หัวข้อ: "Don't Leave Me Alone"

[yayee2]

ตอนนี้ขอเอาใจช่วย "เราสามคน" ให้ไปได้ด้วยดีเถอะ

[w1234]

 

[greenoak]

“บอกว่ารักผมสิ” วินวินสั่งพี่ทั้งที่ดวงตาหวานหยด
“พี่รักวินวิน”
“บอกว่าจะอยู่กับผมตลอดไป”
“พี่จะอยู่กับวินวินตลอดไป”
“บอกว่าจะไม่ทิ้งผมไว้คนเดียว”
“พี่ไม่มีวินทิ้งวินวินไปไหน”

^
^
^
ตอนนี้ซึ้งจังเลยครับไจฟ์



กลายเป็นว่าตอนนี้รู้สึกสงสารไรน์ขึ้นมาอีกแล้ว
จะทำอะไรก็ต้องเป็นฝ่ายขอเค้าตลอด

ยังไงดีล่ะครับ
สงสารไรน์จริงๆ นะ

[a_tapha]

เริ่มเป็นกังวลกับพี่ลีโอแล้ว จะรับมือกับพ่อเมียไงเนี๊ยะ     

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 40

วินวินพรมนิ้วลงบนคีย์ไล่เสียง ขณะที่ดร.เคยืนกอดอกฟังอย่างตั้งใจ จนจบเพลงถึงได้วิจารณ์และแก้ไขทีละท่อน จนเมื่อหมดเวลาซ้อมช่วงเช้าเดินออกมาที่หน้าตึก ดวงตากลมๆ หยุดมองนิ่งที่ชายหนุ่มรูปหล่อสะอาดแต่งกายเรียบร้อย ที่ยืนรออยู่ข้างๆ คือกลาส ไรน์ มิคกี้ และหมิง

อาจเพราะการรวมกลุ่มที่มีอลัน และไรน์รวมอยู่ด้วย ทำให้วินวินหัวใจเต้นแรงมือเย็นเฉียบ

“คุณวินวิน”
“พี่เป็นอะไรฮะ” วินวินถามด้วยน้ำเสียงเบาหวิว หน้าซีดเผือดจนมิคกี้เข้ามาโอบไหล่ไว้หลวมๆ
“เจ้านายออกเรือไปกับนักธุรกิจญี่ปุ่นแล้วเจอมรสุมครับเรือถูกพัดหายไป…..”
อลันพูดอะไรอีกหลายคำ
แต่วินวินไม่ได้ยินอะไร
มองไม่เห็นอะไร
ทุกสิ่งทุกอย่างขาวโพลน
ว่างเปล่า...
และ.....เงียบ

อลันอุ้มร่างอ่อนนิ่มไร้เรี่ยวแรงขึ้นรถ โดยมีไรน์เข้าประจำที่คนขับ มิคกี้จับมือเพื่อนไว้แน่นร้องเรียกมาตลอดทาง แต่ดวงตากลมโตคู่นั้นยังคงมองนิ่งไปข้างหน้า ปราศจากการรับรู้ใดๆ

ผ่านคืนวัน ทุกสิ่งเหมือนความฝัน ล่องลอย บางเบา.....
ใบหน้าเหมือนตุ๊กตาขาวซีด นิ่ง สงบ
และ...ปราศจากน้ำตา

พ่อรีบเดินทางมาที่โรงพยาบาลตั้งแต่วันแรก ขณะที่มิคกี้ยืนยันไม่ไปเรียนจนขาดเรียนครบสัปดาห์ ดร.ยูต้องมาตามให้ไปเรียน เลิกเรียนถึงจะให้มาเฝ้าเพื่อนได้

“มีแต่กูที่รู้ใจมัน เชื่อกูสิ”

แต่เมื่อหลายวันผ่านไปโดยที่วินวินยังไม่ดีขึ้น พ่อก็ตัดสินใจทำเรื่องย้ายโรงพยาบาล และปรึกษากับทางมหาวิทยาลัยว่าอาจต้องดร็อปเรียน
มิคกี้เดินเข้าโรงพยาบาลมาในตอนบ่าย พบกับพ่อที่ยังพูดคุยกับพยาบาลเรื่องย้ายโรงพยาบาลกลับไปที่บ้านแต่ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไป มิคกี้ก็ต้องวิ่งหน้าตาตื่นออกมาหาพ่ออีกครั้ง
“วินวินไม่อยู่ในห้อง ไปตรวจที่ไหนหรือเปล่าครับ”
“ไม่นี่คะ” พยาบาลตอบขณะรีบวิ่งกลับมาที่ห้องพักของวินวิน สภาพห้องเรียบร้อย ชุดคนไข้ยังพับอยู่ปลายเตียง
มิคกี้รีบกดโทรศัพท์มือเป็นระวิง “ไอ้กลาส! วินวินหายไปจากโรงพยาบาล.....พ่อเค้าออกไปมหาลัยทำเรื่องดร็อป แล้วกลับมาคุยเรื่องย้ายโรงบาล......ไม่รู้..ตอนกูมาถึงมันหายไปแล้ว.....งั้นกูรออยู่ที่นี่นะ”
มิคกี้มองไปรอบๆ ห้องแล้วเปิดตู้ตัวเล็กข้างเตียง กระเป๋าเป้หลังใบเก่งของวินวินหายไป

“เพื่อนเชี่ย! มึงหนีกูได้ยังไงวะ มึงจะไปไหนกูก็ไปกะมึงอยู่แล้ว”

มิคกี้ร้องด่าขณะที่วิ่งลงมารออลันที่หน้าโรงพยาบาล ไม่นานนักรถของอลันก็เข้ามา
“มันเอากระเป๋าไปด้วย”
มิคกี้รีบบอกอลันเมื่อเข้ามาในรถ
“ผมบอกที่โรงแรมกับที่บ้านแล้ว เผื่อเค้าไป มีที่ไหนที่วินวินเคยไปกับเจ้านายหรือเปล่า”
“สวนสาธารณะครับ เค้าเคยเล่าให้ฟัง”

เมื่อไปถึงสวนสาธารณะริมน้ำ ไรน์ที่มีที่ทำงานอยู่ใกล้กว่า เพิ่งจอดรถเหมือนกัน
ทั้งหมดแยกย้ายกันตามหาจนหอบถึงได้ไปหาที่สาธารณะอีกแห่ง สุดท้ายกลับมารวมกลุ่มที่สวนหย่อมเล็กๆในโรงแรมของพี่ลีโอ ที่ตอนนี้กลาสกับหมิงที่ไปอยู่กับพ่อ ก็กลับมารออยู่ที่นี่เหมือนกัน
“พ่อเค้าว่ายังไง” อลันถามกลาสในทันทีที่เห็นหน้า
“ดูงงๆ คุยกับตำรวจอยู่”

จากนั้นทั้งหมดก็จมอยู่ในความเงียบ
จนกระทั่ง มิคกี้พูดขึ้นเบาๆ “สุสานแม่เค้า กับบ้านพักพี่ลีโอที่ริมทะเล”
อลันลุกขึ้นหยิบกุญแจรถทันที ขณะที่กลาสกดโทรศัพท์หาพ่อ แล้วรีบรายงานเมื่อวางสาย
“พ่อจะกลับไปบ้าน ตอนนี้ให้คนงานไปรอดักที่สุสานแล้ว”

เมื่อขับรถตามกันออกมาได้ไม่ถึงครึ่งทาง โทรศัพท์ของอลันก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ให้คนอยู่กับเค้า เรากำลังไปเดี๋ยวนี้!” อลันบอกขณะที่กลาสรับหน้าที่กดโทรศัพท์หาพ่ออีกรอบ

*-*-*

นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ร่างผอมบางยืนอยู่ที่นั่น...
ริมทะเล...
ท่ามกลางเมฆครึ้ม...ลมแรง
ดวงตากลมโต แดงก่ำจ้องมองไปข้างหน้า
เท้าจมอยู่ในทรายละเอียดถึงข้อเท้า...
 
“บอกว่ารักผมสิ”
“พี่รักวินวิน”
“บอกว่าจะอยู่กับผมตลอดไป”
“พี่จะอยู่กับวินวินตลอดไป”
“บอกว่าจะไม่ทิ้งผมไว้คนเดียว”
“พี่ไม่มีวันไปไหน”
“ผมรักพี่ ผมรักตาเฒ่าคนนี้ของผมที่สุดในโลก”

“กลับมาสิ” เสียงกระซิบแผ่วเบาผ่านริมฝีปากที่แห้งผาก แล้วกลายเป็นร่ำร้อง  “คนไม่รักษาสัญญา! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ! กลับมาเดี๋ยวนี้!” ร่างผอมบางกำหมัดแน่นร้องตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเสียงแหบแห้ง “กลับมาเดี๋ยวนี้! บอกว่าจะไม่ทิ้งผมไปไง กลับมา!”

รถของอลันเข้ามาก่อน ตามมาด้วยรถของหมิง แต่มิคกี้ที่อยู่ในรถของหมิง กลับวิ่งแซงทุกคนไปที่ชายหาด คนผอมบางกรีดร้องตะโกนดังท่ามกลางเสียงคลื่น แม่บ้าน 2 คนพยายามยื้อตัวไว้ ยังมีคนงานชายอีกคนอยู่ข้างๆ ท่าทางเหมือนกำลังมองหาช่องทางเข้าไปรั้งไว้
“บอกว่าจะไม่ทิ้งผมไว้คนเดียวไง! กลับมาเดี๋ยวนี้! กลับมาหาผมเดี๋ยวนี้! กลับมา! กลับมา! กลับมา!”
“วินวิน วินวิน” มิคกี้ร้องเรียกแล้วเข้าไปช่วย ยื้อกอดเพื่อนที่ทั้งทุบทั้งเตะ
“พี่เห็นผมมั้ย! ผมอยู่ที่นี่! พาผมไปด้วย! อย่าทิ้งผมไป!”
“วินวิน เดี๋ยวพี่ก็มา เดี๋ยวก็มา อย่าร้อง เดี๋ยวพี่ก็มา” มิคกี้กอดเพื่อนไว้แน่น 
วินวินหยุดหอบ ดวงตากลมโตแดงก่ำหันมาหาเพื่อนช้า ๆ 
“นะ เดี๋ยวพี่ก็มา” มิคกี้ย้ำน้ำเสียงเหมือนกำลังพูดปลอบเด็กน้อย
“เดี๋ยวพี่มา”
“เออ..เดี๋ยวก็มา เข้าไปรอพี่ข้างในบ้านกันนะ”
“เดี๋ยวพี่ไม่เห็น”
“เห็นสิ พี่เค้ารักมึงเค้าต้องเห็นมึง เข้าบ้านกันนะ” มิคกี้บอกขณะที่ค่อยๆ พาเพื่อนกลับเข้าบ้าน

ไรน์กลายเป็นคนที่ร้องไห้ไม่หยุด ได้แต่ซุกหน้ากับไหล่ของกลาส
“แล้วจะอยู่ดูวินวินได้ยังไง ตัวเองยังร้องไห้ไม่หยุดขนาดนี้”
“ผมอยู่ดูวินวินเองก็ได้” มิคกี้อาสาเพราะตัวเองก็ไม่อยากวางใจให้ใครมาดูแลเพื่อนสักเท่าไหร่ รู้สึกโกรธที่หายไปเรียนได้ครึ่งวัน กลับมาเพื่อนก็หายไปแล้ว
“อย่าเลย” ไรน์รีบเช็ดน้ำตา “เด็กๆ ต้องไปเรียนหนังสือ งานชั้นไม่เท่าไหร่ อลันก็อยู่ที่นี่จะได้เปลี่ยนกันดูวินวิน”

กลาส หมิง และมิคกี้กลับไปแล้วอย่างไม่เต็มใจ ขณะที่อลันจัดตารางการทำงานของบรรดาแม่บ้าน คนงานชนิดที่เฝ้าวินวินกันตลอด 24 ชั่วโมง หลังจากที่ทุกคนลงความเห็นกันว่า ถ้าพากลับไปวินวินอาจหนีกลับมาที่นี่อีก
และเมื่อที่นี่คือที่วินวินหนีกลับมาได้เอง ก็ยิ่งย้ำถึงความผูกพันของเขากับพี่ลีโอ พ่อรับฟังแล้วอนุญาตให้พักอยู่ที่นี่ แต่จะแวะเวียนมาดูเป็นระยะ
“ฝากด้วย อีก 2-3 วันพ่อจะแวะมาอีกที”

สายวันถัดมาอลันเดินเข้าบ้านมาด้วยสีหน้ายุ่งๆ ทำให้ไรน์ต้องปิดปากแน่น
“เจอแต่ศพนักธุรกิจญี่ปุ่น ยังไม่เจอเจ้านาย” ไรน์ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นเหมือนหมดแรง ขณะที่อลันบอกต่อไปด้วยท่าทางเครียดๆ
“แต่ตอนนี้มันยังฤดูมรสุม ลมฝนช่วงนี้ยังคาดเดาไม่ค่อยได้ว่าจะมา จะไปเมื่อไหร่ ต้องบอกให้พวกประมงกับชาวเกาะช่วยกันตามหา”
“ก็ยังมีความหวังสินะ”
“อือ....” อลันเห็นพ้องแล้วเงียบไป
ไรน์เงยหน้ามองอลัน แล้วเสนอความเห็น “ชั้นว่าเราน่าจะเอาเปียโนกับไวโอลินมาที่นี่นะ”

ข้างนอกบ้านฝนยังตกอยู่ ขณะที่ไรน์จูงมือวินวินลงมาที่ชั้นล่าง เปียโนตัวที่เคยอยู่ในห้องพักของพี่ที่โรงแรมย้ายมาที่นี่แล้ว วินวินจ้องมองเครื่องเรือนใหม่ในบ้านขณะที่เดินเข้าไปใกล้
“อยากเล่นเหรอ เล่นมั้ย”
ใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตาพยักหน้ารับ แล้วส่ายหน้าไม่แน่ใจ “ผมเล่นแล้วแม่ไม่ตื่น ถ้าเล่นอีกพี่อาจไม่กลับมา”
“กลับมาสิ พี่อาจหลงทางอยู่ถ้าเขาได้ยินเสียงเพลง เขาจะได้กลับมาไง”

แต่เมื่ออลันกลับเข้าบ้านมาก็พบว่าไรน์กำลังใกล้ร้องไห้เต็มที “ทำไงดี”
“แล้วบอกคุณวินวินยังไงกัน”
“บอกว่าถ้าพี่ได้ยินเพลงเค้าจะกลับมาถูก นี่กลายเป็นว่าเล่นมา 4 ชั่วโมงแล้วไม่ยอมหยุด”
“เฮ้ย....แล้วเพิ่งโทรบอกเนี่ยนะ” อลันทำท่าเหน็ดเหนื่อย แล้วเข้าไปนั่งข้างๆ คนที่กำลังพรมนิ้วมือลงบนคีย์จากเพลงหนึ่งไปอีกเพลงหนึ่งไม่หยุด
เสียงล้อรถบนถนนข้างบ้าน แต่ตอนนี้ทั้ง 2 คนไม่ได้สนใจที่จะลุกไปดู
“คุณวินวินครับหยุดสักครู่นะครับ ทานข้าวก่อนแล้วค่อยเล่นต่อก็ได้นะครับ” อลันพยายามบอกกับคนที่ยังเล่นเปียโนต่อไปเรื่อยๆ
มิคกี้เดินเข้ามา แล้วเปิดกล่องไวโอลินของพี่ลีโอ
“วินวิน ถึงกูจะฝีมือไม่ถึงมึง แต่ขอกูเล่นกะมึงได้มั้ย” หนุ่มหน้าเด๋อสวมแว่นเข้ามานั่งข้างๆ ขณะที่ปรับเสียงเครื่องดนตรีในมือ
เมื่ออลันหันไปมองด้านหลัง ถึงได้เห็นว่า กลาสเป็นคนพามิคกี้มา และตอนนี้ไรน์ก็กำลังโดนกลาสดุอยู่
ดวงตากลมโตแดงก่ำหันไปหาเพื่อน เหมือนเริ่มรับรู้สิ่งที่มิคกี้กำลังบอก
“นะเราเล่นด้วยกัน เล่นเพลงนี้เสร็จ กินข้าวแล้วมาเล่นต่อ กูจะเล่นกับมึงทั้งวันทั้งคืนเลยก็ได้”
วินวินส่งยิ้มให้เพื่อน เสียงเพลงขาดหาย แล้วกลายเป็นการตั้งเสียง
เมื่อเริ่มใหม่อีกครั้ง เสียงเปียโนก็มีเสียงไวโอลินคลอตาม.....

*--*

กลาสนั่งกับพื้นพิงผนังห้อง ดวงตามองคู่หูตัวเปี๊ยกที่คนทั้งมหาวิทยาลัยเรียก กำลังเล่นเพลงไปเรื่อยๆ
“กลาส” ไรน์เข้ามานั่งข้างๆ แต่คนที่ถูกเรียกยังไม่หันมามอง
“อือ..”
“ขอโทษนะ”
“เรื่องอะไร”
“ชั้นดูแลวินวินไม่ดี” ไรน์ก้มหน้าพูดเสียงจ๋อย ทำให้กลาสโอบคนผอมบางเข้ามาพิงที่อกกว้าง
“ไม่ดียังไง”
“ก็...ชั้นคิดว่าเปียโนน่าจะช่วยได้ แต่กลับทำให้วินวินเล่นไม่หยุดเลย”
“เปียโนช่วยได้ ไม่เห็นเหรอ วินวินตอบรับเวลาที่มิคกี้พูดมากขึ้น”
ไรน์เงยหน้าขึ้นมองกลาสแล้วก้มหน้าซุกกับอกเหมือนเดิม
“อยากพูดอะไร” กลาสถามเสียงต่ำๆ แต่ไรน์ส่ายหน้า
“ทีเรื่องไร้สาระพูดได้ทั้งวัน” คนตาเรียว คิ้วเข้ม ลูบผมสีอ่อนของไรน์เบาๆ
“ก็....” ไรน์ลังเล แล้วพูดต่อไป “ที่ชั้นเสนอตัวมาช่วยดูวินวินก็เพราะชั้นรักกลาส”
“ผมรู้แล้ว”
“รักชั้นบ้างนะ”
“อือ...”
ไรน์ขยับนั่งตัวตรง กะพริบตามองหน้าคนที่ตีสีหน้าเฉยเมย
“ขอเมื่อกี้อีกทีได้มั๊ย”
“มันใช่เวลามั๊ยเนี่ย” คนตาเรียวคิ้วเข้มชักสีหน้าหงุดหงิด
“ก็....เฮ่อ...กูจะมีวันหวานกะเค้ามั่งมั้ยเนี่ย”
ไรน์กระฟัดกระเฟียดเดินกลับเข้าไปในครัว เลยไม่เห็นรอยยิ้มขำ ของคนที่มองตามหลังมา...

*-*-*

เสียงเปิดปิดประตูห้องน้ำ ทำให้กลาสลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่งผวามองไปบนเตียงกว้าง แต่ตอนนี้ไม่มีคนนอนอยู่....คงอยู่ในห้องน้ำ....เพราะมิคกี้ที่นอนหน้าเตียงด้านในสุดที่ติดกับเตียงยังอยู่ รวมอีก 2 คนที่นอนอยู่ข้างๆ คือไรน์กับอลัน ที่ขยับตัวลุกนั่งแล้วมองบนเตียงในทันทีเหมือนกัน

อลันกับไรน์แยกออกไปอาบน้ำล้างหน้าในอีกห้องหนึ่ง ส่วนมิคกี้งัวเงียลุกขึ้นนั่งแล้วผวามองที่เตียง
“อยู่ในห้องน้ำ” กลาสบอกเสียงต่ำๆ แล้วขยี้ผมไอ้ตัวเล็ก “เก่งมาก”
วินวินเปิดประตูห้องน้ำออกมา มองเพื่อน 2 คนแล้วเดินเข้ามานั่งอยู่ข้างหน้า โอบแขนเล็กๆ รอบคอมิคกี้และกลาส
“ขอบคุณมาก”
มิคกี้และกลาสตบไหล่เพื่อนเบาๆ พยักหน้า.....น้ำตาไม่รู้ว่ามาจากไหน....มัน......มากเกินไปแล้ว มากเกินไปจริงๆ....   
“เชี่ยวินวิน หลับซะนานเลยนะมึง..”

--จบตอนที่ 40-*--
* นี่คือตอนที่ไม่อยากอ่านหรือเปล่าครับ TT^TT
อ่านเถอะนะ อีกนิดก็จบแล้ว

** บอกแล้วว่าคุณจะรักมิคกี้มากขึ้นเรื่อยๆ

ไจฟ์ครับ

[iforgive]

+1  เศร้าและซึ้งด้วย

[w1234]

ซึ้ง

[heefever]

+1 สำหรับตอนเศร้าของวินวิน และซาบซึ้งระหว่างมิตรภาพของเพื่อนรัก

แต่ประโยคเด็ดวันนี้ “ก็....เฮ่อ...กูจะมีวันหวานกะเค้ามั่งมั้ยเนี่ย” จากเศร้า ๆ อยู่ ฮาซะงั้น

[greenoak]

ตอนนี้ก็ยังเป็นตอนที่พี่ทุ่มใจให้ไรน์ด้วยความสงสารไปอีกตอน....อีกตามเคย


วันนี้มิคกี้ไม่ขโมยซีน.........แต่ขโมยเศร้า!!

น่าสงสารวินวิน

แล้วงี้...พี่ลีโอจะลงไปอยู่ก้นมหาสมุทรกะแจ๊คกะโรสป่ะเนี่ย


อ๊ากกกกกกกกกกก ตอนนี้ทำพี่เศร้าว่ะไจฟ์

[takara]

ตอนนี้เชียร์คู่กลาสกะไรน์กะอลันอะ มะอยากให้แยกกันเลยอะ 

[หมวยลำเค็ญ]

พออ่านจบ ไอคอนที่ใช้ประจำ คือ 
รัก 3 คน ของ ไรน์ กลาส อลัน มันอึมคลึมไงไม่รู้อ่ะ
เหมือนบรรยากาศตอน 6 โมงเช้า  เหมือนสดใส แต่เมฆเย๊อะจัง
กับคู่ของน้องวินวิน รักกันแบบนี้ก็ไม่น่าเป็นห่วงแระ น่ารักเสมอตัว จริงๆ

คนเขียนก็น่ารัก มาต่อ อย่างสม่ำเสมอ +1 

[MyTeaMeJive]

มา +1 ขอบคุณรีบนทุกคนครับ

 

[pinkky_kiku]

อ๊ากกก ขอพี่ลีโอกลับมาหาน้องวินวินน๊าาาา 

[yayee2]

น้องไจฟ์ขา น้องทำเอาพี่แก้วจุกแน่นที่คอเลยนะตอนนี้น่ะ คนอะไรช่างทำกะคนอ่านได้
จริงมากถึงจริงที่สุด ปกติก็เอ็นดูมิคกี้อยู่แล้ว มาตอนนี้เทใจให้เลยจ้ะ
ไรน์ครับ มันต้องมีวันนั้นของนายแน่ๆ เชื่อดิ
เมื่อยังไม่พบศพพี่ลีโอ น้องวินก็ยังมีหวัง

[dukdikdukdik]

ตอนนี้อารมณ์นี้เลย (T^T)

[a_tapha]

อ่านตอนนี้แล้วให้อารมณ์แบบนี้เลยอ่ะ   

[N.T.❁]

มิคกี้น่ารักที่สุด ดูแลวินวินดีๆน้าาา
ไม่เจอศพก็แสดงว่ายังมีโอกาสรอดอยู่แหละ 

กระชากอารมณ์ได้อีกค่ะ เศร้าเลย TT

[Piaanie]

ตามลุ้นคู่ ไรท์+กลาส+อลัน แต่แอบเอาใจช่วยอลัน มากเป็นพิเศษ รักเพราะรัก รักแบบไม่ต้องการอะไรตอบแทนขอแค่ได้รัก  มันกินใจจัง แต่เหมือนไรท์จะรักแบบเห็นแก่ตัวอ่า รักอยากครอบครอง อยากได้รักตอบ สงสารอลัน

ปล.ยังไงก็ยังเอาใจช่วย ลีโอ กับ วินวิน อยู่ดี กลับมาได้แล้ว ตาเฒ่า น้องจะแย่แล้ว 

[MyTeaMeJive]

+1 ขอบคุณรีบนทุกคนครับ

ขอบคุณมาก

[takara]

พี่ลีโอ อยู่ที่หนายยยยยย กลับมาหาวินวินได้แล้วววววววว 

[roseen]

 :เฮ้อ:เศร้าเฉยเลย

[BeeRY]

โอ้ววว ยังทำใจไม่ทัน
พี่ลีโออยุ่หนใดเนี่ย สงสารวินวิน

[พี่วันเสาร์]

น้ำตาซึมเลย สงสารวินวินมาก
:เฮ้อ:ความรักทำให้คนสติแตกได้ง่ายๆ

[from_mars]

ปวดใจ = =
สงสารทุกคน โดยเฉพาะพ่อพระเอกตัวน้อยของเรา "วินวิน"
ไรน์ที่น่ารัก ตอนนี้นอกจากมิกกี๊ ขอกอดไรน์ได้ไหม?? ตากลาส อย่าดุสิ ชริ!!

พี่หายไปไหน แข็งแรงดีอยู่ใช่ไหม สมองเสื่อมหรือเปล่า?? กลับมาหาน้องเร็วๆ นะ
สงครามยังไม่จบ เราไม่นับศพนะเอย.... (เกี่ยวตรงไหน??)

รออ่านต่อนะครับไจฟ์...อะฮึก

[w1234]

 

[anajulia]

ที่สุดแล้ว.......
มันก็มา...............................

วินวิน เดี๋ยวพี่ก็กลับมานะคะ สัญญาไว้แล้วนี่เนอะ กรรม


ปล.มิคกี้จ๋าาาาาาาาาาาาาาา จุ๊บุๆ อกหักจากพี่นาโอมิเมื่อไหร่มองมาทางนี้นะคะ กรั่กๆๆๆๆๆๆ

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 41

วินวินแทบไม่พูดอะไร ไม่หัวเราะ และไม่ร้องไห้  ใช้เวลาทั้งวันอยู่ในห้องซ้อม เว้นแต่เวลากินข้าวที่มิคกี้จะเป็นคนไปรับ แต่พอกินข้าวกินยาเสร็จก็กลับไปซ้อมอีก
ถึงดร.เคจะดีใจที่ลูกศิษย์คนเก่งฝึกซ้อมมากกว่าปกติเป็นเท่าตัว แต่การซ้อมแบบนี้ไม่มีประโยชน์ เพราะหัวใจของคนเล่น หายไปอยู่ในที่ไกลแสนไกล.....

เรือของยามชายฝั่งและเรือประมงยังคงช่วยกันค้นหาคนที่สูญหายไป

รถตู้ของมหาวิทยาลัยดนตรี จอดที่หน้าหอประชุมของหอศิลป์ ไรน์ที่หวีผมเปิดหน้าผาก ในชุดสูทสีเข้มรีบเข้ามาเปิดประตูให้ แล้วทำความเคารพดร.เค จากนั้นจึงหันไปรับเด็กหนุ่มในชุดเสื้อเชิร์ตแขนยาวกับไทค์เส้นเล็ก ปิดท้ายด้วยมิคกี้
 
“ขอผมอยู่กับวินวินได้มั้ยครับ” เด็กหนุ่มผมม้าหน้าเด๋อหันมาขออนุญาตไรน์ เมื่อเดินตามเข้ามาถึงห้องซ้อมที่มีนักเปียโนอยู่เพียง 5 คนต่างคนต่างแยกย้ายกันอยู่มุมใครมุมมัน
ไรน์พยักหน้า นั่งอยู่เป็นเพื่อนครู่หนึ่ง กลาสก็เข้ามาเรียก พอพ้นห้องไรน์ก็เกาะแขนกลาสทันที
“น้านี่ เหลือเกินจริงๆ”
“คิดถึง”
“เจอกันตลอด จะคิดถึงอะไร”
“ก็คิดถึง ยิ่งเห็นวินวินยิ่งทำให้คิดถึงกลาส” ไรน์พูดตรงๆไม่อ้อมค้อม
กลาสหัวเราะเบาๆ “เดี๋ยวอลันคงมา”
“ไม่ได้ถามถึงสักหน่อย”
“ก็อยากบอก”
“เออ แล้วหมิงไปไหน” ไรน์เปลี่ยนเรื่อง “พ่อมาแล้วนะ อีกสักพักประธานคงมาที่นี่เหมือนกัน”
“หมิงไปคุยอยู่กับพ่อ ผมเลยมาตามคนพูดมากไม่อยากให้ทำลายสมาธิคนจะแข่ง”
“เหอะ” ไรน์ส่งค้อนให้คนตาเรียว ไหล่กว้าง “ที่ชั้นนั่งอยู่ก็เพราะพี่เทียร์มาหรอกนี่มันรอบสุดท้ายแล้วนะ”
กลาสชะงักเ้ท้า หันมามอง “ป้านั่นน่ะเหรอ”
“เรียกใครว่าป้า” น้ำเสียงห้วนดังขึ้น ขณะที่หญิงสาวผมยาวท่าทางมั่นใจก้าวมาหา เสียงส้นสูงดังก้องห้องโถงด้านหน้า
“พี่เทียร์” ไรน์ทักทายตามมารยาท แล้วหันไปแนะนำกลาส
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กนั่นจะมาถึงวันนี้”
“เด็กนั่นมันก็แค่ทำไปตามหน้าที่”
“เหรอ” เทียร์ยกมุมปาก สีหน้าดูถูก
“นี่ป้า อย่าทำท่าเหมือนกับว่าป้ามีสิทธิ์ชี้เป็นชี้ตายได้นักเลย ยึดติดกับเรื่องเก่าคนเก่า แล้วจะเอาความก้าวหน้ามาจากไหน” กลาสด่าตรงจนไรน์ยังต้องมองหน้า
....นี่มันพี่เทียร์นะ ไม่ใช่ชั้น จะได้ด่าไม่รู้จักรุ่นได้น่ะ….
 
*-*-*

แรงกดดันจากการแข่งขันกับการที่พี่ลีโอหายไป ทำให้เส้นสายที่ถูกขึงไว้ตึงขาดผึง ถึงจะบอกกับตัวเองว่าที่พ่อทำไปทั้งหมดก็เพราะรักและหวังดีต่อลูก แต่เมื่อลูกทุกข์หนักพ่อเองก็เป็นทุกข์เช่นกัน ถึงกับไปที่มหาวิทยาลัยบอกให้ลูกถอนตัวจากการแข่งขัน
“ผมจะเล่นฮะ อีกแค่ครั้งเดียว เล่นให้เต็มที่ไม่ต้องสนใจผลที่จะออกมา” วินวินย้อนประโยคที่พี่เคยบอกให้พ่อฟัง

ชายสูงวัยผมสีขาวนั่งตัวตรงมองไปข้างหน้า ขณะที่หมิงนั่งอยู่ข้างๆ ลุกขึ้นทำความเคารพเมื่อเลขานุการสาวของพี่ลีโอเข้ามาพร้อมกับชายรูปร่างสูงใหญ่
“ผมเป็นพ่อลีโอ”
“ครับ” พี่ของวินวินทำความเคารพผู้อาวุโสกว่า การทักทายว่า เสียใจด้วยเป็นเรื่องที่ไม่สมควรอย่างยิ่งในเวลานี้ ทำให้ทั้งหมดนั่งลงอย่างเงียบๆ เพื่อรอการแข่งขันที่ยังไม่เริ่มขึ้น
“วินวินเป็นเด็กดี” พ่อของพี่ลีโอพูดสำเนียงแปร่งหูแบบชาวต่างชาติ
“ครับ”
“เขามาสอนเปียโนให้ลูกชายคนเล็กของผม ดูๆเหมือนมาเล่นสนุกกันอาทิตย์ละครั้ง แต่ว่ามันทำให้ผมรู้ว่าเขารักการเล่นเปียโน ไม่ใช่การแข่งขันเปียโน”
พ่อของวินวินพยักหน้ายอมรับ “แม่เค้าชอบเปียโน แต่เล่นไม่เป็น เลยจับลูกให้เล่นตั้งแต่ยังเล็ก ลูกเล่น แม่นั่งฟัง แต่มันเห็นแม่ตายต่อหน้าก็ช็อคเลิกเล่น ผมพยายามทำให้มันเล่นต่อ เพราะอยากให้มันทำความฝันของแม่ให้เป็นความจริง”
“ผมก็บังคับให้ลีโอมันเดินในทางที่ผมต้องการเหมือนกัน ผมถึงว่าผมเข้าใจที่คุณหวังดีกับลูก”

พ่อ 2 คนนิ่งเงียบจมอยู่ในความคิดของตัวเอง จนกระทั่งนักดนตรีคนแรกเล่นจบลง พ่อของวินวินถึงได้หันมาหาพ่อของพี่ลีโอ
“ผมบอกกับลีโอให้ทำทุกอย่างเพื่อให้วินวินชนะ จนครั้งหลังสุดที่ผมมาคุยกับเค้า เพราะเค้าว่าวินวินมันไปต่อไม่ไหวแล้ว แต่ผมไม่เชื่อยังพยายามกดดันลูกให้ไปต่อ”
พ่อพี่ลีโอพยักหน้า แล้วก้มมองนาฬิกา
“จะกลับแล้วหรือครับ”
“ยังหรอก” พ่อพี่ลีโอตอบขณะที่ยิ้มกว้างให้กับคนตัวเล็กหน้าใสที่ก้าวเดินขึ้นสู่เวที

*-*-*

เสียงเพลงจบลงพร้อมกับเสียงปรบมือดังก้องทั่วห้องประชุม วินวินลุกขึ้นยืนค้อมตัวขอบคุณแล้วก้าวลงจากเวที
มิคกี้ยิ้มจนดวงตากลายเป็นเส้นโค้ง มือเล็กที่คว้าข้อมือเพื่อนไว้เย็นเฉียบ
“อะไร” วินวินถาม ขณะที่โดนเพื่อนลากออกมา แต่ยังไม่วายที่ยังต้องหยุดทักทาย และขอบคุณผู้สนับสนุนอีกหลายคนตามเส้นทาง จนเมื่อออกมาถึงห้องโถงด้านนอกของห้องประชุม...........

ชายรูปร่างสูงโปร่ง ยืนรออยู่.......

วินวินถลาเข้าสู่อ้อมแขนแข็งแรงที่กางออกกว้าง น้ำตาไหลเป็นทาง.....

ร่างเล็กๆผอมบางในแขนเบาหวิว เมื่อรวมกับเรื่องราวที่อลันเล่าให้ฟังตลอดทางที่เดินทางกลับ ยิ่งทำให้คนเข้มแข็งต้องน้ำตาคลอ
มีเพียงอ้อมกอดแน่นๆที่สื่อผ่านความรู้สึกทั้งหมดในหัวใจ ไม่ใช่คำพูด จนเหมือนอกเสื้อจะชุ่มไปด้วยน้ำตา ฝ่ามือลูบหลังคนในอ้อมแขน ก้มลงจูบผมอ่อนนุ่มสีอ่อนครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วหันไปขอบคุณมิคกี้ที่ดูแลวินวินมาตลอดเวลาเกือบ 2 เดือนที่ผ่านมา
“ขอบคุณมากมิคกี้”
“ไอ้มึนมันเป็นเพื่อนผม”

วินวินยังสะอื้นไม่ยอมหยุด จนกระทั่งประตูห้องประชุมเปิดออกอีกครั้ง คนที่อยู่ในห้องทยอยกันออกมา รวมถึงพ่อของพี่ลีโอที่เดินมาคู่กับพี่ของวินวิน
ท่าทางของพ่อทั้ง 2 คนดูไม่ประหลาดใจเท่าไหร่นัก ไม่มีการแสดงความยินดีเหมือนในละคร จนไรน์ต้องกระตุกมือกลาส
“เค้าไม่มีโอบกอดร้องไห้กันเลยเหรอ”
“ทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วยล่ะ ร้องไห้คนเดียวก็เศร้ามากเกินพอแล้ว”

หญิงสาวผมยาวก้าวเดินอย่างมั่นใจเข้ามาหากวาดตามองทุกคน ทั้งไม่ยกมือไหว้ผู้อาวุโส 2 คนในที่นี้ด้วยซ้ำ
“ดีใจด้วยที่กลับมาได้ แต่...ไม่ต้องรอฟังผลก็ได้นะ”
ไรน์ปล่อยมือที่เกาะแขนกลาสไว้ทันทีที่ “นี่!”
กลาสคว้าไรน์ไว้ ขณะที่เทียร์หันไปหาพี่ลีโอ
“ชั้นไม่ได้ทำอะไร แต่เด็กคนนี้ไม่พร้อมเอง พวกคุณรู้อยู่แก่ใจ”
“ไอ้มึนมันพอใจแค่ได้เล่นดนตรีเพื่อแม่ของมัน ไม่ได้ตะเกียกตะกายอะไรที่มันเกินตัวเลยสักนิด ทำไมต้องเกลียดมันด้วย” มิคกี้พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ จนทุกคนแปลกใจ
“นี่!”
พี่ลีโอเพียงแต่มองเทียร์ นึกถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำร้ายเทียร์ไว้ กับคำพูดที่น้องบอกว่าเทียร์น่าสงสารแล้วหันไปคุยกับพ่อทั้ง 2 คนอีก 2-3 คำขณะที่วินวินยังกอดแขนพี่ไว้แน่น
ท่าทีของทุกคนรอบตัว ทำให้หญิงสาวที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจอยากเดินหันหลังให้ด้วยมาดเชิดหยิ่งเหมือนเคย แต่กลับขยับขาไม่ออก จนกระทั่งพี่ลีโอกับวินวินแยกขึ้นรถพยาบาลไปด้วยกัน ส่วนคนอื่นๆ แยกย้ายกันขึ้นรถตามไป
ทิ้งไว้เพียงหญิงสาวคนหนึ่งกลางห้องโถงกว้าง
ดร.เค ที่เป็นคนนอก ยืนดูอยู่นาน ในฐานะคนที่เคยพบเห็นกันมา และในฐานะครูคนหนึ่ง
“ใช่ก็คือใช่ ไม่ใช่ให้พยายามยังไงก็ไม่ใช่ กลับเข้าหอประชุมเถอะครับ ถึงลูกศิษย์ผมจะไม่ชนะ แต่ผมยังมีงานต้องทำ”

เทียร์เหมือนฟื้นคืนชีพ เหลือบมองดร.เคด้วยหางตา แล้วสะบัดหน้าก้าวเดินเข้าสู่ห้องประชุมอีกครั้ง

*-*-*

งานเลี้ยงเล็กๆ มีขึ้นที่ข้างสระว่ายน้ำในบ้านของชีต้า เพื่อความสะดวกของทุกคน ทั้งเรื่องสถานที่กิน พูดคุย เล่นดนตรี ไปถึงที่นอนพัก
พี่ลีโอไม่ยอมปล่อยวินวินออกจากแขน หรือจะเรียกให้ถูกก็คือไม่ยอมปล่อยลงจากตัก ขณะที่เล่าเรื่องหลังจากเรือถูกคลื่นซัดแล้วพี่คว้าห่วงชูชีพไว้ได้ลอยคอไปเรื่อยๆ กระทั่งมีเรือประมงชาวบ้านมาพบแล้วพาไปที่เกาะ แต่เพราะฤดูมรสุมที่ทำให้การติดต่อสื่อสารถูกตัด ฝนตกหนักลมแรงชาวบ้านในเกาะต้องย้ายไปอยู่ในที่สูง รอจนกระทั่งคลื่นลมสงบกลับลงมาก็ยังต้องใช้เวลาซ่อมแซมอุปกรณ์สื่อสารอีก กว่าจะแจ้งยามฝั่งให้ส่งเรือไปรับได้ถึงได้กินเวลานานกว่า 1 เดือน

“ไม่เห็นตื่นเต้นเลย” มิคกี้บ่นหลังจากที่ฟังเรื่องจบลงในเวลาไม่ถึง 10 นาที
“ลองไปลอยคออยู่ในทะเลข้ามวันข้ามคืนอย่างพี่เขาดูมะ จะได้ตื่นเต้น” ไรน์หันมาค้อนหนุ่มตัวเล็ก
“เรื่องวินวินมันกว่าอีก” มิคกี้เถียงทำตาโต เริ่มออกท่าทาง “นั่งเล่นเพลงอยู่ด้วยกันดีๆ มันก็ลุกขึ้นวิ่งไปทะเล พี่มาแล้วๆ วิ่งหาพี่ไปทั่ว เคยวิ่งไปเกือบถึงไซด์ก่อสร้าง พวกคนงานช่วยกันอุ้มกลับมามันทั้งถีบทั้งเตะเค้า กินข้าวกินยาเสร็จเล่นเพลงจนยาออกฤทธิ์หลับไปคาเปียโน ตื่นมามันก็เล่นต่อ แล้วอยู่มาเช้าวันหนึ่งมันก็เดินเข้ามากอด บอกว่าขอบคุณมาก”
ปกติมิคกี้เล่าเรื่องแล้วทุกคนจะหัวเราะ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่คนฟังนิ่งเงียบ แม้แต่แม่ชีต้ายังกอดลูกชายไว้แน่น

พ่อของวินวินมองดูลูกชายแล้วก้มลงมองมือของตัวเอง “ตอนที่แม่เค้า...ตาย...วินวินก็เป็นอย่างนี้ เหมือนเขาหลับไป แล้วเช้าวันหนึ่งเขาก็ตื่นขึ้นมาเอง”
“ตอนที่กลาสเกิดอุบัติเหตุก็เหมือนกัน เขาเหมือนหลับไปจำเรื่องได้บ้างไม่ได้บ้าง แล้วเช้าวันหนึ่งเขาก็ตื่นขึ้นมาเอง” พี่ลีโอบอก ขณะที่กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น

กลาสนิ่งอึ้งรู้สึกผิดร้ายแรงที่เจตนาขับรถพุ่งชนต้นไม้ จนกลายเป็นการทำร้ายวินวิน นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน

อลันโอบไหล่กลาสไว้หลวมๆ “ปล่อยให้มันผ่านไป” คนตัวโต นักจัดการมืออาชีพบอกเสียงต่ำๆ ที่มีเพียงไรน์อีกคนเข้าใจความหมาย
หนุ่มร็อคหันมายิ้มอ่อนๆให้กับอลัน ทำให้หมิงอดไม่ได้ที่จะแซว
“เห็นไอ้ยักษ์ร็อคมันยิ้มหวานแล้วไม่คุ้นอย่างแรงว่ะ”
“มึงคนไม่มีแฟนเงียบไปเลย” มิคกี้แซวแล้วกระโดดหนีไปอยู่หลังพี่ลีโอกับวินวิน
“มึงน่ะมีอยู่หรอกนะ”
“รอ-สะ-ใภ้-ละกัน” มิคกี้เริ่มออกท่าออกทางเต้นรั่วๆ แล้วกลายเป็นหยุดนิ่ง เมื่อวินวินที่ทุกทีจะกระโดดเข้ามาร่วมแจมกลับนั่งมองเฉย
“เชี่ยวินวิน มึงจะปล่อยให้กูเต้นคนเดียวอีกนานมั๊ย”

วินวินส่ายหน้า “ไม่ ถ้าลุกเดี๋ยวพี่หายไปอีก”
ความเงียบเข้าครอบคลุม......

ไรน์หันไปซุกหน้าซ่อนน้ำตาที่ไหล่ของกลาส  ขณะที่พ่อของวินวินได้แต่พึมพำ “วินวิน..ลูก...”
“พี่ไม่ไปไหนแล้ว” พี่ลีโอบอกเสียงเครือขณะที่กอดน้องไว้แน่น

“มึงตื่นแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วมึงหลับต่อทำไมเนี่ย!” มิคกี้ยิ่งพูดยิ่งเสียงดัง ถลาเข้าไปดึงวินวิน  “เชี่ยวินวิน มึงตื่นแล้วไม่ใช่เหรอ!”
หมิงเข้ามาคว้ามิคกี้ออกไป แต่หนุ่มตัวเล็กก็ยังเตะเข้าที่แขนของพีลีโอที่ยกขึ้นบังวินวิน ขณะที่หมุนตัวหนี
“โอ๊ะ!”
“มิคกี้!”
“เชี่ยวินวิน! ทุกคนรักมึง! แต่ทำไมมึงไม่รักตัวเอง!” มิคกี้ร้องตะโกนตามพี่ลีโอที่อุ้มวินวินออกไปที่เก้าอี้หินอ่อนตัวยาวห่างออกไปอีกเล็กน้อย

มิคกี้ยังร้องจะโกน ตวัดขาเตะแก้วน้ำบนโต๊ะหล่นแตกกระจาย!

วินวินสะดุ้งสุดตัว!

“วินวินโดนหรือเปล่า” พี่ถามขณะที่ยกแขนเรียวบางของน้องสำรวจ ขณะที่พ่อวินวิน แม่ชีต้า กับไรน์เข้ามาช่วยดู
วินวินดูงง ๆ ดวงตากลมโตจ้องมองพี่ แล้วหันไปมองพ่อ
“พี่กลับมาแล้วจริงๆ หรือฮะ พ่อก็มาจริงๆด้วย”

เสียงร้องด่าของมิคกี้เงียบหาย
“คราวนี้ตื่นของจริงแล้วใช่มะ”
วินวินอ้าปากค้างหันมาหาพี่ลีโอสลับกับพ่อ แล้วก้มลงมองแขนพี่ที่เป็นรอยแดงยาว
“รอยอะไรเนี่ย” วินวินชี้ที่แขนพี่
“ตีนกูไง” มิคกี้ตอบ
“เชี่ยมิคกี้! มึงกล้าเตะพี่เหรอ! ตายเหอะมึง!” วินวินพุ่งตัวใส่เพื่อนวิ่งไล่เตะกันไปรอบสระว่ายน้ำ
“เชี่ยวินวิน! มึงหลับกูวิ่งตามมึง! พอมึงตื่นทำไมกูต้องวิ่งหนีมึงด้วยโว๊ย!”

*-*-*-*จบตอนที่41-*-*-

ตามทฤษฎีเรื่องนี้ควรจบได้แล้วใช่มั้ยครับ อยากจบ แต่อีกนิดนะ ^^
พี่นุ่นครับน้องชายเป็นไงบ้างครับ
พี่แก้วครับคราวนี้ผมยังทำำพี่จุกอยู่หรือเปล่า
พี่คิงครับใจเย็นๆ ครับใจเย็นๆ

5555 (หัวเราะทำไมเนี่ย สงสัยคนเขียนจะจิตอ่ะ)

[greenoak]

^
^
^
^
^
 
มาจิ้มก้นน้องก่อน

แล้วจะกลับมาอ่าน
 

[heefever]

วินวินตื่นของจริงแล้วสินะ

ถ้าไม่ได้มิคกี้คงจะหลับอีกยาวเลย


มิคกี้

[a_tapha]