“พี่ฟี่โทรไปนัดพี่แจ็คมาทานมื้อเย็นกับเราพรุ่งนี้สิคะ นะคะ พายอยากเจอพี่แจ็ค อยากขอบคุณที่เค้าให้พายมาพักที่นี่ด้วย นะคะ น้า นะ…” น้องพายเดินเข้ามากอดแขนผมเขย่าน้อยๆ ทำตาปริบๆ เป็นกริยาน่ารักที่เธอมักชอบทำเวลาอยากอ้อนผม
“ก็ได้จ้ะ… เดี๋ยวพี่โทรไปถามมันก่อนนะว่าว่างหรือเปล่า” และผมก็มักใจอ่อนกับเธอเสมอ น้องพายไม่ใช่เด็กเอาแต่ใจ เธอไม่ได้ออดอ้อนเอานู่นเอานี่ตลอดเวลา ส่วนใหญ่มักจะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ หรือเวลาที่ผมเครียดๆ เรื่องเรียน เรื่องงาน น้องก็มักจะเข้ามากอดแขน ทำเสียงเล็กเสียงน้อยคอยอ้อนให้ผมอารมณ์ดี
“เย้!! พี่ฟี่ใจดีที่สุดในโลกเลย…พี่ฟี่รู้ไหม ว่าตอนนี้พี่ฟี่ดูดีขึ้นกว่าก่อนเยอะเลย… อืม ไม่ใช่ว่าเมื่อก่อนไม่หล่อนะ พี่ฟี่หล่อเสมอสำหรับพาย อิอิ… แต่ตอนนี้พายว่าพี่ฟี่ดูยิ้มง่ายขึ้น ตาก็ไม่เศร้าแล้ว ไม่รู้สิ ดูน่ารักมากเลยล่ะ…” ไม่ใช่น้องพายคนแรกที่ทักผมแบบนี้… คงต้องขอบคุณไอ้พระอาทิตย์ของผมนั่นแหละ ที่มันทำให้ผมบ้าตามมัน!!!
“แก่ขึ้นมั้ง…” ผมตอบยิ้มๆ อย่างเขินๆ
“ไม่เลย… น่ารักขึ้นสุดๆ… พี่ฟี่… พี่ฟี่รู้ไหม ว่าตั้งแต่เราแยกกัน พายก็ไม่เคยหยุดรักพี่ฟี่เลยแม้แต่น้อย… แล้วยิ่งได้กลับมาเจอพี่แบบนี้ พายยิ่งรักพี่ คิดถึงพี่ คิดถึงมากๆ เลย… พายกลัวที่จะต้องกลับไปห่างจากพี่อีกครั้งจังเลยค่ะ… พายอยากให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม… มัน… มัน ยังเป็นไปได้ไหมคะ…”
แล้วสิ่งที่ผมกลัวที่สุดก็เกิดขึ้น… ตั้งแต่น้องพายกลับมา ผมพยายามหลีกเลี่ยงประเด็นความสัมพันธ์มากที่สุด แม้แต่การจะถามว่าน้องมีแฟนใหม่ หรือคบใครรึยััง ผมก็ไม่กล้า… เพราะเพียงแค่ครั้งแรกที่สบตาน้องตอนที่ผมไปรับที่สถานีรถไฟฟ้า ผมก็รู้แล้วว่า…น้องพายยังไม่เคยที่จะลืมผมเลย
“…………………………” ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี… เหมือนเรื่องราวมันกลับวนมาที่เก่า และกำลังจะเริ่มต้นความเจ็บปวดอีกครั้ง…
“พี่ฟี่ไปอยู่กับพายไหมคะ… ถ้าพี่เรียนจบแล้วไปเรียนต่อที่อเมริกาเถอะค่ะ ที่นั่นมหาวิทยาลัยศิลปะดีๆ เยอะมากนะ นะคะพี่ฟี่ เราจะได้ไม่ห่างกันอีก… พายจะกลับไปรอพี่ฟี่ก่อน แล้วพี่ฟี่ก็ตามไป…”
“พี่ไม่มีเงินมากพอที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศหรอกพาย… พี่เรียนจบก็คงต้องหางานทำ… ถ้าจะเรียนต่อก็คงจะเป็นแค่ในเมืองไทยนั่นแหละ” ผมพูดจริง… บ้านผมไม่ได้ร่ำรวยขนาดจะส่งเสียผมไปเรียนต่อต่างประเทศได้ แม้ไม่ได้ยากจนข้นแค้นก็ตาม แต่ผมก็ไม่อยากให้ทางบ้านต้องเป็นภาระเพิ่ม ทุกวันนี้ผมก็พยายามหางานพิเศษ เก็บเงินเป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัว บางเทอมที่มีงานเยอะๆ ผมก็จ่ายค่าเทอมเองด้วยซ้ำ
“แต่ที่นั่นมีทุนเยอะแยะมากมายเลยนะคะ… พายเองก็สอบทุนเรียน พี่ฟี่ฝีมืออย่างพี่ ใครๆ ก็อยากให้ทุน อย่างน้อยก็เพื่อนอนาคตของพี่เองนะคะ… ไปอยู่อเมริกากับพายเถอะนะ… พายรักพี่นะพี่ฟี่…ฮึก…พาย พายรักพี่มาก…ฮือ… พายไม่เคยหยุดรักพี่ได้เลย พายไม่เคย ฮือ ไม่เคยจะลืมเรื่องของเรา…ฮึก ฮือ…พายรอพี่เสมอ… พายมาครั้งนี้… พายก็กะมาเกลี่ยกล่อมให้พี่…ฮืออ ให้พี่ไปอยู่กับพายที่อเมริกา นะคะ…ฮืออออ นะคะพี่… ฮืออ!!”
“เราคุยเรื่องนี้กันไปแล้วไม่ใช่เหรอพาย… เรื่องของเรา… มันจบไปแล้ว… พายลืมพี่เถอะ ไปอยู่ในโลกใหม่ ไปเริ่มต้นใหม่ ไปใช้ชีวิตที่ดีกว่านี้นะพาย… ยังไงซะ พี่ก็ไปอยู่อเมริกาไม่ได้หรอกพาย… มันไม่ใช้อนาคตของพี่ พี่ยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำที่นี่… อย่าร้องไห้นะคะคนดี… ยังไงพายก็ยังเป็นคนที่พี่เป็นห่วงและหวังดีเสมอ ถ้าวันไหนพายทุกข์ ไม่มีใคร พี่ก็ยังอยู่ที่เดิม พี่จะคอยปลอบพายเอง… แต่พี่คงจะเป็นคนที่ยืน หรือเดินเคียงข้างพายไม่ได้อีกแล้ว… พายต้องก้าวต่อไป ท้ิงพี่เอาไว้ตรงนี้ ทิ้งเอาไว้กับความทรงจำของเราทั้งสองคน… แล้วไปพบสิ่งที่ดีกว่า โตขึ้น เพื่อพบเจอคนที่จะอยู่เคียงข้างพายได้ นะคะ… อย่ารอพี่เลย”
ผมดึงน้องเข้ามากอดไว้แนบอก… น้องพายสะอื้นหนัก เสียงสะอึกเบาๆ ในคราแรก กลายเป็นเสียโฮลั่น ตัวสั่นเทา… ผมลูบหัวลูบหลังอย่างปลอบโยน... ผมสงสารน้องมาก แต่ผมก็ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของน้องได้เหมือนกัน… แม้เหตุการณ์ครั้งนี้มันจะเหมือนที่ผ่านมา แต่หัวใจผมกลับไม่เจ็บเจียนตายแบบเก่าอีกแล้ว… หลงเหลือเพียงแต่ความสงสารคนในอ้อมกอดจับใจ แล้วก็ได้แต่ด่าตัวเอง กับความเห็นแก่ตัว ทั้งๆ ที่น้องยังคงรักผมอยู่ ทั้งๆ ที่น้องยังรอคอยผม… แต่เป็นผมเองที่ตัดใจได้ก่อน แถมยังรักคนอื่นไปแล้ว…
“…ฮึก…ฮืออ… ฮือออ… พี่ฟี่… ฮือออ…พี่ฟี่มีคนอื่นแล้วใช่ไหม…. ฮึก… พี่ฟี่รักคนอื่นแล้วใช่ไหมคะ… ฮือออ!!”
“………………………” ทำยังไงดี… ผมควรจะพูดออกไปดีไหม… ผมไม่อยากตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เลย
“ฮืออ… บอก ฮึก…บอกพายมาเถอะค่ะ… ฮึก… อย่างน้อย… อย่างน้อยพายก็จะได้รู้ว่า…ฮืออ…พายไม่มีหวังแล้ว” แม้จะไม่ได้เจ็บเจียนตายอย่างเก่า… แต่มันก็ปวดร้าวชะมัด ที่เห็นคนที่เคยรักสุดหัวใจ ต้องมาเจ็บปวดเพราะตัวเอง…
“ครับ… พี่มีคนที่พี่รักแล้ว… พี่ขอโทษจริงๆ ที่พี่เห็นแก่ตัว… พี่รักคนอื่นไปแล้ว พายจ๋า พี่ขอโทษ พี่ขอโทษนะคนดี…พี่ขอโทษ… พี่มันเหี้ยเอง…ฮึก…พี่ไม่สมควรที่พายจะรักพี่เลย…ฮือ พายพี่ขอโทษ พี่ขอโทษ ฮือ…!!” ในที่สุด…ผมก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ตาม… ผมเจ็บใจ เจ็บใจตัวเองที่ผมแม่งเหี้ยเหลือเกิน… ครั้งนึงเคยผลักไสน้องไป บังคับให้น้องตัดใจ… แล้วตัวเองก็ไปมีรักใหม่… ทำไมผมเป็นคนแบบนี้…ผมโคตรเกลียดตัวเองตอนนี้เลย!
“…พี่ฟี่!!! ฮึก… ไม่เอาค่ะ… ไม่ร้องนะ พี่ฟี่ของพายไม่เคยเหี้ย พี่ฟี่ของพายเป็นคนน่ารักเสมอ…ฮือออ ไม่เอาสิคะอย่าร้องแข่งกับพายนะ… พี่ฟี่ไม่ผิด พี่ฟี่ไม่ต้องขอโทษ ฮึก…พี่ฟี่ขา พี่ฟี่อย่าร้องเลยนะ ฮือออ…” ยิ่งน้องปลอบ ผมก็ยิ่งร้องไห้หนัก… ผมรู้ว่าพายกำลังพยายามห้ามน้ำตาตัวเอง และฝืนยิ้มให้ผมคลายเศร้า… แต่ยิ่งน้องทำแบบนี้ ผมก็ยิ่งอาการหนัก!
สุดท้ายเราสองคนก็ยืนกอดกันร้องไห้อยู่พักใหญ่… โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา… เสียงสะอื้นดังๆ ค่อยๆ แผ่วหาย เหลือเพียงหยาดน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้… แต่ก็เป็นพาย ที่สามารถควบคุมตัวเองได้ก่อน
“ไม่เอานะคะ… ยิ้มเร็ว… ยิ้มหน่อยนะ… มีแฟนแล้วก็เก็บเงียบไม่บอกน้องเลยนะ ร้ายจริงๆ อิอิ” แม้ประโยคและน้ำเสียงที่ร่าเริงจะกลับมาเป็นเหมือนน้องพายคนเดิม… แต่แววตาที่เศร้านั้น กลบยังไงก็ไม่มิด…
“พี่… พี่ขอ…”
“พอแล้วค่ะ… พี่ฟี่ไม่ต้องขอโทษแล้ว… พายอิ่มคำขอโทษจากพี่ฟี่แล้วนะเนี่ย… ขอโทษทำไมคะ… ความรักเป็นสิ่งที่ดี พี่ฟี่เคยบอกพายไม่ใช่เหรอ… ตอนนี้เราก็ยังรักกันอยู่นี่นา เพียงแค่มันเปลี่ยนสถานะเท่านั้นเอง… ยิ้มหน่อยนะคะ… พี่ฟี่อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ถ้าพี่ฟี่ร้องไห้ พายก็ยิ่งอยากร้องตามนะ… อยากให้พายร้องไห้เหรอ… ไม่รักน้องสาวคนนี้แล้วเหรอคะ…” น้องพายก็ยังคงมีวิธีหลอกล่อให้ผมยิ้มตามเธอได้เสมอ… พายมีเอกลักษณ์พิเศษที่มักทำให้คนรอบๆ ตัวเธอมีความสุข… มันคล้ายๆ กับไอ้คนนั้นของผม… คนที่ผม ‘รัก’ ตอนนี้
“เธอน่ารักไหมคะ… หรือสวย?” น้องพายถาม ระหว่างที่จูงมือกันเข้าไปนั่งบนโซฟารับแขกตัวใหญ่
“ก็… น่ารักดี” นึกถึงหน้าไอ้คนที่พูดถึงแล้วก็อดที่จะยิ้มออกมานิดๆ ไม่ได้… อย่างมันหรือ? น่ารัก! จริงๆ จะเรียกว่าหล่อก็คงไม่ผิด แต่เจ้าตัวมันเสือกชอบทำหน้าทำตา ประหลาด บวกกับความกวนตีน แบบเกรียนๆ เพี้ยนๆ ของมัน เอาเป็นว่า… น่ารักก็ได้วะ!!
“เธอเป็นคนยังไงเหรอคะ… เล่าให้พายฟังหน่อยสิ”
“อืม… ก็… เป็นคนใจดี ขี้เล่น เป็นกันเอง (เกิน) กวนๆ แต่ก็จริงใจ… ใครๆ อยู่ด้วยก็ต้องหัวเราะตามมัน เอ๊ยตาม เอ่อ…เธอ” ไม่รู้จะอธิบายยังไง ถ้าพูดมากไปกว่านี้น้องคงรู้ว่ามันเป็นผู้ชาย… ผมยังไม่อยากให้พายช็อคหนักไปมากกว่านี้…
“… ฮ่าๆ ต้องเป็นผู้หญิงที่สุดยอดมากๆ แน่เลยค่ะ… อยากเจอจังเลย… พาพายไปเจอเธอหน่อยสิคะ นะคะ พายอยากเจอพี่สาวอีกคน” เอ่อ…พี่สาวอีกคน… อืมม… ทำยังไงดีวะ
“เออ… เธอไม่อยู่น่ะจ้ะ ไป…เออ… ไปต่างประเทศ กว่าจะกลับมาพายก็คงกลับไปแล้ว…” ช่วงนี้กูโกหกเก่งเหลือเกิน
“ว้า…เสียดายจัง… มีรูปเธอไหมคะ… ขอพายดูรูปก็ได้…” ฉิบหายแล้วกู
ตริ๊ง ตริ๊ง ตริ๊ง…
เฮ้ยโทรศัพท์ชวยชีวิตกูแล้ว
“เดี๋ยวพี่ขอรับโทรศัพท์ก่อนนะจ๊ะ น่าจะเป็นเรื่องงาน” ผมขอตัวไปรับโทรศัพท์ แล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอนไอ้แจ็ค…
แล้วก็เป็นไอ้เจ้าของห้องนั่นแหละที่โทรมา…
“พรุ่งนี้นัดกับพายใช่ไหม… เอาเสื้อยืดของวงตัวสีฟ้า กับสีขาว แล้วก็กางเกงยีนส์นู้ดดี้สีดำตัวที่ขาดตรงเข่าขวาน่ะ ฝากมากับพายหน่อย กูต้องใช้” แสดงว่ามันเจอกับพายแล้ว ถึงได้รู้ว่าพายนัดกับผม… มันจะพูดอะไรรึเปล่าวะ
“แล้วทำไมไม่กลับมาเอาเอง…” ผมตอบเสียงห้วนกลับไปด้วยความไม่พอใจ…
“ไม่ว่าง… ต้องทำงาน… ก็แค่ฝากมา มึงก็รู้ว่าตัวไหนบ้าง… แค่หยิบใส่ถุงแค่เนี้ยไม่ได้หรือไง” อ่อ…วันนี้จะแข่งกันเหวี่ยงใช่ไหม?
“มึงบอกอะไรพายรึเปล่า?”
“พายไหนล่ะ…ตอนนี้มีหลายพายเหลือเกินในชีวิตกูเนี่ย” สัด…
“อย่ามากวนตีน… มึงก็รู้ว่ากูหมายถึงพายไหน…”
“กูไม่ใช่คนปากโป้ง ถึงเป็นคนขี้เสือกก็ตาม… แค่นี้นะฝากเสื้อผ้ามาด้วย”
“เดี๋ยว!!!... กลับมาห้องบ้างไม่ได้เหรอ” ผมลดพลังความเหวี่ยงลง แล้วเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเชิงขอร้อง
“คิดถึงหรือไงจ๊ะ…” ผมบอกแล้วว่ามันเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย!!
“อืม…คิดถึง…” บางที… คนเราก็ควรลดทิฐิเพื่อความรักซะบ้าง
“…………….อืม… เหมือนกัน” ผมรู้ว่ามันเขิน เพราะปกติผมไม่ค่อยได้พูดจาอะไรแบบนี้กับมันนัก
“กลับมา… ได้ไหม… กูอยากให้มึงเจอใครคนหนึ่ง…”
“…และกูก็อยากให้เค้า… ได้รู้จักแฟนกู! พรุ่งนี้… กลับมานะ จะรอ”
ผมกดวางสายโดยไม่ฟังคำตอบ… ผมคิดว่าคนฉลาดๆ อย่างมันน่าจะรู้ว่าผมกำลังจะทำอะไร… สุดท้ายผมก็ตัดสินใจหลังจากได้ฟังเสียงมันผ่านทางโทรศัพท์… ผมคิดถึงมัน… คิดถึงมันเหลือเกิน… และหลังจากที่ผมโกหกมาหลายวัน… ผมควรจะพูดความจริงสักที… ผมจะบอกน้องพายว่า…
‘เธอคนนั้น’ ของผมเป็นใคร…
++++++++++++++++++++++
+ บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ดราม่าาาาาาา... หุหุ ไม่ม่าไม่มากกว่านี้หรอกค่ะ จริงๆ
+ หลายคนแอบก่นด่าอิเมอร์ซี่ในใจ ตั้งแต่ตอนเอาไปยั่ว... กว่าจะมาได้ ข้าน้อยขออภัยนะแม่นางทั้งหลาย
+ คู่นี้มันก็ยังคงมากันแบบมึนๆ อึนๆ ซึนๆ งงๆ เบลอๆ อยู่เช่นเคย... เหอะๆ แต่รู้สึกว่าตอนนี้อิแจ็คมันสะดิ้งน้อยกว่าเดิม และเข้มขึ้น... ไม่เคยเจอโหมดนี้ของมันล่ะเซ่!!!
+ ขอบคุณสำหรับทุกๆ คอมเม้นท์ ทั้งในเล้า และในเฟสฯ นะคะ ขอบคุณที่แวะเวียนเข้าไปทักทายกันเสมอๆ
+ ใครแอดเฟสไปถ้าไม่ได้ขายของ โปรดแสดงตัวด้วยจ้า
+ ตอนนี้มีหลายสิ่งต้องทำมาก ยังไงต้องพิมพ์น้องเลิฟให้ได้ภายในปีนี้ สู้เว้ย
+ กอดรวบ 
ตอนหน้าเป็นน้องรันนะคะที่รัก
อิเมอร์ซี่...คุณแม่ คนสวย กับลูกๆ สุดแสบ ฮ่าๆ
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1510941 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก