หัวข้อ: Re: ....... ➳ แลกรัก ♡ .......

[Donald~duck]

กรี๊ดดด พี่โก๋แม่มม ทำไมทำงี้ ตอนนี้ไม่อยากตื้อเนมช่ายมั้ย

ต่อไปขอให้ต้องตื้อเนมนานๆเลย เชอะ 

[ลูกลิงแสดงตัว]

โก้แบบว่าแรงอ่ะค่ะ
พี่แกตรงอย่างแรงนิ

เนมก็แค่อยากให้ง้อใช่มั้ยล่ะ แอบโกรธไปงั้น

ปอลอ...ตี๋ไม่ได้กะเอ็มแล้วตี๋ไปได้กะใคร แล้วเอ็มไปอยู่ส่วนใด อยากรู้ๆๆ
ปอลออีกสักที...โก้คงไม่ได้รักตี๋แบบนั้นหรอก แค่พอไม่มีตี๋แล้วเหงา แล้วก็ไม่อยากให้ใครมาแทนที่ตี๋กับเจ เพราะยังไม่เจอคนของตัวเองแค่นั้นมั้ง?

[bolinkz]

ขอตามมาเป็น FC พี่จีอีกคนนะคะ
พอดีว่าเพิ่งอ่านระเบียงรักนักศึกษาจบ (รู้สึกช้าไปรึปล่าวไม่รู้)
สนุกมากๆๆเลยนั่งอ่านอยู่สองวันไม่ลุกไปไหนเลย
พอเข้ามาเห็นชื่อพี่จีก็รีบเข้ามาเลย
สนุกมากๆๆเลยคะ
แต่ตอนนี้ค้างอย่างแรง
อยากรู้จังว่าจะเป็นยังไงก็ต่อไป
ระหว่างเนมกับโก้
มาต่อเร็วๆๆนะคะ
รออยู่คร๊า

[KaZMa]

โก้แรงงงง
อยากรู้เรื่องตี๋ กะเรื่องของเอ็มด้วยอะค่ะ
คิดถึง เจกับพี่เอ็กซ์ด้วย

รอตอนต่อไปค่ะ
 

[myxt]

รอคุณจีมาคลายปมอีกหลายปมเลยนะเนี่ย
ทำไมโก้ถึงทำแบบนั้น แล้วทำไมเนมเหมือนยังรออะไรบางอย่าง
แล้วเอ็มไปอยู่ที่ไหน งืออออออ อยากรู้เยอะแยะไปหมด
รอคุณจีมาต่อนะคะ ^^

[rawi]

รู้อยู่แล้วว่าโก้แรงงงส์ จะให้ยอมใครคงยากอ่ะ
แต่ยกเว้นน้องเนมคนนึงนะ น้องน่ารักออก 
แถมโก้เองก็ผิดจริงจังด้วยอ่ะ ชริ 

ส่วนตี๋คู่กะเพื่อนเจมส์หรือนี่ จะเป็นคนยังไงหว่าอยากรู้จัง
เอาชนะใจตี๋ได้เร็วซะด้วย โก้ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยอ่า

พาร์ทนี้พูดถึงน้องเจด้วยย 
คิดถึงน้องเจกะพี่เอ็กซ์ขึ้นมาทันที
มาบ่อยๆ นะจะได้หายคิดถึงง

  อันนี้ให้คุณจี มาต่อเร็วๆ นะคะ

[~l3aml3ery~]

มารอ

[netwoon.km]

แปปะป๊าบบบ บ !!


เพิ่งจะได้อ่าน อ่า โก้ยังคงเป็นโก้เหมือนเดิม
ผ่านมาห้าปี โก้ก็ยังเป็นคนไม่แสดงออกอะไรมากเหมือนเดิม
ความกวนก็เหมือนเดิม (หรือมากกว่า 55)


น้องเนมเวลาอ้อนน่ารักแท้ (แอบคิดถึงน้องเจเลย)
แต่โก้ทำไว้เจ็บแสบเกิ๊น กลายเป็นเด็กไม่น่ารักเลยอ้ะ TT'




รอพี่จีน่ะค่ะ จุ๊บๆๆ >3 ~~

[kyoya11]

กระจ่างแจ้ง โฮะๆ ^^
โก้น่ารักจัง

[ZakeiHarha]

เข้ามารอออออ >.,<

[timeless]

อิพี่โก้ ...   เเร๊งงง!!!

[w1234]

รอคับ!!!!

อยากให้ ตี๋กับเจกับมาเยี่ยมโก้หน่อยอะ นะคร๊าบ 

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[MIkz_hotaru]

   อยากรู้เรื่องตี๋แล้วอ่า ใครแฟนตี๋เนี่ย มิใช่เอ๊มหรอกหรือ ก็ดีนะ 

น้องเนมทำไมน่ารักอย่างนี้อ่ะ วุ้ยยยยย โดดจูบเลย 

[G_wa]

คุณจี รบกวนนิดนึงค่ะ  เห็นชื่อคุ้นๆแล้วคิดถึง ขอถามซัก 3 ข้อค่ะ
1.เก่ง นี่เพื่อนโก้หรือเปล่าค่ะ ที่เป็นแฟนของแก้ว
"ผมโบกมือให้เก่งกับหมอกที่นั่งชะเง้อยกไม้ยกมือไหว้ ผมไกลๆ สองคนนี้หลังจากเรียนจบก็ทำงานบริษัทฯ พี่นุต่อทันที" หรือหมายถึง อ้นกับหมอกค่ะ 
2.แฟนนิ้งนี่ ชื่อพี่บี? หรือพี่ศักดิ์? หรือเป็นคนเดียวกันค่ะ  เพราะในระเบียงรักเอ่ยถึงพี่ศักดิ์นะค่ะ
3.พี่ชายเนม ชื่อ นิค หรือ นัต ค่ะ
"ลูกชายคนโต เจ้านิคเพื่อนโก้ตอนเด็กน่ะ"
"ผมโทรไปอ้อนวอนแม่เท่าไรแม่ก็ไม่ยอมฟัง แถมยังบอกว่าดีแล้วที่ปล่อยให้มันเป็นคนคุมเรื่องค่าใช้จ่ายและความประพฤติ ไปในตัว พ่อเองก็เห็นดีเห็นงาม ส่วนพี่นัตไม่ต้องพูดถึงเลย"
2ประโยคนี้เป็นคนเดียวกันหรือคนละคนค่ะ  
รบกวนคุณจีด้วยนะค่ะ 

ตอบคอมเมนต์นี้นะคะ

ข้อ 1 กับ 2 จีจำชื่อผิดเองค่ะ ข้อหนึ่งต้องเป็น อ้น ข้อสองต้องเป็น พี่ศักดิ์ (เหมือนจีจะแก้ในไฟล์ตัวเองแต่ไม่ได้แก้ที่อัพ....มั้ง เดี๋ยวจะไปตามแก้ให้นะคะ)

ส่วนข้อ 3 ไม่ได้จำชื่อผิดแต่พิมพ์ผิด เพราะสามสี่ตอนที่ผ่านมาจะใช้ชื่อ นิค ตลอด มีแค่ประโยคนั้นประโยคเดียวที่เป็นนัต เพราะงั้นเป็นการพิมพ์ผิดนะคะ


ใครเจอตรงไหนผิดก็บอกได้นะคะ เพราะปกติก่อนอัพจีจะเช็คเฉพาะความสมบูรณ์ของเนื้อหาหรือประโยค กับพวกคำผิด แต่อันไหนที่พิมพ์ถูกแต่ความหมายผิดจะตกหล่นไปบ้าง เจอคำไหนผิดก็บอกได้นะคะ

 

[~l3aml3ery~]

^
^
^
จิ้มพี่จี

[Yukisae]

สวัสดีค่ะคุณจี มีเรื่องใหม่มาลงแล้วหุหุ เค้าเองก็หลงโก้เหมือนกัน >___<
โก้แรงอ่ะ เรื่องเมื่อ6 ปีที่แล้ว ตอนนี้เนมอยู่ปี1 ก็อายุ 18มั้ง 6ปีที่แล้วก็... 12
เด็กกกอ่ะ เหอะๆๆๆๆ สมควนโกรธ   แล้วทำมายยยยแฟนตี๋ชื่อเจมส์อ่ะ นึกว่าเอ็มซะอีก TT____TT  +1 เรื่องใหม่คุณจีด้วยค่ะ

[ClioNe]

โก้....สมควรแล้วที่น้องมันจะเหวี่ยงใส่น่ะ   
แรงและทั่วถึงมาก ๆ 
น้องเนมน่ารัก..
ติดตามต่อไป..

[chaoyui]

โก้ แรงงง~!!   ตรงจริงพ่อคู๊ณณณ

เราก็นึกว่าความหลังเรื่องอะไร ที่แท้ก็เรื่องนี้

สงสัยเรื่องแฟนตี๋ ตกลงไม่ใช่เอ็ม

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[EoBen]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


ขอกรี๊ด ดัง ตอนนี้น่ารักมากกกก

[Ramika]

ง่ะ นึกว่าจะมาต่อ

[namtaan]

เข้าใจแจ่มเลย ว่าทำไมเนมถึงได้เป็นแบบนี้
ก็โก้ทำไปแบบนั้น แต่ว่าทำไมถึงได้ไปฟันน้องแล้วทำเหมือนทิ้งล่ะ
หรืออะไร ยังไงกันนี่

บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณจีมากค่ะ

[life_fracture]

โก้-ตี๋ หรือ โก้-เนม อะ
จะรอตอนต่อไปครับ

โก้-จี
 

ช่างกล้านะแม่คุณ

วันนี้นึกเฮี้ยนเข้ามาดูเล่นๆ
เห็นชื่อคุ้นๆ

ยังไม่ทันได้อ่าน
ต้องมาเจอข้อฟามบาดทรวง

พี่โก้ของน้อง

 

[Syrup]

โอ้ว~~~
รู้งี้แล้วสงสารเนมอ่ะ โก้แรงมาก "ขอโทษ" ได้แบบไร้ความสำนึกสุดๆ
พูดขอดทษแบบนี้ ไม่พูดซะยังจะรู้สึกดีกว่า
บางทีสิ่งที่โก้ทำไว้กับเนมอาจจะร้ายแรงกว่าที่โก้คิดนะ
ตอนแรกก็คิดนะ ว่าอะไรที่ทำให้น้องเนมเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ขนาดนี้
แต่พอได้รู้แล้วก็ไม่แปลกใจเลย เป็นเรา เราก็เปลี่ยน
แอบเสียใจที่น้องเนมยอมมีอะไรกับคนอื่นที่ไม่ใช่โก้ และหวังว่าสักวันโก้จะได้รับผลจากการกระทำของตัวเอง

อ้าวเฮ้ย..ดราม่าเฉยเลยตรู เหอะ ตอนนี้สงสารน้องเนมสุดพลัง

[~มือวางอันดับ1~]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านอ่ะ...แรกจนจบ สนุกดีมาก ๆ แรก ๆ งงหน่อย ว่าทำไมเนม ก้าวร้าว ...นึกว่ารักโก้แล้วโก้ ไม่รักตอบ เลยโกรธ....แต่เป็นโก้ฟันแล้วทิ้ง ...พี่โก้ค่ะ มิน่า น้องถึงว่า ก็แค่ผู้ใหญ่เลว ๆ  สงสารเนน อ่ะ น่องเนม ออกจะขำ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รั่ว ๆ  น่ารัก

[Jinkle]

 
อืม ทิ้งไปครั้งนึงแล้ว ตอนนี้กลับมาเก็บ ว่าแต่ใครเก็บใครหว่า

[~•SAkurAIro•~]

