หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[talentcs]

โอย!! พี่ดินยั่ว ตรง ๆ แบบนี้ เสาไฟฟ้าก็งง ดิ

แบบว่า เสาไฟฟ้าไม่เคยเจอแบบนี้ แน่ ๆ

สู้ ๆ นาคร้าบ จาเป็นกำลังใจให้

[กลั่นกรอง]

 

[kinjikung]

ฮ่า พี่ดินเด๋วนี้ เก่งกล้า สามารถด้วย ยั่วไอ้เสาไฟฟ้ามันด้วย
กร๊ากกก

[u-only-one]

พี่ดิน!!!! แน่นอนมากพี่         

[ღiสุดขอบiღ]

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

อิหนูดินของอิเจ๊!! เชิญชวนได้น่ารัก....มว๊าก~~~

สโลแกนใหม่ แปลก ประทับใจ ไม่เหมือนใคร กร๊ากกกกกกกกกกกกก 

[mini]

บทจะน่ารัก  นักเลงใหญ่  เค้าก็สุด ๆ อ่ะ  


รอตอนใหม่คร๊าบบบบ

[Pepor]

   พี่ดินเดี๋ยวนี้พัฒนาแล้ว ทำนายเสาไฟฟ้าอึ้งไปชั่วขณะ  ระวังนะพี่ภู ถ้าพี่ดินยังพัฒนาอย่างนี้ไปเรื่อยๆ สักวันอาจจับพี่ภูกดก็ได้ 555
 

[filmybutter]

พี่ดินหนอทำไปได้ 

[kungyung]

อ๊ากกกกกกกกกกกกซ์!!!พี่ดิน 
เดี๋ยวนี้แต่ละคำของพี่ดิน ชวนให้เสียเลือดไม่ใช่ย่อยเลยอ่ะ

[noina]

 

[Pamphlet]

มาแสดงความยินดีกับนักเขียนดาวรุ่งคนใหม่  
วันนี้จะมาต่อพี่ดิน+พี่ภูไหมเอ่ย?
ยังไงก็จะรออ่านนะคะ

[RAKDEK_KA]

 


รอ
รอ
รอ



 

[kunkai]

ว๊าว
นักเลงให้ท่า

[ooopimmyooo]

กร๊ากกกกกกกก
พี่ดิน  555

[manami1155]

จับจองที่ทางปูเสื่อรอละค่า
 

[shinobi]

เข้ามารอด้วยใจรักพี่ดีน

[ณ ที่เดิม™]

รอตอนต่อไปโลดขอรับ

[LaphaeL]

เริ่ดอ่ะ ตอนนี้ 
แหม เจอนักเลงยั่ว ไปไม่เป็นเลยทีเดียว 

[samsoon@doll]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยอยากอ่านต่อแล้วเจ้าค่ะ

[nk23992]

พี่ดินนี้ตรงไปไหนครับพี่น้อง

น่ารักดี...ค้างคับ

[Seiki]

ตอนที่ 35

คำพูดไร้เดียงสากำลังจะฆ่าผมให้ตายทั้งเป็น
 
มารยา กี่ร้อยเล่มเกวียนของทั้งผู้หญิงและผู้ชายผมไม่เคยกลัว ไม่เคยแพ้ทาง ไม่เคยกลัวใคร แต่ผมขอยอมแพ้นักเลงใหญ่เค้าจริงๆ คำพูดที่ออกจากปากดินแต่ละคำตรงดิ่งเป็นไม้บรรทัดแต่กระชากเลือดกำเดาผมได้ ทุกครั้ง
 
รวมถึงครั้งนี้
 
ดิน ไม่ชอบคนใจร้อนคนวู่วาม ครั้งที่แล้วที่ต่อยกับต๋องเป็นบทเรียนที่ดี ถ้าจะหึงหรือน้อยใจนักเลงใหญ่ต้องเก็บเอาไว้เงียบๆ ถ้ากระโตกกระตากออกไปนักเลงใหญ่เค้าขอเลิกอีกผมตายแน่ๆ คนที่ปรุงแต่งตัวเองจนสมบูรณ์มากเกินไปไม่เป็นที่น่าสนใจของผมตั้งแต่ตอนไหน ก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้คนที่เข้ามายึดพื้นที่ทั้งหัวใจผมกลายเป็นเด็กผู้ชายแมนๆที่ไม่รู้ เลยว่าผู้ชายกับผู้ชายได้เสียเป็นผัวเมียกันไม่ต่างจากผู้ชายกับผู้หญิงกัน แล้ว
 
ถ้าไอ้เปี๊ยกเป็นนม คงเป็นนมรสธรรมชาติที่ไม่ต้องปรุงแต่งกลิ่นและรสใดๆก็อร่อยและได้ประโยชน์ที่สุดในบรรดานมทั้งหลาย แต่นมยี่ห้อนักเลงใหญ่ไม่ได้ทำให้ร่างกายเจริญเติบโต แต่ทำให้ใจพองโตได้ตลอดเวลา.....จริงๆนะ
 
ผมยอมรับก็ได้ว่าเป็นผู้ชายงี่เง่า ยอมให้ใครก็ได้มาชี้หน้าด่าเพราะยอมรับจริงๆว่าเวลาเพื่อนคนนั้นของดินโทรมาหา ผมหน้ามืดตาลาย ระดับความหึงพุ่งขึ้นสูงทะลุฝ้าเพดาน ดินไม่ต้องพูดหวานๆกับมันหรอก แค่พูดเหมือนให้ความสำคัญเท่าๆกันกับเพื่อนทุกคนผมก็ไม่พอใจแล้ว ไม่รู้สิ ผมกลัวจะมีใครมาหลงเสน่ห์ดิบๆของดินเข้าให้ ผมไม่อยากต่อสู้กับใคร อยากได้ดินมาเก็บไว้เงียบๆเนียนๆ ให้เค้าเป็นของผมคนเดียวก็พอ หน้าที่การงานและกิจการของผมคงไม่มีเวลาพอที่จะมาเฝ้าดินทุกฝีก้าว ผมรู้ว่าดินไว้ใจได้ แต่ผมไม่ไว้ใจไอ้หน้าไหนที่มันเข้าหาดินต่างหากล่ะ ถ้าคนเรามองกันที่หน้าตาเป็นอย่างแรก  ไอ้เปี๊ยกผมผ่านฉลุย ถ้ามองความจริงใจดินก็เป็นสเปคผู้ชายทั้งโลกแน่ๆ
 
นักเลงใหญ่เค้าขาดอยู่อย่างเดียวจริงๆ แต่เป็นอย่างเดียวที่ทำให้ผมรู้ว่าผมรักและหวงแหนเค้ามากแค่ไหน ก็นักเลงใหญ่เค้าไร้ซึ่งจริตและมารยา
 
ผมไม่รู้เลยว่าเค้าจะสนใจอาการที่ผมเป็นหลังจากที่เห็นเค้ารับโทรศัพท์ ผมเลือกที่จะงี่เง่าของผมอยู่เงียบๆ วันรุ่งขึ้นเป็นวันสำคัญของเค้า ผมไม่อยากให้ดินไม่สบายใจ ไม่อยากให้อะไรไปมีอิทธิพลกับความคิดเค้านอกจากตำราที่ต้องใช้ทำข้อสอบ แต่ผมเดาความคิดนักเลงผิดไป คำถามที่แสดงความอาทรต่อความรู้สึกทำให้ผมตื้นตันสุดหัวใจ ไหนใครว่านักเลงก้าวร้าวและเถื่อนถึกว่ะ แล้วนักเลงที่ถามคำถามน่ารักๆตรงหน้านี้เรียกว่าอะไร
 
“แต่ถ้าเป็นแบบนี้กูก็ไม่สบายใจเหมือนกัน”
 
เหมือนจะเป็นคำตัดพ้อต่อว่าแต่แววตาเค้าสั่นระริกเมื่อได้รับคำตอบว่าผมไม่สบายใจเรื่องเค้าอยู่จริงๆ  ผมไม่สบายใจแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องการให้เค้ารู้สึกแบบเดียวกัน ผมรู้ว่าความรู้สึกนั้นมันบั่นทอนและทรมานมากแค่ไหน
 
หน้าตาผมอาจจะตกตะลึงและแปลกใจแต่ข้างในอกผมนี่สิมันสูบฉีดเต้นรัวอย่างกับมีมหกรรมอะไรสักอย่างมาจัดตรงกลางใจ ยิ่งตอนที่นักเลงใหญ่เดินเข้ามาเหมือนต้องการจะหาเรื่อง แต่ใครจะไปคิดล่ะว่า เค้าเดินเข้ามาเพื่อที่จะทิ้งตัวลงนั่งบนตักผม
 
มัน ตกใจจริงๆนะ ไม่ได้ฉวยโอกาสแต่เค้าทิ้งน้ำหนักลงมาแบบไม่ผ่อนแรงใดๆ ผมเลยต้องกอดรัดเค้าไว้ กลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นเคยลอยกระทบจมูก สามวันแล้วที่ไม่ได้แตะต้องร่างกายนี้เลย สามวันแล้วที่ไม่ได้แม้แต่จะอยู่ใกล้ๆ แล้วตอนนี้ ตอนที่อยู่ใกล้กันขนาดนี้ ผมอดกลั้นได้แค่นี้ก็ถือว่ามหัศจรรย์มากแล้ว กลิ่นหอมมันยั่วจมูกก็ทำเอาผมแทบจะทนไม่ไหว แต่ไอ้ร่างที่เกร็งตัวจนรู้สึกได้ว่าประหม่ามันทำให้ผมอยากพลิกให้อยู่ใน ตำแหน่งสลับกันจริงๆ ผิวดินเรียบลื่น มีไรขนอ่อนๆนุ่มลื่นเหมือนกำมหยี่ตามแผ่นหลัง ลูบแล้วเพลินมือแล้วมันก็หอมมากทุกครั้งที่ผมฝังจมูกลงไปนั่นแหละ
 
ผมอาศัยความห่วงใยหาเศษหาเลยกับนักเลงใหญ่ไปเรื่อยๆไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเค้าจะพัฒนาเร็วจนรู้เท่าทันผมขนาดนี้ ผมหายขุ่นใจตั้งแต่เค้าบอกว่าให้เชื่อใจเขาแล้ว แต่ที่ผมยังนั่งหน้ามึนทำเป็นเฉยๆเพราะอยากอยู่แบบนี้ไปนานๆต่างหาก เอาวะ ถึงความต้องการมันจะเพิ่มความร้อนขึ้นมาขนาดไหน แต่ผมเลือกที่จะอดทนไว้ อดเปรี้ยวไว้กินหวาน ดินสอบเสร็จแล้วค่อยคิดบัญชีทบทั้งต้นทั้งดอกก็ได้ไม่เป็นไรหรอก
 
“อยากเหรอ”
เพิ่ง จะตกใจที่โดนนักเลงใหญ่จับได้อยู่ดีๆก็ต้องแทบช็อคเมื่อเจอคำถามที่ไม่คิด ว่าจะออกมาจากปากนักเลงใหญ่ตรงดิ่งยิ่งกว่าไม้โปรเจคเตอร์อย่างนี้
 
“ว่าไง พี่ดินถามว่าอยากเหรอ ทำไมไม่ตอบ”
ที่ผมช็อคไปไม่เป็นที่พอใจของดิน คำถามเดิมถูกส่งมากระแทกสติอีกครั้งผมไม่เคยกลัวตายเพราะโรคภัยไข้เจ็บโรคไหน เท่ากับโรคภูมิแพ้นักเลงใหญ่จริงๆนะ
 
ถามมาได้ว่าอยากมั้ย
 
ผมถามหน่อยเถอะครับ ของที่คุณได้กินแล้วติดใจ รู้สึกว่ามันขาดไม่ได้เลยสักวันเหมือนกินข้าว คุณไม่ได้กินสักสามวันคุณรู้สึกยังไงครับ
 
ผมตอบได้คำเดียวว่าโครตจะงุ่นง่าน  นักเลง ใหญ่เค้าใส่กางเกงบอลขาสั้นนอนอ่านหนังสือเห็นไปถึงไหนต่อไหน เพราะเค้าคิดว่าเค้าเป็นผู้ชายเค้าเลยไม่ระวังตัว ขาขาวๆลอยมากระแทกเบ้าตายังไม่เท่ากับจะต้องลุ้นว่าผมจะได้เห็นชั้นในนักเลง โผล่ออกมามั้ย มึงจะโรคจิตก็เพราะนั่งลุ้นหว่างขาเมียตัวเองนี่แหละภูแม่ง เห็นลูกเค้ามาทั้งตัวแล้วยังไม่พอใจ ยังแอบมองแอบจ้องทุกครั้งที่เค้าเผลอไผลอีก มึงเริ่มโรคจิตแล้วจริงๆนะ
 
ถ้าดินถามเป็นครั้งที่สองนั่นหมายความว่าเค้าต้องการคำตอบ ไม่มีวันที่ดินจะปล่อยให้มันผ่านไป ส่วนผมจะทำอะไรได้ก็ต้องตอบไปตามที่ใจต้องการแหละว่า “ครับ”
 
“งั้นไปนอนเลยมั้ยล่ะ”
อะไรนะยาหยีเบบี๋ของพี่ภู ที่รักบอกว่าไปนอนกันมั้ยล่ะนี่เป็นประโยคที่สามีภรรยาเค้าห่วงหาอาทรกันธรรมดาหรือว่ามันมีค่าสมการตัวแปร X แอบแฝงอยู่ข้างในจ๊ะ
 
“อะไรนะ”
 “ถามว่าไปนอนเลยมั้ย”
โอเคยาหยีผมถามว่าอย่างนั้นจริงๆไม่ใช่มโนภาพที่ผมวาดเอาไว้ตามที่ใจมันเรียกร้องต้องการ
 
“คะ ครับ แล้วไม่อ่านหนังสือแล้วเหรอ”
ไอ้เชี่ยภูเอ้ยยยยยย.....ไอ้พญาควาย ตอบออกไปเองแล้วก็เสือกอยากดีดปากตัวเองเพราะถามโง่ๆออกไปนี่แหละ ที่มึงลูบไล้เค้าซะขนาดนั้นเผื่อว่าเค้าจะเคลิ้มแล้วยอมให้มึงกดตรงนั้นไม่ใช่เหรอวะ แต่นี่เค้าชวนมึงไปที่เตียงเองเลยนะเว้ย ตัดทางตัวเองแบบนั้นมึงโง่หรือมึงบ้าวะภู
 
“ถ้างั้นก็ยกไปวันหลังก็แล้วกันถ้ายังไม่อยาก กูอ่านหนังสือต่อก็ได้”
เห็นมั้ยล่ะไอ้งั่ง เล่นกับใครไม่เล่น เสือกเล่นกับนักเลงใหญ่ มึงพลาดเองแบบนี้ มึงยึดห้องน้ำเป็นเรือนตายชักกระบี่เดี่ยวดายเลยนะไอ้โง่
 
สติที่ลาพักร้อนไปนานถูกเรียกกลับมาใช้แบบปัจจุบันทันด่วน โอกาสดีขนาดนี้ถ้าปล่อยให้หลุดลอยไปนี่แค่คำว่าควายก็น้อยเกินไป ใช้คำนี้ไม่ได้แล้ว
 
“ยะ อยากสิ”
โอย...กว่าจะพูดออกมาได้ ไม่รู้อมอะไรอยู่ตั้งนาน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้รับการเชิญชวนจากนักเลงใหญ่ ผมเลยช็อคตั้งตัวไม่ทันแบบนี้
 
แต่
 
“ก็แค่เนี๊ย ไปสิ ไม่เอาตรงนี้นะ ไม่อยากปวดหลังพรุ่งนี้ต้องนั่งทำข้อสอบนาน”
แค่นี้ แค่คำพูดผ่านปากแดงๆภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยแค่นี้ แต่ทำไมเหมือนรู้สึกโดนกระชากวิญญาณไปเลยวะ
 
“ครับ”
ตอบเสียงสั่นเชียวนะไอ้เสือถอดเขี้ยว ไม่มั่นใจในเสน่ห์และลีลาของตัวเองตอนมาเจอดินนี่แหละ
 
“เดี๋ยวก่อน”
“ครับว่าไง” สะดุ้งตกใจเลยครับ กลัวดินไหวตัวทันแล้วเปลี่ยนใจ
“คืนนี้ขอจัดการเองได้มั้ย”
เรียกได้ว่าขึ้นสวรรค์ตั้งแต่ยังไม่ทันตายเลยนะไอ้ภู
 
ระยะทางจากห้องทำงานที่เชื่อมติดกับห้องนอน ประโยคสุดท้ายของดินวนเวียนอยู่ในหัวผมซ้ำๆ เหมือนตาน้ำที่หมุนวน เค้าพูดแบบนี้เค้าหมายความว่ายังไง จัดการเองนี่หมายความว่าคืนนี้มึงจะโดนเมียขึ้นขี่เหรอภู เมียมึงไปเทิร์นโปรมาจากไหน ทำไมถึงทำให้มึงเสียวสันหลังได้ขนาดนี้วะ
 
นักเลงใหญ่เค้ายืนรอผมอยู่ปลายเตียงนอน สีหน้าบอกว่าไม่พอใจที่ผมเดินตามเข้ามาช้า แต่ว่าผมกำลังประหม่าและหวาดกลัวสุดๆเลยครับ รักเมียก็รักสุดใจแต่เมียผมคิดจะทำอะไรอยู่วะครับ โอยยย เหงื่อไหลโดยไม่ต้องอาบน้ำเลยกู
 
ไฟถูกปิดทันทีที่ผมนั่งปลายเตียง ใจเต้นรัวเร็วจนแทบจะหลุดออกมาทางปากเสียให้ได้ ในความมืดช่วงที่สายตาผมกำลังปรับหาโฟกัสนั้นรู้ว่าไอ้เปี๊ยกเริ่มถอดเสื้อผ้าตัวเองออกแล้ว ผมเองก็รู้งานเพื่อไม่ให้เสียเวลาแล้วก็ไม่อยากให้นักเลงใหญ่เค้านอนดึกมากเกินไปเพราะพรุ่งนี้เช้าเป็นวันสำคัญของเค้า
 
ทุกอย่างเชื่องช้ามากในความรู้สึก มันอาจจะปกติแต่เป็นผมเองที่ใจร้อน ไอ้เปี๊ยกตัวสั่นตอนเดินเข้ามาใกล้ ผมรู้ว่าเขาประหม่าแล้วอาการสะดุ้งไม่คุ้นชินนั้นทำให้ผมรู้ว่า เค้าใจกล้าแต่ว่ายังกลัวๆที่จะลงมือทำ พอสายตาปรับโฟกัสได้แล้ว ร่างตรงหน้าขาวสะท้อนเข้ามาชัดเจนในหน่วยตา เพียงแค่เค้าเข้ามาใกล้ผมก็แทบที่จะห้ามใจกระชากเค้าเข้ามาบดเบียดแนบชิดเป็นหนึ่งเดียวกันแทบไม่ไหว
 
ผมกัดริมฝีปากแทบขาดเพื่ออดทนข่มใจรอดูว่านักเลงใหญ่เค้าจะทำยังไงต่อไปกับผม ทั้งๆที่คิดว่าเราจะได้สัมผัสกันด้วยปากเป็นด่านแรกแล้วแท้ๆ แต่ผมก็ต้องช็อคไปกว่านั้น เมื่อเห็นนักเลงใหญ่คุกเข่าลงตรงหน้า ใบหน้าที่รู้ว่าทั้งประหม่าแล้วก้ทั้งอายแหงนเงยขึ้นมาสบตากับผมอย่างขอความคิดเห็น
 
ปฏิเสธก็บ้าแล้ว มหาฤกษ์ขนาดนี้
 
ผมก็ต้องพยักหน้ารัวๆให้สิถึงจะถูก ดินกำลังใช้ปากทำให้ ทุกอย่างดูงกๆเงิ่นๆแต่ทุกสัมผัสที่แตะแต้มลงไปเต็มไปด้วยความหนักแน่น ความเสียวแล่นพล่านไปทั่วทั้งไขสันหลังกระจายไปยังทุกส่วนของร่างกาย ไม่ได้เร่าร้อนรุนแรงอะไรเลย ทุกอย่างเป็นไปด้วยความนุ่มนวลและเชื่องช้า แต่ว่าไม่นานผมต้องถึงที่หมายแน่ๆ
 
ท่าทางแบบนี้ของดินมีผมเป็นเจ้าของเพียงคนเดียวที่ได้เห็นมัน ท่าทางจริงจังที่ดูดกลืนแท่งนั้นเข้าออกเป็นจังหวะ อาจจะสะดุดบ้างคงเป็นเพราะนักเลงใหญ่เค้ากลัวฟันจะมาครูดก็เป็นได้ เสียงครวญครางของผมดั่งสนั่นไปทั่วทั้งห้อง มันเกิดขึ้นเองตามอารมณ์พาไป ไม่ใช่เพราะอยากจะเอาใจใครแถวนี้หรอก ถึงลีลาของดินจะไม่เจนจัดและพริ้วเหมือนใครๆที่ผ่านมา แต่จะเอาไปเปรียบเทียบกันได้ยังไง ทุกอย่างที่ดินทำลงไปนี้มันเหนือความคาดหมายมากแล้ว
 
ช่วงสุดท้ายของทางเดินแห่งความสุขนั้น นักเลงใหญ่เค้าเร่งจังหวะสลับดูดกลืน ปลายเท้าผมปะป่ายพื้นไม่อยู่กับที่ ทุกอย่างดูล่องลอย ผมพยายามจะดีดตัวเองออกจากพันธนาการ เพราะหยาดหยดแห่งความใคร่มันกำลังเดินทางมาถึงส่วนปลายแล้ว แต่พอผมดีดตัวหนี นักเลงใหญ่เค้าก็ใช้ปากดูดกลับไป ยิ่งผมเพิ่มแรงขึ้นเท่าไหร่ แรงดูดกลับไปก็เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น แล้วผมจะเหลืออะไร นอกจากปล่อยน้ำรักของตัวเองลงไปเต็มช่องคอของนักเลงใหญ่
 
แทบ จะกระชากเค้าขึ้นมาบดปากด้วยความรักสุดหัวใจ เมื่อเค้าผละออกมาจากภารกิจตรงหว่างขาแล้วสบตากับผมเพื่อขอคอมเม็นท์ แต่เค้าจะรู้มั้ยว่า สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าทำให้กลืนน้ำลายยากลำบากแค่ไหน นักเลงใหญ่เค้าช้อนตาขึ้นมามองผมแต่หลังมือยกขึ้นมาปาดน้ำเหนียวใสที่เลอะ ขอบปากออกไป ดวงตาใสแจ๋วที่รอลุ้นว่าผมจะพูดว่าอะไร ท่าทางตื่นเต้นที่เค้าทำอะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก ทุกอย่างที่เป็นดินทำให้ผมหวงแหนหมดเลย ก็ดินเป็นซะอย่างนี้ จะไม่ให้ผมขี้หึงได้ยังไง
 
“ขอบคุณมากครับ พี่มีความสุขมาก สำหรับพี่แค่นี้พอแล้วแต่ดินให้พี่ช่วยนะ”
ผมไม่ได้พูดเพราะเป็นพระเอกหรืออยากโชว์ความเป็นสุภาพบุรุษอะไรนะ สำหรับผมวันนี้ ดินทำให้ขนาดนี้มันพอแล้วจริงๆ
 
“วันนี้เอาไปเท่านี้ก่อนนะ สอบเสร็จเมื่อไหร่ค่อยว่ากันได้มั้ย ไม่อยากไปนั่งเจ็บในห้องสอบ เดี๋ยวคิดเลขไม่ออกอาจซวยได้อะ”
 
“ครับ ที่ดินทำให้มันสุดๆแล้วสำหรับพี่”
 
อย่า ทำให้ผมรักมากไปกว่านี้เลยนะนักเลงใหญ่ แค่นี้เสาไฟฟ้าก็มุดหัวอยู่ในโพรงดินจนไม่อยากเห็นเดือนเห็นตะวันแล้วมั้ย ผมดึงดินขึ้นมานั่งบนตักแล้วพรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้า ลำคอ กกหู ก่อนจะมาแลกจูบดูดดื่มยาวนาน เค้าตอบสนองทุกอย่างได้น่ารักตามแบบฉบับของเค้า ไม่อ่อนหวาน ไม่เร้าร้อน แต่ทุกจังหวะที่ตอบโต้มาทำเอาผมแทบบ้าคลั่ง คืนนั้นผมตอบแทนนักเลงใหญ่ในรูปแบบเดียวกัน ต่อให้อยากจะมุดหัวปักลงดินสักแค่ไหน แต่ก็ต้องหักห้ามใจเพราะพรุ่งนี้นักเลงใหญ่เค้าต้องไปออกรบ ให้เสร็จสิ้นสงครามก่อนแล้วกัน ถึงตอนนั้นผมค่อยขอทำโอทีเอาก็ได้

เสียง นกร้องในตอนเช้าปลุกให้ลุกขึ้นตอนรับวันใหม่ ควานมือเพื่อจะหาร่างของคนที่กอดเอาไว้ทั้งคืนก็กลายเป็นความว่างเปล่าและ ผ้าปูที่นอนเย็นชืดบอกว่านักเลงใหญ่ตื่นก่อนผมนานแล้ว อดตื่นเต้นไปด้วยไม่ได้ วันนี้แล้วสินะที่ดินจะสอบเข้ามหาลัย โตขึ้นมาอีกขึ้นหนึ่งแล้ว ถึงแม้บางครั้งผมเองรู้สึกว่าเค้าโตเกินวัย ทั้งความคิดและมุมมองชีวิต แต่ในบางครั้งเค้าก็ไร้เดียงสาเสียจนผมอดหวงไม่ได้
 
ไอ้เปี๊ยกจะไปสอบเองแต่ผมไม่ยอม วันนี้ดินแต่งชุดนักศึกษาเต็มยศ ผมเผ้าถูกตัดสั้นรับกับรูปหน้า ท่าทางทะมัดทะแมงขัดกับบุคลิคบอบบางนั่นทำให้อดยิ้มไม่ได้ ผมโชคดีระดับไหนวะเนี่ยถึงได้เค้ามาครอบครองแบบนี้
 
แสนดีหันมาเห็นผมก่อนใครๆเลยชี้ชวนให้คุณครูหันมาต้อนรับผมด้วยกัน ไม่ใช่แค่ดินที่ตื่นเต้น แต่แสนดีเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน ถึงแม้น้องจะไม่รู้ว่าพวกเราตื่นเต้นเรื่องอะไร แต่ดูแววตาเค้ามีความสุขผมก็ดีใจแล้ว น้องน้อยร่วมสายเลือดเพียงคนเดียวของผม
 
“ตื่นเต้นมั้ย”
 
“ตื่นเต้นสิถามได้ ขาสั่นเลยเนี่ย”
กาแฟคำแรกที่เข้าปากแทบพุ่งพรวด นักเลงใหญ่จะรู้มั้ยว่าไอ้ขาสั่นอาจไม่ใช่ผลข้างเคียงของความตื่นเต้นก็ได้นะ ผมลอบมองคนทำงานบ้านก็ไม่พบความผิดปกติอะไร ก็ดีแล้ว ขอถอนหายใจครั้งแรกของวันเป็นการเบิกฤกษ์เลยแล้วกัน
 
“แล้วนี่เตรียมพร้อมแล้วนะ ขาดเหลืออะไรหรือเปล่า”
 
“พร้อมแล้ว ไม่ขาดอะไรหรอก”
 
“อืมงั้นก็รีบกินข้าว เดี๋ยวเราต้องรีบออก วันนี้หน้ามหาลัยรถติดแน่ๆ”
 
“อืมๆ เออ วันนี้เพื่อนลุงแปลกเนอะ ปกติเค้าชอบมากินข้าวเช้าแล้ววันนี้หายไปไหน”
อย่าว่าแต่ยาหยีผมจะแปลกใจเลยครับ ผมเองก็แปลกใจ ปกติมันไม่ค่อยพลาดอะไรแบบนี้ได้เลยนะ
 
“ให้โทรตามให้มั้ยล่ะ บอกว่านักเลงใหญ่เป็นห่วงหรือต้องการตัวดีล่ะ”
 
“ลุง หึงให้มันน้อยๆหน่อย พอเห็นว่าง้อนี่เอาใหญ่เลยนะ งอนแบบมีวันหยุดซะบ้าง งอนบ่อยๆระวังจะเจอง้อแบบจัดหนักนะ”
คนที่ขู่ผมอยู่ตรงนี้ ใช่คนที่ทำเอาผมก้นลอยไม่ติดที่เมื่อคืนหรือเปล่าครับ ทำไมพอขึ้นเช้าวันใหม่ถึงได้กลายเป็นคนละคนแบบนี้ล่ะ
 
“ก็เห็นถามหาคนอื่นแต่เช้าเลยนี่นา”
ถึงจะเชื่อใจแต่ไม่ได้หมายความว่าน้อยใจไม่เป็นนะ
 
“ไม่ต้องโทรตามหรอก ให้เค้ามีเวลาส่วนตัวของเค้าบ้างก็ได้ เราไปกันได้ยัง”
 
“ถ้าพร้อมแล้วก็ไปได้เลยครับ”
ขนมปังชิ้นสุดท้ายกระเดือกลงคอพอดี ร่ำลาแสนดีเสร็จเราก็มุ่งตรงไปที่รถเลย วันนี้ผมแต่งตัวธรรมดามาก กลัวนักเลงใหญ่เค้าอาย อีกอย่างผมไม่อยากให้ใครๆเดาว่าผมเป็นผู้ปกครองของนายเพียงดิน ช่วยพิจารณาใหม่ว่าวันนี้ไม่ใช่ผู้ปกครองแต่เป็นผัวน้องเค้ามาคุมเว้ย

มหาลัยคึกคักตามปกติ ยิ่งมีการสอบตรงของนักศึกษาแบบนี้มองไปทางไหนก็มีแต่เด็กผู้ชายหัวเกรียนเดินไปเดินมาเต็มไปหมด แปดโมงเช้ายังไม่ถึงเวลาเข้าสอบผมมองหาม้านั่งให้นักเลงเค้าได้ทบทวนสูตรก่อนสอบนิดหน่อย มหาลัยนี้ดีอยู่อย่างตรงที่ความร่มรื่น มีทั้งบ่อน้ำมีทั้งต้นไม้ใหญ่ ผมเลือกโต๊ะที่อยู่หลังต้นจามจุรีต้นใหญ่ ดูลับตาคนเข้ามานิดนึงกำลังดี เหมาะแก่การเรียกหาสมาธิเพื่อทบทวนตำราเรียน
 
กำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งสั่นแต่มันก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ตัวการก็ไม่ใช่ใคร
 
“มึงอยู่ไหนวะภู”
 
“อยู่มหาลัยที่ดินมาสอบ มีไรวะ”
 
“กูรู้แล้วว่ามึงอยู่มหาลัยที่น้องดินมาสอบ แต่กูอยากรู้ว่ามึงอยู่ตรงไหนของมหาลัย”
 
“อยู่หลังคณะ”
เอ่อ แล้วทำไมผมต้องบอกมันด้วยวะว่าอยู่ตรงไหนในเมื่อไม่เกี่ยวอะไรกับมัน
 
“เออ ก็แค่นั้นแหละ แม่งลีลา เดี๋ยวเจอกัน”
เดี๋ยวเจอกันนี่หมายความว่าไงวะ
 
“เฮ้ย”
อ้าวแม่งวางไปแล้ว วางเร็วพอๆกับด่าเพื่อนจริงๆเลยนะไอ้เชี่ยนี่
 
ผมจัดการปิดเครื่องเสร็จสรรพ หันไปเห็นนักเลงใหญ่เค้ากำลังท่องสูตรที่ยาวเป็นหน้ากระดาษแล้วเหนื่อยแทน สูตรอะไรนักหนาวะ จำกันเข้าไปได้ยังไง แค่สูตรก็น่าปวดหัวพออยู่แล้ว นี่ต้องมานั่งจำอีกว่าแต่ละตัวคืออะไร...เฮ้อออ!!

ผม กวาดสายตามองบรรยากาศโดยรอบ คงต้องทำความคุ้นเคยเข้าไว้ ในอนาคตอันใกล้นี้ผมคงได้มาที่นี่บ่อยๆไอ้เปี๊ยกต้องสอบเข้าที่นี่ได้แน่ๆ ผมมองจากความตั้งใจของคนที่นั่งท่องสูตรแบบเอาเป็นเอาตายแล้วไม่น่าพลาด ก็นักเลงใหญ่เค้าไม่รู้ตัวเลยนี่หว่า ว่าผมเอาอีกมือหนึ่งของเค้าที่ว่างอยู่มาพลิกเล่นสลับคลึงนิ้วไปมา นิ้วเรียวยาวแทบจะดูไม่รู้เลยว่ามือเล็กๆมือนี้ทำงานหนักหนามาขนาดไหนแล้ว ถ้าไม่คิดว่ามีคนเดินผ่านไปมาอยู่บ้างก็อยากจะยกขึ้นมาหอมให้ชื่นใจสักทีสอง ทีเหมือนกันนะ หรือจะหาโอกาสเหมาะๆตอนลับตาคนดีหว่า
 
แต่ว่าไม่ทันแล้ว เวลาส่วนตัวของผมหมดไปตั้งแต่วินาทีนี้ เมื่อผมมองเห็นว่าข้างหน้ามีผู้ชายสองคนเดินตรงมาที่ผม คนหนึ่งผมไม่แปลกใจที่ได้เห็นหน้าเพราะว่าเค้าก็มีสอบเหมือนยาหยีผมนี่แหละ แต่ว่าอีกคนนี่มาทำไม
 
ที่สำคัญท่าทางเหมือนมาด้วยกันซะด้วยสิ
 
“สวัสดีครับน้องดิน เป็นไงบ้าง”
 
“ไอ้ห่าแก๊ก เพื่อนมึงนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่เหรอ มึงไปยุ่งอะไรกับคนของกูวะ”
เกือบพลาดเอ่ยคำต้องห้ามออกมาแล้ว ดีนะที่น้องก้านเค้าหลิ่วตาไปทางยาหยีของผมเพื่อเตือนให้ผมไหวตัวทัน ไม่งั้นต้องถวายเลือดเซ่นไหว้นักเลงใหญ่แน่ๆ
 
“อ้าวก้าน มากับพี่แก๊กได้ไงวะ”
ตรงกระแทกใจพี่เลยจ๊ะคนดี ที่รักถามตรงจุดที่พี่อยากรู้เลยนะเนี่ย เนื้อคู่กันชัดๆ
 
“มันไปดักรับ”
 
“5555555 ดักรับเลยเหรอวะแก๊ก ดูน้องเค้าเต็มใจมากเลยนะ ฮะ ฮะ”
 
“อะไรกัน มันเป็นทางผ่านพอดีหรอกโว้ย เลยรับมาด้วยกัน”
บ้านมันต้องผ่านบ้านน้องก้านผมไม่ว่า แต่ที่ทำงานกับมหาลัยที่น้องก้านมาสอบนี่คนละฟากฟ้าเลยนะ
 
“แล้วยังไงวะ แต่เท่าที่รู้ที่ทำงานไม่ได้ผ่านแถวนี้นี่”
 
“ก็กูเห็นว่ารถเมล์คนแน่น รอนาน เลยมาส่งให้ทำไมวะ”
แหมเป็นครั้งแรกเลยนะที่ไอ้แก๊กตอบได้กุกกักขนาดนี้
 
“อย่าถามเลยครับพี่ภู แปะเค้าก็แถไปจนได้แหละ ขนาดเลือดไหลนองยังไม่รู้ตัว พูดมาได้ว่ารถแน่น บ้านผมมีคนรถอะครับผมไม่ต้องรถเมล์สักหน่อย”
เป็นไงล่ะแก๊ก แตกละเอียดเลยนะ อะ อะ อาย แย่เลย 5555
 
“อะไรวะ คนเค้าหวังดีขนาดนี้ยังไม่มีความชอบอีก”
 
“แล้วกูต้องการมั้ยครับแปะ ไม่เคยเรียกร้องต้องการ แปะยัดเยียดให้ทั้งนั้นเลยนะ”
มันจะยังไงๆแล้วนะคู่นี้ จะว่าไปไอ้แก๊กมันก็ควงแต่ผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่นี่หว่า แล้วนี่ทำไมเปลี่ยนใจมาควงผู้ชายได้วะ พอมองหน้าจะถามหาความจริงก็แกล้งมองเมิน เมินได้เมินไปนะมึง วันไหนอย่ามาเรียกร้องให้กูช่วยอะไรก็แล้วกัน
 
“ใกล้เวลาสอบแล้ว ขึ้นตึกกันเถอะ ลุงก็ไม่ต้องรอหรอก กลับไปทำงานเถอะไป มาเฝ้าอยู่แบบนี้จะเจ๊งขึ้นมาวันไหนก็ไม่รู้”
อยากจะยิ้มให้ปากฉีกไปถึงหู ดูเหมือนเค้าจะสั่งสอนนะ แต่ทำไมมันเต็มไปด้วยความห่วงใยแบบนั้นล่ะ
 
“ไม่เป็นไรหรอกบริษัทอยู่ตัวของมันแล้ว พี่รอได้”
 
“ใช่ๆๆ”
กูของความเห็นมึงตอนไหนวะแก๊ก แม่งเสียนิสัย เห็นมั้ยผัวเมียเค้ากำลังจีบกันอยู่แ้วอิจฉาสินะ ไอ้เพื่อนชั่ว
 
“สำหรับประธานบริษัทอะไม่เป็นไร แต่พนักงานพี่จะรีบไปไล่วันออกวันนี้แหละ”
 
“อ้าว ไอ้เพื่อนทรพี ทีแบบนี้ล่ะเล่นกูเลยนะ”
ได้เห็นนักเลงใหญ่เค้าหัวเราะก่อนเข้าห้องสอบก็ปลื้มใจครับ ไม่อยากให้เครียด ความจริงถึงดินสอบไม่ได้ มหาลัยเอกชนผมก็ส่งเสียได้สบายๆนะ
 
“ขอโทษนะคะ ห้อง 51144 ไปทางไหนพอจะทราบมั้ยคะ”
ผมกำลังทำหน้าที่แฟนที่ดีด้วยการเก็บสัมภาระนักเลงใหญ่อยู่ครับ เลยไม่รู้ว่าเสียงใสๆที่มาถามทางนั้นเป็นใคร แต่ว่าผมก็คุ้นเสียงนี้อยู่นะ
 
“มาสอบเหมือนกันเหรอครับ ผมก็สอบตึกนั้นชั้นนั้นพอดี ไปด้วยกันก็ได้”
เสียงยาหยีผมเองครับ เค้ามีมารยาทกับทุกคนยกเว้นผม!!!
 
“ขอบคุณคะ โทษทีนะคะ พอดีเพิ่งเคยมาครั้งแรก”
มาครั้งแรกแล้วไงวะ เมียพี่ก็มาครั้งแรกเหมือนกันยังไม่ต้องถามทางเหมือนน้องเลย นี่ผมก้าวหน้าถึงขั้นพาลขาจรทไม่ี่รู้จักเลยเหรอเนี่ย เป็นเอามากจริงๆไอ้ภู
 
“อ้าวเอม”
 
“อ้าวพี่ภู มาอยู่นี่ได้ไงคะ ไม่เจอกันตั้งนาน ดีใจจังที่ได้เจอพี่ภูที่นี่”
 

สวัสดีคะ เอามาลงสดๆร้อนๆ แต่งไปไข้ขึ้นไป หนาวจังเลยนะกรุงเทพมหานคร คนใต้ไม่ชินเลยคะเหอๆ
๐ ก่อนอื่น ขอบคุณทุกคะแนนสำหรับสองรางวัลนะคะ พี่ฉานเป็นหนึ่งในใจของใครหลายๆคนเพราะพี่เมฆแท้ๆ
แล้วอีกรางวัลที่ตื่นเต้นแล้วก็ดีใจมากคือรางวัลนักเขียนดาวรุ่ง ทำให้แต่งไปเกร็งไปเลยมาลงช้าขนาดนี้ไงคะ (อ้างชัดๆเลยนะคนเขียน) ขอบคุณทุกคนจริงๆนะคะ ขอบคุณคะ
๐แล้วก็ช่วยจุดพลุฉลองแผนกพิสูจน์อักษรของเราด้วยคะ กลับมาแล้ว ขอบคุณมากเลยนะคะ ZakuPz แล้วก็ทุกๆคนที่ช่วยดูให้ด้วยนะคะ เซมากูเตะเค้าแก่แล้วก็งี้แหละคะ ส่วนคนเขียนยังไม่แก่แค่ภาษาไทยอ่อนแอเฉย ส่วนภาษาอังกฤษไม่ได้เลย อยากเขียนตอนพิเศษฮันนีมูนต่างประเทศนี่อดเลยนะ คนเขียนไม่เคยไปเลยคะ Y_Y
๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมนะคะ ทั้งแฟนคลับที่แห่กันมาจากพี่เมฆพี่ฉานแล้วก็แฟนคลับคนใหม่ๆด้วยคะ
๐ ใครที่เข้ามาใหม่แจ้งให้ทราบว่า เซมากูเตะ เค้าทำสารบัญของแต่ละตอนไว้ที่ P.1 นะคะเผื่อใครที่เข้ามาแล้วตามไม่ทันไปอ่านตอนก่อนหน้านั้นได้ด้วยการกดไปที่หน้าแรก แล้วคลิกตามชื่อตอนเลยคะ
๐หนาวแล้วนะคะ ดูแลสุขภาพกันด้วย คนเขียนก็เหมือนจะป่วยๆ ข่าวว่าน้ำจะท่วมภาคใต้ล่ะ ใครอยู่ใต้ติดต่อกลับบ้านถามข่าวด้วยนะคะ
๐TRomance

[anajulia]

^
^
^
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาแร้นๆๆๆๆๆๆๆๆ

กรรม คุณTRomance ไม่สบายก็นอนเยอะๆนะคะ ดื่มน้ำเยอะๆด้วย กอดดดดดดดดดดดดดดค่ะ

เอม? หืมมมมมมมมมมม?

คริ แปะขรา กอดดดดดดดดดดดดดดค่ะ คิดถึงแปะมากมายก่ายกอง กรั่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (เกลียมัวแน่ๆเหอะ แปะเอ๋ย....)

[samsoon@doll]

  :haun4:พีดินแร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงอ่ะ เล่นเอาพี่ภูก้นลอยเราก้จิ้นภาพตาม 55555555555555555555

ว่าแต่น้องชะเอมเทศนี่ใครคะ มาทางำหนกลับไปทางนั้นค่ะ นี้เลยฮาโลวีนมาแล้วนะคะผีน่าจะกลับๆหลุมไปได้แล้วนะ หลุดมานี้ได้ไงอีกเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[จันทร์ผา]

เอม เป็นใครกัน

[manami1155]

มีตัวลละครใหม่มาอีกแว้ววววว
เอม เปนใครมาจากไหนแล้วมีความสัมพันธ์กับพี่ภูยังงัย
เดาว่าอย่างพี่ดินไม่น่าจะถาม
เพราะงั้นคนอ่านขอถามเองเลยค่า อิอิ

พี่ดินน่ารักไม่ทนอีกแล้วอ่า
มีการขอแปะเอาไว้ก่อนด้วย เอิ้กๆ
ส่วนหลังสอบนี้พี่ดินเตรียมตัวไว้เลยนะคะ
ท่าทางพี่ภูเค้าจะจัดหนัก 5555

ส่วนพี่แก๊กกะน้องก้าน หึหึ
พี่แก๊กรุกหนักนะนั่น มีตามไปรับส่งด้วย

ดีนะที่ไม่ไปนอนก่อน
เลยได้อ่านนิยายหวานๆก่อนนอน
 

[Nus@nT@R@]

 :m3:พี่ดินจะน่ารักไปไหน
แบบนี้พี่ภูของเรามีแต่ตายกับตาย ไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ
ส่วนแปะกับน้องก้านก็ยังเ่ล่นตัวกันไป แปะจะจีบน้องก้านติดหรอนี่
ปล.น้องเอมเป็นใคร

[YELLOWSTAR]

พี่ดิน

พี่ดินอ่าาาาา  น่ารักไปไหนเนี่ยยย

พี่ภูไปรู้จักกับผู้หญิงขาจรนั่นได้ไงเนี่ย??

เด๋วพี่ดินไม่สบายใจกันพอดี

ปล.ไรเตอร์เป็นคนใต้หรอค่ะ??? เราก็เหมือนกัน

[dukdikdukdik]

เอมคือใครกัน แล้วอย่างนี้พี่ดินจะมีสมาธิสอบมั้ยยยยย 

[Akad3ar]

อ้าววววว... She คือใคร อีกล่ะนี่

[iranen]

ใครๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่ภูเคลียร์ด่วนเลย
ก่อนที่ดินจะไม่มีสมาธิ
ผู้หญิงอ่อยหรือเปล่าวะ