“ถ้าเบี้ยว พรุ่งนี้ได้อายคนแต่เช้าแน่!”
“ไอ้!” ไรน์ชี้นิ้ว นึกถึงเรื่องสารพัดที่เคยทำไว้ในอดีต ไม่ได้รู้ตัวว่ากำลังโดนลักไก่อยู่ “เออ..ถ้างานเลิกแล้วไม่เห็นชั้น แกโทรมาตามอีกทีแล้วกัน”
อลันค้อมตัวให้ไรน์เดินผ่านไป แล้วหันมาหากลาสที่ขมวดคิ้วแน่น
“เจ็บชายโครงอยู่หรือเปล่า”
“นิดหน่อย ยืนนานๆ แล้วไม่ค่อยดีจริงๆ”
“ไปนั่งคุยกันในห้องโถงเลยมั้ยครับ”
กลาสพยักหน้า แล้วเดินตามอลันมาง่ายๆ
“ไอ้ไรน์นี่มันมายังไง” ทันทีที่นั่งลงกลาสก็เริ่มคำถาม
“1 ในบรรดาคู่ขาของเจ้านายน่ะครับ”
กลาสถึงกับสบถ แต่อลันหัวเราะ “ตอนนั้นเราคุยกันเล่นๆว่าเด็กของเจ้านายรวมถึงคุณเทียร์น่ะ สไตล์เดียวกันหมดเลย ผมสีอ่อน หน้าเด็ก ยิ้มกว้าง แต่พอผ่านๆไปก็พบว่า ไม่เหมือนกันเลย อย่างที่กลาสว่าน่ะแหละ”
“เห็นแวบแรกก็ว่าเหมือน แต่พออ้าปากพูด แมร่งคนละโยชน์”
“ครับ คุณวินวินดูอ่อนน้อม ใจดี”
“แต่ไอ้นี่มันหลงตัวเอง” กลาสพูดขณะที่มองไปที่เวที และบรรยากาศภายในห้องประชุม ความเจ็บเสียดที่สีข้างทำให้ต้องยกมือขึ้นจับ
อลันหันมามอง “อยากไปห้องพยาบาลมั้ยครับ”
“ไม่เป็นไร ผมกลับมาก็เพราะเป็นห่วงวินวิน”
แววตาของอลันที่มองมาเหมือนกำลังสงสาร “คุณวินวินไม่เป็นไรหรอกครับ”
“ไม่เป็นไรแล้วทำไมคุณต้องมาตามประกบผม แล้วยังไอ้ไรน์ ป้าเทียร์อะไรนั่นอีก”
อลันหัวเราะเสียงจมอยู่ในลำคอ จนกลาสหันมามอง
“หัวเราะทำไม ยิ่งไอ้ไรน์อะไรนี่ เห็นแล้วอยากจับกดน้ำจริงๆ”
“ตั้งแต่คุณเทียร์มาอาละวาด เค้าก็หายไปเลยนะครับไม่เคยโทรมาคร่ำครวญเรียกร้องอะไร แต่คงเพราะเค้าไปเจอคุณวินวินอยู่กับเจ้านายแล้วเลยอิจฉาจริงๆอย่างที่ว่า”
กลาสยิ้มที่มุมปากให้กับคนรูปหล่อแต่งตัวเนี๊ยบที่นั่งข้างๆ “คุณเลยรับหน้าที่มาเคลียร์ไรน์และผมออกจากวินวินงั้นสิ”
“ครับ” อลันหันมาส่งยิ้มหวาน
“ไอ้พี่ลีโอนี่แมร่ง!”
-*-*-
ดร.เคยังคงส่ายหน้า หนักใจไม่เลิก เมื่อวินวินเดินออกมาจากห้องที่จัดการแข่งขัน
“ด๊อกเตอร์ฮะ ผมได้เข้ารอบสุดท้ายแล้วจะมาแอคติ้งเครียดอะไรอีกเนี่ย”
“ตรงท่อนที่ 2 น่ะ จังหวะมันต้องกระชากกว่านั้นอีกหน่อย” ด๊อกเตอร์ทำท่าทางโอเวอร์ แต่กลายเป็นสงสัยเมื่อหันมาเห็นคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าห้อง
“อะไรวะ”
ก็ตอนนี้ อลันยืนอยู่กับกลาสที่ยังใช้ไม้ค้ำยัน แล้วก็ยังมีไรน์อยู่อีกคน
“เป็นการจัดกลุ่มที่ดูแปลกๆนะเนี่ย” ดร .พึมพัมเมื่อเดินเข้ามาใกล้
อลันค้อมตัวทำความเคารพด๊อกเตอร์ “สวัสดีครับผมชื่ออลันเป็นคนสนิทของคุณลีโอ เจ้านายให้ผมไปรับกลาสมาดูการแข่งขันของคุณวินวินครับ”
“แล้วพี่ล่ะ” วินวินถามขณะที่เหลียวมองไปรอบๆ
“มาไม่ได้ครับเลยให้ผมมาแทน”
“เห็นมะ งานสำคัญที่สุด” ไรน์ที่ยืนอยู่ข้างอลันทำท่าเบะปาก ขณะที่กลาสแค่ยิ้มมุมปากเหมือนดีใจ
ท่าทีของทั้งคู่เปลี่ยนไปเมื่ออลันพูดประโยคถัดไป
“มีอุบัติเหตุที่ไซด์งานน่ะครับ เจ้านายเลยต้องรีบไปเมื่อเช้า”
“อ๋อ..ฮะ”
“แต่เค้าน่าจะโทรบอกใช่มะ” ไรน์ไม่เลิกแทรกแซง
“ถ้าโทรมาบอกก่อน คุณวินวินก็จะยิ่งเป็นกังวลน่ะสิครับ ทั้งที่วันนี้ต้องแข่ง”
“แต่ว่า....” ไรน์พยายามแทรกอีกครั้ง แต่อลันรีบตัดบท
“เดี๋ยวเจ้านายคงโทรหาคุณวินวินเองนะครับ ไม่ต้องเป็นกังวล”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ทางโน้นคงยุ่งมาก ถ้าพี่โทรมาบอกว่าไม่ต้องโทรหาผมก็ได้ ผมไม่เป็นไร อ้อ..ฝากบอกว่าผมเข้ารอบสุดท้ายแล้วก็พอ”
อลันเดินตามไปส่งเด็กหนุ่มและดร.ถึงรถ แล้วถึงได้หันมาหาอีก 2 คนข้างหลัง แต่ไรน์ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“งานชั้นยังไม่เสร็จ รอมั๊ย”
อลันหันมามองกลาสที่ยักไหล่ เดินไปที่เก้าอี้ยาวในสวนหย่อมเล็กๆ ด้านข้างของหอประชุม
“เค้าไหวมั๊ยน่ะ” นิ้วเล็กๆชี้ตาม
“ให้ครึ่งชั่วโมง” อลันบอกเสียงต่ำๆ แล้วเดินตามกลาสไป
“นี่ชั้นเลิกงาน 5 โมงเย็นนะ”
“อีก 29 นาที” อลันตอบ
“ไอ้!” ไรน์ร้องตะโกนมองซ้ายมองขวา แล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปในหอประชุมอีกครั้ง
เมื่อกลาสได้เก้าอี้ยาวในสวนก็เอนตัวลงนอนหลับตา ไม่ใช่เพราะเจ็บ ไม่ใช่เพราะเหนื่อย แต่เพราะรู้สึกอยากพัก
อลันเดินตามมาถึงเก้าอี้ยาว ค่อยยกศีรษะของคนที่นอนอยู่ขึ้นเบาๆแล้ววางลงบนตักกว้าง ทำให้ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมองแล้วหลับตาลงอีกครั้ง
จนเมื่อเข้ามานั่งอยู่ในรถ ไรน์ถึงได้เพิ่งรู้สึกตัว
“ทำไมชั้นต้องฟังคำสั่งนายตลอดเวลาด้วยวะ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ”
อลันจอดรถที่ซุปเปอร์มาเก็ตแล้วหันไปหาคนหน้างอในรถ “ลงไปซื้อของกัน”
“อะไร”
“ซื้อของไง หรือจะให้คนเจ็บลงไปซื้อ” คนตัวโตที่สุดในกลุ่มทำเสียงเข้ม
“อะไรวะเนี่ย คุยๆให้มันจบๆไปเลยไม่ได้รึไง เรื่องมากจริง” ไรน์บ่นแต่ก็ยอมเดินลงจากรถ ขณะที่กลาสที่นั่งอยู่ข้างหลัง รู้สึกถึงสายใยบางอย่างระหว่างคน 2 คน
อลันดูเหมือนชอบข่มขู่ไรน์ก็จริง ถึงจะบอกว่าเพราะไรน์เข้ามาวุ่นวายกับวินวิน แต่ก็ใม่เห็นว่าจะต้องทำเพื่อเจ้านายขนาดนี้
ขณะที่ไรน์ถึงจะดื้อรั้น แต่ก็ยังตามมา ทั้งที่ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องตามมาเลยสักนิด
ส่วนคนข้างหลังคนนี้ รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินมาตั้งแต่เมื่อวานนี้ ตั้งแต่ที่คอร์เทนนิส ทั้งที่ยืนอยู่ข้างพี่ลีโอ ดูสภาพแล้วน่าจะสะดุดตาน้อง แต่กลับกลายเป็นว่า จากในคอร์ทน้องมองเห็นแต่พี่ลีโอ จนมาถึงที่โต๊ะอาหารดวงตาสดใสคู่นั้น รอยยิ้มแบบนั้นยังเป็นของพี่ลีโอเพียงคนเดียว
เจ็บไม่รู้จักจำจริงๆ....
พออลันไปรับที่หอพักมหาวิทยาลัย คนที่ถ่อสังขารมาตั้งไกลก็หันไปบอกหมิงให้ไปเรียนส่วนตัวเองขึ้นรถมากับเขาเสียเฉยๆ พอน้องคัดตัวเสร็จ ก็เพียงเพื่อที่จะรับรางวัลเป็นสายตาคู่นั้นก็ยังคงมองหาแต่พี่ลีโออยู่เหมือนเดิม
ใจหนึ่งก็อยากกลับมหาวิทยาลัยไปพร้อมกับรถของดร.เค แต่อีกใจก็ถามตัวเองว่าจะกลับไปทำไม
สุดท้ายก็ได้แต่ตามเขามาจนถึงบ้านหลังเล็กๆ ชานเมืองของอลัน
*-*-*จบตอนที่ 33-*-*-*
พรุ่งนี้นะ ...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
