หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[ltahset]

พี่ดินสู้ๆน้าา
เป็นกำลังใจให้

^^
ขอบคุณค่ะ

[nopkar]

เพิ่งเข้ามาอ่านคับ....เรื่องสนุกดี...น่ารักด้วย....

[taroni]

พี่ดินสู้ๆ เรื่องเลวร้ายมันผ่านไปแล้ว

[paulla]

คนกลางที่ลำบากใจ

[jimmyFG]

มีแต่ดราม่าง่ะ

เหอๆ
อยากได้หวานๆ บ้างก่า

ดินสู้ๆ น้าส์

[min_min]

ซวยแล้วไง เสาไฟฟ้า

ดันอารมณ์ร้อน  เจอพี่ดินงอลแน่ๆ 

สมน้ำหน้า

สะใจนิดๆ ที่เสาไฟฟ้าจะต้องโดนทำโทษ

แต่ ... ไม่เอามาม่า

ขอเป็นซกเล็ก เลือด น้ำตกแทนเน่อ T.Romance

[SoN]

^^

[ChiOln]

เหอะ ๆ นายเสาไฟฟ้า ฟิวส์ขาด 555

[mini]

มารอดู พี่ดิน

จัดการ เสาไฟฟ้าและนายต๋อง

และรอฟ้าหลังฝนด้วย


มาเร็ว ๆ นะคับ 

[i1_to*pp]

พี่ภูใจเย็นๆนะ
สงสารพี่ดิน   

[ไม้ไผ่ลู่ลม]

ดีคับ

[ETOM]

พิษรักแรงหึง...เข้าใจครับ ว่ามันหน้ามึดที่สุด

[aehJTS]

เอาแล้วไงสุดท้ายก็ต้องเจอกันแบบจัง ๆ 
แต่ฟังจากเรื่องที่ดินเล่ามาต๋องก็ไม่ดีอะ
ผสมยาไปในน้ำเพื่อให้เชื่อฟังและทำงานให้
ตอนนั้นอย่างงี้คงไม่ใช่เพื่อนแล้วมั้ง
  writer คะ

[Rawint_PK]

ดีคับ
เพิ่งได้รู้จักพี่ดิน
แต่ก็ติดตามทั้งคืนจนทันแล้ว
นับถือพี่ดินจริงๆ
ใจแข็งสุดยอด
แต่ก็อ่อนได้สุดยอดเช่นกัน
รักพี่ดินครับ

[Smirnoff]

เหมือนต๋องจะเปงคนดี เอ๊ะ!! หรือไม่ดี
ขอให้ฟ้าหลังฝนมาไวๆละกัน
ปล.ไม่น่าเชื่อพี่ดินเคยติดยา

[Sorso]

 
 

[mascot]

เป็นเรื่องๆๆๆๆ
พี่ดินสู้ๆๆๆๆ....เข้ามารอจ้า

[shinobi]

เข้ามารอพี่ดีนครับบบบบบบ

[Pamphlet]

เข้ามารอตอนใหม่ค่า 

[jimmyjimmy]

เอ้า มัวแต่กัด พี่ดินนักเลงใหญ่ เดือดแล้ว

พี่ภู ง้อด่วน รู้นะว่า หึง ดิน แต่ ถามกันหน่อยได้มั้ย

ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตัวเองยังมีอดีต แล้วดินก้อต้องมีบางล่ะน๊า

ไปเลยพี่ภู ง้อเลย

[YELLOWSTAR]

 

พี่ดินนนน  พี่ดินอย่าเศร้าน๊าาาาาาา

ขอร้องอย่าทะเลาะกันเลย มันเหมือนทำร้ายพี่ดินทางอ้อมนะ

ขอให้ฟ้าหลังฝนสดใสสุดๆๆๆนะ

[ขนมหวาน]

มารอพี่ดิน ปรี๊ดดดดดดดดดดดสลบไปแล้วยัง
เจอเพชรหึงของเสาไฟฟ้าเข้าไปเนี่ย

[Seiki]

ตอนที่ 31

และแล้ววันนี้เรื่องก็มาจบที่โรงพยาบาลอีกจนได้   พี่หมอค้อนจนตาจะกลับอยู่แล้วผมก็ได้แต่ทำเฉยๆไว้
 
ปากที่แตกไปเมื่อวันก่อนยังไม่หายดีวันนี้ก็ต้องมาแตกซ้ำ
เพิ่งมาซ่าเอาตอนอายุ 24 เนี่ยนะไอ้ภู มึงนี่อารมณ์ร้อนช้ากว่าวัยรุ่นคนอื่นเค้าจริงๆ
 
