หัวข้อ: "Don't Leave Me Alone"

[MyTeaMeJive]

เรื่องของอลัน 2

อลันขับรถกลับบ้านด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ อยากกลับไปกอดคนที่ถูกกระทำ อยากพร่ำคำว่าขอโทษ อยากบอกว่า พร้อมเมื่อไหร่ก็กลับมา เรารอกลาสอยู่เสมอ
แต่สิ่งที่ทำลงไป มันช่วยให้อะไรดีขึ้นหรือไง
การใช้กำลังแบบนั้น จะทำให้กลาสกลับมาหรือไง
นั่นคือครั้งแรกของกลาส ทำแบบนั้นได้ยังไง
ที่เลวที่สุด นี่คือสิ่งที่ไรน์ขอไว้อย่าทำ เป็นเพียงพื้นที่เล็กๆที่ทำให้ไรน์ยังมีจุดยืนในความสัมพันธ์แบบ 3 คน
อลันเดินเข้าบ้านมองคนที่ลุกมาเปิดประตูบ้านให้แล้วกลับไปนั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เหมือนเดิม
การจ้องมองอย่างเงียบๆ ทำให้ไรน์พักหน้าจอลุกขึ้นมากอดลูบหลังเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร”
น้ำตาไหลซึมเงียบๆ
ไรน์ทำเหมือนที่อลันทำ พาไปล้างหน้า นั่งที่โต๊ะกินข้าว เทน้ำดื่มเย็นๆมาวางข้างหน้า แล้วกอดไว้
อลันโอบเอวไรน์ขึ้นมานั่งซ้อนบนตักแล้วซบหน้ากับไหล่บาง
รอจนน้ำตาครั้งนี้จางลง อลันถึงพูด
“ไรน์ ผมไปหาเขามา”
ไรน์ขยับตัวจ้องมอง
“ผมเห็นเขาที่หน้าโรงแรม ก็ไปหาแล้วก็ถามเขาว่าเคยรักเราบ้างมั้ย”
 
....ในเวลาหนึ่ง....จากเพื่อน กลายเป็นคนรัก และจากคนรัก กลายเป็นพ่อกับลูกที่พร้อมให้อภัยโดยไม่มีข้อแม้ จากพ่อกับลูก...
ไรน์ก็กลายเป็นพี่สาว และอลันก็กลายเป็นน้องชาย...
ความสัมพันธ์แบบคน 3 คน ที่ไม่มีบทบาทหรือคำจำกัดความที่แน่นอน

“เขาบอกว่ารัก แต่ผมก็....ข่มขืนกลาส....ไรน์ ผม...ผมทำลงไปได้ยังไง....”
คนดวงตากลมมีสีหน้าตื่นตระหนก กอดไหล่หนาไว้แน่น หัวใจเต้นแรง จนต้องหลับตาตั้งสติ

“แล้วกลาสเป็นยังไงบ้าง เขา...เป็นยังไงบ้าง”
“ผมไม่รู้ เขาหลับหรือหมดสติไม่รู้ ผมเช็ดตัวให้แล้วก็ออกมา ผมทำกลาส ทั้งที่ไรน์ขอไว้ แล้วยังข่มขืนเขาอีก”
“เพราะอะไร”
อลันทบทวนช้าๆ “ตอนแรกมันเหมือนเขาเต็มใจ แต่พอผมเริ่มสอดทุกอย่างมันก็กลายเป็นการใช้กำลัง”
คนตัวโตขยับตัวถอดเสื้อให้ไรน์ดู ร่องรอยฟัน รอยข่วนที่เกิดจากการขัดขืนต่อต้านยังอยู่
ไรน์ลากนิ้วตามรอยฟันที่ฝังอยู่ที่ไหล่ ดวงตาสั่นไหว
“นายไม่ได้ข่มขืนกลาสหรอก....”
“แต่ผมแทบไม่ได้เตรียมพร้อมเขาเลย ทั้งเขาร้องว่าเจ็บ แต่กลับ...”
“ไม่หรอก ไม่ใช่” ไรน์ยิ้มอ่อนๆ “อาจเพราะเธอกำลังโกรธ อาจเพราะเป็นครั้งแรกของเขา แต่มันไม่ใช่ข่มขืนหรอก”
ไรน์ก้มลงจูบซ้ำที่รอยฟันของกลาส ดูดย้ำจนอลันนิ่วหน้า ดวงตากลมเหลือบมองสีหน้าของอลันที่เปลี่ยนไปแล้วลากลิ้นพรมจูบที่คอ
อลันครางเบาๆ
“เห็นมั้ย ไม่ใช่ข่มขืน” ไรน์ผละออกยิ้มทั้งน้ำตา

....คนโง่ 2 คนกำลังยินดีกับการโกหกตัวเองอีกครั้ง....ว่าเขาจะกลับมา....

“อิจฉาอ่ะ อลันทำกลาสได้ แต่ทำชั้นไม่ได้”
“ไม่โกรธเหรอ”
ไรน์ส่ายหน้า “ถ้ามันจะทำให้คำถามที่อยู่ในใจของเรา มันหายไปสักข้อสองข้อ ชั้นว่าชั้นรับได้นะ.....อลัน....กลาสยังเป็นกลาสของเราอยู่หรือเปล่า”
“ไม่รู้ บางทีผมก็กลัวที่จะคิดอะไรเข้าข้างตัวเอง”
ไรน์เอียงหน้าจูบริมฝีปากสวยของกลาส 2 มือไล้ที่อกกว้าง แล้วเลื่อนลงมาที่ขอบกางเกง
อลันผละออกจากจูบของไรน์ จับลุกขึ้นยืนแล้วจูงมือกลับมาที่ห้องนอนกว้าง
จูบครั้งแล้วครั้งเล่าขณะที่ถอดเสื้อผ้าให้แล้วตามคร่อมตัว แต่ไรน์พลิกกลับเป็นฝ่ายทำให้
อลันสอดนิ้วแทรกผมสวยครางอือ ขณะที่ไรน์ลงลิ้นเตรียมพร้อมแล้วขยับขึ้นนั่ง
ร่างกายผอมบางขาวนวล เคลื่อนไหวเนิบช้า เสียงครางอ่อนหวาน แล้วเปลี่ยนเปลี่ยนเร่งเร้า เกร็งตัวพ่นน้ำสีขาว ทรุดตัวลงนอนหอบกับอกกว้าง
ความคับแน่นที่ยังคงอยู่ทำให้ไรน์ นิ่วหน้า “ทำไปกี่ครั้งเนี่ย”
“ไม่รู้เหมือนกัน มีถุงอยู่กี่อันก็ใช้หมด” อลันบอกตามตรง
“หักโหม จะหัวใจวายนะคุณลุง”
“ใครคุณลุง ฟัดให้คุณป้าตายคาออกคุณลุงซะดีกว่า”
ดวงตาวาวเปี่ยมรอยยิ้มจากไรน์  
อลันพลิกจับไรน์นอนหงาย เปิดเรียวขากว้าง ขยับสะโพกตอกย้ำ
ไรน์จิกมือกับที่นอนนุ่ม ส่งเสียงกระเส่าร้องขอ จวบจนหมดแรงทิ้งตัวลงนอนกอด

ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ไรน์กำลังเก็บกวาดห้องนอนเล็ก เปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่ ของที่เก็บเรียงมานานนับปีก็เรื้อออกมาจัดใหม่
อย่าถามว่าทำอย่างนี้มาแล้วกี่ครั้ง หากมันทำให้ไรน์สบายใจขึ้น ก็ปล่อยให้ทำไปเถอะ
หนุ่มหน้าสวยหันมามอง “อลัน บ้านใหม่ทำห้องซ้อมดนตรีแบบที่มันเก็บเสียงได้ให้กลาสด้วยนะ”
อลันยิ้มกว้างตามกัน “รอเขามาแล้วเข้าเน็ตดูบ้านจัดสรรกัน”

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า แล้วขึ้นมาใหม่คนรอยังคงรอ คนที่หายไปยังไม่กลับมา
ไรน์กลับไปซึมลงอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยเหม่อมองออกไปหน้าบ้าน ยิ้มค้างเมื่อมีรถชะลอจอด
เสียงโทรศัพท์ดังนับพันนับหมื่นครั้ง แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่เป็นของคนที่หายไป
อลันได้แต่เฝ้ามองด้วยความรู้สึกปวดหัวใจ
ตลอดเวลาที่ผ่านมา รู้ว่ากลาสเล่นประจำที่ไหน หรือวงจะไปเล่นที่ไหนบ้าง แต่ไม่เคยกล้าพาไรน์ไปหา เพราะกลัวว่าจะต้องพบกับคำพูดร้ายๆอีก
....ทำหรือไม่ทำต่างกันตรงไหน...
ในเมื่อผลลัพท์สุดท้ายคือเขาไม่กลับมา

กิจวัตรประจำวันมีค่าเพียงแค่การฆ่าเวลาให้ผ่านพ้นไปอีกวัน
การไปท่องเที่ยวก็แค่การเปลี่ยนสถานที่ เพื่อให้ไรน์ร่ำร้องขอกลับบ้าน
“กลับกันเถอะ ถ้ากลาสมาเขาจะเข้าบ้านไม่ได้”
“ไรน์.....”
อยากบอกเหลือเกินว่า เวลาที่ผ่านไปคือการบอกเป็นนัยว่าเขาไม่กลับมาแล้ว แต่ที่พูดออกไปก็คือ
“เราฝากกุญแจข้างบ้านไว้แล้วนี่”
“ก็ถ้าเกิดคุณป้าข้างบ้านแกไม่ได้มอง หรือกลาสไม่ได้กดออดเรียก จะรู้ได้ยังไง นะอลันกลับบ้านเถอะ”

เวลาผ่านแต่ภาพที่ยังเหมือนเดิมคือไรน์นั่งอยู่ในห้องนอนเล็ก พับเรียงเสื้อผ้าของกลาส รื้อออกมาจัดใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่า
มือขาวซีดลูบเสื้อนอนพับเรียบกริบ น้ำตาใสๆหยดลงหลังมือ

.....ไรน์ จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าผมจะไม่ยกโทษให้กลาส ถ้าเขากลับมา...

“ไรน์”
“หือ”  ไรน์เช็ดน้ำตาหันมาหาคนที่เดินเข้ามาเข้าในห้อง
“ถ้า....กลาสกลับมา” ทั้งที่ใจอยากบอกว่า กลาสไม่กลับมาแล้ว แต่โรคซึมเศร้าของไรน์ก็ยังคงทำให้อลันไม่กล้าพูดตรงๆกันไรน์อยู่ดี
“ขอแค่ให้เขากลับมา ชั้นอยากให้กลาสกลับมา”
“แต่ผมคิดว่าความรู้สึกของผมกำลังไม่เหมือนเดิม” อลันบอกอย่างตรงไปตรงมา
“ทำไมล่ะอลัน ทำไม” ไรน์จับแขนแข็งแรงของอลันเขย่า “อลันรักกลาสไม่ใช่หรือไง ทำไมเปลี่ยนได้ง่ายนัก”
“แต่การที่ผมต้องอยู่กับผิดหวัง เห็นไรน์ร้องไห้ตลอดเวลาแบบนี้ ผมไม่รู้ว่า ถ้าเขาเดินเข้าบ้านมา ผมจะยังรู้สึกดีๆกับเขาอยู่อีกหรือเปล่า”
ไรน์ฟาดลงที่แขนของอลัน
“ไอ้อลันบ้า เธอคาดหวังอะไร ในเมื่อเรารู้แล้วว่าเขาไปเพราะอะไร นายไม่เข้าใจกลาสหรือไง”
“แล้วเขาเข้าใจเราหรือเปล่า”
“ก็ช่างเขาสิ เพราะสำหรับชั้นก็แค่ขอให้ได้อยู่ด้วยกันเท่านั้นเอง”
“ไรน์...”
“ชั้นรู้ว่า ชั้นมันเมียโง่ ขอแค่ให้เขากลับมาอะไรก็ยอม”
….ใช่ ไรน์เป็นแบบนั้น คนที่รักแล้วทุ่มสุดตัวสุดหัวใจไม่เคยเหลือทางไว้ให้ตัวเองถอย
“งั้นผมเป็นอะไร สามีเจ้าทิฐิหรือไง”
“เออ” ไรน์ทำเหมือนขำ แต่อลันกำลังจมลงในความรู้สึกของตัวเอง
“ไรน์ ถ้าผมเป็นคนไป ไรน์จะเสียใจแบบนี้มั้ย”
ไรน์ปล่อยโฮ ตีอลันไม่หยุด “ไอ้บ้า ใครไปชั้นก็เสียใจทั้งนั้น หรือถ้าชั้นเป็นคนไปแทนที่จะเป็นกลาส นายจะไม่เสียใจหรือไง”
อลันปล่อยให้ไรน์ตีโดยไม่ปัดป้อง
“อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน ทำไมถึงตั้งคำถามแบบนี้กับชั้น ก็บอกแล้วว่าขอแค่ให้ได้อยู่ด้วยกัน ขอแค่นั้นแหละ ชั้นมันคนเห็นแก่ตัว อย่ามาถามชั้นแบบนี้นะ”
ไรน์ปล่อยโฮเต็มแรงกอดอลันไว้แน่น
“ขอโทษไรน์ ผมจะไม่ตั้งคำถามนี้อีก ผมขอโทษไรน์”

อลันมีนัดเลี้ยงมื้อค่ำที่ร้านอาหารริมแม่น้ำชานเมือง ขณะที่ไรน์ก็มีงานนิทรรศการที่หอศิลป์ คนตัวโตกดโทรศัพท์เตือนไรน์ว่าเลิกงานให้กลับบ้านทันที ไม่ต้องแวะซื้อกับข้าวเข้าบ้าน
เสียงหัวเราะเบาๆดังมาตามสาย ขณะที่อลันกวาดมองไปทั่วร้านหาลูกค้าที่นัดไว้
“อย่ามาหัวเราะ ถ้ามีคนไม่น่าไว้ใจอย่าลงจากรถนะ ไมงั้นก็ทิ้งรถไว้หน้าบ้านงั้นแหละ เดี๋ยวผมกลับไปเก็บรถเอง”
“ครับผม คุณพ่อ”
“ดีมาก คุณลูก”

ลูกค้าเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งอายุกว่า 40 ปี สวมแว่นตาหนา ท่าทางสุภาพ ลุกขึ้นยืนจับมือแล้วสวมกอดหลวมๆ ทักทายอลันพูดคุยถามไถ่ สั่งอาหาร แล้วคุยงานกันไปเรื่อยๆ สีหน้าท่าทางผ่อนคลาย บังคับสายตาไม่ให้คอยมองนาฬิกา ว่าอีกคนออกจากที่ทำงานหรือยัง ถึงบ้านหรือยัง
 พลิกดูข้อความที่ส่งมาบอกว่าถึงบ้านแล้ว อลันก็ยิ้มออกจนโดนแซว
“แฟนหรือไงครับ ถึงได้ยิ้มอย่างนั้น”
“ครับ”
“คุณนี่ดีนะ ผมไม่ค่อยเจอผู้ชายที่เวลาได้รับโทรศัพท์จากแฟนแล้วจะยิ้มแบบนี้ เคยเห็นแต่ทำหน้าตารำคาญ”
อลันส่ายหน้า รอยยิ้มยังคงอยู่
“ขอโทษนะครับรู้จักกันนานแล้วหรือยัง”
“ก็...ประมาณ 10 ปีได้แล้วมั๊ง ตั้งแต่เขาเรียนมหาลัย”
“โอ้ โห นี่ยิ่งหายากใหญ่”
“สงสัยผมจะโดนขึ้นทะเบียนเป็นของหายากเร็วๆนี้”
เสียงหัวเราะผ่อนคลายดังจากโต๊ะอาหารเล็กๆ ริมน้ำ
พลิกมองนาฬิกาอีกครั้ง คาดว่าการจราจรภายนอกจะบางตาลงแล้ว ลูกค้าก็ให้เรียกพนักงานร้าน ตรวจสอบราคาอาหาร
อลันเดินตามมาส่งลูกค้าถึงรถ โอบหลวมๆอีกครั้ง
“ฝากกอดนี้ไปถึงแฟนคุณด้วย คุณเองก็ขอให้รักษาความดีนี้ตลอดไป ผู้ชายน่ะนะคำว่าหัวหน้าครอบครัวไม่ใช่แค่หาเงินให้เขาใช้จ่าย แต่ต้องคิดด้วยว่า ทุกข์หรือสุขของลูกบ้าน ล้วนแต่ขึ้นอยู่กับการกระทำของพ่อบ้าน”
หนุ่มรูปหล่อตัวโตยิ้มรับ “ครับ”
เมื่อเดินกลับมาที่รถที่จอดอยู่อีกด้าน ชายหนุ่มรูปร่างหนา ก้าวออกมาเผชิญหน้า
อลันชะงักเท้า หยุดยืนมอง
“มันเป็นใคร ไรน์ไปไหน”
อลันไม่ตอบคำ  ทั้งยังก้าวต่อไปที่รถ คนที่มายืนรออยู่ก้าวเข้ามาขวาง ทั้งอาจกระชากคอเสื้อ ถ้าเด็กเฝ้ารถที่ลานจอดรถไม่เดินมาดู
“มันเป็นใคร ทำไมถึงมากินข้าวกับมัน”
อลันเปิดประตูรถ แต่กลาสยื้อประตูไว้
“ผมถามว่ามันเป็นใคร อี๋อ๋อกับมันหวานแหววขนาดนั้น ไรน์รู้เรื่องมันหรือเปล่า”
 ดวงตาสีเข้มมองไปข้างหน้า ขณะที่กลาสยิ่งนานยิ่งร้อนรน
“อลัน อย่าทำอย่างนี้กับไรน์”
อลันแกะมือของกลาสออกก้าวเข้ารถแล้วปิดประตู
จากกระจกมองหลังมองเห็นกลาสวิ่งกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่
คนรูปหล่อยกยิ้มที่มุมปาก
กลับบ้านตอนนี้คงไม่ได้ กลาสต้องไม่ตามไปแน่
หรือจะลองเสี่ยง
อย่างที่คิด ทันทีที่รถเลี้ยวเข้าสู่ถนนที่จะตรงไปสู่บ้าน รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของกลาสก็จอดเลียบข้างทาง
...แมร่งเอ๊ยกู จะมาลองอะไรตอนนี้!...
อลันเลี้ยวรถกลับ เจตนาขับชิดเลนขวาให้กลาสเห็น
กลาสออกรถเลี้ยวตามมา
รถของอลันเลี้ยวเข้าม่านรูด
อลันบอกพนักงาน ไม่ต้องรอนานรถมอเตอร์ไซค์ของกลาสก็ตามเข้ามา คนอารมณ์ร้อนผลุนผลันเข้ามากระชากเปิดประตู
“อลัน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
คนตัวโตยืนกอดอกมองจากด้านในสุดของห้อง
 
...เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าสีหน้าท่าทาง ความโกรธจนหน้ามืดเวลานี้ ไม่ต่างอะไรกับเมียที่มาตามผัวหนีมาหาชู้เลยสักนิด...
...เออ..ในมุมของกลาสมันคงเป็นอย่างนั้นจริง....

กลาสกำหมัด ตาขวางมองหารอบห้องเล็กๆ
“มันอยู่ไหน”
อลันยกมุมปาก ท่าทางนิ่งเฉย
“อลัน ถามว่ามันอยู่ไหน”
“ถ้าเจอแล้วจะทำไม”
“จะฆ่าหักคอแมร่งทิ้งทั้งคู่เลย คอยดูนะ”
อลันเดินเลี่ยง สวนออกมาทางประตู กลาสก้าวตามเข้าไปดูในห้องน้ำ
ห้องก็แค่นี้ กลับเห็นแต่อลันคนเดียว

อลันอยากพากลาสกลับบ้านไปหาไรน์ แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้ากลับไปเพื่อให้พูดจาร้ายๆต่อกัน แล้วก็จากไปอีก เลี้ยวรถกลับมา แล้วเข้ามาในม่านรูดก็เสี่ยงพอดู
ชั่ววูบหนึ่งคิดอยากกดคนตรงหน้าลงกับเตียงนุ่ม ก็มาจนถึงนี่แล้วนี่นะ
อยากกอดใจแทบขาด
อยากตามใจตัวเองแล้วก็รอต่อไปอย่างไร้จุดหมายเหมือนเดิม
แต่อีกใจหนึ่งมีคำพูดของลูกค้าคนนั้นวิ่งวน
....ทุกข์สุขของคนในบ้านขึ้นอยู่กับพ่อบ้าน....
อลันก้าวเข้ามาหาหยุดยืนอยู่ข้างหน้า ทำให้กลาสพลอยหยุดเหลียวมองซ้ายขวาตามไปด้วย
“อลันมาคนเดียว”
“ไปหาไรน์”
น้ำเสียงห้วนผิดวิสัย ทำให้คนเจ้าอารมณ์ลังเล
“ตอนนี้คงยังไม่ได้”
“แล้วเมื่อไหร่”
“คงสัก....2 ปี”
“ผมไม่ได้บอกให้กลาสทิ้งงานกลับไปดูแลไรน์ แต่ขอให้ไปหาไปคุยเมื่อมีเวลาว่าง ไม่ใช่ทำเหมือนไม่มีตัวตนแบบนี้”
กลาสก้มหน้า เบี่ยงตัวเดินไปที่ประตูห้อง
เพียงแค่นี้….อลันคนเข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว นักจัดการมือทองก็จากไป
เหลือเพียงอลันคนที่ทุกอย่างตามใจกลาส
“กลาส....ผมขอร้อง....ขอเวลาให้ได้ปรับตัวกันอีกนิด ไปหาไรน์ บอกกับเขาว่า อีกเดือนหนึ่งคุณจะมาหา อีก 2 เดือนมาหา 3 เดือน ค่อยๆทิ้งห่างออกไป ให้ไรน์รับได้”
กลาสหยุดยืนกำมือแน่น
“ได้โปรด การจากมาแบบปุบปับมันทำให้....ไรน์ใจสลาย...”
“ผมก็จากมาเป็นปีแล้ว น่าจะปรับตัวได้แล้ว”
คนที่ยืนอยู่ด้านหลัง จับความสั่นไหวในน้ำเสียงของกลาสได้
ค่อยๆก้าวเข้าไปหาโอบรวบไว้ กลาสไม่ได้ขัดขืนเพียงแต่หันหน้าไปทางอื่นเมื่ออลันแนบแก้มต่อแก้ม
“เรารู้ว่ากลาส...จะไม่กลับไป แต่การยอมรับทำได้ต่างกัน ผม...ยอมรับได้ เมื่อกลาสไม่รักผมแล้ว แต่กับไรน์มันต่างกัน นะกลาส กลับไปหาไรน์นะ”
อลันหอมแก้มที่เบี่ยงหนี
มือใหญ่เลื่อนขึ้นกอบอกหนาผ่านเสื้อยืด
จมูกซุกไซ้ ฟันสวยขบที่ใบหู
“อะ อลัน ปล่อย” กลาสดิ้นรน
ไม่น่าวู่วามจนตามมาถึงที่นี่เลยให้ตาย เพราะความหึงหวงเป็นเหตุแท้ๆ
แล้วมาถึงตอนนี้มันมีสิทธิ์อะไรตามหึงตามเช็ดเขาอีก ในเมื่อทิ้งเขามาแท้ๆ
“อลัน ไม่ อลัน”
อลันล็อคแขนดันกลาสติดผนังห้อง ทำให้แขนที่อยู่ด้านหลังดันลำตัวเข้ามาเบียดสนิท ขาแข็งแรงแทรกกลาง จมูก ริมฝีปากกดจูบใบหน้า ลำคอ
“อะ อลัน อย่า”
มือแข็งแรงฟอนเคล้นที่แก่นกาย นวดจนขยายตัว
กลาสเริ่มหายใจลำบาก
อลันรู้จักร่างกายนี้ดี เหมือนกับที่ร่างกายนี้ต้องการอลัน
เข็มขัด กระดุมกางเกง ซิป ตามมาด้วยมือที่รั้งขอบกางเกงชั้นในลง กอบกุม
“อือ....”
ริมฝีปากสวยยังคงจูบไซ้ มือยังคงเคลื่อนไหว
กลาสขยับสะโพกรับกับมือที่รูดรั้งแยกขารอคอย เลื่อนมือไล้ที่แผ่นหลังกว้าง
เมื่อร่างกายต้องการมากขึ้น.....
อลันก็ผละออกห่าง
กลาสกะพริบตามองคนที่ก้าวถอยหลัง รอยยิ้มที่มุมปากเหมือนท้าทาย
“อลัน...”
คนรูปหล่อตัวโตหันหลังกลับเปิดประตูห้องก้าวออกมาเปิดประตูรถ สบตากับคนที่ยืนมองอีกครั้ง แล้วก้าวขึ้นรถถอยออกมา

ขับรถกลับบ้าน ด้วยความรู้สึกเหมือนทุ่มเงินทุกบาททุกสตางค์ลงไปในบ่อนการพนัน จะกลายเป็นยาจกหรือมหาเศรษฐีก็จะได้รู้กันในครั้งนี้

-*-*-จบตอนเรื่องของอลัน-*-*-

การที่คุณคลิกเข้ามา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร "เราสองคน" ขอบคุณมาก
ขอบคุณในทุกความเห็น ทุกคำแนะนำ

พรุ่งนี้จบครับ
ไจฟ์กับที

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์กับที

[love2y]

เป็นอีกคนนึงที่อยากเห็น 3 คนนี้มีความสุข
โดยเฉพาะ "ไรน์" อยากให้ไรน์มีความสุขจริงๆซะที

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ น้องที 

[Piaanie]

ไม่ชอบความคิดของกลาสเอาซะเลย มันเห็นแก่ตัวมาก ไม่ได้นึกถึงใจคนอื่น จริงๆ ถ้าพูดคุยดีๆ อย่างที่อลันว่า การแยกกันอยู่แต่ไปมาหาสู่กันบ้าง
แต่ลดจำนวนความถี่ลง สถาณการณ์มันคงจะดีกว่านี้ แล้วไรท์ก็ไม่เข้มแข็งเอาซะเลย คนที่จะแย่ที่สุดน่าจะเป็นอลัน อยากจะอ่อนแอ แต่ทำไม่ได้
มันเจ็บปวดที่ต้องเห็นคนที่เรารักเจ็บปวด เฮ่อ อึดอัด

[LoveBaBy]

ไอ่พี่กลาส ไล่ตามความฝัน จนต้องปวดใจกันทั้ง 3
กลาสจะเป็นคนที่เจ็บมากไม่น้อยกว่า อลัน และไรซ์ เรยเนอะ Y_Y

ว๊ากกกกกกกกกกกกกก อลัน คนสุขุมของเค้า
ทามไมมาแนวโหด เรียกเลือดได้ขนาดนี้คร๊า 
สะสมมานานเป็นปีหรอ อิอิ

