หัวข้อ: A moment in Siam กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม [แจ้งข่าวจ้า] P.111

[kimanuel]

จะจำไว้ กาลครั้งหนึ่งในเล้า ผมได้เคยอ่านเรื่องนี้ ขอบคุณ คุณเซ็งเป็ดมากๆ ครับ (ให้ตาย นึกว่าต่อมน้ำตาผมมันเสียไปนานแล้วซะอีก)

[eyeaptchy]

มานั่งรอตอนพิเศษ ......

[ลูกกุญแจ]

อ่านจบแล้วครับพี่เซ็งเป็ด

ซึ้งมากครับ  อ่านเรื่องนี้ค้างไว้นานแล้ว

คืนนี้เลยตั้งใจว่าจะอ่านให้จบ

ร้องให้ฟูมฟายมาก

รอตอนพิเศษครับ

[cashforme]

รอด้วยคน ฮ้บบบบบบบบบบบบบบบบ 

[wasawath]

อ่านแล้วชอบมากกกกกกกก 
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วชอบที่สุด
บางตอนอ่านแล้วก็มานั่งร้องให้ T-T

[Zymphoniz]

อยากได้หนังสือเร็วๆ
ขอลายเซ็นต์คุณเซ็งเป็ดด้วย ได้ไหมคะ?  555

[Horizon]

มารอตอนพิเศษด้วยคน

[oaw_eang]

ประโยคนี้ใน รีที่ 409 หน้า 14
“ก็เรียบลื่นเงาวาว เพราะบ่าวไพร่ชอบมาขัดถูเวลาแอบฟังเจ้านายคุยกัน” เมื่อพูดถึงตรงนี้แววตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมา

ควรแก้เป็น

“ก็เรียบลื่นเงาวาว เพราะบ่าวไพร่ชอบมาขัดถูเวลาแอบฟังนายคุยกัน” เมื่อพูดถึงตรงนี้แววตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมา

นาย-บ่าว(ไพร่)

เจ้านาย-ข้า(หลวง)

แล้วจะแวะมาทักอีกนะ  อิอิ

[oaw_eang]

ในรีที่ 145 หน้า 49

“ก็ตอนพ่อเราพาไปดูพิธีประหารนักโทษ” หมอปีย์หยิกปลาส่งให้ผม “ตามกฏมณเทียรบาลผู้ใดฆ่าผู้อื่นให้ถึงแก่ความตาย ผู้นั้น ต้องรับโทษให้ตายตกไปตามกัน”

สงสัยว่า....อัน กฏมณเฑียรบาล นั้น  หาได้ใช้บังคับบัญชากันแต่ในรั้วพระบรมมหาราชวังหรือ  จึงคิดว่าน่าจะเป็นกฏหมายตราสามดวงเสียมากกว่า

[oaw_eang]

รีที่ 1934 หน้า 65
“แกงคั่วกะทิให้ดีต้องเคี่ยวให้กะทิแตกมันจำไว้ จักทำให้ยิ่งหอม กลมกล่อม ผิดกับขนมของหวาน อย่าให้กะทิแตกมันทีเดียวเชียว เขาจักหาว่าเจ้าทำกับข้าวมิเป็น-(สัปะรด)-เอาได้”

.....สรรพรส.....

[oaw_eang]

รีที่ 2063 หน้าที่ 69

“อ๋อ เขาเรียกว่า การปกครองระบอบ-ประชาธิปไตย-โดยมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข”

สมัยนั้นหมอปีย์  ไม่น่าจะเข้าใจคำนี้  เพราะเพิ่งบัญญัติขึ้นโดยพระราชวรวงศ์เธอ กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์ เมื่อสมัยรัชกาลที่6-7 นี้เอง  จึงน่าจะเขียนให้มีการอธิบายคำคำนี้ระหว่างตัวละครทั้งสอง  หรือใช้เป็น Democracy แทนอะไรทำนองนั้น  จะเข้าบรรยากาศมากกว่า

[oaw_eang]

โดยพระราชวรวงศ์เธอ กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์ ยังได้ทรงบัญญัติคำไว้อีกมา  เช่น อัตโนมัติ  สหกรณ์  สถิติ เป็นต้น

[oaw_eang]

รีที่ 2818 หน้า 94
-ตำรวจ-ยืนอยู่ลานหน้าบ้านประมาณ 5-6 คน พวกเขาแต่งตัวด้วยชุดกางเกงขาสามส่วนและเสื้อสีเขียวขี้ม้า ใส่หมวก และถุงเท้าที่ยาวเหนือเข่า ดูเคร่งขรึม และทะมึงทึงใส่ผม จนผมแทบอยากจะตะโกนบอกความจริงไปว่าผมไม่ได้ทำ ผมโกหก

สมัยนั้นน่าจะเรียกว่า "โปลิศ" อยู่นะ   นอกจากจะเรียก "คุณพระตำรวจหลวง"  ที่เดินถือกระบี่นำหน้าเวลาพระราชวงศ์เสด็จไหน

[oaw_eang]

ก่อนจะปิดท้ายกันไป  ขอฝากเพลงนี้ไว้ให้ฟัง เมื่อคุณคิดถึงใครสักคนอย่างสุดหัวใจ

"คำหวาน"


 http://www.youtube.com/v/-RAEdomfNFY

[เซ็งเป็ด]

เจ้สอง ขอบคุณมากนะครับ ไม่รู้จริงๆเลยเรื่องพวกนี้ ข้อมูลไม่แน่นเท่า

ยังไงจะเอาไปแก้ไขตอนรวมเล่มนะครับ


อ้อ ตอนนี้ปกเสร็จไปแล้วประมาณ 50% ที่เหลือแค่ตกแต่งนะครับ

เดี๋ยวจะโพสรูปให้ดู  ขอบคุณครับบบบบบบบบบบบบ

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

อ่านจบแล้ว ตามอ่านมาสามสี่วันได้ แอบมีเสียน้ำตากับเรื่องนี้
คุณเซ็งเป็ดเขียนได้ดีมากจริง ๆ ชอบมาก ๆ อ่านแล้วรู้เลยว่าหาข้อมูลมาเยอะพอตัว

ตอนแรกอ่านชื่อเรื่องแล้วรู้สึกเฉย ๆ ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แต่วันนั้นเซ็ง ๆ เลยลองอ่าน
พอได้ลองอ่านแล้ว กลับติดแหงก ถอนตัวไม่ขึ้น ติดใจ หลงรักนิยายเรื่องนี้ไปเลย 

คงจะเป็นเพราะพรหมลิขิตกระมัง ที่ทำให้เราได้พบกัน....
ขอบคุณคุณเซ็งเป็ดสำหรับนิยายดี ๆ สนุก ๆ 
ขอเป็นกำลังใจให้ทำเรื่องใหม่ต่อไปอีกเรื่อย ๆ จ้า

[pure_ka]

ขอบคุณนะค่ะ ที่ทำให้นิยาย yaoi กลายเป็นวรรณกรรมชั้นยอดได้ขนาดนี้
เป็นเรื่องที่ดีมากๆอีกเรื่องนึงที่ได้อ่าน  ดีใจมากเลยค่ะที่ไ้ด้รู้ั่จักเรื่องนี้

ขอบคุณนะค่ะ ที่เหนื่อยเพื่อพวกเรา รู้ได้เลยค่ะว่ากว่าจะเขียนเรื่องออกมาได้แต่ละประโยค
มันลำบากมากขนาดไหน  ในที่สุดก็ปิดฉากเรื่องราวต่างๆ ได้อย่างงามสง่า  เหมาะสมเป็น
วรรณกรรมชั้นยอด

ชื่นชมจริงๆค่ะ  ^^

[หัวเเม่มือ]

รีที่ 2818 หน้า 94
-ตำรวจ-ยืนอยู่ลานหน้าบ้านประมาณ 5-6 คน พวกเขาแต่งตัวด้วยชุดกางเกงขาสามส่วนและเสื้อสีเขียวขี้ม้า ใส่หมวก และถุงเท้าที่ยาวเหนือเข่า ดูเคร่งขรึม และทะมึงทึงใส่ผม จนผมแทบอยากจะตะโกนบอกความจริงไปว่าผมไม่ได้ทำ ผมโกหก

สมัยนั้นน่าจะเรียกว่า "โปลิศ" อยู่นะ   นอกจากจะเรียก "คุณพระตำรวจหลวง"  ที่เดินถือกระบี่นำหน้าเวลาพระราชวงศ์เสด็จไหน

อันนี้คิดว่าเป็นคำพูดของอัฐหรือเปล่าเลยใช้คำว่า ตำรวจ ถ้าเป็นเราคงใช้คำว่าตำรวจเพราะไม่ได้อยู่ในยุคนั้นแต่เกิด    ?

[mink2538]

สนุกมากๆเลยค่ะ
ต้องขอขอบคุณ คุณ เซ็งเป็ดมากๆเลยค่ะที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้พวกเราได้อ่านกัน
เป็นนิยายที่สุดยอดไปเลยค่ะ ^^

[t-min]

จะเชื่อไหม ถ้าบอกว่าสมัครเว็บบอยเลิฟเพราะฟิคชั่นเรื่องนี้ . *หัวเราะ*
ไม่ใช่ว่าคิดจะอ่านไม่คอมเมนต์นะคะ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เปิดมาเจอเว็บนี้ และ "เรื่องนี้" เป็นเรื่องแรก

"A Moment in Siam กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม"

แค่ชื่อก็คลังแล้ว จริงๆเราไม่ใช่คนชอบอ่านฟิคแต่งขึ้นมาใหม่
ด้วยความที่เป็นแฟนคลับเกาหลีด้วยแหละ(อ่านแล้วแอบสะดุ้งฮ่าๆ) ก็เลยนึกภาพไม่ออก ต้องจิตนาการตามสิ่งที่มีอยู่แล้ว
ประมาณว่าจิ้นคู่วายในวงแหละค่ะ UU' นี่เรื่องแรกจริงๆ

*กรีดร้องเขินอาย*

ทีแรกที่เรามาอ่าน เราชอบนายเอกมากกกกกกกกกกกกกกกก เกรียนได้อีก
ตกหลุมรักความเกรียนนายเอกตั้งแต่แรกเจอ อ่านไปเรื่อยๆเราก็ชักจะหลงรักหมอปีย์ หลงรักเรื่องนี้
อ่านแล้วเราคิดทบทวนตัวเองได้เยอะ บางทีก็คิดไปว่า "เฮ้ย นี่กูเป็นได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ เป๊ะมาก คนสมัยก่อนไม่เห็นเป็นแบบกู" ฮ่าๆ
อ่านแล้วหิวตลอด อาหารในเรื่องน่ากินทุกอย่างเลย อยากจะไปเข้าครัวทำบ้างอะไรบ้าง .
อ่านแล้วได้ความรู้ สาระเยอะ ต่างจากฟิคอิ๊อ๊ะที่เคยอ่านมา แปลกใหม่มากสำหรับเรา 555
อ่านแล้วสงสารแดง(ที่สุด) รู้สึกว่าความทรมานมันหนักหนาอยู่ไม่น้อยเลย(อินจัด)
ที่สำคัญ อ่านแล้วเรารักชาติขึ้นเป็นล้านเท่า จากล้านเท่าที่มีอยู่แล้ว XD

สรุปอ่านแล้วได้อะไรเยอะมาก วันที่อ่านจบเราไปพูดกับพ่อแม่เหมือนทุกวัน
แต่เขาบอกว่าวันนี้พูดจาแปลกๆ ดูพูดจาโบราณขึ้น 5555555555555 (อินเกินเหตุ)

สำหรับเราแล้วคือไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับคำผิดถูก วิธีการนู่นนี่นั่น เลยช่วยแก้คำอะไรไม่ได้ แต่เราว่าผูกเรื่องดีมากค่ะ ตื่นเต้นดี บางทีก็คิดไว้ว่าเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ พออ่านไปกลับไม่ใช่อย่างที่คิด
เราเป็นคนซึ้งยากแต่ฟิคเรื่องนี้ทำเราร้องไห้จนได้ในที่สุด TT' บราโว่บราโว่


ขอบคุณสำหรับวรรณกรรมวายดีๆนะคะ
กล้าพูดได้ว่าวรรณกรรม เพราะมันมีสาระและเป็นอะไรที่มากกว่าฟิค .

สู่ต่อไปค่ะ! จะรอหนังสืออย่างใจจดใจจ่อ(กดดัน) XD
แอบสั่งไปก่อนสมัครสมาชิกบอร์ดนี้อีก ฮี่ๆ .

Ps. ขอเพ้อต่ออีกนิด เพลงนี้ http://youtu.be/0S_Qp1u4XN8 . (จำไม่ได้ว่าใครโพส UU)
เราฟังแล้วคิดถึงเรื่องนี้มาก เปิดให้ได้ยินไม่ได้เลยไม่งั้นเราจะร้องไห้ = =;
เพราะเราไม่ได้ดูละครที่ประกอบเพลงนี้ด้วยแหละเลยไม่ติดภาพลักษณ์พระนาง แต่ดันมีฉากฟิดผุดขึ้นมาแทน

ขอบคุณอีกทีนะคะ สู้ต่อไปค่ะ :DD

[yakkaru]

สวัสดีค่ะคุณเซ็งเป็ด

ก่อนอื่น ..ขออนุญาตยกความตอนนี้มานะคะ 

ส่วนหมออีกคนที่มาจากอังกฤษก็เล่าว่าที่สิงคโปร์นั้นแพทย์แผนปัจจุบันนั้นก้าวหน้าไปมาก ด้วยเพราะสิงคโปร์ได้รับการช่วยเหลือและความรู้จากอังกฤษ หมอผู้นั้นเล่าอย่างภูมิใจ โดยไม่ลืมทิ้งทายว่าทั้งหมดทั้งมวลล้วนมาจากพระมหากรุณาธิคุณของ -สมเด็จพระราชินาถ อลิซาเบธที่ 2-

คุณเซ็งเป็ดหมายถึง ควีนวิกตอเรียหรือเปล่าคะ ?
เพราะเราอ่านแล้ว..เอ๊ะ ควีนอลิซาเบธที่ 2 นี่ไม่ใช่คนที่เป็นประมุขของอังกฤษอยู่ตอนนี้เหรอ ?  เลยเปิดวิกิดูว่าใครครองราชย์ตรงกับรัชสมัยของร.5 กันแน่  ก็มีควีนวิกตอเรียกับเอ็ดเวิร์ดที่ 7 ค่ะ 

ที่ติดใจหลังจากอ่านนิยายจบมีแค่นี้แหละ แฮะๆ (จริงๆสงสัยเรื่องการเสียดินแดนให้อังกฤษอีกเรื่องนึง แต่ขอนั่งงมก่อน..)

แต่ก็ต้องบอกว่านิยายเรื่องนี้แปลกกว่าเรื่องไหนๆที่เคยอ่านมาเลยล่ะค่ะ  เพราะ
อย่างที่หนึ่งคือเนื้อหาของเรื่องมันกระตุ้นให้เราอยากรู้ เอ๊ะ เรื่องนี้จริงๆแล้วมันเป็นยังไง ?...ตรงนี้เขาแต่งหรือเอามาจากข้อเท็จจริงตามประวัติศาสตร์ ? เราสงสัยนั่นนี่ กลายเป็นว่า...อ่านนิยายเรื่องนี้ไม่ใช่ได้แค่ความบันเทิง หรือไม่ได้มีแค่มุมความรักของตัวเอกแต่ได้ความรู้หลายด้านๆของสยามในอดีต ..ทั้งประวัติศาสตร์ วัฒนธรรมประเพณี วิถีชีวิตของผู้คนในสมัยนั้นทั้งด้านสว่าง ด้านมืด ทั้งหมดนี่คุณแทรกมันใส่ลงไปในนิยายของคุณได้อย่างดี   

อย่างที่สองคือ ทำเราสะอึกค่ะ ฮ่าฮ่า ประเด็นแต่ละอย่างที่คุณเขียนลงไปนั้น มันทำให้เราย้อนกลับมามองตัวเอง มองสังคมรอบตัว มองประเทศนี้ พอคุณคนแต่งเขียนถึงเรื่องเหล่านี้ที่ไร เราทั้งพยักหน้าทั้งขมวดคิ้วทั้งเอียงคอรวมถึงสะอึกกับบางประเด็นที่มันจี้ใจ  (หลายความคิดเห็นของคุณที่แทรกอยู่เราทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย แต่น่าจะเพราะพื้นฐานความคิดของเราไม่เหมือนคุณคนเขียนล่ะมังคะ ? )

ซึ่งทั้งการทอดแทรกความรู้และประเด็นจี้ใจ(ฮา)ให้คิดตามนี่ เป็นจุดเด่นของนิยายเรื่องนี้  และทั้งหมด คุณคนเขียนก็ใช้ลีลาและสำนวนการเขียนในการอธิบาย บรรยาย พรรณา ได้ดีและลงตัว  ชอบค่ะ บทฮาก็ฮาเงิบ บทเครียดก็ชวนขมวดคิ้ว บทโศกก็พาน้ำตาไหลพรากๆ(โดยเฉพาะช่วงหลังๆนี่.. อืม ปวดใจโคตรๆ) แต่ในบรรดาทั้งหมดที่ชอบที่สุด ชอบมากๆ คือตอนคุณเขียนบทรักหวานๆ.. บางตอน.. "แม่งเขิน"  บางตอน.."ไม่ไหวแล้ว จะละลาย" จนถึง "โอ้ย อัชย์ ขอหมอปีย์ให้เราเถอะ" ทำเราหลงหมอ อิจฉาเจ้าบ้าเป็นบ้า!! 

แต่ฉากที่ประทับใจมากๆคือฉากที่เจ้าบ้าทอดปลาสลิดน่ะค่ะ ทอดไปพากย์ไป พูดอยู่คนเดียว ทำไปได้...   ซึ่งเราฮามาก ประทับใจสุดๆ คุณเขียนให้อ่านแล้วรู้สึกถึงความบ๊องของอัชย์ได้เลย

และก็ตอนที่ใกล้จบ เรารู้สึกเหมือนเล่นเกมเลือก ถ้าตอบ 1 ไปข้อ 2, ถ้าตอบ 2 ไปข้อ 5 ..เลยล่ะค่ะ  รู้สึกว่าถ้าอัชย์เลือกอีกทำอีกแบบนึง มันจะไม่จบแบบนี้   ถ้าหมอปีย์ไม่เชื่อว่าอัชย์มาจากอนาคตจริงๆ คงจะไม่ผลักอัชย์ลงน้ำ แล้วอัชย์ก็โดนลงโทษ ตาย หมอตายตามอีก.. 

เป็นนิยายที่น่าสนใจตั้งแต่ชื่อเรื่องจนตอนจบ (ตอนพิเศษด้วย พี่หมอน่ารักมากกกก) สนุกและให้มากกว่าความบันเทิง

รู้สึกตัวเองชักเม้นท์เพ้อเกินแล้ว ไปนอนรอตอนพิเศษของพี่หมอดีกว่า  ^ ^

และก็อีกอย่างหนึ่ง  ขอบคุณที่เขียน อะ โมเมนท์ อิน สยาม ให้อ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้สร้างผลงานดีๆเช่นนี้ออกมาอีกค่ะ

ป.ล. รักหมอปีย์-พี่หมออย่างจริงจังค่ะ !!

[ohuii]

 แวะมาเยี่ยมเยียนปอกับหมอปีย์ พร้อมรอปกจ้า
ตังค์มีแล้วแต่ยังไม่โอน (เย้ย) ๕๕

 ล้อเล่นจ่ะ ยังไม่ได้ไปโอนเลยค่ะ แต่ต้องรีบไปก่อนมีนาแน่นอน
เพราะลงทะเบียนเยอะมากค่ะช่วงนี้

ปิดเทอมสัญญาว่าจะอ่านรอบที่สอง (ในหนังสือ []) )

[PEENAT1972]

ฝากไว้ก่อนเ๔อะโอราฬ  อ่านไปได้ 63 หน้า
ไม่ไหว ไปทำกับข้าวกับปลาก่อนที่อีคุณผู้ชายจะมาแดกหัวเอา
เพราะโมโหหิว

[memmory_far]

สนุกมาก ๆ ๆ เลยอ่าาาาาาาาา

[memmory_far]

สนุกมาก ๆ เลยขอบอก
อ่านแล้วหิวมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
พี่หมอ คือ หลวงพินิจ ในปี ร.ศ.112 หรือไม่
อยากมีตอนพิเศษเพิ่มอีกอ่ะ ยังไขความไม่กระจ่างเลย แง๊ๆๆๆๆๆ

[PEENAT1972]

จบแล้วค่ะ ไปนอนแล้วนะคะ อรุณสวัสดิ์

[สายลม]

สวัสดีค่ะคุณเซ็งเป็ด กำลังจะส่งเมล์จองค่ะ  เเล้วก็ ต้องยอมรับเลยนะค่ะว่าที่สมัครสมาชิกเนี่ยเพราะเรื่องนี้จริงๆ

เรื่องนี้มีเสน่ห์เเละสวยงามมากเลยละค่ะ  ตอนเเรกที่อ่านเนี่ยรู้สึกไม่ชอบเจ้าอัชย์เลยละค่ะคนอะไรเกรียนได้โล่จริงเเต่สุดท้ายก็

หลงรักจนได้   เเล้วตอนที่เจ้าอัชย์จากหมอปีย์ตั้ง20ปีเราร้องไห้ตามเลยอะ  แล้วตอนที่เจ้าอัชย์กลับไปแล้วได้สบตากับหมอปีย์

เรานี่เเทบกรี๊ดออกมาดังๆ   เเล้วที่เจ้าอัชย์บอกกับหมอปีย์ว่าขอให้หมอปีย์มีชีวิตอยู่ต่ออย่างสง่างามซึ้งมากเลยค่ะ   

เรื่องนี้ทำอยากไปอยู่ในสมัยร.5มากเลยละ   แถมยังทำให้รู้ว่าวิถีชีวิตของคนโบราณเเตกต่างจากคนปัจจุบันจริงๆ

แล้วอีกอย่างนะค่ะที่อ่านตอนพิเศษอะรู้สึกว่าเจ้าอัชย์กับหมอปีย์เค้าเกิดมาเพื่อกันเเละกันจริงๆ   เเล้วก็เรื่องนี้บทจะเศร้าซะก็ทำ

เอาน้ำตาเเตกเลย  เเต่พอจะหวานก็หวานซะทำเอาเราเพ้อไปตั้งหลายวันเลย  การที่ได้อ่านเรื่องนี้ทำให้มีความสุขมากเลยค่ะ

เราเป็นคนที่ชอบอ่านเเนวพีเรียดนะอ่านหลายเรื่องเเล้วเหมือนกันเเต่เรื่องนี้ให้ความรู้สึกที่ต่างออกไปจริงๆ

แล้วสุดท้ายนี้ขอให้คุณณนนท์เขียนผลงานดีๆอย่างนี้ออกมาเรื่อยๆนะค่ะ   

[คุณหนูไฉไล]

เห็นชื่อเรื่องตอนแรกนึกว่าสยามสแควร์ 555+

อ่านจบแล้วแบบล่าช้า (2 วันจบ) และอ่านแบบข้าม ๆ (เฉพาะตอนที่บีบหัวใจจนเกินไป) แต่ก็เก็บใจความได้หมด

.
.

ขอบคุณสำหรับนิยายที่สนุกมาก ๆ และสะท้อนความสวยงามในอดีตของเรา อ่านแล้วจินตนาการภาพต่าง ๆ ตามไปกับเนื้อเรื่องแล้วพบว่าอดีตบ้านเมืองของเรานั้นมันช่างสวยงาม ..

ขอบคุณ ๆ ๆ

//และขอบคุณที่ทำให้พี่หมอ (ในชาตินี้) คือหมอปีย์ แอบเดาไว้ตั้งแต่กลางเรื่อง (อ่านไปก็คิดย้อนไป) ไม่ผิดจริง ๆ 555+

[Magistel]

ชอบเรื่องนี้มากเลยครับ สนุกมากเลย อ่านแล้วได้รู้เรื่องการทำอาหารแล้วก็เรื่องสมัยก่อนเยอะเลย

[เซ็งเป็ด]

ทุกเย็นหลังจากเลิกเรียน คนขับรถจะเอากระเป๋าไปเก็บให้ ส่วนผมจะวิ่งเหยงๆไปบ้านน้าอรเพื่อไปหาปอ ปอเป็นเด็กน่ารัก ตาโต แก้มป่อง ว่านอนสอนง่าย อาจเป็นเพราะคุณยายวาดช่วยดูแลสั่งสอน
 ทุกครั้งที่ผมวิ่งไปหาที่บ้านมักจะเอาสมุดวาดภาพ ระบายสีติดตัวไปด้วยเสมอ
 ปอจะวิ่งออกมารับด้วยความดีใจ
น้าอรบอกว่าพอถึงตอนเย็น น้องจะออกมานั่งรอตรงลานหินอ่อนหน้าบ้านทุกที
 
“นี่ตัวนี้เรียกจอมมารบู ปอต้องทาสีชมพู  นี่” ผมเลือกสีไม้ตราม้าสีชมพูให้น้อง
“แต่ปออยากทาสีแดง”
“จอมมารบูไม่มีสีแดง  ต้องสีชมพู”
“ทำไมอ่า”
“ก็  ก็....................” ผมไม่รู้จะหาเหตุผลมาจากไหนว่าทำไมจอมมารบูถึงสีแดงไม่ได้
“จะทาสีแดง” ปอยืนยัน
“แต่ จอมมารบูเค้าสีชม................”
ปอหน้าเบ้ ทำท่าจะร้องไห้
“โอ๋ๆ ก็ได้ๆ สีแดงก็สีแดง” ผมเก็บสีชมพูแล้วยื่นสีแดงให้ปอแทน “ จอมมารบูโกรธจนตัวแดงก็ได้นี่เน๊อะ”
แล้วเราทั้งคู่ก็หัวเราะ


“ปอ มาเดี๋ยวพี่สอนร้องเพลง” เย็นวันหนึ่งหลังจากกลับมาจากโรงเรียน ผมเอาการบ้านมานั่งทำที่บ้านน้อง โดยที่น้องกำลังนั่งเล่นตัวต่อเลโก้
“ชื่อเพลง ผลไม้นะ เดี๋ยวร้องตามพี่นะ ส้มโอ มังคุด” ผมนำ
“ส้มโอมังคุด” น้องตาม
“ละมุดลำไย”
“ละมุดยำไย”
“ละมุดลำไย ร้องใหม่ๆ”
“ละมุดยำไย” ปอร้องลำไยไม่ได้
“ลำไย”
“ยำไย”
“ไย”
“ไย”
“ลำไย”
“ยำไย”
“เอาใหม่ๆนะ มองปากพี่ ลำไย” ผมตั้งใจพูดช้าๆ
“ลำไย” ปอพูดช้าตาม จนในที่สุดก็พูดได้
“ละมุดลำไย”
“ละมุดยำไย”
“T_T”
สรุปเพลงวันนั้นผมก็ยังสอนให้น้องร้องจนจบไม่ได้


 
ความผูกพันของเราก่อตัวมาจากการเป็นพี่น้อง ไม่มีสิ่งใดแอบแฝงนอกเหนือไปจากความบริสุทธิ์ใจของเด็กอย่างเรา ผมรักปอเหมือนน้อง น้องเองก็ติดผมแจเหมือนเด็กติดพี่

ทุกเช้าเสาร์อาทิตย์ผมจะตื่นเช้าทั้งๆที่วันธรรมดาที่ต้องไปโรงเรียนกลับอยากจะนอนตื่นสายๆ เหตุผลเพราะจะต้องตื่น ตื่นมาดูโดเรมอน ต่อด้วยดราก้อนบอล เพราะวันจันทร์จะได้มีเรื่องคุยกับเพื่อนๆ
ปอเองก็จะวิ่งมาดูทีวีที่บ้านผม พอพักโฆษณาเราก็จะเล่น “โฆษณานี้ของใคร”
“เดี๋ยวพอโฆษณาแรกเป็นของพี่นะ อันต่อไปของปอ โอเคมั๊ย” ผมเป็นพี่ใหญ่ออกคำสั่ง
“คับ”
แล้วเราก็เล่นสลับกันไปมาแก้เบื่อ พอผมได้โฆษณาหุ่นยนต์น้องก็ทำท่าเสียดาย พอถึงตาปอ ปอกลับได้ผ้าอนามัย
“พี่นิจ ปอไม่อยากได้ผ้าอนามัย” ปอโยเย
“อ้าวก็เราสลับกันนี่นา”
“พี่นิจได้หุ่นยนต์กันดั้มนี่นา ปอจะเอาผ้าอนามัยไปทำอะไร”
“ปอก็เอาไปทำเกราะซับน้ำสิ นี่ไง เวลาปิศาจแห่งน้ำมันใช้พลังวารีพิฆาตใส่ปอ ปอก็จะได้ไม่เปียกไง แถมยังบินได้ด้วยนะ เพราะมันมีปีก”
ผมยกเหตุผลสารพัดจนในที่สุดปอก็ยินยอม

ถึงเหตุการณ์เหล่านี้จะเป็นแค่เศษเสี้ยวในความทรงจำ แต่มันก็เป็นเศษเสี้ยวที่มีค่าสำหรับผม
ปอเป็นเด็กจิตใจดี แต่จะดื้อบ้างเป็นบางครั้งและไม่ยอมคน ในขณะที่ผมนั้นใจเย็นและดูเป็นพี่ใหญ่มากกว่าปอ
บ่อยครั้งที่ปอมักจะมีเรื่องกับเด็กที่โตกว่า และคนที่ต้องแก้ปัญหาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
“เอาลูกบอลคืนน้องเรานะ”
“ลูกบอลเราตะหาก น้องนายมาแย่ง”
“ไม่จริงนะพี่นิจ  ปอเล่นของปอดีๆ มันก็มาแย่งของปอ”
“ปอ อย่าไปเรียกเขาว่ามัน” ผมปรามน้อง
“ครับ” ปอหน้าจ๋อย เด็กป.2 ที่กล้ามีปัญหากับเด็กป.6 นี่ถือว่าไม่ธรรมดา ขนาดตอนนั้นผมอยู่ ป.5 ผมยังไม่กล้าเลย
“คืนน้องเรานะ ไม่งั้นเราจะฟ้องครู”
“ไปฟ้องสิ โธ่ เด็กขี้ฟ้องนี่หว่า ทำไมเราแย่งมาแล้วจะทำไม ก็เอาไปเล่นอยู่ได้คนเดียว”
“ลูกอื่นก็มีเยอะแยะ”
“ก็ทำไมหล่ะ เราจะเล่นลูกนี้ มีอะไรมั๊ยไอ้ขี้ฟ้อง”
ผมยืนกัดฟัน กำหมัดแน่น
“เฮ้ยพวกเรา มาดูไอ้เด็กขี้ฟ้องเว้ย เอะเอะก็จะฟ้องครู เอะอะก็จะฟ้องครู”
ตอนนั้นผมโกรธจนน้ำตาไหล ตัวสั่นไปหมด แต่ไม่รู้จะทำยังไง และแล้ว คนที่กลับทนไม่ไหวก็คือ
“นี่แน่ะ อย่ามาว่าพี่เรา” ปอนั่นเอง เขาถลาไปผลักเด็กป.6 คนนั้นจนล้มลง  ก่อนจะกระโดดคล่อมร่างเด็กนั่นแล้วรัวหมัดใส่ไม่ยั้ง

ผมยืนตะลึงกับสิ่งที่ปอทำ ปอเหมือนหมาบ้าที่ไม่สนใจว่าตัวเองจะตัวเท่าลูกหมา เขาเลือดขึ้นหน้า หน้าที่แดงจัด เหงื่อที่ชุ่มโชก แสดงให้เห็นว่า ปอโกรธมากจริงๆ
“เฮ้ย ปอ” ผมได้สติ วิ่งเข้าไปดึงแขนปออกมา หันไปมองเด็กนั่น
“แงๆ คอยดู เราจะฟ้องครู แงๆ” ซึ่งกำลังร้องไห้โฮ และกลายเป็นตัวเองที่วิ่งแจ้นไปฟ้องครู

...