หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[Seiki]

รอนิดนึงนะ วันนี้ผิดเวลาเลย  กำลังตรวจคำผิดอยู่จ้า เดี๋ยวมาลงให้
แต่ตรวจงัยก็ยังมีคนเจอคำผิดอยู่เรื่อย  คนเขียน

[shinobi]

เข้ามารอนานเเล้วอยากอ่านตอตั้งเเต่เมื่อคืนเเล้ว

ปล.รักนะจุบบบบบบบบบบบบบบ

[Pamphlet]

มาลงเร็วๆนะคะ 
มานั่งเฟ้ากระทู้อย่างใจจดจ่อเลยค่ะ

[mini]

  รออยู่ค๊าบบบบบบบบบบบ

วันนี้ net ที่บ้านช้า ใช้ router อันเดียวกัน

แชร์แลน เป็นอันว่าจะเล่นไม่ได้ทั้งสองเครื่อง

เป็นพี่เค้าเลยต้องเสียสละอ่ะคับ  อยากก๊อป

เอาไว้อ่านก่อนโดนดึงสายแลนอ่ะคับ 

Wireless ยิ่งสัญญาณอ่อนเข้าไปใหญ่

มาไวไว นะคับ  เซ ที่น่าร๊ากกกก   

[morrian]

ค้างอะคับ อยากอ่านต่อแร้ววววนะ..

กร จะอะไรกะภูทับเบิกอีกละเนี่ยยย

ออกไปจากชีวิตเค้าเอง แล้วจะมาตัดพ้ออะไรทำไม ... เพื่อ???

พี่ดินก็ต้องใจนักเลงนะ สู้เค้า อย่าใจตุ๊ดไปยอมเค้าซะล่ะ

แม้เราจะมาทีหลัง แต่เราคือนักเลง จำไว้  

[Seiki]

ตอนที่ 20
 

http://www.youtube.com/v/G9B5M7PtqBY?fs=1 &autoplay=1
หลังจากสิ้นเสียงพูดของกร ทั้งโต๊ะอาหารเงียบกริบเหมือนห้องร้าง เสียงกระทบกันของช้อนกับส้อมยังพร้อมใจกันหยุดทำตามหน้าที่ ไอ้กะล่อนตัวดีอย่างไอ้แก๊กยังปากค้างไปไม่เป็นเลย
ส่วนผม รีบเอามือไม่กุมมือคนข้างๆไว้ตั้งแต่กรยังพูดไม่จบแล้ว....แต่ดินเฉยมาก
 
ไม่รู้ว่าเฉยเพราะไม่คิดอะไรมาก......หรือเฉยเพราะไม่อยากเดินต่อไปแล้ว
 
แต่จะเพราะอะไรก็ช่าง ผมลงแรงสอดรัดไประหว่างนิ้วมือที่เล็กกว่านั้นบีบไปมาเบาๆเผื่ออีกคนจะรีแอคชั่นกลับมาบ้าง........แต่เปล่าเลยทุกอย่างยังเหมือนเดิม มือดินอยู่ในการกอบกุมของมือผมแต่มันก็แค่นั้น มันไม่มีอะไรเคลื่อนไหวให้ผมรู้ว่าเค้ากำลังคิดอะไรอยู่บ้างเลย

ความเงียบถูกทำลายลงด้วยตัวช่วยคนเดิม มันคงปรับตัวตามสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงได้แล้ว ผมใจชื้นขึ้นมานิดหน่อยที่บรรยากาศมาคุถูกทำลายลงไปให้ได้หายใจคล่องขึ้นบ้าง
 
“อิ่มของคาวกันแล้วใช่มั้ย ของหวานมีอะไรครับวันนี้”
ผมนึกทึ่งไอ้เพื่อนตัวแสบก็วันนี้แก๊กมันพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสได้จากเรื่องใกล้ตัวเสมอ ผมเพิ่งเห็นข้อดีของความกะล่อนของมัน
 
“มีเต้าฮวยฟรุตสลัดค่ะ กำลังเย็นได้ที่เลยนะคะ รับกันเลยมั้ยคะ” แม่บ้านก็พลอยรู้สึกอึดอัดใจไปด้วยเหรอเนี่ย เหมือนเค้าจะโล่งใจขึ้นมาทันทีที่แก๊กเรียกหาของหวาน คงมีคนเดียวที่ไม่รับรู้บรรยากาศสีเทาจางๆนี้ แสนดียังคงอ้าปากรับข้าวคำสุดท้ายที่คุณครูคนใหม่ที่ตั้งใจป้อนให้ด้วยรอยยิ้ม
 
แต่เป็น ......รอยยิ้มที่แห้งแล้งเต็มที

“น้องดินอยากเรียนคณะอะไรครับ”
 ผมรู้ว่ามันอยากสร้างบรรยากาศดีๆบนโต๊ะกินข้าว แต่มันจำเป็นมั้ยว่าต้องเจาะจงมาที่เมียผม ที่ขอบคุณมันไปเมื่อกี้ ถอนคำพูดตอนนี้ยังทันใช่ไหม
 
“วิศวะครับ วิศวโยธา ผมเรียนสายนั้นมา”
ยาหยีผมก็ดีใจหาย สามีก็พูดเพราะจะตายแล้วทำไม๊ทำไมดินไม่เห็นพูดดีกับผมแบบนี้บ้างเลย
 
“ดีมากเลยครับน้องดิน อยากทำดีไซน์หรือออกไปคุมงานครับ”
มันดีใจออกนอกหน้ากระตุกฝ่าเท้าผัวน้องเค้ามากเลยนะ ไอ้แก๊กมันจำกัดวงสนทนาแค่หน้าเมียผม มันไม่สบตากับผมเลย เหมือนรู้ว่าผมหมายหัวมันเอาไว้
 
“คุมงานครับ ผมอยากลุย”
เบบี๋ผมเค้าก็ยังมุ่งมั่นอุดมการณ์จนหยดสุดท้าย แต่แม่งไม่สนใจผมเลย สะบัดมือออกจากผมไปป้อนข้าวแสนดี แต่ตอนนี้แสนดีกินของหวานแล้ว ยังไม่เอามือกลับมาให้ผมจับเลยเถอะ
 
“งั้นผมจองตัวไว้ก่อนเลยนะครับช่างดิน ช่างแก๊กต้องการแอสซิทแต๊นท์(assistant)อยู่พอดีเลยครับ” ออกนอกหน้ามากเลยไอ้เพื่อนตัวดี
 
“แก๊กถามกูหน่อยมั้ย ว่ากูแอพพรู๊พให้มึงรึเปล่า” ทนไม่ไหวแล้วโว้ย ต่อมหึงเริ่มทำงาน
 
“ภูมึงเป็นประธานมึงนั่งหล่อๆ บริหารของมึงไปเถอะ เดี๋ยวที่หน้างานกูจัดการเอง”
ผมว่าเมียผมลำบากใจนะ ดูดินกลืนไม่เข้าคายไม่ออกคงคิดหนักเหมือนกันถ้ามีโปรเจคแบบไอ้บ้านี่
 
“ภูกินเสร็จแล้วใช่มั้ย เราคุยกันได้หรือยัง”
 

ห้องสมุดและห้องทำงานเก่าของพ่อผมดูจะเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการคุยกัน “สองคน”  ถ้าเป็นเมื่อก่อนสถานที่พูดคุยที่ดีที่สุด คงไม่พ้นห้องนอนส่วนตัว แต่สำหรับตอนนี้สถานะเปลี่ยนไปและผมควรจะให้เกียรติ์ทั้งสองคน ทั้งกรและทั้งดิน ถึงแม้ก่อนที่ผมจะออกมาจากห้องกินข้าวนั้น ไอ้เปี๊ยกให้ความสำคัญอยู่แค่แสนดี ไม่มีแม้แต่หางตาที่จะชายมาแลผมเลยด้วยซ้ำ กำลังใจเพียงแค่ลมพัดผ่านเปลือกปากก่อนหน้านี้นั้นจางหายไปจนหมด
 
ผมควรจะดีใจมั้ยที่เหมือนดินจะไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้
 
โซฟาเดี่ยวตัวยาวมีผมกับกรนั่งอยู่ด้วยกัน ผมเงียบให้เกียรติ์คนที่ต้องการคุยส่วนตัวกับผมก่อน กรขยับเข้ามาชิดปิดกั้นระยะห่างที่ผมเว้นว่างเอาไว้ ไม่ได้รังเกียจแต่สัญชาตญาณมันสั่งให้ผมดีดตัวไปนั่งอีกมุมหนึ่งของโซฟา มันไม่สมควรที่เราจะใกล้ชิดกันขนาดนั้นอีกแล้ว ผมควรจะซื่อสัตย์ต่อดินทั้งต่อหน้าและลับหลัง
 
“ขอโทษนะกรภูไม่ได้ตั้งใจ” รู้สึกเสียใจอยู่เหมือนกันที่แสดงกริยาแบบนั้นออกไป และยิ่งเสียใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีน้ำหล่อในตาและแววตาคู่นั้นกำลังตัดพ้อผมอยู่
 
“ภูเปลี่ยนไปมากนะ เปลี่ยนไปกว่าที่กรคิดไว้มาก” เหมือนมีร่องรอยสั่นไหวในน้ำเสียงถึงแม้ช่วงท้ายเจ้าตัวจะพยายามเก็บกลืนมันลงไปก็ตาม
 
“ภูยังเป็นคนเดิม” ผมยังเป็นผมคนเดิม อันนี้แน่ใจมาก
“สำหรับใครหละภู ภูเป็นคนเดิมสำหรับใคร ที่แน่ๆภูไม่ใช่คนเดิมสำหรับกร ภูไม่เคยปฏิเสธกรอย่างที่ทำแบบนี้แน่” ตกลงคนที่ทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายกลายเป็นผมไปแล้วเหรอ
 
“ขอโทษครับ ถ้าทำให้กรเสียใจ แต่ภูคิดว่ามันดีที่สุดสำหรับสถานะของเราตอนนี้แล้ว”
 
“ภูทำใจได้เร็วกว่าที่กรคิดนะ”
 
ผมไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไง ผมรู้แต่ว่าช่วงเวลาที่กรเดินจากไปผมกลายเป็นคนบ้าอยู่หลายวัน กว่าจะมาเจอดินกว่าจะมายิ้มได้ สำหรับผมแล้วเวลาที่อยู่กับตรงนั้นมันนานแสนนานเวลาที่ผ่านไปในแต่ละวันมันชั่วกัปชั่วกัลป์สำหรับผม แต่ถ้าอีกฝ่ายคิดว่ามันเร็วเกินไป ผมก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัว
 
“ทั้งคนที่เป็นคนบอกลาคือกร แต่ภูรู้มั้ยไม่มีวันไหนที่กรนอนหลับสนิทเลยสักวัน ไม่มีวันไหนที่กรจะหลับไปโดยไม่คิดถึงภูเลยนะ แต่กรก็เรียกร้องอะไรไม่ได้เพราะคนตัดสินใจคือกรเอง ทั้งๆที่ภูรออยู่ที่เดิม ทั้งๆที่กรน่าจะสู้ ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าไม่มีกรภูจะมีชีวิตอยู่ลำบากแค่ไหน คงอ้างว้างโดดเดี่ยวไม่ต่างอะไรจากที่กรเป็น แต่สุดท้ายกลายเป็นกรที่กังวลทุกอย่างไปเอง ต้องขอบคุณเด็กคนนั้นใช่มั้ย”น้ำเสียงราบเรียบติดจะสั่นน้อยๆ แต่ในช่วงประโยคมีร่องรอยของความเหนื่อยล้า
 
“ถ้าจะบอกว่ามันไม่เกี่ยวกับดินเลยก็คงจะไม่ใช่ แต่ถ้าถามว่าเพราะดินใช่มั้ยมันก็ไม่ใช่อีกเหมือนกัน เค้าอยู่ของเค้าเฉยๆแต่คนที่คอยจะดึงเค้าเข้ามากลายเป็นภูเองแหละกร”ผมพูดตามความจริงทุกอย่าง ดินไม่เคยเดินเข้ามีแต่ผมเท่านั้นที่คอยวิ่งตาม
“ตอนที่แก๊กบอกว่าภูเมามายไม่เป็นผู้เป็นคน ทั้งเมาแล้วก็ทั้งมั่ว กรแทบจะบินกลับเมืองไทยเลยรู้มั้ย ภูอาจจะเที่ยวแต่ภูไม่ใช่คนมั่วแน่ๆกรรู้ ที่ภูซื้อเด็กมานอนด้วยทุกคืนกรก็พอจะเข้าใจ แต่ไม่คิดว่าภูจะเลี้ยงดูเด็กคนไหนแบบนี้”
 
ผมคิดว่าตอนนั้นไอ้แก๊กมันบอกกรเพราะมันคงจะหวังดี สภาพผมตอนนั้นมันดูไม่ได้เลยจริงๆ ประธานบริษัทรับเหมาก่อสร้างและธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของประเทศไทยทำตัวไม่ต่างอะไรกับพวกกากเดนสังคม ไม่ทำงานเมาหัวราน้ำและยังขึ้นชื่อเรื่องหิ้วเด็กผู้ชายกลับไปนอนด้วยทุกวัน มันเป็นครั้งแรกที่ไอ้แก๊กเห็นผมในสภาพนี้ และมันคงจะเป็นห่วงผมมากแต่ทำอะไรผมไม่ได้ หนทางสุดท้ายที่คิดว่าจะดึงผมออกมาจากหลุมดำหลุมนั้นได้คือกร
 
“เค้าไม่เคยเรียกร้องให้ภูเลี้ยงดูเค้าหรอกกร ทุกอย่างภูยัดเยียดให้เค้าทั้งนั้น” แม้แต่สถานะแฟนผมยังแทบจะประเคนให้เลยให้เลย
 
“ทำไมหละภู ไหนภูบอกว่าภูแยกความรักออกจากความใคร่ แล้วทำไมมันถึงได้ลงเอยแบบนี้ แค่เงินก็น่าจะพอไม่ใช่เหรอภู แต่นี่ภูกำลังยกเค้าให้ขึ้นมาเท่ากับกรเลยนะ”
 
“แต่เราเลิกกันแล้ว”
ผมรับไม่ได้ที่กรบอกว่าผมยกดินมาเทียบเท่ากับกร ในเมื่อความจริงแล้วมันเทียบกันไม่ได้ กรคืออดีต อดีตที่ผมไม่ได้เป็นคนเลือก แต่ตอนนี้สำหรับผมแล้วดินคือเมีย เค้าจะต้องการผมหรือเปล่าผมไม่รู้ แต่ผมต้องการเค้า
“กรรู้ ว่าเราเลิกกันแล้วในเมื่อคนบอกเลิกก่อนคือกร แต่ไม่ได้หมายความว่าภูจะไปคว้าใครแล้วมาบอกว่าเป็นแฟนใหม่กรรับไม่ได้ มันเร็วเกินไปแล้วเค้ามีอะไรที่คู่ควรกับภูมั้ย ภูไม่ใช่คนอาศัยใต้สะพานนะภู ตระกูลภู ชื่อเสียงของภูแล้วบริษัทที่ภูดูอยู่ คนที่จะมายืนข้างๆเค้าเหมาะสมกับภูเหรอ คนที่จะมาเป็นคู่ชีวิตภูคือคนที่ภูซื้อมาเหรอ”
 
“ดินไม่ใช่เด็กขาย”
 
“แล้วยังไง น้องเค้าไม่ใช่เด็กขายแล้วทำไมภูต้องเลี้ยงดู ต้องส่งให้เรียน ต้องให้เข้ามาอยู่ในบ้าน อย่าบอกว่ามาสอนแสนดี นั่นมันเป็นข้ออ้าง ภูไม่ใช่ตัวคนเดียวภูจะเอาแต่ใจตัวเองคนเดียวไม่ได้ ทำไมไม่มองสังคมรอบข้าง ภูจะประกาศกับใครๆเหรอว่าตัวเองมีเมียเป็นผู้ชาย”
 
“แล้วมันมีอะไรต้องอายหละกร อะไรคือความเหมาะสม ครั้งหนึ่งภูก็เคยคิดว่ากรคือคนที่เหมาะสมและภูก็รักกร ไม่เคยมีครั้งไหนที่ภูจะอายถ้าต้องมีแฟนเป็นผู้ชาย เราเข้ากันได้ทุกอย่าง ทั้งนิสัยทั้งฐานะทางสังคมแล้วสุดท้ายภูก็เสียมันไปง่ายๆไม่ใช่เหรอ สังคมมันก็แค่ใครก็ไม่รู้ที่ยืนมองดูอยู่ห่างๆ เค้าไม่ได้มาทำให้ภูมีความสุข ไม่ได้มาทำให้ภูมีรายได้ แล้วกรบอกภูหน่อยได้มั้ยทำไมภูต้องแคร์สังคม”
 
“ธุรกิจหละภู บริษัทของภูเข้าสู่มหาชนแล้วนะ ลูกค้าเค้าจะคิดยังไง ใครจะมาลงทุนถ้ารู้ว่าภูมีรสนิยมแบบไหน ภูไม่มีใครในครอบครัวให้ต้องแคร์แล้วมันก็ใช่ แต่ภูอยู่คนเดียวในสังคมไม่ได้นะ”
“ช่าง แม่งสิ ถ้าลูกค้าถ้าหุ้นส่วนคนไหนมันเอารสนิยมทางเพศมาตัดสินใจที่จะลงทุนทำธุรกิจ ก็ปล่อยมันไป ภูจะทำธุรกิจกับใครก็ได้ที่มันมองที่ฝีมือไม่ใช่กฎเกณฑ์บ้าๆทางสังคมนั่น จะให้ภูหาผู้หญิงมาแต่งงานบังหน้าแล้วมีเมียเก็บผู้ชายภูทำไม่ได้กรก็รู้ ภูดึงคนที่ไม่ได้รักมาเป็นเกราะกำบังเพื่อความสุขตัวเองไม่ได้” ผมไม่ได้มีจิตใจชั่วช้าขนาดนั้น
 
“ภูกำลังว่ากระทบกรอยู่ใช่มั้ย  ใช่กรเห็นแก่ตัว กรเห็นแก่ครอบครัว แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเราเลิกรักกันนี่ภู เรารักษาหน้าทางสังคมได้โดยที่เราสามารถรักษาความรักเอาไว้พร้อมๆกัน กรไม่แคร์ว่าเราต้องประกาศให้ใครรู้ เรื่องของคนสองคนเรารับรู้กันเองไม่ได้เหรอภู เรากลับมาเหมือนเดิมได้มั้ย ภูจะเก็บน้องเค้าไว้สนุกๆเล่นๆก็ได้ แต่เรากลับมาคบกันใหม่ได้มั้ยภู”
ผมยอมรับว่าตกใจกับข้อเสนอนี้มาก เค้าเดินจากไปเพราะเหตุผลที่ว่าเค้าต้องรักษาหน้าของครอบครัวแต่สุดท้ายกรเดินมาบอกผมว่าเราสามารถรักษาให้มันอยู่ด้วยกันได้ ทั้งๆที่มันสายไปขนาดนี้แล้วนะเหรอ
 
“กรภูยอมรับนะว่าภูรักกรมาก รักจนรู้สึกว่าเดินต่อไปไม่ได้ถ้าไม่มีกร มันเหมือนจะตายยังไงภูก็ยืนยันว่ารู้สึกแบบนั้น แต่พอเอาเข้าจริงๆภูก็ผ่านมันมาได้ มันเหมือนจะตายแต่มันก็ไม่ตายภูล้มไปแล้วภูลุกขึ้นมาได้ ภูร้องไห้จนไม่เหลือน้ำจะออกมาแล้วแต่วันหนึ่งภูกลับมายิ้มได้เพราะคนที่เค้าไม่เคยต้องการอะไรจากภูเลย เค้าดึงภูขึ้นมาขนาดนั้น กรจะให้ภูแค่เล่นๆกับเค้าได้ยังไงภูทำร้ายเค้าไปขนาดนั้นแต่กรรู้มั้ยเค้าบอกแค่ว่าไม่เป็นไร เค้าอยู่นิ่งๆในที่ของเค้าแต่ภูก็ยังวิ่งตาม ภูไม่รู้ว่ามันเร็วไปมั้ยแต่ภูรักเค้าไปแล้วหละกร เรื่องของเรามันกลับไปเป็นแบบเก่าไม่ได้แล้ว”
 
“สุดท้ายแล้วฟ้าก็ไม่เห็นใจคนผิดจริงๆสินะ นี่ตกลงกรกลับมาพบว่าภูเปลี่ยนไปแล้วใช่มั้ย การกลับมาเพื่อขอโอกาสของกร กลายเป็นว่ากรเดินกลับมาเพื่อพบกับคำว่าลาก่อนงั้นเหรอ ภูเปลี่ยนรักได้เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ”
หน่วยตาแดงกล่ำที่มีแค่น้ำคลอหน่วย ตอนนี้มันไหลออกมาเป็นทำนบแล้ว แต่ผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว ผมเดินมาไกลเกินกว่าจะกลับไปเหมือนเดิมอีกแล้ว
 
“ภูขอโทษนะกร เราเป็นคนรักไม่ได้แต่เราเป็นเพื่อนกันได้นี่ใช่มั้ย” ผมหวังว่ากรคงจะให้ผมได้นะ
 
“กรไม่ได้ทำใจมาเพื่อพบกับคำตอบนี้จริงๆภู กรขอทำใจหน่อยได้มั้ย มันเร็วไปที่จะบอกว่าเรามาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ ภูเข้าใจกรมั้ย ส่วนเด็กคนนั้นภูแน่ใจได้ยังไงว่าเค้าจะรักและเข้าใจภู ภูแน่ใจได้ยังไงว่าเค้าจะเป็นคนรักที่ดีกว่ากรได้”
 
“ภู ไม่รู้อะไรเลยกรแต่ภูมั่นใจ มั่นใจว่าสักวันดินจะเป็นคนรักที่ดีของภูได้ เค้าไม่ได้ดีไปกว่ากรหรือดีไปกว่าใครหรอกนะ ไม่ต้องเลย ภูไม่เคยต้องการคนดีเลยกรภูต้องการคนที่รักเท่านั้นแหละแค่รักภูอยู่ข้างภู ก็พอ”
 
“สิ่งที่ภูต้องการ กรให้ไม่ได้สินะ กรมองแค่รักของเราสองคนไม่ได้ กรยังมีพ่อแม่พี่น้อง มีครอบครัวมีอะไรให้ต้องดูแลมากมาย เพราะแบบนี้ใช่มั้ยกรถึงเป็นคนรักที่ดีให้ภูไม่ได้ กรขอโทษนะ”
 
“กรไม่ผิดหรอก ทุกคนมีหน้าที่เป็นของตัวเองภูเข้าใจ เราเป็นเพื่อนกันได้นะกร ภูอยู่ข้างๆกรเสมอนะ อย่าร้องไห้ในสิ่งที่กรตัดสินใจไปแล้ว อย่าเสียใจกับสิ่งที่ย้อนกลับไปไม่ได้แล้วนะกร”
 
ผมปล่อยให้คนตรงหน้าใช้บ่าผมซับน้ำตาเอาไว้ อ้อมแขนกอดรัดผมแน่น กรร้องไห้จนตัวสั่นไหวไปทั้งร่าง ส่วนผมทำได้เพียงแค่ลูบหลังปลอบใจ ผมก็เหมือนรถไฟที่ขับเคลื่อนไปข้างหน้าไม่เคยมีรถไฟขบวนไหนที่หักหัวรถจักรกลับไปข้างหลังได้ ถ้าไม่เอาหัวรถจักรอันใหม่ไปต่อไว้กับท้ายขบวน ความรักของผมกับกรก็เหมือนกับสายน้ำที่ตัดไม่ขาดแต่ก็ไหลย้อนกลับไม่ได้ เวลาเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยากรให้เป็นคนใหม่และถ้ากรมีใครสักคน
 

ห้องเรียนแสนดีเงียบสนิทและไฟทุกดวงปิดหมดแล้วสี่ทุ่มครึ่งเลยเวลานอนของแสนดีมาชั่วโมงกว่า ในห้องนอนมีแค่แสนดีกับพยาบาลที่ดูแลเท่านั้น ไม่มีใครอีกคนที่ผมเฝ้าเดินหาจนทั่วทั้งบ้าน ไม่รู้เลยว่าผมหายไปนานขนาดนี้ดินจะคิดยังไง จะฟุ้งซ่านคิดถึงเรื่องของเรามั้ย เค้าจะคอยเป็นกำลังใจให้อย่างที่เคยบอกเอาไว้หรือเปล่า
 
แต่ บ้านทั้งบ้านก็เงียบสนิท ไม่มีใครอยู่แล้วแม้แต่ตัวช่วยยามคับขันอย่างไอ้แก๊ก ผมเดินกลับห้องตัวเองช้าๆ เรื่องวันนี้มันทำให้ผมเหนื่อยล้ามากกว่าจะดิ้นรนอะไรไปมากกว่านี้แล้ว ไม่รู้ถ้ากลับไปถึงห้องแล้วไม่เจอดินผมจะข่มตาตัวเองให้หลับได้มั้ย จะข่มใจไม่ให้ตามไปทำความเข้าใจกับดินถึงบ้านได้หรือเปล่า ผมไม่รู้อะไรสักอย่าง

ไอเย็นที่โผล่พ้นขอบประตูออกมานอกห้องทำให้รู้ว่าข้างในมีการเคลื่อนไหว มีแสงสว่างลอดออกมาเพียงรำไรจากข้างในห้อง แค่นั้นความอ่อนล้าทั้งร่างกายจิตใจมันเหมือนมีพลังขึ้นมาอีกครั้ง ต้นไม้ที่เหี่ยวแห้งจากแดดเผากลับมาสดชื่นใหม่เพราะได้น้ำเป็นยังไงผมก็เป็นอย่างนั้น
ร่างเล็กๆที่นั่งก้มหน้าแต่หันหลังมาทางประตูทำให้ผมยิ้มได้ ไอ้เปี๊ยกยังอยู่ในชุดเดิมที่ใส่มาทั้งวันแสดงว่าหลังจากที่จัดการเรื่องของแสนดีแล้วเค้ายังไม่ได้ทำธุระส่วนตัวอะไร ถ้าชั่วโมงกว่าๆที่ผ่านมาเค้านั่งอยู่ตรงนี้ ผมเข้าข้างตัวเองได้มั้ยว่าเค้ารอผมอยู่
แรงกอดรัดจากทางด้านหลังทำให้คนที่นั่งไม่ทันระวังตัวตกใจ แต่แค่เค้าหันมาเห็นว่าเป็นใครเค้าก็อยู่นิ่งๆให้ผมกอดเอาไว้แบบนั้น อดไม่ได้ที่จะสูดกลิ่นหอมจางๆที่ซอกคอแล้วลากไล้ผ่านไรผมและใบหู ยิ่งไอ้เปี๊ยกไม่ห้ามผมยิ่งได้ใจ แต่วันนี้คนตัวเล็กน่าสงสารโดนผมเอาเปรียบมาทั้งวันแล้ว
 
“ทำไมยังไม่อาบน้ำ หืม”
 
“รอ”
 
“รอพี่เหรอ”
 
“รอคนข้างบ้านมั้ง นั่งอยู่ในห้องใครหละ”
 
“ถ้าคนข้างบ้านมันอยากตายเร็วขนาดนั้นก็ลองดูสิ”
“แล้วเป็นยังไงบ้าง”
 
“อะไรเหรอ”
 
“ก็เรื่องนั้นที่แฟนเก่าคุณขอคุยมันเป็นเพราะผมไม่ใช่เหรอ ผมสร้างปัญหาให้พวกคุณหรือเปล่า จริงๆผมเป็นคนนอกอยู่แล้ว ถ้าจะให้ผมกลับไปที่เดิมก็ได้นะ ผมไม่ควรเข้ามาตั้งแรกอยู่แล้ว บอกคุณแล้วคุณก็ไม่เชื่อ”
 
ที่ผมเคยบอกว่าตอนกรทิ้งไปเจ็บเจียนตายขนาดไหนนั้นผมโกหก เจ็บแทบตายผมเพิ่งรู้สึกได้ตอนนี้ต่างหาก มันปวดหนึบไปทั้งอกมันเจ็บจนชาไปทั้งร่าง เพราะคนที่ผมไขว่คว้าเพื่อให้ได้มา เขาพร้อมที่เดินจากไปตลอดเวลา ไม่มีอาการเหนี่ยวรั้งหรือร้องขอ ถ้าผมบอกว่าคนที่ต้องจากไปจากตรงนี้คือเขา ดินคงจะเดินจากไปโดยไม่เหลียวมองกลับหลังเลยสินะ เจ็บปวดจริงๆมันรู้สึกแบบนี้ต่างหาก ที่ผ่านมาผมคิดไปเองว่าผมเจ็บ ผมหลอกตัวเอง

สวัสดีค่ะ วันนี้ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก
๐
๐ ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้นะ
๐ ขอบคุณZakuPz ที่ช่วยดูคำผิดให้เช่นเคยค่ะ
๐ ยินดีต้อนรับคนใหม่ทุกคนนะคะ

[kitty]

 

.......................

พี่ภูอย่าทิ้งพี่ดินไปนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


พี่ดินน รักพี่ภูแล้วดิ อย่าทิ้งพี่ภูไปปปปปปปปปปปป

[Lukaka]

มันจบจะง่ายไปรึเปล่า ตะหงิดๆ ยังไงไม่รู้


งืม ตอนท้ายเีนี่ย พี่ดิน พูดเพราะกับ พี่ภูแล้วเหรอค่ะ รึว่าเพราะพี่ดินอยู่ในภาวะทางอารมณ์ไม่ปกติ

[samsoon@doll]

มาต่ออีกคน

[taniyone]

แปะ ............................................

เจ้โครตไวอ่าาา อิอิ


เม้นท์ๆๆๆ

อ่านตอนนี้แล้วอยากกระซวกกรมากๆ
พูดมาได้ไงจะให้เก็บน้องดินไว้เล่นๆ
รู้มั้ยว่าสถานะตัวเองตอนนี้คือคนนอกแล้ว เพราะคุณคือคน
ที่เดินออกนอกวงกลมไปเองนะค้าา กร๊าซซซซ

โมโหๆๆๆๆยังจะมาบอกว่าจะยกขึ้นมาเทียบเท่าอีก
ตอนนี้สถานะคุณกรอ่ะ ต่ำกว่าน้องดินเยอะเลยอะค้าา
ทั้งในเรื่องสถานะด้านหัวใจ และสถานะด้านอีคิว 

เหมือนกรจะแสนดีที่รักครอบครัว แต่กรก็เหมือนเห็นแก่ตัว
ตัดใจไม่ได้อยากเก็บไว้ทุกอย่างอ่ะ
เหมือนจาหวงก้าง แง่งๆๆๆๆๆๆๆๆ

น้องดินโผล่มาเล็กๆน้อยๆ แต่น่ารักเหมือนเดิม
เหมือนจะห้าว เหมือนจะเถื่อนแต่ไม่เคยทำร้ายใคร
พูดคำใดไว้ก็เสมอต้นเสมอปลาย  เด็กดีของเจ้

ตอนนี้ภูเค้ารักเราคนเดียวละน้า
อย่าได้แคร์ อย่าได้กลัวหรือไม่แน่ใจเลยนะ

ส่วนคุณภูก็  รู้แล้วใช่มะ ว่าเจ็บเป็นยังไง
และจะเจ็บขนาดไหนหากไม่มีน้อง
เพราะงั้น รักษาดินก้อนน้อยๆนี้ยิ่งชีพนะจ๊าาาา

[myall]

เหอๆ ไม่รู้จะว่าไงดีตอนนี้
เป็นกำลังใจให้ทั้ง 2 คนฝ่าฝันอุปสรรคแล้วก็เข้าใจกันนะคะ
 

[Jesale]

พี่ดิน ภูเค้าพยยามเคลียร์ตัวเองแล้ว ให้โอกาสอีกสักหน่อยนะ
อย่าเพิ่งเศร้า อย่าเพิ่งเสียใจ พี่ดินต้องยิ้มเข้าไว้ 

[b27072010]

“ภู ไม่รู้อะไรเลยกรแต่ภูมั่นใจ มั่นใจว่าสักวันดินจะเป็นคนรักที่ดีของภูได้ เค้าไม่ได้ดีไปกว่ากรหรือดีไปกว่าใครหรอกนะ ไม่ต้องเลย ภูไม่เคยต้องการคนดีเลยกรภูต้องการคนที่รักเท่านั้นแหละแค่รักภูอยู่ข้างภู ก็พอ”
 
ชอบคำพูดตรงนี้สุด ๆ ๆ

ดีแล้วแหละที่คุณภูพูดบอกไปตรง ๆ  ไม่งั้นต้องมานั่งปวดหัวอีกมากมาย

[inksky]

อยากให้มาต่อเร็วๆ จัง
ไม่อยากให้พี่ดินกับภูเป็นแบบนี้เลย
สงสารพี่ดิน แล้วก็ไม่อยากให้ภูเข้าใจพี่ดินผิดด้วย
เข้าใจกันเร็วๆ นะ

[roseen]

ขอตบมือดังๆให้กับใจของพี่ดิน นักเลงครับนักเลงสุดๆนักเลงในสลัมที่น้องๆในสลัมรักและนับถือ

[Kusano ~~ Kawaii]

อ่าาาา
ภูน้อยใจใช่ไหม
จับดินกดอีกสักรอบดีไหม
จะได้ไม่ไปไหนอีก อิอิ  

แต่ก็เข้าใจดินนะ
ดินคงคิดว่าตัวเองเป็นส่วนเกินสินะ

ภูกับดินรีบๆเข้าใจกันเหอะ

[booboos]

เล่นเอาพี่ดินคิดมากเลยอ่ะ
แต่คุณภูก็เด็ดขาดดีนะ หวังว่ากรจะทำใจได้นะ

[Pamphlet]

เอ้อ...สงสารภู+พี่ดินจังเลย  
กรเอ๊ยยย กลับมาทำไมตอนนี้นะ มันสายไปแล้วไม่รู้รึไง
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนโพส+คนแต่งเลยค่ะ  

[samsoon@doll]

อ่านไปอ่านมาแล้วสับสนกับคำพูดของกรมากมายค่ะยังไงไม่รุ้สิ แต่น่าตบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


อย่าให้เจอตัวนะแม่จะถอดส้นสูงตอกให้หน้าผากเป็นรูให้สมองไหลเลย

[IZE]

ดราม่าสุดๆ ตอนนี้ รอดูต่อไป ว่า คุณ  กรจะทำยังไง

[aehJTS]

กร แรงงงงมากนะว่าดินเป็นเด็กขาย ชิ
ชอบภูมากมันคงสุดยอดไม่ลังเลกับรักเก่าเลย

  writer คะ

[indy❣zaka]

อ๊ากกกก!!!!!
นังกร! ตายซะเถอะแก๊!!!!!!!!!!!!!

โอยยยยยย!!!คุณทีโรมานซ์ขาาาาา!!! : เหตุใดจึงผลิตมาม่ามาแจกให้บรรดาแม่ยกพี่ดินอย่างนี้ล่ะค๊าาาาา!!!
ไม่เอาแล้วนะคะ ตอนนี้มาม่าล้นห้องแว้วค่าาา
ถ้าตอนหน้ายังแจกมาม่าอีก จะไม่เรียกว่าคุณทีโรมานซ์แล้วนะคะ!! แต่จะเปลี่ยนให้เป็น"คุณทีโรงมาม่า"แทนค่ะ!! หุหุ 

ส่วนท่านพี่ดินของผองเราเหล่าแม่ยก ท่าทางแบบนั้น คาดว่าคงเกิดอาการนอยด์รับประทานน่าดูเลยอ่ะ
เลิกนอยด์นะคะพี่ดินขา มามะพี่ดินที่รัก มาให้เค้าจ๊วบปลอบเร๊วววววว~

จุ๊บๆคุณทีโรมานซ์กับคุณเซเว่นค่ะ

     ส่วนผม รีบเอามือไม่กุมมือคนข้างๆไว้ตั้งแต่กรยังพูดไม่จบแล้ว....แต่ดินเฉยมาก

      มือไม้

     แสนดียังคงอ้าปากรับข้าวคำสุดท้ายที่คุณครูคนใหม่ที่ตั้งใจป้อนให้ด้วยรอยยิ้ม

      ที่ตัวหลังน่าจะไม่ต้องใช้ก็ได้นะคะ เป็นแบบนี้  ╬══► ที่คุณครูคนใหม่ตั้งใจป้อนให้ด้วยรอยยิ้ม

     แต่สำหรับตอนนี้สถานะเปลี่ยนไปและผมควรจะให้เกียรติ์ทั้งสองคน
     ผมเงียบให้เกียรติ์คนที่ต้องการคุยส่วนตัวกับผมก่อน

      ให้เกียรติ
 
ปล.ขอใช้emoจากภายนอกบอร์ดนะคะ จะได้เป็นการประหยัดทรัพยากรเล้า เพราะช่วงนี้connection problems บ่อยเกิ๊น -*-

[van]

หนนี้อ่านแล้วน้ำตารื้นขึ้นมาเลยค่ะ.....รู้สึกสงสารคุณภู  
อย่าเพิ่งท้อนะคะ....สู้ ๆ เอาหัวใจรักจากพี่ดินมาให้หมดทั้งดวงให้ได้
ขอบคุณไรท์เตอร์มากค่ะ  

[arjinn]

พี่ภู เยี่ยม ชัดเจน ไม่อ้อมค้อมดี
พี่ดิน ตรง และใจนักเลงมาก

แต่รักกันนะ รักกัน รักกัน  

 

[ขนมหวาน]

สงสารที่ภู แต่ท่าทางพี่ภูจะหารู้ไม่ว่า พี่ดินก็น่าจะเจ็บเช่นกัน
ทำเก่งไปงั้นใช่ป่าว พี่ดินอ่ะ ใจจริงลุ้นระทึก อิอิ

พยายามไม่เศร้านะนี่ แต่ก็สงสารกรเหมือนกันหละ
ทำไงได้เลือกครอบครัวกับสังคม ก็ต้องยอมเสียความรักหละค่ะ

ตอนหน้าไม่มาม่าดีกว่าเนาะ สงสารคนอ่านเน้อออออออออออ
อ่านไปน้ำตาคลอเชียวหละ

[pppp]

นี่มัน..............................
...................................
...................................
...................................
........................มาม่า นี่นา

ไม่อ๊าววว ตอนหน้าขอให้พี่ภูกลับมาหน้าหนาเหมือนเดิม

[nirun4]

พี่ดิน อย่าเพิ่งน้อยใจสิ

[tika]

 ::อยากอ่านวันละสองสามตอน 555

[N.T.❁]

เหอๆ ไม่รู้จะว่าไงดีตอนนี้
เป็นกำลังใจให้ทั้ง 2 คนฝ่าฝันอุปสรรคแล้วก็เข้าใจกันนะคะ
 

[dukdikdukdik]

อยากเข้าไปตบหัวกร

อยากเข้าไปตบไหล่พี่แก๊ก

อยากเข้าไปให้กำลังใจพี่ภู

อยากเข้าไปกอดน้องดิน