"Don't Leave Me Alone"
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: "Don't Leave Me Alone"  (อ่าน 245129 ครั้ง)

ออฟไลน์ punchnaja

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3354
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +383/-5
สุดยอดดด ความสัมพันธ์ของสามคนนี้ดูสับสน แต่ก็เข้าใจกันและกันดีแฮะ แถมดูแคร์กันมากเหมือนกัน อืม...เป็นความสัมพันธ์ที่แปลก แต่ดูมีความสุขดีแฮะ

จะรอตอนต่อไปค่ะ^^

Gohan

  • บุคคลทั่วไป
ใครก็ได้ เอาไอ้คุณจิวไปหมกพงหญ้าข้างทางที
ทำร้ายจิตใจกันเห็นๆ สงสารไรน์จัง 
กลาสเอ๊ย...แค้นนี้ต้องชำระ~~~  :m31:

ถ้าจะมีคนที่ดีกว่ากับไรน์มากกว่าผม...
หึหึ คิดได้ แต่ปล่อยให้ไปจริงๆ มันยาก  :เฮ้อ:

รออ่านต่อไป ขอบคุณนะครับ น้องชาย ^^

LoveBaBy

  • บุคคลทั่วไป
ไอ่คุณจิวบ้า ไอ่คุณจิว.... ไอ่ ไอ่ ไอ่

สงสารไรซ์จัง ตอนนั้นคงจะเสียใจด้วยใช่มั้ยที่กลาสหันลังให้อ่า

อย่าน้อยใจกลาสน๊า

กลาสต่อไปต้องไม่ให้คลาดสายตาะนะ อิอิ

โอ๊ะ!! จะจัดเต็มหรอตัวเล็ก อิอิ รอ รอ รอ

แต้งกิ้วจ้า

ออฟไลน์ MyTeaMeJive

  • MyTeaMeJive
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1894
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3313/-9
(ต่อครับ)
เรื่องของไรน์ 3

  
รถตู้เข้ามาจอดที่หน้าบ้านพักในตอนค่ำ ทั้ง 2 คนอาบน้ำกินข้าวเสร็จก็มานั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันเหมือนเคย
“พรุ่งนี้ไรน์ไปทำงานได้มั้ย” กลาสบอกเมื่อเอนตัวลงนอนหนุนตัก
“ได้สิ นายไปซ้อมดนตรีไหวมั้ยล่ะ”
“ไหวสิ”
“น่าจะพักอีกสักนิด”
“พักอะไรนักหนา เสียดายเงิน”
ไรน์ตีแขนใหญ่ๆดังเพี๊ยะ “มันอ้อนได้แป๊บๆ กลายเป็นไอ้เด็กบ้าอีกละ”
“ก็มันจริงนี่ ผมไม่ได้ทำงานประจำนะ ถ้าคนไม่จ้าง หมดสัญญากับค่ายคงต้องเปลี่ยนจากเล่นตามงาน เป็นแยกวงไปเล่นไปเป็นตามร้านอาหารแล้ว”
“เขียนเพลงขายสิ นายทำได้นี่นา”
กลาสนิ่งมองหน้าจอโทรทัศน์ “คงต้องเป็นอย่างนั้น ไรน์จะอายคนมั้ยถ้าต้องอยู่กับคนเขียนเพลงจนๆ”
โดนตีอีกเพี๊ยะ จนต้องลูบแขน
“เหอะ อย่ามาดูถูกกันให้มากนัก”

ละครใกล้จบอลันถึงได้กลับเข้าบ้าน ส่งกล่องกระดาษให้ไรน์
“อะไร”
“ช็อตกัน”
อลันบอกขณะที่ถอดเสื้อนอกใส่ใม้ แล้วแขวนไว้ที่ราว ถอดไทค์แล้วแกะกระดุมเสื้อ
ไรน์มองกล่อง แล้วหันไปมองกลาส
“ผมขอให้อลันหามาให้ไรน์น่ะ ทีแรกคิดว่าจะได้ของวันพรุ่งนี้...”
กลาสหยุดพูด เมื่อไรน์ผุดลุกขึ้น เดินกลับขึ้นไปที่ห้องนอน เสียงปิดประตู มาพร้อมกับเสียงร้องไห้โฮ
กลาสพลอยมองหน้าอลัน เพราะไม่เข้าใจ
“ปล่อยสัก 2-3 นาที”
อลันบอกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า ล้างมือ แล้วดื่มน้ำ ดูผิวเผินเหมือนว่านักจัดการมืออาชีพไม่ได้สนใจเสียงร้องไห้ของคนที่อยู่ในห้องนอน แต่แท้ที่จริงกำลังปล่อยให้ไรน์อยู่กับตัวเองสักพัก พร้อมไปกับที่อลันเองก็ต้องเตรียมคำพูดที่ชัดเจนเหมือนกัน
ขณะที่กลาสคนใจร้อนอยากวิ่งขึ้นไปทุบประตูถาม ว่าจะอะไรนักหนาก็แค่ปืนไฟฟ้าเพื่อป้องกันตัวเอง ถึงเมื่อคืนจะเจอเรื่องเลวร้ายมา แต่มาจนถึงตอนนี้ ไรน์น่าจะรู้แล้วนี่ว่า จะปล่อยให้เรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้นซ้ำอีกไม่ได้

อลันก้าวยาวๆ ขึ้นไปที่ห้องนอน เสียงร้องไห้เบาลงแล้ว มือใหญ่เคาะประตูเสียงดัง
“ไรน์”
“.......”
“เปิดประตู”
“......”
อีกฟากหนึ่งของประตู ไรน์เดินเข้ามาแล้วกลับนั่งกอดเข่าหลังพิงประตู
“ไม่เปิดก็ได้ งั้นผมขอให้ไรน์ฟังผม คนเลวคนนั้นอาจทำเพราะดูถูกไรน์ คิดว่าเป็นเหมือนกับคนที่เขาเคยพบเจอมา แต่ที่กลาสบอกให้ผมหาปืนไฟฟ้าให้ หรือ ที่ผมโดดงานไปเอาของมาให้ในวันนี้ ไม่ใช่เพราะว่าเราดูถูกไรน์เลยนะ แต่เพราะว่าเรารักและเป็นห่วงไรน์ต่างหาก”
ไรน์หันมามองประตู พลิกตัวนั่งหันข้างแนบหูกับแผ่นไม้
“ไรน์ กี่ครั้งแล้วที่ยอมให้คนอื่นทำร้ายตัวเองแบบนี้ ไรน์ยอมให้เทียร์ทำร้ายเพราะรักคุณลีโอ ยอมให้คนๆนั้นลวนลามเพราะรักกลาสไม่อยากให้กลาสมีปัญหาในการทำงาน แต่ผมถาม ถ้ามีคนมาตบตีไรน์ หรือมาลวนลามโดยที่เขาไม่เกี่ยวกับคุณลีโอ หรือกลาส ไรน์จะยอมให้เขาทำง่ายๆมั้ย”
“ไม่” เสียงตอบเจือสะอื้น ดังพอให้ได้ยินมาถึงคนนอกห้อง
“ไม่แล้วเป็นบ้าอะไร ร้องไห้ทำไมอีกเนี่ย” กลาสตะโกนสวนขึ้นมาจนอลันต้องคว้าข้อมือให้หยุด
“ชั้นอายนี่ ไอ้เด็กบ้า โดนทำอย่างนั้น คนตั้งมากมาย กลาสอยู่บนเวที ชั้นได้แต่มอง อยากด่ามัน ทืบมันที่ดูถูกกัน อยากเรียกกลาสให้ลงมาหา แต่ก็ไม่กล้า เพราะเขาเป็นคนจ้างกลาสมาทำงาน”
ไรน์พูดไปสะอื้นไป ขณะที่กลาสได้แต่ฮึดฮัดรู้สึกโกรธคนทั้งโลก
“ไรน์ เปิดประตู”

ไรน์เปิดประตูออกมา น้ำตานองหน้า อลันส่งผ้าเช็ดหน้าให้ ขณะที่กลาสดึงมือไปนั่งที่ขอบเตียง
“อะไรก็ไม่รู้ อยู่ดีๆก็ร้องไห้”
“ไม่คิดว่าชั้นกำลังกลั้นมันเอาไว้ แล้วทำเป็นลืมมือที่น่าขยะแขยงนั้นหรือไง” ไรน์หันมาเถียง
เถียงมากลาสก็เสียงดังกลับ “ก็เมื่อคืนผมก็ทำให้แล้วไง”

“หยุดก่อนเลยทั้ง 2 คน” อลันกำลังรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังแก่กว่าเดิมอีก 10 ปี
“ก็มัน..ไอ้เด็กบ้า คุยกันรู้เรื่องได้ไม่ถึงวันมันก็บ้าอีกแล้ว”
“แต่ก็เพราะรักไอ้เด็กบ้าไม่ใช่หรือไง ถึงได้ไม่กล้าหันไปชกไอ้บ้านั่นน่ะ”
ไรน์ปล่อยโฮอีกทีจนกลาสต้องดึงมากอดซุกไหล่
อลันนั่งลงอีกด้าน มือใหญ่จับที่ไหล่ของไรน์ไว้
“ที่สำคัญก็คือไรน์ต้องรู้จักปกป้องตัวเอง เราทุกคนมีศักดิ์ศรีเท่ากัน ยอมให้มันทำแบบนั้นได้ยังไง แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องน่าอายเลยนะที่ผู้ชายจะใช้ปืนไฟฟ้าน่ะ”
“แต่ชั้นอาย อายที่โดนทำอย่างนั้น อายกลาส อายอลัน อายเพื่อนของกลาสด้วย ชั้นเป็นผู้ชายนะ ยังไงชั้นก็เป็นผู้ชายอ่ะ”
“งั้นต่อไปถ้ามีใครทำอะไรอย่างนี้อีก ช่วยชกมันสักหมัด ไม่ก็ช็อตไฟฟ้ามันให้มันรู้ว่า เราไม่ได้ง่ายจะได้มั้ย” อลันตบไหล่เบาๆ
“อือ” ไรน์พยักหน้าเช็ดน้ำตาป้อย
“ไม่ต้องกลัวว่าผมจะไม่มีงาน เพราะผมก็มีสิทธิ์เลือกที่จะไม่รับงานนายจ้างเลวๆได้เหมือนกัน”
“แล้วคนอื่นเขาจะว่ามั้ยล่ะ”
อลันขยี้ผมอ่อนนุ่มเบาๆ “ที่เรารู้ว่าไรน์ถูกคนทำไม่ดีน่ะ มันสำคัญกว่า”
ไรน์ห่อไหล่ เอียงหน้าหมดแรง “แต่มันแย่มากเลยนะ เป็นผู้ชายแล้วมาโดนล้วงโดนควักแบบนี้น่ะ ก่อนหน้านี้โดนผู้หญิงตบ แล้วมาโดนไอ้บ้านี่อีก ทำไมชั้นมันห่วยได้ขนาดนี้นะ”
อลันตบไหล่บางเบาๆ แล้วลุกขึ้น “ไปล้างหน้าไป บทเขาจะไม่โกรธไม่นอยด์ทำยังไงก็ไม่โกรธไม่นอยด์ แต่บทจะเป็นขึ้นมา...”
“จะมาว่าชั้นแก่แล้วอารมณ์ผันผวนอีกล่ะสิ”
“อ้าว...คราวนี้พูดเองนะ” อลันดักคอ ยิ้มกว้าง
ไรน์ยิ้มขื่นๆ หันมามองคนที่นั่งข้างที มองคนที่ยืนอยู่ใกล้ประตูอีกที “ชั้นกลายเป็นป้าคิดลบไปซะแล้ว”
“ไม่หรอก” กลาสบอก “มันไม่ใช่คิดลบ ไรน์ยังเป็นคนเดิมที่รักแล้วยอมได้ทุกอย่างเหมือนเดิม”

-*-*-

หลายวันถัดมาที่หอศิลป์มีงานใหญ่ ไรน์วุ่นวายกับการเตรียมงานต้อนรับนักการเมือง นักธุรกิจ เหล่าเซเล็ปคนดังมาตั้งแต่เช้า
แต่พอสี่โมงเย็นกลาสก็แวะมา ไรน์ผละจากกลุ่มพริตตี้มาหา “มีอะไร”
“กุญแจบ้าน” กลาสบอกแล้วส่งกุญแจให้ ไรน์ถึงได้เพิ่งนึกออก
“อร๊าย ขอบใจมาก”
“เมื่อเช้าอลันเปิดประตูให้ล่ะสิ”
“เออสิ ขอบใจมากนะ”
“แล้วจะไปญี่ปุ่นเมื่อไหร่”
“อีกเดือนนึง รู้จากไหน”
“คนแถวนี้บอกว่า มีคนต้องไปอบรมงานญี่ปุ่นเดือนนึง”
“เหอะ กะจะเซอร์ไพรซ์ซะหน่อย” ไรน์ทำตาขวางหาเรื่องไปทั่ว
“เซอร์ไพรซ์ทำไม ผมไม่ได้ไปด้วยซะหน่อย แล้วไรน์กับอลันก็ไปโน่นนี่อยู่ตลอด”
“อย่างกับตัวเองอยู่ติดบ้านนี่”
“งั้น...ไว้ได้หยุดพร้อมกัน เราไปเที่ยวกันดีมั้ย”
“โห...มันจะมีวันนั้นมั้ยเนี่ย ยิ่งนานตำแหน่งการงานใหญ่โต ยิ่งหาเวลาหยุดพร้อมกันได้ยาก”
กลาสหันไปมองรอบๆ แล้วหันมาบอกกับไรน์ก่อนที่จะกลับออกไป
“ดูแลตัวเองด้วย”

กลาสเดินกลับออกไปเอารถที่ลานจอดรถแล้วขับกลับมาที่บริษัทค่ายเพลง เพื่อซ้อมเพลงที่คาดว่าจะใช้เวลานานหลายชั่วโมง จนเกือบ 2 ทุ่มพี่ผู้จัดการที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องประชุมร่วมกับทีมงานคนอื่นๆก็ตรงดิ่งมาที่ห้องซ้อมของกลาสแล้วบอกว่า แจ้งเรื่องที่เกิดขึ้นกับไรน์ให้ผู้จัดการคนอื่นเพิ่มความระมัดระวังให้มากขึ้น
“มันไม่มีอะไรใหม่ สำหรับวงการนี้กับไอ้พวกมีเงินมักมากกามา เราประมาทเอง” พี่ผู้จัดการสรุป แล้วมองโทรศัพท์มือถือที่มีข้อความเข้ามา
“ไรน์อยู่หอศิลป์ใช่มั้ย”
“ครับ”
“งานวันนี้ไอ้จิวมันไปด้วย”
กลาสวางกีตาร์ผุดลุกขึ้นทันที จนไอ้เกรียงหัวหน้าวงต้องคว้าข้อมือ “โทรศัพท์ไวกว่า ไปตอนนี้กว่าจะถึงงานก็เสร็จแล้ว”
หนุ่มร็อคกดโทรศัพท์หาไรน์ มีสัญญาณเรียก แต่ไรน์ไม่ได้กดรับ

ไรน์ต้อนรับเหล่าเซเล็ปคนดัง พาเข้าชมงานอย่างไม่มีขาดตกบกพร่องเหมือนเคย แม้จะรู้มาตั้งแต่เช้าว่า หนึ่งในรายงานชื่อแขกผู้เกียรติที่มาร่วมงานคือใคร
ก็อย่างที่อลันและกลาสบอกน่ะแหละ เราต้องระวังตัวของเราเอง จะมารอให้ใครมาปกป้องเราได้ยังไง
เมื่อคุณจิวก้าวเดินเข้ามาที่ห้องโถง ไรน์สวัสดีพาเข้างานตามหน้าที่
ดวงตาที่เหมือนจิ้งจอกจ้องมองมา แต่ที่ทำได้คือการประสานมือปั้นยิ้ม แล้วทำหน้าที่ต่อไปให้เสร็จ หลบมือที่เหมือนปลาหมึก ไม่ตอบคำถามเมื่อคุณจิวพูดเบาๆ ที่จะทำให้ต้องขยับเข้าไปใกล้
ใจอยากเกี่ยงให้คนอื่นรับหน้าที่นี้เหมือนกัน แต่ถ้าเป็นเจ้าหน้าที่ผู้หญิงคนอื่นโดนมันลวนลามล่ะ นั่นยิ่งเลวร้ายเข้าไปใหญ่
....ขนาดชั้นมีผัวแล้วชั้นยังขยะแขยงเลย ให้พวกสาวซิงสาวโสดพวกนี้มารับมันไม่พากันลาออกจากงานกันหมดหรือไง.....

เมื่อการแสดงบนเวทีเริ่มขึ้น ไรน์กลับออกมาจากห้องประชุม เพื่อเก็บงานที่ด้านนอก จะยังไงก็ผู้ชายน่ะนะ งานใช้แรงประเภทยกกล่องยกลังไม่ได้เกี่ยงใครอยู่แล้ว
...จะเกี่ยงไปทำไม เหลือแต่กล่องเปล่า....กร๊าก...
เก็บของไว้ที่ห้องแม่บ้านเสร็จ เพิ่งนึกได้ว่าโทรศัพท์ปิดเสียงไว้ มีโทรศัพท์ทั้งของกลาส และอลันเข้ามา
เดาเข้าข้างตัวเองว่า ทั้งคู่อาจโทรมาเรื่องงานวันนี้น่ะแหละ
ไรน์เดินเลี่ยงออกมาที่สวนหย่อมเล็กๆ ด้านข้างเพื่อโทรกลับหากลาสก่อน
แต่ที่สวนสาธารณะมีคนขับรถหลายคนนั่งสูบบุหรี่อยู่ ไรน์ส่งยิ้มแล้วเดินเลี่ยงห่างออกมาอีกนิด
“โห คุณนาย กว่าจะโทรกลับได้นะ” สามีเด็กตะโกนใส่โทรศัพท์จนต้องดึงออกห่างจากหู
“มีอะไร เสียงอย่างกับฟ้าผ่า”
ถ้าเขาโกรธมาเราต้องทำฮาเข้าไว้ อย่าโกรธพร้อมกัน เพราะมันจะพังทั้งคู่
“ไอ้จิวไปงานนั้น”
“เออ เจอแล้ว”
“แล้วเป็นไงมั่ง”
“ก็พอรู้แล้วก็เลี่ยงๆ ไง ยังห่วงพวกเด็กๆเหมือนกัน”
“ห่วงตัวเองเหอะคุณนาย เกิดมันติดใจของแปลก”
“มาตบกันเลยดีกว่า มาไอ้เด็กบ้า พูดมาแต่ละคำ”
ได้ยินเสียงหัวเราะผ่านมาตามคลื่นความถี่ ทำให้ไรน์พลอยยิ้มตาม
“เป็นห่วงเหรอ”
“เออ ระวังตัวด้วย”
“ย่ะ แล้วอะไรอีก”
“อย่ายอมให้ใครเอาเปรียบ เมียที่ผัวภูมิใจคือเมียที่รู้จักสู้คน”
“เออ” คำตอบรับที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แล้วกดวางสาย หันกลับมาแล้วเดินออกมาจากสวนเล็กๆ วนอ้อมหอศิลป์ไปทางด้านหลัง
เสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้ทำให้ไรน์หันมามองแล้วยืนนิ่ง
“ทางเข้าผู้ร่วมงานเชิญด้านหน้าครับ ทางนี้ไปห้องเก็บของ”
“แต่ผมอยากคุยกับไรน์” คุณจิวก้าวเดินเข้ามาใกล้
ไรน์ก้าวเท้าไปด้านข้าง ตรงนี้เป็นช่วงหัวมุมอาคาร หากเดินย้อนกลับไปอีกนิดเดียวก็จะพ้นมุมตึก คนที่นั่งสูบบุหรี่อยู่จะมองเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
เหมือนจิวจะเดาความคิดได้  แขนแข็งแรงยกขึ้นขวาง ไรน์ต้องก้าวเท้าถอย เหมือนได้ยินเสียงฝีเท้าใครหลายคนเข้ามาใกล้
“นี่ อย่าคิดว่าทำกับผมได้ครั้งนึงแล้วผมจะต้องยอมไปเรื่อยๆนะ”
จิวยกยิ้มที่มุมปาก “ไม่คิดว่าผมชอบคุณหรือไง”
“ไม่คิด แล้วก็อย่ามายุ่งกับชั้นอีก เรื่องวันนั้นถือว่าทำทาน”
“แต่เป็นการทำทานที่ ผู้รับติดใจมากเลยนะ” สีหน้าท่าทางของคุณจิวแสดงถึงความพอใจอย่างชัดเจน “ผมไม่เคยเจอคนแบบไรน์มาก่อน”
“แต่ชั้นไม่อยากเจอนายอีก หลบไปชั้นยังมีงานต้องทำ” ไรน์ขึ้นเสียง เอาวะให้มีคนได้ยินได้เห็นไปเลย

....ตัวมันเองยังไม่คิดจะรักษาหน้าตัวเอง ทำหื่นใส่คนไม่เลือกหน้าได้ กูจะไปแคร์ทำไม...
ไรน์ก้าวขาหลบ แต่คุณจิวคว้าแขนกระชากกลับมาหา
หมัดซ้ายที่เงื้อขึ้นถูกดักตั้งแต่กลางอากาศแล้วบิดไขว้หลัง ดันร่างผอมบางเข้ามาติดอกกว้าง
“ผมไม่เข้าใจ ครั้งก่อนที่เจอกัน คุณดูไว้ตัวแต่ก็ตามใจผมไม่ใช่เหรอ”
“ชั้นไม่ได้ตามใจ ไอ้บ้า ปล่อย” ไรน์ดิ้นขลุกขลัก
“ไม่ได้ตามใจแล้วเรียกว่าอะไร รู้มั้ยไรน์ตัวหอมมาก ไม่เคยเจอคนที่ให้ความรู้สึกว่าสะอาด และเป็นของต้องห้ามเท่าไรน์มาก่อนเลย”
“ของต้องห้าม ก็ห้ามสิโว้ย” ไรน์ต้องตะโกน เตะเข้าที่หน้าแข้งของคุณจิวแล้วตามด้วยอีกเท้าเข้าที่หว่างขา จนคนรูปร่างสูงใหญ่ทรุดตัวกุมเป้ากางเกง สีหน้าบรรยายได้ยาก
“เหอะ ผัวสั่งลุยย่ะ”
“อะ...ไรน์ ชั้น จะ บอก เรื่อง มือกีตาร์นั่น”
คำพูดขาดๆ หายๆ ที่ทำให้ไรน์ยืนนิ่งขึง
“มือกีตาร์ทำไม”
คนตัวโต แต่งกายสุดเนี้ยบหัวจรดเท้าก้าวเดินออกมาจากมุมตึก คาดว่ายืนดูอยู่นาน ด้านหลังยังมีกลุ่มคนขับรถอีกหลายคน และยามยืนอยู่
“แก เป็น ใคร”
“ผัวของไรน์” อลันพูดนิ่งๆ ก้าวเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆ
ดวงตาของจิวดูสับสน
อลันโอบเอวบางเข้ามาใกล้ แล้วก้มลงจูบคนหน้าหวาน ส่งยิ้มให้กันอีกที
“เก่งมาก อย่ายอมให้ใครมาทำร้ายเราได้” อลันหันกลับไปหาคุณจิวอีกครั้ง “หล่อ รวยนักก็ไปหาจีบเอาใหม่ อย่ามายุ่งกับเมียคนอื่น” รองเท้าหนังคู่สวย มันวาว ที่มดยังต้องลื่นตกลงมาตายงัดเข้าที่ปลายคางจนคุณจิวหน้าหงาย

อลันหันกลับมาหาไรน์ สวนกับคนขับรถของคุณจิวที่วิ่งเข้าไปดูเจ้านาย

พอเดินพ้นออกมาไรน์ก็ถามเบาๆ “มายังไง”
“รถไฟฟ้า”
“ไม่ใช่สิ หมายถึงว่า ทำไมถึงมา”
“ก็โทรมาแล้วไม่รับสาย ผมจะขับรถมาเองก็กลัวว่างานจะเลิกเสียก่อนเลยมารถไฟฟ้า เจอลูกน้องไรน์เขาบอกว่าออกมาโทรศัพท์แถวสวนหย่อม แล้วก็ชี้บอกจนมาถึงนี่แหละ”
“โชคดีที่นายมา”
“อืม ผมก็รู้สึกว่าดีแล้วที่ตัดสินใจมา”
“ไม่คิดเลยว่าชั้นจะเป็นตุ๊ดใช้กำลัง”
“มันก็ต้องมีบ้าง” อลันบอกแล้วทำความเคารพผู้จัดการที่เดินเร็วๆ ทำหน้าตาตื่นออกมาจากห้องจัดงาน คาดว่าเพราะมีใครเข้าไปแจ้งว่ามีเรื่องทางด้านหลังหอศิลป์
“ไรน์เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ครับ ผมขอโทษด้วย”
“เออ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แล้วทำไมถึงได้เกิดเรื่องขึ้นได้”
“เขาเคย....ทำกับผมตอนที่ผมตามวงดนตรีน้องชายไปเชียงใหม่เมื่อ 2 เดือนก่อนน่ะครับ”
ผู้จัดการยกมือแตะอก “ตาย...หน้าตา ฐานะไม่น่าจะหื่นไม่เลือกเลย”   
ไรน์เหลือบมองมือของอลันที่ยังไม่ยอมคลายออก
“เขาอาจไม่พอใจ”
“เห็นยามว่า มีภาพกล้องวงจรปิดนะ แล้วคนเห็นตั้งเยอะแยะตอนที่เขาดักหน้าล้อมหลังเธอน่ะ ไม่รู้ตัวหรือไง”
ไรน์ส่ายหน้างงๆ หันไปหาอลันอีกที “คงตอนที่ผมมาถามหาไรน์ที่นี่ แล้วมีน้องๆ ที่เขาตามไปด้วยไง”
“เหรอ...ผมไม่รู้หรอก มันเครียดๆ กลัวเตะแล้วเขาไม่ล้ม” แล้วก็รู้แต่ว่าจะต้องหลบให้พ้น แล้ววิ่งกลับมาที่ด้านหน้า ไม่ได้มองหรอกว่ามีคนมองอยู่

งานการแสดงเสร็จสิ้น ประตูห้องประชุมเปิดออกอีกครั้ง อลันยืนอยู่ใกล้ๆ มองไรน์ส่งแขกผู้มีเกียรติขึ้นรถ

ทั้งที่เจ้าตัวเพิ่งเจอเรื่องเครียด ๆแต่ก็ยิ้มแย้มทำงานอย่างไม่บกพร่อง จนกลับเข้าไปที่ห้องทำงานเก็บของ หยิบกระเป๋าสะพาย แล้วเดินมาเอารถที่ลานจอดรถเจ้าหน้าที่
“ช็อตกันอยู่ที่ไหน” อลันถามขึ้นเมื่อนั่งด้านข้าง ส่วนไรน์ขับรถ
“ในกระเป๋า” ไรน์บอกเสียงอ่อย ทำให้อลันต้องทุบหน้าผากตัวเอง
“ไรน์ ช๊อตกันเขามีไว้พกติดตัว ไว้ป้องกันตัวเอง แต่นี่ไรน์กลับเอามันใส่กระเป๋า แล้วเก็บล็อคที่ที่โต๊ะทำงานเนี่ยนะ”
“ก็....”
ไรน์พูดไม่ออก
อลันส่ายหน้า “โอเค แล้วเจอกันที่บ้าน”
จอดรถที่สถานีรถไฟส่งอลันกลับไปเอารถที่ทำงาน ส่วนไรน์เอารถของตัวเองไปเก็บที่บ้าน อาบน้ำเสร็จแล้วก็มานั่งรออลันกลับมาอาบน้ำ แล้วออกไปหากลาสที่คลับด้วยกัน เป็นกิจกรรมร่วมกันยามเมื่ออยู่พร้อมหน้า
“ผมซื้อบ้านใหม่ดีมั้ย” อลันถามขึ้นเมื่อขับรถออกมาจากบ้าน ตรงไปที่คลับที่กลาสเล่นอยู่
“ดีสิ ดี ทำห้องใหญ่ๆ ห้องเดียวเลยนะ” ไรน์ตาวาวท่าทางตื่นเต้นดีใจ
“เป็นชื่อไรน์นะ”
ไรน์ยิ้มเขิน “ไม่เอา เงินนายก็ชื่อนายสิ”
“ไม่เอาเหมือนกัน ให้เป็นชื่อไรน์ จะได้รู้ว่าบ้านนี้ใครใหญ่”
หนุ่มหน้าหวานหัวเราะร่วน “วันนี้วันดีของชั้นหรือไงเนี่ย”
“หัวเราะนะไรน์ ผมชอบเห็นไรน์หัวเราะ”
“อะไรเนี่ย” ไรน์เริ่มทำเสียงแปลกๆ “นายหวานมากมันผิดวิสัย ชั้นระแวงนะเนี่ย”
“อ้าว...เป็นงั้นไป” อลันส่ายหน้าแล้วเลี้ยวรถเข้าลานจอดรถ

คลับที่กลาสกับเพื่อนเล่นดนตรีมีผู้คนแน่นขนัด
มือกีตาร์ร็อคกวาดตาหาแฟนคลับตัวจริงเสียงจริง 2 คนแล้วพยักหน้าทัก ส่งยิ้มแล้วเล่นเพลงต่อไป เสร็จงานก้าวลงจากเวที สาวๆที่กรี๊ดกร๊าดอยู่ขอบเวทีกระโดดหอมแก้ม โอบกอดนักดนตรี

ไรน์ส่งสายตาเชือดเฉือนมาจากระยะไกล ขณะที่กลาสเพียงแต่ยิ้มอ่อนๆ แล้วเรียกเช็คบิลค่าเครื่องดื่ม
กลับมารอที่รถเกือบครึ่งชั่วโมงวงดนตรีถึงได้ออกมา แต่ละคนแยกย้ายกันกลับหรือไปต่อ
กลาสเดินกลับมาที่รถอลัน
ทั้งไรน์ และ อลัน มองเห็นดวงตายาวเรียวที่มองออกไปนอกรถ คำพูดที่ลดน้อยลง ท่าทางห่างเหิน คิดอยู่ว่ามันคืออาการปกติของกลาส คนอารมณ์ขึ้นๆลงๆ ศิลปินจัด
สำหรับอลันแล้วก็แค่รอเวลาที่กลาสพร้อมจะพูด...
แต่ไรน์...ไม่รอ..


ออฟไลน์ MyTeaMeJive

  • MyTeaMeJive
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1894
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3313/-9
เมื่อเข้าบ้านกลาสก็เดินตรงขึ้นไปที่ห้องนอนเล็ก มีไรน์เดินตามไปด้วย
“ทำไมนอนห้องนี้อีกล่ะ ไม่สบายหรือ”
“เปล่า”
“แล้วทำไมล่ะ”
“ก็อยากอยู่ห้องนี้ ไรน์ไปนอนกับอลันเถอะ”
“กลาส เป็นอะไร”
“เปล่า”
ไรน์เดินเข้าไปใกล้ จับข้อมือหนาๆไว้ อลันเดินตามเข้ามาในห้องหยุดยืนมองเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

กลาสมองมือขาวๆที่จับไว้ สีผิวตัดกันชัดเจน

“ไม่มีผม...2 คนอยู่ได้ใช่มั้ย”
“ไม่!” ไรน์กรีดร้อง ปล่อยโฮ

คำที่หวาดกลัวมาตลอด
ช่วงเวลาที่แม้แต่ฝันยังไม่อยากฝัน
ความรู้สึกที่หลีกเลี่ยงให้ห่างไกลอยู่เสมอ

“ไรน์ อลัน ผมขอโทษ”
“ไม่รับคำขอโทษ ไม่ให้ไป เราจะอยู่ด้วยกันไง” ไรน์ร้องตะโกนโผเข้ากอดกลาสไว้แน่น
อลันถามด้วยน้ำเสียงแห้งผาก “ทำไมล่ะกลาส”
“3 คนมันเป็นไปไม่ได้มาตั้งแต่แรกแล้ว”
ไรน์น้ำตาไหลพราก “แต่เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรก เราเป็นแบบนี้มาโดยตลอด แล้วอยู่ดีๆ ทำไมถึงบอกว่าไม่ใช่ เพราะชั้นไม่ดีใช่มั้ย บอกสิกลาส ว่าชั้นต้องทำยังไง”
“ไรน์ อลัน ผม...”
“ถ้าเป็นเรื่องธุรกิจ ผมก็ออกหน้าคู่กับไรน์แล้วไง ถ้าจะมีใครพูดอะไร ผมก็รับไว้ผมไม่สนอยู่แล้ว”
“ดังนั้น ผมถึงได้ควรที่จะไปได้แล้ว”
“กลาส ทุกเรื่องผมตามใจกลาสนะ แต่เรื่องนี้...”
“ก็ไม่เอาแล้ว! ไม่อยู่แล้ว! เข้าใจกันบ้างมั้ยเนี่ย!” กลาสตวาดเสียงดัง แกะมือเหนียวของไรน์ ผลักส่งไปหาอลันที่รับไว้ด้วยสีหน้าตกใจ
“กลาส”
“ต้องให้พูดยังไง ต้องทำยังไง ก็อยู่กัน 2 คนได้แล้ว จะเอาผมไว้ทำอะไร ผมเบื่อ!”

กลาสหันไปเก็บเสื้อผ้าแล้วคว้าของใช้ส่วนตัว กีตาร์ตัวเก่ง แล้วมองไปรอบห้อง
ไม่มีทางเก็บของทั้งหมดได้ภายในเวลาเพียงไม่กี่นาที ทั้งอาจต้องเอารถมาขนของไปด้วยซ้ำ แถมไรน์ยังเข้ามายื้อแย่งของในมือเหวี่ยงทิ้งไปไกล
“ไม่ให้ไป ไม่ๆๆๆ ไม่ให้ไป กลาสอย่าไป ชั้นจะทำตัวดีขึ้น ไม่วุ่นวาย ไม่ทำให้กลาสต้องอายคนอื่น จะเก็บตัวอยู่บ้าน ไม่ตามไปงาน ไม่เสียงดัง จะทิ้งเสื้อ ทิ้งกิ๊บสีชมพูให้หมด จะไปหัดเรียนทำอาหารด้วย กลาสอย่าไปนะ อย่าไป ฮือ...อย่าไป....” ไรน์พร่ำพูดไปแย่งของโยนทิ้งไปด้วย
“พอได้แล้ว!” กลาสหันมาตวาดอีกครั้ง
เมื่อเก็บของไม่ได้ ก็คว้าแค่กระเป๋าสะพายกับกีตาร์
“กลาส...เกิดอะไรขึ้น ทำไม”
“เพราะผมเบื่อ ผมเบื่อเกม 3 คนนี่แล้วผมอยากเป็นคนปกติ เบื่อไอ้ตุ๊ด เบื่อไอ้เกย์ เบื่อคนดี 2 คน เบื่อ!”
ไรน์สะอื้นจนตัวโยน น้ำตาไหลพรากไม่หยุด“ไม่จริง ก็เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน กลาสยังดีกับชั้น ยังเรียกชั้นว่าเมียอยู่เลย ยังให้อลันไปช่วยชั้น”
“ผมไม่ได้บอกให้อลันไป” กลาสหยุดหอบหายใจ หันกลับมามอง ดวงตาแดงก่ำ “อลันช่วยไรน์ได้ ทำให้ไรน์มีความสุขได้ แต่ผมช่วยไรน์ไม่ได้ ทำให้ไรน์มีความสุขไม่ได้ ผมเป็นได้แต่น้องชาย ให้รักมากแค่ไหนผมก็เป็นคนรักไม่ได้ ถึงจะอลันก็เถอะ รักมากแค่ไหนผมกับอลันมันก็ได้แค่นี้แหละ เสียเวลา!”
กลาสกระแทกเสียงใส่หน้าคน 2 คน แล้วผลุนผลันออกไปจากบ้าน
“แล้วกลาสต้องการอะไร ต้องการให้มันเป็นยังไง บอกสิ กลาส อย่าไปเลย....” ไรน์คร่ำครวญ

เกือบตี 3 หมู่บ้านจัดสรรชานเมืองเงียบได้ใจ ได้ยินแต่เสียงรองเท้าของตัวเองกับเสียงร่ำไห้แทบขาดใจจากคนในบ้านหลังเล็กที่ห่างออกไปเรื่อยๆ.....

เสียงร้องไห้แผ่วเบาเหลือเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย บ่อน้ำตาที่ไม่รู้จักขอดแห้ง ร่างผอมบางนั่งเหยียดขายาวพิงกรอบประตูที่ใครคนหนึ่งเดินก้าวเดินออกไป
อย่าถามว่าเขาเดินออกไปเมื่อไหร่ เพราะมันเหมือนเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ เมื่อชั่วโมงที่แล้ว และเมื่อ 1 นาทีที่ผ่านมา
แขน ขาไม่มีเรี่ยวแรง ไม่รู้จักหิว อิ่ม ง่วง เพลีย
ดวงตายังมองเห็น หูยังได้ยินถ้อยคำ สมองยังจดจำ

มองผ่านเข้าไปในบ้าน คนอีกคนที่เคยถูกตราหน้าว่าไม่มีหัวใจเคลื่อนไหวไปตามความเคยชิน ทำความสะอาดบ้าน เตรียมอาหารเพื่อนั่งมอง เห็นภาพในโทรทัศน์แล้วปล่อยให้ภาพเคลื่อนไหวผ่านไป

ตามใจแล้วไง
รักแล้วไง
ยังไงก็ได้แล้วไง
เว้นระยะห่างให้มีเวลาส่วนตัว มีชีวิตส่วนตัวแล้วไง
พูดกับไม่พูดต่างกันตรงไหน
ทำหรือไม่ทำผลที่ได้ต่างกันอย่างไร
เมื่อสุดท้ายแล้วคนที่รักยังคงเลือกที่จะไป
ไปเมื่อวาน ไปวันนี้ หรือไปพรุ่งนี้
ทั้งที่บอกกัน จะไม่ทำให้ไรน์ต้องเสียใจเหมือนที่มันเคยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า
....เจ็บ.....เหลือเกิน...

อลันลุกขึ้น กดโทรศัพท์หาคนที่ทำงานถามไถ่เรื่องงาน น้ำเสียงเรียบไม่บอกอาการของคนใจสลาย หันมาหาอีกคนที่กลายเป็นร่างไร้วิญญาณ นั่งลงข้างๆ แล้วโอบกอดไว้
“รักตัวเองนะไรน์ ผมก็จะรักตัวเองให้มากขึ้นเหมือนกัน”
ไรน์สะอื้นเบาๆ น้ำตาหลั่งไหล
“ทำไม เรื่องนี้ถึงเกิดขึ้นกับชั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมชั้นต้องถูกทำร้ายเพราะรัก แล้วก็โดนทิ้งเหมือนของเก่าตลอดเวลา ความรักของชั้นมันเป็นเรื่องเลวร้ายนักหรือไง ชั่วนาทีหนึ่งชั้นหัวเราะ ชั้นยิ้มกับความรัก แล้วนาทีถัดมา ชั้นกลายเป็นคนน่ารำคาญ เป็นคนน่าเบื่อ”
“ไรน์ อย่าโทษตัวเอง”
“ตัวชั้นเองนี่แหละที่มันไม่ดี ต้องเพราะว่าชั้นไม่ดี เขาถึงทิ้งชั้นแบบนี้”
“ไรน์...ตอนนี้เรา...ยังมีกันและกันอยู่นะ อย่าโทษตัวเองแบบนั้น”
ไรน์หันมามองคนที่กอดไว้ ดวงตาแดงช้ำ ใบหน้าซีดเซียว
“ทุเรศเนอะ คนที่อยู่กับชั้นเสมอตอนที่ชั้นกลายเป็นขยะ คือนายทุกที”
อลันดึงมือไรน์ให้ลุกขึ้น พาเข้าไปในห้องน้ำช่วยอาบน้ำล้างหน้าให้ ทั้งอาบน้ำล้างหน้าตัวเองไปพร้อมกัน
“ทำไมถึงไปได้ง่ายๆอย่างนี้นะ อลันสงสัยมั้ย”
อลันพากลับมานั่งที่โต๊ะกินข้าว วางน้ำดื่ม ขนมปังแผ่น กับแยม
น้ำตายังไม่หมด แก้มยังชุ่มน้ำตา
ไรน์มองของที่อยู่ข้างหน้า
ไม่มีความรู้สึกหิวเลยสักนิด
“ตอนที่มาอยู่ด้วยกันก็ง่าย ตอนจากไปก็เลยง่ายด้วยหรือไง”
ดวงตากลม เหม่อมองของบนโต๊ะ แล้วพูดไปเรื่อยๆ “ถ้าชั้นโทรไปหา พูดตลกอะไรสักอย่างกลาสจะกลับมามั้ย วันนี้เราไปหากลาสที่คลับ รับกลับมาบ้านเหมือนก่อนหน้านี้ไง นะไปกันนะ”

อลันลุกจากเก้าอี้ มากอดไรน์ไว้แน่น “ไรน์....วันนี้วันพุธแล้ว...กลาส...ไปจากเราหลายวันแล้ว....”

อลันพาไรน์มาที่ทำงานด้วย สีหน้าซีดเซียวร่างกายผ่ายผอมจนผิดตา ท่าทีอ่อนแรงของไรน์ทำให้ทุกคนเป็นห่วง
คุณลีโอให้ไรน์ขึ้นไปพักในห้องพักได้ แต่ไรน์ได้แต่ส่ายหน้าบอกว่า แค่อยากอยู่ใกล้อลัน
“เกิดอะไรขึ้น” เจ้านายถาม
“กลาสไปแล้ว”
คำตอบสั้นๆ ที่ทำให้เจ้านายถึงกับต้องยืนหลังตรง หันไปมองคนที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
“พวกนายไปพักผ่อนที่บ้านพักชายหาดของชั้นสักอาทิตย์มั้ย หรือจะไปเที่ยวกันที่อื่น”
“ไม่เป็นไรครับ ทำงานให้ยุ่งๆเข้าไว้ ผมก็จะผ่านมันไปได้เอง อาจช้าหน่อย แต่มันจะผ่านไป”
“แต่ไรน์ไม่เหมือนนาย”
อลันพยักหน้ายอมรับ เขาเองก็ไม่ได้เข้มแข็ง เพียงแต่เมื่อคนโดนทิ้ง 2 คนมาอยู่ด้วยกัน จำเป็นที่จะต้องลุกขึ้นมาก่อนที่ตายไปด้วยกันทั้งคู่

ดวงตาสีอ่อนเหมือนสิงโตของเจ้านายมองมา “อย่าล้มนะอลัน นายยังเหลือไรน์อยู่อีกคน”
อลันยิ้มขื่นๆ กลืนก้อนแข็งที่จุกคอ “ครับ เป็นโชคดีของผมที่เราคบกัน 3 คนจากไป 1 ยังเหลืออีก 1”
แขนแข็งแรงของเจ้านายพาดที่ไหล่ “แต่นายไม่จำเป็นที่จะต้องทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าชั้น”
อลันกัดริมฝีปากปล่อยให้น้ำตาอุ่นรินไหล
.....ไม่อยากเชื่อเลยว่า ความรัก และทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเรา ไม่เพียงพอที่จะทำให้เราอยู่ด้วยกัน....ตลอดไป....

ค่ำลงกลับบ้าน นอนหลับ ตื่นขึ้นมาไรน์แต่งตัวผูกไทค์ เตรียมตัวไปทำงาน อลันแต่งตัวเสร็จทีหลังก้าวตามลงมา มองคนที่มองไปที่ข้างๆบ้าน
“มีอะไร”
“กำลังคิดว่าหมาข้างบ้านเสียงดัง เดี๋ยวกลาสตื่น”
“ไรน์...” อลันเข้ามาหอมแก้มใส แล้วจับมือมาที่รถ “ผมไปส่งนะ ตอนเย็นผมจะไปรับ หรือจะนั่งรถไฟฟ้ามาหาผมที่ทำงาน”
ดวงตาเหม่อลอยมองตรงไปข้างหน้า เมื่ออลันถอยรถออก กลับเข้าบ้านไปปิดประตูแล้วกลับมาที่รถอีกครั้ง
“กลาสไม่อยู่แล้วนี่นา แต่ค่ำนี้อาจกลับ  อลันว่ากลาสจะกลับมามั้ย”
อลันพยักหน้า ถ้าวิธีคิดแบบนี้จะทำให้ไรน์ดีขึ้น
“หายโกรธเรา เขาก็คงกลับมาเอง”

.....แล้วเขาโกรธเราเรื่องอะไร มันมีความผิดอะไรที่ไม่สามารถให้อภัยกันได้ เรื่องราวร้ายแรงถึงขนาดที่ทำให้ต้องพูดจารุนแรงต่อกัน หันหลังให้กันอย่างนี้เลยหรือไง....

พระอาทิตย์ขึ้น แล้วก็ลับหายไป เพื่อที่จะกลับมาใหม่คน 2 คนในบ้านหลังเดิมยังคงรอคอย

ไรน์ไปญี่ปุ่นเดือนนึง กลับมาพร้อมของกินของฝากมากมาย
“เขาส่งไปอบรมหรือช็อปน่ะ” อลันทำเป็นบ่นเมื่อขนของเข้าบ้าน
“ช็อปเป็นหลักอบรมเป็นเรื่องรอง”
“เงินที่แลกให้หมดเลยสิเนี่ย” อลันแกล้งทำหน้าเสีย
“เออ เกลี้ยงเยนสุดท้ายที่สนามบินเนี่ยแหละ”
อลันถอนหายใจอีกที “เออ เอาวะ”
“เอาวะอะไร” ไรน์บอกแล้วหันไปรื้อถุงหาของ
“หาอะไรผมช่วย”
“อยู่เฉยๆก่อน” ไรน์หยิบกล่องไม้สีอ่อนออกมาแล้วเปิดฝา หยิบนาฬิกาสีเงินเรือนใหญ่ออกมา “นี่ไง”
มือขาวคว้าข้อมืออลันมาแล้วผูกนาฬิกาให้
“ชอบมั้ย”
“อือชอบ”
สบตากัน จ้องมองลึกลงไป ขยับใบหน้าเข้าหา แล้วกลายเป็นการเบี่ยงหอมแก้มใส
“ขอบคุณครับไรน์”
ไรน์สวมกอดเอวหนาๆไว้ “อันที่จริง....ชั้น...ซื้อมาอีกเรือน....เผื่อเขากลับมา”
อลันพยักหน้าลูบผมอ่อนนุ่มเบาๆ
“ดีแล้ว”
ก้อนแข็งที่กลืนลงคอรสขมปร่า ดวงตาแดงช้ำขอบตาร้อนผ่าวปราศจากน้ำใส.....บอกตัวเองไปวันๆว่าเขาจะกลับมา...

เพื่อนของอลันกับไรน์เข้ามารวมกลุ่มกันได้แบบเนียนเมื่อพบเจอกันในคลับ เสียงเพลง และแสงสี แต่แรกที่อลันพาออกมาจากบ้านในค่ำวันศุกร์ ไรน์ก็มีอาการเตื่นเต้นเพราะคาดหวังว่าอลันจะพาไปในที่ที่เคยไป แต่เมื่อเลี้ยวรถเข้ามาในสถานที่แห่งใหม่ ไรน์ก็ดูงุนงง
“อย่าบอกนะว่าไม่เคยมา” อลันหันมามอง
ไรน์ส่ายหน้า “ไม่ได้กระแดะ แต่ไม่มา เพราะคิดว่ามัน...ไม่สะอาด...ไม่อยากให้อลัน...กับพวกเขาคิดว่าชั้นไม่สะอาด”

....เมื่อเวลาผ่าน กลาสถูกรวมไว้กับพี่ลีโอ....พวกเขา...คนที่ทำให้เจ็บ

“ผมก็ไม่ได้มานานแล้วเหมือนกัน ไปกันเถอะ”
 แต่พอก้าวเท้าเข้าไปใกล้ อลันก็หันมาหาหนุ่มหน้าสวยคนที่อยู่ข้างๆ
“ลืมไม่ได้ก็ช่าง แต่เราต้องยืนอยู่ด้วยตัวของเราเอง”
ไรน์พยักหน้ายิ้มอ่อน ๆ แต่ดวงตาก็กลับร้อนผ่าวแดงเรื่อขึ้นมาอีกครั้ง
อลันมองไปข้างหน้า หาอะไรทำให้มันวุ่นวายเข้าไว้ จะได้คิดถึงคนที่หายไปน้อยลง เหลือเวลาที่จะตั้งคำถามมากมายน้อยลง และมองหาคนที่หายไปน้อยลง
แม้ว่าในช่วงเวลาน้อยนิดของความเป็นส่วนตัวที่เหลืออยู่ จะยังคิดถึง ตั้งคำถามและ...มองหา....

เพื่อนสาวกรี๊ดกร๊าดแปลกใจที่เห็นไรน์ ขณะที่อลันบอกฝากให้ช่วยดู แล้วเดินแยกไปหาเพื่อนอีกกลุ่ม
“คิดค่ารับฝากเป็นผู้ชายหล่อกว่าอลันได้มั้ย”
เสียงเพื่อนสาวของไรน์ร้องตะโกนแทรกมากับเสียงเพลง
ไรน์มองตามแล้วส่งยิ้มทักทายกับเพื่อนของอลันที่จับจองโต๊ะยืนด้านในของร้าน

ดวงตากลมโตแห้งผากมองทุกอย่างที่อยู่รอบตัว แก้วน้ำสีใสวางอยู่ที่โต๊ะข้างหน้า การเคลื่อนไหวยิ่งนานยิ่งเร่าร้อน บทเพลงเร่งเร้า
แต่ก็ยังคงรู้สึกแปลกถิ่น แปลกที่
มันไม่สบายตัว ไม่สบายหู
หัวเราะขมๆให้ตัวเอง
....คงเพราะอายุมากถึงได้ไม่ชอบสถานที่แบบนี้....
ไรน์ลุกขึ้นชี้บอกเพื่อนว่าจะไปห้องน้ำ    
ด้วยความเคยชิน ไรน์เดินผ่านโถฉี่ไปที่ห้องด้านใน เมื่อจัดการธุระเสร็จ เปิดประตูจะก้าวเท้าออก แต่กลับโดนผลักกลับไปด้านใน แขนแข็งแรงจับหันหน้าเข้าหาฝาผนังใช้ลำตัวกดทาบ มือข้างหนึ่งปิดปากไว้แน่น
ไรน์ร้องตะโกนสุดเสียง แต่เสียงที่ลอดผ่านมือกลับไม่ได้ดังอย่างที่ต้องการ
“เงียบนะมึง ไม่งั้นกูจะฆ่ามึงที่นี่แหละ!”
มือใหญ่กระชากเข็มขัดรั้งกางเกง
เสียงเอะอะโวยวายที่ด้านนอก ประตูห้องน้ำโดนถีบเข้ามาจนหลุด คนที่โดนกดจนติดฝาผนังห้องน้ำโดนกระชากออกมาห่าง แล้วดึงออกมาที่ด้านนอกอย่างรวดเร็ว
ท่ามกลางความสับสน
ไรน์เห็นเพื่อนของอลันหลายคน กับมีเพื่อนของไรน์อยู่ในห้องน้ำด้วย และเสียงตะโกนบอกให้ล็อคห้อง แขวนป้ายให้ไปใช้ห้องน้ำอื่นในตอนที่ออกมา

ไรน์ยังสั่นไม่หยุดเมื่อเข้ามาในบ้าน อลันจับอาบน้ำสระผมให้ แต่งตัวแล้วพามานอนกอดไว้
มันอาจเป็นความเคยชินอะไรสักอย่าง
อลันหันไปหยิบโทรศัพท์พิมพ์ข้อความ แล้วบอกตัวเองว่าอย่าคาดหวังการโทรกลับ
คนตัวโตลงนอนกอดไรน์ไว้ลูบหลังลูบไหล่ให้
“น่ากลัวจริงๆ”
ไรน์พึมพำ

.....หมอนั่นคงมองไรน์อยู่ แล้วเห็นท่าทางดูซึมๆ โดดเดี่ยว บอกถึงความไม่สบายใจก็เลยฉวยโอกาส เพียงแต่ไม่รู้ว่านอกจากโต๊ะสาวๆที่ไรน์นั่งอยู่ ยังมีขาโหดอีกโต๊ะที่คอยมองเป็นระยะเหมือนกัน...
อลันถึงได้เห็นว่าไรน์ลุกไปห้องน้ำเพียงลำพัง เห็นว่ามีคนไม่น่าไว้ใจเดินตาม แต่ห้องน้ำคนมากมาย ไรน์ก็ไม่ใช่เด็กหนุ่มหรือไก่อ่อนแล้ว ก็เลยรอข้างนอกจนกระทั่งคนในห้องน้ำที่เสร็จกิจเดินออกมาคุยกัน ว่ามีคนโดนกดที่ห้องใน ถึงได้เข้าไปจัดการ พอดึงไรน์ออกมาแล้ว ถึงได้เห็นว่า เพื่อนสาวของไรน์ออกไปตามมาทั้ง 2 โต๊ะ
ก็เลยมีหน้าที่แค่พาออกมา ส่วนที่เหลือ.....
....ท่าทางไอ้หมอนั่นจะได้เรียนรู้ว่า โทษของการหื่นไม่เลือกที่คืออะไร....

“ดวงตกอย่างแรง”
อลันยิ้มอ่อน ๆ ก้มลงหอมแก้มนิ่ม “อารมณ์ขันมาแล้ว”
“จริงๆแล้วมันไม่ใช่อารมณ์ขัน แค่พูดอะไรก็ได้สักคำ เพื่อให้มันจะได้มีคำต่อๆไปต่างหาก”
“ก็ยังดี”
อลันก้มลงจูบปากนุ่มๆ จูบย้ำแล้วเลื่อนไปที่แก้ม
ไรน์ลูบหลังเบาๆ ถามเสียงอ่อน “ทำไม่ได้ใช่มั้ย”
“อือ..ทั้งที่อยากทำ แต่ไม่รู้ทำไม”
“คงเป็นอาการปกติมั๊ง ตอนโดนพี่ลีโอทิ้ง จนมาโดนอลันกับ...ยังนานเป็นปีๆเลย”
“แต่ตอนนั้นไรน์ไม่มีใครนี่ ตอนนี้มีผม”
“อือ...” ไรน์พูดแล้วแตะที่แก้มของอลัน “ชั้นก็....อยากกอดอลันเหมือนกัน แต่มัน...แปลกๆไงไม่รู้”
“งั้นเอาไง”
“รออีกสักเดือนนึงแล้วกัน ถ้าเรายังไม่ดีขึ้นต้องไปหาจิตแพทย์กันแล้วหล่ะ”

อารมณ์ขัน คำพูดตลก แต่ทำไมถึงขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง ทำไมหัวใจถึงได้เจ็บร้าว จนแทบไม่กล้าหายใจ ทำไม....ต้องร้องไห้...
นานแค่ไหนความเจ็บนี้ถึงจะหมดไป อีกกี่วัน กี่คืนถึงจะยอมรับได้ว่าเขาไม่กลับมา.....

“อลัน...ได้โปรด...กอดชั้นหน่อย ถึงนายจะไม่อยากทำ ก็กอดชั้นหน่อย”
“ไรน์ ไรน์ อย่าร้องไห้ พอแล้ว ผมอยู่ที่นี่ ผมรักไรน์นะ ผมรักไรน์ อย่าร้อง”
“อลัน”
“ผมรักไรน์”
“นายรักกลาส”
“ผมรักไรน์” อลันพร่ำบอก กดจูบทั่วใบหน้า เลื่อนลงมาหาซอกคอขาว อกบาง มือใหญ่กอบกุมความอ่อนนุ่มของไรน์ นวดจนอุ่น  
ไรน์สบตาอลัน ที่ลากลิ้นไล้ริมฝีปากที่แก่นกายแล้วครอบริมฝีปากลง
“พอเถอะ มันไม่ขึ้นก็ช่างมันเถอะ”
ไรน์จะดันไหล่ออก แต่อลันกลับยิ่งดูดแรง รัวลิ้นจนไรน์อ้าปากหายใจ
เป็นการส่งไรน์ถึงฝั่งที่ใช้เวลายาวนาน แต่เพราะอลันไม่ยอมแพ้ กว่าร่างกายผอมบางจะกะตุกตัว ไหล่ก็เต็มไปด้วยรอยเล็บ
“เกือบถอดใจแล้วเหมือนกันนะเนี่ย” อลันบอกขณะที่ขยับตัวขึ้นมานอนกอดไรน์ หลับตา ลูบหลังไรน์เบามือ
“เดี๋ยวไปล้างก่อน” ไรน์จะขยับตัวลุกออก
“ไม่ต้องก็ได้ ไรน์ไม่ได้สกปรกอะไร”
“ไม่ได้หรอก อนามัยเป็นเรื่องสำคัญเดี๋ยว....ผัว..เบื่อ”

คนตัวโตหล่อเนี๊ยบ นอนมองคนผอมบางที่ลุกไปอาบน้ำ อยู่กับช่วงเวลาที่เคยเป็นโอกาสของการแอบทำอะไรลับหลังไรน์ ให้ไรน์ออกมาจากห้องน้ำแล้วเอะอะโวยวาย แล้วก็มานอนหัวเราะด้วยกัน เย้าแหย่คนชอบงอน กับคนเจ้าอารมณ์....ตอนนี้...มันคือการนอนรอให้ไรน์กลับออกมาจากห้องน้ำ
....ใช่ ควรจะทำใจได้นานหลายเดือนแล้วว่า เวลาอย่างนั้นมันจะไม่กลับมาอีก
ไรน์กลับมา แล้วนอนข้างๆ ขยับตัวเบียดนอนกอดแขนใหญ่
.....ใช่ นับจากนี้....มีแต่คนๆนี้
.....หรือว่าบางที จะมีแต่คนๆนี้มาตั้งแต่แรก
แต่เพราะไรน์เข้ามาในฐานะคู่นอนของเจ้านาย แล้วจากไปเพราะคุณเทียร์ กลับมาอีกครั้งก็ในฐานะของคนที่เจ้านายบอกว่า ช่วยกันออกไปให้ห่างจากวินวิน
แต่ในขณะที่การใช้ชีวิตแบบเรา 3 คนดำเนินไป ร่างกายและหัวใจก็กลับเป็นของคนๆนี้ ไปโดยไม่รู้ตัว
ก็อย่างที่.....เขา....พูดน่ะแหละ ถ้าหากความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของเกิดขึ้นกับคนเพียงหนึ่งคน มองว่าเขาคือคนพิเศษคำว่ารักก็สามารถพูดได้ง่าย แต่พอมันเป็น 3 คนเรียกคำว่ารักได้ไม่เต็มปาก เหมือนเอาเรื่องการหลับนอนเป็นตัวตั้ง บางเวลาเป็นคนรัก บางเวลาเป็นเพื่อน บางเวลาเป็นพี่เป็นน้อง
“ไรน์”
“อือ”
“ผมรักไรน์ ไม่รู้ว่ารักตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจรักมาตลอดตั้งแต่ไรน์ไปกับคุณลีโอ แม้ตอนที่เจอกลาสแล้ว ผมถึงได้หาเรื่องพาไรน์มาบ้านด้วย เพราะไม่อยากเสียใครไปสักคน คนเลวในเรื่องนี้คือผม ไม่ใช่กลาส”
“ไม่หรอก ชั้นก็หาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ว่า ทำไมถึงตามมาทั้งที่ไม่จำเป็น เพราะว่าชั้นก็รักทั้ง 2 คนไม่อยากเสียทั้ง 2 คนไปเหมือนกัน เราต่างก็มีความรักที่เห็นแก่ตัว”
“แล้วตอนนี้เราก็กำลังกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ต้องเยียวยากันเอง”
“ไหวมั้ย”
“ไรน์คิดว่าไหวมั้ยล่ะ”
ไรน์ซ่อนน้ำตากับแขนใหญ่ “ขอบคุณที่ไม่เคยทิ้งชั้น”
.....คนเพียงคนเดียวที่ไม่เคยหันหลังให้ชั้นในเวลาที่ชั้นล้มลง....

---จบตอนเรื่องของของไรน์---
จบตอนของไรน์แสดงว่ายังมีเรื่องของอลันด้วยสินะ
ตัวเล็กจัดมาแล้วตามที่ป๋าสั่ง คุณคิดว่ามันพอใช้ได้มั้ย บอกผมด้วย ผมชื่อที โปรดอย่าเรียกว่าคุณทีผมเิขิน
ขอบคุณครับ
tea
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-04-2011 13:55:55 โดย jivetea »

kakuro

  • บุคคลทั่วไป
ขอบคุณไจฟ์กับที :L2:
กลาสไปแล้วเพราะสามคนไม่ลงตัว
แสดงว่าชีวิตคู่ต้องเป็นสองเท่านั้น
ถ้าเป็นสามต้องมีคนหนึ่งเสียสละหรือ

ออฟไลน์ Wordslinger

  • แป้งจี่รีรีข้าวสาร
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1180/-5
กรี๊ด น้องทีมาเอง

ขอบคุณมากค่า จุ๊บๆๆ :กอด1:

(สรุปแล้วนิยายของ jivetea นี่ คือทั้งน้องทีและพี่ไจฟ์ช่วยกันเขียนใช่ไหมคะ? อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกมันมีความละเอียดอ่อนของผู้หญิงปนอยู่ด้วย คือน้องทีเขียนเองใช่ไหมคะ? ส่วนตอนที่ไจฟ์เขียนมันจะไม่มีความ "หวาน" เท่านี้ แต่จะใส่ตรงจุดและ to the point เรียกว่ามีความแมนอยู่เยอะ แอร๊ยยยส์ ชอบทั้งสองแบบค่ะ! อุ๊ย ดิฉันไม่ได้ว่าน้องที "สาว" นะคะ แต่จะบอกว่า น้องทีเขียนอย่างอ่อนหวานเท่านั้นเองค่ะ ^_^)

ก็คิดมานานแล้วว่า ยังไงซะกลาสก็สมควรจะเป็นฝ่ายปล่อยไรน์ไป ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะดูจากความสัมพันธ์แล้ว สามคนมันค่อนข้างจะเป็นไปไม่ได้ ให้อยู่กันในสภาพนั้น คนที่ไม่มีวุฒิภาวะพอคงทนรับไม่ได้ ไรน์คู่กับอลันก็ดีแล้วค่ะ ต่างเป็นผู้ใหญ่ทั้งคู่

ขอบคุณน้องทีอีกครั้ง แล้วก็ (เฮีย)ไจฟ์ด้วย

ปล. แอบกรี๊ดคู่นักเขียนสองคนนี้อยู่เงียบๆนะเนี่ย แอร๊ยยยยยยยยยยย หรือคุณนุ่นว่าไงคะ?

ออฟไลน์ love2y

  • (′~‵)
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2059
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +502/-11
Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของ
«ตอบ #517 เมื่อ22-04-2011 16:35:01 »

ตอนอ่านต้นเรื่องของตอนที่ 3 ยิ้มมีความสุขมากกกก
คิดในใจไรน์กำลังจะมีความสุขจริงๆแล้ว ดีใจมาก
แล้วทำไมท้ายเรื่องมันถึงหักมุมอย่างนี้ เจ็บปวด T^T
กลาสคิดแบบนั้นจริงๆ หรือมันมีเหตุอะไรให้ต้องเป็นแบบนี้
เราอยากเห็น 3 คนนี้มีความสุขด้วยกันอ่ะ TT___TT
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 22-04-2011 16:37:21 โดย love2y »

ออฟไลน์ DEMON3132

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +170/-1
ทำไมตอนนี้มันสุดแสนจะเศร้าจังเลย สามคนหายไปหนึ่งคนก็ยังเหลือ
กันอยู่สองคน ยังดีกว่าไม่มีใครเหลือ แต่ใจและความรู้สึกที่มันหายตามไป
ด้วยกว่าจะเยียวยาให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมคงต้องใช้เวลา สงสารไรน์
และอลัน เพราะไม่ทราบเหตุผลจริง ๆ ของกลาสว่าทำไมถึงต้องทิ้งพวก
เขาสองคนไป ....อยากให้มีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นแก่ทั้งสามคนเช่นเดิม ....
+1 แทนคำขอบคุณค่ะ คุณที  :pig4:

kakuro

  • บุคคลทั่วไป
น้องที
พี่อยากบอกว่า...น้องทีทำสำเร็จแล้ว
ตอนนี้พี่ไม่เครียด...แต่เศร้า(ว่ะ)
แง แง ปลอบใจหน่อย :o11:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
« ตอบ #519 เมื่อ: 22-04-2011 18:32:19 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ karashi

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 428
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-3
    • นิยาย นิยายแจ่มใส นิยายมือสอง
เศร้าจัง กลับมารักกันเหมือนเดิมเถอะ สงสารไรน์   ตอนอยู่กัน 3 คนน่ารักมากเลย ขาดใครสักคนไปแล้วเศร้าจัง  :monkeysad:

นิยายสนุกมาก ขอบคุณมากสำหรับเรื่องดีๆนะ


รออ่านตอนต่อไปอยู่น่ะ  o13

ออฟไลน์ MyTeaMeJive

  • MyTeaMeJive
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1894
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3313/-9
^
^
รอตอนของอลัน อยากรู้เรื่องราวในมุมของอลัน
แต่ก็แอบอยากรู้อารมณ์และของความรู้สึกของกลาสด้วย (ขอมากไปมั้ยนี่ ๕๕)


อลันมาวันอาทิตย์นะครับ ขอเราดูความเห็นจากรีของคุณผู้อ่านจากช่วงแรกนี้ก่อน

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกมันมีความละเอียดอ่อนของผู้หญิงปนอยู่ด้วย คือน้องทีเขียนเองใช่ไหมคะ? ส่วนตอนที่ไจฟ์เขียนมันจะไม่มีความ "หวาน" เท่านี้ แต่จะใส่ตรงจุดและ to the point เรียกว่ามีความแมนอยู่เยอะ แอร๊ยยยส์ ชอบทั้งสองแบบค่ะ! อุ๊ย ดิฉันไม่ได้ว่าน้องที "สาว" นะคะ แต่จะบอกว่า น้องทีเขียนอย่างอ่อนหวานเท่านั้นเองค่ะ ^_^)

ขอบคุณครับ แต่ผมแมนกว่าป๋านะ แมนกว่าจริงจริ๊ง

ตอนอ่านต้นเรื่องของตอนที่ 3 ยิ้มมีความสุขมากกกก
คิดในใจไรน์กำลังจะมีความสุขจริงๆแล้ว ดีใจมาก
แล้วทำไมท้ายเรื่องมันถึงหักมุมอย่างนี้ เจ็บปวด T^T
กลาสคิดแบบนั้นจริงๆ หรือมันมีเหตุอะไรให้ต้องเป็นแบบนี้
เราอยากเห็น 3 คนนี้มีความสุขด้วยกันอ่ะ TT___TT

รู้สึกว่าคิดถูกที่ปล่อยตอนนี้ให้ยาว

ทำไมตอนนี้มันสุดแสนจะเศร้าจังเลย สามคนหายไปหนึ่งคนก็ยังเหลือ
กันอยู่สองคน ยังดีกว่าไม่มีใครเหลือ แต่ใจและความรู้สึกที่มันหายตามไป
ด้วยกว่าจะเยียวยาให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมคงต้องใช้เวลา สงสารไรน์
และอลัน เพราะไม่ทราบเหตุผลจริง ๆ ของกลาสว่าทำไมถึงต้องทิ้งพวก
เขาสองคนไป ....อยากให้มีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นแก่ทั้งสามคนเช่นเดิม ....
+1 แทนคำขอบคุณค่ะ คุณที  :pig4:
เง้อ ไม่้เอา ไม่้เอา่ "คุณที"
น้องที
พี่อยากบอกว่า...น้องทีทำสำเร็จแล้ว
ตอนนี้พี่ไม่เครียด...แต่เศร้า(ว่ะ)
แง แง ปลอบใจหน่อย :o11:
โอ๋ๆๆๆๆๆ อย่าร้องน้า นิ่งซะน้า เดี๋ยวให้ป๋าเลี้ยงบะหมี่เป็ดน้า

kakuro

  • บุคคลทั่วไป
 :กอด1:น้องที
ในความเป็นจริงของชีวิตพี่ก็รับไม่ได้หรอกนะแบบว่าสามคนผัวเมีย
แต่เรื่องนี้น้องทีบรรยายจนพี่รู้สึกสงสารไรน์แล้วโกรธกลาส
ถ้าอ่านตอนความรู้สึกอลันนี่พี่คิดว่าก็คงไม่รู้สึกบวกหรือลบเท่าไหร่
แต่ถ้าความรู้สึกกลาสล่ะ ไม่ว่าจะรู้สึกอย่างไรก็แย่ในความรู้สึกของพี่ทั้งนั้น
รู้สึกเบื่อไม่อยากอยู่สามคนจริงๆ คนอ่านอย่างพี่ก็จะรู้สึกว่ามึงใจร้าย เค้าสองคนรักมึงจะตายยังทิ้งเค้าได้ลงคอ
รู้สึกอยากเสียสละให้เค้าอยู่กันเป็นคู่ทั้งๆที่ตัวเองก็รัก คนอ่านอย่างพี่ก็จะรู้สึกมึงใจร้าย ใจร้ายต่อตัวเองและต่อคนที่มึงรัก
พี่เป็นพวกอ่านแล้วมันวนเวียนในสมองแล้วก็ค่อยๆรู้สึก
ถ้าคอมเม้นท์แรงไปก็ขอโทษนะจ๊ะ :จุ๊บๆ:

ออฟไลน์ Wordslinger

  • แป้งจี่รีรีข้าวสาร
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1180/-5
^
^
^
^
 :z13:

และเห็นด้วยค่ะ ^_^

ปล. กระแซะสีข้างน้องที "ไม่เขียนเรื่องน้องทีกับพี่ไจฟ์เหรอลูก?" เจ้คนหนึ่งละที่จะอ่าน คริคริ

ออฟไลน์ nongrak

  • ยังไงก็รักคาเมะจังที่สุด
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +912/-14
ทำไมกลาสใจร้ายทิ้งไรน์ไป ทั้งที่ไรน์ก็รักกลาสมาก
ยังดีใจอยู่เลยว่ากลาสเป็นห่วงยอมรับไรน์แล้วด้วย
ไรน์รักใครก็โดนทิ้งอยู่เลยสงสาร ยังดีที่มีอลันอยู่ด้วย
อยากรู้เหตุผลที่แท้จริงของกลาสจัง
ตอนหน้าเป็นของอลันจะคอยนะ
อยากได้เราสามคนเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ

+1 เป็นกำลังใจให้ ไจฟ์แอนด์ที ครับผม

ออฟไลน์ from_mars

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1154
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-0
 :a5:
ชา...พี่ร้องไห้...ร้องจริงนะ ร้องเยอะด้วย ทำไมชั้นอ่อนไหวจัดเลยฟระ เห้อ
ไม่รู้อ่ะ อ่านสองตอนนี้แล้วมันเศร้านะ มันเหมือนไม่มีใครสุขเลยสักคน...
ตอนนี้ เจ็บสองคน แล้วอีกคนที่เจ็บไปอยู่ไหน???? อยู่ยังไง ใครจะปลอบใจโฮกกก!!!!
โอ๊ย.....รักคือเห็นคนที่เรารักเป็นสุข ถ้ากลาสไม่ได้ครอบครองงแล้วกลาสเห็นทั้งสองคนเป็นสุขเช่นนั้นหรือ??

พรากได้อีก...อะฮึก
รออ่านตอนพิเศษตอนหน้า

Yukisae

  • บุคคลทั่วไป
ทำไมอ่า~~~~ :o12: :o12:
ทำไมกลาสต้องไปด้วยหล่ะ เห็นดีๆอยู่เลย
เพราะไม่ได้รัก     หรือเพราะรักมากก็เลยต้องไป
แล้วกลาสไปไหน 
ชอบอลันอ่ะ ตัวเองก็เสียใจมาก แต่ก็ยังต้องเข้มแข็ง
เพื่อคนที่รักอีกคน
สงสารไรน์ เจอแต่เรื่องแย่ๆ
+ให้แก้เศร้าค่ะ TTT__________TTT

ออฟไลน์ love2y

  • (′~‵)
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2059
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +502/-11
ตอนอ่านต้นเรื่องของตอนที่ 3 ยิ้มมีความสุขมากกกก
คิดในใจไรน์กำลังจะมีความสุขจริงๆแล้ว ดีใจมาก
แล้วทำไมท้ายเรื่องมันถึงหักมุมอย่างนี้ เจ็บปวด T^T
กลาสคิดแบบนั้นจริงๆ หรือมันมีเหตุอะไรให้ต้องเป็นแบบนี้
เราอยากเห็น 3 คนนี้มีความสุขด้วยกันอ่ะ TT___TT

รู้สึกว่าคิดถูกที่ปล่อยตอนนี้ให้ยาว

อ้าวววว น้องที มีความสุขที่เห็นพี่เจ็บปวดเหรอคะ  :sad4:
ถ้า 3P จะวงแตกจริงๆ ... ยังไงก็อยากรู้เหตุผลที่แท้จริงจากกลาสอ่ะ  :เฮ้อ:
คือให้พวกเราได้รู้ความจริงจากมุมมองของกลาส แต่ไรน์กะอลันจะไม่รู้ก็ไม่เป็นไรค(เหรอ?)  :z13:
ฮ่าๆๆ ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ น้องที  :กอด1:

LoveBaBy

  • บุคคลทั่วไป
ฮือๆๆๆ เรื่องมันเศร้า เกิดอะไรขึ้น
มันต้องมีอะไรสักอย่างกะกลาสแน่นอน
สงสารไรซ์อ่า อลันดูแลไรซ์ดีดีน๊า
แต่ลึกๆก้อ สงสารอลันมากกว่าด้วย
เพระเหมือนจะเจ็บมาก แต่ต้องแสดงออกว่าไม่เป็นคน
บางทีคนคนนี้อาจจะน่าสงสารทีสุด

เด๋วรอตอนของกลาส กะ อลัน มาไขข้อข้องใจดีกว่า
แต่ยังงัยก้อยังอยากให้เป็นรักเรา 3 คน ก๊ากกกกกกก

โอ๊ะ โอ๋ ตัวเล็ดจัดเต็มได้ดีมากกกกกกกกกกน๊า
ทำพี่น้ำตาแตกเรย TT_TT เขียนได้อารมเศร้าโคตร
มีความอ่อนโยน อ่อนหวานอยุ่ด้วย >///<
ครั้งหน้าพี่ขอจัดเต็มแบบแฮปปี้นะน้อง
อย่าเรียกน้ำตาพี่เยอะ แต่เรียกเลือดเยอะได้ 5555
ป๋า อย่าลืมให้รางวัลน้องอ่ะ อิอิ

ขอบคุณมาก JT มากๆๆจ้า

ออฟไลน์ tomodaging

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
รออ่านกลาสครับ (อย่าบอกว่าไม่มีนะคร้าบบบบบบ)
ไปๆมาๆรู้สึกว่าเรื่องของ3คนนี้มันส์กว่าวินวินซะงั้น 5555+

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: "Don't Leave Me Alone"(เรื่องของไรน์ 3) [22 เมษา 54]
« ตอบ #529 เมื่อ: 23-04-2011 17:51:49 »





Gohan

  • บุคคลทั่วไป
 :o12: :o12: :o12: :o12:
กลาส...นายทำแบบนี้เพื่ออะไร รู้มั้ยว่าคนที่นายรัก เจ็บปวดเจียนตายขนาดไหน
ไรน์..อย่าร้องนะ เข้มเข็งไว้ ไรน์ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด
อลัน...ขอบคุณมากที่ไม่เคยทิ้งไรน์ แล้วรีบไปพากลาสกลับมาให้ได้นะ
คนอ่านรอคอยอย่างมีความหวังว่าทั้ง 3 คน จะกลับมาอยู่ร่วมบ้านอย่างมีความสุขอีกครั้ง
ขอบคุณนะครับ สองหนุ่ม ^^
ตัวเล็ก...สำเร็จแว้ววววว ดีใจด้วย~~  :a2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 23-04-2011 21:21:04 โดย Gohan »

ออฟไลน์ thejaoil

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 514
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-4
อยากให้กลาสกลับมาจัง

แค่สองคนมันไม่ใช่ยังไงไม่รู้สำหรับเรื่องนี้

จากไปแล้วเจ็บทุกคนจะจากไปทำไมอ่ะ

ออฟไลน์ MyTeaMeJive

  • MyTeaMeJive
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1894
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3313/-9
เรื่องของกลาส

กลาสก้าวเดินออกมาจากบ้านด้วยความรู้สึกเคว้งคว้าง หูได้ยินแต่เสียงร้องไห้คร่ำครวญของไรน์ ยังมองเห็นสีหน้าผิดหวัง เสียใจของอลัน
ทำไมต้องเสียใจมากมายนัก ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึงในสักวัน
จากกันเมื่อวาน
จากกันวันนี้
กับจากกันพรุ่งนี้...ต่างกันตรงไหน
รัก ไม่ใช่ไม่รัก แต่มันถึงเวลาแล้วที่จะต้องมีใครสักคนเดินจากมา
เขาก็อยู่กัน 2 คนต่อไปได้เอง
และเพราะพวกเขาก็รักกู เขาต้องเข้าใจกูสิ จะร้องไห้ ผิดหวังไปทำไม เขารักกูเขาต้องเข้าใจกู!

เคาะประตูห้องของไอ้เกรียงหัวหน้าวง แล้วเดินเข้าห้องไปโดยปราศจากคำพูด จนหัวหน้าวงต้องถาม
“มึงบอกพี่เขาแล้วหรือ”
“อือ” กลาสทำเสียงในคอขณะที่ลงนอนหงายที่โซฟาตัวยาว พาดแขนที่หน้าผาก ตามองเพดานห้อง
“พี่เขาเข้าใจหรือเปล่า ว่ามึงจำเป็น”
“ไม่รู้”
“อ้าว...”ไอ้เกรียงงุนงง “แล้วมึงพูดกับเขาว่าอะไร”
กลาสเงียบไป ขณะที่หัวหน้าวงมองของที่กลาสถือเข้ามาในห้อง
“แล้วมึงมีของมาแค่นี้เหรอ”
ของที่กลาสถือมา ที่มันไม่ต่างจากการมาทำงานในวันเวลาปกติเลยสักนิด กระเป๋า 1 ใบกับกีตาร์ 1 ตัว
กลาสยังคงเงียบ ทำให้หัวหน้าวงพยักหน้าช้าๆ พอจะคาดเดาได้
“แทนที่มึงจะไปขอเวลาว่าเรากำลังจะออกเพลง มึงกลับไปขอเลิกกับเขาใช่มั้ย”
กลาสถอนหายใจยาวลุกขึ้นนั่ง “พอกูเริ่มพูด เขาร้องไห้ กูก็สติหลุด พูดห่าอะไรไม่รู้ เหมือนกูจะผลักเขาด้วย” กลาสพูดแล้วเอา  2 มือค้ำหน้าผากไว้
“แล้วคุณอลันไม่ชกมึงหรือไง”
กลาสส่ายหน้า
ไอ้เกรียงถอนหายใจ ขณะที่เดินไปหยิบโทรศัพท์หาพี่ผู้จัดการ
เมื่อแรกเริ่มเล่นดนตรี ก็เพราะใจรัก  จากความสุขที่ได้เล่นและร้องเพลงด้วยกันในหมู่เพื่อน กลายเป็นการแสวงหาความสำเร็จและชื่อเสียง
เมื่อมีโอกาสที่จะได้เข้าสู่วงการในฐานะมืออาชีพ ก็พบว่า แค่ฝีมือดียังไม่พอ
สิ่งสำคัญที่สุดคือสปอนเซอร์ต้องชอบ ผู้ชมต้องรัก งานถึงจะมา
วงมีงานเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่ทำให้ต้นสังกัดพอใจได้ พอจะออกอัลบั้มก็ต้องมาวิเคราะห์ข้อดีข้อเสียของคนในวง
ส่วนตัวกลาสนอกจากเรื่องฝีมือดี กลาสยังขึ้นชื่อเรื่องเป็นคนจริงจัง และใจร้อน  กับเสียงซุบซิบเกี่ยวกับการเป็นเกย์ และการใช้ชีวิตแบบเรา 3 คน
หรือต้องโทษที่ทั้ง 3 คนนี้เป็นพวกรักแล้วรักเลย ไม่เคยมองใครที่ไหนอีก จะกี่ปีก็มีกันอยู่ 3 คน
มันน่าจะเป็นเรื่องที่ดีถ้ามองจากในมุมของคนใกล้ชิด
แต่มันไม่ใช่เรื่องดีในแง่ของธุรกิจ
ในที่สุดต้นสังกัดก็ขอให้กลาสแยกออกมาอยู่ตามลำพัง ห่างจากอลันและไรน์
มันคงไม่มีปัญหาหากลาสไม่ใช่คนอารมณ์ร้อน และรู้จักการคิดก่อนพูด
ก็ที่ผ่านมา นึกจะด่าก็ด่า โกรธไม่พอใจก็อาละวาดทันที
ทั้งอลันและไรน์ทำยังไง
....ตามใจกลาส...
 ความรักของพวกเขานั่นแหละที่ทำให้เคยตัว!

วันนี้เขาเสียใจ แต่เพราะพวกเขารักกู เมื่อกูประสบความสำเร็จแล้วกูกลับไป เขาจะต้องให้อภัย แล้วทุกอย่างก็จะเหมือนเดิม
ใช่
ทุกอย่างจะเหมือนเดิม!
เราจะกลับไปอยู่ด้วยกัน 3 คนเหมือนเดิม
ไม่ใช่
เขาจะอยู่ด้วยกัน 2 คนอย่างมีความสุข
ไม่ใช่
เราจะอยู่ด้วยกัน 3 คนต่างหาก

เมื่อพี่ผู้จัดการมาถึงก็จัดการเรื่องที่พักให้ในคอนโดฯหลังเดียวกันกับไอ้เกรียงแต่คนละชั้นกัน กับคำแนะนำที่เหมือนมีดเสียบกลางหัวใจ
“เมื่อออกมาแล้ว ก็ตัดให้ขาด อย่าใจอ่อนรับโทรศัพท์ ไม่ต้องแวะเวียนไปหา เลิกแล้วก็เลิกให้ขาด เวลาใครเขาถามก็เฉยๆ พี่จัดการเอง”
พี่ผู้จัดการมองคนท่าทีเคร่งเครียด เหมือนเชือกที่ขึงไว้จนตึงอยู่เสมอแล้ว พูดย้ำ “เดี๋ยวก็ลืมมันไป แล้วพี่จะเปลี่ยนเบอร์โทรของกลาสด้วย”

ถูกต้องแล้ว
พวกเขา 2 คนจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
แล้วกูล่ะ….

หมดเวลางาน กลับมาที่ห้องก็คือการดื่มไปจนกว่าจะหลับ
...ทำตัวเอง จะโทษใคร...
ยิ่งนาน ยิ่งทรมาน ยิ่งคิดถึงทุกเวลาทุกนาที
ทุกวินาที คือการทำใจยอมรับว่า ที่จริงแล้วไม่ได้เป็นคนสำคัญที่สุด แต่คือส่วนเกินของความสัมพันธ์นี้
….อลัน ไรน์ ผมรักคุณทั้ง 2 คน เพราะรักทั้งคู่ ก็เลยไม่เลือก และไม่ให้คำจำกัดความ ไม่กล้าบอกว่ารักใครสักคน เพราะไม่อยากให้อีกคนเสียใจ บอกว่ารักทั้งคู่ มันก็คือคนหลายใจ
เรื่องที่ไม่เคยปิดบัง เรื่องที่เป็นเรื่องส่วนตัวในตอนเรียน และในตอนที่ไม่มีชื่อเสียง กลายมาเป็นปัญหาเมื่อถึงเวลาทำงาน
เป็นเกย์ก็ใช่ว่าทุกคนจะยอมรับการได้ง่ายๆ เพราะศิลปินต้องเป็นตัวอย่างที่ดีของเยาวชน
แล้วตัวอย่างแบบไหน ที่อยู่กินแบบ 3 คนผัวเมีย
สังคมเสื่อมทรามเพราะศิลปินเป็นแบบนี้สินะ

ก็เลือกไปแล้ว.....
เลือกชีวิตที่ว่างเปล่า ใครบอกว่าเมื่อประสบความสำเร็จ มีเงินมีชื่อเสียงแล้วทุกอย่างจะตามมา ลงจากเวทีผู้คนห้อมล้อม มีทั้งที่ผ่านไปและหยุดคุย ...ก็แค่คุย ได้แค่นั้น
เคยพบเจอกับคุณจิวในงาน คนรูปหล่อพ่อรวยคนนั้นถามถึงไรน์ ก็บอกไปตามความจริง ว่าไม่รู้เพราะไม่ได้เจอกันนานแล้ว
เคยเจอกับไอ้หมิง เพื่อนเก่าจากมหาวิทยาลัยที่เบนเข็มไปทำงานเบื้องหลังตั้งแต่เรียนจบ และชวนให้ไปทำงานด้วยกัน ก็บ่ายเบี่ยงไปว่า ขอเวลาอีก 2 ปีสัญญากับต้นสังกัดเดิมจะหมด ถึงเวลานั้นค่อยคุยกัน
“มึงเซ็นสัญญากับเขาตั้งแต่ยังไม่จบไม่ใช่เหรอ” ไอ้หมิงถาม
“ใช่”
“แล้วนี่เหลืออีก 2 ปีหรือ”
“อือ”
“เรื่องงานกูน่ะรอได้ แต่....เขาจะรอมึงเหรอ”
....2 ปี....
ถ้ากลับไป....จะมีที่ว่างสำหรับคนเลวคนนี้อีกมั้ย

งานแสดงดนตรีที่ชายหาดมีวงดนตรีมากมายขึ้นแสดงต่อเนื่องตลอดทั้งคืน วงของกลาสเล่นเกือบ 4 ทุ่มใช้เวลาแสดงครึ่งชั่วโมง ระหว่างนั่งรอเวลา พบเจอกับวงดนตรีวงเก่าที่เคยติดตามเขาอยู่นานเป็นปีช่วงก่อนเข้ามหาวิทยาลัย แล้วจากมาเพราะการทะเลาะวิวาท
“ไงไอ้โหด” หัวหน้าวงคนเดิมทักทาย แต่คนดวงตาเรียวฉายรังสีความไม่พอใจชัดเจน
“ข่าวว่ามึงทิ้งเมีย ทิ้งผัวเพื่อมาหาชื่อเสียง มุ่งมั่นห่าละมึง”
“สัด” กลาสผุดลุกขึ้นกระชากคอเสื้อของอีกฝ่าย แต่ดวงตาที่โต้ตอบกลับมาเต็มไปด้วยการดูหมิ่น 2 มือของอดีตหัวหน้าวงยังคงอยู่ในกระเป๋า
“มึงอยากชกกู มึงก็ชก หนีได้หนีไป เพราะความจริงคือมึงเห็นแก่ตัว เวลาที่มึงต้องการอะไรมึงทำได้ทุกอย่าง แต่พอวันหนึ่งที่มึงไม่เอา มึงก็ทิ้งได้ง่ายๆ นิสัยมึงน่ะมันเด็กเหี้ย เพราะเด็กบางคนยังรู้จักเก็บของเล่น ถนอมของเล่น แต่เด็กเหี้ยอย่างมึงทำไม่เป็น”
กลาสปล่อยหมัดเต็มแรง จนอีกฝ่ายก้นกระแทกพื้น แต่ในตอนที่เช็ดมุมปากรอยยิ้มดูถูกก็ยังคงอยู่
“จากใจคนที่มึงเคยฟาดปางตายเลยนะ คนเห็นแก่ตัว เด็กเหี้ยอย่างมึงไม่มีทางประสบความสำเร็จได้หรอก ถ้ามึงไม่รู้จักการให้”
กลาสง้างหมัดจะซ้ำ แต่โดนจับแยกห่าง ขณะที่โดนลากออกมายังได้ยินเสียงด่าของอดีตหัวหน้าวงไล่หลัง
พี่ผู้จัดการไม่พอใจมาก แต่คำดุด่าเหล่านั้นพุ่งเข้ามาเหมือนชนกับก้อนหิน ที่ไม่มีความรู้สึก

“มึงจะไล่ชกคนไปอีกนานเท่าไหร่ ห่าเอ๊ย! จะให้มันเป็นโลโก้ของมึงหรือไง กี่ครั้งแล้วที่มึงเป็นอย่างนี้ อารมณ์ร้อน อยู่เงียบเฉยอย่างเวลาที่กูด่ามึงแบบนี้ ทำไม่ได้หรือไง อย่าให้มันมีเรื่องอีก ฝีมือดีแค่ไหน แต่ถ้ามึงไม่เลิกใจร้อน จะยังมีใครฟังเพลงของมึงอีกมั้ย! มึงมีเรื่องบริษัทสั่งแบนมึง เพื่อนในวงก็จะเดือดร้อน คิดถึงคนอื่นก่อนตัวเองซะบ้าง!”

กว่าที่จะได้กลับห้องพักของตัวเองก็ผ่านวันใหม่ไปไกล
โรงแรมของรุ่นพี่ลีโอ
กับการจัดแยกพักห้องเดี่ยวของใครของมัน
ยืนเกาะกระจกมองออกไปไกล
ทั้งที่เสียงดนตรี และเสียงกรี๊ดยังก้องอยู่ในหู แต่ความเงียบเหงาในหัวใจกลับขยายพื้นที่มากขึ้นเรื่อยๆ
อาบน้ำแล้วกำลังจะเข้านอน
มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น กลาสเหลือบตามองนาฬิกา ตี 3 ค่อนไปทางตี 4 แล้ว
กลาสมองคนที่มาเรียกผ่านตาแมว แล้วเปิดประตูให้เข้ามาด้วยสภาพที่สมองมึนงง

*-*-จบเรื่องของกลาส-*-*

และต่อเรื่องของอลันในบัดดล

ออฟไลน์ MyTeaMeJive

  • MyTeaMeJive
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1894
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3313/-9
เรื่องของอลัน 1

เวลาของไรน์หยุดตั้งแต่วันที่กลาสจากไป ถึงจะมีอลันอยู่เคียงข้าง แต่ก็ไม่ใช่กลาส
เวลาของอลันยังคงเดินต่อไป แต่เป็นการเดินหน้าแบบบังคับให้ต้องเดินต่อ บอกตัวเองให้เข้มแข็งเพื่อพยุงให้ไรน์ก้าวเดินไปด้วยกัน แต่ไรน์ก็ไม่ใช่กลาส

อลันไม่เคยดูข่าวบันเทิงหรือรายการเพลงแต่วันนี้มีคนแนะนำให้ดู อัลบั้มแรกของวงดนตรีร็อคที่เก็บเกี่ยวประสบการณ์ในวงการดนตรีมานานหลายปี
คนรูปหล่อตัวโต เนี๊ยบตั้งแต่ศีรษะจรดเท้ายืนกอดอกมอง โทรทัศน์ พิธีกรถามคำถาม นักดนตรีตอบคำถาม มีอยู่เพียงคนเดียวที่ได้แต่ยิ้มเฉย ปล่อยให้คนอื่นๆตอบคำถาม

มันก็เป็นเหตุผลที่เข้าใจได้ ที่จะต้องไป
แต่จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าเกิดว่าคนอย่างนายอลันจะเป็นคนที่ไม่ยอมรับอะไรง่ายๆขึ้นมาบ้าง

มีงานแสดงดนตรีที่ชายหาด รู้แต่ว่ามีนักร้องวงดนตรีหลายวงพักที่นี่ เพราะเป็นโรงแรมใหม่การรักษาความปลอดภัยชั้นเยี่ยม
ก็มาทำงานตามปกติ จนกระทั่งเห็นรถตู้สีเทาเข้ามาจอด หนึ่งในคนที่ก้าวลงจากรถคือคนที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างในสมองหายวับ
ตรวจดูรายชื่อแขกที่พัก รีรออยู่ที่หน้าห้องกว่าที่จะกล้าเคาะประตูเรียก

“อลัน”
คนตัวโตที่ยังคงรักษาความเนี๊ยบ ในชุดเสื้อยืดสีขาว กับกางเกงสแลค ก้าวเข้ามาในห้องแล้วหันมามอง
“สบายดี”
“อือ”
กลาสได้แต่ก้มหน้า
“ขอโทษที่มารบกวน ทั้งที่เวลาผ่านมานานเป็นปีผมควรจะผ่านมันไป แต่ก็ยังทำไม่ได้ ผมขอเวลาไม่นานนัก”
คนที่เป็นฝ่ายเดินจากมาพยักหน้า
“ผมบอกกับกลาสเสมอว่า ผมรักกลาส ตามใจกลาสได้ทุกอย่าง แต่ผมไม่อยากให้ไรน์ต้องเสียใจ ไม่ว่าจะเรียกความรู้สึกที่ผมมีต่อไรน์ว่าอะไร แต่แท้จริงมันคือความรัก ผมรักไรน์คนที่มีความรัก”
กลาสได้แต่ยืนก้มหน้า
“ผม....”
“ถึงที่ผ่านมา กลาสจะไม่เคยบอกรักเรา แต่เรา 2 คนรักกลาส”
“ผมรู้”

“แล้วกลาสล่ะที่ผ่านมา เคยรักเราบ้างมั้ย”

กลาสกอดอกพยายามที่จะเค้นคำว่าไม่ แต่มันกลับจุกอยู่แค่คอ
อลันหยุดยืนรอ แล้วก้าวเข้ามาใกล้
“ถ้ามันยากนัก งั้นผมจะบอกความรู้สึกของเราให้กลาสฟัง ผมรักไรน์และกลาส ไรน์รักผมและกลาส สถานะต่างกัน สภาพแวดล้อมต่างกัน การแสดงออกก็ต่างกัน ให้เราเป็นอะไรก็ได้ แยกบ้านกันก็ได้ว่างก็มาพบเจอกัน มันเป็นเรื่องธรรมดา แต่อะไรทำให้กลาสต้องพูดกับเราแบบนั้น”
“เพราะผมมันเลว”
“เพราะเลวก็เลยมีสิทธิ์ที่จะเหยียบย่ำหัวใจของใครก็ได้งั้นหรือ”
“อลัน....”
อลันมองคนที่ได้แต่หันไปมองทางนั้นที ทางนี้ทีไม่กล้าสบตา แล้วพูดอีกครั้ง
“ผมรอที่จะถามคำถามนี้จากกลาสมานาน ถ้าไม่รักเราแล้วก็...ขอเพียงบอกกันดีๆ ไม่จำเป็นที่จะต้องพูดจาทำร้ายกันขนาดนั้น ผมแค่อยากรู้ว่าเคยรักกันหรือเปล่า”
“รัก”

อลันยืนนิ่ง คำว่ารักของกลาส ทำไมถึงได้ให้ความรู้สึกที่เจ็บปวดได้ขนาดนี้
เหมือนคนหลงทางอยู่ท่ามกลางความมืด

“ไรน์....เป็นยังไงบ้าง” กลาสถามขึ้นทั้งยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองอลัน
“ดีขึ้นมากแล้ว แต่จะดีกว่า ถ้ากลาสจะไปถามกับไรน์เอาเอง ส่วนเรื่องของผม....ขอบคุณมากที่สละเวลาคุยด้วย”
อลันพูดแล้วเดินสวนกลับออกมา
แต่ในทันที่ก้าวผ่าน กลาสคว้าข้อมืออลันไว้
“อย่า เพิ่ง ไป”
อลันหันกลับมามอง
“อยู่ กับ ผม....ได้มั้ย”
“เพื่ออะไรกลาส ผมเจ็บแล้วจำ รักมากก็เจ็บมาก”
กลาสกอดเอวอลันไว้ จูบแตะริมฝีปากของอลัน แต่ท่าทีเมินเฉยทำให้กลาสต้องหยุดมอง
“อลัน...ไม่รักผมแล้วหรือ”
“รัก แต่จะมีประโยชน์อะไร เมื่อกลาสไม่ได้รักผมแล้ว”
“ผมรักอลัน ผมรักไรน์ ผมรักทั้ง 2 คนมาตลอด แต่เพราะผมเห็นแก่ตัว ผมเชื่อว่า เมื่อผมจากมาแล้วประสบความสำเร็จ ในวันหนึ่งเมื่อผมกลับไป ทั้ง 2 คน.....”
“คิดว่าเรามีรักที่มั่นคงขนาดนั้น” น้ำเสียงของอลันทำให้กลาสรู้สึกหนาว
ที่ผ่านมา ท่าทีของอลันที่มีต่อกลาสก็คือ ทุกอย่างแล้วแต่กลาส ตามใจ เอาใจ ยอมได้ทุกอย่างจนผู้รับรู้สึกเคยตัว จนลืมไปว่า เขาเป็นคนเดียวกับนักจัดการมือทอง คนสนิทของรุ่นพี่ลีโอ เป็นคนที่ไรน์เคยด่าว่าบ้างานไร้หัวใจ
“ผมเห็นแก่ตัวมากจริงๆ ผมควรทำยังไงอลันถึงจะยกโทษให้”
“ผมไม่รู้” อลันตอบอย่างตรงไปตรงมา “เมื่อทำร้ายความรู้สึกกันแล้ว การกลับไปมันก็ไม่เหมือนเดิม”
“ขอโอกาสให้ผม”
“กลาสต้องถามไรน์ เพราะว่าสำหรับผม.............”
อลันหยุดนิ่งจ้องมองดวงตายาวเรียวของกลาสนิ่ง
....สิ่งที่ไม่ได้พูดออกมา ก็คือ....แล้วแต่กลาส ผมตามใจกลาสเสมอ นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ผมมาดักรอกลาสที่โรงแรมนี้ เพื่อที่จะบอกว่า แล้วแต่กลาส.....
แล้วการรอคอยด้วยความเจ็บปวดนี้จะดำเนินไปอีกนานแค่ไหน มันจะเกิดขึ้นอีกกี่ครั้ง หรือจนกว่าจะถึงลมหายใจสุดท้าย...
.....คำพูดนี้จึงถูกกักไว้ในหัวใจ ไม่ได้พูดออกมา ที่ทำได้คือตบแผ่นหลังกว้างเบาๆ แล้วเบี่ยงตัวออก
“ไม่ให้ไป”
“หือ”
กลาสคว้าใบหน้าของอลันเข้ามาหาบดจูบแรงก้าวขารุกไล่จนอลัน ถอยหลังไปชนขอบเตียงแล้วนั่งลง กลาสตามเข้ามาผลักแล้วนั่งคร่อม
อลันจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของกลาส
2 มือทึ้งถอดเสื้อแกะเข็มขัดดึงกางเกงของอลันออกอย่างร้อนรน แล้วถอดเสื้อ ถอดกางเกงของตัวเอง ก้มลงจูบดูดริมฝีปาก บดขยี้รุนแรง เหมือนฝ่ามือที่กอบอกหนา ลงลิ้นที่ยอดอกแล้วข้ามลงมาขบฟันเบาๆใต้สะดือ
“อื้อ..กลาส”
เสียงแรกที่อลันเปล่งออกมาทำให้กลาสกดลิ้นไล่แล้วครอบริมฝีปาก มือใหญ่ฟอนเฟ้นไปทั่วตัว
“อะ”
อลันกัดริมฝีปากกลั้นเสียง กลาสยกตัวขึ้นจูบ แล้วหมุนตัว จับมือของอลันแตะที่ช่องทางด้านหลังกดสอดลึก
“อือ...เสียว อะ อลัน เสียว”
อลันลุกขึ้นจับกลาสพลิกคว่ำยกสะโพกขึ้นสูง 2 มือฟอนเฟ้นสะโพกสอบ ริมฝีปากสวยจูบลงมาหาช่องทางด้านอ่อนไหวแล้วโลมเลีย
“อะ อะ อะ อ๊า.............”
กลาสร้องครางเหมือนไม่ใช่เสียงของตัวเอง กระทั่งอลันเปลี่ยนเป็นแทรกนิ้วครั้งเดียว 3 กลาสผวาน้ำตาร่วง ซุกหน้าลงกับหมอน
อลันจับกลาสพลิกตัวอีกครั้งให้นอนหงายเปิดขาออกกว้าง นิ้วมือขยับเร่งเร้า แล้วถอนมือออกขยับตัวเข้าหา
กลาสลืมตาโพลง “อย่าอลัน ไม่สด ไม่ได้”
“กลัวเหรอ”
“ไม่ใช่ เพราะผมไม่รู้ว่าตอนที่ผมเมายา ก่อนหน้านี้ผมทำอะไรกับใครบ้าง ไม่ใช้ครีมก็ได้ แต่ต้องใช้ถุง”
อลันลุกมาที่ห้องน้ำหยิบถุงยางอนามัยโยนลงบนเตียง หันไปรื้อกระเป๋าสตางค์ในกางเกงของตัวเอง
“เมียบอกว่า ต้องพกมันไว้” แล้วหันไปรื้อหากระเป๋าสตางค์ของกลาส “ยังอยู่”
โยนทั้งหมดลงบนเตียง กลาสมองซองสี่เหลี่ยมที่กระจายบนที่นอนสีขาว แล้วหยิบมาซองหนึ่งกัดฉีกแล้วสวมให้ จูบย้ำที่หน้าท้องอลัน
ดวงตาสีเข้มของอลันกวาดมองไปทั่วร่างแข็งแรง ดันขาเปิดกว้างแล้วขยับเข้าหาช้าๆ แต่กลับเปลี่ยนใจ
จาบจ้วงรุนแรงเข้าหาจนกลาสรู้สึกเหมือนร่างกายแข็งแรงจะฉีกขาดจากกัน กลาสปิดปากกั้นเสียงร้อง ร่างกายของเราเหมือนไม่ใช่ของเรา ทั้งที่ไม่ใช่คนตัวเล็ก แต่ก็ยังรู้สึกถึงแรงเหวี่ยงโยน จัดท่าเหมือนเป็นหุ่นยนต์ ภาพในสมองขาวโพลน
เจ็บเกินเจ็บ อึดอัด แน่นจนแทบหายใจไม่ออก น้ำตาอาบหน้า
ดวงตาสีเข้มจ้องมองร่างกายที่ยอมจำนน ทั้งที่สมองสั่งให้ช้าลง แต่ร่างกายกลับเคลื่อนไหวไปเอง รุนแรง ก้าวร้าว .........เหมือนไม่ได้รักกัน.......
“อะ อลัน อลันเจ็บ...”
อลันหยุดการเคลื่อนไหว ปาดน้ำตาให้ แล้วกดสะโพกย้ำ เสียงร้อง เสียงลมหายใจ และเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังอบอวลในห้อง”
อลันเกร็งตัวสูดปากถอนออก เปลี่ยนถุงใหม่แล้วดันกลับเข้าไปอีกครั้ง มองข้ามความรู้สึกของอีกคน
“อะ อลัน อลัน” กลาสร้องคราง มือทึ้งหมอนทึ้งผ้าปูที่นอน เนิ่นนานกว่าที่อลันจะเสร็จอีกครั้ง ถอนออก โยนถุงยางทิ้งไปแล้วเปลี่ยนใหม่ กดย้ำสุดกลาสเกร็งตัวหอบหายใจ ร่างกายรุ่มร้อน ต้องการ......

อลันทิ้งตัวลงข้างๆ คนที่นอนคว่ำหน้า หลับตา มองไล่ลงมาที่สะโพกสอบ หยาดเลือดไหลซึม อลันลุกขึ้นมาแต่งตัว จะก้าวขาออกจากห้อง แต่กลับเปลี่ยนใจ หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดตัวให้แล้ว....จากไป....

-*-จบตอนเรื่องของอลันตอนที่ 1-*-

ผมลง 2 ตอนนะครับ ถ้าหากว่าเปิดมาเจอแต่อลันโปรดเลื่อนขึ้นไปอีกช่อง
เหตุที่ลง 2 ตอนก็เพราะมีความรู้สึกไม่อยากแบ่ง จะรวบตอนอยู่แล้ว แต่อิทธิพลตัวเปี๊ยกสั่งแยก แล้วจะอู้ไปลงพรุ่งนี้อีกก็กลัวโดนแช่ง
หรือตัดตอนนี้ก็โดนอยู่ดี
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ
ไจฟ์ กับ ที

ออฟไลน์ from_mars

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1154
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +136/-0
กลาสเอ๊ย....เด็กหนอเด็ก
เนี่ยนะที่เค้าบอกว่าโดนตามใจจนเสียจริต กลาสเป็นแบบนี้ใช่ไหม?
เพราะว่าใครๆ ก้บอกว่า แล้วแต่กลาส...ตามใจกลาส
เลยไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ ไม่ไตร่ตรองให้ดีก่อนพูด เ้ห้อ....
เอานะ เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว เข้าใจกันสักที (รึเปล่า?)
ว่าแต่ เฮียอลันโหดไปไหม? กรี๊ดดดดด เลือดพุ่ง
+1 และรออ่านตอนต่อไปอีกครับผม....กรรี๊ดดด

ออฟไลน์ a_tapha

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4981
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +397/-1
อ่านแล้วแบบว่าเครียดอ่ะ    :z3:

Gohan

  • บุคคลทั่วไป
เหตุผลของกลาสที่ทิ้งสองคนไป...เฮ้อ
สมเป็นคนที่มุทะลุดุดัน ไร้สติจริงๆ  :z3:
เรารักเค้า เค้าต้องเข้าใจเรา เรารักเค้า เค้าต้องรอเรา เชอะ (แอบโกรธนะเนี่ย กร๊าก)

ตบมือให้คำพูดอลัน ที่ช่างเย็นชาและดูห่างเหิน
หึหึ ตามใจมานานล่ะ ปล่อยให้หนาวสันหลังซะบ้าง
แถมบทลงโทษ ฮ่าๆๆ  :-[

รออ่านตอนต่อไปนะครับ 

kakuro

  • บุคคลทั่วไป
ขอบคุณไจฟ์กับที :L2:
ลำบากแล้วสิกลาส จะสมน้ำหน้าดีมั้ย
ทีนี้ทำไงให้งานกับความรักไปด้วยกันได้
พี่ก็ตามใจกลาสเหมือนอลัน o18

ออฟไลน์ Whatever it is

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3959
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +380/-8
แหะๆ อ่านไม่จบ ขอโทษทีไม่เคยเชื่อในเรื่องความรักของ 3P อะ

เพราะเราว่ามันไม่ work หรอก ความรักแบบหนุ่มสาว ไม่มีหรอกที่รักแล้วไม่ต้องการครอบครอง ที่บอกว่าไม่ต้องการ จริงๆมันแปลว่า ไม่มีทางเลือกมากกว่า เพราะกลัวว่าถ้าให้เค้าเลือก เค้าจะเลือกอีกคน แต่ไม่เลือกตัวเอง มันน่าเศร้านะ ถ้าคนเราจะต้องคบกันด้วยความรู้สึกแบบนั้น

บอกตรๆงอ่านฉาก 3P ถ้ามัน sex ล้วนๆอะโอ แต่ถ้าบอกว่ารักกันนี่เราอ่านทีไร เศร้าทุกที แหะๆ แปลกดีปะ อ่านบทรัก แต่เจือกเศร้าซะงั้น  :laugh:

ออฟไลน์ love2y

  • (′~‵)
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2059
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +502/-11
รู้เหตุผลของกลาสแล้ว ก็โอเคนะ มีความหวังขึ้นมาอีกแล้ว >_<
ว่าแต่คู่นี้ เปิดปุ๊บติดปั๊บเลยนะ หุหุ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด