สวัสดีค่าาาาา... แม่ยกน้องพายทั้งหลาย
มาแล้วจ้ามาแล้ว หายไปสิบกว่าวันเองน้า อิอิ (สาวๆ แม่ยกน้องพายเข้ามาขู่อาฆาต Mercy ในเฟสกันทุกวัน โหะๆ)
ครั้งนี้มาพร้อมกับงานแถลงข่าวของทั้งคู่ค่ะ อาจจะยาวๆ สักหน่อยนะคะ อย่าเพิ่งเบื่อนะจ๊ะ
เดี๋ยวตอนหน้า ค่อยกลับมาหวานๆ เปรี้ยวๆ กัน หุหุ
อ่อ ใกล้จะจบเต็มแก่แล้วค่ะ เดี๋ยวจะมีตอนฟี่มาให้อ่านกันนะคะ
ขอบคุณทุกๆ กำลังใจ ทุกๆ เม้นท์ ทุกๆ รีไพล์ในเฟสบุคนะคะ ขอบคุณมากๆ จริงๆ ที่ทำให้ Mercy มีแรงฮึดเข็นน้องพายออกมาจงได้
ปล. คำผิดเยอะแยะ ขอกลับมาแก้อีกครั้งพรุ่งนี้ค่ะ++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 31สองวันผ่านไป ผมกับไอ้พายก็ไม่ได้ทำอะไรมากนั่งๆ นอนๆ คุยกัน พ่อกับแม่ผมมาถึงกรุงเทพฯ ตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว ส่วนแม่ไอ้พายเพิ่งจะลงเครื่องมาเมื่อสักครู่ โดยที่พ่อกับแม่ผมอาสาเป็นธุระจัดการไปรับแม่ไอ้พายมาพักที่โรงแรมเดียวกัน
เช้านี้เป็นเช้าที่ผมกับไอ้พายตื่นเร็วด้วยกันทั้งคู่ อาจจะเพราะด้วยความกังวลกับงานแถลงข่าวที่จะจัดขึ้นในช่วงบ่าย เราตื่นขึ้นมาก็ยังคงทำกิจวัตรประจำวันเหมือนๆ เคย… ผมลุกจากเตียงก่อน ออกไปเตรียมอาหารเช้า ไอ้พายลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ มันก็ออกมาชงกาแฟให้ผมและโกโก้สำหรับตัวเอง ก่อนจะนั่งรอผมเข้าไปอาบน้ำและออกมาทานอาหารเช้าด้วยกัน
“มึงจะช่วยวางไอแพดก่อน แล้วหันมาแดกๆ ข้าวให้มันหมดได้ไหม ข้าวต้มดูดน้ำจนแห้งอืดจะเป็นข้าวสวยอยู่แล้ว” ผมต้องหันไปเอ็ดมันจริงๆ จังๆ เพราะทนไม่ได้กับไอ้อาการมือซ้ายถือช้อนค้างแต่มือขวาก็จิ้มๆ บนไอแพด มันจะอะไรกันหนักหนา เข้าใจว่ากังวล แต่ช่วยแดกข้าวซะหน่อยได้ไหม สามวันที่ผ่านมาไอ้พายน้ำหนักลดไป 4 กิโลฯ ถ้าไม่บังคับก็ไม่กิน นี่ขนาดปากมันบอกว่ามันไม่ค่อยกังวลแล้วนะ ยังเช็คกระทู้ทุกๆ ครึ่งชั่วโมงเลย
“อิ่มแล้วอะ…” เตรียมงอแงจะไม่กินข้าวอีกแล้วครับ นับวันแม่งยิ่งขี้งอแง
“กิน ให้ หมด” ผมเน้นทีละคำ บางทีต้องดุกันบ้างฮะ …ไอ้พายไม่ได้เถียง แต่ทำปากยื่นปากยาวแบบงอนๆ ใส่ผม ก่อนจะสะบัดหน้าแล้วละมือจากไอแพด ก้มลงจ้วงข้าวต้มคำโต กินเข้าไปสามสี่คำก็วางช้อนแล้วหยิบไอแพด เดินหนีผมไปนั่งเล่นต่อบนโซฟา ผมจะทำอะไรได้นอกจากส่ายหน้าระอากับความดื้อของมัน… เก็บโต๊ะล้างถ้วยชามเสร็จ ไอ้พายก็ยังคงนั่งซุกตัวเล่นไอแพดอยู่ที่เดิม ผมเลยตามไปนั่งกระแซะมันซะหน่อย
“เช็คอะไรนักหนาหะมึง ไหนสัญญากับกูว่าจะไม่เครียดไง” ผมรั้งไอ้แรดที่ตอนนี้กลายเป็นไอ้ดื้อเข้ามาใกล้ตัว แล้วซบหัวตัวเองบนไหล่มัน ชะโงกหน้าเข้าไปดูหน้าจอไอแพดที่มันกำลังคร่ำเคร่งอ่านอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ก็ไม่ได้เครียดแล้วไง นี่อ่านแล้วอารมณ์ดีจะตาย… มึงอ่านดูดิ มีแต่คนมาให้กำลังใจเราเต็มไปหมด โดยเฉพาะสาวๆ นะทุกรีไพล์ต้องเปิดประโยคด้วยกรี๊ดดดดด ฮ่าๆ ขำดี” จริงครับ ก็อย่างที่ผมบอกนั่นแหละ มีคนมาเชียร์เราสองคนมากกว่าเข้ามาด่า กระทู้ในเว็บแฟนคลับเราวิ่งเยอะและเร็วมาก ในเฟสบุคแฟนเพจคนเข้ามากดไลค์เพิ่มขึ้นสามสี่เท่าตัว
“… งั้นบ่ายนี้ก็สบายใจได้แล้วเนอะ”
“อืม… สบายใจตั้งแต่มีมึงแล้วแหละ” โหยยยย เดี๋ยวนี้หัดปากหวาน งั้นต้องตบรางวัลซะหน่อย เลยก้มไปจุ๊บปากไอ้คนปากหวานเบาๆ แต่ทิ้งเวลาอ้อยอิ่งอยู่กับปากนุ่มอย่างไม่รีบร้อน ไอ้เจ้าของปากก็ให้ความร่วมมือดีจริงๆ เผยอรอรับ แถมจูบกลับอย่างไม่เขิน ไปๆ มาๆ ดันปล่อยไอแพดทิ้งไว้ข้างตัว แล้วยกมือขึ้นมาโอบรอบคอผม พร้อมลูบท้ายทอยผมจนเกือบเคลิ้ม… ลีลาการรุกไล้ของไอ้พายไม่เป็นลองใครจริงๆ ครับ ไม่เสียชื่อน้องพายออนท็อป
“นี่ ถ้าจบเรื่องนี้แล้วเราไปเที่ยวที่ไหนไกลๆ กันสองคนดีไหม” ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม มีเพียงไอ้พายที่ขยับตัวขึ้นมานั่งคร่อมหันหน้าเข้ามาหา แล้วก็ซุกตัวเองลงบนบ่าผม เป็นท่าอ้อนประจำของมันล่ะครับ
“ไป ไป… ไปเมลเบิร์นกันนะ เอางี้ ไปเที่ยวเมลเบิร์นสัก 5 วัน แล้วเราค่อยไปซิดนีย์เยี่ยมจัสตินแล้วก็อยู่เที่ยวซิดนีย์อีกสัก 3 วัน ดีไหมๆ” แหมวางแผนซะอย่างกับบริษัททัวร์ขนาดนี้ กูจะตอบว่าไม่ดีมึงคงจะลุกขึ้นมาตบบ้องหูกูแน่ๆ
“เอาสิๆ กูไม่เคยไปเมลเบิร์นเลย ไอ้บีีมมันไปมาเมื่อสองเดือนก่อนตามพี่เรนนี่ไป พี่เขาไปถ่ายแบบน่ะ แต่มันกลับมาบ่นๆ ว่าไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่ มีแต่ตึกๆ น่ะ”
“โหยยยยย ไปเชื่อบีมมันเมลเบิร์นออกจะทั้งอาร์ต และโมเดิร์น เต็มไปด้วยตึกสวยๆ แปลกตา พิพิธภัณฑ์ศิลปะเจ๋งๆ อาร์ตแกลอรีดีๆ แถมผนังต่างๆ ทั่วเมืองยังเต็มไปด้วยกราฟิตี้แบบคูลๆ เพียบ ซิตี้ออฟอาร์ตมากๆ เลยนะมึง” เวลาที่ได้เล่าถึงของที่ตัวเองชอบแววตามันจะมีประกาย แล้วยิ่งถ้าเป็นพวกเรื่องศิลปะ อาร์ตๆ ด้วยนะ ไอ้พายเหมือนกลับกลายเป็นน้องพายตัวน้อยๆ ที่อยากจะแบ่งปันสิ่งที่ตัวเองรักให้คนอื่นได้ชื่นชมด้วย
“ตามใจมึงเลย เมลเบิร์นก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะกูโง่ภาษาอังกฤษนะมึง เมียเช่ายังพูดได้ดีกว่ากูเลย แถมพวกเรื่องอาร์ตๆ นี่กูก็ไม่ค่อยกระดิกเท่าไหร่ มึงก็ช่วยสงเคราะห์กูด้วยแล้วกันนะ” ไอ้พายยิ้มแป้นเลยครับ พอผมบอกตามใจมัน ผมน่ะยังไงก็ได้อยู่แล้ว ขอแค่ได้เห็นมันยิ้ม หัวเราะ มีความสุข ผมก็สุขใจแล้วครับ (พระเอกปะล่ะ)
เรานั่งคุยเล่นกันถึงแผนการเที่ยวของเราสองคนอยู่นาน จนเกือบลืมเวลาไปเลยว่าบ่ายสองเรามีงานใหญ่รออยู่ 11 โมงครึ่งกว่าๆ พี่นุชมารับเราที่คอนโด ซึ่งด้านล่างมีนักข่าวที่มาดักอยู่ประปราย แต่ด้วยคอนโดนี้มีซีเคียวริตี้สูง และมีทางออกหลายทาง ผมกับไอ้พายก็เลยไม่ต้องฝ่าด่านนักข่าว แล้วพอรถไปถึงที่ออฟฟิศ เราก็เข้าจากทางเดิม นั่นก็คือตรงบ้านสีขาว แล้วค่อยมาทะลุเข้าตึกออฟฟิศด้านในกันอีกที
