หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[n2]

ฝากเยี่ยมไรเตอร์ด้วยค่ะ

[noina]

ขอให้หายไวๆเน้อพี่คนแต่ง  อย่าลืมทานยาเน้อ


พี่คนโพสต์เองก็รักษาสุขภาพด้วยเน้อ



ปล.รักพี่คนแต่งกะพี่คนโพสต์

[SuSaya]

เข้าใจดินนะที่ตอบไปอย่างนั้นน่ะ...แต่ก็น่าสงสารภู  คิดซะว่าดินเขายอมนายมาตั้งขนาดนี้(ลองนึกดูดิว่าได้กำไรไปเท่าไหร่)ดินก็คงมีเอนเอียงมาบ้างแล้วแหละ

สู้ต่อไป...หวังว่ากรจะยอมรามือนะ ~

[at_point]

มารอไรท์เตอร์  หายป่วยแล้ว อย่าลืมมาต่อ นะ

[andaseen]

นั่งรอ นั่งคอย เต้นรอ เต้นคอย    ให้กำลังใจทั้งคนแต่งคนโพสต์

[a_tapha]

รักษาสุขภาพทั้งสองท่านเลยนะค่ะ       

[ltahset]

จะสงสารใครดีเนี่ย
ระหว่างพี่ดินกับภู
เห้ออ
สู้ๆน้าาา

^^
ขอบคุณค่ะ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

^^ เอาดอกไม้มาเยี่ยมคนไม่สบาย    หายไวๆน๊าาาา

[jpkoko]

พึ่งจะอ่านจบ หนุกหนานมากมาย 

[kanda53]

  ขอให้คนแต่งหายป่วยไว ๆ นะคะ

[nicepooh]

  หายไว ๆ นะครับ
  พี่ดิน สู้ ๆ นะ

[Zepher]

หายป่วยเร็ว ๆ น๊าคุณ TRomance 
ขอบคุณคุณ Seiki ที่ส่งข่าว 

[archi_10_001]

วันนี้มารอจร้า อิอิ

[archi_10_001]

แง่ม ๆ คนแต่งป่วย งุงิ มิน่าเล่า

ไงก็หาย ไว ๆ เจ้าค่ะ

รักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าคะ

[Del]

อ่านทันแล้ว สนุกมากเลยครับ 

[rose]

 

หายไวไวนะคะ

[scottoppa]

 

หายป่วยไวไวน้อ

[ขนมหวาน]

หายป่วยไว ๆ นะคะ เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ทุกคนด้วยค่ะ
ฝนตกแล้วก็อากาศเปลี่ยนไป เปลี่ยนมา รักษาสุขภาพกันด้วย

พร้อมกันนี้มาเป็นกำลังใจให้พี่ภูกับพี่ดินนะจ๊ะ

[i3igM]

คนที่เจ็บมากกว่ามึงคือ...ดิน...นะภู

[Pamphlet]

เข้ามาส่งกำลังใจให้ไรเตอร์หายป่วยไวๆค่ะ
พักผ่อนมากๆแล้วก็อย่าลืมทานยานะคะ
พอหายป่วยแล้วก็อย่าลืมมาต่อนะคะ 

[Seiki]

วันนี้ได้อ่านแน่นอนจ้า เข็นมาได้แล้วตอนนึง  ตอนนี้กำลังตรวจคำผิด เดี๋ยวมาลงให้นะ

[annis204]

ตอนแรกจะไปนอน (อีกแล้ว) พอเห็นว่าเดี๋ยวจะมาลง
ก้อต้องรอต่อไป ง่วงก้อต้องทน เพื่อพี่ดินของช้านนนนนนนน

[@GreyGirl]

อ่านมานาน เพิ่งมีโอกาสได้เม้น

เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์หายป่วยไวไวนะค้า  

[Seiki]

เจาะไข่รีบน ยินดีต้อนรับค่ะ 

[mumumama55]

พี่ดิน..คนซื่อ คิดยังไงก็พูดอย่างงั้น แต่..ไม่ได้หมายความว่า..รู้สึก..อย่างนั้นด้วย

พี่ภูใจเย็นนิดหนึ่ง เดี๋ยวก็ดีเอง อย่าร้อน ๆ เดี๋ยวใจจะไหม้

 

[anterosz]

หายเร็วๆนะครับผม

ยังคงรอเรื่องราวสนุกๆจากคนเขียนและคนโพสเสมอ

 

[Seiki]

ตอนที่ 21
 

เริ่มรัก กับ เลิกรัก อย่างไหนมันทำให้ปวดหน้าอกข้างซ้ายมากกว่ากันวะ
หรือมันทำให้เราเจ็บปวดเท่าๆกันตั้งแต่มีคำว่ารักเข้ามาเกี่ยวข้องแล้ว
ที่ไหนมีรัก......ที่นั่นมีทุกข์ เคยสงสัยอยู่นานไม่ใช่หรือไงว่ามันคือที่ไหนกัน
ทีนี้กระจ่างแจ้งแล้วสิพี่ดินว่าทุกข์ที่ว่านั่น.....มันอยู่ที่อกข้างซ้าย
สะใจชีวิตนักเลงดีไหม.....ได้เรียนรู้ความเจ็บปวดในรูปแบบใหม่อีกขึ้นหนึ่งแล้วนะ
 
 
แล้วพี่ดินปล่อยให้ความรู้สึก “ไม่เป็นอะไร....เปลี่ยนมาเป็น“หมายความว่ายังไง”ตั้งแต่ตอนไหน คงตั้งแต่ไอ้เสาไฟฟ้ามันยัดเยียดตัวเองเข้ามาวุ่นวายในชีวิตพี่ดินสินะ
 
พี่ดินจะทำยังไงดี...ไอ้เสาไฟฟ้ามันก็โมเมว่าพี่ดินเป็นเมียมันแล้ว
แต่แฟนเก่ามองพี่ดินว่าเป็นมือที่สามชัดๆ....อยากจะเอาหัวโขกขอบโต๊ะ  คิดไม่ตกจริงๆ
 
ทำไมต้องคิดไม่ตก.....เดินเข้ามายังไง ก็แค่เดินออกไปแบบนั้นมันจะยากอะไรจริงมั้ยวะ
แล้วทำไมใจมันต้องวูบไหวเมื่อคิดว่าจะเป็นคนเดินออกไปเองด้วยล่ะพี่ดิน
ตัวพี่ดินเป็นของตัวเอง....แต่ใจแอบวางให้ไอ้เสาไฟฟ้าไปแล้วหรือเปล่า
เคยมีครั้งไหนที่นักเลงจะสับสนวุ่นวายใจได้เท่าครั้งนี้....แล้วก็รู้สึกเจ็บหน้าอกข้างซ้ายมากขึ้นทุกทีๆด้วยสินะ
 

 
ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แต่ห้องที่สองคนนั้นเข้าไปดันปิดประตูไม่สนิทเองช่วยไม่ได้
แล้วถ้าไม่เดินผ่านห้องนั้นพี่ดินจะพาแสนดีไปนอนได้อย่างไรล่ะ
 
เดินอยู่ดีๆเหมือนโดนน้ำเย็นจัดสาดเข้ามาที่หน้า ชาไปทั้งร่าง!
 
ไม่ได้คิดฟุ้งซ่านไปเองแน่ๆ พี่ดินเป็นเฮดทอปปิคของหัวข้อสนทนา
ไม่มีอะไรมากระทบใจได้เท่ากับจริงที่ลืมคิดไปได้อีกแล้ว
 
เด็กผู้ชายในสลัม มีอะไรที่ควรค่ากับนักธุรกิจก่อสร้างและอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของประเทศไทย
 
ทำไมถึงลืมนึกถึงความจริงข้อนี้ไปได้นะพี่ดิน ทำไมถึงได้เคลิ้มไปกับสัมผัสที่ชวนอบอุ่นนั้นจนลืมไปว่าที่แม่ต้องหอบหิ้วพี่ดินมาอยู่ในสลัมก็เพราะว่า “แค่รักอย่างเดียวไม่ได้”มีองค์ประกอบมากมายของคนมีหน้ามีตาที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในสังคม
 
แล้วที่มันยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่มันทำให้นักเลงใหญ่ต้องใช้ผนังบ้านพยุงร่างกายราวกับไม้ค้ำยันเพราะมีเสียงใครคนนั้นบอกมาชัดเจน ว่าเลิกกันทั้งๆที่ยังรัก เพราะเหตุผลบางอย่างเท่านั้นไม่ใช่เพราะเค้าทั้งคู่เลิกรักกันแต่อย่างใด
 
หลงจริงจังไปกับสิ่งที่ไอ้เสาไฟฟ้ายัดเยียดให้ทำไมวะพี่ดิน คืนนั้นได้ยินกับหูตัวเองไม่ใช่หรือไงเสาไฟฟ้ามันปักลงดินน่ะใช่.....แต่ปากเค้าบอกรักใครล่ะพี่ดิน
 
ถ้าพี่ดินเพิ่ง “เริ่มรัก” เดินออกมาวันหนึ่งก็คงกลับไปเป็นพี่ดินคนเดิมได้คงไม่ยากเท่าไหร่
แต่สำหรับพี่กรแล้วนั้น ถ้าเค้าต้อง “เลิกรัก” ทั้งๆที่ยังไม่หมดรักไป เค้าคงมีสภาพไม่ต่างอะไรจากไอ้เสาไฟฟ้าในวันนั้นละมั้ง
 
ก็คนมันไม่เคยมีใคร ไม่เคยมีแฟน และไม่เคยจะเริ่มรักใครที่ไหน จะไปรู้ได้ยังไงว่าการบังคับตัวเองให้เลิกรักมันทรมานแค่ไหน หรือว่าพี่ดินจะได้เรียนรู้ความรู้สึกนั้นจากตอนนี้
 
 

ชายเสื้อโดนเขย่าจากนักเรียนตัวน้อยที่มองมาด้วยแววตาสงสัย มือเล็กๆที่ยื่นมาลูบหน้าลูบตาพี่ดินทำให้อดไม่ได้ที่จะส่งจูบลงไปกดย้ำกับฝ่ามือน้อยๆ ไม่มีใครทำให้พี่ดินสุขใจเท่ากับฝูงทะโมนสมุนนักเลงใหญ่อีกแล้ว อย่างน้อยไอ้พวกนั้นก็ไม่ทำให้พี่ดินหายใจไม่ออกเหมือนที่เป็นอยู่นี้
แสนดีหัวเราะตาพราวระยับเมื่อพี่ดินฝังจมูกลงไปทั้งมือซ้ายมือขวา ความบริสุทธิ์ทำให้พี่ดินมีกำลังใจฮึดขึ้นมาอีกครั้ง จับจูงร่างลูกศิษย์ตัวน้อยไปส่งเข้านอนถึงเตียง จากนั้นค่อยกลับไปรอเจ้านายใหญ่ที่ห้อง วันนี้คงต้องเคลียร์กันให้เข้าใจ พี่ดินไม่อยากเป็นมือที่สามสอดแทรกความรักของใครเพราะมันไม่ใช่จรรยาบรรณของนักเลงใหญ่อย่างพี่ดิน
 
 

ห้อง นอนของไอ้เสาไฟฟ้าที่พี่ดินเคยพลาดเข้าแค่เดียวดูกว้างและอ้างว้างกว่าที่ คิด มองไปรอบๆต่อให้เข้ามาบ่อยครั้งก็คงไม่ชินง่ายๆ เคยใช้ชีวิตอยู่แต่ในบ้านแคบๆที่อยู่กันแออัดจนหลังคาแทบจะเกยกัน แต่มันก็ทำให้อุ่นใจดี ถึงจะมีกันแค่สองแม่ลูกแต่พอมองออกไปก็ยังมีเพื่อนบ้านที่อาศัยอยู่ติดกัน ไม่เคว้งคว้างอ้างว้างเหมือนที่รู้สึกตอนนี้เลยสักนิด ถึงแม้เจ้าของห้องจะบอกว่าให้ทำตัวตามสบายแต่พี่ดินก็ยังลำบากใจอยู่ดี ในเมื่อเจ้าของห้องไม่อยู่ทางที่ดีพี่ดินคงทำได้แค่รออยู่ตรงโซฟาแห่งนี้
 

รู้ว่ารอนาน  แต่ไม่รู้ว่านานแค่ไหนเพราะประสาทรับรู้หมดไปกับความทรมานที่เกิดจากการรอคอยแล้ว....แม่งเกิดเป็นนักเลงใหญ่ที่ใช้ชีวิตได้คุ้มจริงๆ
ไม่อยากจะคิดอะไร แต่สมองมันต่อต้านอำนาจของจิตใจไม่ได้ แล้วมันก็ตอกย้ำเหมือนรู้ว่าตอนนี้พี่ดินสิ้นลายเพราะไม่มีเรื่องไหนมารบรวนใจได้เท่ากับเรื่องนั้นเลยจริงๆ
 
 
 

มีแรงกอดรัดจากด้านหลัง ตกใจเพราะไม่ได้ตังตัว แต่เพียงครู่เดียวก็ตั้งสติได้ ต่อให้ไม่เห็นหน้าพี่ดินก็รู้ว่าใคร ช่วงหลังๆมานี้ได้กลิ่นของคนๆนี้จนจำได้แล้ว กลิ่นที่ไม่เหมือนใครของไอ้เสาไฟฟ้า กลิ่นของไอ้คนหน้าด้านหน้าหนา กลิ่นของไอ้คนที่มันมาทำให้ใจพี่ดินฟุ้งซ่าน อยู่ใกล้มันทีไรไม่เคยควบคุมตัวเองได้สักที
จิกฝ่ามือลงไปกับเบาะของโซฟา บังคับข่มจิตไม่ให้กอดโต้ตอบกลับไปตามความเคยชิน ระยะหลังๆมานี้ไอ้บ้านี่ชอบสัมผัส...แต่ที่มันไม่น่าให้อภัยตรงที่พี่ดินไม่เคยต่อต้านกับสัมผัสที่ได้รับนั้น ถ้าไม่คิดว่ามันจะตุ๊ดแตกเกินความรู้สึกของผู้ชายพี่ดินเองก็รู้สึกเหมือนกับว่าโหยหาสัมผัสนั้นอยู่เหมือนกัน
 
“ทำไมยังไม่อาบน้ำ หืม”
 
เสียงของมันเหนื่อยล้าจนสะท้อนเข้าไปถึงขั้วหัวใจ  มันเหนื่อยเพราะมันลำบากใจกับเรื่องพี่ดินหรือเปล่าวะ ถึงแม้แรงกอดรัดจะอบอุ่นและแน่นกว่าที่ได้รับทุกครั้งก็เถอะ แต่มันก็อดรู้สึกไม่ได้ว่ามันกำลังสบสนวุ่นวายใจ
 
“รอ”
ขนาดพี่ดินนั่งรอแค่เพียงคนเดียวยังทรมานเลย แล้วมันล่ะไปประจันหน้ากับคนรักเก่ามาแบบนั้น มันจะปวดใจกว่าพี่ดินแค่ไหน
 
“รอพี่เหรอ”
 ใจเสือกกระตุกขึ้นมาซะอย่างนั้น วูบหนึ่งเหมือนใจมันสดชื่นขึ้น เพราะน้ำเสียงไอ้เสาไฟฟ้าบอกว่ากำลังตื่นเต้น
“รอพี่เหรอ”
 
“รอคนข้างบ้านมั้ง นั่งอยู่ในห้องใครหละ”
 
“ถ้าคนข้างบ้านมันอยากตายเร็วขนาดนั้นก็ลองดูสิ”
 
บรรยากาศแบบเดิมๆเหมือนมันจะกลับมาอีกครั้ง ต่อปากต่อคำกันจนเป็นนิสัย เถียงกันจนกลายเป็นความเคยชิน แล้วเหมือนมันจะค่อยๆกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตอย่างน่ากลัว
ไหนว่าจะถอยออกมาไงพี่ดิน จะถอยแต่ทำไมเหมือนพยายามจะก้าวขาเข้าไปหาบรรยากาศเดิมๆนั้นอยู่เรื่อย  ถ้าไม่ตัดความรู้สึกนั้นออกไปให้ได้แล้วเมื่อไหร่จะหายปวดใจอย่างที่เป็นอยู่สักที
 
ถ้าไม่อยากรู้สึกเจ็บ ก็ต้องถอยออกมา ถ้ารู้สึกว่าไอ้เสาไฟฟ้ามีอิทธิพลต่อความรู้สึกที่เกิดขึ้นอยู่นี้ พี่ดินต้องหักดิบต้องตัดมันให้ตรงกับขั้วหัวใจ ถ้าพี่ดินหลุดออกไปจากวงโคจรของไอ้เสาไฟฟ้าไปได้ พี่ดินก็จะกลายไปเป็นพี่ดินคนเดิมสักที
 
“แล้วเป็นยังไงบ้าง”
ไม่รู้ว่าการจะบอกลาเค้าเริ่มต้นกันที่ตรงไหน บอกเหตุผลก่อนหรือบอกลากันก่อนทำความเข้าใจวะ ไม่รู้เลยว่าทางเลือกไหนคือทางออกที่ดีในเมื่อเพิ่งรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก
 
“อะไรเหรอ”
 
“ก็เรื่องนั้นที่แฟนเก่าคุณขอคุณมันเป็นเพราะผมไม่ใช่เหรอ ผมสร้างปัญหาให้พวกคุณหรือเปล่า จริงๆผมเป็นคนนอกอยู่แล้ว ถ้าจะให้ผมกลับไปที่เดิมก็ได้นะ ผมไม่ควรเข้ามาตั้งแรกอยู่แล้ว บอกคุณแล้วคุณก็ไม่เชื่อ”
 
พูดออกไปแล้ว พูดออกไปด้วยตัวเอง แล้วก็ต้องปวดหนึบในใจเองเหมือนกัน
 
ไม่ มีเสียงอะไรตอบกลับมา แรงกอดรัดคลายลงจนใจหาย ไอ้เสาไฟฟ้าผละออกมาจากด้านหลังแล้วมานั่งลงข้างๆ ก้มหน้าไม่พูดอะไร เลยไม่รู้เลยว่าที่มันเงียบไปแบบนี้เพราะยอมรับคำพูดที่พี่ดินพูดออกมา หรือว่าเพราะอะไร
นั่งเงียบกันอยู่นานแล้วจู่ๆ ก็ต้องใจหายติดๆกันเป็นครั้งที่สอง ทั้งใจหายทั้งวูบโหวงในหัวใจ ทุกอย่างถาโถมเข้ามาพร้อมกันจนพี่ดินตกใจ
ไอ้เสาไฟฟ้าร้องไห้ ไม่มีเสียงสะอื้น แต่น้ำตามันไหล
เพราะไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ ไม่ได้เตรียมใจเอาไว้เลยทำอะไรไม่ถูก
คนตัวใหญ่อย่างกับตึกนั่งร้องไห้ต่อหน้านักเลงใหญ่ของสลัมเนี่ยนะ มันไม่อายพี่ดินหรือไง มันไม่กลัวพี่ดินจะเอาไปล้อเลยใช่มั้ย แต่วันนั้น วันที่มันเมาแล้วนั่งร้องไห้ มันก็ไม่อายนี่นะที่จะบอกว่ามันร้องไห้ เหมือนๆกับที่มันไม่อายที่จะบังคับให้พี่ดินตอบรับรักมันนั่นแหละ
 
“ร้องไห้ทำไม อย่าร้องสิไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยนะ “
รู้แต่ว่าต้องปลอบแต่ไม่รู้จะปลอบยังไง เลยได้แต่พูดออกไปเหมือนปลอบพวกสมุนเวลาที่กัดกันแล้วมีใครร้องไห้นั่นแหละนะ
 
“ร้องไห้สมเพชตัวเอง มั่นใจมากว่าพี่เลือกทางไม่ผิด พยายามมากเพราะคิดว่าดินมีใจให้ ทำทุกทางเพื่อให้มีคำว่าเราต่อไป แต่สุดท้ายกลายเป็นว่าพี่ไม่เหลือใครเหมือนเดิม”
 
ไอ้เสาไฟฟ้ามันสูดหายใจลึก ตัวมันเริ่มสั่นจนสังเกตได้ น้ำตาที่หายไปแล้วกลับมาคลอเบ้าใหม่อีกครั้ง
 
“นี่คุณกำลังบอกว่าคุณคุยกับแฟนเก่าว่าเลือกผมเหรอ” ผิดจากที่คิดเอาไว้จนตกใจ
 
“เปล่า”
 
“อ้าว” เมื่อกี้รู้สึกว่าหัวใจมันจะขยายตัวนะ แต่ตอนนี้มันแฟ่บลงไปแล้ว
 
“พี่บอกเค้าว่าพี่เอาตัวเองเข้าไปบีบบังคับให้ดินเลือกต่างหาก” ไอ้นี่มันก็หน้าด้านพูดความจริงออกไปได้แบบไม่อายเลยนะ
 
“แล้วมันต่างกันตรงไหน”
ในเมื่อก่อนมันจะมาบังคับ มันต้องเลือกก่อนอยู่ดี ทีมันร้องไห้มันเสือกพูดออกมาแบบไม่กลัวเสียหน้าว่าร้องไห้ กะอีแค่บอกว่ามันเลือกนักเลงใหญ่เป็นแฟนแบบแมนๆอ่ะทำไมมันพูดไม่ได้วะ ไอ้เสาไฟฟ้านี่มันหน้าด้านแบบเรื่องเว้นเรื่องหรือไง
 
“ต่างกันตรงที่ดินไม่ได้เต็มใจตั้งแต่แรก แต่เป็นพี่เองที่ยัดเยียดตัวเองให้กับดิน เป็นพี่เองที่ตัดสินใจเดินไปข้างหน้าเพราะคิดว่ามีดินเดินไปเป็นเพื่อนแล้ว แต่ตอนนี้เริ่มไม่มั่นใจว่าพี่เข้าใจถูกมั้ย หรือเป็นพี่ที่คิดไปเองฝ่ายเดียวว่าดินมีใจให้”
ฉลาดมาได้ตั้งนาน ถ้ามันจะมาควายตอนนี้พี่ดินก็ช่วยไม่ได้นะ ไม่มีเฉลยจากนักเลงใหญ่อย่างพี่ดินให้มันดีใจเล่นหรอก คิดเป็นค่าสมการให้มันคิดไม่ตกต่อไปแหละดีแล้ว
 
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าตัดสินใจแบบนั้น ก็เห็นอยู่ว่าต่างคนต่างก็รักกันมากไม่ใช่เหรอ ตอนนั้นเมาเหมือนหมาจะเป็นจะตาย แล้วคืนนั้นไม่ว่าจะทำอะไรก็เรียกหาแต่เค้า”
ใจยังเจ็บอยู่นะยังไม่หาย แต่เห็นหน้าเศร้าๆหงอยของไอ้เสาไฟฟ้าสลับกันเรื่องคืนนั้นแล้วหมั่นไส้ มันปักเสาลงดินอยู่แท้ๆแต่แมร่งครางออกมาว่ากรได้ น่าจะกระทืบมันให้ตายตั้งแต่คืนนั้น
พอได้พูดไปแล้วก็รู้สึกโล่งใจแต่กว่าจะเค้นออกมาเป็นประโยคได้ก็กลั้นหายใจไปตั้งหลายที สถานการณ์ก่อนหน้านี้ทำให้รู้สึกอึดอัดใจ มันรู้สึกหน่วงๆที่อกข้างซ้ายเมื่อคิดถึงคืนนั้น เรื่องที่พลาดพลั้งไปเป็นตัวแทนของใครอีกคน เรื่องที่พยายามจะลืมเท่าไหร่ก็ลืมไม่ได้เลยสักที เรื่องที่เป็นต้นเหตุให้ไม่เป็นตัวของตัวเองอยู่ทุกวันนี้
 
“คืนนั้นพี่ไม่รู้หรอกนะว่าพี่ทำอะไร เพ้ออะไรไปบ้าง แต่วันนั้นมันคืออดีตใช่มั้ย เมื่อวานก็คืออดีต ในเมื่อพี่ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่กลับไปหาอดีต จะเดินต่อไปข้างหน้า ดินก็บอกเองว่าจะเป็นกำลังใจให้ แล้วจะให้พี่ทำยังไงเมื่อตอนนี้ดินมาบอกว่าดินจะเป็นคนไปเองแบบนี้”
 
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่รู้นี่ว่ามึงจะตัดสินใจแบบนี้”
ก็คนมันไม่รู้จริงนี่หว่า จะบีบคั้นกดดันอะไรหนักหนารู้ว่าเข้าใจผิดแต่จะให้ยอมรับมันก็เสียหน้านักเลงใหญ่เกินไป
 
“ทีนี้รู้แล้วหรือยัง”
 
“รู้อะไร”
 
“รู้ว่าพี่เลือกใคร”
 
“รู้แล้ว จะตอกย้ำทำไมนักหนา แต่เค้าคงเสียใจมากนะ”
ถึงแม้ในใจจะยิ้มได้อย่างผู้ชนะ แต่พี่ดินก็เข้าใจหัวอกคนแพ้ดี ขนาดคนที่เริ่ม(รู้สึก) รักอย่างพี่ดินยังใจหายและทรมานใจเลย
“พี่รู้แต่เวลาจะช่วยเค้าได้ เวลาจะทำให้เค้ารู้ใจตัวเอง “
 
มันวกกลับมาพูดเรื่องที่พี่ดินไม่ค่อยเข้าใจอีกแล้ว ความรักนี่เข้าใจยากฉิบหายพออยากจะเลิกรักก็เจ็บปวดใจ ความรักนี่มันร้ายกาจกว่าไอ้พวกขี้ยาที่พี่ดินเจอในชุมชนเสียอีก อยู่ๆก็ค่อยๆซึมเข้ามาไม่บอกกล่าว พอเริ่มจะเข้าใจก็กลายเป็นว่าถอนใจออกมาไม่ทันแล้ว
คนอย่างพี่ดินไม่เคยเกรงกลัวอะไร แต่คงต้องเว้นเรื่อง “รัก” ไว้เรื่องเดียวจริงๆ
 
“เข้าใจก็ได้ แล้วก็หยุดร้องไห้ได้แล้วมันทำอะไรไม่ถูก” ไม่มีกฎข้อไหนที่บอกว่านักเลงห้ามอ่อนไหวนี่หว่า
 
“คนที่เมียกำลังจะทิ้ง ใครมันจะไปหัวเราะได้”
 
“ฮื่อ! ยังไม่ได้ไปไหนซะหน่อย”
 
“ยอมรับแล้วเหรอว่าเป็นเมียพี่”
 
“นี่มึงหรอกให้กูพูดเหรอ!!! หา”
 อ้าวไอ้บ้านี่เผลอไม่ได้เลยจริงๆ น้ำตาไหลอยู่เมื่อกี้ ตอนนี้มันยิ้มได้แล้ว
“ความจริงดินเป็นแบบนี้พี่ก็รับได้นะ” อะไรของมันวะ อยู่ๆก็โพล่งขึ้นมา คนแบบพี่ดินมันเป็นยังไง
 
“หมายความว่ายังไง”
 
“ก็หมายถึงดินเป็นดินแบบนี้ ห้าว พูดไม่เพราะ ชอบพูดหยาบคายกับพี่ แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ทำให้พี่เจ็บเท่ากับที่ดินเรียกพี่ว่าคุณแบบเมื่อกี้เลยนะ มันห่างเหินบอกไม่ถูกมันใจหายใจหายใจแทบไม่ออกเลยนะ”
 
“ไอ้เว่อร์”
เปิดทางเข้าหน่อยไม่ได้เลย ชอบพูดอะไรให้เลือดมารวมตัวอยู่ที่หน้าแบบนี้อยู่เรื่อย หรือว่าไอ้บ้านี่มันจะรู้ทางว่าถ้าพูดอะไรแบบนี้แล้วพี่ดินจะสู้มันไม่ได้ ชิส์!สอยมันให้ร่วงตรงนี้เลยดีไหมพี่ดิน
 
“ดินตกลงจะเดินไปข้างหน้าเป็นเพื่อนพี่ใช่มั้ย”
 
“เออ ก็เคยตกลงกับมึงเอาไว้แบบนั้นแล้วนี่”
พี่ดินเป็นนักเลงพอ พูดจริงทำจริงไม่ต่างจากกษัตริย์เหมือนกันเว้ย
 
“พี่ขอทานะที่คืนนั้นไร้สติจนทำให้ดินฝังใจเสียความรู้สึกมาจนถึงทุกวันนี้”
“ช่างมันเถอะ ก็มึงบอกเองว่าเมื่อวานก็คืออดีตแล้วคืนนั้นมันก็ผ่านไปตั้งหลายวันแล้วก็ควรจะลืมมันไปได้แล้วสักที”
 
“นั่นสิ....แต่ถ้าเรื่องคืนนั้นมันฝังใจ เรามาสร้างความทรงจำใหม่มั้ย แล้วดินค่อยจำใหม่ว่าคืนนี้พี่จะเรียกชื่อใคร”
 
“ไม่นะไอ้บ้า ไอ้เสาไฟฟ้ามึงน่ะมันกะล่อน ปูทางเพื่อวกเข้าเรื่องนี้จนได้หน้าไม่อายจริงๆ”
 
ไอ้ บ้าเสาไฟฟ้ามันหน้าด้านจนพี่ดินแทบลืมไปเลยว่าคนที่นั่งก้มหน้าน้ำตาไหลอยู่ เมื่อกี้คือคนเดียวกับคนที่มันจ้องจะงับปากพี่ดินอยู่ตอนนี้ไหมแล้วไอ้ลูกกะ ตาที่ก่อนหน้านี้มีน้ำคลออยู่เต็มหน่วยทำไมมันแวววาวระยิบระยับแฝงความนัย ที่เป็นอันตรายต่อร่างกายพี่ดินแบบนี้
ถ้า ฟ้าสร้างพี่ดินขึ้นมาเพื่อเป็นนักเลงผู้ยิ่งใหญ่ จะสร้างไอ้เสาไฟฟ้าขึ้นมาทำเกลืออะไรวะครับสร้างมันขึ้นมาเพื่อให้พี่ดินแพ้ ทางไม่เป็นท่าอยู่แบบนี้ ตั้งแต่อยู่ใกล้มันพี่ดินไม่เคยได้อะไร เสียทั้งตัวแล้วอะไรบางอย่างบอกพี่ดินว่าอาจจะเสียหัวใจให้มันไปในไม่ช้านี้
 
มันจะอะไรกันนักหนาวะ .....นักเลงใหญ่อารมณ์ไม่ดีแล้วนะโว้ย หงุดหงิดจนอยากจะท้าต่อยกับฟ้าอยู่วันนี้พรุ่งนี้แล้วนะ......เซ็งฟ้าว่ะ

สวัสดีค่ะวันนี้กลับมาตามปกติแล้ว จริงๆแล้วไม่ได้สบายอะไรยิ่งใหญ่แบบนั้นหรอกนะคะ พอดีว่าเมื่อวานไม่ได้นอนแล้วออกไปตะตอนข้างนอกทั้งวัน ข้าวไม่กินกินแต่กาแฟ องค์กวีเลยไม่ประทับ เขียนเท่าไหร่ๆก็ได้แค่หน้าเดียว เกรงใจคนอ่านที่รอเหมือนกันนะ ขอโทษนะคะ
๐ มีคนบอกว่ามองตัวหนังสือไม่เห็นวันนี้เปลี่ยนเฉดให้เข้มขึ้นอีกหน่อย แต่คนเขียนถูกแลกกับสีนั้นจริงๆนะ ถ้าตอนนี้ไม่สนุกให้โทษสีที่เปลี่ยน 555
๐ ขอบคุณZakuPz ที่ช่วยดูคำผิดให้เช่นเคยค่ะ
๐ ยินดีต้อนรับทุกคนที่เข้ามาใหม่แล้วก็แฟนคลับเก่าๆที่ตามกันมาตั้งแต่พี่เมฆพี่ฉานนะคะ rakza หายไปไหนอ่ะไม่เห็นเลย หรือมาแล้วแต่คนเขียนตาลายหว่า
๐ anterosz แอบปันใจให้พี่ดินบ้างหรือยังอะจ๊ะ
๐ ใครที่รู้ตัวว่าได้ลูกแฝด ให้ส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการแม่ยายด้วยนะ อย่าลืม 555
๐ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ TRomance๐

[kokikung]

แปะๆๆๆๆทันไหมคนแรกกกกก

รออ่านตั้งนานและคิดถึงรอลุ้นตอนนี้

เฮ้ยนึกว่าจะแยกกันสะแล้ววว

เดินหน้าต่อไปนะพี่ดินกะภู
อดีตที่ก็คืออดีตสนปัจจุบันดีก่า

คิดถึงไรเตอร์ 

[MaZeltoV]

หายไปตั้งนาน..แอบใจหายเหมือนพี่ดิน
แต่โอเคค่ะ..ตอนนี้เริ่มกลับมาหวานแหววแล้ว
พี่ดิน กับ ไอ้เสาไฟฟ้ารักกันๆๆ

[ชะรอยน้อย]

ชอบนักเลงเขิน