หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[badcow]

จองแล้วเมื่อเช้ามืด ยังไม่ได้โค้ดเลยอ่ะ ร้อนใจจะรีบโอนตังค์แร้วว

[Seiki]

ตอนที่ 44 อวสาน

วันนี้ไม่มีอะไรเหมือนกับวันนั้น

 

แต่จุดจบกลับเป็นจุดเดียวกัน....คือต๋องเข้าคุก

 

และมันก็มีพี่ดินเข้าไปเกี่ยวอีกแล้ว ถ้าพี่ดินไม่โวยวาย ถ้าตั้งสติสักนิด พูดคุยกับต๋องแบบไม่ใช้อารมณ์ ตำรวจจะรู้มั้ยว่าต๋องอยู่ที่นี่ แล้วถ้าปล่อยให้ต๋องลวนลามจนกว่ามันจะตายใจแล้วค่อยจัดการกับมันจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นมั้ย

 

ในเมื่อคิดได้แล้วทำไมไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้น

พี่ดินเป็นผู้ชาย ถูกกอดจูบนิดหน่อยไม่ถือว่าเสียหายอะไรไม่ใช่เหรอวะ

แล้วอะไรที่มันทำให้รู้สึกดีดดิ้นอยากออกมาจากอ้อมกอดอึดอัดซะขนาดนั้น

 

เพราะหน้าไอ้เสาไฟฟ้ามันลอยไปลอยมาตลอดเวลาใช่มั้ย[/i]

 

เพราะรู้สึกว่าอ้อมกอดนั้นไม่ได้อบอุ่นเหมือนตอนที่ไอ้เสาไฟฟ้ามันปล้ำกอดพี่ดิน แม้กระทั่งตอนที่เผลอ ตอนที่ไม่ทันได้ตั้งตัว อ้อมกอดนั้นยังรับรู้เลยว่ามันอบอุ่น ที่พี่ดินดิ้นรนสุดกำลังเพราะเอาอ้อมกอดนั้นไปเปรียบเทียบกับไอ้ผู้ชายที่มันหื่นใส่นักเลงทุกโอกาสคนนั้นใช่มั้ย

จมูกและปากที่ฝังลงมาตามใบหน้าและซอกคอมันทำให้พี่ดินต้องรวบรวมกำลังที่มีทั้งหมดเพื่อต่อต้านผลักไส เพียงเพราะมันไม่ร้อนผะผ่าวเหมือนเนื้อโดนไฟลวกไหม้อย่างที่ไอ้เสาไฟฟ้ามันทำใช่มั้ย

 

คำตอบคือใช่

 

มันเลยเป็นสาเหตุให้นักเลงใหญ่โวยวายจนตำรวจบุกเข้ามาจับต๋องไปดำเนินคดีรอบที่สองนี่ไงล่ะ

ในเมื่อร่างกายและจิตใจสั่งให้ทำแบบนั้นลงไปแล้วทำไมพี่ดินถึงต้องมานั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่แบบนี้

 

เพราะพี่ดินเป็นสาเหตุทำลายอนาคตเพื่อนเป็นครั้งที่สอง

 

เพราะต๋องคือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวและคนสุดท้ายที่พี่ดินรักมากที่สุด ถึงได้นั่งเสียใจและรู้สึกผิดอยู่แบบนี้

รถปิกอัพสองตอนสีน้ำตาลเข้มคาดขาว ฝั่งหนึ่งมีตรากองปราบสกรีนหราบอกว่าเป็นรถที่ใช้ในราชการของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ไทย ท้ายกะบะมีนายตำรวจสองนายนั่งคุ้มกันต๋องกับเพื่อนคนนั้น ส่วนพี่ดินถูกตำรวจจับยัดให้เข้ามานั่งตอนหลังของรถกะบะ

 

“ผมกันให้คุณเป็นพยานทำไมถึงได้นั่งตัวสั่นยิ่งกว่าผู้ต้องหา”

 

คำว่าผู้ต้องหาดังกระทบโสตประสาททำให้ต้องลืมตาขึ้นมามองหน้าคนพูดอีกครั้ง จะเรียกว่าเป็นโชคดีที่แฝงตัวอยู่ในความโชคร้ายได้มั้ยก็ไม่รู้ เหมือนเหตุการณ์ในอดีตมันกลับมาซ้อนทับกับปัจจุบันอีกครั้ง แม้มันไม่เหมือนกันซะทีเดียวแต่มันก็ทำให้ภาพในอดีตแจ่มชัดขึ้นมาจนน่าขนลุก พี่ตำรวจคนเดิมกับเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว ตอนนี้พี่ดินควรจะเรียกเค้าว่าน้าเสียด้วยซ้ำ รอยยิ้มให้กำลังใจนั้นทำให้พี่ดินต้องแย้มริมฝีปากแห้งผากตอบกลับไป

 

เสียงฝ่ามือที่ส่งมาตบบ่าพี่ดินเบาๆไม่ทำให้ถอนหายใจเท่ากับคำพูดที่ฝ่าออกมาพร้อมฝ่ามือข้างนั้น

 

“สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ใครทำกรรมอะไรไว้ก็ต้องชดใช้ไปตามกรรมที่ทำนะ”

 

ถ้ายูนิฟอร์มของคนตรงหน้าเป็นสีส้มพริ้วไหวไปกับสายลม พี่ดินคงพนมมือจรดหน้าผากแล้วรับคำเทศนาด้วยสาธุ แต่ชุดฟอร์มสีน้ำตาลเข้มและบั้งที่หัวไหล่ลอยมากระแทกม่านตา พี่ดินเลยทำได้แค่พยักหน้าให้เหมือนจะเข้าใจ

 

ถึงจะเข้าใจแต่ไม่ได้หมายความว่าไม่เสียใจ

ความรู้สึกผิดยังทิ่มแทงอยู่ทุกครั้งที่คิดไปว่าถ้าพี่ดินรู้ว่าต๋องยังกลับตัวกลับใจไม่ได้ แค่เพียงพี่ดินรู้ พี่ดินจะทำทุกอย่าง จะดิ้นรนทุกวิถีทางเพื่อให้ต๋องหลุดออกมาจากวงจรนรกนั้นให้ได้

แล้วคำว่าสัตว์โลกเป็นไปตามกรรมก็วนกลับมาฉายซ้ำอีกครั้ง

 

เฮ้ออออออออ!!!

 

วิวที่มองฝ่าไปนอกกระจกบอกว่าอีกไม่นานก็จะถึงจุดหมายปลายทาง ลอบมองกระจกหลังรถออกไปหาต๋อง แวบเดียวเท่านั้นที่ต๋องมองสบกลับมา ยังไม่ทันจะได้อ่านอะไรที่ส่งออกมาจากแววตาคู่นั้นต๋องก็รีบมองเมินไปทางอื่น

 

ใจหายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

 

พี่ดินเลือกที่จะหลับตาลงอีกครั้ง อยากอยู่กับตัวเองอยากให้สมองที่มันปวดหนึบและตีบตันได้ปลดปล่อยให้มันรู้สึกว่างเปล่าและผ่อนคลายลงไปบ้าง

ทันทีที่ถึงสถานีตำรวจ ดึกสงัดขนาดนี้โรงพักของประชาชนยังอุ่นหนาฝาคั่งไปด้วยผู้คนทั้งชุดยูนิฟอร์มทั้งชุดทั่วไปเดินไปมาขวักไขว่จนตาพร่าลาย เอามือลูบหน้าให้สติกลับมาอีกครั้ง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ

 

เหตุการณ์แบบนี้ก็เคยเกิดเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว

 

แต่ความรู้สึกในอกมันบอกว่าแตกต่างกันมากมาย ตอนนั้นพี่ดินแค่รู้ว่าถูกตำรวจจับน่ากลัวแต่ความรู้สึกตอนนี้บอกมากกว่านั้น

ทำไมไม่ทำตัวให้คุ้นชินกับมัน ทำไมยังรู้สึกร้อนๆหนาวๆไปทั้งกระดูกไขสันหลังแบบนี้

ทันทีที่ก้าวขาออกจากรถพี่ดินถูกแยกออกจากต๋องและเพื่อนทันที

 

“ต๋อง”

เสียงเรียกมันออกมาเองทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองอยากจะพูดอะไรกับเพื่อนคนนี้ ต๋องหันกลับมามองพร้อมรอยยิ้มแต่แววตาเลื่อนลอย ไม่มีอาการต่อต้านเมื่อตำรวจดึงรั้งให้รีบเข้าไปข้างใน ต๋องหันกลับไปแล้ว แต่คนที่ยังหันมามองพี่ดินไม่วางตาทั้งๆที่ขายังก้าวเดินคือเพื่อนต๋องคนนั้น หน้าผากที่ขมวดมุ่นทำให้รู้สึกว่าเค้ากำลังต่อสู้กับอำนาจบางอย่างในตัวเองเพื่อให้สติกลับคืนมามากที่สุด แต่จากที่ดูแล้วเค้าก็แพ้ฤทธิ์ยานรกนั่นอยู่ดี

 

ห้องที่พี่ดินถูกตำรวจพาเข้ามาเป็นห้องโล่งๆไฟส่องสว่างทั่วทั้งห้องไม่ได้สลัววังเวงจนต้องรู้สึกกดดันเหมือนในหนังทั่วไป

แต่ แค่บรรยากาศภายนอกเท่านั้นที่ไม่เหมือน ความอึดอัดที่เกิดขึ้นในใจคงไม่ต่างกัน ตำรวจที่พาเข้ามาหายออกไปจากห้องแล้วมีตำรวจอีกนายที่เข้ามานั่งเฝ้าแต่เค้า ไม่พูดอะไรกับพี่ดินเลยสักคำ

 

ก็ดีแล้ว......เพราะพี่ดินเองก็ไม่มีอะไรจะพูด

 

นั่งอยู่กับตัวเองและสมองอันขาวโพลนอยู่ได้ไม่นาน เสียงลูกบิดประตูดังเข้ามาปลุกสติให้กลับคืน ตำรวจชั้นผู้ใหญ่สองสามคนเดินเข้ามาและตามด้วยตำรวจหน้าที่อะไรไม่รู้อีกสองสามนาย ทุกคนนั่งเรียงหน้ากระดานฝั่งตรงข้ามพี่ดิน

 

คำถามมากมายถูกยิงออกมาจากปากนายตำรวจที่นั่งตรงข้ามกับพี่ดิน ทุกคำถามไม่มีคำตอบอะไรให้นอกจากส่ายหน้าและบอกว่าไม่รู้

 

“ผมไม่รู้จริงๆครับ”

 

“คุณไปที่นั่นทำไม”

 

“ผมไปเคลียร์เรื่องส่วนตัวกับเพื่อนครับ”

 

“เรื่องส่วนตัว??”

 

“ครับ”

 

“คุณพอจะบอกได้มั้ยว่าเรื่องอะไร”

 

“ผมบอกคุณตำรวจได้แค่ว่าเรื่องส่วนตัวครับ”

 

ไม่ได้กวนตีนเพื่อลองของกับตำรวจเลยจริงๆไม่ได้มีอารมณ์ครึ้มอกครึ้มใจขนาดนั้น แต่จะบอกได้ยังไงว่าพี่ดินไปหาต๋องด้วยเรื่องอะไร ไปเคลียร์เรื่องปัญหาผัวเมียงั้นเหรอ ให้ตายพี่ดินก็พูดออกไปไม่ได้หรอก มันกระดากปากเกินไป

 

“เพื่อนที่คุณหมายถึงคือใครหรือว่าทั้งสองคน”

 

“ผมหมายถึงนายรติพงษ์ครับ”

คนถามพยักหน้าน้อยๆส่วนพี่ดินก็ต้องพรูลมหายใจระบายความอึดอัดอีกครั้ง ผ่านไปอีกคำถามแล้วสินะ มีอะไรบีบหัวใจกว่านี้อีกมั้ย

 

“เมื่อเจ็ดปีที่แล้วคุณเคยถูกใช้ส่งยาโดยไม่รู้ตัวมาแล้วด้วยใช่มั้ย”

 

“ครับ” นั่นไงตำรวจไทยไม่ปล่อยให้เราสบายใจได้นานหรอก

เหมือน นายตำรวจตรงหน้าจะยิงคำถามต่อแต่คงเพราะเห็นพี่ดินกำลังเม้มปากเพื่อต่อสู้ กับความรู้สึกบางอย่างอยู่ละมั้งนายตำรวจคนนั้นถึงได้เงียบไป

 

“คุณติดต่อครั้งสุดท้ายกับเพื่อนคุณคือเมื่อไหร่ จำได้มั้ย”

 

“เราเคยคุยกันครั้งสุดท้ายคือวันที่เค้าถูกจับเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว”

 

“เค้ากลับมาครั้งนี้เค้ามีพูดคุย     หรือพาดพิงไปถึงเรื่องพวกนี้ให้คุณฟังบ้างมั้ย”

 

“ไม่เลยครับ”

เป็นคำถามที่ทำให้พี่ดินรู้ว่าร่างกายตัวเองยังมีความรู้สึกอยู่ อาการแสบริมฝีปากที่ถูกฟันกดย้ำลงไปจนได้กลิ่นเลือดคาวคลุ้งอยูในปากบอกได้ว่าพี่ดินยังมีสติดีอยู่

 

มีสติพอที่จะโกรธต๋องขึ้นมาอีกครั้ง

อย่าว่าแต่พูดคุยถึงเรื่องอะไรเหล่านี้เลยพี่ดินรู้ดีว่าตำรวจก็รู้ว่าต๋องจะไม่มีวันพูดถึงเรื่องนี้เด็ดขาด เพราะต๋องรู้ว่าคนที่ต่อต้านยานรกนี้หัวชนฝาคือพี่ดิน   เพราะต๋องกลับมาเพื่อบอกว่าจะไม่ไปไหนแล้ว จะกลับมาปกป้องและดูแลกันเหมือนวันนั้น ถึงแม้ตอนนี้พี่ดินจะดูแลตัวเองได้และมีใครอีกคนที่จ้องจะดูแลอยู่ทุกฝีก้าวแล้ว แต่พี่ดินจำได้ว่าไม่เคยปฎิเสธว่าถ้าเพื่อนจะกลับมาพี่ดินจะไม่ต้องการ แล้วสุดท้ายอะไรที่ทำให้ต๋องผิดสัญญาอีกครั้งหนึ่งแบบนี้และอะไรที่ทำให้ต๋องกลับไปหายานรกนั่นเหมือนทรยศแบบแทงพี่ดินข้างหลังแบบนี้

 

“คุณรู้จักกับผู้ต้องหาอีกคนหนึ่งมั้ย”

 

“ไม่รู้จักครับผมเพิ่งเจอเค้าครั้งแรก”

 

“คุณเป็นอะไรกับคุณภูตะวัน จรณบดินทร์”

ลมหายใจสะดุดกึก ร่างกายพี่ดินเกร็งตัวเองโดยอัตโนมัติ ไอ้เสาไฟฟ้ามาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้

 

“ขอโทษครับ คุณภูตะวันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้”

 

“เค้าเสนอขอประกันตัวคุณผ่านเพื่อน”

 

“ครับ”

 

“แต่ทางเราแจ้งว่าคุณไม่ใช่ผู้ต้องหา”

 

“ครับ ผมเป็นเด็กในความอุปถัมป์ของบริษัทเค้าครับ”

พี่ดินไม่ได้โกหก ในเมื่อไอ้เสาไฟฟ้ามันเอาเงินในบริษัทมาส่งเสียให้พี่ดินเรียนก็เท่ากับว่าเป็นเด็กในความดูแลของมันนั่นแหละ

 

สำหรับ สิ่งเดียวที่ต๋องมันพูดจริงคือ ไอ้เสาไฟฟ้าเป็นคนมีชื่อเสียงจริงๆด้วย หมดความสงสัยไปเลยว่าทำไมคำถามถึงได้เบาบางไม่มีน้ำหนักกดดันอะไรมากมาย สำหรับคนที่อยู่ในฐานะถูกกันให้เป็นพยานอย่างพี่ดิน ไม่มีการบีบเค้น ไม่มีการหว่านล้อมหรือขู่เข็ญอะไร ถ้าไม่ใช่เพระาตำรวจมีข้อมูลอยู่แล้วก็คงจะเป็นเพราะอำนาจของใครบางคนที่พี่ ดินรู้สึกอยากเจอมากที่สุดละมั้ง

 

คำถามที่เหลือต่อจากนั้นก็เบาบางไม่ต่างกันกับคำถามในช่วงแรกๆเหมือนเป็นการพูดคุยฆ่าเวลา ก็ดีเหมือนกัน เพราะช่วงเวลาเหล่านั้นช่วยลดอาการปวดปร่าในใจลงไปได้เยอะ

 

“ขอบคุณนะครับที่ให้ความร่วมมือ ตำรวจคงต้องกันตัวคุณไว้จนกว่าจะมีคนมาติดต่อนะครับ ระหว่างนี้คุณทำตัวตามสบายจะนั่งรอที่นี่หรือที่หน้าห้องก็ได้ พวกผมขอตัวไปทำงานต่อ ส่วนคุณก็รอเอกสารจากเจ้าหน้าที่นะครับ”

 

คำพูดที่พรั่งพรูออกมามากมายจากปากนายตำรวจหนึ่งในทีม แต่พี่ดินก็ทำได้แต่พยักหน้าแล้วก็งึมงัมคำว่าขอบคุณออกไปแค่นั้น

 

“เดี๋ยวครับ”

 

“ครับ มีอะไรสงสัยครับ”

คุณตำรวจคนที่เดินรั้งท้ายเป็นคนหยุดเดินแล้วหันมาตอบคำถามพี่ดิน

 

“เพื่อนผมจะติดคุกมั้ยครับ เค้าจะเจอข้อหาหนักมั้ย”

 

“อาชญากรแผ่นดินที่ทำโดยตั้งใจและวางแผนเอาไว้ก่อนมีโทษเท่ากับประหารชีวิตครับ”

ตำรวจคนนั้นเค้าตอบคำถามโดยไม่ยอมมองหน้าพี่ดินเลยสักนิด พูดจบก็หันหลังเดินจากไปทิ้งให้พี่ดินยืนเข่าอ่อนไร้เรี่ยวแรงอยู่ที่เดิม

 

เพื่อนจะรู้มั้ยว่าจุดจบของมันจะร้ายแรงขนาดนี้ จะรู้หรือเปล่า

 

“ไง นักเลงใหญ่นั่งหงอยเหมือนถูกจับไพ่แล้วไม่มีญาติมาประกันตัวเลยนะ”

 

“แม่”

 

“ก็แม่นะสิ คิดว่าใคร”

 

“เปล่า”

 

อุบอิบตอบออกไปแบบนั้นแถมยังต้องคอยหลบสายตาที่มองมาเหมือนรู้ทันของแม่อีก

รู้เลยว่าท่าทางที่แสดงออกไปเมื่อกี้ตุ๊ดสุดๆในชีวิตนักเลงเลย

“เดี๋ยวเค้าก็มา”

 

“ใคร”

 

“พี่ดินรอใครอยู่ล่ะ”

 

“ปะ............”

 

อยากจะหลุดปากออกไปเหมือนกันว่าเปล่า แต่คนตรงหน้าดันเป็นบุพการีที่เบ่งคลอดพี่ดินออกมานี่สิ ไม่เคยมีสักครั้งที่จะโกหกแม่ ไม่เคยมีสักครั้งที่คิดว่าปิดบังแล้วแม่ไม่รู้ ทุกอย่างแม่รู้ มันอยู่ที่ว่าเค้าจะพูดออกมาหรือเปล่าก็แค่นั้น

 

“แม่มากับใคร”

 

“มากับลุงใบนะสิ เป็นห่วงพี่ดินอย่างกับช่วยแม่ทำให้พี่ดินเกิดมาอย่างนั้นแหละ แม่บอกจนปากจะฉีกอยู่แล้วว่าพี่ดินไม่เป็นอะไรหรอกน่า ขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งหน้าก่อนก็ไม่ได้”

 

“แม่ ต๋องเค้าจะ”

ก้อนแข็งๆมันขึ้นมาจุกกันอยู่ที่คอหอยจนรู้สึกว่าพูดคำต่อไปออกมาไม่ได้เลย

 

“พี่ดินครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่แม่ต้องบอกพี่ดินว่าคนเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกทางเดินให้ตัวเองได้”

 

“ครับ”

 

“แม่รู้ว่าพี่ดินเสียใจ ต่างฝ่ายต่างเสียใจแต่มันมาไกลเกินกว่าจะถอยกลับไปได้แล้วพี่ดิน ต๋องมันเลือกทางนี้เอง”

 

“แต่ครั้งนี้ต๋องอาจจะไม่ได้ออกมาอีกแล้ว”

 

“แล้วถ้าต๋องไม่ถูกจับได้จะมีคนอีกเท่าไหร่ที่จะต้องเดินทางเดียวกับต๋องล่ะพี่ดิน”

 

ที่พี่ดินเข้มแข็งอดทนมาถึงตรงนี้ได้เพราะมือกร้านที่ลูบหัวพี่ดินไปมาอยู่นี่ใช่มั้ย ไม่มีสักคำหวานที่คอยปลอบขวัญ มีแต่คำพูดตรงๆ เหมือนมือที่คอยกระชากคนที่เดินแล้วสะดุดล้มขึ้นมาใหม่ทันทีทันใดเท่านั้น

จริงๆแล้วพี่ดินไม่ได้เข้มแข็งอะไรหรอก แต่เป็นเพราะแม่ไม่เคยอ่อนแอให้ดูเป็นตัวอย่างต่างหาก เพราะแม่เป็นแบบนี้พี่ดินถึงอ่อนแอปวกเปียกไม่ได้

[Seiki]

ม้านั่งตัวยาวหน้าห้องกลายเป็นที่รองรับร่างที่อ่อนล้าไปหมดทั้งร่างกายและจิตใจ ภาพทุกอย่างตั้งแต่จำความได้จนถึงตอนนี้หมุนวนไปมาอยู่ในหัวสมองที่ว่างเปล่า เหมือนเรื่องราวที่ถูกเอามาเล่าใหม่แต่จับใจความอะไรไม่ได้เลย แล้วหนึ่งในนั้นก็มีภาพของต๋องหมุนวนเข้ามาแล้วสุดท้ายมันก็สิ้นสุดลงตรงที่ว่า

