กรีดร้องอีกแล้วพ่อแม่พี่น้องขา... น้องพายกับอิริวมาแล้วเจ้าข้าเอ๊ย!!!
สวัสดีนะคะพี่น้อง คิดถึงเค้าไหม แหะๆ หายหัวไปเลยเนอะ เมื่องสามสี่วันก่อนไปต่อน้องรันมา ตอนนี้ก็ได้ฤกษ์ของอิคู่นี้ซะที
พวกมันยังคงอยู่ที่ต่างประเทศอยู่เลย ฮ่าๆๆๆๆๆ เรื่องไม่ไปถึงไหน
เขาขอโทษที่มาช้านะคะ แต่หลังจากนี้จะพยายามให้มากยิ่งขึ้น หุหุ 
ต้องขอบคุณหลายๆ คนที่ยังคงแวะเวียนเข้ามาทักทาย มาดันมาถามไถ่ในเฟสฯ ดีใจที่ทุกคนยังไม่ลืมอีคู่นี้นะคะ
ขอบคุณทุกๆ เม้นท์ ทุกๆ คนที่ยังรอค่ะ ยินดีต้อนรับคนอ่านหน้าใหม่ และคิดถึงคนอ่านเก่าๆ นะคะ 
ไปอ่านกันเลยแล้วกันเนอะ....++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 38 “แม่!!!! พายคิดถึงแม่ที่สุดเลย” หลังจากแม่บ้านชาวฟิลิปปินเดินออกมาเปิดประตูบ้านรับเราสองคนเข้าไป พร้อมเชื้อเชิญให้เดินเข้าไปหาคุณผู้หญิงของบ้านที่ห้องรับแขก... แม่พลอยของไอ้พายก็ยืนคอยเราสองคนด้วยรอยยิ้มกว้าง พร้อมอ้อมแขนที่อ้ารับลูกชายคนเดียวเข้ามาแนบอกอุ่น
“แม่ก็คิดถึงน้องพายมากเหมือนกันลูก… ริวด้วยนะลูก” คุณแม่พลอยที่ตอนนี้กำลังโดนลูกชายฟัดแก้มซ้ายขวาสองฟอดใหญ่ ลูบหัวลูบหลังลูกชายอย่าเอ็นดู พร้อมรอยยิ้มและคำคิดถึงที่เผื่อแผ่มายังลูกเขยอย่างผมด้วยเช่นกัน
“แม่พลอยสวัสดีครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้อย่างอ่อนน้อมตามประสาคนมารยาทงามตามหน้าตา (อย่าแหวะขอร้อง)
“จ้าลูก… เอ้าน้องพายปล่อยแม่ก่อน แม่จะให้แม่บ้านเขาหาน้ำหาขนมมาให้กินรองท้องกัน หรือจะเอาแซนด์วิชดีลูก หิวกันไหม” เห็นแม่พลอยแล้วก็พานให้คิดถึงแม่นวลของตัวเอง…
“เอาแซนด์วิชดีกว่าฮะแม่ ริวมันงอแงบ่นหิวมาตลอดทาง ขนมไม่น่าจะเอามันอยู่นะฮะ” เป็นเมียที่รู้ใจมากๆ แหม กูอยากจะดึงมาหอมสักสองสามฟอด
“กูเปล่างอแงนะ แม่ครับริวไม่ได้งอแงนะ ลูกชายแม่ปรักปรำริว” ได้ทีฟ้องแม่มันเลย หลังจากที่โดนเมียรังแกมาหลายเพลา
“ไอ้หะ… ไอ้บ้า ไอ้ขี้ฟ้อง” แหมๆ กูรู้นะว่าจะหลุดคำว่าไอ้เหี้ยออกมา ขืนหลุดมาแม่มันหยิกเนื้อเขียวแน่ๆ ครั้งก่อนๆ ที่แม่พลอยไปเยี่ยมเยียนพวกเราที่กทม. ด้วยความเคยชินไอ้พายก็เรียกผมไอ้เหี้ยแสดงความรักตามปกติของเรา แต่แม่พลอยคงไม่ชิน ตกใจใหญ่ที่ลูกชายตัวเองปากร้ายขนาดนี้ เลยจัดการอบรมสั่งสอนไปตามระเบียบ ไอ้ผมมันเป็นคนตอแหลเก่งฮะ (จริงๆ เคยโดนแม่ตัวเองด่ามาแล้วหลายยก) ก็เลยไม่หลุดหยาบคายกับมัน ฮ่าๆ
“เอาไปๆ อย่ามัวมายืนเถียงกันเป็นเด็ก ไปพักผ่อนกันก่อน เอากระเป๋าไปเก็บจะอาบน้ำอาบท่ากันซะหน่อยก็ได้นะลูก เดี๋ยวแม่ให้แม่บ้านเขาขึ้นไปตามมาทานของว่าง… พาย สรุปว่าหนูจะนอนห้องเดิมใช่ไหมลูก… โอเคนะ” เมื่อวานนี้ไอ้พายมันโทรมาบอกแม่มันว่า มันจะนอนห้องเดิม ให้แม่เตรียมห้องเดิมไว้ให้มัน มันนอนได้ แม่จะได้ไม่ต้องจัดห้องใหม่ เพราะห้องของมันแม้จะไม่ได้รับการมาเยือนจากเจ้าของมานานเป็นสิบปีแล้วก็ตาม แต่ของใช้ทุกอย่างยังคงอยู่ครบ แม่มันคงยังเก็บเอาไว้เผื่อเวลาคิดถึงลูกชายก็จะได้เดินเข้ามาซึมซับบรรยากาศเก่าๆ
“โอเคฮะแม่ พายโอเคแล้วจริงๆ อีกอย่าง พายมีไอ้นี่นอนด้วย แม่ไม่ต้องห่วง” ผมส่งยิ้มยืนยันว่าจะดูแลลูกชายคุณแม่ให้เป็นอย่างดี คุณแม่ก็ยิ้มตอบ ก่อนจะเดินนำพวกเราสองคนขึ้นไปบนห้อง
เราเดินผ่านโถงบ้านสีเอิร์ธโทนที่มีของตกแต่งสไตล์วิคตอเรีย พร้อมด้วยเตาผิงขนาดใหญ่ และแชนเดอเลียร์คริสตัลระย้า ผมอดมองสิ่งต่างๆ อย่างตื่นตาไม่ได้ อย่าหาว่าบ้านนอกเลยนะ ปกติอยู่กรุงเทพฯ จะได้เห็นบ้านสไตล์นี้กันสักเท่าไหร่เชียว ไอ้เราก็ไม่ได้ร่ำรวยมากมาย บ้านช่องใหญ่โตก็จริง แต่ก็ไม่ได้ตกแต่งด้วยเฟอนิเจอร์ฟู่ฟ่าขนาดนี้ พ่อผมไม่ใช่คนชอบอะไรหรูหรา แต่ชอบอะไรที่เรียบง่าย เลยติดมาที่ผม ห้องที่คอนโดสมัยที่ยังไม่มีไอ้พาย เรียบ และโล่งมากๆ เพราะผมไม่ค่อยได้ซื้ออะไรมาตกแต่ง เพิ่มเติมนัก มีโต๊ะ มีเตียง มีโซฟา ของใช้อะไรที่ต้องใช้ก็จบ พวกกรอบรูปตกแต่งแทบจะไม่มีด้วยซ้ำ นอกจากของที่แฟนคลับให้ๆ มาอันไหนสวยๆ ก็เอามาวางๆ โชว์บ้างเท่านั้น… แต่พอมีไอ้พายเข้ามาในชีวิต บ้านที่เฉยๆ เรียบๆ ก็กลายเป็นมีสีสัน ไอ้พายเรียนอินทีเรีย มันก็ค่อยๆ หานู่นหานี่มาแต่ง บางทีก็ย้ายโต๊ะตู้ทำมุมใหม่ วันว่างๆ มันก็เพ้นท์ผนังห้องเป็นลายคลาสิค ลายแพทเทิร์นน่ามอง กลายเป็นตอนนี้ ใครๆ ที่แวะมาห้องผม ต่างชมกันเป็นเสียงเดียวว่าห้องน่าอยู่… ความหมายของบ้านมันจะสมบูรณ์ก็ต่อเมื่อมีคนที่เรารักอยู่ด้วยสินะ
แม่พลอยเดินมาส่งเราหน้าห้อง ก่อนที่แม่จะขอตัวไปดูแลเรื่องอาหารให้กับพวกเรา ผมหันไปมองหน้าไอ้พาย หัวคิ้วมันย่นชนกันน้อยๆ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ผมเลยเอื้อมมือไปดึงมือมันมากุมไว้และส่งยิ้มกว้างออกไปให้กำลังใจมันซะหน่อย ไอ้พายยิ้มตอบก่อนจะพยักหน้าให้
“เข้าห้องกัน” ไอ้พายเอ่ยชวน ก่อนจะบิดลูกบิดประตูไม้บานใหญ่เข้าไป ในห้องโทนสีฟ้าพาสเทล สีที่ไอ้พายมันชอบ เตียงนอนหลังใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง คลุมทับด้วยผ้าฝ้ายสีขาวสะอาดตา หน้าต่างที่กรุกระจกใสถูกบังไว้ด้วยผ้าม่านลูกไม้สีขาว เฟอร์นิเจอร์ในห้องไม่ได้มีอะไรมากนัก มุมห้องมีโต๊ะเขียนหนังสือที่ทำจากไม้พร้อมเก้าอี้อยู่หนึ่งตัว และมุมด้านขวาเป็นตู้เสื้อผ้าดูโบราณๆ อยู่ติดกับประตูห้องน้ำ ขอแอบสารภาพได้ไหม ว่าผมกลัวตู้เสื้อผ้ายังไงก็ไม่รู้ มันเหมือนเฟอร์นิเจอร์ในหนังผี แบบตู้ซ่อนผีอะไรแบบเนี้ยะ บรื๊อ!!!
“มึงกลัวตู้เสื้อผ้าใช่ไหมไอ้ตาขาว” แหม กูว่ากูแอบกลัวแล้วนะ มึงจับได้ได้ยังไงวะ
“เปล๊า กูเห็นมันสวยดี กลัวซะที่ไหน” ปฏิเสธแบบแมนๆ
“เหรอ!!!! คืนนี้ลุกขึ้นมาฉี่ระวังได้ยินเสียงกุกกักในตู้นะ” ไอ้สาดดดดดดดด ไอ้เมียบ้า ไอ้ห่าพาย กูอยากจะกรี๊ด หลอกกูทำไมเนี่ย โอเค คืนนี้กูจะเยี่ยวรดที่นอนแม่งเลยสัดเอ๊ย
“สัดนี่ขู่กูนะ… ว่าแต่มึงจะยืนอยู่กลางห้องอีกนานไหม…” ตั้งแต่เดินเข้ามา ไอ้พายก็ไม่ขยับไปไหน ได้แต่มองไปรอบๆ แล้วก็หยุดสายตาอยู่ที่เตียง
“………เตียงนี้ ยังตั้งอยู่เหมือนเดิมเลยนะ” ไอ้พายพูดขึ้นลอยๆ เห็นมันไม่ขยับไปไหน ผมเลยก้มลงหยิบสัมภาระทั้งของผมและของมัน ไปไว้ตรงมุมห้องคนล่ะฝั่งกับตู้ซ่อนผีของไอ้พาย ก็กูกลัวอะ!!!
“ไหวแน่นะ” ผมเดินเข้ามากอดไอ้พายหลวมๆ จากด้านหลัง วางคางลงบนไหล่มน เอ่ยถามย้ำให้แน่ใจ
“ไหวสิ… แค่พอเข้ามาอยู่ในบรรยากาศเก่าๆ ภาพความทรงจำที่คิดว่ามันเลือนรางไปแล้ว ดันกลับย้อนชัดขึ้นมาอีกจนน่าตกใจ…” สงสารมันจัง แต่ก็ทำได้เพียงกระชับแขนที่กอดมันเอาไว้ให้แน่นขึ้น
“เตียงนี้ เป็นที่ที่ไอ้เหี้ยนั่นมันเข้ามาเอากู… จริงๆ จะเรียกว่าข่มขืนไม่ได้หรอก สมัยนั้นกูมันแรดเอง แค่มันบอกรักกู กูก็ยอมอ้าขาให้มันเอาแล้ว…” น้ำเสียงขมขื่น แต่ไม่ได้แฝงแววสะอื้นออกมา แต่ฟังก็รู้ว่ามันค่อนข้างเจ็บปวดขนาดไหน ตัวมันสั่นเล็กๆ สะท้านกับบรรยากาศเก่าๆ ที่กำลังโจมตีมันทั้งสายตาและความคิด
“อย่าว่าตัวเองอีกพาย!!!… กูขอมึงได้ไหม ถึงมึงจะยังไม่หายเจ็บ แต่อย่าเอาความเจ็บมาลงที่ตัวเอง กูไม่ได้จะมาพระเอกใส่หรอกนะ แต่กูไม่ชอบเลยที่มึงเอาแต่คิดว่าตัวเองโง่ ตัวเองสกปรก ตัวเองไม่ดี… มึงด่าตัวเองก็เหมือนด่ากู เพราะกูแม่งโคตรรักตัวมึงที่เป็นแบบนี้เลย” ผมเผลอขึ้นเสียงใส่มันเล็กน้อย โมโหมันนะที่มันเอาแต่ว่าตัวเองแบบนี้ แรกๆ ผมก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะเห็นว่ามันยังเจ็บอยู่ แต่นี่ทุกครั้งที่มีเหตุการณ์ หรือเจอคู่ขาเก่า หรือเวลาที่มันย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องต่างๆ ที่ผ่านมา มันก็มักจะชอบด่าตัวเองแบบนี้เสมอ ผมไม่ชอบให้มันด่าตัวเองเลย ผมรักของผม ผมก็ไม่อยากให้ใครมาด่าคนที่ผมรัก แม้แต่ตัวมันเองก็ตาม
“ขอโทษนะ…” เสียงอ่อยๆ พร้อมกับมือน้อยๆ ยกขึ้นมาลูบแขนผมเบาๆ เชิงขอโทษ
“อืม… กูรักมึงนะ” ไอ้พายหันหน้ามายิ้มให้พร้อมจุ๊บปากผมเบาๆ ก่อนจะบอกว่ารักผมเหมือนกัน
เหมือนคำบอกรักครั้งที่ล้านของเราจะยังทรงพลานุภาพอยู่ เพราะไอ้พายเริ่มขยับตัว จับมือผมออกจากการเกาะกุมมันอยู่ แล้วจูงให้ไปนั่งด้วยกันบนเตียงนุ่มแห่งความหลังของมัน
“เฮ้อ!!!!! เอาล่ะ… เอนหลังพักเมื่อยกันดีกว่า” แล้วมันก็ฉุดแขนผมให้ล้มตัวลงนอนไปบนเตียงข้างๆ มัน แต่ไอ้เจ้าตัวกลับพลิกหันมาซุกซบ กอดผมแน่น ไถหน้าไปมากับอก ออดอ้อนเป็นลูกแรดเอ๊ย ลูกแมวน้อยๆ แบบที่นานๆ ทีจะได้เห็น ชอบเวลามันเชื่องๆ เหมือนกันนะ เจอแบบนี้เข้าไปก็อ่อนระทวยยอมมันทุกอย่างตามแต่จะบัญชาเลยครับคุณพาย
“สบายใจขึ้นบ้างไหม” นอนกอดกันอยู่สักพัก ผมก็ถามไอ้คนที่เงียบไป แต่ก็รู้ว่ามันยังไม่หลับ เพราะมันยังยุกๆ ยิกๆ อยู่
“อืม…ร้องเพลงให้ฟังหน่อยดิ” เวลาอ้อนๆ มันชอบให้ผมร้องเพลงให้ฟัง ถ้าอยู่ที่ห้อง มันก็จะเดินไปหยิบกีตาร์ให้เสร็จสรรพ แต่ตอนนี้อยู่กันสองคนแบบนี้ คงต้องร้องปากเปล่าล่ะนะ… ร้องเพลงอะไรดีหว่า
“หากคืนนี้มีดาวอยู่ล้านดวง… ฉันขอได้ไหมสักดวงหนึ่งช่วยฟังฉันที”
“คืนนี้ตรงไหน นี่ยังบ่ายอยู่เลย ไอ้มั่ว…” อ้าวไอ้นี่กวนตีนและ
“เอ๊ะ มึงนี่ยังไง บอกให้กูร้องเพลงให้ฟัง อย่าเพิ่งขัดสิวะ” ไอ้พายย่นจมูกใส่อย่างล้อเลียน ผมเลยจัดการบี้จมูกมันอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะเริ่มร้องเพลงต่อ…
“เพราะว่าตอนนี้ ฉันมีเรื่องร้อนใจ…อยากอธิษฐานและขอดวงดาวให้ ช่วยฉันสักที
เนื่องจากตอนนี้ ฉันรู้สึก จิตใจมันอ่อนไหว อยากจะรู้ว่าเขาเป็นยังไง กับคำพูดวันนี้
เพราะฉันเพิ่งบอก รักไป และเขาก็รับฟังทุกอย่าง ทุกถ้อยคำ เหมือนความฝัน
แต่ฉันเองก็ไม่อาจ แน่ใจพรุ่งนี้ เรื่องของเราจะสุข หรือแสนเศร้าจึงวอนขอดาวให้ช่วยบอก…ที”
“กลุ้มใจเรื่องอะไรเหรอ” ตอนนี้มันขยับตัวขึ้นมาเกยก่ายทับผมเกือบทั้งตัว เสร็จแล้วมันก็พยุงตัวยันอกผมไว้ ก่อนจะผงกหัวขึ้นมาจ้องหน้าผมคิ้วขมวด
“กลุ้มใจ บอกรักเมีย แล้วเมียไม่บอกรักตอบ แถมเมียยังทำหน้ายุ่งอีก… โอ๊ะ โอ๊ยยยย ไอ้พาย เจ็บนะเว้ย เล่นหยิกทีเผลออีกแล้ว”
“ไม่รักเหี้ยอะไร ก็หันไปจูบตอบแล้วไง ไอ้บ้า…” เขินด้วยโมโหด้วยด่าด้วยและทำร้ายร่างกายผัวไปด้วย นี่คือความสามารถพิเศษของเมียผมครับ
“รู้แล้วน่า… เค้าล้อเล่น… ก็เห็นมึงชอบเพลงนี้ ก็เลยร้องให้ฟัง จะได้สบายใจขึ้น… หรือจะให้ร้อง แจ่ม จา แดม แจ่ม ว๊าววววว ณ บัดนาว!!!!” ผมยกมือขึ้นมาจี้เอวมัน ไอ้พายเลยดิ้นพล่านหัวเราะร่วนใหญ่เลย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ถ้าร้องเพลงนี้ ฮ่าๆๆๆๆ ต้องเต้นด้วยนะ ฮ่าๆๆๆ พอแล้ว โอ๊ยยยย เหนื่อย ไอ้เหี้ย ฮ่าๆๆๆๆ พอ!!!” พอก็ได้วะ เล่นพอหอมปากหอมคอ (ซึ่งก็เลยได้หอมปากหอมคอกันจริงๆ)
นัวกันไปเนียกันมาอยู่ไม่นาน แม่บ้านก็ขึ้นมาเคาะห้องให้เราลงไปดื่มน้ำชา ทานแซนด์วิชกันได้แล้ว… แม่ไอ้พายสั่งให้จัดชุด High tea เอาไว้ในสวนสวยด้านหลัง ไม่คิดว่าบ้านนี้จะมีสวนน่ารักๆ ซ่อนอยู่ด้านหลังด้วย ในเซ็ท High tea เต็มไปด้วยแซนด์วิชหลากหลายไส้ คานาเป้ ทาร์ตหน้าต่างๆ สโคนอบใหม่ๆ ร้อนๆ แล้วก็มากาฮรอง ของโปรดของไอ้พาย