และแร้วก้อเข้าโหมดซึมเศร้าไปกะไรซ์
ไรซ์ช่างเป็นคนที่อ่อนหวาน อ่อนไหว มากๆๆๆ
เป็นคนที่ปลอบใจ และให้กำละงใจคนอื่นได้ดี
แต่ตัวเองนั้นและที่ชอบซึมเศร้าอ่า Y_Y

กลับมาที่คนแสนฉลาดอย่างอลัน มือจัดการชั้นยอด 5555
เล่นเอากลาสตกหลุมซะง่ายๆ เรย อิอิ
และแล้ว ก้อทำให้อยากและจากไป 5555

อลันทำอย่างนี้เพราะจะให้กลาสรีบๆกลับบ้านใช่มั้ย

ดูเหมือนอลันจะโชคดีสุดป่าวหว่า เหมือนจะไปเจอสองคน
ส่วนไรซ์มะเคยได้เจอกลาสเรย

บทสรุปจะเป็นยังงัยเน้อ สรุปอลันจะเคืองกลาสจริงมั้ย
กลาสจะกลับไปหาไรซ์มั้ย
อ๊ากกกกกกกกกกก ลุ้นๆๆๆๆๆอ่า

ขอบคุณ JIVE & TEA

อุ้ยๆๆๆ ลืม ว่าจะแซวนานล่ะ คุณที สุดยอดดดดดจ้า 555555

[from_mars]

 
ที่แท้ ต้องการน้ำตาเราเรอะ!!! เชอะ!!!!
แต่สองหนุ่มก็ทำสำเร็จนะ 555

เก็บมาฝากครับผม
แต่การที่ผมต้องอยู่กับ(ความ)ผิดหวัง --> ตกไปคำหนึ่งหรือเปล่า?

รออ่านตอนจบ วันนี้ ปาดน้ำตาเหมือนเดิม
ขอกอดที เอ้ย ขอกอดไรน์แน่นๆ นะ...แม่ยกรักหนูม๊าก มากจ๊ะ 

[MyTeaMeJive]

เรื่องของเรา

อลันยังไม่ลงจากรถไรน์ก็วิ่งออกจากบ้านมาเปิดประตูให้ ยืนรอเดินเข้าบ้านไปพร้อมกัน
“ทำไมยังไม่นอนอีก ดึกมากแล้ว”
“ซีรีย์ยังไม่จบ แล้วอลันน่ะทำไม...”
จู่ๆ ไรน์ก็หยุดพูดดึงแขนอลันให้หยุดยืน ยื่นหน้าเข้ามาหา ทำท่าเหมือนดมกลิ่น
“ทำไมเหมือน.....”
ความรู้สึกที่ว่าโดนเมียจับได้ว่ามีกิ๊กคงเครียด แต่อลันกลับรู้สึกดีใจ
“เหมือนอะไร”
มือใหญ่โอบเอวบางเข้ามาหา เลื่อนมือเข้าใต้เสื้อนอนลูบไล้แผ่นหลัง แต่ไรน์ยังคงใส่ใจกับกลิ่นของกลาสที่ติดอลันมา
“เหมือน...กลาส...กลิ่นของต้นหญ้า กลิ่นกลาส”
ไรน์หลับตา....ไล่จมูกตามแนวจมูกและริมฝีปากของอลัน เม้มริมฝีปากจูบ แล้วเลื่อนมาที่คาง คอ วนกลับขึ้นไปที่คางอีกครั้ง
“กลาส.......”
หัวใจของคนตัวโตหล่นวูบจากที่สูง
.....แค่นี้เองสำหรับคนไม่มีหัวใจ...
.....เป็นได้แค่นี้เอง....
.....รางวัลสำหรับทุกความพยายามตลอดเวลาอันยาวนาน....
.....แต่ถ้าถามว่าเจ็บมั้ย ไม่หรอก ถ้ามันทำให้คนที่เรารักหยุดร้องไห้...

อลันยืนนิ่งให้ไรน์พรมจูบไปทั่วใบหน้าและลำคอ
“กลาส.....รักกลาสนะ....รักกลาสที่สุด......”
ไรน์พร่ำบอก ขณะที่ดึงเสื้อของอลันออก
“กลาส....กลาส....”
ไรน์หลับตาพรมจูบอลันไปทั่วลำตัว มือ แขน ที่เพิ่งกอดกลาสมาเมื่อครู่แล้วไล่กลับขึ้นมาจูบอกกว้าง ไหล่ และคอซ้ำไปซ้ำมา
“กลาส......รักกลาส.....กลาสมาแล้ว......”

อลันมองคนที่เดินเข้ามาหยุดยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู เมื่อสบตากันคนที่ก้าวเข้ามาหันไปปิดประตูบ้านแผ่วเบา แล้วค่อยๆก้าวเข้ามายืนอยู่ใกล้
ความตกใจยังคงฉายชัดอยู่ทั่วใบหน้าของกลาส
นี่หรือคือสิ่งที่อลันย้ำแล้วย้ำอีก ขอแล้วขออีกว่าให้กลับมาดูไรน์ มาพูดดีๆกับไรน์ ที่บอกว่าเข้าใจว่าจะไป แต่ขอเพียงให้ค่อยๆถอยห่างออกมา ไม่ใช่นึกอยากทำอะไรก็ทำ

.....ผมทำอะไรลงไป....ผมทำร้ายคนที่รักผมมาก ได้ขนาดนี้เชียวหรือ....

ไรน์ลืมตาหันมามองคนทีก้าวเข้ามาใกล้ ”กลาส” แล้วหันมาหาคนที่กอดอยู่อีกครั้ง “อลัน.....ชั้น”
ไรน์ทั้งรู้สึกผิดและอับอายต่ออลัน แต่อลันเพียงลูบหลังเบาๆ
เมื่อกลาสยื่นมือมาหา ไรน์ก็โผเข้ากอดร้องไห้โฮ
ดวงตายาวเรียวจ้องมองอลัน ที่ส่งยิ้มขมขื่นมาให้แล้วพยักหน้า
กลาสช้อนจูบไรน์ ดูดริมฝีปากแรงจนไรน์คราง ผละออกแล้วถอดเสื้อให้ จูบครั้งแล้วครั้งเล่า ลูบไล้ฟอนเฟ้นร่างกายของกันและกัน จนก้าวไปในห้องนอน หลังสัมผัสที่นอนนุ่ม
กางเกงชั้นในรูดหายไปพร้อมกับกางเกงยีน ไรน์ก้มลงหา
ที่กลาสทำได้คือการนอนหอบ 2 มือประคองศีรษะสวย กับการรับรู้สัมผัสอย่างโหยหา.....

อลันออกไปเอารถจักรยานยนต์ของกลาสเข้ามาจอดในบ้าน ประตูบ้านที่ปิดอยู่ ทำให้ต้องอมยิ้ม เพราะเชื่อว่าเจ้าตัวจะใจร้อนจนปีนรั้วเข้าบ้าน แล้วกลายเป็นตกใจกับอาการของไรน์
คนตัวโตตามเก็บเสื้อผ้าที่ถูกทิ้งเกลื่อนไปจนถึงห้องนอนกลับลงมาเข้าเครื่องซัก ทำงานบ้านไปเรื่อย หูยังได้ยินเสียงครางดังมาจากห้องนอนชั้นบน
ชัดเจน...เพราะทั้งคู่ต่างก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องออมเสียงอยู่แล้ว....
เข้าไปอาบน้ำในห้องนอนเล็ก แล้วกลับลงมานอนที่โซฟาชั้นล่าง เปิดโทรทัศน์เป็นเพื่อน อยากเปิดเสียงดังกลบเสียงที่ได้ยิน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำไปเพื่ออะไร
เหมือนหน้าที่สิ้นสุดลงแล้ว
อลันถอนหายใจยาวๆ ยิ้มเล็กที่มุมปากยังไม่หายไปไหน ขณะที่ยกมือซ้อนคอ พาดขายาวบนโต๊ะเตี้ย ปล่อยให้ภาพในโทรทัศน์ผ่านไป แล้วหลับตา รู้สึกตัวเมื่อมีน้ำหนักกดทับลงบนตัก
“ทำไมไม่ขึ้นไปข้างบน”
คนตัวโตชะงักไปนิดหนึ่ง เมื่อคนที่นั่งอยู่บนตักไม่ใช่คนที่คิด
“อะไร ทำไมต้องชะงัก”
“ก็คิดว่าไรน์”
กลาสทำปากเบี้ยว “ยังไม่ได้สะสางบัญชีที่ทั้งหลอกผมเข้าม่านรูด ทั้งทำผมค้างนะ”
“ทำไมนักดนตรีชื่อดังเข้าม่านรูดไม่ได้หรือไง”
“ถ้ามีคนถ่ายรูปได้มันจะพังกันทั้งวง”
“เหมือนกับถ้าคนรู้เรื่องเรา 3 คนแล้วจะพังทั้งวงน่ะเหรอ”
“เออ”
“แล้วทำไมไม่บอกกันดีๆ”
“เพราะผมไม่รู้ว่าจะเริ่มด้วยประโยคไหนก่อน”
“ก็เลยเลือกที่จะโยนระเบิดใส่ไอ้เกย์ กับตุ๊ดแล้วไปงั้นเหรอ”
กลาสจ้องมองดวงตาสีเข้มของอลันแล้วก้มหน้า “ผมเสียใจ”
“ช่างมันเถอะ ทุกอย่างมันเกิดขึ้น แล้วก็ผ่านไปแล้ว”
“แล้วใครเริ่ม”
“ก็แค่อยากลองพูดอะไรแบบนี้ดูบ้างไง”
“อลัน....ไรน์น่ะ เป็นอย่างนั้นเหรอ”
“วันที่กลาสเดินออกไปจากบ้าน ไรน์เป็นมากกว่านี้ ที่เห็นตอนนี้นับว่าดีกว่าเดิมมากแล้ว”
กลาสอึ้งๆ  “ผมไม่รู้เลย”
อลันทำเสียงขึ้นจมูก ไม่ได้บรรยายทั้งหมดว่าไรน์ในสภาพใจสลาย ย่ำแย่ขนาดไหน
  
“อลัน....ยัง....รักผมอยู่หรือเปล่า”
อาจเพราะมือใหญ่ของอลันที่ยังนิ่งอยู่ที่เดิมกับสีหน้าเฉยเมย ที่ทำให้กลาสไม่แน่ใจ
“ตั้งแต่ที่โรงแรมที่หัวหิน อลันพูดเหมือนไม่ได้รักผมแล้ว”
“ผมควรจะรักคนที่ไม่ได้รักผมหรือเปล่า”
“ผมรักอลัน ผมรักไรน์ รักมาตลอด แล้วมันก็แย่มากที่รู้สึกอย่างนี้กับคน 2 คนในเวลาเดียวกัน มันเหมือนคนที่ไม่รู้จักพอ มักมาก”
“แล้วมันเกี่ยวกับการที่ต้องพูดร้ายๆ เพื่อทิ้งเราไปตรงไหน”
“เรื่องคำพูด ผมเสียใจ แต่ว่า.....ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผม...เชื่อว่าทั้ง 2 คนรักผม และจะรอผมกลับมา”
“เมื่อไหร่ล่ะ”
“เมื่อหมดสัญญากับบริษัท ผมไม่ต้องอยู่บนเวที กลายไปเป็นคนเขียนเพลงเต็มตัว ไม่มีใครสนใจผม”
“เห็นแก่ตัวมากอย่างไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ย”
กลาสกัดมุมปาก พยักหน้าช้าๆ ยิ่งคิดถึงไรน์ยิ่งยอมรับว่าเห็นแก่ตัวมาก
อลันพูดต่อ “แล้วคิดว่า คนเห็นแก่ตัวแบบนี้ ผม...ไรน์...สมควรรักเขามั้ย ควรให้อภัยเขามั้ย สิ่งที่พูดมาทั้งหมดจะเชื่อถือได้มากแค่ไหน ไอ้เรื่องมาๆไปๆ ให้รอน่ะไม่ยาก แต่ถามว่า รอเพื่ออะไร รักเพื่ออะไร”
กลาสคล้องแขนรอบคอ แนบแก้มกับหูของอลัน
“ผมรู้ว่าคำพูดร้ายๆ มันลบล้างออกไปไม่ได้ แต่ขอให้รู้ว่านับตั้งแต่ผมเดินออกไปจากบ้านนี้ ผมมักรู้สึกว่าผมอยู่คนเดียว หลายครั้งที่ผมมองหาคน 2 คนที่นั่งจิบเบียร์รอผมในคลับ อยากกลับมาหา แต่มาไม่ได้เพราะต้นสังกัดสั่งไว้ ผมไม่อยากเป็นต้นเหตุให้เพื่อนเดือดร้อน”
อลันกะตุกเสียงในคออีกครั้ง จนกลาสหันมากดจูบแก้มสาก
“อลัน ยกโทษให้ผมได้มั้ย”
“ไรน์อาจลืมทุกคำพูด ทุกวินาทีของความเจ็บปวดเมื่อเห็นกลาส ยกโทษให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่ใช่ผม”

ถ้าเป็นอลันคนเดิมให้ดินถล่มลงมาต่อหน้า ก็จะไม่มีวันพูดแบบนี้
ถ้าเป็นกลาสคนเดิมพูดแบบนี้คงได้ชกกันน่วม

กลาสยื่นหน้าจะจูบแต่อลันเบี่ยงหน้าหลบ
ทำน้ำตาหล่นได้ทันทีเหมือนกัน
“อลัน ยกโทษให้ผมเถอะ ผมเสียใจ ผม ผม ไม่ใช่ผมจะไม่รู้ว่าทั้งคู่รักผมมาก ไม่ใช่ว่าผมไม่รักทั้ง 2 คนไม่ใช่ว่า ผมจะไม่กลัวว่าเมื่อกลับมาแล้วผมจะไม่ได้รับการให้อภัย แต่ผมกลับ...มา...ไม่ได้....”
“ก็กลับมาแล้วนี่ไง มันยากตรงไหน”
“แต่อลันก็ไม่ยกโทษให้ผม”
“บอกเหตุผลสักข้อที่ผมควรจะยกโทษให้กลาสมาหน่อยสิ”
กลาสก้มหน้า เช็ดน้ำตา แล้วยอมรับตามตรง “ไม่มี”

“อลันไม่เหมือนเดิมแล้ว”
“กลาสก็เหมือนกัน”
“คนเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยน”
“คือไรน์”

ไรน์เหมือนลืมไปหมดแล้วว่า กลาสพูดและทำอะไรไว้ น้ำตา ความเสียใจถูกโยนทิ้งไปอย่างง่ายดาย ในทันทีที่กลาสเข้ามายืนใกล้ๆ ขณะที่อลันนิ่งเฉย
ไม่ว่าจะให้อภัยหรือนิ่งเฉย ก็ล้วนแต่ทำให้คนเห็นแก่ตัวคนนี้ปวดใจทั้งนั้น

กลาสลุกขึ้น เดินกลับไปยืนเอามือเท้ากรอบหน้าต่าง มองออกไปนอกบ้านขณะที่อลันมองตาม แล้วหันกลับมามองโทรทัศน์ ซีรีย์ภาคดึกคือรายการเก่าเก็บรื้อเอามาฉายใหม่ อลันแค่มองโทรทัศน์แล้วก็ต้องกลับไปมองคนที่กำลังยืนคิดหนัก

กลาสใส่เพียงกางเกงนอนขายาว ไม่ได้สวมเสื้อ กล้ามเนื้อสมส่วน แข็งแรง ไม่ได้ซูบผอมอย่างนักดนตรีคนอื่น

“ได้คุยกับไรน์หรือเปล่า”
“เปล่า เจอกันก็ใส่กันจนหมดแรงจนหลับไปแล้ว”
“เขามีงานที่หอศิลป์ นอนน้อยมาหลายคืนแล้ว”
กลาสยังคงมองไปข้างนอก
ความเห็นแก่ตัวที่เลือกชื่อเสียงและความสำเร็จ เพราะเชื่อว่าทั้ง 2 คนรักและจะต้องเข้าใจเหตุผลที่ต้องไปคิดเองเออเองอย่างเห็นแก่ตัวว่าเขาจะให้อภัย
ไม่ได้รู้เลยว่า ทำร้ายคน 2 คนมากมายขนาดนี้
โทษที่พวกเขาเอาใจเราจนเคยตัว
โทษตัวเองนี่แหละที่มันเลว ยิ่งเขาตามใจ ยิ่งหลงตัวเองว่าเป็นที่รัก คิดว่าทำอะไรยังไงก็ได้ ทั้งในตอนแรกที่ออกไปจากบ้านยังหลงตัวเองว่า เขาจะให้อภัยเมื่อกลับมา แต่เมื่อปล่อยเวลาให้เนิ่นนานยิ่งรู้ว่า การกลับบ้านไม่ใช่เรื่องง่าย
“กลาส”
คนถูกเรียกแค่หันมาแล้วกลับไปมองข้างนอกเหมือนเดิม
“ขอบใจมากที่มาหาไรน์”
“แค่นั้นเหรอ”
....คนตาเรียวรออย่างคาดหวังให้อลันพูดบางอย่าง แต่อลันก็มีเพียงเสียงขานรับ
“อือ”
“อลัน”
“ตี 4 แล้ว หกโมงเช้าไรน์ก็ตื่นมาทำกับข้าวใส่บาตร นอนดึกยังไงเขาก็ตื่นมาทำทุกที รอคุยกับไรน์ก่อน แล้วค่อยไป”
“อลัน”
“ไรน์เจ็บมากกว่าที่กลาสเห็น ขอเวลาให้ไรน์อีกนิด เขาจะยอมรับได้เอง”
“อลัน”
“ตอนนี้มีกลาสอยู่เขาอาจจะดูเหมือนปกติ แต่ไม่แน่ว่าเวลาที่กลาสไม่อยู่เขาจะเศร้าซึมลงไปอีก รอบอกกับเขาก่อนไปนะ”
“อลัน” กลาสคว้าข้อมือหนาไว้ “ยกโทษให้ผมได้มั้ย”
“เรื่องอะไร”
“ทุกเรื่องที่ผมทำ ผมขอร้อง ยกโทษให้ผมได้มั้ย”
“มันสำคัญด้วยหรือกลาส”
กลาสพยักหน้า กัดมุมปากตัวเอง
“อยากให้ยกโทษ ก็ยกโทษให้ ช่างมันเถอะ” อลันพูดอย่างเฉยเมย กลาสได้แต่ผวากอดเอวหนาไว้ ซุกหน้ากับไหล่
“ไม่ อลันยังโกรธผมอยู่ อลันไม่ได้ยกโทษให้ผม”
“กลาส...ผมไม่ได้โกรธ ตอนแรกผมเสียใจที่ถูกทิ้ง แต่เมื่อเวลาผ่านไปผมก็ไม่แน่ใจว่า ที่เสียใจเพราะโดนทิ้งหรือเสียใจที่รักคนผิดกันแน่ ผมโกรธตัวเองที่ไม่ยอมหยุดตั้งคำถาม ไม่ได้โกรธกลาส”

อลันแกะมือของกลาสออกแล้วกลับขึ้นมาที่ห้องนอน มองคนที่กำลังหลับสบาย กลิ่นหอมอ่อนๆจากสบู่อาบน้ำยังอยู่
....คนเพียงคนเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนไป รักแล้วทุ่มเทหมดตัวและหัวใจ รักจนไม่เหลือทางไว้ให้ถอย.....
...แล้วคนๆนี้ล่ะ....

เลี้ยวเข้าห้องน้ำ ด้วยความเคยชิน มือที่เกาะอ่างล้างหน้าสั่นไหว
....ปล่อยเขาไปได้แล้ว
....ปล่อยเขาไปได้แล้ว
....ปล่อยเขาไปได้แล้ว

กลาสก้าวตามเข้ามาในห้องน้ำ มองเห็นคนที่กำลังก้มหน้า พยายามข่มความรู้สึกในใจ
มันอาจเป็นความรู้สึกที่เข้าใจได้ยาก ว่าทำไมคน 2 คนถึงได้รักคนที่ไม่มีอะไรดีสักอย่างคนนี้ได้มากขนาดนี้ ทั้งเป็นรักมั่นคงจนผิดวิสัยของคนที่มีทางให้เลือกมากมาย
ทำไมถึงได้ให้อภัยได้ง่ายดายนัก เพียงแค่เดินเข้ามา คนหนึ่งก็พร้อมลืมทุกอย่าง อีกคนก็พร้อมที่จะทำเป็นไม่สนใจ
กลาสเดินเข้ามาโอบเอวอลันไว้พาดคางลงกับไหล่หนา ยิ้มอ่อนๆ ส่งผ่านกระจกข้างหน้า
ยิ้มเดียว
ที่กำลังจะทำให้ทุกส่งทุกอย่างพลิกกลับ
อลันหันไปมองทางอื่น ขณะที่แกะมือของกลาสออก
“ถ้าจะกลับ...”
“พี่ครับ”
กลาสจับใบหน้าของอลันมาหาแล้วกดจูบ 2 มือทึ้งเสื้อนอนกางเกงนอนของอลัน
อลันยื้อมือของกลาสไว้  แล้วดึงกลับมาในห้องนอน
กลาสหันมามองคนที่กำลังหลับ หันกลับมาถอดเสื้อผ้าให้อลันจนอยู่ในร่างเปล่าเปลือย
กลาสพรมจูบไหล่ เรื่อยมาถึงกล้ามอกหนา คุกเข่าลงจูบหน้าท้อง โลมเลียแล้วครอบริมฝีปาก
อลันสูดปากเบาๆ ขยับสะโพก แล้วดึงใบหน้าของกลาสออก
“พี่”
อลันจับกลาสลงนอนคว่ำบนเตียงข้างไรน์ ช้อนยกสะโพกขึ้นสูง
หนุ่มตาเรียวยาวพยายามส่ายหน้า มองคนที่หลับอยู่ด้วยความระแวง
อลันกดจูบตามแนวสันหลัง กลาสจิกมือกับที่นอนกัดฟันแน่น จนเมื่อนิ้วมือสวยกระชับที่ก้นสอบบีบแยก
“พี่ อย่า อย่า”
อลันลากลิ้นปาดผ่านช่องทาง กลาสเกร็งตัวอ้าปากกว้าง
“อ๊า....”
เมื่อหันมาพบว่าไรน์ลืมตามองอยู่ เพียงแต่ไม่ได้ขยับตัว
“พี่ หยุดก่อน หยุด ไรน์” เสียวหนักกว่าเดิมเมื่ออลันกดลิ้นย้ำ พร้อมใช้อุ้งมือบีบนวดพวงแฝด
“ชั้นทำไมเหรอ”
“ไรน์ ขอไว้ว่าไม่ให้” กลาสพูดอย่างยากลำบาก ความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั่ว เพราะอลันยังไม่หยุดการใช้ลิ้นและมือที่เลื่อนมาโอบแก่นด้านหน้า ลูบไล้เบาๆ จนต้องเผลอสูดปากด้วยความเสียว
“ก็เคยทำแล้วไม่ใช่หรือ” ไรน์แกล้งถาม
“อื้อ” ตอบทั้งที่กำลังกัดฟันหน้าแดงก่ำ
“อลันเป็นคนแรกหรือเปล่า”
“อื้อ” ตอบอีกครั้ง แต่มือยังคงจิกที่นอนแน่น
“แล้วหลังจากอลันมีใครอีกหรือเปล่า”
“ไม่ อา...”
“แล้วจะมากลัวตอนนี้ทำไม”
“ไม่รู้ อลันหยุด มันเสียว อ๊ะ....อื้อ....” ปากร้องห้าม แต่สะโพกเกร็งแน่น รับลิ้นที่กดสอด พออลันถอนลิ้นออกจะสอดนิ้ว กลาสก็รีบถีบขาหนี
“ไม่ไง พี่...อลัน บอกว่าไม่”
อลันคว้าขาไว้แยกกว้าง
แก่นกายแข็งเกร็งบอกถึงความต้องการโดดเด่น อาย..จนต้องเอามือปิด
ไรน์เลิกคิ้วสูง ดึงมือกลาสออก
“โว้ย 2 คนนี้ มันอารมณ์ไหนกันเนี่ย ปล่อย จะมาดูอะไรกัน เฮ้ย!”
กลาสร้องเสียงหลงเมื่อไรน์ครอบปากลงทันที
“พอ พอแล้ว จะรีดให้มันหมดตัวหรือไง อูย....ไรน์....”
“แน่ใจนะว่าไม่ต้องการ”
อลันถามเสียงเย็น
“ไม่ ไม่ทำ ไม่”
“แต่ผมจะเอา”
อลันพูดสั้นๆ แล้วกดเข้าหาทันที
กลาสร้องลั่นเกร็งตัว เพราะทั้งสด ทั้งไม่มีถุง เตรียมให้ก็ยังไม่ทันพร้อม เจ็บจนเหงื่อแตกพลั่ก ขาสั่นระริก
ไรน์ละจากแก่นกายของกลาสดึงอลันออกทันที
“อลัน ไอ้บ้าอลัน หยุด กลาสเจ็บ นายจะบ้าหรือไง” ทั้งที่เมื่อกี้เป็นฝ่ายร่วมแกล้ง แต่ไรน์รู้ดีว่าถ้าไม่เตรียมให้ดีน่ะเจ็บจริง แล้วก็เจ็บทั้งคู่ด้วย
ไรน์เหวี่ยงมือเข้าใส่ใบหน้าของอลันเสียงดังเพี๊ยะสะท้อนอยู่ในหู
“ไอ้บ้าอลัน ไอ้บ้าๆๆๆ” ไรน์ฟาดไม่ยั้ง ตีไม่นับจนกลาสต้องมาจับแยกออก แต่ไรน์ยังร้องด่าต่อไป
“ไอ้บ้า ไอ้บ้า จะตีให้ตาย ไอ้บ้า” มือเล็กๆยังคงเงื้อมาหา
อลันยกยิ้มที่มุมปากแล้วยิ้มกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ จนอีก 2 คนพลอยหยุดนิ่ง ต่างหันมามองหน้ากัน แล้วหัวเราะให้กัน

“นี่มันอะไรกันเนี่ย” กลาสมองซ้ายมองขวาแล้วทิ้งตัวลงนอน เอามือปิดตาตัวเอง
“เรื่องของคนบ้า 3 คนมาเจอกัน” ไรน์ดึงแขนกลาสออกแล้วนอนหนุนอกให้กลาสก็โอบกอดไว้ หอมที่ผมอ่อนนุ่ม
“คิดถึงจริงๆ”
“คิดถึงก็มาบ่อยๆสิ” อลันบอกยิ้มกว้างสุดหล่อเหมือนเคย
“อยากมา แต่ต้นสังกัดเขาไม่ให้มา เดี๋ยวโดนใครถ่ายรูป หรือเอาไปลงพวกกอสซิปขึ้นมามันจะยุ่ง”
“งั้นเราไปหา”ไรน์บอก
กลาสมองไรน์ยิ้มอ่อนๆ “ผมจะมาหาทันทีที่มาได้”
“อืม” ไรน์ยิ้มตอบ
“ไรน์ ผมเสียใจที่พูดไม่ดีกับไรน์”
“พูดอะไร ลืมไปหมดแล้ว” ไรน์เงยหน้ามองทำตาใสแป๋ว
กลาสมองไรน์แล้วหันมาหาอลัน  
........ขนนกบางเบาปลิวลงบนเชือกที่ถูกขึงไว้จนตึง
กลาสปล่อยโฮสะอื้นไห้จนตัวโยน ไรน์ประคองกอดลูบหลังไว้ เอียงหน้าซบผมสีเข้ม น้ำตาซึมจากหางตา จนเมื่อเสียงสะอื้นเบาลง กลาสถึงได้หันมาถาม
“ทำไม”
“ก็แค่รัก” อลันบอก “ไม่เคยมีเงื่อนไขอื่น ตั้งแต่แรก ขอแค่ให้เราได้รัก อย่างอื่น....แล้วแต่กลาส”
“คงเพราะคำว่ารักของเรามันประหลาดมั๊ง” ไรน์พูดเหมือนตื่นจากความฝันอันยาวนาน
“ไรน์เคยโกรธผมมั้ย” กลาสถามทั้งน้ำตา
“ไม่ แล้วตั้งแต่วันที่เห็นข่าวว่ากลาสออกอัลบั้มก็คิดว่าพอจะเข้าใจ ผู้ชายเลือกหน้าที่การงานก่อนครอบครัวเสมอ แล้วเราต่างก็เป็นคนบ้างานด้วยกันทั้ง 3 คน คือถ้าไปเพราะไปมีคนอื่น มันก็คงเป็นอีกความรู้สึกหนึ่ง ชั้นคงจมอยู่ในความทุกข์ของตัวเองไปอีกนาน”
“ผมก็ไม่รู้ พอเขาบอกมาผมก็คิดว่าควรพูดยังไง มันสับสน ไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปบ้าง”
“มุทะลุ” อลันพูดสั้นๆ
กลาสหันมามองอลัน แล้วก้มหน้า “ไรน์ไม่โกรธ พี่ก็บอกว่าไม่โกรธ แต่กลับ...”

ไรน์เอื้อมมือมาตีอลันอีกที ทั้งทำท่าจะตีอีกถ้ากลาสไม่ดึงมือไว้ออก
“เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่มีเหตุผล”
“ผมเข้าใจ ยอมรับได้ แต่โกรธตัวเอง”
“ชั้นรู้สึกไม่มีแรง แปลกที่พอหันมาเห็นกลาสยืนอยู่ข้างๆ ที่เจ็บเหมือนตายไปแล้วมันก็กลับ.....ชั้นมันบ้า”
“ไม่เลยไรน์” กลาสลูบผมอ่อนนุ่ม กระชับคนผอมบางไว้ในแขน “เพราะผมเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเอง ไม่สนใจว่าไรน์กับพี่รู้สึกยังไง ดึงดันไปข้างหน้า ไม่หันกลับมามอง คิดว่าเดี๋ยวก็ลืม”
“ใครจะลืม” ไรน์เถียงเสียงอู้อี้ “ชั้นรักกลาส”

อลันมองภาพข้างหน้าแล้วขยับตัวจะลุกออกจากเตียง กลาสคว้าข้อมือไว้ “พี่บอกว่า จะให้อภัยผมหรือไม่ให้มาถามไรน์”
“คุยกันที่ไหน” ไรน์ถาม
“ที่...” อลันอึกอัก
“ที่โรงแรมพี่ลีโอน่ะเหรอ” ไรน์ทาย กลาสพยักหน้า
“ไรน์ยกโทษให้ผมมั้ย”
ไรน์จ้องมองนิ่ง ทำท่าเหมือนอลันจนกลาสต้องก้มหน้า
“ผมรู้ว่ามันเป็นคำถามที่เห็นแก่ตัวมาก ผมทำให้ทั้ง 2 คนเจ็บมากขนาดนี้ แล้วยังกลับมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ผม.....ผมเสียใจ”
“บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วว่า ไม่ได้โกรธแล้วจะให้อภัยเรื่องอะไร ชั้นรักกลาสนะ”

.....รู้...ว่าเวลาทำเขาเจ็บน่ะใช้คำพูดเพียงไม่กี่คำ แต่การแก้ไขเพื่อให้ความเชื่อใจกลับมาอีกครั้งต้องใช้เวลาที่ยาวนานกว่ากันอีกหลายเท่าตัว....

กลาสช้อนใบหน้าสวยเข้ามาจูบ “ไรน์ ผมขออนุญาต”
ไรน์กะพริบตามอง ยิ้มหวาน แล้วพยักหน้า แต่ยังกอดกลาสอยู่
กลาสกลืนน้ำลาย ขยับตัว ชันเข่าขึ้นแล้วแยกกว้าง ดวงตายาวเรียวจ้องมองอลัน
คนตัวโตหันไปหาไรน์ เหมือนขออนุญาตด้วย พอไรน์ยิ้มจางๆ  อลันก็ก้มลงจูบที่อกสีอ่อนของกลาส ตวัดปลายลิ้นวนรอบแล้วขบเบาๆ ครูดฟัน ผ่อนหนักเบาจนกลาสคราง หันไปจูบไรน์
แผ่นหลังกว้างสัมผัสที่นอน รับจูบแรงจากคนหน้าสวย รับรู้สัมผัสที่เลื่อนลงไปหาแก่นกายจากคนหล่อเนี๊ยบ
ปลายนิ้วที่แทรกช่องทางอ่อนไหวด้านหลังเย็นเยียบ
กลาสครางกระเส่ายกสะโพกลอย “อูว... เสียว”
ไรน์ก้มลงดูดชิมอกสีอ่อนของกลาสขณะที่มือรูดรั้งให้เคลื่อนไหวเนิบช้า
อลันจูบที่ต้นขากลาสแล้วค่อยๆกด แต่กลาสร้องท้วง
“เข้ามาเลย ทำเจ็บๆน่ะ ผม...อยากเจ็บ...”
ทั้งที่อลันเพิ่งเริ่มกดเข้าไปได้เพียงนิดเดียวกลาสก็น้ำตาท่วม
“อีก พี่ทำได้แค่นี้หรือไง เข้ามาอีก”
กลาสยกมือปิดหน้า เสียงร้องลั่นห้อง รับรู้ถึงอาการฉีกขาด ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรกขณะที่อลันกดใส่เต็มแรง ขยับสะโพกเร่งเร้าเสียงเนื้อกระทบเนื้ออบอวล
หยาดเหงื่อหยดจากปลายคางของอลัน ไรน์ขยับตัวลุกขึ้นมาจูบเลีย อลันพลิกหน้าช้อนจูบ
กลาสจ้องมองภาพข้างหน้า แล้วสูดปาก นิ้วมือเรียวเบียดเข้าช่องทางของไรน์จนไรน์หลับผวากอดอลันไว้ ขยับสะโพกรับการเคลื่อนไหวของมือกลาส
“อือ....” ไรน์คราง

บทรักดำเนินต่อไปจนกว่าจะหมดแรงลงนอนกอดกันเหมือนที่ผ่านมา

=*=*=

เวลาเดินต่อไปคนในบ้านเล็กๆ หลังเก่าย้ายออกไปอยู่บ้านหลังใหม่ ห้องนอนกว้าง กับห้องเก็บเสียงสำหรับให้ผู้เป็นที่รักทำงาน
รถเก๋ง 2 คันเข้าออกจากบ้านไปทำงานกันตามปกติ บางทีรถคันใหญ่ก็หายไปนานหลายวัน บางทีรถคันเล็กก็จอดนิ่งสงบอยู่ในบ้านนานเป็นอาทิตย์ เห็นเขาว่าไปต่างประเทศอีกแล้ว
ตามประสาคนบ้างานมาอยู่ด้วยกัน
รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่แวะเวียนมาแล้วหายไป แล้วมาใหม่
เวลาผ่านไป รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่จอดนิ่งสงบอยู่ในโรงรถ

“คุณๆครับ เราจะถึงทะเลเที่ยง หรือค่ำกันครับเร็วหน่อย”
“น้าเร็วหน่อยพี่รออยู่”
“นี่มันจะเกินไปแล้วนะ บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าเรียกน้า ทีไอ้บ้าอลันเรียกพี่ แต่มาเรียกชั้นว่าน้า อย่างนี้ชั้นก็แก่กว่าน่ะสิ”
“อืดอาดอย่างนี้เรียกน้าน่ะแหละ พี่ออกรถเลย”
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เด็กบ้า ไอ้บ้าๆๆๆๆๆๆ”

คุณอยากเรียกเรื่องของเราว่าอะไร มันไม่ใช่คำว่ารักหรือครับ คงใช่ หรืออาจไม่ใช่ เพราะมันคงเกินคำนั้นไปแล้ว
มันก็แค่ เรื่องของคนประหลาด เห็นแก่ตัว 3 คนมาอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขมากกว่าการอยู่แค่ 2 คน
ก็แค่นั้น....

-*-*END*-*-

ขอบคุึณมากครับที่ติดตามมาจนถึงบรรทัดนี้
ไจฟ์ กับ ที

[nokkie]

ขอบคุณมากๆค่ะ ลุ้นคู่ (คี่?)รองสุดๆ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์กับที
สำหรับสามคนนี้มันก็คือความรัก
แม้จะไม่อยู่ในกรอบสังคม

[kunkai]

:-[จบได้ดี
 :L1:ค้าบ

[MyTeaMeJive]

กลับมาบวก และโฆษณาว่า เรื่องใหม่รออีกพักใหญ่ๆ นะครับ เขียนไปเขียนมามันดูโหวงๆ ไงไม่รู้
ยังหาปมเรื่องไม่เจอ จะมาม่าอีกก็กล้าๆกลัวๆ จะออกไปทางป๋าทอมกับน้องชุนซะเรื่อยเลย
555555555
ขอเวลาปรับอีกนิดให้มันออกมาห่างกันอีกสักหน่อย คุณจะได้ไม่เบื่อ
ขอบคุณมากครับในทุกการติดตาม
ไจฟ์ครับ

[kakuro]

 :z13:ไจฟ์
เรื่องใหม่อย่ามาม่าเลย
เอายำยำไวไวบ้างก็ได้
ไม่ก็ป๋าไจฟ์กับน้องทีก็ได้
รับรองเรตติ้งกระฉูด
อืม..จะบอกว่าไม่ถึงกับเกลียดกลาส กลาสเป็นตัวแทนของคนในสังคมที่นึกถึงตัวเองก่อน ที่บอกว่าห่วงเพื่อนในวงจะเดือดร้อนเป็นเหตุผลที่ยกขึ้นมาอ้างกับตัวเองและคนอื่นให้รู้สึกผิดน้อยลง กลาสเลือกที่จะทำอย่างนี้เพราะความรักที่มีต่อไรน์กับอลันไม่มากพอ ไม่ได้เป็นเพราะสามคนไม่ลงตัว
+1ให้ไจฟ์กับน้องทีแบ่งกัน
ให้น้องทีหายเจ็บคอเร็วๆนะ  

[Wordslinger]

อุ๊ย เรื่องใหม่รอได้เสมอค่ะ

ขอบคุณสำหรับเรื่องของสามคนนะคะ

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร แต่ในที่สุดสามคนก็รักกัน ถือว่าลงตัว

ขอบคุณคุณไจฟ์ขอบคุณน้องทีค่ะ

[Yukisae]

  เฮ้ออออ....ออ.....อ 
อ่านคู่รองเหนื่อยกว่าอ่านคู่หลักอีกนะเนี่ย 555
ทำเอาดราม่าไปหลายวัน แต่ก็จบไปได้ด้วยดีเนอะ
ขอบคุณคุณไจฟ์กับทีนะคะ รอติดตามผลงานเรื่องใหม่จ้า

[a_tapha]

ขอบคุณมากๆ ค่ะ   

[Gohan]

อิอิ สมกับฉายานักจัดการมือทอง เอิ่ม ขอพ่วงนักวางแผนมือหนึ่งด้วย
ในที่สุด กลาสก็กลับมา...ถึงจะใช้วิธีเจ้าเล่ห์ก็เถอะ แต่ก็ได้ผลเนอะ
มีบางคนหึงจนเลือดขึ้นหน้า 555
ไรน์จ๋า นู๋แม่พระมาก ประเสริฐสุดๆ โกรธกลาสบ้างก็ได้นะ ทำเจ็บซะขนาดนี้ คนอ่านน้ำตาตกกับความรักที่นู๋มีต่อกลาสอ่ะ
กลาสกว่าจะกลับมาได้ เชอะ แต่ก็ เฮ้อ...ให้อภัยก็ได้ (เห็นแก่ไรน์นะเนี่ย)

บทสรุปของทั้ง 3 คน สำหรับพี่แล้ว แบบนี้ไม่เรียกว่าความรัก ก็ไม่รู้จะบอกว่ามันคืออะไรล่ะ

ขอบคุณป๋าไจฟ์กับตัวเล็กครับ 
ปล.เรื่องต่อไป จะเป็นมาม่า ยำยำ ไวไว หรือเส้นหมี่น้ำใส บริโภคได้หมด เป็นกำลังใจให้นะ

[love2y]

ดีใจกับสามคนนี้ ดีใจมากที่สุดที่ไรน์มีความสุข
+ และ  คุณไจฟ์กะน้องทีนะคะ

ปล. เพราะนิยายคุณไจฟ์ทำให้เราตื่นเช้านะ ไม่เบื่อเลย
ตั้งแต่ติดนิยายคุณไจฟ์ เราตื่นปุ๊บก็คว้ามือถือมาเปิดเว็บเข้าเล้าก่อนเลย 

[LoveBaBy]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

วิธีขอให้หายโกรธเค้าทำกันแบบนี้หรอ อิอิ >//<

รักอลันมากอ่ะ ดูเป็นคนที่เสียสละทุกอย่าง

ชอบคำนี้มาก "แล้วแต่ กลาส" อิอิ

แต่สุดท้าย รักเรา 3 คน 5555

อาจจะดูแปลก แต่ความรักไม่เข้าใจออกใครเนอะ ก๊ากกกกกก

แต้งกิ้วน้องชายทั้งสองมากจ้า

รอเรื่องต่อไปเน้อ สู้ๆๆๆๆๆ

[zuu_zaa]

  เย้!!!!!!!!!!!!! ในที่สุดก็ได้บทสรุปซะที

ชอบมากค่ะ 

[qq_oo]

 

ขอบคุณค่ะ

[Fanun]

เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ของน้องไจฟ์ น้องที จะบอกว่าสุดยอดดด 
สนุกมากๆ เรื่องหลักก็น่ารัก แต่แอบเสียน้ำตาให้กับตอนพิเศษของ 3 คน แต่ชอบมากๆเหมือนกัน

+1 ให้ไปเลย
รอผลงานเรื่องต่อไปของน้องๆนะจ้ะ 

[ladymoon_yy]

เลโอวินวิน คู่นี้น่ารักมากกกก โดยเฉพาะวินวิน หนูดูเหมือนเด็กขี้อ้อน

ส่วน3p อลัน กราส ไรน์ อยากบอกว่า 3p เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ชอบที่สุด เพราะปกติเป็นคนที่ไม่ชอบอ่าน3p
เรื่องนี้มันเป็นอะไรที่....น่าประทับใจมากๆๆๆๆ

 

[nolirin]

ตอนแรกกะว่าอ่านให้จบก่อนแล้วค่อยเม้นทีเดียว
แต่พอมาอ่านตอน 38 สงสารไรน์ยังไงไม่รู้ เฮ้ออออ....
+1ให้กับเรื่องราวสนุกค๊าาา
======
อ่านตอนที่ 41 บอกได้คำเดียวว่าซดมาม่าไปชามโต
ตอนไรนื2 ก็เศร้าหนัก จิตตก สงสารไรนืไปกันใหญ่ อ่านหน่วงๆในหัวใจ
กว่าจะถึงตอนจบของตอนพิเศษ กว่าจะค่อยใจชื้นขึ้นหน่อย
เล่นเอาน้ำตาหมดไปเป็นปี๊บๆ แต่ก็สนุกมาจริงๆคะ ติดตามแทบจะปิดคอมไม่ลง
จะตามไปอ่านเรื่องต่อไปของทั้งคู่นะคะ

[takkie]

มากกว่ารัก เป็นแบบนี้เอง ผมว่าความผูกพันถาวรกว่าความรักนะ
ขอบคุณผู้เขียนครับ ผมประทับใจมาก

[Still_14OC]

สัมผัสได้ จับต้องได้ แต่ไม่มีคำอธิบาย
รักไม่จำกัดนิยาม มัน เป็นแบบนี้ นี่เอง

   

[natalee22]

เรื่องของ 3 คน ยุ่งเหยิงจริงจังอ่ะ

แต่ดีที่จบอย่างมีความสุข

ก็รักมันออกแบบไม่ได้นี่เนาะ

จะ 2 คน หรือ 3 คน ก็รักเหมือนกัน

แค่รักกันก็พอแล้ว ^^

[ovam]

ขอบคุณครับๆๆ ,,


 

[Hummer]

ชอบอ่ะ....เอา +

[malula]

เสียน้ำตาไปมากมายกับเรื่องเราสามคน
สำนวนภาษากระชากอารมณ์จริง ๆ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ

[PAAPAENG~]

ตามมาจากเฮียซาโต้  น้องคีย์ค่ะ
เรื่องนี้เรียกน้ำตาได้เป็นบ่อเลยทีเดียว   

แต่น้องวินวินน่ารักอ่ะ
ขนาดตอนที่น้องเพ้อถึงลีโิอที่หายไปยังน่ารักเลย  หุหุ

จะติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