“ไปห้างซื้ออะไร” พี่ถามขณะที่นั่งลงที่โต๊ะทานข้าวตัวเล็ก
“ไม่รู้เหมือนกัน สบู่ ยาสีฟัน ก็เพิ่งซื้อที่ซุปเปอร์ในมหาลัย” คนตัวเล็กนั่งอีกฝั่งหนึ่ง ตักข้าวคำโตใส่ปาก
“งั้นก็ไปเดินดูก่อนละกัน”
วินวินกลืนข้าวลงคอแล้วรีบบอก “พี่ไม่ต้องจ่ายให้ผมนะ”
“อ้าว”
“ตอนนี้รุ่นพี่ก็ให้ผมเยอะแล้ว ไม่ต้องซื้อของให้ผมอีก”
พอเห็นอีกคนทำหน้างง เด็กหนุ่มก็เลยอธิบายต่อ “การที่ผมไปกับพี่แล้วพี่ซื้อของให้ มันเหมือนพี่กำลังซื้อชั่วโมงผมอยู่”
พี่แทบจะวางช้อนส้อมด้วยประโยคนี้ “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน พี่อาจซื้อของให้คน....ก่อนหน้าผม หรือคนอื่น แต่อย่าซื้อของให้ผม ผมไม่ใช่พระเอกละครหลังข่าว เรื่องหยิ่งทนงในศักดิ์ศรีอะไรหรอก แค่รู้สึกไม่ดีเวลาที่ทำแบบนั้น”
“แล้ว...มีใครเคยทำอย่างนั้นหรือไง”
พี่ลองเชิง แต่น้องตอบจริงจัง “ไม่มี แค่เห็นในละครก็ทุเรศแล้ว”
พอพี่หัวเราะเสียงหึหะ น้องก็เลยค้อน “เมื่อไหร่ผมจะตามทันเล่ห์กลของพี่สักทีนะ”
“ก็บอกแล้วว่าช้าๆ น่ะดี”
“ดีสำหรับพี่ แต่ผมเหมือนตัวเองโง่ลงไปทุกวัน”
“ไม่หรอก” พี่ตอบเรียบๆ แต่อีกคนกระตุกมุมปาก แล้วก้มหน้าก้มตากิน ยังไม่ทันอิ่ม พี่ก็มีโทรศัพท์เรียกอีกครั้ง
“ไอ้นายช่างคนนี้นี่ยังไงกันนะ ชักคุยกันไม่รู้เรื่อง” พี่บ่นอุบขณะที่มองหน้าจอโทรศัพท์ แต่ก็ลุกจากโต๊ะกินข้าว ไปที่โต๊ะทำงาน
วินวินกินข้าวจนเสร็จ แต่ไม่กล้าซ้อมเปียโนเพราะกลัวว่าจะเสียงดังรบกวน ก็เลยชี้มือบอกพี่ว่าจะเข้าไปนอนต่อในห้อง
พักใหญ่ๆกว่าที่จะวางสายโทรศัพท์จากนายช่าง เมื่อพี่ลีโอเปิดประตูห้องนอนเข้าไปก็เห็นคนที่นอนซุกตัวอยู่ที่ด้านหนึ่งของเตียงเงยหน้าขึ้นมามอง
“เสร็จแล้วหรือฮะ”
“ยัง” พี่ตอบสั้นๆ แล้วเดินเลยไปที่ห้องน้ำ วินวินก็เลยลงนอนต่อ กำลังจะเคลิ้มหลับก็รู้สึกถึงจมูกโด่งที่กดอยู่ที่แก้มนิ่ม แขนแข็งแรงกอดคร่อมอยู่ทั้งตัว
“อ้าว ไม่ไปทำงานต่อละฮะ”
“เดี๋ยวค่อยไป” พี่บอกขณะที่ไซ้จมูกและริมฝีปากอยู่ที่แก้ม
“อะไร แล้วเขาไม่รอสายพี่อยู่หรือฮะ” วินวินดิ้นขลุกขลัก
“วางสายไปแล้ว” พี่พลิกตัวน้องหงายแล้วก้มลงที่ริมฝีปากบางที่ขยับจะถามคำถามต่อ
ปลายลิ้นที่เบียดเข้าหาทันทีทำให้อีกคนได้แต่ส่งเสียงประท้วง ยิ่งมือที่ซุกซนสอดเข้าใต้เสื้อยืดลูบไล้อยู่ที่ชายโครง ขาแข็งแรงเบียดแทรกขาเรียวบางของน้อง
วินวินลืมตากลมโตมือขาวๆ พยายามรั้งมือซุกซนออกแล้วกลายเป็นจิกมือไว้แน่นเมื่อปลายลิ้นถูกม้วนแล้วดูด
“อื้อ...อื้อ...”