คุณหนูพายเธอก็ค่อยๆ ละเลียดจิบชากลิ่นเบอร์รี่ พร้อมกับกัดมากาฮรองคำน้อยๆ สลับกันไปมาอย่างน่ารื่นรมณ์ แต่คนหิวโซ และยาจกอย่างผม ซัดของคาวก่อนเลยครับ แซนด์วิชห้าชิ้นผมกินคนเดียว โดยลืมห่วงเมียไปเลย แหะๆ จนคุณแม่บ้านเดินมามองยิ้มๆ แล้วก็หายไปหยิบแซนด์วิชมาเพิ่มให้ ผมส่งยิ้มแล้วยกมือไหว้ขอบคุณตามสไตล์หนุ่มไทยมารยาทงาม หันไปเห็นไอ้พาย กลั่นหัวเราะ พร้อมส่ายหน้าปนระอาใส่ผม
“นี่มึงเป็นพี่ริวสุดหล่อของสาวๆ หรือว่าเป็นเด็กชายรับชัยตัวน้อยของคุณแม่นวลกันเนี่ย ก้มหน้าก้มตากินมูมมามไปได้ เดี๋ยวคนที่นี่เค้าจะหาว่ากูมีผัวกับเค้าคนนึงก็ดูแลไม่ดี ปล่อยให้อดๆ อยากๆ”
“ไอ้บ้า ก็คนมันหิวนี่หว่า แบกกระเป๋า กับของมึงมาเนี่ยใช่น้อยๆ ซะที่ไหน”
“จ้าๆ หิวก็แดกๆ เข้าไปซะ นั่นชาดื่มซะบ้าง เดี๋ยวจะติดคอตายห่า เดี๋ยวกินเสร็จแล้ว ไปเดินเล่นกันไหม” แหมกูเกือบจะถอนหายใจแล้ว แม่งจะเดินอีกแล้วเหรอวะ ขากูจะขาดอยู่แล้วนะเนี่ย เชื่อขนมกินได้เลยว่าแม่งไม่ได้เดินเล่นๆ แน่ๆ กูว่าได้ของติดมือกลับมาชัวร์!!! แต่ก็เอาวะ ขืนให้มันอยู่แต่ในบ้าน เดี๋ยวก็พานจะเศร้าซะเปล่าๆ เดินไปดูรอบๆ เมืองซะหน่อยก็ดี
“อืม ได้ๆ ว่าแต่กูขอน้ำแข็งใส่น้ำชาหน่อยได้ไหมวะ กูขี้เกียจเป่า มึงบอกป้าเค้าทีดิ” ก็เรามันเมืองร้อน แล้วผมก็ติดน้ำแข็งมาก ไม่ชอบกินน้ำร้อน (เป็นหมา) ชา กาแฟ แม้แต่น้ำเปล่าก็ต้องเย็นจัด จะให้มาเป่าและจิบ ผมทำได้แค่แกงจืดกับซุปเท่านั้นแหละ
………………………………
………………………………
หลังจากที่เราอิ่มหนำสำราญใจกันแล้ว ไอ้พายก็พาผมตะลุยลอนดอน จากบ้านก็พากันเดินไปเรื่อยๆ ตึกรามบ้านช่องแม่งอย่างกับดูหนังอยู่ (ขอโทษ ผมบอกแล้วว่าผมบ้านนอกมาครั้งนี้คือไกลที่สุดในชีวิตแล้ว) สวยคลาสสิค ผมว่าที่นี่เป็นเมืองสีเอิร์ธโทน วินเทจ แต่ผู้คนแม่งแต่งตัวกันเด็ดจริง โชคดีที่มีเมียบ้าช้อปปิ้ง มาครั้งนี้นอกจากมันช้อปให้ตัวเองแล้ว ก็ยังช้อปเผื่อผมด้วย ก็เลยได้แต่งตัวจัดเต็มแปลงร่างจากหนุ่มอเมริกันร็อคเกอร์ เป็นบริทร็อค จริงๆ พวกผมไม่ค่อยสนใจประเทศแถบยุโรปกันเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ประเทศที่รู้จักก็จะมาจากดนตรีที่ได้ฟัง วงผมจะค่อนข้างได้รับอิทธิพลมาจากร็อคฝั่งอเมริกัน มีกลิ่นเฮฟวี่ ฟังค์เล็กๆ เราโตมากับ Mr.Big, Red Hot Chili Peppers, Green day แนวบริทที่ฟังก็มีแต่ Oasis นอกนั้นไม่ค่อยแนวๆ เราเท่าไหร่
“เฮ้ย ไอ้บ้านนอก… อย่าหันไปหันมา ทำท่าตื่นเต้นขนาดนี้ได้ไหมเนี่ย อายเขา” แหม ก็คนมันตื่นเต้นจริงๆ นี่หว่า ไอ้พายบอกว่า วันนี้เราเดินกันระแวกนี้ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปทัวร์ให้ทั่ว มันก็ไม่ได้เชี่ยวมากนักหรอก เพราะว่าไม่ได้มาเป็นสิบๆ ปีแล้ว แต่มันบอกไม่ยาก มีปากก็ถามๆ เอา ใช่ซิ มึงพูดภาษาต่างด้าวนี้ได้นี่ กูภาษาคนยังไม่รอดเลย!!!
“ชิ… แล้วนี่เราจะเดินกันไปถึงไหน”
“ไปถึงแฮร็อดส์” เอ๊ะ กูว่าไอ้ชื่อแฮร็อดส์นี่มันคุ้นๆ นะ มันคืออะไร… เอาล่ะ กูไม่แปลกใจและ เพราะตอนนี้เดินมาจนถึงไอ้ที่ชื่อแฮร็อดส์นี้แล้ว แม่งเป็นห้าง ห้างอีกแล้ว สัดเอ๊ย ไม่พ้นเรื่องช้อปใช่ไหมเนี่ย ไม่ต้องหันมามองด้วยสายตาวิงวอนเลย ต่อให้กูไม่ให้เข้าไป มึงก็จะทิ้งกูไว้แล้วหนีเข้าไปเองชัวร์
“อย่าซื้อเยอะนะมึง กูแบกไม่ไหวแล้ว แค่นี้น้ำหนักก็เกินไปอื้อแล้วเนี่ย” ขู่ด้วยคำพูดนี้ทุกครั้งที่มันแวะซื้ออะไร แล้วเคยเชื่อไหม เชอะ!!!
“ไม่เยอะๆ เดินๆ ดูก็พอ นะ น้า” ไม่ต้องอ้อนก็ได้มั้งไอ้ห่า ขาก้าวเข้ามาซะเต็มตัวขนาดนี้แล้ว ยังจะมาอ้อนขออีกเหรอ
………………………….
………………………….
จบการทัวร์แฮร็อดส์ ซึ่งไม่ได้ซื้ออะไร เพราะมันบอกว่าเดี๋ยวค่อยมาใหม่ เพราะผมบอกมันว่าปวดขา อยากกลับไปพักแล้ว ไอ้พายที่ห่วงผัวเป็นเลิศ ก็จิ๊จ๊ะใส่ผมเล็กน้อย หาว่าผมสำออย แต่ก็ยอมพากันเดินกลับ
“Hey!!! You…..” เสียงหมาที่ไหนเห่า หันไปเจอผู้ชายฝรั่ง แต่หน้าตาดูไม่น่าจะใช่ฝรั่งร้อยเปอร์เซ็นต์ หน้ามันมีแววเอเซียๆ ปนด้วย สงสัยเป็นพวกกะเหรี่ยงดอย (ด่าเขาไม่ดูตัวเอง) ว่าแต่มันเรียกใครวะ แล้วทำไมมองมาที่เมียกู อย่ามาตีเนียนทำเป็นรู้จักนะเว้ย
“พาย พายใช่ไหม” มันพูดอะไรสักอย่างเป็นภาษาอังกฤษ แต่ได้ยินว่าเรียกชื่อเมียกูชัดเจน ไอ้พายพยักหน้าน้อยๆ ขมวดคิ้วเล็กๆ เป็นเชิงสงสัย
แล้วหลังจากนั้นมันก็พูดอะไรสักอย่างที่ทำให้ไอ้พายชะงัก เดินถอยมาแอบด้านหลังผม มือมันจิกมือผมไว้แน่น ตัวมันสั่นจนน่าตกใจ
“เฮ้ยพายเป็นอะไร แล้วไอ้เหี้ยนี่เป็นใคร พาย พาย พาย” ผมหันไปดึงตัวไอ้พายมากอด ตัวมันสั่นไม่หยุด และเหมือนไม่ได้สติ ไอ้พายกำลังช็อคกับอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ผมรู้สึกว่ามาจากไอ้เหี้ยลูกครึ่งที่เดินเข้ามาทักเรา
“ผม คือ ผมเป็นหนึ่งในคนที่ทำร้ายพาย เมื่อสิบปีที่แล้วครับ” ภาษาไทยสำเนียงฝรั่ง ไม่ได้ชัดมาก และก็ไม่ได้ทำให้ผมตกใจที่มันพูดภาษาไทยได้ แต่ความหมายของประโยคแม่งชัดเจน จนผมอดไม่ได้ที่จะ…
“ริว!!!! ริว พอก่อน ริว ฮือออ ริว” ผมกระโจนเข้าใส่ไอ้เหี้ยนี่ทันทีโดยไม่ต้องรอให้มันอธิบายอะไรเพิ่ม ไอ้เดนนรก ไอ้สัดหมาตัวนี้ เป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่เคยข่มขืนไอ้พาย มึงยังมีหน้าเข้ามาทักอีกเหรอ… ไอ้พายก็คงตกใจไม่น้อยเหมือนกันที่ผมกระโจนเข้าไปต่อยมันไม่ยั้ง มันเองก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงแค่ยกมือขึ้นมาปัดป้อง จนไอ้พายที่หลุดจากภวัง รีบเข้ามาดึงห้ามผม
“พายถอยไป ถ้าวันนี้กูไม่ได้เอาเลือดชั่วของไอ้เหี้ยนี่ออกมาล้างตีนมึง กูไม่ปล่อยให้มันกลับไปดีๆ แน่” ตอนนี้ผมหน้ามืดไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“ไอ้เหี้ย เดี๋ยวตำรวจมา ริว พอก่อนๆ อย่าไปแลกกับมัน ฮือๆๆ ริว ริว พอเถอะนะ” ไอ้พายฟูมฟาย ดึงผมไปก็ร้องไห้ไป จนสติผมเริ่มกลับมา หยุดมือที่ต่อยไอ้จัญไรตัวนี้ เช็ดมือกับขากางเกง ก่อนจะหันไปรับตัวไอ้พายเข้ามากอดไว้ ไอ้พายร้องไห้สะอื้นหนักกว่าเดิม มันคงทั้งช็อค ทั้งตกใจ
“นิ่งซะนะ กูอยู่นี่แล้ว กลับบ้านแม่กันนะ” ผมกำลังจะพาไอ้พายเดินไป โดยเลือกที่จะทิ้งไอ้เหี้ยนี่ไว้ ไม่ใส่ใจว่ามันจะเจ็บหนักแค่ไหน คนบาปหนามันไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก
“ดะ เดี๋ยวครับ… คะ คือ ผมมาดี… ผมอยากขอโทษ” มันลุกขึ้นและวิ่งตามมาดักหน้า
“ถุย ไปตายซะไอ้เหี้ย” ผมไม่สนใจ จะมาขอโทษทำเหี้ยอะไร เรื่องที่มึงทำ มึงคิดว่าแค่คำขอโทษมันจะพอหรือไง แต่แม่งไม่หยุด แม่งยังเดินตาม
“ผมได้ยินแม่บ้าน บ้านคุณนายสจ๊วต คุยกับแม่บ้านบ้านผมว่าลูกชายคุณนายสจ๊วตกลับมาเยี่ยม ผมก็รู้เลยว่าเป็นพาย” คุณนายสจ๊วตคือแม่ของไอ้พาย งั้นแสดงว่าบ้านไอ้เหี้ยนี่อยู่ใกล้บ้านไอ้พายเหรอวะ
“ผม ผมไม่กล้าไปบอกคุณนายสจ๊วต ว่าผมเป็นหนึ่งในคนกลุ่มนั้นที่ทำร้ายพาย สิบปีที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนที่ผมไม่รู้สึกแย่กับเรื่องนี้ ผมขอโทษนะพาย ผมขอโทษจริงๆ” ไอ้พายไม่เงยหน้าขึ้นมองไอ้คนพูด มันก็ยังคงสะอื้นซุกหน้ากับอกผมแน่น มีแต่ผมที่ต้องตั้งใจฟังประโยคคำพูดภาษาไทยสำเนียงอังกฤษของมัน
“งั้นมึงก็ไปซะ มึงอยากขอโทษ มึงก็ทำแล้ว แต่พวกกูไม่รับ แค่นี้ก็พอ มึงไม่ต้องมาให้พวกกูเห็นหน้าอีก ไป!!! ไอ้เหี้ย” ผมไล่เสียงดัง ไม่กลัวอาย แม้บริเวณที่เรายืนอยู่คนจะไม่ค่อยมากเท่าไหร่แล้วก็ตาม แต่ก็ยังคงมีคนผ่านไปผ่านมาที่มองการกระทำของพวกเราสามคนอยู่
“แต่ แต่ผมอยากรับผิดชอบ”
“รับผิดชอบ? รับผิดชอบเหี้ยอะไรของมึง” ถ้าจะจ่ายเงิน ก็เอามา กูหน้าเงินพอๆ กับเมียกูนี่แหละ
“พายกับผม ก็เคย เคยได้…”
“หยุด ไอ้สัด อย่าพูดออกมานะ พายไม่ได้เป็นอะไรกับมึงทั้งนั้น ที่ผ่านมาถือว่าทำทานให้หมามัน มึงไม่ต้องมาทำเป็นคนดีรับผิดชอบเหี้ยอะไรทั้งนั้น มันผ่านมาเป็นสิบๆ ปี มึงจะมาฟื้นฝอยให้ได้เหี้ยอะไรขึ้นมา ไอ้พายมีกูอยู่แล้วมึงไม่ต้องเสือกหวังดี ถอยไปไอ้สัด” แล้วผมก็ยกตีนขึ้นมายันไอ้เหี้ยนี่แรงๆ จนมันล้มลงไปอีกรอบ ผมเลยรีบพาไอ้พายเดินหนีไปจากตรงนั้น
“จะเดินไปไหน” เสียงเบาๆ ของไอ้พายที่หยุดสะอื้นแล้วดังขึ้น หลังจากที่ผมจูงมือมันเดินหนีไอ้สัดนั่นมาสักพักใหญ่ๆ
“เออ… ก็จะกลับบ้านมึงไง” ผมดีใจที่ตอนนี้ไอ้พายหยุดร้องไห้แล้ว เหลือเพียงแววตาเศร้าๆ กับคราบน้ำตาน้อยๆ ที่หางตา
“มันใช่ทางนี้ซะที่ไหนล่ะไอ้มั่ว” อ้าว กูหลง แหะๆ ก็คนมันยังโมโหไม่หาย ก็พาเดินๆ มาไม่ทันได้มองป้ายมองอะไร แถมเพิ่งเคยมาครั้งแรก ใครจะไปจำทางได้วะ
“มึงโอเคไหม” ผมหยุดเดิน ดึงไอ้พายเข้ามากอดอีกครั้ง มันก็ว่าง่าย ยอมให้ผมกอดอย่างไม่อายใคร
“อืม… โอเคอย่างเหลือเชื่อเลยล่ะ แต่ตอนที่ไอ้เหี้ยนั่นเดินมาบอก กูยอมรับว่าช็อคมาก สติไม่อยู่กับตัว เหมือนภาพมันย้อนกลับมาอีกครั้ง แล้วก็พยายามคิดว่ามันเป็นคนไหนในกลุ่มนั้น ทุกอย่างมันประดังเข้ามาเร็ว จนกูทำอะไรไม่ถูก กูกลัวจับใจ แต่พอกูเห็นมึงกระโจนเข้าไปชกมัน สติกูก็กลับมาทันที ตอนนั้นลืมกลัวไอ้เหี้ยนั่นไปเลยนะ แต่กลับกลัวตำรวจมาจับผัวตัวเอง กลัวเป็นหม้ายผัวติดคุกอยู่ลอนดอน ฮ่าๆๆ” เห็นมันยิ้มออก แม้จะเป็นยิ้มเศร้าๆ ก็ตาม แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว แผลเก่าทำอะไรมันไม่ได้มาก อาจจะเจ็บแปลบๆ แต่ไม่ถึงกับทำร้ายจนเลือดไหลเหมือนสมัยก่อนอีก มันเข้มแข็งขึ้นมากจริงๆ
“เพราะมึง เพราะกูมีมึง พอกูรู้สึกกลัว แต่กูก็หันไปเจอมึงอยู่ข้างๆ กูอุ่นใจ อดีตทำให้กูนึกถึง ทำให้กูเศร้า แต่มันจะไม่กลับมาทำร้ายกูเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ กูโอเคมากๆ เลย… ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ กูนะ”
ผมยกมือขึ้นประคองสองแก้มของไอ้พายให้แหงนขึ้นก่อนจะจูบมันอย่างคุ้นเคย… เรายืนจูบกันอยู่ท่ามกลางเมืองที่วุ่นวาย คนเดินผ่านไปผ่านมา มองเราบ้าง ไม่มองเราบ้าง แต่ผมไม่สนใจใคร นอกจากไอ้คนตรงหน้านี้เท่านั้น…
มาอังกฤษคราวนี้ ถือว่าเป็นบททดสอบของไอ้พายมันจริงๆ ไม่ต้องกลัวนะ กูไม่ปล่อยมือนี้แน่ๆ สัญญา++++++++++++++++++++++++++++++
+ อ่านจบตอนนี้ หลายคนหวั่นใจในมาม่า เพราะเห็นอิเมอร์ซี่เคยตั้งเตตัสในเฟสใช่มะ... อย่าไปกลัวค่ะอย่าไปกลัว ไอ้ที่ม่ากว่านี้ ไอ้คู่นี้มันก็ผ่านกันมาได้ แค่นี้จิ๊บจ๋อย... ไม่ดราม่าหรอกค่ะเชื่ออิเมอร์เถอะ
+ ตอนหน้าอาจจะเป็นเรื่องของอิคู่นี้อยู่ อาจจะได้พามันสองตัวกลับเมืองไทยสักที แต่ยังไม่จบนะ อิเมอร์จะยืดเป็นละครช่อง 7 ฮ่าๆๆๆๆ เดี๋ยวจะเขียนตอนพิเศษของอิแจ็ค กับฟี่ให้อ่านกันนะคะ เผื่อใครคิดถึงอิคู่นี้
+ แต่ตามคิว รอบหน้าเป็นรอบของน้องรัน เดี๋ยวแฟนๆ น้องรันจะกินตับเมอร์ซี่เอา เพราะคู่นั้นโดนดองบ่อยเกิ๊น
+ ผู้ใดที่ตามไปแอดข้าพเจ้าในเฟส โปรดเถอะพี่น้อง แสดงตัวกันหน่อยนะคะ (เหมือนเราจะพูดประโยคนี้บ่อยๆ นะ) คือไม่งั้นเราจะไม่รู้เลยว่าคุณเป็นคนอ่านของเรา หรือว่าคุณเป็นคนขายของ หรือว่า แอดมาเพื่อจะลากเข้ากลุ่มขายตรง หรือพวกเล่นเกมมาส่งเกม ขอร้องนะคะ ขอร้อง แอดไปก็ช่วยทักทายกันหน่อยนะ ประโยคสั้นๆ ให้รู้ว่ามีตัวตนก็พอค่ะ ขอบคุณไว้ล่วงหน้าเลย
+ น้องเลิฟยังทำเล่มอยู่นะคะ ไม่ได้หายไปเลย ฮ่าๆๆๆๆ คือแต่งตอนพิเศษยังไม่เสร็จเลยอะค่ะ
+ สุดท้ายขอบคุณที่ทุกคนยังอยู่นะคะ จริงๆ เรื่องนี้จะจบ ก็จบได้แหละ แต่ยังไม่อยากจบ ฮ่าๆๆๆๆๆ แต่คิดว่าอีกไม่นานมันคงจะอิ่มตัว หลายคนก็คงเริ่มเบื่อๆ กัน เพราะมันไม่มีอะไรมาก แต่ก็ดูก่อนตามอารมณ์ของอิคนเขียนมัน ตอนหน้ารอหน่อยนะ ใครคิดถึงก็แวะไปอ่านผัวเหี้ยเมียแรดในเฟสฯ ได้จ้า
+ ติดตามข่าวสารความเคลื่อนไหวของนิยายเมอร์ซี่ได้ที่เฟสฯ บุคนะคะ
รักมาก... อิเมอร์ซี่ อิแม่ดีเด่น
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1510973 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก