ไม่รู้ว่าเหนื่อยจากการรับน้องหรือเหนื่อยใจ ผมถึงรู้สึกไม่อยากขยับตัวทำอะไรเลย รุ่งเช้าได้ยินเสียงเคาะเรียกผมเลยตะโกนตอบไปว่าจะโดดเรียน จากนั้นก็โทรบอกคีย์ กะว่าถ้าคีย์เข้าเรียนจะฝากเช็คชื่อ แต่ปรากฏว่าคีย์ยังไม่ตื่นเหมือนกัน สุดท้ายเลยโทรหาใบหม่อนซึ่งมีความรับผิดชอบมากที่สุดในกลุ่มให้เช็คชื่อแทน ใบหม่อนก็บ่นๆ นิดหน่อยว่ารู้อย่างนี้น่าจะบอกก่อน เพราะไม่รู้ว่าจะต้องนั่งเรียนคนเดียวหรือเปล่า ผมเลยอาสาโทรถามไอ้ป้องว่ามันจะไปเรียนหรือเปล่า โชคดีที่มันไปเรียน ใบหม่อนเลยไม่ต้องนั่งเหงาคนเดียว แต่อาจกลายเป็นว่ารำคาญปากมันแทน
“แน่ใจนะว่าพี่เค้าจะไม่ว่า”คีย์มาหาผมตอนบ่าย ตอนแรกมันก็ไม่อยากมา บอกจะมารับให้ผมไปห้องมันแทน แต่ผมตื้อจนมันยอม พรุ่งนี้เรามีรายงานต้องส่ง แต่ทั้งผมและคีย์ยังทำไม่เสร็จทั้งคู่ ถ้าใบหม่อนไม่โทรมาเตือนพวกเราก็ลืมไปแล้ว
“เออน่ะ พิมพ์เสร็จยังอ่ะ ได้กี่หน้า”วิชานี้เป็นวิชาเลือก ผมพยายามเลือกอะไรที่น่าจะได้เกรดมาง่ายๆ เลยเลือก ‘เขียนไทย’ กะว่าภาษาไทยยังไงก็ภาษาพ่อภาษาแม่ เอแน่ๆ แต่งานเยอะมากๆ งานทุกชิ้นมีคะแนนเก็บหมด เรียนทุกคาบต้องได้ทำรายงานหนึ่งชิ้น คราวก่อนให้แต่งกลอนเกี่ยวกับการศึกษาหรือครอบครัวสองบท คราวนี้ให้เขียนเรียงความถึงอาชีพที่ตัวเองอยากจะทำหลังเรียนจบ ปกติเรียงความจะอยู่ประมาณหนึ่งหน้า แต่อาจารย์บอกว่าอยากคุ้นเคยกับนักศึกษาเลยไม่จำกัดหน้า ประมาณว่ายิ่งยาวยิ่งดี คนอื่นอาจจะไม่ยาก แต่สำหรับผม...ยากมาก
“ได้สองแผ่นกับอีกสี่ห้าบรรทัด”
“โหหหห เอาอะไรมาโม้นักหนา กูได้แค่ครึ่งแผ่นเอง ไหนจัดหน้าเท่าไหร่ ฟอนท์สามสิบหรือเปล่า”ผมดึงโน๊ตบุ้คมันมาดู พิมพ์ได้เยอะจริงๆ ตัวหนังสือติดกันเป็นพรืด มีจัดย่อหน้าทำตัวหนาตัวเอียงสวยงามเชียว
“ตลกแล้วมึง เค้าเรียกว่าฝีมือเว้ย”คีย์ดึงโน๊ตบุ้คตัวเองกลับไปเซฟงานไว้ไปปริ้นท์ที่แล็บคณะ จากนั้นมันก็ตะกายขึ้นไปนอนเอกเขนกบนโซฟา เร่งเสียงโทรทัศน์ขึ้นรบกวนสมาธิผม
“นิสัยเสียเนอะ ไม่เคยหรอกที่คิดจะช่วยเพื่อนน่ะ”
“ไม่ล่ะ งานใครงานมัน เนื้อหาไม่เหมือนกันช่วยกันไม่ได้”คีย์จับหน้าผมให้หันกลับไปหน้าจอโน๊ตบุ้คตัวเอง ส่วนมันนอนดูหนังสบายใจ
ผมนั่งทำงานทั้งวันจนลืมเวลา ส่วนไอ้คีย์ดูหนังแล้วก็หลับ ตื่นมาอีกทีก็ค่ำ หิวจนไส้กิ่ว ดีที่ไอ้พี่โก้กลับมาพร้อมอาหาร ไม่งั้นต้องหิ้วท้องรอพิซซ่ามาส่ง แต่ถึงได้ทานได้ข้าวมันไก่แล้วก็ใช่ว่าจะยกเลิกพิซซ่านะ ผมรู้ตัวว่าตัวเองทานจุ...มาก แต่บางทีเวลาไม่ทานผมก็ไม่ทานเลย คีย์มันชอบหาว่าผมทานแล้วเอาไปเก็บไว้จำศีล ความจริงก็ใกล้เคียงล่ะนะ
“ความจริงกูว่าเค้าก็โอเค แต่...กูนึกภาพมึงกับเค้าเมื่อก่อนไม่ออก”
“ทำไม”ไม่อยากคุยกับมันเลย ทำเป็นตีซี้คุยกันสนิทสนม อยากมีหุ่นแบบพี่ครับ ถุย! อยากตบหัวอีกสักป้าบ
“ก็พี่เค้าดูผู้ใหญ๊ผู้ใหญ่ แต่ดูมึงดิ อย่างกับเด็กเพิ่งอดนม”
“เด็กบ้านมึงดิ”
“มึงไปเอาเบียร์มากินดิ๊ ไหนๆ เค้าก็อนุญาติแล้ว ของฟรีไม่มีบ่อยๆ”คีย์มองไปทางตู้เย็นตาเป็นมัน ตอนบ่ายมันเห็นแล้วครั้งหนึ่ง ข้างในมีน้ำเปล่าแค่สองขวด ผักสดอีกนิดหน่อย นอกนั้นเต็มไปด้วยเบียร์ ทั้งแบบกระป๋องและขวดอัดแน่นเต็มตู้ ผมเห็นอย่างเดียวที่มีติดตู้เย็นไม่เคยขาดก็คือเบียร์นี่ล่ะ
พอว่างจากรายงานผมก็เริ่มกลับสู่โหมดเดิมที่เป็นบ่อยๆ ในช่วงหลัง ความจริงอาจจะถูกอย่างที่คีย์มันพูด สำหรับเขา...ผมมันเป็นแค่เด็ก แต่เชื่อเถอะว่าถึงผมจะเด็ก แต่ก็ไม่ได้โง่ ผมอาจจะสับสนไปบ้าง หากพอลองคิดซ้ำไปซ้ำมา สิ่งหนึ่งที่ผมเรียนรู้จากเขาคือ...เขาไม่เคยทำอะไรพลาด ไม่เคยจริงๆ ไม่มีอะไรที่ทำโดยไม่ตั้งใจ หรือไม่ได้คิดเอาไว้ ไม่ทำอะไรตามอารมณ์ ทุกอย่างมีเหตุผล...เหตุผลในแบบของเขา เพราะงั้นไอ้เรื่องที่ทำให้ผมสับสนอยู่ตอนนี้น่ะ....สุดท้ายก็สรุปได้อย่างเดียวคือ...เขาตั้งใจ ส่วนเหตุผลนั้น.....ต้องลอง…อีกที
เสียงหน้าประตูทำให้ค่อนข้างแปลกใจที่คืนนี้เขากลับมาเร็วกว่าทุกที
“ขอโทษนะคีย์”ผมรีบดันคีย์ให้ล้มลงนอนแล้วรีบคล่อมทับพร้อมกดจูบบนริมฝีปากนิ่งๆ คีย์ยังไม่ทันเข้าใจความหมายของการขอโทษ เจ้าของห้องก็เปิดเข้ามาพอดี
“ทำอะไรกัน!!”ถึงจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่พอได้ยินเสียงตะคอกจริงๆ ก็ยังรู้สึกกลัว ยอมรับเลยว่ามือสั่น
“โทษที เนมไม่คิดว่าพี่โก้จะกลับเร็ว”ผมดึงคีย์ให้ลุกขึ้นนั่ง มันพยายามมองหน้าผมสลับกับคนที่เดินเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ คีย์คงเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมผมถึงขอโทษ
“ห้องพี่ไม่ใช่โรงแรม ถ้าอยากมากก็ไปเช่าโรงแรมซะ ใกล้ๆ นี่ก็มี แต่อย่ามามั่วในห้องนี้ ห่างจากคอนโดฯ ไปไม่ไกลหรอก น่าจะคืนละไม่ถึงพันนะ รีบขับกลับมาคืนตอนเช้าด้วยล่ะ”เขาโยนกุญแจรถให้คีย์รับเอาไว้ แล้วก็เดินหนี ถึงผมจะเด็กกว่า...แต่ก็ไม่ได้โง่....ผมอาจจะไม่เข้าใจในตัวเขา แต่ครั้งนี้ผมมั่นใจว่าคิดไม่ผิด
“อย่าทำกับเนมแบบนี้นะ!!”
“พอใจรึยัง”ถึงจะไม่ได้ตั้งใจตบหน้า แต่ผมไม่รู้สึกผิดเลย...ยิ่งได้ยินคำพูดของเขา...ยิ่งไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด
ผมยืนจ้องมองประตูห้องนอนที่ปิดสนิท แค่ประตูบานเล็กๆ แต่ผมรู้สึกเหมือนเห็นกำแพงสูง คำพูดที่ว่ากล่าวไม่รู้สึกถึงการหึงหวง มันเป็นคำต่อว่าของผู้ใหญ่กับเด็ก ของเจ้าของห้องกับผู้อยู่อาศัย สีหน้าแสดงความโกรธเพียงแค่ชั่ววูบนั้นก็แค่สื่อถึงความรู้สึกไม่พอใจที่ใช้ห้องเขาในทางไม่ดี ไม่มีการห้ามปราม ผมนึกอยู่แล้วว่าเขาตั้งใจทำทุกๆ อย่าง ไอ้ความห่วงใยแบบนั้นก็แค่การเสแสร้ง ลึกๆ นั้นรู้อยู่แล้วว่าคงแกล้งทำเพื่ออะไรสักอย่าง ถึงอย่างนั้นก็ยังอดดีใจที่เขาห่วงไม่ได้ ถึงจะรู้แต่ก็ยังพยายามคิดหาเหตุผลของการแกล้งหวง แกล้งห่วง สุดท้ายก็แค่นี้....แค่อยากผลักไสผมไปเท่านั้น
“เนม....ไม่เป็นไรนะ”
“......เห็นมั้ยคีย์....เห็นสีหน้าเค้ามั้ย”ผมรู้สึกว่าเสียงตัวเองสั่น อาจเพราะโกรธ หรือ...เสียใจ
“พี่เค้าคงรู้ว่าเราไม่ได้จะทำอะไรกัน เดี๋ยวก็คงหายโกรธ”
“ใช่....แค่โกรธ..........โกรธแค่เนม.....ไม่ได้หวงเนมเลย”
“.....เนม...ทำทำไม”
“เนมก็แค่อยากรู้......ว่าแกล้งหวงเนมจริงหรือเปล่า....เค้าแกล้งนะคีย์.....ที่ทำเป็นหวงเนมต่อหน้าคีย์ไง....แค่แกล้งให้เนมดีใจ.....แล้วก็แกล้งพาคนอื่นมาเย้ยเนม เค้ารู้นะคีย์ เค้าเป็นคนฉลาด เค้ารู้ แต่เค้าแกล้งเนม....เพื่อให้เนมตัดใจ....คีย์เข้าใจมั้ย เค้าแค่....อยากให้เนมตัดใจ”ถึงผมจะไม่ฉลาด แต่เขาเล่นแสดงออกให้เห็นขนาดนี้ เข้าใจได้อย่างเดียวคือตั้งใจ เพราะถ้าไม่ตั้งใจ ต่อให้ผมคิดหาเหตุผลแทบตายก็ไม่มีวันคิดออก เขาตั้งใจให้ผมคิดว่าห่วง...ว่าหวง แล้วก็ตั้งใจพาคนอื่นมาให้ผมเห็นว่าไม่แคร์ แล้วพอผมลองชวนคีย์มาค้าง ไม่มีเลย...ไม่มีความไม่พอใจอยู่บนใบหน้านั้น ดูเหมือนโล่งอกด้วยซ้ำไป ยิ่งตอนที่เห็นผมกอดจูบคีย์ยิ่งชัดเจน....ตอนแรกคือโกรธ ต่อมาคือไม่พอใจ เขารู้...รู้ว่าผมจงใจให้เห็น มันไม่ตรงใจเขา ไม่ใช่สิ่งที่อยากให้เป็น....การประชดกลับของผม....ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ....ที่ต้องการคือ......ให้ตัดใจ
“ขอโทษนะคีย์”
“เรื่องอะไร ถ้าเรื่องจูบไม่ต้องนะ ของชอบ”คีย์แกล้งขยิบตาใส่เพื่อให้ผมสบายใจ ถึงแม้มันจะชอบจริงก็เหอะ
“เนมไม่สับสนแล้วล่ะ ได้รู้คำตอบแล้วก็สบายใจขึ้นหน่อย”
“นี่นะคำตอบ บอกตรงๆ ไม่ง่ายกว่าเหรอ”
“เพราะแบบนี้มันเจ็บกว่า และชัวร์กว่า ถ้าเป็นคีย์...คีย์ก็ต้องตัดใจใช่มั้ย
“มันก็จริง แต่...เนมคิดมากไปเองรึเปล่า”
“ไม่หรอก ถ้าคีย์รู้จักพี่โก้ คีย์จะรู้ว่าเค้าไม่เคยไม่ตั้งใจทำอะไร เพราะงั้นเนมถึงสับสนไง เนมรู้ว่าเค้าตั้งใจแสดงออก แต่หาคำตอบดีๆ ไม่ได้ ถึงจะพอเดาได้แต่มันก็อยากเข้าข้างตัวเองอ่ะนะว่าไม่ใช่”
“ตกลงเนมชอบพี่โก้เหรอ”
“…….เนมก็ไม่รู้เหมือนกัน”ผมไม่ได้โกหก แต่เพราะยังไม่แน่ใจในความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน...เหมือนกับว่าเขาเข้ามาชวนเล่นจิ๊กซอว์ เราช่วยกันต่ออย่างสนุก ผมได้แต่คิดฝันไปว่าต่อเสร็จจะเป็นรูปอะไรนะ จะสวยถูกใจมั้ย แต่อยู่ๆ เขาก็หายไป...ทิ้งผมไว้กับบางส่วนที่ต่อเสร็จแล้ว ผมก็ได้แต่รอ จนเริ่มทนไม่ได้ถึงได้ตามหา แล้วก็รู้ว่า...เขามีคนอื่นที่อยากเล่นด้วยมากกว่า ผมกลับมาที่มุมของตัวเอง นั่งเล่นเศษที่ยังเหลือๆ แต่พยายามยังไงก็ต่อไม่สำเร็จ...จนเลิกเล่น ทิ้งมันไป ลืมมันไป.....แล้วอยู่ดีๆ เขาก็กลับมายืนตรงหน้า....ผมก็แค่....แค่....อยากถามว่ายังจำเด็กคนนี้ได้มั้ย....รู้มั้ยว่าจิ๊กซอว์ที่เคยต่อด้วยกันเป็นรูปอะไร....ผมก็แค่.....อยากรู้...ว่าถ้าเรานั่งต่อด้วยกันจนเสร็จ.....มันจะเป็นรูปอะไร
“คีย์ไม่ชอบเห็นเนมเป็นอย่างนี้เลยนะ”
“เป็นอย่างไหน”
“ก็ร้องไห้ แล้วก็บอกเหตุผลคีย์ไม่ได้ คีย์ไม่ชอบเวลาที่เราไม่เข้าใจกัน”
“.....เนมก็ไม่รู้จะพูดยังไง”
“ก็เล่าให้ฟังไม่ได้เหรอ เรื่องเมื่อก่อนน่ะ”
“ก็เคยเล่าแล้วนี่"
“เล่าไม่ละเอียดเลย เพิ่งเริ่มเรื่องแล้วตัดจบซะงั้น ไคลแมกซ์ตรงไหนยังไม่รู้เลย คีย์ก็เลยไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์เนมว่าแค่อกหักแค่นี้ทำไมยังอาลัยอาวรณ์อยู่ ถามว่ารักอยู่หรือเปล่าก็บอกไม่ได้รักอีก คีย์ไม่เข้าใจนะ”
“ก็เปล่าจริงๆ เนมบอกความรู้สึกไม่ถูก มัน....ไม่รู้อ่ะ เนมงงๆ”
“เห็นมั้ย ถามกี่ครั้งก็งงทุกครั้ง แล้วก็ร้องไห้ให้คีย์ปลอบ คีย์เลยปลอบไม่ถูก ถามจริงๆ ว่างงอะไร งงว่าตัวเองรู้สึกยังไง หรืองงว่าจะทำยังไงต่อ งงอันไหน”
“ก็....ทั้งสองอย่าง”
“อ้าวเวร ตัวเองรู้สึกยังไงยังไม่รู้เลย”
“ก็....มันเหมือนได้เจอของเล่นชิ้นโปรดเมื่อตอนเด็กอีกครั้ง จะหยิบออกมาเล่นก็ไม่รู้ว่ายังจะเล่นได้มั้ย แล้วจะยังชอบเล่นมันอีกหรือเปล่า”
“ก็เลยได้แต่แกล้งแตะๆ ลูบๆ ดูว่างั้น”
“.....งั้นมั้ง”
“แต่เมื่อกี้ไม่ได้แค่ลูบๆ เลยนะ ซัดซะเต็มหน้า คีย์ว่าพรุ่งนี้หน้าพี่โก้เป็นรอยนิ้วแน่ๆ”
“......แหะ มือมันไปเอง”ไม่อยากบอกเลยว่ามือตัวเองแดงเลย แถมยังรู้สึกชาๆ นิดๆ ด้วย
“ตลอดล่ะ ไม่ตั้งใจตลอด ไปอาบน้ำนอนกันเหอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้าอีก งงอะไรก็ช่างมันก่อนแล้วกัน เมื่อกี้มึนๆ เบียร์อยู่แต่ตอนนี้หายมึนแล้ว ไม่คิดว่าจะเจอดราม่าตรงหน้า”คีย์ยกมือลูบหัวผมเบาๆ แล้วก็เดินเก็บของบนโต๊ะ ส่วนผมจากที่ตอนแรกหงุดหงิด อึดอัดอยู่ ตอนนี้ก็ค่อยสบายขึ้นหน่อย ถึงจะยังไม่เข้าใจตัวเอง แต่ก็หายใจได้คล่องขึ้น อย่างที่คีย์บอก...ช่างมันก่อน
หลังจากหมดเรียนพักเที่ยงพวกเราก็มานั่งรอเรียนวิชาต่อไปที่ซุ้มม้านั่งหน้าคณะ
“อะไรเนี่ยเนม หนึ่งหน้ากับห้าบรรทัด ทุเรศอ่ะ”ใบหม่อนมองกระดาษเรียงความของผมแล้วเบ้หน้าใส่ แต่ก็ยังน่ารักอยู่
“ก็อาจารย์บอกแค่ให้มากกว่าหนึ่งหน้านี่นา กว่าจะเกินมาห้าบรรทัดนี่รู้มั้ยมันยากแค่ไหน”
“เอาเถอะ ยังไงเนมก็ดีกว่าป้อง รายนั้นตอนแรกเกินมาแค่บรรทัดเดียว หม่อนบังคับสุดๆ แล้วก็ยังเพิ่มมาได้แค่สามบรรทัด ไม่แก้อะไรแล้วนะ เดี๋ยวหม่อนเอาไปส่งให้”หม่อนช่วยตรวจคำผิดให้ แต่ถึงจะมีผิดผมก็ไม่แก้แล้วล่ะ ขี้เกียจ ผมคิดว่าคีย์มันพิมพ์ได้เยอะแล้วแต่ใบหม่อนนี่พิมพ์ได้ตั้งสองแผ่นครึ่ง
“ไปไหนไอ้ป้อง”ผมตะโกนเรียกป้องที่ลุกตามใบหม่อนไปอีกคน
“ดูดบุหรี่”ป้องมันก็สูบบุหรี่เหมือนกัน ผมเลยเดินตามมันไปด้วย เหลียวมองคีย์ก็ไม่เห็นห้ามอะไรเพราะมันนั่งคุยโทรศัพท์กับที่บ้านมันอยู่ สบายผมล่ะ
“ความจริงหน้าอย่างมึงไม่น่าสูบเลยว่ะ”ถึงป้องมันจะบอกว่าไม่น่าสูบ แต่ก็ยังแบ่งให้ผมหนึ่งมวนพร้อมจุดไฟให้ด้วย
“ทำไม”
“หน้ามึงเหมาะกับการนั่งแดกไอติมสตอเบอรี่”
“แหวะ กุเกลียดไอติมรสนั้นที่สุด หวานแสบคอแถมกลิ่นยังเอียนๆ อีก”
“กูถามอะไรหน่อยดิ”
“ถามมา กูจะตอบหรือเปล่าอีกเรื่องนะ”
“มึงเป็นเกย์ใช่มั้ย”
“....มึงดูไม่ออกเหรอ”ผมว่าหน้าตาผมมันก็ค่อนข้างบ่งบอกแล้วนะว่าไม่น่าจะคบกับผู้หญิงรอด แถมไอ้คีย์ก็คั่วผู้ชายออกจะบ่อย ป้องมันไปเที่ยวกับคีย์ก็น่าจะเห็นๆ อยู่
“ความจริงกูอยากถามว่ามึงกับคีย์เป็นอะไรกันมากกว่า”
“เป็นเพื่อนสนิทไง ทำไมวะ”
“ก็บางทีพวกมึงดูล้ำเส้นคำว่าเพื่อนไปแล้ว กูเคยแอบเห็นมึงหอมแก้มกันด้วยนะ”
“ก็เคยคบกันแต่ตอนนี้เป็นแค่เพื่อนไง แต่ก็....มากกว่าเพื่อนทั่วไปนิดหน่อย ทำไมวะ มึงรับไม่ได้เหรอ”
“รับได้ดิ กูยังไงก็ได้ อีกอย่างมึงก็น่ารักดี”ผมว่าประโยคคำตอบของมันแปลกๆ อยู่นะ ไอ้รับได้น่ะไม่เท่าไหร่ แต่ยังไงก็ได้นี่หมายถึงสำหรับมันชายหรือหญิงก็ได้งั้นหรือ แล้วยังมาชมผมว่าน่ารักดีอีก....อย่าบอกนะว่า
“ห่า ไม่ต้องทำตาโปนแบบนั้นเลย กูแค่หมายถึงว่ามึงน่ารัก เฮ้อ...กูจะบอกไงดี แบบ...ถ้ามึงกับไอ้คีย์ถึกๆ กล้ามใหญ่ๆ เหมือนพวกเล่นยิมแบบนั้นกูคงรับไม่ได้ แต่นี่มึงหน้าตาดีพอให้อภัยได้ไง อีกอย่างกับผู้ชายกูก็เคยมาบ้างนิดหน่อย กูเลยเฉยๆ ว่ะ เดี๋ยวนี้มันเหมือนเป็นของอย่างหนึ่งที่ต้องลองไปแล้ว”
“จริงอ่ะ มึงเคย....รับหรือรุกวะ”
“ห่า กูแค่ลองเล่นๆ จะให้กูรับได้ไง เกิดติดใจกูก็ซวยดิ”ไอ้เวรป้องยังเสือกเล่นมุกอีก ไม่ค่อยแปลกใจหรอกที่มันเคยมีอะไรกับผู้ชายมาบ้าง เพราะมันดูท่าทางจะเป็นคนง่ายๆ แบบสุดขั้ว รั่วๆ เกือบบ้า หรือบ้าไปแล้วก็ไม่แน่ใจ
“กับใครวะ เมื่อไหร่”
“กับเด็กเพื่อน เมาๆ กันด้วยมันให้ลองก็เลยลองดู”
“แล้วไง”
“ก็ดี หนุกๆ เซ็กส์กูมีกับใครก็ได้ แต่ยังไงผู้หญิงก็ดีกว่าว่ะ ”มันก็จริงนะ เพื่อนเก่าผมหลายคนก็เคยลอง บางทีไปเข้าค่ายหรือเรียน รด. ก็จะมีพวกสาวๆ ชวนเข้าเต้นท์ ไอ้พวกอยากลองก็ไปลองกันเยอะแยะ แต่พวกมันก็ยังชอบผู้หญิงอยู่ เรื่องอย่างนี้มันอยู่ที่ใจมากกว่า ‘เซ็กส์’ สำหรับบางคนจะมีกับใครก็ได้ แต่ไม่ใช่ ‘รัก’
ผมหอบผ้าหอบผ่อนหนีไปนอนกับคีย์จนถึงวันพฤหัสก็ต้องกลับมาคอนโดฯ เพื่อเก็บของเตรียมบ้านวันพรุ่งนี้ ปัญหาเดิมๆ ของผมก็ยังคงเหมือนเดิม คีย์ไม่ค่อยชอบเวลาผมเป็นแบบนี้เพราะผมไม่ยอมเคลียร์ความรู้สึกตัวเอง ผมชอบจมกับปัญหาเพื่อใช้เวลาทำใจ หรือตัดสินใจ บางครั้งก็สั้น...แต่บางครั้งก็นานเป็นปี...เหมือนเมื่อก่อน
“พรุ่งนี้เนมจะกลับบ้านนะ”ผมบอกขณะที่เขากำลังแกะอาหารที่ซื้อมาทานที่มุมครัว เราพูดกันเหมือนไม่เคยมีเรื่องอะไรกันมาก่อน แต่มันไม่ใช่
“วันเสาร์พี่ก็จะกลับเหมือนกัน รอกลับพร้อมกันสิ”
“......ไม่อ่ะ เนมกลับเองได้”บอกตามตรงว่าผมระแวง ไม่แน่ใจว่าคำพูดนั้นเป็นแค่การแกล้งทำอีกหรือเปล่า แกล้งชวนเพื่อลองใจ แกล้งทำเหมือนว่าเป็นห่วง.....แกล้งดีแล้วก็ทำให้เจ็บเพื่อให้ตัดใจ
“ตามใจ”เขาไม่คะยั้นคะยออะไร ไม่ได้สนใจ แต่ผมก็มองไม่ออกอยู่ดี ถ้ามีเส้นแบ่งคนดีคนเลว เขายืนอยู่บนเส้นบางๆ นั้น แต่พอผมจะมองว่าเขาดี เขาก็จะก้าวข้ามไปยืนฝั่งคนเลวทันที พอผมบอกว่าเขาเลว เขาก็จะรีบกระโดดย้ายมาอีกฝั่ง....ทำให้เราลังเล สับสน และ...หงุดหงิด
“ไปกี่โมง!!”ผมตะโกนถามทั้งๆ ที่นั่งอยู่ไม่ไกล คีย์ชอบบอกว่าผมยั่วขึ้น ผมไม่รู้ว่าเขายั่วผมหรือเปล่า แต่ผมอารมณ์ขึ้นแล้ว
“เที่ยงๆ บ่ายๆ พี่มีงานตอนเช้านิดหน่อย เสร็จแล้วจะมารับที่นี่แล้วกัน แล้วกลับวันจันทร์น่าจะมาเรียนทันพอดี”ผมอยากจะตะโกนถามว่าเขาวางแผนไว้แล้วหรือเปล่าถึงได้กำหนดเวลาเดินทางไปกลับไว้พร้อมแบบนี้
“เนมถามอะไรหน่อยดิ”ผมไม่รู้หรอกว่าเขาจะตอบมั้ย จะตอบความจริงรึเปล่า แต่ไม่อยากเดาอีกแล้ว ไม่อยากคิดไปเอง ไม่อยาก.....สับสน
“ถามสิ”เขาหยุดทานแล้วนั่งเท้าคางมองมาทางผมนิ่งๆ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือเปล่า แต่เหมือน...เขารอให้ผมถามมานานแล้ว
“ที่ทำทั้งหมดเนี่ย...ตั้งใจใช่มั้ย”
“พี่ไม่เคยไม่ตั้งใจทำอะไร”
“ตั้งใจ...ให้เนมไปไกลๆ เหรอ”
“เปล่า”
“อ้าว...”
“ตั้งใจให้ตัดใจซะ”
“ตัดใจอะไร เนมเปล่า!!”
“ตัดใจซะ เลิกคิดซะ หยุด...ทุกอย่าง ตัดใจซะ”
“ตัดใจอะไร!! เนมเปล่า เนมไม่ได้!...เนมไม่ได้....ชอบ”
“งั้นเหรอ”
“ทำไม!! ทำอย่างนี้กับเนมทำไม”
“ทำอะไร พี่...ไม่ได้ทำอะไรเลย เนมเองต่างหากที่ไม่หยุด”
“คนที่เริ่มคือพี่ พี่เริ่มเองทุกอย่าง ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว พี่ทำให้ทุกอย่างเป็นอย่างนี้!”
“ก็แล้ว...จะเอายังไง กลับไปแก้ไขก็ไม่ได้ แล้วยังไง จะให้เดินต่อจากจุดเดิมเหรอ เนมคิดอย่างนี้ใช่มั้ย อยากสานต่อเหรอ”
“ใช่!!....!!...เอ่อ...ไม่ เปล่า เนม....”
“ก็ถึงบอกให้ตัดใจไง”
“............”
“พี่หลอกเนม พี่ทิ้งเนม พี่ทำไม่ดีกับเนม...มีอะไรดีตรงไหนถึงทำให้ตัดใจไม่ได้สักที”
“.......เนมไม่รู้”ไอ้ที่เขาพูดๆ มามัน...ถูกทั้งหมดเลย แถมตรงซะจนไม่อยากยอมรับ ไอ้ที่ทำให้สับสน ทำให้งง มันอาจเป็นแค่...การไม่ยอมรับความจริง ไม่กล้า ความกลัวลึกๆ ทำให้ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่คิด ทั้งๆ ที่รู้ แต่ก็...ไม่อยากรับรู้ อย่างที่บอก เหมือนผมเคยเจอคนที่เคยนั่งเล่นจิ๊กซอว์ด้วยกัน ไม่ใช่แค่เพราะเขาโผล่มา ปัญหาไม่ได้อยู่แค่นั้น แต่มันเป็นเพราะก่อนหน้านี้ที่ผมอยู่เพียงลำพัง ผมนั่งเล่นคนเดียวมาตลอด พยายามนั่งต่อชิ้นส่วนที่ตัวเองมีให้ครบ แต่ภาพก็ไม่สมบูรณ์ เมื่อพบส่วนที่เหลือ...ไม่ใช่แค่อยากรู้ว่าภาพจะออกมาสวยแค่ไหน ไม่ใช่ว่าจำวิธีการเล่นไม่ได้ แต่เป็นเพราะทุกอย่างมันยังชัดเจนเสมอมา ผมก็แค่....อยากเล่นต่อให้จบ...และอยากถามเขาว่า....ตอนนั้น...เล่นด้วยกันไม่สนุกเหรอ ถึงได้...ทิ้งกันไป
“เนมก็แค่อยากรู้ว่า...พี่เคยรักเนมบ้างมั้ย”
“พี่ขอโทษ......แต่คำตอบคือไม่”
+++++++++++++++++++++++++++++++
จัดหนักได้แค่นี้
จะสิ้นปีแล้วเลยยุ่งมากกกก จะพยายามชดเชยให้หลังปีใหม่นะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