พี่ละริมฝีปากไปทีแก้มนิ่ม ต่อไปที่ใบหู
“อย่า....อ๊า....” วินวินร้องแล้วกลายเป็นส่งเสียงครางอยู่ในลำคอ เกร็งไปทั้งตัว มือที่กำลังขัดขืนอยู่อ่อนแรงแล้วเลื่อนขึ้นมาแทรกปลายนิ้วที่ผมของพี่
“อย่า โดน มัน สิ” เสียงสั่นไหวร้องไม่ให้โดน แต่มือกลับไร้แรงที่จะผลักออก ยิ่งพี่เล็มเลียที่ใบหู ลงมาจนถึงติ่งหูแล้วกลับขึ้นไปแทรกลายลิ้นเบาๆ ทำให้น้องเริ่มหอบ
พอพี่ผละออกก็เลยโดนทุบ “ตาเฒ่า ไหนว่าจะไปเดินห้างกันไง”
“ก็มานอนอยู่อย่างนี้ใครจะอดใจได้” พี่บอกขณะที่เลื่อนมือขึ้นสัมผัสยอดอกสีชมพู วินวินงอตัวซุกหน้าลงกับไหล่พี่ทันที
“มือ มือ หยุด โอย”
แต่พี่ก้มลงโจมตีที่ใบหูอีกครั้ง ขณะที่มือที่เบียดบี้ยอดอกยิ่งเพิ่มน้ำหนักขึ้น
“ถ้าผม หลับ อย่ามา เสียความมั่นใจ แล้วกัน” วินวินขู่ทั้งที่แค่พูดยังทำได้ยากลำบาก พี่ตอบรับด้วยเสียงหัวเราะแปลกๆที่ข้างหู กับการเร่งลิ้น
“อูย..” วินวินสูดปาก ความเสียวซ่านกำลังอาละวาดไปทั่วร่าง “พี่ฮะ ...”
พี่ละริมฝีปากออก พลิกมือถอดเสื้อน้องแล้วถอดเสื้อตัวเอง
“ไปเดินห้างไง” วินวินบอกทั้งที่มัดกล้ามของคนข้างหน้า กำลังทำให้กลืนน้ำลายได้ยากลำบากมากขึ้นทุกที จนต้องหลบตาไปทางอื่น
พี่คร่อมตัวลงมาหาอีกครั้ง สัมผัสใบหน้าน้องให้หันกลับมา เกลี่ยนิ้วลงที่แก้มนิ่ม ไล่ลงมาที่ริมฝีปากที่เผยอรับ
“วินวินของพี่...”
ดวงตาอ่อนหวาน น้ำเสียงทุ้มต่ำ กับสัมผัสอ้อยอิ่งที่ริมฝีปากเลื่อนลงไปที่ปลายคาง ลำคอ ไหล่ แขน จนถึงปลายนิ้ว พี่ยกขึ้นมาจูบไล่แล้วดูดนิ้วกลาง ทั้งที่ยังมองลึกลงไปในดวงตากลมคู่นั้น
“อ๊ะ” วินวินจะชักมือออก แล้วเปลี่ยนเป็นกัดมุมปากไว้แน่น รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นรัว
พี่ยกแขนเรียวบางขึ้นคล้องคอ ขณะที่ก้มลงหาริมฝีปากแดงเรื่อ
“พี่รักวินวิน”
แทนคำตอบรับ วินวินเปิดปากแลกลิ้นให้พี่ทั้งดูดทั้งม้วนแล้วคลาย เมื่อน้องทำตามพี่ถึงกับครางเสียงต่ำๆในลำคอ ปลายลิ้นที่ฉกกลับมายิ่งเพิ่มความรุนแรงจนวินวินผวายกตัวดันสู้มือที่เบียดบี้อยู่ที่ยอดอก
“อื้อ..อึก อื้อ...”
เมื่อพี่ละออกมาเล็มเลียที่ปลายคางวินวินถึงกับหอบหายใจ แต่การที่ริมฝีปากทำงานหนักอยู่ที่คอก็ไม่ได้ทำให้การหายใจจะดีขึ้นกว่าเดิมสักเท่าไหร่
“วินวินครับ”
“อื้อ..” น้องบิดตัวหนีทันทีที่พี่แตะปลายลิ้นที่อก วนรอบแล้วดูด วินวินหอบหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ มือที่ว่างอยู่ก็คลึงอยู่ที่เอว
“พี่ฮะ..ไม่ไหว...แล้ว...”
แต่พี่กลับย้ายไปดูดที่อกอีกข้าง ทั้งยังเลื่อนมือสวยกอบกุมความตื่นตัวของน้องผ่านกางเกงยีน ยิ่งลูบไล้ความร้อนภายในยิ่งเพิ่มขึ้น วินวินยกตัวดันสู้มือพี่
ริมฝีปากดูดชิมลงมาจนถึงแนวขอบเอวกางเกง พี่ช้อนตาขึ้นมองดวงตากลมที่กำลังหรี่ปรือ เต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการ แล้วต้องยกตัวขึ้นมาดูดปากแดงๆนั้นแรงๆ อีกครั้ง
วินวินครางหวือ คว้าที่ขอบเอวกางเกงพี่กระตุกกระดุมกางเกงจนหลุด แต่ยังเทียบไม่ได้กับความเร็วที่พี่แกะกระดุมแล้วรั้งขอบกางเกงของน้องลง
พี่ขยับตัวลงมาที่เบื้องล่างดวงตาหวานมองไล่จากใบหน้าที่แดงจัด ลงมาที่ลำคอ อกบาง หน้าท้องแบนราบ และความตื่นตัวที่กำลังเรียกร้องให้ปลดปล่อย
เพียงพี่ก้มลงเลียผ่านกางเกงชั้นใน วินวินก็แทบหลั่ง
“พี่ฮะ พี่ พี่ ผมจะแตก”
นิ้วมือสวยเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในลง แล้วครอบปากตรงๆ
2 มือของน้องจิกที่ผ้าปูที่นอนแน่น ลำตัวยกเกร็งเข้าหาริมฝีปากเมื่อพี่ช้อนสะโพกกลมไว้ในมือ
“อะ อะ อือ..”
ใบหน้าแดงก่ำสะบัดเงยจนสุดตัว หลั่งเข้าสู่ปากพี่ที่ยังคงดูดกลืนไว้ทั้งหมด แม้เมื่อทิ้งตัวลงนอนหอบ
พี่ลีโอดูดแรงๆที่ใต้สะดืออีกครั้งจนโดนทุบที่ไหล่
พี่เลื่อนตัวขึ้นมาจูบที่ข้างแก้ม แต่คนในอ้อมแขนส่งเสียงอืออาเบาๆ
“จะหลับแล้ว” วินวินบอกเมื่อเปลือกตาเริ่มหนักขึ้น
พี่ก้มลงจูบปากน้องอีกครั้ง แล้วผละลุกขึ้นห่มผ้าให้คนที่กำลังหลับสบาย แล้วออกมาทำงานต่อ
-*-*-* จบตอนที่ 19-*-*-
แฟนคลับไอ้พี่กลา่ส พรุ่งนี้พบกันครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