ไอ้แก๊กกับน้องก้านที่ตีกันมาตลอดทางตั้งแต่บ้านไอ้เปี๊ยกถึงโรงพยาบาลหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ไม่ใช่ไปต่อยตีกันจนปากแตกกลับมาให้พี่หมอมองหน้าอีกนะ แม่ง!!! ไอ้คู่นี้ก็จริงๆเลยรู้ว่าไม่ถูกกันแต่ก็ขยันต่อปากต่อคำกันจริงๆ
 
ไอ้แก๊กแม่งโคตรรักเพื่อนเลย หายไปกับคู่ปรับแล้วปล่อยให้ผมนั่งมองหน้าอยู่กับไอ้ห่านั่น แถมมันยังนั่งคุมเชิงอยู่ตรงข้าม อยากจะเหยียบไอ้แก๊กให้จมดินจริงๆเลยแม่ง ถ้าไม่ติดว่ากำลังเป็นห่วงดินนะ ผมจะไม่มีวันให้ไอ้บ้านี่ติดรถมานั่งคุมเชิงผมอยู่แบบนี้หรอก
 
นั่งมองหน้า ตาต่อตาฟันต่อฟัน สายตาที่ตรวจสอบผมตั้งแต่หัวจรดเท้าทำให้อยากเอาตีนนาบหน้ามันอีกรอบจริงๆเลยแม่ง ยังไม่คิดบัญชีที่แตะนู่นจับนี่เมียกูเลยนะ ไอ้ห่านั่งคิ้วแตกจนเลือดกลบตาก็ยังอุตส่าห์จะมาจ้องตาข่มขวัญกูได้
 
ให้เมียกูตื่นก่อนเถอะ จะบังคับให้ไอ้เปี๊ยกประกาศต่อหน้าแม่งเลยว่านายภูตะวันคนนี้เป็นใคร เอาให้แม่งตะลึงจนหาทางกลับบ้านไม่ได้เลยมึง
 
ให้ตายเหอะภูตะวัน ในชีวิตลูกผู้ชายมึงเคยหึงใครได้ขนาดนี้มั้ย ไม่ต้องคิดก็รู้คำตอบว่าไม่เคย ในชีวิตนายภูตะวันไม่เคยง้อใคร ถ้าไม่นับกรแล้วผมไม่เคยต้องมาเอาใสใจใครเท่านี้มาก่อน จะว่าไปแล้วกับกรเองก็แทบจะไม่เคยหึงเสียด้วยซ้ำ เพราะต่างคนต่างรู้และต่างคนต่างไว้ใจว่าเราเป็นอะไรกัน
 
แต่กับดินไม่ใช่ ถึงดินจะรู้ว่าตอนนี้สถานะของเราคืออะไร แต่ไอ้เปี๊ยกคงไม่เข้าใจหรอกว่ารักแล้วมันหวง มันหึง และมันต้องการเป็นเจ้าของ เพราะดินไม่รู้ว่าคนรักแตกต่างจากเพื่อนทั่วไป เค้าเลยวางตัวได้เสมอภาคเท่ากันทุกคน
 
ผมเองก็เข้าใจไอ้เปี๊ยก แต่อารมณ์นั้นความหึงมันทะยานขึ้นสูง ช้างที่ว่าใหญ่แค่ไหนผมก็มองว่ามันเล็กได้เท่าพารามีเซียมนั่นแหละ ใจผมอยากประกาศให้โลกรู้ไปเลยว่าดินกับผมเราเป็นอะไรกัน แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้นเลยให้ตาย นักเลงใหญ่เค้าต้องไม่มีวันยอมแน่ๆ
 
ห้องที่ดินเข้าไปไฟหน้าห้องที่บ่งบอกว่ากำลังใช้งานดับลงแล้ว พี่หมอไม่รู้หายไปไหนมีแค่พยาบาลออกมาแค่คนเดียวเท่านั้น เอาวะ วินาทีนี้ใครจะออกมาก็ได้ แค่อยากรู้ว่าดินเป็นอะไรไปก็แค่นั้น
 
“คนไข้อยู่ในอาการเครียดและพักผ่อนไม่เพียงพอเลยวูบไปน่ะคะ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว หมอให้น้ำเกลือและให้พักผ่อน อีกสักพักคงจะเข้าเยี่ยมได้เดี๋ยวจะมีพยาบาลออกมาตามนะคะ”
 
ใจที่ฟูฟ่องพองโตห่อเหี่ยวเลยทันที ไอ้บ้าอีกคนที่ดีดตัวขึ้นพร้อมๆกันตอนที่เห็นพยาบาลออกมาก็มีสีหน้าผิดหวังเหมือนกัน สุดท้ายผมยังเข้าไปเยี่ยมเมียตัวเองไม่ได้เหรอวะ เอาเหอะแค่รู้ว่าดินไม่ได้เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว  จะให้รอนานแค่ไหนก็รอได้    แต่ที่หงุดหงิดในหัวใจเพราะไอ้เหียกนี่ก็นั่งรอเข้าเยี่ยมเมียผมอยู่เหมือนกัน
 
“น้องดินตื่นนานแล้ว” มันสมควรโดนไหม รู้ว่าดินตื่นนานแล้วคนแรกที่ต้องเรียกคือสามีน้องเค้าไม่ใช่หรือไง
 
“อ้าวไอ้เหี้ยแก๊ก แล้วทำไมมึงไม่บอกกู”
 
“ก็กูเห็นมึงกำลังหลับสบาย” ขดตัวเป็นดักแด้อยู่บนโซฟาเดี่ยวเนี่ยนะเรียกว่าหลับสบาย
 
“แล้วไอ้เหี้ยนั่นหายไปไหนแล้ววะ”
กวาดตามองหาศัตรูฝั่งตรงข้ามก็ไม่เห็นมันอยู่ในสายตา คำตอบที่ผมหวังไว้คือมันกลับไปแล้วนะ
 
“เข้าไปเยี่ยมน้องดินตั้งนานแล้ว”
ขอบใจมากแก๊ก เป็นคำตอบที่ทำให้ไฟออกหูกูเลยตอนนี้
 
“มึงปล่อยให้ไอ้เชี่ยนั่นเข้าไปหาดินทำไม มึงก็รู้ว่ามันเป็นใคร มึงยังให้มันเข้าไปอีกนะแก๊ก”
 
“อ้าวก็เค้าบอกว่าเป็นเพื่อน เมื่อวานน้องดินบอกว่าเป็นเพื่อน มึงใจเย็นๆสิภู เค้าห่วงเพื่อน เค้าผิดตรงไหน ถ้าเป็นกูล่ะ กูเป็นแบบนี้บ้างมึงจะทำไง”
 
“ไปรอที่วัดอย่างเดียวเลยไงไอ้ฟาย จะได้ไม่เสียเวลากู”
 
อารมณ์ผมพุ่งสูงทะลุฝ้าเพดานขนาดนี้มันยังมีอารมณ์มาทำซึ้ง เจอผมไม่ซึ้งด้วยซวยไปเลยไอ้แก๊ก หน้าหงอยเลย
 
“น้องก้าน แล้วถ้าเป็นน้องก้านล่ะครับ น้องก้านก็เข้าใจอารมณ์นี้ใช่มะ”
 
อ๋อ ที่มันหน้าหงอยนี่ไม่ใช่เพราะว่าน้อยใจหรอกครับ มันจะอ้อนน้องก้านที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆ
 
“เป็นผมนะ ผมจะทำเหมือนพี่ภูเลยแปะ”
 
ขอ แตะมือน้องก้านหนึ่งที ก่อนจะติดเกียร์หมาเข้าห้อง นี่ผมปล่อยให้ไอ้เวรนั่นทำคะแนนสงสารกับเมียผมไปเท่าไหร่แล้ววะ มันคิ้วแตก ตาบวม ส่วนผมปากแตกหน้าก็บวมเหมือนกันนะ ก็อยากอ้อนแฟนเหมือนกันเว้ย ต้องไปลุ้นเอาหน้าเตียงอีกว่าแฟนนักเลงเค้าจะเข้าใจอารมณ์โรแมนติกแบบดิบๆ อย่างนี้มั้ย
 
เข้ามาในห้องเห็นนักเลงใหญ่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียง เค้าเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเป็นชุดธรรมดาแล้ว นี่แสดงว่าพี่หมออนุญาตให้กลับบ้านได้แล้วใช่มั้ย
 
“ดิน เป็นไงบ้างหมอให้กลับบ้านแล้วใช่มั้ย งั้นกลับบ้านกันเถอะ”
 
ผมแกล้งมองเมินทำเป็นไม่เห็นว่าไอ้ที่ยืนข้างๆนักเลงนั้นคือศัตรูหมายเลข 1 ของผมในขณะนี้
ไม่มีคำตอบจากปากนักเลงใหญ่ นั่นไม่ได้ทำให้ผมใจหายเท่ากับในสายตาเค้าไม่ได้มองมาที่ผม ไอ้เปี๊ยกสร้างโลกส่วนตัวให้อยู่แค่ตัวเองกับเพื่อนคนนั้น ไม่สนใจที่จะตอบคำถามผม ไม่สนใจด้วยซ้ำว่ามีผมอยู่ในห้องนี้ด้วย
 
ผมเดินไปหยิบของที่ดินติดตัวมาเล็กน้อยที่โต๊ะหัวเตียง กำลังจะสอดแขนเข้าไปประคองคนป่วย แต่มือยังยื่นไปไม่ถึงแขนโดนก็อีกฝ่ายดึงกลับไปเสียก่อน
 
“ดินเป็นอะไร ยังปวดหัวหรือยังเจ็บตรงไหนอยู่มั้ย หมอให้กลับบ้านได้แล้วไม่ใช่เหรอ”
 
“หมอ ให้กลับบ้านแล้วน่ะใช่ แต่ไม่ได้จะกลับกับมึง ไปเถอะต๋อง กูโอเคแล้วกลับกันเองได้ไม่ต้องรบกวนใครคนอื่น ก้านกูกลับแล้วนะกลับพร้อมกูมั้ยไม่ต้องห่วงนะกูกลับกับเพื่อนได้ ไปนะพี่แก๊ก”
 
เค้าร่ำลาทุกคนแต่จงใจจะมองเมินแค่ผมเพียงคนเดียว มึงจะยอมได้หรือภูตะวัน มึงยอมรับได้เหรอว่ามึงเป็นคนอื่น คำพูดที่ผ่านหูไปเมื่อกี้ย้ำชัด มึงเป็นคนอื่นว่ะภู น่าขำจริงๆ มึงบอกใครๆว่าเค้าเป็นเมีย แต่เค้าบอกใครๆว่ามึงเป็นคนอื่น เจ็บดีมั้ยวะ
 
ตรงใจนี่โคตรจะเจ็บ แต่ไอ้แมกม่าที่ไหลวนอยู่ในอกตอนนี้ปะทุออกมาเป็นลาวาแล้ว ผมไม่สนใจสิ่งมีชีวิตอื่นใดในห้อง ในกรอบสายตามีแค่นักเลงใหญ่ปากแข็งตรงหน้าแค่คนเดียว ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างลงพื้น พุ่งตัวเข้าไปประชิดนักเลงใหญ่ คงไม่มีใครจะคาดคิดล่ะสิว่าคนที่ใจเย็นอยู่ได้ตลอดเวลาอย่างผมจะอารมณ์ขาดผึงเอาตอนนี้ แขนข้างหนึ่งคว้าแขนนักเลงไว้ได้ กวาดตามองดีแล้วว่าพยาบาลถอดสายน้ำเกลือออกเรียบร้อย
 
สายตาผมเกรี้ยวกราดไปทั่วไม่ให้ใครเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ ดึงตัวดินมาประชิดแล้วลากออกไปทันที ไม่สนแม้กระทั่งว่านี่ไม่ใช่คลีนิคส่วนตัวของพี่หมอ แต่เป็นโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ที่อาจจะมีใครรู้จักผม
 
ดินต่อต้าน แรงดึงกลับก็พอรู้ว่าเค้าไม่ได้เต็มใจมาด้วย แต่อารมณ์นี้ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องสนใจว่าเค้าจะเต็มใจมากับผมมั้ย ถึงเค้าจะต่อต้านแต่ไม่ได้โวยวายอะไร มองจากภายนอกก็คงดูเหมือนเราฉุดกระชากลากถูกันแบบที่คนกำลังเร่งรีบเฉยๆ (มั้ง) ก็บอกแล้วว่าควันออกหู วินาทีนี้กูไม่รู้อะไรแล้วโว้ย
 
ถึงรถได้ก็ยัดไอ้คนที่ปากดีบอกว่าผมไม่ได้เป็นอะไรกับมันแล้วกดล็อคปิดทันที ไว้ใจไม่ได้หรอกนักเลงคนนี้ถึงจะเป็นคนตรงๆและซื่อๆแต่ความร้ายกาจไม่แพ้ใครเหมือนกัน ผมเดินอ้อมตัวรถจนมาถึงฝั่งคนขับแล้วค่อยปลดล็อคเปิดประตูยัดตัวเองเข้าไปแล้วกดล็อคใหม่ทันที
 
ดิน นั่งตัวเกร็ง ตาเค้าจ้องมองไปข้างหน้า ทำทีท่าว่าในรถคันนี้ไม่มีผม เค้าทำเหมือนอยู่คนเดียว เมินผมโดยสมบูรณ์แบบทั้งๆที่ผมอ้อมหน้าเค้าเพื่อดึงเบลล์มารัดให้เค้ายัง นั่งตัวตรงไม่สนใจเลยเถอะ ไม่สนใจ ไม่ห้ามปรามแต่ก็ไม่ให้ความร่วมมืออะไร ตอนผมอ้อมตัวผ่านหน้าเค้าเกร็งตัวตรงจนรู้สึกได้ รู้เลยว่าเหมือนไม่สนใจแต่เค้าระแวดระวังภัยอยู่ตลอดเวลา
 
ผมเหยียบคันเร่งออกสู่ถนนทำเหมือนกับว่าถนนเส้นนี้เป็นของกูแค่คนเดียว จุดหมายปลายทางคือบ้าน วันนี้เห็นทีผมกับดินเราต้องเคลียร์ให้เข้าใจกันเสียแล้วมั้งว่าระหว่างเราเรียกว่าอะไร แล้วผมคงต้องบอกว่าผมขี้หึงมากแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมยอมให้เค้าได้ทุกอย่างแต่ผมอยากขอให้เค้ายอมให้ผมแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว ไม่ว่าภาพไหนๆที่มันสะท้อนเข้าตาผมแล้วส่งผลกระทบต่อจิตใจให้คลุ้มคลั่งแบบนี้ได้ ไม่เป็นผลดีต่อใครทั้งนั้น ไม่ว่าดิน ตัวผมเอง หรือคนรอบข้าง
 
ถนนใจกลางกรุงเทพแต่ผมใช้เวลาไม่นานก็กลับถึงบ้าน รถคันใหญ่แต่ผมสามารถขับได้ไม่ต่างจากมอเตอไซค์ถ้าอยู่ในอารมณ์แบบนี้
 
รู้ทั้งรู้ว่ามันอันตรายแต่ผมบังคับตัวเองไม่ได้
อารมณ์อยู่เหนือการควบคุมของสติ
 
ผู้คนที่มารอรับอยู่หน้าบ้านแตกกระเจิงกันไปคนละทิศคนละทางเมื่อรับรู้ว่าผมอยู่ในอารมณ์ไหนและกระชากลากถูใครมาด้วย      ดินไม่ได้ขืนตัวเอาไว้เหมือนก่อนหน้านี้แล้ว เหมือนเค้าจะรู้ว่าอารมณ์นี้ต่อให้ใครก็ฉุดผมไม่อยู่ ประตูห้องนอนถูกกระแทกปิดทันทีที่ก้าวเข้ามาถึง
 
ร่างเล็กๆของนักเลงใหญ่ถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนสนามรบ เค้าไม่ได้กลัวตัวสั่นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ตาเค้าจ้องสบตาผมอย่างคนที่ไม่คิดจะต่อสู้ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะยอม
 
ผมโกรธ อยากอาละวาด อยากพังทลายข้าวของทุกชิ้น ทุกสิ่งทุกอย่างขัดหูขัดตาไปหมด ทั้งๆที่ต้นเหตุอยู่ตรงหน้า แต่ผมก็ไม่กล้าพอที่จะทำร้ายเค้า อยากจะคุยด้วยอารมณ์ที่เย็นลงกว่านี้ แต่มันก็ยากที่จะข่มใจ สายตามองจ้องร่างตรงหน้าตลอดเวลาเหมือนกลัวว่าถ้าผมกระพริบตาแค่เสี้ยววินาที ร่างตรงหน้านี้จะหายไป เดินวนไปวนมาหน้าเตียงอยู่หลายรอบแล้ว แต่ไอ้ที่ลุกไหม้อยู่ในอกไม่เห็นจะเบาบางลงเลยสักที
 
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ได้แต่ร้องระบายความอัดอั้นที่มันปะทุอยู่ข้างใน ใครก็ได้ช่วยให้หลุดไปจากอารมณ์ตรงนี้ที ใกล้จะบ้าเต็มที่แล้ว
ผมทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง แต่ก็ยังไม่วายให้สายตาโฟกัสร่างคนตรงหน้าเอาใว้ วูบหนึ่งคิดอยากที่จะขังดินเอาไว้ในห้องนี้ ให้อยู่รอผมแค่คนเดียว ไม่ให้ออกไปพบเจอใครจนทำให้ผมต้องกลายเป็นคนบ้าอยู่แบบนี้เลย
แต่มันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ ถ้าผมทำแบบนั้นผมเสียดินไปตลอดกาลแน่ๆ ถึงเวลานั้นเชื่อได้เลยว่าคนที่ตายต้องกลายเป็นผมคนเดียวจริงๆ
 
“มึงเป็นอะไรไอ้เสาไฟฟ้า มึงจะหายบ้าหรือยัง”
คนที่ส่งเสียงทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัดนี้คือดิน
 
“ยัง”
 
“งั้นมึงหายบ้าเมื่อไหร่ก็เรียกด้วยแล้วกัน ปวดหัว”
 
“ทำไมดินต้องบอกใครๆว่าพี่เป็นคนอื่น ทำไม”
คำว่าเรามันไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอวะ
 
“ก็พูดเรื่องจริง มึงมีปัญหาอะไร”
 
“แต่เราตกลงกันแล้ว”
วันนั้นเราตกลงทั้งคำพูดและการกระทำแล้วว่าเป็นอะไรกัน
 
“เราตกลงกันแล้วใช่ แต่กูเป็นคนไม่ใช่สิ่งของพวกมึงจะต่อยกันเพื่ออะไร เพื่อคนชนะจะได้กูไปงั้นเหรอ เสียใจนะกูไม่ใช่ของรางวัลของใคร”
 
“พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
 
“แต่คำพูดและการกระทำของมึงใช่ มึงต่อยกันเหมือนกูเป็นสิ่งของ  เหมือนอะไรสักอย่างที่ไม่มีหัวใจ ไม่มีความสำคัญ ไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่ามึงให้เกียรติกูเลย ถ้าคำว่าเมียของมึงแปรออกมาอย่างที่มึงทำวันนี้ ก็พอกันสักทีดีมั้ย ต่างคนต่างกลับไปที่จุดเดิมเถอะ”
 
“ไม่”
 
ผมไม่ยอมรับข้อเสนอนั้นเด็ดขาด ร่างของนักเลงที่กำลังจะเดินจากไปถูกผมกระชากเข้ามาหาตัวเองอีกครั้ง ไม่อยากโหดร้าย ไม่อยากทำลายคนๆนี้เลยแต่ผมก็เสียไปไม่ได้ ผมสูญเสียความรักอีกครั้งไม่ได้แล้ว
เพราะมันจะไม่แค่เจ็บแต่มันทำให้ผมตายลงไปได้เลย คำพูดตัดรอนเมื่อกี้ยิ่งกว่ามีดที่กรีดผ่ากลางหัวใจผมเสียอีก    
กลับไปที่เดิมกลับไปที่จุดเริ่มต้นเหรอ
ทั้งนรกทั้งสวรรค์ต่างก็รู้ดีว่าผมรับข้อเสนอนี้ไม่ได้ ไม่มีวันได้
 
ริมฝีปากผมทาบทับลงไปบดขยี้จนได้กลิ่นคาวเลือด สติฝ่ายดีโดนโจมตีด้วยสติฝ่ายร้ายจนหมดสิ้นแล้ว ในเมื่อตอนนี้ผมเอาชนะนักเลงด้วยใจไม่ได้ ต่อให้ต้องพันธนาการไว้ด้วยร่างกายผมก็ต้องทำ
 
แรงขัดขืนเพื่อให้ริมฝีปากเป็นอิสระโดนผมบดบี้ลงไปด้วยริมฝีปากซ้ำๆ ลิ้นร้อนภายในโพรงปากโดนกวาดต้อนและใช้ลิ้นยึดเหนี่ยวเอาไว้ดูดกลืนเหมือนต้องการจะให้มันละลายกลายเป็นเนื้อเดียวกัน
 
มือร้อนลูบไล้ไปตามลำตัวลากผ่านทุกๆตารางพื้นพี่เพื่อตีตราจอง แล้วเลื่อนขึ้นมาล็อคไหล่บางเอาไว้เมื่ออีกฝืนตัวหนีปัดป้อง กว่าริมฝีปากจะเป็นอิสระก็บวมเห่อจนแดง แลบลิ้นเลียปลอบใจอยู่เนิ่นนานก็ต้องลากผ่านไปหาเป้าหมายต่อไป
 
ใบหน้า ไรผม ขมับและลำคอ ทุกๆส่วนที่ลิ้นร้อนลากผ่านเป็นของผม ถ้าหากว่ามันไม่ใช่ทำไมต่อต้านอยู่ดีๆฝ่ายตรงข้ามถึงได้ตอบสนองกลับมาภายในเวลารวดเร็วขนาดนี้
 
มีแต่เจ้าของเท่านั้นที่จะรู้ว่าตรงไหนที่ไวต่อความรู้สึก ไม่มีที่ไหนกระชากเสียงครางแหบพร่าเสียงแรกได้เท่ากับใบหูอีกแล้ว แค่เพียงลากลิ้นเลียเบาๆแล้วลากผ่านเข้าไปในรูหู แค่นั้นร่างทั้งร่างก็ร้องครางดิ้นพล่านอยู่ในอกผม
 
ไม่ มีใครรู้ว่ายอดอกสีอ่อนที่ผมลากลิ้นวนเลียสลับขมเม้มอยู่นี้ ดินจะรับรู้รสชาติของความเสียวซ่านได้ดีถ้าใช้ปลายนิ้วเขี่ยอีกด้านหนึ่งไป พร้อมๆกัน ผมรู้ว่าครั้งนี้ดินไม่ได้เต็มใจเหมือนครั้งไหนๆที่ผ่านมา แต่ท่วงท่าและลีลาที่ผมรู้จังหวะแตะต้องร่างกายนี้ดีกว่าใครๆเป็นตัวบีบ บังคับ เป็นตัวบังคับให้เค้าต้องตอบสนองตามอารมณ์ที่โดนชักพา
 
ผมรู้ว่าดินตื่นเต้นกับท่วงท่าและลีลาที่แตกต่างออกไป เค้าจะตอบสนองและรับสัมผัสได้ดีเป็นพิเศษถ้าเป็นท่วงท่าและลีลาแปลกใหม่ที่เค้าไม่คุ้นเคย เหมือนตอนนี้สเตปที่ผมใช้ปลุกเร้าบางช่วงก็เชื่องช้าอ่อนหวาน บางช่วงจังหวะก็ทำเอาร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเพราะทั้งเร่าร้อนและรุนแรง
เหมือนตอนนี้ตอนที่ผมไล่ต้อนดูดและขบเม้มไปตามเนื้อตัวทำให้ดินร้องลั่นและหดตัวหนี ปลายเท้าถีบผ้าปูที่นอนจนยับย่น มือที่ปะป่ายก่ายหลังผมเปลี่ยนมาเป็นกอบกุมแท่งความเป็นชายของตัวเองเอาไว้ แล้วชักเข้าออกเป็นจังหวะตามที่ผมจะนำพาไป เพียงไม่นานที่ลิ้นผมลากผ่านและไล้วนอยู่ตรงแอ่งสะดือ เค้ารู้ดีว่าสถานีต่อไปของผมคืออะไร เค้าถึงได้เปลี่ยนเป้าหมายจากชักจังหวะให้แท่งของความเป็นชายไปลูบไล้ที่สันหลังของผมแทน แล้วแท่งร้อนแท่งนั้นก็ถูกครอบครองด้วยปาก ผมเลียส่วนปลายลากลิ้นไล้ไปตามความยาวจากปลายยอดถึงโคน ทำแบบนั้นซ้ำๆก่อนที่จะครอบครองแท่งเนื้อร้อนไว้ในปากแล้วเร่งจังหวะให้ใครอีกคนปลดปล่อยความต้องการออกมาก่อน
 
“พร้อมที่จะรู้แล้วใช่มั้ย ว่าดินเป็นของใคร ดินเป็นของพี่ รู้ไว้นะ ดินไม่ใช่สิ่งของ แต่ดินเป็นคน เป็นคนของพี่นะ เป็นหัวใจของพี่ ถ้ามัดดินเอาไว้ด้วยใจไม่ได้ พี่ก็จะมัดดินเอาไว้ทั้งสองอย่างไม่ให้ไปไหนอีกเลย ไม่ให้ไปไหนไกล อยู่แค่ตรงนี้ อยู่กับพี่นะดินเข้าใจมั้ย”
 
ส่วนยอดของเสาไฟฟ้าถูกทาทับด้วยของเหลวที่ผลิตออกมาจากดินส่วนหนึ่งผมปล่อยให้มันออกมาเป็นช่วยเบิกช่องทางที่จะประสานเป็นของกันและกันเอาไว้ อีกส่วนหนึ่งผมเก็บกลืนเข้าไปอยู่ในตัวผมคนเดียว
 
ผมจับให้ดินนอนหงายเอาหมอนหนุนก้นเอาไว้ ขาข้างหนึ่งพาดเอาไว้กับบ่า โน้มตัวลงไปแลกจูบเร่าร้อนเพราะสีหน้าที่ส่งมายั่วอารมณ์ให้ต้องเอาเสาแหย่เข้าไปในโพรงดิน
 
“อะ อ๊า อ๊าาาาาา”
 
เมื่อส่วนหัวหลุดเข้าไปได้ เสียงร้องครางประสานเป็นเสียงเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย ความคับแน่นและอุ่นร้อนรัดเกี่ยวเสาไฟฟ้าเอาไว้เสียแน่น
 
ทั้งๆที่โพรงดินแสดงความเป็นเจ้าของเสาไฟฟ้าซะขนาดนี้ ยังจะปากดีบอกใครๆว่าไม่ได้เป็นอะไรกันอีกเหรอ ผมยังเป็นคนอื่นอยู่อีกเหรอ
 
ปล่อยให้โพรงดินได้มีเวลาคลายความกดดัน และปล่อยไอแห่งความร้อนรุ่มออกไปบ้างแล้ว ผมก็จัดการส่งเสาไฟฟ้าเจาะเข้าไปในดินแบบเน้นๆเป็นจังหวะทันที แรงถาโถมที่ส่งเข้าออก และสายตาที่ผสานเข้าหากันด้วยความเสน่หาและเปี่ยมล้นไปด้วยความต้องการในสิ่งเดียวกัน แท่งความเป็นชายของดินเตรียมพร้อมที่จะปลดปล่อยอีกครั้งเมื่อมันเสียดสีไปกับหน้าท้องตามจังหวะที่ขุดเจาะโพรงดิน ไม่ต้องเปลี่ยนหลายท่าไม่ต้องอดทนเวลาให้ยาวนานอะไร เพียงแค่ได้สบตาและรับส่งจังหวะกันตามความต้องการแล้วไม่นานก็ถึงจุดหมาย
 
ทุกอย่างจบลงที่ปลายทางแห่งความสุขสมทางความใคร่เหมือนกัน
แต่ความรู้สึกของเราทั้งคู่ไม่เหมือนกัน
คนหนึ่งประสบความสำเร็จด้วนการแสดงความเป็นเจ้าของทางกามอารมณ์
แต่อีกคน

==============================

เครียดอีกจนได้ อิพี่ภูทำไมทำแบบนี้  

[hikkimeako]

ไม่ได้อ่านมาสองวัน เลยอ่านสองตอนควบ...ทำไมความรู้สึกมันต่างกันฉะนี้..
ตอนก่อนก็เครียดซีเรียสซะไม่มี ที่ได้รู้อดีตเบื้องลึกที่แสนจะดาร์กของพี่ดิน  
สงสารทั้งต๋องทั้งพี่ดิน ที่สภาพแวดล้อมที่อาจบีบให้ต๋องต้องเลือกทำในสิ่งที่ก็รู้ว่ามันเลวร้าย...
คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้จริงๆ นะคะ แต่เราก็เลือกที่จะเป็นได้ เหมือนอย่างที่พี่ดินกำลังทำอยู่ตอนนี้
เอาใจช่วยให้ต๋องกลับมาใช้ชีวิตในทางที่ถูกต้องนะคะ..
มาตอนนี้กันบ้าง...
เสียเลือดอีกแล้ว พี่ดินนี่โดนภูสำรวจกันแบบตอนเว้นตอนเลยนะคะ
เอะอะเจาะๆ ระวังหน้าดินเสื่อมสภาพนะคะภู บำรุงบ้างอะไรบ้าง ก๊ากๆ
ไอ้นายภูนี่ก็ขยันหึงจริงๆ แถมหึงโหดอีกตะหาก ไม่ฟังเหตุผลไรเลย หลับหูหลับตาหึงอย่างเดียะ
ไอ้อารมณ์หึงก็เข้าใจอะนะ แต่ไปทำพี่ดินอย่างงี้แล้วเขาจะหายโกรธไหมล่ะเนี่ย
นักเลงเค้ายิ่งไม่เหมือนคนอื่นอยู่ ชิ
ปอลอ.พี่ดินน่าจะลองพูดสถานะที่แท้จริงระหว่างพี่ดินกะนายภูให้ต๋องฟังดูนะคะ เราว่าต๋องน่าจะเข้าใจและรับได้(มั้ง)เพราะที่ที่ต๋องเคยอยู่ก็น่าจะมีการละเล่นแบบที่พี่ดินเล่นกะภูเหมือนกัน (ไม่เชื่อลองถามพี่โตกะน้องเนมแห่งแบ๊ดกายดูก็ได้ อิอิ)
เอ่อ....แล้วไอ่ของเหลวที่ผลิตออกมาจากดินนี่มันอะไรคะ..555..ต้องตีความลึกเกิน อ่านรอบเดียวไม่เข้าใจ ต้องไปอ่านซ้ำอีกหลายๆ รอบเลยอ่ะ คิคิ

[Jesale]

เอ่อ...มันจะแย่กว่าเดิมไหม ภู ทำแบบนี้ทำร้ายจิตใจพี่ดินชัดๆ
ขอโทษมันจะง่ายกว่าอีก 

[samsoon@doll]

ไม่ใช่มาม่าธรรมดานะ แต่มันต้มยำกุ้ง   "น้ำข้น"   

[anajulia]

พี่ภูแม่ง นิสัย แก่ก็ทำตัวทำใจให้สมกับคนเป้นผู้ใหญ่กว่าหน่อยเฮอะ
สงสารพี่ดิน โฮววววววววววววววววววว

พี่ดินจ๋า...........มามะ มาให้พี่นุ่นกอดโอ๋นะคะ

[noina]

ว้าวๆๆๆ   พี่ดินมาแล้ว




ปล.รักพี่คนแต่งกะพี่คนโพสต์จัง

[kokikung]

เซ็งๆๆๆเผลอลบเม้นแรกไปอีก

อ๊ากกกกกกก

แต่โกรธภูอ่า ถ้าดินจะโกรธนี่ไม่สงสัยเลยทำไมทำแบบนี้ฮะ

 

[ChiOln]

อิพี่ภู แร๊งงงงงงงงงงงงง!!!