หัวข้อ: Re: ....... ➳ แลกรัก ♡ .......

[netwoon.km]

รอพี่จีอยู่น่ะ :')

[eunbee2523]

นอนรอๆ

 

[kyoya11]

รอจ้า^^

[zene]

เข้ามานอนรอด้วยคนคับป๋ม....

[barahi]

มาต่ิอได้แล้วคร๊าบบพี่จี รอๆ

[aphanite]

มารอด้วยคน
ขาด ๆ หาย ๆ
ไปซะนาน ทำม๊าย ทำไม มันดราม่า
ซดมาม่ากันจุกเลย

ปล.ดีใจ อ่านทันปัจจุบันแล้ว รอนะค่ะพี่จี

[I_HAM_NOI]

มาปูเสื่อนอนรอด้วยคน

[kyoya11]

รอด้วยยยยย

[chaeyong]

รออออ ฉันรอเธออยู่ เมื่อไรจะมาเนี๊ยะ -*-

[tiktok]

 
เข้ามาร่วมด้วยช่วยรอน้องเนม

[nk23992]

เย้ๆๆๆๆอ่านทันแล้ว
พี่จีแต่งสนุกทุกเรื่องเลย
ชอบทุกเรื่องเลยที่พี่แต่งอ่ะ
จะติดตามผลงานของพี่ต่อไปเรื่อยๆๆนะคับ

ปล.แต่ว่าโก้กะตี๋อ่ะเกิดเรื่องงไรขึ้นอ่ะ งง

[kyoya11]

รอจ้า^^

[gayraygirl]

วิ่งเล่นรอ 

[KoDoMo]

รอค่าาา~

จงมา จงมา จงมา ต่อ!!

 

[inoue]

คิดถึงน้องเนมจังเลยค่า   

รอ ..

ร๊อ ..

รอ .. 

[kyoya11]

รอจ้า^^

[Regina_1]

มาปูเสื่อ นอนรอนะคะ

[love2y]

คิดถึงน้องเนม >_<

[drasil]

ตามอ่านทันแล้ว สนุกมากค่ะ อย่าลืมมาต่อนะคะ
ปล.ตั้ง 79 หน้า แต่ทำไมรู้สึกตอนมันน้อยจัง หรือคิดไปเองหว่า

[tawanjantra]

รักเนมจริงจัง น่ารักแต่เล็กแต่น้อยเลย

[G_wa]

วันนี้เป็นครั้งแรกที่ผมได้กลับมาบ้านหลังจากไปเรียนที่กรุงเทพฯ ตอนแรกว่าจะให้พี่โก้ไปส่งที่ร้าน แต่วันนี้ลูกค้าที่ร้านเยอะแน่ๆ ไปก็คงต้องช่วยขายของ ผมเลยขี้เกียจ ขอนอนรออยู่ที่บ้านดีกว่า ผมเอาของฝากใส่ตู้เย็นแล้วก็ขึ้นห้องมานอน จากสภาพห้องแสดงว่าแม่ต้องเข้ามาทำความสะอาดให้เรียบร้อยแล้ว เพราะทั้งผ้าห่มผ้าปูยังมีกลิ่นหอมๆ ของน้ำยาปรับผ้านุ่มอยู่เลย ผมนอน

ผมหลับไปจนกระทั่งรู้สึกหนักๆ ที่ท้อง พอเอามือคลำๆ ถึงรู้ว่าเป็นหัวคน และไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนที่ชอบแกล้งผมแบบนี้มีคนเดียว
“พี่นิคอ่ะ เนมหนักนะ”
“ท้องแฟ่บๆ ไปนะเนี่ย ไม่ค่อยนิ่มเลย”
“ฮิๆ พี่นิคเอาหัวออกไป ผมพี่ทิ่มพุงเนมอ่ะ”
“ไปล้างหน้าไป พี่ซื้อเป็ดพะโล้ของโปรดมาให้ด้วย”
“กี่ทุ่มแล้วอ่ะ...เพิ่งสองทุ่มครึ่งเอง ทำไมกลับมาเร็วจัง”ปกติวันหยุดนี่พี่นิคปิดร้านประมาณสี่ทุ่มโน่นแหละ
“แม่ไล่ให้กลับมาหาข้าวให้หมาน้อยกิน กลัวหมาน้อยหิวตาย”
“ใครหมา ชอบว่าเนมอ่ะ เดี๋วเนมจะฟ้องแม่”
“โหยไอ้ขี้งอน ไปล้างหน้าเร็วๆ พี่หิวเหมือนกันนะเนี่ย”พี่นิคผลักหัวผมแบบหยอกๆ ผมก็ลุกออกจากห้องไปเข้าห้องน้ำ ห้องนอนผมน่าจะมีห้องน้ำเหมือนคอนโดฯ ไอ้พี่โก้นะเนี่ย สะดวกดีอ่ะ บางคืนผมยังแก้ผ้าเดินออกจากห้องน้ำเลยก็มี เป็นส่วนตัวสุดๆ
“พ่อกับแม่อ่ะ”ผมเดินมานั่งบนพื้นหน้าโซฟา พี่นิคช่างรู้ใจผมที่สุด เอาอาหารมาวางไว้ตรงนี้ ถ้าพ่อกับแม่อยู่มานั่งหน้าโทรทัศน์แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ โดนบ่นทุกที เพราะทานไปดูไปกว่าจะทานเสร็จก็นาน บางครั้งผมนั่งทานเป็นชั่วโมงเลย
“อยู่ร้าน สี่ทุ่มนั่นแหละถึงกลับ”พี่นิควางแก้วไว้ตรงหน้าผม น้ำใบเตยใส่วุ้นของโปรด ร้านอื่นที่ผมเคยดื่มส่วนมากจะใช้น้ำตาลเป็นส่วนผสม แต่ผมเป็นคนชอบน้ำผึ้งมากๆ พี่นิคก็เลยทำสูตรพิเศษสำหรับผมเป็นแบบผสมน้ำผึ้ง หอมทั้งใบเตยหอมทั้งน้ำผึ้ง ดื่มกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ
“มีผัดหน่อไม่ฝรั่งด้วย พี่นิคผัดเหรอ”ผมมองอาหารตรงหน้าแล้วทำตาโตจ้องพี่ชายตัวเองนิ่งๆ ผัดหน่อไม้ฝรั่งก็ของโปรดผมเหมือนกัน ในบรรดาผักที่ผมทานได้ก็มีหน่อไม้ฝรั่งนี่แหละที่ทานได้มากที่สุด ทานแกล้มกับเป็นพะโล้ก็เข้ากันสุดๆ ผมลงมือทานอาหารอย่างมีความสุขสุดๆ เมื่อก่อนอยู่บ้านจะทานของพวกนี้เมื่อไหร่ก็ได้ ถึงจะชอบแต่ก็ยังไม่ถึงขั้นประทับใจ แต่มื้อนี้ประทับใจสุดๆ ถ้าพ่อกับแม่นั่งล้อมวงด้วยกันคงจะดีกว่านี้

หลังจากทานอาหารจานโปรดของตัวเองเสร็จ พี่ชายสุดที่รักก็เริ่มออกลายโดยการใช้งานผมทันที พี่นิคบอกว่าเดี๋ยวนี้ที่ร้านมีซาลาเปาขายแล้ว เพราะงั้นทุกวันก็จะต้องเตรียมของจากที่บ้าน ยกเว้นพวกเบเกอรี่ที่ส่วนมากจะทำที่ร้าน เมนูนี้พ่อเป็นคนคิดเพราะพ่อผมชอบทานซาลาเปากับกาแฟ ทานแล้วอิ่มกว่าปาท่องโก๋แถมไม่มีน้ำมันด้วย เมื่อก่อนเราทำทานกันเองบ่อยๆ นึกไม่ถึงว่าตอนนี้จะทำขายแล้ว
“อันนี้ไส้อะไร”ผมก้มลงดมกล่องพลาสติกใบใหญ่ตรงหน้า ภายในมีครีมสีเหลืองนวลๆ แต่ไม่แน่ใจว่าไส้ครีมหรือไส้ฝักทองเพราะสีคล้ายๆ กันเลย
“ไส้ครีมแต่ตัวแป้งผสมน้ำใบเตยให้หอมๆ ตอนนึ่งก็เอาใบเตยแช่น้ำในซึ้งด้วย มีไส้หมูแดงกับไส้ครีมนี่ล่ะที่คนซื้อมากที่สุด มีเพื่อนแม่ติดต่อขอไปขายในตามโรงเรียนด้วยนะ แต่ถ้าทำก็ต้องจ้างลูกมือเพิ่มอีกสักสองคน เนมว่าเป็นไง”พี่นิคยืนผัดไส้หมูสับบนกระทะอย่างคล่องแคล่ว ได้กลิ่นแล้วอยากทานขึ้นมาทันที พอผมหยิบช้อนจะตักชิมพี่นิคก็ตีมือแล้วดันแขนผมให้ห่างจากกระทะ
“เอาดิ ขายในโรงเรียนอะไรก็ขายได้ ยิ่งพวกเด็กมัธยมนะกินเก่งจะตาย”ผมเดินไปหยิบแป้งสำหรับไส้ครีมมานั่งนวดอีกนิดหน่อยก่อนจะคลึงเป็นท่อนยาวๆ แล้วตัดแบ่งไปชั่งน้ำหนักให้ได้น้ำหนักตามที่พี่นิคบอกก่อนจะตัดแป้งที่คลึงไว้ทั้งหมดให้ขนาดเท่าๆ กัน ถ้าแบ่งแป้งน้ำหนักเท่ากันเวลาเอานึ่งมันก็จะสุกพอดีกันทุกลูก แต่ถ้าบางลูกใหญ่บางลูกเล็กเวลานึ่งลูกเล็กจะสุกก่อนแต่ลูกใหญ่ดันไม่สุก แถมขนาดก็ออกมาเท่ากันก็ไม่สวยอีก
“เอาตัวเองตั้งหรือเปล่าไอ้หมู”
“โหย เนมไม่อ้วนเหอะ”
“เออๆ ผอมลงด้วย ไอ้โก้มันเลี้ยงไม่ดีเหรอ”
“ไม่เกี่ยวเหอะ”
“เอ๊า ไม่เกี่ยวยังไงอยู่บ้านเดียวกัน”
“เค้าเรียกคอนโดฯ เหอะ แล้วก็ไม่ได้ตัวติดกันสักหน่อย”
“อ้าวจะไปรู้เหรอ เห็นเมื่อก่อนชอบให้มันทำกับข้าวให้กินไม่ใช่รึไง หรือเดี๋ยวนี้มันฝีมือตกแล้ว”
“เรื่องตั้งแต่ปีมะโว้ เพื่อนพี่นิคจะไปทำอะไรได้ วันๆ เห็นแต่ออกไปเที่ยวแล้วก็เมากลับมา ในตู้เย็นมีแต่เบียร์กับเหล้า เนมต้องซื้ออาหารไปไว้เวฟกินเอง ถ้าหิ้วท้องรอพี่โก้นะ วันๆ คงได้กินแต่ก๋วยเตี๋ยวไก่กับข้าวมันไก่หน้าปากซอย”
“ฮ่าๆๆ บอกแล้วให้หัดทำกับข้าวไม่เชื่อพี่”พี่นิคตักไส้หมูสับใส่ถาดใบใหญ่รอให้เย็น แล้วก็เริ่มทำไส้หมูแดงต่อ เมื่อก่อนตอนอยู่บ้านผมบอกตามตรงว่าไม่ค่อยได้ช่วยทำงานแบบนี้หรอก ส่วนมากเรียนเสร็จก็ขลุกอยู่กับคีย์ ไม่ไปเที่ยวข้างนอกก็อยู่บ้านคีย์ ต้องรอให้แม่บ่นนั่นล่ะผมถึงอยู่บ้านหรือไปช่วยงานที่ร้าน แต่พี่นิคไม่เคยบ่นผมเลยสักครั้งเรื่องนี้ พี่นิคบอกว่าตอนพี่นิคอายุเท่าผมก็เป็นแบบผม เดี๋ยวพอผมโตขึ้นก็จะเบื่อเที่ยวไปเอง ผมไม่รู้หรอกว่าผมโตขึ้นหรือเปล่าแต่ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอยากออกไปเที่ยวดื่มเหล้าเหมือนเมื่อก่อนแล้ว กลับมาบ้านครั้งนี้ก็ไม่ได้บอกเพื่อนๆ ที่อยู่ที่นี่สักคน
“พี่นิคเหนื่อยมั้ย”
“เหนื่อยอะไร ทำนี่น่ะเหรอ”
“อืม”
“เหนื่อยดิ ไม่เห็นเหรอเหงื่อท่วมตัวแล้วเนี่ย ร้อนด้วย”หน้าพี่นิคเต็มไปด้วยเหงื่อจนไหลย้อยตามคางลงมาถึงคออย่างที่พูดจริงๆ ในครัวไม่มีพัดลมด้วย
“ไม่พักบ้างอ่ะ เนมเห็นทำโน่นทำนี่งกๆ กลับจากร้านยังต้องมาเตรียมของสำหรับขายพรุ่งนี้อีก”
“ทำงานมันก็เหนื่อยอย่างนี้ล่ะเนม แต่ได้เงินไง เห็นเงินก็ยิ้มได้แล้ว อีกอย่างพี่ชอบงานนี้ด้วย กำลังสนุกเลย”
“เนมอยากกลับมาอยู่บ้านแล้วอ่ะ คิดถึงบ้าน”ผมพูดแล้วก็อยากจะร้องไห้ มันรู้สึกตื้อๆ ในอกขึ้นมาเฉยๆ พี่นิคไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ผมรู้ดีว่าถ้าตอนนี้พี่นิคปลอบผมจะต้องร้องไห้แน่ๆ และถ้าแกล้งดุผมก็คงร้องไห้อีกเหมือนกัน

หลังจากพี่นิคทำไส้หมูแดงเสร็จเราก็ย้ายมานั่งทำซาลาเปากันที่ห้องนั่งเล่น ทำได้ไม่นานแม่กับพ่อก็กลับมา ผมวิ่งไปกอดแม่แล้วหอมแก้มแรงๆ แม่ก็แกล้งผลักผมออกแล้วเอามือเช็ดน้ำลายบนแก้มออก ผมไม่ได้ป้ายน้ำลายใส่แม่สักหน่อย หลังจากฟัดแม่เสร็จก็กระโดดกอดพ่อที่ยืนรอรับอยู่ข้างๆ ถึงพ่อจะอายุมากแต่ก็ยังแข็งแรงอยู่ อีกอย่างเป็นเพราะในบ้านผมตัวเบาที่สุดด้วยล่ะ
“ตัวเบาไปเยอะเลยนะเนี่ย มีแต่กระดูกทิ่มออกมาจากเนื้อ อยู่โน่นไม่มีอะไรกินเหรอลูก”พ่อให้ผมขี่หลังไปจนถึงโซฟาแล้วผมก็ลงมานอนหนุนตักพ่อเล่น
“เล่นเป็นเด็กไม่รู้จักโต เดี๋ยวพ่อเขาหลังหักไปจะทำยังไง”แม่บ่นเบาๆ แต่ผมรู้ว่าบ่นไปอย่างนั้นแหละ ในบ้านนี้แม่ผมปากแข็งที่สุด
“เนมตัวเบาเนอะพ่อเนอะ ไม่หลังหักหรอก พ่อแข็งแรงจะตาย ดูกล้ามท้องสิ เป็นก้อนเลย”ผมเอามือตบพุงยื่นๆ ของพ่อเบาๆ พ่อก็หัวเราะจนพุงกระเพื่อมแล้วก็ยีหัวผมด้วยความหมั่นไส้ แต่คนที่หมั่นไส้ผมมากที่สุดเห็นจะเป็นแม่ เพราะเล่นค้อนขวับให้ผมกับพ่อแล้วเดินขึ้นห้องไปเลย
“แม่ไปไหน”ผมตะโกนถาม แม่ก็ตะโกนตอบกลับมาว่าจะขึ้นไปอาบน้ำ ผมหยอกกับพ่อต่ออีกแป๊บเดียวก็ช่วยพี่นิคทำงานต่อ ส่วนพ่อไปอุ่นอาหารในครัวรอทานพร้อมแม่ หลังจากนั้นเราก็ช่วยกันทำงานจนเสร็จแล้วก็นอนกองกันอยู่หน้าโทรทัศน์ ดูหนังไปคุยกันไปจนผมเผลอหลับแม่เลยปลุกให้ขึ้นไปนอนบนห้อง แต่ผมแกล้งงัวเงียไม่ยอมลุก สุดท้ายพี่นิคเลยต้องแบกผมขึ้นหลังพาขึ้นห้อง
“เนมนอนห้องพี่นิคนะ”ผมพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา ความจริงผมเดินเองก็ได้นะ แต่เดี๋ยวตาจะสว่างแล้วต้องเสียเวลาบิ๊วง่วงอีก
“อืม”พี่นิคขานรับเบาๆ จากนั้นผมก็หลับไป

รุ่งเช้าผมตื่นมาคนเดียวในห้องนอนของพี่นิค หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาข้างล่างก็เห็นพ่อนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่คนเดียว
“แม่กับพี่นิคไปร้านเหรอพ่อ”
“อืม เดี๋ยวเที่ยงก็กลับ หิวหรือยังล่ะ”
“นิดนึงอ่ะ แล้วปิดร้านครึ่งวันเหรอ”ผมเดินมานั่งข้างๆ พ่อแล้วแย่งปาท่องโก๋ในมือพ่อมาทาน ที่แม่กับพี่นิคกลับมาเร็วก็ไม่ได้หมายความว่าจะปิดร้านเร็วหรอกนะครับ แต่ว่าพนักงานที่ร้านค่อนข้างไว้ใจได้ ไม่จำเป็นต้องคอยคุมก็ทำงานได้ดี
“พ่อทำไข่ยัดไส้กับต้มยำไว้ในครัวน่ะ ไปกินไป เดี๋ยวบ่ายๆ พ่อพาไปร้านลุงหนวด”พ่อพูดจบผมยิ้มแก้มแทบปริ ผมชอบทานไข่ยัดไส้ที่พ่อทำมากๆ เพราะพ่อจะไม่ใส่มะเขือเทศ ใช้แค่ซอสมะเขือเทศผสมซอสพริกนิดหน่อย นอกจากอาหารโปรดก็ยังมีร้านโปรด ร้านลุงหนวดเป็นร้านเล็กๆ ที่มีแพให้นั่งเป็นหลังๆ รอบอ่างเก็บน้ำ ขับรถราวๆ ครึ่งชั่วโมงกว่าๆ ก็ถึง ปลาที่นั่นสดอร่อยมากๆ แถมรสชาติอาหารอย่างอื่นก็อร่อย ถ้าผมอยู่บ้านอย่างน้อยต้องให้พ่อพาไปทานเดือนละครั้ง แล้วก็ซื้อกลับมาไว้ทานที่บ้านอีกชุดใหญ่ เรียกว่าไปหนึ่งครั้งแต่ซื้อกลับมาทานได้หลายมื้อเลย

วันนี้นอกจากพ่อจะพาไปทานข้าวที่ร้านโปรดแล้วแม่ยังพาไปช้อปปิ้งด้วย ได้เสื้อยืดใส่เล่นสองตัว เสื้อกันหนาวหนึ่งตัว แล้วก็กระเป๋าเป้อีกหนึ่งใบ พี่นิคซื้อรองเท้าผ้าใบคู่ที่ผมอยากได้มานานแล้วให้ แถมคืนสุดท้ายก่อนกลับพี่นิคยังให้เงินผมอีกหนึ่งพัน รวมกับที่พ่อกับแม่ให้ตอนเย็นเป็นสี่พันพอดี นี่เท่ากับว่าเดือนนี้ผมมีสิทธิ์ด่าไอ้คนขับรถที่พามานี่ได้หลายคำโดยไม่ต้องกลัวอดตายเลย
“ยิ้มอะไรเนม พ่อกับแม่ให้เยอะแล้วอ่ะดิ”พี่นิคทำท่าจะคว้าเงินที่เพิ่งยื่นให้ผมกลับคืน แต่ผมรีบลุกหนีแล้วเอาไปยัดใส่กระเป๋าสตางค์ทันที
“ให้แล้วให้เลยดิ ดูดิ๊มีแต่คนทักว่าเนมผอมลง ต้องให้เงินเยอะๆ เนมจะได้มีเงินกินข้าวนะรู้มั้ย”
“ไอ้ตอแหล เงินที่แม่โอนให้แต่ละเดือนก็เยอะพออยู่แล้ว เที่ยวบ่อยล่ะสิ ข้าวปลาไม่กิน กินแต่เหล้าดูดแต่บุหรี่”
“เนมยังไม่ได้เที่ยวเลยเหอะ บุหรี่ก็พยายามลดอยู่ ไอ้หมาคีย์มันก็บ่นเหมือนกัน อีกอย่างในมหาฯลัยไม่ค่อยมีเพื่อนสูบให้เห็นเลยอ่ะ หามุมสูบยากมาก”เดี๋ยวนี้ถ้าเห็นไอ้ป้องมันเดินไปสูบผมถึงจะตามมันไปเพราะไม่กล้านั่งสูบคนเดียว รู้สึกอายๆ เหมือนโดนจับได้ว่าทำผิดยังไงไม่รู้
“ถ้าเลิกได้เดี๋ยวพี่ขอแม่ให้เนมอยู่หอกับคีย์ให้”
“จริงอ่ะ งั้นเนมเลิกเดี๋ยวนี้เลย”ผมตัดสินใจทันทีโดยไม่ต้องคิดทบทวนเลย แทบจะกระโดดกอดพี่นิคด้วยซ้ำ ถ้าพี่นิคไม่ล้มตัวลงนอนแล้วหัวเราะเสียงดังลั่นห้องน่ะนะ
“รีบรับปากเลยวุ้ย ทำไม ไม่อยากอยู่กับไอ้โก้ขนาดนั้นเลย”พอได้ยินคำถามผมก็เบะปากใส่ พี่นิคก็เส้นตื้นหัวเราะอีกแล้ว
“มันมีแฟนหรือยัง หน้าตาเป็นไงบ้าง พี่ไม่ได้เจอมันนานแล้ว”
“คนอย่างนั้นใครคบด้วยก็บ้าแล้ว”
“อืม ก็จริง แล้วหน้าตามันล่ะ ยังเหมือนเมื่อก่อนมั้ย พี่ว่ามันน่าจะหล่อขึ้นนะ ยิ่งโตมาดมันยิ่งนิ่ง เมื่อก่อนก็ว่ามันทำตัวแก่กว่าวัย ตอนนี้คงสมวัยพอดี น่าจะดูดีนะ”
“แหวะ งั้นๆ อ่ะ”
“งั้นๆ จริงอ่ะ”
“จริงดิ คีย์ยังหล่อกว่าเลย”
“จริงๆ อ่ะ โก้มันไม่หล่อขึ้นเลยเหรอ พี่ก็นึกว่ามันหล่อขึ้นเลยทำให้น้องพี่หวั่นไหวอีกรอบซะอีก”
“ใครหวั่นไหว เนมเปล่าเหอะ”
“ถ้าเปล่าแล้วทำไมไม่อยากอยู่กับมัน”
“ก็ไม่ชอบอ่ะ คนไม่ชอบหน้ากันจะอยู่ด้วยกันทำไม”
“ไม่ชอบก็อยู่เฉยๆ ไปสิ ต่างคนต่างอยู่ไม่เห็นจะน่ามีปัญหาตรงไหน”
“ก็มันชอบทำให้เนมโมโหอ่ะ”
“ก็ไปสนใจมันทำไมล่ะ”
“เนมเปล่าสนใจ”
“ถามจริง ยังรักมันอยู่เปล่า”
“เปล่า!!”
“อย่าโกหกพี่นะ พี่เป็นพี่เนมนะ”
“....เนมไม่รู้อ่ะ”
“ไอ้ดื้อเอ้ย...งั้นพี่ถามใหม่ ชอบมันเปล่า”
“...ไม่รู้”
“งั้นถ้ามันขอคบกับเนม เนมจะคบมั้ย”
“จ้างให้ก็ไม่มีทางมาขอคบเนมหรอก”
“ก็ถ้ามันขอล่ะ จะคบมั้ย”
“.....ไม่รู้ดิ”
“เอาดีๆ ดิ ตอบดีๆ”
“ก็แล้วพี่นิคจะถามทำไมเล่า”
“อย่ามางอนกลบเกลื่อน ถ้ามันขอเราก็คบใช่มั้ยล่ะ ดูออกง่ายจะตาย”
“ไม่จริงสักหน่อย คนอื่นก็มีเยอะแยะ เนมไม่สนเพื่อนพี่นิคหรอก”
“จริงๆ อ่ะ”
“จริง”
“ก็ดี พี่ก็ไม่อยากให้คบเหมือนกัน มันโตแล้วแต่เนมยังเด็กอยู่ ความคิดไม่เหมือนกัน ไม่เหมาะกันหรอก คบกันก็ลำบาก ขนาดไม่ได้คบแถมไม่ได้คุยกันตั้งนานยังทะเลาะกันได้เลย”ถึงเหตุผลพี่นิคจะฟังขึ้น แถมยังเป็นในทิศทางเดียวกับคำตอบผม แต่ไม่รู้ทำไมพอได้ยินคำว่าไม่เหมาะกันแล้วมันอดโมโหนิดๆ ไม่ได้ เกือบหลุดปากแย้งออกไปด้วย
“อยู่นั่นไม่มีคนคอยดูแลเหมือนอยู่นี่ อะไรควรไม่ควรเนมต้องคิดเองนะ จะเที่ยวเมาไปวันๆ ตีกับคนอื่นแบบไม่คิดเหมือนอยู่ที่นี่ไม่ได้นะ แล้วไอ้พวกบุหรี่ยัดไส้เนี่ยเลิกไปเลย อย่าไปหามาดูดอีก บุหรี่ก็เลิกให้ขาดด้วย”
“รู้แล้วน่า”
“พี่พูดก็ฟังไปเหอะ พ่อแม่เค้าเป็นห่วง แรกๆ มีใครนอนหลับสนิทกันบ้างล่ะบ้านนี้ คอยแต่รอฟังเสียงโทรศัพท์ตอนดึกๆ เผื่อไปมีเรื่องมีราวอีก อยู่โน่นไม่มีเพื่อนพ่อเพื่อนแม่คอยช่วยแล้วนะ เข้าใจเปล่า”
“เข้าใจ”
“อย่าร้องดิ ขี้แงว่ะน้องใครวะ”
“ก็อย่าพูดดิ”
“เออๆ ไม่พูดแล้วก็ได้ นอนนะ เดี๋ยวต้องตื่นแต่เช้าอีก”
“ครับ พี่นิคปลุกเนมนะเผื่อเนมไม่ตื่นอ่ะ”คืนสุดท้ายผมก็ยังนอนห้องพี่นิคเหมือนเดิม สรุปกลับมาบ้านคราวนี้แทบไม่ได้เข้าห้องตัวเองเลย

