ตอนพิเศษ แจ็ค & ฟี่ : เวียนนาลัลล้า หลังจากที่ผ่านการเปลี่ยนเครื่องที่ดูไบ และหลับๆ ตื่นๆ บนเครื่องบินต่อไปอีกเกือบ 7 ชั่วโมง เราก็เดินทางมาถึงกรุงเวียนนา ประเทศออสเตรียกันในที่สุด... กว่าพวกเราจะผ่านตรวจคนเข้าเมือง และรอรับกระเป๋ากันเสร็จเรียบร้อยก็เกือบจะบ่ายโมงในเวลาท้องถิ่น ตามที่ไอ้แจ็คได้บอกไว้ว่ามันนัดให้รุ่นพี่มันมารับที่สนามบิน เราเลยเดินออกไปเจอพี่ต๊อดรุ่นพี่ไอ้แจ็คที่ได้ทุ่นมาเรียนดนตรีต่อที่เวียนนาตามจุดที่ไอ้แจ็คนัดแนะพี่ต๊อดเอาไว้
พี่ต๊อดมารอรับเราและใจดีให้เราไปพักด้วย 3 คืน ถือเป็นการประหยัดไปในตัว ไอ้แจ็คเล่าให้ฟังว่า พี่ต๊อดเป็นอัจฉริยะของคณะ กวาดมาเรียบทุกรางวัล จบไปด้วยเกรดเฉลี่ย 4.00 พร้อมเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง พี่ต๊อดแกเรียนเอกเชลโล่ฝั่งดนตรีคลาสิคเครื่องสายเลยสนิทกับไอ้แจ็ค
“เฮียต๊อดดดดดด ฮาโหล ฮาวอาร์ ยูววววว” ไอ้เหี้ยแจ็คมันเจอหน้ารุ่นพี่มันก็เข้าไปทักทายโอเวอร์ตามประสามันทันที
“เหี้ยแจ็คไม่ต้องกอดกูแน่นขนาดนี้ สัตว์นี่ล้นไม่มีเปลี่ยน” รุ่นพี่มันก็คงรู้จักนิสัยมันเป็นอย่างดีเลยทำได้แค่พยายามสลัดตัวออกจากอ้อมกอดไอ้แจ็ค... พี่ต๊อดเป็นผู้ชายตัวโตหน้าเข้มดูดุๆ ออกแนวคนใต้ แต่เห็นจากที่คุยเล่นหัวกับไอ้แจ็คแล้วดูท่าพี่แกจะเป็นคนใจดี
“เฮีย นี่เพื่อนสนิทน้องแจ็คชื่อฟี่ แล้วนั่นลูกพี่ลูกน้องชื่อไอ้เจ๋ง นี่รุ่นพี่สุดที่เลิฟแสนใจดีมีเมตตาจิต เอื้อเฟื้อที่พักแก่เด็กน้อยตาดำๆ อย่างพวกเรา เอ้าพวกเรา กราบไหว้ขอบพระคุณเฮียแกซะ”
“สวัสดีครับเฮียต๊อด” ผมกับไอ้น้องเจ๋งยกมือขึ้นไหว้ เฮียต๊อดพร้อมประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง
“ไหว้คนหล่อเถอะน้องๆ ยินดีต้อนรับสู่เวียนนานะ... ว่าแต่มึงเปลี่ยนเพื่อนซี้แล้วเหรอวะไอ้แจ็ค เหี้ยริวผัวมึงไปไหนซะล่ะ หรือตั้งแต่มีเมียตัวจริงแล้วมันก็ทิ้งมึงไปแล้ว” เฮ้ย สรุปไอ้สองตัวนี้มันมีซัมติงจริงปะเนี่ย
“แหมเฮีย ก็เหี้ยริวมันได้เมียน่ารักแล้วลืมเมียรูปหล่ออย่างผมไปแล้วน่ะสิ...วุ้ย!!! เฮียก็อำเล่นอยู่ได้ ไม่ได้เปลี่ยนซี้เว้ย แต่ว่าเพิ่มซี้ขึ้นมาอีกคนก็เท่านั้นเอง ส่วนไอ้ซี้เก่าน่ะมันไปญี่ปุ่นกับเมีย แต่ผมอยากมาหาเฮียไง คิดถึ้ง คิดถึง”
“มึงไม่ต้องมาอ้อล้อ ไปๆ ไปกันได้แล้วกูยืมรถเพื่อนมาแค่สามชั่วโมงเดี๋ยวต้องรีบเอากลับไปคืนมัน” สิ้นเสียงเร่งๆ ของเฮียต๊อด พวกเราสามคนก็เลยได้แต่เดินตามเฮียแกไปต้อยๆ
“โมสาร์ท บีโธเฟน โยฮันน์ จ๋าาาา น้องแจ็คมาเยือนแล้วนะ รอน้องแจ็คนานไหม” ทันทีที่เราก้าวออกจากสนามบินแห่งชาติเวียนนา ไอ้คนข้างๆ ผมก็เอ่ยทักญาติฝ่ายดนตรีของมันออกมาเสียงดังอย่างไม่อายใคร ผมส่ายหน้าน้อยๆ กับอาการร่าเริ่งของมัน เห็นมันยิ้มออก ไม่ทำหน้าเหม็นเบื่อรำคาญไอ้เจ๋งอีก ผมก็ดีใจ ไหนๆ มาเที่ยวกันแล้ว ก็อยากให้มันมีความสุข ส่วนไอ้น้องเจ๋งคงจะมึนๆ ง่วงๆ อยู่เลยไม่แผลงฤทธิ์อะไรออกมามากนัก
“แล้วพี่ฟี่ไม่เรียกศิลปินฝั่งศิลปะในดวงใจบ้างเหรอฮะ” กูอุตส่าห์คิดว่ามึงจะสงบ ไปแล้วนะไอ้น้องเจ๋ง ยังมีแรงหันมาถามผมอีก
