สวัสดีค่า... 
หลังจากสงกรานต์ก็กลับมาเจอกันกับตอนปกติของน้องพายกะอิริวกันต่อนะคะ...
(บางคนอาจจะลืมตอนเก่าๆ ไปแล้ว แนะนำให้ย้อนกลับไปอ่านก่อนก็ได้นะคะ ฮ่าๆๆ)
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะจ๊ะ....
+++++++++++++++++++++++++++++++++ตอนที่ 39หลังจากที่ผมพาไอ้พายกลับถึงบ้าน (จริงๆ ต้องพูดว่าไอ้พายพาผมกลับน่าจะถูกต้องกว่า) ไอ้พายก็ทำตัวเป็นปกติ เข้าไปออเซาะ ฉอเลาะกับแม่มัน คุยกันกอดกันไปตามประสาแม่ลูกที่นานๆ จะได้เจอกันสักที ถึงจะเห็นว่ามันยังคงยิ้มได้อยู่อย่างนี้ แต่ใช่ว่าผมจะวางใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ กลายเป็นว่าคนที่ทำหน้าเครียด และนั่งนิ่งจมอยู่กับความคิดตัวเองคือผมแทนไอ้พาย
“เป็นอะไรหืม? เงียบเชียว ตอนกินข้าวก็กินไม่เยอะ แดกอาหารฝรั่งไม่เป็นหรือไง?” หลังจากอาหารมื้อค่ำผ่านไป แม่ไอ้พายก็ไล่ให้ผมกับมันขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อน มื้อนี้พ่อเลี้ยงไอ้พายไม่ได้มาร่วมโต๊ะด้วย เพราะติดธุระอยู่อีกเมืองหนึ่ง แต่พรุ่งนี้เขาจะรีบกลับมา ไอ้พายเล่าให้ผมฟังว่า หลังจากที่พ่อเลี้ยงกับแม่มันรู้เรื่องของมันแล้ว แม่มันก็แยกห้องกับพ่อเลี้ยงมันเป็นการถาวร ถึงแม้จะยังพูดคุยกันตามปกติ แต่ก็เฉพาะเรื่องงานเท่านั้น ตัวพ่อเลี้ยงมันก็ไม่ขออะไรมากกว่านี้ ขอแค่แม่ไอ้พายไม่หนีเค้าไปก็พอ จะให้อยู่กันแบบไหนเขาก็ยอม ผมก็สงสารเขานะครับ เค้ารักแม่ไอ้พายจริงๆ ยอมทุกๆ อย่าง โอนทุกอย่างให้แม่ไอ้พาย เพียงแค่ลูกชั่วๆ คนเดียวเท่านั้นเองที่ทำให้พ่อต้องมารับผลกรรมนี้ไปด้วย คิดแล้วก็อดโมโหไม่ได้
“หึ เปล่าไม่ได้เป็นอะไร อาหารก็แดกได้หมดทุกอย่างมึงก็เห็น ปกติกูลิ้นจระเข้ แดกห่าอะไรก็อร่อยทั้งนั้นแหละ ใครจะไปแดกยากเหมือนมึงล่ะคุณหนู” หลังจากที่อาบน้ำเช็ดผมเสร็จ ไอ้พายที่อยู่ในชุด เสื้อผ้าฝ้ายแขนยาวสีฟ้ากับกางเกงผ้ายืดขายาวสีเทา ก็เดินเข้ามานั่งตักผม พร้อมเอี้ยวตัวหันมาโอบรอบคอผมไว้ เป็นท่าอ้อนประจำตัวของมันนั่นแหละ
“ไม่ต้องคิดมากเรื่องกูหรอกนะ… กูโอเคแล้วจริงๆ” ไอ้พายจุ๊บเบาๆ ลงบนปากแห้งๆ ของผม ปากนิ่มเย็นๆ กลิ่นมิ้นท์จากลิปบาล์มที่มันทาเป็นประจำ กลิ่นที่ทำให้ผมสบายใจทุกครั้งที่ได้สูดดม หรือโลมเลีย
“อะ อืมมมมม” ไหนๆ ก็มีปากนิ่มๆ แนบชิดมาเสนอให้ซะขนาดนี้ มีหรือผมจะปล่อยไปง่ายๆ เลยจัดการโอบรั้งคอคนตัวหอมบนตักเข้ามารับจูบสากๆ จากปากผม จูบเอื่อยๆ ที่เรื่อยๆ แล้วค่อยๆ เพิ่มแรงเร้ามากขึ้นจนผลัดกันส่งเสียงอืออาตามมาติดๆ
“รักมึงนะ” ไอ้พายบอกเบาๆ หลังจากที่ปากเราทั้งคู่เป็นอิสระ
“อืม… รัก จนไม่อยากจะปล่อยไปไหนเลย” ผมบอกมัน… ไอ้พายยิ้ม ประคองหน้าผมไปรับจูบจากมันอีกที ก่อนที่เราทั้งคู่จะเลื่อนตัวขึ้นไปนอนกอดกันบนเตียง… คืนนี้ถึงแม้จะมีอารมณ์แค่ไหน แต่แรงของเราทั้งคู่ไม่อำนวย เลยเลือกที่จะนอนกอดกันคุยกันสบายๆ บนเตียงจนกว่าจะหลับดีกว่า
“ร้องเพลงให้ฟังเอาไหม” ไอ้พายเอ่ยปากขึ้นหลังจากที่ผมกลับเข้าโหมดเงียบอีกครั้ง ทำยังไงได้ครับ ผมรักมันมาก ก็ห่วงมันมาก แล้วก็อดที่จะคิดมากไม่ได้ ทั้งเรื่องความรู้สึกของมันตอนนี้ และเรื่องไอ้เหี้ยเมื่อตอนบ่าย ผมกลัวมันจะกลับมาอีก ผมกลัวแม่ไอ้พายรู้แล้วเค้าจะกลับมาทุกข์หนักอีกครั้ง ที่ลูกชายเพื่อนบ้านนี่เองที่เป็นคนทำให้ลูกชายตัวเองต้องเจ็บปวดขนาดนี้… แต่นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ไอ้พายเอ่ยปากจะร้องเพลงให้ผมฟัง เพราะปกติเวลามันอ้อน มันจะชอบให้ผมร้องเพลงให้มันฟังมากกว่า แต่ตอนนี้มันคงเห็นว่าผมผิดปกติ เลยจะร้องเพลงให้ผมฟังบ้าง
“อืม… เอาสิ” ผมก้มไปหอมหน้าผากมันฟอดใหญ่ ให้รางวัลนักร้องก่อนที่จะร้องจริง แล้วไอ้พายก็เริ่มร้องเพลงๆ หนึ่งขึ้นมา…
http://www.youtube.com/v/Vbg7YoXiKn0“When the night has come, And the land is dark And the moon is the only light we see” (เมื่อค่ำคืนคลืบคลานเข้ามา และความมืดปกคลุมทุกหนแห่ง มีแค่แสงจากดวงจันทร์เท่านั้นที่เรามองเห็น)
“No I won’t be afraid. No I won’t be afraid. Just as long as you stand, stand by me” (ไม่ ฉันไม่กลัว ไม่ ฉันไม่กลัว, ตราบใดที่เธอยังยืนอยู่เคียงข้างฉัน)
“And darling, darling stand by me. Oh, now, now, stand by me Stand by me, stand by me” (และที่รัก ที่รักอยู่เคียงข้างฉันนะ ณ ตอนนี้เธออยู่เคียงข้างฉัน อยู่กับฉัน ยืนอยู่เคียงข้างฉันนะ)เพลงเก่าเพลงนี้ ผมคุ้นเคยดี เพราะเป็นเพลงแรกๆ ที่เล่นสมัยหัดเล่นกีตาร์ใหม่ๆ เป็นเพลงที่ผมชอบมาก ชอบขนาดหัดเล่นไป ก็เปิดดิกฯ แปลความหมายไป พอมาเป็นศิลปิน หลายๆ ครั้งที่ผมชอบเอาเพลงนี้มาคัพเวอร์เล่นเวลาขึ้นคอนเสิร์ตในที่ต่างๆ และผมชอบเล่นให้มันฟังเวลาเรานั่งร้องเพลงด้วยกัน หรือซ้อมดนตรีด้วยกัน…
เรานอนกอดกันด้วยความเชื่อที่ว่า เราจะอยู่เพื่อดูแลกันและกัน และเราทั้งคู่ต่างก็อุ่นใจที่ต่างฝ่ายพร้อมที่จะยืนเคียงข้างกันเสมอ…
“หลับนะ…” ผมกระซิบเบาๆ ข้างหูมัน มันไม่ได้ตอบอะไร
เรานอนกอดกันจนหลับไปตอนไหนไม่รู้… แต่ผมสะดุ้งตื่นอีกทีกลางดึก เพราะคนในอ้อมกอดดิ้นสุดตัว ไอ้พายที่ยังคงหลับตาอยู่ แต่กระสับกระส่ายไปมา พยายามดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของผม เสียงครางอืออา เหมือนกำลังทรมานดังลอดออกมาจากลำคอของไอ้คนที่เริ่มดิ้นแรงขึ้นเรื่อยๆ จากเสียงอือ อา ก็กลายเป็นเสียงกรีดร้อง ฟังไม่ได้ศัพท์ แต่รู้ว่าเจ้าของเสียงกำลังเผชิญหน้ากับบางอย่าง บางอย่างที่แม้จะอยู่ในความฝัน แต่คงทำให้มันทรมานพอดู… ไม่ต้องเดาให้ยากก็รู้ว่ามันกำลังฝันถึงเรื่องอะไร
“ไม่ ม่ายยยยยยย ยอมแล้ว พลีสสสสสส อะ โอ๊ยยยยย ม่ายยยยย ไม่เอา ไม่เอา ไม่นะ ช่วยด้วย ช่วยด้วยยยยยยยยยย แม่จ๋า แม่จ๋า แม่ช่วยพายด้วย!!!!!!!!” ไอ้พายดิ้นพล่านบนเตียง ผมที่ถูกมันสลัดออกจากอ้อมกอด ก็รีบเข้าไปตะครุบตัวมันอีกครั้ง
“พายๆ กูเอง พาย พาย ตื่นสิพาย พาย อย่าเป็นแบบนี้เลยกูใจไม่ดีนะ พาย พาย ริวอยู่นี้นะ พาย ตื่นสิพาย!!!!” ผมกอดมันไป ก็เขย่าตัวมันไป พยายามดึงตัวมันให้หลุดออกมาจากพวังแห่งความเจ็บปวดนี้
“แม่จ๋า แม่จ๋า ช่วยพายด้วย กรีดดดดดดดดดด ไม่ เอา ไม่เอา มันเจ็บ หยุดเถอะ อย่าทำเลย กลัวแล้ว พายกลัวแล้ว ปล่อย ปล่อย ปล่อยนะ พอแล้ว พายเจ็บ โอ๊ยยยยยยย ช่วยด้วย ริว ริว ช่วยพายด้วย ริววววววว ช่วยด้วยยยยยยยยย!!!!” แม้จะไม่ใช่ช่วงเวลาที่จะมารู้สึกดี แต่ลึกๆ แล้วก็อดดีใจไม่ได้ที่ภายในจิตใต้สำนึกของมัน นอกจากแม่ที่มันร้องเรียก ก็ยังคงมีผมอยู่ด้วย ถึงเหตุการณ์ตอนนั้นผมจะยังไม่ได้รู้จักมัน แต่ตอนนี้มันคงรู้ว่าผมเองจะไม่มีทางปล่อยให้มันเจ็บปวดแบบครั้งก่อนอีก
“พาย พาย ตื่นสิ พาย พาย กูอยู่นี่แล้วพาย ไม่ต้องกลัวนะ พาย พาย” ผมพยายามเขย่าตัวมันแรงขึ้น แต่ก็กลัวมันจะเจ็บ หันไปเห็นผ้าขนหนูที่วางพาดเก้าอี้ข้างเตียง เลยผละจากตัวมัน รีบเดินไปหยิบผ้าขนหนูเข้าไปในห้องน้ำ จัดการชุบน้ำหมาดๆ แล้วรีบเดินกลับมาหาไอ้พายที่ยังร้องไห้ ดิ้นไปมาบนเตียง…
ผมค่อยๆ ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าไอ้พาย บีบนิดๆ ให้น้ำหยดใส่หน้าผากมัน พร้อมโอบตัวมันเอาไว้ แล้วเขย่าตัวไป ปากก็ตะโกนเรียกมันไป… สักพักไอ้พายก็สะดุ้งสุดตัว เบิกตากว้าง ร้องไห้โฮโผเข้ากอดผมไว้แน่น
“ริวๆ ฮือออออออ ริว ฮึก ฮืออออ ริวใช่ไหม ฮือออออ อย่าทิ้งกูนะ ช่วยกูด้วยนะ มันจะข่มขืนกู ฮึกก ฮืออออ กูเจ็บ กูเจ็บ ฮืออออ” ไอ้พายที่ถึงแม้จะตื่นขึ้นมาแล้ว แต่ท่าทางมันยังไม่มีสติ จับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเมื่อกี้ตัวเองแค่ฝันไป
“ชู่ว!!! นิ่งซะๆ กูอยู่นี้แล้ว ไม่มีใครทำอะไรมึงนะพาย มึงแค่ฝันไปนะ นิ่งซะคนเก่งนะ มันผ่านมาแล้ว กูอยู่นี่แล้วนะ” ผมเช็ดน้ำตาที่ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สลับกับโอ๋มันเบาๆ กอดกระชับแขนให้มันรู้สึกว่าผมอยู่ตรงนี้กับมันจริงๆ และเมื่อกี้มันแค่ฝันไปเท่านั้น…
“ริว ฮืออออ กูฝัน… ฮืออออ ฮึก กูเห็นพวกมันอีกแล้ว ฮึก กูกลัว ฮืออออ กลัวมากเลย ริว… ฮือออ พวกมัน ฮึก พวกมันกำลังจะข่ม…”
“ชู่ววววว!!!! พอแล้วๆ มันผ่านไปแล้วพาย มึงผ่านมันมาได้แล้ว มึงเคยชนะมันแล้ว อย่าให้พวกมันตามมาหลอกหลอนมึงได้อีก พาย พาย!! มองกูสิ มองหน้ากูนะ… กูอยู่ตรงนี้ กูอยู่ข้างๆ มึงตรงนี้ ตอนนี้… ไม่มีใครทำอะไรมึงได้อีกแล้ว แม้แต่ไอ้เหี้ยนั่นที่เราเจอวันนี้ก็ตาม มันจะไม่มีทางมาทำเหี้ยๆ อะไรกับมึงได้อีก ถึงกูจะไม่ใช่คนเก่งกาจอะไร แต่กูก็จะสู้ กูจะสู้แม่งหมดทุกคนที่เข้ามาทำร้ายมึง อย่างน้อยก็ข้ามศพกูไปก่อนเถอะ” ก็ไม่ใช่ว่าจะทำตัวเป็นพระเอก แต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ผมว่าทุกคนก็ต้องเป็น ถ้าคุณได้ลองรักใครสักคน ไม่ว่าคุณจะเป็นหญิงหรือชาย คุณก็พร้อมที่จะปกป้องคนที่คุณรักจนถึงที่สุด!!!
“ไม่เอา ไม่พูดถึงเรื่องศพ ฮึก ฮือออ มึงต้องไม่ตายนะ ฮึกกก อย่าพูดแบบนี้อีก ฮึก ฮืออออ” เปลี่ยนเรื่องงอแงซะอย่างงั้น
“ใครมันจะอยู่ค้ำฟ้าวะพาย… ได้ตายเพราะคนที่เรารัก แม่งเท่จะตายห่า” เปลี่ยนเรื่องก็ดีเหมือนกัน มันจะได้ลืมๆ เรื่องที่ฝันไปซะ
“ไอ้เหี้ย!!!!!! กูบอกอย่าพูดไง… มึงอ่ะ…” ทุบผมสามทีติดกัน เป็นทริปเปิ้ลทุบเสร็จ น้ำตาก็หยุดไหลไปโดยเจ้าตัวก็คงลืมไปแล้ว ปล่อยให้มันทุบๆ งอนๆ แบบนี้ ยังดีกว่าเห็นมันร้องไห้
“โอ๊ยๆๆ โอ๋ๆๆ โอเคๆ ไม่พูดแล้วๆ มือตีนมึงเนี่ยนะอัพเลเวล พัฒนาความหนักขึ้นทุกครั้งเลย กูว่ากูได้ช้ำในตายเพราะมึงทุบนี่แหละ…โอ๊ย!!! พอแล้ว…” มันทุบผมทิ้งท้ายเสร็จ ก็ซุกตัวกลับมากอดผมต่อ นี่แหละไอ้พาย ขี้อ้อนและดุร้ายไปพร้อมๆ กัน
“ร้องเพลงให้ฟังหน่อย” เข้าโหมดอ้อนให้กล่อมซะแล้ว
“อ้าว… นึกว่ามึงจะร้องให้กูฟังต่อจากก่อนนอน”
“ก็อยากฟังมึงร้องนี่… มีปัญหาหรือไง…” จ้า… ใครจะไปมีปัญหากับมึงครับ เห็นตัวเล็กแบบนี้เนี่ยมันบ้าพลังฉิบหาย ทุกคนคงเห็นฤทธิ์มันมาไม่มากก็น้อยแล้วล่ะนะ
“ใครจะกล้ามีปัญหากับเมียบังเกิดเกล้า สุดที่รักล่ะจ๊ะเมียจ๋า… ไม่เบื่อหรือไง ฟังกูร้องเพลงเกือบทุกคืน” ไอ้พายส่ายหน้ากับอกผม ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมาหอมแก้มผมแรงๆ หนึ่งที เป็นขวัญและกำลังใจก่อนร้องเพลง
“ไม่เบื่อหรอก… ฟังมึงร้องเพลงแล้วนอนหลับฝันดี” ผมอมยิ้มให้กับคำพูดง่ายๆ ที่ออกมาจากปากมัน ผมรู้ว่าไอ้พายไม่ได้พูดเพราะจะเอาใจ ผมยิ้มให้ไอ้คนขี้อ่อนที่เตรียมตัวจะนอนหลับฝันดี…
และบทเพลง Stand by me ที่มันร้องเอาไว้ก่อนนอน ก็ถูกผมหยิบขึ้นมาร้องซ้ำอีกครั้ง… ไอ้พายหลับตาลง พอเพลงเกือบจะจบท่อนสอง ลมหายใจของมันก็สม่ำเสมอ… ผมยังคงร้องต่อไปจนจบ แล้วก้มลงไปหอมมันที่หน้าผาก ก่อนจะกระซิบบอกให้มันฝันดีอีกครั้ง… ผมหวังใจและหมายความตามนั้นจริงๆ ผมขอให้มันฝันดี ขอให้คืนนี้มีแต่ฝันที่เต็มไปด้วยความสุข จนกว่าจะเช้า อย่าให้มีอะไรมาแผ้วพานไอ้พายของผมอีกเลย
……………………….
……………………….
ตื่นเช้ามาจัดการกับธุระส่วนตัวเรียบร้อย (โดยที่ผมงอแงไม่อยากอาบน้ำอยู่พักใหญ่ จนไอ้พายทั้งขู่ทั้งบังคับถึงได้ยอมเข็นตัวเองไปอาบน้ำ… ก็มันหนาวนี่นา ถึงน้ำจะอุ่นสบายก็ตาม แต่เย็นๆ แบบนี้ซักแห้งน่าจะดีกว่า) ไอ้พายก็พาผมลงมารับอิงลิชเบรคฟาสต์ด้วยกัน…
เช้านี้ไม่ได้มีแค่แม่ไอ้พาย แต่โรเจอร์พ่อเลี้ยงของไอ้พายก็มาร่วมโต๊ะกับเราด้วย
“พาย… ไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะ สบายดีใช่ไหม” พ่อเลี้ยงไอ้พายพูดไทยได้ แม้ไม่ชัดนัก แต่ก็พอฟังง่าย
“สวัสดีครับโรเจอร์ ผมสบายดี คุณล่ะครับ” ไอ้พายยกมือขึ้นไหว้แบบไทยทักทายพ่อเลี้ยงมัน ระหว่างสองคนนี้ เรียกว่าแทบจะไม่มีความผูกพันใดๆ เกิดขึ้น เพราะไอ้พายมาอยู่ที่นี่ได้ไม่เท่าไหร่ ก็เกิดเรื่องจนย้ายไปอยู่ออสเตรเลีย ท่าทีของการพบเจอกันในรอบเกือบสิบปีจึงอยู่ในบรรยากาศสุภาพ แต่ค่อนข้างเหินห่าง
“สบายดี…เออ พายฉันอยากจะขอโทษพาย เรื่อง…”
“ผมว่า เราทานอาหารกันเถอะครับทุกคนคงหิวแล้ว… อ่อ… โรเจอร์ครับนี่มิสเตอร์รับชัย เรียกริวก็ได้ครับ ริวเป็นแฟนของผม” ไอ้พายตัดบทเร็ว พร้อมทั้งแนะนำตัวผมให้พ่อเลี้ยงมันรู้จัก ผมก็มีศักดิ์เป็นลูกเขยเลี้ยงใช่ไหม (ชื่อตำแหน่งแปลกๆ นะกูว่า)
“ฮะ ไฮ อะ เออ มายเนมอิสริวครับ เอ๊ย เออ… ฮาว อาร์ ยู ไนซ์ ทู มีท ยู ยัว เวล คั่ม ครับ” กูจะทักทายยังไงดีวะ เนี่ย แม่งเอ๊ยรู้งี้สมัยเรียนไม่โดดวิชาภาษาอังกฤษไปเล่นกีตาร์หรอก พอเจอของจริง กูไปไม่เป็นเลย…
“ไอ้เหี้ย… เค้าพูดภาษาไทยได้ เมื่อกี้เค้าก็พูดเป็นภาษาไทย กูก็พูดภาษาไทย มึงไหวไหมเนี่ยริว” ไอ้พายหันมากระซิบอย่างระอาในความโง่ของผัวมัน… ก็กูตื่นเต้นที่จะต้องคุยกับฝรั่งนี่หว่า ขนาดตอนออกนอกประเทศแรกๆ ผ่านตม.ต่างประเทศ กูยังเกือบตาย กระเหรี่ยง พม่าแม่งยังพูดภาษาอังกฤษดีกว่ากูอีก
“เออว่ะ กูลืม!!! กูตื่นเต้น… แหะๆ สวัสดีครับคุณโรเจอร์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” นอบน้อมไว้ก่อน ผมยกมือไหว้ทักทายงามๆ ใส่พ่อเลี้ยงไอ้พาย คนรับไหว้หัวเราะเบาๆ ให้กับท่าทางบ้านนอกของผม
“ฮ่าๆ แฟนเราตลกดีนะพาย คนนี้สินะที่พลอยชมตลอดตั้งแต่กลับมาจากประเทศไทย” เอาล่ะ รู้สึกว่าตัวเองลอยได้ยังไงก็ไม่รู้
“เอาล่ะจ้ะ ไปทานอาหารกันดีกว่านะ อย่าเพิ่งคุยอะไรกันตอนนี้เลย” แม่ลูกเค้าเก่งเรื่องตัดบทจริงๆ
เดินไปที่โต๊ะอาหารก็ละลานตาละลานใจ อาหารเช้าแบบอังกฤษมองเผินๆ ไม่ต่างจากอเมริกันเบรคฟาสต์ที่เราคุ้นเคยกัน แต่ก็มีบางอย่างที่ดูแล้วก็ไม่รู้จัก… พอนั่งประจำที สิ่งแรกที่ผมทำก็คือก้มลงไปมองจานอาหารยักษ์ของตัวเอง ที่มีทั้งไข่แบบกวน และแบบที่ไอ้พายเคยบอกผมว่ามันคือไข่แบบ poached egg นอกจากนั้นก็มีไส้กรอกสีเข้มๆ แฮม มะเขือเทศลูกโตผ่าครึ่งหน้ามันดูเกรียมๆ นิดๆ เหมือนไปผ่านการอบ หรือย่างอะไรมาสักอย่าง แล้วถั่วที่น่าตาไม่ค่อยน่ากิน กระซิบถามไอ้พาย มันบอกว่าเขาเรียก baked bean เป็นถั่วอบในซอสมะเขือเทศ ฟังแล้วหยีๆ พิกล… ไม่หมดเพียงเท่านั้น กลางโต๊ะยังมีตะกร้าที่วางขนมปังสารพัดชนิดเอาไว้ให้เลือก ตอนแรกผมคิดว่าเป็นพวกของโชว์ซะอีก แต่เห็นไอ้พายมันเอื้อมมือไปหยิบมากิน ก็เลยถึงบางอ้อว่ากินได้ กูบ้านนอกอีกรอบ!!!
“อิ่มไหมลูกพาย… ริวล่ะจ๊ะเอาอะไรเพิ่มอีกไหม พุดดิ้งไหม” บนโต๊ะอาหารคนที่ผูกขาดบทสนทนาคือแม่ไอ้พาย ไอ้พาย และผม เหมือนแม่มันจะไม่อยากให้พ่อเลี้ยงได้พูดถึงเรื่องเดิมๆ แม้แต่จะขอโทษก็คงไม่อยากให้รื้อฟื้น
“อิ่มฮะแม่” ไอ้พายตอบแม่มันด้วยรอยยิ้มจนตาหยี
“ตื้อไปยันเย็นเลยครับ” ผมตอบบ้าง…
“อย่าให้เห็นว่ากลางวันกินอะไรนะมึง” ไอ้พายหันมาแซวขำๆ พลอยให้แม่มันขำตามไปด้วย
“งั้นก็ดื่มน้ำส้มให้หมดแก้วนะลูก หรือจะเอาเกรปฟรุ๊ต” ผมหันไปหยิบแก้วน้ำส้มตามไอ้พาย เป็นอันตอบว่าเราไม่เอาเกรปฟรุ๊ต…ส่วนคุณโรเจอร์พ่อเลี้ยงไอ้พายขอตัวขึ้นไปเคลียร์งานบนห้อง
ระหว่างที่กำลังจัดการกับน้ำส้มแก้วโต คุณป้าแม่บ้านฟิลิปิน ก็เดินมารายงานอะไรแม่ไอ้พายเบาๆ ผมเองก็ไม่ได้ยินว่าป้าแกมาบอกอะไร เพราะถึงจะได้ยินก็แปลไม่ออกอยู่ดี แฮ่!!!
“พาย… ลูกรู้จักไมค์ด้วยเหรอ” หลังจากที่คุณแม่บ้านรายงานจบ แม่ไอ้พายก็หันมาถามไอ้พายทันทีด้วยความสงสัย… ไมค์ไหนวะ?
“ไมค์? ไมค์ไหนฮะ ที่อังกฤษพายไม่รู้จักใครสักคนแม่ก็รู้” ผมว่าผมพอจะเดาได้แล้วนะว่าเหี้ยไมค์นี่เป็นใคร…
“ไมค์ลูกบ้านเบอร์ดัน ลูกคุณเพ็ญที่สมัยก่อนเป็นเพื่อนกับ…เอ่อ… ลูกชายของโรเจอร์” นั่นไงไอ้เหี้ยนั่นจริงๆ แน่ๆ ไอ้เหี้ยลูกครึ่งเมื่อวานที่มันเดินเข้ามาทัก อ๋อ แม่เป็นคนไทยนี่เอง มันถึงได้พูดไทยได้ แต่ไม่ว่าจะชาติไหน ผมก็มองว่ามันเป็นชาติหมามากกว่า…
“เขาเจอพายเมื่อวาน… แต่พาย… ไม่รู้จักเขา” ไอ้พายก็คงจะรู้แล้วว่าเป็นใคร หน้ามันเครียดลง มันคงไม่อยากให้แม่มันรู้
“อ้าวเหรอ… งั้นเดี๋ยวแม่ออกไปถามดีกว่าว่ามีธุระอะไรรึเปล่า”
“เออ!!! แม่ฮะ… เดี๋ยวพายออกไปเองดีกว่า… แม่บอกว่าเค้ามาหาพายไม่ใช่เหรอฮะ” ไอ้พายรีบห้ามแม่มัน
“เอางั้นเหรอ… อืมก็ได้จ้ะ เขานั่งรออยู่ที่สวนหลังบ้านนะลูก เดี๋ยวจะให้จูด้ายกน้ำชากับขนมออกไปให้” จูด้าน่าจะเป็นชื่อของแม่บ้านฟิลิปปิน มาอยู่สองวันแล้วเพิ่งจะรู้ชื่อเว้ยกู
“ไม่ต้องหรอกฮะ พายกับริวยังอิ่มอยู่ ส่วนคุณ…คนนั้นก็น่าจะเพิ่งจบเบรคฟาสต์มาเหมือนกัน” แม่มันขมวดคิ้วมองอย่างสงสัยเล็กๆ แต่ไอ้พายก็ส่งยิ้มหน้านิ่งๆ ไปให้ แม่มันเลยไม่ติดใจอะไร
“งั้นแม่ขึ้นไปเคลียร์เรื่องงานกับโรเจอร์ก่อนนะ ถ้าเสร็จแล้ว หรือมีอะไรก็ขึ้นไปหาแม่ที่ห้องทำงานได้ตลอด”
แล้วแม่มันก็เดินขึ้นด้านบนไป… ไอ้พายหันมามองหน้าผมเหมือจะเรียกขวัญและกำลังใจ ผมดึงตัวมันเข้าไปกอดแน่น ลูบหัวลูบหลังเบาๆ
“กูอยู่นี่ ไม่ต้องกลัวนะ” ไอ้พายพยักหน้า ก่อนจะพากันเดินจูงมือไปที่สวนหลังบ้าน
“พาย!!! ผมดีใจที่พายยอมออกมาเจอ” ไอ้ไมค์เหี้ยนั่นลุกขึ้นยืน ส่งยิ้มมาให้ เมื่อเห็นไอ้พายกับผมเดินเข้ามาในสวน ไอ้พายมือสั่นน้อยๆ แต่หน้ามันยังนิ่งอยู่ ผมกระชับมือมันแน่นขึ้นไอ้พายขยับมือกระชับตอบ เป็นการส่งผ่านกำลังใจซึ่งกันและกัน
“คุณไม่ควรมาที่นี่… ผมไม่อยากให้แม่ผมรู้” ไอ้พายเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงโต๊ะเหล็กดัดสีขาวที่ตั้งรับแขกอยู่กลางสวน
“แต่ผมอยากจะเคลียร์ ผมอยากจะขอโทษ ผมอยากจะรับผิดเรื่องที่เกิดขึ้น ได้โปรดเถอะพาย ฟังผมก่อน อย่าเพิ่งไล่ผมเลย” ผมตั้งท่าจะเข้าไปทำร้ายไอ้ลูกครึ่งเหี้ยนี่อีกรอบ แต่ไอ้พายดึงมือไว้ ก่อนจะพยักหน้าและนั่งลงตรงข้ามมัน ไอ้เหี้ยนั่นบอกขอบคุณเบาๆ ก่อนจะนั่งลงบ้าง
“… ผมเพิ่งรู้ว่ามาร์คเอารูปถ่ายตอนนั้นไปขายให้นักข่าว ยิ่งผมได้เห็นข่าว ผมก็ยิ่งรู้สึกแย่ ผมละอายใจจริงๆ ที่ผมทำเรื่องต่ำช้าแบบนั้นกับพาย เพราะความอยากรู้อยากลอง และไอ้ยาเหี้ยๆ นั่นมันทำให้ผมทำเรื่องเลวร้ายลงไป ตั้งแต่เรื่องราวครั้งนั้น แม่จับได้ว่าผมติดยา ผมถูกส่งไปบำบัด ถูกแยกกับเพื่อนๆ กลุ่มนั้น จนผมหายดีกลับมาใช้ชีวิตปกติ เรียนต่อจนจบ แต่งงานและมีลูก…”
“ผมอธิษฐานเผื่อคุณเสมอ ผมขอให้คุณมีชีวิตที่ดี เพราะนอกจากที่ผมจะรู้สึกผิดแล้ว ผมยังรู้สึกกลัว ผมกลัวผลของการกระทำของตัวเอง เพราะเพื่อนๆ ในกลุ่มนั้น ต่างก็มีจุดจบและชีวิตที่เรียกว่าตายทั้งเป็นเกือบทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นเดฟ มาร์ค แม้แต่อีกสามคนที่เหลือ ก็ยังคงวนเวียนอยู่กับยานรกนั่น ตอนแรกผมคิดว่า การที่ผมเลิกยุ่งกับยา และพยายามคิดดีทำดีจะทำให้ผมหลุดพ้นจากความผิดในครั้งนั้น แต่เปล่า!! ความผิดมันยังหลอกหลอนผมอยู่ทุกวัน จนในที่สุด… ภรรยาผม… วันหนึ่งเมื่อสองปีที่แล้วภรรยาผมโดนขี้ยาจรจัดปล้นและแทงจนตาย ในขณะที่ลูกผมยังไม่ถึงขวบ ผมรู้ทันทีว่านี่คือกรรมตามสนอง…”
“พาย…ผมอยากจะชดใช้ ให้ผมทำอะไรก็ได้ สงเสียคุณ รับเลี้ยงคุณ ให้ผมทำอะไรเพื่อคุณบ้าง ได้โปรดเถอะพาย ผมไม่อยากติดอยู่กับความผิด ความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ไปตลอดชีวิต ได้โปรดให้ผมได้ชดใช้เถอะ”
เฮ้อ!!!!! บอกตามตรงว่าเวทนาปนสมเพช แต่ก็รู้สึกว่ามันก็เป็นคนเห็นแก่ตัวอยู่ดี มันเจ็บปวด มันรู้สึกแย่ มันเลยพยายามหาหนทางเพื่อที่จะทำให้มันหลุดพ้นจากความรู้สึกนี้… แล้วมันไม่คิดบ้างว่าไอ้พายเอง ก็ต้องติดอยู่กับความทรมานแสนสาหัสมาตลอดทั้งชีวิต แล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่บาดแผลนี้จะปิดสนิทจนไม่เหลือร่องรอย
“คุณไม่ต้องมาทำอะไรให้ผม ไม่ต้องมาเลี้ยงดูผม ผมมีคนรักของผมแล้ว… ผมขอแค่ให้คุณเลี้ยงลูกของคุณให้เป็นคนดี สอนเขาให้อยู่ในทางที่ถูกต้อง ไม่ต้องเป็นเด็กที่เก่ง ไม่ต้องเป็นคนที่รวย แต่ต้องเป็นคนที่คิดดี ทำดี แค่นี้ก็พอ… ผมไม่อยากให้ใครต้องมามีชะตากรรมอย่างผมอีก… ตอนนี้ถ้าจะบอกให้อโหสิกรรมให้คุณ ผมคงพูดได้ แต่ใจคงทำไม่ได้ ผมก็เป็นมนุษย์ มีเลือดมีเนื้อ มีความเจ็บปวด แต่มันก็ค่อยๆ ทุเลาลงบ้างแล้ว ผมเองไม่อยากจะรื้อฟื้นอะไรอีก เพราะในอนาคตผมก็มีเรื่องต้องคิดต้องทำอีกมากมาย ผมมีแม่ที่รัก ผมมีคนที่รัก ผมกำลังสร้างครอบครัวของผม ผมไม่ได้หวังว่าผมจะมีชีวิตที่เลิศเลอ แต่ผมก็อยากจะมีความสุขเพิ่มมากขึ้นในทุกๆ วัน…”
“เพราะฉะนั้น เพียงแค่คุณสำนึกได้นั่นก็ดีสำหรับตัวคุณแล้ว แต่ถ้าคุณยังรู้สึกเจ็บปวด ทรมาน และอยากหลุดพ้น ผมก็ไม่รู้จะช่วยคุณยังไง เพราะผมเองก็พยายามจะพ้นจากมันวันละนิดวันละหน่อย… ความเจ็บปวดที่ยังติดอยู่ในใจ ใครๆ ก็ช่วยให้มันหายไม่ได้นอกจากใจตัวเองหรอกครับ นี่คือสิ่งที่คุณต้องเผชิญเหมือนที่ผมกำลังเผชิญ ต่อไปนี้…ก็ขอให้โชคดี ผมจะถือว่าเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก ขอบคุณที่มาวันนี้ครับ อ่อ อีกอย่างที่ผมจะขอร้อง คุณอย่าบอกเรื่องนี้กับแม่ผม อย่าให้เรื่องนี้มารบกวนจิตใจแม่ผมอีก ผมเองจะบอกว่าที่คุณมาหาผมวันนี้เพราะได้เห็นข่าวเรื่องผม และในฐานะที่เคยเป็นเพื่อนกับเดฟ เลยจะแวะมาแสดงความเสียใจ ผมขอร้องคุณแค่นี้ หวังว่าคุณจะทำให้ผมได้…เชิญครับ”
ผมภูมิใจในตัวมันเสมอ… ไอ้พายของผม ที่เคยเป็นไอ้พายที่อ่อนแอ ค่อยๆ เข้มแข็งขึ้นทีละน้อย ไม่ได้หายขาดจากความเจ็บปวด แต่มันก็พยายามที่จะต่อสู้… วันนี้ผมได้เห็นอีกก้าวของความเข้มแข็งของมัน ประโยคยาวๆ ที่พูดออกไปเมื่อกี้ ผมสัมผัสได้ถึงความเจ็บ แต่ก็แฝงไปด้วยสันติสุข น้ำตาผมไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว มือไอ้พายและมือผมยังคงเกาะกุมกันอยู่… ผู้ชายคนนั้นก้มหน้าน้ำตาไหลเช่นกัน มันเงยหน้าขึ้นมองไอ้พายกับผมด้วยแววตาขอโทษอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ และลุกขึ้นเดินจากไป… พ้นจากบุคคลที่สาม ไอ้พายก็หันมากอดผมแน่น พร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างอัดอั้น…
