หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[Non_stop]

 

ทำไมวันนี้มันมี
แต่เรื่องเรียดๆๆ

น้อ

กอดไรเตอร์จ้า

[M23]

พี่ภูใจเย็นๆๆ ก่อน ...
ว่าแต่ว่าพี่ต๋องเค้าก็น่าสงสารเนอะ
ติดคุกตั้งกะเด็กเลย แต่ก็ทำผิดนี่น่า

[shinobi]

เข้ามารออีกคั้งตามสันญามาเลยนะเน้ย

[Seiki]

ตอนที่ 32

ความรักเป็นเรื่องเข้าใจยาก......จริงๆนะ

บางครั้งมันทำให้พี่ดินยิ้มได้ แต่บางครั้งมันก็ทำให้เจ็บหน้าอกข้างซ้ายไปพร้อมๆกัน

ไอ้บ้าเสาไฟฟ้าเป็นคนที่เข้าใจยาก แล้วตัวมันเองนั่นแหละที่ไม่ยอมจะเข้าใจอะไรเลย

ไม่ยอมทำความเข้าใจ

 

ไม่ได้โกรธเรื่องที่มันทำเมื่อคืนหรอก ไอ้บ้านั่นมันเก็บกด พี่ดินรู้ แต่ที่ไม่รู้คืออะไรที่ทำให้มันเก็บกดจนคลุ้มคลั่งขนาดนั้น มันโกรธต๋องหรือมันโกรธที่บอกว่ามันเป็นคนอื่น

 

ทำไมไอ้บ้านี่ถึงอยากประกาศว่ามีเมียเป็นผู้ชายนักหนาวะ มีอะไรให้เชิดหน้าชูตาขนาดนั้น พี่ดินไม่มีนม ปากไม่แดงแล้วก็ไม่มีส่วนเว้าส่วนโค้งตรงไหน ไม่มีอะไรดึงดูดใจสักอย่าง แล้วมันติดใจอะไรวะ

 

ตูดปอดๆหรือหัวตะปูตอกไม้ฝากระดาน มันติดใจอะไรกันแน่

 

แล้วคนที่ต้องโกรธจริงๆมันพี่ดินไม่ใช่เหรอวะ อยู่ดีๆไอ้บ้านั่นแม่งก็ทะเล่อทะล่าเข้ามาต่อยเพื่อนพี่ดินซะเฉยๆอย่างนั้น ต๋องมันผิดอะไร มันแค่มาเยี่ยมเฉยๆ ยังไม่ทันจะซักถามพูดคุยอะไรกันเลย มันก็คลุกวงในแย่งพี่ดินกันซะขนาดนั้น ถามพี่ดินสักคำได้มั้ย ว่ากูใช่สิ่งของที่พวกมึงต้องมาแย่งกันหรือเปล่า

 

ถ้าไอ้บ้าเสาไฟฟ้ามันไม่โง่ มันน่าจะรู้สิว่ามันไม่ต้องคลุ้มคลั่งไร้เหตุผลไปต่อยตีกับใครเพราะยังไงพี่ดินก็เป็นของมันอยู่แล้ว ส่วนต๋องเค้าเคยเป็นเพื่อนพี่ดินยังไงเค้าก็ต้องเป็นเพื่อนไปแบบนั้น

 

ตกลงคนที่ไม่เข้าใจระหว่างเพื่อนกับแฟนนี่พี่ดินหรือมันกันแน่วะ

 

ไอ้บ้านั่นโตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วมันยังแยกแยะไม่ได้ ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ แล้วทำไมนักเลงใหญ่จะโกรธไม่เป็นบ้างละวะ ก็รู้ว่าผิดที่ไปตั้งแง่ใส่มันแบบนั้น ไปบอกว่ามันเป็นคนอื่น ทีมันยังโกรธจนไร้สติแล้วถ้าพี่ดินจะเป็นแบบนั้นบ้างมันผิดตรงไหน ไม่เห็นจะเข้าใจความรักเลยจริงๆ

 

ถ้าปีนขึ้นมาจากหลุมรักตอนนี้จะทันมั้ย

แล้วคนที่ต้องเจ็บปวดกับการหนีขึ้นมาจากหลุมครั้งนี้

จะมีแค่ใครคนหนึ่งคนใดหรือว่าต้องเจ็บด้วยกันทั้งสองฝ่าย

ยิ่งคิดสมองก็ยิ่งเจอทางตัน ไม่คิดก็ไม่มีสมาธิจะทำอะไร

ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ทางออกของปัญหามันอยู่ที่ตรงไหน

มีทางไหนที่ทำให้หลุดพ้นจากอาการแน่นจนร้าวไปทั่วทั้งแผ่นอกมั้ย

 

วันนี้ยอมรับแบบแมนๆ แบบลูกผู้ชายว่าพี่ดินคิดไม่ตกจริงๆ

 

จะเดินต่อไปก็มองไม่เห็นทาง

จะก้าวถอยหลังก็กลัวจะชนกับบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็น

เฮ้ออออออออออออออออออ!!!!!!!!!!!

 

 

 

 “เฮ้ย ไอ้ดิน ก๋วยเตี๋ยวผัดสูตรยกล้อของมึงใส่ปลาเค็มด้วยเหรอวะ”

 

“เฮ้ย ฉิบหาย ตายโหงแล้ว”

เอามือตบหน้าผากเรียกสติกลับเข้าร่าง ก๋วยเตี๋ยวผัดกระทะสุดท้ายของวันนี้ มีค่าเป็นศูนย์ทันทีเมื่อพี่ดินไร้สติถึงขั้นบี้ปลาเค็มลงไป ทำไมปลาเค็มไม่รอคิววะ รีบลงมาในกระทะทำไม คิวของตัวเองคือคะน้าปลาเค็มเมนูถัดไปต่างหาก

 

“มึงเหม่อขนาดนี้เลยเหรอวะดิน”

สองสามวันมานี้คนที่มาวุ่นวายกับชีวิตของพี่ดินคือไอ้ก้าน มันมาได้ทุกวันทั้งๆที่แถวบ้านพี่ดินเสียงดังจะตาย แล้วมันเอามาจากไหนว่าบรรยากาศบ้านพี่ดินน่าอ่านหนังสือ

ส่วนใครคนนั้นหายหัวไปไม่มาให้พี่ดินเห็นหน้าสามวันแล้ว ไม่มีเสียงตามสาย ไม่มีข่าวฝากประกาศอะไรนอกจากฝากก้านมาบอกว่าให้พี่ดินหยุดงานได้จนกว่าจะสอบเข้ามหาลัยเสร็จ

ไม่แมนนี่หว่า แบบนี้เค้าเรียกว่าหลบหน้ากันชัดๆ ทำกับนักเลงใหญ่แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน หลบหน้าได้ก็หลบให้ตลอดก็แล้วกัน

 

“ไอ้ดินโว้ยยยยยยยย มึงเหม่อลอยขนาดนี้เลยเหรอวะ ไอ้ห่าก๋วยเตี๋ยวผัดมึงไหม้หมดแล้ว”

ไม่ได้สะดุ้งเพราะเสียงไอ้ก้านมันตะโกน แต่สะดุ้งเพราะเริ่มมีกลิ่นไหม้และเส้นเริ่มปะทุไฟกระเด็นมาโดนพี่ดิน

 

“อ้าวเฮ้ยยยย ไอ้ก้าน ขั้นกว่าของฉิบหายนี่เค้าเรียกอะไรวะ” ไม่ต้องเขี่ยปลาเค็มออกกันแล้วทีนี้ เพราะมันไหม้ดำปี๋จนเอาดีไม่ได้แล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะบรรลัยขนาดไหน ต้นทุนทางธุรกิจของคุณนายแม่หายไปได้ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยขนาดนี้

 

“ฉิบหายเติม est มั้งไอ้ห่าพี่ดิน แค่ผัดก๋วยเตี๋ยวยังพังไม่เป็นท่าแบบนี้อีกสองวันข้างหน้ามึงยังจะมีสติไปสอบแข่งขันกับเค้าเหรอวะ”

 

“ได้สิวะเวลาสอบกูไม่ได้ใช้สติแต่กูใช้ปัญญาว่ะ เดี๋ยวคืนนี้จะฟิตอ่านหนังสือจนถึงเช้าเลยคอยดู”

 

“โห ไอ้ปากดี มีหน้ามาบอกว่าใช้ปัญญา กูถามหน่อยทำหน้าเป็นหมาหงอยแบบนี้มึงมีสมาธิเหรอวะ”

 

 “มีสิ ทำไมจะไม่มี สมองปลอดโปร่งขนาดนี้ มีทั้งสติ สมาธิ ปัญญานั่นแหละวะเดี๋ยวกูจุดธูปเชิญมามันก็มา”

เป็นครั้งแรกในชีวิตนักเลงใหญ่เลยมั้งนะ ที่โต้ตอบออกมาได้ไม่เต็มปากเต็มคำที่สุดแล้ว

 

“มึงหยุดหลอกตัวเองได้แล้วดิน อีกสองวันข้างหน้าสำคัญกับชีวิตมึงมาก จุดเปลี่ยนครั้งสำคัญอีกขั้นหนึ่งเลยนะ ถ้ามึงยังเป็นแบบนี้ กูว่าไม่ดีแน่ๆเลยว่ะ มึงทะเลาะกับพี่ภูวันนั้นยังไม่เคลียร์กันใช่มั้ยวะ”

 

“เปล่า ไม่เกี่ยวกับไอ้บ้านั่นหรอก ไม่เกี่ยวกันเลยสักนิดเดียว กูเป็นแบบนี้เพราะตัวกูเอง แต่เดี๋ยวก็หาย”

ตอบเองแต่ตัวเองก็ไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ ต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะกลับไปเป็นพี่ดินคนเดิม

 

“เฮ้อออออ เบื่อนักเลงปากแข็งว่ะ กูถามตรงๆเลยว่าเรื่องนี้ใครผิดวะ”

 

“ที่แน่ๆไม่ใช่กู” ใครที่มันหน้ามืดตามัวไร้เหตุผลก็ไอ้คนนั้นนั่นแหละผิด

 

“มึงนี่เป็นมนุษย์ส่วนใหญ่ในโลกจริงๆนะไอ้ห่าพี่ดิน”

 

“ยังไงวะ” เหมือนมันจะดีนะ แต่คิดตามดีๆแล้วมันแหม่งๆ

 

“ก็โทษว่าฝ่ายตรงข้ามผิด ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ใช่ความผิดของตัวเองไงล่ะ”

 

“ก็มันจริงนี่หว่า มึงไม่อยู่ในเหตุการณ์มึงไม่รู้หรอกก้าน ถ้าเป็นมึง มึงจะโกรธมั้ยที่อยู่ดีๆ แฟนมึงก็พุ่งเข้ามาทำร้ายเพื่อนตัวเองทั้งๆที่เพื่อนกูยังไม่ทำอะไรเลยนะ มันอันธพาลอย่างกับไอ้พวกขี้ยาที่มารีดไถเงินสมุนกูเลยอะ”

พอ คิดไปถึงตอนนั้นแล้วก็รู้สึกโกรธไอ้เสาไฟฟ้าขึ้นมาอีกแล้ว เพราะมันคนเดียวเลย เพราะมันที่เข้ามาในชีวิตของพี่ดินแล้วทำให้พี่ดินสับสนอยู่แบบนี้ แต่พอคิดถึงมัน สามวันมานี้ก็เหงาเหมือนกันนะ ไม่มีใครมากวนประสาท ไม่มีใครให้ต่อปากต่อคำด้วย ไม่มีคนมาคอยห่วงใยใส่ใจเหมือนเดิม ทั้งๆที่เคยอยู่คนเดียวมาได้ตั้งนาน แล้วตอนนี้ทำไมถึงรู้สึกต่อต้านการอยู่คนเดียวขึ้นมาซะเฉยๆวะพี่ดิน

 

“เฮ้ยดิน มึงเหม่ออีกแล้วนะ ฟังกูอยู่หรือเปล่า กูถามว่ามีคนไร้สาระปัญญาอ่อนขนาดนั้นด้วยเหรอวะ อยู่ๆพี่ภูก็เข้ามาต่อยเพื่อนมึงทั้งๆที่พวกมึงอยู่กันเฉยๆเนี่ยอะนะ”

คราวนี้ทั้งตกใจทั้งเจ็บ มันก้าวหน้าแบบไม่เรียกอย่างเดียวแล้ว มันกล้าลามปามตบหัวพี่ดินแล้วนะ ถ้าอีกสองวันข้างหน้าสอบไม่ผ่านไอ้ก้านโดนกระทืบประจานกลางสนามบอลโรงเรียนแน่ๆ

 

“โอ้ยยยยยยยย ไอ้บ้าก้านมึงตีกบาลกูทำไมเนี่ย ตรงที่มึงตีเป็นที่ที่เซรีบรัมกูอยู่เลยนะเว้ย แล้วมึงถามว่าอะไรนะ”

แต่ตกใจกับเจ็บก็มากพอที่สมองจะไม่รับรู้คำถามต่อมาแล้ว แต่เท่าที่ฟังผ่านๆไม่ได้จับใจความก็พอจะรู้ว่าเป็นคำถามที่ยากที่จะตอบแน่ๆ

 

“มึงฟังดีๆนะ กูพูดเรื่องเดิมๆหลายทีแล้วเนี่ยวันนี้ มึงเหม่อได้เลวร้ายมาก กูถามว่าอยู่ๆพี่ภูก็เข้าไปต่อยเพื่อนมึงทั้งๆที่พวกมึงนั่งกันอยู่เฉยๆเหรอวะ”

 

เป็น คำตอบชิงรางวัลที่ยากจริงๆด้วย ปกติพี่ดินเป็นคนชัดเจนตรงไปตรงมา ไม่เคยเกรงกลัวที่จะตอบคำถามใคร แต่คำถามนี้จากไอ้ก้านพี่ดินเกิดน้ำท่วมปากขึ้นมาซะอย่างนั้น จะตอบมันว่ายังไงดี ในเมื่อย้อนกลับไปถึงเรื่องในวันนั้นแล้วพี่ดินกำลังร้องไห้เพราะสะเทือนใจ กับเรื่องต๋องและเรื่องตัวเองอยู่ใช่มั้ย       แล้วอยู่ๆ ต๋องก็เข้ามากอดปลอบพี่ดิน ก็แค่นั้น แล้วมันกลายเป็นความผิดได้ไงวะ

 

“ก็เอ่อ ก็ไม่ถึงกับอยู่เฉยๆหรอกว่ะ พวกกูพูดถึงเรื่องความหลังกันนิดหน่อย แล้วกูก็น้ำตาไหล เพื่อนกูมันกลัวใครจะคิดว่ามันมาทำร้ายกูเลยเข้ามากอดปลอบอะ”

ใครๆเค้าก็ทำกันนะ กอดปลอบเนี่ย ตอนเด็กๆเวลาพี่ดินถูกรังแกต๋องมันก็ปลอบแบบนี้จนติดเป็นนิสัย มันก็ไม่ผิดตรงไหนนี่หว่า

 

“กูว่าแล้ว ไอ้ไร้สติปัญญาเอ้ยยยยยยยย” พูดอย่างเดียวขี้หูกูก็จะออกมาแด๊นซิ่งแล้วก้าน มึงจะเอาตะหลิวเคาะให้ขี้เถ้ากะทะมันร่อนออกมาทำไม

 

“มึงด่ากูทำไมวะก้าน ด่ากูแบบนี้ เจอกับสมุนกูหน่อยเป็นไงวะ ระดับมึงไม่ต้องถึงกูหรอก แค่ลูกน้องกูก็เหลือรับประทานแล้ว”

 

“ด่าความโง่ของมึงไงดิน มึงคิดได้ว่าเพื่อนมึงปลอบเพราะกลัวคนอื่นคิดว่ามึงโดนเพื่อนทำร้าย แล้วทำไมพี่ภูเค้าจะคิดไม่ได้วะ ไหนมึงจะร้องไห้ ไหนจะให้ผู้ชายคนนั้นกอด เป็นกู กูก็กระโดดถีบขาคู่ละวะ”

 

ไอ้เสาไฟฟ้ามันจะคิดอย่างที่ไอ้ก้านบอกมาจริงๆเหรอวะ แล้วทำไมก่อนมันกระทืบเพื่อนพี่ดิน มันไม่ถามก่อนล่ะ

 

“ก็กูลืมคิดแบบนั้นนี่หว่า แต่ความจริงมันโตเป็นควายแล้ว น่าจะถามก่อนนะไม่ใช่วู่วามแบบนี้”

พี่ดินรับผิดก็ได้วะ ลูกผู้ชายแมนๆอยู่แล้ว แต่รับผิดแค่ครึ่งเดียวนะ

 

“มึงเข้าใจความแตกต่างของแฟนกับเพื่อนมั้ยวะ มึงเข้าใจมั้ยว่าแฟนมันมากกว่าเพื่อนตรงไหน”

 

“ฮื่อ มึงถามยาก” ส่ายหัว ไม่เข้าใจ รู้ว่าต่างแน่ๆแต่ไม่รู้ว่าตรงไหนบ้าง

 

“กูจะตอบให้เพื่อเอาบุญ ต่างกันตรงที่คนรักมันมักจะหึงเวลาที่เห็นอีกฝ่ายอยู่ในอ้อมกอดของใครอื่นยังไงละวะ มึงอย่ามาทำตาโต คิดตามได้แล้วดิทีนี้ มึงรู้หรือยังล่ะทีนี้ว่ามึงกำลังวางแฟนกับเพื่อนในอยู่ในที่เดียวกันไงไอ้ไร้เดียงสา พี่ภูถึงได้บ้าคลั่งแบบนั้น”

เออ กูหูตาแจ้งแล้วจะมาจิ้มหน้าผากกูทำไมวะ ไอ้ก้านนี่ลามปามจริงๆ

 

ไอ้เสาไฟฟ้ามันหึงพี่ดินกับต๋องเหรอวะ มันจะหึงทำไมในเมื่อต๋องเป็นเพื่อนหรือหึงที่ต๋องกอดพี่ดินแบบนั้น แต่ดูเหมือนประเด็นมันไม่ใช่เรื่องนี้นี่หว่า ดูเหมือนมันโกรธที่พี่ดินบอกว่ามันเป็นคนอื่น ฮึ่ยยยยย ทำไมหลายข้อหาจังวะพี่ดิน

 

“แต่ต๋องเป็นเพื่อนกูจริงๆนะเว้ย แล้วดูเหมือนไอ้เสาไฟฟ้าไม่ได้โกรธกูเรื่องนี้สักเท่าไหร่ มันโกรธเรื่องที่กูเมินมันแล้วบอกว่ามันเป็นคนอื่นมากกว่า”

 

เพราะคืนนั้นตอนมันตอกเสาไฟฟ้าแล้วนับโบเคาท์ [BlowCount : การนับจำนวนครั้งของการตอกเสาเข็มในแต่ละระยะที่กำหนด] มันก็พร่ำถามชิดริมหูพี่ดินอยู่ตลอดเวลาว่ามันเป็นใคร สำหรับพี่ดินแล้วมันเป็นใคร มันให้ความสำคัญกับสถานะที่มีต่อกันขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย

 

“โอ้ยยยยยยยย มึงดีดหน้าผากกูทำไมวะก้าน”

พี่ดินกำลังใช้ความคิดมันก็ขัดจังหวะจนได้ ไอ้บ้านี่ชอบประทุษร้ายทางร่างกายพี่ดินจริงๆ

 

“ตั้งแต่กูอยู่กับมึงมาวันนี้ มึงเหม่อจนกูนับจำนวนครั้งได้มากกว่ามึงปกตินะดิน คิดมากละสิิ คิดไม่ถึงละสิว่าความรักมันละเอียดอ่อนมาก มึงรู้มั้ยวะ ว่าการที่มึงประกาศต่อหน้าใครๆว่าแฟนมึงเป็นคนอื่น มันไม่ต่างอะไรกับการบอกเลิกเลยนะเว้ย แล้วตอนที่มึงพูดไปแบบนั้นมึงคิดว่าจะเลิกกันอย่างความหมายจริงๆมั้ย”

 

คิดอย่างนั้นจริงๆมั้ยพี่ดิน ถ้าย้อนไปจริงๆแล้วคือไม่ ตอนนั้นแค่โกรธ แค่โมโหร้าย ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นนอกจากเหนื่อยใจ ทำไมอะไรๆมันถึงได้ยุ่งยากขนาดนี้ แค่พี่ดินยอมรับเป็นแฟนกับมัน แค่เรารู้กันสองคนเหมือนทุกๆคืน มันยังไม่พออีกเหรอ มันยังไม่ชัดเจนอีกหรือไง

 

ทั้งคำพูดทั้งเสาไฟที่มันฝังเข้ามาในร่างกายพี่ดินนี่ไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอ หรือมันคิดว่าสิ่งที่พี่ดินยอมทำให้กับมัน    พี่ดินก็ทำแบบนี้กับใครๆด้วยหรือไง ทั้งๆที่มันน่าจะรู้ดีว่าสิ่งที่มันได้รับอยู่ทุกวันนี้แม้แต่ตัวพี่ดินเองก็ยังไม่เคยคิดเลยว่าจะมีให้กับใคร แต่พี่ดินก็ยอมให้กับมัน ถ้ามันใจเย็นอีกสักนิด มันก็จะรู้ว่ามันไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับใครๆ มันมีความหมายลึกซึ้งกว่านั้น แต่จะมาคิดได้ตอนนี้มันคงจะสายไป สายวันแล้วที่มันห่างหายเหมือนไม่มีเยื่อใยต่อกัน เหมือนมันตัดขาดจากพี่ดินได้ เหมือนมันยอมรับแล้วว่าเราสองคนต่างกันเกินไป ต่างกันในทุกๆอย่าง

 

ถ้าวันนี้คนหนึ่งเริ่มจะเข้าใจ แต่อีกคนกำลังถอดใจ พี่ดินจะทำยังไงวะ

 

“ก้าน ถ้ามึงเป็นพี่ภูมึงจะหึงกูกับต๋องมั้ย ทั้งๆที่กูบอกแล้วว่าต๋องเป็นเพื่อน”

 

“หึงสิ”

อ้าวไอ้ห่า นี่มึงนั่งอยู่ในบ้านกูนะ เข้าข้างกูหน่อยก็ไม่ได้

 

“อ้าว ทำไมอ่ะ”

ทั้งๆที่พี่ดินคิดเอาไว้ว่าก้านมันจะตอบว่าไม่นะเนี่ย

 

“ต๋องกับมึงเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ตอนไหน”

 

“นานแล้ว ถ้ารวมเจ็ดปีที่ต๋องไปอยู่สถานพินิจก็ราวๆเก้าปีเห็นจะได้ ทำไมวะ”

 

“แสดงว่ามึงเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อายุ 10 ปีใช่มั้ย แล้วระยะเวลาที่ห่างหายไป 7 ปี จนมาถึงตอนนี้มึงแน่ใจได้ยังไงว่ามึงจะใช่แค่เพื่อนในสายตาอีกคน”

 

“กูไม่รู้” พี่ดินไม่ใช่ต๋องนะ จะไปรู้ได้ไง

 

“นั่นไง เพราะมึงไม่รู้ไง เพราะมึงไม่รู้แต่พี่ภูเค้าอาจจะดูรู้ ถึงมันอาจจะไม่ใช่อย่างที่พี่ภูกลัวไปเอง แต่มึงต้องเข้าใจ คนเรารักใครก็ทั้งหวงทั้งห่วงแหละวะ กูถามจริงๆ มึงไม่เคยหึงใครกับพี่ภูเลยเหรอ”

 

แต่ละคำถามของไอ้ก้าน ยากแสนยาก ยากกว่าแนวข้อสอบที่พี่ดินตะบี้ตะบันอ่านมาตั้งหลายวันเสียอีก ถามว่าเคยหึงมั้ย แล้วไอ้อาการปวดหนึบในอกตอนที่รู้ว่าพี่กรกลับมาหาพี่ภูมันคืออะไร ทำไมต้องรู้สึกเศร้าเมื่อรู้ว่าเค้ายิ้มให้กัน ห่วงใยไต่ถามสารทุกข์สุขดิบกัน

ทำไมเวลาที่ไอ้เสาไฟฟ้ามองสำรวจลงมาตามร่างกายพี่ดิน ถึงได้อยากถอดเก็บสายตาแบบนั้นเอาไว้ ทำไมต้องแอบเผลอคิดไปว่าก่อนหน้านี้ เค้าเคยใช้สายตานี้มองใครแล้วก็มานั่งปวดหนึบในใจเอง ทำไมตอนที่พี่กรยังอยู่ในบ้าน ถึงอยากจะเก็บไอ้ยักษ์วัดตึกนั้นไว้นานๆไม่อยากให้ออกไปไหน เพราะรู้สึกได้ว่ากลัว แต่ไม่รู้ว่ากลัวอะไร รู้สึกว่าไม่พอใจ แต่ไม่รู้ว่านั่นใช่หึงหรือเปล่า และไม่รู้ว่าเราจะมีสิทธิ์ทำอย่างที่คิดมามั้ย

 

ไม่รู้อะไร ไม่รู้อะไรเลยสักอย่างจริงๆ

 

ไอ้ก้านพูดถูกบางครั้งนักเลงใหญ่ก็โง่ได้และพี่ดินก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

 

“มึงนี่นะไอ้ดิน ไม่เหม่อก็หงอย เหมือนหมาที่ถูกเจ้าของทิ้งเลย ถ้าสลัดความโง่ทิ้งไปบ้างแล้ว มึงรู้ใช่มั้ยว่าหมาเวลาเจ้าของมันหายมันต้องทำยังไงวะ”

 

“รอ ใช่มั้ยวะ”

 

“มึงจะทำอย่างนั้นก็ได้ ถ้ามึงมั่นใจว่าเจ้าของเค้าจะคิดได้อย่างที่มึงคิด แต่กูว่ายากนะ มึงพูดกรีดลงกลางใจแบบนั้น เป็นกู กูกระโดดน้ำฆ่าตัวตายแล้ว นอนกอดอยู่ทุกวัน แต่เมียบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน เป็นกูนะ หาน้ำลึกๆที่กระโดดแล้วตายเลยยังไม่ทันใจเท่ากัดลิ้นตายเลยว่ะ”

 

ไอ้บ้านี้ก็พูดซะพี่ดินไปไม่เป็นเลย ก็ยอมรับผิดแล้วไง แต่จะว่าไปไอ้เสาไฟฟ้ามันก็ผิดเหมือนกันนะ คืนนั้นมันโกรธพี่ดินแต่มันก็ยังประกาศความเป็นเจ้าของ มันป่าเถื่อน โหดร้ายแล้วก็รุนแรงจนพี่ดินเจ็บไปทั้งตัว คืนนั้นมันบอกรักพี่ดินซ้ำๆอยู่อย่างนั้น เหมือนทางผ่านระหว่างใบหูถึงหัวใจมันไกลกันมาก คืนนั้นมันพร่ำบอกแสดงความเป็นเจ้าของจนถึงเช้า แล้วมันก็หายไปเลย ไม่มาห่วงใย ไม่มาสนใจว่าพี่ดินจะเจ็บบั้นท้ายแค่ไหน จะลุกขึ้นมาทำงานไหวหรือเปล่า

 

มัน เฉยชาเป็นคนละคนทั้งๆที่คืนนั้นมันกอดพี่ดินเอาไว้แทบไม่ปล่อยให้มีช่องว่าง ระหว่างกันและกันเลย หรือว่านั่นมันจะเป็นการแก้แค้นที่พี่ดินบอกว่ามันเป็นคนอื่น ถ้าสิ่งที่มันทำคืนนั้นแล้วปล่อยพี่ดินเอาไว้แบบนั้นเพื่อแสดงให้รู้ว่าที่ ผ่านมามันรู้สึกยังไงที่พี่ดินเฉยชาใส่และบอกว่ามันเป็นใครอื่นสำหรับพี่ดิน

 

ถ้า นั่นคือบทเรียนที่มันต้องการให้พี่ดินรับรู้ว่าความรู้สึกเจ็บมันเป็นยังไง พี่ดินก็อยากจะบอกว่าหลักสูตรที่มันมอบให้คืนนั้นประสบความสำเร็จอย่างสูง

 

เพราะตอนนี้ พี่ดินเจ็บ

 

แต่ไม่รู้ว่าจะเท่าความรู้สึกเจ็บที่เกิดขึ้นกับมันมั้ย แล้วถ้าพี่ดินจะรอ รอจนกว่ามันจะกลับมาหาเหมือนทุกครั้ง พี่ดินจะรอได้มั้ย มันจะสายเกินไปหรือเปล่า ถ้ามันคิดไม่ได้แล้วถอดใจไปพี่ดินจะทำยังไงวะ มันเข้ามาทำให้พี่ดินเคยชิน เคยชินที่จะมีใครอยู่ข้างๆ เคยชินจนทำให้นอนคนเดียวไม่ได้ ห้องนอนในห้องที่แคบเพียงผูกผืนเดียวปู ยังรู้สึกเลยว่ามันกว้างเกินไป มันอ้างว้าง มันไม่อบอุ่นเหมือนมีใครคนนั้นกอด

 

แล้วถ้านักเลงจะตามไปง้อไอ้คนขี้น้อยใจ มันจะเสียฟอร์มอะไรมากมายมั้ยวะ แต่ถ้านับข้อดีข้อเสียแล้ว.........จะลองตามไปง้อมันดูบ้างก็ได้ ใครๆก็ต้องมีครั้งแรกกันทั้งนั้นแหละวะ

 

“ก้าน”.................................“อะไรวะ”

 

“มึงมาบ้านกูก็นานพอที่จะรู้แล้วใช่มั้ยว่าเอาก๋วยเตี๋ยวใส่ถุงเค้าทำกันยังไง”

 

“เออ มึงจะถามทำไมวะ กูก็ช่วยมึงอยู่ทุกวัน”

 

“งั้นวันนี้มึงทำคนเดียวได้มั้ยวะ”

 

“ได้ แต่มึงจะไปไหนวะ”

 

“ไปเพชรบุรีตัดใหม่”

 

.“ไปทำไม”

 

“ไปหาผู้ปกครอง กูไม่สบาย ต้องไปโรงพยาบาลว่ะ”

 

“เป็นอะไรวะ แล้วทำไมต้องไปกับผู้ปกครอง”

 

“ก็กูไปคนเดียวแล้วอายนี่หว่า ไม่รู้จะบอกหมอว่ายังไง”

 

“แล้วตกลงมึงเป็นอะไร”

 

“กูเจ็บก้น ชัดมั้ย กูต้องให้ผู้ปกครองพาไปโรงพยาบาล”

 

“ไอ้เชี่ยดิน ไอ้หน้าด้าน พูดออกมาได้ ไอ้หน้าไม่อาย ไอ้ๆๆๆๆ ฮึ่ย”

ก็มึงอยากรู้เองไม่ใช่เหรอก้านว่ากูเป็นอะไร พอกูพูดตรงๆทำมาเป็นอาย มึงรู้มั้ยว่ามึงทำหน้าแบบนั้นก็น่ารักแบบถึกๆเหมือนกันนะ

 

 

สวัสดีคะ เมื่อวานมัวแต่ติดภารกิจเพื่อมวลชน แต่งได้สองหน้าอยู่ยังไงก็ได้แค่นั้น จะปั่นๆมาลงก็ไม่ได้ เห็นรีพลายแต่ละคนแล้วตกใจมาก เครียดเลยคนเขียน จะบอกว่าแสดงความคิดเห็นได้ตามสบายนะคะ จะโกรธพี่ภูโกรธพี่ดินเต็มที่เลย คนเขียนเปิดอิสระเต็มที่ไม่มีนอยด์คะ

๐ มาม่าไม่เยอะหรอกนะคะ สัญญาไว้แล้วว่าปี้ก็ปี้จิ อิอิ

๐ แต่อยากสื่อถึง ความแตกต่างของคนสองคนที่อยู่ๆมารักกันแบบ ความเมาพาไปบทจะรักกันก็รักกันง่ายๆ แต่ความรักมันยากที่จะเข้าใจนะคะ

๐ พี่ภูเค้าเป็นเกย์แบบบอร์นทูบี เพราะฉะนั้นเมื่อบอกว่ารักก็ต้องครอบครอง หึง หวง เป็นธรรมดา

๐ พี่ดิน เค้าไร้เดียงสาแล้วก็แมน เพราะฉะนั้น เค้ายังแยกแยะไม่ออกว่า เพื่อนกับแฟนมันแทนกันไม่ได้ กรู๊ววว อยากให้รู้ว่าพี่ดินเค้ากร่างแค่ไหน แต่เค้ายังเด็กเนาะ อีกอย่างพี่ดินเค้าไม่รู้หรอกว่าต๋องมันจะคิดกับพี่ดินยังไง เพราะ เจ็ดปีที่แล้วเค้าจำกัดความเอาไว้ที่คำว่าเพื่อน เจ็ดปีต่อมา เวลาที่หายไปพี่ดินเค้าหยุดเวลาไว้ที่เจ็ดปีก่อนหน้านั้น เค้าไม่รู้ว่าคนเราโตขึ้น ความรู้สึกมันเปลี่ยนกันได้เนาะ เอาน่าพี่ดินเค้าเพิ่งเดินเข้าสู่วงการเกย์ จะให้มารยาเหมือนพี่เมฆก็คงไม่ได้ แต่อยู่ไปๆ อาจจะคล้ายๆกันก็ได้นะ นักเลงเค้ากล้าได้กล้าเสียอยู่แล้ว

๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมคะ ยินดีต้อนรับคนใหม่ๆที่เพิ่งเข้ามาทุกคนนะคะ

๐ anterosz  แว อา ยู??????

๐ อย่าลืมไปรวมตัวกันเอาของไปบริจาคเพื่อผู้ประสบภัยนะคะ ไปกระทบไหล่เซ็งเป็ดด้วย อิอิ

๐ TRomance

[YELLOWSTAR]

แปะๆๆๆๆ

พี่ดินไปง้อพี่ภูแล้วใช่มั๊ย????

อย่าทะเลาะกันนานน่ะ

พี่ภูให้อภัยพี่ดินน๊าาาาาา

[iforgive]

ฮี่ ฮี่ นักเลงกำลังจะไปง้อพี่ภูล่ะซี้   
แหม ๆ ๆ เหม่อซะจนได้ก๋วยเตี๋ยวผัดปลาเค็มสูตรแอฟริกันไปเลย

[TanyaPuech]

พี่ดินรีบไปง้อจิ  55  ไม่นึกว่าพี่ดินจะโง่ได้ขนาดนี้น่ะ  55

[mumumama55]

   เริ่มรู้เริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้นแล้วดิ พี่ดิน  ไปหาผู้ปกครองให้เจอนะจ๊ะ 

 

[mixmix]

งานนี้ต้องขอบคุณก้านสินะ ที่มาชี้ทางสว่างให้พี่ดิน  
เฮ้อ อ่านๆมา ทั้งพี่ภูและพี่ดินนี่ก็มีอะไรคล้ายกันเยอะนะในความคิดเรา
แต่แสดงออกต่างกันแค่นั้นเอง ที่แน่ๆที่ชัดเจนเลยคือ..
เป็นพวกคิดเองเอ่อเอง แล้วก็เป็นพวกเอาแต่คิดไม่พูดออกมา - -"

[Akad3ar]

 :monkeysad:หวังว่า ตอนหน้าจะเข้าใจกันดีนะคะ

แอบเศร้ามาหลายวันและ

[talentcs]

โห! พี่ดินตอบตรงไปป่าว ไอ้ที่ว่า เจ็บก้น เนี้ย

อ้อม ๆ บ้างก็ได้ 

[nunam]

 ไร้เดียงสาจิงๆ พี่ดิน
พี่ภูก็ขี้หึง เฮ้อ...ปวดตับกะคู่นี้จิงๆ

[kokikung]

ยังไงพี่ดินก็เป็นของมันอยู่แล้ว

ชอบคำนี้ของพี่ดินจริงๆๆๆๆ

ไปง้อด่วนพี่ดิน

แค่ง้อนิดหน่อยภูก็หายแล้วละ

ก้านดีมากมาเตือยสติพี่ดินแบบนี้ 555++

รอถึงคิวก้านบ้างเมื่อไหร่จะมีให้ยลกัน

[blackboy]

นักเลงอย่างพี่ดินต้องไปง้อพีู่ภู อิอิ
 

[sa~waii]

พี่ดิน นายไร้เดียงสาจริงๆ

คนไม่เคยมีแฟนก็งี้แหละ ไม่เข้าใจหรอก

[minchy]

เพิ่งมาใหม่  เหมือนพี่ดินเลยค่ะ


อยากรู้ว่าพี่ดินจะง้อแบบแมนๆ ยังไง

[Yunatsu]

พี่ดินไปง้อพี่ภูเลยยยย

ด่วนนนนน

เด่วเสาไฟฟ้างอนนน

[roseen]

 

[Lukaka]

เหมือนข้อความหายไปบางส่วนรึเปล่าค่ะ ก่อนที่ พี่ดินจะบอกให้ก้าน เอาก๊วยเตี๋ยวใส่ถุงนะค่ะ

(ก็เลยดูเหมือนว่า พี่ดิน กับพี่ภูคืนดีกันแล้ว ??)

[Akamei]

ขอเกาะล้อไปเพชรบุรีตัดใหม่ด้วยคนน น น
อยากเห็นเหตุการณ์ต่อจากนั้น
ใครจะง้อใครกันละทีนี้

[cipher]

ต้องขอบคุณน้องก้านที่เตือนสติพี่ดิน
ไม่อย่างงั้นก๋วยเตี๋ยวผัดคงไหม้อีกหลายกระทะ
ไปง้อนายเสาไฟฟ้าให้ได้น๊า

[fOnfOn :D]

สงสัยจบเรื่องนี้ พี่ภูคงต้องให้รางวัลน้องก้านหน่อยแล้วนะค่ะเนี๊ย

ไม่งั้นสงสัยพี่ดินคนดี ก็ยังไม่เข้าใจอะไรง่ายๆ แบบนี้แน่ เนอะๆๆๆๆๆ

[Flower night]

ก้าน   เจ๋ง มากกก ยกนิ้วให้เลยย
พี่ดิน ก็รีบๆไปเคลียร์ซะนะ นั่นแหละ สิ่งที่พี่ภูเค้าอยากบอก
คำว่าคนอื่น .. นะ มันเจ็บแค่ไหน
ครั้งนี้ ดินผิดจริง แต่อาจจะผิดกันทั้งสองฝ่ายก็เป็นได้
รอๆให้เขาคืนดีกันไวๆ ดูสิ ..พี่ดิน นึกได้ ตามไปง้อแล้ว
ตื่นเต้น จริงๆ

[yeyong]

เอิ๊กๆๆๆๆ
เริ่มเห็นวี่แววท้องฟ้าสดใสแล้ว
อยากเห็นจังพี่ดินจะง้อผู้ปกครองยังไง
ต้องตรวจสภาพดินกันอีกมั้ย

[hikkimeako]

ในที่สุดพี่ดินก็เข้าใจในโลกสีชมพูอมม่วงมากขึ้นมาอีกนิด
งานนี้ก็ต้องขอบคุณน้องก้านเค้าล่ะเนาะ...
พี่ดินจะไปง้อผู้ปกครองล่ะสิท่า ง้อกันดีๆ นะจ๊ะ ระวังจะเจ็บก้นมากกว่าเดิม คึคึ
แต่อย่างว่าล่ะ "นักเลงเค้ากล้าได้กล้าเสียอยู่แล้ว" (แล้วก็เห็นเสียมาเยอะแล้วด้วย... )

[pattybluet]

อ่านตอนที่แล้ว ทำเอาเครียดเลยค่ะ
แต่มาตอนนี้ ต้องยกความดีให้น้องก้านเค้าจริงๆ
ด้วยเหตุนี้พี่ดินเลยจะไปหาผู้ปกครองแล้ว หุหุ
ดีกันไวๆนะ  

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[BeeRY]

ระวังนะพี่ดิน จะโดนพี่ภูเอาคืนยิ่งกว่าคืนนั้นอีก
งอนกันได้ไม่นาน เดี๋ยวก็คืนดีกันแล้ว ดีใจๆๆๆ
พี่ดินก็โอ๋ๆ พี่ภูเค้าหน่อยนะ คนแก่ขี้น้อยใจ ขี้หึง ขี้หวง ขี้สารพัด ต้องเข้าใจ
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา

[Me_kame_nishi]

ป่านนี้ถึงเพชรบุรีตัดใหม่หรือยังหนออออ
กล้องติดตามตัวจะฉายภาพออกมาแบบไหนอ่ะ อยากรู้แล้ววววววววววว
 

[Little Devil]

งานนี้ต้องขอบคุณน้องก้าน

[nunamicky]

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ
พี่ดินเนี่ยถ้าไม่ได้ก้านมาคอยสะกิดใจ
แล้วจะได้ปรับความเข้าใจกับพี่ภูเค้ามั๊ยเนี่ย
ซื่อ ใส ไร้มลพิษจริงๆ จ๊ะ