พอไปถึงพี่นุชก็พาผมขึ้นไปหาพี่คิวที่ห้องผู้บริหาร ในนั้นมีพี่คิว พี่โรสและพี่ๆ ทีมงานที่เกี่ยวข้องอีกห้าคน ทั้งหมดช่วยกันแนะนำสิ่งที่ผมจะควรจะต้องพูด และสิ่งไหนที่ไม่ควรจะพูด หรือว่าอะไรที่ต้องหลีกเลี่ยงบ้าง แล้วพี่ๆ เขาก็รวบรวมคำถามที่คาดว่าพี่ๆ สื่อมวลชนจะต้องถามพวกผมแน่ๆ มาให้ผมอ่าน แล้วก็ลองตอบดู มีทั้งคำถามที่ผมพอจะคิดๆ ไว้ และก็คำถามตรงๆ แรงๆ พี่เขาบอกว่านักข่าวน่ะ ได้ชื่อว่านักข่าวแล้วจิกไม่ปล่อย ถามตรง ถามเกิน และล้วงลึกจนกว่าเราจะจนมุมนั่นแหละ
พอพวกพี่ๆ เขาบรีฟกับผมเสร็จ ก็พาผมกับไอ้พายไอ้ทานข้าว ซึ่งตอนนี้เราก็เลยได้เจอหน้าพวกพ่อแม่ของเรากันครับ…
“แม่...!!!” เสียงไอ้พายเรียกแม่ดังลั่น ก่อนที่มันจะวิ่งโผเข้าไปกอดแม่ไว้ทั้งตัว ปล่อยให้แม่ลูกเขาได้ลูบหัวลูบหลัง หอมกอดกันให้หายคิดถึง ผมก็หันไปหาพ่อกับแม่ตัวเองบ้าง
“พ่อ แม่ สวัสดีครับ… คิดถึงแม่จัง” ผมยกมือขึ้นไหว้พ่อกับแม่ ก่อนจะเข้าไปกอดพ่อ และผละไปหอมแก้มแม่ เห็นไอ้พายกอดแม่แล้วก็อยากอ้อนแม่ตัวเองบ้าง
“พ่อฮะ แม่ฮะสวัสดีครับ” ไอ้พาย หันมาทักทายพ่อกับแม่ผม ผมก็เลยหันไปสวัสดีแม่ไอ้พายบ้าง
“ไปลูก ไปนั่งทานข้าวกัน” ทางบริษัทจัดห้องรับรองพร้อมอาหารไว้ให้พวกเรา สักพักพี่คิวกับพี่โรสก็ตามมาร่วมโต๊ะด้วย พี่คิวอยากให้เราผ่อนคลาย และไม่ต้องกังวลตอบทุกอย่างตามที่ได้เห็นว่าสมควร และให้มันออกมาจากใจ
“พร้อมนะ” พี่คิวหันมาถามผมกับไอ้พาย ที่ยืนรอคิวอยู่ในห้องรับรองหลังห้องออดิทอเรียมที่ใช้ในการแถลงข่าววันนี้
“ครับ” ผมกับไอ้พายเอ่ยปากตอบพร้อมกัน ผมหันไปจับมือไอ้พายไว้ บีบเบาๆ ให้กำลังใจ พร้อมส่งยิ้มให้พี่คิวเช่นกัน พี่คิวยิ้มตอบเราสองคน ก่อนจะก้าวออกไปยังห้องแถลงข่าว
พี่คิวจะเป็นคนออกไปพูดก่อนในฐานะประธานบริษัท และจะตามด้วยผมและไอ้พายที่จะออกไปพูดถึงเรื่องรูปในข่าว และเปิดโอกาศให้สื่อมวลชวนได้ซักถาม
“ไม่ออกไปแล้วได้ไหมอะ” ไอ้คนที่ผมยืนกุมมืออยู่หันมาทำหน้าแหย แถมเริ่มเบะเหมือนจะร้องไห้แล้วครับ อาการหนักแล้วเว้ยเมียกู
“ไม่ไว้ใจกูเหรอ”
“ไว้ใจ… แต่กู… กูแอบกลัว” มึงไม่แอบแล้วมั้ง หน้ามึงกลัวชัดซะขนาดนี้
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ มึงจะยังรักกูอยู่ไหม” ผมรั้งแขนไอ้พายให้หันมาเผชิญหน้ากันตรงๆ
“รักสิ” ไอ้พายพยักหน้ายืนยันพร้อมคำพูด
“เหมือนกันพาย หลังจากนี้ไม่ว่าจะมีส้นตีนห่าเหวอะไรเกิดขึ้นมาทำให้ชีวิตกูเปลี่ยนไป กูจะได้ร้องเพลงต่อหรือไม่ หรือกูจะโดนสังคมตัดสินว่าเป็นพวกวิปริตผิดเพศอะไรก็ตาม แต่สิ่งหนึ่งที่กูยังคงเหมือนเดิม… คือกูรักมึง กูจะยังอยู่กับมึง เป็นคนของมึง เหมือนที่กูเคยสัญญากับมึงไว้ตั้งแต่แรก กูยังคงเหมือนเดิมพาย เชื่อใจกูนะ” ผมพูดจบก็ก้มไปหอมหน้าผากมันหนึ่งที เพื่อเรียกขวัญและกำลังใจทั้งของตัวเองและตัวมัน ส่วนไอ้คนขี้กลัว ก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เหมือนเตรียมพร้อมจะลุย แล้วมันก็โน้มคอผมมาจูบหน้าผากคืนบ้าง ฮ่าๆ น่ารักจริงวุ้ย พักหลังๆ มันมีมุมแบบนี้เยอะครับไอ้พายเนี่ย
“ไปยืนฟังพี่คิวพูดกัน” ผมชวนไอ้พายเดินไปตรงจอที่ถ่ายทอดเข้ามาที่ทีวีในห้องรับรองนี้ครับ โหยยยยย กองทัพนักข่าว เรียกว่าเป็นกองทัพเลยครับ มากันเยอะมากจริงๆ เพิ่งจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นซุปตาก็วันนี้แหละวะ
