หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[MeepadA]

อ่านตอนนี้แล้วเขินอ่ะ      หลงรักพี่ดินมากมาย  

[Pamphlet]

แอบเศร้าเล็กน้อยที่วันนี้จะไม่ได้อ่านพี่ดิน 
ยังไงพรุ่งนี้ก็มาลงเร็วๆนะคะ จะรออ่าน

[Pikky]

หลังๆๆนี่ เสาไฟฟ้าปักลงดินบ่อยจังเลย 

พี่ดินก็ใจดี แถมน่ารัก ยอมเค้าตลอดเลย

อ่านตอนหลังๆ ดินยิิ่งน่ารักอ่ะ แล้วไหนจะมีเพื่อนใหม่
เพิ่มมาอีกคนยิ่งสนุก

 

[Killua]

เค้ามารออ่ะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ จะรอต่อไป รอต่อไป จนกว่า...จนกว่า
ไรเตอร์จะเขียนเสร็จ....คนโพสจะมาโพส..........................
ไม่ต้องรีบนะคะ ได้เรื่อยๆ รอเรื่อยๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ

[pichayakamon]

แวะมารายงานตัว

เพิ่งอ่านรวดเดียวจบ

ประทับใจอย่างแรงงงงง !!!

รักพี่ดินนะจุ๊บๆ (รักเสาไฟฟ้าด้วยก็ได้ ^^)

[manami1155]

มานอนรอให้ถึงพร่งนี้ไวๆ อิอิ
แต่พี่ไรเตอร์ไม่ต้องรีบค่า
ทำธุระให้เสร็จเรียบร้อยได้เลย
เพราะถึงจะมาลงตอนไหนกะรออ่านอยู่ตลอด ><
 

[pinkky_kiku]

คำพูดของน้องก้านนี่โดนมากๆค่ะ

พี่ภูอย่าไปคาดคั้นกะพี่ดินนะ เด๋วถ้าพี่ดินพร้อม คงเล่าให้ฟังเองหล่ะค่ะ


 


ขอบคุณคนแต่งมากมายจ้า

[พี่วันเสาร์]

รับทราบคะเซ ขอบคุณที่มาแจ้งข่าว คว้าผ้าห่มและหมอนนอนรอ
อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วจะได้เจอกับพี่ดินพี่ภู ก้านกับพี่แก๊ก

[iforgive]

เจ้าต๋องจะมาดีหรือมาร้ายน๊ออออ
เฮ้อ

[Pepor]

มารอพี่ดินและนายเสาไฟฟ้าคะ 
 หวังว่าปัญหาของพี่ดินคงไม่เลวร้ายจนเกินไป  ยังไงก็มีพี่ภูที่คอยอยู้เคียงข้างอยู่แล้ว แต่พี่ภูก็อย่าหึงจนหน้ามืดบ่อยนะคะ เดี๋ยวพี่ดินจะช้ำแย่

[min_min]

เสาไฟฟ้าหื่นอ่ะ








แต่ว่าชอบ  5555

[shinobi]

พี่ดีนน่ารักขื้นทุกวัน

เเละมาเดาเลื้องพ่อพี่ดีน

พ่อพี่ดีนต้องเป็นเจ้าของบริษัทคู่เเขงกับบริษัทพี่ดีนป่าวอะ

ปล.เดาไปงั้นเเหะเเต่ถ้าใช้ตอบด้วย

[Isomer005]

  เกิด some thing อะไรหนอเมื่อเพื่อนต๋องกลับมา
พี่ดินนี่แมนได้ใจจริงๆ เลย
  ขอห่อพี่แก๊กกลับบ้านได้ไหม ชอบๆๆ

[Zepher]

ไม่ได้อ่านพี่ดินวันนึง
คิดถึงจัง

[both^^]

เลยไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าพี่ดินมีอดีตไรกะเพื่อนสนิทอย่างต๋อง
โฮกกกกกกก

[tawan]

พี่ดินโดนอีกแล้ว

 

[Ultramann]

อ่าาา  มาต่อตอนต่อไปด้วยนะคร้าบบบๆ รออยุ่ๆๆ อิอิ อยากเหนเสาไฟฟ้าปักลงดินอีก ฮ่าๆๆ

[ooopimmyooo]

จัดเต็มเลยนะพี่ภู**

[Smilelimsminy]

 
พี่ดิน

[kanda53]

ตาพี่ภู...อย่าห่วงเลย....นักเลงใหญ่เค้าแยกออกแหละว่า....
ใครแค่เพื่อน...กับใครคือสามี....ตอนนี้พี่ดินมีใจเกินกว่าครึ่งแล้ว...

  คนแต่ง กะ คนโพส 
  &  คร๊าบบบ...

[chaoyui]

มารอตอนต่อไปค่ะ

[b27072010]

เพื่อนคนนั้นเค้าเป็นใครกัน

ถึงทำให้พี่ดินเหม่อได้นะ

พี่ภูทำเสาไฟฟ้าปักดินอีกแล้ว

[JipPy]

ดูเหมือนว่าเสาไฟฟ้าต้นนี้จะไม่สามารถถอนให้หลุดจากดินหลุมนี้ได้นะเนี่ย


เอิ้กๆ

[cipher]

คิดถึงพี่ดิน

[Seiki]

ตอนที่ 30

พี่ดินเคยติดยา......ใช่!!! ครั้งหนึ่งพี่ดินเคยติดยา
ที่ร้ายไปกว่านั้นคือ ไม่ใช่แค่เสพย์แต่พี่ดินเป็นเด็กส่งยา
จริงๆแล้วพี่ดินมันก็เป็นอาชญากรคนหนึ่ง!!!
 

สองสามวันมานี้มีเรื่องให้ต้องคิดหลายเรื่อง คิดมากจนปวดร้าวไปหมดทั้งสมอง ยิ่งคิดยิ่งกลัว ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งวนไปวนมาอยู่แต่เรื่องนี้ เรื่องที่ย้อนไปเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว เรื่องที่สร้างเกราะกำบังให้พี่ดินกลายเป็นนักเลงใหญ่ที่ใครๆเค้าเรียก แต่มันก็ได้มาด้วยการเหยียบหัวเพื่อนสนิทให้เดินอยู่บนพื้นดินเดียวกันไม่ได้
 
พี่ดินทำร้ายต๋อง!!! คนที่ทำให้ต๋องต้องติดคุกและโดนกักกันอยู่แบบนั้นคือพี่ดิน
 
เหนื่อยล้ารู้สึกแขนขาจะไม่มีแรง ต้องใช้ผนังบ้านเป็นที่พักพิงร่าง อดีตที่อยากจะลืมไปให้หมดย้อนกลับมาตอกย้ำให้พี่ดินสำนึกอีกแล้ว ต๋องกลับมาแล้วเพื่อนรักเพื่อนแค้นของพี่ดินกลับมาแล้ว กลั้นใจรวบรวมเรี่ยวแรง มือข้างหนึ่งยันผนังบ้านเอาไว้ วันนี้พี่ดินมาผัดก๋วยเตี๋ยวเตรียมไว้ให้แม่เอาไปส่งร้านในตลาดเหมือนทุกวันนั่นแหละ
 
พี่ดินไม่อยากเป็นวัวลืมตีน สอนแสนดีไม่ใช่งานที่หนักหนาอะไร จริงๆแล้วแสนดีเข้าโปรแกรมสำหรับเด็กพิเศษแบบนี้กับโรงพยาบาลอยู่แล้ว สิ่งที่พี่ดินทำเป็นเพียงการกระตุ้นให้แสนดีอีกทางหนึ่งเท่านั้นเอง จะว่าไปมันก็ดูจะมากไปด้วยซ้ำ ค่าจ้างที่ได้รับจากการดูแลแสนดีคือได้เรียนหนังสือในระดับมหาวิทยาลัย เรียนพี่ดินก็อยากเรียน อยากหลุดพ้นจากคำปรามาสว่าเป็นเด็กเหลือขอ อยากเป็นตัวอย่างให้ลูกสมุนในสลัมรู้ว่าการศึกษาเป็นเรื่องสำคัญมันเป็นใบเบิกทางให้เรามีอนาคตที่ดีได้ ไม่อยากให้ใครมองว่าเด็กที่เติบโตมาในชุมชนที่เต็มไปด้วยอบายมุขพวกนั้นเป็นกากเดนของสังคม ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ แต่มันต้องหลุดออกมาจากตรงนั้นให้ได้สิ ครั้งหนึ่งพี่ดินก็เคยหลุดพ้นออกมาจากมันได้ไม่ใช่เหรอ
 
แล้วนักเลงใหญ่ทำไมถึงหลุดออกมาจากตรงนั้นได้แค่คนเดียว แล้วใครอีกคนที่พี่ดินบอกว่ารักนักหนา ทำไมถึงดึงเค้าออกมาด้วยไม่ได้ นอกจากจะช่วยเพื่อนไม่ได้แล้วพี่ดินยังทำให้เค้าต้องเดือดร้อนมาตั้งเจ็ดปีไม่ใช่เหรอไง

ต๋องเป็นเพื่อนรัก ทุกวันนี้ลึกๆในใจก็ยังรู้สึกว่าต๋องยังเป็นเพื่อนอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง ถึงความโกรธแค้นจะเข้ามาฉาบทับเอาไว้ แต่พี่ดินรู้ว่ามันไม่ได้แน่นหนาอะไรเลย ถ้าพี่ดินโกรธเกลียดต๋องมากขนาดนั้น พี่ดินจะรู้สึกเป็นห่วงมันทำไม
 