 

‘อาชญากรแผ่นดินที่ทำโดยตั้งใจและวางแผนเอาไว้ก่อนมีโทษเท่ากับประหารชีวิต’

 

ทันทีที่นึกมาถึงตอนนี้ก้อนแข็งๆที่มันตีตื้นขึ้นมาถึงลำคอ ความกดดันของมันกลั่นออกมาเป็นน้ำตา มันจะน่าอายมั้ยวะถ้านักเลงใหญ่จะก้มหน้าร้องไห้ต่อหน้าใครๆมากมายในโรงพักแบบนี้

 

กล้าร้องก็ไม่ต้องอาย เคยหน้าด้านมายังไงก็หน้าด้านต่อไปแบบนั้นแหละพี่ดิน

 

‘พี่ดิน’

เสียงเรียกที่คุ้นหูเสียงเดิมของแม่แต่ทำไมพอเงยหน้าขึ้นมาคนที่ยินประชิดอยู่ตรงหน้ากลายเป็นไอ้เสาไฟฟ้าไปได้วะ

แล้วทำไมไอ้น้ำตาที่คิดว่าปล่อยให้มันไหลออกมาหมดแล้วถึงได้ไหลออกมาให้นักเลงใหญ่ได้อับอายอีกครั้งแบบนี้

 

‘เสาไฟฟ้า’

ไม่รู้อะไรมาดลใจให้พี่ดินคว้าคนตรงหน้าเข้ามากอด เพราะอายที่กำลังร้องไห้หรือเพราะกลิ่นและอุณหภูมิจากตัวคนที่คุ้นเคยกันแน่ รู้แต่ว่าพอไอ้เสาไฟฟ้ามาความอึดอัดที่บีบรัดอยู่ในอกค่อยๆคลายลงอย่างประหลาด ความรู้สึกผิด สลดใจหรือสะเทือนใจทั้งหลายหายไปเป็นปลิดทิ้งแบบนี้

 

ไอ้บ้านี่ต้องเล่นของใส่พี่ดินแน่ๆ

 

มันต้องไปเล่นคุณไสยให้พี่ดินปล่อยท่าทางกระเทยๆน่าอายแบบนี้ออกมา แต่มันจะทำอะไรพี่ดินก็ไม่สนแล้ว ขออยู่แบบนี้สักพักเถอะนะ ไม่รู้ว่าจะเปรียบเทียบกับอะไรดี แค่รู้ว่าถ้าอยู่แบบนี้พี่ดินจะมีพลังขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้จะไม่ใช่ตัวของตัวเองในชั่วพริบตาแต่ก็ไม่ใช่ใครก็ไม่รู้ที่อ่อนแอเหมือนที่เพิ่งผ่านมาแน่ๆ

 

ไม่รู้ว่าเพ้อเจ้ออะไรออกไปมากมายแค่ไหน รู้แค่ว่าคนตรงหน้าไม่คัดค้านอะไรเลยนอกจากปลอบใจและอยู่ข้างๆเท่านั้น เสียงพูดคุยตอบโต้ระหว่างไอ้เสาไฟฟ้า พี่แก๊กและแม่ไม่ได้ทำให้พี่ดินสนใจเท่ากับ

 

‘อ้าวไอ้เชี่ยภูมึงก็ตามใจเมียไม่ดูฤกษ์ดูยามเลยนะ’

เหมือนเสียงระฆังที่เรียกวิญญาณให้กลับมาเข้าร่างอีกครั้ง ไม่สนใจแล้วว่าไอ้เสาไฟฟ้ากับเสี่ยเก็บค่าแชร์เค้าจะตีกันยังไงแต่ที่พี่ดินให้ความสนใจคือแม่

 

แม่ยังเดินไปข้างหน้าตามปกติไม่รู้เลยว่าแม่ไม่ได้ยินไอ้พี่แก๊กหรือว่าแม่ไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดนี้กันแน่

 

แล้วไอ้คนที่มันตามใจและเอาใจพี่ดินตะพึดตะพือไปซะทุกเรื่อง ทำไมอยู่ๆมันถึงได้เงียบไปแบบนี้ ไอ้อาการเดินไปข้างหน้าแต่หน้าผากขมวดกันจนเป็นเกลียวแบบนั้นมันกำลังคิดมากเรื่องอะไรอยู่แน่ๆ พี่ดินไม่ชอบความอึดอัดอะไรที่ต้องเดาเอาเอง ไวเท่าความคิดมือก็คว้าชายเสื้อคนข้างหน้าเอาไว้

 

ได้ผล....ไอ้เสาไฟฟ้ามันหยุดแล้วหันมามองทันที

 

‘เงียบทำไม’

 

ทั้งๆที่พี่ดินกำลังตั้งคำถามแท้ๆแต่ไอ้เสาไฟฟ้าก็ยังเงียบให้ต้องหงุดหงิดมากไปกว่าเดิมจนได้ แรงรั้งจึงกลายเป็นแรงเขย่าแบบไม่พอใจทันที

‘เปล่าครับ พี่ยังไม่รู้จะพูดอะไร’

 ‘มึงโกหกไม่เก่งเลยนะ’

 

ไม่รู้จะพูดอะไรพี่ดินเชื่อก็ได้ แต่ถ้ามันบอกไม่ได้คิดอะไรพี่ดินค้านหัวชนฝาแน่ คิ้วกับหน้าผากจะรวมตัวเป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้ว ถ้ามันบอกว่าไม่เป็นอะไรพี่ดินก็โง่เกินกว่าควายแล้ว หญ้าดีๆก็คงจะไม่พอ

 

‘พี่หึง’

ชะงักกึกทันที! คือถ้าพี่ดินรู้ว่ามันจะหน้าด้านตอบแบบนี้ พี่ดินจะไม่มีวันคาดคั้นเอาคำตอบจากมันเลยจริงๆ

 

ยอมรับก็ได้ว่าพลาด!!

ต้องยอมกลับบ้านไปกับมันด้วยความจำนน เพียงเพราะถ้าพี่ดินพูดมากไปก็ไม่ไหวจะเคลียร์ เพราะเรื่องมันคงไม่ไปไหนไกลตัวพี่ดินนักหรอก

‘มีครอบครัวมีสามีแล้วจะกลับไปนอนกับแม่ได้ไง พรุ่งนี้ประกาศผลสอบลืมไปแล้วเหรอ’

ถ้ามันกล้าประกาศชัดเจนขนาดนี้ ไม่ต้องลุ้นก็รู้ว่ามากกว่านี้มันก็ต้องกล้าทำให้พี่ดินรู้สึกอยากจะมุดหายไปในดินจริงๆแน่ๆ

ครั้งหนึ่งเคยคิดเล่นๆว่าสุดท้ายแล้วในชีวิตของพี่ดินจะมีใครสักคนคอยอยู่ข้างๆมั้ย คนที่ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง อัตคัดขัดสนและยากจนอย่างพี่ดินจะมีใครต้องการมั้ย จะมีใครอยากจะร่วมเดินทางไปด้วยกันรึเปล่า

 

ไม่มีครั้งไหนที่หาคำตอบได้เท่ากับครั้งนี้

 

ทำไมพอคิดว่าจริงๆแล้วนักเลงใหญ่ก็ต้องการใครคอยดูแลอยู่ข้างๆเหมือนกัน ทำไมทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนั้นมโนภาพที่ลอยเข้ามาถึงได้มีแต่ไอ้เสาไฟฟ้า

 

ทั้งๆที่มันหน้าด้าน มันเอาแต่ได้และสุดท้ายมันก็คอยแต่จะหื่นใส่พี่ดิน แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้เหมือนกันว่าไม่ใช่แค่บางเวลาเท่านั้นที่จะเห็นมันอยู่ข้างๆตั้งแต่มันยัดเยียดเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของพี่ดิน มันอยู่ข้างๆตลอดเวลาถึงแม้ว่าบางครั้งพี่ดินจะไม่ต้องการเลยก็ตาม

 

‘เสาไฟฟ้า’

 

‘ครับ’

มันขานรับเหมือนตกใจที่อยู่ๆพี่ดินก็เรียกมันฝ่าความเงียบขึ้นมาแบบนี้

‘ขอโทษนะ’

ความหมายของมันคือขอโทษนะที่รู้ตัวช้า เพราะประสบการณ์ที่ผ่านมามันสอนให้พี่ดินต้องใช้ชีวิตอย่างระวัง ถ้าไม่อยากเสียใจก็ไม่ควรเอาความรู้สึกเข้าไปเสี่ยง แต่กำแพงทุกกำแพงในโลกมันพังได้ยังไงกำแพงในใจพี่ดินก็ไม่ได้ยากไปกว่ากันสักเท่าไหร่หรอก

 

‘ห๊ะ อะไรนะ’

คำ ถามที่ย้อนกลับมาเหมือนไม่เชื่อหูตัวเองทำให้คำพูดที่เตรียมท่องเอาไว้นาน แสนนานถูกกลืนเก็บกลับเข้าไปในคออีกครั้งแต่มันกลับทำให้ในอกของนักเลงใหญ่ อึดอัดใจเสียเอง

ในเมื่อไอ้เสาไฟฟ้ามันโง่ตลอดเวลา ต่อให้แสดงออกให้ตายมันก็ไม่เข้าใจเท่าพูดกรอกเข้าไปในรูหูมันหรอก

 

‘กูขอโทษที่ทำเรื่องให้มึงลำบากตลอด ถ้าใครรู้เข้าว่ามึงมีแฟนที่พัวพันกับพวกค้ายามึงจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ต๋องเคยบอกกูว่ามึงลงหนังสือเป็นคนมีชื่อเสียง’

‘ไม่ ต้องขอโทษหรอก ถ้าจะหาคนผิดก็ผิดกันทั้งคู่นั่นแหละ ส่วนหน้าพี่ถ้าไม่รู้จะเอาวางไว้ที่ไหน งั้นขอฝากฝังไว้ในโพรงดินได้มั้ยล่ะ บางทีพี่ก็อยากอยู่ในนั้นไม่อยากจะออกมาพบหน้าใครเหมือนกัน’

 

ก็เพราะมันเป็นคนแบบนี้ เพราะมันไม่ใช่คนที่โยนความคิดให้คนอื่นแค่ฝ่ายเดียวแบบนี้ พี่ดินถึงได้รู้สึกว่าขาดมันไม่ได้ ทั้งๆที่คิดจะตัดใจจากมันตั้งหลายครั้ง ทั้งๆที่คิดว่าเราสองคนต่างกันมาก พี่ดินไม่ชอบพูดและไม่ชอบแสดงออกในบางเรื่อง ในขณะที่มันพูดทุกอย่างและแสดงออกทุกความรู้สึก

 

ทั้งๆที่เราสองคนต่างกันในทุกๆอย่าง

 

แต่ ไม่เคยมีครั้งไหนเลยสักครั้งที่มันจะยอมแพ้ปล่อยพี่ดินไป ยิ่งวิ่งหนีมันก็ตามมาไขว่คว้ากลับไปจนได้ ทั้งๆที่เหนื่อยกันทั้งสองฝ่ายแต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่มันแสดงท่าทีว่าจะ ปล่อยมือจากพี่ดิน

ทั้งๆที่มันจะเลือกใครสักกี่คนก็ได้ ทั้งๆที่มันไม่ต้องแคร์อะไรพี่ดินเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่มันจะหาใครที่เพียบพร้อมได้มากกว่าพี่ดิน ทั้งๆที่มันมีเพชรล้อมรอบตัวอยู่มากมายแต่สุดท้ายมันก็คว้าไว้แค่ ‘เพียงดิน’

 

ในเมื่อมันเป็นซะแบบนี้ แล้วมีเหตุผลอะไรที่พี่ดินจะปล่อยมันไป

 

 

ทำไมไม่เคยจำเลยว่าสถานที่ที่ไม่ควรใช้ปรับความเข้าใจกันมากที่สุดคือห้องนอน

ไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆจะเรียกว่าคิดได้เมื่อสายไปเลยก็ได้ เพราะกว่าจะคิดได้พี่ดินก็ตกอยู่ในอ้อมกอดไอ้คนจอมวางแผนเรียบร้อยแล้ว

เพราะ มันบอกว่าพรุ่งนี้มีประกาศผลสอบ ให้พี่ดินทำใจให้สบายรีบอาบน้ำแล้วเข้านอน ทั้งๆที่ตอนอยู่ในห้องน้ำพี่ดินก็ได้ยินเสียงมันโห่ร้องลั่นบ้านเพราะไอ้ ก้านโทรมาว่าดูผลสอบให้ทางอินเตอร์เนตเรียบร้อยแล้วว่าพี่ดินคือว่าที่นัก ศึกษาคณะวิศวกรรม ทั้งๆที่ควรจะรู้ทัน แต่อะไรที่มันทำให้พี่ดินพลาดท่าเสียทีตกอยู่ในอ้อมกอดไอ้เสาไฟฟ้าอยู่แบบ นี้ มันเพราะอะไรกัน!!

 

แพ้ทาง!!

ต้อง ยอมรับแล้วใช่มั้ยว่าในชีวิตนี้พี่ดินไม่เคยแพ้ทางและยอมจำนนให้ใคร ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนก็ตาม แต่สุดท้ายคนที่พี่ดินต้องยืดอกรับแบบแมนๆว่าสู้กันไม่ได้ก็คงมีแต่คุณนาย แม่และไอ้คนที่นอนยิ้มกริ่มและมือคอยปะป่ายเป็นปลาหมึกอยู่แบบนี้

 

“เสาไฟฟ้า”

ระล่ำระลักเรียกชื่อมันปากคอสั่นเพราะว่ามันซุกหน้าเข้ามาใต้เสื้อนอนพี่ดินแล้ว

 

“ครับ”

ค่อยโล่งใจที่มันยอมถอนหน้าออกมาจากท้องน้อยได้

 

“ไม่ถามเลยเหรอว่ากูไปหาต๋องทำไม”

 

“อยากถามแต่ไม่รู้ว่าดินอยากตอบมั้ย ไม่อยากให้ดินอึดอัดแต่คิดว่าพอจะรู้ว่าดินไปทำไม”

ยังไม่ทันที่พี่ดินจะพูดอะไรต่อมันก็จะมุดหน้ากลับเข้าไปในที่ที่มันเพิ่งถอนหน้าออกมาอีกแล้ว

ข้องใจอะไรกับไรขนอ่อนตรงท้องน้อยกูนักหนา เอะอะจะมุดหน้าลงไปอยู่นั่นแหละไอ้หื่นนี่!!!

 

“รู้ว่าไปทำไม”

สองมือผลักไสใบหน้ามันออกไปจากตรงนั้นเต็มที่ ไม่ใช่อะไรแต่มันรู้สึกว่ากำลังจะสูญเสียการทรงตัวไปอีกครั้งแล้ว มันเริ่มวูบวาบตรงท้องน้อยและไขสันหลัง

 

“ไปประกาศความรักของเราไงใช่ป่ะ”

 

“มึงมั่วแล้ว”

แค่ ตั้งใจจะไปบอกต๋องว่าพี่ดินดูแลตัวเองได้และไม่ต้องเป็นห่วงพี่ดินแข็งแกร่ง ขึ้นเยอะแล้ว และถ้าต๋องกำลังจะทำอะไรเพื่อพิสูจน์เรื่องระหว่างพี่ดินกับไอ้บ้านี่ก็ไม่ ต้องเปลืองแรง เพราะพี่ดินเปลืองตัวเปลืองใจพิสูจน์มาหมดทุกอย่างแล้ว และถ้ามันจะบอกพี่ดินว่าคิดกับพี่ดินมากกว่าเพื่อนก็จะบอกต๋องไปตรงๆว่าสาย ไปแล้วเพราะไอ้ยักษ์วัดตึกมันปักหัวเสาแสดงความเป็นเจ้าของไปแล้วก่อนใคร และต่อให้ไม่มีไอ้บ้าหื่นกามนี่พี่ดินก็ไม่เคยรู้สึกกับต๋องไปมากกว่าเพื่อน ที่สนิทที่สุดคนหนึ่งเลยจริงๆ

แค่จะไปบอกต๋องแค่นี้ ไม่ใช่แบบที่ไอ้เสาไฟฟ้าว่ามาสักหน่อย

 

“แล้วไปหามันทำไม”

แววตาหื่นกามของเสือชีต้าห์ที่จ้องจะตะครุบเหยื่อตลอดเวลาเปลี่ยนเป็นแววตาแข็งกร้าวขึ้นมาทันที

มึงจะตอกย้ำความขี้หึงของมึงไปถึงไหนวะ ป่านนี้ไอ้คนที่มึงแผ่รังสีอัมหิตใส่เค้าอาจจะยังเมายาไม่รู้เรื่องอยู่บนโรงพักอยู่ก็ได้ พอนึกไปถึงต๋องทีไรก็สลดใจทุกที

 

“เสาไฟฟ้าทำไมมึงอยากได้ยินคำว่ารักนักวะ  แค่ที่กูทำให้ทุกวันนี้ไม่พอเหรอ”

 

“มันก็พอแต่การกระทำมันรู้กันแค่สองคนนี่ หรือดินจะยอมเปิดการแสดง”

ไอ้บ้านี่พูดดีด้วยหน่อยหรือจะพูดเป็นงานเป็นการกับมันทีไรมันคอยแต่จะชวนพี่ดินวกไปเรื่องนั้นทุกที

 

“มึงจะบ้าเหรอ แค่ทำกันสองคนกูก็อาย ถ้าไปทำให้คนอื่นดูกูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

 

“มุดไว้หลังเสาไฟฟ้าก็ได้นี่”

 

“พอเหอะ แค่นี้ก็เยอะไปแล้ว”

 

“ครับแค่นี้ก็แค่นี้ พี่สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่เรียกร้องอยากได้อะไรอีก ขอแค่ดินอยู่กับพี่ไปแบบนี้คำว่ารักนั่นพี่ไม่เอาแล้วก็ได้ จริงๆไม่ได้อยากจะประกาศให้ใครรู้หรอก แต่ก็ไม่อยากปิดบังใครเหมือนกัน”

 

“เออ งั้นกูบอกว่ารักมึงก็ได้”

 

“อะไรนะ”

 

“กูรักมึงไง”

 

“ครับ พี่ก็รักดินนะ รักจริงๆ”

 

“เออ รู้แล้วว่ารักไม่ต้องย้ำก็ได้”

 

“ทำไมอะ”

 

“กูจั๊กกะจี้”

 

“ครับๆไม่พูดก็ไม่พูดไม่ย้ำก็ได้ แต่ห้ามไม่ให้ทำนะ อันนั้นอยู่ไม่ได้แน่ๆอึดอัดตายเลย”

 

“เออ มึงจะทำอะไรก็เรื่องของมึงเถอะ เพราะห้ามไปมึงก็มีทางของมึงจนได้ชั่วโมงบินต่างกันกูรู้เหอะ แล้วพรุ่งนี้จะไปบอกแม่ให้”

 

“บอกแม่ว่าอะไร”

 

“บอกว่าคบกับมึงเป็นแฟนไง แค่นี้ทำไมต้องทำหน้าโง่ใส่ด้วยล่ะ ไหนมึงอยากให้ผู้ใหญ่รับรู้ไม่ใช่เหรอว่าคบกับกูอยู่ก็จะไปบอกแม่ให้ไง ในชีวิตกูญาติผู้ใหญ่ก็แม่บังเกิดเกล้าคนเดียวเนี่ยแหละ”

 

“เฮ้ย นั่นมันหน้าที่ของพี่นะไม่ใช่ของดิน”

 

“งั้นมึงเดินไปบอกแม่เองก็ได้  ถ้าคุณนายเค้าเขวี้ยงอีโต้ออกมาค่อยวิ่งมาเรียกกูโอเคมั้ย”

 

“ไม่ต้องหรอก”

 

“มึงจะพิสูจน์รักด้วยการยอมตายคาอีโต้ว่างั้น”

 

“เปล่าแต่จะบอกว่าเรื่องนั้นพี่พูดกับแม่ดินแล้ว”

 

“เฮ้ยยยยย!! มึงคุยกับแม่แล้วเหรอ คุณนายว่าไง”

สะดุ้งลุกขึ้นนั่นครึ่งตัวไอ้ที่เคลิ้มๆอยู่หายเป็นปลิดทิ้ง

 

“เค้าบอกว่าเรื่องของเด็กๆถ้าไม่คิดจะทิ้งลูกเค้า เค้าก็จะยกลูกชายให้”

 

“แม่พูดแบบนั้นจริงๆเหรอกูไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแม่รับได้”

 

“ไม่ตรงเป๊ะๆหรอกแต่เปิดพจนานุกรมแล้วได้ความหมายเหมือนที่ว่ามาเป๊ะๆ”

แม่พี่ดินจะหัวสมัยใหม่เกินไปหรือเปล่าวะ ลูกชายกำลังออกเรือนไปกับผู้ชายนะเว้ยทำไมคุณนายแม่ถึงไม่ถลกผ้าถุงโวยวายเลยวะ

 

“คิดอะไรอยู่”

 

“เปล่า”

 

“แม่เค้าไม่ได้แปลกอย่างที่ดินคิดหรอกนะ คนเป็นแม่เค้าก็มีแค่เหตุผลเดียวเท่านั้นแหละ ว่าใครที่ทำให้ลูกเค้ายิ้มได้เค้าก็กล้าที่จะฝากชีวิตลูกเอาไว้กับคนๆนั้น”

 

“มึงทำให้กูยิ้มจนแม่เห็นตั้งแต่เมื่อไหร่”

 

“ไม่รู้สิ จำไม่ได้ จำได้แต่ตอนคราง เออดิน ขอถ่ายวีดีโอตอนนั้นไว้ได้มะ อยากเห็นหน้าดินตอนนั้นอะ มัวแต่ใส่ไม่ยั้งมัวแต่ร้องครางเหมือนกันเลยอดเห็นทุกทีเลยว่าดินทำหน้ายังไง”

 

“มึงฝันไปเถอะไอ้หื่น ต่อไปนี้กูจะออกกฎห้ามเปิดไฟทำด้วย”

แม่งเอ้ย......จะมีใครบ้าได้เท่ามันอีกมั้ยเนี่ย

 

“เสาไฟฟ้า”

 

“ครับ”

 

“ว่าแต่มึงแน่ใจนะว่าจะอยู่กับกูแบบนี้ตลอดไป”

 

“แน่ใจสิ”

 

“แต่กูก็ยังเป็นกูอยู่แบบนี้นะ เป็นนักเลงคุมสลัมนะเว้ย”

 

“แล้วพี่เคยบอกมั้ยว่าเป็นเมียพี่ต้องลาออกจากเป็นนักเลงคุมสลัม”

 

“แล้วมันไม่แปลกๆเหรอที่มึงมีเมียเป็นนักเลงอะ ยังไม่เคยมีใครเค้าเป็นแบบมึงเลยนะ”

 

“พี่ยอมเป็นคนแรก ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่”

 

“แล้ว”

 

“พี่ต่างหากที่จะต้องถามดินว่าทำไมถึงไม่ต่อต้านหัวชนฝาอีกแล้ว ไม่ใช่ไม่ดีใจนะ แต่อยากรู้มากกว่าว่าอะไรที่ทำให้นักเลงใหญ่เข้าใจอะไรง่ายๆแบบนี้”

 

“นี่มึงหมายความว่าที่ผ่านมากูโง่มากเลยเหรอ”

 

“เปล่าครับ แต่ดินใจแข็ง ถ้าพี่ไม่ปล้ำเอาวันนั้น พี่ยังไม่รู้เลยว่าวันนี้จะได้นอนกอดนักเลงใหญ่อยู่แบบนี้มั้ย”

 

“ไม่รู้สิ เพราะว่าเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วมั้ง เห็นคนรอบๆข้างก็รักกับผู้ชายนี่ ต๋องกับเพื่อนคนนั้นก็ใช่ แล้วไอ้ก้านก็เหมือนจะมีอะไรๆบางสิ่งบางอย่างกับพี่แก๊กอยู่นะ ไม่รู้ใครล่อลวงใคร”

 

“หมดเวลาจะพูดถึงคนอื่นแล้วล่ะ”

ยังไม่ทันที่จะต่อต้านหรือคัดค้านอะไรริมฝีปากอุ่นร้อนก็ทาบทับเข้ามาปิดปากเอาไว้พอดี ลิ้นอุ่นร้อนที่แทรกเข้ามากวาดต้อนในโพรงปากทำให้ต้องเก็บกลืนทุกคำคัดค้าน มือที่คอยแต่จะผลักไสเปลี่ยนเป็นโอบเอาไว้รอบคอไอ้เสาไฟฟ้าแทน แรงที่คิดจะต่อต้านหมดลงตั้งแต่จมูกฝังลงมาซุกไซร้กับซอกคอแล้ว ในเมื่อจะผลักไสก็ทำไม่ได้ไอ้เสาไฟฟ้ามันช่ำชองเกินไป ทุกสิ่งทุกอย่างเลยเคลิบเคลิ้มล่องลอยไม่เป็นตัวของตัวนักเลงใหญ่อยู่แบบนี้

ทุกสิ่งทุกอย่างเดินทางมาไกลขนาดนี้แล้ว คงไม่ต้องบอกแล้วมั้งว่าต่อไปจะเป็นอย่างไรดิ้นรนคัดค้านต่อต้านไม่ได้ เหลือแค่ทางเดียวก็คือให้ความร่วมมือมันไปก็แล้วกัน

 

นักเลงใหญ่แบบพี่ดินแข็งประมาณไหนน่ะเหรอ

ก็แข็งพอๆกับเทียนไขถูกไฟลนนั่นแหละ

อวสาน....

๐สวัสดีคะ มาถึงช่วงสุดท้ายจนได้... ...แต่กว่าจะตบให้มันเคลียร์ๆก็ยาวจนต้องตัดแบ่งเป็นสองตอนนะคะ ยืดเวลาพี่ดินไปได้อีกวัน

๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมที่เดินมาถึงตอนนี้ด้วยกัน ขอบคุณมากนะคะ

๐ ขอบคุณZakuPzเช่นกันที่ช่วยตรวจทานคำผิดมาโดยตลอด

๐ และสุดท้ายก็ขออนุญาตโฆษณาอีกเหมือนเดิมว่า พี่ดินรวมเล่มแล้วนะจ๊ะ ดูรายละเอียดที่ P.1 ได้คะ

๐ ปล.ป้าๆทั้งหลายที่ผลักดันและกดดันจนคนเขียนกลายเป็นแม่ค้ามือเป็นตะคริวไม่ต้องยิ้มร้ายเลยนะ ฮือๆ

๐ พรุ่งนี้เจอกันใหม่อีกครั้งจ้า

๐ สำหรับคนที่ถามว่าตอนพิเศษในเล่มจะลงเล้ามั้ย ขอตอบว่าไม่ลงคะ อาจจะลงแค่เรื่องแก๊กกับก้านและตอนที่นักเลงใหญ่เค้าปะทะกันกับจอมมารยาสาไถ อย่างพี่เมฆ นอกนั้นสงวนสิทธิ์ให้คนมีหนังสือในครอบครองนะคะ

๐ เรื่องใหม่ขออนุญาตเคลียร์เรื่องพี่ดินให้เบาบางก่อนแล้วจะให้น้องเซค่อยๆ ทยอยลงให้นะคะ นิยายของTRomance มีเซกิลงคนเดียวเท่านั้นนะ ถ้าเจอล็อคอินอื่นลงถือว่าไม่ใช่   กดบวกให้เซกิเยอะๆนะคะ เธอจะได้มีกำลังใจลงเรื่องให้ เธอบอกว่าคะแนนบวกกำลังทำให้ตัวเธอลอยได้ แต่คนเขียนขอเถียงหัวชนฝาเลยว่าไม่มีทาง ดู deadload ของเซกิถ้าลอยได้นี่ของทุกอย่างจะอยู่ในภาวะไร้น้ำหนักหมดแล้ว 555

๐ คนที่จองหนังสือเข้ามาแล้วยังไม่ได้ Code ให้ใจเย็นๆนะคะ คนทำรายการเอาไม่ทันแล้วมือจะเป็นตะคริวเอา อิอิ

[iota]

กด +1 ให้ก่อนเลย

----------------------------

อ่านแล้ว...หวานและก็ซึ้งในแบบฉบับของนักเลงใหญ่จริงๆ

เห็นหัวข้อตอนพิเศษที่จะได้อ่านในหนังสือแล้วขอบอกว่า

"อยากอ่านมาก น่าอ่านเป็นที่สุดโดยเฉพาะตอนนี้"

สำหรับคนที่ถามว่าตอนพิเศษในเล่มจะลงเล้ามั้ย ขอตอบว่าไม่ลงคะ อาจจะลงแค่เรื่องแก๊กกับก้านและตอนที่นักเลงใหญ่เค้าปะทะกันกับจอมมารยาสาไถ อย่างพี่เมฆ นอกนั้นสงวนสิทธิ์ให้คนมีหนังสือในครอบครองนะคะ

จะรอคอย คอยรออย่างใจเย็น

ขอบคุณมากครับ

[dea]

^
^
^
^
^
จิ้มทะลุทะลวงไปถึงSeikiจ๊า


เอะอะไรก็มุดนั่นมุดนี่ตลอดล่ะพี่ภู หื่นได้ตลอดเว

พี่ดินจบแล้ววว  พี่ดินเหมือนแข็งเหมือนเทียนลน น่ารัก

สุดท้ายก็ขอบคุณทั้งคนแต่งคนโพสจ๊า

รอตอนพิเศษเนอะ(จะมีมั๊ยอ่ะ)

 

[QUE1]

เข้ามาเจอว่าเป็นตอนจบ กรี๊ดดด
ขอทำใจก่อนอ่าน....กลัวคิดถึงพี่ดิน หุหุหุ

[♠DekDoy♠]

พี่ดินมีความสุขสักทีเนาะ

[A-moment]

 

[yeyong]

จบแล้วววววววววว
ใจหายแว้บบบบ  แต่ก็จะตั้งหน้าตั้งตารอหนังสือ
อยากอ่านตอนพิเศษ ที่เค้าไปฮันนีมูนกันอ่ะ

[ishiya]

จบแล้วหง่ะ....
มีเวลาให้เก็บตังค์อีกเป็นเดือนเลย พี่เมฆกะท่านฉานจะได้มีเพื่อนแล้วสิ 55555
ป.ล. อยากอ่านคุณคนเดียว...มากกกกกกกก

[anajulia]

อา จบแล้ววววววววววววววววววววววววว
พี่ดินจ๋าาาาาาาาาาา น่ารักสุโก้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ส่วนพี่ภู พี่แม่งหื่นจริงแท้ว่ะ

[papa]

พี่ดินนนนนนนนนนนนน  น่ารักกกกกกกกกก

+1เลย

[DraCo_SLa13]

  อร๊าย เค้าอยากเห็นเทียนไขถูกไฟลนชัดๆอ่ะ

[sakiko]

น่ารัก ที่ สุด  ด ด ด  ด

 

[K2KARN]

+1 ค่าาา

โอ้ยยยยย พี่ดินเป็นเทียนไขถูกลยไปเสียแล้วว 

[kittyfun]

จะจบแล้ว ต่อไปคงคิดถึงพี่ดินแย่เลยสิคะ

[manami1155]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด
เห็นคำว่าอวสานแล้วใจจะขาดดดดดด
 

แต่ก่อนอื่นขอบคุณพี่TRก่อนเลยคะ
ที่ตัดเป็นสองตอนให้ไม่ต้องใจหายมาก ><

พี่ดินน่ารักเว่อร์ๆ
เห็นพี่ดินใส่ใจความรู้พี่ภูแล้วรู้สึกดี
คนมันรักกันนี้ดีจริงๆน้า
 

ส่วนเรื่องต๋อง
คิดแล้วกะได้แต่ถอนหายใจ
คนเราทำอะไรไว้มันกะได้อย่างนั้นจริงๆนั่นละ
พี่ดินอย่าไปคิดมากเรื่องต๋องเลยนะ
เขาเลือกทางเดินของเขาเอง
ถึงแม้ว่าต๋องจะเป็นเพื่อนที่พี่ดินรักมากที่สุด
แต่ก็ทำได้แค่มองดูอยู่ห่างๆเท่านั้นละ
 

พี่ภูดูแลพี่ดินดีๆน้า
ห้ามปลอดมือจากนักเลงคุมสลัมสุดน่ารักคนนี้ด้วย
ไหนๆก็ริจะลองมีเมียเป็นนักเลง
ก็ต้องดูแลไปให้ตลอดรอดฝั่งด้วยละ
รักพี่ดินให้มากๆ นักเลงเค้ารักพี่ภูมากนะ
 

ปล. กด+คะแนนที่838 ให้พี่เซกิด้วยคะ ^^

[sukie_moo]

พี่ดินก็น่ารักเสมอเน้อ

ขนาดบอกรักยังแมนเลย

[Yunatsu]

ไม่อยากให้จบเลยยยยยยยยย

[SPSJ]

 
 

[Akad3ar]

+1 ค่าาา

[พี่วันเสาร์]

+1
พี่ดินแพ้ทางและแพ้ใจพี่ภูมันก็เลย......

[IIMisssoMII]

ใจหายยยยยยยย
พี่ดินจบแล้ว....แต่ก้อจบแบบมีความสุข
ต๋องก้อไปอยู่ส่วนของต๋อง

พี่ดินก้ออยู่ในส่วนของพี่ภู ฮ่าๆๆ
ขอบคุณ TRomance  มากเลยนะคะที่แต่งเรื่องราวสนุกสนานน่าประทับใจแบบนี้ และคุณเซกิที่นำมาแบ่งปัน ตั้งแต่เรื่อง พี่เมฆ จนถึงพี่ดิน
ไม่ทราบว่า ต่อไปจะเป็น เรื่อง คุณไฟขา  รึเปล่า ฮ่าๆๆ  
บวกหนึ่งนะคะ

[อิสระ]

จบแล้วววววววว
ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านพี่ดินไปเรื่อยๆ
ไม่เคยเจอใครตรงสเป็คเท่าพี่ดินมาก่อน
ขอบคุณไรเตอร์ที่บรรจงสร้างสรรค์เรื่องดีๆมาให้อ่าน
และขอตอนพิเศษหลายๆตอนเถอะนะ พลีสสสสสสสสสส

[kinjikung]

กริ๊ดดดดดดดดด พี่ดินบอกรักไอ้เสาไฟฟ้าได้แมนมาก
น่ารักที่ซู๊ดด ไม่ไหว ๆ เลือดกำเดาจะพุ่ง
อวสานแล้วหง่ะคงคิดถึงนักเลงกับเสาไฟฟ้าน่าดู

 

[A-J.seiya*]

พี่ดินน่ารักกกกกกก
โฮยยยย
เข้าใจฟีลนะ ว่าคงแบบ ทั้งโกรธเพื่อน แต่ก็อยากให้มันได้โอกาสกลับตัวอีก
แต่เอาเถอะ ,, คนมันเลือกไปแล้วนี่!!!!
พี่ดินนี่ แมนจริงๆ เชื่อแล้วว่าเป็นนักเลงคุมสลัมตัวเอ้
^^

[som]

ต้องจากกับพี่ดินแล้วจริงๆเหรอ   คิดๆแล้วใจมันหวิวๆเหมือนกันนะครับ
แล้วเรื่องพ่อของพี่ดินไม่คิดว่าจะให้พี่ดินเจอพ่อแท้ๆของพี่ดินมั่งเหรอครับ
น่าจะให้ 2 พ่อลูกได้เจอกันหน่อยยะครับ  ตอนพิเศษก็ได้นะครับ

[scottoppa]

พรุ่งนี้เค้าบวกให้อีกรอบน้า
พี่ดินน่ารักอ้ะ (ชมตั้งแต่ต้นยังจบเรื่อง)
พี่ภูหื่นตลอดตลอด แต่ว่า เขิน
บอกรักในแบบของนักเลงใหญ่ แมนๆกันไปเลย
รอวันพรุ่งนี้ๆ แล้วก็อยากอ่านตอนเจอกับพี่เมฆจัง555
รอรับเมลล์โค้ดกลับด้วยคนคึคึ

[Killua]

จัด +1 ให้เซกิเจ้าค่ะ อยากเห็นน้องเค้าลอยได้ ฮ่าๆๆ
ขอบคุณไรเตอร์ด้วยนะคะ สำหรับนิยาย แล้วก็รอโค๊ดอยู่นะคะ หุหุ

[4559]

มีความสุขกันซะที


บาย