หัวข้อ: "Don't Leave Me Alone"

[greenoak]

โอเ้คครับไจฟ์ เขียนมาแบบนี้พี่ให้อภัย 555

ก็...ถ้าอลันน่ารักขนาดนี้ พี่ยกกลาสให้ก็ได้

ส่วนไรน์...ต้องขอดูพฤติกรรมอีกซักหน่อยว่าดีพอสำหรับกลาสรึปล่าว (จะว่าไปถ้าจะคบกันสามคนก็ไม่ว่าละครับ...ว่าแต่คนกลางอย่างกลาสเหอะจะว่าไง)

แล้วก็สุดท้าย.....พี่ลีโอมีไรปิดบังวินวินอีกป่ะเนี่ย หรือกังวลเรื่องเทียร์จะทำให้วินวินไปไม่ถึงฝั่งฝัน


แต้งกิ้วครับไจฟ์

[takara]

ตกลงว่า กลาส กะ ควบทั้งสองคนเลยช่ายป่ะ กิกิ ได้งั้นก้อดีนะ ไม่อยากให้คนไหนเสียใจเลยอะ 

[yayee2]

พี่แก้วไม่อยากให้เป็นเราสามคนเลยนะคะ พี่กลัวจะหารไม่ลงตัวค่ะ
ขอเชียร์อลันกับกลาสค่ะ เพราะดูๆแล้วอลันท่าจะรักจริงหวังแต่งเหมือนดังน้องนุ่นว่าอะค่ะ
แล้วใครจะรับจะรุก หรือจะผลัดกัน ก็อยากให้น้องไจฟ์ จัดมาแบบเคลียร์เลยค่ะ
ส่วนไรน์น่ะหาคู่ใหม่ให้ได้ปะคะ  ก็ไม่อยากให้ไรน์ต้องเศร้าและโดดเดียวน่ะค่ะ

[pinkky_kiku]

อลันกะกลาส เหมาะสมกัน แต่ไรน์ก็น่าสงสาร หาคู่ให้นู๋ไรน์หน่อยค่า
แต่ท่าทางขาร๊อกคงต้องผลัดกันรุกรับนะคะ ไม่งั้นคงแย่
นู๋วินวินก็น่ารักน่าชัง รู้สึกว่าจะทันเกม ป๋า ด้วยหล่ะสิ งานนี้

[MyTeaMeJive]

+1 ทุกๆรีบนครับ

นั่นสินะปล่อยไรน์ไปก็น่าสงสาร

 
ทำไมพี่รู้ทันล่ะ ว่าผมกะแกล้งปล่อยให้งงไปจนจบเรื่องน่ะ
แย่จริง เริ่มจับทางถูกซะแล้วหรือเนี่ย

[หมวยลำเค็ญ]

โห  อกหักครั้งเดียว ได้กลับมา 2 คน โคตรคุ้มเลยอ่ะ ไอ้พี่กลาส

[anajulia]

ทำไมพี่รู้ทันล่ะ ว่าผมกะแกล้งปล่อยให้งงไปจนจบเรื่องน่ะ
แย่จริง เริ่มจับทางถูกซะแล้วหรือเนี่ย

คริคริ แปลว่าเราเริ่มจะเป็น "คนรู้จักกันดี" แล้วล่ะค่ะน้องไจฟ์
อย่างไรก็ตาม พี่นุ่นมองข้ามช็อตไปแล้วว่า เรื่องใครอยู่ตำแหน่งไหนอาจมีเคลียร์ในตอนพิเศษ ฮี่ๆๆๆๆ

[from_mars]

อา...วันนี้ แอบอ่านตอนเรียนหนังสือ...นิดโหน่ย..กร้ากกก
มีแบบใสใสบ้าง อะไรบ้าง ค่อยหายใจหายคอได้สะดวกหน่อยนะครับ ขอบคุณครับ หุ หุ

เรื่องเราสองสามคน...รอให้ไจฟ์เฉลยดีกว่า หรือว่าจะอึนๆ ไปแบบนี้เรื่อยๆ หนอ??
อยากให้ไรน์ได้สมหวัง ลงเอย ดูเหมือนว่าน้องน่าจะดีขึ้น แต่...
...รักง่าย แต่ อย่าหน่ายเร็วนะ คุณพี่สงสารพี่กลาส....

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 36
 
กลาสนั่งมองจานอาหารข้างหน้าด้วยดวงตาที่เหมือนตกใจมากกว่าประหลาดใจ
“อะไรเนี่ย น้า”
“บะหมี่ผัดไง” ไรน์ในชุดผ้ากันเปื้อนสีเหลืองลายเป็ดน้อยทำท่าทางไม่มั่นใจ ข้างๆคืออลันที่ยืนยิ้มกว้าง อยู่ในครัวของบ้านอลัน
“ใช่เหรอ บ้านผมเค้าไม่เรียกไอ้เละๆนี่ว่าบะหมี่ผัดหรอกนะ”
“เละไปเหรอ” ไรน์หันไปขอความเห็นจากอลันหนุ่มรูปหล่อตาคมคิ้วเข้มที่พยักหน้ารับโดยไม่ต้องหยุดคิด “งั้นทำใหม่นะ รอแป๊บนึง”
“เออ ทำมาใหม่เลย!” กลาสทำหน้าเคร่งเครียด กอดอกแน่น
“ผมช่วยมั้ย” อลันถามคนที่หันไปหยิบบะหมี่จากในตู้มาเตรียมใหม่
“ไม่ต้อง!” ไรน์หันมาตวาดเสียงดัง
อลันเลยเดินมานั่งที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าวข้างๆ กลาส
“ผมว่ากลาสควรพักอีกหน่อย”
“ไปเรียนมันก็ไม่ได้เดินทางไกลอะไรนี่ ไอ้หมิงมันคอยรับส่งจากหอพักถึงห้องเรียนทุกวัน”
“หมิงนี่ยังไม่มีแฟนใช่มั้ย” คนที่อยู่หน้าเตาหันมาแทรกคำถาม
“ไม่มี” กลาสแกล้งตอบห้วนๆ “ถามทำไม”
ไรน์ทำเป็นอมยิ้ม ทำทำยักไหล่ แล้วหันไปทำอาหารต่อ
“แรดไม่มีใครเกิน”
“เออ..ภูมิใจมีไรมะ!”
กลาสเลยหันมาหัวเราะแบบไม่มีเสียงกับอลัน
ดวงตายาวเรียววาวอย่างอารมณ์ดี ทำให้อลันใช้นิ้วยาวๆ เกลี่ยที่รอยแผลที่หน้าผาก
“ไม่น่ามีแผลที่หน้าเลย”
“ไม่เหมือนใคร ไม่ดีเหรอ” กลาสบอกเสียงต่ำๆ ทั้งยักคิ้ว ขณะที่จ้องมองริมฝีปากหนาที่คลี่ยิ้มกว้าง แล้วกดจูบแน่นบดปลายลิ้นเข้าหากัน เสียงครางและเสียงดูดลิ้นดูดปากที่ด้านหลังทำให้ไรน์หันมามอง
“ไอ้...” คนที่ยืนดูอยู่กลืนน้ำลายหนืด ๆ
นิ้วมือเล็กๆ แทรกเข้าใต้ผ้ากันเปื้อน เกลี่ยที่หน้าอกตัวเอง แล้วไล่ลงมาที่กางเกง
“ขอร้องหล่ะ อย่าทำแบบนี้ต่อหน้าชั้น....ได้มั้ย” น้ำเสียงอ่อนๆ สั่นไหว ทำให้คนที่กำลังจูบกันผละออก หันมายิ้มให้
“มานี่สิ” กลาสเรียก
ไรน์ไม่รอให้เรียกซ้ำ รีบถอดผ้ากันเปื้อนออก นั่งคร่อมตักประกบจูบกลาสทันที ริมฝีปากหวานเปิดรับปลายลิ้นที่สำรวจแล้วม้วนลิ้นดูดเบาๆ
“อื้อ...อา.......” ไรน์ครางขณะที่เบียดแกนกลางแข็งเกร็งและหน้าอกเข้าหา   
ฝ่ามือแข็งแรงของกลาสลูบไล้แผ่นหลังบาง ไรน์ยิ่งบิดตัวอย่างยั่วยวน เมื่อริมฝีปากสวยของกลาสผละออกไปที่แก้มไรน์ยิ่งสูดปาก
“ดีจัง...กลาส ทำอีกนะ ทำอีก...” เสียงแหบพร่า ครางกระเส่า
“ชอบเหรอ..”
“อือ..ชอบ ชอบมาก ดีจังเลย...” ไรน์กระซิบตอบขณะที่เหยียดตัว เงยหน้าให้กลาสดูดคอเต็มที “อา.....ดีจัง..เสียวไปทั้งตัวเลยรู้มั้ย...”

2 คนนัวเนียจนกระทั่งกลิ่นอาหารหอมๆ โชยมา
“กินก่อน แล้วค่อยต่อได้มั้ย กลาสยังมียาหลังอาหาร” อลันบอกขำๆ แต่ไรน์หันมาแกล้งชี้นิ้วไปที่แกนกลางของอลันที่โป่งนูน
“ทำเป็นว่าคนอื่น ตัวเองก็ล้นจนจะกระฉอกออกมาอยู่แล้ว” ไรน์ขยับจะลุกขึ้นแล้วกลับนั่งลงไปใหม่ “ชั้นป้อนให้มะ”
กลาสส่ายหน้า “ไปนั่งตักอลันเลยไป”
“อะไรอ่ะ” ไรน์ทำหน้างอๆ แต่ก็กลับนั่งตักอลันจริงๆ “โดนอันนี้สงสัยแหกไปถึงคอหอย”
อลันเลยแกล้งรั้งเอวบางเข้ามาจนร่องก้นเสียดสีกับแก่นกาย
“ไอ้บ้าอลัน” ไรน์ด่าแต่ก็ปล่อยให้อลันแกล้งเบียด

ไรน์ถึงกับตาเหลือกนอนมองอลันที่ขยับตัวเตรียมสอดใส่แกนกายที่ช่องทางด้านหลัง “มะ ไม่เอาได้มั้ย”
“ทำไมล่ะ เมื่อกี้ยังยั่วเค้าอยู่เลย” กลาสที่นอนเอนอยู่ข้างๆ ถามขำๆ ขณะที่มือบี้หน้าอกสีชมพูไม่หยุดพัก แต่มือของไรน์ที่กระตุกให้กลาสตอนนี้หยุดนิ่ง แกนกายของไรน์ที่เมื่อกี้ยังแข็งเกร็งตอนนี้ก็ยุบตัวนอนนิ่งเหมือนกัน
“ขอกลาสก่อนได้มั้ยแล้วค่อยเป็นอลันก็ได้” ไรน์หันมาทำตาอ้อนวอน 
กลาสเข้าประกบจูบดูดลิ้นแรงๆ ขณะที่มือก็บีบนวดน้องชายของไรน์จนเริ่มพองตัวขึ้นอีกครั้ง
“อือ...”
เมื่อไรน์เริ่มคราง มือของอลันที่ลูบไล้ที่ขาอ่อนก็จับที่พาดไหล่กว้าง แล้วค่อยๆเบียดแทรกเข้าหา ความใหญ่โตทำให้ไรน์บิดสะโพกหนี น้ำตาเริ่มไหลพราก
“อลัน...มัน..เจ็บ...กลาส...มัน...เจ็บ”
อลันหยุดการเคลื่อนไหว ถอนออก แล้วเริ่มแทรกนิ้วมือที่อาบครีมอีกครั้ง
ขณะเดียวกัน....
กลาสรู้สึกเหมือนหน้าชา....เมื่อคร่อมตัวมองใบหน้าไรน์ที่อาบน้ำตา ใช้นิ้วหัวแม่มือแตะแก้มอิ่มที่มีรอยแดงจากการจูบโดยปราศจากการทนุถนอม

.....คนนี้ไม่ใช่วินวิน
.....คนตัวโตที่กำลังพยายามควบคุมตัวเองตอนนี้ก็ไม่ใช่พี่ลีโอ
.....พวกเขาไม่ใช่ตัวแทนของใคร
….กลาส...นายกำลังทำอะไร
....เพราะนายครอบครองวินวินไม่ได้นายถึงทำอย่างนี้กับไรน์งั้นหรือ เพราะนายโกรธพี่ลีโอนายเลยไปลงที่อลันงั้นหรือ
.....พวกเขาไม่ใช่ตัวแทนใคร
....พวกเขาดูแลและเป็นห่วงนายอย่างจริงใจ ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องทำ
....แล้วนายกำลังทำอะไร...

อลันแตะที่ไหล่กลาสเบาๆ “กลาส เป็นอะไร”
“ไรน์..อลัน....ผม..” กลาสพึมพัม

ไรน์ประคองใบหน้าของกลาสไว้จ้องมองดวงตายาวเรียวคู่นั้นอย่างอ่อนโยน “อย่าร้องไห้ ถ้ามันทำให้กลาสรู้สึกดี ชั้นทำได้”
กลาสขยับตัวจะลุกนั่งแต่ไรน์รั้งลงมากอดไว้แน่น “ได้โปรด ไว้ใจชั้นเหมือนที่ไว้ใจอลันไม่ได้หรือ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น ผม...” 
“กลาส” อลันเรียกอีกครั้ง ขณะที่จะขยับตัวออกเหมือนกัน
กลาสหันไปมองอลัน รอยยิ้มที่ส่งมาดูอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเข้าใจ เมื่อกลับมามองไรน์....
ความรู้สึก....อยากทนุถนอมความรู้สึกของคน 2 นี้ให้มากกว่าเดิม.....เกิดขึ้นในใจ...
ริมฝีปากสวยก้มลงจูบเบาๆ แล้วค่อยเพิ่มน้ำหนักจนเหมือนกำลังนวดริมฝีปากแดงสด จูบอ่อนโยนแสนหวาน ที่ยิ่งทำให้ไรน์สะอื้น จนต้องผละริมฝีปากออก
“ร้องทำไมเนี่ย”
“ไม่รู้”
“หรือชอบจูบแบบเดิม”
“ยังไงก็ได้”
“เดี๋ยวก็กระแทกปากแบบโหดๆซะหรอก” กลาสบอกยิ้มๆ จนไรน์ต้องฟาดแขนหนาเบาๆ
“ไอ้เด็กกวนตรีน อารมณ์ขึ้นๆลงๆ” แต่ไรน์ก็ต้องจิกมือที่ไหล่ของกลาสอีกครั้ง เมื่ออลันกดส่วนปลายเข้าหา
“อ๊า...อะ...ลัน...มัน...”
“ไม่ชอบหรือ”
“ก็..ชอบ..แต่ว่ามัน..”
“ไรน์ครับ ขอผมบ้างเถอะนะ” เสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความต้องการของอลัน ทำให้ไรน์ และกลาสต้องหันมามอง
“เข้ามา อลันที่รัก เข้ามาเลย!” ไรน์ร้องบอกแต่กอดไหล่กลาสไว้แน่น ดึงใบหน้าให้มาซุกไซ้อยู่ที่ใบหูและลำคอขาว
“อา......” อลันถึงกับครางเมื่อกดย้ำจนเข้าไปสุด
“กลาสจ๋า จูบหน่อย นะ จูบนะ” ไรน์ออดอ้อนทั้งเจ็บ
อลันที่โดนคนเบียดแกล้งยั่วมาตั้งแต่ห้องครัว จนมาถึงบนห้องนอนแทบระเบิดตั้งแต่สอดเข้าไปได้ครึ่งลำ ต้องหยุดพักเป็นช่วงๆ
ยิ่งภาพที่กลาสกอดคร่อมคนตัวเล็กแลกลิ้นอย่างเมามันข้างหน้ายิ่งทำให้กลั้นไว้ได้ยาก สุดท้ายอลันต้องหยุดการเคลื่อนไหว
ไรน์หรี่ตามอง ดันไหล่กลาสออกทั้งที่ยังเสียดายจูบ ดันตัวขึ้นนั่งตักกว้าง เลียริมฝีปากที่เคลือบยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไหนๆ มันก็แหกแล้ว จัดมาเดี๋ยวนี้” คนร่างผอมบางโยกตัวแล้วกระแทกใส่ไม่ยั้ง จนกระทั่งอลันกอดไว้แน่นสูดปาก ซุกหน้าลงกับไหล่บาง
เมื่อถอนออก มีเลือดไหลซึมออกมาอย่างที่คิดจริงๆ
“เดี๋ยวนะกลาส ชั้นไปล้างก่อน” ไรน์หันมาบอกคนที่มีสีหน้าตกใจเมื่อเห็นหยาดเลือดจากสะโพก
“ไม่ต้องก็ได้” กลาสหมายความอย่างนั้นจริงๆ เพราะการให้ไรน์นอนกับอลันทั้งที่รู้ว่าไรน์กลัวมันก็เกินไปแล้ว

ทั้งที่ขาสั่นไหวแทบไม่มีแรง เจ็บก้นจนร้าวไปถึงท้ายทอย แต่ไรน์ยังอารมณ์ดีจนหันมาส่งจูบให้คนที่เป็นห่วง
“รอแป๊บเดียวแล้วมาจูบรักษาแผลให้ด้วยละกัน”

กลาสหันคว้าข้อมืออลันที่กำลังเช็ดทำความสะอาด
"ผมทำให้"
"ไม่เป็นไร ผมทำเองได้"
"ให้ผมทำให้"
ดวงตาอ่อนโยนที่มองมาให้กลาสแทบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง รู้สึกเหมือนเด็กทำผิดแล้วโดนจับได้
"เวลากลาสหน้าแดงแล้วน่ารักดีเนอะ"
"อะไร" ดวงตายาวเรียวตวัดมองหาเรื่องทันทีจนอลันหัวเราะ "อยากตายเหรอ วันก่อนก็ว่าผมน่ากิน วันนี้บอกว่าน่ารักน่ะ"
อลันยิ่งหัวเราะเสียงดัง
กลาสผลักอกคนหัวเราะลงนอนหงาย แล้วนั่งทับอยู่ที่ต้นขา
"หัวเราะให้พอ ทีนี้ตาผมละนะ"
"ตามใจ" อลันท้าทายด้วยดวงตาหวานเชื่อม
กลาสเลียริมฝีปา่ก ก้มลงจูบ ขณะที่มือแข็งแรงของอลันลูบไล้อยู่ที่แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ

เสียงประตูห้่องน้ำเปิดออก
"แมร่ง! ทำไม 2 คนนี้ถึงชอบจูบกันลับหลังชั้นนักนะ"

*---*

[MyTeaMeJive]

“พี่โกรธอะไร” วินวินแกล้งชะโงกหน้ามองคนที่กำลังขับรถกลับมาส่งที่หอพักมหาวิทยาลัย
“ไม่ได้โกรธ” 
“ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน ผมคิดว่าพี่จะดีใจที่ได้เจอกันเสียอีก” วินวินพูดหงอยๆ ดวงตากลมมองมือตัวเอง พี่เอื้อมมือมาจับมือขาวนิ่มขณะที่พูดอย่างอ่อนโยน
“ดีใจสิ พี่ดีใจที่ได้เจอกัน แต่การที่วินวินมักจะยอมรับอะไรง่ายๆ จนเหมือนไม่ต่อสู้แบบนั้นน่ะ มันทำให้พี่ไม่สบายใจ”
“ผมก็พยายามเต็มที่นะฮะ เพียงแต่ว่าเราก็ต้องยอมรับความจริงเหมือนกัน”
“แต่ไม่ใช่การบอกว่าคนนั้นเก่งกว่าผม คนนี้ดีกว่าผม ทั้งที่เราก็เก่งแล้วก็มีดีเหมือนกันแบบที่น้องมักจะทำอยู่เสมอ แบบนี้มันทำให้เราไปไม่ถึงจุดที่สูงสุดสักที”
วินวินพลิกมือออกจากมือพี่ หันไปมองนอกหน้าต่าง
เมื่อรถหรูมาจอดที่หน้าหอพัก วินวินกัดริมฝีปากแน่น
“พี่ไปต่างจังหวัดหลายวันนะครับ จะให้รถโรงแรมมารับ-ส่งเหมือนเคย”
ดวงตากลมหันมามอง เหมือนมีน้ำตาคลอ พอจะหันกลับไปพี่ก็ช้อนคางกลับมา
“ร้องไห้ทำไม”
“เปล่า”
“นี่เรียกว่าน้ำตาหรือเปล่า” พี่ใช้นิ้วเกลี่ยหยาดน้ำจากแก้มใส
“เปล่า”
“เสียใจที่พี่ดุหรือ”
“เปล่า” วินวินสูดจมูก
พี่ส่ายหน้า “โอเค โอเค ยอมแพ้แล้ว ทำให้เต็มที่ แพ้-ชนะไม่ต้องไปสนใจถูกต้องมั้ยครับ”
วินวินเบี่ยงหน้าหนีจากมือที่แตะแก้มอยู่ไม่เลิก
“เดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็ดุว่าทำไมผมถึงไม่อยากชนะอีกน่ะแหละ” วินวินบอกงอนๆ ตั้งแต่คบกันมาไม่รู้ว่าคุยเรื่องนี้มากี่สิบครั้งแล้ว
พี่ลีโอยิ้มหวาน แล้วถอนหายใจยาว
“อะไร”
“ไม่อยากไปกลับไปคุมงานเลย อยากอยู่กับวินวิน”
วินวินหน้าแดงเรื่อ
“ผมก็เหมือนกัน”
พี่ลีโอเลิกคิ้วขึ้นสูง หันมานั่งตัวตรง ส่ายหน้าแรงๆ แล้วหันกลับมาหาน้อง
“พูดใหม่สิ”
วินวินเขินจนหน้าแดงไปถึงหู
“ผมบอกว่า ผมก็เหมือนกัน ดีใจทำไมเนี่ย”
พี่คว้ามือน้องมาจับไว้แน่น “ดีใจสิ รู้มั้ยว่านี่เป็นครั้งแรกที่น้อง...พูดอะไรแบบนี้”
“เว่อร์จริงๆ พูดอยู่เรื่อยๆ น่ะแหละ”
“โอย...เอาไงดีวะ เกี่ยงให้คนอื่นไปแทนดีมั้ยเนี่ย”
“พี่ฮะ ไปทำงานเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงผม เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว” วินวินบอกพี่ทั้งที่น้ำตายังเปียกแก้ม

เมื่อขับรถออกมาพี่อดไม่ได้ที่จะมองผ่านกระจกมองหลังไปมองคนที่ยืนอยู่หน้าหอพัก
.....มีบางอย่างเกิดขึ้นกับน้อง...บางอย่างที่มันก่อกวนจิตใจทำให้คนที่ไม่ชอบการแข่งขันกำลังสั่นคลอนและไม่มั่นคง......

วินวินยืนมองรถพี่ที่ขับออกไปจนลับมุมถนน
.....พี่ฮะ ผมไม่อยากอยู่คนเดียว.....
 
*--จบตอนที่ 36-*--*


 

[anajulia]

วินวิน
โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่ลีโอก็รีบๆทำงานไกลให้เสร็จสิคะ น้องไม่อยากอยู่คนเดียวเข้าใจม้ายยยยยยยยยย

Don't leave me alone น่ะ อันเด้อสตู๊ด????

ปล.เหมือนจะแง้มๆว่าอลันยอมให้กลาสทำทุกอย่างตามใจชอบนะนั่น ว่าแต่....ไอ้ตามต้องการของพี่กลาสมันแค่ไหนหนอ? ที่แน่ๆ ไรน์น่ารัก ^3^

[iforgive]

เรื่องราวของเราสามคนนี่มันยังงัย  เหมือนอลันจะชอบกลาสมาก ๆ
กลาสเองก็เหมือนจะรู้สึกดีกับทั้งสองคน
แต่ไรน์นี่เหมือนจะเซ็กส์ล้วน ๆ แฮะ  แบบจุดติดโครตง่ายเลย ไม่ต้องรักก็ได้
แต่ที่แน่ ๆ สามคนนี้คุยกันแบบปกติไม่ค่อยจะได้
ต้องมีเซ็กส์เข้ามาเกี่ยวข้องทุกทีเลย

[pinkky_kiku]

คุณเจฟ ให้อลันคู่กลาสเถอะนะ pls 
ส่วนลีโอ ก็หนีบนู๋วินวินไปด้วยเลยคร่าาา แต่ติดงานนินา 

[greenoak]

ตกลงกลาสแค่ต้องการแก้แค้นอะไรรึปล่าวครับ

กำลังงงๆ


อย่าลืมมาต่อตอนที่ค้างไว้นะครับว่า กลาสกะอลันจะถึงขั้นไหนกัน......

 

[dukdikdukdik]

Noooo พี่อลันกลับมาหาน้องวินวินเลยน๊า

[หมวยลำเค็ญ]

เรื่องราวของเราสามคนนี่มันยังงัย  เหมือนอลันจะชอบกลาสมาก ๆ
กลาสเองก็เหมือนจะรู้สึกดีกับทั้งสองคน
แต่ไรน์นี่เหมือนจะเซ็กส์ล้วน ๆ แฮะ  แบบจุดติดโครตง่ายเลย ไม่ต้องรักก็ได้
แต่ที่แน่ ๆ สามคนนี้คุยกันแบบปกติไม่ค่อยจะได้
ต้องมีเซ็กส์เข้ามาเกี่ยวข้องทุกทีเลย

เห็นด้วยกะรีนี้
แล้วก็สงสารน้องวินวิน  ทำให้ดีที่สุดแล้วกันนะจ๊ะ

[N.T.❁]

เรื่องราวของเราสามคนนี่มันยังงัย  เหมือนอลันจะชอบกลาสมาก ๆ
กลาสเองก็เหมือนจะรู้สึกดีกับทั้งสองคน
แต่ไรน์นี่เหมือนจะเซ็กส์ล้วน ๆ แฮะ  แบบจุดติดโครตง่ายเลย ไม่ต้องรักก็ได้
แต่ที่แน่ ๆ สามคนนี้คุยกันแบบปกติไม่ค่อยจะได้
ต้องมีเซ็กส์เข้ามาเกี่ยวข้องทุกทีเลย

เห็นด้วยกะรีนี้
แล้วก็สงสารน้องวินวิน  ทำให้ดีที่สุดแล้วกันนะจ๊ะ

คิดแบบนี้อะค่ะ แบบพี่นุ่นด้วย
ไม่ได้อ่านหลายวัน เข้ามาอ่านอีกทีต๊กกะใจ แบบว่า เย้ยยยย~~~ สามคนนั้น!! 
วินวินเหมือนมีอะไรรบกวนจิตใจ ไม่รู้พี่ลีโอจะกลับมาอยู่กะน้องป่าวน้าา ><

[heefever]

เป็น 3p ที่คลุมเครือเอามาก ๆ เลยง่ะ

กลาสมองทั้ง 2 คนเป็นตัวแทน ของวินวิน กะลีโอ

ทั้งไรน์ และอลันแลดูชอบกลาสอย่างจริงๆ จังๆ
แล้วกลาสล่ะ เริ่มรู้สึกอะไรบ้างหรือยั

ส่วนอลัน และไรน์ ทั้งคู่รู้สึกยังไงต่อกันบ้าง



อ่านตอนนี้แล้วปวดตับครับ

[greenoak]

 

[BeeRY]

ติดภารกิจ ไม่ได้อ่านสองวัน กลับมาอีกที 3P ไปซะแล้ว
สู้ๆค่ะไรท์ฯ

[from_mars]

ไรท์....ครั้งนี้สงสารอ่ะ...ตกลงเธอเป็นอะไร เด็กน้อยที่อ่อนไหว หวั่นไหวเหรอ???

อย่างที่บอก ขอให้น้องได้สมหวังในรัก...อย่างที่อยากได้ อย่าเจ็บไปมากกว่านี้่เร้ยยย
รักกัน เราสามคนก็ได้เอ้า...555

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 37

อลันทำหน้าที่ขับรถ มีกลาสนั่งหน้าข้างคนขับ ส่วนที่นั่งด้านหลังคือไรน์ กับวินวิน ที่นิ่งเงียบผิดปกติมาตลอดหลายวันมานี้ จนกระทั่งมิคกี้ยอมยกธงขาว
“เอาไปส่งป๋ามันทีเหอะ กูไม่ไหวแล้ว” มิคกี้กระซิบบอกกลาสในวันหนึ่ง เมื่อเพื่อนรักออกอาการจะเหงาก็ไม่ใช่จะเครียดก็ไม่เชิง ให้ถามยังไงก็บอกแต่ว่าไม่มีอะไร แต่เจ้าตัวกลับเงียบลงไปเรื่อยๆ จนทุกคนสรุปว่า ต้องเกี่ยวกับการแข่งขันอย่างไม่ต้องสงสัย
“จะพาไปยังไง มันทั้งเรียนทั้งซ้อมคิวแน่นทั้งอาทิตย์ วันอาทิตย์มันยังไปสอนน้องป๋ามันอีก” หมิงยื่นหน้าเข้ามาแทรก สีหน้าท่าทางสมกับเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด
“ไปวันศุกร์ก็ได้ เดี๋ยวมึงไปคุยกับด๊อกเตอร์” กลาสสั่งง่ายๆ “ส่วนเรื่องสอนเด็ก เดี๋ยวให้อลันจัดการ”
“ด๊อกเตอร์จะยอมเหรอใกล้แข่งแล้ว” หมิงไม่แน่ใจ
“ก็บอกดิว่า ไม่เห็นอาการมันเหรอ ไม่ปล่อยมันไปพัก เกิดมันนั่งทางในตอนแข่งอีกทำไง” มิคกี้เสนอความคิด
หมิงพยักหน้าเห็นพ้องแล้วหันมาหากลาส “มึงก็ขอให้คุณอลันเค้าขับรถไปให้เลยสิ”
“อ้าวแล้วมึงล่ะ” เพราะนับตั้งกลาสเกิดอุบัติเหตุ  หมิงมักจะรับหน้าที่ขับรถให้เพื่อนๆเป็นหลัก
“กูมีเล่นที่คลับศุกร์เสาร์ไงไม่อยากหยุดเสียดายเงิน” เพื่อนผมยาวบอกง่ายๆ
“อ้าว..แล้วมึงล่ะมิคกี้” กลาสหันไปคนตัวเล็กหน้าเด๋อที่รีบส่ายหน้า
“กูจะไปดูหนังกะพี่นาโอมิ”
“เฮ้ยจริงดิ ก้าวหน้าโว๊ย ได้เดทแล้ว”
“เปล่าหรอก” มิคกี้สารภาพตามตรง “พี่เค้าไปกะเพื่อนเค้าน่ะ แต่กูขอแจม”

