หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[KaZMa]

มาสุ่มรอ
นักเลงใหญ่เคลียร์ปัญหา

[RAKDEK_KA]

อยากบอกที่แก๊กเหลือเกินว่า "โคตรรักแก๊กเลย"  

[indy❣zaka]

มาเต้นรอพี่ดิน 

วันนี้มาชิมิคะ 

[TanyaPuech]

พี่ภูไม่มีความหนักแน่นเลย แบบนี้จะเป็นคนที่พี่ดินฝากชีวิตไว้ได้ไง  เห้อ คนแก่งอนมากระวังหัวล้านน่ะ  55

[talentcs]

อยากเห็นฉากที่นักเลง มาตามสามีจัง
 

[bun]

ไม่รู้งานนี้พี่ภูจะเป็นยังไง
ถ้าพี่ดินมาถึง

[Pamphlet]

เข้ามารอตอนใหม่ค่ะ 

[Seiki]

ตอนที่ 38

แสงของพระอาทิตย์ยามเย็นที่ส่องกระทิบผิวน้ำเป็นเกร็ดสีส้มแวววาวตามระลอกคลื่น ลมโชยพัดเอากลิ่นที่คุ้นเคยมานานแสนนานจนมันกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว ราวกันตกของทางเดินริมคลองกลายเป็นที่นั่งชั่วคราวให้ผู้ชายสองคนนั่งมองไปยังท้องน้ำเบื้องหน้า

 

นั่งใกล้กันแต่ว่าไม่ได้พูดอะไรกัน

 

วัตถุประสงค์คือนั่งชื่นชมบรรยากาศยามเย็นหลังเสร็จสิ้นภารกิจประจำวันที่ต้องทำเฉยๆ เสียงเรือโดยสารในคลองแสนแสบวิ่งสลับไปมาเพราะว่าเวลานี้เป็นเวลาที่คนกำลังกลับจากทำงาน น้ำในคลองกระเด็นมาโดนไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแต่ไม่มีใครคิดจะหลบน้ำที่น่ารังเกียจนั่นเลยสักคน

 

“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ต๋องกลับมาแล้วมานั่งมองเรือวิ่งไปมาแบบนี้”

 

“นี่ก็เป็นครั้งแรกของพี่ดินเหมือนกันว่ะ”

 

ถึงจะเคยชินกับการแทนตัวเองว่ากูมึงตามสัญชาตญาณลูกพ่อขุนแค่ไหน แต่พี่ดินต้องรีบเปลี่ยนให้คุ้นเคยกับคำใหม่ๆเพราะกลัวว่าลูกสมุนมันจะจดจำตัวอย่างที่ไม่ดีนี่ไป

 

“อ้าว ทำไมล่ะ ทั้งๆที่ดินก็อยู่ที่นี่ทุกวันจะมาเมื่อไหร่ก็ได้”

 

“กูต้องทำงานนะเว้ยต๋อง ไม่ใช่พระเอกมิวสิคที่จะมานั่งมองเรือสำราญแล่นไปแล่นมาเมื่อไหร่ก็ได้”

 

ไม่ ทันไรก็หลุดพ่นคำไม่สุภาพออกมาจนได้ แต่แปลก ทั้งๆที่อยากจะง้างมือตบกบาลต๋องอย่างที่ทำประจำกับไอ้ก้านแต่พี่ดินก็ต้อง ยั้งมือเอาไว้จนได้ ความรู้สึกบอกว่ามันไม่เหมือนกัน ถึงแม้ในใจจะรู้ดีว่ารู้จักกับต๋องมานานกว่าก้าน ความสนิทสนมมีมากกว่า แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรที่มาฉุดความรู้สึกพี่ดินไม่ให้ทำอย่างนั้น

 

“เออว่ะ ต๋องก็ลืมไป ดินรู้สึกมั้ยว่าที่นี่คือบ้าน”

 

“ถามแปลกๆนะต๋อง รู้สึกสิทำไมจะไม่รู้สึก”

 

มัน โครตจะชัดเจนในความรู้สึกเลยล่ะ พี่ดินโตมาจำความได้ก็จดจำบรรยากาศริมคลองแบบนี้ กลิ่นเหม็นที่คนอื่นย่นจมูกหนีกันตายิบหยีนั้นพี่ดินคุ้นเคยกับมันมาตั้งแต่ เกิด บ้านเรือนที่เบียดเสียดยัดเยียดกันแต่มันก็อบอุ่นในความรู้สึก ทุกสิ่งทุกอย่างที่ล้อมรอบตัวพี่ดินอยู่ตอนนี้ มันคือบ้าน

 

“ตอนต๋องอยู่ที่นั่น ได้แต่นอนมองฝ้าเพดานว่าเมื่อไหร่จะกลับบ้าน ทั้งๆที่เป็นสลัมที่มีแต่ความวุ่นวายหาความสงบไม่ได้ แต่ต๋องโครตจะอยากกลับบ้านเลยว่ะดิน”

 

“ก็ได้กลับมาแล้วนี่ไง จะกลับไปคิดถึงเรื่องที่ย้อนกลับไปทำอะไรกับมันไม่ได้ทำไม”

 

ขนาด ตัวพี่ดินเองยังพยายามลืมเรื่องพวกนั้นเลย อดีตเป็นเพียงร่องรอยแห่งความทรงจำ ถึงอยากจะจำให้ได้ทั้งหมดแต่มันก็ยังมีบางเรื่องที่จำไม่ได้ และบางเรื่องที่อยากจะลืมมันให้หายไปจากความทรงจำแต่มันยังเสือกชัดเจนอยู่ ในใจนี่แหละ

 

“กว่าจะได้กลับมา ดูสิดินเปลี่ยนไปตั้งแค่ไหนแล้ว”

 

“เปลี่ยนยังไงว่ะ กูก็ยังเป็นกูคนเดิม บ้านก็อยู่ที่เดิม ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนนอกจากโตขึ้น แต่มึงอย่ามาตลกคนเราโตขึ้นเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือไง”

 

“แล้วดินไปรู้จักกับไอ้พวกคนรวยนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่”

 

“มันบังเอิญหรอก”

เหมือนพี่ดินจะสะดุดลมหายใจตัวเองตอนที่คิดหาคำตอบสำหรับคำถามข้อนี้

 

“เรากับเค้าต่างกันมากเลยนะดิน เหมือนอยู่กันคนละโลกเลยก็ว่าได้”

 

“มึงหมายความว่ายังไงวะ”

 

ความแตกต่างระหว่างพี่ดินกับไอ้เสาไฟฟ้าหรือว่าพี่แก๊กกับไอ้ก้านนั้นพี่ดินรู้ แต่ที่ไม่รู้คือสิ่งที่ต๋องอยากจะสื่อต่างหาก พี่ดินไม่รู้ว่าต๋องต้องการบอกอะไร

 

“เค้าอาจจะสังเวชในความขาดแคลนของเรา แต่เค้าคงไม่จริงจังที่จะคบเราเทียบเท่ากับคนที่อยู่ระดับเดียวกับเค้าหรอกมั้ง ดินรู้มั้ยว่าเจ้านายดินคนนั้นลงนิตยสารชื่อดังกับเค้าด้วย”

 

“ไม่รู้”

ก็มันไม่บอกนี่หว่า แล้วพี่ดินก็ไม่ใช่คนที่นิยมอ่านนิตยสารทั่วฟ้าเมืองไทยนั่นแหละ นอกจากคู่สร้างคู่สมที่ร้านตัดผมเจ้น้อยแล้วก็ทีวีพูลแต่มันจะมีคนอย่างไอ้เสาไฟฟ้าลงเหรอวะในเมื่อมันไม่ใช่ดารา ต๋องทิ้งตัวลงมาจากราวกันตกแล้วเดินออกห่างจากที่พี่ดินนั่งไปอยู่เหนือลม ควักบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋าหลังขึ้นมาจุดสูบ

ต๋องยังไม่เลิกบุหรี่อีกเหรอ ในสถานที่แบบนั้นเค้ายอมให้เยาวชนสูบบุหรี่ได้ด้วยหรือไง

 

“ยังไม่เลิกบุหรี่อีกเหรอต๋อง”

คนถูกถามหยุดชะงักไปเล็กน้อย มือที่คีบบุหรี่จ่อปากถึงกับลดมือลงแนบข้างลำตัวเลยทีเดียว หรือว่าพี่ดินจะเปลี่ยนไปในความรู้สึกของต๋องจริงๆ ก็ตอนนั้นพี่ดินเป็นเพียงเด็กกะโปโลที่คอยเดินตามหลังต๋อง ไม่เคยมีปากเสียง ทุกอย่างคล้อยตามที่ต๋องชี้นำ แต่ตอนนี้พี่ดินกลับกล้าที่จะถามคำถามออกไปในสไตล์ของผู้นำ ในรูปแบบของคนที่พร้อมจะยืนได้ด้วยขาของตัวเอง

 

“เพิ่งดูดตอนกลับมาบ้านนี่แหละ”

 

“แล้วดูดทำไม มันมีอะไรดีเหรอ”

 

“ก็ บางทีมันก็ทำให้ต๋องคิดน้อยลงกว่าที่ควรจะคิดได้อะ ดินไม่ต้องสนใจหรอก ต๋องดูดเล่นๆไม่ได้ติดหรอก”

 

“กูถามเพราะหวังดีหรอกนะ ตัวของมึง มึงคิดเองได้”

 

“ดินให้ต๋องแค่ความหวังดีเองเหรอ”

 

“แล้วมันมีอะไรที่ดีกว่านั้นที่เราจะให้กันได้อีกเหรอ”

นอกจากความหวังดีและความเป็นเพื่อนแล้วยังมีอะไรที่ต๋องยังไม่ได้จากพี่ดินอีก

 

“มีสิ แต่ดินคงให้ไม่ได้หรอก”

 

“งั้นก็ช่างมันเถอะ”

ไม่ใช่พี่ดินไม่อยากรู้หรอกนะว่าต๋องหมายถึงอะไร แต่พี่ดินกลัวที่จะรู้ต่างหาก

 

“เจ้านายดินลงนิตยสารเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรง รวยเป็นอันดับ 10ของประเทศไทย”

 

“อือ แล้วทำไมวะ”

พี่ ดินไม่แปลกใจหรอกที่รับรู้ว่าไอ้เสาไฟฟ้ามันรวยขนาดนั้น บริษัทมันกินพื้นที่สองฝั่งถนนย่านธุรกิจแบบนั้นถ้าจะรวยล้นฟ้าก็ไม่แปลก ถึงแม้ไอ้เสาไฟฟ้ามันจะไม่เคยอวดอ้างหรือสาธยายความรวยให้ฟังก็พอจะรู้ บ้านใหญ่อย่างกับวังขนาดนั้น มีรถหลายสิบคันไม่ต่างกับโชว์รูม พี่ดินไม่รู้หรอกว่าในที่ทำงานไอ้เสาไฟฟ้ามันเป็นนักธุรกิจที่เก่งกาจแค่ไหน พี่ดินรู้แต่ว่าเวลามันอยู่กับนักเลงใหญ่อย่างพี่ดิน มันก็เป็นผู้ชายเจ้าอำนาจคนหนึ่งที่อยากจะได้อะไรก็สั่งๆโดยไม่เกรงกลัว อำนาจนักเลงใหญ่ที่พี่ดินมีเลยเถอะ นอกจากออกคำสั่งเก่งเป็นไฟแล้วมันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าหื่นเลยให้ตาย แต่ต๋องจะมาพูดเรื่องนี้กับพี่ดินทำไม

 

 

“น้อง สาวเค้าเป็นเด็กออทิสติค เพราะฉะนั้นสมบัติทั้งหมดต้องตกเป็นของเค้าคนเดียวอยู่แล้ว ดินไม่คิดบ้างเหรอ ว่าแค่เค้าต้องต่อสู้กับญาติพี่น้องที่หวังจ้องสมบัติเค้าแล้วเค้าต้อง พิสูจน์ตัวเองให้ธุรกิจที่พ่อแม่เค้าสร้างสมมาให้อยู่รอด ในชีวิตเค้ายังต้องทำอะไรอีกตั้งหลายอย่าง แล้วเค้าจะเอาเวลาไหนมาสนใจคนจนอย่างพวกเราว่ะ บางทีแค่ของเล่นแก้เครียดแก้เซ็งบางเวลาก็อาจจะได้นะ อาจจะเป็นรสนิยมของคนรวยที่ชอบลิ้มรสอะไรแปลกๆ พอจืดพอหมดรสชาติแล้วเค้าก็ทิ้งไปไม่ใยดี ดินจำเรื่องพวกนี้ไม่ได้เหรอ”

 

“มึงต้องการจะบอกกูว่า เค้ามาคบกับกูเล่นๆฆ่าเวลาหรือจะบอกว่าที่กูเข้าหาเค้าเพราะเค้ารวยล่ะ”

 

“ต๋องแค่อยากให้ดินมองความจริง ดินก็รู้ว่าบางอย่างถ้าเราถลำลึกเราจะเจ็บปวดมากแค่ไหน ดินจำเรื่องนั้นไม่ได้เหรอ”

 

“นิทานหลอกเด็กพวกนั้นหยุดสักทีเถอะ กูอยู่มาสิบเก้าปีแล้วไม่เห็นมันจะพิสูจน์ได้ว่าเป็นเรื่องจริง”

 

ไอ้นิทานที่ชาวบ้านเค้านินทากันสนุกปากอะนะ พี่ดินเลิกสนใจมันไปนานแล้วนิทานที่หาบทพิสูจน์ไม่ได้ มันก็แค่คำนินทาของชาวบ้านที่ไม่หวังดีกับใครและไม่มีอะไรทำนั่นแหละ

 

‘จริงๆแล้วไอ้ดินมันเป็นลูกคนรวย แต่แม่มันเป็นผู้หญิงอย่างว่าไง แถวรางรถไฟตรงมักกะสันน่ะ นั่นแหละแม่มันยืนล่อพวกหนีเมียมาลงอ่างอยู่ตรงนั้น คงตั้งใจจะจับผู้ชายรวยๆนะสิ แล้วเค้าไม่เล่นด้วย คงปล่อยให้ท้องเพื่อจะจับผู้ชายนั่นแหละ แต่สุดท้ายก็ทำไม่สำเร็จเลยต้องหอบลูกชายมาอาศัยในสลัมไง เห็นมั้ยไอ้ดินมันตัวขาวยังกับลูกผู้ดี ตัวเล็กปากแดงผิวพรรณอย่างกับผู้หญิงอย่างนั้น ดูยังไงก็สายพันธ์ดีแต่โชคไม่ดีที่มีแม่อย่างนี้ คนรวยมันก็แค่รักสนุกไปวันๆ พอเบื่อแล้วก็ทิ้งจะไปเอาความจริงใจอะไรวะ เค้ามีทางเลือกเยอะแยะ เค้าก็ต้องเลือกคนที่เหมาะสมสิ จริงมั้ย’

 

มันเป็นนิทานที่ลบเลือนไปจากใจพี่ดินนานแล้ว มันเป็นเรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้ ในเมื่อไม่มีหลักฐานอะไร พี่ดินเลือกที่จะเชื่อแม่ เลือกที่จะเชื่อว่าพี่ดินเกิดมาจากความรักไม่ใช่แค่ความใคร่ของคนรวยมักง่ายบางคน

 

“ระหว่างต๋องกับดินยังเป็นเหมือนเจ็ดปีที่แล้วอยู่หรือเปล่า”

 

“......................อือ เป็นสิ”

ถ้าเจ็ดปีที่แล้วของต๋องหมายถึงเพื่อน พี่ดินก็ยังให้ต๋องอยู่ตรงนั้น ถึงแม้เรื่องบางเรื่องมันเลวร้ายเกินกว่าจะกลับมาใช้คำนั้นได้แล้วก็ตาม แต่คนเราความผิดพลาดมันเกิดขึ้นได้ และพี่ดินก็ไม่ได้ใจดำพอที่จะไม่ให้อภัย แล้วอีกอย่างสายใยของคำว่าเพื่อนมันก็เหนียวเกินกว่าจะตัดกันไปง่ายๆ อย่างน้อยเมื่อเจ็ดปีที่แล้วถ้าไม่มีต๋อง พี่ดินอาจจะไม่ได้เป็นคนเข้มแข็งอย่างตอนนี้ก็ได้

 

“แต่คนรวยพวกนั้นกำลังทำให้ดินเปลี่ยนไปนะ”

 

“ไม่มีใครมาเปลี่ยนตัวตนของกูได้หรอกต๋อง ถ้ามันจะเปลี่ยนนั่นก็เพราะตัวกูเองไม่ใช่ใคร”

 

“ดินกำลังจะบอกต๋องว่าดินกับเค้า”

 

“กูกับเค้าเป็นเพื่อน เป็นเจ้านายกับลูกน้อง”

พี่ดินคิดว่าตอนนี้อคติกำลังจะครอบงำจิตใจต๋อง ความสัมพันธ์ระหว่างพี่ดินกับไอ้เสาไฟฟ้าที่มันลึกซึ้งกว่านั้น ต๋องยังรู้ตอนนี้ไม่ได้หรอก ถ้าใจต๋องยังอคติกับคำว่าคนรวยและคนจนอยู่ แค่เพื่อนหรือเจ้านายต๋องยังต่อต้านขนาดนั้น แล้วถ้าบอกว่าพี่ดินเป็นอะไรๆกับไอ้เสาไฟฟ้าที่มันผิดธรรมชาติของสังคม ต๋องมันไม่ช็อคตายตาตั้งอยู่ริมคลองตรงนี้เลยเหรอ

 

“ดินกำลังโกหกต๋องหรือโกหกตัวเองล่ะ ดูยังไงก็ดูรู้ว่าไอ้เพื่อนที่ดินบอกนั่นมันคิดกับดินมากกว่านั้น ไม่งั้นมันจะกระโจนเข้ามาต่อยต๋องเหรอ”

 

“วันนั้นมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด คิดว่าต๋องจะเข้าใจแล้วซะอีก”

 

บางทีเรื่องราวพวกนี้ต๋องอาจจะเข้าใจยากกว่าคุณนายแม่ของพี่ดินซะอีกนะ ตอนแรกที่ไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องราวซับซ้อนยิ่งกว่าหาไพ่ให้มันเรียงกันเป็นตองนี้ยังไงให้คุณนายแม่เข้าใจ เพราะพี่ดินเองยังไม่ค่อยจะเข้าใจความสัมพันธ์อะไรที่ว่านี้เลย

 

ทุกวันนี้ก็ค่อยๆเรียนรู้อยู่ แต่ดูเหมือนว่าไอ้เสาไฟฟ้ามันไม่ค่อยสอนความสัมพันธ์ทางใจนี้เท่าไหร่ แต่ความสัมพันธ์ทางกายมันขยันสอนพี่ดินจังเลย สอนเสียจนรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนหมกมุ่นแต่เรื่องอย่างว่าไปซะแล้ว ทั้งๆที่พี่ดินเพิ่งรู้จักคำว่าช่วยตัวเองตอนอายุสิบห้าแล้วก้าวกระโดดมารู้จักคำว่าเพศสัมพันธ์ตอนอายุสิบเก้า แถมเป็นความสัมพันธ์ที่แอ๊ดว๊านจนน่าขนลุกเลยทีเดียว

 

“งั้นดินบอกต๋องได้มั้ย ว่าดินไม่ได้รู้สึกกับเค้ามากไปกว่าเจ้านายหรือเพื่อนกัน”

 

“มึงอย่าคิดเยอะเลยต๋อง ค่ำแล้วกลับเถอะ กูต้องไปทำงานต่อแล้วแม่ก็คงจะรอกินข้าวแล้วมั้งเนี่ย”

 

ไม่ใช่เพราะคำถามของต๋องมันยากที่พี่ดินจะตอบหรอก พี่ดินมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว แต่สำหรับต๋องเวลานี้คงไม่ใช่เวลาที่จะพูดเรื่องนี้ ถ้าจะตอบออกไปเพื่อให้ต๋องสบายใจ พี่ดินก็ไม่อยากจะโกหกใคร ไม่อยากจะโกหกแม้แต่ใจตัวเอง ในเมื่อหลายสิ่งหลายอย่างมันก้าวข้ามเกินกว่าคำว่าเพื่อนหรือเจ้านายไปไกลแล้ว แต่คำพูดของต๋องก็น่าคิด ไอ้เสาไฟฟ้ามันจะรู้สึกกับพี่ดินแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ จนกว่าจะเบื่อหรือจนกว่าจะตายจากกันนะ แค่คำพูดที่พร่ำบอกมันจะมีค่าเท่ากับเวลาและการกระทำที่พิสูจน์มั้ย

 

ดูอย่างวันนี้ วันที่มันบอกว่าจะมารับพี่ดินกลับจากสอบแล้วมันก็เสือกติดงานมาไม่ได้ นั่นไม่เท่าไหร่ คนมีงานมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบอันนั้นพี่ดินเข้าใจแต่ไอ้ที่มันบอกว่าเลิกงานแล้วจะมารับพี่ดินนี่หมายความว่าไงวะ นี่มันเลยเวลาที่มันว่ามานานแล้วพี่ดินยังไม่เห็นเสาไฟฟ้าต้นไหนมารับพี่ดินเลยสักต้น เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ไอ้เสาไฟฟ้ามันรับปากพี่ดินเอาไว้แล้วมันไม่ทำ

 

หน้าบ้านมีเงาผู้ชายยืนตัวตรงเป็นเงาตะคุ่มๆอยู่ ท่าทางสงบนิ่งยืนรอเหมือนจ่าเฉยที่ยืนอยู่ตามสี่แยกไฟแดงนั่นแหละ แต่ว่าผู้ชายที่ยืนหน้าบ้านพี่ดินนี่เป็นคนแน่ๆ เพราะบางครั้งพี่ดินก็เห็นเค้าขยับตัวไปมาไล่ยุงอยู่เหมือนกัน เดินเข้ามาใกล้ๆถึงได้รู้ว่าเป็นคนขับรถของบ้านนั้น

 

“คุณดินครับ คุณภูให้มารับกลับบ้านครับ”

สำเนียงออกทองแดงผสมกับผิวที่ออกคล้ำทำให้พอจะรู้ว่าเป็นคนใต้ พี่ดินไม่รู้จักคนขับรถของไอ้เสาไฟฟ้าคนนี้หรอก น่าจะเพิ่งเข้ามาใหม่และน่าจะเป็นคนขับรถของบริษัทไม่ใช่คนขับรถที่บ้าน เพราะถ้าเป็นแบบนั้นพี่ดินสนิทกับคนที่ทำงานบ้านแม้กระทั่งคนสวนและคนขับรถครบทุกคนแล้ว

 

“แล้วมัน เอ้ยคุณภูไปไหน” แหม่!!! ลืมตัว

 

“ไม่ทราบครับ แต่เห็นนายออกไปกับนายช่างแก๊ก”

เป็นพนักงานที่ดีใช้ได้นะพูดแค่เรื่องที่ควรพูดถึงรู้ก็บอกว่าไม่รู้ถือว่าได้รับการฝึกมาดี

 

“อ่อครับ แล้วมานานแล้วเหรอครับพี่”

 

“นานแล้วครับ แต่คุณดินไม่อยู่บ้าน”

 

“แล้วพี่เข้ามาบ้านผมถูกได้ยังไง”

 

“อ่อ ผมถามเค้ามาจากปากซอยอะครับ ถามมาตลอดทางเลย ถามใคร ใครก็รู้จักคุณพี่ดินอะครับ”

 

“พี่เข้ามากินข้าวกับผมก่อนสิ ไหนๆก็สายแล้วขอกินข้าวกับแม่ก่อนได้มั้ย”

 

“ได้ครับ แต่ผมคงกินข้าวด้วยไม่ได้ เค้าว่าคนใช้ไม่ควรร่วมโต๊ะกับเจ้านาย”

 

“งั้นคงไม่เป็นไรหรอกพี่ พี่กินร่วมวงกับผมได้เพราะบ้านผมนั่งกินข้าวกับพื้น”

 

“ถ้าเป็นอย่างงั้นก็คงจะได้อยู่ครับ”

พี่คนนี้น่ารักและดูซื่อๆดีนะ พี่ดินไม่ใช่เจ้านายหรอกต่อให้ไอ้เสาไฟฟ้ามันจะเป่าหูลูกน้องมันว่าพี่ดินอยู่สูงเทียบเท่ามันแค่ไหน แต่พี่ดินก็คือพี่ดินมีฐานะเทียบเท่ากับทุกคนไม่งั้นคุณนายแม่จะตั้งชื่อให้ว่าเพียงดินเหรอ เรานั่งล้อมวงกินข้าวเย็นกันสี่ชีวิต อันมีคุณนายแม่เป็นประธานเปิดวงพูดคุยผมกดโทรหาไอ้เสาไฟฟ้าหลายรอบ เพราะสำหรับวันนี้ถือว่าเลยเวลาสอนแสนดีมานานมากแล้วแต่มันไม่รับสายกลายเป็นว่าวันนี้พี่ดินขาดงานไปโดยปริยาย ขาดงานเพราะเหตุสุดวิสัยและเพราะตัวพี่ดินเอง

 

เพราะรอ

เพราะคนบางคนบอกว่าจะมารับกลับบ้านด้วยกัน

แล้วตอนนี้ไอ้คนๆนั้นไปไหน....มันหายหัวไปไหน

 

หลังจากกินข้าวเสร็จต๋องเองก็แยกย้ายกลับบ้าน ดูเหมือนแม่ยังคุยกับต๋องไม่สนิทใจเท่าไหร่ เหมือนยังมีช่องว่างระหว่างกันอยู่บรรยากาศในวงข้าวจึงไม่สดใสเท่าที่ควร พี่คนขับรถเองก็สำรวมเพราะคิดว่าพี่ดินเป็นเจ้านาย ส่วนพี่ดินหงุดหงิดเพราะติดต่อไอ้ยักษ์วัดตึกไม่ได้ ไม่รู้มันหายหัวไปไหน มันไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนี่นา

 

พี่ดินให้คนรถกลับไปคนเดียว ถึงจะกลับไปบ้านนั้นด้วยกันแต่ไอ้เสาไฟฟ้าก็ไม่อยู่บ้านแล้วมันก็เลยเวลาสอนแสนดีมานานมากแล้ว ตั้งแต่ทุ่มครึ่งจนถึงตอนนี้อีกสิบห้านาทีจะสี่ทุ่มแต่ไอ้บ้าเสาไฟฟ้ามันไม่รับโทรศัพท์  อย่าให้เจอหน้านะแม่ง ได้เจอบ้องหูจนชาแน่ๆ

 

รู้สึกว่าตัวเองเหมือนผู้หญิงที่หงุดหงิดงุ่นง่านเวลาสามีกลับบ้านไม่ตรงเวลายังไงก็ไม่รู้ พี่ดินไม่อยากเป็นแบบนั้น ไม่อยากจู้จี้จุกจิก แต่มันเหมือนหยามนักเลงใหญ่มากไปมั้ย โทรไปทำไมไม่รับวะ

 

โว้ยยยยยยยยย.......รู้สึกอยากอาละวาดในเมื่อติดต่อโดยตรงไม่ได้ก็พาลเอาคนที่ไปด้วยกันเนี่ยละวะ จำได้ว่ามีเบอร์ไอ้พี่แก๊กแต่ไม่เคยโทรหาเลยสักที ในโทรศัพท์เครื่องนี้ที่ไอ้เสาไฟฟ้าซื้อให้ มันเมมแต่เบอร์มันไว้แค่เบอร์เดียวจนเต็มโทรศัพท์ นี่พี่ดินลบออกไปสองสามเบอร์แล้วเพราะเอาไว้ใส่เบอร์ไอ้ก้าน เบอร์พี่แก๊กและก็เบอร์เอมนี่แหละ

 

“ฮัลโหล พี่แก๊กใช่มั้ยครับ”

 

“ใช่ครับ ใครน่ะ อ๋อเสียงคุ้นๆน้องดินนี่เอง ว่าไงครับ”

 

“พี่อยู่กับไอ้เสาไฟฟ้ามั้ย”

 

“ไอ้ภูอะเหรอ อยู่ครับ มันเป็นอะไรไม่รู้เนี่ย อยู่ๆก็ลากพี่มากินเหล้ามันทะเลาะกับน้องดินหรือเปล่า”

 

“เปล่านี่พี่ ผมโทรไปมันก็ไม่รับ”

 

“พอดีอยู่ในผับอะ นี่พี่ออกมาคุยข้างนอก อย่าว่าแต่เสียงโทรศัพท์เลย คุยกันยังไม่ได้ยิน ไม่ได้คุยกันเหรอครับ แล้วทำไมเพื่อนพี่มันแปลกๆ”

 

“เหรอครับพี่”

ปรี๊ดขึ้นสมองเลยพี่ดิน ไอ้บ้านี่อยู่ดีๆก็เหลวไหล มันเป็นอะไรของมันวะ ทำตัวเป็นผู้ใหญ่มีปัญหาไปได้ ไหนว่าเป็นแฟนกันไงวะ แล้วมันมีพี่ดินไว้ปักหัวเสามันอย่างเดียวหรือไง มีปัญหาอะไรทำไมไม่พูด

 

“งั้นผมฝากบอกมันว่าให้โทรกลับหาผมเดี๋ยวนี้เลยนะครับพี่ ผับที่ว่านั่นอยู่แถวไหนอะครับ”

 

“ผับนี่เหรอ พี่ก็เพิ่งมาครั้งแรกอะนะ ชื่อว่าไอรอน.....อยู่เอกมัย”

 

“ครับ ฝากด้วยนะครับพี่ แค่นี้นะครับ”

 

ไอ้บ้านี่เหลวไหลใหญ่แล้ว จะรอมันโทรมาก็ไม่ไหว พี่ดินใจร้อน

 

สวัสดีคะ แต่งตอนนี้เสร็จแวะเข้าเล้าพบว่าหลายคนอยากเห็นนักเลงไปตามสามี คนเขียนถึงกับหน้าซีด ใจเย็นๆคะ ตอนนักเลงไปตามสามีนั้นได้อ่านกันแน่ๆแต่ไม่ใช่วันนี้ เหอๆถึงวันนี้จะเป็นตอนพี่ดินก็เถอะ แต่มันมีประเด็นอื่นที่ต้องคลี่คลายอยู่นะคะ บางครั้งคนที่ตรงไปตรงมาอย่างพี่ดิน และคนที่มุ่งมั่นกับความรักอย่างไอ้เสาไฟฟ้าอาจจะตามเล่ห์เหลี่ยมของคนที่มาแบบคลื่นใต้น้ำไม่ทันก็ได้นะ บอกไว้เฉยๆน่าไม่ได้สปอย

๐ มาจนถึงตอนนี้ก็ยังต้องบอกว่าขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมแล้วก็ยินดีต้อนรับคนมาใหม่ด้วยคะ

๐ ขอบคุณZakuPz ที่ยังคงช่วยดูคำผิดให้เหมือนเดิมนะคะ

๐ ข่าวฝากสาวกพี่เมฆที่สั่งหนังสือนะคะ อีกสามวันคนเขียนจะปิดหนังสือแล้วสั่งพิมพ์แล้วนะคะถ้าใครที่ลืมโอนเงินก็เหลืออีกสามวันคะ ส่วนคนที่จองก็ยังทันนะคะ แต่มีเวลาโอนเงินน้อยกว่าคนอื่นเท่านั้นเองคะ

๐ นักเขียนหลายๆท่านประกาศรวมเล่ม ทำให้รู้สึกว่าเล้าครึกครื้นมีชีวิตชีวานะคะ แต่หลายๆคนคงหน้ามืดเพราะสะสมกันไว้ทุกเล่มเลย คนเขียนก็แอบสั่งผ่านพี่สาวเหมือนกัน อิอิ สนับสนุนกันเองเนอะ

๐ อาทิตย์หน้าคนเขียนจะไปสอยฟิคในงาน fic for sale#7 ด้วยล่ะ ต้องไปอุดหนุน fic’fe ทุกปี แต่เสียดายจังปีนี้มีน้อยอะ

๐ ขอบคุณคะ TRomance

[lasom]

  อิอิ ม่ะเคยมาทันจิ้มสักที
พี่ภูอย่ามัวแต่นอยด์ซิเดี่ยวไม่ทันเล่ห์ต๋องกันพอดี

[noina]

 

[N.T.❁]

อึดอัดอะค่ะ .. เราว่าต๋องน่าจะรู้ว่าพี่ดินไม่มีทางคิดอะไรกับต๋องได้มากกว่านี้
แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องขัดขวางความสุขของพี่ดินด้วยอะ?
พี่ภูยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่ด้วย เฮ้ออออ
 
ปล. คลื่นใต้น้ำ? ไม่เอามาม่าได้ปะคะ?

[kinjikung]

มาแว๊ววววว
พี่ดิน นักเลงของเรากำลังจะไปตามสามีกลับบ้าน 

[samsoon@doll]

หุหุตามไปบ๊องหูเลยพี่ดิน

[anajulia]

อึดอัดอะค่ะ .. เราว่าต๋องน่าจะรู้ว่าพี่ดินไม่มีทางคิดอะไรกับต๋องได้มากกว่านี้
แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องขัดขวางความสุขของพี่ดินด้วยอะ?
พี่ภูยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่ด้วย เฮ้ออออ
 
ปล. คลื่นใต้น้ำ? ไม่เอามาม่าได้ปะคะ?

ลอกอ้ะ ทุกสิ่งอย่าง หงิงๆ โดยเฉพาะต๋อง แบบ..พอเหอะ
ทำร้ายพี่ดินไว้คราวนั้นจะบอกว่าด้วยความที่อายุยังน้อย ยังคิดอะไรไม่ลึกซึ้งมันก็รับได้นะ
แต่กลับมาคราวนี้ยังจงใจทำให้พี่ดินไม่มีความสุขอีก มันเกินรับไหวนะคะ

[6488]

  ไอ้เสาไฟฟ้าตาย    อดอ่านเลยอะ รอ รอ 

[roseen]

ห้ามพี่ดินคิดกับคนอื่น  แล้วตัวเองคิดกับพี่ดินไปถึงไหนแล้วละไอ้ต๋อง  มายุแยงให้ผัวเมียเขาทะเลาะกันเหรอมึง

[Resonance]

หืมๆๆๆ คลื่นใต้น้ำ? ใครน้อ ถ้าเป็นเอมไม่ใช่แน่นอนออกจะเหนือน้ำซะขนาดนั้น เหอๆ

[manami1155]

มีคลื่นใต้น้ำ!!!!
อันตรายๆเพราะคลื่นใต้น้ำ
อาจจะพัฒนาเป็นสึนามิได้
 

ต๋องนี้ไม่จบนะเนี้ย
โทรไปหาพี่ภูยังไม่พอ
ยังพยายามมาพูดอะไรบ้าๆเป่าหูพี่ดินอีก
ได้ความหวังดีจากพี่ดินไปยังไม่พอใจอีกเหรองัย
ต้องการจะเป็นอะไรคะต๋อง ทำพี่ดินขนาดนั้น
พี่ดินเค้ายังยอมให้อภัย ให้กลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิม
บางทีถ้ายังทำอยู่แบบนี้แค่เพื่อนพี่ดินก็อาจให้เป็นไม่ได้นะคะ

ส่วนคุณพี่ภูฮึดสู้หน่อยค่า
พี่ดินยังไม่หวั่นไหวง่ายๆเลย
งั้นพี่ภูก็ต้องทำให้พี่ดินเห็นเหมือนกัน
ว่ารักของพี่ภูไม่ใช่เล่นๆ ไม่ใช่ฉาบฉวยไปวันๆ

พระเอกออกน้อยมากเลยคะตอนนี้
มาแต่ชื่อทั้งนั้นเลย แอบคิดถึงพี่ภู อิอิ
 

[iforgive]

จัดชุดใหญ่ไปเลยนะ  ดิน  โทษฐานอ่อนไหวไม่เข้าเรื่อง  ชิ

[TanyaPuech]

อึดอัดเนอะ

[Nus@nT@R@]

หุหุ
ใกล้จะไปกระชากเสาไฟฟ้ากลับบ้านแล้ว
ปล.ต๋องอย่ามาทำอะไรให้พี่ดินกับเสาไฟฟ้าผิดใจกันนะ

[IIMisssoMII]

แสดงว่าตอนหน้านี่...นักเลงเข้าผับใช่ป่ะคะ่

[aisen]

ตอนต่อไป พบกับ น้องดิน ใน บทภรรยา ขี้วีน ตามจิก สามี ขี้น้อยใจฮ่าๆๆๆๆ

[Akad3ar]

รีบมานะคะ ใจจะขาดรอนๆ

[จันทร์ผา]

ดึงหูกลับบ้านเลยดิน

ส่วนเรื่องของต๋อง.....

[iranen]

ต๋องนิสัยเลววะ
พี่ดินใจแข็งเข้าไว้นะ
เสาไฟฟ้าด้วยหนักแน่นหน่อยสิ
ชิ ขัดใจจริง 

[aphanite]

 

ไม่ไหวจะเคลียส์ ไอต๋อง จิง ๆ

ยุ่งเรื่องชาวบ้าน เค้ารักกันดี ๆๆๆ อยู่

ตามไปจิกพี่ภูกลับมาเลยพี่ดิน ๆๆ

[evil_kun]

เพิ่งจะมาติดตามอ่านเรื่องนี้ รวดเดียว 38 ตอน ตาแฉะไปเลย =_=
อยากบอกว่าปลื่มพี่ดินมว๊ากกกก คนอะไรน่ารักที่สุด อิจฉาอีตาเสาไฟฟ้าจริงๆ ได้เมียเจ๋งสุดๆ =_=

อยากอ่านตอนพี่ดินไปตามที่ผับจริงๆ อยากรู้ว่าจะเหวี่ยงซักแค่ไหน...เสาไฟฟ้าอาจล้มได้ 55+

[Little Devil]

น้องดินจัดการ

[jasmin]

เค้าไม่ได้คิดอะไรเกินเลยด้วยซะหน่อย
ยังจะขัดขวางความรักของเค้าอีก
น่าหมั่นไส้ที่ดเลยอีตาคนนี้
พี่ภูแกแก่แล้ว ยิ่งคิดมากอยู่