เข้ามาอ่านเมนท์ของคนอื่น แล้วเพิ่งนึกได้
ว่า ตอนที่เนมโดนโก้ฟันแล้วทิ้ง แถมยังเป็นครั้งแรก
ตอนนั้นเนมเพิ่งจะอยุ่ ม.ต้นเอง

วุ้วววว โก้ร้านมากๆ ฟันเด็กแล้วทิ้งงงง

รอตอนใหม่ครับบบบ

[crosa]

วันนี้นั่งเรียนไปเบื่อๆเลยเปิดเว็บหานิยายอ่านซะ
แล้วก็....เจอ...เจอจังๆเลยอะ
 :a5:นั่งค้างที่ชื่อคนแต่งห้าวิแล้วก็รีบกดเข้าไปอ่านโดยด่วน
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก(เป็นไปได้อยากลุกขึ้นวิ่งรอบห้องเรียนซะจริงๆ)
ในที่สุดโก้ก็ได้ออกมาเฉิดฉายแว้ววววววววว
รอคนนี้มานานแล้ว อิอิ
แถมมีนู๋เนมที่น่ารักโผล่มาซะด้วย
และที่โก้ทำกะนู๋เนมไว้ก็ไม่รู้ว่าจะโกธรดีไหม
เพราะรักคนนี้สุดหัวใจ (จนโกธรไม่ลง หึหึหึ)
ปล.ไม่รู้มัวไปงมโข่งอยู่ที่ไหนเพิ่งมาเห็นเอาตอนนี้
รอตอนต่อไปค๊า.....^^

[G_wa]

“แค่เนี๊ยะ กับสิ่งที่พี่ทำน่ะ แค่สองคำแค่เนี๊ยะน๊ะ!!!”

“เออ พี่ขอโทษที่ฟันเนมแล้วทิ้ง พอใจยัง”

“................”

“หรือจะให้ขอโทษที่เปิดซิงรุนแรงไป แต่ก็ไม่นะ คุ้นๆ ว่าเลือดไม่ได้ออกเยอะเท่าไหร่ แล้วตอนนั้นเนมเองก็บอกว่าไม่เป็นไร เนมทนได้”

“อะ....อะ.....ไอ้บ้า!!!”ผมรู้สึกเหมือนเลือดพุ่งขึ้นมารวมกันบนใบหน้าและแทบจะมีไฟพุ่งออกจากตา ร่างกายกระตุกโดยอัตโนมัติ ฝ่าเท้าผมแนบกับต้นขามันแล้วถีบออกไปเต็มแรง แต่…!!

“โอ้ย!”ไอ้ยักษ์! ผมอุตส่าห์ถีบมันแต่กลายเป็นผมเองที่กระเด็นหงายหลัง มันยืนกอดอกมองผมที่นอนนิ่งบนพื้น พอเห็นผมนอนนิ่งก็ยื่นมือออกมาเพื่อดึงผม เสร็จล่ะ!!...ผมเตรียมคว้ามือมันมากัดแต่มันหดมือกลับก่อนที่ผมจะคว้าไว้ได้

“คิดอะไรอ่านง่ายชะมัด จะกัดเหรอ ไปฉีดยามาก่อนไป”มันยิ้มแล้วก็ปิดประตูใส่ผม ฮึ่ยยย ไอ้บ้า ไอ้แล้งน้ำใจ ไอ้ผู้ใหญ่ไม่ดี ผมรีบลุกขึ้นแล้วเตะประตูห้องนอนมันก่อนจะวิ่งกลับห้องตัวเองพร้อมความเจ็บจี๊ดๆ ที่ฝ่าเท้า

ผมทิ้งตัวนอนลงบนเตียงพร้อมนวดฝ่าเท้ากับก้นสลับกัน ขอโทษที่ฟันแล้วทิ้ง ฮึๆ แค่นั้นน่ะไม่ได้ทำให้เสียใจจนทุกวันนี้หรอก ยังไงแบ็คเวอร์จิ้นของผู้ชายก็คงไม่สำคัญเท่าเวอร์จิ้นของผู้หญิงอยู่แล้ว ท้องก็ไม่ท้อง เลือดอาจจะออกมากหน่อยเพราะยังเด็ก แต่มันก็เจ็บแค่ชั่วคราว...สำหรับมันคงคิดว่าตัวเองผิดแค่นี้ แค่มีอะไรกับผม แค่หลอกฟันแล้วก็ทิ้งไป...แค่นั้น!! ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่เลย....ไม่ใช่แค่นั้น...เพราะที่ผมยอม...ก็เพราะรัก...และคำว่า ‘รัก’ มันไม่ใช่ ‘แค่รัก’

หนูอยากกลับบ้าน!!!...อารมณ์ผมตอนนี้เหมาะกับคำๆ นี้ที่สุด และใช่ว่าผมจะแค่คิด แต่ว่าผมโทรไปอ้อนแม่และนิคแล้ว แต่ก็โดนบ่นแกมด่ามาจนต้องรีบวาง เซ็ง ครอบครัวไม่สนใจ ไม่รู้หรือไงว่ามันเหนื่อย ตอนแรกผมคิดว่ามาเรียนที่นี่แล้วจะมีอิสระมากขึ้น ไม่ต้องเข้าเรียนทุกวันก็ไม่มีปัญหา แต่เปล่าเลย ยังมีการเช็คชื่ออยู่ โดดก็ไม่ได้ แล้วยังเรื่องรับน้องอีก ยิ่งนึกยิ่งโมโห วันแรกของกิจกรรมรับน้อง รุ่นน้องต้องมานั่งรวมกันใต้ตึกคณะ ไอ้พวกรุ่นพี่ก็เรียกให้จัดแถวใหม่ ให้ผู้หญิงนั่งสลับกับผู้ชาย แล้วก็มามีปัญหาตรงผม แม่งตาถั่วมาก ด่าผมออกไมค์ว่านั่งผิด เป็นทอมก็ถือว่าเพศหญิง ให้สลับกับเพื่อน ไอ้คีย์นี่หัวเราะก๊ากจนแทบจะลงไปนอนกลิ้ง นึกแล้วแค้น

“อ้าวน้อง ยังไม่เปลี่ยนอีก มีปัญหาอะไรครับ”รุ่นพี่ที่ยืนถือไมค์ก็ยังโชว์โง่อยู่

“ผมผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง”

“ทอมก็ถือเป็นเพศหญิงอยู่นะครับ นั่งสลับตามอวัยวะเพศทางกายภาพนะครับ ไม่ใช่เพศทางใจ”มันเป็นคำที่ดูถูกผมมากๆ ผมเลยรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปหาคนพูด ซึ่งก็ไม่กี่ก้าวเพราะผมเตี้ยเลยได้นั่งหน้าสุดอยู่แล้ว พี่คนที่พูดมองแบบงงๆ แต่ผมไม่สนหรอก แม่งหาเรื่องดีนัก ผมเดินไป แล้วก็จับมือมันที่ว่าง มาจับ....เป้าผม

“เฮ้ย!!/ว๊าย!!”ทั้งเสียงเพื่อนเสียงพี่ดังแทบจะพร้อมกัน ยกเว้นไอ้เจ้าของมือที่ยังกุมของสงวนผมแบบงงๆ

“ชายป่ะ เคลียร์ยัง”

“ครับ เคลียร์แล้ว”พี่เขารีบดึงมือกลับแล้วเดินถอยไปยืนกับกลุ่มเพื่อน ผมว่าหน้าเขาแดงๆ ด้วยนะ

กำลังนั่งนึกถึงความบัญชีแค้นที่เพิ่มขึ้นมาก็สะดุ้งเพราะความเย็นที่มาสัมผัสข้างแก้ม

“โอ๊ะ! เย็น”

“โทษๆ ก็เรียกแล้วไม่ขานอ่ะ กินมะ”ผู้หญิงคนที่นั่งข้างๆ ผมชื่อใบหม่อน อยู่กลุ่มพี่รหัสกลุ่มเดียวกัน แล้วก็เรียนห้องเดียวกันด้วย ช่วงนี้ก็นั่งเรียนด้วยกัน จะเรียกว่ากลุ่มเดียวกันก็ได้น่ะนะ

“ไม่อ่ะ หม่อนกินเหอะ”

“ไอ้นี่มันคุณหนู มันไม่ชอบใช้แก้วร่วมกับคนอื่น”

“เสือก เอาแก้วมาเลย กินด้วย หิว”ผมด่าคีย์ก่อนจะแย่งแก้วน้ำจากมือมัน คือผมไม่ได้คุณหนูนะ แต่ให้ใช้ของร่วมกับคนอื่นที่เราไม่สนิทมันก็แปลกๆ แต่ถ้าของชิ้นนั้นผ่านการเซ็นเซอร์จากเพื่อนแล้วก็ไม่มีปัญหา อย่างแก้วน้ำที่คาปากผมอยู่นี่ไง

“เรามีขนม เอามั้ย”ใบหม่อนควักช็อคโกแล็ตออกมาจากกระเป๋ากางเกง ตอนรับน้องรุ่นพี่ให้ผู้หญิงใส่กางเกงนะครับ ค่อนข้างจะบังคับเพราะกลัวกระโปรงจะคลุมหัวเพื่อน ซึ่งความจริงผมว่ามีเพื่อนผู้ชายหลายคนคงอยากให้คลุมอยู่เหมือนกันล่ะมั้ง

“เอา ขอสองอันได้มั้ย หิวอ่ะ คีย์มีไรให้กินบ้าง หิวข้าว”ผมแบมือแล้วส่งยิ้มอ้อนๆ ไปให้เต็มที่ แล้วก็ได้มาสองชิ้นเล็กๆ ไม่พออิ่มเลย

“มีแซนวิชในกระเป๋า มึงเดินไปหยิบดิ”โหย ตรงที่วางกระเป๋าพวกรุ่นพี่นั่งอยู่อ่ะ

“มึงนั่นแหละไป นะๆๆ ไปเร็ว”ผมเอาเท้ายันๆ จะให้ตัวมันเลื่อนออก แต่กลับเป็นตัวผมเองที่เลื่อน แม่งตัวหนักว่ะไอ้อ้วนคีย์ ถีบยังไม่กระเด็นเลย มันยังไม่ยอมลุกไปหยิบให้ ผมเองก็ไม่ไป จนใบหม่อนอาสาจะไปหยิบมาให้ผมเอง ซึ่งผมกับไอ้คีย์ก็แสดงความเป็นสุภาพบุรุษเต็มที่ด้วยการนั่งรอพร้อมส่งกำลังใจไปให้ ก็ใบหม่อนน่ารักนี่นา คนน่ารักก็ต้องหมั่นอวดโฉมให้คนอื่นเห็นบ่อยๆ สิ

“กินอะไรไม่แบ่งเพื่อน”มาแล้วไอ้พี่รหัสเวร เชื่อมั้ยว่าวันที่สองของการรับน้องมีการจับพี่รหัสน้องรหัส รุ่นพี่จะเอาของขวัญที่เตรียมไว้ให้น้องรหัสตัวเองใส่กล่องแล้ว พร้อมโน๊ตแผ่นเล็กๆ เป็นคำใบ้ในการตามหา คีย์จับได้ปลอกไฟแช็คสวยมากๆ ใบหม่อนจับได้ช็อคโกแล็ตหลายๆ แบบรวมกันอยู่ในกล่องใบใหญ่ ซึ่งผมก็ได้ส่วนแบ่งด้วยเรื่อยๆ นี่ล่ะ ส่วนผมได้...กล่องถุงยางอนามัย...แถมพอจับได้ปุ๊บก็รู้เลยว่าใครเป็นพี่รหัส เพราะไอ้พี่เวรนั่นเสือกหลุดหัวเราะออกมาให้เห็นพิรุธ แถมหลังจากนั้นก็ยังพยายามเข้ามากวนประสาทผมบ่อย แต่ที่ผมสงสัยที่สุดคือมันไม่คิดบ้างเหรอว่าถ้าผู้หญิงเป็นคนจับของมันได้จะเป็นอย่างไร

