หัวข้อ: A moment in Siam กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม [แจ้งข่าวจ้า] P.111

[MokGaLaKom]

จะรอนะคะ อยากรู้จริงๆว่าทำไม?

[pandorads]

มานั่งรอตอนพิเศษค่ะ  อยากอ่านมากมาย

[sang som]

เสียน้ำตาไปเป็นปี๊ปเลย

มารอตนพิเศษค่า

[กว่าจะไร้เดียงสา]

คืนวันที่สามนะคะคุณ 

พร้อมแล้วค่ะ 

[celegana]

รออ่าน และรอจองๆๆๆ >///<

[jmini]

เก็บตังรอ
อยากอ่านมาก

[MelodyKJJ]

รอด้วยคนคร๊าบบบบบ ^^  อยากเห็นรูปเล่มมากมาย 

[อ๊บๆ]

ตามเกาะติดสถานการณ์ ...รอจองหนังสือ   

[sweetyYY]

มาเจิมรอวันเปิดจอง และรอตอนพิเศษษษษษษษษษษษษษษษ ><

[premkoe]

รออ่านตอนพิเศษนะครับ

[SGL]

เห็นเรื่องนี้มาตั้งนานเเต่ก็ไม่ได้เข้ามาอ่านวันนี้ไม่มีอะไรทำ555เลยเปิดเข้ามาดูหน่อย

หลังจากอ่านหลายๆเม้นเเล้วโดยไม่ได้อ่านเนื้อเรื่องเริ่มรู้สึกว่าของเค้าดีจริงเลยอยากจองหนังสือเก็บไว้อ่านด้วยคนนะค่ะ

กะว่าจะไม่อ่านในเล้าเเต่ค่อยเก็บความตื่นเต้นไปอ่านในวันที่ได้หนังสือกันเลยทีเดียวว

[PetitDragon]

ขอลอกตามเม้นข้างบนนะครับ

รออ่านจากหนังสือทีเดียว... 

[eaey]

เข้ามารอตอนพิเศษ

[BlueFaith]

มารอตอนพิเศษด้วยคนค่า

[TO.EYEz]

โห... เปิดจองแล้วเหรอคะเนี่ย
จะบอกว่า พระเจ้าจอร์ชเรื่องนี้มันยอดมาก
แต่กว่าเราจะค้นพบเรื่องนี้มันก็จบแล้ว
คืออยากทราบรายละเอียดในการจองอ่ะค่ะ
คือพอดีเห็นว่าจะรีบส่งก่อนวันวาเลนไทน์
ก็เลยอยากรู้รายละเอียดอ่ะค่ะ อยากเห็นหน้าปกด้วย
คือกลัวหน้าปกมันชัดเจนอ่ะค่ะ แหะๆ =_=;;
คุณแม่หนูช่างมีสายตาอันคมกริบ.. -_-+

ก็เลยอยากรู้ว่าจะเปิดจองถึงวันไหนอ่ะค่ะ จะได้รีบๆตัดสินใจว่าจะเอายังไงดี
เพราะวันวาเลนไทน์ก็เร็วเหมือนกันนะคะ กลัวพลาดอ่ะ..
เพราะช่วงนั้นสองพอดี กลัวว่าจะไม่ได้เปิดคอมเข้ามาติมตามความเคลื่อนไหวบ่อยๆ T^T

สุดท้ายนี้ อยากบอกคุณนักเขียนว่า แต่งเก่งมากกก
เมพมากกก ที่สุดอ่ะ! ปลื้มมมม..

[zinseok]

ตามมาทวงตอนพิเศษ
กินข้าวไม่ได้นอนไม่หลับมา3วันติดแล้วนะคะ

เว่อร์ไป  อุอุ

[sleepyzz]

รอ รอ รอ กอดๆๆ

[เซ็งเป็ด]

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

บทเสริมภาคพี่หมอ...........................................

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้”  เป็นคำถามแรกที่พ่อถามผมทันทีที่ผมบอกเหตุผลว่าทำไมถึงไม่สามารถแต่งงานกับมุกได้ อาการกุมขมับของชายแก่ผมสีดอกเลานั้นทำให้เกิดความรู้สึกผิดแวบขึ้นมาชั่วครู่ ว่าที่บอกความจริงไปนั้นมันถูกต้องหรือไม่
“ผมขอโทษครับพ่อ”
ผู้เป็นพ่อเอาแต่นิ่งไป
 ครอบครัวของผมเป็นหมอมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ ปู่ทวดของผมนั้นเป็นหมอหลวงในรัชกาลที่ ๕ จริงๆแล้ว ปู่ทวดไม่ได้เป็นปู่ทวดจริงๆหรอก แต่ท่านรับปู่เป็นลูกบุญธรรม เพราะปู่ทวดจริงๆซึ่งชื่อ”สน” นั้นได้เสียชีวิตไปเนื่องจากโรคไข้กาฬหลังแอ่น
เพราะฉะนั้นในครอบครัวของผมไล่ลงมาตั้งแต่ปู่ทวด หรือหลวงพินิจ
ปู่นิจวิกรณ์ซึ่งเป็นแพทย์หลวงสภากาชาด
มาถึงพ่อผมนายแพทย์พรวินิจ
แล้วก็ผม นายแพทย์นิจณ์
ทั้งหมดล้วนแต่เป็นหมอทั้งสิ้น
พ่อของผมเคยบ่นขึ้นมาในระหว่างอาหารมื้อเย็นว่า ครอบครัเราเหมือนโดนสาปให้ต้องรับใช้ผู้อื่นมาตั้งแต่บรรพบุรุษ
ในความคิดของผมครั้งแรกก็คิดเหมือนผู้เป็นพ่อ ทำไมผมถึงเลือกเรียนหมอด้วยในวันนั้น ทั้งๆที่ไม่เคยมีความคิดเรื่องนี้มาก่อน
แต่เหมือนมีอะไรมาดลใจให้เลือกเรียน เลือกที่จะเป็นหมอ

พ่อเงยหน้าขึ้นมาหลังจากครุ่นคิดเรื่องที่ผมเพิ่งบอกไป การเป็นหมอที่พบเจอเรื่องราวมามากมายกว่าผู้คนทั่วไป แต่กลับไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำใจยอมรับว่าลูกชายตัวเอง..................
“ผมขอโทษครับพ่อ แต่ผมทำไม่ได้จริง พ่อเข้าใจผมเถอะนะ”
ผมนั่งลงใกล้ๆผู้เป็นพ่อก่อนจะกุมเข่าเขาแน่น พยายามให้เขารับรู้ความลำบากใจที่ลูกชายคนนี้ต้องเผชิญอยู่
“ผมไม่ได้อยากเป็นแบบนี้พ่อ แต่ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง บ่อยครั้งที่ผมมองผู้หญิงคนอื่นแล้วรู้สึกดี แต่พอแค่คิดอยากมีความสัมพันธ์มากกว่านั้น มันก็เหมือนมีอะไรมาฉุดดึงไว้”
ผู้เป็นพ่อยังคงไม่พูดอะไร เขามีลูกชายเพียงคนเดียวหวังให้สืบสกุล แต่ในเมื่อลูกชายมาเป็นเช่นนี้
“เอาเถอะ แกจะเป็นอะไรก็เรื่องของแก ต่อไปชีวิตแกจะเป็นยังไงก็แก้ปัญหาเอาเองแล้วกัน”
ผู้เป็นพ่อปัดมือของผมให้พ้นเข่าตัวเองก่อนจะลุกขึ้นหันหลังเดินจากไป

ผมยังคงนั่งแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น แล้วหวนคิดสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นมาในชีวิต...........................

ทางการแพทย์ยังระบุไม่ได้แน่ชัดว่าอาการชายรักชาย หรือที่ภาษาทั่วไปเรียกเกย์นั้นเกิดจากความผิดปกติของอะไร
บ้างก็ว่าเกิดความผิดปกติของยีนต์
บ้างก็ว่าเกิดจากกรรมพันธุ์
หรือไม่ก็บอกว่าเกิดจากสิ่งแวดล้อมและการเลี้ยงดู
แต่สำหรับผม ผมไม่เคยปักใจเชื่อเลยว่า อาการที่เป็นนั้นเกิดจากสาเหตุเหล่านี้
ผมเกิดมาในตระกูลที่ค่อนข้างจะมีฐานะ การเลี้ยงดูก็ถูกต้องทุกอย่าง เพราะทั้งพ่อและแม่ก็เป็นหมอ
พ่อนั้นเป็นนายแพทย์ที่มีคนเคารพนับถือมากมาย เพราะจิตใจดี ส่วนแม่ เสียชีวิตลงหลังจากผมย้ายเข้าโรงเรียนประจำได้ไม่นาน
บางทีอาการที่ติดตัวผมมานั้นอาจเป็น “กรรม”เสียก็เป็นได้

ชีวิตในวัยเด็กของผมแทบจะไม่แตกต่างจากเด็กผู้ชายทั่วไป ซุกซน ดื้อตามประสาเด็ก
 บ้านของเราอยู่ติดกับบ้านเศรษฐีตระกูลเก่าแก่หลังหนึ่ง ซึ่งครอบครัวผมรู้จักมักจี่และมักจะไปมาหาสู่กันเสมอๆ
ผมเป็นแค่เด็กผู้ชายปกติมาตลอดจนกระทั่งวันหนึ่ง..............................

[เซ็งเป็ด]

“นิจ ลูก ไปดูน้องกันมั๊ย” น้ำเสียงแม่ดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ ส่วนผมนั้นไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เพราะขณะนั้นยังจำความไม่ได้ดีนัก เพราะอายุน่าจะประมาณ สามขวบไม่ถึงดี
แม่พาผมพร้อมกระเช้าของสำหรับเด็กอ่อนมายังบ้านเศรษฐีหลังใหญ่หลังนั้น ทุกคนในบ้านดูตื่นเต้นกันมาก เพราะเป็นหลานชายคนแรกของตระกูล ผมมักได้ยินเสียงใครต่อใครพูดว่า
“น่าเกลียดน่าชัง” อยู่ไม่ขาดปาก
“โอ๋ มาหาป้ามาลูกมา โอ๋ น่าเกลียดน่าชังจริงๆ” แม่รับเด็กตัวแดงๆมาอุ้ม ผมพยายามเขย่งเท้าขึ้นดู
น้าอรซึ่งเป็นแม่ของน้องคงเห็นว่าผมอยากดูก็เลยช่วยอุ้มขึ้น
ทันทีที่ผมเห็นหน้าเด็กคนนั้น ผมจำความรู้สึกได้ลางๆว่าเหมือนรู้จักน้องมาเนิ่นนาน  เด็กนั่นลืมตากว้างจ้องมองมาที่ผมและยิ้มหวานให้
นิ้วมือน้อยๆของเขาค่อยแตะปลายนิ้วของผม........

คำแรกที่ผมพูดกับน้าอรคือ
“น้าคับ ขอน้องให้ผมนะคับ”  เสียงผู้ใหญ่หัวเราะครืนเอ็นดูในความเดียงสาของผม แต่สำหรับผม ผมหมายถึงอย่างนั้นจริงๆ
“เอาสิลูก น้ายกให้เลย ว่างเมื่อไหร่มาหาน้องได้ตลอดนะลูกนะ” น้าอรยิ้ม
“คุณอรตั้งชื่อให้ลูกรึยังคะ”
“ตั้งแล้วค่ะ คุณยายเขาขอตั้งเอง นี่ยื่นคำขาดเลยนะคะว่าถ้าได้หลานชายจะขอตั้งเองให้ได้” น้าหันไปยิ้มกับยายวาดที่นั่งมองหลานชายอย่างเอ็นดู
“ชื่ออะไรคะ”
“อ๋อ ชื่ออัชย์ค่ะ แต่ชื่อเล่นยังไม่ได้ตั้ง  ถามเจ้าตัวเล็กดีกว่า หนูนิจ หนูนิจตั้งชื่อให้น้องหน่อยสิลูก”
น้าอรเอามือลูบหัว
“ปอคับ ปอคับ” ผมตอบอย่างกระตือรือร้นโดยไม่ได้คิด คำว่าปอ ออกมาจากปากเด็กสามขวบได้อย่างไร
ทุกคนมองหน้าอมยิ้มกัน น้าอรหันไปปรึกษายายวาด
“เอา ชื่อปอก็ปอ น้องเป็นของหนูนิจแล้วนะ ดูแลน้องดีๆหล่ะ” น้าอรยิ้ม
ผมหัวเราะร่าเต้นไปเต้นมาอย่างดีอกดีใจ
“เย้ๆ น้องปอเป็นของนิจแล้ว เย่ๆ”
และนี่ความทรงจำแรกที่เกิดขึ้นกับชีวิตผม


ในวัยเด็กผมไม่รู้หรอกว่าความรักอย่างลึกซึ้งเป็นเช่นไร  ผมรู้แต่เพียงว่าเรื่องราวของผมทั้งหมดที่เล่าให้แม่ฟังจะเป็นเรื่องของน้องปอ
“แม่คับ วันนี้นิจเต้นนกแลก็คือนกแก้ว ให้น้องดู น้องหัวเราะใหญ่เลย”
“แม่คับน้องปอเค้าชอบเอานิ้วนิจไปดูดด้วย จั๊กกะจี๋จะตาย”
“แม่คับ แม่คับ นิจเอาหุ่นยนต์ไปให้น้องได้มั๊ยคับ”
“แม่คับ น้องร้องไห้เสียงดังมาก น้าอรบอกว่าน้องปวดท้อง”

ทันทีที่ผมลืมตาสิ่งแรกที่คิดได้ในวัยนั้นคือ ต้องรีบไปหาน้อง ไปเล่นกับน้อง


ผมเข้าออกบ้านหลังนั้นเป็นว่าเล่น ยายวาดใจดีกับผมมาก ยายมักจะทำขนมอร่อยๆให้กินเสมอ บางครั้งยายก็จับน้องมานอนบนตัก ให้ผมหนุนตักอีกข้าง แล้วยายก็เล่านิทาน

คุณยายชอบเล่าเรื่องศรีธนญชัย สลับกับเรื่องนางมณีเมขลาที่ชอบเอาลูกแก้วไปแหย่รามสูร
ผมนอนฟังนิ่งอย่างตั้งใจ แต่ทุกครั้งจะไม่เคยรู้ว่าตอนจบเป็นอย่างไร เพราะมักจะหลับก่อนเสมอ
บ้านนั้นเอ็นดูผมราวกับเป็นลูกเป็นหลานคนหนึ่ง โดยเฉพาะยายวาด แกมักจะชอบเล่าเรื่องที่แกเป็นเด็กให้ฟังเสมอ
ยายวาดอายุมากแล้ว น้ำเสียงแกก็เบาและสั่นเครือ มือไม้สั่นอยู่ตลอดเวลา ทุกครั้งที่แกเล่าเรื่องอะไรก็แล้วแต่ ผมมักจะเข้าไปนั่งเท้าคางฟังใกล้ๆจนแทบจะหน้าชนหน้าแก
“สมัยยายเป็นเด็กนะ เด็กผู้ชายเขาไม่ไว้ผมแบบนี้กัน เขาจะไว้ทรงแกละ ทรงจุก” ยายวาดเอามือลูบหัว
“ยายจะขอให้แม่เขาไว้จุกให้เจ้าอัชย์  แต่แม่เขาไม่ยอม” ยายวาดหันไปเจียรหมากก่อนใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ
“ไม่เอานะยาย ไว้จุกเหมือนกุมารทอง”
ยายวาดหัวเราะในความช่างพูด
“ไปเอามาจากไหนน่ะลูก”
“จากละครสี่ยอดกุมาร” ผมยิ้มแหยๆ
“สมัยโบราณนิยมโกนผมให้น้องเพราะอะไรรู้มั๊ยลูก”
ผมส่ายหน้า
“เพราะบ้านเราเป็นเมืองร้อน แล้วเด็กๆก็ซุกซนตามประสา โกนเสียจะได้ดูแลง่าย หมัดเหาก็จะได้ไม่ถามหาไงลูก”
“แต่หนูนิจไม่ชอบเลยคับยาย เหมือนผีกุมารทอง หนูนิจกลัว” ยายวาดหัวเราะ “คุณยายอย่าโกนหัวน้องนะคับ นะ” ผมเขย่าขายายวาดใหญ่





ผมเฝ้ามองความเปลี่ยนแปลงของปอมาตลอดเวลา ทุกครั้งที่บ้านน้าอรมีเฮ ผมเป็นต้องอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยเสมอ ไม่ว่าวันที่น้องตั้งไข่ วันที่คลาน วันที่เริ่มพูดว่า”มูมู”ครั้งแรก
วันที่น้องเดินก้าวแรก วิ่งก้าวแรก
ทุกเหตุการณ์ล้วนอยู่ในความทรงจำ...........................

[เซ็งเป็ด]

ผมนั่งเอนหลังพิงเบาะ ลืมเรื่องมุก เรื่องพ่อไปชั่วขณะ ความสุขเล็กๆเกิดขึ้นเมื่อนึกถึงวันนั้นของเราสองคน ผมไม่ผิดใช่มั๊ยที่เฝ้ารอปอมาตลอดชีวิต  ไม่ผิดใช่มั๊ยที่จะรักปอเพียงคนเดียวโดยที่ไม่ยอมรับกับใครว่าผมเป็นเกย์ เพราะเกย์จะต้องชอบผู้ชายคนอื่นด้วยไม่ใช่เหรอ แต่ผมกลับไม่ใช่ ผมไม่รักใครอีกเลยนอกจาก เขาคนนั้น
สิ่งหนึ่งที่ทำให้หงุดหงิดและเกลียดชังตัวเองทุกครั้งก็คือเมื่อนึกหาเหตุผลว่าทำไมต้อง “ปอ” แล้วไม่สามารถคำตอบใดๆให้ตัวเองได้
ผมคิด ไม่ใช่ไม่คิด คิดว่าทำไมต้องรักเขา ทำไมต้องเป็นห่วง ต้องมองเขาอยู่ในสายตาตลอดเวลา เหมือนดั่งคำสาป กรรมเวรอันใดกันถึงผูกพันผมกับปอไว้แน่นหนาขนาดนี้

เสียงรถยนต์ดังขึ้น  พ่อขับรถออกไปโรงพยาบาลอย่างที่เคยทำเป็นประจำ แต่ครั้งนี้ พ่อไม่ได้เดินมาสั่งงาน หรือกำชับเรื่องคนไข้คนใดเป็นพิเศษเหมือนดังก่อน  พ่อคงโกรธผมมาก
มันก็น่าอยู่หรอก ทำให้ท่านผิดหวังและเสียหน้าขนาดนั้น เป็นพ่อคนไหนก็ต้องโกรธ แต่ผมไม่คิดว่าพ่อจะเกลียดผมด้วยเหตุผลเพราะผมรักผู้ชาย
พ่อเข้าใจผมดี
แต่ที่ต้องทำแบบนั้นก็เพราะเหตุผลที่พ่อรับปากแม่ไว้ก่อนตาย
“คุณคะ  ให้ปอแต่งงานกับลูกสาวคุณพิภพนะคะ”
นี่คือคำที่แม่ร้องขอก่อนตาย ผมไม่รู้เหตุผลของแม่หรอกว่าทำไมท่านถึงอยากให้ผมแต่งงานกับมุก แต่จนถึงวันนี้ หากแม่รับรู้ได้ แม่คงเข้าใจและไม่โกรธนิจใช่มั๊ยครับ ที่ทำตามความต้องการของแม่ไม่ได้

ผมลุกขึ้นจากโซฟาสีฟ้าตัวนุ่มที่เคยเป็นที่นอนสมัยที่อ่านหนังสือสอบเข้าแพทย์จนหลับคาซบคามัน สวมรองเท้าสลิปเปอร์ ปิดประตูกระจก และเดินออกไปนั่งรับลมยามเช้าที่ศาลาข้างบ้าน
“คุณนิจคะ จะรับอะไรเป็นอาหารเช้าดีคะ” เสียงป้าแต๋วแม่บ้านเดินมาถาม
“กาแฟแก้วเดียวก็พอ” ผมหันไปยิ้ม “อ้อ ป้าแต๋ว ช่วยเอาเบอร์พี่นุ คนงานเฝ้าบ้านที่ชะอำให้หน่อยนะ”
แม่บ้านรับปากก่อนจะเดินหายไปหลังบ้าน

ลมยามเช้าพัดมาเอื่อยๆ ผมนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ หันหลังให้กับบ้านที่ย้ายมาอยู่ได้เกือบจะสิบปีหลังนั้น
ถึงบ้านหลังนี้จะใหญ่โต และน่าอยู่เพียงใด แต่ผมก็ยังคิดถึงบ้านเก่าหลังนั้น หลังที่ติดกับบ้านปอไม่ได้
เสียงนกกางเขนบ้านร้องทักทายกันไปมา แสงแดดยามเช้ากระทบกลีบดอกกลัวไม้สีม่วงสดส่องประกายวิบวับงามจับตา ผมเอนหลังพิงพนักพิง ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปในวันวาน.......................

[เซ็งเป็ด]

วันเวลาผ่านไป ชีวิตวัยเด็กที่เต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลงของผม โรงแรมชื่อดังได้มาซื้อที่ข้างบ้านน้าอรทำให้ผมไม่สามารถปั่นจักรยานไปที่ท่าน้ำได้เหมือนเคย อีกทั้งถนนหนทางก็ตัดผ่านหน้าบ้านเราทำให้ไม่สามารถเดินไปหาน้องได้เพียงลำพังดังก่อน
เรื่องนี้ร้อนไปถึงน้าอร เธอจึงสั่งให้คนงานที่บ้านเจาะกำแพงเท่าหมาลอดเพื่อเป็นทางให้ผมเดินไปเล่นกับน้องได้สะดวก
ผมใช้ช่องหมาลอดนี้ตลอดมา จนกระทั่งตัวเองเข้าโรงเรียน ส่วนน้องปอนั้นกำลังช่างพูดช่างเจรจา
เหตุการณ์ในวันเข้าโรงเรียนของผมวันแรกนั้น ผมจำได้ดี เด็กคนอื่นๆคงร้องไห้แงที่ต้องไปโรงเรียน แต่ผมนั้นกลับตื่นเต้นและเร่งเร้าให้แม่แต่งตัวติดกระดุมให้ไวๆเพื่อจะได้ไปโรงเรียน
ชุดนักเรียนอนุบาลเป็นชุดเอี๊ยมสีแดง ที่แม่บรรจงปักชื่อให้ด้วยมือของแม่เองว่า “น้องนิจ” ผมตื่นเต้นกับมันมาก วิ่งถามคนนู้นคนนี้ว่าน่ารักมั๊ย
จนแม่ต้องบอกให้อยู่นิ่งๆเพื่อที่จะเอากระติกน้ำรูปหมีมาสะพายให้
“ว่าไงนักเรียนใหม่” เสียงน้าอรทักมาแต่ไกล น้าอรจูงน้องปอที่กำลังเดินเตาะแตะ พอน้องเห็นผมเข้าก็วิ่งถลาเข้ามาหา
“แหม น่ารักจริงเลย กลับมาจากโรงเรียนต้องมาสอน ก.ไก่ ข.ไข่ให้น้องด้วยนะลูก” น้าอรแหย่
ผมหัวเราะ วิ่งไปจูงมือน้อง
“พี่ไปโรงเรียนนะ เดี๋ยวตอนเย็นจะเอาขนมมาฝาก แล้วก็เอาตัวต่อเลโก้ไปให้เล่นด้วยนะ”
ปอพยักหน้า แต่สีหน้าเหมือนจะร้องไห้ ทันทีที่ผมปล่อยมือ
“ขึ้นรถได้แล้วลูก เดี๋ยวไปสาย ครูจะดุเอา” แม่บอก  ผมปีนขึ้นเบาะหลังรถยนต์ ส่วนแม่นั้นกำชับบอกคนขับรถให้ขับรถดีๆ
“ไปแล้วน้า” ผมโบกมือบ้ายบายน้อง และทันทีที่ล้อรถเริ่มหมุน ปอก็ร้องไห้จ้าตาม จนน้าอรต้องรีบคว้าตัวมาอุ้ม

[เซ็งเป็ด]

ลงเป็นน้ำจิ้มให้ก่อนนะครับ
ที่เหลือรับรองสนุกไม่แพ้พาร์ทปอแน่นอน ด้านล่างเป็นรายละเอียดของการจองนะครับ
ยังไงฝากนักเขียนหน้าใหม่(สำหรับบอร์ดนี้) ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยนะคร๊าบบบบบ

รายละเอียดหนังสือ

1. หนังสือ 1 ชุด มี 2 เล่มจบ พร้อม Box set ราคาชุดละ 900 บาท (ราคานี้รวมค่าจัดส่งชนิดลงทะเบียนตรวจสอบสถานะการจัดส่งผ่านเวปไซต์ของไปรษณีย์ได้ 2 ชุดขึ้นไปจัดส่ง EMS)
2. ปก  กระดาษอาร์ตการ์ด 260 แกรม
3. เนื้อใน  กระดาษถนอมสายตา 75 แกรม 
4. ที่คั่นหนังสือ
5. ตอนพิเศษเพิ่มเติมจากที่ลงในบอร์ด
เนื้อหาตั้งแต่ต้นจนจบ อ่านได้ที่ A moment in Siam กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม

เปิดจองและโอนเงินวันนี้ - 2 มีนาคม 2555

มี 2 ช่องทางการสั่งจองคือ
1.จองผ่านทาง Utellido<<-----คลิกเพื่อทำรายการสั่งจอง (แก้ไข link เพื่อลดอาการงงแล้วจ้า สะดวกสำหรับคนจ่ายผ่าน paypal มาก)
2.สั่งจองทาง E-Mail


ตั้งชื่อหัวข้อเมลล์ว่า "สั่งจองหนังสือ"

โดยระบุรายละเอียดดังนี้

1. ล็อกอินในเล้าเป็ด (ถ้ามี)
2. เบอร์โทรที่สามารถติดต่อได้
3. จำนวนที่ต้องการ

รอรับ Code สำหรับโอนเงิน (ดำเนินการโดยทีมงาน Utellido)

ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ

[patwo]

ราคาเท่าไหร่หรอคะ

[maxsextex]

มาต่อ  ไวๆ นะครับ  โห้ย รอมานาน  ได้อ่านเสียที  หุ้ยยยย  ลุ้นต่อไป  ว่าจะใช่ หลวงพินิจ ไหม 


รักกกกก  เรื่องนี้ ว่ะ  555  เซ้งเป็ด นายเจ่ง ว่ะ  เขียนได้ดี จิงๆ  ยกนิ้วให้เลยว่ะ  อ่านแล้วซึ้งมาก เลย   

[bebe]

ราคาเท่าไหร่ฮะ แล้วเมื่อไหร่จะมาต่ออีกคับ

[aj_yj]

อ่า พี่หมอชื่อนิจนี่เอง
มาต่อไวๆนะพี่นะ 

[patloom]

สั่งไปแล้ว ...รู้แต่ว่าถ้าไม่ได้มาเก็บไว้และเผยแผ่ต่อลูกหลาน ลงแดง

[Horizon]

รอลุ้นพี่หมอต่อ

สวัสดีปีใหม่ ขอให้มีความสุขมากๆ
+1

[cotone]

ในที่สุดก็รู้ชื่อพี่หมอล่ะ เย่!!!

พี่นิจ คล้ายๆกับพินิจย์หรือเปล่า? ที่แท้นี่ก็ตระกูลสนเองสินะ อยากอ่านต่อจัง อยากรู้ว่าตอนเจออัชย์ที่ชะอำพี่หมอคิดอะไรอยู่><

พ้นมรสุมสอบแล้วจะเมลไปจองนะคะ^ ^

[MokGaLaKom]

มาแล้ววว พี่หมอน่ารักจริงๆเลย
ตอนบทแรกไม่ชอบเลย แต่ตอนนี้ร๊ากกกรัก
เงินกำลังจะหมุนไปแล้วววว555+