พี่นิคปลุกผมตั้งแต่ตีสี่ กว่าผมจะลุกเข้าห้องน้ำได้ก็ต้องให้แม่มาช่วยดึงช่วยลากอีกที ได้ยินเสียงแม่ถึงจะเริ่มลืมตาขึ้น ผมอาบน้ำเสร็จแม่ถามว่าจะทานอะไรมั้ย แต่ผมยังง่วงๆ อยู่เลยขอนอนงีบรอรถก่อนดีกว่า วันนี้ตอนเช้าผมคงไม่ไปเรียน แต่ตอนบ่ายค่อยคิดอีกที ผมนอนได้แป๊บเดียวคนขับรถส่วนตัวก็มาจอดรับ ผมไม่รู้ว่าพี่นิคกับไอ้พี่โก้คุยอะไรกัน พี่นิคถึงได้วิ่งมาเคาะกระจกรถ แต่เหมือนมันแกล้งอะไรพี่นิคเลย
พี่โก้จอดรถแวะทานอาหาร ผมเองก็เริ่มรู้สึกหิวนิดๆ เลยไม่อิดออดยอมเดินตามดีๆ ผมก้มหน้าทานอาหารของตัวเองอยู่ดีๆ มันก็หัวเราะแล้วถามอะไรก็ไม่รู้ แต่ทำให้ผมนึกถึงคำพูดพี่นิคเมื่อคืนขึ้นมาทันที
“โตแล้ว!!”พอผมพูดจบมันก็ยิ่งหัวเราะใหญ่เลย ตอนแรกผมก็โมโหที่มันทำเหมือนผมเป็นตัวตลก แต่พอหยุดหัวเราะแล้วมองหน้าผมยิ้มๆ นี่สิ...ผมเลยไม่รู้จะทำตัวยังไง
“.......อะไร”
“วันนั้น ที่พี่ตอบแบบนั้น...โกรธพี่หรือเปล่า”ผมรู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมถึงถาม คนอย่างเขา...ไม่น่าจะถามอะไรแบบนี้ออกมาตรงๆ
“อืม”ผมโกรธแต่...โกรธตัวเองที่ถามออกไป ทั้งๆ ที่เดาคำตอบได้อยู่แล้ว แต่ก็อยากได้ยินจากปาก และรู้ดีว่าคำตอบนั้นไม่ใช่การโกหกเลยสักนิด....ไม่เคยรัก
หลังจากผมตอบไปเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกลับมาอีก เราเดินกลับขึ้นรถกันเงียบๆ แล้วก็เงียบกันอยู่อย่างนั้น แต่ในหัวผมไม่ได้เงียบเลย ผมคิดอะไรกลับไปกลับมาหลายอย่าง ทั้งมีสาระและไร้สาระ คิดแม้กระทั่งว่าอยากเอื้อมมือไปเปิดเพลงฟัง แต่ก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นฝ่ายแพ้ ทั้งๆ ที่เราแค่นั่งกันเงียบๆ แต่ผมกลับอึดอัดเหมือนเรากำลังแข่งกันว่าใครจะเงียบและนิ่งได้นานกว่ากัน แล้วพอผมพยายามนิ่ง ก็กลายเป็นว่าภายนอกนิ่งแต่ภายในยุ่งเหยิงกว่าเก่า ในหัวเริ่มมีเหตุการณ์ในอดีต ครั้งที่เคยเล่นด้วยกัน ช่วยกันทำกับข้าว ค่อยๆ ย้อนกลับมาเรื่อยๆ จนถึง....ครั้งแรก ผมรู้สึกว่าตัวเองต้องหน้าแดงแน่ๆ ผมเลยพยายามหันหน้าไปทางอื่น แต่หัวสมองผมก็ไม่ได้หยุดคิด จากที่หน้าแดงผมก็เริ่มขมวดคิ้วเม้มปากแน่นเมื่อนึกถึงตอนที่เขาทิ้งผมไป ผมเม้มริมฝีปากแน่นจนเริ่มรู้สึกเจ็บ คิดต่อมาเรื่อยๆ จนถึงปัจจุบัน สุดท้ายก็คิดวนเวียนอยู่แค่ว่า ทำไมเขาถึงถามว่าโกรธเขาหรือเปล่า ทำไมถึงถามว่าผมโตหรือยัง คิดๆๆ แต่ก็ไม่เข้าใจ หาคำอธิบายไม่ได้ แล้วอยู่ดีๆ เหมือนคำพูดพี่นิคก็ดังขึ้นมาในหัว แล้วผมก็ดันพูดคำนั้นออกมา
“พี่จะคบกับเนมมั้ย”ผมพูดออกไปแล้วก็รีบกำมือตัวเองแน่น ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังกว่าปกติ ไม่รู้ทำไมถึงถามออกไป ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่พอได้พูดออกไปแล้วกลับรู้สึกโล่งใจแปลกๆ แถมยังอยากรู้คำตอบมากจนไม่แก้ตัวออกไปว่าผมพูดเล่น ผมนั่งเงียบ เขาก็เงียบ ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเลยไม่รู้ว่าเขามีสีหน้าอย่างไร
“เห็นพี่ง่ายขนาดนั้นเลย”คำตอบของเขาทำให้รู้สึกว่าหน้าต้องแดงอีกรอบแน่ๆ นอกจากผมจะโกรธแล้วผมยังอายมากด้วย
“ช่างเถอะ ถือว่าเนมไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน”ผมรีบบอกเพราะกลัวเขาจะเก็บเอามาล้อภายหลัง แต่เหมือนเขาจะไม่ยอมจบเรื่องง่ายๆ
“กล้าๆ หน่อย”คำพูดเขาทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมามองคนพูด แต่ก็ไม่เห็นแสดงสีหน้าอะไรออกมา ผมทวนคำพูดเขาในใจซ้ำไปซ้ำมา ถ้าพูดอย่างนี้ในสถานการณ์นี้ นอกจากจะตีความว่าเป็นคำท้า....คงหมายถึงอย่างอื่นไม่ได้อีก....ผมเข้าใจถูกหรือเปล่า....เขาท้าให้ผมจีบเหรอ


++++++++++++++++++++++++++++


หายไปหลายวันอีกแล้ว ช่วงนี้อัพห่างหน่อยนะคะ ขอแอบบ่นให้ฟังหน่อยว่าเน็ตยังใช้ไม่ได้เลย ไปขอเน็ตใหม่มา ช่างมาเดินสายตั้งแต่เสาร์ที่แล้ว แต่จนวันนี้ก็ยังเล่นไม่ได้ โทรไปสอบถาม call center หนึ่งรอบเพราะไม่รู้เบอร์สาขาที่ขอใช้บริการ พอได้เบอร์มาก็โทรไปจะแจ้งว่ายังใช้เน็ตไม่ได้ แต่ก็ไม่มีคนรับ พอเอาบิลที่เสียค่าเดินสายมาดูหมายเลขติดต่อ โทรไปสามเบอร์ที่มีก็ไม่มีคนรับ จนอีกวันถึงมีคนรับ แจ้งเสียไปพนักงานก็บอกจะแจ้งช่างให้ จีก็รอ พอวันพุธมีพนักงานโทรมาถามว่าใช้งานดีมั้ย เลยบอกยังใช้ไม่ได้ ก็บอกเดี๋ยวจะแจ้งช่างให้ วันศุกร์มีพนักงานโทรมาอีก ถามว่าใช้งานเป็นยังไง ดีมั้ย  แล้วก็บอกว่าจะแจ้งช่างให้    จนปัจจุบันยังไม่มีการติดต่อจากช่างที่ว่า บางทีอาจจะต้อง..ช่างหัวมัน 

[MrTeddy]

 

[konnarak]

เย้ๆๆๆๆ   ดีใจๆๆๆๆ  มาต่อเเล้ววว


โก้จะเอาไงกันเเน่  โอ้ยยยยยยย........

รอดูต่อไปครับบบ


  :กอด1:คุณจี


ขอให้ได้เน็ตไวๆๆ    เป็นเเบบนี้เเหละครับรอนานมากกกกก  เข้าใจคุณจีครับบ

[JJHJJH]

Net ยี่ห้อไรอ่าพี่จี หลอนมาก
พี่โก้อย่าใจร้ายนักเลย สงสารเนมเหอะ

[roseen]

ยังจะกล้าจีบอีกเหรอน้องเนมเจ็บนะครับ ถ้าไม่ได้ดั่งใจหวังอีกครั้ง

[indy❣zaka]

เน็ตของอะไรอ่ะคะคุณจี
บริการห่วยแตกมากเลยค่ะ

ไม่ชอบโก้อ่ะ เคืองๆๆๆๆๆๆ แบดๆงี้ต้องปล่อยอยู่คนเดียวซะให้เข็ด

[m_pop91]

ขอบคุณที่มาต่อให้ครับ

[nenoramy]

พี่โก้ค่ะ สรุปพี่จะเอายังไงกันแน่คะ
ไปท้าน้องแบบนั้น ถ้าน้องจีบจริงอย่ามารำคาญนะเออ
เนมไปจีบคนอื่นเหอะ ทิ้งอิพี่โก้มั่ง มันยังทิ้งเราได้เลย   

[Saffron]

หมั่นไส้ไอพี่โก้ ฝากฟาดทีนึงนะคะ

555555555555555555



ปล.น้องเนมน่ารัก

[mumoo]

ที่โก้พูดอย่างนั้น แค่พูดเล่นหรือคิดอย่างนั้นจริงๆ  ถ้าแค่คำพูดสัพยอกก็ต้องถือว่าใจร้ายมาก แต่ถ้ามีความคิดที่อยากจะลองคบกัน แล้วคิดว่าจะเปิดใจได้ไหม? ที่ผ่านมาตัวโก้เองก็เหมือนมีกำแพงขวางไม่ให้เนมเข้าถึงได้ ถ้าลองคบกันโดยที่โก้ยังไม่พร้อมจะลองเปิดใจจริงจัง สุดท้ายก็ต้องเจ็บกันทุกฝ่าย.........เฮ้อ~สงสัยจะแก่แระเรา ขี้บ่นเข้าไปทุกที
รออ่านตอนต่อไปค่ะ^^