หัวข้อ: "Don't Leave Me Alone"

[หมวยลำเค็ญ]

ไรน์น่าสงสารอีกแระ คงเหงาที่ไม่ได้เป็นที่รักของใครสักคนจริงๆ
ยอมเป็นทั้งตัวแทน เพื่อนคลายเหงา แต่ไม่ใช่คนที่รักจริงๆ 

[dukdikdukdik]

วินวินสุดที่รักของพี่ โอ้ยยยย พ่อวินวินทำไมเป็นแบบนี้เนี้ย

[MyTeaMeJive]

+1 ย้อนหลังรีบนขอบคุณมากครับ

 

[greenoak]

มา +1 ให้น้องชายสุดเลิฟครับ (ประเดิมการกดโหวตแรกให้ไจฟ์...เป็นคนแรก ในฐานะที่พามิคกี้มาให้ได้เชยชมในวันนี้)
 

[w1234]

ดีใจที่กลาสมีความสุขขึ้น


 

[N.T.❁]

คุณพ่อ.....จริงๆแล้วคุณพ่อต้องการอะไร?
ความหวังน่ะมีได้ แต่ไม่ควรตั้งความหวังกับคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเองหรือเปล่า?
ตามความเข้าใจของเราน่ะ คนเป็นพ่อแม่น่าจะเห็นความสุขของลูกมาก่อนความสุขของตัวเองไม่ใช่เหรอ?

  สงสารวินวินกับไรน์ (แต่คนละเหตุผล)
บางทีไรน์น่าจะลองถอยออกไปมองห่างๆว่าจริงๆแล้วทุกวันนี้ตัวเองมีความสุขกับสถานะตอนนี้แล้วจริงเหรอ?
การถูกมองข้ามหรือเป็นตัวแทนของใคร มันทรมานจะตาย (ไรน์เองก็น่าจะรู้ดีนี่นา)
อยากให้ไรน์ได้เป็นคนสำคัญของใครสักคนโดยไม่ต้องมีข้อเปรียบเทียบมากกว่าแฮะ
แต่มันก็ชีวิตอะเนอะ เลือกมากไม่ได้นี่นาา ><"

[greenoak]

มารอมิคกี้

[greenoak]

มากดบวกให้น้องชายครับ

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 38

ไรน์เดินกำหมัดแน่นออกมาจากบ้าน

....ไม่ว่าเมื่อไหร่ ก็ยังคงเป็นส่วนเกินอยู่เสมอ...

แต่ยังไม่ทันจะพ้นเขตรั้วก็ต้องหันกลับไปมองคนที่เดินตามมา คนหนึ่งถือกระป๋องเบียร์ตามมาด้วย ส่วนอีกคนที่รั้งท้ายทำท่าเหมือนเป็นผู้สังเกตการณ์ ทั้งที่ตัวเองก็พยายามเก็บความรู้สึกเหมือนกัน
ไรน์อยากร้องด่าอะไรสักคำ

….ชั้นต้องการความรัก ไม่ใช่ความสงสาร!....

แต่ที่ทำได้คือทำท่าฮึดฮัดแล้วเดินไปที่ม้านั่งยาวสีขาวที่หันหน้าออกทะเล
กลาสเดินเข้ามานั่งข้างๆ ขณะที่อลันยืนพิงต้นไม้ใกล้ๆ
ไรน์แต่มองคนทางซ้ายทีทางขวาที
....เงียบ...เหมือนที่ผ่านมา...

ผ่านไปสักพัก กลาสก็ยกมือลูบที่สีข้าง เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดที่ไรผม
“เจ็บเหรอ” อลันหันมาถามก่อน
“อือ”
ไรน์ที่กำลังงอน กำลังเต็มไปด้วยร้อยแปดคำถาม แตะที่สีข้างของกลาสเบาๆ “ไปนอนพักมั้ย”
กลาสมองสีหน้าแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงแล้วยิ้ม “หึงเหรอ”
ไรน์กัดปากหันกลับไปมองทะเลทันที
“ชั้นก็แค่คู่นอนมืออาชีพ มีสิทธิ์หึงด้วยเหรอ”
กลาสส่ายหน้า แล้วหันไปมองอลัน “งั้นผมเป็นอะไร เราเป็นแค่เซ็กซ์เฟรนด์หรือไง”
อลันดูนิ่งอึ้ง แล้วพูดเสียงต่ำๆ “ผมหึงมากแต่เข้าใจ อยากเดินหนีแต่ทำไม่ได้”
กลาสเลยหันมาหาไรน์ ที่จู่ๆก็ขอบตาแดงเรื่อ “ชั้นอยากร้องตะโกน อยากกรีดร้องว่าผู้ชายคนนี้เป็นของชั้น”
“แล้วทำไมไม่เดินเข้ามาหาผม” กลาสถามอลัน แล้วหันมาหาไรน์ “ทำไมไม่บอกว่าผมเป็นผู้ชายของไรน์”
“ก็วินวินมันน่าสงสาร แล้ว....ชั้น...เป็นอะไรสำหรับเธอกันแน่” ไรน์ตอบพลางเช็ดน้ำตา อลันเดินเข้ามาหาแล้วอุ้มคนตัวเล็กนั่งตะแคงบนตักกว้าง จับหันหน้าไปหากลาส มือแข็งแรงข้างหนึ่งกอดเอวบางไว้หลวม ๆ อีกข้างเช็ดเหงื่อให้กลาส
แต่มือของไรน์จับมือของกลาสไว้แน่น
กลาสมอง 2 คนข้างหน้า “วินวินถามผมว่า มีความสุขหรือเปล่า”
“แล้ว...” ไรน์ทำน้ำเสียงอยากรู้ทันที
“ผมบอกว่ามีความสุขมาก”
“อิอิอิ” ไรน์ทำเป็นปิดปากหัวเราะ ส่วนอลันต้องถอนหายใจแรงๆ 
“จะไม่มีความสุขก็ตรงที่ต้องเดินตามคนงอน”
“เหรอ...ก็งอนนิดงอนหน่อยพอไม่ให้เบื่อเท่านั้นแหละ”
ไรน์ใส่ลีลาออดอ้อนเต็มที่
กลาสยิ้มแล้วหันไปมองทะเล
“ตอนที่พี่ลีโอกลับเข้าบ้านมาพร้อมกับวินวิน จนถึงตอนที่วินวินอยู่ในแขนของพี่ลีโอ ผม...เจ็บ...จนหายใจไม่ออก...” เหมือนคนตัวโตจะขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาเสียเฉยๆ “เจ็บจนเหมือนจะตายลงไปต่อหน้าทั้ง 2 คน ผมคิดว่าทำไมวันนั้นผมไม่ตายไปซะ จะได้ไม่ต้องมาเห็นภาพแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า”
มือขาวๆ ที่จับไว้แน่นกำลังสั่นไหว จนกลาสหันมามองอีก 2 คนที่จ้องมองอยู่
ไรน์กำลังจะร้องไห้
ขณะที่อลันได้แต่กัดริมฝีปาก
“จนไรน์ขยับเข้ามากอดแขนผม จนผมได้เห็นสายตาของอลัน ผมถึงคิดว่า ที่ผมเจ็บอยู่ตลอดเวลา เพราะผมเจ็บจริงๆ หรือเพราะผมบอกตัวเองให้เจ็บกันแน่”
ไรน์ปาดน้ำตาที่แก้ม ขณะที่อลันบอกอย่างอ่อนโยน
“อยู่กัน 3 คนมันคงวุ่นวาย”   
“แต่เราจะมีความสุข” ไรน์บอกด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
“เอาจริงเหรอ” กลาสแกล้งถาม แต่อีก 2 คนกลับหน้าซีด
“หมายความว่าไง” ไรน์ถามเสียงสั่น
“ก็...ถ้าเอาจริงก็ดี..มีความสุขเป็น 3 เท่าไง” กลาสแก้ตัวไปน้ำขุ่น ไรน์โผเข้าซุกหน้าสะอึกสะอื้นอยู่ข้างหู

กลาสสบดวงตาสีเข้มของอลันที่ยังคงเต็มไปด้วยความเข้าใจ ความอ่อนโยนจนคนที่ถูกมองรู้สึกเจ็บปวด
“แบบนี้ก็ได้ ตามใจกลาส” อลันบอกเสียงนุ่มๆ จับมือกลาสไว้แน่น

*-*-*

วินวินชะโงกหน้ามองคนที่นั่งคุยกันอยู่ในสวนจากหน้าต่างห้องนอนชั้นบนของบ้านแล้วต้องถอนหายใจหนักๆ เพราะยังมีอีกคนที่อ้างว่าอยากเข้าห้องน้ำแต่กลับหายเข้าไปนานจนผิดปกติ

พี่ลีโออยู่ในห้องน้ำ คนตัวโตได้แต่เดินวนไปวนมาท่าทางใกล้จะคุ้มคลั่ง
...ไอ้เฒ่าเอ๊ย! จะมาหึงอะไรตอนนี้วะ น้องเป็นคนโลเลหลายใจหรือไง
แต่ก็หึง ทำอะไรไม่ถูก ทั้งที่รู้ว่ากลาสเป็นเพื่อนคนสำคัญของน้อง
ตอนนี้น้องเครียดจนซึมเพราะการแข่งขัน ทุกคนรู้ว่าน้องต้องการนาย พวกเขาถึงได้พาน้องมาหานายเพื่อให้ดูแลน้อง
โว๊ย! ก็มันหึง ไม่อยากให้คุย ไม่อยากให้เข้าใกล้นี่
ทำไมกูถึงได้ไร้สาระขนาดนี้โว๊ยเนี่ย!
แยกแยะหน่อยโว๊ย! เฮ้ย!

“พี่ฮะ อย่าโกรธผมเลย” วินวินรู้สึกเหมือนกำลังพูดอยู่กับประตูห้องน้ำ “ถ้าพี่ยังไม่ออกมา ผมจะร้องไห้แล้วนะ”

แต่ในตอนที่พี่ลีโอเปิดประตูห้องน้ำออกมา ก็คือคนตัวเล็กนอนกลิ้งอยู่บนเตียง แล้วผุดลุกนั่งทันทีพร้อมกับยิ้มกว้าง
“ออกมาแล้ว”
“เพราะมีเด็กโกหกว่าจะร้องไห้น่ะสิ” พี่บ่นเครียดๆ แล้วเดินมาทิ้งตัวลงนอนแผ่
“เมื่อกี้จะร้องจริงๆนะไม่ได้โกหก”
พี่มองคนที่ก้มหน้าลงมามองแล้วโน้มคอเรียวลงมาหา จูบนุ่มๆ “เชื่อทั้งนั้นแหละ แต่เมื่อกี้มันหวานจนปวดใจจริงๆให้ตาย”
“หวานอะไร ผมถามไอ้พี่กลาสว่าพี่ไรน์น่ารักมั้ย พี่อลันใจดีใช่มั้ย มีความสุขหรือเปล่า...หวานจังเนอะ”
พี่จ้องมองดวงตาสีอ่อน แล้วรู้สึกเหมือนจะหมดแรง
“พี่ ไม่เป็นไรแล้วนะ”
“อือ...แย่จริง”
แขนแข็งแรงยกขึ้นตวัดร่างผอมบางลงนอน แล้วก้มกดจูบแลกลิ้น มือขาวๆ เลื่อนขึ้นโอบรอบคอพี่เอียงศีรษะเล็กๆตอบรับจูบที่เลื่อนผ่านไปที่แก้มใส
“ผมคิดถึงตาเฒ่าของผมที่สุดในโลก”
ริมฝีปากที่กำลังไล่ไปหาใบหูหยุดชะงัก ขณะที่ยกลำตัวออกห่างจนน้องสงสัย
“ทำไมละฮะ ผมพูดอะไรผิดหรือ”
แต่สีหน้าของพี่ตอนนี้เหมือนกำลังเจ็บปวด
“อย่าพูดอย่างนี้”
“ทำไมฮะ”
“มันจะทำให้พี่หยุดยาก พี่ไม่อยากทำในตอนที่วินวินไม่พร้อม”
วินวินพยักหน้าที่แดงเรื่อ
“ผม...อยากอาบน้ำ พี่อาบให้ผมนะฮะ”

พี่ลีโอรู้สึกตัวเหมือนสมองว่างเปล่า และคงแสดงอาการบางอย่างที่มันแปลกๆออกไป เพราะคนที่นอนหน้าแดงอยู่หันมาทำตาโต
“นับ 1 ถึง 3 ไม่อาบน้ำก็กลับไปทำงานเลย นี่ผมรวบรวมความกล้าทั้งชีวิตแล้วนะ”
ยังไม่ทันที่น้องจะเริ่มนับ พี่ก็รีบถอดเสื้อตัวเอง แต่คนชวนวิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำก่อน แล้วโยนเสื้อออกมา
พอจะแกะกระดุมกางเกงกลับหยุดมือ ดวงตากลมโตจ้องมองมา
“แกะยังไงเนี่ย”
พี่กัดฟันแน่น …..ไอ้ตัวซึมๆที่ชายหาดเมื่อ 2 ชั่วโมงก่อนไปไหนแล้ววะ!
คนตัวโตเข้ามายืนขวางประตูแล้วถอดเสื้อผ้าต่อหน้าจนเปลือย ทำให้ไอ้ตัวแสบที่ล้อเล่นพี่อยู่เมื่อครู่ถึงกับต้องหันหน้าหนีไปมองทางอื่น
…ไม่ไหว ชั้นเชิงการยั่วอ่อนด้อยอย่างเห็นได้ชัด….

“มะ ไม่เอาแล้วดีกว่า” ไอ้ตัวแสบเปลี่ยนใจ มองซ้ายมองขวา
“ช้าไปแล้ว”
“เหอ เหอ เหอ” วินวินเหลือบตามองกล้ามเนื้อพี่แล้วต้องกลืนน้ำลาย
“แล้วใครสอนให้ยั่วแบบนี้เนี่ย”
“ก็..ผมดูในอินเตอร์เน็ต” คนสารภาพก้มหน้างุด เมื่อพี่เดินเข้ามาหาแล้วกอดรวบตัวไว้
“ดูทำไม”
“ก็พี่ทำแต่งานผมก็คิดว่า...คงเพราะผม...ไม่ได้เรื่อง...ก็...เลย...” มือของพี่ข้างหนึ่งเลื่อนลงช้อนที่สะโพกกลมบีบนวดเบาๆ จนโดนมองค้อน
“คิดไปเรื่อย” พี่ก้มลงจูบช้อนใบหน้าเหมือนตุ๊กตาขึ้นมาหา
มือขาวเลื่อนขึ้นมาโอบรอบคอ ขณะที่มือพี่ที่ก้นกลมเลื่อนเข้าหาแนวตะเข็บทำให้น้องต้องเขย่งตัวขึ้นหา
“อื้อ....”
ริมฝีปากของพี่เลื่อนไปที่แก้มและใบหูจนน้องส่งเสียงคราง
“เดี๋ยวฮะ จะ..ทำ..หรือฮะ”
“มันไม่ไหวแล้ว ยั่วขนาดนี้” พี่กระซิบเสียงแหบพร่า
“คนเต็มบ้าน..นะพี่..” ถึงจะมีอยู่ 3 คนที่สนามหน้าบ้าน แต่ใครจะไปรู้ว่าแม่บ้านที่มาเตรียมบ้านให้กลับไปแล้วหรือยัง
“อือ...” เสียงงึมงึมที่ข้างหู ทั้งปลายลิ้นที่โลมเลียจนขนลุกไปทั้งตัว
“ผม..ขอผมอาบน้ำก่อนได้มั้ยฮะ มัน..ผม...” คนในอ้อมแขนบ่ายเบี่ยงทั้งที่รู้สึกถึงความแข็งแกร่งของพี่ที่ต้นขา
“เมื่อกี้บอกให้พี่อาบให้ไง”
พี่บอกขณะที่เลื่อนมือมาที่กระดุมกางเกงยีนแกะออกอย่างง่ายดาย แล้วรูดลง ริมฝีปากที่ดูดแก้มอิ่มก็เลื่อนลงตามมาจนถึงอก น้องก็ทักท้วงอีกครั้ง
“อย่าเพิ่งฮะ เหม็นเหงื่อ”
“ไม่หรอกหอมออก”
วินวินยังพยายามหมุนตัวหนี จนพี่ต้องลุกขึ้นจับกลับมาอาบน้ำ ฟอกสบู่ ฝ่ามือที่ลูบไปทั่วผิวกายขาวละเอียดปลุกเร้าความรู้สึกจนหายใจลำบาก ยิ่งการเกลี่ยปลายนิ้วที่อกชูชัน ยิ่งทำให้หน้าแดงก่ำ
พี่เลื่อนมือฟอกสบู่ไล่ลงมาถึงแกนกลางที่แข็งตัว รวบเข้ามาหาแล้วถูไปด้วยกัน
“อา...” วินวินครางเสียงต่ำๆ มือเล็กๆบีบต้นแขนพี่ไว้แน่น
พี่เลื่อนมือลงหาพวงแฝดที่ด้านใต้วินวินถึงกับเขย่งตัวยกขาเรียวข้างหนึ่งเกี่ยวต้นขาพี่ไว้
จนเมื่อพี่ล้างฟองสบู่ออก วินวินถึงได้ถอนหายใจยาว “นึกแล้วเชียวว่าให้พี่อาบน้ำให้มันต้องไม่ธรรมดา”
พี่ยิ้มที่มุมปากจ้องมองดวงตาหรี่ปรือของคนตัวเล็กที่ช้อนมองตอบ นิ้วมือเรียวยาวเกลี่ยอยู่ที่รอยแยกด้านหลัง
วินวินซุกหน้ากับอกกว้างส่งเสียงคราง “อือ..พี่ฮะ...พี่...”
“ครับ..คนเก่งของพี่”
วินวินเงยหน้ามองพี่ ที่ยังคงควบคุมตัวเองไม่ยอมจูบน้อง ทั้งที่ความแข็งแกร่งเบียดแน่นอยู่ที่หน้าท้องของน้อง วินวินดึงมือพี่ออก ท่าทางลังเลเมื่อหันหน้าเข้าหาผนังห้องน้ำ พี่ไล้ฟองสบู่จากแผ่นหลังขาวลงมาถึงรอยแยก แล้วค่อยๆ แทรกปลายนิ้วทำความสะอาด
“อึก...”
แต่พอพี่จะดึงมือออก น้องก็กลับคว้าข้อมือไว้
ดวงตากลมโตที่มองลงมา......
ไม่ต้องมีคำพูด.......

[MyTeaMeJive]

พี่ทำความสะอาดให้อย่างเต็มใจ แล้วช้อนสะโพกอุ้มกลับมาที่เตียงนอน พรมจูบทั่วใบหน้า ลำคอ อก ลงมาถึงท้องน้อยแล้วเข้าครอบครอง
“อา...พี่ฮะ พี่.......” วินวินบิดตัวคราง นิ้วมือแทรกผมสวยของพี่ จนเมื่อพี่เร่งจังหวะพร้อมกับการนวดที่พวงแฝดเบาๆ ความแข็งแกร่งในปากอุ่นร้อนมากขึ้นจนกระทั่งน้องต้องยกสะโพกลอย ปล่อยเข้าสู่ริมฝีปากที่รอรับ
พี่พลิกน้องนอนคว่ำ แต้มครีมที่ช่องทางด้านหลังแล้วเบียดนิ้วเข้าหา
“อึก.....”
พี่เลื่อนกดจูบริมฝีปากหวานแล้วเลื่อนมาเล็มเลียใบหูจนวินวินต้องหอบหายใจ ผ่อนคลายความรัดแน่นให้พี่เพิ่มนิ้วอีกนิ้ว
ตั้งแต่ริมฝีปาก ปลายลิ้น การเคลื่อนไหวของนิ้วมือ ทุกอย่างคือความเนิบช้าที่บ่งบอกถึงความรักและความตั้งใจที่จะทำให้น้องประทับใจให้มากที่สุด
วินวินสูดปากเกร็งตัว เมื่อนิ้วพี่พบจุดอ่อนไหว
“อา........พี่...พี่...”
พี่ขยับตัวลงมาที่ด้านหลังแตะลิ้นที่ปลายทาง ขณะที่ปลายนิ้วภายในกดเบียดช่องทางที่บีบรัด อีกมือกระตุกให้น้องช้าๆ
“อือ...พี่ฮะ...” เสียงคราง ขณะที่ดวงตาที่มองมาหรี่ปรือเต็มไปด้วยความต้องการ
พี่บีบครีมลงส่วนปลายของตัวเอง แล้วค่อยๆขยับเข้าหา
“วินวินครับ ให้พี่นะ”
น้องพยักหน้า แล้วเปลี่ยนเป็นร้องลั่น “อ๊าก เจ็บๆๆๆ .” ขณะที่จิกมือกับหมอนแน่น ทำให้พี่ถอนออก พลิกร่างผอมบางลงนอนหงาย เปิดขาเรียวกว้างแล้วก้มลงดูดอกสีชมพู
“อย่าเกร็ง วินวินของพี่” พี่ขยับเข้าหาอีกครั้ง ความเจ็บทำให้น้องหุบขา แต่พี่รั้งเข่าไว้แยกออกแล้วกดเข้าหาช้าๆ
“พี่มันเจ็บ..เดี๋ยว มันเจ็บ!” มือขาวๆดึงหมอนจนแทบขาด ความอึดอัดคับแน่นแผ่เป็นริ้วจนต้องอ้าปากหอบหายใจ เจ็บ...จนน้ำตาไหลเป็นทาง...
ช่องทางบีบรัดจนแทบขยับไม่ได้ พี่ก้มลงจูบปาก ดูดลิ้นรอจนน้องคราง ขณะที่มือกอบกุมแกนกลางสีแดงจัดเคลื่อนไหวเร้าอุ่นร้อน จึงขยับเข้าหาอีกครั้ง
ทั้งเจ็บแต่ก็ยังต้องการอีก นิ้วมือเล็กๆ เปลี่ยนมากรีดที่หลังพี่จนแสบ
พี่หยุดนิ่งเมื่อเข้าไปจนสุด กล้ามเนื้อที่ตอดรัดแน่นกำลังจะทำให้พี่เสร็จ “อา......วินวินของพี่”
ร่างผอมบางเกร็งตัว ดวงตาหรี่ปรือช้อนมองแล้วชะโงกขึ้นดูดปากพี่ เมื่อผละออกพี่ก็เริ่มขยับสะโพก จนกระทั่งมือเล็กๆ จิกแน่นที่ต้นขาพี่ แล้วเกร็งตัวปล่อยหยาดน้ำสีขาวจนล้นมือที่กอบกุมอยู่
ความรัดแน่นภายในจนเหมือนแก่นภายที่ซุกอยู่ใกล้ขาด พี่เลื่อนออกแล้วกระแทกกลับเข้าไปใหม่ แรงกระแทกถี่กระชั้น จนร่างผอมบางหั่วสั่นหัวคลอน
“อา...วินวิน วินวิน” พี่ครางแล้วเกร็งตัว แต่กลับคร่อมตัวหยุดหอบหายใจ ขณะที่ความแข็งแกร่งคับแน่นยังอยู่ภายใน ทำให้วินวินสงสัย “ยังหรือฮะ”
“เสร็จแล้ว แต่มันยังไม่ลง” พี่บอกหอบๆ ขณะที่กดนิ้วลงที่ยอดอกสีชมพูที่แข็งเป็นไตรับเรียวนิ้ว ดวงตากลมโตหรี่ปรือสะบัดหน้าซุกหมอนขณะที่ขยับสะโพกแต่กลับต้องกัดฟันแน่น
“อือ...”
“พักก็ได้..” พี่บอกแต่มืออีกข้างกำลังลูบอยู่ที่ต้นขาเรียวบาง
“แต่มัน..อื้อ..แน่น..อื้อ...”
“ยังไงดี” พี่แกล้งถาม เพราะเหมือนน้องเองก็ชักตัดสินใจไม่ถูกว่าจะยังไงดีเหมือนกัน
ตอนที่เห็นว่าพี่ยังแข็งอยู่คงอยากให้ทำต่อตามนิสัยที่ชอบตามใจพี่ แต่พอขยับเองถึงได้รู้ว่าความคับแน่นทำให้ทั้งเจ็บและทั้งต้องการอีกในเวลาเดียวกัน....
วินวินส่ายหน้าที่แดงจัด ....แดงไปทั้งตัว แม้แต่ส่วนนั้นก็ยังแดง
“พี่..อย่าแกล้ง..แบบนี้ ผม...ผม...ไม่ไหว”
“ไม่ไหวยังไง”
แค่มองคนที่เกร็งตัวมือจิกหมอน ใบหน้าแดงจัดหลับตาแน่น กับริมฝีปากที่เผยอหอบหายใจ พี่ก็ยิ่งแข็งเกร็ง ยิ่งพี่ขยายตัวน้องก็ยิ่งบิดตัวคราง
“อื้อ...มัน...ทรมาน..มัน...พี่..ผม..พี่..”
“ไม่แกล้งก็ได้” พี่ก้มลงจูบจนเหมือนจะกลืนกินน้องเข้าไปทั้งตัว สะโพกแข็งแกร่งเคลื่อนไหวอีกครั้ง พร้อมกับมือที่กอบกุมขยับไปด้วย
“อื้อ..พี่..อื้อ..พี่ผม..อยากร้องดังๆ มัน..ไม่ไหวแล้ว”
“ก็ร้องสิ”
มือเล็กๆ คว้าที่ข้อมือพี่ที่ฟอนเฟ้นไปทั่วร่าง ริมฝีปากบางส่งเสียงร้องครวญคราง ร่างกายเล็กๆ รุ่มร้อนต้องการ
“วินวินของพี่..” พี่ส่งน้ำทุกหยาดหยดเข้าสู่ร่างกายผอมบางที่กระตุกตัวครั้งแล้วครั้งเล่าหยาดน้ำสีขาวเหมือนน้ำนมพุ่งไปทั่วเตียง พี่ค่อยๆ ถอนออกทิ้งตัวลงนอนข้างๆ
คนร่างผอมบางพลิกตัวตามมาแล้วนอนหนุนแขนโอบร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อไว้แน่น

*--*จบตอนที่38 *--

จะตัดตอนตั้งแต่ 3 คนคุยกันที่ชายหาดแล้ว แต่มันสั้นเหลือเกิน จะมาตัดตอนที่กำลังอาบน้ำ มันก็ไปได้ค้างคาครึ่้งทาง กลัวโดนแช่งเลยต้องเลื่อนลงมาอีก...
ยาวไปหรือเปล่าเนี่ย เกรงใจคนอ่่านจัง~~~
ไำจฟ์ครับ

[roseen]

หุๆๆๆๆๆหื่นแตก

[heefever]

เรื่องของคน 3 คน แลดูเหมือนจะเคลียร์

แต่มันยังมีอะไรค้างๆ คาใจคนอ่านอยู่ง่ะ

ต้องรอดูพัฒนาการกันต่อไป ที่แน่ๆ ไรน์รักกลาส อลันรักกลาส กลาสเิริ่มรู้สีกดีกับทั้ง 2 คน
แล้ว อลันกับไรน์ รู้สึกอะไรกันหรือเปล่า


ส่วนอีกคู่ 

[w1234]

 
       
           

[BeeRY]

โอ๊ยย ไจฟ์ไม่ต้องเกรงใจ จัดมาเลย ฮ่าๆๆ
สามคนนั้นโอเคก็ดีแล้ว ขอให้พี่กลาส ไรน์ อลันมีความสุขจริงๆซะที
แต่อยากยืมวินวินมากอดซักคืนได้มะพี่ลีโอ น่ารักน่าฟัดที่สุดอะ อั๊ยๆๆๆ

[หมวยลำเค็ญ]

 :m25:น้องยอมแล้ววววววววววว
เรื่องแบบนี้อย่าได้เกรงใจคนอ่านจ๊ะ ไรท์เตอร์
แต่แหม๋ ครั้งแรกอ่ะนะ น้องจะช้ำมั้ยเนี่ย

[greenoak]

ม่ายนะ วินวินของพี่!!!

[N.T.❁]

 

[iforgive]

ไปซะแล้ว  วินวิน     แล้วเสียงดังไปถึงชายหาดหรือเปล่าน่ะ  เดี๋ยวจะมีคนปวดใจอีก
ตอนนี้รู้สึกว่าอลันกับไรน์น่ะรักกลาส  ส่วนกลาสก็น่าจะรักตอบทั้งสองคน
แต่อลันกับไรน์ไม่น่าจะรักกันนะ  เหมือนก็แค่เซ็กซ์เท่านั้นน่ะ
ใจเราอยากเชียร์อลันกับกลาสมากกว่านะ  เหมือนไรน์จะง๊องแง๊ง ๆ ยังงัยก็ไม่รู้สิ

[pinkky_kiku]

ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะ ยาวๆ ยิ่งดี  
วินวิน หัดยั่วนะเนี่ยะ ระวังจะไม่ได้นอนนะจ๊ะ
แต่ก็ดีแล้วหล่ะ ที่กลาส มีอลัน กะ ไรน์อ่ะ จะได้ไม่เหงานะ

[from_mars]

 
วินวินของพวกเรา...พี่ถนอมน้องหน่อยนะ แม้ว่าน้องจะแอบยั่วยวน 555
เรื่องของเราสามคน ขอให้ไปได้ด้วยดี อาจจะมีวุ่นวายบ้าง อะไรบ้าง แต่ก็นะ...ประคับประคองกันไป

ขอบคุณไจฟ์คร้าบ

[พี่วันเสาร์]

+1จ้า

[dukdikdukdik]

ในที่สุด วินวินของพี่ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

เสร็จพี่ลีโอซะแล้ว ซีนมหัศจรรย์ที่รอคอย กระซิก ๆ

[anajulia]

น้องไจฟ์คะ ไม่ต้องเกรงใจนิ งุงิ

ขออนุญาตกรีดร้องสักนิด อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
 



แล้วก็ ขอบคุณที่ฟ้าส่งคุณอลันกับไรน์จังมาให้ไอ้พี่กลาสนะคะ ^3^

ปล. ตรงนี้ คนตัวโตได้แต่เดินวนไปวนมาท่าทางใกล้จะคุ้มคลั่ง (คลุ้มคลั่ง นะคะ)

[yayee2]

น้องไจฟ์ขา ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ ไม่ยาวหรอก กำลังดีค่ะ
ฮึ..ลองตัดฉับตอนที่กำลังอาน้ำซิ พี่ก็คง...ต้องบอกว่า เฮ้อ..เซี่ยดายจัง
เอิ่ม..ตกลง กลาส ไรน์ อลัน เราสามคนเหรอคะ แบบนี้นึกถึงเพลงสมัยโบราณเนอะ
"...หากแม้นตัดใจเลือกใครคนหนึ่ง ทิ้งคนหนึ่ง ก็คงต้องเศร้า..."

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 39
 
เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นจากในบ้าน ถึงจะดังไม่มากนักแต่เสียงที่คุ้นเคยทำให้กลาสหันขวับไปทันที
“วินวิน!”
แต่พอจะขยับตัวลุกขึ้นก็หยุดชะงัก หันมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
คนหนึ่งเช็ดน้ำตาป้อย
อีกคนหันไปมองทางอื่น
กลาสเลยหัวเราะเบาๆ “อะไรกัน”
“ไอ้เด็กบ้า” ไรน์พึมพำ
“ไปเล่นน้ำทะเลมั้ย” กลาสเปลี่ยนเรื่องท่าทางเก้อๆ
“เล่นไหวเหรอเราน่ะ” ไรน์ชี้มาที่ชายโครง
“ก็เล่นกัน 2 คนไง ผมนั่งรออยู่นี่” กลาสบอกแต่สายกลับเหลือบมองไปในบ้านโดยไม่ได้ตั้งใจ

อลันส่ายหน้า “ผมต้องเข้าไปที่สำนักงาน”
“อ้าว...” ไรน์ร้องแล้วเปลี่ยนเป็นหัวเราะคิกรีบรับมุก เหลือบตามองในบ้าน “รู้ใจเจ้านายเหลือเกิ๊น รีบไปรีบกลับมากินอาหารเย็นละกัน”
“อืม” อลันกดจมูกที่แก้มนิ่มแล้วขยับตัวลุกขึ้น ทำให้ไรน์ต้องพลอยลุกตาม แต่ก็ยังไม่วายดึงมือกลาสให้ลุกตามไปด้วย
“ไปเดินเล่นแถวที่ก่อสร้างกันมั๊ย”
“ผมเดินนานๆ ไม่ไหวนะ” กลาสท้วงแต่ก็ลุกขึ้น 
“เดินไปพักไปก็ได้” ไรน์ยิ้มอ่อนๆ จับมือกลาสไว้

อีกครั้ง...ที่กลาสหันกลับไปมองในบ้าน และเมื่อหันกลับมาก็พบว่าอีก 2 คนยังคงมองเขาอยู่
หนุ่มตาเรียว ตัวโตยิ้มที่มุมปาก แล้วจับมือไรน์เดินตามอลันไปทางที่จะไปยังสถานที่ก่อสร้างโรงแรม

-*-*-

เสียงโทรศัพท์จากในกระเป๋าข้างเตียงดังขึ้น แต่พอขยับตัวก็ยิ่งตอกย้ำถึงอาการเจ็บจนร้าวไปทั้งตัว เมื่อกี้ตอนที่พี่อุ้มไปล้างทำความสะอาดให้มันก็เหมือนจะสบายตัวขึ้นมานิดหน่อย แต่พอมาถึงตอนนี้มันก็ยังไม่ไหวอยู่ดี
“โอย..อะไรมันจะขนาดนี้วะเนี่ย” วินวินบ่น แต่ยังคงพยายามจะลุกขึ้น ทำให้คนที่นอนกอดน้องอยู่ต้องกดไหล่ไว้
“เดี๋ยวพี่หยิบให้” พอส่งโทรศัพท์มายื่นให้ พี่ก็เดินเลยไปหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่มาวางเตรียมไว้

“ฮะพ่อ...”
เป็นคำคอบรับสั้นๆ ที่พี่ได้ยินในระหว่างที่ใส่เสื้อผ้าของตัวเอง จากนั้นจึงเป็นความเงียบ คนรูปหล่อตัวโตเข้ามานั่งข้างๆ ลูบผมอ่อนนุ่มของคนที่นอนอยู่ จนกระทั่งน้องขานรับคนที่ปลายสายอีกอีกครั้ง แล้วกดวาง
พี่รับโทรศัพท์ไปวางที่หัวเตียง แล้วเลื่อนตัวลงมากอดน้องไว้ตามเดิม
“วินวินครับ”
น้องกลับมาอยู่ในความนิ่งเงียบจนพี่ต้องกอดไว้แน่น
“ไม่เป็นอย่างนี้สิครับ คุยกับพี่ อย่าซ่อนความไม่สบายใจไว้คนเดียว พี่รักวินวิน อย่าทำให้พี่เป็นคนอื่นด้วยการเก็บเรื่องไว้เพียงคนเดียว”
วินวินกอดพี่ไว้แน่น ซุกหน้าลงกับอกกว้าง.....มีแต่เสียงสะอื้นที่ลอดผ่าน ..........
เนิ่นนานกว่าที่น้องจะหยุดร้องไห้
“ลุกไหวมั๊ย กินข้าวกันนะ” พี่ถามเบาๆ
วินวินพยักหน้าแล้วขยับตัวลุกขึ้นนั่ง หน้าตาบิดเบี้ยว
“เอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย”
พี่คลี่ยิ้มกว้างแล้วกลายเป็นหัวเราะเบาๆ  ขณะที่ช่วยแต่งตัวให้ พอน้องเริ่มคุย พี่ก็รีบฉวยโอกาสคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย
สักพักเสียงหัวเราะใสๆ ก็ตามมา.....

จนเมื่อลงมาที่ข้างล่าง ถึงได้รู้ตัวว่าค่ำแล้ว แต่บ้านยังเงียบ
“รู้งานดีเหมือนกัน” พี่เจตนาบ่นดังๆให้น้องได้ยิน เลยโดนตีแขนเป็นรางวัล
“หื่นไม่รู้เวลากลางวันกลางคืน”
“ก็ใครเริ่มต้นล่ะ”
วินวินหน้าแดงจัดก้มหน้าไม่พูดอะไรอีก ได้แต่เดินตามพี่ออกมาที่โต๊ะอาหารนอกบ้าน ที่แม่บ้านเตรียมอาหารทะเลไว้ให้ พอเห็นเจ้านายมาก็รีบเข้ามาจัดการแล้วแยกย้าย
“นี่ก็รู้งานเหมือนกัน สงสัยต้องแจกรางวัลกันบ้างแล้ว” พี่ทำเสียงหัวเราะแปลกๆ จนโดนค้อนก็ยังไม่หวั่น

“เข้าไปได้หรือยัง” เสียงของไรน์มาก่อนตัว ขณะที่อลันเหมือนกำลังประคองเอวกลาสเดินตามหลังมา
“ไอ้พี่กลาสเป็นอะไร” วินวินร้องถาม
“ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก 2 คนนี่เว่อร์ไปงั้นแหละ” กลาสตอบเสียงขุ่นๆ แล้วกลายเป็นยืนนิ่งจ้องดวงตาแดงก่ำของน้องแล้วหันไปมองพี่ลีโอ กำมือแน่น ทำให้วินวินรีบโบกมือ
“ไม่ใช่นะ พ่อโทรมาน่ะ”
คนที่ส่งเสียงขัดใจในทันทีคือไรน์ ทำให้อลันต้องหันไปเตือน
ไรน์เลยเบ้ปาก “พี่ลีโอก็พ่อบังคับเหมือนกัน แต่ไม่ถึงขนาดนี้”
วินวินหันไปมองพี่ แต่พอจะนั่งลงก็ร้องเบาๆ จนบรรยากาศเปลี่ยน ยิ่งเจ้าตัวหน้าแดงจัดยิ่งทำให้อีก 3 คนต้องหันไปซ่อนยิ้ม
“อยากจะบ้า” วินวินงึมงำ เมื่อค่อยๆ นั่งลงที่เก้าอี้
ไรน์รีบเข้ามานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ ทันที แต่พอพี่ลีโอจะนั่งลงอีกข้าง ไรน์ก็รีบไล่ให้ไปช่วยที่หน้าเตาทั้งยังหันไปชี้นิ้วให้กลาสลุกตามไปด้วย
“อ้าว ผมด้วยเหรอ”
“เออดิ ไปจัดการของกินมาเลยทั้ง 3 คนน่ะแหละ”

อลันมองไรน์กับวินวินที่นั่งคุยกันอย่างสนิทสนมแล้วหันมาหากลาสที่ต้องย้ายเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ หน้าเตาไปด้วยอีกคน
“เอาเบียร์อีกมั้ย”
กลาสพยักหน้ารับ ทำให้พี่ลีโอต้องประหลาดใจ “กินเบียร์เป็นน้ำเหมือนกันนะเนี่ย”
“เหรอ” กลาสทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
“แต่มีกฎอยู่ข้อหนึ่ง” อลันบอกขณะที่เปิดกระป๋องเบียร์ส่งให้กลาส
“อะไร”
“ห้ามกินเบียร์ขวด ต้องกระป๋องเท่านั้น”
กลาสถึงกับหัวเราะลั่น “เออ ทีอย่างนี้ละจำแม่น”
อลันเลยหันมาเล่าเรื่องให้พี่ลีโอฟัง “เห็นด้วยโดยไม่มีความเห็นเพิ่มเติม ห้ามกินขวดเดี๋ยวโดนฟาดปางตาย” คนรูปหล่อพูดขำๆ “แล้วทำไมกลาสไม่เรียกอลันว่าพี่ล่ะ”
กลาสหันมามองหน้าอลันทันที “อยากให้เรียกเหรอ”
อลันได้แต่ก้มหน้าอยู่กับกุ้งและปลาหมึกในเตาไม่ตอบคำถาม
“ว่าไง จะให้เรียกหรือเปล่า” เสียงต่ำๆยิ่งห้วนจนเหมือนดุ
“ตามใจ”
“ตามใจคืออะไร”
“ก็...อยากเรียกยังไงก็เรียก”
“เออ”
“นี่ลูกน้องชั้นหรือวะเนี่ย” พี่ลีโอส่ายหน้า
“เจ้านายก็ไม่ได้ดีกว่าผมหรอกน่า” อลันเถียง

“นี่ วินวินตกลงจะแต่งงานกับชั้นแล้วนะ” เสียงไรน์ตะโกนเรียก ทำให้อีก 3 คนรีบคีบอาหารใส่จานมาวางเรียงที่โต๊ะ
“เอาของกินมาก่อนแล้วค่อยไปจีบกันต่อก็ได้” ไรน์ทำท่าโบกมือไล่
“เดี๋ยวไล่ เดี๋ยวเรียก เอาใจยากจริง” กลาสบ่นขณะที่นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามไรน์ ที่คว้าจานกุ้งไปปอกเปลือกด้วยความเคยชิน
กลาสใช้ส้อมจิ้มปลาหมึกย่างจะวางในจานที่อยู่เยื้องไป แต่ทันทีที่ส้อมเบี่ยงไปหาจานใบนั้นก็กลับโดนมือเล็กๆ ตีเสียงดัง
“เฮ้ย!”
“เค้ามีคนทำให้แล้ว” ไรน์ทำหน้าตานิ่งเฉย มือที่ตีกลาสกลับไปแกะกุ้งเหมือนเดิม
กลาสกลายเป็นเก้อหันไปมองพี่ลีโอ “เอ่อ..ผม..”
อลันคว้าข้อมือกลาสที่ยังถือส้อมค้าง แล้วดึงมาหากินปลาหมึกไปเฉยๆ
วินวินยกมือปิดปากหัวเราะคิก แล้วกลายเป็นกุมท้อง
“โอ๊ะ..เจ็บอ่ะ”

กลาสยังคงนั่งมองวินวินที่เกาะแขนพี่ลีโอเดินกลับเข้าบ้านพัก จากนั้นก็คว้ากระป๋องเบียร์เดินออกมานั่งอยู่ที่ชายหาด อลันมองตามแล้วเดินมานั่งข้างๆ “อยากกลับบ้านหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไร” กลาสบอกนิ่ง ๆ ดวงตายาวเรียวมองฝ่าความมืดไปที่ทะเลข้างหน้า
“กลาสเย็นขึ้นเยอะนะ”
“ก็มันจำเป็น ขืนออกอาการมาก สงสารไรน์”
อลันยิ้มน้อยๆ โอบไหล่กว้างของกลาสไว้
หนุ่มร็อคหัวเราะเบาๆ “คิดดูสิ ที่อยู่ตรงนี้คนหนึ่งเคยนอนด้วยโดยที่ไม่ได้รัก คนหนึ่งเป็นตัวจริงที่เคยเป็นเงาให้เขา ส่วนอีก 2 คนถึงจะนอนด้วยกันแต่ก็...”

อลันพูดขึ้นนิ่งๆ เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา “ผมรักกลาส กลาสไม่รักผมก็ได้ แต่ผมขอรักกลาสได้มั้ย”
กลาสหันกลับมามอง
“ผมว่าผมชัดเจนมาตั้งแต่แรก แล้วที่ยอมถึงขนาดนี้ก็น่าจะรู้ไม่ใช่หรือ”
กลาสยิ้มที่มุมปากแล้วพยักหน้า
“แต่ผมไม่อยากนิยามว่าความรู้สึกที่ผมมีต่ออลันกับไรน์คืออะไร”
“ก็ไม่เป็นไรนี่ ผมบอกแล้วผมตามใจกลาส”
“แต่ผมไม่ให้เสียบนะ”
“ผมยอม ถ้าเป็นกลาส...ผมยอม...” อลันบอกขณะที่เลื่อนริมฝีปากเข้ามาหา กลิ่นแอลกอฮอล์ในลมหายใจ เพิ่มความรุนแรงของรสจูบจนแทบจะดูดไปทั้งจิตวิญญาณ ริมฝีปากหนาน่าจูบของอลันเลื่อนไปที่แก้มดูดเน้นที่ข้างหูลงมาถึงคาง
“อือ...”
กลาสเงยหน้าให้คนตัวโตดูดคอ สูดปากเสียงกระเส่า
“แมร่ง!”
เสียงสั่นไหวดังขึ้นข้างๆ มีเพียงกลาสที่หันมาแต่อลันยังก้มหน้าดูดคอดูดไหล่กลาสอยู่
“ไรน์”
“อือ..”
“ถ้าไม่ลุกขึ้นไปห้อง ชั้นจะแจมตรงนี้ด้วยแล้วนะ” ไรน์พูดเหมือนจะร้องไห้ มือขาวๆ ขยุ้มชายเสื้อไว้แน่น
กลาสตบไหล่ของอลันแล้วขยับลุกขึ้น
“ไปสิ”

*-*-*

พอเข้ามาถึงในห้องวินวินก็หันกลับมาดันหลังพี่ออกไป
“อ้าว อะไรกัน”
“ผมจะอาบน้ำ กินยาแล้วก็นอนพี่ลงไปคุยกับพี่อลันสิ”
“คุยทำไม 3 คนนั่นเขาไม่ให้พี่เข้าไปแทรกอีกคนหรอก”
วินวินเลยหยุดดันหลังพี่ “เออใช่”

คนตัวเล็กหมุนกลับเข้ามาในห้องคว้าชุดนอนในตู้ แล้วหันมาถามอีกที “แล้ว...พี่ไม่มีอะไรไปทำเหรอฮะ”
“ไม่มีแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่” พี่ตอบขณะที่เดินเข้ามาหาทำเหมือนจะช่วยถอดเสื้อให้ แต่วินวินถอยหลังโดยอัตโนมัติ
“อาบน้ำไง พี่ช่วย”
วินวินเหลือบมองซ้ายขวา แล้วพยักหน้า แต่ก็นั่นแหละ ช่วยถอดเสื้อให้น้อง นิ้วมือพี่ก็พาลจะลูบไล้ที่ผิวเนียนลื่น ยอดอกที่แข็งรับมือไปพลาง
ดวงตากลมที่เหลือบมองตาพี่แล้วดึงเสื้อพี่ถอดให้เช่นกัน
“ไรน์คุยอะไร” ว่าจะไม่ถามแล้วเชียว แต่มันอดไม่ได้จริงๆ
“ก็...บอกเรื่องการทำความสะอาด” น้องบอกขณะที่ดวงตามองที่คางของพี่ แล้วหลบลงต่ำ
“เออใช่..” พี่พูดเหมือนนึกขึ้นได้ แล้วหันไปหยิบกระเป๋าสตางค์จากกระเป๋าหลังกางเกง “พี่ว่าจะให้น้องดู แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะให้ดูตอนไหนดี”
“อะไรฮะ” วินวินถามขณะที่คลี่กระดาษสี่เหลี่ยมแผ่นเล็กๆ แล้วเดินไปนั่งที่ข้างเตียง “ผลเลือดหรือฮะ”
พี่นั่งลงข้างๆ
“พี่ป้องกันตลอด แต่ก็ยังไปตรวจทุก 6 เดือน ไม่อยากให้น้องกลัว”
วินวินหันมาหาพี่พลิกตัวขึ้นนั่งคร่อมตัก 2 แขนเรียวบางวางพาดที่ไหล่หนา
“ขอบคุณฮะ ถึงจะไม่มีใบนี้ผมก็เป็นของพี่อยู่แล้วนี่นา”
“ไม่ได้หรอก ถ้าเกิดวันข้างหน้า...”
“บอกว่ารักผมสิ” วินวินสั่งพี่ทั้งที่ดวงตาหวานหยด
“พี่รักวินวิน”
“บอกว่าจะอยู่กับผมตลอดไป”
“พี่จะอยู่กับวินวินตลอดไป”
“บอกว่าจะไม่ทิ้งผมไว้คนเดียว”
“พี่ไม่มีวันไปไหน”
น้ำตาใสๆ หยาดรินจากหางตา “ผมรักพี่ ผมรักตาเฒ่าคนนี้ของผมที่สุดในโลก”

*-*-*จบตอนที่ 39*-*-*

[@#Jackie#@]

เรื่องนี้ยังไม่ได้อ่านเลยแฮะ ไว้วันหยุดค่อยมาอ่านย้อนหลังรวดเดียวดีกว่า แต่โอ้ว 40 ตอน วันเดียว จะอ่านจบใหมเนี่ย 

[anajulia]

วินวินจ๋าหวานจังเลย อยากกอดวินวินบ้าง แต่คุณลีโอท่านก็แผ่รังสีอำมหิตขี้หวงมากเหลือเกิน

แล้วก็คุณอลัน.......โอย ใจละลาย "ถ้าเป็นกลาส ผมยอม"
(นัยยะนั้นข้าน้อยรับทราบแล้วเจ้าค่ะ เป็นอย่างที่คิดจริงๆซะด้วย)

และ ยังสงสารคุณไรน์นิดๆอยู่เหมือนเดิม ขอให้รักของเราสามคนลงตัวและแนบสนิททั้งใจกายมากกว่านี้นะคะ

ปล.คุณพ่อใจร้ายต่อไป ลืมไปมั้ยว่าตัวเองกับลูกไม่ใช่คนคนเดียวกัน และลูกไม่ใช่สิ่งของแต่เป็นมนุษย์ที่มีหัวใจและความคิดเป็นอิสระนะคะ

[heefever]

สงสารไรน์ที่สุด

สรุปไรน์เป็นอะไรสำหรับ 2 คนนั้นกันแน่

[พี่วันเสาร์]

พ่อวินวินน่ากลัวมากกดดันลูกน่าดูเลย

[iforgive]

กะแล้วว่าต้องเสียงดังถึงชายหาด
ตอนนี้วินวินกับพี่ลีโอหวานชะมัด
อิจฉาวุ๊ย