สวัสดีครับ ผมชื่อกิตติวินท์ หรือโก้ หลังจากเรียนจบตอนนี้ก็ทำงานมาได้เกือบห้าปีแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อว่า หลายๆ สิ่งเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา ไม่เคยมีอะไรหยุดนิ่ง เหมือนกับที่ไม่เคยมีใคร...อยู่ข้างผม ปีกว่าแล้วสินะที่ผมต้องอยู่เพียงลำพัง มีคนบอกว่าเวลาจะช่วยให้อะไรดีขึ้น เราจะเจ็บปวดน้อยลง หรือลืมเลือนบางสิ่งบางอย่างไป แต่ทฤษฎีนี้คงใช้ไม่ได้กับผม เพราะผมไม่เคยลืมทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย....ผมยังคงเจ็บเท่าเดิม
“จะกลับแล้วเหรอโก้”เสียงเพื่อนร่วมงานคนสวยทักเมื่อผมเดินออกจากโต๊ะทำงานที่ไม่ค่อยได้ใช้งาน
“เออ จะรีบกลับไปตรวจงาน คืนนี้ไปเที่ยวกันมั้ย”ผมยกแฟ้มเอกสารที่ใส่แบบฝึกหัดให้มันดู
“บ้าน่ะตัวเอง มาชวนเค้าเที่ยว เดี๋ยวแฟนเค้าหึงนะ”
“ถุยเหอะไอ้หนุ่ม ถ้าพี่บีจะหึงกู กูว่าหึงเด็กที่มึงพาไปกินข้าวดีกว่ามั้ย”ไอ้หนุ่มหรือนิ้งเป็นสาวประเภทสองที่แปลงเพศแล้ว และสวยกว่าผู้หญิงบางคนอีก มันมีสามีเป็นตัวเป็นตนแต่ก็ยังไม่วายแอบขายขนมจีบให้เด็กๆ ที่มาเรียนพิเศษ บางทีก็วัยทำงาน ผมรู้จักมันตั้งแต่เริ่มทำงานใหม่ๆ เราค่อนข้างสนิทกันเร็ว เพราะถึงมันจะเป็นกระเทยแต่ก็ไม่ได้สาวจ๋าอะไรมาก คุยกันได้เกือบทุกเรื่อง ถึงบางเวลาไม่อยากคุยด้วยมันก็จะมาเสือกอยู่ดี
“ว๊าย มึงเห็นได้ไง กูอุตส่าห์แอบๆ แล้วนะ”
“ระวังเหอะ วันดีคืนดีพี่บีแอบมาจับผิดมึงเหมือนคราวก่อนแล้วจะรู้สึก”พี่บีแฟนมันขี้หึงพอควรครับ คือประมาณว่ามองคนอื่นได้ ใครโทรมาจีบก็รับสายได้ ไม่ถึงกับหึงดะ แต่อย่าให้รู้ว่ามันเล่นด้วยกับใคร ถ้าเห็นล่ะก็ไอ้คนนั้นเตรียมนอนโรงพยาบาลได้เลย แล้วไอ้นิ้งก็เตรียมลาออกไปเป็นแม่บ้านทันที ก็อย่างว่านะ เงินเดือนพี่เขามากพอจะเลี้ยงมันได้สบายๆ แต่ไอ้นิ้งมันไม่ยอมอยู่เฉยๆ หรอก มันเคยบอกว่าอยู่เฉยๆ มันจะยิ่งฟุ้งซ่าน เดี๋ยวเหงามากๆ พาชู้เข้าบ้านพี่บีได้ฆ่ามันตายพอดี
“คนนั้นน้องที่เคยสอนเต้น ไม่มีอะไรจริงๆ มึงอย่าพูดไปล่ะ”แน๊ะ ไม่มีอะไรแต่เสือกไม่ให้ผมพูด
“เออๆ แล้วเอาไง ไปเที่ยวกันเปล่า พี่ฟ้าบอกคืนนี้มีวงอะไรมาไม่รู้ ถ้าจะไปพี่เขาจะจองโต๊ะหน้าๆ ให้”
“อืม...เดี๋ยวกูโทรถามพี่บีก่อนได้มั้ย สักหกโมงเย็นกูโทรบอกอีกทีนะ”
“เออ โทรมาปลุกพอดีเลย หกโมงนะ ไปล่ะ”ผมโบกมือลาเพื่อนร่วมงาน รับไหว้เด็กที่มาเรียน บางคนก็เดินเข้ามาถามข้อสงสัยเกี่ยวกับบทเรียน บางคนตะโกนแซว ผมก็ยิ้มๆ ไม่ได้ว่าหรือเล่นด้วยจนเด็กไม่เคารพ เดินมาถึงรถซึ่งจอดอยู่ไม่ไกล สถาบันที่ผมสอนนั้นมีหลายสาขา แต่สาขานี้จะใกล้คอนโดฯ ผมและผมสอนที่นี่เป็นหลัก ที่นี่เด็กจะค่อนข้างเยอะเพราะอยู่ในห้างสรรพสินค้า ส่วนอีกสาขาจะเน้นวัยทำงานมากกว่า
เปิดประตูหลังวางสัมภาระทั้งหมดไว้บนเบาะก่อนจะปิดแล้วเข้าไปนั่งด้านหน้า ขับรถกลับคอนโดฯ กิจวัตรที่เหมือนเดิมทุกวันมาปีกว่า กลับถึงห้องผมก็จะอาบน้ำก่อนหยิบงานมาตรวจแล้วก็นอน ถ้านิ้งโทรมาแล้วผมตื่นก็จะไปเที่ยว แต่ถ้าไม่ตื่นก็ไม่ไป ยังไงก็ยังไม่ได้คอนเฟิร์มพี่ฟ้า และถึงไปสายก็ยังใช้อภิสิทธิ์การหาที่นั่งได้อยู่ดี...ทำงาน...กลับห้อง...ตรวจงาน ทำแผนการสอน การสอบ ทำแบบฝึกหัด ไปเที่ยว นอน แล้วก็เริ่มใหม่ เป็นอย่างนี้เสมอ...น่าเบื่อชะมัด
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะรับแขกดังลั่นห้องจนผมต้องตื่น ผมว่าหลับยังไม่ถึงชั่วโมงเลยนะ ทำไมนิ้งโทรมาเร็ว ดูนาฬิกาข้อมือที่วางไว้บนโต๊ะก็เพิ่งจะห้าโมง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจะบ่นมันสักหน่อยก็ต้องเปลี่ยนอารมณ์เพราะคนโทรมาเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมรัก
“มีอะไรแม่”ถึงจะรักแต่ก็ไม่ได้แสดงออกหรอกนะ
“ทำไม แม่โทรมาต้องมีอะไรด้วยรึไง แล้วทำไมเสียงแปลกๆ ไม่สบายเหรอ”
“เปล่า โก้หลับอยู่ แล้วนี่มาโทรมาทำไม กลับถึงบ้านแล้วเหรอ”ที่ถามไม่ใช่รำคาญนะครับ แต่ปกตินี่ยังเป็นเวลางานสำหรับแม่ผม และส่วนมากแม่ไม่เคยโทรมาตอนนี้ด้วย
“แม่มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ โก้จำน้าน้ำเพื่อนแม่ได้มั้ย ที่เคยอยู่บ้านซอยเดียวกับเราน่ะ”
“ที่เป็นครูตอนป.4 หรือเปล่า”ผมจำได้แค่คนเดียว จำได้ไม่ลืมเพราะน้าน้ำเป็นแม่เพื่อนผม และ....แม่ของ....ใครบางคน
“ใช่ๆ น้าเค้าเลิกสอนนานแล้ว ไปเปิดร้านขนมอยู่แถวตลาด ลูกชายคนโต เจ้านิคเพื่อนโก้ตอนเด็กน่ะ ก็มาช่วยขายนะ เรียนจบแล้วก็เลยมาทำต่อ เห็นว่าจะขยายร้านแล้วก็ทำส่งด้วย โก้จำได้นิคได้เปล่า”
“จำได้แม่ ตอนเรียนป.ตรียังเคยไปเที่ยวกับมันอยู่เลย แล้วน้าเค้าทำไมเหรอ”
“ก็เนี่ยลูกคนเล็กน่ะ เห็นว่าไม่ค่อยรักเรียน เกเรกว่าเจ้านิคอีก แม่ก็ง๊งงง เมื่อก่อนแม่เคยสอนอยู่นะเด็กคนนี้น่ะ จำได้ว่าเรียนเก่งออก สอบได้ต้นๆ ของห้อง ทำไมตอนนี้เป็นอย่างนี้ไปได้ พ่อแม่ก็กลัวลูกจะเรียนไม่จบ มีแต่เพื่อนพาไปเสียคนทั้งนั้น แม่ล่ะกลุ้มแทน ล่าสุดนี่ต้องให้ลุงสินไปรับที่โรงพักเลยนะ เมาแล้วตีกัน ลุงก็อายแทนลูก พ่อเป็นตำรวจแต่ลูกมาทำตัวอย่างนี้ เฮ้อ”
“แล้ว...”เท่าที่ฟัง มัน...ไม่เกี่ยวกับผมหรือแม่ผมเลยนี่นา เอาเหอะ อาจจะเพราะความเป็นครูที่อยู่ในสายเลือดของแม่เลยอยากเห็นเด็กทุกคนเป็นคนดีน่ะนะ
“ไม่แล้วยังไงหรอก ก็นี่มันจะเปิดเทอมแล้ว แต่น้าน้ำไม่อยากให้ลูกไปหาหออยู่เอง กลัวว่าพอไม่มีคนคุมจะยิ่งเสียน่ะสิ แม่เองก็เห็นด้วย ให้ไปพักหอในก็ใช่ว่าจะออกไปค้างที่อื่นไม่ได้จริงมั้ย สู้ให้ไปอยู่กับคนที่เราไว้ใจได้ให้ช่วยคุมดีกว่า โก้ว่าดีมั้ยลูก”
“ไม่ดีครับ”ฟังไปฟังมา ถึงจะแม่จะพูดวกวนอ้อมโน่นอ้อมนี่ แต่ลางสังหรณ์มันบอกว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวกับผมแน่ๆ และมันต้องเป็นเรื่องไม่ดีชัวร์
“อ้าว”
“ไม่ต้องมาอ้าวเลยแม่ ไอ้คนที่ไว้ใจได้นี่หมายถึงโก้ใช่มั้ย ไม่เอานะแม่ โก้ไม่อยากให้คนอื่นมาพักที่นี่ โก้ไม่สะดวกใจ อึดอัด รำคาญ โอเคนะ”
“ไม่โอเค เพราะแม่บอกน้าน้ำแล้วว่าโก้จะคอยดูแลน้องให้เอง และน้องก็แพ็คกระเป๋าแล้ว พรุ่งนี้ไปถึงหมอชิตสิบโมงเช้า ไปรับด้วย แม่ให้เบอร์โก้ไปเรียบร้อย แค่นี้นะ”โหหหห ทีอย่างนี้ล่ะรวบรัดได้ใจความ พูดเองเออเองแล้วก็วางไปเลย อะไรของแม่เนี่ย ทำอะไรไม่ปรึกษาผมก่อน อย่างนี้เรียกมัดมือชก มันจะมาพรุ่งนี้แล้วเพิ่งโทรมาบอกผมเนี่ยนะ
ผมพยายามโทรกลับไปหาแม่ แต่แม่ไม่รับแถมยังปิดเครื่องหนีอีก ให้ตายเหอะ แม่ใครวะเนี่ย ผมโยนโทรศัพท์ไว้กลางโต๊ะแล้วเอนตัวลงนอนบนโซฟาแรงๆ เพื่อคลายความหงุดหงิดที่เกิดขึ้น หันมองไปทางประตูห้องที่ปิดสนิท ห้องที่เคยมีคนคนหนึ่งอยู่ร่วมกับผม คนที่เคยอยู่ด้วยกันมาหลายปี แต่ตอนนี้...เป็นของคนอื่นไปแล้ว ถึงจะรู้ว่ามันไม่มีทางกลับมาอยู่ที่นี่อีก แต่ผมก็ไม่เคยอยากให้ใครเข้าไปอยู่ในนั้นแทนมัน และ...ไม่เคยคิดจะย้ายไปนอนในนั้นด้วยเช่นกัน ผมก็แค่...อยากให้เป็นเหมือนเมื่อก่อน....เหมือนว่ามันยังอยู่
“เป็นอะไรโก้ เมื่อบ่ายยังระรื่นอยู่เลย”ไอ้นิ้งควงพี่บีมาเที่ยวด้วยครับวันนี้ พี่บีเป็นกัปตันสายการบินหนึ่ง หน้าตาดี หุ่นดี นิสัยดี ทุกอย่างดีหมด น่าเสียดายที่ตาบอดมาคบกับไอ้นิ้งมัน
“เบื่อๆ วงอะไรไม่รู้ ไม่ใช่แนวกูเลย พี่ฟ้าแม่งกวนบอกมาได้ว่ากูจะชอบ”อันนี้เป็นข้ออ้าง แต่ผสมเรื่องจริง ผมไม่ได้มีแนวที่ชอบเฉพาะหรอก อะไรเพราะก็ฟัง มันส์ก็เต้น อยู่ที่อารมณ์ แต่วงนี้ไม่ผ่านครับ แนวเพลงเด็กไป ใสไป รักๆ ใคร่ๆ เหมาะกับช่วงชีวิตมัธยมต้น ไม่ใช่วัยทำงานแบบพวกผม แล้วในร้านตอนนี้ก็มีแต่วัยนี้ ประมาณนักศึกษาปีหนึ่งหรืออาจมีม.6 ปนๆ บ้าง
“บ่นอะไรไอ้โก้ กูอุตส่าห์หวังดีนะมึง”
“หวังดีอะไร เพลงอะไรไม่รู้รักไม่รักเลิกไม่เลิก คนแต่งแม่งสมองมีปัญหาหรือเปล่า”
“กูไม่ได้บอกว่ามึงจะชอบเพลง กูหมายถึงคนมาฟังเพลงต่างหาก มึงดูดิแต่ละคน เอ๊าะๆ ทั้งนั้น หน้างี้ใสกิ๊ก หนวดยังไม่ขึ้นเลยมึง”ไอ้นี่ก็เจาะจงจัง ได้ข่าวว่าเมียเป็นเจ้าของร้านนะ ยังจะมาคั่วเด็กในร้านอีก
“เดี๋ยวจะบอกเมียพี่”
“บอกก็ไม่กลัวเพราะมันก็ชอบมือกีตาร์บนเวทีอยู่ จ้องจนน้ำลายไหลแล้วแม่ง”อ้อ ที่แท้งอนเมียนี่เอง
“พี่ก็หัดดีดบ้างดิ เอาใจน่ะเป็นมั้ย”
“ดีดไม่เป็นเว้ย เป็นแต่ดูด มันก็ชอบนะ หึหึ”
“พูดมาได้ไม่อายปาก”
“หรือมึงไม่ชอบ”พี่ฟ้าถามผมก็ยิ้มๆ ไม่ตอบ ไอ้นิ้งเลยหันหน้าไปพยักเพยิดกับแฟนมันสองคน เหมือนจะบอกว่า ดูมันๆ ทำเป็นเงียบ อะไรทำนองนี้
ปกติแล้วผมมาเที่ยวที่นี่ค่อนข้างบ่อย หนึ่งคือได้ส่วนลด สองคือมีเพื่อน เพราะมากี่ครั้งก็มักเจอคนรู้จัก หรือถ้าไม่เจอผมก็นั่งคุยกับพี่ฟ้า แรกๆ ที่รู้ว่าพี่ฟ้าคบกับพี่ปั้นก็คิดว่าแกคงเล่นหนุกๆ ตามนิสัยมั่วๆ ของแก แต่ไปๆ มาๆ ดันคบมาสามปีได้แล้วมั้ง แต่ก็ทะเลาะกันตามประสาน่ะนะ เพราะพี่ปั้นก็ไม่ใช่เล่นๆ แรกๆ ที่ยังไม่คบพี่ฟ้าจริงจังนักยังมายั่วผมเลย ขนาดพี่ปั้นไม่ใช่สเป็ก ผมก็ยังเกือบเผลอ ผู้ชายอะไรวะอัธยาศัยโคตรดี ยั่วโคตรเก่ง มิน่าเปิดร้านเหล้า และคุมพี่ฟ้าอยู่
“โก้ๆ น้องโต๊ะนั้นฝากมาขอเบอร์”พี่ปั้นเดินมากอดเอวพี่ฟ้าก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้ผม ดูก็รู้ว่าเป็นการเดินมาง้อพี่ฟ้า แต่ก็ยังไม่วายแกล้งหยอดผมต่อหน้าแฟนตัวเองน่ะนะ
“ไหนครับ”ผมถามจบพี่ปั้นก็ชี้ไปที่โต๊ะของน้องกลุ่มหนึ่ง กลุ่มใหญ่เลย น่าจะเกือบๆ สิบคน มีทั้งผู้หญิงผู้ชาย ทั้งแท้ทั้งเทียม มีสองสามคนโบกมือให้ด้วย
“คนผมดัดๆ เสื้อขาวกางเกงขาสั้นปิดตูดน่ะ”
“ไปส่องตูดลูกค้ามาเหรอพี่”
“บ้าดิ เพื่อนๆ เด็กเสิร์ฟในร้าน เมื่อกี้พากันเดินไปหาพี่ตรงเคาน์เตอร์เลยเห็นเฉยๆ ขาวจั๊ว”
“เหอๆ เด็กไปว่ะพี่ กลัวโดนจับ”
“กลัวเด็กจับเหรอ”
“กลัวไปพรากผู้เยาว์ต่างหาก”
“กลัวทำม๊ายยย เด็กมันอยากให้พรากจะตาย จริงมั้ยที่รัก”สงสัยเริ่มรู้ตัวว่าพูดถึงคนอื่นมากไป เพราะพี่ฟ้ายกดื่มๆ ไม่พูดอะไรด้วยเลย แถมมีปัดมือที่กอดเอวออกด้วยนะ
“เดี๋ยวช่วยพรากแทนโก้มันก็ได้ เด็กคนไหนล่ะ”
“โหยๆๆ มีงอนๆ ล้อเล่นหรอก หรือแซนวิชดีมั้ยตัวเอง เปลี่ยนบรรยากาศเนอะๆ”
“ไอ้บ้า มาง้อหรือมาชวนทะเลาะเนี่ย”
“มาง้อหรอก แต่ช้าแต่ อ๊ะหมดแก้วๆ เดี๋ยวกลับห้องปั้นบริการเต็มที่เลยนะครับ ฟ้านอนเฉยๆ ยกขาอย่างเดียว”
“อย่ามาทะลึ่ง ใครจะยกขา”
“ก็ปั้นไงครับ ปั้นหมายถึงฟ้ายกขาปั้นไง แน่ะๆ ยิ้มแล้ว หายงอนแล้วใช่มั้ย งั้นกูไปทำบัญชีต่อล่ะนะ อย่าเมามากนะเดี๋ยวไม่มีแรง”พี่ปั้มดึงคอพี่ฟ้าโน้มลงไปหาแล้วดูดที่คอสักพักก่อนปล่อยแล้วเดินจากไป เหลือผลงานทิ้งไว้โชว์พวกผมเต็มๆ
“เชี่ยนี่แม่งกัดมาได้”พี่ฟ้าดึงคอเสื้อเช็ดคราบน้ำลายที่เปื้อนนิดหน่อย เป็นรอยแดงชัดเจนเชียว แถมมีรอยฟันอีก
“ไม่ชอบ”ไอ้นิ้งแกล้งถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
“ชอบว่ะ ฮ่าๆๆ”โรคจิตทั้งคู่
พวกเราแยกย้ายกันตอนประมาณเที่ยงคืน ถ้าออกดึกกว่านี้รถจะติด แถมน่ารำคาญด้วย พวกเมาๆ แล้วเดินข้ามถนนกร่างๆ ไม่กลัวตาย เห็นแล้วอยากขับไปจิ้มให้สะดุ้งสักที ผมกลับถึงห้องอาบน้ำเสร็จก็ตรวจงานที่ค้างไว้อีกนิดหน่อย พรุ่งนี้มีสอนตอนบ่ายโมงถึงหนึ่งทุ่มครึ่ง แต่ต้องไปรับคนที่หมอชิตตอนสิบโมงเช้า เฮ้อ...ก็ไม่ได้หวงห้องอะไรมากหรอกนะ แค่ไม่อยากเปลี่ยนแปลงแค่นั้นเอง แต่ว่าคนที่จะมาอยู่แทนเจ้าของคนเดิมนี่สิ ทำไมต้องเป็นมันด้วยนะ ทำไมต้องเป็น....
เนม
ผมนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ มองดูต้นมะม่วงริมรั้ว มันเขียวดีแฮะ ต้นใหญ่ด้วย เห็นแล้วอยากปีน ไม่น่ามีรังมดแดงเลย แถมยังมีตั้งสองรัง คราวก่อนปีนขึ้นไปจะสอยไข่มันมายำก็โดนกัดซะเต็มแขน นึกๆ แล้วก็แค้นแม่ง น่าเอาไฟเผาจริงๆ
“มองอะไรวะเนม”
“กูอยากเผาต้นมะม่วงบ้านมึงว่ะ”ใช่แล้ว นี่ต้นมะม่วงบ้านไอ้คีย์ ถ้าเป็นบ้านผมล่ะก็...ไม่กล้าเผาหรอก
“อ้าวไอ้เวร เมาแล้วนี่หว่า พวกมึงดูไอ้เนมดิ แม่งเมาแล้วจะเผาบ้านกู”มันหันไปฟ้องเพื่อนๆ ที่ยังนั่งล้อมวงดื่มเหล้ากันอยู่ วันนี้เรามากินเลี้ยงส่งผมกับคีย์ เราสองคนสอบติดมหาฯลัยแห่งหนึ่งที่กรุงเทพฯ ส่วนเพื่อนในกลุ่มคนอื่นจะต่อที่นี่ ความจริงแล้วผมไม่ได้อยากไปสอบที่นั่นเลย แค่ตามๆ เพื่อนหวังไปเที่ยวเฉยๆ พอสอบดันติดได้ไงไม่รู้ จะไม่ไปเรียนก็โดนแม่ด่าอีก พอทำใจได้ว่าอย่างน้อยก็ได้อยู่หอวะ อิสระดีเหมือนกัน แต่แม่กับพ่อดันยื่นคำขาดว่าให้ไปพักกับ...คนรู้จักของแม่ จะยกเลิกตอนนี้ก็ไม่ทันเพราะจ่ายเงินค่าเทอมไปแล้วหนึ่งหมื่น แม่บอกถ้าไม่เรียนก็หาเงินมาใช้คืน แล้วผมจะเอาปัญญาไหนไปหามาให้ล่ะ
“แม่งเหม่ออีกแล้ว บุหรี่จะร่วงแล้วมึง”คีย์ยื่นมือมาแย่งบุหรี่ที่อยู่ระหว่างนิ้วผมไปสูบก่อนจะหย่อนใส่ขวดเบียร์เปล่าๆ ข้างวงเหล้า
“มึงจะไปวันไหนคีย์”
“มะรืนว่ะ”แม่งไปก่อนเปิดเทอมวันเดียว อิจฉาว่ะ หอมันใกล้มหาฯลัยดี ตอนแรกผมจะอยู่หอเดียวกับมันนี่ล่ะ มีเฟอร์นิเจอร์พร้อมทุกอย่าง เอากระเป๋าเสื้อผ้าไปใบเดียวก็อยู่ได้เลย อุตส่าห์เตรียมจ่ายมัดจำ แม่นะแม่ ไม่รักลูกเลย น้อยใจๆๆๆ
“เซ็งว่ะ มึงไปพร้อมกูไม่ได้เหรอ”
“คนเก่าย้ายออกพรุ่งนี้ กูไปก็ไม่มีที่นอนดิ”
“ก็หาเช่ารายวันก่อนก็ได้ นะ ไปเหอะ”
“ไม่ได้หรอก กูต้องรอไปพร้อมพี่ จะเอาไอ้แดงไปด้วย”ไอ้แดงนี่คือเวสป้าสีแดงของมันครับ มันแต่งซะสวยเลย ตอนแรกมันว่าจะไม่เอาไปเพราะกลัวหาย แต่มันเปลี่ยนใจเพราะจะเอาไปไว้ล่อเหยื่อ นิสัยเลวมาก
“นะๆ ไปด้วยกันเหอะ”ผมแกล้งเอาขาไปพาดบนตักแล้วเอียงหัวไปถูๆ หัวไหล่มัน แต่มันผลักหัวผมออก
“ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนแบบนี้เลย ไม่ใจอ่อนหรอกเว้ย”
“ใจร้ายว่ะ ไปเหอะนะคีย์นะ ไปเป็นเพื่อนเนมหน่อยดิ”
“ไม่-ไป-ครับ-“มันพูดย้ำทีละคำชัดๆ ไอ้พวกที่นั่งฟังอยู่ก็หัวเราะกันใหญ่ โถ คิดว่าแค่นี้ไอ้เนมจะยอมแพ้เหรอ จากที่เอาขาพาดไว้เฉยๆ ผมเลยเลื่อนไปนั่งคล่อมบนตักแม่งเลย เอาขาเกี่ยวล็อคไว้ข้างหลังมันด้วย
“จะไปไม่ไป”
“ไม่”
“โหหหห อย่าใจแข็งดิ ไปเหอะน้า ไปนะๆๆ คีย์คนดี๊คนดีไปกับเนมหน่อยนะ นิดนึงนะ นะๆๆ”
“จูบก่อน”มันพูดจบปุ๊บผมรีบยื่นหน้าไปจูบปากมันทันที ไม่ใช่ดีพคิสอะไรหรอกนะ แค่แตะปากแค่นั้น
“จูบแล้ว โอเคนะ พรุ่งนี้เจ็ดโมงไปเจอกันที่บ้านเนมนะ”
“จูบก่อนแล้วจะบอกว่า...ไม่ไป คีย์ยังพูดไม่จบเนมรีบจูบทำไมเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆ”ไอ้เพื่อนเวรทั้งหลายแม่งหัวเราะกันจนตัวงอ
“อะไรวะแม่ง อุตส่าห์ยอมเปลืองตัว เอาเหล้ามาล้างปากดิ๊”ผมคลานลงจากตักแล้วผลักมันจนหน้าหงาย
“ทำเป็นรังเกียจนะมึงไอ้เนม ทีเมื่อก่อนแม่งแทบจะเล่นหนังสดให้พวกกูดู”ไอ้สิริปากดี แต่ก็จริงของมัน เมื่อก่อนผมกับคีย์เคยคบกันอยู่ช่วงหนึ่ง คือเราเป็นเพื่อนกัน แล้วก็คบกัน แล้วก็เลิกกันกลับมาเป็นแค่เพื่อนเหมือนเดิม เพื่อนๆ ก็เฉยๆ กับพวกผมนะครับ ประมาณว่านึกแล้วว่าแม่งต้องคบกันจนได้ แล้วก็นึกแล้วว่าแม่งต้องไปกันไม่รอด อันที่จริงผมกับคีย์คบๆ เลิกๆ กันสองรอบ แปลกเหมือนกันที่เรายังเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิมได้อีก อาจสนิทกว่าเพื่อนสนิทธรรมดาก็ตรงที่มีการแตะเนื้อต้องตัวกันมากกว่าเพื่อนคนอื่น แต่ก็ไม่ได้ตะขิดตะขวงใจอะไร เพราะรู้ว่านี่เป็นเพื่อนกันอยู่ อืม...อันที่จริงแล้วเราก็มีอะไรกันบ้างบางครั้งน่ะนะ บางทีเวลาเมาๆ เหงาๆ เศร้าๆ แต่ก็ไม่บ่อย อันนี้เพื่อนในกลุ่มไม่รู้หรอกนะ คิดว่าเราแค่เป็นเพื่อนเท่านั้น ไม่ยุ่งกันแล้ว แต่แบบว่า ก็นะ คนมันเคยๆ กันนี่นา ทั้งๆ ที่ตัดกันไม่ขาด แต่ทำไมคบกันไม่รอดวะ ไม่เข้าใจจริงๆ
“มึงมีปัญหาอะไรวะ”คีย์ก้มถามผมที่นอนหนุนไหล่มันอยู่ ไม่ใช่ว่าเราเพิ่งมีกิจกรรมอะไรแล้วนอนซบหมดแรงกันหรอกนะ แต่ว่าเป็นเพราะเมาเลยนอนกองกันอยู่กลางบ้านต่างหาก และก็ไม่ได้จะค้างบ้านมันด้วย เพราะตอนนี้เพิ่งบ่ายสองกว่าเอง หลับกันสักตื่นค่อยกลับบ้านค่ำๆ ก็ได้
“แค่ไม่อยากไปอาศัยคนอื่นอยู่”
“แต่แม่มึงบอกว่าหารค่าเช่านี่”
“แค่ค่าน้ำค่าไฟ ส่วนค่าเช่าไม่มีเพราะเจ้าของห้องเขาผ่อนเกือบหมดแล้วเลยไม่เอาตังค์”
“ก็ออกจะดี มึงจะได้มีเงินเหลือเก็บเยอะๆ”
“แต่กูอยากอยู่หอกับมึงมากกว่า”
“แน่ะๆ แอบรักกูล่ะสิ”
“ควายเหอะคีย์ ใครรักมึงก็ควายแล้ว”
“ก็มึงไง คบกับกูตั้งสองครั้ง”
“มึงขอคบกูต่างหากเหอะ อย่ามามั่ว”
“กูขอตอนไหน มึงนั่นแหละมั่ว”
“อย่ามาๆ มึงนั่นแหละ”
“กูไม่ได้ขอคบมึงสักหน่อย กูขอเอามึงต่างหาก”
“ถุยเหอะ แม่งกวนตีน”ผมยกมือเตรียมจิกหัวมัน แต่มันจับมือไว้ไม่ให้ผมแกล้งมันได้
“อ๊ะๆ ยอมก็ได้ ขอก็ขอ อารมณ์ดีขึ้นยัง”
“....นิดนึง”
“นอนเหอะ ตากูเริ่มจะปิดแล้ว กลุ้มไปก็เท่านั้น ยังไงมึงก็เลือกไม่ได้ จริงมั้ย”คีย์ดึงหัวผมไปซุกที่คอมันแล้วลูบหัวผมเบาๆ ไม่กลุ้มก็ไม่กลุ้ม ถึงแม้ความจริงแล้วไม่ใช่แค่กลุ้มหรอก แต่ต้องเรียกว่าเครียดเลยมากกว่า เฮ้อ...ทำไมต้องเป็นมันด้วยเนี่ย...เฮ้ออออ......ช่างแม่ง
สามชั่วโมงในการนั่งรถ...ทำไมมันสั้นจังวะ ผมเดินลงจากรถพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ในมือ บนหลังมีกระเป๋าเป้อีกหนึ่งใบ กระเป๋าใส่โน๊ตบุ้คอีกหนึ่ง และเมื่อเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดัง ผมต้องรีบเดินหาที่วางกระเป๋าแล้วไม่เกะกะคนที่เดินไปเดินมา เบอร์ที่โทรเข้าผมไม่ได้เม็มชื่อเอาไว้ แต่ก็รู้ล่ะว่าใคร
“ฮัลโหล”
“ถึงหรือยัง”ปลายสายถามเสียงห้วน เสียงมันยังเหมือนเดิม แต่ทุ้มกว่าเดิมนิดหน่อย...มั้ง
“เพิ่งลงจากรถ”
“เห็นตรงที่แท็กซี่จอดเยอะๆ มั้ย เดินมาตรงประตู จะจอดรถรับตรงนั้น เห็นประตูหรือยัง”
“อืม ไกลว่ะ รอแป๊บแล้วกัน ของเยอะ”
“เออ”มันพูดแล้วก็ตัดสายไปเลย กระเป๋าผมโคตรหนักเหอะ จะมีน้ำใจเข้ามารับในนี้ก็ไม่มี ตอนแรกบอกให้มองหาแท็กซี่นึกว่ามันจะให้ผมนั่งแท็กซี่ไปเองแล้ว
ผมเดินหอบของมาจนถึงประตู มองเห็นรถสามคันจอดอยู่ แต่มีคันเดียวที่คนขับออกมายืนพิงอยู่ข้างรถ ผมเดินเข้าไปในระยะสายตามัน เห็นมันก้มเข้าไปในรถก่อนจะเดินมาเปิดกระโปรงรถให้ ผมเลยวางของทุกอย่าไว้ด้านใน แล้วเดินเข้าไปนั่งในรถตามมันบ้าง ตลอดระยะเวลาที่นั่งรถเราไม่ได้พูดอะไรกันเลย ดีว่ามันเปิดวิทยุเลยพอมีเสียงอะไรแทนความเงียบมาบ้าง....เซ็ง
มันขับรถเข้ามาจอดในช่องที่มีหมายเลขแปะไว้ ซึ่งน่าจะตรงกับเลขทะเบียนรถมัน คอนโดฯ มันก็ดูดีเหมือนกันนะ ไม่ค่อยไกลจากมหาฯลัยเท่าไหร่ ที่รู้เนี่ยเพราะเมื่อกี้มันขับผ่านหรอกนะ ใช่ว่าจะจำเส้นทางได้
มันเดินไปคุยกับพนักงานที่นั่งด้านในก่อนจะพยักหน้าให้ผมเดินตามไปอีกทางเพื่อขึ้นลิฟต์ ขึ้นมาตั้งเก้าชั้นแน่ะ วิวน่าจะดีแฮะ ผมมองโน่นมองนี่ตลอดเวลาจนรู้ตัวอีกทีก็เดินตามมันเข้ามาในห้องแล้ว แต่ขอบอกหน่อยนะ ตลอดทางที่ขึ้นมาเนี่ย มันไม่แม้แต่จะช่วยผมขนอะไรสักอย่างเดียว
“นั่นห้องเนม ข้างในมีห้องน้ำ ในตู้เสื้อผ้ามีเครื่องนอนเก็บอยู่ ขนออกมาจัดการเองแล้วกันนะ”
“อืม”
“เปิดเทอมวันไหน”
“มะรืน”
“ไปเองถูกหรือเปล่า”
“ถูก”
“แน่ใจ”
“ก็นั่งแท็กซี่ไป ของง่ายๆ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปดูป้ายรถเมล์แล้วกัน นั่งไม่กี่ป้ายก็ถึง แล้วถ้าวันไหนออกไปเวลาเดียวกันก็ไปพร้อมกันได้ ยังไงก็ทางผ่านอยู่แล้ว”
“ไม่เป็นไร ไปเองได้ มีอะไรอีกมั้ย จะเข้าไปจัดของ”
“ตอนนี้ไม่มี”
“.....ก็ดี”ผมไม่อยากต่อความยาวเลยเดินขนของเข้าห้องที่มันชี้ ข้างในสะอาดดีครับ คงเพิ่งทำความสะอาด ผมวางของลงบนเตียงแล้วสำรวจรอบๆ ห้อง วิวดีจริงๆ ด้วย สูงดี แต่ก็ยังมองเห็นแต่ตึกเต็มไปหมด รู้สึกคิดถึงบ้านหน่อยๆ แฮะ ผมเดินมาเปิดกระเป๋าหยิบอาหารที่แม่ทำให้ออกมา ก็ของโปรดผมทั้งนั้นล่ะ มีน้ำพริกมะขาม น้ำพริกเผา หมูหวาน รีบเอาไปเก็บในตู้เย็นก่อนดีกว่า
ผมเดินออกมาจากห้องแล้วเดินไปทางมุมครัวทันที ในตู้เย็นมีเบียร์เต็มเลย มีอาหารนิดหน่อย แต่ค่อนข้างโล่ง ผมมองแบบงงๆ...ก็....อืม..จำได้ว่ามันชอบทำอาหารนี่นา......ช่างมันเถอะ ไม่เกี่ยวอะไรกับผมนี่ หลังจากจัดของใส่ตู้พร้อมหยิบขวดน้ำไปไว้ในห้อง คือผมเป็นคนชอบดื่มน้ำน่ะนะ หันหลังเดินกลับมาทางเดิมถึงเห็นว่าเจ้าของห้องนอนหลับอยู่บนโซฟา...ผมเข้าห้องแล้วออกมาก็แป๊บเดียวเองนะ ทำไมหลับไวจัง หรือว่าหลับตาเฉยๆ แล้วทำไมมันไม่เข้าไปนอนในห้องตัวเอง....ตั้งแต่พบกันนี่เป็นครั้งแรกที่ได้มองหน้ามันตรงๆ และมีเวลาสำรวจมัน จะว่าไปแล้วก็...เหมือนจะตัวใหญ่ขึ้นนะ ผมก็ไม่ได้ไว้ทรงเดิมที่เคยเห็น หน้าตา...ก็...ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ แค่ดูโตขึ้น ดูเป็นผู้ใหญ่....เลวๆ คนหนึ่ง********************
สไตล์การแต่งเหมือนระเบียงรักนะคะ หนึ่งสีแทนหนึ่งตัวเอก และจะสลับกันไปเรื่อยๆ
สำหรับคนที่ไม่เคยอ่านเรื่องระเบียงรักฯ ก็ไม่เป็นปัญหาในการอ่านเรื่องนี้นะคะ เพราะเนื้อหาไม่ต่อเนื่องกัน เพียงแค่ตัวเอกของเรื่องนี้เป็นหนึ่งในตัวละครหลักเรื่องระเบียงรักฯ เท่านั้น
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