“ฮึก ฮือออออ… ขอบคุณ ขอบคุณนะ… ฮึก ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ กัน”
“ไม่เป็นไรๆ ร้องออกมาซะ กูรู้ว่ามึงเครียด แต่มึงเก่งมากพาย กูภูมิใจในตัวมึงนะ…” ผมปล่อยให้มันร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดพักใหญ่ อากาศข้างนอกยังคงหนาวเหน็บแม้จะมีแสงแดดลอดรำไรผ่านใบไม้ แต่เราสองคนก็ยังคงรู้สึกอบอุ่น บทเรียนครั้งนี้ ไอ้พายผ่านพ้นมาได้อย่างงดงามแม้จะไม่ได้คะแนนเต็มร้อย แต่ก็ถือว่า เป็นชัยชนะเล็กๆ อีกครั้งของไอ้พาย…
“ไปช้อปปิ้งแก้เครียดกันไหม? เสียเงินอีกสักครั้งก่อนกลับไทยเป็นไง” ผมยื่นข้อเสนออย่างเอาใจ
“ไม่ต้องเอาใจกูหรอกน่า… กูไม่เป็นไรแล้วล่ะ แค่เห็นมึงตั้งท่าจะกระทืบเขาตลอดเวลากูก็ไม่กลัวเหี้ยอะไรแล้ว… กลัวอย่างเดียว กลัวผัวตัวเองจะโดนเขากระทืบกลับตายคาตีนฝรั่งอยู่ลอนดอนนี่แหละ ฮ่าๆๆๆ” ห่าาาาาาาา เมียกู เจริญพรดีเหลือเกิน ถึงกูจะโง่ แต่เรื่องชกต่อยกูไม่เป็นรองใครนะเว้ย
“อ๋อเหรอจ๊ะ!!! งั้นน้องพายก็ไม่ต้องไปช้อปปิ้งแล้วเนอะ พี่ริวจะได้เอาเงินที่เหลือไปซื้อกีตาร์ให้หมด”
“คำไหนที่กูพูดว่าไม่ต้องไปช้อปฯ กูบอกไม่ต้องเอาใจ แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ออกไปช้อปฯ นี่ หึหึหึ… ไปๆ รีบขึ้นไปแต่งตัว แล้วออกไปตะลุยลอนดอนกัน!!!!!” ไอ้พายฉุดผมให้ลุกขึ้นก่อนที่ตัวเองจะหัวเราะร่า กระโดดขึ้นมาขี่คอพร้อมเตะขาเร่งให้ผมแบกมันเดินขึ้นบ้าน… ห่าาาาา ผัวนะ ไม่ใช่ควายเอาขาเตะๆ แล้วจะได้เดิน…
เอาเถอะ จะเป็นควาย เป็นเหี้ย เป็นห่า เป็นอะไรก็ได้ ขอแค่ทำให้มันยิ้มได้ผมก็พอใจแล้วครับ…
++++++++++++++++++++++++++
+ เห็นไหมบอกแล้วว่าไม่ดราม่า ไม่ต้องกลัวนะฮะ ออกจะน้ำเน่าเล็กๆ เพราะอิริว... พี่ไมค์ก็คงจะไปตามทางของแก กลับไปเลี้ยงลูกให้ดีนะพ่อคุณ แต่ก็ดีแล้วที่ไม่ติดยาตามเพื่อนๆ นะ
+ ตอนหน้าเดี๋ยวคิดก่อน ว่าจะต่อตอนพิเศษฟี่แจ็ค หรืออย่างไรดี เป็นนิยายที่ไปเรื่อยๆ จริงๆ เบื่อกันรึยังเนี่ย? หรือจะตัดจบดี? + แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคงต้องไปอัพพี่สามก่อนเน้อ ตอนนี้กำลังเล่นตัวได้ที่เชียวล่ะ หึหึ
+ น้องเลิฟ ยังไม่ล้มเลิกโครงการนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ เหมือนหลายคนถอดใจกับอิคนเขียนไปแล้ว ว่ามันเลิกทำไปแล้วรึเปล่า เปล่าน้า... มันยุ่งจริงๆ ค่ะ พยายามอย่างเต็มที่อยู่เน้อ มีอะไรจะแจ้งในเฟสฯ นะคะ
+ ติดตามข่าวสาร และตอนพิเศษเล็กๆ จากเมอร์ซี่ได้ที่เฟสบุค (เหมือนเดิมแอดไปไม่ทัก อิฉันจะรอเวลาลบนะคะ เพราะหลายคนตอนนี้เริ่มีแปลกๆ กลับมาส่งเกม ลากเข้ากรุ๊ปขายของกันอีกแล้ว - -"
+ แล้วเจอกันค่ะ...
รักทุกคน...
คุณหญิงเมอร์ซี่...
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1510883 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก