หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[anuchaa]

เพียงดินเจ๋งมากมายง่ะ

[mini]

  เข้ามาส่องตอนใหม่

รู้สึกว่าน้ำตาลในเลือดตัวเองมันน้อยไป

เลยจะเข้ามาเติมซักหน่อย......

  ให้นายภู จีบ พี่ดินบนรถแท๊กซี่

ช่างกล้าจริง..สมแล้วที่ได้เมียเป็นนักเลงใหญ่ 

[talentcs]

ม่ายรู้ว่า อะไรที่ทำให้ กร กลับมา
ถ้ากลับมาเฉย ๆ กรคงจะยินดี ที่ภูมีคนใหม่
แต่ถ้ากลับมาเพื่อจะขอคืนดี ผมว่าบางที กร ก็น่าสงสาร
เพราะ 1.เสียใจที่ทำให้คนที่ตนเองรักเจ็บ
        2.และตอนนี้ตนเองก็กำลังจะเจ็บ
เหมือน เจ็บยกกำลัง 2 เลย ....ฮ้อ....

[nanju]

  ภู กับ ดิน น่ารักมากๆๆ เลยนะค่ะ

อ่านแล้วสนุกมากเลย

มาต่อไวไวนะค่ะ

[myall]

เข้ามารอค่า
เมื่อวานไม่ได้เม้นเพราะเน็ตดันใช้ไม่ได้
เลยแอบต่อกะมือถือ ต่อนานไม่ได้ตังค์ไม่มี 555
อะไรกันเนี่ย พี่ดินไปตกปากรับคำซะงั้น แต่ก็นะพี่ภูว่าไงพี่ดินก็ว่างั้นตลอดนี่
น่ารักจังเลยคู่นี้ ว่าแต่กรจะกลับมาหาพี่ภูรึเปล่า
เค้าไม่ยอมหรอกนะ ชิ ทั้งเค้าไปไม่ใช่เหรอ
พี่ดินน่ารัก พี่ดินสาวแตก 555 คนอ่านเริ่มแบบว่าคลั่งไคล้พี่ดินอย่างหนัก...

[Seiki]

ตอนที่ 17
 

เปลือก ปากที่โดนฉกไม่ทันตั้งตัวทำเอานักเลงตกใจจนต้องยกเท้าขึ้นมาบนโซฟาแล้วไถลไป อยู่อีกมุม หลังมือที่ยกขึ้นมาปิดปั้นการจู่โจมเอาไว้บดบังรอยเห่อแดงที่แก้มทั้งสอง ข้าง โผล่ให้เห็นแค่ลูกกะตาที่บอกว่ากำลังตกใจและคงจะตั้งรับการจู่โจมแบบนี้ไม่ ทัน
 
“ไอ้ห่า ไอ้เสาไฟฟ้ามึงจะทำอะไร” มือปิดปากไว้แต่ยังด่าได้นะคนเรา
 
“จูบไง”
 
“ไอ้หน้าด้าน มึงจูบกูทำไมเนี่ย อี๋ มีน้ำลายติดข้างแก้มกูด้วย สกปรกฉิบหาย”
 
บทแรกของการมีแฟนเป็นนักเลงสอนให้รู้ว่า โลกทั้งโลกจะไม่เป็นสีชมพูถ้ามีแฟนเป็นนักเลงคุมสลัมที่ชื่อดิน และไม่ใช่ว่าได้นักเลงเป็นแฟนแล้วหนทางรักจะโรยด้วยกลีบกุหลาบ ยังมีอะไรอีกมากที่ผมจะต้องเรียนรู้ถ้าคิดว่าจะอยู่กับดิน

เพิ่งจะมีดินคนแรกนี่แหละที่มอบครั้งแรกให้ผมเสมอ ครั้งแรกที่ทำให้ผมขาดความมั่นใจ มีอย่างที่ไหน อยากจะจูบแฟนตัวเองให้ชื่นใจแต่กลับกลายเป็นว่า ตัวเจ้าปัญหามันดีดตัวหนีผมไปอยู่อีกมุมหนึ่งของโซฟาแล้วทำหน้าตาระแวดระวังภัยเหมือนผมเป็นผู้ก่อการร้ายเสียอย่างนั้น
ดินเป็นผู้ชาย ห้าว และไม่หวาน จะให้เปลี่ยนมายืนนวดไหล่แล้วออดอ้อนเหมือนคนอื่นๆที่ผ่านมาไม่ได้ และผมก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น ผมควรจะรักดินที่เป็นดิน ไม่ใช่รักในสิ่งที่อยากให้ดินเป็น
 
ปล่อย ให้นักเลงได้มีโอกาสทำใจกับสถานภาพใหม่ที่เปลี่ยนแปลงสักพัก ผมกลับมานั่งเคลียร์เอกสารที่กองน้องๆจากภูเขา ถึงการเข้ามารับตำแหน่งแทนพ่อแบบกะทันหันของผมจะอยู่ตัวแล้วแต่ยังมีอะไรให้ ต้องใส่ใจอีกมาก หยิบแว่นตาขึ้นมาใส่ ผมใช้บริการมันเฉพาะเวลาทำงานเท่านั้นแหละ และข้อเสียที่ไม่ดีอย่างหนึ่งของผมคือถ้าผมทำงานนั่นคือจุดสนใจทั้งหมดของผม จะกองอยู่กับงานกองนี้ ถึงในใจจะแอบเสียดายหน้าใสๆแววตาเอาเรื่องชวนต่อยชวนตีอยู่มากก็เถอะ แต่งานก็คืองาน ในเมื่อมันเป็นหน้าที่ความรับผิดชอบผมก็ต้องทำ

เสียงโฟนอินบอกให้รู้ว่ามาจากเลขาคู่ใจผมแน่ๆ เหลือบมองนาฬิกาเข็มสั้นชี้บอกที่เลขสอง นี่ผมจมอยู่กับกองงานมาร่วมสองชั่วโมงแล้ว นึกเป็นห่วงนักเลงที่หนีบมาด้วย เลยเที่ยงจะหิวแค่ไหน รู้ตัวเลยว่าเวลาที่ผูกติดอยู่กับงานแบบนี้ ผมเป็นแฟนที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
 
ไอ้ เปี๊ยกเปลี่ยนอิริยาบถมานั่งสบายๆตามปกติแล้ว คงเลิกระแวงผมไปนานแล้วเหมือนกัน ในมือไอ้เปี๊ยกถือแฟ้มโครงการก่อสร้างคอนโดแห่งใหม่ริมทะเลหัวหินที่ผมเอาไป นั่งศึกษาเวลาเบื่อๆกับการวิเคราะห์ตัวเลขผลประกอบการที่ชวนปวดหัว ท่าทางที่แสดงให้เห็นว่ากำลังสนใจสิ่งที่มองตรงหน้าจนลืมไปว่าเมื่อสอง ชั่วโมงที่แล้วตัวเองกำลังกระโดดหนีผมอยู่
 
“ดิน หิวหรือยัง”
“โห มึงไม่ถามกูซะพรุ่งนี้เลยหละ ยังไม่หิวเท่าไหร่ แต่ไส้จะขาดแล้ว”
 
“ขอโทษทีนะ พี่ทำงานเพลินไปหน่อย อยากกินอะไร สั่งมากินบนนี้เลยได้มั้ย”
 
“แล้วแต่มึงเถอะ ว่าแต่เมื่อไหร่กูจะกลับได้เนี่ย ต้องไปเตรียมของผัดก๋วยเตี๋ยวพรุ่งนี้นะเว้ย”
 
“ไม่ต้องเตรียมแล้ว ไหนจะแสนดีไหนจะก๋วยเตี๋ยว ทำงานจนตัวเหลือนิดเดียวแล้วรู้มั้ย แต่ละวันกินข้าวกี่มื้อเนี่ย”
มันก็แปลกดีเหมือนกัน พอรู้ว่าอีกคนอยู่ในฐานะอะไร ก็สนใจอยากรู้ความเป็นไปในทุกๆเรื่องไม่เว้นแม้กระทั่งการใช้ชีวิตประจำวัน
 
“ไม่รู้สิ ไม่แน่นอน สองบ้าง สามบ้าง ไม่เหมือนกันหรอก มึงถามทำไม”
 
“ต่อไปนี้ต้องกินสามมื้อนะ”
 
“นี่บอกเฉยๆหรือสั่ง”
 
“พี่หวังดี สามมื้อต่อวันมันไม่หนักหนามากมายอะไรหรอก นะ”
 
“เออ กูจะพยายาม ไม่รับปากนะเว้ย แต่ก็จะทำให้ได้แล้วกัน มึงอย่ามองเหมือนกูทำผิดมหันต์ขนาดนั้นได้ป่ะ แค่เรื่องกินข้าว ไม่ได้คอขาดบาดตาย”
ผมทำหน้าแบบไหน ไม่รู้ตัวเองหรอก แต่คงจะขัดใจนักเลงใหญ่เค้าไม่น้อย ไม่รู้เคยมีใครบอกเจ้าตัวหรือเปล่าว่าทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนั้นขัดแย้งกับหน้าหวานๆนั่นมากมาย

ผมต่อสายออกไปหาเลขาที่โฟนอินเข้ามานานแล้วผมไม่ได้สนใจ มันมีแต่แสงไม่ได้มีเสียงให้ต้องรำคาญ เลยไม่ทำให้คนที่นั่งดูแผนโครงการคอนโดของผมสงสัย
 
“คุณให้แม่บ้านยกข้าวเที่ยงมาให้ผมที่ห้องเลยนะ สองชุด สั่งจากร้านเดิมก็ได้ “
อาหารเที่ยงของผมส่วนใหญ่เป็นอาหารจานเดียวง่ายๆกับน้ำซุปร้อนๆ เพราะช่วงบ่ายเป็นเวลาประชุม พบลูกค้า และตรวจงาน
 
“ดินก่อนหน้านี้เรียนอะไรมา”
 
“ปวช.” ตรงเป็นไม้บรรทัดจริงๆ แฟนใครวะ วันนี้ไม่ได้เสียจูบค่าหมั่นเขี้ยวให้พี่อย่าคิดว่าวันนี้เบบี๋จะรอดออกไปจากห้องนี้ได้เลยนะ
 
“พี่หมายถึงเรียนเกี่ยวกับอะไรมา”
 
“ทีหลังมึงก็ถามสิว่าเรียนจบสาขาอะไร เรียนช่างโยธามา” ขอโทษครับยาหยีจะหงุดหงิดแล้วจูบทำโทษพี่บ้างก็ได้นะ
 
“เรียนโยธานี่ใช่ทางวิศวะหรือเปล่า พี่หมายถึง civil engineer อ่ะ”
 
“ไม่ถึงขนาดนั้น ปวช.มันเทียบเท่า ม.ปลายแหละ แค่เค้าสอนเพื่อมุ่งเรียนต่อไปทางนั้น”
 
“งั้นดินก็สอบเข้ามหาลัยได้สิใช่มั้ย”
 
“ไม่รู้สิกูเรียนสายช่างมา ถ้าสอบตรงคงได้มั้ง ถามทำไม”
 
“เรียนมหาลัยเลยดีกว่าเดี๋ยวพี่ให้เลขาช่วยดูให้ว่าต้องทำยังไง แล้วดินอยากเรียนแบบไหนมากกว่ากันหละ”
ถึง ผมจะเป็นผู้บริหารถนัดเรื่องวางแผนการแต่ก็ต้องถามความสมัครใจด้วยโดยเฉพาะ คนที่เป็นตัวของตัวเองและพร้อมที่จะอาละวาดผมตลอดเวลาอย่างดินด้วยแล้ว แบบนี้เค้าเรียกเอาใจใส่ไม่ได้หมายความว่ากลัวเมียใช่มั้ย
 
“จริงๆ ถึงต่อ ปวส.แต่พอจบแล้วก็ต้องต่อมหาลัยอยู่ดีแหละถ้าจะเอาปริญญา แต่กูไม่รู้ว่าจะมีกำลังส่งเสียตัวเองแค่ไหนกูก็ต้องเอาแค่ที่ตัวเองคิดว่าไหวไว้ก่อน”
 
ฐานะทางครอบครัวผมไม่เคยลำบากไม่เคยรู้ว่าปากกัดตีนถีบมันเป็นยังไง เด็กผู้ชายตัวเล็กๆตรงหน้าทำให้ในใจผมกระตุกจนรู้สึกแกว่งๆ ดินไม่ใช่นักเลงอันธพาลอย่างฉายาที่ชาวชุมชนตั้งใจตั้งให้ ดินมีความคิดและวางแผนอนาคตตัวเอง ที่สำคัญเค้าเจียมตัวและไม่ทะเยอทะยานเกินความสามารถทีคิดว่าจะทำได้ แค่เพียงผมสนใจเด็กคนนี้ ข้อดีของไอ้เปี๊ยกก็มีเข้ามาให้ผมได้แปลกใจไม่จบไม่สิ้น
 
“ดิน ต่อไปนี้ดินเรียนให้เต็มที่เลยนะ อยากเรียนอะไรดินเรียนเลย ไม่ต้องกังวลว่าจะส่งเสียไม่ไหว ต่อไปนี้เรื่องเรียนของดินพี่รับผิดชอบเองนะ”
 
“เฮ้ย ไม่ต้อง เรื่องนี้กูรับผิดชอบตัวเองได้เป็นแฟนนะเว้ยไม่ได้มาเกาะกิน อย่างที่มึงพูดมามันเยอะไป กูรับไว้ไม่ได้หรอกเรียนมาได้ขนาดนี้ก็ทำงานหาเรียนเองตลอด ลำบากหน่อยแต่ก็พอไปได้”
“พี่บอกดินแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าสำหรับพี่แฟนก็คือเมีย เมียก็คือคนคนเดียวกันกับสามี ในเมื่อดินกับพี่คือคนๆเดียวกันแล้วทำไมแค่ส่งให้ดินเรียนพี่จะทำให้ไม่ได้หละ ลูกพนักงานในบริษัทพี่ยังมีทุนส่งเสียให้เรียนเลย แฟนพี่จะเรียนอีกสักคนทำไมจะส่งให้ไม่ได้”
 
“ไม่เอาเว้ย อย่างที่มึงว่ามามันตุ๊ดเกินไป กูมีมือมีตีนนะ กูไม่อยากงอมืองอเท้าขอเงินจากใคร กูอยากทำงาน”
 
“แล้วดินอยากทำงานแบบไหนหละ”
 
“ถ้าเรียนวิศวะ มันก็มีสองอย่างคือออกแบบกับคุมงานใช่มะ กูอยากลุยอ่ะ อยากออกไปคุมงานที่หน้างานก่อสร้าง”
อยากจะเอาหัวโขกขอบโต๊ะ แฟนกูจะแมนไปไหน ตัวกระเปี๊ยกอยากออกไปคุมงาน มึงต้องทำใจนะภูมึงต้องทำใจ อยากมีเมียเป็นนักเลงเค้าจะแมนแค่ไหนมึงต้องทำใจเท่านั้น
 
“ก็ดีเลยพี่ส่งให้เรียน เรียนจบก็มาทำงานกับพี่ดีมั้ย เหมือนนักเรียนทุนไงจบมาก็มาใช้ทุน ถ้าอยากออกไซต์คุมหน้างานก็ปรึกษาพี่แก๊กได้”
“เพื่อนมึงติ๊งต๊องๆขนาดนั้นปรึกษาได้จริงเหรอวะ”
 
“เห็นมันบวมๆแบบนั้นมันจบวิศวโยธานะ เป็นโปรเจคไซต์ (PM) ให้พี่ ทำคอนโดทำโรงแรมให้พี่มาไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว”
 
“ถ้ากูเรียนแบบเพื่อนมึงกูจะบ้าๆบอๆแบบนั้นมั้ยวะ” ห่อไหล่ทำตัวขยะแขยงซะน่าจับกดให้มิดโซฟาเลยนะนักเลงใหญ่ มองยังไงๆก็น่ารัก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาระหว่างที่ผมจะลุกไปหาไอ้เปี๊ยกพอดี หงุดหงิดเล็กน้อยจะเข้าคลุกวงในทีไรต้องมีมารมาผจญให้ได้ทุกทีสิน่า ไอ้เปี๊ยกล้มตัวลงไปนั่งเรียบร้อยเหมือนเดิมแล้ว นั่งตัวเกร็งแตกต่างจากตอนที่เสนอหน้าเถียงผมลิบลับ
คน ที่ยกข้าวเที่ยงตอนบ่ายมาให้พวกผมเป็นเลขาของตัวเองไม่ใช่แม่บ้าน คุณออยเป็นลูกของเพื่อนพ่อที่เครื่องบินตกด้วยกันเธอเป็นน้องคนสุดท้องที่ ไม่อยากทำงานบริษัทของบ้านตัวเองเลยมาเรียนรู้งานด้วยการเป็นเลขาผม เราสนิทกันพอสมควรเพราะเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กแล้วไอ้อาการหลิ่วตา ล้อเลียนเหมือนรู้ทันผมนั้น อยากจะกระชากไอ้เปี๊ยกมางับปากยืนยันให้หายข้องใจกันไปสักที ติดอยู่ที่ว่านักเลงที่อยู่ใกล้ๆผมคนนี้นั้นหมัดหนักเอาการครับ ดูจากวันนั้นที่ไอ้ขี้ยาโดนสอยเข้าไปจนฟันแทบหลุด
 
“คุณออยผมปรึกษาหน่อยสิ มีมหาลัยไหนที่ ปวช.โยธา สอบตรงเข้าวิศวะได้บ้าง”
 
“จะหามหาลัยให้น้องเรียนเหรอค่ะ” คิ้วยกปากยิ้มขนาดนั้น ดูยังไงกูรู้ว่าไม่ได้หมายความตามที่ปากพูดมาชัดๆ
 
“เมีย”
 
ผมยกปากช้าๆเน้นๆให้เห็นชัดเจนเพราะไม่กล้าเปล่งเสียงออกมาให้นักเลงใหญ่เค้าเสียหน้า เลขาผมอ้าปากทำตาโตแทบไม่เชื่อสายตา ก็ก่อนหน้านี้ในห้องนี้ไม่เคยมีใครอยู่กับผมสองต่อสองในห้องทำงานส่วนตัวแบบนี้มาก่อน คนสุดท้ายก็คือกรและคุณออยก็เป็นอีกหนึ่งคนที่รับรู้ว่าตอนกรมาบอกลาผมนั้นสภาพผมย่ำแย่แค่ไหน เวลาผ่านมาผมยิ้มได้และมีคนดามใจแล้วแบบนี้ ปากค้างตาโตยังน้อยไปด้วยซ้ำกับอาการที่แสดงออกมา
 
“โอ้ว ไม่ธรรมดาจริงๆนะเนี่ย เดี๋ยวออยดูให้คะ ด่วนกว่าประชุมคิกออฟผู้ออกแบบตกแต่งภายในคอนโดใหม่มั้ยค่ะเนี่ย”
 
“ด่วนที่สุดอะครับคุณออย เพราะถ้าช้าไปผมจะให้เขียนรายงานพิจารณาตัวเอง”
 
“ด่วนมากจริงๆด้วยค่ะ งั้นออยขอตัวเลยนะคะ ก่อนที่หัวจะหลุดจากบ่าอะคะบอส”
 
น้ำเสียงและท่าทางไม่ได้กลัวจริงจังอะไร ติดออกจะยั่วเย้าผมซะมากกว่า สงสัยเป็นเพราะว่าเจอหน้าไอ้แก๊กบ่อยไปเลยติดนิสัยไอ้บ้านั่นมา
 
“มึงไปดุเค้าทำไม ไม่ได้รีบขนาดนั้น เดี๋ยวเค้าก็หมั่นไส้กูหรอก ใครก็ไม่รู้อยู่ๆมาตัดคิวงานอื่น”
“เค้ารู้ว่าใคร ไม่ใช่ใครก็ไม่รู้อย่างที่ดินเข้าใจหรอก ฟังเสียงเค้าสิเค้ากลัวจริงซะที่ไหน กินข้าวเถอะ เลยเวลามามากแล้วเดี๋ยวกระเพาะถามหา”
 
“ห่วงตัวเองเหอะคุณชาย กูอะสบายๆแบบเบิร์ดๆอยู่แล้วกระเพาะกูหนากินผิดเวลาแค่นี้ทำอะไรกูไม่ได้หรอก” แมนจริงๆให้ตาย

มือเที่ยงแต่กินตอนบ่ายของเราสองคนคู่รักข้าวใหม่ปลามันผ่านไปแบบสบายๆ ผมเกลี้ยกล่อมให้นักเลงอยู่ต่อเพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ได้เวลากลับบ้านแล้ว ผมเสนอให้ดินทำแผนการสอนแสนดี แล้วก็รอข้อมูลเรื่องเรียนจากคุณออย ส่วนผมก็ต้องมานั่งจมกับกองเอกสารเหมือนเดิม มีโปรเจคใหม่ๆมาให้ผมต้องตัดสินใจและเคลียร์มากมาย บางครั้งภาระที่หนักหนานี้ก็ทำให้ผมมองย้อนไปตอนที่ยังมีกร ตอนนั้นผมเหมือนก้าวผ่านช่วงวัยรุ่นสู่วัยทำงานแล้วเต็มที่ ไม่ได้นึกสนุกเที่ยวเล่นดื่มกินเหมือนตอนเรียนมหาลัยแล้ว ตอนนั้นด้วยวัยที่ใกล้กันและอะไรหลายๆอย่างที่เข้ากันได้ระหว่างเราสองคน กรช่วยผมได้มากทั้งเรื่องงานและเรื่องให้กำลังใจ ในวันที่ไม่มีเค้าผมเลยเขวไปไม่มีหลักยืน ไม่มีใครให้ห่วง ไม่มีใครให้ปรึกษาและไม่มีใครช่วยคิดยามมีปัญหา
 
แต่ เมื่อมองดูตอนนี้ ตอนที่ผมมีดินกลายเป็นว่าผมต้องเข้มแข็งกว่าเดิม เป็นผู้นำมากกว่าเดิมและมองไปข้างหน้า มุมมองในชีวิตเปลี่ยนไปทำให้ผมเข้าใจว่า ตอนที่เลิกกับกรใหม่ๆที่ผมเฮิร์ทได้ขนาดนั้นเป็นเพราะผมขาดเพื่อนคู่คิด ขาดเพื่อนสนิทนั่นเอง บางทีผมในตอนนั้นอาจจะคิดกับกรแค่เพื่อนคนหนึ่งแต่ด้วยความสัมพันธ์ความ ผูกพันและอะไรหลายๆอย่างทำให้เยื่อใยที่มีให้กันมันเลยลึกซึ้งกว่านั้น และเพราะช่วงเปลี่ยนของชีวิตเมื่อผมขาดเค้าไปผมถึงได้เสียใจได้มากมายขนาด นั้น
ผมไม่รู้ว่าถ้าวันนี้ผมไม่มีดิน ผมจะเข้าความรู้สึกที่แท้จริงที่มีต่อกรหรือเปล่า หรือจริงๆแล้วที่กรเลิกกับผมง่ายๆเป็นเพราะเค้าก็คิดกับผมแบบเพื่อนเหมือนกัน
 

การคิดอะไรหลายๆอย่างควบคู่ไปกับการทำงานทำให้สมองอ่อนล้าและเหนื่อยมากกว่าที่ควรจะเป็น ผมวางปากแล้วหลับตาพักคอเอาไว้กับพนักพิงเก้าอี้ ผ่อนคลายตัวเองเหมือนวันปกติธรรมดาที่เคยทำ แต่ลืมไปว่าวันนี้ผมไม่ได้ทำงานในห้องนี่คนเดียว
 
“เสาไฟฟ้า”
 
“หืม มีอะไรหรือเปล่า หรืออยากได้อะไรไหม” ผมรู้สึกแย่ที่บังคับให้ดินอยู่ด้วยกันแต่ผมแทบไม่ได้สนใจหรือดูแลดินเลย
 
“เปล่าแค่จะถามว่างานมึงหนักหนาขนาดนั้นเลยเหรอ ทำหน้ายังกับแบกโลกเอาไว้”
 
“เป็นห่วงเหรอ”
 ไม่รู้ที่ไอ้เปี๊ยกถามเพราะนิสัยที่ติดตัวหรือเพราะเป็นห่วงผมกันแน่ไม่รู้ แต่ที่รู้คือไอ้ที่ปวดตุบๆตรงขมับเมื่อกี้แทบจะหายเป็นปลิดทิ้งเพราะคำถามประโยคเดียว
 
“เปล่า แต่เห็นทำหน้าเหมือนกำลังจะตาย”
 
“งั้นช่วยอะไรหน่อยได้ไหม”
 
“ให้ช่วยอะไร วางแผนการสอนเสร็จพอดี” นอกจากจิตใจดีแล้วยังมีน้ำใจอีกต่างหาก
 
“มานี่สิ”
ไอ้เปี๊ยกลุกขึ้นจากโซฟาอย่างว่าง่าย เดินตรงมาที่โต๊ะทำงานผมเหมือนลืมเรื่องที่เคยทำให้ระแวงไปก่อนหน้านี้เสียสนิท
 
“เฮ้ยยยไอ้เหี้ยเสาไฟฟ้ามึงทำอะไรของมึงเนี่ย”
แค่ดินเดินมาใกล้ๆผมกระตุกมือนิดเดียว ร่างทั้งร่างของไอ้เปี๊ยกก็ลอยหวือมานั่งอยู่บนตักผมแล้วเรียบร้อย
 
“ปวดหัว อย่าโวยวายสิ ขออยู่นิ่งๆแบบนี้ก่อน”
ร่างที่ดิ้นหลุกหลิกอยู่บนตักผมนิ่งจนเรียกได้ว่าเกร็งตัวแข็งทื่อเมื่อผมเอาคางซบไปที่ไหล่ สองแขนผมกอดเอวดินไว้หลวมๆ เมื่อเห็นดินค่อยผ่อนคลายจึงค่อยรัดวงแขนแน่นขึ้น
 
“นี่เสาไฟฟ้า คนเป็นแฟนกันมันต้องทำขนาดนี้เลยเหรอวะ กูต้องเปลืองตัวแบบตุ๊ดๆขนาดนี้เลยเหรอ”
ผมอยากจะหัวเราะด้วยความเอ็นดูกับความตรงไปตรงมาที่ผมไม่เคยเตรียมรับกับคำถามนี้เอาไว้ แต่คงส่งเสียงหัวเราะอย่างที่อยากทำไม่ได้ ถ้าผมยังอยากกอดร่างนุ่มนิ่มนี่อยู่
 
“อืม มันก็เป็นส่วนหนึ่งของการให้กำลังใจอะนะ ดินก็เห็นว่าพี่นั่งทำงานเครียดแค่ไหน ขอกำลังใจนิดๆหน่อยๆไม่ได้เหรอ”
 
“งั้นกูก็เสียเปรียบสิวะ กูไม่เห็นอยากได้กำลังใจอย่างที่มึงกำลังทำอยู่นี่เลย”
 
“ดินจะทำแบบพี่บ้างก็ได้นะ ดินทำได้เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจ”
 
“กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเว้ย มึงไม่เข้าใจหรอก ช่างมันเถอะ แล้วพอได้หรือยัง”
 
“อะไรหละ”
 
“ก็กำลังใจไง เมื่อกี้มึงขออะไรกูหละ แล้วมันพอได้หรือยัง มันนานไปแล้วนะ”
 คำตัดพ้อน่ารักเสียจนซาตานที่นอนหลับอยู่ได้ตั้งนานอดใจไม่ไหว ถ้าผมไม่ได้ชื่นใจไอ้เปี๊ยกวันนี้ ผมคงต้องขอลาตายจากเวทีเพลย์บอยตลอดชีวิตแน่ๆ ใครจะทนก็ทนเถอะ แต่เจอแบบนี้ผมไม่ทน
 
“อีกนิดนึงนะ มันจะไม่นานถ้าดินให้ความร่วมมือ โอเคมั้ย”
 
“ร่วมมือยังไง”
 
ผมคงไม่รอให้นักเลงได้ตั้งตัว ประสบการณ์สอนผมแล้วว่านักเลงคนนี้ต้องรุกเอาตอนที่กำลังใช้ความคิดเท่านั้น ถ้ารอให้นักเลงประมวลผลเสร็จคุณจะได้รับคำตอบที่ประเคนมาให้ปวดไปทั้งกายและปวดไปทั้งใจ
ผม ใช้ความเร็วในชั้นเชิงที่เหนือกว่าพลิกตัวดินมาประจันหน้ากัน ปากประกบปิดทุกเสียงต่อต้านโวยวาย จู่โจมไปทั่วโพรงปากด้วยปลายลิ้น ความไร้เดียงสาที่เบี่ยงปลายลิ้นหลบหนีลิ้นผม ทำให้ความต้องการที่สงบลงไปแล้วลุกกระพือขึ้นมาใหม่ ผมบดเบียดร่างตัวเองกับอีกร่างเพื่อปลุกอารมณ์ให้คล้อยตามกัน ในโพรงปากก็ยังคงรุกไล่ควานหารสหวานของอีกปลายลิ้นจากที่อีกคนคอยดึงลิ้นหลบ เปลี่ยนเป็นส่งมาต่อต้านพุ่งชน มันทำให้ง่ายต่อการดูดกลืนปลายลิ้นอุ่นชื้น เสียงครางแผ่วหวิวเริ่มตีตื้นขึ้นมาจากลำคอให้ผมย่ามใจ ผละริมฝีปากให้อีกคนได้จ้วงชิงอากาศหายใจหลังจากที่โดนผมดูดกลืนไปเสียนาน ซอกคอที่พยามยามถอยหนีกลายเป็นเปิดช่องว่างอย่างดีให้จมูกและปากผมได้ซุก ไซร้ เมื่อปากบางเป็นอิสระเสียงร่ำร้องครวญครางจึงไม่ได้หยุดอยู่ในลำคออีกคอไป เสียงห้าวทุ้มแต่ทว่าพร่าสั่นที่ร้องออกมาทำให้ปากผมยิ่งกวาดต้อนหาความหวาน มือปะป่ายลูบไล้ไปทั่วทั้งร่างบาง กระดุมเสื้อเชิ้ตถูกปลดออกไปโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ตั้งตัว ช่วงล่างบดเบียดเสียดสีกันจนร้อนแทบไหม้ ทุกความต้องการของร่างกายเปิดเผยไม่ปิดบังต่อให้มีกางเกงอีกสองชั้นเป็น ปราการที่มาขวางเอาไว้
 
“อืม อือ สะ เสาไฟฟ้า เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่ง เอ้ย อือ อ๊ะ จะทำอะไร โอยยยย หยุดก่อนได้มั้ย”
 
ผม หยุดไม่ได้แล้ว แม้จะหยุดเพื่อรอฟังอีกคนสักนิดก็ทำไม่ได้ ตอนนี้ช่วงล่างของผมและของดินบอกว่าเราต้องการเหมือนกัน เพียงแต่อีกฝ่ายยังอ่อนด้อยประสบการณ์เกินไปจึงยังต่อต้านทันทีที่เสื้อ เชิ๊ตสีขาวหลุดออกจากร่าง ผมส่งทั้งปากและลิ้นเข้าครอบครองยอดอกสีอ่อนทันที ผิวขาวจัดเริ่มซับสีเลือดด้วยความเร่าร้อนของอารมณ์ที่กำลังพาไป เข็มขัดนักศึกษาถูกผมปลดและกระชากหลุดออกไปโดยที่อีกมือยั้งไว้ไม่ได้ ชั้นในสีขาวที่ล่วงล้ำเข้าไปโดยไร้การขออนุญาต ทุกอย่างพร้อมแล้วที่จะเดินต่อ ร่างดินถูกยกขึ้นนั่งบนขอบโต๊ะ ความต้องการทางอารมณ์มาไกลจนยากที่จะต่อต้านแล้ว เวลามีไม่มากผมได้แค่ปลดเปลื้องปราการส่วนล่างเท่านั้น กวาดตามองไปทั่วร่างข้างหน้า ดินขาวมาก ทุกอย่างที่ประกอบขึ้นมาเป็นตัวดินติดตาผมรีบเก็บความทรงจำนี้ไว้ในใจ ขาสองข้างถูกกางออกให้อยู่ในท่าที่เตรียมพร้อม หน้าท้องหดเกร็ง แขนสองข้างเท้าโต๊ะเอาไว้ แหงนหน้าหลับตาปี๋ไม่สนใจเลยว่าต่อไปนี้จะพบเจอกับอะไร ทนไม่ไหวกับความน่ารักของคนตรงหน้าจนต้องมอบจูบเร่าร้อนกันอีกสักที ทั้งลิ้นทั้งปากกวาดต้อนดูดกลืนไปทั่วทุกตารางพื้นผิวที่สามารถลากผ่านได้ เสียงร้องครางดังรับทุกช่วงจังหวะที่ลิ้นร้อนลากผ่านไป ไม่มีแล้วการต่อต้าน ทุกครั้งที่ผมแตะต้องมีแต่แอ่นรับและร้องขอเท่านั้น ไล้ลิ้นวนรอบสะดือเรียกเสียงครางแหบห้าวแต่แว่วหวานหนักหนาในหูผม เสียงที่เปล่งออกมาบ่งบอกความต้องการเหมือนเรียกขวัญและกำลังใจให้ปากผมได้ ครอบครองส่วนอ่อนไหวที่ตอนนี้พร้อมแล้วที่จะได้รับการกระตุ้นเพื่อปลดปล่อย ปากทำหน้าที่พาคนตรงหน้าไปสู่หนทางสุขสม มือช่วยนำพาอารมณ์ตัวเองให้ไปถึงจุดเดียวกัน ทุกอย่างประสานกันเป็นจังหวะลงตัว ปากดูดกลืนลิ้นไล้เลีย มือเร่งเร้า จังหวะหอบหายใจรัวถี่เสียงหวีดร้องขอให้พาไปถึงจุดหมาย เร่งจังหวะไม่นานไออุ่นร้อนวาบฉีดลงคอโดยที่ผมเองตั้งใจเก็บกลืนกินเข้าไปใน อก ปล่อยให้ร่างเล็กนอนราบไปกับพื้นโต๊ะ จัดการเร่งจังหวะส่งตัวเองให้ถึงเป้าหมายอีกครั้งเสียงร้องครั้งสุดท้าย พร้อมกระตุกไปทั้งร่าง....
ถึงแล้วที่หมายนั้น ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม หอบหายใจรัวถี่หอบอากาศเข้าปอด
 
“โอ้ย”
 
ขาของคนที่คิดว่านอนหอบหมดแรงอยู่บนโต๊ะเตะเข้ามาอย่างจังที่ท่อนแขน เหนื่อยล้าจนหอบหายใจขนาดนี้แต่ก็ยังมีแรงมาทำร้ายผมได้
 
“เตะพี่ทำไมเนี่ย เจ็บนะรู้มั้ย”
 
“ก็แล้วมึงทำอะไรกับกูหละ”
 
“ขอกำลังใจไง”
 
“กำลังบ้านป๊ะมึงสิ เค้าขอกันแบบนี้เหรอ”
 
“แล้วมันรู้สึกดีมั้ยหละ ที่พี่ทำให้รู้สึกดีมั้ย”
 
“รู้สึกดีกับผีอะไรหละ....มันเสียวจะตาย”
เกือบจะทำเอาจิตใจห่อเหี่ยวอยู่แล้วเชียวถ้าไม่ได้ยินประโยคสุดท้ายที่เบาจนแทบกระซิบรอยยิ้มของผมจึงหลุดออกมาได้  เหนื่อยจะขาดใจแค่ไหนก็ยังรวบรวมแรง ดึงร่างที่ยังนอนหอบหายใจขึ้นมามอบจูบให้เป็นรางวัล
 
“เฮ้ย นี่มึงยังไม่พออีกเหรอ มึงจะหื่นไปไหน กูไม่ไหวแล้วนะ”
 
“พอแล้ว เมื่อกี้แทนคำขอบคุณนะ รู้สึกดีกับพี่ขึ้นมาบ้างหรือยัง”
 
“ไม่รู้สิ”
 
“ไม่เป็นไรนะ พี่ไม่รีบ วันนี้ยังไม่รู้ พรุ่งนี้พี่ค่อยถามใหม่ก็ได้”
 
“เออๆ เลิกหอมแก้มเลิกจูบ ปล่อยกูให้ใส่เสื้อผ้าได้แล้ว กูอาย”
 
“ไม่ต้องอายหรอกพี่เห็นหมดแล้ว”
 
“กูอายตัวเอง ที่ทำอะไรมึงไม่ได้”
 
นักเลงปากร้ายคนนี้จะทำให้รักให้หลงไปถึงไหน แค่นี้ แค่ที่ได้วันนี้ ก็โงหัวไม่ขึ้นอยู่แล้ว นักเลงเค้าจะรู้ตัวบ้างมั้ยเนี่ย

 

สวัสดีค่ะ ตอนนี้คงจะยาวสมใจหลายๆคนที่แอบบ่นว่าสั้นนะ แต่คงวันละสองตอนไม่ไหวแล้วค่ะ ไมเกรนขึ้นทุกวัน คนอ่านฮาแต่คนเขียนสิคะเครียดจะตาย ไม่รู้จะทำยังไงให้ฮาได้ทุกวัน
๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมค่ะ กระทู้วิ่งเร็วมากเลย
๐ คนเขียนชอบอ่านคอมเม้นท์มากเลยนะ นั่งฮากระจาย คนที่เม้นท์ยาวๆอ่ะ ฮามากแต่ตอบรายคนไม่ได้นะค่ะ ตกตอนละร้อยกว่าคนเข้าไปแล้ว คนเขียนขอลาตาย
๐ ขอบคุณ ZakuPz  นะคะที่ช่วยดูเรื่องคำผิดให้
๐ TRomance

[roseen]

 

[Pumpkin]

นั่งอ่านทีเดียว4ตอนรวดเนื่องจากอัพเร็วเหลือเกิน

ยิ่งอ่านเราก็ได้รู้ว่าพี่ภูรู้สึกถึงความแมน(มากๆๆ)ของพี่ดินใช่มะ?
อยากจะบอกว่ามันทำให้เราแบบคิดว่า ถ้าพี่ดินมันตัวโตสักหน่อยและก็รักพี่ภูแบบจริงๆเมื่อไรล่ะก็นะ ไม่แน่พี่ดินอาจเป็นฝ่ายกดพี่ภูก็ได้แฮะ คิกคิก



แล้วก็นะ ฉากบนรถแท็กซี่น่ะ มันทำให้เรารู้ซึ้งถึงตวามหน้าหนา ด้านและทนของพี่ภูล่ะ ฮ่าๆๆ

[evilheart]

แรกๆ คุยกันเรื่องเรียน
แต่คุยไปๆ ทำไม
ถึงใช้ร่างกายคุยกันแทนได้น๊า

[roseen]

เสร็จพี่ภูอีกจนได้นะพี่ดินคนซื่อ

[jimmyjimmy]

  น้องดินนนนนนน โดนอีกล่ะ

อย่างฮา กะ ดิน  

[annis204]

นักเลงคนนี้น่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดด
อยู่สลัมแถวไหนเนี่ย เค้าจะไปขอลายเซ็นต์

ปอลิง ขอชมคนเขียนว่าเขียนได้เก่งมาก น่ารักทั้งพี่ภูทั้งพี่ดิน
ตอนนี้หลงในความซื่อของพี่ดินมากกว่า เค้าต้องเขามาดูทุกวัน วันละหลายครั้งด้วย
ไม่เคยติดนิยายเรื่องไหนขนาดนี้มาก่อนเลย ชอบมากจริงๆนะจ๊ะตะเอง

[posshiza]

พี่ดินแมนโคตร ๆ เลยอ่ะ
น่ารักที่สุดเลย คิดยังไงรู้สึกยังไงก็พูดออกมาตามตรง
ชอบอ่ะ หลงรักพี่ดินแล้วววววว

[wan_sugi]

สนุกคะ อ่านไปยิ้มไปตลอด
ค่อยๆ เขียนก็ได้ ไม่ต้องเร่งมาก จะทำร้ายสุขภาพตัวเกินไปนะ
เขียนสม่ำเสมอ  ปล่อยมุขมาเรื่อยๆ  แค่นี้คนอ่านก็รักดินกับพี่ภูจะแย่แล้ว
 :กอด1:เป็นกำลังใจให้คะ

[ChiOln]

หิ้วววววว พี่ดินน่ารักอ่ะ เขิลก็บอกมาิดิ๊

[DEMON3132]

พี่ภูไม่เว้นจะเอาเปรียบพี่ดินแม้กระทั่งที่ทำงาน พี่ดินก็ไร้เดียงสาน่ารักจริง ๆ พี่ภูไม่หลงทนไหวเรอะเนี่ย
พี่ภูอย่าทำให้พี่ดินเสียใจนะ ดูแลทั้งกายและใจให้ดี คิดว่าตอนนี้พี่ดินคงมีความรู้สึกดี ๆ ให้แก่พี่ภูแล้วล่ะ
แต่อาจจะยังไม่รู้ตัวดี ชอบคำพูดแต่ละคำของพี่ดินดูซื่อจริงใจมาก ๆ เลย ....ตอนนี้ยาวสะใจดีค่ะ
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสต์หลาย ๆ ......

[fOnfOn :D]

อ๊ายยยยยยยยย  พี่ภูอ่า

เพิ่งตกลงเป็นแฟนกันเองนะ  มาขอกำลังใจจากพี่ดินแบบนี้ได้ไง

เราเตรียมกระดาษไม่ทันอ่าาา

ส่วนพี่ดิน ก็ยังคงคอนเซป น่ารักน่าฟัด เสมอไม่มีวันเปลี่ยน โอ๊ยยย อ่านแล้วอยากจับพี่ดินมาหอมซักฟอดสองฟอด  

คนอะไรก็ไม่รู้น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก


หุหุ ฮาตอนที่พี่ภูบอกว่าตาแก๊กก็จบวิศวะโยธา แล้วพี่ดินสงสัย   พี่ดินขาาาา แก๊กอ่ะ สาวกพี่ดินเลยนะค่ะนั้น  


สุดท้ายหล่ะ   คนเขียนกับคนโพสคนละที

[cipher]

การให้กำลังใจแบบนายเสาไฟฟ้า
ทำเอาพี่ดินหมดแรงเลย 

[LalaBam]

พี่ภู
สุดยอดผัวป้า 
น่ารัก ชื่นใจมากมาย


แต่พี่ดินเนี่ยพูดไม่เพราะเอาเสียเลยนะ

[pppp]

พี่ดินแมนมั่กๆ
นี่ถ้าเกิดว่า พี่ดินเรียนรู้วิธีการให้กำลังใจจบหลักสูตร
พี่ภูมีหนาวแน่ๆ ระวังข้างหลังให้ดีนะ อิอิ

[N.T.❁]

โอ๊ยพี่ดินน่ารักมากมายไม่ไหวแล้วเหอะ...
พี่ดินแม๊นแมน แต่ข้างในสุดจะใสซื่อเลย ><
ปากก็ด่าไปแต่ก็ยอมเค้าตลอดอะ วุ้ยยย อิจฉาไอ้พี่ภู (นี่ก็หากำไรจากพี่ดินไปเรื่อยอะเนอะ 555  )

[IIMisssoMII]

นั่นสินะ คนอ่านฮา แต่คนแต่งก้อคิดหนัก ถ้าต้องคิดเครียดมากกๆ จะไปหนุกเอา

ตอนนี้ อย่างชอบอ่ะคะ
พี่ดิน ยอมแต่โดยดีไปแล้ว นี่ถ้าอยุ่ห้องนอน ไม่ใช่ที่ทำงานนะ พี่ดินไม่รอดมือ รอดปาก รอด...ของภูแน่ ๆ
อย่างว่าแหละคนอ่อนประสบการณ์ พี่ดินต้องตามภูให้ทัน
ต้องคิดให้เร็วก่อนที่เค้าจะลงปาก อุ๊บ ลงมือ
อย่าคิดนาน ภูเค้ารู้ทางหมดแล้ว

[nunam]

ยาวๆแบบนี้ ชอบจังๆ ขอบคุณค่ะ  

ถ้าหาก พี่ภู กับ พี่กร ไม่ได้รักกันแบบแฟนจริงๆ คงแฮปปี้อ่า แอบหวังๆ  

พี่ดินจะได้เป็นรักแรกและรักสุดท้ายของพี่ภูไง๊  

[myall]

พี่ดินนน่ารักมากมาย อร๊ายยยย
อิพี่ภูหื่นมาก เหอๆ

[Non_stop]

 


โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆพี่ดินน่ารักจังเยย


ไม่ให้พี่ภูมิทั้งรักทั้งหลงได้ไงเนี้ย

[lazewcielo]

+1 ให้นะคะ
พี่ดินน่ารักจริงๆ ขอกอดพี่ดินหลายๆที  
พี่ภูหาเรื่องฉวยโอกาสตลอด...พี่ดินก็ช่างไม่ทันจริงๆ 555
ขอให้พี่ภูกับกรไม่ได้รักกันแบบแฟนจริงๆนะ จะได้ไม่ดราม่า!  

[Zepher]

"ดินมีความคิดและวางแผนอนาคตตัวเอง ที่สำคัญเค้าเจียมตัวและไม่ทะเยอทะยานเกินความสามารถทีคิดว่าจะทำได้ แค่เพียงผมสนใจเด็กคนนี้ ข้อดีของไอ้เปี๊ยกก็มีเข้ามาให้ผมได้แปลกไม่จบไม่สิ้น"
เราก็ชื่นชมความคิดของพี่ดินเหมือนกัน  
และที่สำคัญ
พี่ดินแมนมาก ๆ อยากออกไปคุมงานที่หน้างานก่อสร้าง
พี่ภูได้แต่ทำใจอย่างเดียว
ปล.อยากให้พี่ภูขอกำลังใจแบบนี้จากพี่ดินบ่อย ๆ จัง

[Akad3ar]

อ๊ากกกกกกกกกกกกก พี่ดินๆ

เค้าอยากได้ๆ 

[b27072010]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

นี่ขนาดห้องทำงานนะถ้าห้องนอนจะขนาดไหน

[kwa]

พี่ดินน่ารักขาดใจอะ >///<
น้องมันยังใหม่กับเรื่องพวกนี้ อิพี่ภูจะปลูกฝังให้น้องหื่นทันตัวเองรึงายยยย ห้องทำงานก็ไม่ละเว้น