สวัสดีค่า ก่อนอื่นต้องขอ Merry Christmas ย้อนหลังนะคะทุกคน...
ห่างหายกันไปนาน ตามสไตล์อิเมอร์ซี่ อัพกันเดือนละครั้ง (หรือสองเดือนครั้ง) แฮ่
แต่ก็ขอบคุณมากๆ นะคะที่ยังคงมีคนรอน้องพายกับอิริวอยู่ อิแม่มันก็หายหัวไปนานซะเหลือเกิน
ส่วนตอนนี้ที่มาอัพ ไม่ใช่ตอนพิเศษที่สัญญาว่าจะมีแต่อย่างใด เป็นตอนต่อ จากตอนที่แล้วแหละค่ะ แหะๆ
แถมยังรู้สึกว่าตัวเองยืดๆ ยังไงไม่รู้ ตอนนี้มันก็เรื่อยๆ นะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังจ ทุกๆคนที่คอยทวงถาม ทุกๆ คนที่เข้ามาช่วยดัน ขอบคุณจริงๆ ค่ะ 
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะคะ
++++++++++++++++++++++++ตอนที่ 37
วันนี้เป็นวันที่เรางดช้อปปิ้ง แต่จะเป็นวันทัวร์กินกัน ไอ้พายเขียนลายแท่งร้านเด็ดที่จะต้องแวะชิม มีทั้งร้านอาหาร ร้านขนม ร้านกาแฟ สิริรวมแล้ว เกือบสิบร้าน เรื่องกินนี่ผมสู้ไม่ถอยอยู่แล้ว แล้วไอ้พายมันก็เป็นประเภทชอบเสพของอร่อย ฉะนั้นรับรองได้ว่าร้านที่มันเลือกรสเด็ดทุกร้าน
“เฮ้ออออ… โคตรอิ่มอะ กูว่าเราไปเดินย่อยกันดีกว่าไหม” ไอ้พายนั่งเอนหลังลูบท้อง หลังจากฟาดเค้ก ก้อนสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่มันเรียกว่าโอเปร่า ไปหนึ่งก้อนและเหล่าบรรดาคานาเป้ถาดโต พร้อมคาปูชิโน่แก้วใหญ่ ไม่อิ่มกูก็เลี้ยงไม่ไหวแล้วล่ะ ร้านนี้ร้านที่สี่แล้วด้วย
“อืม เอาดิ กูก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกันถ้าไปต่ออีกร้านเลยนี่ได้อ้วกใส่หน้าคนขายแน่ๆ แต่ร้านนี้อร่อยดีชื่อร้านอะไรนะ โรนันดิลโญ่ เอลนินโญ่ ว้อทซัพโย่ ห่าอะไรวะเรียกยากฉิบหาย” ด้วยความควายของตัวเอง กูไม่สามารถจำชื่อห่าเหวส้นตีนอะไรได้เลยในประเทศนี้
“ฮ่าๆๆ กูไม่รู้จะขำ หรือจะเพลียกับมึงดีเนี่ย ชื่อร้านดาลัวโญ่ (Dalloyau) ว้อทซัพโย่เหี้ยอะไรครับไอ้ห่า ฮ่าๆๆๆ” แล้วมันก็ปล่อยก๊ากออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ ผมเห็นมันขำตายิบหยีขนาดนี้ ก็อดที่จะยิ้มกว้างตามมันไปด้วยไม่ได้
ผมรู้สึกอุ่นใจเสมอ ที่ทุกวันนี้ผมก็ยังคงได้เป็นเจ้าของรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะของได้พาย จากผู้ชายที่ดูนิ่งๆ ชอบทำหน้าหยิ่งๆ ยิ้มแค่มุมปาก พร้อมด้วยแววตาเศร้าๆ กลับกลายเป็นผู้ชายที่ยิ้มง่ายขึ้น หัวเราะไปกับสิ่งรอบข้างได้ และมีแววตาที่สดใส แอบแฝงแววเจ้าเล่ห์บ้างเป็นบางครั้ง… ผมรักที่มันเป็นแบบนี้จังเลย
“กูว่าช่วงนี้มึงแอบแก้มยุ้ยขึ้นนะพาย…ไหนมาหอมทีดิ๊” ไอ้พายก็ยื่นแก้มให้หอมอย่างว่าง่าย พร้อมโน้มคอผมลงไปทำเช่นเดียวกัน ก่อนที่มันจะย่นจมูกทำแก้มป่องใส่… โคตรจะน่ารักเลยเว้ยเมียกู!!!
“กูว่าพุงมึงไปหนักกว่าแก้มกูอีกนะ” มันยื่นมือมาหยิกพุง (ซิกแพค) ของผมเบาๆ ให้พอได้ร้องโอดโอยแบบสำออย
“โอ๊ย ไอ้ผอม มึงไม่มีเลยนะพุงเนี่ย… กูคิดว่าเมียกูท้องซะอีก…อ๊ะ โอ๊ยยยยย ไอ้พาย ไอ้ห่าพายยยย โอ๊ยยยยเจ็บบบบบ กูเจ็บว้อยยยยย อย่าบิด!!!” แม่งบิดท้องผมซะแรงเลยเจ็บโคตร
“ไอ้สัดนี่!!!... ว่าแต่ กูอ้วนขึ้นเหรอ” ไอ้พายรีบยกสองมือมากุมแก้มตัวเอง เช็กสภาพความยุ้ย ก่อนจะก้มลงมองดูพุงกะทิน้อยๆ ของมัน
“ไม่หรอก กำลังน่ารักน่า เมื่อก่อนกูว่ามึงผอมไป ตอนนี้กอดกำลังอุ่นเลย” ว่าแล้วก็ดึงมันมากอดแน่นๆ พร้อมฟัดแก้มอีกซักสองสามที
“ขี้เกียจเดินกลับอะ อุ้มไปหน่อยได้ปะ” อ้าวไอ้นี่ ชมเข้าหน่อยเอาใหญ่เลยนะ
“ห่า… ตัวมึงไม่ใช่หมาพุดเดิ้ลนะ จะได้อุ้มไปได้ง่ายๆ กูว่าหลินปิงยังเบากว่ามึงเลยมั้ง…อ๊ะ อย่าเพิ่งตีกู กูล้อเล่นค้าบบบ… ไปๆ เราก็ค่อยๆ เดินกันไปนะที่รักนะ ใจเย็นจ้ะๆ” แล้วเราสองคนก็เดินเอื่อยกลับโรงแรมกัน โดยที่ตกลงกันว่ามื้อเย็นจะไม่สรรหาสิ่งใดใส่ท้องอีกแล้ว ไม่งั้นมันจะระเบิดเป็นทุ่งข้าวสาลีแน่ๆ
…………………..
…………………..
“เดี๋ยวกูเก็บของให้นะ” พอมาถึงห้อง ไอ้พายก็ค่อยๆ เริ่มเก็บกระเป๋า แยกของฝากที่จะเอาให้แม่มันออกมา เพราะพรุ่งนี้เราจะไปลอนดอนกัน
“ทำไมวันนี้ใจดีจัง” ผมนอนตะแคงเอามือเท้าหัวมองเมียตัวเองนั่งอยู่ท่ามกลางของ เสื้อผ้า รองเท้ามากมาย กูว่างานนี้โดนค่าน้ำหนักเกินหลายหมื่นแน่ๆ
“ก็อยากทำให้อะ… มึงเป็นป๋าจ่ายเงินค่าชอปปิ้งให้กูตั้งเยอะ แค่เก็บกระเป๋าเอง ยังไงก็ควรเป็นหน้าที่เมียที่ดีไม่ใช่เหรอ” โอ้วววววววววววววว นางฟ้าเข้าสิงเมียกู แม่งน่ารักเกินไปแล้วนะมึง ^^
“ขอบคุณครับ” ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปหอมแก้ม และหน้าผากมันแรงๆ ก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณจากใจที่ไพเราะสุดๆ ไอ้พายแหงนหน้าขึ้น ยื่นปากมาจุ๊บปากผมเบาๆ ก่อนจะบอก…
“ยินดีครับ” พร้อมยิ้มหวานๆ …โอ๊ยยยย ไอ้เหี้ยริวเอ๊ย!!! มึงช่างโชคดีจริงๆ ที่มีเมียน่ารักขนาดนี้ นานๆ จะพูดจากันดีๆ ก็เขินๆ เหมือนกันนะเนี่ย ><
……………………..
……………………..
“นอนแล้วเหรอ?” ไอ้พายที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จหลังจากจัดของลงกระเป๋า กระโดดขึ้นมานอนทับบนตัวผม ที่นอนแผ่ตาปรือเคลิ้มๆ รอมันอยู่บนเตียง
“อืม… ยังไม่ง่วงเหรอ” ผมยกสองมือขึ้นลูบแก้มไอ้พายเบาๆ ก่อนจะประคองหน้ามันให้โน้มลงมารับจูบ…ไอ้พายสอดมือโอบรอบท้ายทอยผมไว้ ก่อนจะรั้งให้เผยอขึ้นรับปากนุ่มของมันให้แนบชิดขึ้น… ผมชอบที่จะไล้ลิ้นวนเลียรอบๆ โพรงปากของไอ้พาย แล้วมาจบลงที่ลิ้นนุ่มๆ ที่รอยื่นให้ผมได้เกี่ยวพัน ดูดดุน จนได้ยินเสียงครางต่ำในลำคอเบาๆ จากปากของคนลิ้นนุ่ม เป็นอันรู้กันว่าเจ้าตัวกำลังพอใจ และมีความสุขมาก
“Good night นะครับ” ผมยังคงหยอดคำหวานให้คนตาปรือที่ยังทาบทับอยู่บนตัวผม หลังจากที่เราแลกจูบกันจนเป็นที่พอใจ
“อะไร…จะนอนแล้วเหรอ” ไอ้พายท้วงขึ้นมาทันทีที่ผม Good Night มันจบคำ
“ตาปรือจะแย่แล้วมึงน่ะ เมื่อกี้ก็ Good Night Kiss ไปแล้วไง”
“มึงโง่ของจริงนะริว กูไม่ได้ตาปรือเพราะง่วงสักหน่อย แล้วจะทำแค่ Good Night Kiss หรือไงเล่า” เปล่าโง่หรอก ก็เห็นว่ามันเหนื่อยๆ ก็อยากให้มันได้นอนพัก เดี๋ยวพรุ่งนี้เดินทางอีก แต่ไอ้พายก็ยังคงเป็นไอ้พาย อยากได้อะไรก็บอกกันแบบนี้แหละ
“แล้วอยากได้อะไรเพิ่มล่ะ เมื่อกี้ก็แทบจะกลืนลิ้นกันไปอยู่แล้ว” ไอ้พายทำหน้าหงิกใส่ แต่เสือกแอบยิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์ เอาไงกันแน่วะเมียกู… โอ๊ะ!! ผมรู้แล้วว่ามันยิ้มแบบนี้ทำไม ตอนนี้มือเล็กๆ แสนซุกซนของมันเลื่อนลงไปลูบน้องริว(ยักษ์) น้อยที่กำลังหลับใหลอยู่ในกางเกงผ้าฝ้ายเนื้อหนา… มันลูบสลับกับใช้เล็บข่วนเบาๆ พอให้เสียงครางหลุดรอดจากปากผม
“อ๊ะ…อืมมม!!!”
“ดูดลิ้นไปแล้ว ไม่คิดจะให้ดูดอย่างอื่นบ้างเหรอ” ตาย… กูตายกับเวลาที่มึงทำตาวาว แพรวพราวแบบนี้ แถมด้วยเสียงกระซิบเบาๆ แผ่วๆ มันเหมือนจะไม่ได้ยั่ว แต่แม่งโคตรยั่ว อยากจะจับมันพลิกตัวแล้วฟัดซะให้หายหมั่นเขี้ยว แต่เดี๋ยวเย็นไว้ก่อน ขอเล่นกับมันซะหน่อย
“อ่ะ…อือ…แล้วอยากดูดอะไรเพิ่มล่ะ” แหมประโยคกูสองคนก็ส่อได้อีก… มือน้อยๆ ของมันก็ยังคงทำหน้าที่ซุกซนกับส่วนล่างของผมต่อไปอย่างชำนาญ
“ตรงนี้ได้ปะล่ะ!!” มือไอ้พายหายวับไปกับตา พลุบเข้าไปด้านในกางเกงตั้งแต่เมื่อไหร่… แล้วไอ้พายก็ส่งยิ้มยั่วพร้อมยักคิ้วให้อย่างท้าทาย… เอาเลยจ้ะ มึงอยากได้อะไรมึงเอาไปเลยนะ กูยอมหมด
“อะ…อืมมมมมม…พะ พาย… ให้เร็ว!!!” ผมเร่ง เพราะมือไอ้พายมันค่อยๆ เอื่อยลง… ไม่ช้า จากมือ มันก็ค่อยๆ ถดถอยตัวต่ำลงไป แล้วลากกางเกงผมออกจากปลายขาช้าๆ ตาวาวๆ ของมันก็ยังเหลือบขึ้นมามองผมอยู่ ตลอดเวลา… จนในที่สุด ไอ้พายก็ได้ในสิ่งที่ต้องการ มันครอบครองผมเต็มปากเต็มคำอย่างเชี่ยวชาญ มันรู้ว่าตรงไหนเป็นจุดที่จะทำให้ผมยอมแพ้มันอย่างราบคาบ จังหวะเน้นหนัก เร็ว แรง ประกอบกับปลายลิ้นเล็กที่ทรงอานุภาพ ตวัดเลียจนผมปล่อยเสียงครางดังอย่างไม่อาย
“อยากได้มากกว่าปากรึยัง?” เสียงหวานเอ่ยถาม ผมพยักหน้าอย่างว่าง่าย แต่คราวนี้ไม่ปล่อยให้ไอ้ตัวดีคุมเกมอยู่ฝ่ายเดียว ผมรีบลุกขึ้นฉุดไอ้พายให้ยืน ก่อนจะแบกมันพาดบ่า เดินไปริมหน้าต่างที่มองออกไปเห็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนของปารีส… ผมยืนซ้อนหลังไอ้พาย ทำการลอกคราบมันออก ทั้งส่วนบนและส่วนล่าง อ่อ ไม่ต้องกลัวว่าคนฝั่งนู้นจะมองเห็นครับ เพราะจากหน้าต่างจะมองเห็นเราแค่เอวขึ้นไป ด้านล่างไม่ต้องกลัว
“ทำตรงนี้นะ” ผมกระซิบชิดริมหูไอ้พาย ก่อนจะส่งลิ้นเข้าไปทักทายดูด เม้มใบหูบาง ไอ้พายพยักหน้ารับ ก่อนจะเปิดคอให้ผมได้ไล่เลื่อยลงมาสูดความหอมอ่อนๆ จากกลิ่นกายของมัน… ผมสอดมือซ้ายโอบเอวไอ้พายให้แนบพิงมาที่ลำตัวผม ส่วนมือขวาก็ทำหน้าที่สำรวจเช่นเคย จากยอดตุ่มไตสีระเรื่อ ที่เป็นจุดอ่อน และเซนซิทีฟที่สุดของมัน ผมปัดป่ายนิ้วโป้งขึ้นลงรัวเร็ว ไอ้พายก็ครางเสียงกระเส่าไม่หยุดปาก จนผมอดใจไม่ไหว จับมันพลิกตัวกลับมาเผชิญหน้า แล้วเริ่มละเลงลิ้นตัวเองลงไปที่สองจุดบนหน้าอกเนียน… จากสองตุ่มไตด้านบนก็เรื่อยลงมาที่สะดือ จากแอ่งสะดือก็ลงมาจนถึงส่วนอ่อนไหวด้านล่าง ครอบครองแก่นกายที่คุ้นเคย เคลื่อนไหวเข้าออกจนเจ้าของร่างสะท้านไปทั้งกาย
“อ๊ะ อะ ระ ริว… อ้าาาา ริวววว อืมมมม” ผมจับไอ้พายหันหลังอีกครั้ง ก่อนจะหันไปลากเก้าอี้มาไว้ข้างๆ เพื่อจะยกขาข้างขวาของไอ้พายขึ้นไปวางบนเก้าอี้ จับบั่นท้ายมันให้แอ่นขึ้นรอรับความเปียกชื้นจากลิ้นของผม เวลาจับมันยืนแบบนี้แล้วยิ่งเผยช่องทางอ่อนไหวให้ผมได้สัมผัสอย่างถนัดมากขึ้น
“ริว อ๊ะ ริว… อืมมม… ขะ เข้ามาเลย ได้ไหม อืออออ” หลังจากทำให้ช่องทางไอ้พายชุ่มฉ่ำอยู่พักใหญ่ ผมก็จัดการทาบทับ ผลักดันตัวเองเข้าไปหาทางที่คุ้นชิน ไอ้พายครางยาวเสียงดัง เพราะว่าผมค่อนข้างเข้าไปหามันลึกและรวดเดียวสุด ผมขยับตัว ตามจังหวะมือที่กอบกุมช่วยเหลือไอ้พายอยู่ด้านหน้า สอดประสานกับเสียงครางดังแผ่วสลับความซ่านที่ได้รับ
“ระ แรงๆ ระ ริว เร็วกว่านี้ อือ อืมมมม” ผมทำตามคำขอของไอ้พายอย่างเคร่งครัด มันแหงนหน้าขึ้นมารอรับจูบจากผม เราจูบกันเหมือนไม่ได้จูบกันมานาน สัมผัสที่โหยหา วาบหวาม หวานล้ำ อ่อนโยน และอุ่นใจ ผสมปนเปจนผมไม่อยากจะไปไหน ไม่อยากจะทำอะไรอีก อยากอยู่แบบนี้ มีความสุขแบบนี้ มีมันแบบนี้ไปเรื่อยๆ
“หมดแรงล่ะสิ มาเดี๋ยวกูแบกไปอาบน้ำ” หลังจากที่ผมและไอ้พายเสร็จสิ้นภารกิจ ไอ้พายก็เข่าอ่อนขึ้นมาซะดื้อๆ ปกติแค่รอบเดียวคุณพายเธอไม่หวั่นอยู่แล้ว แต่วันนี้กินเยอะ เดินเยอะ แถมยังต้องเก็บของนู่นนี่อีก แล้วก็เหนื่อยสะสมจากการชอปปิ้งมาราธอน มันเลยทรุดอย่างที่เห็น… ผมเลยจัดการแบกมันท่าเดิม พาดบ่าไปห้องน้ำ… อย่าคิดว่าคู่ผมจะอุ้มกันแบบเจ้าสาวครับ แบบนั้นมันหนักเกิ๊น!!!
.........................
………………..
“เรากลับไทยกันเลยไหมพรุ่งนี้” อยู่ดีๆ ไอ้คนที่นอนซุกจุ๊กกะแร้ผมอยู่ก็ถามขึ้นมา
“หืม!!! เป็นอะไร…” ผมยกมือขึ้นมาลูบหัวมันเบาๆ
“กู… กู… กูกลัว” มันยกมือขึ้นมาโอบเอวผมซุกตัวกอดกระชับแน่นขึ้น หัวใจไอ้พายเต้นแรงอย่างรู้สึกได้
“กูตามใจมึงอยู่แล้ว ถ้าจะกลับก็กลับ แต่ถ้าถามความเห็นจากกู กูอยากให้มึงไป ถ้ามึงผ่านความกลัวครั้งนี้ไปได้ ต่อไปนี้ทุกอย่างในชีวิตมึงจะเคลียร์ อดีตจะทำอะไรมึงไม่ได้อีกแล้ว และมึงก็รู้ใช่ไหม ว่ากูไม่มีทางปล่อยให้มึงเจ็บอยู่คนเดียว กูไม่ได้เก่งขนาดจะต่อสู้กับทุกคนแล้วชนะ แต่กูจะทำทุกวิถีทางให้ได้เห็นรอยยิ้มของมึงตลอดไป… ไว้ใจกูไหม”
“…..อืม”
“แล้ว…? สรุป? กลับ หรือไป”
“ก็ยังกลัวอยู่ แต่กูจะไปเพราะมีมึง… รู้ใช่ไหมว่ามึงเป็นคนเดียวที่กูไว้ใจที่สุดในชีวิต… อย่าทิ้งกูนะริว”
“ไม่เคยแม้แต่จะคิด… มึงเองก็ห้ามทิ้งกูนะ… ไม่งั้นกูจะ กูจะ จะ…”
“จะอะไรของมึง”
“จะไปมีผัวใหม่…กร๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!” แล้วผมกับมันก็ขำขึ้นพร้อมกัน ผมขำที่เห็นไอ้พายขำ แต่ไอ้พายคงขำเพราะระอาในความเพี้ยนของผัวตัวเอง
“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้บ้า กูว่ากูกลัวมึงไปมีผัวใหม่มากกว่าไปอังกฤษแล้วนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
………………………
………………………
รุ่งขึ้นอีกวันเราตื่นแต่เช้า ลงไปทานอาหารรองท้องกันเล็กน้อย ก่อนจะเก็บกระเป๋าแล้วเรียกแท็กซี่ไปสถานี การ์ด เดอ นอร์ เราจะนั่งรถไฟสาย Eurostar ไปลงที่สถานี St. Pancras International ที่ลอนดอนครับ อย่าคิดว่าผมฉลาดที่รู้ เปล่า… ไอ้พายบอกมาเมื่อกี้ต่างหาก แฮ่!!
แหมไอ้รถไฟแบบนี้ อยากให้มีที่บ้านเราจริงๆ เร็วมากกกก จากปารีสมาลอนดอน สองชั่วโมงนิดๆ เท่านั้น… ไอ้พายบอกว่าบ้านมันอยู่แถว Knights bridge ย่านนี้ถือว่าเป็นย่านผู้ดีมีอันจะกิน เพราะพ่อเลี้ยงมันรวยมาก เป็นตระกูลเก่าแก่ มีธุรกิจโรงแรม และอพาร์ตเมนต์มากมาย… มึงดูไฮโซมากอะพาย แล้วดูกูซิ๊ - -
“ถึงแล้ว… นี่แหละอดีตของกู” เราลงจากแท็กซี่ที่พาเรามาจอดอยู่หน้าบ้านเก่าหลังใหญ่หลังหนึ่ง ไอ้พายยืนนิ่งแหงนมองไปด้านบนของตัวบ้าน ผมว่าตรงนั้นอาจจะเป็นห้องนอนเก่าของมัน และที่นี่สินะ คือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง…
ผมเชื่อว่าตอนนี้ ใจผมคงเต้นแรงไม่แพ้ไอ้พายแน่นอน… ผมเอื้อมมือไปจับมือไอ้พายมากุมไว้แน่น ไอ้พายหันมาสบตาผม แววตาไม่มั่นใจฉายออกมาอย่างสัมผัสได้… ผมชโงกหน้าไปจุ๊บปาก และหน้าผากมันเบาๆ เหมือนจะเรียกกำลังใจให้เราทั้งคู่… ไอ้พายยิ้มกว้างส่งมา พร้อมสูดลมหายใจเข้าแรงๆ ก่อนจะพยักหน้าเหมื่อนจะส่งสัญญาณว่าพร้อม!!
‘เมื่อเธอพร้อม ฉันก็พร้อมไปด้วยกัน’ อยู่ดีๆ ผมก็คิดถึงเพลงนี้ขึ้นมา… ตอนนี้ผมรู้สึกแบบนี้จริงๆ
เธอถามฉัน…ฉันนั้น…ก็กลัว
และยังไม่รู้พรุ่งนี้…จะเป็นอย่างไร
แต่ที่รู้วันนี้…รักหมดหัวใจ
และมันคือเรื่องเดียว…ที่เรารู้
* ถ้าเธอพร้อม...ฉันก็พร้อมไปด้วยกัน
เดินบนทางที่สองเรา...เลือกไป
ไม่ว่าจะดี...จะร้าย จะพร้อมใจ
บทสุดท้ายจบอย่างไร ก็หาคำตอบไป...ด้วยกัน+++++++++++++++++++++++++++
+ ตอนนี้เหมือนจะสั้นเนอะ แถมเพิ่งจะไปถึงลอนดอนด้วย ยืดเป็นละครช่องเจ็ดเลยฉัน
+ เอาล่ะ สำหรับผู้ที่โหยหา NC จากอิคู่นี้ อิเมอร์ซี่สามารถแค่นี้จริงๆ คุณผู้ชมคะ โปรดอภัยให้ดิฉันด้วย
+ สำหรับผู้ที่โหยหาดราม่า ขอบอกว่า... ไม่มีหรอกค่ะ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ม่า มีอิริวอยู่ซะอย่างไม่ต้องกล้ว
+ จริงๆ มีเรื่องคุยมากมาย แต่ลืม ฮ่าๆๆๆ
+ จริงๆ มีกิจกรรมให้ร่วมสนุกในเฟสนะคะ แต่เหมือนหลายคนจะงงๆ และไม่อยากได้ของรางวัลจากดิฉัน เอาเป็นว่าขอลบไปก่อน แล้วเดี๋ยวตั้งกติกาใหม่จะมาโพสต์ใหม่แล้วกันนะ
+ ขอบคุณมากๆ จริงๆ ที่ยังรอกันอยู่ เพราะรู้ว่าตัวเองดองเหลือเกิน แต่ก็อยากให้เข้าใจเมอร์ซี่ด้วยนะ เมอร์ซี่ต้องทำงาน แล้วงานก็ยุ่งจริงๆ ที่เห็นออนๆ อยู่ตลอด เพราะว่าออฟฟิศมันให้เล่นได้ ก็เปิดออนไว้ ถึงได้บอกว่าใครมีอะไรให้มาทักมาคุยกันในเฟสได้ เพราะออนอยู่เห็นทุกคนค่ะ...
+ ส่วนใครที่ทนไม่ไหว อินี่ดองนานจัดเกิน รู้สึกแย่ เบื่อ เซ็ง กับอิคนเขียนและนิยายเรื่องนี้ เมอร์ซี่ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณๆ รู้สึกแบบนั้น แต่มีอะไรก็อยากให้มาบอกกันตรงๆ ดีกว่านะ เราเองก็จะได้รู้ว่า เออไม่ชอบตรงไหน ผิดอะไร ยังไงนะคะ
+ สุดท้าย ขอให้ทุกคนมีสุขภาพแข็งแรง สวย รวย หล่อ นารัก เรียนเก่ง ได้เลื่อนตำแหน่ง ได้โบนัส เงินเดือนขึ้น มีความสุขกับชีวิตในทุกๆ วันค่ะ... ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอดปี อยู่ด้วยกันไปอีกนานๆ นะคะ จ๊วบบบบบบบ
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1510975 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก