อระลึกถึงวันที่ผมกับหมอปีย์เคยนั่งปรับทุกข์และฟังเสียงลมหายใจของกันและกันได้เติบใหญ่ขึ้น
รอบๆบ้านเรานั้นเต็มไปด้วยตึกสูงระฟ้าที่กลายเป็นที่อยู่อาศัยของคนกรุงเทพฯไปแล้ว การหาที่ดินเปล่าปลูกบ้านเดี่ยวในยุคนี้แทบเป็นไปไม่ได้ เพราะที่ดินนั้นแพงลิบลิ่ว มีเพียงบ้านผมเท่านั้นที่ยังคงเป็นบ้านเดี่ยวมีบริเวณและมีต้นไม้ใหญ่รกครึ้ม นอกนั้นกรุงเทพฯก็มีแต่คอนโดมิเนียมสูงและปราศจากต้นไม้ใหญ่
แม่น้ำเจ้าพระยาหลังบ้านยังคงเหมือนเดิม จะต่างกันก็ตรงที่ กทม ได้สร้างแนวกั้นน้ำทะเลหนุนสูงขึ้นจนเกือบจะถึงระดับมิดหัวกันน้ำท่วม
ผมเดินดูรอบๆบ้านอย่างเชื่องช้า เพื่อให้ภาพความทรงจำในอดีตที่ค่อยๆทยอยฉายเข้ามาในสมอง “มันนานแล้วซีนะนับจากวันนั้น  นายจะอยู่ที่ไหนนะหมอ” ผมเปรยกับตัวเองขณะก้มลงเก็บดอกปีบที่ร่วงหล่น
ด้วยมือที่เหี่ยวกร้านตามประสาคนวัยใกล้ฝั่ง

“คุณอัชย์ครับ”  เสียงช่างหนุ่มที่ผมจ้างมาซ่อมแซมเรือนครัวเดินมาด้านหลัง ผมหันไปมองเขา
“จะให้เริ่มตรงไหนก่อนดีครับ”
ผมมองไปรอบๆบ้าน
“เริ่มที่บ้านหลังใหญ่ก่อนก็แล้วกัน”
“แล้วหลังนี้หล่ะครับ” เขาชี้ไปที่เรือนครัว “จะให้ผมทำยังไง ทุบทิ้งแล้วสร้างเป็นห้องใหม่มั๊ยครับ”
“ไม่ได้!!” ผมหันไปมองเขาด้วยสายตาดุดันจนช่างรีบก้มหน้า
“อย่าพยายามเปลี่ยนแปลงเรือนหลังนี้เด็ดขาด ทำให้เหมือนเดิมมากที่สุด” ผมกำชับช่างด้วยเสียงที่หนักแน่น เขาก้มหัวรับคำด้วยท่าทางเกรงขาม ก่อนจะเดินหันหลังไปสั่งงานลูกน้องที่ทยอยขนเครื่องไม้เครื่องมือเข้าเตรียมที่จะซ่อมแซมในวันรุ่งขึ้น

[เซ็งเป็ด]

ผมจ้องมองเรือนครัวหลังนั้น มีแรงดึงดูดบางอย่างพยายามเรียกร้องให้ผมเดินเข้าไปหามัน
“เข้ามาสิ เข้ามาหาชั้นสิ” ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ แรงดึงดูดจากเรือนหลังนั้นรุนแรงมาก พยายามต้านทานแรงนั้นเหมือนที่เคยทำมาตลอด แต่ครั้งนี้ผมทำไม่ได้ ไม่สามารถทัดทานเสียงเรียกร้องนั้นได้อีกต่อไป
ผมจึงตัดสินเดินขึ้นไปบนเรือนครัวหลังเก่านี้อีกครั้งหลังจากที่ปิดตายมาเนิ่นนานด้วยเหตุผลเพียงเพราะว่า หากไม่สามารถลืมเลือนความทรงจำที่เจ็บปวดนั้นได้ ผมก็ขอกักขังมันไว้ในเรือนหลังนี้ เพราะขี้ขลาด ไม่เข้มแข็งพอ และยังอาวรณ์มัน จึงไม่สามารถที่จะตัดใจทำลายมันได้
 ผมจะต้องก้าวไปข้างหน้า เพราะฉะนั้นจึงเลือกที่จะทิ้งความทรงจำนั้นไว้........ที่นี่  โดยตั้งใจไว้ว่า หากวันสุดท้ายของชีวิตมาถึง ผมจะมาทิ้งร่าง และลมหายใจห้วงสุดท้ายไว้ที่เรือนครัวหลังนี้

แม่บ้านที่บ้านหลังนี้ถูกกำชับไม่ให้เข้ามาวุ่นวายในเรือนนี้เด็ดขาด เพราะฉะนั้น เรือนหลังนี้จึงดูเก่า ทรุดโทรม และขาดการดูแลรักษา
ทันทีที่ผมเหยียบย่างลงบนพื้นไม้ เสียงไม้ตะเคียนเก่าก็ดังเอี๊ยดอ๊าด ราวกับดีใจที่มีคนมาเยี่ยมเยียน โซ่ที่คล้องประตูไว้ก็มีสนิทเกรอะกรัง มันทำหน้าที่กักขัง ปกป้องความทรงจำของผมไว้ในนี้อย่างเต็มกำลัง
ผมล้วงกระเป๋ากางเกงแสลคเรียบหรูพลางคว้านเอากุญแจขึ้นมา ก่อนจะไขประตู
ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ลมแห่งความทรงจำก็พัดเข้าใส่ผมไม่ยั้งจนแทบจะล้มทั้งยืน เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นเมื่อ 20 ปีที่แล้วถูกผมเก็บไว้ในห้องๆนี้ทั้งหมด ด้วยความคิดของหนุ่มวัย 30 ในขณะนั้นที่ว่า เมื่อผมเข้มแข็งเมื่อไหร่ ผมจะกลับมาเปิดห้องนี้อีกครั้ง  แต่จนแล้วจนรอด ผ่านมาจนวัย50 ปี ผมก็ยังไม่เข้มแข็งเสียที
จนมาถึงวันนี้ ถึงจะยังรู้สึกว่ายังไม่พร้อมที่จะรื้อฟื้นความทรงจำที่แสนจะเจ็บปวด แต่ความรู้สึกมันบอกว่า ถึงเวลากลับมาห้องนี้เสียที
กลิ่นของห้องนั้นเหม็นอับ อีกทั้งหยากไย่แมงมุมก็เต็มห้อง เนื่องจากผมไม่ยอมให้ใครเข้ามาแม้แต่แม่บ้าน ห้องนี้จึงแทบมีสภาพไม่ต่างไปจากห้องคุกใต้ดินที่ถูกทิ้งให้รกร้าง
สิ่งของต่างๆถูกวางในที่ของมันเหมือนเดิม ผมยกขาข้ามธรณีประตูเข้าไป และทันใดนั้นภาพตัวเองในกระจกตู้ก็แสดงให้เห็นชายแก่รูปร่างภูมิฐาน สวมเสื้อเชิ้ตสีโอโรส กางเกงแสลคสีเทา ใส่แว่นสายตา มีผมและหนวดสีดอกเลา และในขณะเดียวกัน ภาพของชายอีกคนก็ปรากฏขึ้นข้างๆชายแก่คนนั้น
“หึ” ผมยิ้มในลำคอเบาๆ ชายหนุ่มที่เห็นคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน คือผมในสมัยหนุ่มนั่นเอง เพราะทันทีที่เข้ามาในห้องนี้ ภาพความทรงจำในตอนนั้นก็ชัดเจนขึ้นอย่างน่าประหลาด
ผมยืนมองชายสองคนในกระจกที่แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว โดยเฉพาะแววตา ชายแก่คนนี้มีแววตาที่เหนื่อยอ่อนและโรยแรง ผิดกับชายหนุ่มที่ยืนข้างๆที่กลับมีแววตาแห่งความหวังและการรอคอยใครสักคนอยู่เต็มเปี่ยม
“หยุดรอซะทีเถอะพ่อหนุ่ม เขาไม่มาหรอก ชั้นรู้ดี” ผมพูดกับชายหนุ่มในกระจก สีหน้าของชายหนุ่มดูเศร้าสลดลง และแล้วเขาก็เลือนหายไป

[bebe]

รออ่านคับ

[เซ็งเป็ด]

มือทั้งสองข้างปัดป่ายไปตามห้อง เพราะหยากไย่ของแมงมุมที่อาศัยเป็นเจ้าของเรือนนั้นมีมากเสียเหลือเกิน
ที่มุมห้องยังคงมีอุปกรณ์เครื่องไม้เครื่องมือทำครัวของคุณชั้น ผมจำถาดทองเหลืองใบนั้นได้ อีกทั้งกระต่ายขูดมะพร้าว มีด จาน ชาม ไห หม้อ ยังอยู่ครบดี   
อีกมุมห้องหนึ่งนั้นเป็นมุมที่วางนาฬิกาลูกตุ้มเรือนเดิมที่ครั้งหนึ่งมันเคยตีบอกเวลาอยู่บนเรือนคุณชั้น แต่เมื่อมันได้สิ้นอายุขัยก็ถูกยกมาเก็บไว้ในเรือนหลังนี้  ข้างบนนาฬิกานั้นมีรูปถ่ายเก่าของชายคนหนึ่งที่ใบหน้าเลอะเลือนจนมองไม่ออกว่าเป็นใคร แต่ผมกลับเห็นเขาด้วยหัวใจ
แม้จะมองด้วยสายตาไม่เห็น
แต่หัวใจผมมองเห็น หัวใจที่เฝ้ารอชายผู้นี้มากว่า 20 ปีนั้น บอกผมทันทีว่าเขาคือ หมอปีย์ ชายคนที่ผมยอมฝ่าฝืนทุกกฎของธรรมชาติยกหัวใจให้ ทันทีที่เห็นภาพเขา แม้แต่แค่รูปร่าง ผมก็ปรี่เข้าไปหยิบรูปนั้นมา แล้วน้ำตาที่เหือดแห้งมากว่า 20 ปีก็ไหลรินขึ้นอีกครั้ง
หมอปีย์แต่งตัวในชุดราชปะแตน ถ้าเดาไม่ผิด จากภาพขาวดำนี้ เขาคงสวมกางเกงสีน้ำเงิน และเสื้อสีขาวตัวที่เคยใส่เป็นแน่
นิ้วมือค่อยๆลูบไล้ไปตามรูป น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างสุดกลั้น มันเหมือนกับเราเฝ้ารอใครคนหนึ่งมาชั่วชีวิต คิดอยู่เสมอว่าวันหนึ่ง เราจะได้พบกันอีก แล้ววันนั้นก็มาถึงจริงๆ วันที่ผมได้พบกับหมอปีย์อีกครั้ง แม้แต่เพียงแค่รูปถ่ายก็ตาม
ผมจ้องมองรูปภาพนั้นอย่างละเอียด ภาพหมอปีย์ยิ่งชัดเจนขึ้นในมโนภาพ โดยเฉพาะแววตาที่คมกริบแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น ผมพยายามจ้องมองทุกรายละเอียดในภาพ
และสิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยสังเกตมาก่อนในรูปเลยก็ปรากฏ ผมเห็นว่าในมือขวาของหมอปีย์นั้นถือหนังสือเล่มหนึ่งอยู่แนบกับลำตัว ความรู้สึกวูบหนึ่งแล่นเข้ามา ผมรู้สึกเหมือนหมอปีย์กำลังจะบอกอะไรผมสักอย่างผ่านรูปถ่ายใบนี้
“ดูหนังสือในมือเราสิ”  และแล้วเสียงที่ได้เคยหายสาบสูญไปเมื่อ 20 ปีก็ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงที่เร่งเร้า เร่งรีบ และโหยหานั้นเหมือนกับเสียง................
“หมอ”
“ดูหนังสือในมือเราสิ”
ผมจ้องเขม็งไปที่หนังสือนั้น ภาพเลือนรางจนทำให้ต้องขยับแว่น แต่ถึงจะพยายามแค่ไหน ผมก็มองไม่ออกว่าหนังสือเล่มนั้นเป็นหนังสืออะไร
“มืดเกินไป” ผมคิดก่อนจะเดินไปยังหน้าต่างที่แสงแดดยามเย็นสาดส่องเข้ามารำไร
แสงสว่างทำให้เห็นภาพชัดขึ้น แต่ก็ยังไม่พอ ภาพยังลางเลือนและเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งกาลเวลา
“ ดู เดอ เดอ ดู” ผมค่อยสะกดคำที่เลอะเลือน มันเป็นคำภาษาอังกฤษ
“ดู รู โร ดูโร”
“ดู โร  ดูโครยู  ยูเมอะ  ดูโครยูเมอ” เมื่อพยายามอ่านถึงตรงนี้ สีหน้าผมก็แสดงอาการดีใจสุดขีด
“ดู โครยูเมอ เดอ ซายาม   หนังสือว่าด้วยราชอาณาจักรสยาม” ผมร้องชื่อหนังสือที่คุ้นเคยขึ้นมาทันที
หนังสือเล่มที่หมอปีย์ให้ผมอ่านเพราะเห็นว่าผมชอบนั่นเอง ผมเดินกลับมายังตู้หนังสือใกล้นาฬิกาอย่างร้อนรน ก่อนจะนั่งลง เปิดตู้และหาหนังสือ
“มันยังอยู่ มันยังอยู่” ผมพยายามไล่หาหนังสือในตู้ที่มีฝุ่นเขรอะขระ ยังจำได้ว่ามันอยู่ในตู้นี้ ไม่เคยมีใครเข้ามาในห้องนี้และไม่เคยมีใครเอาอะไรจากห้องนี้ออกไป เพราะฉะนั้นทุกอย่างมันต้องอยู่ในนี้
หัวใจผมเต้นตุบๆ มันไม่รู้สึกอย่างนี้มานานแล้วนับตั้งแต่วันนั้น ผมลนลานรีบควานหาหนังสือ รื้อมันจนกระจุยกระจาย
และในที่สุด
“อยู่นี่เอง”
หนังสือเล่มนี้ เล่มที่หล่นใส่มือผมเมื่อ 20 ปีก่อน ถูกหนังสืออีกหลายเล่มวางทับไว้ ผมหยิบมันขึ้นด้วยมือไม้ที่สั่น ก่อนจะเปิดไปหน้าที่พับมุมหน้ากระดาษคั่นไว้ ไม่น่าเชื่อว่า หน้านี้ผมได้อ่านค้างมาร้อยกว่าปี
ทันทีที่หน้านี้ถูกเปิดขึ้น ความทรงจำของสองภพก็ลอยฟูฟ่องขึ้น ภพแรกคือ ภพที่ผมนอนอ่านหนังสือเล่มนี้กับหมอปีย์ที่ชานเรือน กับอีกภพหนึ่งคือเมื่อ 20 ปีก่อนที่ผมเจอหนังสือเล่มนี้โดยบังเอิญ แต่วันนั้นผมจำได้ว่ามันมีเศษกระดาษที่เขียนด้วยลายมือแผ่นหนึ่งด้วย แต่วันนี้ทำไมไม่มี
“ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง” ทันทีที่ผมเริ่มอ่านหนังสือหน้าที่คั่นไว้ต่อ เสียงนาฬิกาลูกตุ้มที่หยุดทำงานมานานแล้วก็ดังขึ้นอย่างน่าประหลาด
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองและเห็นว่าลูกตุ้มได้แกว่งไปมาจริงๆ
เสียงตึ้งๆ ค่อยๆดังเร็วขึ้นๆ และแล้วพื้นเรือนก็ค่อยๆสั่นไหว
เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นมาแล้ว
ผมรู้ดี สีหน้าของผมบัดนี้ไม่มีอาการตกใจแม้แต่น้อย ตรงข้าม รอยยิ้มเล็กๆกลับปรากฏขึ้นที่มุมปาก หัวใจผมเริงร่ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง ข้าวของเริ่มสั่นไหว และค่อยๆร่วงหล่น ร่างของผมแกว่งไปมาตามแรงโยก
ผมหลับตาพริ้มพร้อมรอยยิ้ม.......................ง
รอคอย
รอคอย
และรอคอย

.
.
.
.



“พรึ่บ!!!”
แสงสว่างวาบปลาบแปลบเจิดจ้าในดวงตา ผมหลับตาเม้มปากอยู่ชั่วครู่ สิ่งแรกที่รับรู้ได้คือ เสียงบรรเลงดนตรีไทยดังอยู่รอบๆ เสียงพูดคุยด้วยภาษาที่แปลกหู

และผมที่นั่งสบตากับหมอปีย์และรู้สึกว่าการสบตาครั้งนี้มันช่างเนิ่นนานเสียจนผมแทบอยากจะลุกกระโจนไปสวมกอดเขา




""""""""""""""""""""วันนี้น้อยหน่อย อย่าเคืองกันนะครับ เหนื่อยกับการเดินทางกลับบ้านมากกก""""""""""""""""

[pandorads]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด >O<
กลับมาหากันแล้ว เย้!!!!
ดีใจๆ

[savada]

สู้ๆจ้า   โหๆๆ   นานอะกว่าจะได้กลับไปหา

คิดถึงหมอมากๆๆคะ   5555555+

ชายวัย  50  555555+

[♠♥♦♣]

อยากกระโจนไปสวมกอดด้วยคน ถูกใจที่สุด
ม๊วบๆ
ตอนเห็นหนังสือน้ำตาจะไหล โอ๊ย ดีใจ
ปล. ถ้าเป็นเราได้กลับไปนานแล้ว ก็เรารู้ว่าต้องเปิดหนังสือ(แต่ไม่รู้ว่าหนังสืออะไร กร๊ากกก)

[Nus@nT@R@]

ทิ้งท้ายให้ลุ้นทุกตอนเลยนะจ๊ะ อิอิ

[cancan]

คิดว่าน่าจะจบอย่างประทับใจล่ะ (คิดเข้าข้างตัวเองT^T)

[Cc-kun]

อย่าบอกนะว่ากลับมาในสภาพชายแก่

เอิ่ม

เอาเหอะ

คำว่าเหี่ยวนี้ไม่น่าใช้กับกร้านนะไม่แน่ใจ

ตรงท่อนก้มหัวอย่างเกรงขามน่าจะเป็นเกรงใจมากกว่า

หวังว่ากลับไปคราวนี้พ่ออัชจะเลิกนิสัยคิดเองเออเองตัดสินใจเองไม่ปรึกษาชาวบ้านไม่ใส่ใจรายละเอียดสุดท้ายก็ทำร้ายตัวเองกับคนที่รักตัวเองซะทีนะ

กลับไปคราวนี้ขอให้เคลียร์ทุกอย่างที่ค้างคาใจให้หมดเน่อ

[Isuru]

ย้อนเวลากลับไปก่อนที่หมอปีย์จะได้กินลูกตาลถ้วยนั้นสินะ

ลุ้นๆค่ะ รอตอนต่อไป อิอิ

[aj_yj]

โอย.. น้ำตาจะไหลตอนพ่ออัชย์บอกตัวเองในกระจกว่าเขาไม่มาหรอก
แล้วยิ้มแก้มแทบแตกตอนที่พ่ออัชย์กลับไปอีกครั้ง 

[Laxxeez]

คราวนี้...คงไม่พรากจากกันอีกแล้วนะ...หมอปีย์ :L1:พ่ออัชย์...
http://www.youtube.com/v/D5G4fIAnAOw?version=3&amp;hl=en_US&amp;rel=0 

[Alphas]

การรอคอยที่แสนยาวนาน จักไขความกระจ่างสู่เจ้าเยี่ยงไรกันพ่ออัชย์

[sam3sam]

ปลื้มปริ่ม แทบจะอดใจรอตอนหน้าไม่ไหวแล้วจ้า

[BF-e]

ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุด..

[BlueFaith]

ร้องไห้ไปกับเจ้าอัชย์ รู้สึกทรมานเหมือนข้างในตัวจะระเบิด T^T

[PAAPAENG~]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!
กลับไปแล้ว  ได้กลับไปแล้วววววววววววววววววววว
แต่!  กลับไปในสภาพอายุ 50 ปีรึป่าว?
ระวังหมอปีย์เห็นแล้วไม่รักนะ  ฮ่าๆ  *โดนพ่ออัชช์ถีบ*

จบแบบนี้แอบงอนคนเขียนแหละ!   

[wan]

กลับมาพบกับความทรงจำที่เจ็บปวด พร้อม ๆ กับการกลับมาแก้ไขอดีตที่ควรแก้
+1 ให้คุณนนท์ พร้อมกับรอตอนต่อไป หลังจากพักเหนื่อยแล้ว 

[n2]

อัชย์กลับไปหาหมอปีย์ได้แล้ว

[ohuii]

ไม่ต้องรอแล้วล่ะจ่ะ ...โอ้ย ดีใจดูจะแฮปปี้ซะที