หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[TaEnIaE_CoLi]

นิทานม่ายมาก็เพราะนิทานม่ายมี...

[konnarak]

นั่งรอฟังนิทาน  นานเเล้วนะะะ ไม่มาสักที่  เเต่ยังไง  ก็จะรอ   อิอิอิ

[padang]

เรื่องเศร้าไม่เอานะ
ไม่อยากจิตตก
เขียนเรื่องสนุกๆน่าอ่านกว่าเยอะ

[จันทร์ผา]

มารอคัฟ

[MiTo™]

วันนี้จะได้ฟังนิทานไหม อ่าา~~

[sogood]

 
จุดธูปเรียก
คนแต่งหาย คนโพสก็ไม่รู้อยู่ไหน
พี่ดินทำไมไปเคลียร์นานจังหายไปเลย
คุณนายแม่ขาขาาาาาาาาาาาาาา ทำไมป่านนี้นิทานยังไม่เล่าซะที
หลอกให้รัก หลอกให้หลง แล้วก็ทั้งหนูไป
 

[Kfc_Pizza]

 

อ่านตามทันแล้ว

 

[noina]

   

[m_pop91]

แวะมารอครับ

[ArtemIz]

แวะมากลิ้งรอนิทานค่ะ 'w'

[Mileson]

มารอฟังนิทานครับ   

[kokikung]

ไรเตอร์หายไปเลยนะ

อยากอ่านแล้ววววว

กำลังมันส์

พี่ดินจะทำไว

แล้วภูหาพี่ดินเจอที่ไหนแล้วเคลียกันยังไง

รอๆๆนะเนี่ยยยยจะลงแดงและ

[Seiki]

วันนี้ได้อ่านแน่นอนค่ะ ตอนนี้อยุ่ช่วงคนเขียนทวนเล้กน้อยแล้วก็ตรวจคำผิด เสร็จแล้วเดี๋ยวเซเอามาลงให้อ่านนะคะ

 

[PEENAT1972]

รอเจ้าค่ะ

[annis204]

เย่ เย่ เย่ คอย คอยพี่ดิน คิดถึงสุดสุด
ลงก่อนคำผิดไว้ที่หลังก้อได้ เพราะไงก้อต้องมีผิดอยู่แล้ว
ถ้าไม่ผิดเลยมันเหมือนของปลอม ต้องอ่านแล้วงงบ้าง ไรบ้าง
รักนะจ๊ะ แหะ แหะ

[Seiki]

^
^
รีบนอะ อ้อมบ้างก็ได้นะ  อ่านแล้วฮาเลย มันเป็นเอกลักษณ์ไปป่าวว่าถึงตรวจก็ยังเจอคำผิดอยู่ดี
เดี๋ยวไปเร่งให้นะ

[aimaim]

^
^
^
^
นานๆ ทีทันกระซวกไรเตอร์ คิกๆ

+1 ด้วยรักและคิดถึง

[Dorumi]

คิดถึงนักเลงใหญ่แล้วอ่ะ
รออยู่นะจ๊ะ
อยากอ่านมากมายก่ายกองมหึมามหาศาลเลย

[manami1155]

รอ..มาปูเสื่อ..มาปูเสื่อรอ
 

[Killua]

รอ รอ รอ เจ้าค่ะ

[kikumaru]

เห้อทันซะทีไม่ได้อ่านหลายวัน
ป๊าดดดดมันหลายตอนแท้
พี่ดินเริ่มออกอาการหึงหึงแล้ววุ้ยดีใจจัง

[Seiki]

ตอนที่ 41



เพราะเคยคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนที่ขาด....เลยพยายามหาส่วนเติมเต็ม เมื่อมั่นใจแล้วว่าใช่ มันก็ยากที่จะยอมรับว่าตัวเองเห็นแก่ตัวแค่ไหนสำหรับคนที่รู้สึกว่าเรารักเค้า...รักมาก

 

ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายมันจะกลายเป็นความงี่เง่าที่เราคิดไปเองแค่ฝ่ายเดียว

 

คิดเอง เออเองปวดใจเอง ไม่เรียกว่าควายแล้วมึงจะเรียกตัวเองว่าอะไรวะภู มีสิ่งเปรียบเทียบไหนที่โลกที่บ่งบอกว่ามึงโง่ติดลบต่ำกว่าศูนย์ได้ขนาดนี้มั้ย

 

เคยเกลียดคนที่ตัดสินคนอื่นแค่ภายนอกแค่ไหน สุดท้ายมึงก็ได้ข้อสรุปแล้วสินะ ว่ามึงน่ะรังเกียจตัวมึงเองก็เป็นเหมือนกัน

 

นิทานชีวิตน้ำเน่าเห็นเงาจันทร์จนยุงขึ้นขี่กันออกลูกออกหลานจนไข้เลือดออกระบาดแค่ไหน มันยังเปรียบเทียบไม่ได้เมื่อฟังนิทานชีวิตของคนที่มึงบอกใครต่อใครว่าเป็นเมีย

 

ผม เคยตัดพ้อโชคชะตาว่าสร้างผมมาเพอร์เฟคทั้งรูปร่างหน้าตาและฐานะที่รวยล้นฟ้า แบบนี้ ทำไมถึงไม่สร้างอิสระเสรีในชีวิตให้ผมด้วยอีกอย่าง จะมีใครที่ไหนที่รู้ว่าอนาคตของตัวเองจะต้องพบเจอกับอะไรตั้งแต่เข้าเรียน อนุบาลอย่างผมบ้าง เพียงแค่คำว่ากิจการและอนาคตของวงศ์ตระกูล คำๆนี้เพียงคำเดียวถึงกับเป็นตัวชี้อนาคตของผมเลยว่าโตขึ้นผมจะเป็นอะไรไม่ ได้นอกจากประธานบริษัทใหญ่ ใครจะไปคิดว่าพายุที่เรียกว่าความรับผิดชอบและมรดกตกทอดนี้มันจะถาโถมเข้ามา ในชีวิตผมตอนอายุ 24 ปี ในเมื่อทุกอย่างในชีวิตผมถูกกำหนดไว้หมดแล้ว มีสิ่งเดียวที่ผมพอจะมีโอกาสเลือกด้วยตัวของตัวเองนั่นก็คือความรัก

 

มันเป็นกำลังใจและแรงขับเคลื่อนที่ทำให้ผมต่อสู้กับทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต ไม่มีอะไรที่ผมคิดว่าทำเพื่อตัวเองเลยนอกจากความรัก เพราะสิ่งเดียวสิ่งนี้ที่ผมมีโอกาส ผมเลยเห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจตัวเองเป็นพิเศษ ผมอยากมีใครสักคนอยู่ข้างๆ เป็นกำลังใจและเป็นที่ปรึกษายามที่ผมมีปัญหา และเพราะรักที่ผมตั้งความหวังไว้มากในครั้งนั้นมันพังไม่เป็นท่า ผมถึงได้อ่อนไหวกับครั้งครั้งต่อไปเป็นพิเศษ

 

นั่นมันก็คือรักครั้งนี้ รักที่เล่นตลกผมเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ เกย์ทั่วฟ้าเมืองไทยเดินสวนกันขวักไขว่เป็นเรื่องปกติ ดันไม่ถูกใจใครเท่ากับนักเลงใหญ่สุดจะแมนแสนแมนอย่างพี่ดินของใครๆ เพราะงี่เง่า เพราะไม่มั่นใจ เพราะห่าเหวอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้ผมต้องมานั่งซบหน้ากับเข่าตัวเองอย่างหน้าสังเวชแบบนี้

 

‘ถ้าแม่จะบอกว่าหากพี่ดินเค้ารักชอบผู้ชายแม่ก็ไม่แปลกใจ คุณคิดว่ายังไงคะ’

 

ตอน นั้นอย่าว่าแต่คิดอะไรเลย สมองผมหยุดทำงานไปตั้งแต่แม่ยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ แน่นอนว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องดีสำหรับผมแน่ๆ แต่ว่าอะไรที่ทำให้แม่ของดินยอมรับเรื่องที่สังคมของวัยผู้ปกครองต่อต้านได้ ง่ายดายแบบนี้

 

‘ครั้งหนึ่งแม่ก็เหมือนวัยรุ่นงี่เง่าทั่วไปเนี่ยแหละ มีอุดมการณ์แน่วแน่และบูชาความรัก’

 

ผมตั้งใจฟังเรื่องราวเหล่านั้นด้วยความรู้สึกเบาโหวง มันเหมือนเป็นเรื่องราวที่เล่าสู่กันฟังธรรมดา น้ำเสียงที่แม่เล่าดูจะเป็นเรื่องราวที่สนุกสนาน ทุกคำพูดพรั่งพรูออกมาจากปากที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม.....แต่ที่มันสะกิดใจผมจนร้าวไปทั้งอกก็คือแววตาหมองเศร้าคู่นั้น

 

ปากยิ้มแต่ใจร้องไห้....ผมรู้แล้วว่าดินใจเด็ดเดี่ยวและเข้มแข็งเหมือนใคร

 

‘เห็นเราอยู่กันสองแม่ลูกแบบนี้ แต่ดินเกิดมาด้วยความรักนะ แต่เป็นรักของแม่ฝ่ายเดียว แต่มันก็เพียงพอแล้ว แม่ภูมิใจแล้วที่ดินเติบโตมาแบบนี้’

 

ยิ่งเรื่องราวที่แม่เล่าเริ่มลงลึกมากเท่าไหร่ ผมรู้สึกว่าลำคอผมเริ่มตีบตันมากเท่านั้น แม้กระทั่งจะกลืนน้ำลายยังรู้สึกเหนียวไปทั้งลำคอ

 

‘ตอนวัยรุ่นคุณเคยรักใครสักคนมั้ย รักแรกแต่ไม่ใช่รักปั๊บปี้เลิฟนะ รักที่คิดว่าใช่รักน่ะ’

 

‘ครับ ผมเคย ตอนอายุ 19’

 

‘ก็ประมาณเดียวกันนั่นแหละ ตอนเริ่มเข้ามหาลัยใช่มั้ย’

 

ผมพยักหน้าให้กับคำถามนั้นช้าๆ ในช่วงเวลาก่อนที่จะรู้จักคำว่ารัก ก่อนอายุ 19 ผมพบเจอกับความลุ่มหลงชั่วครั้งชั่วคราวและปั๊บปี้เลิฟมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองชอบผู้ชายมากกว่า แต่ว่าตอนนั้นผมฟาดไม่ยั้งทั้งหญิงทั้งชาย เพียงแต่ผมเลือกกินเฉพาะคนที่เต็มใจเท่านั้น เต็มใจที่จะหาความสุขกันทั้งสองฝ่ายแต่ไม่มีความสัมพันธ์ทางใจใดๆต่อกัน จนผมมาเจอคนที่คิดว่าใช่อย่างกรนั่นแหละ ถึงได้รู้จักคำว่ารักรู้สึกว่าผมอยากมีครอบครัวในแบบฉบับที่ผมเป็น

 

แต่สุดท้ายความฝันกับความจริงมันก็ตรงข้ามกันเสมอ

 

‘รู้ทั้งรู้นะว่าเค้าชอบผู้ชายด้วยกัน เค้าคบกับใครเราก็เห็นๆกันอยู่ แต่คนเราทุกคนก็อยู่ด้วยความหวังกันทั้งนั้นแหละใช่มั้ย แม่ก็แค่หวังว่าสักวันหนึ่ง เค้าอาจจะกลับมามองเราบ้างก็ได้ ตอนนั้นความรักของผู้ชายกับผู้ชายมันยังไม่แพร่หลายขนาดนี้หรอก แม่ก็หลายยังมีความหวังเพราะคิดว่ามันแค่ความรู้สึกชั่ววูบของวัยอยากรู้อยากลอง เบื่อนิทานเรื่องนี้หรือยัง’

 

‘ยังครับ ผมฟังอยู่’

 

‘เราสามคนเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่เพราะแม่ชอบเค้า ในสายตาคนอื่นเลยมองว่าแม่กับเค้าเป็นแฟนกัน แต่มันน่าขำใช่มั้ยที่ความเป็นจริงแล้วกลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่ทุกคนคิดทุกคนเห็นหมดเลย’

 

‘แล้วที่บ้านเค้าไม่สงสัยเหรอครับ’

 

ผมจำได้ว่ากว่าผมจะเดินไปเปิดตัวกับพ่อและแม่อย่างแมนๆว่าผมชอบผู้ชาย พฤติกรรมของผมอยู่ในความสงสัยของพ่อกับแม่มานานแล้ว ต่อให้ผมปกปิดแค่ไหนแต่มันก็ยากเกินไปที่จะปกปิดกับคนที่ให้กำเนิดเราได้

 

‘ไม่ สงสัยเลยเชื่อมั้ย เพราะที่บ้านเค้าก็คิดว่าแม่เป็นแฟนของลูกชายส่วนอีกคนก็เป็นเพื่อนตายของ ลูกชาย ตอนนั้นเกย์ไม่ได้สังเกตุกันง่ายๆเหมือนตอนนี้นะ ส่วนใหญ่ผู้ใหญ่เค้าจะคิดว่าเกย์เป็นเด็กเรียนเงียบๆเรียบร้อยๆถ้าออกแนวสาว ก็เป็นกระเทยไปเลย คนนั้นเค้าแมนเป็นหัวโจกเหมือนดินทุกวันนี้แหละเพียงแต่เค้าเป็นนักเลง เงียบๆไม่เป็นที่รู้จักเหมือนพี่ดิน ส่วนอีกคนก็เรียบร้อยเรียนเก่งอีกต่างหาก เราสามคนเลยกลายเป็นซี้ย่ำปึ๊กที่ทางบ้านเค้ายอมรับ’

 

ครั้งแรกที่ผมเห็นประกายสดใสในแววตาของแม่ ตอนที่พูดถึงคนสำคัญคนนั้นว่าเค้าเหมือนกันกับไอ้เปี๊ยกของผมแค่ไหน เรื่องที่แม่เล่าในมโนภาพของผมที่แม่พูดถึงใครคนนั้นมีหน้าของไอ้เปี๊ยกวิ่งวนไปมาในจินตนาการเหมือนเป็นเรื่องเล่าที่มีชีวิต เหมือนผมกำลังดูละครผ่านจินตนาการ

 

‘เราอยู่ด้วยกันมาแบบสามคนจนถึงปีสี่ จนถึงวันที่อีกคนหนึ่งตัดสินใจไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าเค้าต้องตามไปแน่ๆ และนั่นก็ทำให้รู้ว่าเค้าจะไม่มีวันกลับมา ในเมืองไทยไม่มีที่ให้เค้าทั้งสองคนอยู่กันอย่างเปิดเผยเท่าเมืองนอกอีกแล้ว ใครจะทิ้งโอกาสนี้ไปล่ะใช่มั้ย ถึงธุรกิจทางบ้านเค้าจะมีมากมายไม่แพ้ใคร แต่เค้าก็มีกันหลายคนพี่น้อง ไม่มีเค้าสักคนคนอื่นก็สืบทอดกิจการต่อไปได้ มีสิ่งเดียวที่เค้าจะเลือกคือเงินหรือรัก แล้วคนที่ยึดมั่นในอุดมการณ์ยืนบนขาตัวเองขนาดนั้น ไม่ต้องลุ้นเลยว่าเค้าจะเลือกอะไร’

 

ผมเอามือลูบหน้าตัวเองเพื่อบรรเทาอาการบีบอัดของก้อนเนื้อหัวใจ ความรักที่ผมเคยมองว่าไม่มีรักของใครที่จะเจ็บปวดได้เท่ากับรักที่ผมเคยพลาดไปครั้งนั้นอีกแล้ว เพียงแค่เรื่องแค่นั้นผมกลับกลัวมันจนกลายเป็นหวาดระแวง ไม่เชื่อใจต่อให้อีกฝ่ายแสดงออกทางการกระทำ ผมกลายเป็นคนไม่พอเพียงเพราะละโมบอยากได้มากกว่านั้น ผมอยากให้คนที่ผมรักตอกย้ำผ่านทั้งการกระทำและคำพูด เพียงเพราะคิดว่าตัวเองไม่พร้อมที่จะรับกับความผิดหวังได้อีกแล้ว

 

ต่อให้ต้องบังคับหรือใช้กำลังเพื่อให้มีโอกาสรักษาความรักครั้งนี้ให้มันเป็นรักครั้งสุดท้ายผมก็จะทำ

 

เขากระทุ้งกะลาที่ครอบหัวมึงอยู่ขนาดนี้ มึงยังไม่รู้สึกเลยภู ไม่เคยรับรู้เลยใช่มั้ยว่ายังมีความรักที่น่าเศร้ากว่าที่มึงพบเจอมาตั้งเยอะ

 

เพราะโลกหมุนรอบตัวมึงตลอดเวลา เลยไม่รู้เลยว่าใครๆเค้าก็เคยเจ็บปวด เคยร้องไห้ เคยสูญเสียและเคยไม่มั่นใจกับความรักกันทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องให้ไอ้แก๊กชี้หน้าด่าว่าควายเลยงานนี้ แค่มึงชโงกหน้าไปมองผืนน้ำที่ทอดเอื่อยอยู่ใต้ถุนบ้านมึงก็จะเห็นเขาที่งอกโผล่ออกมาจากรูกะลาที่ครอบหัวมึงอยู่นั่นแหละ

 

ไอ้งั่งเอ้ยยยยยยยย......!!!!

 

‘วันที่เลี้ยงส่งเค้าทั้งคู่เป็นวันที่สนุกที่สุขแต่ในขณะเดียวกันมันก็เป็นวันที่เศร้าที่สุดเหมือนกัน เราอยู่ด้วยกันสามคนมาตลอดสี่ปี ไม่มีใครรู้เลยว่าในคำว่าเพื่อนสนิทนั้นมีใครคนนี้ที่คิดไม่ซื่อมาตั้งแต่ปีแรกแล้ว เพราะเค้าไม่รู้และเพราะเราก็ยังอยากให้ความสัมพันธ์นี้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป จนตอนนี้เค้าก็ยังไม่รู้เลยมั้งว่าแม่รู้สึกกับเค้าแบบไหน’

 

‘ทำไมเหรอครับ’

 

ผู้หญิงตรงหน้าเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆที่พอจะเดาได้ว่าครั้งหนึ่งเธอคงสวยไม่แพ้ใครในวัยเดียวกันแน่ๆ ตาโตสวยคมและคงปราดเปรียวไม่น้อยไม่อย่างนั้นคงแฝงตัวในกลุ่มผู้ชายด้วยกันไม่ได้หรอก

 

‘เพราะวันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่แม่ติดต่อกับพวกเค้าไปน่ะสิ แม่ผิดทุกคำสัญญาทั้งๆที่เค้าบอกว่าเมื่อถึงที่โน่นแล้วเค้าจะติดต่อมาถึงเราจะห่างกันแต่ความสัมพันธ์ระหว่างเราจะต้องเหมือนเดิม แม่เชื่อว่าเค้ายังทำตามสัญญาแต่คนที่ฉีกมันทิ้งคือแม่เอง’

 

ผมสะดุดลมหายใจตัวเองเป็นครั้งแรกที่ฟังนิทานมาถึงตรงนี้ ผมแน่ใจว่าอีกฝ่ายคงไม่รู้ความรู้สึกของแม่ และเค้าจะคาใจแค่ไหนที่อยู่ๆเพื่อนสนิทคนเดียวที่ยังอยู่เมืองไทยขาดการติดต่อไปแบบนี้

 

‘ใคร จะไปอยู่สู้หน้าได้ รู้มั้ยว่าแม่เลวแค่ไหนแม่อาศัยความเมาของเค้าเพื่อตัวเอง ตอนเช้าเค้าเดินออกมาจากห้องด้วยกันแม่ก็รู้แล้วว่าระหว่างเค้าทั้งสองคนคืน นั้นมีอะไรเกิดขึ้น สี่ปีที่แอบรักไม่เคยมีครั้งไหนที่ได้ครอบครองเค้าแม้แต่ความรู้สึกหรือร่าง กาย คืนนั้นเราปาร์ตี้กันจนเกือบเช้า เมากันจนแทบสลบเค้าแทบจะไม่รู้เรื่องอะไรคนที่ทำให้ทุกอย่างมันมีอะไรก็คือ แม่เอง ทั้งๆที่เค้าเรียกชื่อใครอีกคนขึ้นมาทุกครั้งแต่แม่ก็ยังปล่อยให้มันดำเนิน ต่อไปจนถึงปลายทาง แม่โง่มากใช่มั้ย’

 

‘ไม่เลยครับ ผมเข้าใจ’

 

จริงๆ นะ ผมคิดว่าผมเข้าใจคนที่เรารักเพียงแค่สักครั้งที่จะได้ครอบครองมันก็รู้สึก สุขล้นจนหัวใจมันพองโตเบียดกระดูกซี่โครงจนปวด ความรู้สึกอยากเป็นของกันและกันมันกระตุ้นทุกครั้งที่เรารู้สึกว่ารักใครสัก คน แต่ที่ทำให้ผมหายใจยากลำบากและลำคอแห้งผากได้ขนาดนี้เพราะไม่เคยรู้สึกว่าจะ มีความรักแบบไหนที่ทรมานได้เท่ากับรักข้างเดียวแบบนี้อีกแล้ว มันมากกว่าความอ้างว้าง มากกว่าโดดเดี่ยว

 

‘แม่ คิดว่าครั้งเดียวในชีวิตก็ยังดีที่เราจะได้เป็นของกันและกัน เช้าของอีกวันเหมือนเค้าจะรู้ว่าคืนนั้นมีอะไรเกิดขึ้นแต่ที่เค้าไม่รู้คือ มันเกิดขึ้นกับใครในเมื่อเค้าเมาและเค้าก็ไม่เคยรู้ว่าแม่คิดไม่ซื่อกับเค้า มานานแค่ไหนแล้ว เราจากกันทั้งๆที่ยิ้มทั้งน้ำตา ฝ่ายหนึ่งน้ำตาไหลเพราะจากลาอย่างมีความสุข แต่แม่น้ำตาไหลเพราะเราอาจจะต้องจากลาตลอดไป มันอดสูเกินไปที่ตัวเองเป็นแบบนี้’

 

‘แล้วดิน’

 

‘ดินมาตอนไหนน่ะเหรอ’

 

‘ครับ’

 

ตอน นั้นถึงเมืองไทยทันจะทันสมัยแล้ว แต่มันก็ไม่เร็วทันใจเหมือนตอนนี้หรอก คนที่จากบ้านเมืองตัวเองไปอยู่ต่างประเทศใหม่ๆต้องใช้เวลาในการปรับตัวใช่ มั้ย เป็นเดือนๆมั้งที่เค้ายังไม่ติดต่อมาแม่เองก็เหมือนเป็นตัวแทนเค้าสองคนที่ ยังไปมาหาสู่กับครอบครัวของเค้า จนวันที่รู้ว่ามีพี่ดินนั่นแหละถึงได้ถอยห่างออกมา’

 

‘เพราะอะไรครับ ทำไมถึงทำแบบนั้น’

 

‘เพราะไม่คิดว่าเค้าจะน้ำยาดีขนาดนี้น่ะสิ ครั้งเดียวเองนะ สงสัยจะแช่นานไป’

 

แม่ พูดเจือน้ำเสียงหัวเราะแต่ผมกลับอยากจะร้องไห้ มันรับรู้ถึงความเจ็บปวดขึ้นมาได้ยังไงก็ไม่รู้ ผมรู้แค่ว่าแม่ใจเด็ดจนไม่รู้ว่าอะไรที่พอจะเปรียบกันได้ แม่ผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาด้วยตัวของตัวเองและมีนักเลงใหญ่อย่างทุกวันนี้ ได้ด้วยตัวคนเดียวเหรอ ผนังบ้านกลายเป็นที่รองรับร่างที่อ่อนล้าทั้งกำลังและความรู้สึกของผม มันยิ่งกว่านิทานที่ผมเตรียมใจเอาไว้เสียอีก

 

‘แล้วแม่ตัดขาดกับเค้าและบ้านเค้าเด็ดขาดตอนไหนเหรอครับ เค้ารู้เรื่องนี้มั้ย’

 

‘แม่เก่งมั้ยที่ปกปิดเรื่องนี้ได้โดยไม่มีใครรู้เลย ตลอดเวลาเราอยู่กันมาสามคนโดยตลอด มันจะแปลกแค่ไหนถ้าวันหนึ่งจะมีคนรู้ว่าแม่ท้องขึ้นมา ผู้ต้องสงสัยคงมีสองคนนี้เข้ามาเกี่ยวด้วยแน่ๆและมันยิ่งเด่นชัดตอกย้ำบาปที่แม่ทำเอาไว้ตอนพี่ดินคลอดออกมานี่แหละ ไม่ต้องตรวจดีเอ็นเอก็รู้เลยว่าลูกใคร แม่ถึงต้องเปลี่ยนสังคมการใช้ชีวิตใหม่ที่ห่างไกลชีวิตเดิมๆมากที่สุด แต่แม่ก็รู้ว่าตัวเองตัดสินใจพลาดก็เมื่อเจ็ดปีที่ผ่านมาเนี่ยแหละ’

 

แม่คงหมายถึงครั้งนั้นครั้งที่ไอ้เปี๊ยกเข้าไปพัวพันกับพวกขายยาจนตัวเองติดยาโดยไม่รู้ตัวสินะ

 

‘ทีนี้รู้หรือยังว่าทำไมแม่ถึงไม่แปลกใจถ้าพี่ดินเค้าจะชอบผู้ชายเหมือนกันขึ้นมาคุณเป็นคนแรกที่พี่ดินพาเข้าบ้านเชียวนะ’

 

เป็น ครั้งแรกในรอบวันเลยมั้งที่ผมยิ้ม ทั้งๆที่รู้ดีว่าการที่ผมเข้ามายืนอยู่ในบ้านนี้ได้เพราะผมยัดเยียดตัวเอง เข้ามาแต่เพราะนักเลงใหญ่เค้าไม่ได้ไล่ผมก็จะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเค้าอนุ ญาติละนะ

 

‘สิ่งที่เค้าเหมือนแม่คือรูปร่างหน้าตา แต่นิสัยใจคอเค้าเอาของแม่มาเต็มๆเลยรู้มั้ย เค้าเอามาทั้งยวงเลยก็ว่าได้ 5555’

 

‘ผมไม่ได้ทำให้เค้าเป็นเกย์ใช่มั้ยครับ’

 

‘เกย์นะคุณไม่ใช่น้ำแข็งใสที่จะปั่นเอาเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าพี่ดินจะเป็นนั่นเพราะตัวเค้าเอง อย่าบอกนะว่าคุณกังวลกับเรื่องนี้’

 

‘ครับ ผมกลัวว่าจะทำให้เค้าเบี่ยงเบนเพราะผม’

 

‘ทีนี้ก็รู้แล้วใช่มั้ยว่าทำไมแม่ถึงเล่านิทานเรื่องนี้ให้ฟัง’

ผมพยักหน้าเพราะรู้ถึงจุดประสงค์ แม่ดินรู้ ทั้งๆที่ผมพบเจอแม่ดินแทบจะนับครั้งได้ มันเหมือนแม่เตรียมใจกับเรื่องนี้มานานมากแล้ว

 

‘ผมขอโทษนะครับ ทั้งๆที่เค้าอาจจะเป็นผู้ชายสืบทอดวงศ์ตระกูลต่อไปได้ แต่ผม......’

 

‘ไม่ใช่ความผิดของใครหรอก แม่มีอะไรกับเกย์นะคุณถ้าเค้าจะเป็นเหมือนพ่อของเค้ามันจะแปลกอะไรจริงมั้ย ไม่ใช่เรื่องที่ต้องมากังวลว่าแม่จะรับได้มั้ยหรอก มันอยู่ที่ว่าถ้าใครทำให้ลูกแม่มีความสุข ยิ้มได้ คนเป็นแม่ก็หายห่วง ดินเค้าเข้มแข็งเพราะเราอยู่กันสองคนมาตลอด เค้าจะต้องเข้มแข็งเพื่อจะปกป้องแม่ให้ได้ก็แค่นั้น มันเป็นที่เกราะบางๆไว้หลอกตาช้าวบ้านเท่านั้นแหละนะ จริงๆแล้วพี่ดินเป็นคนอ่อนไหว เค้าไม่แสดงออกหรอกแต่เค้าชัดเจนทุกการกระทำ’

 

ทุกคำพูดของแม่บ่งบอกถึงความเป็นตัวตนของดิน ตัวตนที่ผมมองเห็นด้วยตาแต่ไม่เคยใช้ใจมองเลยว่าจริงๆแล้วเค้ารู้สึกยังไง ถ้าไม่รักนักเลงใหญ่จะยอมผมขนาดนี้มั้ย ถ้าไม่มีใจให้เค้าจะยอมนอนอยู่ใต้ร่างผมทุกคืนหรือเปล่า

 

ทำไม มึงโง่อยู่นานวะภูรู้ก็รู้ว่าเค้าเป็นคนโผงผางตรงไปตรงมา ไหนว่ามึงรักที่เค้าเป็นเค้าแล้วที่มีงี่เง่าคิดว่าเค้าไม่รัก คิดว่าเพราะเค้าโดนบังคับอยู่ทุกวันนี้ จริงๆแล้วมึงคาดหวังอะไรจากเด็กผู้ชายตัวเล็กปากแดงแต่แข็งแกร่งยิ่งกว่า อะไรคนนี้กันแน่รักลมปากหรือการแสดงออกที่สั่งการมาจากความรู้สึกข้างใน

 

ตกลงแล้วมึงต้องการอะไร

 

‘พี่ดินเค้าเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวเหมือนแม่ เค้าเป็นคนตรงๆไม่ชอบอ้อมค้อมไม่ชอบการประชดประชัน ถ้ารู้สึกยังไงเค้าจะแสดงออกทุกอย่างตรงกับใจเสมอ ถ้าบอกว่าใช่ก็คือใช่แต่ถ้าบอกว่าไม่เค้าจะยอมเดินจากไป แม่ผ่านความรักที่ไม่สมหวังมาแล้ว ไม่มีแม่คนไหนอยากได้ลูกทรมานด้วยการเจริญรอยตามหรอกนะ เรื่องของแม่มันแค่รักข้างเดียว แต่ถ้าคุณมั่นใจว่าคุณกับดินใจตรงกัน คุณรู้ใช่มั้ยว่าต้องทำยังไงต่อ แต่ถ้าคิดว่าดินไม่ใช่คุณก็ปล่อยเอาไว้แบบนี้เถอะ เราเจ็บกันมามากแล้ว แม่คิดต่อให้เจ็บหนักกว่านี้ เราก็จะผ่านมันไปได้’

 

‘ผมรักเค้าจริงๆนะครับ ไม่ใช่ความหลงหรืออารมณ์ชั่ววูบแน่นอน ผิดที่ผมเองที่ไม่เคยมั่นใจ’

 

‘เรื่องของเด็กๆ เคลียร์กันเองเถอะนะ แม่เข้าใจ’

 

ประโยคสุดท้ายของนิทานทั้งหมด ยิ่งว่าหอกคมที่พุ่งมาแทงจุดสำคัญของร่างกายเสียอีก แม่เข้าใจ ไอ้แก๊กเข้าใจ คนรอบข้างทุกคนเข้าใจ แต่คนที่โง่เป็นควายไม่เข้าใจอะไรเลยคือผม เพราะคำว่ากลัว กลัวจะเสียใจ กลัวจะเสียดินไป กลัวว่าไอ้เปี๊ยกจะไม่รัก กลัวว่านั่นคือการบังคับจิตใจ สุดท้ายคนที่อ่อนแอที่สุดคือผม คนที่จิตใจอ่อนแอตุ๊ดแตกมากที่สุดคือผม เป็นไม้หลักปักขี้เลนขนาดนี้ แม่เค้ายังบอกว่าเข้าใจ.......มึงละอายใจบ้างมั้ยวะภู รู้สึกอะไรบ้างหรือเปล่า

 

คนที่ขาดจริงๆเค้ายังไม่เคยตีโพยตีพายว่าขาด ดินขาดพ่อแต่เค้าไม่เคยแสดงออกว่าขาด เค้าพบเจอกับสิ่งเลวร้ายมามากมายแต่เค้าก็ต่อสู้กับมันมาได้ แล้วคนที่มีครบทุกอย่างแล้วยังคิดว่าตัวเองยังขาดอยู่

 

มึงควรคู่กับคำว่าอะไรวะภู

 

สวัสดีคะ รู้สึกว่าคนเขียนจะใช้คำว่าขอโทษฟุ่มเฟือยมากเลยนะ แต่ก็ต้องบอกว่าขอโทษนะคะ

๐ จริงๆแล้วอยากจะจัดการเรื่องส่งหนังสือให้จบแล้วจะได้ไม่มีห่วง เพราะอีกไม่กี่ตอนพี่ดินก็จะจบแล้ว เรื่องใหม่ก็คาอยู่หนึ่งหน้าถ้วนเหมือนเดิม

๐ แต่เพราะความผิดพลาดทางเทคนิคของปกผ้าที่มาส่งตามกำหนดไม่ได้ เค้าทยอยๆมาส่งกระปริดกระปรอยเลยแพ็คไม่เสร็จสักที ครั้นจะทิ้งพี่ดินไปหลายวัน พอแว่บเข้ากระทู้มา เห็นหลายๆคนมาดันก็ตกใจและเกรงใจ

๐ ถ้าอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกมันห้วนๆไปไร้เหตุผลหรือไม่ชัดเจน ก็ขออภัยนะคะ ปั่นกันสดๆวันนี้จริงๆ ขอแก้ตัวในตอนต่อๆไปอีกสามสี่ตอนข้างหน้านะ

๐ มีพี่นักอ่านคนหนึ่งและอีกหลายๆคนที่สอบกันมาเรื่องรวมเล่มพี่ดิน ตอนแรกคนเขียนจะเบรคไว้เพราะตอนนี้ในเล้าคึกคักกันมาก รวมกันหลายเจ้าเลย แต่พี่คนหนึ่งบอกว่าอยากให้เป็นของขวัญปีใหม่ เลยตั้งใจว่าสิ้นเดือนพฤศจิกายนนี้ จะเปิดรวมเล่มพี่ดินถึงต้นปีหน้า สักช่วงกลางเดือนมกรานะคะ ตอนพิเศษทั้งหลายจะไปอยู่ในเล่มทั้งหมด ทั้งเสียเก็บค่าแชร์กับน้องก้าน แล้วตอนหวานๆที่ไม่คิดว่านักเลงใหญ่เค้าจะทำได้ แพลมๆว่าจะมีตอนฮันนีมูนและตอนนักเลงแม่บ้าน น่าจะเป็นตอนหวานๆฮาๆตามสไตล์คนเขียนนะคะ

๐ ต้องออกตัวแก้ตัวไว้ก่อนว่า ไม่ได้ทบทวนคำผิดเลยคะ เซมากูเตะบอกว่า แกไม่ต้องแก้เลยคนอ่านบอกว่าถึงแก้ก็ผิดอยู่ดี นางเพิ่งเข้าไปกดบวกให้เมื่อกี้คะ

๐สำหรับข่าวเรื่องส่งหนังสือพี่เมฆอย่างเร็วคือวันศุกร์นี้ อย่างช้าคือวันเสาร์นะคะ คนเขียนบี้ร้านผ้าขี้แตกทุกวันเลย ถ้าหายหน้าไปนี่แสดงว่าโดนฆ่าหมกประเทศไทยไปแล้วนะ

๐ ขอบคุณค่ะ TRomance

[Pamphlet]

^
^
ู^
 

แวะมาจิ้มก่อนด้วยความคิดถึง...

เพราะรักมาก...จึงกลัวมากใช่ไหมพี่ภู
อยากบอกว่าคุณแม่เข้มแข็ง+ใจแข็งมากๆเลย
แต่อยากรู้จังเลยว่าพี่ดินจะมีโอกาสได้เจอคุณพ่อในเร็วๆนี้บ้างไหมน้อ
ส่วนเรื่องรวมเล่มพี่ดินนี่สนับสนุนเต็มที่เลยค่ะ
มาต่อตอนใหม่เร็วๆนะคะ จะเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ 

[kokikung]

อึ้งทึ่งมากมายกะแม่พี่ดิน

เศร้าไปไหนพี่ดินรู้บ้างไหมเนี่ยยยยย

ภุคิดได้แล้วใช่ไหมเนี่ยยยยยย

เกือบไปแล้ว

พี่ดินกลับมาหาภูสะที

[roseen]

 

[iforgive]

 

[nunam]

นิทานจบแล้ว เฮ้อออออออออออออ

[pinkky_kiku]

นิทานแม่พี่ดิน ทำเราสะอึกอ่ะ แบบว่า อึ้งมาก
เอาเถอะอย่างน้อยๆ แม่ก็รักพี่ดินแล้วก็ดีใจ
ที่พี่ดินเกิดมา แค่นั้นก็คงจะพอแล้วหล่ะ
 

[จันทร์ผา]

อ่านตอนนี้เศร้า

แม่พี่ดินสุดยอดมากๆๆ

ชอบประโยคนี้อะ  "ไม่ต้องตรวจดีเอ็นเอก็รู้เลยว่าลูกใคร"

ปล . ไม่ได้มีเจตนาอะไรแอบแฝงนะครับ เพียงแต่ชอบเป็นการส่วนตัว

[N.T.❁]

แม่พี่ดินสุดยอดมากเลย