หัวข้อ: A moment in Siam กาลครั้งหนึ่ง ณ สยาม [แจ้งข่าวจ้า] P.111

[เซ็งเป็ด]

“หึๆ” ผมหัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น ไม่น่าเชื่อว่าเด็กตัวเท่าลูกหมาจะบ้าระห่ำขนาดนั้น 
“กาแฟค่ะ คุณนิจ แล้วก็นี่หนังสือพิมพ์” ป้าแต๋ววางหนังสือพิมพ์ Bangkok Post ฉบับเช้าไว้ใกล้ๆกาแฟดำ
“ไม่มีเคสเหรอคะ เช้านี้”
“ยังเลยป้า แต่เดี๋ยวคงเข้าไปตอนบ่าย”
ป้าแต๋วเป็นพี่เลี้ยงที่ดูแลผมมาตั้งแต่เล็กจนถึงตอนนี้ก็ยังคงทำอยู่ และกลายเป็นญาติผู้ใหญ่ในบ้านไปแล้ว

ยามเช้าละแวกบ้านที่ผมอยู่นั้นเงียบเชียบ ไม่มีเสียงรถราให้ระคายหู อาจเป็นเพราะที่นี่อยู่ชานเมืองออกมา มลพิษทั้งทางเสียงและอากาศจึงยังมาไม่ถึง
ผมหยิบกาแฟขึ้นมาจิบ รสชาติที่คุ้นเคยนั้น แทบไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นฝีมือใคร
“พี่ชอบผู้ชายไง พี่เป็นเกย์ไง”  เสียงของปอในคืนนั้นกระชากความรู้สึกสุนทรีในยามเช้าจนขาดสะบั้น
น้ำเสียงแบบนั้น น้ำเสียงที่เขาไม่เคยใช้กับผมมาก่อน แต่คืนนั้นเขาระเบิดมันใส่หน้าผมจนแทบจะล้มทั้งยืน ปอคงเกลียดผม เกลียดที่ผมรู้สึกกับเขาต่างไปจากสิ่งที่เขาคาดหวัง
ปอเห็นผมเป็นพี่ชายตลอดมา ไม่ว่ายังไง เขาก็ยังอยากให้ผมเป็นพี่ชายที่ดีของเขา

[เซ็งเป็ด]

“เจ็บมั๊ยหล่ะ หึ”  ผมถามในขณะที่เรานั่งเล่นม้าหมุนในสนามเด็กเล่นรอให้คนขับรถมารับ
“เจ็บ” ปอตอบ “แต่ปอสะใจมากกว่า ได้ชกมันไปหลายหมัด หนอย มาว่าพี่เราขี้ฟ้องได้ยังไง”
เขาทำหน้าสะใจ
“นี่ พี่บอกแล้วไงอย่าไปเรียกใครว่ามัน” ผมเอ็ด
“ก็มัน เอ่อ เขามาว่าพี่นิจก่อนนี่ พี่นิจก็เหอะ ทำไมยืนทื่อให้เขาว่าอยู่ได้”
“เออ ก็พี่มันไม่เก่งเหมือนปอนี่ ปอขาบู๊” ผมล้อ
“ปอขาบู๊  งั้นพี่นิจก็ขาบุ๋นนะซี  เพราะพี่นิจเรียนก็เก่ง สอนการบ้านปอถูกหมดเลย”
ผมหัวเราะในความช่างคิดของเขา
“พี่นิจต้องอยู่กับปอไปตลอดเลยนะ ต้องเป็นพี่ชายปอไปตลอดเลย เพราะว่าพี่นิจต้องคอยสอนการบ้านปอ ฮ่าๆๆ”
ปอหัวเราะ
“ปล่อยพลังคลื่นเต้าสะท้านฟ้า”
แล้วเราทั้งคู่ก็รีบวิ่งไปขึ้นรถที่มาจอดรออยู่ที่ประตูหน้าโรงเรียน

ช่วงเวลานั้นเราเหมือนคู่แฝดที่ตัวติดกัน เห็นผมที่ไหนเป็นต้องเห็นปอที่นั่น ตอนเช้าน้าอรจะให้ปอนั่งรถมากับผม พอถึงโรงเรียนก่อนเข้าแถว ปอก็จะให้ผมทำการบ้านให้ เพราะตอนเย็นมัวแต่เล่นเกมส์คอนตร้า หรือไม่ก็อ่านการ์ตูนจีบัน
น้าอรวางใจให้ผมดูแลน้อง เพราะน้าอรกับน้าผู้ชายเองต่างก็มีภาระที่ต้องทำงาน ปอจึงมีเวลาส่วนใหญ่อยู่กับยายวาดและผม ยายวาดทั้งรักทั้งเอ็นดูปอ มีแต่ปอเท่านั้นที่พอยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งอยากจะอยู่ห่างๆยายวาด
“ก็ปอไม่ชอบผิวเหี่ยวๆของยายนี่นา พี่นิจ มันหยึยๆ” ปอให้เหตุผล
ถึงผมจะยกเหตุผลสารพัดว่ายังไงยายวาดก็เป็นยาย และเป็นคนที่รักปอมากเพียงใด แต่ปอก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้ยายหนูวาดอีกอยู่ดี


“วันนี้เรามาเล่นมังกรหยกกันดีกว่า” ปอมักชอบปั่นจักรยานมาหาผมที่บ้าน
“ไม่ได้ พี่ต้องทำการบ้านก่อน”
“โห การบ้านส่งตั้งวันจันทร์แน่ะ พี่นิจ วันอาทิตย์ค่อยทำก็ได้ น้า ไปเถอะน้า เนี๊ยะ พวกป๋องกับสตางค์มันรออยู่ที่สนามหน้าหมู่บ้านแล้ว”
และผมก็ไม่เคยทนเสียงรบเร้าของปอได้เสียที

พวกเราและแก๊งส์เด็กผู้ชายในหมู่บ้านอีก5-6 คนมักจะรวมกลุ่มกันในตอนเย็นหลังเลิกเรียนเพื่อเล่นหนังจีนบ้าง เล่นสร้างบ้าน เอาหุ่นยนต์มาประลองบ้าง และทุกครั้งที่มีการแบ่งกลุ่มปอจะต้องอยู่กับผม นี่คือกฎ
“เรื่องอะไรปอจะแยกกับพี่นิจ แยกกับพี่นิจทีไรปอแพ้ทุกที” เขาว่า


แต่ไม่ใช่ว่าเราจะไม่แยกจากกันเลย ในช่วงวัยเด็กของเราทั้งคู่ มักต้องแยกกันเสมอ อย่างในช่วงแรก ผมจบ ป.6 ต้องเข้าม.1 แต่ปอยังเพิ่งขึ้น ป.5 เราก็ต้องแยกกันเรียน
แต่เมื่อถึงเวลากลับบ้านก็เป็นเวลาของเราอีกอยู่ดี

ในช่วงที่ปอกำลังจบชั้นประถมหกนั่นเอง เป็นช่วงเวลาที่ยายวาดเสีย ผมจำได้ว่า เช้าวันรุ่งขึ้นแม่เดินมาปลุกผมที่ห้องนอน และบอกข่าวร้ายนี้แก่ผม
ผมงัวเงียขึ้นมาฟังข่าวจากแม่ แต่ไม่มีอาการตกใจใดๆเกิดขึ้นเลย
คำแรกที่ผมพูดออกมานั้นคือ
“ผมรู้แล้ว”  ใช่ ผมรู้แล้วว่ายายวาดจะจากพวกเราไป เพราะคืนนั้นผมฝัน ฝันว่ายายวาดมาบอกว่าจะไปแล้ว ฝากดูแลปอด้วย แต่มีสิ่งเดียวที่น่าแปลกนั่นก็คือยายหนูวาดไม่เรียกผมว่าหนูนิจ แต่กลับเรียกว่า “หมอปีย์”


งานศพของยายวาดจัดขึ้นที่วัด ครอบครัวผมไปฟังพระเทศน์เกือบทุกคืน ผู้คนมากันมืดฟ้ามัวดิน เพราะยายวาดท่านเป็นคนเก่าคนแก่ ไหนจะลูกหลาน ไหนจะคนที่เคารพนับถือในฐานะอาจารย์สอนอาหารไทยที่มีชื่อเสียงในครั้งก่อน
ทุกคนดูเศร้าโศกเสียใจ มีเพียงปอเท่านั้นที่ไม่รับรู้อะไรเลยนอกจากเที่ยวเล่น




หลังจากยายวาดเสียไปไม่นาน ปอก็สอบเข้าเรียนโรงเรียนมัธยมเดียวกับผม ผมไม่แน่ใจว่าปอสอบได้ด้วยตัวเองหรือได้ด้วยเงินบริจาคที่มากโขที่พ่อแม่ของเขาทุ่มเพื่อสร้างอาคารเรียนหลังใหม่
แต่ไม่ว่าอย่างไรปอก็เข้ามาเรียนโรงเรียนเดียวกับผม และความเปลี่ยนแปลงจากวัยเด็กเข้าสู่วัยรุ่นของปอก็ชัดเจนมากขึ้นในช่วงนั้น
เริ่มจากเสียงที่แหบพร่า ก่อนจะแตกเป็นเสียงผู้ใหญ่ เสียงเด็กผู้ชายตะโกนโหวกเหวกเวลาไม่สบอารมณ์ เสียงเล็กๆเวลาอยากจะออดอ้อนหายไป
ร่างกายที่สูงใหญ่ขึ้น ขนเริ่มขึ้นตามตัวเห็นได้ชัดจากไรหนวดเหนือริมฝีปาก ตามแขนและขา และที่สำคัญ
“พี่นิจ พี่นิจ ปอมีเรื่องจะบอก”
ปอวิ่งกระหืดกระหอบมาหาผมบ่ายวันหนึ่งขณะที่ผมกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นกระถินณรงค์ริมรั้วโรงเรียน
“เรื่องอะไรอีกหล่ะ”
ผมถามอย่างขอไปที สำหรับปอทุกเรื่องเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นไปหมด แต่ไม่สำหรับผม
 “พี่นิจ ปอได้การ์ดมอนเตอร์ซิงโครมาด้วยแหละ นี่ดูสิ”
“พี่นิจ พี่นิจดูเล็บปอสิ ช้ำเป็นสีม่วงเลย”
หรือ
“พี่นิจๆ วันนี้ปอแอบเห็นครูสุมนถอนขนจมูกด้วย โคตรฮาเลย”


แต่วันนี้ปอหน้าตื่นมากกว่าปกติ ผมเงยหน้าจากหนังสือเตรียมสอบขึ้นม.4

“ปอมีเรื่องสนุกๆจะเล่าให้พี่นิจฟัง แต่พี่นิจต้องห้ามบอกใครนะ” เขาทำหน้าตาเลิกลักก่อนจะขยับมานั่งใกล้ๆ
“เนี๊ยะ เมื่อวานปอเข้าห้องน้ำ แล้วก็................”เขาหันซ้ายหันชวา “แล้วไอ้นั่นปอมันแข็งปอก็เลย เอ่อ ทำแบบนี้อ่ะ” ปอทำท่ารูดมือขึ้นลง “ปอทำสักพักมันก็เสียวใช่ป่าว แล้วจู่ๆมันก็มีน้ำอะไรก็ไม่รู้ออกมาด้วยแหละ ปอตกใจมาก ตัวเกร็งไปหมดเลยนะพี่นิจ แต่มันก็เสียวดีนะ” เขายิ้ม
“พี่นิจน่าจะลองทำดูนา สนุกดี”
“โธ่เฮ้ย อ่อนว่ะ แบบนั้นน่ะเขาเรียกการช่วยตัวเอง มาพี่จะสอนให้” ผมปิดหนังสือ ตั้งท่าเอาจริงเอาจังที่จะสอนเขาเพราะคิดว่าปอคงเริ่มมีสัญญาณการเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว เขาไม่ปิดบังผมน่ะดีแล้ว เพราะอย่างน้อยจะได้สอนเรื่องที่ถูกต้องให้กับเขา
“เด็กผู้ชายนะ พออย่างเข้าวัยรุ่นฮอร์โมนทางเพศจะเกิดการเปลี่ยนแปลง ร่างกายก็ด้วยเหมือนกัน เหมือนที่ปอเป็นอยู่นี่แหละ” ปอตั้งใจฟัง
“แล้วพอถึงช่วงหนึ่งปอก็จะมีการสนใจเรื่องเพศมากขึ้น เหมือนที่ปอทำก็เป็นตัวอย่างหนึ่ง จริงๆพี่ว่าเราน่าจะฝันเปียกมาก่อนรึเปล่า”
“ฝันเปียก?”
“ใช่ฝันเปียก คือลักษณะของการนอนหลับและเกิดการกระตุ้นของฮอร์โมนภายใน..................”
“โอ้ย  พี่นิจ  ปอไม่ใช่นักศึกษาป.โทนะ เอาง่ายๆหน่อยสิ”
“เออๆ ฝันเปียกก็คือเวลาปอนอนหลับแล้วตื่นขึ้นมาจะมีน้ำเหนียวๆไหลออกมาจากของปอน่ะ” ผมชี้ไปที่เป้าเขา “แล้วก็จะเลอะผ้าห่ม เลอะเตียงน่ะ เป็นป่าว”
ปอรีบพยักหน้างึกๆ “ใช่ๆพี่นิจ ปอเคยเป็น แต่แม่มาเห็นก็ไม่ว่าอะไรนะ”
“เออนั่นแหละ แล้วเรื่องการช่วยตัวเอง หรือภาษาทั่วไปเขาเรียกการชักว่าวน่ะ ผู้ชายทุกคนเขาก็ทำกัน เพราะฉะนั้น...............ไม่ต้องมาอวดเข้าใจป่าว” ผมเอามือยีหัวตั้งๆของปออย่างเอ็นดู
“เด็กผู้ชายทุกคนเหรอพี่นิจ  งั้น..............” ปอทำท่ามีเลศนัย “พี่นิจก็..................”
“เฮ้ย อย่าคิดอะไรแผลงๆกับพี่นะ” ผมปรามแต่หน้าดันแดง
“น่านะ เล่าให้ปอฟังหน่อยนะ นะ ไหนพี่นิจเคยบอกว่าไม่มีเรื่องอะไรปิดบังปอไงนะ” เขาเร้าหรือ
“แต่นี่มันเรื่องส่วนตัวพี่นะเว้ยเฮ้ย”
“โธ่ พี่ปอก็ นะๆ” เขากระแซะเข้ามาอย่างใคร่รู้ ตาก็มองไปที่เป้ากางเกงผม
“อ๊อดดดดดดดดดดดดดดดด”
เหมือนสวรรค์ทรงโปรด เสียงออดหมดเวลาพักเที่ยงดังขึ้นเหมือนช่วยชีวิต
“เฮ้ย พี่ไปเรียนก่อนนะ” ว่าแล้วผมก็รีบลุกขึ้นเดินออกไปโดยที่เอากระเป๋านักเรียนปิดเป้ากางเกง

[เซ็งเป็ด]

ช่วงนั้นปอเริ่มมีสังคมของเขา กลุ่มเพื่อนรุ่นเดียวกันที่ร่วมทำอะไรแผลงๆร่วมกัน ผมมักเห็นปอตั้งวงแซวหญิงหน้าโรงเรียน  เริ่มที่จะทำผิดกฎระเบียบเล็กๆน้อยๆเช่นการตัดผมทรงลานบิน การไว้เล็บยางที่นิ้วก้อย
แต่ถึงที่โรงเรียนเขาจะเป็นเด็กกลุ่มทะโมนจนครูเอือมระอาเพียงใด แต่เมื่อกลับบ้านปอก็จะกลับมาเป็นน้องที่น่ารักของผมเสมอ

หากปอเป็นพวกชอบแหกกฎ รักอะไรก็ตามที่ผาดโผน ผมจะตรงกันข้ามเขาทุกอย่าง ผมจะใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการอ่านหนังสือ ทุกครั้งมักจะมีข้ออ้างว่าต้องเตรียมสอบนั่นสอบนี่เสมอจนปอมักจะแซวบ่อยๆ
“วันนี้อ่านหนังสือเตรียมสอบอะไรอีกหล่ะ”

ช่วงที่เราเรียนม.ต้นกันนั้นเป็นยุคเฟื่องฟูของดนตรีที่เรียกว่า อัลเทอร์เนทีฟ ไม่ว่าจะเป็น มอร์กะจาย โมเดิร์นด๊อกซ์ แบล๊คเฮด เสือ ธนพล หรือโลโซ สิ่งหนึ่งที่นักดนตรีพวกนี้ต้องเล่นได้คือกีต้าร์
“พี่นิจ นี่เทปของร๊อคอำพัน ปอซื้อมาแล้ว มาฟังกันมั๊ย เดี๋ยวปอจะแกะเพลงเล่น” เขาหยิบกีต้าร์ที่น้าอรซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดขึ้นมาดีดๆเกาๆ
“ไม่เอา ไปเล่นไกลๆเลย หนวกหู ดนตรีอะไรก็ไม่รู้น่าปวดหัว”
“โห อะไรกันน่ะพี่นิจ ไม่จ๊าบเลย เพลงเขาออกจะฮิต นี่ฟังนะๆ แตว แต่ว แตวแต้ว แตวแต๊ววววววว”
ปอเลียนเสียงลี๊ดกีต้าร์น่าปวดหูให้ผมฟัง
“น้าพี่นิจ ฟังปอเล่นหน่อยนะ” เขาวางกีต้าร์ลงก่อนจะโผเข้ามากอดแขน เอาหัวถูคางผมไปมา
“นี่เลิกเล่นแบบนี้ได้แล้ว ไม่ใช่เด็กแล้วนะเราน่ะ”
“ทำไมก็ปออยากเล่นกับพี่นิจแบบนี้นี่นา ต่อให้ปอแก่เป็นคุณตาข้างบ้านเรา ปอก็จะเล่นแบบนี้ มีอะไรมั๊ย”

สุดท้ายก็เหมือนเดิม ผมต้องยอมทนนั่งฟังเขาเกากีตาร์ผิดคีย์ไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนดึกดื่น


ปกติผมกะปอเรามักจะแยกกันตอนก่อนค่ำ  แต่มีอยู่พักหนึ่งที่ละครเรื่องดังกำลังออกอากาศ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราทั้งคู่ติดละครอย่างงอมแงม ผมยังจำได้ว่าพอหมดช่วงข่าวภาคค่ำ ปอจะใส่ชุดนอนสีฟ้ารีบวิ่งแจ้นในมือถือหนังสืออะไรก็ได้สักเล่มเพื่อให้น้าอรเห็นว่ามาอ่านหนังสือที่บ้านผม เพื่อที่จะมาดูละครหลังข่าว
เรื่อง “ปีหนึ่งเพื่อนกันและวันอัศจรรย์ของผม”
สาเหตุที่เราทั้งคู่อินกับละครเรื่องนี้มาก เพราะมันเป็นละครเกี่ยวกับความรักความผูกพันของพี่กับน้องที่แม้ความตายก็ไม่อาจพลัดพราก
“พี่นิจ ถ้าพี่นิจตาย พี่นิจจะมาหาปอ มาอยู่ข้างๆปอแบบนั้นมั๊ย” ปอสะอื้นร้องไห้ เมื่อละครใกล้จบและผู้เป็นพี่กำลังจะจากไปจริงๆ
“มาสิ ทำไมจะไม่มา ก็ปอเป็นน้องพี่นี่” ผมปลอบ
“พี่นิจต้องมาแบบในละครนะ แบบคนปกตินะ อย่ามาแบบน่ากลัวๆ”
“เออ” ผมรับปาก  “เฮ้ย ว่าแต่ พี่จะตายตั้งแต่เมื่อไหร่เนี๊ยะ มาแช่งกันซะแล้ว”
“ก็ปอเผื่อไว้ไง แต่ปอก็ไม่อยากให้พี่นิจตายหรอก เพราะเดี๋ยวไม่มีคนสอนการบ้าน” ปอหัวเราะทั้งน้ำตา
ผมรู้ว่าเขาพูดเล่นไปอย่างนั้นเอง ทั้งที่จริงปอก็รักผมมากเหมือนกัน

[เซ็งเป็ด]

“คุณนิจคะ โทรศัพท์จากคุณท่านค่ะ” ผมเงยหน้าขึ้นก่อนจะรับโทรศัพท์จากป้าแต๋ว ในใจนั้นหวั่นๆอยู่ไม่น้อย
ไม่รู้ว่าพ่อมีเรื่องอะไรจะพูดด้วย
“ครับพ่อ”
“วันนี้ฝากแกดูเคสคุณพิบูลย์ห้อง 213 ด้วยนะ ช่วงบ่ายชั้นมีเรื่องต้องทำ” ปลายสายน้ำเสียงเคร่งเครียด
“ครับพ่อ” ผมไม่ถามต่อว่าเรื่องอะไรที่พ่อต้องทำ เพราะรู้อยู่แล้วว่าพ่อจะทำอะไร

ผมกับมุกเรารู้จักกันแค่ไม่นาน ผมเจอเธอไม่กี่ครั้งจากการแนะนำของปอก่อนที่ปอจะไปเรียนเมืองนอก มุกเป็นแฟนปอ แล้วเขาก็รักกันมาก โดยที่ผมไม่รู้มาก่อนว่าแม่ผมกับแม่ของมุกได้รู้จักกันมาก่อน และหมั้นหมายเราเอาไว้แล้ว
ข่าวนี้พ่อเป็นคนบอกผมเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ผมถามย้ำกับพ่อไปถึงสองรอบว่า “มุกไหน มุกไหน” เพราะไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
ผมไม่โกรธปอแม้แต่น้อยที่เขาว่าผม และแสดงกิริยาไม่ดีกับผมในคืนนั้น เป็นใครๆก็ต้องโกรธ ณ วันนี้เองผมก็ยังไม่มีหน้าจะโทรไปหา เพื่อแก้ตัวหรืออธิบายใดๆให้ปอฟังทั้งสิ้น
เขาคงโกรธ คงเกลียดผม จนยากจะให้อภัย
สิ่งที่ผมทำได้ดีที่สุดตอนนี้คือ ยกเลิกการหมั้นหมายระหว่างผมกับมุก
เพราะการทำแบบนั้นเท่ากับการหักหลังคนที่ผมรักมากที่สุด
 
“ป้า เตรียมชุดให้ผมหน่อยนะ ผมจะออกไปเลย” ผมจิบกาแฟอีกครั้งก่อนจะวางมันลงที่เดิมและลุกขึ้นเดินเข้าบ้านไป







ถนนที่มุ่งหน้าไปโรงพยาบาลนั้นคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่ร่วมกันใช้รถใช้ถนน เคสผู้ป่วยที่ผมดูแลมากที่สุดจนถึงตอนนี้คือผู้ป่วยที่ได้รับอุบัติเหตุจากการใช้รถใช้ถนน
ดังนั้นทุกครั้งที่เริ่มเหยียบคันเร่ง ผมจึงไม่ลืมคาดเข็มขัดและพกสติไปด้วยเสมอ
สองข้างทางเต็มไปด้วยรถรา ช่างแตกต่างจากวันธรรมดาโดยสิ้นเชิง อาจเป็นเพราะวันนี้เป็นวันครอบครัว หลายๆครอบครัวจึงพากันออกไปหาอะไรกินนอกบ้านหรือทำกิจกรรมนอกบ้านกัน
ก็เหมือนครอบครัวผมเมื่อก่อน..............................

[เซ็งเป็ด]

วันนี้มาต่อแค่นี้ก่อนนะครับ

แจ้งเรื่องปกด้วยนิดนึง ตอนนี้ใกล้เสร็จแล้ว คาดว่าไม่นานจะได้เอารูปมาให้ได้ชมกัน

สำหรับใครที่สนใจสั่งจองหนังสือก็เข้าไปอุดหนุนกันได้นะครับ ที่แบนเนอร์ กดเข้าไปสั่งกันได้เลยครับผม

[yakkaru]

วิ่งมาอ่าน..

..เอิ่ม.. จอมมารบู .. น้องปอจะระบายสีแดงเหรอ? ฮา... บ้าแต่เด็กจริงๆ

ปลื้มพี่หมอ ..ไม่ว่าจะชาติไหน เป็นหมอปีย์หรือหมอนิจก็อ่อนโยนจริงๆ ชอบบบ!

[PAAPAENG~]

โหยยยย
แอบสงสารพี่นิจ
แรกๆมาโดนปอเกลียดเฉยเลย
แต่พอปอกลับชาติ...เอ่อ...ไปภพก่อน
แล้วพอกลับมา พี่นิจกลับเป็นพระเอกไปซะได้!!

สุดยอดค่ะพี่หมอ
ช้าๆได้ปอทั้งตัว   

[jaijaiz]

พี่หมอใจดีจังเลย ยอมน้องปอทุกอย่าง
ส่วนปอนี่แสบซนเหลือเกินนะเนี่ย อิอิ

จะรอตอนต่อนะคะ

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

ชอบหมอปีย์มากกว่า  ::พี่หมอคนนี้ก็น่ารักนะ
แต่ดูจริงจังมากก บอกน้องไม่อ้อนที่จริงน้องอ้อนแต่ตัวไม่สนต่างหาก

[beautyfullgirl]

  หนูอยากอ่าน หนูอยากอ่าน ฮืออ...หนูจะรอค่ะพี่ หนูจะรอ หนูจะรอค่ะ อร๊ายยย...หนูคิดถึงหมอปีย์

ไปอ่านอีกรอบ

[aj_yj]

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วยิ้มแป้นหน้าบานไม่หุบ
สองคนนี้น่ารักกันจริงๆเลยนะเนี๊ย >_<
พี่เป็ดตัดตอนได้ค้างมาก...อยากอ่านต่ออยู่เลยอ่ะ
พี่เป็ดมาต่อพรุ่งนี้เลยได้ไหมอ่ะ?
อยากอ่านอีกอ่ะ! >.<

[chantana]

+1 ให้คุณนัท 

รอ 

[Horizon]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
Happy Valentine's Day 
+1

[tune]

และแล้วเราก็ได้อ่านความในใจของพี่หมอนิจ --มันก็แลดูดราม่านะ รักเค้ามาตั้งนานแล้วดันต้องมาหมั้นกะแฟนเค้าน่ะ

//แต่หมอปีย์ดราม่ากว่า ด้วยเงื่อนไขทางสังคม และอื่นๆอย่างที่เห็นกัน - -"

น้องปอตอนเด็กๆน่ารักดีค่ะ แต่ตอนวัยรุ่นนี่... ฉายแววหื่นตั้งแต่ม.ต้นเลยนะแก หึหึ

พี่เป็ดสู้ๆนะคะ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
*ปูสาดรอ*

[khalwfarng]

สุดยอดค่ะพี่หมอ
ช้าๆได้ปอทั้งตัว   

ไม่ค่อยแสดงออกถึงความหื่น   

[cashforme]

ว้าวววววววว ๆ มาต่อแล้ว ดีใจครับที่ได้อ่านนนนน   

[อ๊บๆ]

เกาะติดทุกสถานการณ์ 

[bebe]

กำลังเก็บเงินอยู่จร้าาา เดวไกล้สิ้นเดือนจะส่งเมล์ไปสั่งนะจ๊ะ

[singalone]

พี่หมอนิจ(หมอปีย์) ยังคงอบอุ่นเสมอต้นเสมอปลาย ทั้งชาตินี้และชาติก่อน 

[sweetyYY]

มาแล้ว >< แปะแล้วเดี๋ยวมาอ่านนะคะ

[BF-e]

เย้ เย้ มาเเล้วๆ

[Allure-Q]

อืม....จอมมารบู? จีบัน? ไม่อยากจะบอกเลยว่า..ทันได้ดูด้วย (แปลว่า...ใช่มั้ยเนี่ยเรา 555+)

[you13]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ

พี่หมอยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม

 

[tanuki]

ติดตามเสมอครับ 

[MokGaLaKom]

คิดถึงหมอปีย์ยังไงไม่รู้ซิ
ทั้งที่พี่หมอก็กำลังเล่าอยู่ เอ๊ะ
ว้าวววว ใกล้จะได้เห็นปกแล้ว ตื่นเต้นๆ

[londoneye]

เย้...ได้อ่านพาร์ทพี่หมอต่อแล้ว

เกือบจะไม่ได้อ่านซะแล้ว

ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้าห้องนิยายที่จบแล้วสักเท่าไหร่

พอมาเห็นรีบกดเข้ามาอ่าน

ไม่อยากจะบอกว่าทันมอร์กะจายด้วย

เรื่องปีหนึ่งเพื่อนกันและวันอัศจรรย์ของผมที่พูดถึงนี้นี่ใช่ที่ออย ธนาเล่นใช่ไหมคะ...จำได้ว่าชอบมากดูทุกตอน

แต่เสียดายตอนจบ....ถ่ายได้แย่มาก.... :m16:เหมือนตกม้าตายตอนจบ(เริ่มนอกเรื่องไปไกลแระ)

น่าจะยังไม่จบพาร์ทคุณหมอใช่ไหมคะ....รออ่านตอนต่อไปค่ะ

แล้วก็รอดูหน้าปกด้วย....อยากได้มาไว้ในครอบครองเร็วๆจัง

[luvify]

 o22เข้ามาถึงตกใจเลย.   พี่หมอมาอัพแล้ววววววว



ฮูเรรรรรรรร

[kannika]

  เริ่ดดดด.....แต่ว่า...มาต่อเร็วๆน้าาาาาาาาาา 

[p_phai]

รอครับ

[YMP]