“สวัสดีครับ พี่ๆ น้องๆ สื่อมวลชนทุกท่าน ผมขอขอบคุณที่ทุกท่านให้การต้อนรับเมโลดี้มิวสิคเป็นอย่างดีมาโดยตลอด และในงานครั้งนี้ก็เช่นกัน พี่ๆ ก็ยังคงให้ความกรุณามาฟังข้อเท็จจริงที่เราจะเปิดแถลงประเด็นที่เป็นข้อข้องใจต่อศิลปินในค่ายอยู่ในขณะนี้”
“ผมในฐานะประธานบริษัทเมโลดี้ เอนเตอร์เทนเมนท์ จำกัด (มหาชน) และดูแลค่ายเพลงเมโลดี้มิวสิค ผมได้แจ้งเจตนา และภารกิจหลักของทางค่ายเอาไว้ตั้งแต่ผมก้าวเข้ามารับช่วงต่อจากคุณพ่อใหม่ๆ แล้ว และด้วยเจตนารมณ์เดิมของทางค่ายเอง ตั้งแต่สมัยของคุณพ่อผม ที่ยึดหลักการผลิตผลงานคุณภาพ สงเสริม และผลักดันศิลปินที่มีความสามารถ ให้ได้รับโอกาสในการสร้างสรรค์ผลงานดีๆ ออกสู่คนฟังทั่วทั้งประเทศ และผมก็ยังคงยึดถือเจตนารมณ์หลักนี้ของทางค่ายเอาไว้อย่างดี”
“แต่ผมเองก็ได้เพิ่มเติมบางอย่างสำหรับค่ายเมโลดี้มิวสิคให้เหมาะสม และสอดคล้องกับการผันแปรของสังคมและโลกนี้ ผมไม่ใช่ผู้บริหารที่สักแต่นั่งอยู่บนที่สูง คอยแต่จะผลักดันให้ค่ายได้มีกำไรและผลประกอบการที่ทะลุเป้าอยู่ตลอดเวลา โดยไม่สนใจว่าศิลปินในค่ายจะต้องปรับเปลี่ยนความเป็นตัวของตัวเอง เพื่อให้ได้มาซึ่งผลประโยชน์ของค่ายเพียงอย่างเดียวเท่านั้น… ผมแคร์ผู้บริโภคหรือแฟนๆ ของค่าย แต่ในทางกลับกัน ผมก็ค่อนข้างแคร์ศิลปินในสังกัดผมด้วยเช่นกัน”
“ผมลงไปคลุกคลี และพูดคุยกับศิลปินรวมไปถึงพนักงานทุกคนทุกระดับชั้นอยู่เสมอ ผมไม่อยากให้ใครจะต้องทิ้งความเป็นตัวตน เพื่อทำในสิ่งที่ตัวเองรู้สึกอึดอัด ผมเขาใจว่าการที่ต่อหน้าสวยหรู มันทำให้คนที่มองเห็นรู้สึกดี มีความสุข แต่เบื้องหลังเขาเหล่านั้นกลับต้องมาทุกข์ระทม แล้วแบบนี้จะเอาฉากหน้าที่แสนงดงามมาปิดบังเพื่ออะไร…”
“ผมเป็นคนคัดเลือกศิลปินเกือบทุกคนด้วยตัวของผมเอง และผมก็เลือกที่จะหยิบยื่นอิสระให้กับพวกเขา ข้อตกลงแรกๆ เลยที่ผมหยิบยื่นให้ศิลปินก็คือ การที่พวกเขาสามารถเป็นตัวของตัวเองได้ทั้งต่อหน้าและลับหลัง อาจจะมีบ้าง ที่บางอย่างไม่สามารถเอามาเปิดเผยให้รับรู้กันต่อหน้าได้ ด้วยความเหมาะสมหลายๆ ประการ แต่เบื้องหลัง เขาสามารถเป็นตัวของตัวเองได้อย่างเต็มที่ แต่จะต้องไม่กระทบกับผลงาน หรือสร้างความเดือดร้อนให้แก่ใคร ซึ่งผมรับรู้ว่าศิลปินของผมทุกคน มีเบื้องหลังเป็นอย่างไร”
“ผมเชื่อว่า ผลงานที่ดี ย่อมมาจากเบื้องหลังที่ไม่โกหก ผมเชื่ออย่างนั้น… เอาล่ะครับ เกริ่นมาเสียยืดยาว ขอเข้าเรื่องสำหรับงานแถลงข่าวในวันนี้เลยนะครับ ที่ผมเชิญพี่น้องสื่อมวลชนทุกท่านมาในวันนี้ ก็เพราะสืบเนื่องมาจากข่าวที่แพร่สะพัดในอินเตอร์เนท รูปของศิลปินดังของค่ายสองคนกลางซูเปอร์มาร์เก็ตในห้างสรรพสินค้าชั้นนำแห่งหนึ่ง ซึ่งสองคนนี้ก็คือ พาย พชรพล และริว รับชัย นักร้องนำวง Terminal”
“ซึ่งนอกจากรูปแล้ว ยังมีผู้บรรยายภาพว่า สองคนนี้จู๋จี๋กันกลางห้าง ไม่แคร์สื่อฯ สองคนนี้แอบคบกัน สองคนนี้อยู่ด้วยกัน ทั้งคู่เป็นคู่เกย์กัน และกระแสก็โหมแรง และมีคำพูดแรงๆ จากผู้ปล่อยข่าวออกมาอีกว่า พายเป็นคนที่ทำให้ริวเป็นเกย์ เพราะตัวเองเป็นพวกผิดเพศ…”
“ตอนที่ผมเห็นรูปและข้อความใหม่ๆ ผมก็ได้ติดต่อไปยังทั้งคู่ และได้พูดคุยกับทั้งสองคนแล้ว ซึ่งผมจะไม่ขอพูดอะไร แต่จะเชิญทั้งสองคนมาพูดถึงเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น สิ่งที่ทั้งสองจะแจ้งแก่พี่ๆ สื่อมวลชน เป็นสิ่งที่ผมได้รับรู้แล้วทั้งสิ้น และผมก็จะมาสรุปปิดท้ายอีกที ตอนนี้ขอเชิญทั้งสองออกมาก่อนดีกว่าครับ”และนั่นก็เป็นการเริ่มต้นงานแถลงข่าวโดยพี่คิว และต่อไปก็เป็นผมกับไอ้พายแล้วครับที่จะออกไปเผชิญกับเรื่องราวทั้งหมดสักที… พี่นุชเดินเข้ามารับพวกเราทั้งคู่ ผมหันไปลูบหัวไอ้พายให้กำลังใจ ก่อนจะเป็นคนเดินนำหน้ามันออกไปยังโต๊ะแถลงข่าวในห้องออดิทอเรียม แสงแฟลชวาบวับ และเสียงชัตเตอร์ดังรัวขึ้นทันทีที่ผมและไอ้พายปรากฏตัว
“สวัสดีครับพี่ๆ สื่อมวลชนทุกคน ก่อนอื่นผมต้องขอบคุณมากๆ ครับที่พี่ๆ ให้การต้อนรับพวกเราอย่างอบอุ่นมาโดยเสมอ… เอานะครับเข้าเรื่องเลยดีกว่า อย่างที่ท่านประธานได้กล่าวไว้เบื่องต้นนะครับ ผมกับพายจะมาไขข้อเท็จจริงให้ทุกท่านได้ทราบกัน เริ่มจากรูปนะครับ รูปนี้เป็นรูปของเราทั้งคู่จริงๆ ครับ ไม่ได้มีการตัดต่อแต่อย่างใด”
“รูปนี้น่าจะเป็นเมื่อต้นสัปดาห์ที่แล้ว ผมกับพายไปทานข้าวด้วยกันและก็ได้ไปเดินซื้อของในซูเปอร์มาร์เก็ตด้วยกันจริงๆ ส่วนข่าวที่บอกว่าผมกับพายคบกันอยู่… ผม ขอบอกว่า… มันคือเรื่องจริงครับ ตอนนี้ผมคบกับพายอยู่ คบกันแบบคนรัก คบกันแบบแฟน และเรา… อยู่ด้วยกันตอนนี้ โดยที่พ่อกับแม่ผม แม่พาย และท่านประธานรับทราบเรื่องราวทั้งหมด” เสียงฮือฮา เสียงชัตเตอร์ แฟลช และคำถามมากมายที่ฟังได้ศัพท์บ้างไม่ได้ศัพท์บ้าง ดังขึ้นจากกลุ่มนักข่าวทันที
“ผมกับพาย และทุกคนที่รู้เรื่องของพวกเราไม่ได้มีเจตนาที่จะปิดบัง แต่พวกเราคิดถึงผลที่จะตามมา และความเหมาะสมแล้ว พวกเราก็เลือกที่จะไม่ป่าวประกาศจะดีกว่า และเราก็ถือว่าเรื่องแบบนี้ค่อนข้างเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ในเมื่อมีคนอยากรู้ และนำออกมาเปิดเผยในที่สาธารณะ ผมก็จำเป็นต้องออกมาพูดความจริง…”
“ผมกับพาย เรารักกันนะครับ รักกันจริงๆ ไม่ใช่แค่ความหลงใหล หรือความอยากลองชั่ววูบ แต่มันเกิดจากการที่เราเห็นใจซึ่งกันและกัน ช่วยเหลือและดูแลกัน จนเกิดเป็นความรัก หลายคนอาจจะงงว่าไปรักกันได้ยังไง เพราะเมื่อก่อนยังเคยมีข่าวว่าผมกับพายไม่ค่อยจะลงรอยกันสักเท่าไหร่ มันก็คงเหมือนนิยายล่ะมั้งครับ จากคนที่ไม่ชอบหน้า กลับกลายมาเป็นคนที่เรารัก ผมกับพายผ่านเหตุการณ์ทั้งดีและเลวร้ายมาด้วยกันหลายอย่าง จนทั้งหมดทั้งมวลมันหล่อหลอมจนกลายเป็นเรารักกัน”
“พายไม่ได้เป็นคนชักชวนให้ผมมาเป็นเกย์ ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้การเป็นเกย์น่ะ ต้องทำแบบไหนถึงจะเรียกตัวเองว่าเกย์ได้ ผมเคยมีแฟนเป็นผู้หญิง ผมชอบผู้หญิง แต่ผมก็เคยชอบผู้ชายเหมือนกัน แต่จะมีก็พายนี่แหละครับที่ผมคบด้วยจริงจัง เพราะฉะนั้นพายไม่ได้ชักจูงผมครับ ผมมาเป็นของผมเอง เพราะผมรักมันนี่แหละ”
“อืม ผมว่าผมเปิดโอกาสให้พี่ๆ ได้ถามแล้วกันครับ เพราะตัวผมเอง ผมก็บอกไปหมดแล้วว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นมายังไง ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกว่าคนที่เอาเรื่องของเราออกมาเปิดเผย เขาหวังอะไร แต่ผมก็ต้องของคุณเขาที่ทำให้ผมออกมาพูดความจริงกับทุกคนในวันนี้ครับ”
“น้องริวคะ ออกมาประกาศแบบนี้ไม่กลัวแฟนเพลงรับไม่ได้เหรอคะ” พี่นักข่าวคนแรกตะโกนถามขึ้นมาก่อน
“ถามว่ากลัวไหม ใจจริงๆ ก็แอบกลัวเหมือนกันครับ แต่ผมรู้จักแฟนเพลงของผมดี พวกเขาชื่นชมผมที่ผลงาน และเชื่อมั่นในตัวพวกผมทุกคนในวง ทุกคนเป็นแฟนเพลง แฟนคลับที่ดี ในเว็บของวง แฟนๆ ทุกคนก็เข้ามาให้กำลังใจเสมอ กับเรื่องที่เกิดขึ้นก็เหมือนกัน เกือบทุกคนเข้ามาให้กำลังใจ และบอกว่าเข้าใจ และรับได้ บางคนเข้ามาเชียร์ด้วยซ้ำครับ น่ารักมากๆ แล้วทุกคนให้ใจผมขนาดนี้ แล้วผมจะมัวมาโกหกทำไมครับ ผมจะทรยศแฟนเพลงของผมด้วยการออกมาปฏิเสธ แล้วบอกว่านั่นเป็นรูปตัดต่อ หรือเรื่องเข้าใจผิดเหรอครับ… ผมเลือกที่จะบอกความจริง และให้พวกเขาตัดสินใจกันเองดีกว่าครับ”
“แล้วถ้านอกเหนือจากแฟนคลับล่ะคะ สังคมทั่วไปถ้าหากเกิดกระแสต่อต้านและไม่ยอมรับจะทำยังไง”
“ผมเชื่อว่าเรื่องรสนิยมทางเพศ ไม่ได้เป็นตัวกำหนดคุณค่าของผลงานของผมนะครับ ถ้าหากสังคมจะไม่ยอมรับ สังคมก็ต้องชี้แจงเหตุผลที่มีน้ำหนักพอนะครับ ว่าไม่ยอมรับเพราะอะไร ไม่ใช่แค่บอกว่า เพราะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี ผมคิดว่าแฟนเพลง และเด็กไทย ไม่ได้โง่นะครับ พวกเขามีวิจารณะญาณพอที่จะเข้าใจว่าอะไรถูกอะไรผิด อะไรควรและไม่ควร บางอย่างการปิดบังก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอกนะครับ”
“แล้วเรื่องน้องพายล่ะคะ ตอนนี้เลิกร้องเพลงไปแล้วก็จริง แต่เรื่องเดิมๆ ที่เรารับรู้กัน น้องพายเคยควงคนนู้นคนนี้ หรือเรื่องประวัติเก่าๆ ของน้องพาย ริวคิดว่าเรื่องนี้จะไม่เป็นที่ยอมรับต่อแฟนเพลงของริวเหรอคะ”
“พี่ครับ ค่าของคนมันอยู่ที่อะไรครับ ไม่ได้อยู่ที่ผลของปัจจุบันหรอกหรือครับ ผมกล้าพูดว่าผมเป็นคนที่รู้จักพายดีที่สุดในโลกก็ว่าได้ และพายเป็นคนที่ดีพร้อมสำหรับผม ผมเองบางทียังเคยคิดเลยว่า ผมดีพอสำหรับพายแล้วหรือยัง อย่าเอาอดีตมาตัดสินคนครับ พายไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด” มาถึงตอนนี้ ผมได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ จากไอ้พายที่นั่งข้างๆ ผม หากเป็นไปได้ ผมก็ไม่อยากให้ไอ้พายได้พูดอะไรเลย ผมรู้ว่ามันเจ็บปวดกับการต้องมาเจอเหตุการณ์ และคำถามแบบนี้อีกแล้ว ผมเอื้อมมือไปกุมมือมันแล้วดึงมาวางบนตักผม ลูบหลังมือมันเบาๆ อย่างปลอบโยน
“พาย… พายอยากจะขอโทษแฟนเพลงของริว ที่พายเหมือนจะเป็นตัวปัญหาสำหรับริว แต่… พายรักริวจริงๆ พายไม่ได้มาคบกับริวเพื่อแค่สนุกไปวันๆ แต่ริวเป็นคนสำคัญ ริวเป็นคนที่ทำให้พายเป็นคนได้อีกครั้ง ริวคอยอยู่ข้างๆ พายเสมอ และดูแลให้พายผ่านพ้นช่วงเวลาเลวร้ายมาได้ ฮึก…ฮือ พายขอโทษแฟนคลับของพายด้วย ฮือ ที่พายไม่สามารถร้องเพลงให้พวกเขาฟังได้อีกแล้ว ฮืออ พายขอบคุณทุกคน และทุกๆ กำลังใจมากๆ ในเว็บไซต์ ในเฟสบุค พายอ่านทุกๆ รีไพล์ มันเป็นกำลังใจสำหรับพายมากๆ พายขอบคุณนะครับ”
ยังคงมีอีกหลากหลายคนที่ตะโกนยิงคำถามออกมามากมาย จนจับใจความแทบไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจนัก ตอนนี้ผมสนคนข้างๆ มากกว่า ผมอยากจะขว้ามันเข้ามากอด แต่มันก็ไม่เหมาะนัก ได้แต่กุมมือมันแน่นๆ ปล่อยให้มันก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ โดยที่ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีกเหมือนกัน เพราะผม และไอ้พายก็ได้พูดไปหมดแล้ว
“เอาล่ะครับ ผมจะขอสรุปส่งท้ายงานแถลงข่าวครั้งนี้นะครับ ผมยังคงที่จะสนับสนุนศิลปินที่สร้างสรรค์ผลงานคุณภาพอยู่ และสำหรับในกรณีของริว ผมไม่ถือว่าเรื่องรสนิยมส่วนตัวของเขาจะเป็นปัญหากับเรื่องงาน และมันไม่ใช่เรื่องผิดที่จะต้องมาทำโทษ หรือแบนอะไร ผมจะถือว่าเรื่องนี้ ผมจะให้แฟนๆ ของเขาเป็นผู้ตัดสิน หากใครไม่ชอบ รับไม่ได้และจะเลิกติดตามวง Terminal เพราะเรื่องนี้ ก็สุดแล้วแต่ แต่ถ้าหากใครยังคงรอ และชื่นชอบในผลงานของริว และ Terminal ผมขอขอบคุณจากใจ
“และผมขอแจ้งว่า คอนเสิร์ตใหญ่ของวง Terminal ที่กำลังจะเปิดขายบัตรนั้น ไม่มีการชะงัก ยังคงจะมีคอนเสิร์ตต่อไปอย่างเต็มรูปแบบแน่นอน และอีกหนึ่งเซอร์ไพร์ซก็คือ หลังจากงานคอนเสิร์ตของ Terminal ผมจะจัด Thank you คอนเสิร์ตของพายขึ้นมาเพื่อแทนคำขอบคุณแฟนๆ เพลงของพาย และแน่นอนครับ แขกรับเชิญก็ต้องเป็นริวแน่ๆ ในชื่อคอนเสิร์ต My Love Song for you and him วันนี้ขอขอบคุณสำหรับทุกท่านที่มาร่วมงานแถลงข่าวในครั้งนี้ ขอบคุณที่ให้เกียรติและให้โอกาสกับค่ายเพลงของเราเสมอมา ผมขอบคุณทุกคน สวัสดีครับ” และพี่คิวก็ปิดท้ายด้วยเซอร์ไพร์ซอย่างที่บอก ไอ้พายหยุดร้องไห้ แล้วหันไปเบิกตาตกใจใส่พี่คิวอย่างอัตโนมัติเลยครับ พี่คิวแกเป็นทั้งพี่ที่ดี เจ้านายที่ดี และนักธุรกิจที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ครับ เปลี่ยนวิกฤตให้กลายเป็นโอกาส และผมเชื่อว่า คอนเสิร์ตไอ้พายครั้งนี้ บัตรต้องขายหมดภายในไม่กี่วันแน่นอน
หลังจากแถลงข่าวจบ พี่ๆ นักข่าวก็ขอถ่ายภาพผมกับไอ้พายอยู่พักใหญ่ แต่พี่คิวได้แจ้งไปว่าไม่เปิดให้สัมภาษณ์ใดๆ ทั้งสิ้นแล้ว ให้เพียงถ่ายภาพเท่านั้น… เรายืนให้ถ่ายภาพกันอยู่ราวๆ ครึ่งชั่วโมงกว่า พี่นุชก็มาขอตัวเราทั้งสองคนไปพัก เป็นอันสิ้นสุดวันอันยุ่งเหยิงของเราสองคนสักที
ผมเดินเข้ามาในห้องรับรองได้ สิ่งแรกที่ผมทำคือหันไปดึงไอ้พายเข้ามากอดแน่นๆ ไอ้พายก็ยกมือขึ้นมากอดผมตอบ ซุกหน้าลงตรงไหล่ผม ปล่อยสะอื้น และน้ำตาออกมาอย่างโล่งใจ ผมเองก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาซึมเหมือนกัน… เรายืนกอดกันเงียบๆ นานเท่าไหร่ไม่รู้ รอบๆ ตัวเรายังคงมีพี่ๆ ทีมงานเดินกันไปมาอย่างขวักไขว่ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาเรียกเราสองคนในตอนนี้ เหมือนทุกคนก็อยากจะปล่อยให้เราได้ถ่ายเทความปลอดโปร่งโล่งใจซึ่งกันและกัน
“เรา… เรา ฮืออ เรารักกันได้แล้วใช่ไหม ฮึก ฮือ กูรักมึงได้ใช่ไหม” ไอ้พายส่งเสียงอู้อี้อยู่บนบ่าผม
“อ้าว… เราก็รักกันมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ หรือมึงปล่อยให้กูรักมึงข้างเดียวมาตลอดล่ะเนี่ย” ผมแกล้งแหย่มันเล่น ให้มันผ่อนคลาย
พลัก!!! “โอ๊ย” ผ่อนคลายจริงๆ ครับ มันทุบหลังผมตุบใหญ่ ไอ้พายมือตีนหนักกลับมาแล้วครับ… แต่แปลก โดนมันทุบทีไร ผมกลับยิ้มกว้างได้เสมอ
“ไอ้เหี้ย!!! กูก็รักมึงมาตลอดนั่นแหละ ก็แค่หมายถึง ตอนนี้เรารักกันแบบเปิดเผยได้แล้วใช่ไหมต่างหาก” ไอ้พายหยุดร้องไห้แล้วครับ ผงกหัวจากไหล่ผม ขึ้นมาแว้ดใส่ทันที นี่สิไอ้แรดพายตัวจริง
“แหม มึงก็ทั้งเปิด ทั้งเผยให้กูดูอยู่ทุกวัน ยังไม่พออีกเหรอจ๊ะ” พลัก!!! “โอ๊ยยยย ไอ้พายวันนี้มึงหมดโควต้าในการทำร้ายร่างกายกูแล้วนะ คืนนี้มึงโดนตามจำนวนที่มึงทุบกูแน่ๆ”
“หึ…กูเคยกลัวเหรอ ปกติคนที่ยอมแพ้ ขอนอนก่อนกูเห็นเป็นมึงตลอดนั่นแหละไอ้เหี้ย” ไอ้ห่าาาาา พูดความจริง ก็ให้มันเบาๆ หน่อยเหอะกูอายเขาเป็นเหมือนกันนะเว้ย
“ไอ้ห่านี่ ไปๆ กลับบ้านไปจัดกระเป๋ากัน อาทิตย์หน้าเราจะได้ไปตะลุยเมลเบิร์นกันสักที” คราวนี้ไม่มีกำปั้นหนักๆ ลอยมากระแทกหลังผมแล้วครับ แต่กลายเป็นรอยยิ้มหวานๆ พร้อมริมฝีปากนิ่มๆ ที่กดลงมาย้ำๆ ข้างแก้มผมข้างละสองที…
วันนี้… เป็นวันที่ผมเครียดที่สุด เหนื่อยที่สุด แต่สุดท้ายก็เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิตเลยครับ
++++++++++++++++++++++++
+ เอาล่ะค่ะ จบแล้วงานแถลงข่าวของทั้งคู่ มันก็อาจจะไม่สมจริงสักเท่าไหร่ (ก็มันนิยายนี่เนอะ) เผอิญ Mercy ไม่ได้อยู่สายบันเทิงซะด้วย เลยไม่รู้ว่าบรรยากาศเวลาแถลงเรื่องข่าวฉาวเขาจะประมาณไหนเนอะ นี่ก็หยิบๆ ผสมมาจากงานแถลงข่าวอื่นๆ ค่ะ มีติดขัดตรงไหนแจ้งได้นะคะ
+ อย่างที่บอกว่าอีกไม่นานก็จะจบแล้วค่ะ เดี๋ยวจะเอาคู่ฟี่ กับ แจ็คมาให้อ่านกันนะคะ (คิดๆ ไว้บ้างแต่ยังไม่ได้เขียนนะฮ่าๆ)
+ ส่วนเรื่องหนังสือ Valentine Love Mercy กำลังทยอยรีไรท์อยู่นะคะ ไม่ได้รีไรท์เนื้อหาค่ะ แต่รีไรท์คำผิด คำซ้ำ คำเยิ่นเย้อออกไป ด้วยภาระหน้าที่การงาน และลูกๆ ทั้งสองคน เลยทำให้น้องเลิฟช้าขึ้น อาจจะต้องมีวันที่มาลาไปจัดการน้องเลิฟอย่างจริงจังนะคะ แต่แอบเห็นคนที่เข้ามาจองแล้วก็ดีใจค่ะ เดี๋ยว Mercy จะเปิดจองอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะคะ รอฟังข่าวจากทางนี้ และทาง Facebook ของ Mercy ค่ะ
+ ใครยังไม่ได้แอด Facebook ก็แอดกันเข้ามาได้ค่ะที่ www.facebook.com/mercy.novel แอดมาก็ทักทายกันบ้างนะคะ
+ คืนนี้ ฝันดีค่าาาาาา จ๊วบบบบ 
หัวข้อ: เออ...ก็คนมันแรด VS. แต่ผมดันชอบ : ตอนพิเศษ Valentine : เมียหาย! 22/02/14 P.165 (อ่าน 1508322 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก