หัวข้อ: "Don't Leave Me Alone"

[iforgive]

จะจบแล้วเหรอ เรื่องนี้ซึ้งกินใจดีนะ

[พี่วันเสาร์]

วินวินมีเพื่อนที่ดีจริงๆ

[pinkky_kiku]

แสดงว่าวินวินปิดกั้นตัวเองสินะ เวลามีเหตุการณ์ร้ายแรงขึ้นเนี่ยะ
แต่ดีมากเลยหล่ะที่พี่ลีโอกลับมา 
จะจบแล้วหรอคะ ขออีกนิดได้มะ อยากได้หวานๆ
หรือตอนพิเศษก็ได้ค่ะ 

[takara]

ฮ้าาาาา ใกล้จาจบแล้วหราา  ยังอยากอ่านต่ออยู่เลยอะ ในที่สุดพี่ลีโอก้อกลับมาแล้ว 
 

[greenoak]

“ไม่เห็นตื่นเต้นเลย” มิคกี้บ่นหลังจากที่ฟังเรื่องจบลงในเวลาไม่ถึง 10 นาที
^
^
^
มิคกี้นี่แค่พูดเฉยๆ ก็ฮาแล้ว

กอดมิคกี้

สงสารวินวิน แต่ก็ตื่นได้ซะทีนะ

สงสารไรน์


อ่านตอนนี้จบแล้วต้องถอนหายใจตามเลยอ่ะ สงสารน้องอย่างบอกไม่ถูก



ปล. ไจฟ์อย่าเพิ่งรีบจบเลย
มีเรื่องให้เขียนต่ออีกตั้งเยอะ
มิคกี้กะรุ่นพี่นาโอมิ
อลันกะกลาส
แล้วไหนจะไรน์อีก

บทสรุปของเทียร์ก็ยังไม่รู้เลย

เขียนต่อเถอะครับ
แต่ของมิคกี้เยอะๆ

[yayee2]

 :L2:หอบมาพร้อมกับคำว่า
ขอบคุณค่ะน้องไจฟ์ ที่ทำลมหายใจพี่ให้เป็นปกติ ฮ้า..ฮึบ..ค่อยโล่งขึ้นมา หายจุกแล้วค่ะ
แต่พี่ก็ว่ายังจบไม่บริบูรณ์เท่าไรนะคะ เหมือนที่น้องคิงว่านั่นแหละค่ะ

[w1234]

จะจบแล้วหรอ

 

[Piaanie]

อ่าว แล้ว คู่กลาสละนั่น จบแบบนี้เลยเหรอ แง๊ว เค้าค้างคาใจ 

[หมวยลำเค็ญ]

 
เข้ามากด + ม่ะอยากเวิ่นเว้อ แต่มิคกี้น่ารักเน๊อะ

[dukdikdukdik]

โฮฮฮฮฮ ในที่สุดพี่ลีโอก็กลับมาจนได้

อย่าทิ้งน้องไปไหนอีกเลยนะ

[MyTeaMeJive]

+ ย้อนหลัง ขอบคุณครับ
อีก 2 ตอนจบแล้วครับ

[anajulia]

^
^
^
จิ้มๆแล้วบวกบ้าง

วินวินจ๋าาาาาาาาาาาาาา กอดดดดดดดดดดดดดด
มิคกี้จ๊ะจ๋า กอดดดดดดดดดดดด กอดดดดดดดดดดดดดดด (ลำเอียงชัดเจน)

ปล.ส่วนน้องชายของพี่นุ่น กลายเป็นแมวเพศผู้ไร้โจ๊วไปแล้วค่ะ ถูกตัดออกไปประมาณหนึ่งนิ้ว T__T

[from_mars]

 
พี่มา น้องมา มาครบ อารมณ์ดี...ชนะเลิศ
ขอบคุณไจฟ์คร้าบบบ

[roseen]

 

[N.T.❁]

มีความสุขกันได้แล้วน้าา เรื่องร้ายๆผ่านไปแล้ว 

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)
ตอนที่ 42
วินวินนั่งกอดกระเป๋าเป้หลังนั่งรอรถที่จะมารับ อยู่ที่เก้าอี้สนามตัวยาวหน้าตึกซ้อม โดยมีมิคกี้นั่งอยู่ข้างๆ สักพักพี่กลาสก็เดินตามมาสมทบ
“หมิงไปไหนล่ะ” วินวินถามคนที่เพิ่งเดินเข้ามา
“ไปเตะบอล”
“พวกตกเย็นมีผู้ปกครองมารับหมั่นไส้ว่ะ” มิคกี้ทำเป็นแซวปากยื่นปากยาว
“เออ..แล้วมึงน่ะ ไหนบอกว่าจะมีสะใภ้ กูรอมาเป็นเดือนแล้วนะ” กลาสหันมาถาม
มิคกี้กลอกตาเจ้าเล่ห์ “นี่ไง” ซองจดหมายสีชมพูอยู่ในมือหนุ่มหน้าเด๋อตัวเล็ก
“จดหมายรักให้พี่นาโอมิไง” วินวินทำหน้าตาเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดอย่างออกนอกหน้า
“อ่าฮะ” มิคกี้พยักหน้าหงึกหงัก ยิ้มแป้น “วันนี้กูจะบอกเค้า”
กลาสส่ายหน้า
"ยุคไหนวะเนี่ย ยังใช้จดหมายอยู่อีก"
ขณะที่วินวินหัวเราะร่วน “สู้ๆ”

รถ 2 คันขับตามกันมาจอดที่ฟุตบาทหน้าตึกซ้อม คนที่ลงจากรถหรูคันหน้าคือพี่ลีโอ ส่วนคันหลังคืออลัน
“มิคกี้ไปกินข้าวด้วยกันมั๊ย” พี่ลีโอชวน แต่วินวินกระตุกแขนเบาๆ
“พี่รอแป๊บนึงนะฮะ มิคกี้มันจะให้จดหมายรักพี่นาโอมิ ผมอยากอยู่ก่อน”
“เหรอ เออ เอาโว๊ย!” พี่ลีโอหัวเราะ หันไปพยักหน้ากับอลันที่รับกระเป๋าหนังสือกับกีตาร์ของกลาสไปเก็บในรถ แล้วกลับมานั่งคุยในระหว่างรอสาวอยู่ด้วยกัน
กลุ่มสาวสวยผมยาว เดินลงมาจากตึกซ้อมไวโอลินที่อยู่ถัดไป หนึ่งในนั้นคือพี่นาโอมิ
“มาแล้ว” วินวินบอกเพื่อน

มิคกี้กระแอมไล่ลม จัดเสื้อผ้า และทรงผมให้เรียบร้อยขยับแว่น แล้วเดินเข้าไปหา เห็นพี่นาโอมิเดินแยกออกจากกลุ่มพูดคุยบางอย่างกับมิคกี้
สาวสวยโอบกอดหนุ่มหน้าเด๋อเบาๆ แล้วกลับมารวมกลุ่มกับเพื่อน เมื่อหันมาเห็นพี่ลีโอที่เคยช่วยสอนทีมทรีโอก็ค้อมตัวทักทายแล้วผ่านไป.....

“อะไรอ่ะ” วินวินงง ขณะที่มิคกี้เดินคอตกลากเท้ากลับมาหา ลงนั่งที่เก้าอี้ยาวตัวเดิม จดหมายยังอยู่ในมือ.....
“มิคกี้”
มิคกี้นั่งคอตกจนวินวินต้องโอบไหล่ไว้
“แฟนเค้าอยู่ที่ฝรั่งเศส เรียนจบก็จะกลับไปแต่งงาน” หนุ่มร่าเริงยิ่งพูดยิ่งหงอย “ทำไมทุกคนชอบมีแฟนเป็นคนนอกกันนักวะ” อยู่ดีๆ คนหงอยก็เริ่มพาล
“ไรของมึงเนี่ย มาพาลไรกะกู” วินวินทำหน้าตาเหรอหรา
“ก็พวกมึงน่ะแหละ ต้นแบบของการรักคนไกลทั้งนั้น”
“ไอ้ตัวเปี๊ยกนี่แมร่งกวนไม่เลิก” กลาสส่ายหน้า อยากสงสารแต่ขำมากกว่า
“กูอกหัก ไม่อยากเชื่อเลย คนดีๆ อย่างกูต้องอกหักอ่ะ” หนุ่มหน้าเด๋อเริ่มคร่ำครวญ
“ก็มีคนชอบมึงอยู่ ทำไมมึงไม่มองเค้ามั่งล่ะ”
“มีด้วยเหรอ” พี่ลีโอถาม แต่พอเห็นตาเขียวของมิคกี้ต้องรีบยกมืออธิบาย “พี่หมายถึงใครเหรอ”
“รุ่นน้องฮะ”
“ไม่ใช่สเปค” มิคกี้บอกแล้วถอนหายใจ
"หล่อเลือกได้นะมึงน่ะ" กลาสบอกขำๆ

“พี่คะ” เสียงใส ๆ ทักทาย หญิงสาวตัวเล็กผมยาวระคอ ดวงตากลมโต แต่งตัวน่ารักทักทาย
“มีอะไร” มิคกี้ตอบด้วยน้ำเสียงห้วน เฉยเมย
“หนูซื้อคุกกี้มาฝากพี่ค่ะ”
“ไม่ชอบคุกกี้” หนุ่มหน้าเด๋อ ยังเฉยเมยอยู่
“น่ากินออก” อลันเพิ่งได้พูด ทั้งยังส่งยิ้มหวายละลายใจสาวให้กับเจ้าของคุกกี้
“หนูซื้อมาให้พี่มิคกี้”
“พี่มิคกี้ไม่รับ ให้พี่อลันได้มั้ยครับ” อลันหยอดขณะที่เอื้อมมือจะไปรับขนม แต่ติดที่เสียงกระแอมที่เหมือนคำราม ทำให้มือคู่สวยค้างอยู่กลางอากาศ
“ของพี่มิคกี้ค่ะ” หญิงสาวย้ำ ขณะที่ทำเหมือนซ่อนกล่องขนม
“เออ..เอามาก็ได้” มิคกี้คว้ากล่องขนมมาเฉยๆ
อลันทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ “เค้าไม่เต็มใจรับ แต่พี่เต็มใจชวน ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ”
“เฮ้ย! พี่อลันนี่ยังไง ไปมินนากินข้าวกัน” จู่ๆมิคกี้ก็ลุกขึ้นยืนคว้าข้อมือเล็กๆ จูงไปที่ลานจอดรถมอเตอร์ไซค์ ใส่หมวกกันน็อคให้ แถมตอนที่ขับผ่านออกไป ยังหันมาตะโกนอีกที
“พวกตาแก่ชอบกินเด็ก ระวังจะติดคอตาย!”

วินวินหันไปหัวเราะกับพี่ลีโอที่พยายามรักษาฟอร์มไม่หลุดหัวเราะมาตั้งแต่มิคกี้ไม่รับคุกกี้จากมินนาแล้ว
จนเมื่อเข้ามาในรถพี่ลีโอก็ยังหัวเราะอารมณ์ดีไม่เลิก

แต่ว่า.....ในรถอีกคันหนึ่ง

“ถ้าอยากอายุสั้นก็เล่นมุกนี้ต่อหน้าผมอีกนะ” หนุ่มร็อคบอกท่าทางเอาจริง อลันหันมาส่งยิ้มกว้าง แต่ยิ่งทำให้กลาสโมโหหนักกว่าเดิม “อย่ามายิ้มหวานการค้ากับผม แมร่งเห็นสาวๆเป็นไม่ได้ หวานจนมดมาทำรังแล้ว”
อลันแค่ยิ้มๆ “เดี๋ยวคืนนี้ให้คิดบัญชียันเช้าเลยก็ได้”
“เหอะ ให้ไรน์ขย่มให้หักเป็น 2 ท่อนเลยดีมะ” กลาสขู่ทั้งที่ดวงตาพราวเริ่มอารมณ์ดี
“ไม่ไหว...โทษนี้รุนแรงไป ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า”
กลาสหัวเราะเสียงจมอยู่ในคอ แล้วนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
“ผมนี่โคตรแย่มากเลยใช่มั๊ย”
ถึงจะเป็นเรื่องที่อยู่ดีๆ กลาสก็พูดขึ้นแต่น่าแปลกที่หนุ่มรูปหล่อแต่งกายสุดเนี๊ยบคนข้างๆ กลับรู้ว่าเรื่องอะไร
“เราทั้ง 3 คนก็แย่ด้วยกันทั้งนั้นแหละ เราต่างก็เห็นแก่ตัว ผมเองก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ก็ยังดันทุรังให้มันเป็นไปเหมือนกัน”
“ไรน์น่ะ....ผมไม่รู้จริงๆนะว่าจะเรียกว่ารักหรือสงสารกันแน่ แต่ก็มีแต่เค้าที่ทำให้ผมปลดปล่อยได้เต็มที่”
อลันพยักหน้า
“พอนึกถึงตอนที่เค้าอยู่กับเจ้านาย แล้วโดนคุณเทียร์มาอาละวาด ผมมักจะรู้สึกผิดที่ไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย ปล่อยให้คุณเทียร์ทำร้ายเขา แล้วเขาก็เงียบไป หลายวันผ่านไปผมถึงได้ไปดู....เขาไม่ใช่คนที่อยู่กับเราในตอนนี้”
“แย่มากเลยหรือ”
อลันพยักหน้าอีกครั้ง “แล้วเมื่อมาเห็นที่เขาทำเพื่อกลาส ผมยิ่งเชื่อว่า ไรน์เป็นคนที่เวลารักใครเขาจะทุ่มสุดตัวสุดหัวใจจริงๆ ถึงผมรักกลาสมาก แต่ผมก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับเขาอีก”
“แล้วไม่รักไรน์บ้างเลยหรือ”
“ผมก็รักกลาส” อลันตอบนิ่งๆ ตามนิสัย
กลาสอมยิ้มหันไปมองหน้าต่างข้างรถ
“ถึงได้บอกไง ว่าไม่อยากให้คำจำกัดความเรื่องของเรา 3 คนเลยจริงๆ แล้วบางทีผมก็รู้สึกแปลกๆ”
“แปลกยังไง”
“ไม่รู้เหมือนกัน บางทีมันก็เหมือนผมลำเอียง” คนตาเรียวพูดขำ
“ใช่สิ” อลันตอบรับทันที “เวลาอยู่กัน 3 คนไรน์เคยปล่อยแขนกลาสที่ไหน”
“หึงเหมือนจริงนะเนี่ย”
อลันได้แต่หัวเราะ “ผมยอมให้แค่ไรน์คนเดียวนะ”
กลาสทำท่านวดขมับ “ปวดหมองว่ะ”
“มีคนอื่นอีกหรือไง”
“เฮ้ย! แค่นี้ก็อยากบ้าแล้ว”
 
เมื่อรถเลี้ยวเข้าซอย อลันจอดรถที่ข้างทาง แต่พอจะโน้มตัวไปหากลาสก็ผลักอกไว้ “เดี๋ยวก่อน”
“นะ”
“ไม่ ผม...”
“นะ..”
“แต่ว่า..”
“นะ.....”
“ผมไม่อยากทำลับหลังไรน์”
“เดี๋ยวเข้าบ้านไรน์ก็ห้ามผมเข้าใกล้กลาสแล้ว แล้วนี่กลาสก็ไม่ได้ทำ ผมเป็นคนทำต่างหาก” อลันบอกแล้วกดริมฝีปากลงหา กลาสผ่อนลมหายใจยาวเลื่อนมือขึ้นโอบรอบคอ มือแข็งแรงเลื่อนลงหาที่เป้ากางเกง แต่พอจะเลื่อนต่ำลงไปข้างหลัง กลาสก็กระซิบเสียงต่ำๆ
“อยากตายใช่มั้ย!”
อลันหลุดหัวเราะ หายใจเข้าลึกๆ แล้วนั่งตัวตรงขับรถกลับบ้านด้วยดี   

[MyTeaMeJive]

แต่พอเข้ามาถึงบ้านกลาสต้องกัดฟันแน่น ไม่พูดทักคนในชุดผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวาน กับกิ๊บยักษ์
“กลาส” ไรน์มีสีหน้าหมดความมั่นใจอย่างสิ้นเชิง เมื่อกลาสเดินผ่านจะขึ้นไปที่บนบ้าน
“เกลียดสีชมพู! ของขึ้น! อย่าใส่ให้เห็นอีก” กลาสร้องตะโกนมาจากบันไดบ้าน ทำให้ไรน์รีบถอดออกแทบไม่ทัน
แต่พอกลาสถอดเสื้อเตรียมอาบน้ำ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงต้องไปเล่นดนตรีต่อที่คลับกับพวกหมิง ไรน์ก็กลับเปิดประตูแล้วยื่นหน้าเข้ามามอง
“กลาส”
“มีอะไร”
“เกลียดสีชมพูเหรอ”
“เออ”
“แล้วเกลียดอะไรอีก”
“ถามทำไม”
“จะได้ไม่ทำไง”
กลาสหันหลังให้ ซ่อนยิ้มที่มุมปาก
“กลาส”
“เออ”
“หายโกรธยัง”
กลาสเงียบเดินเข้าไปในห้องน้ำ กลับออกมาไรน์ที่นั่งอยู่ข้างเตียงลุกขึ้นยืนทันที ทั้งยังยิ้มแป้นเอาใจ
แต่สีหน้าของกลาสยังเคร่งเครียดเหมือนเดิม
“กลาส”
ไรน์เดินเข้ามาหา กลาสก็หันหลังให้
“อันนี้ผ้ากันเปื้อนอันเก่าไง” ไรน์ให้ดูผ้ากันเปื้อนสีเหลืองลายเป็ดน้อยผืนเก่า
“เออ”
“แล้วทำไมยังโกรธอีกล่ะ”
กลาสดึงแขนไรน์ไปยืนที่หน้ากระจก “ดูสิว่าทำไมผมโกรธ”
ไรน์มองตัวเองในกระจกแล้วมองกลาสที่ยืนอยู่ข้างหลังแต่มองไปทางอื่น
ใบหน้าอ่อนกว่าวัย ส่ายไปมาอย่างงงๆ “ไม่รู้หรอก”
“ฮึ่ย!” กลาสทำท่าฮึดฮัด ทำไมต้องให้อธิบายด้วยวะ “ก็เนี่ย ไรน์ใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้น แล้วเวลาใส่ผ้ากันเปื้อนแบบนี้มัน....”
“มัน..” ไรน์รู้แล้ว แต่ตอนนี้อยากแกล้งคนปากแข็ง
“มันเหมือนไรน์ไม่ได้ใส่อะไรเลย!” กลาสตวาด แต่พอจะเดินหนีไรน์ก็เหวี่ยงแขนกลับมาทางด้านหลังดึงเอวหนาเข้ามา แล้วแกล้งเบียดสะโพกหา
“อือ...จริงๆด้วย”
กลาสอึกอักหน้าแดง “หยุดเล่น เดี๋ยวผมต้องไปเล่นดนตรีอีก”
แต่ไรน์ยังไม่หยุดเล่น แล้วไอ้การที่เอื้อมมือมาข้างหลังล็อคเอวหนาๆ นั่นไว้ ถ้ากลาสจะถอยออกมาก็ทำได้อยู่แล้ว เพียงแต่ความคุ้นเคยทำให้แก่นกายกำลังเรียกร้องให้ปลดปล่อยออกมา
“กลาส....” ไรน์เรียกเสียงอ่อนหวานเอนศีรษะเล็กๆพิงที่อก

-*-

กลาสขยับสะโพกสาวยาวๆ แล้วเกร็งตัวหยุดนิ่ง ทิ้งตัวลงหอบหายใจเหนือร่างผอมบางของไรน์ที่ผวาจูบปากอลัน ขณะที่มือข้างหนึ่งยังกอบกุมแก่นกายของอลันไว้
“โอย...ไรน์..” กลาสครางแล้วพลิกตัวลงนอนหงาย มองไรน์ที่ทำให้อลันต่อจนเสร็จแล้วลงมานอนหนุนแขน ท่าทางเหมือนอยากหลับเต็มที
“ยังไม่เช้าเลย”
ไรน์ลืมตาขึ้นมองแล้วขยับตัวจะลุก แต่กลาสกดเอวบางไว้
“นอนเถอะ”
“ก็กลาสบอก”
“ผมแซวเล่นเฉยๆ”
“อือ” ไรน์พยักหน้าแล้วหลับตาซุกหน้าแนบอกกว้าง ขณะที่กลาสมองต่อไปที่คนตัวโตที่ด้านหลังไรน์
“ไม่ง่วงหรือไง”
“กลาสล่ะ”
“ยัง...” กลาสดึงมืออลันเข้ามากอดไรน์จากทางด้านหลัง คนที่ทำท่าจะหลับเลยลืมตาขึ้นมามอง “ตอนที่อยู่บนเวทีแล้วมองเห็น 2 คนอยู่ด้วยกันมันเป็นความรู้สึกที่ดีโคตรๆ”
“ดีอะไร ชั้นมีผัว 2 คน” ไรน์เถียงเบาๆ กลาสเลยหยิกที่แก้ม
“นานๆผมจะโรแมนติคซะที อย่าขัดคอได้มั๊ย” ไรน์รีบขอโทษแล้วบอกให้กลาสพูดต่อ แต่กลาสอารมณ์เสียไปแล้ว
“ไม่แล้ว แค่นั้นแหละนอนเหอะ”
อลันยิ้มกว้าง คว้าใบหน้าของคนที่อารมณ์ขึ้นลงๆ พร้อมกับขยับตัวข้ามไรน์มาหา กดจูบแลกลิ้นจนคนที่นอนมองแทบลืมหายใจ
“แมร่ง” แต่คราวนี้ต่อให้อุทานเสียงดังเท่าไหร่ ก็ไม่มีใครยอมผละออก “แมร่ง ได้ยินมั๊ยเนี่ย”
แก่นกายของอลันเริ่มอุ่นร้อนเสียดสีที่ด้านหลังของไรน์ ดันไรน์เบียดเข้าหากลาสไปด้วย
“2 คนนี้ใจร้ายเกินไปแล้ว”
“ก็ไรน์ไม่ยอมให้ผมทำอลันเองนี่นา” กลาสบอกขณะที่เล็มเลียอยู่ที่คางของอลันแล้วกลับไปจูบปากใหม่
“ทำอย่างนั้น แล้วชั้นจะอยู่ที่ไหนล่ะ”
อลันกับกลาสหยุดแลกลิ้นหันมามอง
“ทำไมคิดอย่างนั้น”
“ชั้นรู้ว่า..อลันกับกลาสรักกัน”
“ไรน์” อลันท้วงแต่ไรน์ยกมือเกลี่ยแก้มของอลัน
“เธอ 2 คนรักกัน ถ้ากลาสทำอลันได้ แล้วชั้นจะอยู่ยังไง”
“ผมไม่ได้อยากได้ก้นอลันสักหน่อย”
“ผมก็ไม่ได้อยากได้ก้นกลาสนี่”
“หือ” ไรน์มองซ้ายขวาแล้วหัวเราะคิก “เป็นคำโกหกที่น่ารักเป็น 2 เท่าเมื่อมาจากคน 2 คนที่ชั้นรัก”
“ไรน์ ไม่ใช่อย่างนั้น” อลันสีหน้าแววตาเป็นห่วงอย่างจริงจัง แต่อีกคน...
“อย่านอยด์ขอร้อง” กลาสบ่นแล้วลงนอนหลับตา แต่สักพักก็ได้ยินเสียงถอนหายใจมาจากอลันทำให้ 2 คนหันไปมอง
“เป็นอะไร”
“เสียความมั่นใจ” อลันลืมตานอนมองเพดาน
“อ้าว” ไรน์พลิกตัวกลับไปหา
“ใครๆ ก็บอกว่าอยากเปิดซิงก้นผม แต่กลาสกลับบอกว่าไม่อยากได้”
“กวนตรีน!” ไรน์ร้องด่าเสียงดังทั้งทุบอกกว้างดังปึ้ก “ให้ชั้นจัดให้มะ”

*-*-*

เช้ามืด....กลาสลืมตาตื่นหันไปมองคน 2 คนที่นอนอยู่ข้างๆ คนหนึ่งที่ซ่อนความเจ็บช้ำทั้งมวลไว้ภายใต้สีหน้ายิ้มแย้ม คนที่บอกว่า “รักชั้นบ้างนะ”
กับอีกคน ที่ยอมได้ทุกอย่างเพียงเพราะว่า “ผมรักกลาส”

มือกีตาร์ร็อคตาเรียวขยับตัวลุกขึ้นแต่งตัว.....หยิบกีตาร์และกระเป๋า.....
กีตาร์หนัก...
กระเป๋าก็หนัก...
ขนาดรองเท้ายังหนัก....
ได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่ที่หน้าบ้านแล้วถอนหายใจยาว
แต่เมื่อจะก้าวขามือเล็กๆ ก็คว้าที่แขนไว้
“ไปไหนอ่ะ..ไปด้วยสิ”
“ไรน์” กลาสหันไปมองคนที่เมื่อครู่ยังเหมือนนอนหลับสบาย แต่ตอนนี้แต่งตัวเรียบร้อย เมื่อมองต่อไปทางด้านหลัง คนตัวโตอีกคนปิดประตูบ้านล็อคกุญแจ แล้วหันมาส่งยิ้มกว้างอบอุ่นให้เหมือนเคย
“อลัน...ผม..”
“ไปไหน ไปด้วย” ไรน์บอกย้ำน้ำตาคลอ
“แต่ว่า...”
“ไปด้วยกัน มันจะไปได้ไกลแค่ไหน ก็แค่นั้น แต่ว่าวันนี้ตอนนี้ ขออยู่ด้วยกัน 3 คน กลาส ไรน์ และผม” อลันบอกขณะที่เดินเข้ามาหา

กลาสพยักหน้า....ยิ้่มอ่อนๆ
ขอแค่วันนี้อยู่ด้วยกัน 3 คน....

*-*-*-จบตอนที่42*-*-*-

เหลืออีก 1 ตอนครับ

[anajulia]

น้องไจฟ์คะ
แง้.........เราสามคนอ้ะ

สงสารแต่ก็ดีใจที่ทั้งสามคนยังอยู่ด้วยกัน
แบ่งหัวใจรักเผื่อไรน์จังสักนิดเถอะนะทั้งสองคน พลีสๆ

แล้วก็ น้องมินนาน่าร้ากกกกกกกกกกกก ดูแลมิคกี้คนดีดีๆนะคะ ถ้าเป็นคนนี้ พี่นุ่นยอมให้ คริคริ

..............น้องไจฟ์ดูตรงนี้นะคะ
แก่นกายของอลันเริ่มอุ่นร้อนเสียดสีที่ด้านหลังของอลัน (อลัน.....อลัน???)

[from_mars]

 :z13:ตามมาอ่าน แปะไว้ก่อนเดี๋ยวมาเม้นท์นะจ๊ะ
====
วันนี้เป็นวันที่ปลอดโปร่ง โล่งสบายที่สุดในรอบสามอาทิตย์ พี่เลยอ่านได้ตอนกลางวัน
ฝากความคิดถึง ถึงน้ำชาด้วยนะจ๊ะ...พี่แก้ว อบต. ก็คิดถึงสองหนุ่มเช่นกันจ๊ะ คิคิ

อยากให้ไรน์ได้อยู่สามคนแบบนี้นานๆ รักน้องบ้างสักคนละหน่อยก็ยังดี...อยู่ไปจนกว่าจะไม่รู้จะอยู่ยังไงนี่แหละ!!
เริ่มจากสงสาร แล้วค่อยพัฒนามาเป็นผูกพัน ก็โอเคนะ แม่ยกรับได้ อิอิ

สองหนุ่มก็ช่างพูดแถไถไปได้น่ารัก แบบนี้ ไรน์ไม่หลงก็ไม่รู้จะว่าไงละ 555

จะจบแล้ว....เร็วเนอะ (เหรอออออ) 555 รออ่านนะครับไจฟ์

[a_tapha]

 

[MyTeaMeJive]

พี่นุ่นครับแก้ไขแล้วนะครับ
พี่แก้ว อบต.ครับ น้องทีคิดถึง
a_tapha ครับ อีโมตัวนี้อีกแล้วเหรอ..

ขอบคุณครับ

[greenoak]

แปะไว้ก่อนนะครับไจฟ์

เดี๋ยวดูแฮรี่ (รอบ 11 โมง) จบแล้วจะกลับมาอ่านครับ

ยัง +1 ไม่ได้นะ ยังไม่ครบวันเลย

[heefever]

เราสามคน กลาสกับอลันรักกัน
แต่ไม่มีใครรักไรน์ ที่อยู่ด้วยเพราะความสงสาร

ไรน์น่าสงสารเนอะ



มิคกี้มีสะใภ้แล้ว 

[pinkky_kiku]

แอบกลุ้มใจ เง้อออ สรุปว่า จะอยู่ 3 คนจริงๆใช่มั้ยนิ
แต่เราว่าดีแล้วหล่ะ เพราะถ้าขาดใครคนใดคนหนึ่งไป
มันก็จะไม่โออ่ะ พาร์ทนี้วินวิน กะลีโอ น้อยจัง
แต่มิคกี้ น่ารักนะ ชอบมินนาก็บอกเต๊อะ
หวงซะ 

[yayee2]

มิคกี้แม้จะพลาดจากพี่คนสวย
ก็ยังมีน้องน่ารักมาดามใจ แต่ไรน์
ได้แค่ความสงสาร อ่ะพยายามคิดบวกว่า
ก็ยังดีเนอะ ดีกว่าไม่มีใครเลย
น้องไจฟ์คะ ถ้าพี่เป็นไรน์ พี่จะทำใจได้ไหมนี่แบบเนียะ

[greenoak]

ไจฟ์ครับ ชอบตอนนี้จัง อ่านแล้วมีความสุข
เหมือนทุกอย่างจะลงตัวแล้ว

มิคกี้ก็น่ารัก

อลัน กลาส และไรน์ก็เหมือนจะตกลงกันได้

เฮ้อ...จะจบแล้วจริงดิ
ไม่อยากให้จบเลยครับ...จริงๆ นะ



กอดน้องทั้งสอง(ไจฟ์กะที)ด้วยความรักครับผม 

[Little Devil]

สนุกมาก..ความรัก..ความเข้าใจ และมิตรภาพ
+1

[w1234]

 
กลาส อลันไรน์ รักของ3คนนี้ตกลงกันได้ใช่ป่าว

[หมวยลำเค็ญ]

จะจบแล้วอ่า นึกแล้วก็ใจหาย มีเขียนต่อเรื่องใหม่หรือยังคะ
หายากที่คนแต่งจะมาโพสให้ทุกวัน ไม่ค้างให้เก็บไปจิ้นเอง
ยังไงจบแล้ว อย่าลืมตอนพิเศษนะคะ 

[takara]

โฮ  มะอยากให้จบเลย มะอยากให้มีบทสรุปของทั้งสามคนด้วย