“จำใครไม่ได้หรอก ตอนเรียนพี่ตกวิชาประวัติศาสตร์ศิลป์” ไม่ตกหรอกฮะ แต่ก็ได้หมามาเลี้ยงดูที่บ้าน 1 ตัว ชื่อแม่งยากๆ ทั้งนั้นใครมันจะไปจำได้ และส่วนใหญ่คณะผมมักเสพแต่งานโมเดิร์น เราเลยเพ่งเล็งและสนใจไปที่ศิลปินยุคใหม่มากกว่า
อากาศด้านนอกสนามบินวันนี้อยู่ที่ศูนย์องศา ท้องฟ้าโปร่งใส มีแสงแดดรำไรแต่ก็ไม่ได้ช่วยสร้างความอบอุ่นให้นัก พอขนสัมภาระขึ้นรถของเฮียต๊อดเสร็จแล้ว พวกเราก็รีบขึ้นรถทันทีเพราะอาการแต่ละคนอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อมตะลุยอากาศศูนย์องศาเท่าไหร่ แม้ผมกับไอ้แจ็คจะมีแจ็คเก็ตหนังคนละตัวก็ตาม แต่ข้างในของผมกับมันมีแค่เสื้อยืดตัวเดียว และแม้กางเกงยีนส์คุณจะหนาขนาดไหน ก็เอาไม่อยู่หรอกครับ คนเมืองร้อนอย่างเราจะไปทนความเย็นขนาดนี้ได้นานแค่ไหนกัน
“โทษทีนะเว้ยที่ให้พักได้แค่ 3 วัน”
“ไม่เป็นไรหรอกเฮีย ผมเข้าใจว่าเฮียเห็นหญิงสำคัญกว่าน้องอยู่แล้ว”
“เออ! กูเห็นหญิงสำคัญกว่ามึงอยู่แล้วล่ะ”
เห็นไอ้แจ็คบอกว่าเฮียแกพักอยู่กับแฟนสาวชาวเกาหลีที่ได้ทุนด้านศิลปะมาเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกับเฮีย เฮียกับแฟนแกมาเจอกันที่มหา’ลัย หนุ่มเชลโล่ก็เลยเกิดปิ๊งสาวจิตกรรมเข้าให้ตามจีบไม่นาน อาศัยเอาฮาเข้าสู้ ก็เลยได้แฟนแดนกิมจิมาครอบครอง เลยตกลงใจมาเช่าอพาร์ตเม้นท์อยู่ด้วยกัน
“ใจร้ายที่สุด ไหนบอกว่าน้องแจ็คเป็นน้องรักไง” ไอ้แจ็คที่นั่งหน้าคู่กับเฮียต๊อดส่งเสียงกวนตีนและผูกขาดการสนทนาไปตลอดเส้นทาง
“ส้นตีนกูนี่ที่รักมึงมาก เป็นศิลปินโด่งดังแล้วยังไม่เลิกกวนตีนอีกนะมึง น้องที่เป็นเพื่อนมันนี่คิดดีแล้วเหรอที่มาสนิทกับไอ้เหี้ยแจ็ค พี่แค่เป็นรุ่นพี่มัน เจอกันแค่ที่มหา’ลัยก็ปวดกะบาลจะแย่แล้ว นี่ยังคิดเลยนะว่าพวกไอ้ริว ไอ้บีม ไอ้วินมันทนให้ไอ้แจ็คร่วมวงได้ยังไง”
“โหหหห เฮี้ยยยยย!!! ขายน้องแบบนี้ก็เขินแย่ดิ”
“สัตว์นี่! เรียกเฮียน่ะไม่ต้องผันวรรณยุกต์ขึ้นเสียงสูงสิวะ ฟังไม่ดีมันจะเพี้ยนเป็นเหี้ย หรือมึงจงใจ”
“ต๊าย! ใครจะไปกล้าด่าเฮียสุดที่รักของน้อง” ผมขำเบาๆ กับความเป็นไอ้แจ็ค ท่าทางทั้งคณะมันจะรู้กิตติศัพท์ความเพี้ยนของไอ้แจ็คเป็นอย่างดี
ผมหันไปมองข้างๆ ก็เห็นไอ้น้องเจ๋งมันนั่งหลับไปแล้ว เออก็ดีเหมือนกัน มึงจะได้ไม่ต้องวุ่นวายกับกูนัก
“อ้าวแล้วไอ้น้องคนนี้มันอยู่คณะเดียวกับเราด้วยเหรอวะ พวกฝั่งแจ๊สเหรอ กูไม่เคยเห็นหน้า” เฮียต๊อดถามถึงผมขึ้นมา
“มันชื่อฟี่เฮีย ไม่ได้อยู่คณะเรา อยู่มัณฑนะมหา’ลัยเรานี่แหละ เป็นเพื่อนแฟนไอ้ริวมัน”
“เป็นเพื่อนแฟนไอ้ริว แล้วมึงเอามาเป็นเพื่อนมึงได้ไง หรือว่ามึงจะดำเนินตามรอยไอ้ริวมัน” ผมสะดุ้งในใจกับประโยคสันนิษฐานเล่นๆ ของเฮีย
“แหมๆๆๆๆ เฮีย คนอย่างน้องแจ็คอยู่ใกล้ใครก็ต้องเป็นเมียคนนั้นหมดหรือไงล่ะ น้องแจ็คไม่ได้แรดขนาดนั้นนะ” อืม ถ้ามึงแรดขนาดนั้นได้โดนกูกระทืบตายคาตีนแน่ๆ
“หรือมึงเป็นผัวมันล่ะ... แต่เท่าที่ดูท่าทางแล้วไม่น่าใช่ว่ะ ไอ้น้องฟี่มันออกแนวจะเป็นผัวมึงมากกว่า” ถูกครับผมก็เคยเป็นผัวมันนั่นแหละ แต่หลังๆ เสือกตกเป็นเมียมันซะมากกว่า
“ดูถูกน้องแจ็คตลอด เห็นแบบนี้ สาวๆ กรี๊ดตรึมนะคร้าบ ใครๆ ก็อยากพลีกายให้น้องแจ็คกันทั้งนั้น” หึ ลองมึงไปคว้าใครมาพลีกายดูสิ เจอกูแน่!
“เออๆ กูเชื่อมึง... ฟี่มึงรู้ไหมว่าคนเพี้ยนๆ อย่างไอ้เหี้ยแจ็คเนี่ย สาวๆ คณะอื่นตามมานั่งเฝ้าที่คณะไม่ซ้ำหน้าเลยนะเว้ย” เป็นข้อมูลที่ไม่ทำให้ผมแปลกใจเท่าไหร่นัก เพราะด้วยความที่มันเป็นคนดัง เป็นศิลปิน ยังไงซะเรื่องผู้หญิงมันหนีไม่พ้นอยู่แล้ว ถ้าไม่ประกาศตัวไปแบบไอ้ริวเลย ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องสาวๆ แต่เท่าๆ ที่ผ่านมา ไอ้แจ็คถึงแม้จะดูเป็นคนกะล่อนก็ตาม แต่มันไม่เคยมีเรื่องเจ้าชู้มาให้ผมต้องปวดหัวปวดใจ มันค่อนข้างเปิดเผย และตรงๆ ซะด้วยซ้ำ
“จริงครับ ผมยังแปลกใจเลยว่าหน้าอย่างมันทำไมสาวๆ ถึงได้กรี๊ดกร๊าดกันนัก” ไอ้แจ็ครีบหันควับมาเบิกตาเลิกคิ้วใส่ผม ผมอยากจะขำหน้ามันจริงๆ ทำหน้าเหมือนกลัวว่าผมจะงอน
“กูเปล่าเจ้าชู้นะ แม้สาวจะตรึมแต่น้องแจ็คไม่กินเรี่ยราดนะเฮีย” ประโยคแรกมันพูดกับผม เสร็จแล้วก็หันไปแก้ตัวกับเฮียมันต่อ
“แก้ตัวทำเหี้ยอะไรวะ กูกับไอ้ฟี่เป็นผัวมึงซะที่ไหน” เฮียต๊อดหัวเราะลั่นรถ ผมเลยผสมโรงหัวเราะตามเฮียไปด้วย เนียนๆ ไปซะเฮียจะได้ไม่สงสัย
“ไม่เอาและ เปลี่ยนเรื่องดีกว่า ว่าแต่เย็นนี้เฮียจะเลี้ยงอะไรพวกผม”
“แดกกับข้าวฝีมือกูไปแล้วกัน กูมันนักศึกษาทุนจนๆ ไม่ใช่คุณหนูศิลปินใหญ่อย่างมึง มึงนั่นแหละต้องเลี้ยงกู”
“อะไรว้าเฮีย กับน้องกับนุ่ง มาถึงเรือนชานต้องต้อนรับขับสู้อย่างดีสิ”
“ต้อนรับขับไล่น่ะสิ เออๆ กูรู้แล้ว เดี๋ยวคืนนี้พาไปแดกของอร่อยแล้วกัน แต่คืนพรุ่งนี้กับมะรืนกูไม่ว่างนะ ต้องทำงาน” ค่าครองชีพที่นี่แพงถึงขั้นแพงมาก นักเรียนทุนเองก็ต้องหารำไพ่พิเศษเหมือนกัน เวลาปิดเทอมที เฮียต๊อดเล่าว่า เก็บเงินบินกลับไปอยู่ไทยยังถูกกว่าใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เลย
ไม่เกินครึ่งชั่วโมงเราก็มาถึงที่พักของเฮียต๊อด เป็นอพาร์ตเม้นท์ในตึกโบราณที่ปรับปรุงใหม่ เฮียบอกว่าตรงนี้ใกล้กับมหา’ลัยเดินไปยี่สิบนาทีก็ถึง ถ้าอยู่กรุงเทพฯ ระยะทางเดิน 20 นาที คงไม่มีใครเดินกันแน่ ไม่โบกมอเตอร์ไซค์ก็ต้องรอรถเมล์ แต่ที่นี่อะไรๆ ก็เป็นเงินเป็นทอง กะเหรี่ยงจากต่างแดนอย่างเราๆ ถ้าไม่ไกลหลายกิโลฯ ก็ใช้สองขานี่แหละพาไปได้ทุกที่อย่างประหยัด
“เดี๋ยวนอนรวมๆ กันตรงหน้าทีวีนี่พอไหวไหม เดี๋ยวกูไปเอาฟูกกับผ้าห่มมาให้” ห้องเฮียต๊อดอยู่ชั้น 4 เป็นห้องสี่เหลี่ยมไม่ใหญ่มากนัก แต่จัดสรรปันส่วนพื้นที่ใช้สอยไว้ได้อย่างลงตัว
“ไม่มีปัญหาเฮีย สบ๊าย!” ไอ้แจ็คตอบพร้อมขยับกระเป๋าเดินทางไปวางที่มุมห้องให้พ้นทางเดินจะได้ไม่เกะกะ
“ออกไปเที่ยวกันเถอะฮะพี่ฟี่ เจ๋งอยากถ่ายรูปแล้ว” ไอ้น้องเจ๋ง ยังไม่ทันได้หย่อนก้นนั่งในห้องเฮีย ก็เริ่มส่งเสียงเจื้อยแจ้วร้องขอออกไปเที่ยวทันที
“ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงวะเจ๋ง นอนพักสักตื่นเหอะ วันนี้ยังไม่อยากออกว่ะ เดี๋ยวคืนนี้ค่อยออกไปกินข้าวข้างนอก” เป็นไอ้แจ็คที่ตอบแทนผม
“เฮียเหนื่อยก็นอนสิฮะ เดี๋ยวเจ๋งออกไปกับพี่ฟี่ก็ได้ อย่าลืมสิเจ๋งอยู่แค่ 3 วันเองนะ ไม่ได้อยู่เป็นอาทิตย์เหมือนพี่ทั้งสองคนสักหน่อย” พูดจาน่าสงสาร แต่ผมไม่อยากทำให้ไอ้คนข้างๆ มันหงุดหงิด แถมนาทีนี้ผมก็อยากนอนพักสักงีบอยู่เหมือนกัน
“พี่ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะเจ๋ง เหนื่อยว่ะ สงสัยต้องของีบเหมือนกัน” ไอ้น้องเจ๋งหน้าเสียไปเลยทันที แต่ผมแอบเห็นไอ้คนข้างๆ มันลอบยิ้มอย่างพอใจ
“เอางี้สิ เราก็ออกไปเดินเล่นคนเดียวก็ได้ถ้าไม่เหนื่อยไม่ง่วง เห็นไอ้แจ็คบอกว่าแม่อยู่เยอรมันไม่ใช่เหรอ น่าจะพอพูดเยอรมันได้บ้างมั้ง ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ที่นี่ภาษาอังกฤษก็พอใช้กันอยู่ แถวนี้มีพาร์ค กับพวกร้านรวงให้พอเดินบ้าง ไม่อันตรายหรอก เป็นผู้ชายด้วยไปแค่นี้สบาย” เฮียต๊อดเป็นคนสรุปให้เสร็จสรรพ ไอ้น้องเจ๋งเลยต้องจำยอมออกไปเดินเล่นคนเดียว เพราะมันออกตัวแรงมาก่อนว่ามีเวลาอยู่ที่นี่น้อย ตอนแรกมันก็อิดออดว่าจะไม่ออกไป ค่อยรอไปพร้อมพวกผม แต่เฮียต๊อดแกบอกว่า เวลาน้อยจะมัวมานอนอยู่ทำไม ไอ้เจ๋งเลยต้องออกไปเองตามระเบียบ ขอบคุณครับเฮีย
“เฮ้ยมึงสองตัวตามสบายเลยนะ จะล้างหน้าอาบน้ำก็ได้มีน้ำอุ่น แล้วก็นี่ฟูกกับผ้าห่ม ปูนอนกันซะ ถ้าหนาวขึ้นก็ปรับฮีตเตอร์เอานะอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวกูกลับมารับตอนมื้อเย็น กูต้องเอาโน้ตเพลงไปให้เพื่อนก่อนแล้วจะแวะซื้อของแห้งเข้าห้องด้วย” เฮียต๊อดสั่งเสียเสร็จก็ทิ้งพวกเราไว้ที่ห้อง ผมเดินไปรื้อกระเป๋าหาผ้าขนหนูกับแปรงสีฟัน กะว่าจะไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนนอนเอาแรงสักหน่อย ปล่อยหน้าที่ปูที่นอนให้ไอ้มือเบสเขาทำไป
“อ้าว! ไอ้เหี้ยนี่ ลุกไปล้างหน้าก่อนดิวะ มึงหมักหมมมาเป็นสิบๆ ชั่วโมงแล้วนะ ไอ้สกปรกเอ๊ย” ผมเดินไปเอาตีนเขี่ยๆ ไอ้เหี้ยแจ็คที่ล้มตัวลงนอนหลับตาพริ้มบนฟูกอย่างสบายใจเฉิบ
“ฮ้าววววว!!!! น้องแจ็คขี้เกียจลุก น้องแจ็คเมื่อย พี่ฟี่นวดให้หน่อยดิ” อ้อนตีนอีกและไอ้นี่
“กูเอาตีนนาบหน้าให้ไหมล่ะ ลุกไปล้างหน้าก่อนไปแจ็ค กูว่ากูสกปรกแล้วนะ มึงยิ่งกว่ากูซะอีก” ผมเอาตีนเขี่ยขามันอีกที ไอ้แจ็คก็ยื่นมือขึ้นมาทำท่าว่าให้ฉุดขึ้นหน่อย ไอ้ห่าไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะเว้ย
สุดท้ายผมก็ลากไอ้แจ็คไปล้างหน้าแปรงฟันจนได้ ส่วนตัวเองก็นอนก่อน อย่าหวังว่าผมจะรอมันเลย จริงๆ อยากลงไปดูดบุหรี่สักตัว แต่หนาวขนาดนี้ขี้เกียจประโคมเสื้อผ้า อดไว้ก่อนตอนเย็นค่อยดูดก็ได้
“อะไรอ่ะที่รัก นอนไม่รอน้องแจ็คเลย” ผมกำลังเคลิ้มๆ ก็ได้ยินเสียงงอแงมาจากไอ้คนที่เดินมาทรุดนั่งข้างๆ
“จะนอนก็นอนแจ็คมึงไม่ต้องพิรี้พิไร” ขี้เกียจจะต่อความยาวสาวความยืดกับมัน เลยต้องลืมตาขึ้นมาแล้วบอกให้มันนอนซะ เพื่อตัดรำคาญ
“เมียพี่แจ็คนี่ไม่โรแมนติกเลย เราอุตส่าห์อยู่ในเมืองสุดแสนจะโรแมนติกขนาดนี้” มันพูดจบปุ๊บก็โน้มหน้ามาจูบปากผม แต่ผมดันมันออกเพราะกลัวเรื่องบังเอิญแบบคาดไม่ถึง เช่นไอ้เจ๋ง หรือเฮียต๊อดโผล่เข้ามา
“อืม!! มึงนี่ ทำเหี้ยอะไรรุ่มร่าม ถ้าไอ้น้องเจ๋งหรือเฮียต๊อดโผล่เข้ามาจะว่ายังไง”
“โหยยยย ไอ้เจ๋งมันก็เพิ่งออกไป เฮียต๊อดก็เหมือนกัน ไม่มีใครกลับมาตอนนี้หรอกน่า แค่จูบเอง ไม่ได้เหรอ” ไม่ต้องทำหน้าเป็นหมาหงอยขนาดนั้นเลย ไม่ได้โว้ย มันชอบตั้งตนอยู่ในความประมาทอยู่เรื่อย
“มึงอย่ามางอแงเป็นเด็กแจ็ค ของแบบนี้ใครจะไปรู้ กันไว้ดีกว่าแก้ เอาไว้อีกสามวันเราออกไปอยู่กันสองคน ถึงตอนนั้นจะทำอะไรก็ค่อยว่ากัน” ผมพูดเองก็ยังเขินๆ เอง แต่คนอย่างไอ้แจ็คถ้าไม่อธิบายให้ชัดเจนมันก็จะตื๊อคุณอยู่นั่นล่ะ
“ก็ได้ ก็ได้ น้องแจ็คอดเปรี้ยวไว้กินพี่ฟี่หวานๆ อีกสามวันข้างหน้าก็ได้นะจ๊ะ” ผมกรอกตาเบาๆ ก่อนจะหลับตาลง แต่ยังไม่วายที่ไอ้คนข้างๆ มันจะโฉบเข้ามาหอมแก้มผมเร็วๆ หนึ่งที แล้วมันก็หันไปนอนหลับตาอย่างมีความสุข ปล่อยให้ผมหน้าร้อนเห่อทั้งเขินทั้งกลัว ทั้งโมโหมัน ไอ้บ้านี่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุตลอด
ผมตื่นขึ้นมาราวๆ เกือบหกโมงเจอเฮียต๊อดกำลังนั่งเช็ดสายเชลโล่คุยกับไอ้แจ็คอยู่ มองเลยไปจากที่นอนไอ้แจ็คก็เห็นไอ้น้องเจ๋งนอนหลับสนิทอยู่ไม่ไกล ไม่รู้ว่ามันกลับมาเมื่อไหร่เหมือนกัน แต่เหมือนไอ้แจ็คจะวางผังที่นอนไว้แล้ว ไอ้น้องเจ๋งเลยได้นอนห่างจากผมโดยมีไอ้แจ็คขั้นกลาง
“อ้าวตื่นแล้วเหรอ เดี๋ยวสักทุ่มนึงค่อยออกไปกินข้าวกันนะ หิวรึยังวะ” เฮียต๊อดเอ่ยทักเมื่อเห็นผมลุกขึ้นนั่ง
“ยังเลยครับเฮีย ทุ่มนึงกำลังดี” จริงๆ ก็หิวๆ อยู่บ้างเพราะตั้งแต่ลงจากเครื่องมาก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย มัวแต่ตื่นตาตื่นใจกับสถานที่สวยงามข้างทาง บวกกับง่วงๆ เหนื่อยๆ จากการเดินทางเลยทำให้ลืมเรื่องกินไปซะสนิท แถมตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นเวลากี่โมงในไทย ไม่แปลกที่จะเริ่มหิว แต่ขนาดคนอย่างไอ้แจ็คยังไม่บ่น ผมก็ต้องทนได้อยู่แล้ว
ผมเข้าไปล้างหน้าบ้วนปากอีกครั้งให้สดชื่น แล้วกลับมาเตรียมแพ็คตัวเองในเสื้อผ้าที่อุ่นหนากว่าเดิม เพื่อพร้อมจะออกไปลุยอากาศข้างนอกที่อาจติดลบเข้าไปแล้ว ณ ตอนนี้
พอแต่งตัวเสร็จก็เดินมานั่งกับสองหนุ่มนักดนตรีที่ยังคุยกันภาษาตัวโน้ตอยู่ ไอ้แจ็คเองก็แต่งตัวเต็มยศแล้วเช่นกันผมเลยถามมันว่าจะให้ปลุกไอ้น้องเจ๋งเลยไหม ไอ้แจ็คบอกว่าเดี๋ยวมันปลุกเอง เฮ้อ... กูปลุกก็ได้ มึงไม่ต้องหวงกูขนาดนั้น แต่ก็นั่นแหละ เพราะมันเป็นซะแบบนี้แหละ ผมถึงได้ ‘รักมัน’
ไอ้แจ็คเดินไปปลุกไอ้เจ๋งอยู่ครู่ใหญ่ กว่ามันจะงัวเงียตื่นขึ้นมาได้ ไอ้เจ๋งขอตัวไปล้างหน้าแต่งตัวบ้าง ผมเลยบอกทุกคนว่าจะลงไปรอข้างล่าง เพราะจะขอดูดบุหรี่สักตัว ไอ้แจ็คแอบสะบัดหน้าใส่ผมแบบงอนๆ ที่ผมจะลงไปแบบไม่รอมัน แต่ตัวเองก็ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ ขืนสูบใกล้ๆ ก็ต้องมาทนดมอีก ผมไม่อยากให้มันต้องมาอึดอัด เดี๋ยวค่อยง้อมันทีหลังก็ได้ แต่คนอย่างไอ้แจ็ค ถึงผมไม่ง้อปล่อยให้มันงอนไปเรื่อยๆ ไม่เกินหนึ่งชั่วโมง มันก็เขามาคลอเคลียออดอ้อนผมเองนั่นแหละ
“พี่ฟี่ ขอเจ๋งตัวนึงดิ” ผมยืนดูดบุหรี่อยู่หน้าอพาร์ตเม้นท์เฮียต๊อด ใกล้จะหมดมวนก็ได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง หันไปก็เห็นไอ้น้องเจ๋งมันลงมาคนเดียว ไม่รู้มันทำอีท่าไหนถึงหนีจากการควบคุมของไอ้แจ็คลงมาหาผมได้
“อืม เอาสิ” ผมยื่นซองบุหรี่กับซิปโป้ให้ไอ้เจ๋ง
“นึกว่าจะได้ต่อบุหรี่จากบุหรี่ของพี่ฟี่ซะอีก” ไอ้นี่ก็ขยันตอดกูจริง
“จุดเอาจากซิปโป้นั่นแหละเจ๋ง ของพี่จะหมดมวนแล้ว”
“นึกว่าซิปโป้พี่ฟี่จะลายแนวๆ กว่านี้ซะอีก” เรียนศิลปะก็ไม่จำเป็นต้องทำตัวเท่ หรือแนวตลอดเวลานี่หว่า
“อันนี้รุ่นพี่ซื้อให้น่ะ แกซื้อแจกหลายคน พี่ไม่ค่อยเรื่องมากหรอกของใช้ได้ก็ใช้ไป” ไอ้เด็กนี่มันบ้าของแนวๆ หรือไงวะ
“ปกติเจ๋งชอบดูดเมนทอลมากกว่า เจ๋งว่ามันโล่งคอดี” ก็เรื่องของมึงเถอะไอ้น้อง กูไม่ชอบอะไรเย็นๆ
“อืม พี่ไม่ชอบน่ะ” ผมตอบสั้นๆ เหมือนจะตัดบท ก่อนจะเดินไปบี้บุหรี่ลงกับที่ทิ้ง
“พรุ่งนี้เราจะไปไหนกันเหรอฮะ เจ๋งอยากไปถ่ายรูปกับพี่ฟี่ เผื่อจะได้เรียนรู้มุมมอง หรือเทคนิคอะไรบ้าง” ผมอยากจะกรอกตาขึ้นฟ้าแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ กับความพยายามเข้าหาผมของมันจริงๆ
“เทคนิคน่ะมหา’ลัยเจ๋งคงสอนมาดีกว่าพี่แน่ๆ ส่วนมุมมอง เรื่องนี้มันสอนกันไม่ได้หรอกเจ๋ง มันอยู่ที่ใครจะเห็นอะไรและถ่ายทอดมันออกมาแบบไหน”
“โห แค่นี้ก็ถือเป็นเทคนิคชั้นเยี่ยมแล้วฮะ คำพูดพี่ฟี่นี่มีแต่เจ๋งๆ ทั้งนั้นเลย เจ๋งชอบ” เฮ้อ! กูก็พูดไปตามเนื้อผ้า มึงยังจะอุตส่าห์ชื่นชมกูอีก
“เอ้า ไปกันได้แล้ว หิวแล้วเนี่ย” เสียงสบัดๆ ดังออกมาจากไอ้คนที่ผมคุ้นเคย สงสัยจะไม่พอใจที่ไอ้เจ๋งลงมาดูดบุหรี่กับผม หันไปดูก็เป็นไปตามคาด ตีหน้านิ่งลงมาเชียวนะมึง
“เดี๋ยวเราเดินกันไปนะ ไกลหน่อยแต่พอเดินไหว ร้านนี้เป็นร้านบ้านๆ แต่อร่อยและไม่แพง อาหารเวียนนาแท้ๆ รับรองจะติดใจ” เฮียต๊อดเล่าคล่าวๆ ถึงร้านอาหารที่จะพาเอาไปกินคืนนี้ เสร็จแล้วก็เดินนำหน้าพวกเราไป เฮียเห็นไอ้เจ๋งดูดบุหรี่อยู่เลยควักออกมาสูบบ้าง เท่าที่สังเกตดู คนที่นี่ชอบสูบบุหรี่กัน เดินไปทางไหนก็เจอ
“เจ๋ง เจ๋งเดินไปสูบบุหรี่ใกล้ๆ เฮียต๊อดดิ เฮียแกเดินนำไปนู่นแล้ว เฮียแจ็คของเจ๋งมันไม่ชอบกลิ่นบุหรี่” ผมจัดการไล่ไอ้เจ๋งทางอ้อม เพราะไอ้คนข้างๆ ยังคงเดินหน้านิ่ง ไอ้เจ๋งมองหน้าผมสลับกับไอ้แจ็คแว้บนึง ก่อนจะทำตามอย่างว่าง่าย จนผมต้องแอบลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“นี่งอนเหรอมึง กูบอกไว้ก่อนนะ งานนี้กูไม่ผิด มันลงมาหาของมันเอง มึงก็เสือกปล่อยให้มันลงมาเอง กูไม่ง้อด้วย” ผมรีบดักทางไอ้นักดนตรีข้างตัวทันที
“เฮ้อ! รู้แล้ว น้องแจ็คไม่กล้างอนพี่ฟี่หรอก แต่รำคาญไอ้เหี้ยเจ๋ง โว้ย! เมื่อไหร่มันจะเลิกมายุ่งกับเมียน้องแจ็คสักทีวะเนี่ย เมื่อกี้แค่เข้าห้องน้ำแป๊บเดียว แม่งดอดลงมาอย่างเร็ว”
“ไอ้สัตว์ เบาๆ มึงจะให้มันหันมาได้ยินใช่ไหม” โชคดีที่ไอ้เจ๋งกับเฮียต๊อดเดินทิ้งช่วงห่างเราไปค่อนข้างไกล แถมมีฝรั่งคนอื่นมาขั้นกลางอีกสองคน ทำให้เบาใจได้ว่าเสียงจะไม่ลอยไปถึงแน่ๆ
“กลัวคนอื่นจะรู้เหรอว่าน้องแจ็คกับพี่ฟี่เรารักกัน” อย่ามาหาเรื่องงอแงกับกูนะ
“กูน่ะไม่กลัวหรอก มึงก็รู้ จะให้กูเดินไปบอกสองคนนั้นตอนนี้กูก็ทำได้ แต่ตัวมึงเองนั่นแหละ หัดคิดซะบ้างสิว่าถ้าเรื่องเรามันแดงขึ้นมาคนที่เสียหายและต้องลำบากก็คือมึง ไหนจะค่ายมึงอีก เดี๋ยวก็ต้องได้แถลงข่าวเรื่องเดิมๆ แถมวงเดิมด้วย เพราะกูเป็นห่วงมึงนี่แหละถึงต้องคอยเตือนไม่ให้มึงหลุด” ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากบอกใครว่ามันเป็นแฟน แต่ถึงไม่บอกใครผมก็ไม่ได้อะไรอยู่แล้ว คนอย่างผมอะไรก็ได้ง่ายๆ ขอแค่ได้อยู่ด้วยกัน ยังรักกันอยู่ก็เพียงพอ
“น้องแจ็คขอโทษนะ อย่าโกรธน้องแจ็คนะ น้องแจ็คก็แค่หงุดหงิดไอ้เจ๋งนิดหน่อยเองนะ คนดี๊คนดีของน้องแจ็ค” นี่ที่กูพูดไปตกลงมึงรู้เรื่องไหมเนี่ยไอ้เหี้ยน้องแจ็ค กูบอกว่าอย่ามาแสดงตัวให้มันมากนัก ไอ้นี่ก็ยังอ้อนตีนอยู่ได้
“เออๆ กูไม่ได้โกรธมึง แค่เตือนให้มึงระวังๆ ตัวบ้าง กูบอกแล้วไงว่าอดทนหน่อย อีกสามวันเอง เดี๋ยวมันก็ไปแล้ว”
“คร้าบๆ” เฮ้อ! กูทำบาปทำกรรมอะไรกับตระกูลนี้ไว้วะ ถึงต้องมาเจอทั้งไอ้แจ็คและไอ้เจ๋ง เหนื่อยฉิบหายคุยกับพวกมัน
เฮียต๊อดพาเรามาถึงร้านอาหารร้านหนึ่ง ร้านตั้งอยู่ชั้นใต้ดิน เป็นร้านเรียบๆ ง่ายๆ ดูโบราณๆ แต่อาหารจานใหญ่ทุกจานและที่สำคัญไม่แพงอย่างที่คิด เฮียแกสั่งพวกไก่ย่างตามแบบฉบับเวียนนา แล้วก็ไส้กรอกเวียนนาขนานแท้มาให้ชิม อร่อยสมคำอวดของเฮียแกจริงๆ
“แล้วพรุ่งนี้จะไปเที่ยวที่ไหนกันวะ” เฮียต๊อดถามระหว่างนั่งรออาหารย่อยกันก่อนเรียกเช็คบิล
“คงไปพวกพระราชวัง แล้วก็โบสถ์ต่างๆ น่ะเฮีย เดี๋ยวดูอากาศกับเวลาด้วย” เอาจริงๆ ช่วงสามวันแรกผมกับไอ้แจ็คแอบตกลงกันไว้แล้วว่าจะไปพวกสถานที่ท่องเที่ยวขึ้นชื่อตามไกด์ทัวร์กันก่อน ไอ้เจ๋งจะได้ไม่บ่นว่าพวกเราไม่พาเที่ยว เดี๋ยวพอสลัดมันทิ้งได้แล้วค่อยไปเจาะลึกตามที่ต่างๆ พวกพิพิธภัณฑ์ หรือไปดูการแสดงดนตรีอะไรพวกนี้
“มีแผนที่แล้วใช่ไหม ถ้ามีแผนที่ก็สบายไปไม่ยากหรอก รถไฟใต้ดิน หรือพวกแทรมไปก็ถึง... อ่อ พรุ่งนี้เช้ากูมีเรียนนะ มื้อเช้าในห้องมีพวกขนมปัง เนย แยม กาแฟ กินได้นะเว้ย หรือถ้าอยากกินอย่างอื่นก็ออกไปหาเอา พวกร้านริมทาง คาเฟ่ดีๆ เยอะแยะ ตลาดก็มี มีพวกของสดกับอาหารขายเหมือนกัน แล้วช่วงบ่ายกูกับเพื่อนไปเล่นดนตรีเปิดหมวกกันที่ถนนแถวๆ Albertina Museum แวะไปดูหรือจะไปแจมก็ได้นะเว้ย เพื่อนกูเล่นดับเบิ้ลเบสเหมือนมึงขอมันเล่นได้”
“โห เยี่ยมไปเลยเฮีย ความฝันน้องแจ็คจะเป็นจริงแล้ว เปิดคอนเสิร์ตที่อิมแพคอารีน่าก็ยังไม่สุดยอดเท่าได้เล่นดนตรีข้างถนนที่เวียนนา ฟี่พรุ่งนี้เตรียมกล้องเตรียมเมมฯ เอาไว้เยอะๆ เลยนะเว้ย ถ่ายตอนกูเล่นให้ด้วย” สีหน้าเหมือนเด็กกำลังจะได้ของเล่น ทำให้ผมอดยิ้มตามมันไปด้วยไม่ได้ บางทีก็อิจฉามันนะครับ ไอ้แจ็คมันเป็นคนที่เหมือนโลกนี้ไม่มีอะไรเครียดเลยสักอย่าง หงุดหงิดงอนๆ อยู่ดีๆ สักพักเดี๋ยวมันก็ลืม และกลับมาหัวเราะได้เหมือนเดิม
“เออ เดี๋ยวกูถ่ายทั้งกล้องดิจิตอล กล้องฟิล์ม แถมอัดวีดีโอให้ด้วย” เอาใจเขาสักหน่อย นี่ถ้าตอนนี้อยู่กันสองคน ผมทายได้เลยว่าไอ้แจ็คต้องโผเข้ามากอดผมแล้วพูดว่า ‘พี่ฟี่น่ารักที่สุด น้องแจ็ครักพี่ฟี่ที่สุดเลย’ แน่นอน หึหึ ไอ้บ้าเอ๊ย!
+++++++++++++++++++++++
+ สวัสดีค่า เมอร์ซี่กลับมาแล้วค่า... ที่หายไปหลายเดือน ใครที่เป็นเฟรนด์ในเฟสคงทราบข่าวว่าเมอร์ซี่ป่วยหนัก นอนโรงพยาบาลมา 4 เดือนแล้ว ตอนนี้อาการดีขึ้นกลับมาพักฟื้นที่บ้านแล้วค่ะ แต่ก็ยังไม่หายขาดนะคะ ยังอยู่ในช่วงรักษาตัว แต่ดีขึ้นมากแล้วค่ะ มีแรงมาปั่นลูกๆ ให้ได้อ่านกันแล้ว
+ ไม่รู้ว่าจะอ่านติดๆ ขัดๆ กันบ้างไหม ไม่ได้แตะนิยายมานานหลายเดือนเลย นั่งย้อนอ่านใหม่ แล้วมาแต่งต่อ ถ้าติดขัดตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะคะ
+ ยังมีคนรอคู่นี้อยู่ใช่ไหมเอ่ยยย ขอเสียงหน่อยนะคะ ตอนแรกกะว่าจะให้จบภายในสองตอน ตอนนี้ก็ไม่ยาวมากนะคะ แต่ขอเพิ่มไปตอนหน้าอีกตอน ตอนหน้าเจออิน้องแจ็คกับพี่ีฟี่อีกนะคะ อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ
+ ขอบคุณสำหรับกำลังใจมากๆ ค่ะ นักอ่านทุกคนในเฟส เป็นกำลังใจสำหรับเมอร์ซี่เสมอ ขอบคุณที่ยังรอกันอยู่ ขอบคุณจริงๆ นะคะ
+ กอดทุกๆ คนเลยค่ะ 
+ ติดตามข่าวสารเมอร์ซี่ได้ที่เฟสบุคนะคะ https://www.facebook.com/mercy.novel
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1510968 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก