หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[sa~waii]

ขอติดตามด้วยคนคร่าาาา 

สนุกมากๆเลยยยย

[p_phai]

พี่ดิน เจ็บตัวเลย

 

[both^^]

เป็นการเสียตัวที่กระทันหันจริงๆ
แล้วดูพี่ดินหัวหน้าแกงค์ก็ไม่ยี่หระไปกับมันเสียด้วย
แล้วทีนี้พี่เสาไฟฟ้าจะทำยังไงน้า

[indy❣zaka]

โฮกกกกกกกกกก  ชอบพี่ดินค่ะ

อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้รู้ว่าตัวเองชักจะเริ่มเป็นคน "ติดดิน" ซะแล้วสิ 
น่ารักได้อีกพี่ดินของเค้าาาาาา~ 

[a_tapha]

พี่ดินแคร์บ้างไรบ้าง พี่เสียจิ้นนะเว้ย       

[nunam]

หุหุหุ พี่ดินเสียตัวครั้งแรกไม่โวยวายเร้ยหร่า 55+ น่าจะมีเหวี่ยงมั้งดิ

แบบนี้นายเสาไฟฟ้าก็สบายอะเด้ คริ คริ 

[lazewcielo]

พี่ดินตลกอ้ะ 55555555555555555
โดนขนาดนี้ ยังสามารถเถียงได้ฉอดๆ แถมชิวจริงๆ คิดบวกๆ
พราภูต้องรับผิดชอบพี่ดินนะ ทำพี่ดินเจ็บอ้ะ!!!!!!
ชอบพี่ดินจังๆ 

[evilheart]

พี่ดินด่าไอ้ตึกในใจ 55+ 
ท่าทางไอ้ภูคงหนีพี่ดินไม่รอดแน่ๆ

[rose]

ปูเสื่อรอ

ฮึบๆ

[darling]

พี่ดินนักเลงใหญ่น่ารักค่ะ 

[MaeMoo]

“จะให้บอกหมอว่าไงหละ นั่งอยู่ดีๆเบรกมือตำก้นหรือไง หมอนะเว้ยไม่ใช่อุปกรณ์ทางการเกษตรที่กินหญ้าเป็นอาหาร”

โอ๊ย ชอบประโยคนี้มาก ฮาซะหายเครียดเลย

สนุกมากค่ะ ชอบพี่ดินหลงรักพี่ดินซะแล้วเรา

มารับผิดชอบพี่ดินซะดีๆนายเสาไฟฟ้า

รออ่านต่อนะคะ

[mini]

  ชอบคับ

เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้

โดนเลย  สงสัยถึงขั้นงอมแงม

รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ

ชอบพี่ดินคับ ฮาดี...ชอบๆๆๆๆ

  ทั้งคนโพส และคนเขียนคับ

จะจูบด้วยก็เกรงใจ อิอิ

[CanonDNattari]

  เช้ามา มันคือบรรยากาศของคนเสียตัว โดนไม่รู้ตัว เอ๊ะ หรือ รู้หว่า เหรอ ?
เหมือนพูดกันเรื่องดินฟ้าอากาศเลย 

[พี่วันเสาร์]

หลงรักพี่ดินม๊ากมาก
พี่ดินแมนนนนนมาก
พี่ดินก้าวไปข้างหน้าอย่างเดียวไม่คิดถอยหลัง
ว่าแต่ภูได้พี่ดินแล้วจะรับผิดชอบหรือเปล่าเนี่ย

[golove2]

พี่ภูต้องรับผิดชอบ พี่ดินด้วยนะ


ชอบพี่ดินจังเลย           

[shinobi]

เข้ามารอด้วยคนครับบบบบบบบบบบบบ

[koraorni]

พี่ดินเข้าใจอะไรง่ายไปไม๊อะ
ไม่ยอม ไม่ยอม เรียกร้องบ้างอะไรบ้าง
เผื่อว่าคนทำเค้าอยากรับผิดชอบ

[V]

พี่ดินแมนมากก
เอ่ออ
แต่เหมือนจะหลงประเด็นไปซักหน่อยอ่ะนะ
แต่ไม่ว่ายังไง
นายเสาไฟฟ้าก็ต้องรับผิดชอบด้วยย
ชริ ชริ

[Sorso]

พี่ภูรับผิดชอบลูกพี่ดินของผมเดี๋ยวนี้นะ

[SoN]

^^

[Zurruz]

เพิ่งเเวะเข้ามา สนุกอ่ะ ว่าเเต่เมื่อไหร่จะมาต่อค่ะ!!~

รอ ร๊อ รออยู่นะ^^

[LalaBam]

พี่ดินกวนตรีน ชิ..หาย
 

รักพี่ดินที่สุด
รักพี่ภูด้วย
 

[Seiki]

เดี๋ยวมาลงนะคะ ขอเซทวนคำผิดนิดนึง  ขนาดทวนแล้วพี่ astral ยังเจอเลย 
แต่ถ้าเจออีกก็ทักได้นะคะ แนะนำได้ตลอดรับฟังค่ะ

[LalaBam]

มารอๆ
  

[Killua]

มาปูเสื่อรอ......

[lazewcielo]

จองตั๋ว 1 ที่นั่ง....นั่งรอ~

[sa~waii]

รอด้วยคนนนนนนนน 

[Seiki]

ตอนที่ 4
อย่าตกใจ สิ่งที่ท่านกำลังจะอ่านต่อไปนี้ เป็นส่วนเรื่องราวของไอ้เสาไฟฟ้าเดินได้ หรือคุณชายภูตะวัน
ไม่ตลกแต่ก็ไม่ถึงกับน้ำตาไหลแต่อย่างใด ไม่ต้องลุกขึ้นไปต้มน้ำชงมาม่าด้วยนะ อิ อิ หลบไปหลังเล้าอย่างเร็วไว

ตื่นเพราะรู้สึกปวดหนึบในหัวเหมือนหลายๆวันที่ปวด แต่ที่ตื่นเต็มตาเพราะว่าเสียงโวยวายที่ดังทะลุโสตประสาทที่เจ็บจนกลายเป็นด้านชาได้

“โอ้ย พลิกตัวหาอาม่ามึงเหรอ โดนกูนะเว้ย เห็นใจคนที่ต้องโดนมึงกดขี่ข่มเหงบ้างสิวะ”
เสียงทุ้มห้าวเอาเรื่องของเด็กผู้ชาย ฟังจากน้ำเสียงก็พอจะรู้ว่าคงตื่นก่อนผมนานแล้ว
   
ทั้งคำพูดและทั้งสีหน้า คุ้นตาแต่ก็จำไม่ได้แล้วว่าเคยเจอที่ไหน หลายวันมานี้ ผมต้องพบเจอกับใครต่อใครมากมาย หลายสิ่งหลายอย่างเข้ามาในชีวิตเร็วเกินกว่าผู้ชายที่เพิ่งจบมหาลัยมาแค่ปีกว่าๆจะรับได้
   
ทุกวันผมหิ้วผู้ชายกลับมานอนด้วยไม่เว้นแต่ละวัน แต่ไม่มีใครเหมือนเด็กผู้ชายคนนี้ จำไม่ได้ว่าหิ้วมาจากที่ไหน ที่สำคัญคือยังไม่เคยหิ้วใครที่เด็กขนาดนี้มาก่อน อย่างมากก็รุ่นเดียวกันหรือแก่กว่า เสร็จภารกิจแล้วก็แล้วกันไป เงินที่วางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงทุกคนก็รู้ดีว่าคืออะไร ตอนหิ้วผมหิ้วมาก็จริงแต่ตอนกลับทุกคนต้องกลับเอง นี่แม่บ้านไม่ได้บอกไว้หรือว่ายังไง เด็กคนนี้ถึงได้นอนร้องโวยวายไร้มารยาทแบบนี้
   
“บ่นอะไร”

ถามออกไปเพียงเพราะรู้สึกว่าก่อนหน้าที่จะมีเสียงบาดแก้วหูนี้ ก็ได้ยินเสียงบ่นอุบอิบเหมือนเสียงนั้นลอยอยู่ไกลๆ ไม่ได้ชัดเจนเหมือนเสียงสุดท้ายที่ได้ยิน คำตอบที่ย้อนตอบกลับมาก็จัดจ้านจนต้องสะบัดหัวขับไล่ความมึนออกไป คุ้นมากฝีปากแบบนี้ เคยเจอที่ไหนนะ หรือเป็นเด็กนั่งดริงค์ที่เคยเห็นผ่านตาแต่ว่าไม่เคยหิ้วกลับมาก็ไม่รู้

“แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
คำตอบที่อยากได้คือสถานที่ ที่หิ้วเด็กคนนี้มาต่างหาก สติที่ยังพอมีจำได้แค่ว่าเมื่อคืนเมามาก เมากว่าทุกๆวันเมา เพราะได้ข่าวใครคนนั้น เมาเพราะคิดว่าเยื่อใยที่ไม่น่าจะขาดง่ายๆกลับขาดสะบั้นไม่เหลืออะไรเลย
   
“เกาะขาอ้อนวอนขอตามมึงมามั้ง”
   
“งั้นเหรอ”

ที่ปากไวตอบไปแบบนั้นเพราะใจกำลังคิด เด็กผู้ชายตัวเล็ก ไม่ได้บอบบางอ้อนแอ้นอะไรหรอก แต่ติดที่ว่าผอมเกินไปจึงทำให้ความสูงที่น้อยกว่าเด็กผู้ชายตามมาตรฐานปกติยิ่งเล็กลงไปอีก หน้าเกลี้ยงเกลาตาคมหวาน ถ้าเด็กคนนี้อยู่ในผู้ชายประเภทเดียวกับผมคงต้องบอกว่า “สวย” แต่ความก๋ากั่นของคนตรงหน้าคงต้องเปลี่ยนคำพูดกลายเป็นคำว่า “หล่อ” ฝีปากจัดจ้านเถียงคำไม่ตกฟากและแววตาเอาเรื่องไม่ยอมใครนี้ ถ้าหลับตาแล้วฟังแต่เสียงก็คงต้องยอมรับว่าน่ากลัวอยู่ไม่น้อย น้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง แต่พอลืมตาดูใบหน้าประกอบแล้วต้องปฎิเสธกับความจริงที่เห็น  ไม่มีอะไรที่เข้ากันได้เลยกับรูปร่างหน้าตา
   วูบหนึ่งของความรู้สึก เด็กคนนี้น่าสนใจ แต่สนใจแบบไหนก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา
   คนที่นอนตัวแข็งทื่อไม่ต่างอะไรกับรูปปั้นทำให้ย้อนคิดไปถึงหลายวันที่ผ่านมา

วันนั้นเป็นวันที่ผมเปิดตัวกับเพื่อนๆว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย สำหรับคนที่จบจากเมืองนอกแล้วเรื่องมีแฟนเป็นผู้ชายเป็นเรื่องธรรมดาสามัญมาก ผมเป็นประเภทเลือกที่จะรักใครแล้วจะให้เกียรติ์คนนั้น วันนั้นความสุขอัดแน่นอยู่เต็มอก เราฉลองกันยันเช้า ติดที่ว่าแท็กซี่ได้เวลาไปส่งรถแล้วจอดให้เราสองคนจอดที่ตีนสะพานก่อนจะบอกให้เราเดินเลียบคลองแสนแสบไปไม่นานก็จะลัดไปเจอกับซอยบ้านผม ต่อให้ทั้งเมาและแฮงค์แค่ไหนแต่เราสองคนก็ยังยิ้มได้ ทางจะไกลแค่ไหนไม่รู้ แต่ผมกับเขาก็เดินไปตามทางเรื่อยๆ ไม่มีคำว่าเหนื่อยถ้าได้เดินไปด้วยกัน

ทางแคบเริ่มเดินลำบากขึ้นเมื่อคนเริ่มใช้ทางนี้เป็นทางสัญจรหลักในการเดินทางไปทำงานในแต่ละวัน เพราะมัวแต่ห่วงคนข้างหลัง เลยไม่ทันระวังคนข้างหน้า แรงปะทะอย่างจังทำให้ถุงลอยละลิ่วไปอยู่ในคลองแสนแสบของที่อยู่ข้างในแตกกระจายเต็มคลอง ส่วนอีกถุงตกอยู่ที่ปลายเท้าผมเอง ดูเหมือนว่าข้างในจะเป็นของกิน

คู่กรณีคือคนเดียวกับที่นอนปากยื่นตาเขียวปั๊ดอยู่บนเตียงผมในตอนนี้ เด็กผู้ชายตัวขาวจัดไม่ได้มอมแมมตามสภาพที่อยู่อาศัย กำลังอยู่ในอารมณ์โกรธที่แสดงออกมาจากสีหน้าจนหมดสิ้น ท่าทางเอาเรื่องทำให้นึกขันมากกว่ากลัว

