หัวข้อ: Re: ....... ➳ แลกรัก ♡ .......

[sasa]

 

[netwoon.km]

แง้ๆ พี่จียังไม่มาอัฟเลย TT'

[นาวา]

มาต่ไวๆๆ นะครับ
รอนานละครับพี่จี

[v.c.t.m.]

 
คุณจีคร้าบ อัพบ้างอะไรบ้าง

[ploylw_chery]

อยากอ่านต่ออ่ะ........ฮือๆๆๆๆๆๆ

[ToffeE_PrincE]

 
 
 

 

 

[zene]

เจอแล้นนนนนนนนนนนนนนนนน

“...........เออกูเอง คืนนี้ไปไม่ได้แล้วว่ะ ขอโทษด้วยนะเว้ย.....เออ ไปไม่ได้จริงๆ ฝากบอกเนมด้วยแล้วกันว่าขอโทษ ด้วยพรุ่งนี้เอาของขวัญไปให้........โกรธก็ช่างมัน ทางนี้สำคัญกว่าเว้ย...............

“อ้าว แล้วคนที่ชื่อเนมนี่ใครวะ”เจมันเล่าค่อนข้างละเอียดนะครับ เห็นบอกว่าออกไปกับคนนี้บ่อยๆ ผู้หญิงหรือผู้ชายก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าโก้ไปรับไปส่งที่บ้านทุกครั้งที่มันมีนัดออกไปเที่ยวข้างนอก เจก็ต้องนั่งแกร่วอยู่บ้านคนเดียว ดีว่าโก้กลับไม่ดึก หกโมงกว่ามันก็ขี่รถกลับมาพร้อมอาหารเย็น ซื้อมานั่งกินกับเจสองคนทุกวัน.....

กลับไปอ่านระเบียงรักใหม่ เพราะเริ่มเลือนกับตัวละคร และความสัมพันธ์ แล้วก็ไปเจอ ณ จุดนี้....

ถ้ากับตอนนี้ อยากบอกว่า โก้ใจร้ายมาก
แต่ ณ ตอนนั้น โก้ทำดีมาก...

เหอ เหอ

[boboaje]

   เยี่ยมมากค่ะ ไม่คิดว่าท่านจีจะต่อเรื่องของโก้จริง ในที่สุดความฝันก็เป็นจริงซะทีเย้ เย้

โก้เย็นชาไม่จริงนิค่ะ รู้สึกว่าน้องเนมเป็นจุดอ่อนมากกว่า อย่างอื่นเลยอ่ะ

[skysky]

 
คิดถึงโก้เนมมากๆอะพี่จี 

[kyoya11]

รอจ้า^^

[KoDoMo]

 

รอพี่จีมาต่อค่าาา

[G_wa]

ขอโทษที่หลายไปหลายวันนะคะ พอดีอาทิตย์ก่อนวันหยุดเยอะ เลย...
งั้นเดี๋ยวอาทิตย์นี้อาจจะอัพให้มากกว่าปกติหน่อยนะคะ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ผมหมกตัวอยู่ห้องคีย์ตลอดสัปดาห์เพราะว่าป่วย วันสองวันแรกมันก็บ่นอยู่เหมือนกัน แต่พอผมไม่หายไข้สักทีมันก็เลิกบ่น ตอนแรกเราตกลงกันไว้ว่าถ้าผมยังไม่หายป่วย เราจะไม่ไปรับน้อง ความจริงเราแค่อยากหาข้ออ้างเท่านั้น ผมกับคีย์คิดเหมือนกันว่าไม่อยากไปรับน้อง เพราะตอนนี้เราก็เริ่มสนิทกับเพื่อนๆ ในรุ่นแล้ว คีย์มันเข้ากับคนอื่นง่ายก็จริง แต่มันไม่ใช่พวกชอบแสดงออก ผมเองก็ไม่ใช่และไม่ชอบด้วย แล้วเวลารับน้องส่วนมากก็ต้องมีอะไรให้แสดงออกเยอะแยะไปหมด อาจเรียกออกไปเต้นโชว์เพื่อนๆ แกล้งลงโทษเราแบบให้เราอายแต่คนอื่นฮา ซึ่งผมโดนค่อนข้างบ่อย คีย์เองก็ไม่ต่างกัน แต่เพื่อนในกลุ่มนี่สิที่เป็นปัญหา พวกมันมองออกว่าผมสองคนกำลังหาเรื่องเบี้ยวอยู่ มันเลยขอมาค้างห้องคีย์ตั้งแต่คืนพฤหัส กะให้พวกผมหนีไปไหนไม่ได้

“ยืมตังค์กูก่อนก็ได้นี่ คงไม่ได้ใช้อะไรมากหรอก”ผมให้คีย์พาไปเอาเงินที่คอนโดฯ แล้วก็กางเกงในเพิ่มด้วย ความจริงผมก็จัดใส่กระเป๋ามาแล้ว แต่ผมขี้เกียจซักมันก็เลยเหลือแค่สองตัว คีย์บอกว่าจะพาไปซื้อ ส่วนเงินก็จะให้ยืม แต่ผมปฏิเสธ ของมีอยู่แล้วทำไมต้องหาใหม่ คีย์เลยต้องพาผมมาคอนโดฯ ตามคำขอ แต่ก็ยังไม่หยุดโน้มน้าวให้เปลี่ยนใจตลอดทาง

“ก็ถ้าไม่พอจะยืมแล้วกัน รอตรงนี้นะ ขึ้นไปแป๊บเดียว”ผมรีบเดินไปที่ลิฟต์ซึ่งเปิดรอผมอยู่อย่างจงใจของคนที่อยู่ด้านใน

“มากับใครเหรอครับน้องเนม แฟนเหรอ”

“แล้วพี่ล่ะ มาหาแฟนเหรอ”

“พี่ก็บอกแล้วไงครับว่าพี่กับไอ้โก้ไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“เหรอครับ”

“แล้วนี่จะออกไปไหนเหรอครับ ไม่ชวนแฟนขึ้นมาด้วยกันล่ะ”

“แวะมาเอาของเฉยๆ”พี่เจมส์พยายามชวนผมคุยจนถึงหน้าห้องนั่นล่ะ ผมก็ตอบๆ ให้จบไป ความจริงเขาก็หน้าตาดีมากนะ แถมเหมือนจะคุยเก่งคุยสนุก แต่ไม่น่าเป็นพวกเดียวกับไอ้พี่โก้เลย
ผมเปิดประตูห้องเข้ามา แอบตกใจนิดหน่อยเพราะไม่คิดว่าจะเจอทันทีที่กลับมาถึง ผมรีบเดินเข้าห้องนอนหยิบของที่ต้องการใส่กระเป๋าผ้า เดินออกมาแล้วกลั้นใจเดินเข้าไปขอเงิน รู้สึกว่ามันเป็นผู้ปกครองของผมจริงๆ ก็ตอนนี้ล่ะ เคยคิดว่ามันคงไม่ตัดเงินผมจริงๆ แต่ยอมรับว่าทำจริง แถมมีอยู่สัปดาห์นึงที่หักเงินผมจนเหลือแค่สองร้อย ทำเอาหงุดหงิดตลอดห้าวัน แถมยังโดนคีย์บ่นอีกเพราะผมให้มันเลี้ยงข้าวเกือบทุกวันนั่นล่ะ

“ซื้อของฝากมาให้พี่บ้างสิครับ”พอพี่โก้เข้าห้องไป พี่เจมส์ก็เริ่มหันมาชวนผมคุยอีก

“เนมไม่มีตังค์”

“โก้เลี้ยงไม่ดีเหรอครับ”

“ห่วยมาก”

“ไม่จริงมั้ง มันออกจะถนัดเรื่องดูแลคนอื่นจะตายไป”ไม่อยากจะบอกเลยว่า...รู้! รู้ดีกว่าที่คนอื่นรู้ด้วยซ้ำไป

“.....รักมันเหรอ”ผมหันไปมองหน้าคนพูดทันที ถ้าคนตรงหน้าเป็นพี่นิคผมจะไม่ว่าอะไรเลย แต่นี่คนอื่น! ผมหันหน้าหนีคนที่ยืนส่งยิ้มล้อเลียนให้ นิสัยเลวพอกัน มิน่าถึงเป็นเพื่อนกันได้ เสียงประตูห้องเปิดออก ผมยืนรอ หวังว่าเขาจะยื่นเงินให้ จะได้รีบไปไกลๆ แต่เขากลับเดินปิดไฟ ปิดโทรทัศน์ แล้วเดินออกนอกห้อง ผมก็ต้องเดินตาม เขาล็อคห้อง เดินนำเข้าลิฟต์ ผมก็เดินตาม อยากจะทวงเงิน แต่....ถ้ามันไม่ให้ ผมไม่เอาก็ได้ จนกระทั่งพวกเราเดินออกมาจนเกือบถึงคีย์ที่รออยู่ คีย์หันมามองผม แล้วก็มองคนที่หยุดยืนอยู่ข้างหน้า

“เอาไปพันเดียวพอนะ เพราะตอนรับน้องรุ่นพี่เค้ายึดกระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์อยู่แล้ว เอาติดตัวไว้ซื้อของฝากขากลับก็พอ”อยู่ๆ เขาก็ยื่นเงินให้ตรงหน้า ผมยังสับสนเล็กน้อยว่าทำไมไม่ให้ตั้งแต่ยังอยู่บนห้อง หรือยื่นให้ตอนอยู่ในลิฟต์ก็ได้ ทำไมต้องทำตรงนี้

“พันห้า จะซื้อของฝากส่งให้แม่ด้วย”ผมไม่ได้จะส่งให้หรอก แต่อาทิตย์หน้าจะเอากลับไปให้แม่ถึงมือเลย

“ซื้อเผื่อพี่ด้วย ไข้หายแล้วใช่มั้ย”ผมยื่นมือไปรับเงิน ก้มหน้าลงเพื่อหยิบกระเป๋าสตางค์ สัมผัสอุ่นๆ บนหน้าผากวาบขึ้น คำถามและท่าทีพวกนี้ทำให้ผมรู้สึกชาๆ สัมผัสแค่ไม่กี่วินาทีแล้วเขาก็ปล่อยก่อนจะเดินจากไปพร้อมเพื่อนเขา ทิ้งให้ผมยืนงงจนกระทั่งคีย์เดินมาสะกิด

“ใครวะ”

“....ลูกชายเพื่อนแม่...เพื่อนพี่ชาย.....พี่ข้างบ้าน”

“ผู้ปกครอง”

“....ใช่...ผู้ปกครอง”

“แล้วทำไมต้องเขม่นกูด้วย เค้าจีบมึงเหรอ”

“เปล่า”

“มึงชอบเค้า”

“เปล่า!!”

“......งั้นก็ช่างมัน”คีย์ดึงมือผมไปที่รถ หยิบหมวกกันน็อคมาใส่ให้ ผมก้าวคล่อมรถเกาะเอวซ้อนท้ายทั้งที่ยังงงๆ ในหัวยังคงมีแต่คำถาม.....ทำไม....ทำเหมือนห่วงใย


ใต้ร่มต้นไม้มีร่างมนุษย์โคลนนั่งเบียดนั่งเกยกันเหมือนก้อนโคลนก้อนใหญ่ ผมแอบหลุดหัวเราะเพราะตัวเองก็เป็นหนึ่งในนั้น รุ่นพี่แม่งเล่นสกปรกโคตรๆ ที่ติดตามตัวตามเสื้อไม่ใช่โคลน แต่มันคือขี้ดินที่ผสมกับเมือกของแป้งเปียกที่เอามาละเลงตามตัว หน้าตาหูเหอเละเทะไปหมดตั้งแต่ฐานที่สอง มีกลุ่มเดียวที่โชคร้ายกว่าเพราะเจอฐานนี้เป็นฐานแรก แล้วก็ต้องเละจนถึงฐานสุดท้าย ผมกับคีย์แอบคุยกันตอนเข้าฐานสองว่าเดี๋ยวต้องมีฐานให้ลงไปในทะเลบ้างล่ะ ปกติมันต้องมีอยู่แล้ว แต่พวกรุ่นพี่แม่งโคตรสกปรก ไม่มีฐานให้ลงน้ำเลย!! ไอ้ที่เปื้อนเมือกใสๆ พอผ่านหลายๆ ฐานเริ่มคลุกฝุ่น มีทั้งขี้ดิน ใบไม้ใบหญ้า มีแป้งด้วย ถ้าสิวขึ้นจะแช่งให้หมดทั้งรุ่นเลย

ตอนนี้กลุ่มผมที่สนิทๆ กันมีสี่คน ผมกับคีย์ แล้วก็ป้องกับใบหม่อน สองคนนั้นจบจากที่เดียวกัน แต่ไม่สนิทกัน เพิ่งมาสนิทกันที่นี่ ป้องเล่าให้ฟังว่าใบหม่อนเป็นดาวจากที่เก่า คนจีบตรึม สวย รวย เก่ง เพอร์เฟ็คทุกอย่าง เสียอย่างเดียวตรงเพอร์เฟ็คเกินไปเลยหาคนคู่ควรไม่ได้ ส่วนป้องเท่าที่รู้จักจนถึงตอนนี้ บอกได้อย่างเดียวว่ากวนตีน มันเป็นประเภทอยู่นิ่งไม่ได้ ไฮเปอร์ ปากหมา ปากเสีย ปากไม่มีหูรูด สรุปคือถ้าตัดปากมันออกไปทุกอย่างดีหมด อย่างตอนเข้าฐานมีอยู่ฐานหนึ่ง รุ่นพี่ให้ทานแซนวิชแยมนรก ตอนแรกผมเห็นสีดำๆ คิดว่าเป็นช็อคโกแล็ต ผมที่ตัวเล็กสุดยืนอยู่หัวแถวเลยได้ชิมก่อนใครเลย ไอ้เราก็นึกว่าพี่ใจดี ตะลุยกันมาหลายฐานแล้วน่าจะหิวและกระหาย พอมีอาหารมาล่อเลยกัดซะเต็มคำ แล้วก็ได้รู้ซึ้งเลยว่าไอ้สีดำๆ นั่นคือกะปิ แล้วเป็นกะปิโรยเกลือที่หนารวมๆ กันครึ่งเซ็นได้ ผมเคี้ยวทั้งน้ำตา จะขอน้ำล้างปากก็ไม่ยอมให้เพราะเพื่อนคนอื่นยังไม่ทาน บางคนได้ไส้พริกแกงผสมหัวหอมซอย โชคดีสุดก็ได้แยมสตอเบอรี่ผสมมะระดิบ พวกเราทุกคนค่อนข้างมีสามัญสำนึกอยู่แล้วว่าต้องเคารพรุ่นพี่ และถึงพี่ๆ ทำอะไรให้เราไม่พอใจ เราก็ต้องเก็บอาการไว้ไปเหวี่ยงลับหลัง แต่ไอ้ป้องไม่ใช่แบบนั้น หลังมันกัดแซนวิชพริกแกงไปคำเดียวก็พูดออกมาเสียงดังว่า
“ใครทำแซนวิชวะเนี่ย หมาไม่แดกเลย จัญไรจริงๆ พริกแกงยังดิบๆ อยู่เลย”แค่ประโยคเดียวจริงๆ ผมไม่รู้ว่ามันซื่อหรือบื้อถึงไม่รู้ว่าพี่เขาแกล้ง มันไม่ใช่อาหารว่างที่พี่ๆ จะให้ทานเพื่อเอาใจน้องๆ


“พี่ให้รอไรวะ กูเริ่มคันแล้วเนี่ย”พอได้นั่งพักปากไอ้ป้องคงว่างเลยเริ่มหาเรื่องพูด แต่เสียงของมันค่อนข้างดังเกินกว่าจะเป็นการคุยในหมู่รุ่นน้อง เพราะงั้นรุ่นพี่ที่นั่งบ้างยืนบ้างก็เลยหันขวับมาทางนี้ทันที แต่ไอ้เวรนี่ก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย รุ่นพี่ก็เลยต้องเลิกสนใจ

“ร้อนด้วย เมื่อไหร่จะได้ล้างตัวเนี่ย”ใบหม่อนเริ่มบ่นตาม ผมหันไปมองแล้วก็หลุดหัวเราะจนเธอค้อนขวับ ขนาดพวกผมพยายามช่วยให้เปื้อนน้อยที่สุดแล้วนะ แต่สภาพตอนนี้ดูยังไงก็ไม่ใช่ดาว ออกจะคล้ายเดือน แต่เป็นไส้เดือนมากกว่า

“หัวเราะอะไรเนม เมาแดดเหรอ”

“หม่อนเหมือนคนบ้าเลยอ่ะตอนนี้ ใครมัดผมให้แบบนั้นเนี่ย”ก็ผมบนหัวใบหม่อนถูกรัดด้วยยาง แต่ไม่ได้ปราณีต ช่อหนึ่งอยู่กลางหัว อีกช่ออยู่ท้ายทอย อีกช่ออกข้างขวาแต่เพราะสมบุกสมบันผมเลยหลุดลุ่ยออกมา ดูกระเซอะกระเซิง ผมได้ยินเสียงเพื่อนอีกหลายคนหลุดหัวเราะมาเหมือนกัน

“พี่รหัสเนมนั่นแหละ เนมไปลาออกจากน้องรหัสเลยนะ”ใบหม่อนหมายถึงพี่บอม ผมว่าผมเริ่มดูออกแล้วนะว่าพี่บอมกำลังหาทางจีบใบหม่อนอยู่ มิน่าชอบเข้ามาตีซี้กลุ่มผมตลอด

พวกเรานั่งพักกันสักพักรุ่นพี่ก็ปล่อยให้ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ รุ่นพี่บอกว่าที่นี่เป็นรีสอร์ตของรุ่นพี่ที่จบไปนานแล้ว เขาให้ส่วนลดพิเศษสำหรับคณะ พวกเราเลยได้พักค่อนข้างสบาย บางกลุ่มได้พักบ้านเดี่ยว ถ้าหลังใหญ่หน่อยก็สองกลุ่มต่อหลัง บางกลุ่มได้อยู่บ้านหลังใหญ่มีประมาณสามซึ่งรวมกันอยู่ประมาณสามกลุ่มต่อหลัง กลุ่มผมได้อยู่บ้านเดี่ยวหลังเล็ก มีผู้หญิงในกลุ่มสามคน แต่ไม่มาหนึ่งคน เราเลยให้เธอสองคนนอนเตียงเดี่ยวไป แล้วพวกผู้ชายที่เหลือนอนพื้น แต่พี่บอมเข้ามากระซิบว่าคงเมาทั้งคืนมากกว่าจะได้นอน และผมก็รู้หลังจากนั้นไม่นานว่าคำกระซิบนั้นเป็นจริง

“เสียดายว่ะ คะแนนแม่งห่างแค่สองคะแนน ไม่งั้นมึงได้เป็นเดือนรุ่นแล้วไอ้คีย์”แม้จะดึกดึกค่อนคืนแต่ป้องก็ยังพูดไม่หยุด เมื่อตอนค่ำมีการโหวตดาวเดือนประจำรุ่น คะแนนคีย์ห่างจากฟิวส์เพื่อนในรุ่นแค่สองคะแนน ถ้าว่ากันตามจริงผมว่าคีย์หล่อกว่าเยอะ แต่มันปากหมาแล้วก็ไม่ค่อยสนิทกับผู้หญิงในรุ่น ผมว่าคะแนนคีย์ส่วนใหญ่มาจากเพื่อนผู้ชายในห้อง ส่วนฟิวส์มีทั้งชายและหญิง แต่ฟิวส์ก็ดูนิสัยดีล่ะนะ

“แต่กูฮาที่ไอ้เนมแม่งเจอโหวตเป็นดาว ห่า กูขำกรามเกือบค้าง”

“ตั้งห้าคะแนนนะมึง กูว่ามีใครแอบชอบมึงแน่ๆ คืนนี้ระวังตูดไว้ด้วย อย่านอนคว่ำหรือหันข้างนะเว้ย”

“อย่างน้อยกูก็มีคนโหวตล่ะวะ พวกมึงไม่มีสักคะแนน กระจอกว่ะ”ถึงจะแอบอายแต่ฮามากกว่า ผมรู้ว่าคะแนนต้องมาจากคีย์ล่ะหนึ่ง เพราะคีย์คงไม่โหวตคะแนนให้สาวคนไหนเพราะมันไม่สนใจ ส่วนคะแนนที่เหลือคงมาจากไอ้พวกนี้นี่แหละ

“พอแล้วเนม สูบห่าไรเยอะแยะ”คีย์แย่งซองบุหรี่ที่ผมกำลังหยิบไป

“ขออีกมวน นะๆ”ผมแบมือตรงหน้าแต่มันไม่ยอมให้ ยัดซองบุหรี่ใส่กระเป๋ากางเกงตัวเอง คิดว่าผมไม่กล้าล้วงรึไง

“พอแล้ว เพิ่งหายป่วยนะมึง”

“มวนเดียวแล้วหยุดเลย จริงๆ”ผมพยักหน้าหนักแน่น คีย์จ้องหน้าผมสักพักก็หยิบบุหรี่ส่งให้หนึ่งมวนตามที่ขอ แต่พอผมยื่นมือไปรับมันกลับชักมือกลับ แล้วบิดบุหรี่ออกจนเหลือแค่ครึ่งเดียว

“แค่นี้พอ”บุหรี่ครึ่งมวนยื่นมาตรงหน้า ผมก็ต้องรับอย่างจำใจ ดีกว่าไม่ได้ล่ะนะ

“สวีทกันพอยัง”ไอ้พี่บอมปากเสียอีกแล้ว พอใบหม่อนเข้าไปนอนความสุภาพก็เริ่มหาย

“ยุ่ง”

“ไม่ปฏิเสธด้วยเว้ย ตกลงมึงสองคนเป็นแฟนกันเหรอ”ป้องมันคงสงสัยมาสักพักแล้วล่ะ แต่คงไม่กล้าถาม...หรือเปล่า

“เปล่านี่ ทำไมเหรอ”ผมพูดตอบป้องแต่หันไปตบหัวไอ้คีย์ ขนาดมีครึ่งมวนแม่งยังแย่งผมอีก

“ก็ดูมึงนั่ง แทบจะขี่กันอยู่แล้ว”ผมมองตัวแล้วแล้วก็มองคีย์ตามที่ป้องบอกให้ดู ก็แค่เอาขาเกยมันไว้ข้างนึงเอง คนตั้งเยอะ แต่พื้นที่นิดเดียวมันก็ต้องนั่งเบียดๆ กันแบบนี้ ไม่นั่งตักคีย์ก็ดีแล้ว

“ก็ปกตินี่”ผมพูดแล้วรีบแย่งบุหรี่ในมือคีย์กลับมา แม่งยึดไปสูบคนเดียวเลย

“ใช่ปกติ ถ้าไม่ปกติต้องแบบนี้”คีย์พูดจบก็รวบเอวผมแล้วดึงขึ้นมานั่งตักมัน ผมก็ขยับท่านั่งให้พอดี แต่ไม่ได้เอนหลังพิงอกมันเพราะเดี๋ยวมันจะหนักเกิน อีกอย่างทานไม่ถนัด ข้างหน้ามีแต่ของโปรดทั้งนั้น

“มานั่งตักกูบ้างก็ได้นะเนม”ป้องมันแซว เพื่อนคนอื่นก็แซวแถมเรียกให้ไปนั่งด้วยอีก แต่ผมไม่สนหรอก นั่งกับคีย์นี่แหละสบายสุด อยากกินกุ้งก็หยิบให้มันแกะให้ อยากกินปูก็ให้มันแกะ สบายโคตร

ยิ่งดึกคนก็เริ่มหาย จากสิบกว่าคนตอนนี้นั่งกันอยู่เจ็ดคน กลุ่มอื่นๆ ก็ยังได้ยินเสียงร้องเพลงเสียงหัวเราะเรื่อย พี่บอมเอากีตาร์มานั่งดีด เพื่อนคนอื่นก็สลับกันร้อง บางทีพี่บอมก็ร้องเอง เสียงดีใช้ได้ แต่ไม่เท่าคีย์หรอก เสียแต่ว่ามันไม่ชอบร้อง ผมลุกมาเข้าห้องน้ำในบ้านพักแต่มีเพื่อนอาบน้ำอยู่เลยกะว่าจะเดินไปขอเข้าห้องน้ำหลังใกล้ๆ กันแทน

“ไปไหนเหรอเนม”ผมเดินมาทางหลังบ้านพักแต่ได้ยินเสียงคนร้องทัก ผมหยุดเดินเพื่อมองหาคนพูด แต่ตรงนี้ค่อนข้างมืดแถมต้นไม้เยอะเลยมองไม่เห็น

“ใครน่ะ”

“เราเอง จะเดินไปไหนมืดๆ”คนพูดเดินออกมาจากหลังต้นมะพร้าว นึกว่าใคร ที่แท้เดือนรุ่นสดๆ ร้อนๆ นี่เอง

“ฟิวส์เหรอ ยุงไม่กัดเหรอมายืนมืดๆ”

“มายืนโทรศัพท์ ตกลงจะเดินไปไหน ทำไมไม่เอาไฟฉายมาด้วย”ฟิวส์เปิดไฟฉายส่องลงบนพื้นระหว่างที่มันเดินเข้ามาใกล้

“ปวดฉี่ จะไปขอเข้าห้องน้ำหลังอื่น”

“ตรงนั้นก็ได้ ไปดิเดี๋ยวรอ”มันเอาไฟฉายชี้ไปทางต้นมะพร้าวที่มันเพิ่งเดินออกมา

“ไม่เอา เราฉี่ข้างนอกไม่ออก ไปก่อนนะ”ผมรีบบอกลาเพราะจะอั้นไม่ไหวแล้ว แต่พอเดินมาฟิวส์ก็เดินตาม

“ไปเข้าบ้านเราดิ หลังนั้น”ฟิวส์พาเดินไปบ้านพักที่ผมกำลังจะไปนี่ล่ะ หน้าบ้านก็มีวงเหล้าตั้งเหมือนหน้าบ้านพักผมเลย ผมทักทายเพื่อนๆ พี่ๆ นิดหน่อยก่อนรีบวิ่งเข้าไปข้างใน หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จก็ออกมานั่งร่วมวงด้วยเพราะพี่เขาเรียก

“หน้าแดงเชียว เมายังเนม”รุ่นพี่ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ พูดขึ้น ผมก็จำไม่ได้ว่าเธอชื่ออะไรเพราะไม่ค่อยสนิทกัน

“ยังครับ มึนๆ”ผมก็ค่อนข้างคอแข็งนะ เริ่มดื่มตั้งแต่ม.ปลาย ตอนแรกที่แม่รู้โดนตีเลย แถมพี่นิคก็ด่า แต่พ่อไม่ว่าอะไร แค่บอกหัดไว้แต่อย่าบ่อยอย่าเมา แรกๆ มีเมาแล้วอ้วกบ้าง แต่หลังๆ มาส่วนมากผมกับคีย์จะเป็นสองคนสุดท้ายที่เมา

“คอแข็งนี่หว่า อ่ะ หมดแก้วนะ”พี่ผู้ชายอีกคนส่งแก้วเหล้ามาให้ ชงให้ซะเข้มเชียว แต่ถ้าไม่รับเดี๋ยวจะหาว่าอ่อนอีก ผมรับแก้วมา ใครยื่นมาชนก็ชน ไอ้ฟิวส์ก็ชนแล้วยกโชว์อีก ผมเลยยกบ้าง ดื่มมาจนข้ามวัน ลิ้นมันเริ่มชาแล้วล่ะ ขมแค่ไหนก็ไม่ค่อยรู้รสแล้ว พอหมดแล้วพวกที่ส่งเสียงเชียร์ก็ชมผมกันยกใหญ่ หลังจากแก้วแรกหมดแก้วที่สองสามก็เริ่มตามมาเรื่อยๆ พวกนี้ก็คุยสนุกดี มีเพื่อนห้องเดียวกันแค่สองคนเอง

“เนม”ผมกำลังดื่มเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงเรียก มองหาเจ้าของเสียงก็เห็นคีย์ยืนอยู่หน้าบ้าน

“อ้าวคีย์”ผมกวักมือเรียกให้เข้ามาร่วมวง แต่คีย์ก็กวักมือเรียกผมเหมือนกัน

“ลุกมาเลย หายมาไม่บอกนึกว่าเดินลงทะเลไปแล้ว”คีย์ปฏิเสธแก้วเหล้าที่เพื่อนคนหนึ่งยื่นให้

“ไปนะครับทุกคน ไว้กินกันใหม่”ผมดื่มแก้วตัวเองให้หมดแล้วลุกไปหาคีย์ เริ่มเซๆ แล้วเหมือนกัน พอ
เดินถึงตัวคีย์มันก็ยกแขนขึ้นพาดบ่าผม เล่นเอาผมตัวเอียงหัวเกือบทิ่ม ยิ่งเดินไม่ตรงอยู่ยังมาสร้างภาระให้อีก

“กวนตีนนะเนม หายไปไหนไม่บอก ปล่อยให้ตามหาซะวุ่นแล้วเสือกเมาอีก”

“มาฉี่แล้วเขาชวน กะว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน”

“นึกไงไปนั่งกับคนอื่นวะ”คีย์หยุดหลังบ้านพักของเรา ผมก็เลยต้องหยุดเดินด้วย พอไม่มีคนประคองแล้วคอยแต่จะเดินเอียงอยู่เรื่อย

“ก็นั่งเฉยๆ”

“อย่ามาๆ มึงไม่เคยนั่งกับคนอื่นที่ไม่สนิท ขนาดบางทีกูไปด้วยมึงยังไม่ค่อยอยากไปเลย”ก็จริงของมัน บางทีมันสนิทแต่ผมไม่ จะไปนั่งเจี๋ยมเจี้ยมด้วยก็แปลกๆ ไม่รู้จะคุยอะไร แต่นี่เพราะเมา ไม่ก็เพราะเพิ่งรับน้องมาพร้อมกันเลยมีเรื่องให้คุยกันเยอะ

“ไม่รู้ กูเมา”

“ตอบมา มึงแปลกๆ ไปตั้งแต่ตอนป่วยแล้วนะ หรือเห็นกูเป็นคนอื่น”

“เปล่า”

“งั้นเล่ามา มีเรื่องไม่สบายใจอะไร สูบจัดแถมแดกเหล้าเยอะอีก ทำไมกูจะดูไม่ออกว่ามึงไม่ปกติ”

“......ไม่รู้จะเล่าอะไร”

“กูเป็นคนอื่นเหรอ”

“เปล่า”

“ถ้าไม่ใช่ทำไมไม่พูด กูไม่ใช่ส่วนหนึ่งของมึงแล้วใช่มั้ย”

“ไม่ใช่อย่างนั้น ก็ไม่รู้ว่าเล่าอะไร มันไม่มีอะไรนี่”

“.....จะเอาอย่างนี้ใช่มั้ย”ถ้าคีย์เริ่มพูดคำนี้แสดงว่ามันจะหมดความอดทนแล้ว

“..............”

“งั้นต่อไปนี้กูจะไม่ยุ่งเรื่องของมึงอีก”

“อย่าพูดงี้ดิ ก็เนมไม่รู้จะเล่าอะไร คือ....เนมไม่เข้าใจเหมือนกันเข้าใจมั้ย ไม่ใช่ไม่อยากเล่า แต่....เนมแค่งงๆ”ผมไม่ได้อยากโกหกคีย์ ถึงผมจะไม่เคยเล่าเรื่องพี่โก้ให้คีย์รู้ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่ความลับทีต้องปิด ผมก็แค่...ไม่รู้...ไม่รู้จริงๆ

“งงอะไร รู้สึกยังไงเรื่องไหนก็พูดมา เดี๋ยวคีย์ทำความเข้าใจเอง แต่อย่าทำเหมือนมีความลับกัน”

“.....ก็...ตอนที่อยู่หน้าคอนโดฯ ไง...”

“ที่เพื่อนพี่เอาเงินให้เนม แล้วยังไงอีก”

“เมื่อก่อน....เนมไม่รู้อ่ะ....”ผมกะว่าจะเล่า แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง ทั้งเรื่องตอนนี้ หรือเรื่องตอนนั้น มัน...ไม่มีอะไรชัดเจนสักอย่าง

“เมื่อก่อนเคยคบกับคนนั้นเหรอ”

“ก็....ไม่รู้เหมือนกัน ก็เคยสนิทกันมากๆ อ่ะ เค้าเคย...”

“มีอะไรกับเนม”คีย์ต่อประโยคซะตรงกับสิ่งที่ผมอยากบอก ดีเหมือนกัน ให้คีย์ถามอาจจะง่ายกว่าให้ผมเล่า

“....อือ...”

“คนนี้หรือเปล่าที่เป็นคนแรกของเนม”

“อืม”ผมเราจะหันหน้าพูดกันอยู่ แต่ผมขอก็ไม่กล้ามองหน้าคีย์ตรงๆ ถ้าความว่ารู้สึกยังไงตอนนี้ ผมก็บอกไม่ถูกอยู่ดี....ไม่รู้จริงๆ

“แล้วก็เป็น......รักแรก”

“.........”

“และยังรักอยู่”

“.........เนมไม่รู้”ผมไม่รู้จริงๆ ไม่ได้โกหก ไม่ได้ปากแข็ง ไม่ได้อยากปิดบัง แค่....ไม่รู้ และเพราะอย่างนี้ถึงได้ทรมาน

“ไม่รู้อะไร งงอะไรก็พูดมาดิ คีย์เดาไม่ถูกแล้วนะ”

“ก็....เนมไม่รู้จริงๆ เค้าเคยดีกับเนม ดีมากๆ คอยสอนการบ้าน คอยดูแลทุกอย่าง เรามีอะไรกัน แต่อยู่ดีๆ เค้าก็หายไป ตอนนั้นเนมสับสน คิดว่าเค้าคงรู้สึกผิดที่มีอะไรกับน้องเพื่อน แต่ความจริงมันไม่ใช่ เค้าแค่...มีคนอื่นที่สำคัญกว่า เค้าเห็นเนมเป็นตัวแทนคนนั้นตลอด ทุกอย่างที่ทำให้เนมก็แค่...ทดแทนสิ่งที่อยากทำให้คนที่เค้ารัก เหมือนเนมเป็นหนูทดลอง เนมโกรธ เสียใจ แต่ก็....รอ...ฮึก....แต่พี่โก้ไม่เคยกลับมาหาเนมอีกเลย.....”เหมือนความคิดทุกอย่างที่เคยอยู่ในหัวมันหลุดออกมา จากคำแรกก็เริ่มมีคำที่สองสาม ย้อนกลับไปเรื่อยๆ ถึงวันเก่า ผมไม่ได้อยากร้องไห้ ไม่ได้อยากนึกถึง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่ายังนึกถึง ยิ่งต้องอยู่ใกล้กันขนาดนี้มันก็ยิ่งทำให้ภาพในอดีตชัดขึ้นมาอีก

“.....แล้วยังรออยู่เหรอ”

“เนมเปล่า...เนมเลิกรอนานแล้ว แต่อยู่ดีๆ ก็เป็นอย่างนี้ เนมแค่...สับสน”ผมปาดน้ำตาข้างแก้มตัวเอง ไม่ได้ร้องเพราะเสียใจในเรื่องวันเก่าๆ แต่ร้องเพราะความอึดอัด ความไม่รู้ ความสับสน

“เนมสับสนอะไรเล่า! ยังรักอยู่รึไง!!”

“เนมเปล่า!! เนมแค่...เนม...ไม่รู้ เนมไม่รู้จริงๆ คีย์ แล้วเมื่อวานทำไมเค้าต้องทำอย่างนั้น ทำไมต้องทำเหมือนห่วงเนม ทั้งๆ ที่ไม่เคยทำเลย ทำไมทำเหมือนหวงเนมต่อหน้าคีย์ล่ะ เนม....”

“พอแล้วเนม พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่รู้ก็ไม่รู้”คีย์ดึงผมไปกอดไว้ทั้งตัว ฝ่ามือกดศีรษะให้ซุกลงบนอก ผมรู้คีย์ไม่อยากให้ผมร้องไห้ ผมก็ไม่ได้อยากร้อง ไม่อยากเสียน้ำตาเพราะเรื่องนี้อีกแล้วจริงๆ

“ทำไงดีล่ะคีย์ เนมจะทำยังไงดี”

“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องไปสนใจมัน ต่อไปนี้คีย์ไปรับเนมมาเรียน เราเรียนด้วยกัน เสร็จแล้วก็กลับห้องคีย์ ถ้าค้างไม่ได้คีย์จะไปส่ง ไปค้างห้องเนมบ้าง เนมค้างกับคีย์บ้าง อย่างนี้โอเคมั้ย อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม มีแค่เรา แค่เนมกับคีย์ ไม่มีคนอื่นอีก มีแค่เราสองคน”

“.......มีแค่เรา”ผมพูดตามคีย์เบาๆ ถึงจะยังสับสน ไม่แน่ใจ ไม่เข้าใจ แต่....มีแค่เรา...มีแค่เรา.....
 
เมื่อคืนผมกลับมานอนตอนไหนก็ไม่แน่ใจ แต่คงเพิ่งนอนไม่นานเท่าไหร่ เพราะตอนเพื่อนปลุกผมลืมตาแทบไม่ขึ้น หลังจากอาบน้ำแล้วมองตัวเองในกระจกถึงได้เข้าใจว่าทำไมลืมตาไม่ขึ้น เพราะเปลือกตาผมบวมแดง จนดูออกเลยว่าร้องไห้มา เดินออกมาข้างนอก คีย์ยืนรออยู่แล้ว

“หิวยัง”

“นิดหน่อย”ถ้าเป็นปกติผมจะต้องหิวมาก แต่ดื่มเหล้าทีไรผมมักจะทานข้าวน้อยลงทุกที อาจเป็นเพราะมีน้ำเต็มกระเพาะอยู่แล้วก็ได้
คีย์พาผมมานั่งตรงกลุ่มของเรา ใบหม่อนนั่งทานข้าวต้ม ส่วนป้องมีข้าวผัดและกับข้าวสองสามอย่างวางตรงหน้า

“ตาบวมมาเลยมึง”ป้องเงยหน้ามาทัก คนอื่นๆ ก็เลยมองตาม ผมให้คีย์ตักข้าวต้มให้ ส่วนผมนั่งลงข้างใบหม่อน ไม่สนใจหรอกว่าคนอื่นจะมองยังไง ไม่มีคำแก้ตัวด้วย เพราะคุ้นๆ ว่าผมเดินร้องไห้โดยมีคีย์กอดปลอบจนเข้านอนนั่นล่ะ

ผมมองโทรศัพท์ในมือตัวเองนิ่ง ชื่อของคนที่โทรมาทำให้ความรู้สึกเมื่อคืนกลับมาอีกครั้ง ทำไม...พี่โก้ถึงโทรมา

“....เนมพูด”

“พี่เอง กลับวันนี้ใช่มั้ย เดี๋ยวพี่ไปรับ”

“.....ว่าไงนะ”

“เดี๋ยวไปรับที่มหาฯลัย มาถึงแล้วก็โทรมาแล้วกัน อย่าลืมของฝากด้วย แค่นี้นะ”พี่โก้พูดจบก็วางสายไป ทิ้งให้ผมที่ฟังประโยคง่ายๆ เหล่านั้นยังคงไม่เข้าใจ

ตลอดการเดินทางกลับผมเกาะติดอยู่กับคีย์ เพื่อนและพี่ในกลุ่มก็พอจะดูออกว่าผมไม่มีอารมณ์สนุกเท่าไหร่ ผมเล่าให้คีย์ฟังว่าพี่โก้จะมารับ คีย์ก็ไม่พูดอะไร รถจอดแวะให้ซื้อของฝากก่อนจะตรงเข้ากรุงเทพฯ ผมหลับๆ ตื่นๆ ตลอดทาง คีย์ลุกไปดื่มกับพวกท้ายรถบ้าง แต่ไม่นานก็จะกลับมานั่งข้างๆ จนรถเข้ามาจอดที่หน้าคณะตอนเกือบสองทุ่ม ผมเดินลงมาหยิบกระเป๋าและถุงของฝากข้างล่างโดยมีคีย์ช่วยถือ ผมไม่ต้องรอคนที่บอกว่าจะมารับ เพราะทันทีที่รถบัสเลี้ยวเข้ามาในเขตรั้วมหาฯลัย ผมก็เห็นรถคันคุ้นตาขับตามห่างๆ และตอนนี้ก็จอดรออยู่...และไม่ได้รอเพียงลำพัง

“พี่โก้แวะส่งเพื่อนเนมที่หอด้วยนะ”ผมเข้าไปนั่งในรถด้านหลังคู่กับคีย์ ความจริงถ้าเขาไม่มารับผมกะว่าคืนนี้จะค้างกับคีย์ แต่พอเป็นอย่างนี้ผมก็อยากให้คีย์ไปค้างกับผมแทน แต่คงต้องลองขออนุญาติเจ้าของห้องก่อน

“นี่เพื่อนพี่ชื่อตอง”เขาแนะนำคนที่นั่งคู่กันให้รู้จัก ผมก็พยักหน้ารับ แค่ชื่อก็ไม่อยากทำความรู้จักแล้ว ชื่อเป็นล้านชื่อไม่รู้จักใช้ แค่ชื่อก็ไม่ถูกชะตาแล้ว ผมไม่เข้าใจ ทำไมต้องพาคนอื่นมา ถ้าจะมารับผมทำไมต้องให้คนอื่นตามมา นี่ก็ค่ำแล้ว ทำไมต้องมาพร้อมกัน จะไปไหน หรือไปไหนกันมา หรือว่าอยู่ด้วยกันตลอดเวลา แล้วทำไม....จะต้องโทรนัดผม....ทำไมต้องบอกว่าจะมารับ....เพื่อให้ผมพบกับคนๆ นี้น่ะเหรอ....ผมไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจอะไรเลย ระหว่างที่ผมสับสนกับความคิดตัวเอง มือที่กุมกระชับเบาๆ ช่วยให้สติผมกลับมา ตอนแรกผมคิดว่าคีย์จะหัวเราะตอนได้ยินชื่อที่เหมือนกับชื่อเด็กมัน แต่เปล่า คีย์แค่นั่งนิ่งๆ มองที่กระจกมองหลัง แค่มอง...แล้วก็กุมมือผมเอาไว้
.....มีแค่เรา.....มีแค่เรา....

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

จิ้มคนแต่ง

เฮ้ออออ เห็นแล้วอยากให้เนมคู่กับคีย์
รู้ว่าเนมยังคงรักโก้แหละนะ แต่ว่าจะดีหรอ
เมื่อไหร่โก้มันจะรู้ตัวซักกะที
แล้วเนมจะต้องเศร้าไปอีกนานแค่ไหน??
  เหนื่อยใจแทน

[imon]

เข้ามาทักทาย

[jaijaY]

เศร้าจังเลยค่ะ น้ำตาไหลพรากๆๆ อึดอัดแทนเนมจริงๆ ฮือๆๆๆ 

เอะ...คีย์นี่ยัไง จะกลับมาคบกันเหรอ หรือเป็นเพราะความสงสาร 

ส่วนพี่โก้ตอนนี้....ฮึ่มๆ โกรธแทนน้องจริงๆ 

[C2U]

อ่านตอนนี้  สงสารน้องเนมจัง

ยังรออยู่แน่ๆเลย


อิพี่โก้ใจร้าย    มาทำน้องสับสน 

[bow55]

ไม่รู้ที่เนมคิดมันจริงแค่ไหนที่คิดว่าเป็นแค่ตัวแทน

ไม่รู้ที่โก้ทำไปเพราะอะไร

แต่ชอบคีย์

ฮ่าๆๆ

มาไวๆนะจ้ะ

[love2y]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก อย่านะคีย์ อย่านะ
อย่ากลับมารักเนมแบบนั้นนะ รักและห่วงแบบเพื่อนพอแล้ว
ส่วนอิพี่โก้ ให้ว่องเลยให้ว่อง อย่าได้ชักช้า รีบๆแสดงออกว่ารักว่าแคร์เนมซะที
คนอ่านลุ้นใจจะขาด >_<

[M23]

สงสารเนม
หมั่นไส้อิพี่โก้  
เรื่องนี้ rep.เยอะมากๆๆ ของเค้าดีจริง

[archi_10_001]

อ้าว ค้างไว้เท่านี้ แงบ ๆ ค้างมากมาย เหอ ๆ
รอตอนต่อไปเจ้าค่ะ วีคนี้จะมาต่อบ่อย ๆ รอคอย ๆ

น่าสงสารเนมหงะ รักเขามากมายขนาดนั้น เศร้าแทน ฮือ ๆ

[Isomer005]

สัญญาว่าอาทิตย์นี้จะอัพให้บ่อยใช่ไหมจ๊ะ
ทำตามสัญญานะตัว เดี๋ยวเค้างอนนะเออ 
... อย่าว่าแต่เนมงงเลย เค้าก็เริ่มงงพี่โก้แล้วล่ะ
แล้วที่ว่ามีแค่เราเนี่ย น้องคีย์จะกลับมาคบกับเนมอีกเหรอ มันจะดีเร้อ

[Ball]

เกลียดโก้ตงิดๆๆ ฮึ่ยยยยยย
อึดอัดแทนเนมจิงๆ โอ๊ยยยยโมโหอ่ะ 
เนมได้กะคีย์ไปให้สิ้นๆเรื่องเรยป่ะ
เบื่อโก้แระ ทำไรแม่งไม่นึกถึงใจเนมมั่งเรย ฮึ่ยยย

รอตอนต่อไปนะคะ พี่จี 

[โจ๊กกุ้ง]

ตอนแรกสงสัยว่าตองนี่เด็กคีย์ป่าว งั้นไม่ใช่แค่ชื่อเหมือนเหรอ พี่โก้เอาตองมาไมหว่า สงสารเนมจังอ่ะดีนะมีคีย์อยู่ด้วย

[ปลายพู่]

แอบหลงรักคีย์  กำลังสนุกมากเลยค่ะ ในใจโก้มีใครย่อมรู้ตัวเองดี และหวังว่าจะไม่นานจนทำให้น้องเนมเสียใจอีกนะ
มาส่งกำลังใจจ้า 

[scottoppa]

สงสารน้องเนม
พี่โก้ทำงี้โคดหวงก้างเลยนะ ต้องการจะสื่ออะไร
จะรู้ตัวรึยัง สงสารน้อง
แล้วน้องคีย์ จะเอายังไง ฮ่าาาา
รอพี่จีค่าา

[warin]

โก้อะไรเนี่ย  น้องเนมสับสบหมดแล้ว
จริงๆ  โก้แอบหึงรึป่าว
น้องคีย์อบอุ่นดูแลเพื่อนดีมาก  

[rawi]

เคืองงง อิพี่โก้  
มาทำให้น้องเนมหวั่นไหวยังไม่พอ
ยังพายายตองมาทำให้น้องเสียใจอีก
คีย์เอาเลยอย่าไปกลัว ทำให้รู้สึกซะบ้าง  
บางทีถ้าไม่มีมารหัวใจ พี่โก้อาจยังไม่รู้สึกตัวก็ได้นะ
แต่คีย์อย่าลืมคืนน้องเนมให้พี่โก้ล่ะ ยังเชียร์อยู่ดีอ่ะ 555+

อ่านไปเรื่อยๆ เริ่มชอบอิพี่เจมส์ ดูกวนๆ ฮาๆ
ชอบรู้ทันคนอีกตะหาก  

ดีใจที่คุณจีจะมาต่อบ่อยขึ้นค่าา สัญญาแล้วน้าาา    

[loveorlike]

เอาแล้วไงจะอะไรยังไงกันเนี้ย
เฮ้อออลุ้นได้อีกคู่นี้แต่ว่านะ
เอ็นดูเนมมันเหมือนกันอ่ะ มารักคนเข้าใจยากแบบโก้
อยากเป็นแฟนพี่โก้ต้องอดทนนะจ้า แต่แอบหดหู่แทนอ่ะ
กำลังจะตัดได้ทุกอย่างแล้ว พี่โก้เราก็ทำเหมือนกับห่วงให้ย้อนเรื่องขึ้นมาซะงั้น
แล้วเนมไม่ต้องคิดอะไรมากแล้ว เป็นอย่างที่คีย์มันว่านั้นแหละ ก็รักและรอมาตลอดนั้นแหละ
คีย์ดูแลให้หนักเลยนะ เอาให้หึงไปเลย วะฮ่าๆ น่าสงสารคีย์มันเหมือนกัน
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆ พี่จีใจร้าย เอาตอนน่ารักแบบตอนพิเศษคืนมานะ 

รอตอนต่อไป ฟิ้ววววววววววววววววววววววว

[@StaR@]

คุณจีมาต่อแล้วววววววว
อ่านไปก็น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวเลยวุ้ย
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันรู้แค่ว่าสงสารเนม
เข้าใจอารมณ์สับสนเลยพี่แกเล่นไม่เคยสนใจ
แล้วอยู่ๆมาทำเป็นห่วงหมาหวงก้างจริงเลยโก้
คีย์จัดไปอย่าให้เสียโก้มันจะได้สำนึกซะบ้าง
อ่านแล้วก็อยากให้เนมคู่กับคีย์เหมือนกันน่ะ
 

[samsoon@doll]