หัวข้อ: [ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง By TRomance อัพเดท P.219

[evilheart]

แม่ยายกับลูกเขยเจอกันแล้ว
รอตอนต่อไปนะ
เผื่อลูกเขยจะยกขันหมากไปขอ

[Flower night]

  แอบฮาา พี่ดินน อาย น่ารักอะไรอย่างนี้ว๊าาา หมั่นเขี้ยววว 

พี่ภู ท่าทาง แกจะเอาจริงและ กับพี่ดิน เพียงแต่ ยังไม่รุ้ตัว
พี่ดิน ก็เริ่มๆและ เข้าข่าย
"ผมเป็นผู้ชายนะครับ  แต่ แฟนผมเป็นเกย์ เฉยๆ " <-- จริงๆแอบกรี๊ดกับประโยคนี่มาก ไปเจอกับใครคนนึง เค้าพูดแบบนี้ให้ฟังง 

 ปล. อ่านไปก็นึกนะ ใคร คนนึง ไป อิมเมจตรงกับพี่ดินมาก เคลิ้มได้อีกก

มารอตอนต่อไปแล้ววววว เอาอีกๆ 55 แต่แอบสงสารนักเขียน นะ

  :PP + 1 นะค้าบบบ

[Killua]

กลับมารอ แล้วก็มาดัน แล้วก็มา +1 ให้จ้า  

[Jesale]

พี่ดิน คนเก่ง เรื่องวาดรูปแค่นี้ เข้าใจหน่อยว่าเป็นศิลปะ มันอยู่ที่มุมมอง

[bun]

รอติดตามตอนต่อไป

ชอบพี่ดินมาก.....

[omelordkung]

แอร๊ยยยยยยยยย
น่ารักอ่า

[nicepooh]

  น่ารักเนอะ มาต่อไว ๆ นะครับ 

[subzilly]

มารอตอนที่ 10 

คิดถึงพี่ดิน แอร๊ยส์ๆๆ  น่ารักจิงๆเรื่องนี้

[Seiki]

วันนี้ต้องขอโทษด้วยนะคะ สำหรับคนที่รอ
  คนเขียนมันไปเมาค่ะ เขียนยังไม่เสร็จ บอกว่าขอเป็นพรุ่งนี้นะคะ
แล้วจะไปบีบคอให้ค่ะ

 

[Nus@nT@R@]

หึหึ
ไม่เป็นไรค่ะ คนเราเมากันได้
ออกไปรีแลกซ์ จะได้สมองโปร่ง เวลาเขียนนิยาย จะได้ไหลปรี๊ด ไหลปรี๊ด

[กว่าจะไร้เดียงสา]

แถมยังขยันขันแข็ง ต่อตอนใหม่อย่างนี้...
แสดงว่างานน้อย???   (รึเปล่า)

  คนเขียนมันกำลังตกงาน เลยต้องมาเอาดีทางเขียนนิยายแทน
เดี๋ยวถ้าเกิดได้งานแล้ว คงอดอ่านทุกวันแน่ๆ  

อย่างนี้ต้อง เอาลูกชายออกมาเร่ขายแล้ว  

------->>พี่ยัดเยียดให้ฟรีๆยังไม่มีใครเอาเลยดาว พี่ว่าลืมเรื่องขายลูกชาย แล้วไปขอทานบนสะพานลอยได้เยอะกว่ามั้ย

 

แม่รักลูกเสมอนะ หัวหยอยปากห้อยของแม่.....

[cheyp]

จะน่ารักไปหนายคะพี่ดิน

วาดรูปไม่เก่งเท่าน้องแค่นั้นเอง ไม่ใช่เรื่องน่าอายเลยค่ะ

อ่านเรื่องนี้ ได้ฮาตลอด

ขอบคุณมากๆน้า
 

[สตางค์]

น่ารักมากมายเจ้าข้าเอ๊ย

พี่ดินนี่ก็ตาขวางใส่แต่ใจแอบสั่นใช่ไหมเคอะเนี่ย ฮิ้ววววววว

คุณภูก็เสี่ยวได้อีกนะเนี่ย ฮา

(คลายเครียดให้ได้อมยิ้มก่อนต้องกลับไปน้ำตานองกับกองหนังสือ TT TT
เกลียดเทอร์โมแต่ดันเป็นวิชาภาค!!!!!)

[duckool]

 

[samsoon@doll]

คืนนี้มะมาแหะ  คิดถึงพี่ดิน  แล้วววววววววววววววววววววนา

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

วันนี้ไม่ลงสักตอน-2ตอน-3ตอน-4ตอน-5ตอนเหรอคะ

[taniyone]

ตามมากด like ความคิดเห็นข้างบนแรงๆค่ะ

[mini]

มา + ให้คับ เป็นกำลังใจให้คนโพสท์และไรท์เตอร์

นายเอกแสบซ่าได้ใจคับ

ลุ้น NC ของไอ้เด็กปากร้ายด้วยคับชอบ 

 

สร่างเมาไวๆ นะคับ   

[Zepher]

รอได้ แต่วันนี้ขอ 2 ตอนเลยนะ

[กลั่นกรอง]

เห็นลงมาได้สักพักว่าจะอ่าน 

เผลอ 2 วัน กระทู้วิ่งเร็วมากๆ  อ่านตามไม่ทัน  โชคที่ มี list ตอนไว้ให้ไม่งั้น  อีก 2 วันจะตามทันมั้ยเนี่ย

ชอบเรื่องนี้มากๆ  แอบนอกใจพี่เมฆ  เล็กน้อย  อิอิ



รออ่าน   

[SoN]

^^

[hula-hoob]

เมาแล้วสร่างไวๆนะค๊า

พี่ดินน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[konnarak]

สร่างเมาไวๆ   น่ะครับบ

[JipPy]

ตายแล้ว ... พี่ดินเข้าถ้ำเสือซะแล้ววว


แล้วจะเหลือหรอเนี่ย

[fanta]

 :m20:ในที่สุดก็อ่านจนทันแล้วพี่ภูนี้จีบได้ใจจริงๆๆๆๆเลยส่วนพี่ดินก็ห้าวชะไม่มีอะรอตอนต่อไปนะค่ะชอบเนื้อเรื่องมากๆๆๆๆ :กอด1:เลยอะน่ารักดี

[nidnoi]

+1
ให้กับความน่ารักของพี่ดิน

 

[Seiki]

ตอนที่ 10

 
“ช่วงนี้คุณภูอารมณ์ดี”
ผมได้แต่พรูลมหายใจทิ้งให้มันปะปนกับอากาศเล่นๆ เพิ่งตั้งใจเข้ามาเคลียร์งานจริงจังหลังจากที่ผ่านมาเหลวไหลไปกับนักเลงใหญ่บางคน ก็ต้องมาปวดหัวกับเสียงแขวะของไอ้แก๊กตั้งแต่เช้า
 
เมื่อไหร่บริษัทมันจะเข้าขั้นวิกฤตวะ มันจะได้ไปยุ่งวุ่นวายกับงานของมันบ้าง จะได้ห่างหายไปจากการกวนประสาทผมสักที
 
“ไอ้ห่าแก๊ก กูจะทำงาน ต้องการสมาธิ ทำไมเพื่อนคนอื่นถึงไม่วุ่นวายกับกูเหมือนมึงเลยวะ”
 
“มึงทักทายซะกูซึ้งน้ำตาไหลเลยนะภู ใช่สิ เดี๋ยวนี้กูมันไม่มีความหมาย ในเมื่อมึงมีคนมาดามใจแล้วนี่”
 
“มึงไปเอามาจากไหนว่ากูมีคนดามใจ”
 
“กูเป็นใครครับท่านประธานใหญ่ภูตะวัน กูแค่แนะนำว่าถ้ามึงไม่อยากจะห่างหายจากเมียนักเลงใหญ่ของมึงก็ให้จ้างเค้ามาช่วยกระตุ้นพัฒนาการของแสนดี ไม่ใช่ให้มึงไปเอาลูกเค้ามากินอยู่ในบ้านแบบนี้ มึงร้ายมากนะไอ้เสือภู”
 
“ก็เค้ามาได้ช่วงเย็น กว่าแสนดีจะนอนมันก็ดึกแล้วจะไปกลับคงไม่สะดวก”
 
“ถุยๆๆๆ กูอยากจะถุยน้ำลายขึ้นฟ้าแล้วไหลเป็นน้ำตกไนแองการามารดหน้ามึงจริงๆ สามทุ่มบ้านมึงเรียกดึกแล้วตีสามที่มึงหิ้วเด็กขายออกมาจากผับนั้นเรียกว่าอะไรวะ”
 
“เรียกว่าเช้าวันใหม่ไง แปลกตรงไหน”
 
“มึงคิดยังไงกับเมียมึงคนนี้วะ”
 
“ก็ไม่ได้คิดยังไงนี่ ถึงกูจะเป็นเกย์ แต่ก็เป็นผู้ชายพอที่จะรับผิดชอบความผิดพลาดที่ไม่ได้ตั้งใจบ้างสิเว้ย”
 
“เหรอออออออออวะ อืมๆ ดูดีมากภูปีนี้กูจะส่งมึงเข้าประกวดชายงาม งามทั้งนอกงามทั้งในน่าประทับใจแทนวงศ์ตระกูลมึงจริงๆ”
 
“มึงได้แดกดันกูในแต่ละวันนี่มึงหายกระสันบ้างรึยังวะ กูจะได้ทำงาน บริษัทกูจะล่มจมก็เพราะมีเพื่อนอย่างมึงนี่แหละ ไอ้ทศ ไอ้เบียร์ ไอ้โอ มันหายไปไหนวะ มึงไม่ไประรานพวกมันบ้าง”
 
“ไม่น่าสนใจหวะ ชีวิตพวกมันราบเรียบเกินไป ไม่หลายมิติน่าสนใจเท่ามึง ว่าแต่คนที่บอกว่าไม่ได้คิดอะไรเนี่ย มึงถึงกับให้เลขาหาวิทยาลัยทำไมวะ มึงเรียนจบแล้วไม่ใช่เหรอ หรืออยากเรียนใหม่ ทำตัวเป็นป๋าไปได้นะมึง ส่งเสียให้เด็กเรียน แล้วบอกว่าไม่ได้คิดอะไร ไอ้ไก่อ่อนเอ้ย”
 
“ก็เด็กมันรักเรียน ส่งเสริมอนาคตของชาติกูผิดตรงไหน”
 
“ตรงนี้ไง ตรงที่มึงปากแข็งนี่แหละไอ้กะล่อน ถ้าไม่สนใจไม่มีใครเค้าวิ่งตามเหมือนมึงนะเว้ย แล้วแบบนี้ถ้ากรกลับมามึงจะทำยังไงวะภู”
 
“..........................................................”สมองผมหยุดสั่งการชั่วขณะ ลมหายใจสะดุดไปโดยไม่มีสาเหตุ....เนิ่นนานในความรู้สึก เนิ่นนานจนเห็นว่าอะไรเคลื่อนไหวอยู่ในกรอบสายตา เมื่อตั้งสติเพ่งมองถึงพบว่าเป็นมือไอ้ห่าแก๊ก
 
“กูถามคำถามง่ายๆ ทำไมมึงคิดนานจังวะ เอาเป็นว่ากูให้กลับไปคิดเป็นการบ้านก็แล้วกัน”
 
อัตราสะสมความน่าหมั่นไส้ของไอ้แก๊กทะลุมาตรวัดจนเลยขีดแดงไปนานแล้วมันถึงได้รองเท้าอย่างดีขัดเงามันปลาบไปกระแทกน่าแข้งอย่างแสนรัก
 
“โอ้ยยยย มีเมียเป็นนักเลงคุมสลัมแค่นี้มึงถึงกับออสโมสิตความซาดิตส์มาจากเมียเลยเหรอวะ”
 
“มึงจะโดนมากกว่านี้นะถ้ามึงยังกวนประสาทกูอยู่แบบนี้”
 
“เออๆ กูไปก็ได้ แค่แวะมาดูว่าคุณภูอารมณ์ดีอย่างที่ใครๆบอกจริงมั้ย กูชักไม่แน่ใจว่ามึงอารมณ์ดีหรือผีเข้าผีออก”
 
“ตอนแรกก็ปกติดีแต่ตอนนี้กูสนใจจุดธูปเรียกผีแล้วเหมือนกัน มึงจะไปไหนก็ไปตอนเที่ยงค่อยออกไปกินข้าวกัน”
 
“เออกูก็คิดว่าจะตัดรอนเพื่อนที่ดีที่สุดอย่างกูซะแล้ว”
 
 
ผมยอมรับว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยหาคำตอบสำหรับคำถามนี้เลย ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงตอบได้โดยไม่ต้องคิดว่า ถ้ากรกลับมา ผมก็พร้อมที่จะกลับไปเหมือนเดิม คนที่เดินออกไปนอกวงกลมของความรักคือกร ผมบอกตัวเองว่าผมรอเขาอยู่ในวงกลมของเราเสมอ
แต่ ตอนนี้.....ความรู้สึกตอนนี้บอกว่าวงกลมที่ผมเคยยืนรออยู่คนเดียวมันเริ่ม เปลี่ยนแปลงรูปร่างตามปฎิกริยาที่มาเร่งเร้า จากวงกลมจึงค่อยๆเปลี่ยนรูปร่างเป็นวงรีและจากเส้นรอบรูปที่ปิดสนิทนั้นส่วน โค้งด้านหนึ่งของเส้นปิดเริ่มเปิดออก.....เพียงแต่ผมไม่กล้าฟันธงว่าใช่คน นั้นหรือเปล่าที่มาเปิดทางเส้นปิดเส้นนั้น
 
ทัศนะ คติด้านความรักของผมเปลี่ยนไป ทั้งๆที่ผมเองก็ไม่รู้ตัว ในช่วงที่เจอวิกฤตการการเปลี่ยนแปลงของชีวิตผมต้องการทั้งคู่คิดและกำลัง ใจ....แต่สุดท้ายความต้องการของผมก็ไม่ได้รับการตอบสนองเลยสักอย่าง
 
วันเวลาผ่านไปผมเองก็ต้องเดินต่อไป....การยืนอยู่ในจุดที่เรียกว่าผู้นำครอบครัวนั้นมันทำให้ผมเอาตัวรอดคนเดียวไม่ได้ เห็นแก่ความสุขของตัวเองฝ่ายเดียวไม่ได้ ในเมื่อเวลาไม่ได้หยุดอยู่กับที่ผมเองก็ต้องเดินต่อไป
ไม่ปฏิเสธว่าการมีไอ้เปี๊ยกเข้ามา......ไม่สิผมคงต้องบอกว่าการที่ผมได้ยัดเยียดตัวเองเข้าไปวุ่นวายกับไอ้เปี๊ยก หลายวันมานี้ผมนอนหลับสนิทโดยไม่ได้คิดฟุ้งซ่านถึงความรักที่มันล่มสลายโดยไม่มีลางบอกเหตุล่วงหน้า
            แล้วถ้ากรกลับมา......ผมเองก็ไม่มีคำตอบให้ไอ้แก๊กอยู่ดี

เสียงโทรศัพท์เสียงพิเศษที่ผมตั้งเอาไว้ แต่ไม่เคยได้ยินเลยดังขึ้นเป็นครั้งแรก
“ว่าไง” เหมือนตัวเองจะยิ้มตอนที่แตะปุ่มตอบรับนะ
“มึงประสาทหรือเปล่า เมมโมรี่ของโทรศัพท์แล้วก็การ์ดข้างใน มึงเมมเบอร์มึงคนเดียวหมดเลยเหรอ”
 
“อ๋อ 55555555 นึกว่าอะไร ก็พี่ให้โทรศัพท์เอาไว้ติดต่อกับพี่มันก็ต้องมีแต่เบอร์พี่สิ”
 
“มึงมันบ้า กูจะเมมชื่อโรงพยาบาล เบอร์ปอเต็กตึ้งบ้างก็ไม่ได้”
 
“ก็เมมสิ พี่ไม่ได้ว่าอะไรนี่ โทรศัพท์มันเป็นของดินแล้ว ดินมีสิทธิ์กับมันเต็มที่”
 
“เต็มที่ห่าอะไร มึงเล่นเมมมึงซะเต็มหน่วยความจำขนาดนี้กูจะไปแทรกเอาไว้ตรงไหน”
 
“ทำไมยังพูดจาหยาบคายกับพี่อีก ที่ลงโทษไปวันนั้นยังไม่จำรึไง”
 
“วันไหน กูลืมไปหมดแล้ว เค้าเรียกว่าจูบเหรอ กูไม่รู้เลย นึกว่าอยู่ดีๆปากไปกระแทกกับวงกบประตู”
 
“กระแทกจนเคลิ้มตัวลอยเลยอะเหรอ....พึ่งรู้นะเนี่ย”
 
“แค่นี้นะ กูแค่ต้องการโทรมาด่า ไม่ได้จะโทรมาให้มึงสั่งสอน”
 
“เดี๋ยวสิ”
 
“อะไรของมึงอีก”
 
“ไม่มีกฎข้อไหนที่บัญญัติขึ้นมาว่าห้ามนักเลงใหญ่เขินหรอกนะ”
 
“ใครเขินไม่ใช่กูแน่ไร้สาระหว่ะ นี่กูวางได้ยัง”
 
“รู้สึกว่าปุ่มวางจะสีแดงๆนะแล้วมันก็อยู่ที่ดินพี่กดวางแทนดินไม่ได้”
 
“ไอ้เชี่ย”
แปลก..... คำหยาบพร่างพรูมาเต็มหูแต่ผมไม่ได้ระคายเลยสักนิดกลับรู้สึกดีที่ได้ยินมัน จากปากเล็กๆของเด็กผู้ชายที่บอกว่าตัวเองห้าวนักหนา ตั้งแต่จบมหาลัยไม่เคยเข้าหาใครด้วยมุขเสี่ยวๆแบบนี้เลยให้ตาย ทุกคนเข้าหาผมก่อนด้วยเหตุผลที่เหมือนๆกันว่า บุคลิคเงียบขรึมของผมน่าค้นหา
มันอาจจะจริงที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นกับอยู่ต่อหน้าเพื่อนๆผมแสดงออกต่างกันไป ผมบ้าได้ผมหยาบคายและผมก็เฮฮาตามประสาผู้ชายทั่วไปเมื่ออยู่ต่อหน้าเพื่อน แต่ในฐานะที่ผมเป็นนักธุรกิจหน้าใหม่อายุน้อยคนหนึ่งผมจะมีมาดนิ่งขรึมจริงจังมาฉาบทับทันที
แล้ว ถ้าวันหนึ่งมีใครสักคนที่เดินเข้ามาดึงตัวตนจริงๆของผมออกมาโดยที่ทั้งเขา และทั้งผมต่างก็ไม่รู้ตัวมันค่อยๆซึมเข้ามาจนวันหนึ่งวันที่ผมเริ่มรู้สึก ว่าขาดคนๆนั้นไป  .......แล้วผมจะต้องทำยังไงกับความรู้สึกที่มีกับใครอีกคน
 
การ คิดถึงดินในแต่ละครั้งทำให้ผมยิ้มแล้วก็สับสนไปพร้อมๆกันในเมื่อผมยังยืนยัน กับใครๆว่าผมรักกรแล้วความรู้สึกที่มีต่อไอ้เปี๊ยกนั่นคืออะไร ไอ้ที่ยอมลดอายุตัวเองลงไปต่อปากต่อคำกับเด็กอายุสิบเก้าเพียงเพื่อจะรอดู เด็กห้าวบางคนที่ดิบเถื่อนคนนั้นมันเขินหน้าแดง แค่นั้น แค่นั้นก็เรียกรอยยิ้มและความสบายใจจากผมได้แล้วงั้นเหรอ
 
ทรมานจากอกหักกับทรมานกับความสับสนของความรู้สึกตัวเอง อะไรมันจะร้ายแรงกว่ากันวะ แล้วคำตอบที่ผมพยายามตามหา.......คำตอบมันอยู่ที่ไหน ต้องให้คนสองคนมายืนเคียงข้างกันแล้วให้ใจผมฟันธงหรือเปล่าว่าคนที่ผมอยากอยู่ใกล้คือใครกันแน่

 
ผม ลงมากินข้าวเที่ยงกับไอ้แก๊กด้วยอารมณ์สีเทา แต่ไม่ว่าผมจะมีท่าทียังไงก็ไม่มีผลอะไรกับไอ้เพื่อนจัญไรของผมคนนี้หรอก ครับ บ้านมันทำธุรกิจจิวเวอรี่ทุกอย่างโดนวางระบบไว้อย่างดีแล้ว ธุรกิจของผมเองก็ถูกวางระบบไว้อย่างดีเหมือนกันแต่ที่ต่างคือธุรกิจของมัน ยังมีพ่อเป็นที่ปรึกษาใหญ่แต่ผมไม่เหลือใครอีกแล้ว เดินคนเดียวบนเส้นเชือกที่ขึงตึงกับเดินบนเส้นเชือกเหมือนกันแต่ยังมีคนคอย ประคับประคองความลำบากมันเลยต่างกัน...
ผมรู้ว่าไอ้แก๊กรู้และเข้าใจความรู้สึกของผมทุกอย่าง มันเลยทำตัวขวางโลกให้ผมได้รู้สึกผ่อนคลาย ผมไม่เคยโกรธหรือรู้สึกรำคาญมันจริงจังหรอกเพราะถ้าไม่มีมันผมก็เหมือนจะไม่มีใครเหมือนกัน
 
“เฮ้ยภู ที่คลับเริ่มบ่นแล้วนะเว้ยว่าช่วงนี้มึงหายหน้าหายตา เบอร์หนึ่งเค้าล้างก้นรอมึงเก้อมาหลายวันแล้ว เดียวนี้เจี๊ยวมึงงดเปรี้ยวเหรอวะ อย่าบอกนะว่ามึงงดเพราะเข้าพรรษา”
 
“ไม่รู้หวะมันอิ่มตัวมั้ง มึงเดือดร้อนอะไรเจี๊ยวมึงกับเจี๊ยวกูผูกติดกันไว้รึไง ถ้ากูไม่ไปมึงก็ไม่ได้เสียวอะห๊ะ”
 
“ปล่าวแต่กูแค่สงสัยว่าทำไมอยู่ๆมึงก็ปลงสังขารขึ้นมา”
 
“กูรู้ว่ามึงจะปูทางไปสู่เรื่องอะไร ไหนมึงบอกว่าเมียกูดุไง”
 
“แต่กูก็ไม่ได้หมายความว่าเมียมึงไม่ดีนี่หว่า ก็แค่มองกูตาขวางน้ำลายไหลพร้อมที่จะงับหัวกูได้ตลอดเวลาก็แค่นั้น”
 
“นี่มึงกำลังวิจารณ์เมียกูต่อหน้ากูนะกูไม่กระโดดถีบหน้าก็ถือว่ามึงทำบุญมาเยอะอยู่ เค้าเป็นผู้ชายมีใครมาเรียกว่าเมียมันก็ต้องรู้สึกไม่พอใจเป็นธรรมดา”
 
“ไม่ได้เลย แตะไม่ได้เลย เมียเนี่ยขึ้นหิ้งเลยนะถวายน้ำแดงเลยเต็มที่เลย ว่าแต่เมียที่ว่าเนี่ยหมายถึงเมียคนไหนวะ”
 
“ไอ้เชี่ยแก๊ก นี่มึงหลอกถามกูเหรอ”
 
“กูเปล๊า แต่น้องดินเค้าอยู่ในทาเก็ตเกย์รุกล่ำรุ่นใหม่เลยนะมึงว่ามั้ย เข้าวิทยาลัยอีกเมื่อไหร่ได้ฮอตหัวฟูแน่ๆ แจ้งเกิดแหงๆเลยมึงว่าป่ะ ยิ่งคนที่โดนเปิดวาระครั้งแรกไปแล้วอย่างน้องดินออร่าแม่งจะมาจับวิ๊งๆ “
 
“พอๆ”  ไม่ได้อยากเสียมารยาทนะครับแต่มือมันไร้เรี่ยวแรงไปเองช้อนกับส้อมถึงได้ร่วงหล่นกระทบจานเสียงเคร้งสนั่นหวั่นไหว ไม่เป็นไร ร้านนี้หรูระดับห้าดาวคนน้อยเลยไม่เสียหน้าเท่าไหร่
 
“แหมๆนี่กูพูดอะไรผิดเหรอ หรือว่ามันตรงเกินไปมึงรับความจริงไม่ได้”
เปล่าเลยไม่ใช่แค่ตรงแต่มันกระแทกใจกูเลยไอ้เพื่อนจัญไร
 
“มันไร้สาระเกินไปมั้ยเรื่องนี้”พูดไปนี่เอามือกวาดฟอร์มที่ร่วงกราวลงไปเมื่อกี้แทบไม่ทัน
 
“เหรอวะ แต่มึงอึ้งคิดตามกูอยู่หลายวินาทีเลยนะ กูว่าแบบนี้ต้องส่งไปอยู่วิทยาลัยประจำ”
 
“มันมีเหรอวะ วิทยาลัยประจำระดับ ปวส.”
 
“ไม่มี”
 
“แล้วมึงจะพูดหาพ่อมึงเหรอแก๊ก”
 
“มีน้ำโหๆ กูต้องเอาแบคโฮมาง้างปากมึงเลยมั้ยแข็งเป็นตอม่อทางด่วนซะขนาดนี้ แล้วบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับเมียจิ๊กโก๋ มึงสนใจเมียบังเอิญคนนี้ของมึงแล้วมึงรู้บ้างมั้ยไอ้งั่ง”
“ถ้ามึงสนใจเค้ามึงก็ต้องรีบทำให้เค้ารู้ คนเรามันอาจจะใจตรงกันได้มึงว่ามั้ย ทีวีซื้อมาใหม่ๆมันก็จับไม่ติดเลยสักช่องแต่พอจูนสัญญาณมันก็มาเจอกันจนได้แหละมึง น้องเค้ามีส่วนไหนที่เหมาะกับการเป็นจิ๊กโก๋มั้ย ไม่มี มันก็แค่เกราะที่สร้างขึ้นมาเพื่อป้องกันศัตรูเท่านั้นแหละ”
 
“นี่มึงเชียร์กูให้รุกดินอยู่นะแก๊ก”
 
“เปล่า แต่ตอนนี้เค้ารณรงค์งดเศร้าเข้าพรรษา กูมันเพื่อนดี กลัวมึงบาป”
 
“ขอบใจนะแก๊ก”
 
“ไม่เป็นไร”
 
“ขอบใจที่ยื่นขาเข้ามาโดยที่กูไม่ได้เชิญ”
 
“ภูมึงด่ากูว่าเสือกเลยเถอะ กูไม่ไหวจะตีความ ตรงๆเลยจัดให้กู กูขอแบบตรงๆ”
 
“เพื่อมึง ย่อมได้ครับเพื่อนรัก แป๊บนะ มีสายเข้า”
 
ปกติสายของคนรู้จักผมจะตั้งเสียงเรียกเข้าเอาไว้ แต่ถ้าเป็นสายที่ไม่คุ้นเคยหรือไม่เคยติดต่อกันมาก่อนผมจะตั้งสั่นเอาไว้ เลขเรียงกันมากกว่าเบอร์โทร 7 หลักปกติของประเทศไทยทำให้ผมสะดุดสมหายใจตัวเองชั่วคราว
 
“สวัสดีครับ ภูตะวันครับ”
 
“ภูนี่กรเองนะ ภูเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม”มือกำโทรศัพท์แน่นจนปวดเกร็งที่ข้อมือ
 
ผมเงียบอยู่นาน หาคำตอบให้ตัวเองว่าผมจะต้องตอบคำถามนี้ยังไง เสียงที่ทักทายมาร่าเริงตามปกติมันผิดวิสัยของคนที่เพิ่งห่างไกลกับคนรักไม่ใช่เหรอ
“สบายดีตามอัตภาพอ่ะ” ผมก็ต้องรู้สึกเหมือนเค้าใช่มั้ย แฟนทิ้งไป ต้องอารมณ์ดีให้ได้เท่ากันสิ
 
“ห่างเหินจัง” นั่นสินะผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้
 
“ภูฟังอยู่รึเปล่า นี่กรโทรทางไกลนะไม่ใช่โทรจากดินแดง”
 
“ฟังอยู่ครับ”
 
ฟังอยู่และกำลังรวบรวมสติทั้งหมดที่พึงมี...ทิ้งกันเหมือนไม่มีเยื่อใยแต่โทรกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนระหว่างเรา...ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
 
“พรุ่งนี้มารับกรหน่อยนะได้มั้ย ต้องกลับไปเคลียร์ธุระที่ไทยหนะ”
 
“กรมาไฟล์ทไหน กี่โมงหละ”เหงื่อไหลจนโทรศัพท์แทบลื่นหลุดจากกำมือ
 
“TGxxxxx แลนด์ดิ้งเวลาไทยก็ เก้าโมงเช้านะ ภูไหวมั้ย”
 
“โอเคครับได้”
 
“ภู”
 
“ครับ”
 
“กรไม่อยากเข้าบ้าน กรขอไปพักที่บ้านภูชั่วคราวได้มั้ยห้องยังว่างอยู่หรือเปล่า”
 
“ครับ เดี๋ยวภูให้แม่บ้านจัดห้องไว้ให้ กรพักได้ตามสบาย”
 
“ถ้าเป็นห้องเดียวกันคงไม่ได้แล้วใช่มั้ย”
 
“มันคงไม่ดีมั้งครับ”
 
ผมไม่แน่ใจในคำตอบนี้สักเท่าไหร่หรอก ไม่แน่ใจว่ามันอาจจะดูไม่ดี....หรือไม่อยากให้มาทับที่กับใคร...
ไม่รู้คำตอบจริงๆทั้งๆที่คำว่าได้มันน่าจะหลุดจากปากโดยไม่ต้องผ่านกระบวนการคิดเสียด้วยซ้ำ
 
“ไม่เป็นไร กรเข้าใจ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะภู”
 
“ครับ เจอกันพรุ่งนี้”
อีกฝ่ายหนึ่งวางโทรศัพท์ไปแล้ว แต่ผมยังแนบมันไว้กับหูเหมือนเดิม ฟ้าหลังฝนที่คิดว่ากำลังจะสดใส มันจะเกิดขึ้นจริงหรือเปล่า ถ้ามันมีจริง....มันเป็นเพราะกรหรือเพราะใคร
 
“เฮ้ย ไอ้ภู มึงจะเอาโทรศัพท์แนบหูจนมันสลายรวมกับขี้หูมึงเลยมั้ย”
 
“แก๊ก กรโทรมา”
 
“กูได้ยินแล้ว”
 
“มึงคิดว่าไงวะ”
 
“บรรลัย บรรลัยแน่ๆเลยงานนี้ พายุเกย์กำลังจะพัดกระหน่ำประเทศไทย ความเสียหายไม่อาจประเมิณได้ มึงเตรียมใจไว้ดีๆเลยไอ้ภู”
กูขอบใจมึงมากเพื่อนรัก มึงช่วยให้อารมณ์สีเทาของกูกลายเป็นสีดำสนิทขึ้นมาทันที
 
 
สวัสดี คะ ขอโทษคนที่มารอจริงๆนะคะ ไม่ได้ตั้งใจออกไปเมาเลยแต่เดี๋ยวเพื่อนมันมามุขใหม่มันไม่นัดล่วงหน้าแล้ว มันบุกบ้านแล้วลากตัวออกไปเลยค่ะเลยเป็นลำยองโยไม่ได้ตั้งใจที่ สำคัญ....เค้าออกพรรษากันหรือยังเนี่ย
๐แอบเห็นมีคนใหม่ๆเข้ามาเยอะเลย กระทู้รันไป 5 หน้า ตกใจมากตอนพี่เมฆนี่ยังเรื่อยๆอยู่เลยนะ...เรื่องพี่ดินนี่มาจากทั่วทุกมุมเล้าเลยหรือเปล่าเนี่ย เกร็งมากกลัวแต่งออกมาไม่ดี ถ้ามันจะสนุกน้อยลงบ้างก็ให้อภัยคนเขียนนะคะ ไม่เคยเจอคนเยอะแบบนี้เลยจริงๆแต่ดีใจอ่ะ
๐ที่ดีใจอีกเรื่องคือ แอบเห็นสาวกอคาเมะ หรือสาวกคาเมะ หรือสาวกพี่จิน เข้ามาหลายคนเหมือนกันนะเนี่ย ยินดีต้อนรับนะคะอคาเมะทั้งหลาย ปวดใจกันไปบ้างก็ยิ้มไว้เน้อ
๐ปล..อย่าเครียดกับตอนนี้นะ ตอนหน้าอนุญาตให้หัวเราะได้อีกสักตอน แล้วเรามาร้องไห้กันสักสามสี่ตอนดีมั้ย........ใส่หมวกกันน็อควิ่งหลบออกจากกระทู้....
http://www.4shared.com/embed/74855474/f338a852

[wisa]

 

จิ้มไว้ก่อนแล้วค่อนอ่านครับ
 

[silverspoon]

อ๊า~ แฟนเก่ากลับมาซะงั้น  แล้วใจพี่ภูล่ะ อยู่ฝั่งไหนแล้วกันแน่ 

[nidnoi]

แอบกลัวดราม่า