“ตัวเท่ากระเปี๊ยกแต่เอาเรื่องยังกับนักเลงโตที่ไหน” ความคิดแล่นแว่บเข้ามาในสมอง

ความจริงแล้วผมเป็นคนที่ไม่ชอบอะไรที่จุกจิกจู้จี้ ยิ่งอยู่ในสภาวะที่เมาค้างแบบนี้ด้วยแล้วปรอทมักจะถึงขีดแดงเร็วกว่าปกติเสมอ แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงยืนต่อปากต่อคำอยู่กับเด็กนี้ตั้งนานสองนาน
ดูจากหน้าตาแล้วคงจะอายุน้อยกว่าผมหลายปีอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าของที่เอามาขายเป็นอาชีพเสริมรายได้ระหว่างเรียนหรืออาชีพประจำ ถ้ากรไม่ง่วงและกำลังอารมณ์เสีย ผมคงได้ซักฟอกเด็กคนนี้นานกว่านี้แน่ๆ แบงค์พันยื่นออกไปสองใบเพราะไม่รู้มูลค่าของ ตามปกติของเด็กที่ปากกัดตีนถีบหาเงินใช้แบบนี้โอกาสดีที่จะมาถึงโดยไม่ต้องเหนื่อยไม่ได้หาได้ง่ายๆ เท่าที่เคยพบเจอมาแค่เห็นเงินจ่อตรงหน้าก็รีบตะครุบเอาไว้แล้ว
แต่เด็กคนนั้นกลับนิ่งเฉย ใจฉุกคิดว่าคงจะละโมบไม่รู้จักพอและเรียกร้องค่าเสียหายเพิ่มแน่ๆ
แต่ผมคิดผิด เด็กคนนั้นต้องการแค่พอดีกับราคาของที่ขายได้ในแต่ละวันซึ่งน้อยกว่าเงินที่ผมยื่นไปถึงครึ่งแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากไปกว่า ที่นอนและหน้าของแฟนชักสีหน้างอง้ำใส่เป็นรอบที่ล้าน ใครจะไปรู้ว่าหลังจากวันนั้นเราจะได้เจอกันอีกครั้งในสภาพอย่างที่เห็นตอนนี้
   
ตกลงเด็กคนนี้มีอาชีพอะไรกันแน่ มานอนร่วมเตียงกันในสภาพเปล่าเปลือยมีแค่ผ้าห่มปิดกั้นเด็กคนนี้ก็คงไม่ต่างอะไรกับคนอื่นๆที่หิ้วมาสนุกด้วยทุกวันสินะ
   เมื่อไม่ใช่แฟนหรือคนรักก็ไม่ต้องมีอะไรให้ใส่ใจเอาใจ คำร้องขอที่จะให้ไปส่งบ้านถึงได้โดนผมปฎิเสธแบบไม่ต้องคิดมากให้รกสมอง
   
เหมือนจะมองเห็นร่องรอยผิดหวังวูบหนึ่งในหน่วยตา คงจะไม่พอใจที่ถูกผมขัดใจสินะ ถึงจะออฟเด็กวัยเรียนที่หายากแสนยากแค่ไหนแต่ไม่ได้หมายความว่าจะได้รับการเอาใจกว่าใครๆเป็นพิเศษ สำหรับผมแล้วถ้าไม่ใช่คนรัก ทุกคนได้รับการปฎิบัติอย่างเสมอภาคเท่าเทียมกันในเมื่อมาแท็กซี่ผมก็ยินดีจะเรียกให้ วันนี้ต้องรีบเข้าบริษัทเรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ผมไม่ชินแต่ก็ต้องรีบทำตัวให้ชิน
   
ได้ยินเสียงฮึดฮัดของคนที่นอนข้างๆ ท่าทางการเดินไม่ทำให้ผมแปลกใจเท่ากับร่องรอยแดงฉานบนเตียง ถึงมันไม่ใช่วงกว้างจนน่าตกใจแต่มันก็ทำให้ผมใจหาย ไม่มีอะไรทำให้ผมตกใจเท่ากับเมื่อคืนนี้ผมได้ทำอะไรกับเด็กคนนี้แล้วเขาเต็มใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นหรือไม่ คำถามถูกส่งไปแบบไม่ได้ใช้สติเรียบเรียงประโยค
“อ๋อ โทษที พอดีเมื่อคืนเมนส์กูมาหวะ ยังไงก็ฝากมึงจัดการด้วยนะ ไปแล้ว”

คำตอบที่ได้กลับมาทำเอาหน้าเหวอไปต่อไม่ถูก ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรอคอยคำตอบแบบไหนอยู่แต่ที่แน่ๆคงไม่ใช่คำตอบที่ไม่รู้สึกอะไรแบบนี้แน่ ผมไม่เชื่อว่าผู้ชายขายตัวจะบริสุทธิ์ คนที่ตัดสินใจขายร่างกายตัวเองได้จะต้องผ่านเรื่องแบบนี้มาไม่น้อยแล้ว เมื่อคืนผมเองก็ไม่ได้ป้องกันรู้สึกได้ว่ามันต้องเป็นแบบนั้นเพราะสีเลือดไม่ได้แดงใสแต่มันยังมีสำคล้ำและแลดูข้นเหนียวกว่าปกติ กฎเหล็กของเด็กขายบริการคือต้องป้องกันไม่ว่าจะโดยวิธีไหนเพราะผู้ชายมีแค่ช่องทางนี้ทางเดียวและต้องใช้ทำหน้าที่หลายอย่าง

จากรอยเลือดและท่าทางที่ไม่เป็นตัวของตัวเองเวลาหยิบจับอะไรนั้นทำให้รู้ว่าคงจะเจ็บมาก ถึงแม้ไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมาให้แน่ใจแต่รอยกัดปากจนห้อเลือดนั้นเป็นบทพิสูจน์ได้อย่างดี

รู้สึกผิดและสงสาร ผมไม่เคยฝืนใจบีบบังคับใครมาก่อน ทุกครั้งที่ผมหิ้วใครมา มักจะมีข้อแลกเปลี่ยน ผมได้ปลดปล่อยความต้องการทางธรรมชาติ อีกฝ่ายได้เงินไป
แล้วเด็กคนนี้ได้อะไร ผมเองก็ยังไม่รู้อะไรเลย

เพศสัมพันธ์ระหว่างผู้ชายกับผู้ชายที่ไร้ตัวช่วยจะทรมานแค่ไหน แรงอารมณ์ที่ถาโถมลงไปคงเหมือนกับคนที่ถูกทรมานให้ตายทั้งเป็นสินะ เด็กคนนี้โกรธแต่ไม่ได้โวยวายอะไรไปมากกว่าการต่อปากต่อคำ ความห่วงใยลอยวูบมาในหัวใจ อย่างน้อยผมเป็นคนก่อขึ้นมาก็ควรจะต้องรับผิดชอบ

รู้ว่าเป็นเรื่องน่าอายแต่เมื่อคืนผมจำไม่ได้เลยสักนิดว่าผมรุนแรงแค่ไหน ทำอะไรเอาแต่ใจไปบ้างหรือเปล่าไม่ว่าจะยังไงผมก็อยากให้เด็กคนนี้ได้รับการดูแลจากหมอ

ดื้อด้านเหมือนเดิมไม่มีผิด คำปฏิเสธโต้กลับมาทันทีที่ผมพูดจบ โต้เถียงกันอยู่นานกว่าจะยอมไปพบหมอเด็กคนนี้แข็งแกร่งเหลือเชื่อ ถ้าเป็นคนอื่นผมคงจะถูกทำร้ายร่างกายหรือต่อว่าและเรียกร้องค่าเสียหายกับเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว แต่เด็กคนนี้ต้องการแค่กลับบ้าน แค่นั้น ไม่เรียกร้องอะไรสำหรับการสูญเสียความเป็นชายอย่างที่ไม่ควรเป็น

สำหรับเขามันคือการทำร้ายร่างกายแต่สำหรับผู้ชายอย่างผมไม่ว่าตอนนั้นผมจะทำไปเพราะเมาหรือสติแค่ไหนแต่มั่นใจว่ามันคือ เซ็กส์ ความผิดถาโถมเข้ามาเต็มหัวใจถ้าเค้าโวยวายมากกว่านี้ผมคงไม่รู้สึกกลืนไม่เข้าคายแบบออกอยู่แบบนี้แน่ๆ

อยากรับผิดชอบมากกว่านี้ แต่ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงและเหมือนคนตรงหน้าจะไม่ต้องการ

ระหว่างทางไปหาหมอและส่งเด็กคนนี้กลับบ้าน เราสองคนแทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลย ไม่รู้เลยว่าเค้ากำลังคิดอะไรอยู่ ความจริงผมน่าจะดีใจที่มันไม่กลายเป็นเรื่องใหญ่โตอย่างที่คิด แต่บางอย่างมันกลับมารบกวนจิตใจ อะไรที่ทำให้เขาเข้มแข็งกว่าที่คิด สภาพแวดล้อมที่เค้าเติบโตมาหรือว่าอะไร

ซอยใหญ่ใจกลางกรุงเทพมีเส้นทางเล็กๆข้างคอสะพานข้ามคลองแสนแสบเป็นเส้นทางสัญจรหลักของผู้คนที่อาศัยอยู่ในชุมชนแออัดริมคลอง ผมเลือกที่จะเดินกับไอ้เปี๊ยกตรงหน้าแล้วให้คนรถกลับไปก่อน กะว่าเดี๋ยวไปเอารถแล้วจะเลยไปบริษัทเลย ตอนแรกไอ้เปี๊ยกดูท่าทางอิดออดไม่ยอมให้ผมลงมาด้วย ได้แต่บอกว่าถ้าไปอีกทางรถจะเข้าไปถึงรถผมที่จอดอยู่เลยไม่ต้องเดิน

คนที่ควรจะอิดออดและควรจะโล่งใจมันผมไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมผมถึงต้องดื้อด้านเลือกที่จะเดินตามไอ้เปี๊ยกที่มันทำหน้าราวกับจะงับหัวผมอยู่ทุกนาทีแบบนี้ด้วยหละ
เพราะผมอกหัก เพราะเด็กคนนี้แปลก เพราะเวลาหรือเพราะว่าผมต้องการอะไรถึงทำให้สนใจเด็กคนนี้มากกว่าที่ควรจะเป็น ทำไมไม่ยัดเงินให้แล้วเลิกรากันไปเหมือนที่ผ่านมา

ทางเดินแคบๆเลียบคลองแสนแสบมีซอยที่แคบพอกันตัดเข้าชุมชนที่ไอ้เปี๊ยกอยู่ แค่ไม่นานเหมือนหลุดมาอีกในโลกอีกโลกที่ไม่คุ้นเคยเสียงจอแจส่งมาทักทายไอ้เปี๊ยกตลอดสองทางเดิน

“ไอ้เปี๊ยกมันเป็นนักเลงคุมสลัมจริงๆ” เดินไปทางไหนก็มีแต่เสียงเรียกพี่ดินตลอดสองข้างทาง ผมเสียอีกที่เดินตามตัวลีบ แม้บางครั้งจะถือวิสาสะไปจับไอ้คนอวดดีที่กำลังระบมไปทั้งตัวไม่ให้เซถลาแต่ที่ได้กลับมาคืออาการสะบัดเหมือนรังเกียจการแตะเนื้อต้องตัว ไหนจะแววตากราดเกรี้ยวที่ขยันส่งให้ผมตลอดทางเดินอีกหละ

“นายเดินแยกไปทางนั้นนะ รถจอดอยู่ท้ายซอย”

“พูดดีๆก็เป็นนี่ ทำไมไม่พูดแต่แรก”

“ที่พูดดีด้วยเพราะเหนื่อย อยากกลับบ้านนอนแล้ว”

รู้สึกฉุนนิดหน่อยที่เหมือนถูกลอยแพแบบนี้ มันรู้สึกหงุดหงิดตั้งแต่อยู่ในรถที่ถามคำตอบคำแล้ว
แต่พอเข้ามาในถิ่นของตัวเองได้รับคำทักทายจากคนรู้จักก็ฉีกยิ้มหน้าซื่อตาใส เหมือนกับที่ผ่านมาไม่ได้ตีหน้ายักษ์ใส่ผมเสียอย่างนั้น
   
นี่ผมกำลังสนใจไอ้เปี๊ยกนี่อยู่เหรอครับ!!!

[mamacub]

รอด้วยคน

[P★RiTŸ]

สนใจแน่นอน
เพราะภูไม่เคยเจอคนอย่างดินไง