“เพื่อนไม่หิว”

“หน้าตาออกจะดีทำไมพูดไม่น่ารักเลยวะ”

“ก็หน้าตาดีไงเลยต้องปากดีด้วย ว่าแต่พี่เหอะ มายุ่งไรกะผมนักหนาเนี่ย”

“จะเอามั้ยลายเซ็นน่ะ”นี่เป็นอีกอย่างที่น่าเบื่อ ต้องให้รุ่นพี่มาเซ็นชื่อในสมุด ซึ่งกว่าจะขอได้แต่ละชื่อก็ต้องทำอะไรให้พี่ๆ ฮาก่อน ความจริงก็อยากจะบอกหรอกนะว่าผมเป็นนักศึกษาไม่ใช่ตลก จะเอาฮาอะไรกันนักหนา ไม่กลับบ้านไปหาหนังตลกดูวะ ทำไมต้องแกล้งให้คนอื่นอายเพื่อให้ตัวเองหัวเราะด้วย ประสาทจริง

“พี่จะเซ็นมั้ยล่ะ”

“ยัง”

“ก็แล้วจะถามทำไม บ้าเปล่า”

“ถามจริง.....เป็นแฟนกันเปล่าเนี่ย”พี่บอมชี้นิ้วมาทางผมกับคีย์สลับไปมา ใบหม่อนเองก็เหมือนจะแอบๆ เอียงหูมาฟังด้วยนะ ผมว่าเพื่อนๆ อีกหลายคนก็ด้วยเหมือนกัน

“...ถามจริง...เกี่ยวไรด้วย ฮ่าๆๆๆ”ผมหันไปหัวเราะกับไอ้คีย์สองคน ใบหม่อนก็หัวเราะด้วย นึกแล้วว่าต้องแอบฟัง พี่บอมบ่นว่าผมกวนตีนก่อนจะเดินกลับไปนั่งกับกลุ่มรุ่นพี่ แล้วก็ปล่อยให้พวกผมซ้อมร้องเพลงต่อ

หลังจากรุ่นพี่ปล่อยให้กลับได้ผมก็รีบเดินไปประกบคีย์ทันที

“คีย์จ๋า”

“ไม่”คีย์สะบัดแขนหนีมือผมแต่ผมไม่ยอมปล่อยให้หลุดง่ายๆ หรอก มันเป็นความหวังเดียวในตอนนี้

“ไรอ่ะ เนมยังไม่ได้พูดเลย”

“แค่คำว่าจ๋าของมึงกูก็ระแวงแล้ว ไม่ต้องมาทำแบ๊วใส่กูเลย”

“นอนด้วยคนดิ”ไม่อ้อมค้อมแล้วละกัน ยังไงคืนนี้ผมก็ต้องค้างกับมันให้ได้ ผมยังไม่อยากกลับไปเจอหน้าไอ้บ้านั่นตอนนี้

“นอนไมวะ พรุ่งนี้มันหยุดนะ”

“ขี้เกียจกลับว่ะ”

“อย่าๆ มึงทะเลาะกับคนที่มึงอยู่ด้วยล่ะสิ กลับไปห้องมึงเลย คืนนี้กูจะไปกินเหล้า”

“ไปด้วย”

“ไม่”

“ไรวะ ไปด้วยดิ ไปกับใคร”

“พวกนั้นอ่ะ มึงกลับห้องไปเหอะ กูขอวันนึง”คีย์พยักเพยิดไปทางกลุ่มเพื่อนที่ยืนคุยกันอยู่

“กูไปด้วยๆ นะๆๆ”

“ไม่ได้ กูจะหิ้วเด็กมานอน เก็ทยัง”

“โหยไรวะ เพิ่งเปิดเทอมเองนะ มึงเอาเวลาที่ไหนไปหาเด็กเนี่ย”

“มึงจะเสียงดังทำไม เชี่ยนี่ กลับไปเลยไป”คีย์มันผลักหัวผมก่อนจะเดินไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มที่ยืนรอมัน ผมก็โบกมือบ๊ายบายให้ไอ้พวกนั้นก่อนจะมองมันเดินจากไป เซ็งอ่ะ พวกนั้นก็เพื่อนผมเหมือนกัน ถึงจะไม่ค่อยสนิทมากแต่คุยกันได้ แล้วถึงคีย์มันจะหิ้วใครไปห้องมัน ผมนอนนอกห้องนอนก็ได้นี่นา จะมาอายอะไร

ผมแวะซื้ออาหารกล่องในเซเว่นก่อนกลับห้อง แน่นอนว่าไม่ใช่ห้องไอ้คีย์เพราะมันไม่ยอมให้กุญแจสำรองกับผม ตอนนี้ก็สองทุ่มแล้ว หวังว่าไอ้บ้านั่นจะยังไม่กลับมานะ หลังจากไขกุญแจเข้ามาในห้อง ผมก็ยิ้มบางๆ ด้วยความดีใจที่ตัวเองมีสัมผัสที่หก สามารถรับรู้ได้ล่วงหน้าว่ามันยังไม่กลับจริงๆ ผมวางกระเป๋าไว้บนโซฟา เดินเอาอาหารกล่องไปใส่ไมโครเวฟก่อนจะเข้าห้องอาบน้ำ เสร็จแล้วก็เดินออกมาหยิบอาหารในไมโครเวฟที่กำลังส่งกลิ่นหอม ข้าวผัดปูกับเกี๊ยวน้ำ เมนูประจำที่ผมซื้อกินบ่อยๆ หยิบถ้วยเล็กในครัวมาแบ่งเกี๊ยวน้ำออกมาปรุง ใส่น้ำส้มสายชูนิดๆ เพิ่มน้ำตาลอีกนิด เปรี้ยวๆ หวานๆ แต่ที่เหลืออยู่ในกล่องไม่ปรุงอะไร ไม่ใช่ว่าจะเหลือให้ไอ้โรคจิตนั่นหรอกนะ แต่ผมชอบกินแบบนี้ ถ้ากินแบบไม่ปรุงอย่างเดียวมันจะเลี่ยนๆ ต้องปรุงด้วย แต่ถ้าปรุงหมดเลยเวลาเปรี้ยวๆ ปากอยากหาอะไรล้างปากก็ไม่มีแล้ว เพราะงั้นเลยต้องแยกเป็นสองถ้วย ก็รู้หรอกนะว่าตัวเองเรื่องมาก แต่ใช่ว่าผมจะไปทำตัวเรื่องมากกับคนอื่นนี่นา

หลังจากทิ้งซากกล่องในถังขยะแล้วก็ต้องมายืนย่อยอาหารอยู่ที่ระเบียงด้วยการสูบบุหรี่ ความจริงก็ไม่ได้ติดอะไรหรอกนะ แต่มันเซ็งๆ มัน...ชินด้วยล่ะมั้ง จะว่าไปแล้ววิวตรงนี้ก็สวยดี โล่งดีเหมือนกัน แต่ไฟตามถนนยังสว่างเรียงเป็นแถวๆ นึกสภาพคนที่ต้องนั่งติดในรถแล้วสยอง ไม่รู้ทนกันไปได้ยังไง แต่ไฟมันสวยจริงๆ นะ น่าถ่ายรูป เสียอย่างเดียวที่ผมถ่ายรูปไม่เป็น

“ใครอนุญาตให้สูบบุหรี่”มาแล้ว ทำเสียงเข้มมาเชียว กลัวตายล่ะ

“ก็ไม่ได้สูบในห้องสักหน่อย”ผมหันไปมองหน้ามันก่อนจะหันกลับมาสูดบุหรี่ลงปอดพร้อมพ่นควันบางๆ ออกมา ผมเคยหัดห่อปากตอนพ่นเพื่อจะให้มันเป็นวงๆ คล้ายโดนัทแต่ทำไม่ได้ เรื่องนี้ไอ้คีย์ชอบเอามาข่มผมเพราะมันทำได้

“ตามมา”มันพูดแล้วก็ถอยห่างออกไปเพื่อดูว่าผมจะเดินตามมั้ย ผม...เดินตาม ไม่ใช่ว่ากลัวหรอกนะ แค่อยากรู้ว่าให้ตามไปไหน

มันพาผมเดินออกจากห้องมาที่ประตูตรงบันไดหนีไฟ ผมคิดว่าให้มาสูบตรงนี้ แต่เปล่า มันพาผมเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ จนถึงทางตัน ไม่มีบันไดให้ไปต่อ แต่หลังจากเปิดประตูบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าก็พบสวนหย่อม ที่ตรงนี้คือดาดฟ้าของคอนโดฯ มีพุ่มต้นไม้ขนาดย่อม ทางเดินปูด้วยหินกรวดเม็ดเล็ก มีอ่างน้ำพุ เก้าอี้ไม้ถูกวางไว้ตามมุมต่างๆ ทั้งเก้าอี้แบบธรรมดาและแบบมีไม้ระแนงโค้งด้านบนเป็นหลังคาสำหรับไม้เลื้อย แต่ที่ผมถูกใจสุดๆ คือซุ้มไม้ระแนงของศาลาหกเหลี่ยมกลางสวน มีไม้เลื้อยอยู่เต็มหลังคาพร้อมไฟดวงเล็กประดับรอบๆ มัน...สวยมาก จนไม่น่าเชื่อว่าจะมาอยู่บนดาดฟ้ากลางเมืองหลวง

“ถ้าอยากสูบก็สูบที่นี่ มุมด้านโน้นสำหรับสูบบุหรี่ แต่ถ้าไม่มีคนอื่นอยู่จะสูบตรงไหนก็ได้”มันเดินนำผมไปนั่งในซุ้มที่ผมคิดว่าสวย เรานั่งกันตรงข้ามกัน และนั่นทำผมวางตัวไม่ถูก เพราะหลังจากคำขอโทษเฮงซวยของมัน นี่เป็นครั้งแรกที่เราประชันหน้ากันแบบสันติ......มั้ง

“เรียนเป็นไง”

“ก็ดี”

“แล้วทำไมนิคมันบ่นว่าเนมอยากกลับบ้าน”

“พี่นิคโทรมาฟ้องเหรอ”

“แค่คุยกัน”

“ก็มันเหนื่อย ตอนปวส. ก็เคยรับน้องแล้ว มานี่ยังต้องมานั่งซ้อมเพลงอีก เรียนก็ยาก หนังสือมีแต่ภาษาอังกฤษ ต้องเช็คชื่อด้วย นึกว่าจะไม่มีการเช็คชื่อซะอีก ตอนพี่โก้เรียนเป็นแบบนี้มั้ย”

“.......”มันไม่ได้พูดอะไร เอาแต่มองหน้าผมยิ้มๆ ผมอุตส่าห์พูดไปตั้งเยอะ มันเหนื่อยจริงๆ นะ คิดถึงกับข้าวของแม่ด้วย หมูหวานที่ห่อมาก็หมดแล้ว หรือว่าพรุ่งนี้จะนั่งรถกลับบ้านดี

“ถามน่ะไม่ได้ยินรึไง”ผมรู้หรอกน่ะว่ามันยิ้มเพราะผมเรียกมันว่า ‘พี่โก้’ ไม่ได้อยากเรียกหรอกนะ ก็แค่ไม่อยากโดนหักเงินแค่นั้น

“เหมือนกัน”

“เซ็งอ่ะ ไม่ชอบรับน้อง ไม่ชอบร้องเพลง ไม่ชอบทำอะไรตลกๆ”

“ก็ไม่ต้องทำ”

“ได้เหรอ”ผมรีบถามทันทีเลย เหมือนเป็นแสงสว่างมาจากหลังมันเป็นประกายด้วย

“การรับน้องไม่ได้ช่วยให้ได้ปริญญาง่ายขึ้น”

“ถูก!!”

“เราหาเพื่อนได้เองโดยไม่ต้องให้คนอื่นมานั่งสร้างสถานการณ์ให้ต้องใกล้ชิดกัน”

“ใช่!!”คือเข้าใจนะว่าเรื่องรับน้องเนี่ยเพื่อให้ทุกคนได้รู้จักกัน สนิทกัน ให้ได้ช่วยเหลือกัน แต่ผมเดินไปทำความรู้จักกันเองได้ ต่อให้เรารับน้องกับเพื่อนๆ ในคณะก็ไม่ได้ช่วยให้สนิทกันตลอดไปถ้านิสัยเข้ากันไม่ได้ พอจบรับน้องเดี๋ยวก็เลิกคบหากันอยู่ดี ปล่อยให้ผมทำความรู้จักกับคนที่ผมอยากรู้จักก็พอ

“การรับน้องของรุ่นพี่มันเป็นแค่เหตุการณ์สมมุติ แต่เชื่อเถอะว่ามันจะเกิดขึ้นจริงในอนาคต เพื่อนร่วมคณะที่เราไม่อยากคบหาอาจกลายเป็นเพื่อนร่วมงาน คู่ค้าทางธุรกิจ นั่นจะทำให้เราไม่สามารถหลีกเลี่ยงการพูดคุยได้ และจำเป็นต้องให้ความสนิทสนมเพื่อผลประโยชน์ การรับน้องก็เหมือนการเข้าค่ายลูกเสือ การเรียนรด. ก็แค่ทำให้เรารู้จักคนอื่น ได้ช่วยเหลือกัน และรับการช่วยเหลือ ได้เห็นคนเห็นแก่ตัว ได้เห็นการแบ่งปัน มิตรภาพระยะสั้น หรือระยะยาว ทั้งหมดคือประสบการณ์ที่ควรเก็บไว้ ใครจะรู้ว่าอนาคตอีกสักยี่สิบปี เราอาจไปนั่งที่ร้านกาแฟเล็กๆ เห็นลูกค้าใหม่เดินเข้ามา หน้าตาคุ้นๆ จากนั้นก็นั่งรำลึกความหลังกันว่าอ้อ เราเคยเจอกันตอนรับน้องนั่นไง ตอนนั้นเพื่อนคนนั้นทำอย่างนั้น คนไหนทำอะไรตลกน่าจดจำแค่ไหน อาจไม่ใช่เรื่องของเรา แต่เป็นของใครสักคนที่ได้รู้จักร่วมกัน บางทีเรื่องรับน้องมันอาจมีประโยชน์น้อยนิดแค่ตรงนั้น....แค่...อีกหนึ่งประสบการณ์”

“.................”ผมจำได้เสมอว่าคนๆ นี้มักจะมีแนวความคิดและการพูดให้ผมคล้อยตามเสมอ ถ้อยคำ น้ำเสียง เกือบลืมไปแล้วว่าเมื่อก่อนผมเคยนั่งฟังเขาแบบนี้บ่อยแค่ไหน

“ถ้าไม่อยากรับน้องก็ไม่เป็นไร เพราะมันไม่ใช่เรื่องสำคัญในชีวิต ก็แค่ประสบการณ์ แต่ใครจะรู้ว่าวันข้างหน้า จะมีคนสองคนนั่งสนทนากันว่า จำได้มั้ย ไอ้คนนั้นที่มันไม่มารับน้องน่ะชื่ออะไร......แต่นั่นก็ไม่ได้กระทบกระเทือนชีวิตเนมอยู่แล้วนี่ เพราะงั้นอยากทำอะไรก็ทำ ขอแค่อย่าเสียใจทีหลังก็พอ”ทั้งๆ ที่พูดกับผม พูดเยอะแยะ พูดสิ่งดีๆ แต่...ไม่เคยเลยที่มองหน้าผมนานๆ...นานได้เท่ากับที่ผมมอง

“นี่....เพื่อนพี่เป็นไงกันบ้าง เห็นตัวติดกันจะตายไม่ใช่เหรอ พี่ตี๋กับพี่เจน่ะ”

“..........สูบเสร็จแล้วก็ตามลงไปแล้วกัน พี่ซื้อกระเพาะปลามาฝาก เดี๋ยวจะอุ่นรอ”มันพูดจบก็ไปเลย คือ...ผมพูดอะไรผิดเหรอ...อ้อ...รึว่าแตะต้องไม่ได้ ใช่สิ มันก็เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร พูดถึงไม่ได้ ถามถึงก็ไม่ได้ พี่เจเป็นบุคคลสูงส่งยิ่งกว่าเทวดา เป็นศูนย์กลางของมันกับพี่ตี๋ที่ต้องหมุนรอบๆ เสมอ....เป็นอย่างนี้เสมอ และยังเป็นอยู่

ผมเดินเข้ามานั่งบนโซฟาตัวเดียวกับเขาแต่เว้นระยะห่างไว้ กระเพาะปลาส่งกลิ่นหอมฉุยน่าทาน ผมเดินไปหยิบถ้วยเล็กๆ มาแบ่งครึ่งและปรุงอีกครึ่งที่เหลือ มันนั่งทานไปมองหนังที่กำลังฉายบนจอไป เรื่องนี้ผมยังไม่ได้ดูเลย สงสัยมันเพิ่งซื้อมา ผมเลื่อนลงมานั่งบนพื้นแล้วเริ่มลงมือทานบ้าง ถึงผมจะทานไปแล้วก็ยังไม่ถึงกับจุก เพราะงั้นก็เลยพอจะทานได้อีกนิดหน่อย ระหว่างผมกับเขามีเพียงเสียงจากโทรทัศน์ แล้วไม่รู้เป็นเพราะความอยากเอาชนะหรือแค่อยากรู้ผมถึงไม่ลังเลเลยที่จะเอ่ยปากถามสิ่งที่เขายังไม่ยอมตอบ

“พี่เจทำงานที่ไหนเหรอ”

“เรียนโทอยู่อังกฤษ”

“จริงดิ...ดีจัง อยากไปเมืองนอกบ้าง ไปนานยังอ่ะ”ปากผมบอกว่าดี แต่...แอบอิจฉานิดหน่อย ทำไมคนๆ นี้ต้องได้ดีไปเสียทุกอย่าง ถ้าได้ยินว่าตกงานผมจะดีใจมากกว่านี้ แต่นี่ไปเมืองนอกแน่ะ ขนาดไม่มีพ่อแม่แล้วก็ยัง...เฮ้อ....แต่เขาก็คงเป็นคนดีล่ะนะ

“เกือบสองปี”

“แล้วพี่ตี๋ล่ะ”

“เปิดเกสต์เฮาส์อยู่เชียงราย”

“โหหห ทำไมมีแต่คนน่าอิจฉา เนมอยากทำได้อย่างนั้นบ้าง อยากไปเมืองนอก อยากมีกิจการของตัวเองจะได้ไม่ต้องเป็นลูกน้องใคร วันๆ นั่งนับเงินอย่างเดียว”

“ขอทานไง นั่งรอเงินอย่างเดียว”ดูปากมัน

“ประสาท ใครจะไปอยากเป็น บ้ารึไง”เซ็ง อุตส่าห์คุยด้วยดีๆ

“ก็บอกอยากนั่งนับเงินอย่างเดียวก็มีอาชีพเดียวนั่นแหละ”

“ก็ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นสักหน่อย เนมอยากมีร้านเล็กๆ ของตัวเอง อยากทำร้านอาหาร มีขายขนมเค้กขนมปังนิดหน่อย มีกาแฟขายด้วย แต่งร้านเก๋ๆ เนมอยากทำงานอย่างเนี๊ยะ”ความจริงที่บ้านก็ทำร้านคล้ายๆ อย่างนี้อยู่แล้ว เพียงแต่ไม่ขายอาหาร ขายเฉพาะเบเกอรี่

“แล้วมาเรียนไอทีทำไม ทำไมไม่เรียนคหกรรม ไม่ก็พวกบริหารการจัดการอะไรแบบนั้น แต่ถ้าอยากทำอาหารเองเรียนเป็นคอร์สก็ได้”

“ไม่ได้อยากทำอาหาร แค่อยากมีร้าน อยากเป็นคนคิดเงิน นั่งคิดเมนูไรแบบนี้”

“ลาออกไปเรียนอย่างอื่นซะไป”

“จะบ้ารึไง”

“แล้วเรียนไอทีทำไม”

“ก็....ชอบเล่นคอมฯ เพื่อนเรียนกันเยอะด้วย”

“เรียนตามกระแสว่างั้น”

“แล้วพี่โก้ล่ะเรียนทำไม ทำไมไม่เรียนครุศาสตร์ในเมื่อจะเป็นครู”

“เรียนเป็นเพื่อนเจ”

“......อ้อ....แล้วไม่ตามไปเรียนโทเป็นเพื่อนด้วยซะเลยล่ะ”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับเนม”อ้อ...นี่แสดงว่ากำลังยั่วประสาทผมใช่มั้ย เอาสิ จะได้รู้ว่าใครจะสติแตกก่อนกัน ยกที่หนึ่ง เริ่ม!!

“ก็อยากเสือกอ่ะ ทำไม มีปัญหาเหรอ”แต้มแรก 1-0

“ก็นั่นสิ พี่จะไปไม่ไป แล้วเนมมีปัญหาอะไร”แลกกันหมัดต่อหมัด1-1 ไม่เป็นไรๆ

“ชิส์ ยังทำตัวน่าตลกเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด ไม่สิ น่าสมเพชมากกว่า ตอนแรกเนมก็นึกว่าพี่จะเปลี่ยนไปบ้าง แต่เปล่าเลย ยังเหมือนเดิมหรือยิ่งกว่าเดิม ได้แต่แอบรักเพื่อนสนิทตัวเอง มองอยู่ห่างๆ ได้แต่รอ ขี้ขลาด!!!”อยากให้คะแนนตัวเองสิบคะแนนแต่เดี๋ยวจะหาว่าโกง แค่ 2-1 ก็ได้

“แล้ว....เนมมีปัญหาอะไร”

“ไปตายซะ!!!”ผมลุกขึ้นทันทีที่มันพูดจบ แต่ถึงผมตะโกนใส่หน้ามัน มันก็ทำเพียงแค่หันมายิ้มให้ผมแล้วกลับไปสนใจหนังตรงหน้าต่อ ผมเดินเอาจานไปวางไว้ในครัวแล้วรีบเดินเข้าห้อง โถมตัวใส่เตียงนอนพร้อมทุบกำปั้นลงบนเตียงติดๆ กันหลายครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังระบายความโกรธออกไปไม่ได้ และที่สำคัญ....ผมแพ้น็อค


++++++++++++++++++++++++++++++++++++



อยากตอบเม้นต์....บางเม้นต์อ่านแล้วฮาดี   เดี๋ยวจะพยายามตอบอันที่ถามกันซ้ำๆ หรือฮาๆ นะคะ