หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[4559]

นายภูได้เกิดชัวร์

[Pamphlet]

พระเอกกำลังจะมาแล้วพี่ดิน 
มาต่อเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้

[Seiki]

ขอบคุณสำหรับ +1 นะคะ วันนี้กดแจกคืนกำไรคนอ่านกันถ้วนหน้า 

[arty136]

สนุกมาก แต่ ค้างงงอ่ะ

[Solar cell]

ประกาศถึงพี่น้องเล้าเป็ดทุกท่าน
ขอให้ทุกท่านหยุดมือจากธุระที่ท่านทำค้างอยู่
แล้วมารวมตัวกันที่โรงเรียน ในสลัมริมคลองแสนแสบ
เพื่อช่วยกันรุมกระตืบคนที่บังอาจมาทำร้ายพี่ดินของพวกเรา

จบประกาศ
ขอบคุณไรเตอร์คร้าบ +1 อิอิ

[rose]

ฮุ่ยเร่ฮุ่ยเร่ ~ ฮึบๆ

 

หลีกหน่อย พระเอกมา!

 

ตาแก๊กแอบฮาค่ะ แบบตกใจ พอรู้ว่าเพื่อนมีภรรยาเป็นมาเฟียคุมสลัม

 

พี่ดิน น่ารัก รีบๆไปช่วยเลยคร้า คุณภู

สนุกมากกกกกก 

รักไรเตอร์จัง

 

[b27072010]

พี่ภูไปช่วยดินหน่อยเร็ว

เอะหรือวิ่งไปช่วยอีกทีพี่ดินจัดการพวกดมกาวหมอบราบคาบไปแล้ว

แล้วก็อึ้ง ๆ ๆ ๆ ๆ

[Kusano ~~ Kawaii]

พี่ภูได้เล่นบทพระเอกแล้ววว

ไปช่วยดินเร็วไ ทำคะแนนๆๆ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

โอ๊ยยยยยยยยยยยย ค้างตลอดอ่ะ ไอ้คุณชายทั้งสองนี่ก็ยืนนิ่งอยู่ด๊ายยย รีบเข้าไปช่วยเร็วๆเซ่~!

ปล.ฮาคุณเพื่อนจริงๆ

[lazewcielo]

พี่ภูออกโรงเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไปช่วยพี่ดินเร็ว พี่ดินแย่แล้ววววววววว
ชอบลูกสมุนพี่ดินจัง มีแต่เด็กๆ 5555

[cipher]

นายเสาไฟฟ้าได้โอกาสแล้ว
โชว์บทพระเอกหน่อย

[roseen]

เรตติ้งกระฉูดนิยายเรื่องนี้    :call:ต่อด่วนเลยจ๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[jimmyjimmy]

เฮ้ย พี่ดินโดนรุม

ก้ออ่ะนะ จะมีแรงไปสู้เค้าได้ไง

พี่ภูแกเล่นดูดแรงไปเมื่อคืนนี้...ขาอ่อนเลย น้องดิน 

[Zurruz]

ค้างอีกแล้วคร้า!!~

ฮือๆ กำลังลุ้นเชียว!!~

มาต่อไวๆอ่ะ จะรอนะเค๊อะ!

[aekporamai2]

คืนนี้จะมีคนช่วยพี่ดินหรือเปล่าน้อ...

[yayu]

พี่ภูเร็วเข้า ได้เวลาขี่ม้าขาวมาช่วยพี่ดินแล้ว 
+เป็นกำลังใจค่ะ 

[Seiki]

เอาปกพี่เมฆกะนายฉานมาให้ยลก่อน ลงนิยายจ้า

[sang som]

มาต่อเร็วๆเน้อ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ลงนิยายเร็ววววววววว จะรีบไปทำการบ้านต่อส่งเที่ยงคืนนี้ด้วย

[NASS.NET]

อ๊ากกกกค้างงงงง
แต่แบบ...ฮามาก คุณมาเฟียโดนรุมซะงั้น
คุณเสาไฟฟ้า ไปช่วยด่วนๆเลยนะ

[samsoon@doll]

รอ  รอ   รอ 

[Seiki]

ตอนที่ 6
 

ไม่รอให้ผู้คนที่กรูกันออกมาไปกันให้หมดก่อน ผมก็ถลาตัวปลิวไปยังกลุ่มฝุ่นควันข้างหน้า
 
ไอ้เปี๊ยกมันเป็นผู้ชายก็จริง แต่ตัวเล็กแค่นั้นแล้วที่สำคัญคือมันเพิ่งผ่านช่วงเวลาอย่างว่ามา
 
ต่อให้สู้กันแบบตัวต่อตัวไอ้เปี๊ยกยังจะสู้ไม่ไหวเลย
 
ไม่รู้ว่าจิตใต้สำนึก ความเมตากรุณาปราณีหรือจิตใจอันดีงาม ไม่รู้ว่าอะไรคือเหตุผลให้ผมวิ่งเข้าไปโดยไม่สนเลยว่าไอ้แก๊กมันจะวิ่งตามมาทันมั้ย สิ่งที่ผมสนใจคือมองฝ่ากลุ่มฝุ่นควันเพื่อหาเด็กปากดีตัวเล็กคนนั้น
 
 
ชาหนึบไปทั้งร่าง!!
 
 
ภาพที่เห็นคือไอ้พวกติดยาทั้งหลายกำลังผลัดกันปล่อยหมัดใส่เป้านิ่ง ไอ้พวกหมาหมู่ใจทรามพวกนี้ทำให้ผมกำหมัดแน่นกัดฟันข่มความโกรธที่พุ่งถึงขีดสุดเอาไว้ ร่างผอมแห้งร่างหนึ่งถูกผมกระชากเสื้อติดมือมาได้ ต่อยลงไปไม่ยั้ง คนอื่นๆเริ่มเข้ามาช่วย สองคนยังพอไหวถ้าให้สู้กับคนที่สามด้วยเห็นทีจะต้องหาทางเอาไอ้เปี๊ยกออกจากวงหมาหมู่นี่ให้ได้ก่อน
ผมไม่ได้รุกเหมือนตอนแรกแล้วได้แค่ยกแขนขึ้นป้องกันตัวเท่านั้น
ดูเหมือนไอ้เปี๊ยกจะมองเห็นผมแล้ว เหมือนแว่บหนึ่งมันจะแปลกใจ แล้วก็กัดฟันกลับไปซัดกับไอ้พวกขี้ยานั่นต่อ
 
 รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองกำลังเจ็บอยู่
 รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางชนะไอ้พวกขี้ยานี้ได้
 รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองอาจจะทรุดลงไปได้ตลอดเวลา
 รู้ทั้งรู้........แล้วทำไมไอ้เปี๊ยกมันถึงไม่รักตัวเองเลยวะ
 
อยู่ดีๆก็รู้สึกโกรธ....
 
แต่น่าแปลก ผมไม่ได้โกรธไอ้พวกขี้ยา ไอ้พวกนี้มันตั้งใจชั่วช้าอยู่แล้ว แต่ที่โกรธคือโกรธไอ้คนที่มันไม่กลัวอันตรายทั้งๆที่ตัวเองไม่มีอะไรไปสู้เค้าได้แบบนี้
 
ตอนนี้จุดประสงค์หลักไม่ได้ต้องการจะรุกไอ้ขี้ยาเหมือนเก่าแล้ว เป้าหมายคือไอ้เด็กที่มันไม่รักตัวเอง
มือหนึ่งเกี่ยวคอเสื้อไอ้เปี๊ยกได้ก็กระชากมาสุดแรง อีกมือหนึ่งยังต้องคอยปัดป้องหมัดที่สวนมาไม่ยั้ง
โดนบ้างพลาดบ้างแต่ก็ไม่เจ็บเท่าไหร่ วินาทีนี้ความโกรธอยู่เหนือทุกสิ่ง ยังดีที่ไอ้แก๊กมันวิ่งตามมาทันแล้วถึงได้เบี่ยงเบนความสนใจไอ้พวกนั้นไปบ้าง ยอมรับตรงๆว่าให้สู้ทั้งที่กำลังลากไอ้เปี๊ยกอยู่แบบนี้ไม่ไหว
 
“โอ้ย เฮ้ย ปล่อยเซ่ ไอ้เสาไฟฟ้ามายุ่งอะไรด้วยเนี่ย”
 
นี่ขนาดเจ็บอยู่มันยังปากดีต่อว่าผมได้ ตัวมันพยายามต้านแรงผมเต็มที่ แต่ตอนนี้ผมไม่ฟังอะไรแล้ว ต้องออกไปจากวงล้อมนี้ก่อน
 
ปัง!
 
เหมือนเสียงปืนจะดังมาจากไหนสักที่ แต่มันก็เป็นนิมิตหมายที่ดีเพราะไอ้พวกขี้ยามันแตกฮือไปคนละทิศละทางเวลาแห่งความชุลมุนมันผ่านไปรวดเร็ว
ผมลากไอ้เปี๊ยกมาแถวๆม้าหินใต้ต้นไม้ เผลอเหวี่ยงไอ้คนอวดดีลงไปอย่างลืมตัว
 
“โอ๊ยยย” แล้วก็ต้องมาใจหายเมื่อได้ยินเสียงโอดครวญเพราะความเจ็บของมัน
กำลังโกรธมันอยู่เสียงร้องโอดโอยแบบนี้ควรจะต้องสะใจไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงได้ใจหาย
 
“เป็นกุ๊ยหรือไง ทำไมไปต่อยตีกับไอ้พวกขี้ยาแบบนั้น”
 
“อูย โอ๊ะ ก็แล้วมึงมายุ่งอะไรด้วยหละ”
 
โกรธจนรู้สึกอยากจะกระชากไอ้เด็กอวดดีออกมาฉีกเป็นชิ้นๆ หน้าตายับเยินดูไม่ได้ ปากบวมช้ำมีหยดเลือดไหลลงมาตามริมขอบปาก แล้วไอ้ท่าทางที่ดูก็รู้ว่าขยับไปทางไหนก็เจ็บนั่นยิ่งทำให้หงุดหงิด
 
หงุดหงิดอะไรวะภู มึงโกรธมึงหงุดหงิดเรื่องอะไร......ประโยคนี้ใช้ถามตัวเองแล้วก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้
เพราะไม่ชอบเห็นการต่อยตีกันใช่ไหม เพราะมันดูเป็นวิธีป่าเถื่อนไร้การศึกษาถ้าจะเอาเรื่องต่อยตีมาตัดสินความถูกต้อง ทำไมไม่แจ้งตำรวจ
ตอบตัวเองให้ได้สิว่าเพราะเหตุผลอื่น ไม่ใช่ไอ้คนที่นั่งปากยื่นหน้างอง้ำอยู่ตรงหน้าคนนี้
 
“เจ็บมั้ย” คนเค้าถามเพราะเป็นห่วงแต่ตวัดหางตามองมาแบบนั้นหมายความว่าไง
 
“เจ็บสิ มึงก็โดนไปหลายหมัด หรือว่ามึงไม่รู้สึกอะไร ก็แน่หละมึงมันประเภทอย่างหนาอยู่แล้ว”
 
“ประชดเหรอ”
 
“เปล๊า”
 
 
“งั้นลุกขึ้นสิ”
 
“ลุกทำไม กูกำลังเจ็บมึงเห็นมั้ย มันเลือกมากไม่ได้อยู่ท่าไหนต้องอยู่ท่านั้น”
 
ไม่รู้จะหัวเราะหรือต้องทำยังไงกับคำตอบนี้ดี
 มีผู้ชายวัยกลางคน คนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมเด็กวัยประถมมัธยมอีกฝูงใหญ่ ผมเลยต้องหยุดทำสงครามกับไอ้เปี๊ยกไว้เท่านี้ ไม่เป็นไรผมยังไม่หายโกรธ   เรื่องนี้ยังต่อภาคสองได้ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าโกรธอะไร และโกรธทำไมก็เถอะ
 
“พี่ดิน ลูกพี่ เป็นไงบ้าง”
 
เสียงทักทายแสดงความห่วงใยดังระงม ไอ้นักเลงตัวขาวปากแดงนี่มันเป็นที่รักใคร่ของคนทุกเพศทุกวัยจริงๆเว้ย
 
“ไม่เป็นไรแล้ว สบายมาก น้าเสียงปืนเมื่อกี้ฝีมือน้าใช่ป่าว ขอบคุณมากครับ”
 
ไม่รู้แว่บหนึ่งริมฝีปากผมเหยียดยิ้มเพราะอะไร
 
เพราะเมื่อผู้ชายคนที่ไอ้เปี๊ยกเรียกว่าน้าพยักหน้าแล้วไอ้เปี๊ยกมันยกมือไหว้
หรือเพราะลูกสมุนตัวจ้อยพวกนั้นลูบหน้าลูบหลังลูกพี่ใหญ่เหมือนลูกลิงหาเหาให้พ่อลิงยังไงยังงั้น
เพราะภาพตรงหน้าดูอบอุ่นอ่อนโยน..........หรือเพราะใคร
 
“แล้วระบมไปทั้งตัวแบบนี้ ต้องนอนหยอดน้ำข้าวต้มแน่ๆเลยพี่ดิน คืนนี้คงอักเสบน่าดูแล้วพรุ่งนี้จะผัดก๋วยเตี๋ยวไหวเหรอ”
 
“ไม่ไหวก็ต้องไหวครับน้า วันนี้ก็ไม่ได้ขายเดี๋ยวคุณนายเค้าไม่มีเงินทุนไปหมุนธุรกิจศึกษาผู้ใหญ่ในวงไพ่ ผมจะซวยหูชาไปกว่านี้”
 
“ไปหาหมอมั้ย แต่ก็ได้แค่ทำแผลกับได้ยาแก้อักเสบมากินแบบทุกทีแหละนะ”
“เอ่อไม่เป็นไรครับน้า ผมมารับดินเพราะหมอนัดพอดี เดี๋ยวให้เค้าดูแผลพวกนี้ด้วยเลยครับ”
โกหกกับผู้ใหญ่แต่ด้วยเจตนาที่ดี......คงไม่บาปหรอกใช่ไหม
 
“ดีเลยๆ งั้นน้าไปก่อนนะดิน วันนี้ขับกะดึกหวะ”
 
“ขอบคุณนะครับน้า”
 
“ลูกพี่ๆ คนๆนี้เพื่อนใหม่ลูกพี่เหรอ”
 
“เปล่า”
 
“อ้าว แต่เค้าเข้าไปช่วยลูกพี่ออกมานะ”
 
“พวกยุ่งเรื่องชาวบ้านหนะ กลับบ้านได้แล้วไปเริ่มมืดแล้ว”
 
“แล้วลูกพี่หละ”
 
“ก็จะกลับบ้านเหมือนกัน ไปเลยเร็วๆ อย่าให้รู้ว่าเหลวไหลไม่เข้าบ้านกันนะ เดี๋ยวจะไปเดินดูเรียงตัวเรียงบ้านถ้าไปแล้วไม่เจอหละน่าดู”
ผมละอึ้งกับไอ้เปี๊ยกมันจริงๆตัวเองยังจะเอาตัวไม่รอดยังเจียดแรงไปข่มขู่ลูกสมุนให้ขนลุกขนพองเล่น สมุนนักเลงเองก็ดูจะเชื่อฟังคำสั่งกระจัดกระจายกันไปคนละทิศละทางยังกับใช้เวทมนต์
 
“จะไปไหน” ผมรีบจับยันไหล่ไอ้เปี๊ยกไว้เพราะเห็นมันทำท่าจะลุกขึ้น
 
“กลับบ้านสิถามได้”
 
“ยังกลับไม่ได้”
 
“ทำไมวะ บ้านก็บ้านกูทำไมจะกลับไม่ได้”
 
“ไปหาหมอก่อน รู้มั้ยเนี่ยว่าสภาพยับเยินแบบนี้ดูไม่ได้ ตาบวมปากช้ำไม่เป็นผู้เป็นคนขนาดนี้”
 
“ไม่ไป”
 
“ต้องไป แก๊กมึงไปช่วยจับอีกข้างกูจะเอาไอ้เปี๊ยกนี่ไปคลินิกพี่หมอ”
 
“จะดีเหรอวะภู กูกลัวเมียมึงงับหัว”
 
สิ้นคำพูดหาเรื่องตายของไอ้แก๊กผมเห็นไอ้เปี๊ยกมันชายตาไปมองเหมือนโกรธกันมาตั้งแต่ชาติไหน
ถ้ามึงโดนตีนนักเลงใหญ่กูช่วยอะไรไม่ได้นะแก๊ก มึงหาเรื่องใส่ตัวมึงเอง...
 
“ใครเมียใครวะ พูดดีๆนะมึงไม่งั้นมึงได้ตายอยู่ในสลัมนี้แน่ๆกูสาบาน”
 
“พี่ขอโทษคร๊าบ ภูเด็กมึงดุชิบหาย มึงไปถางป่าหาเด็กคนนี้มาได้จากไหนวะ”
 
ผมขำกับท่าทางที่ไอ้แก๊กกลัวไอ้เปี๊ยกจนหงอ แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่ขำด้วย เพราะยังขยันส่งสายตากราดเกรี้ยวมาที่พวกผมตลอดเวลา
 
เป็นคำต้องห้ามสำหรับนักเลงโตอีกสองคำสินะ ไอ้คำว่า “เด็ก” และ “เมีย” เนี่ย
 
“ดินจะลุกดีๆหรือจะให้พี่อุ้มไป เร็วๆ”
 
 ผมส่งเสียงเข้มและเปลี่ยนสรรพนามให้รู้ว่าเอาจริงไม่ใช่เล่นๆแต่ดูเหมือนไอ้เด็กอวดดีมันจะไม่สะทกสะท้าน
 
“บอกว่าไม่ไปมึงฟังภาษาไทยไม่เข้าใจเหรอ ต้องให้พูดภาษาอังกฤษใช่มั้ยมึงถึงจะเข้าใจ ถ้าเป็นแบบนั้นมึงก็ไม่เข้าใจต่อไปก็แล้วกัน เพราะกูพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ และกูกำลังจะกลับบ้านแล้ว พวกมึงก็หลีกไปสักที”
 
“พูดดีด้วยไม่ชอบเหรอ ต้องใช้กำลังแบบไอ้พวกเมื่อกี้หรือไงถึงจะเข้าใจ”
 
“เอ๊ะ มึงนี่ยังไง มันเรื่องของกู ไม่ได้ขอร้องเค้าเรียกว่าเสือก รู้ใช่มั้ย แล้วตัวกูของกูมันจะเป็นยังไงก็ช่างมันไม่เกี่ยวกับมึงเข้าใจมั้ย อย่าให้ต้องอธิบายมาก กูเริ่มเจ็บปากแล้ว เข้าใจ๋”
“ตัวนายของนายเมื่อก่อนหนะใช่ แต่ตอนนี้ตัวนายมันเป็นของชั้นด้วยเหมือนกัน ต้องให้อธิบายโดยละเอียดมั้ยว่าเป็นของชั้นได้ยังไง”
 
“ไม่ต้อง มึงไม่ต้องเอาเรื่องเมื่อคืนมาอ้างพากูไปหาหมอเลย เพราะเมื่อคืนมึงทำอะไรมึงยังไม่รู้ตัวเลยเพราะฉะนั้นมึงอย่ามาเรียกร้องสิทธิ์ที่กูไม่มีให้แล้วบอกเพื่อนมึงด้วยนะ หลุดคำแบบเมื่อกี้ออกมาอีกเมื่อไหร่โดนกูต่อยตาแตกแน่ๆ แล้วถ้าไอ้พวกดมกาวเมื่อกี้มันเห็นว่ามีตู้ทองเคลื่อนที่ได้แบบนี้นะ สมุนกูคงไม่ถูกรีดไถเงินแค่สิบบาทยี่สิบหรอกรู้มั้ย”
 
ไอ้แก็กถึงกับอึ้งแดกไม่คิดว่าคำต้องห้ามที่เอ่ยขึ้นมาเพราะความคะนองปากจะส่งผลรวดเร็วปานสายฟ้าฟาดแบบนี้ เจอไอ้เปี๊ยกแขวะตรงดิ่งเหมือนไม้บรรทัดเข้าไปถึงกับหงายไปเลยนะมึง
 
“ของปลอมหนะ ซื้อมาใส่เล่นๆ”
 
“แต่คนแถวนี้เค้าดูไม่ออกหรอกว่าแท้หรือปลอมแต่ถ้ามึงกล้าใส่มาเดินแถวนี้มึงได้ตายจริงแน่ๆ”
 
“พอๆ ลุกขึ้นสักทีดิน พี่บอกจะพาไปหาหมอก็คือจะพาไปถ้าพูดดีๆไม่ได้จะใช้กำลังแล้วนะ”
 
ผมขอคิดว่าไอ้อาการปากยื่นหน้าง้ำชายตามองมาตาเขียวปั๊ดขนาดนั้นคือการ “ค้อน”ได้มั้ย
ถึงจะแสบสันต์ห้าวซ่าขัดกับรูปร่างหน้าตาขนาดไหนแต่พอแสดงกริยาอะไรแบบนี้ก็ดูดีเหมือนกันนะ
เออ......แล้วนี่ผมเป็นอะไรถึงขนาดมองไอ้เด็กหน้าบวมปูดทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ว่าดูดีได้
 
“ก็บอกว่า”
“ดิน”
 
“อะไรของมึงนักหนาเล่าห๊ะ ก็กูบอกว่าไม่ใช่เรื่อง”
 
“จะต้องให้ทำให้ดูอีกรอบมั้ยจะได้เชื่อว่าเป็นอะไรกัน”
 
ปากบวมแดงช้ำที่กำลังยกเพื่อต่อปากต่อคำกับผมหุบลงทันทีและไม่ขัดขืนเมื่อผมจับแขนข้างหนึ่งให้ลุกขึ้น
 
“แก๊กมึงไปช่วยประคองอีกข้างหนึ่งที “
 
หน้านิ่วขนฟันลงบนเปลือกปากจนเห็นสีขาวตามแนวฟันที่กดย้ำ ดูยังไงก็รู้ว่าเจ็บมากแต่ยังไม่วายปากดีส่วนหนึ่งที่ไอ้เปี๊ยกไม่ลุกไปไหนเป็นเพราะความเจ็บปวดเริ่มแสดงอาการออกมาจนเริ่มขยับตัวไม่ได้ ตลอดทางเดินไปที่รถผมเลือกที่จะไม่พูดคุยซักถามอะไร ทั้งๆที่รับรู้จากอาการเกร็งตัวทุกครั้งที่ไอ้เปี๊ยกมันเจ็บ
 
เริ่มเรียนรู้ว่านักเลงของชุมชนนี้มันไม่กลัวเสียหน้าแต่ว่ามันกลัวเสียฟอร์ม
 
ผมให้ไอ้แก๊กเป็นคนขับแล้วมีผมนั่งคู่ไปด้านหน้า ส่วนด้านหลังผมให้ไอ้เปี๊ยกมันนั่งเหยียดขาตามยาวเต็มที่ให้หลังพิงกระจกฝั่งคนขับและเอาหมอนหนุนหลังเอาไว้ ที่ผมไม่เลือกที่จะขับเองเป็นเพราะผมไม่สามารถแยกสติทำอะไรหลายๆอย่างได้ในเวลาเดียวกัน
 
ผมไม่มีสมาธิขับรถ ทั้งๆที่มีเรื่องที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจและหาคำตอบไม่ได้
 ทำไมผมจะต้องโกรธตอนที่เห็นไอ้เปี๊ยกคลุกวงในเป็นเหมือนเป้านิ่งให้ฝ่ายตรงข้ามรุมยำเดี่ยวแบบนั้น
ทำไมผมจะต้องเอาตัวเข้าแลกเพื่อดึงไอ้เปี๊ยกออกมาจากวงล้อมไอ้พวกขี้ยานั่น
ทำไมผมจะต้องเดือดร้อนลากไอ้ตัวดีไปหาหมอแบบนี้ทั้งๆที่จะไม่ทำก็ได้
ทำไมผมถึงต้องกลับมาหามันอีกครั้งๆทั้งๆที่อีกฝ่ายก็แสดงออกให้รู้ว่าเรื่องที่ผ่านมาให้แล้วกันไป
ในหัวสมองผมถูกคุกคามด้วยคำว่าทำไมอยู่ตลอดทั้งวันแม้กระทั่งตอนนี้
 
 
พี่หมอถึงกับส่ายหน้าเมื่อเห็นว่าผมพาใครมาเป็นรอบที่สองของวันนี้
สองรอบของวันด้วยอาการที่แตกต่างกัน
 
ไอ้เปี๊ยกเข้ากับคนง่ายแต่ยกเว้นผม อ้อ....กับไอ้แก๊กปากหมาด้วยอีกคน
 
นักเลงประจำชุมชนกำลังเล่าเหตุการณ์ให้พี่หมอฟังอย่างออกรสออกชาติ ผมเลยได้อานิสงส์ฟังเหตุการณ์ระทึกขวัญกับเค้าไปด้วย
 
สมุนถูกไอ้ขี้ยารีดไถเงินต่อหน้าต่อตามันหยามหน้านักเลงใหญ่เกินไปเลยยอมไม่ได้
แต่ตัวเองต้องตกอยู่ในสภาพหน้าเยินตัวมอมแบบนี้เนี่ยนะ....มันน่าดีดหน้าผากสั่งสอนเสียจริงๆ
 
ตามตัวไม่มีแผลฉกรรจ์อะไรนอกจากฟกช้ำดำเขียว ถึงจะโดนพวกขี้ยารุมแต่ไอ้พวกนั้นก็ใช่ว่าจะมีเรี่ยวแรงมาจากไหน แต่ถึงอย่างนั้นก็คงทำให้หน้าหล่อๆของนักเลงประจำชุมชมดูไม่ได้ไปอีกหลายวัน
ตรวจร่างกายล้างแผลไปสักพักพี่หมอก็ขอให้ผมกับไอ้แก๊กออกไปรอข้างนอกเพราะจะต้องตรวจ “ภายใน”
“เมื่อเช้าก็ตรวจแล้วไม่ใช่เหรอพี่หมอ แล้วทำไมต้องตรวจอีก”
 
งงสิครับเมื่อเช้าก็ตรวจไปแล้วนี่หว่าจะตรวจอะไรนักหนาวะเนี่ย
 
“ไอ้ภูพี่เค้าเป็นหมอเค้าจะต้องตรวจตอนไหนเค้ารู้สิ แล้วมึงไปยุ่งอะไรกับเค้า ทำไม หวงรึไง”
 
“เปล่ากูแค่สงสัย ห่างกันยังไม่ถึง 12 ชั่วโมงตรวจอีกแล้วเหรอวะ”
 
“ฮะ ฮะ”
 
“พี่หมอหัวเราะอะไร”
 
ผมเกลียดเสียงหัวเราะเหมือนรู้ทันแบบนี้ที่สุด ผมเตรียมเหวี่ยงเป็นเด็กอนุบาลอมมือทันที คนสนิทเท่านั้นที่รู้ว่าอีกมุมของความขรึมผมมีอะไรบางเบาซ่อนอยู่เหมือนอย่างเรื่องนี้
 
“คืนนี้ดินคงต้องนอนดูอาการ แต่ที่คลินิคคงไม่สะดวกไม่มีพยาบาลดูแลแล้วที่ต้องตรวจเพราะถ้ามันยังเป็นแผลสดอยู่ดินจะถ่ายเองไม่ได้ ต้องให้พยาบาลช่วยเข้าใจมั้ย”
 
เข้าใจก็ได้วะครับแล้วไม่บอกแต่แรกว่าไอ้เปี๊ยกต้องนอนโรงบาล
 
“ไม่นอนนะ พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงาน ขาดรายได้ไปวันเดียวก็แย่พออยู่แล้ว สองวันนี่ถึงกับอดอยากได้เลยนะ เฮ้ย ไอ้เสาไฟฟ้ากูไม่ไปนะเว้ย จะกลับบ้านไปนอนที่บ้านก็ได้มีที่นอนเหมือนกัน”
 
“หุบปากให้หมอตรวจไปเลยนะดิน เรื่องนี้พี่จัดการเอง”
 
“ไอ้เหี้ย ขู่กูแบบนี้ทุกที มีสิทธิ์เชี่ยอะไรกับตัวกูวะ ปฎิสนธิจนกูเป็นไซโกตขึ้นมารึก็ไม่ใช่”
 
“ถ้าอยากให้ประกาศว่ามีสิทธิ์อะไรก็จะทำให้ ลงไทยรัฐเจ็ดวัน ขึ้นโฆษณาในพันทิปสักเดือนเป็นไงใครๆก็รู้ว่าพี่เป็นเกย์พี่ไม่อายหรอกนะ ส่วนนายอยากให้ชาวบ้านรับรู้ใช่มั้ย”
 
“ไม่นะมึงอย่าทำบ้าๆนะ กูเป็นผู้ชายยยย”
 
“ถ้างั้นก็เงียบปากไปแล้วทำตามที่พี่หมอบอก”
 
“แต่กูต้องทำงาน แล้วกูก็มีแม่ หายไปคืนเดียวกูแค่หูชา แต่ถ้าหายไปนอนโรงบาลอีกคืนแม่กูได้ด่าเป็นบทกวีแน่ๆ”
 
“ถ้างั้นบอกเรื่องนี้กับแม่ด้วยอีกคนดีมั้ย”
 
“เรื่องที่กูต่อยตีกับไอ้พวกขี้ยานั่นอะเหรอ แม่กูชินแล้วเค้าเข้าใจ”
 
“หมายถึงอีกเรื่อง”
 
“ไม่ได้”
 
“งั้นก็ทำตามที่บอก ส่วนที่เหลือเดี๊ยวจัดการเอง พูดแค่นี้หวังว่าจะเข้าใจนะ”
 
“ไม่เข้าใจแต่กูทำตามที่มึงว่าก็ได้ ตกลงเรื่องนี้คนผิดคือกูหรือว่ามันวะ”
 
“บ่นอะไร”
 
“เปล่าบ่นเว้ยหูมึงดีเกินไปแล้วนะ ตัดทิ้งสักข้างดีมั้ย”
 
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ต่อปากต่อคำ ประตูห้องก็ปิดสนิทปิดกั้นการสื่อสารระหว่างผมกับไอ้เปี๊ยกทุกทาง หันกลับเป็นเห็นไอ้แก๊กจ้องผมอยู่ไม่วางตา
 
“มึงมองกูทำไมไอ้แก๊ก”
 
“มองมึงอาละวาด ไม่เคยเห็นบรรยากาศแบบนี้นานแล้วหวะ เออแต่แบบนี้ก็ดีนะเว้ยภู โบราณเค้าว่าลูกจะดก”
 
“ไอ่ห่าแก๊ก มึงคิดอะไรอยู่ นั่นมันเด็กนะเว้ย ห่างกันตั้งสี่ห้าปี เถียงคำไม่ตกฟากขนาดนั้น”
 
“เด็กแล้วไงวะ ถึงจะเด็กแต่มึงก็งาบลูกเค้าไปแล้ว งาบแบบไม่รู้รสชาติด้วยวะ กร๊าก กูสะใจจริงๆเหมือนคนเป็นหวัดแล้วแดกหูฉลามอะมึง รู้ว่าได้แดกของดีแต่ไม่รู้ว่าอร่อยแค่ไหน 5555”
อยากจะด่าพอๆกับอยากจะตั๊นหน้ามันให้หายหมั่นไส้ ติดอยู่ที่ว่าไอ้แก๊กมันพูดความจริงทุกอย่างเลยไม่รู้จะด่ามันว่ายังไง เอาเป็นว่า ติดไว้ก่อนนะไอ้เพื่อนเวร
 
 
สวัสดีค่ะ....สงสารคนเขียนบ้างเถอะค่ะพี่น้อง
บางคนมาดันรอตั้งแต่สี่โมงเย็น คนเขียนยังไม่เลิกงานเลย
แต่ตอนนี้ลาออกจากงานแล้ว
 มีคนแซวว่าลาออกจากงานเพื่อมาปั่นนิยายเรื่องนี้ บ้าไปแล้ว
นิยายเลี้ยงปากเลี้ยงท้องไม่ได้นะค่ะพี่น้องแต่มันก็สุขใจที่มีคนชอบล้นหลามขนาดนี้ (กรู๊ววววววววเหมือนลิเกอ้อนแม่ยกยังไงไม่รู้)
เหนือความคาดหมายสุดๆ แต่ก็ขอบคุณทั้งคนเก่าคนใหม่ แต่เห็นแฟนคลับพี่เมฆแอบนอกใจไปหลายคนเหมือนกันนะ ขอให้เพลิดเพลินกันตามอัธยาศรัยนะค่ะ ใครใคร่อ่าน อ่าน ใครใคร่เม้นท์ก็เม้นท์ได้ตามสบายนะค่ะทุกคน ไม่เม้นท์ไม่รีพลายไม่ว่าแต่เค้ารู้นะว่าแอบอ่าน 555 ตามสบายนะคะ ขอบคุณสำหรับคำผิดอีกเช่นเคย ติ เตือนได้เลยนะคะ จะได้พัฒนา.....ขอบคุณค่ะ ....

[IIMisssoMII]

โหยค้างอ่ะ พระนายจะไ้ด้เจอกันแล้วว>>> ของตอนห้า


----------

“ไม่ต้อง มึงไม่ต้องเอาเรื่องเมื่อคืนมาอ้างพากูไปหาหมอเลย เพราะเมื่อคืนมึงทำอะไรมึงยังไม่รู้ตัวเลยเพราะฉะนั้นมึงอย่ามาเรียกร้อง สิทธิ์ที่กูไม่มีให้แล้ว

อย่างฮาอ่ะ พี่ดินนี่ปากร้ายจริง

งงมากกกก วันเดียว รันไปหลายหน้าตกใจหมดเลย
ของเค้าดีจริง

[win200]

 

[Seiki]

พี่ภูของเซ  

[EunJin]

ว้าวๆๆ ได้อ่านสามตอนแบบติดๆๆๆ
แหม๋ คุณภู ดูท่าจะหลงสเนห์แบบแมนๆ
ของพี่ดินเค้าแล้วนะคะเนี่ย อิอิอิ

[kingphai]

โว้ววววววววว
แหมๆ พี่ดิน พระเอกอุตส่าห์มาช่วยทั้งที
แทนที่จะดีใจ
อารายเนี่ย
เอ๊ะ ...หรือว่า
.
.
.
.
เขิลอ่า................

[Me_kame_nishi]

ดูๆลูกพี่ท่าจะแพ้ทางน่ะนี้ ขู่นิดขู่หน่อย ยอมง่ายๆเลย อิอิ

[fOnfOn :D]

หุหุ  ตอนเย็นๆเปิดมาเจอตอนหนึ่ง แต่ยังไม่ได้เม้น

เผลอหลับไปเปิดมาอีกทีตอนใหม่มาแล้ววววววววว

   ให้ไรเตอร์คนเก่ง






พี่ภูขาาาาาาา  (เปลี่ยนสรรพนามในการเรียกอย่างด่วน)

ดูแลพี่ดิน ดีๆ นะค่ะ อย่าให้ขาใหญ่ต้องไม่สบายนะเอ่อออ
 

[kaporzung]

เริ่สๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ พี่ภูขา จัดการเอาให้อยู่หมัดเลยนะ ดื้อๆแบบดินเนี่ย ;P