หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[qq_oo]

พี่ภูหวงแต่คิดเลยต้องให้พี่ดินจัดการเองซะเลย
+1

[zero-sung]

หุหุ หวานซะ พี่ดินแน่จริงๆ

[the_pooh9]

น้อง ดิน น่ารัก เน๊อะ

มาอัพ ไวไวนะ อย่าหายไปนานๆอีก

คิดส์ถึงง่ะ 

[konnarak]

โอ้ย...หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก



ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[kinjikung]

พี่ภูแมร่งอ่อนหัดต้องให้นักเลงใหญ่ลงมือเอง
กร๊ากกกก
 

[bbyuqin]

มาฝากตัวเป็นแฟนคลับพี่ภู กับพี่ดินอีกคน..อิอิ

อ่านวันเดียวรวดเดียวจบ...หยุดอ่านไม่ได้จริงๆ

พี่ดินห้าวแต่น่ารักเว่อร์ อิอิ ชอบๆ ส่วนพี่ภูเหมือนจะขรึมแต่อยู่กับพี่ดินแล้วหงอไปเลย

รอลุ้นต่อนะจ้าาา

[jasmin]

พี่ดิน พัฒนาไปอีกขั้นแล้ว
น่ารักจัง นึกว่าจะไม่มีหวานๆอย่างที่พี่ภูกลัวซะแล้ว
ส่วนแก็กก้าน ได้กันแล้วหรอ ฮิ้ววววววววววววว

[m_pop91]

น่ารักจังคู่นี้ แต่อยากอ่านคู่ก้านกับพี่แก๊กจังครับ

[senli_87]

พี่ดินน่ารักสุดพลังเลยค่ะ
เมียจ๋ากับผัวรักชอบมากกกกกกกกก
อยากอ่านเรื่องเสี่ยเก็บค่าแชร์กับน้องก้านจัง

[หัวเเม่มือ]

น่ารักอ่า~

[porlyme]

เค้ารักพี่ดิน พี่ดินน่ารักมากๆ
อิจฉาๆๆๆๆๆๆๆ พี่ภู
รักคนแต่งนะค้า เป็นกำลังใจให้นะคะ

[morrian]

หวานรับลอยกระทง  

[tatum1234]

อ๊าคคคค....น่ารักได้อีก

[aohka]

' น้อง(ดิน)อาย... พระจันทร์ ดูสิท่าน... กำลังมอง '  คริคริ

แหม๋ๆๆ พี่ภู... เคลิ้มเลยดิ๊ กิ้วๆๆๆ

หลัวๆ มานี่.. น้องดินเริ่มถึงเนื้อ ถึงตัวพี่ภูบ้าง อะไรบ้างแระ
ดี ดี... พี่ชอบ  ฮ่าๆๆ

ตอนนี้ใ้ห้ +1 น้องไรท์เต้อค่ะ 

[kanda53]

นึกว่าจะไม่ได้หวานซะแล้วตาพี่ภู.....
พี่ดินจัดให้เป็นไงล่ะ.....
กลับไปอย่าลืม....ให้รางวัลนักเลงใหญ่น้า..

  &   
คนแต่ง กะ คนโพส 

[mokonamodoki]

อะโห คุณภูคิดว่าจะไม่ได้โรแมนติกกะพี่ดินใต้แสงจันทร์ซะแล้วสินะ
แต่แบบนี้ ดีกว่าที่ฝันไว้อีกใช่มะ
ได้ทำกิจกรรมกะคนในชุมชน แถมพี่ดินยังหอมแก้มดั้วะ

เป็นตอนพิเศษที่อ่านไปยิ้มไป ขอบคุณมากค่าา 

[Seiki]

ตอนที่  42

 ผลัวะ!!!! ปัง
 
ฝ่ามือที่ระรัวทุบประตูหยุดชะงักทันทีเมื่อบานประตูเปิดออกมากระทันหันคนที่อยู่ข้างในไม่ให้เสียงตอบรับการมาของพี่ดินแต่อย่างใด บานประตูกระแทกผนังสังกะสีด้านข้างจนแรงปะทะดังสนั่นแก้วหู แต่นั่นไม่ทำให้ตกใจเท่ากับคนที่ยืนประจันหน้าด้วยในตอนนี้
 
ไม่ใช่ต๋อง! กวาดตามองโดยรวมแล้วไม่ใช่คนที่พี่ดินรู้จัก
 
จากที่เคยเข้านอกออกในบ้านต๋องเป็นปกติตั้งแต่เป็นเพื่อนเล่นตั้งแต่ตอนเด็กๆกลายเป็นยืนเงียบรอฤกษ์ซะอย่างนั้น อาการลังเลและสายตาที่กวาดมองหาคนที่ต้องการจะมาพบทำให้คนที่มาเปิดประตูเบี่ยงตัวหลีกทางให้
 
เสียงจิ๊ปากและเสียงถอนหายใจลอยเข้ามาผ่านหู
 
ขาที่กำลังจะก้าวย่างเข้าไปข้างในชะงักขึ้นมาทันที กลิ่นบางอย่างที่เคยคุ้นเคยเมื่อตอนเด็กๆโชยมาแตะจมูกอีกครั้ง เป็นกลิ่นที่ห่างหายไปนานแต่ก็ยังจำได้ แต่มันควรแล้วเหรอที่จะมาได้กลิ่นตอนนี้ โดยเฉพาะที่นี่
 
“ต๋อง ต๋อง”
 
อยากจะตะคอกออกไปอย่างที่เคยทำแต่เหมือนมีเส้นใยบางๆแต่เหนียวมากบางอย่างมาห้ามพี่ดินเอาไว้ รู้สึกได้ว่าความคุ้นเคยและความเป็นกันเองลดลงไปหลายดีกรีบางทีมันอาจจะไม่มีอีกแล้วก็ได้ความคุ้นเคยนั้น
 
คน ที่เดินมาเปิดประตูให้ดูจะไม่พอใจกับการมาเยือนของพี่ดินเท่าไหร่นักหรอกแต่ มีหรือที่นักเลงใหญ่อย่างพี่ดินจะสนในเมื่อคิดจะบุกขนาดนี้มารยงมารยาทพี่ ดินถอดแขวนไว้ที่ราวกันตกทางเดินคลองแสนแสบตั้งแต่วิ่งมาแล้ว
 
บรรยากาศ ที่คุ้นเคยตั้งแต่เด็กดูจะไม่คุ้นเอาเสียเลยเมื่อเหยียบย่างเข้ามาในวันนี้ กลิ่นฉุนกึกที่ลอยมาเตะจมูกทำเอาผงะ มันเป็นกลิ่นที่ครั้งหนึ่งเคยคุ้นเคยกับมันแต่ไม่ใช่กลิ่นที่เหมาะสมเอาเสีย เลยสำหรับสถานที่พักอาศัยที่เรียกว่าบ้านแบบนี้
 
ความทรงจำที่คิดว่ามันจะเลือนลางกลับมาเด่นชัดในความรู้สึกอีกครั้งเมื่อกลิ่นที่ได้สัมผัสกับมันเรียกว่า”กัญชา”
 
‘ต๋องไม่มีทางเดินถอยหลังกลับไปในนรกแบบนั้นหรอกน่า’
มโนสำนึกให้มองโลกในแง่ดีเข้าไว้ แต่ใครมันอนุญาตให้มโนสำนึกฝ่ายร้ายมันคัดค้านนักเลงใหญ่กันวะ
‘จะมั่นใจได้ยังไงในเมื่อเจ็ดปีที่ผ่านมาพี่ดินไม่เคยรับรู้ความเป็นไปของต๋องเลยนี่นา’
 
“จะสำรวจอีกนานมั้ยถ้าไม่เดินเข้าไปหาไอ้ต๋องมันไม่มีปัญญาเดินออกมาเองได้หรอกนะ”
นิสัย ไม่ดีที่พี่ดินกำลังทำอยู่นี้ต้องติดมาจากไอ้เสาไฟฟ้าแน่ๆเพราะหลังจากสิ้น คำพูดไอ้คนแปลกหน้าสำหรับพี่ดินแล้วหางตาก็ตวัดไปหาคนพูดทันที ไม่ต้องส่องกระจกพี่ดินก็รู้ตัวเองดีว่าส่งสายตาแบบไหนไปหาไอ้คนแปลกหน้า นั่น
 
‘ไม่พอใจและไม่ใช่เพื่อเล่น’
แถมให้อีกอย่างคือตอนนี้นักเลงใหญ่อารมณ์ไม่ดีสุดๆ
 
“ต๋องอยู่ไหน”
 
ไม่ มีคำตอบจากหมายเลขที่พี่ดินจำใจสนทนาด้วย ไม่เคยสันดานแย่แบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต ไม่เคยแสดงมารยาทแบบนี้เพียงเพราะคนที่พบเจอกันครั้งแรกไม่ถูกชะตากับนักเลง ใหญ่ แต่ลางสังหรณ์บอกว่าสภาพที่พี่ดินเผชิญอยู่นี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
 
ไอ้ คนที่นุ่งแค่ผ้าขาวม้าผืนเดียวหมิ่นเหม่ทำลายเยื่อบุสายตามันไม่ตอบคำถาม อะไรนอกจากใช้สายตาเหล่ไปยังประตูห้องที่ครั้งหนึ่งพี่ดินวิ่งเข้าวิ่งออก ประหนึ่งห้องนอนตัวเอง
 
บ้านต๋องมีสภาพไม่ต่างจากบ้านพี่ดินเท่าไหร่นัก เรียกง่ายๆว่าบ้านในสลัมนี้ทุกหลังมีสภาพเหมือนกันไม่ต่างจากบ้านจัดสรรนั้นแหละนะ มีลักษณะเป็นกระต๊อบหรือจะเรียกว่าเพิงที่หลบฝนได้ก็คงจะไม่ผิดนัก      บ้าน พี่ดินต่างจากบ้านต๋องตรงที่มีสองห้องแต่เพราะต๋องอยู่บ้านหลังนี้แค่คน เดียวเลยไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องกั้นให้มากมายหลายห้องให้มันกิน พื้นที่ใช้สอยเข้าไปอีก บ้านพี่ชายของต๋องอยู่ติดๆกันแต่เค้ามีครอบครัวแล้วต๋องเลยต้องกั้นบ้านออก มาอีกหลังเพื่อความเป็นส่วนตัวตามนิสัยชอบอยู่คนเดียวของต๋องมันนั่นแหละ
 
บ้านหลังเล็กๆที่ไม่ต้องกวาดตามองก็เห็นได้ทั่วทั้งหลังถ้าต๋องไม่อยู่ข้างนอกก็ต้องอยู่ในห้องอยู่แล้ว แต่ที่พี่ดินสงสัยคือทำไมต๋องถึงออกมาพบพี่ดินข้างนอกไม่ได้
 
มันเกิดอะไรขึ้น
 
เสื้อผ้าข้าวของที่กลาดเกลื่อนไปทั่วทั้งบ้านถูกแหวกออกเป็นทางเดินแคบๆแค่พอสัญจรได้ ความห่วงใยเอ่อล้นเข้ามาเต็มหัวใจทำให้ไม่คิดที่จะสนใจเลยว่าจะเดินเตะอะไรเสียหายบ้าง ไม่มีอะไรที่มีค่าสำหรับคนที่อยู่ในสลัมแบบนี้หรอกบ้านสำหรับคนในชุมชนแห่งนี้คือที่ซุกหัวนอนจริงๆ
 
ไม่รู้อะไรดลใจให้หยุดยืนอยู่แค่หน้าประตูห้อง บางสิ่งบางอย่างบอกว่าก่อนผลักประตูบานนี้เข้าไปพี่ดินควรสูดหายใจให้เต็มปอด มันจะอะไรกันนักหนากับอีแค่มาพบเพื่อนคนหนึ่ง มันมีอะไรที่ทำให้พี่ดินยืนทำใจอยู่เนิ่นนานแบบนี้
 
มารยาท ที่แขวนทิ้งตั้งแต่ตั้งใจมาบุกบ้านต๋องกลับเข้าร่างอีกครั้ง กำหมัดเข้าหากันหลวมๆเคาะเบาๆที่ประตูสองสามครั้งแต่ไม่มีเสียงใดๆตอบรับ กลับมา จากที่ยืนนิ่งๆพี่ดินเปลี่ยนจังหวะเป็นซอยเท้าไปมาอยู่กับที่จากหมัดที่เคาะ ประตูขออนุญาตเปลี่ยนเป็นต่อยเข้าหาฝ่ามือตัวเองอย่างรอคอย
 
นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้รู้สึกกังวลและกระสับกระส่ายแบบนี้ หลายเรื่องเหลือเกินที่ถาโถมเข้ามาหาพี่ดินเป็นระลอกคลื่น คลื่นเสาไฟฟ้าและกระแสคลื่นจากเพื่อนเก่าคนนี้
 
“เปิดเข้าไปเลยมันไม่รู้เรื่องหรอก”
ไอ้ บ้านี่พูดให้พี่ดินสะดุดลมหายใจตัวเองอีกแล้ว สองครั้งแล้วนะมึง มีครั้งที่สามเมื่อไหร่กูเคลียร์กับมึงก่อนคนข้างในแน่ๆปกตินักเลงใหญ่ใจ เย็นเป็นไอซ์มอนสเตอร์แต่ทำไมวันนี้ถึงได้รู้สึกว่าในอกร้อนอย่างกับไฟวะ
 
เพราะอยู่ใกล้เสาไฟฟ้าเกินไปใช่มั้ย แล้วไอ้ใจห่านี่จะเลิกคิดถึงไอ้คนขี้น้อยใจและชอบคิดอะไรไปเองสักสามวินาทีจะได้มั้ย พี่ดินยอมจ่ายตังค์เลยก็ได้ ไม่ไหวจะเหนื่อยใจแล้ววันนี้ หลายเรื่องเหลือเกิน
 
ไม่ ได้เชื่อง แต่พี่ดินทิ้งระยะเวลาในการรอคอยพอสมควรแล้วไม่มีสัญญาณอะไรตอบกลับจากคน ข้างในจริงๆถึงได้ผลักประตูเข้าไปตามคำบอกของไอ้คนแปลกหน้าที่มันยืนกอดอก เปลือยท่อนบนพิงผนัง มือข้างหนึ่งของมันคีบบุหรี่มองมาทางพี่ดินอย่างใจเย็น มันมองอยู่นานแค่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าค่อยจัดการกับมันทีหลังตอนนี้ขอจัดการกับไอ้คนข้างในนี่ก่อน
 
ตกใจเข้าใกล้คำว่าช็อค!!
 
ขาที่ก้าวเข้าไปข้างในถอยกลับมาที่จุดเริ่มต้นโดยอัตโนมัติ อากาศที่สูดเข้าไปเต็มปอดตั้งแต่เมื่อกี้หมดไปเสียดื้อๆกับภาพตรงหน้า ตะลึง อึ้ง ตกใจ เอาทุกความรู้สึกมาปั่นรวมกันแล้วได้เป็นความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้
 
ภาพที่เห็นคือต๋องกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนฟูก ปากยิ้มแต่แววตาเลื่อนลอย หลังที่พิงผนังห้องอยู่นั้นค่อยๆขยับเมื่อพี่ดินตัดสินใจเหยียบเข้ามาในห้องอีกครั้ง
 
ระหว่าง มันกับพี่ดินไม่รู้ใครได้สติก่อนกันในขณะที่มันยิ้มให้และขยับปากพูดอะไร บางอย่างที่ไม่มีเสียงออกมาพร้อมๆกับที่พี่ดินถลาเข้าไปถึงตัวมันแบบลืมตัว
 
“ต๋องมึงกำลังทำอะไรอยู่ แล้วทำไมมึงอยู่ในสภาพแบบนี้ แล้วนี่อะไร”
 
สิ่งที่พี่ดินใช้นิ้วคีบขึ้นมาอย่างขยะแขยงมันคือถุงยางอนามัยใช้แล้วที่อยู่ใกล้มือ ไม่ใช่แค่นี้ ที่เห็นรอบๆห้องยังมีอีกหลายชิ้นที่วางเกลื่อนกลาดจนต้องเบือนหน้าหนีด้วยความสะอิดสะเอียน   สภาพภายในห้องนอนที่เห็นไม่ต้องอธิบายก็พอจะนึกภาพได้ว่าก่อนหน้านี้ห้องนี้มีสภาพไม่ต่างอะไรกับสนามรบทางกามารมณ์แน่ๆ
 
และเพราะพี่ดินไม่ใช่ไอ้ดินเมื่อเจ็ดปีที่ผ่านมาอีกต่อไปแล้ว สมองไม่ต้องทำงานหนักมากมายอะไรมันก็ตีความได้ว่าไอ้คนแปลกหน้ากับต๋องไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว
 
แค่ นั้นมันไม่ทำให้นักเลงใหญ่หยุดหายใจได้เท่ากับสภาพของต๋องที่เห็น เลื่อนลอยไร้จุดหมายยิ้มง่ายและพูดอะไรไม่รู้เรื่องแบบนี้มันเล่นยาแน่ๆแล้ว เจ็ดปีที่ผ่านมาไม่ได้ช่วยให้เยาวชนกลายเป็นคนขึ้นมาเลยเหรอ หรือว่าจริงๆแล้วต๋องไม่ได้อยู่ที่นั่นจริงๆ สิ่งที่เราเข้าใจอาจจะไม่ใช่ความจริงที่เป็น
 
“ต๋องมึงทำอะไรอยู่ มึงรู้ตัวเองมั้ยเนี่ย ต๋องๆๆ”
 
สอง แขนที่พี่ดินจับร่างของต๋องเขย่าด้วยแรงทั้งหมดที่มีทำให้ร่างของคนตรงหน้า โยกไปโยกมาจนพี่ดินเองรู้สึกปวดหัว แรงกดย้ำของนิ้วทั้งสิบที่ฝังลงไปบนท่อนแขนปรากฎร่องรอยซีดจาง มันต้องเจ็บมากแน่ๆเพราะพี่ดินเองยังปวดล้าไปทั้งแขนจนเริ่มชาที่ปลายมือ แต่คนที่โดนพี่ดินทำร้ายอยู่นี้เหมือนมันไม่รู้สึกอะไร มันยังยิ้มได้เหมือนสุขใจนักหนา
 
มันกำลังให้พี่ดินตกใจจนจะกลายเป็นบ้าได้อยู่แล้ว
 
“ดินเหรอ มาหาต๋องใช่มั้ย คิดถึงต๋องเหมือนกันใช่มั้ย”
 
ต้นแขนของมันถูกสองมือของพี่ดินล็อคเอาไว้ แต่ปลายแขนของมันปะป่ายเหมือนจะจับตัวของพี่ดินเข้าไปใกล้ สัญชาตญาณบอกว่าให้ต่อต้านเอาตัวรอด แต่กำลังของพี่ดินตอนปกติกับกำลังของต๋องตอนเมายาแบบนี้พี่ดินก็ยังสู้มันไม่ได้อยู่ดี
 
ประวัติศาสตร์เหมือนจะซ้ำรอย ครั้งหนึ่งพี่ดินก็เคยอยู่ในสภาพนี้ ด้วยคนสองคนที่อยู่ในอาการเมาเหมือนกัน แต่เมากันไปคนละอย่าง
ยิ่งพี่ดินถอยหนีต่อต้านยิ่งทำให้ต๋องยิ่งไขว่คว้ากอดรัด ยิ่งอยากหนีห่างอ้อมแขนที่ไม่คุ้นเคยนี้เท่าไหร่มันก็ยิ่งเข้าไปใกล้เท่านั้น
 
“ต๋องปล่อยนะเว้ย ปล่อยๆๆ ต๋อง”
คำร้องขอไม่เป็นผลแม้แต่ขาต๋องที่ยืดยาวไปในแนวเดียวกันกับที่นอนยังเป็นอีกด่านหนึ่งที่ใช้ล็อคตัวพี่ดินเอาไว้
เพราะไม่คิดว่าจะเจอกับอะไรแบบนี้ เลยระวังตัวน้อยไปหน่อย
 
“ต๋องก็คิดถึงดินเหมือนกันนะ คิดถึงมาก มาอยู่กับต๋องเหมือนเดิมเถอะนะ ไอ้เศรษฐีนั่นมันจะเอาดินเป็นเมียเก็บนะรู้มั้ย”
ไม่ใช่เวลาที่จะมาสงสัยเลยว่าต๋องรู้ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ชายกับผู้ชายได้ยังไงในเมื่อทุกอย่างมันฟ้องและอธิบายออกมาหมดแล้ว
 
“ต๋องมึงสงบสติก่อนได้มั้ย มาพูดกันดีๆกูเองก็อยากคุยเรื่องนี้กับมึงเหมือนกัน เฮ้ยยยยยยย!!!!มึงจะทำอะไรกู”
พูดดีด้วยคงช่วยอะไรไม่ได้แล้วตอนนี้ในเมื่อมันล็อคตัวพี่ดินจนเข้าไปประชิดอก ใบหน้าและลมหายใจที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นเผาไหม้ของใบกัญชาเป่ารดอยู่ตรงซอกคอ
 
“ต๋องมึงอย่าทำแบบนี้กับกูนะ ต๋อง ต๋อง เฮ้ยยยยยยยยยไอ้คนข้างนอกเข้ามาช่วยกูหน่อยได้มั้ยต๋องมันบ้าไปแล้ว”
ไม่ได้อยากร้องของความช่วยเหลือแต่พี่ดินไม่ไหวจะปัดป้องมือที่เลื้อยเข้าไปในแผ่นหลังพี่ดินได้อีกแล้ว สถานการณ์ไม่เต็มใจเหมือนที่ไอ้เสาไฟฟ้ามันเมาแล้วบ้าครั้งนั้น แต่ทำไมความรู้สึกถึงได้บอกว่ามันไม่เหมือนกันเลยสักนิด มันต่างกันมากมายนัก ทั้งๆที่การกระทำรุนแรงและป่าเถื่อนเหมือนกัน แต่ให้ความรู้สึกต่างกันจริงๆ
 
“ทำไมล่ะดิน ไอ้เหี้ยนั่นทำได้ ต๋องก็ทำได้บางทีอาจจะทำได้ดีกว่าไอ้เหี้ยนั่นด้วย”
เรียกไอ้เสาไฟฟ้าว่า”ไอ้เหี้ย”คือความผิดข้อที่หนึ่ง
มือที่ยังปะป่ายตามลำตัวพี่ดินและซุกไซร้ไปตามซอกคอและใบหูทั้งสองข้างคือความผิดข้อที่สอง
แต่สมองพี่ดินไม่สามารถประมวลความผิดไปถึงข้อที่สามได้แล้วเมื่อร่างทั้งร่างโดนกระชากออกจากพันธนาการที่รัดแน่นนั้น
 
“โอ้ยยยยย”
ปากร้องเพราะร่างกายพี่ดินบอกว่าโคตรเจ็บ
 
“มึงนี่เองเหรอรักฝังใจของไอ้ต๋องมัน    ลีลาฉิบหาย    กูเห็นว่ามึงอยากมากนะต๋องเลยจะยกให้มึงได้ลองไอ้เด็กนี้สักทีในชาตินี้ แต่กูทนไม่ไหวแล้ว มันมีอะไรดีกว่ากูตรงไหน ต่อให้มึงเลียมันทั้งตัวมันก็ไม่มีอารมณ์ร่วมกับมึงหรอก”
 
“ไม่จริง มึงมันไม่รู้อะไร ดินรักกู บอกมันสิดินว่าดินรักต๋องใช่มั้ย เมื่อก่อนดินไม่มีใครดินมีแต่ต๋อง อยู่กับต๋องตัวดินติดกับต๋อง”
เสียง ที่เปล่งออกมาสุดเสียงเค้นออกมาจากลำคอจนทำให้ท้ายประโยคขาดหายไปบ้าง แต่ทุกคำย้ำชัด ในขณะที่พี่ดินคิดว่าต๋องคือเพื่อน แต่ต๋องไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ พี่ดินมองคนง่ายเกินไปอย่างที่ไอ้เสาไฟฟ้ามันว่า ขนาดอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่เรียกได้ว่าเลวร้ายขนาดนี้พี่ดินยังมองมันว่าดีได้ ไม่แปลกอะไรเลยที่ตอนนี้จะมาตกอยู่ในวงล้อมที่โสโครกขนาดนี้
 
“ถ้า ต๋องอยากได้ยินแบบนั้นจริงๆกูก็จะบอกว่าใช่ เมื่อเจ็ดปีที่แล้วกูรักมึงมากต๋อง มึงเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของกูจริงๆ ถึงตอนนี้กูก็ยังรักมึงอยู่แต่มันคงมีค่าน้อยไปใช่มั้ยมึงถึงได้ตอบแทนกูแบบ นี้ คำว่าเพื่อนมันไม่พอเหรอต๋อง กูเป็นเพื่อนที่ไม่ดีของมึงเหรอ”
 
“เพราะดินดีไงต๋องถึงได้รักดินมากกว่าเพื่อน  เพราะดินดีกับต๋องขนาดนี้ต๋องเลยเป็นเพื่อนกับดินไม่ได้แล้ว”
จบคำพูดที่ทำให้หัวสมองพี่ดินปวดหนึบขึ้นมาได้เพียงเสี้ยววินาที ต๋องก็โผเข้ามาหาเหมือนจะคว้าร่างพี่ดินอีกครั้ง แต่อีกคนก็เข้ามาขวางเอาไว้เหมือนกัน
 
“หลีกไปไอ้เหี้ย กูจะคุยกับคนรักของกู เมียฆ่าเวลาอย่างมึงหลีกไป มึงมีค่าได้ไม่เท่าขี้ตีนของคนที่กูรักหรอกรู้มั้ย หลีก”
ทุกถ้อยคำรุนแรงและทำร้ายความรู้สึกของคนที่ถูกพูดถึงมากพี่ดินเองยังรับรู้ได้ แต่ร่างของคนที่ขวางอยู่กลับไม่สะเทือน  เขายังยืนขวางระหว่างพี่ดินกับต๋องอยู่อย่างนั้น มองไปที่ต๋องรู้สึกได้ถึงดวงตาที่แข็งกร้าว อ่านไม่ออกเลยว่าต๋องกำลังรู้สึกยังไงและคิดอะไรอยู่ แต่พอมองมายังแววตาของคนที่ยืนขวางกลับรู้สึกสลดใจ ถึงตัวเขาจะยืนนิ่งไม่ขยับแต่ในหน่วยตากลับแดงกล่ำสั่นระริกจนอดใจหายไม่ได้
 
“หยุดเถอะต๋อง ถือว่ากูขอครั้งสุดท้ายก็ได้นะ ส่วนเรื่องที่กูจะมาถามว่ามึงพูดอะไรกับเพื่อนกูคนนั้น กูคงไม่ต้องถามแล้วแต่กูมีเรื่องจะบอกมึงมากกว่า กูไม่รู้หรอกว่ากูกับเค้าจะเป็นยังไงแต่กูขอตัดสินใจเองได้มั้ยถ้ามันจะพลาดให้มันพลาดเพราะกูเองไม่ใช่จากมือที่สาม ได้มั้ยต๋อง กูขอแค่นี้ แค่นี้จริงๆ”
 
“ดินจะยอมรับใช่มั้ยว่ามีอะไรกับมันแล้ว ทำไมล่ะดินในเมื่อดินยอมมันได้ทำไมดินยอมต๋องไม่ได้ ทำไม”
 
“มันไม่ใช่แค่ยอมหรือไม่ยอมหรอกต๋อง มันอยู่ที่ว่ากูรักหรือเปล่า ยอมเพราะรักกับยอมเพราะถูกบังคับมันไม่เหมือนกันนะเว้ย”
 
ตอนแรกพี่ดินไม่ค่อยเข้าใจเรื่องของความรักว่ามันเกี่ยวพันยังไงกับการยอมหรอกนะ แต่สถานการณ์ตอนนี้มันทำให้พี่ดินดวงตาเห็นธรรรมจริงๆ
ตอนอยู่ ในอ้อมกอดและแรงรัดของต๋องรู้สึกได้ถึงความทรมาน ปลายจมูกและปากที่กดย้ำลงไปตามผิวหนังไม่มีครั้งไหนที่ทำให้พี่ดินรู้สึกดี ขึ้นมาได้ ไม่มีการเล้าโลมไหนที่ทำให้รู้สึกคล้อยตาม ไม่มี ไม่มีเลยสักครั้ง
แล้วแบบนี้มันพอจะเด่นชัดได้หรือยังนะความรู้สึก ว่ากำลังรักไอ้เสาไฟฟ้าบ้าอำนาจนั่นเข้าแล้ว ก็เพิ่งจะแหกปากออกไปเมื่อกี้เองไม่ใช่เหรอว่าถ้าไม่รักจะไม่ยอมน่ะ
 
“ดินไม่รู้หรอกว่ากว่าต๋องจะออกมาได้ต้องพยายามแค่ไหน ต๋องพยายามหนีออกจากที่นั่นสี่ครั้งในรอบเจ็ดปีแต่รู้มั้ยไม่มีครั้งไหนที่ไม่ถูกจับได้ การหนีมันไม่ทำให้ต๋องออกมาเจอดินได้เท่ากับแกล้งทำความดีตบตาเจ้าหน้าที่พวกนั้นหรอกนะ”
 
“ไหนต๋องบอกว่าที่เกิดเรื่องวันนั้นต๋องเสียใจไง ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายต๋องจะกลับไปหามันอีก”
 
“หึหึ ต๋องติดยานะดินไม่ใช่แค่ติดใบกระท่อมมันเลิกกันได้ง่ายๆก็ดีสิ แล้ววันนั้นต๋องก็รู้สึกผิดจริงๆนะ รู้สึกผิดที่ประมาทจนโดนตำรวจจับได้ รู้สึกแย่ที่ต้องปล่อยดินเอาไว้คนเดียวข้างหลังแบบนี้ ต๋องพลาด พลาดจนมีหมาบางตัวมันคาบดินไปไงล่ะ”
 
“กูไม่ใช้ซากเนื้อที่ตายแล้วนะต๋อง กูมีชีวิตจิตใจไม่มีหมาตัวไหนคาบกูได้หรอกถ้ากูไม่เดินตามหมาตัวนั้นไปเอง”
 
“เจ็บดีนะ สุดท้ายที่ต๋องพยายามออกมามันก็ไม่ช่วยอะไรเลย”
 
“พวก มึงพล่ามกันพอหรือยัง มึงพ่นออกมาพอหรือยังต๋อง หรือมึงคิดว่ากูไม่กล้าทำร้ายรักแรกของมึงหา มึงถึงกล้าบอกรักกันต่อหน้ากูแบบนี้ มึงคิดว่ามึงได้กูง่ายๆแต่กูไม่ยอมปล่อยมึงไปง่ายๆแน่ เรื่องที่มึงอยากพูดกับเด็กนี่มึงพูดพอแล้ว มึงเองก็ออกไปได้แล้ว ไอ้ห่านี่พี้ยาเข้าไปทั้งกัญชาทั้งยาบ้ามึงคิดว่าต่อจากนี้มันจะบ้าแค่ไหน ถึงตอนนั้นกูเองก็เอามันไม่อยู่หรอกนะ ถ้าฤทธิ์ยามันออกเต็มที่กูเองก็แย่เหมือนกัน”
แปลกที่สิ่งที่อีกคนพูดออกมาน่ากลัวจนแทบจะวิ่งหนี ทั้งๆที่มันเปิดทางให้พี่ดินแล้วแท้ๆแต่ขาพี่ดินกลับก้าวไม่ออก ไม่สิ จริงๆแล้วขามันไม่ยอมก้าวออกไปมากกว่า
เพราะว่าคนตรงหน้าต่อให้ชั่วช้ายังไงครั้งหนึ่งเค้าก็เคยเป็นเพื่อนของพี่ดิน ถ้าพี่ดินเอาตัวรอดกลับไปแล้วต๋องจะเป็นยังไง นี่คงเป็นช่วงแรกๆของคนที่เสพยามันเป็นเพียงแค่อาการเริ่มต้นเท่านั้น แล้วต่อจากนี้ไปต๋องจะเป็นยังไง จะอยู่ในสภาพไหน ใครจะมาเห็นหรือเปล่า แล้วต๋องจะอาละวาดทำร้ายใครมั้ย
 
“ทำไมยังไม่ไปอีก มึงอยากตายหรือไง ถ้าไอ้ต๋องมันบ้าขึ้นมาอย่าว่าแต่ตัวมึงเลยนะชีวิตมึงก็จะไม่เหลือรอดกลับไป ไอ้ต๋องมันรักมึงมากน่ะใช่ แต่ตอนยาออกฤทธิ์มันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นใคร    ไม่งั้นมันกับกูจะเอากันมานานขนาดนี้เหรอ มึงรู้มั้ยถ้ามันไม่พี้ยามันไม่เอากูหรอกนะ ต้องให้มันเมาก่อน ต้องให้มันคิดว่ากูเป็นมึงก่อนมันถึงจะเอากูมึงรู้มั้ย ถ้าเป็นแบบนี้แล้วมึงกลับไปสักที เลิกเป็นเงาแทนตัวกูสักที”
ต่อให้มันไม่พูดแบบนี้พี่ดินก็ไม่คิดจะแย่งต๋องมาจากมันอยู่แล้ว แต่ที่พี่ดินยังไม่ก้าวเท้าออกไปก็เพราะว่าไม่อยากให้ทุกอย่างเลวร้ายขนาดนี้ มันทำใจที่จะปล่อยให้เพื่อนตกนรกลงไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้
 
“อีกนานมั้ยกว่ายาจะออกฤทธิ์”
 
“ไม่รู้ ไม่นานหรอก มึงถามทำไม”
 
“กูจะไปตามคนมาช่วย ไม่นานหรอกสัญญา”
 
“ไม่ต้องหรอกกูกับไอ้ต๋องมาไกลเกินจะเยียวยาแล้ว มันเน่าจนใส่ตะกร้าล้างไม่ได้แล้ว”
 
“ทำไมจะไม่ได้ ครั้งนึงกูก็เคยเป็นแบบนั้นยังเลิกได้ ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจมึงจะปล่อยให้ยานรกพวกนี้มาควบคุมตัวมึงจิตสำนึกมึงงั้นเหรอ แล้วอนาคตมันมีไว้ทำไมวะ”
 
มันโกรธเสียจนควบคุมไม่ได้จริงๆทำไมสองคนนี้ถึงไม่ยอมต่อสู้ รู้ว่าถ้าตกอยู่ภายใต้อำนาจของยานรกนั่นแล้วจะเป็นยังไง ทำไมถึงไม่แข็งใจเพื่อให้หลุดพ้นจากตรงนั้น
ทำไม ทำไม ทำไม โว้ยยยยยยยย!!!
 
ทำไม เรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดกับคนใกล้ตัวพี่ดินด้วยวะ กูต่อสู้แทบตายเพื่อให้ชุมชนนี้มันห่างไกลจากยาเสพย์ติดแล้วสุดท้ายกลายเป็น ว่าเพื่อนสนิทกูมาติดยาเสียเอง แล้วมึงจะต่อสู้ไปทำพระอินทร์อะไรวะพี่ดิน มันล้มเหลวตั้งแต่ยังไม่สู้แล้วมั้ย
 
“มึงจะว่ายังไงก็ช่าง แต่ต๋องมันเป็นเพื่อนกูแล้วกูเองก็จะไปตามคนมาช่วยมัน”
 
 
ปัง!!!
เสียงบานประตูกระทบผนังเสียงดังสนั่นหวั่นไหวแค่ครั้งเดียวนั้นไม่ใช่ฝีมือพี่ดิน
“ยังไม่ต้องไปไหนกันทั้งหมดนั่นแหละครับ”
รองเท้า หนังสีดำมันวับแบบนี้ กางเกงทรงแสลดสีน้ำตาลเข้มแบบนี้ เสื้อเข้ารูปสีน้ำตาลเข้าชุดกับกางเกงและบั้งที่ติดบนบ่า รวมไปถึงหมวกที่สวมอยู่บนศีรษะตลอดเวลาแม้กระทั่งตอนเดินเข้ามาในบ้านของคน อื่นแบบนี้
ตำรวจ!!!
มโนสำนึกแรกที่คิดถึงคือไอ้เสาไฟฟ้า นักเลงใหญ่ที่ไม่เคยต้องการความช่วยเหลือจากใครกลับนึกถึงหน้าคนที่ชื่อว่าภูตะวันเป็นครั้งแรก
 

๐ สวัสดีคะสาวกพี่ดินทุกคน กลับสู่สภาวะปกติกันเถอะคะ กรู๊ววววววววว (ตอกย้ำตัวเอง อิอิ)
๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมคะ และยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ๆเหมือนเดิมด้วยคะ คนเก่าๆหายไปไหนหมดแล้วอะ หรือว่าพี่ดินน่าเบื่อเสียแล้ว T_T
๐ แอบเห็นแฟนคลับพี่ฉานตัวพ่อในกระทู้พี่เมฆ คนเขียนอยากบอกว่าคิดถึงมากนะจุ๊บๆจ๊ะ anterosz
๐ ขอบคุณ ZakuPz ที่ยังสอดส่องคำผิดให้เหมือนเดิมนะคะ แล้วก้อีกหลายๆคนที่ช่วยคนเขียนและน้องเซด้วยนะคะ
๐ มีพี่คนอ่านที่น่ารักคนหนึ่งเมลล์มาถามไถ่ว่าพี่ดินจะเปิดจองเมื่อไหร่ ต้นเดือนหน้าพี่เค้าจะไปสัมมนาคะถ้าคนเขียนรู้ราคาพี่ดินแล้วพี่เค้าจะโอนเงินมาเลยเพื่อความสบายของตัวพี่เอง ในขณะที่คนเขียนยังแต่งไม่จบและตอนพิเศษยังไม่ถึงไหนเลยขอบอกแถมในบอร์ดก็ยังลงเรื่องไม่จบ เลยยังไม่รู้จำนวนหน้าแต่คิดว่าจำนวนหน้าก็คงไม่ทิ้งห่างพี่เมฆหรอกคะ พี่คนนี้ทำให้คนเขียนซาบซึ้งมากแต่พี่คนอ่านอีกคนก้าวหน้ากว่านั้น พี่เค้าสอดเงินใส่ซองค่าหนังสือพี่ดินมาบังคับคนเขียนด้วย ที่สำคัญจำนวนเงินนั้นน่าจะเกินราคาหนังสือพี่ดินอยู่สมมุติว่าถ้าพี่ดินไม่ได้รวมเล่มหรือรวมเล่มช้าคนเขียนจะโดนข้อหาฉ้อโกงมั้ยคะ T_T
๐ ข่าวประกาศสำหรับคนที่จองพี่เมฆไม่ทันคะ เนื่องจากมีปกผ้าอยู่อีก 27 ปกทำเหลือมาเผื่อมีปัญหา เลยเปิดโอกาสให้คนที่จองไม่ทันแต่อยากเก็บพี่เมฆได้จับจองรอบเก็บตก แต่ขอแค่จำนวน 27 ชุดเท่าปกผ้าที่มีนะคะ

๐ ขอบคุณมากๆคะทุกคน TRomance[/color]

[anajulia]

กรี๊ด มาจิ้ม

ไงล่ะพี่ดิน เพื่อนรักของพี่ดินคิดไปถึงไหนๆมาน้านานแล้วนะเออ
เอาวะ ถึงจะทำให้พี่ดินอยู่ในภาวะเสี่ยง
แต่สถานการณ์นี้ก็ทำให้พี่ดินรู้แล้วล่ะนะว่ารักพี่ภูแกจริงๆ

ปล.สงสารน้องตัวประกอบไร้ชื่อที่รักต๋องมากมายจังค่ะ 

[Yunatsu]

แย่แล้ววว
พี่ดินนนนนน 

เสาไฟมาช่วยด่วนเลยยยย

[A-moment]

เฮ้ย !!!



พี่ ดิน  .. พี่ ดิน   .. พี่ ดิน !!!

[samsoon@doll]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยพี่ภูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[yeyong]

ต๋องจะออกจากคุกเด็ก ไปคุกผู้ใหญ่หรือเปล่าเนี่ย
 

[Mercy]

คุณ ตำรวจอย่ามาเหมารวมนะคะ ดิฉันไม่ยอมจริงๆ ด้วย

พี่ดินแค่มาคุยกับเพื่อน ถ้าจะจับ ก็จับไอ้สองตัวนี้ไปเลยค่ะ
วินาทีนี้อย่าหาว่าใจร้ายเลยนะคะ แต่อยากให้ไอ้ต๋องมันโดนจับอย่างสุดใจเลยค่ะ
ไปๆ ซะให้พ้น สงสารก็สงสารนะคะ แต่ว่า คนรักกัน เค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอก ต๋องเห็นแก่ตัวเกินไป


เสาไฟฟ้ามาด่วนค่ะ เมียกำลังจะแย่แล้ว....

[manami1155]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณตำรวจทีงี้ละมาไวเชียวนะคะ
 

แล้วก่อนจะจับกะดูตาม้าตาเรือสักนิด
ว่าพี่ดินน่ะไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย
กรุณาอย่าจับแพะเด็ดขาด!!!

พี่ดินไม่ต้องตกใจไปนะ
เชื่อเถอะว่าพี่ภูต้องมาช่วยแน่ๆ

เห็นชีวิตต๋องแล้วกะสลดแท้ๆ
ชีวิตคนคนนึงต้องมาพังไม่เป็นท่าเพราะยานรกแท้ๆ
แล้วอีกหนึ่งหนุ่มที่ยอมพลีกายให้ต๋องนั้นมมาแต่ใด
ใยท่านถึงได้ถึกและอดทนเช่นนี้ - -"
จะว่าไปกะน่าสงสารอยู่เพราะรู้ทั้งรู้ว่าต๋องรักคนอื่นแต่ก็ยังทน
 

[Killua]

อนาทใจเด็กไทยติดยา

[K2KARN]

เวรกรรม ,, พี่ดินมาผิดเวลาเสียแล้ว = ='
ตำรวจมาแล้ว พี่ภูช่วยพี่ดินด้วยยยยย

[kokikung]

โหๆๆๆๆ

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง

ไม่เอาอ่าต๋องเกินเยียวยาเกินไปและอ่า

ต๋องต้องกลับเข้าไปแบบเดิมหรือเปล่า

ที่แท้ต๋องเคยกดพี่ดินแน่ๆๆๆๆ

พี่ดินชัดเจนดีมากไม่อ้อมโลกเลย

ต๋องอ่าน่าสงสารแต่นะ

ปล.คุรภูมาช่วยพี่ดินไวไวน้า

พี่ดินซวยไปด้วยเลยงานนี้

[talentcs]

ไม่น่าเลยต๋อง
 

[Manji+]

เจอเพื่อนติดยานี่เหนื่อยเนอะ จะช่วยก้ไม่รู้จะช่วยยังไง
จะทิ้งไว้ก็ไม่ได้

เครียดเป้นเพื่อนพี่ดิน

[bun]

แล้วจะเกิดอะไรต่อไป