ความ ผูกพันมันยากที่จะตัดให้ขาดออกจากกันได้ ตั้งแต่เล็กจนโตต๋องเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่คอยดูแลและเป็นเพื่อนเล่น มาตลอด เพราะตอนนั้นพี่ดินอ่อนแอปกป้องตัวเองจากพวกนักเลงในสลัมไม่ได้ มีต๋องคอยช่วยเหลือตรงนั้นมาโดยตลอด คำว่ากระเทย ตุ๊ด แต๋ว จึงเป็นคำที่ฝังใจมาตั้งแต่เด็ก เพียงเพราะพี่ดินตัวเล็ก ผอมบาง เพียงเพราะรูปร่างภายนอกที่เห็นเท่านั้น ใครๆก็พาลคิดว่าพี่ดินเป็นเพียงลูกแหง่ไม่เอาไหน ทำอะไรก็ไม่ได้ พี่ดินเลยเป็นเป้าหมายให้โดนรังแกและเอารัดเอาเปรียบมาจากพวกขี้ยาตลอด
 
ต่อให้เด็กแค่ไหนแต่ก็รู้ว่ายาเสพย์ติดเป็นสิ่งที่ไม่ดี พี่ดินเห็นผู้หญิงที่เป็นเมียของพวกขี้ยาพวกนั้นโดนทำร้ายร่างกายบ่อยๆ ตอนที่ไม่ได้เสพย์ยาพวกนั้น คนดีก็กลายเป็นคนบ้าได้ พ่อแม่พี่น้องแม้กระทั่งเมียยังโดนทำร้าย มันเกิดขึ้นจนชินตา พี่ดินกับแม่อยู่กันมาด้วยความหวาดกลัว กว่าแม่จะหาเงินมาเลี้ยงดูพี่ดินได้ แม่ต้องทำงานหนักแค่ไหน แล้วสุดท้ายเพียงเพราะต้องการเสพย์ยาบ้าๆนั่น แม่ที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกมันเลยยังโดนรีดไถ ภาพที่แม่ต่อสู้ยื้อยุดฉุดกระชากกับพวกมันยังเป็นภาพที่ฝังใจ ทุกครั้งที่แม่ยืนกรานว่าไม่ให้พวกนั้นจะทำร้ายแม่จนต้องหยุดอยู่กับบ้านไปหลายวัน ทั้งๆที่แม่ถูกพวกนั้นทำร้ายต่อหน้าต่อตาแต่พี่ดินช่วยอะไรแม่ไม่ได้เลย พี่ดินกลายเป็นเด็กขี้ระแวงและหวาดกลัว ไม่กล้าสู้หน้าคน ไม่กล้าออกจากบ้าน ถ้าไม่มีต๋องพี่ดินไม่กล้าไปไหนคนเดียวเด็ดขาด เพราะกลัว กลัวไอ้พวกนั้นจะมาทำร้าย และก็กลัวว่าถ้าพี่ดินออกไปจะมีใครย้อนกลับมาทำร้ายแม่อีก แต่ถึงอยู่ก็ช่วยเหลืออะไรแม่ไม่ได้ บ่อยครั้งที่พี่ดินเอาตัวมาขวางเพื่อไม่ให้พวกนั้นตบตี แม่บ่อยครั้งที่พี่ดินโดนตบหน้าและตัวปลิวไปกระแทกฝาเสียเอง

ต๋องเป็นฮีโร่ พี่ดินออกจากบ้านมาช่วยแม่ขายขนมได้เพราะมีต๋องคอยช่วยเหลือ เราตัวติดกันเหมือนปาท่องโก๋ ใครๆในชุมชนเค้าก็พูดแบบนี้กันทั้งนั้น   หลายครั้งที่พี่ดินเห็นต๋องทำท่าทางอะไรแปลกๆแต่ก็ไม่ได้สนใจ รู้แต่ว่าถ้าพี่ดินโดนรังแกเมื่อไหร่ต๋องช่วยพี่ดินได้ทุกที ใครๆก็กลัวต๋อง พี่ดินอยากเป็นเหมือนต๋องบ้าง อยากเป็นคนที่น่าเกรงขาม อยากช่วยเหลือตัวเองอย่างนั้นบ้าง
ช่วง ที่พี่ดินหวาดกลัวมากๆต๋องมักมีอะไรมาปลอบใจเสมอ แค่น้ำแดงผสมน้ำก็ทำให้พี่ดินสดชื่นขึ้นได้ รู้สึกมีพลัง รู้สึกเหมือนมีความกล้า กล้าปฏิเสธคนอื่น กล้าสบตากับใครๆ รู้เลยว่าขาดต๋องไม่ได้ อยากเจอต๋องอยากอยู่ใกล้ๆ พี่ดินไม่อยากเล่นกับใครเลยถ้าคนๆนั้นไม่ใช่ต๋อง พี่ดินไม่เคยเรียกใครว่าเพื่อนนอกจากต๋อง เราไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ต๋องเล่นอะไรพี่ดินก็เล่นแบบนั้นแต่ดูเหมือนต๋องไม่ค่อยเล่นแบบที่เด็กอายุ สิบสองสิบสามปีเค้าเล่นกันเท่าไหร่ นอกจากพี่ดินแล้ว เพื่อนของต๋องก็ดูจะเป็นเด็กโตรุ่นมัธยมกันหมดเลยแต่พวกนั้นไม่เรียนหนังสือ และต๋องก็ไม่ได้ให้พี่ดินเข้ากลุ่มกับพวกนั้น ต๋องมาช่วยพี่ดินกับแม่ทำขนมบ่อยๆช่วยพี่ดินไปส่งขนมบ่อยๆ พี่ดินก็อยากช่วยเหลือต๋องกลับบ้าง ไม่คิดเลยว่านั่นจะเป็นเส้นทางของเด็กส่งยาอย่างพี่ดิน
 
คิดมาถึงตอนนี้ทีไรก็เจ็บหน้าอกแบบแปลกๆ มึนหัว สมองขาวโพลนควบคุมสติตัวเองก็ไม่ได้ เหงื่อไหลเต็มฝ่ามือ ต้องยึดฝาบ้านเอาไว้แทนไม้ค้ำยัน
 
“ดิน เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ”
 
“ต๋อง”ถึงจะตาพร่ามัวยังไงพี่ดินก็ยังจำคนๆนี้ได้ เวลาผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังจำได้
 
“ต๋องเอง ดินยังจำได้เหรอ”
 
“อืม” มีแรงตอบได้แค่นั้น ถึงแม้แขนข้างหนึ่งมีต๋องช่วยประคองเอาไว้ แต่พี่ดินก็รู้สึกได้ว่ายังไม่มีแรง
 
“เมื่อวานต๋องมาหา”
 
“รู้แล้ว มาหาแล้วหายไปไหน”
 
“ก็ดินมีคนอยู่ด้วยเยอะขนาดนั้น เลยกลับไปก่อน ใครเหรอ”
 
จะตอบว่ายังไงดีวะพี่ดิน จะบอกต๋องว่าสามคนนั้นเป็นใคร ก้านกับพี่แก๊กคงจะเรียกว่าเพื่อนได้แต่กับอีกคนจะให้เรียกว่าอะไรดีวะ จะให้บอกว่าเป็นเจ้านายแต่ทำไมพอจะทรุดนั่งบั้นท้ายมันถึงได้ปวดแปลบเหมือนจะตอกย้ำความจริงอยู่แบบนี้วะ
 
“เพื่อน”
 
“ทั้งหมดนั่นเลยเหรอ”
 
“อือ”
 
“ดูก็รู้ว่าพวกนั้นเป็นคนรวย ดินไปรู้จักพวกนั้นได้ไง แล้วเค้าจะลดตัวมาคบกับคนแบบเราเหรอ” ถึงปากจะคิดคำตอบโต้ไม่ได้ แต่พี่ดินก็ตวัดสายตามองไปแล้ว แวบหนึ่งเหมือนต๋องจะนิ่งไป
 
“แล้วนี่ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
 
“สักพักแล้วล่ะ แต่ยังต้องไปรายงานตัวอยู่ตลอดน่ะเลยเพิ่งมาหาได้ ดินโกรธต๋องน้อยลงหรือยัง”
 
นั่นสินะพี่ดิน ที่ยืนตอบโต้กันอยู่แบบนี้ได้ เพราะโกรธเค้าน้อยลงแล้วใช่มั้ย ไหนว่าถ้าเจอหน้ากันอีกเมื่อไหร่พี่ดินจะฆ่าต๋องให้ตายด้วยมือของตัวเองไงล่ะ
 
“โกรธ”
 
ดู เหมือนมือที่จับแขนข้างหนึ่งของพี่ดินเอาไว้จะคลายลงนิดหน่อย แต่ก็ไม่ถึงกับปล่อยมือ แอบเห็นร่องรอยวูบไหวในหน่วยตา ต๋องโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก ทั้งๆที่แก่กว่าพี่ดินแค่ปีสองปีแต่ต๋องก็ดูเหมือนเป็นใครอีกคนที่กร้านโลก กว่าอายุจริง เจ็ดปีที่หายไปเค้าทำอะไรกับเพื่อนพี่ดินคนนี้บ้างนะ ดูมันใจเย็นขึ้น ไม่วู่วามเหมือนแต่ก่อนที่แค่พอรู้ว่ามีใครแกล้งพี่ดินต๋องจะไม่รีรอที่จะไป เอาคืนพวกมันเลย
 
“ต๋องขอโทษนะ” คำพูดราบเรียบแต่เบาหวิวหลุดรอดออกมาจากลำคอ ถ้าไม่ใช่เพราะนั่งอยู่ใกล้ๆกันพี่ดินคงไม่มีวันได้ยินหรอก
 
“จะบอกว่ายังโกรธอยู่แต่ไม่มากเท่าตอนนั้นแล้ว” สุดท้ายคนที่ใจแข็งไม่พอก็เป็นพี่ดินเหมือนเดิม
 
“ขอบใจนะ ถึงดินยังไม่หายโกรธ แต่ถ้ามันน้อยลงแล้วก็ดีใจ แล้วนี่ไปโดนอะไรมา”
 
แรงกระชากคอเสื้อทำให้แทบปลิวติดมือคนดึง ลืมไปเลยว่าเมื่อคืนไอ้เสาไฟฟ้ามันทำอะไรเอาไว้ มัวแต่คิดมาก คิดไม่ตก คิดจนลืมไปว่ามันทิ้งรอยเอาไว้มากกว่าเดิม
 
เมื่อคืนก็เป็นเหมือนหลายๆคืนที่ผ่านมา แต่ว่ามันก็ไม่เหมือนกับทุกคืน ไอ้เสาไฟฟ้าเร่าร้อนและรุนแรงกว่าปกติ จนพี่ดินลืมคิดไปเลยว่านอกจากอารมณ์เสน่หาแล้วมันพ่วงอารมณ์หงุดหงิดเข้าขั้นโกรธเข้าไปด้วยนี่หว่า เพราะไอ้บ้านั่นมันไม่โวยวายแถมยังเอาใจใส่พี่ดินเหมือนปกติลีลาและท่วงท่าที่แปลกออกไปมันก็ทำให้พี่ดินตื่นตาตื่นใจจนลืมความเจ็บแสบ
 
เพราะเคลิ้มเลยไม่รู้ว่าถูกไอ้เสาไฟฟ้าทำรอยไว้มากขนาดไหน ตอนอาบน้ำก็พอรู้สึกว่ามันแสบๆ แต่นักเลงใหญ่อย่างพี่ดินยังทนได้ มีอะไรให้ต้องคิดต้องใส่ใจมากกว่าความเจ็บแสบที่แผล แต่ตอนนี้จะไม่สนใจก็คงไม่ได้แล้ว เพราะเห็นว่าต้องมาผัดก๋วยเตี๋ยวจึงหยิบเสื้อเก่าๆมาใส่กันน้ำมันกระเด็น ไม่ทันคิดไปว่าคอเสื้อมันยืดจนย้วยมองเห็นไปถึงไหนต่อไหน แค่มันร่นนิดหน่อยต๋องคงมองเห็นร่องรอยที่ลาดไหล่หรือที่หน้าอกแน่ๆ ที่สำคัญมากกว่ารอยดูดมันคงจะมีรอยฟัน ไม่อย่างนั้นต๋องมันคงไม่กระชากจนคอจะหลุดออกจากบ่าแบบนี้แน่ๆ จะให้ตอบว่าก้มลงไปกัดหน้าอกตัวเองก็พอจะเข้าใจว่าในสถานพินิจเค้าคงไม่ได้เลี้ยงต๋องด้วยหญ้า แล้วจะตอบมันว่ายังไงดีวะพี่ดิน
 
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก เล่นๆกัน”
 
“เล่นๆกันกับใคร โตขนาดนี้แล้วยังเล่นกัดกันอีกเหรอ ใครทำดิน บอกมา”
 
แล้วมึงจะกระชากทำไมวะต๋อง แต่ดึงเบาๆกูก็ปลิวไปตามแรงมึงแล้ว นี่กระชากอีก โอยย!! เจ็บมันก็ใช่แต่ที่กลัวไปกว่านั้นคือมันจะไม่ได้เห็นร่องรอยแค่นี้อะดิ
 
“ก็กับพวกเด็กๆแหละ เดี๋ยวนี้มันเล่นกันรุนแรง”
 
รู้เลยว่าอัตราความน่าเชื่อถือน้อยจนติดลบมีคำตอบไหนที่ดีกว่านี้มั้ยวะ ที่ตอบได้ภายในเสี้ยววินาทีโดยไม่ต้องคิดนานเหมือนแก้ตัวแบบนี้เนี่ย
 
“ยังถูกแกล้งอยู่เหรอ ต๋องไม่อยู่พวกมันยังแกล้งดินอยู่เหรอ ไหนๆใครที่มันยังแกล้งดิน บอกมาสิ ต๋องจัดการให้นะ ดินไม่ต้องกลัวแล้วต๋องกลับมาแล้วไม่มีใครกล้าทำอะไรดินหรอก สัญญาเลย”
 
ใจกระตุกวูบขึ้นมาทันที ต๋องคงยังไม่รู้ว่าทุกวันนี้พี่ดินยืนได้ด้วยขาตัวเองแล้ว เพราะความอ่อนแอในวันนั้นมันถึงได้สร้างเกราะให้พี่ดินเข็งแกร่งในวันนี้ พี่ดินไม่ใช่ไอ้ตุ๊ดอีกต่อไปแล้ว เป็นนักเลงใหญ่ และพี่ดินเป็นแบบนี้ได้เพราะต๋อง เพราะความไว้ใจเพราะถูกหลอกใช้และเพราะอะไรหลายๆอย่างมันทำให้พี่ดินมาถึงจุดๆนี้ได้ ยืนอยู่ในสังคมเลวร้ายขนาดนี้ได้ ถึงจะเจ็บเพราะต๋องแต่อย่างน้อยก็ยังมีเรื่องให้ต้องขอบใจ
 
“ขอบใจนะ ไม่มีใครแกล้งหรอก แค่เล่นกันเฉยๆจริงๆ”
 
พี่ดินรู้ว่าต๋องปกป้องพี่ดินได้ ต๋องทำตามสัญญาได้ ที่ผ่านมาพิสูจน์แล้วว่าถ้ามีต๋องพี่ดินจะไม่โดนแกล้งหรือโดนทำร้ายร่างกายจากใคร ร่างกายน่ะไม่โดนทำร้ายหรอก แต่ใจนี่โดนไปเต็มๆ
 
“ไหนต๋องดูดิ๊ ว่ามันมีตรงไหนบ้าง เลือดไม่ออกแต่ช้ำนะ ม่วงเลย แม่งเล่นอะไรกันถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้วะ”
 
จะให้ตอบว่าเล่นอะไรดีล่ะ ถ้าตอบตรงๆตัวก็กลัวต๋องจะรับไม่ได้ ภาษาที่พี่ดินได้ยินบ่อยๆจากคนในชุมชนแบบนี้เค้าเรียกว่าเล่นผัวเมียกันสินะ
 
“ก็เล่นกันแบบผู้ชายๆอะ ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก”
 
พี่ดินไม่ได้โกหกหรือบิดบังนะก็เล่นกันแบบผู้ชายๆจริงๆ เล่นกันแบบผู้ชายเล่นกับผู้ชายแต่พูดไปต๋องคงรับไม่ได้หรอกในที่ที่ต๋องอยู่คงไม่มีใครเค้าเล่นอะไรกันแบบนี้ใช่มั้ย      หรือไม่บางทีต๋องอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่าเดี๋ยวนี้เค้ามีการละเล่นแบบนี้กันแล้ว
 
“มียามั้ย ยาหม่องก็ได้ ทาหน่อยแล้วกันนะ เดี๋ยวต๋องทาให้”
 
ยิ่งพยายามดึงคอเสื้อกลับมาก็เหมือนอีกฝ่ายจะดึงรั้งกลับไป ตอนนี้ถ้ามีใครมองเข้ามาก็คงเห็นว่ามีผู้ชายสองคนกำลังยื้อแย่งคอเสื้อกันอยู่อย่างเมามัน
 
“ต๋องหยุดก่อน มีอะไรจะคุยด้วย แล้วค่อยว่ากันเรื่องนี้ได้มั้ย”
 
ได้ผล ถ้ารู้ว่าพี่ดินจริงจังแบบนี้แล้วมันจะปล่อยพี่ดินพูดไปนานแล้ว ไม่ให้มันสำรวจนานแบบนี้หรอก ถึงพี่ดินจะหน้าด้านแค่ไหนก็ยอมรับว่าอายเหมือนกัน เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าได้ร่องรอยพวกนี้มายังไง
 
“มีอะไรจะถามต๋องเหรอ ถ้าเป็นเรื่องวันนั้นต๋องจำไม่ได้แล้วนะ ลืมไปแล้วมันนานมากแล้ว” พี่ดินรู้ว่าต๋องจะต้องจำเรื่องวันนั้นได้เหมือนที่พี่ดินจำได้ ถึงจะบอกว่าลืมไปแต่ถ้ามีอะไรมาสะกิดเพียงนิดภาพนั้นจะเด่นชัดขึ้นมาทันทีอย่างช่วยไม่ได้ แต่ที่พี่ดินอยากรู้ไม่ใช่เหตุการณ์วันนั้นหรอก มันมีเรื่องที่สำคัญกว่านั้น
 
“ต๋องไปอยู่ที่นั่น ต๋องเลิกมันได้แล้วใช่มั้ย” ต๋องหยุดชะงักไป แต่พี่ดินรู้ว่าต๋องเข้าใจว่าพี่ดินหมายถึงอะไร
 
“อืมเลิกได้แล้ว แต่กว่าจะเลิกได้ เหมือนจะตายตั้งหลายครั้งแน่ะ ทรมานสุดๆเลยนะ ตอนติดมันง่ายแต่ตอนเลิกนี่ยากยิ่งกว่าอะไร ที่ต๋องต้องอยู่นานขนาดนั้นนอกจากรักษาตัวแล้วต๋องยังต้องบำบัดจิตใจด้วยนะ นานเลยกว่าจะออกมาได้”
ต๋องนั่งก้มหน้าตอนเล่าให้ฟังแต่พอเล่าจบตอนที่ต๋องเงยหน้าขึ้นมาสบตาทำเอาพี่ดินใจสลดวูบ ตาต๋องแสดงออกว่ามันทรมานมากกว่าคำพูดเป็นไหนๆ มันสะเทือนเข้าไปข้างในใจจนพี่ดินอยากจะดึงรั้งเพื่อนคนสำคัญคนเดียวในชีวิตเข้ามากอดเหมือนที่เราเคยทำกันประจำตอนเด็กๆ แต่บางสิ่งบางอย่างบอกให้พี่ดินหยุดไว้แค่ความคิด ไม่รู้ทำไม
 
“แล้วตอนอยู่ที่นั่น สบายดีมั้ยลำบากอะไรหรือเปล่า”
ถึงแม้ตอนแรกๆพี่ดินจะโกรธต๋องมากแต่พอเวลาผ่านไปกลับรู้สึกเป็นห่วงอยากรู้ว่าต๋องเข้าไปอยู่ในนั้นแล้วเป็นยังไง เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพย์ติดไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ก็โทษร้ายแรงพอกันทั้งนั้น
 
“ก็ไม่แย่ แต่ก็ไม่สบายเท่าไหร่หรอก อยู่บ้านถึงจะลำบากแต่ก็สบายกว่ากันเยอะนอกเหนือจากกายแล้วมันสบายใจน่ะ”
วูบหนึ่งพี่ดินเห็นแววตาอ่อนล้าของต๋อง มันหม่นหมองจนรู้สึกหนาวจับขั้วหัวใจเลยทีเดียว ต๋องอาจจะพูดให้พี่ดินสบายใจแต่แววตานี่บอกได้ว่าทรมานใจสุดๆ ถึงจะโกรธแต่มันก็ไม่ได้สบายใจขึ้นมาเลย โกรธไปแค้นไปก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมีแต่จะทำร้ายจิตใจตัวเองสร้างความทุกข์ให้ตัวเองแท้ๆเลยพี่ดิน
 
“เป็นอะไรไม่ต้องทำหน้าหงอยเป็นเพื่อนต๋องก็ได้ แล้วหลังจากวันนั้นมีใครมาทำอะไรดินมั้ยมีใครมาขู่อะไรดินหรือเปล่า”
 
“ฮื่อ ไม่มีหรอกตำรวจเค้าก็มาถามนู่นนี่นั่นอยู่หลายวันแล้วก็หายไปไม่มีอะไรเลยอีกเลย”
พี่ ดินเป็นแค่ผู้ร่วมขบวนการโดยไม่รู้ตัวเฉยๆ ไม่รู้เลยว่าขนมที่พี่ดินเดินไปส่งทุกวันนั้นบางวันจะมียาซุกซ่อนอยู่ ส่วนใหญ่ลูกค้าจะสั่งขนมมากับต๋องแล้วเราก็ไปส่งขนมด้วยกัน ด้วยความที่เรายังเป็นเด็กกันทั้งคู่ถึงต๋องจะเป็นเด็กส่งยาที่ถูกฝึกมาบ้าง แล้ว แต่เด็กมันก็คือเด็กอยู่วันยังค่ำวันที่พลาดวันที่ประมาทยังมี วันนั้นอาจจะเป็นโชคไม่ดีของต๋องที่ดันไม่สบาย เพราะรักเพื่อนเพราะเป็นห่วงพี่ดินเลยใจกล้าไปส่งขนมให้ลูกค้าของต๋องแค่คน เดียว ไม่รู้มาก่อนเลยว่าลูกค้าคนนั้นดันเป็นตำรวจที่มาล่อซื้อ เหมือนเค้ารู้อยู่แล้วว่าพี่ดินไม่ใช่เป้าหมายเค้าเลยกันตัวไว้เป็นพยานเฉยๆ ตำรวจแค่ถามเรียบๆเรื่อยๆเหมือนชวนคุยธรรมดา แต่ความจริงแล้วนั้นเค้ากำลังสืบหาข้อมูลจากปากพี่ดินต่างหาก
วันนั้นแก๊งค์ค้ายาในชุมชนถูกกวาดล้างโดยคำให้การของพี่ดินและชักใยไปจากต๋อง ถึงแกงค์ต๋องจะไม่ใช่รายใหญ่แต่มันก็เป็นทางผ่านให้ตำรวจเค้าสาวไปถึงตัวการได้ เพราะต๋องทำโดยที่รู้ตัวเลยโดนข้อหาไปด้วย ส่วนพี่ดินรอดออกมาได้ แต่ไม่มีใครรู้ว่าหลายครั้งหลายคราพี่ดินก็เคยไปส่งยานรกนั่น แล้วนอกเหนือจากนั้นพี่ดินก็ติดยาเสพย์ติดโดยที่ไม่รู้ แม้แต่ตำรวจก็ไม่รู้มีแต่ต๋องเท่านั้นที่รู้ เพราะยานั่นมาจากน้ำหวานที่ต๋องชงให้เป็นรางวัลเวลาพี่ดินเป็นเด็กดีเชื่อฟังต๋องเสมอ แต่มันคงจะเจือจางเบาบางมากจนไม่มีใครสังเกตนอกจากแม่ พี่ดินถูกบำบัดจากยาเสพย์ติดด้วยการหักดิบจากแม่ความทรมานของพี่ดินถูกแม่แบ่งรับเอาไว้ทั้งน้ำตา ไอ้พิษของยาบ้าๆนั่นทำให้พี่ดินกราดเกรี้ยวทำร้ายแม่ตอนที่ทรมานถึงขีดสุด กว่าจะหลุดพ้นออกมาได้ บาปหนาแค่ไหนแล้วพี่ดิน
 
“ต๋องขอโทษ ทุกอย่างเลยที่ต๋องทำชั่วๆเอาไว้ ดินจะโกรธต๋องก็ได้แต่อย่านานนะดิน ต๋องไม่มีใครแล้วนะ”
 
“ฮื่อๆ มันจะไม่นานหรอกต๋องเดี๋ยวก็หาย  รอหน่อยได้มั้ยขอเวลาไม่นานแล้วเรามาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ”
 
เป็นครั้งแรกที่น้ำไหลออกมาจากตานักเลงใหญ่ มันไหลออกมาเพราะอัดอั้นตันใจ เหมือนสิ่งที่เก็บกดมายาวนานโดนระบายออกไปในวันนี้ พี่ดินพยักหน้าตลอดเวลาเพื่อยืนยันในคำพูด ถึงจะร้องไห้ไปสูดน้ำมูกไปแต่พี่ดินแน่ใจว่าต๋องได้ยินมันชัดเจนทุกคำ
 
“เฮ้ย อย่าร้องดิ เดี๋ยวใครก็คิดว่าต๋องมาทำร้ายดินหรอก ต๋องไม่ได้โกรธดินนะเพราะต๋องทำตัวเองไม่ใช่เพราะดินเลย นิ่งซะ”
ต๋องดึงพี่ดินเข้าไปกอดแล้วเช็ดน้ำตาไห้เหมือนเจ็ดปีที่แล้วไม่มีผิด แต่เป็นพี่ดินเองที่ลืมไปว่าวันนี้มันไม่เหมือนเจ็ดปีที่แล้ว ไม่เหมือนกันเลย
 
“เฮ้ย ทำอะไรอะ”
ร่างต๋องถูกกระชากออกไปจากเจ้าของเสียง มันชุลมุนเสียจนพี่ดินตั้งตัวไม่ทัน ไหนจะไม่มีแรง การประจันหน้ากันของผู้ชายสองคนที่มีต้นเหตุมาจากพี่ดิน ไอ้เสาไฟฟ้ากราดเกรี้ยวให้เห็นเป็นครั้งแรก และถึงแม้ต๋องจะตกใจแต่ไม่นานก็ตั้งสติได้และแลกหมัดใส่กันไม่ยั้ง
 
“ไอ้เหี้ย ดินเป็นของกู มึงกำลังจะทำอะไร ผ่านตีนกูไปก่อนเถอะสัด”
 
“ดินเป็นของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ มึงมีสิทธิ์อะไรมาห้ามกู ก็ลองดูซิ๊ ตีนกูก็มี ก็เข้ามาแลกกัน”
แล้วผู้ชายสองคนก็ถาโถมใส่กันอีกครั้ง แลกหมัดใส่กัน ลงไปกอดรัดฟัดกันนัวเนีย คนหนึ่งก็วู่วามไร้เหตุผล กับอีกคนที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย มีเพียงพี่ดินเท่านั้นที่รู้เรื่องทั้งหมดดี เรื่องทั้งหมดที่ทำให้คนสองคนต่อยกันอยู่นี้ ต๋องคิ้วแตกจนเลือดไหลเข้าตา ส่วนไอ้เสาไฟฟ้าก็กำลังเอามือป้ายเลือดตรงมุมปากที่แตกบวม
 
มันเรื่องอะไรกัน ทุกอย่างมันเกิดมาจากอะไร พี่ดินคนเดียวเลยใช่มั้ย เพราะพี่ดินคนเดียว!!
ก่อนสติสุดท้ายจะดับไป
“หยุดสักที พวกมึงจะต่อยตีกันทำไม กูเป็นตัวของตัวเอง ตัวกูเป็นของกูไม่ใช่ของๆใครไม่ใช่สิ่งของไม่ต้องมาแย่งกันจะได้มั้ย”

สวัสดีค่ะ เมื่อวานลากิจกระทันหันเนาะ ขอโทษคนที่มารอนะคะ
๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมค่ะ ยินดีต้อนรับคนมาใหม่ทุกๆคนด้วยนะคะ
๐ ห้ามเครียดกันนะ......อย่าลืมว่าฟ้าหลังฝนมักจะสดใสและมีสายรุ้งนะ
๐ TRomance

[ooopimmyooo]

แปะไว้  แล้วไปอ่านนน
------------------------------------

อ๋อยยย  พี่ดิน สู้ๆ

[หัวเเม่มือ]

เพื่อนอย่างไรก็เพื่อน

[pattybluet]

อ่านตอนนี้แล้วสงสารพี่ดินกับแม่จังเลย ยิ่งตอนที่พี่ดินเลิกยานะ อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้พี่ดินต่อไป 

[roseen]

  :เฮ้อ:สงสารพี่ดินเจองานอีกแล้ว

[silverspoon]

โถ เห็นใจทั้งต๋องและดินเลย เด็กไร้โอกาสต้องเติบโตมากับสิ่งเลวร้าย  

ส่วนเสาไฟฟ้าก็เห็นใจ คงจะระแวงอยู่แล้ว ทั้งรักและหวงดินมากเลยไม่ฟังอีร้าค่าอีรมเลย

แล้วจะเป็นไงต่อเนี่ย พี่ดินคนกลางจะลำบากใจมั้ยนะ