ขอเม้นท์เรื่องของไรน์ก่อนนะคะ เพราะเป็นสิ่งที่กรีดหัวใจดิฉันมากที่สุด แบบมันค้างเหมือนก้างปลาติดคอ? เหมือนกับเสี้ยนที่ปักอยู่ตามซอกเล็บ? เหมือนขี้หูที่ไม่ได้แคะมาเป็นเดือน (อี๋
)
อันนี้คือสิ่งที่ดิฉันคิดนะคะ
หนูไรน์ไม่ได้รับความรักจากใครเลยใช่ไหมคะ? คือสรุปแล้วแม้ว่าจะวิ่งตามความรักจากกลาสแทบตายแต่ก็ได้มาแค่ความสงสาร และการที่บอกว่าขออยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขเฉพาะวันนี้ วันข้างหน้าจะเป็นเช่นไรก็ไม่ต้องห่วงนั้น ไรน์มีความสุขจริง? กลาสไม่เคยรักไรน์เลยสินะคะ และความสงสารก็จะยังคงเป็นความสงสารอยู่อย่างนั้นใช่ไหมคะ ดิฉันเจ็บแทนทุกครั้งเลยค่ะเมื่อไหร่ที่อลันและกลาสพร่ำคำรักกัน แม้ว่ากลาสจะไม่เคยพูดว่ารักตอบอลัน แต่พออ่านแล้วรู้สึกได้ว่า กลาสมีความรู้สึกที่พิเศษและสวยงามกับอลันอยู่มากและคงจะพัฒนาไปเป็นความรักในอนาคต(?) แต่สำหรับกรณีของไรน์ มันมีแต่จะดำดิ่งลงเหว (? ที่ใส่เครื่องหมายคำถามเพราะมันเป็นความคิดของดิฉันไงคะ ไม่ใช่สิ่งที่ตัวละครคิดหรือรู้สึก ไม่แน่ใจเหมือนกัน เอ๊ะ ยังไง) เหมือนกลาสเคยพูดไว้ครั้งหนึ่งใช่ไหมคะว่า กับไรน์นั้น เขาสามารถปลดปล่อยได้ที่สุด มันเป็นสิ่งที่โหดร้ายมากค่ะ จะไม่บอกว่าเห็นแก่ตัวหรอกนะคะ เพราะไรน์เขาเป็นฝ่ายยินยอมที่จะอยู่ในสถานะนั้นเอง แต่เหมือนดิฉันเป็นพวกยึดติดหรือเปล่าที่ว่าการรักกันมันเป็นเรื่องของสองคน เกิดขึ้นกับคนสองคนในชั่วระยะเวลาหนึ่ง กรณีของน้องคุ๊กกี้กับพี่แม็กและอีกพี่คนนึง (กรี๊ด ลืม โทษทีค่ะคุณไจฟ์ บังเอิญว่าชอบพี่แม็กเป็นพิเศษ หุหุ) นั้น ดิฉันรับได้ และชอบเรื่องนั้นมาก หรือมันอาจจะเป็นเรื่องที่ลงตัวและแฮ็ปปี้หรือเพราะมันเคลียร์ทั้งสองฝ่ายหรือยังไงไม่ทราบ แต่พอมาเรื่องนี้ ดิฉันกลับมีข้อกังขาและไม่สามารถหาข้อสรุปให้กับตัวเองได้เสียที
สุดท้ายสิ่งที่ไรน์เป็นก็คือเงาจางๆของความสงสารและเห็นใจ มันเจ็บมากที่ต้องอยู่ในที่แห่งนั้นโดยที่รับรู้ว่าตนเป็นเพียงส่วนเกิน หากกลาสหวังดี และสงสารไรน์จริง และไม่ใช่เพราะเพียงต้องการเก็บไรน์ไว้สนองตนเอง ก็ควรจะปล่อยไรน์ไปได้แล้ว เลิกสงสารและให้เขาไปเจอคนอื่น เลิกให้ความหวังเสียที อีกอย่างที่กวนใจดิฉันมากก็คือ ทำไมนะ ทำไมกลาสต้องทำเป็นแสดงความรำคาญทุกครั้งเมื่อเรื่องนั้นเกี่ยวกับไรน์ โอเค ไรน์อาจจะเป็นคนที่ทำตัวน่ารำคาญบ้างในบางครั้งแต่...แอร๊ย หงุดหงิดค่า
แม้จะบอกว่า ให้อยู่ในสภาพนี้ไปจนกว่าจะทนไม่ไหว แต่ก็นะ แอร๊ย หงุดหงิดค่ะ หงุดหงิด นี่เป็นความคิดเห็นนะคะ เพราะดิฉันอินค่ะ อินมากๆ หวังว่า คุณไจฟ์คงไม่ feel offended นะคะตัวเอง อิอิ
เอาล่ะ ได้เอาเรื่องเครียดออกจากอกแล้วก็มาถึงเรื่องความชอบ
ชอบมิคกี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์ คนอะไรน่ารัก รั่ว ปัญญาอ่อน ต๊องค์ บ๊อง แต่ก็ดูเก่งและกร้านโลก เข้าใจโลกในคราวเดียวกัน มองโลกในแง่บวก และรักเพื่อน โอ้ว แม่เจ้า โดนมากค่ะ น่ารักจนดิฉันอยากจะเอามาทำพวกกุญแจ
น้องมิคกี้กับน้องวินวินเหมือนกล้วยหอมจอมซน บีหนึ่ง กับ บีสอง เลยค่ะ น่าร๊ากทั้งสองคนเลยง่ะ
เริ่มแรกที่อ่าน เชียร์อีตาพี่ลีโอนะคะ และก็เชียร์ขึ้นด้วย แต่ฮีมาตกม้าตายหรืออีกนัยหนึ่งก็คือทำให้ดิฉันเริ่มไม่มั่นใจในตัวฮีก็ตอนมีเรื่องน้องไรน์กับเรื่องยัยนั่น(หมั่นไส้จัดจนไม่อาจจำชื่อชีได้ แอร๊ย
) อะไรกัน! ในเมื่อบอกว่ารักทำไมทำตัวเป็นพ่อค้าดอกไม้ริมทางอย่างนั้นคะ แต่ก็ทำตัวดีและพิสูจน์ว่ารักมั่นคงต่อน้องวินวินจนดิฉันใจอ่อนและเห็นว่าฮีก็อบอุ่นและน่ารักดีเหมือนกันนะ ก็แหม...น้องวินวินรักพี่ลีโอ ดิฉันก็อดที่จะรักไปด้วยไม่ได้นี่คะ คุณไจฟ์ก็ อิอิ
สุดท้ายอยากจะกรี๊ด
กรี๊ดเรื่องอะไร
ก็กรี๊ดมากๆเมื่อรู้ว่าในนิยายเรื่องนี้ ส่วนหนึ่งของหนูวินวินมาจากน้องที แอร๊ย ถ้าอย่างนั้นนิยายเรื่องนี้ก็เป็นเหมือน "ของขวัญ" จากคุณไจฟ์ให้น้องทีละสิคะ?
อยากจะกรี๊ดดังๆว่า โรแมนติกมากค่ะ
ยังไงดี คือ มันน่ารักมากค่ะ โอ๊ย ขอไปกรี๊ดในห้องน้ำก่อนนะคะ ไม่ไหวแล้ว
สุดท้ายขอขอบคุณอีกครั้งค่ะคุณไจฟ์
ตอนนี้ขอตัวไปอ่านนิยายอีกเรื่องของคุณไจฟ์ก่อนนะคะ ไล่อ่านมาสองวันแระ วันละเรื่อง อิอิ แบบว่าติดอย่างแรง ติดจนไม่สามารถถอนสายตาจากหน้าจอคอมได้ว่างั้น หึหึ
กอดคุณไจฟ์และน้องที
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