ไรน์หันไปมองคนที่หลับอยู่ที่เบาะหลัง แล้วเอื้อมมือไปนวดไหล่ให้คนที่นั่งข้างคนขับ “เมื่อยมั้ย”
“ไม่หรอก” กลาสตอบเบาๆ เพราะเกรงใจคนหลับที่เบาะหลังเหมือนกัน
“นี่ผมเป็นคนขับรถนะทำไมไม่ถามผมล่ะ” อลันท้วง
“ไม่ถามหรอก ไม่สนใจ!” ไรน์สะบัดเสียงใส่ แล้วนวดไหล่ให้กลาสต่อไป

คนที่หน้าตารูปร่างใกล้เคียงกัน....(ถ้าไม่พูดอะไรออกมา)...ก็ยังสามารถรับรู้ถึงความเปลี่ยนไปของเด็กหนุ่มเช่นกัน ตั้งแต่มารับเมื่อเช้าวินวินก็เพียงแต่ยิ้มจางๆ ท่าทีดูเหนื่อยๆ ต่อให้ชวนคุยชวนพูดเล่น เด็กหนุ่มก็เพียงแต่ยิ้มๆ พอขึ้นรถได้ก็หลับยาว จนกระทั่งมาถึงที่หมาย

“ขอตามมาจนได้” อลันแกล้งบ่น ทำให้โดนค้อน
“ชั้นไม่ปล่อยให้นายมากับกลาสตามลำพังอยู่แล้ว”

เมื่อล้อรถเบียดอัดก้อนกรวดที่นำไปสู่บ้านพักริมทะเล วินวินก็ลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ “ถึงแล้วหรือฮะ”

มีรถกระบะคันหนึ่งจอดอยู่ใกล้กับรถหรูของพี่ลีโอ และรถโฟร์วีลของโรงแรม
จากบ้านพักยังมองเห็นอาคารโรงแรมที่ยังอยู่ในระหว่างการก่อสร้างห่างออกไปอีกร่วมครึ่งกิโล กับยังพอมองเห็นเมฆครึ้มเมื่อเข้าสู่ฤดูมรสุม
 
เด็กหนุ่มจ้องมองรถกระบะคันนั้นแล้วขมวดคิ้วแน่น จนไรน์หันมาถาม
“มีอะไรเหรอ”
วินวินส่ายหน้า ขณะที่เดินไปที่ตัวบ้านพัก ขณะที่แม่บ้านทำความสะอาดเดินสวนออกมาเพื่อรอรับกระเป๋าเข้าไปเก็บ
“รบกวนด้วยนะฮะ คุณแม่บ้านฮะพี่อยู่ไหน”
“คงไปที่ไซด์งานค่ะ เดินเลียบทะเลไปก็ได้”
วินวินพยักหน้าแล้วเดินไปตามที่แม่บ้านบอก สวนกับคนงานอีกกลุ่มที่เข้ามาช่วยรับข้าวของ
กลาสทำท่าจะขยับตามไป แต่ไรน์ยกมือ ชี้ให้เข้าไปพัก แต่ตัวเองเดินตามมาห่างๆ

คนตัวเล็กเดินเลาะแนวร่มไม้ชายหาดมาได้ไม่ไกลนัก ก็เหมือนได้ยินเสียงที่คุ้นเคยกำลังพูดคุยบางอย่าง
“ยังไงกันถึงได้มาบอกตอนนี้ว่า วินวินอาจไม่ได้ไปฝรั่งเศส บอกกรรมการพวกนั้นสิต้องการเท่าไหร่ก็บอกมา”
“มันไม่เกี่ยวกับเงินหรอกครับ วินวินไม่พร้อมสำหรับการแข่งขัน”
วินวินก้าวเข้าไปช้าๆ หัวใจเต้นแรงมากขึ้น สิ่งที่เห็นทำให้ต้องหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ แต่ยังได้ยินเสียงพูดชัดเจน
“ก็ตอนนี้เขามาถึงรอบสุดท้ายแล้ว จะมาบอกว่าไม่พร้อมได้ยังไง จะเรียกเงินเพิ่มหรือไง”
“ไม่เกี่ยวกับเงินหรอกครับ ผมคุยกับกรรมการได้ ให้กำลังใจน้องได้ แต่จิตใจของน้องก็สำคัญ”
“ก็คุยสิ ทำอะไรก็ทำ ชั้นต้องการให้เขาเป็นที่ 1 ไปฝรั่งเศส เป็นนักเปียโนอาชีพ เป็นศิลปินนายรับปากกับชั้นแล้วว่านายจะทำให้ได้นี่นา”
“คุณน้าครับ”
“ไอ้การจะใช้ทุนตัวเองไปฝรั่งเศสมันก็ทำได้ แต่การยืนอยู่ในอันดับ 1 มันต้องมีการรับรองที่ได้รับการยอมรับเหมือนกัน ชั้นถึงได้มาพบคุณ”
วินวินหันหลังพิงต้นไม้ใหญ่ทรุดตัวลงนั่ง เงยหน้ามองไรน์ที่เดินเข้ามาหาขณะที่ใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปาก
“ครับ”
“ทำให้เค้าชนะ ชั้นขอร้อง”
“แต่ว่าวินวิน...”
“ทำให้เค้าชนะ ถือเสียว่านี่คือคำขอร้องจากคนที่เป็นพ่อ”
“ครับ”

พี่ลีโอยืนมองชายสูงวัยที่ก้าวเดินจากไป แต่พอจะหันหลังกลับ ก็เห็นร่างเล็กๆ ยื่นหน้าออกมามองจากหลังต้นไม้
ขายาวๆ ก้าวเดินมาหา
“วินวิน” พี่เรียกคนที่นั่งกองอยู่กับพื้น
ใบหน้าเหมือนตุ๊กตาเงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตาแห้งแล้งแดงก่ำ แต่กลับมีรอยยิ้มจางๆ
พี่ลีโอคุกเข่าลงข้างๆ กอดน้องไว้แน่น
“พี่...”
พี่ก้มลงหอมที่ผมฟูๆ “ครับ”
“ผม..เข้ารอบมาได้เพราะพี่หรือฮะ”
“ไม่ใช่ วินวินเข้ารอบมาได้ด้วยตัวเอง”
มือขาวๆ ประคองใบหน้าพี่ไว้ จ้องมองลึกลงไปในดวงตาสีอ่อนของพี่ เหมือนกำลังนับ 1-10 ในใจ แล้วคลี่ยิ้มกว้าง
“ขอบคุณฮะ”

-*-*-

ไรน์เดินหน้าหงิกจนคิ้วแทบชนกับคางมาถึงบ้านพัก จนกลาสที่ยืนรออยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านสงสัย
“ใครขัดใจอีกล่ะ”
“เปล่า เบื่อคุณพ่อแสนดีกะเกณฑ์ชีวิตลูก” ไรน์สะบัดเสียงตอบ แล้วหันไปมองคนที่เดินจับมือกลับมาบ้าน
“พ่อแม่หวังดีกับลูกน่ะเข้าใจ แต่ถ้ามันถึงขนาดที่กลายมาเป็นความกดดันลูกจนซึมเศร้าเนี่ย รับไม่ได้จริงๆ” คนหน้าหวานบ่นไม่หยุด จนกลาสต้องดุให้เงียบ แล้วพากันเดินตามเข้ามาที่ส่วนห้องรับแขก ที่ถึงจะมีโซฟายาว แต่ทั้งหมดก็พากันพร้อมใจนั่งพื้น
พี่ลีโอดึงวินวินให้นั่งตักกอดเอวไว้หลวมๆ ส่วนอลันเดินเข้ามาวางถาดน้ำหวานไว้ที่โต๊ะตัวเล็ก แต่พี่ลีโอรับมาเพียงแก้วเดียวให้น้อง
วินวินจิบน้ำส่งคืน
“ขอโทษที่พี่ไม่ได้บอก”
“ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาได้” วินวินตอบเบาๆ “ไม่ใช่เซ้นส์ แต่เพราะพี่บอกว่าพี่ตามดูผม แล้วช่วงที่แข่งไฮสคูลพ่อก็ไปกับผมตลอด ต้องเคยคุยกันอยู่แล้ว”
“วันก่อนอลันโทรมาบอกว่าวินวินซึมไป จะพามาที่นี่ แล้วพอดีกับที่พ่อนัดมาคุย พี่ก็เลยบอกไปตามตรงว่าวินวินเครียดมาก”
“พ่อโทรหาผมทุกวัน บอกว่าผมต้องชนะ ต้องไปฝรั่งเศสให้ได้” วินวินพลิกตัวหันข้างซุกหน้าลงกับอกกว้าง “จู่ๆ ผมก็กลับรู้สึกว่า ผม...ไม่มีความสุขเลย”

ถึงทั้ง 4 คนพอจะเดาได้ว่าความซึมเศร้าของวินวินมาจากไหน แต่การที่คนร่าเริงกลายมาเป็นคนที่บอกว่าไม่มีความสุขเลยมันก็ทำให้คนอื่นๆ รู้สึกเศร้าใจตามไปด้วย

ไรน์หันไปมองกลาสแล้วต้องกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอหันกลับไปมองอลันก็เห็นเพียงแววตาอ่อนที่กำลังมองกลาสอยู่เหมือนกัน ไรน์ขยับตัวไปหากลาส กอดแขนข้างซ้ายไว้แล้วซุกหน้าลงกับไหล่หนา
“เป็นอะไรเนี่ย” กลาสหันมาถาม
“อยากกอด ขอกอดหน่อย”
“จะมากอดอะไรตอนนี้ล่ะ”
ไรน์นั่งตัวตรง มองหน้ากลาส แต่มือยังเกี่ยวแขนล่ำๆไว้ “ก็จะกอดอ่ะ”
“เออ ตามใจ”
ไรน์ทำหน้าตาระริกระรี้ เมื่อได้รับอนุญาต แต่พอหันมามองถึงได้พบว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน คนที่กำลังมีความสุขถึงได้รู้สึกเก้อๆ
“ขอโทษที่ขัดบรรยากาศ”
วินวินมองท่าทางขัดเขินของไรน์ สลับกับสีหน้าบรรยายได้ยากของกลาส แล้วหันไปยิ้มให้กับพี่ลีโอ
เป็นรอยยิ้มที่รู้กันเพียง 2 คน........

พี่ลีโอกำลังคุยงานอยู่กับอลัน ส่วนไรน์เข้าไปวุ่นวายอยู่ในครัวกับแม่บ้าน วินวินนั่งดูทีวีแต่นิ้วมือขาวๆ นั่นกำลังเคลื่อนไหวไปตามคีย์เพลงเหมือนเคย ทำให้รู้สึกไม่อยากทำลายสมาธิ กลาสเลยหันไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นแล้วเดินไปนั่งที่บันไดขั้นบนสุดของระเบียง มองทะเลยามเย็น
ใจที่เคยรุ่มร้อนเย็นลง....ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...เพียงแต่รู้สึกดีที่ได้อยู่อย่างนี้...
“ไอ้พี่กลาส” วินวินเรียกแล้วนั่งลงข้างๆ เมื่อหันไปมองข้างหลังโทรทัศน์ปิดไปแล้ว
“ไม่ดูทีวีล่ะ”
วินวินส่ายหน้า มองทะเลข้างหน้า
“ตั้งแต่มึงกลับมาเราแทบไม่ค่อยได้คุยกันเลย”
“ก็วินวินซ้อมหนักมาก”
“กูไม่เคยรู้ตัวเลยว่า เป็นภาระของทุกคนขนาดนี้”
“ภาระที่ไหน มีแต่คนรีบฉวยโอกาสได้หนีเที่ยว” กลาสพูดพลางพยักเพยิดไปทางด้านหลัง
วินวินหันมายิ้มจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง “พี่ไรน์น่ารักเนอะ”
กลาสใช้นิ้วเกลี่ยผมนิ่มที่ลงมาระหน้าผากตามแรงลม ขณะที่ยิ้มอ่อนๆ “วุ่นวายน่ะสิไม่ว่า”
“อะจิงดิ” วินวินกอดเข่าเอียงหน้าขึ้นมามอง
กลาสส่ายหน้าแล้วจิบเบียร์
“แล้วพี่อลันก็ใจดีมากเลยเนอะ”
กลาสหัวเราะเสียงจมอยู่ในคอ
“มึงมีความสุขมากเลยใช่มั้ย” วินวินถามต่อ
คนตัวโตไหล่กว้างยิ้มอ่อนโยนแล้วพยักหน้า
“ดีแล้ว มึงเป็นคนดี อย่าเป็นทุกข์เพราะความไม่เอาไหนของกูอีกเลย”
“ไม่มีใครทำร้ายเราได้ นอกจากตัวเราเอง”
วินวินขยับนั่งตัวตรงมองทะเล “พูดอย่างนี้แล้วนึกถึงไอ้มิคกี้ว่ะ”
“เออ มีแต่มันที่พูดประโยคอย่างนี้แล้วน้ำไม่เน่า”
วินวินพยักหน้าเห็นพ้องทันที

ไรน์ถือจานขนมยืนนิ่งอยู่ในห้องโถง ดวงตามองเห็นภาพ หูได้ยินเสียง แต่ขาไม่ขยับจนกระทั่งนิ้วมืออุ่นๆ แตะที่ข้อศอก “คุณคะ”
“อ้อ ครับ” ไรน์หันกลับไปมองแม่บ้านที่เข้ามาช่วยรับจานขนมวางไว้ที่โต๊ะตัวเล็ก เมื่อหันไปมองที่ระเบียง คน 2 คนที่นั่นหันกลับมามอง เมื่อไรน์หันกลับไปมองข้างหลัง คนอีก 2 คนก็กำลังมองมา....แต่ผ่านไปที่คนที่ระเบียงเหมือนกัน
ไรน์กำหมัดแน่น
“ผมจะออกไปเดินเล่น”

 *--*จบตอนที่ 37--*

[heefever]

อิหยังอีกน้อ   

[a_tapha]

   กำลังให้น้องวินวินค่ะ

[anajulia]

หงะ คุณพ่อก็น้าาาาาาาาาาาาา


ไรน์จ๋า น้อยใจอีกแล้ว เป็นคนแก่ขี้อิจฉาไม่ดีนะคะ ถึงทุกคนเขาจะมองไปที่วินวิน เป็นห่วงวินวิน
แต่ก็เพราะวินวินกำลังมีปัญหา
ใจไอ้พี่กลาสน่ะ เขวตั้งนานแล้วน้าาาาาาาาาาาาาา
(แถมยังมีความห่วงใยพาดข้ามพี่กลาสมาจากคุณอลันอีกทั้งคน คริคริ)

ปล.ผ่านช่วงอึมครึมเร็วๆเถิ้ดดดดดดดด สงสารวินวินคนดี หงิงๆ
และ.....มิคกี้ของพี่มาแต่ชื่อ ค่าตัวแพงตามเคย กรั่กๆๆๆๆๆๆๆๆ

[iforgive]

นึกภาพออกเลย  วินวินหันกลับมามองพี่ลีโอทะลุไรน์ไปเลย  พี่ลีโอก็เช่นกัน
ส่วนกลาสหันกลับมามองอลันโดยมองผ่านไรน์ไปด้วยอีกที  อลันก็คงเช่นกัน
เวลานี้ไรน์คงรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินแน่ ๆ  เฮ้อ  จะสงสารดีมั๊ยนะ
ใจจริงแล้วอยากให้ไรน์ตัดใจนะ  3P มันจะดีจริงหรือ  เฮ้อ  อีกซักทีเหอะ

[พี่วันเสาร์]

 :เฮ้อ:สงสารวินวินคงรู้ไมดีอย่างมากที่ถูกกดดันจากพ่อแบบนั้น

[yayee2]

พ่อวินวิน แน่ใจนะว่าทำเพราะรักลูกเพียวๆ
ไม่ได้ทำเพื่อสนองneedอย่างอื่นของตัวเองด้วยน่ะ
เอ่อ..ขออภัยด้วยนะคะคุณพ่อน้องวินวิน ถ้าดิฉันจะต่อว่าแรงไปน่ะค่ะ
ด้วยสภาวการณ์ ดิฉันมีความรู้สึกแบบว่าอึนๆค่ะ
บรรยากาศที่ทะเลแทนที่จะปลอดโปร่งกลับอึมครึม
ตอนหน้าคงคลี่คลายปลอดโปร่งเด้อค่ะเด้อ

[pinkky_kiku]

เป็นเราก็คงรู้สึกเศร้าอ่ะ 

[greenoak]

เปลี่ยนใจมาเชียร์ให้ไรน์ได้กะกลาสดีกว่า (สงสารง่ะ)

ส่วนอลัน...ไปหา(แฟน)เอาดาบหน้าละกัน



ตอนนี้มิคกี้ออกมาตอนเดียว แต่ก็น่ารักได้อีก



แต้งกิ้วนะไจฟ์......ไอ้น้องรัก!!