ความจริงคืนนี้ผมกะว่าจะออกไปหาพี่ฟ้า เพื่อคุยเรื่องโปรแกรมเที่ยว คาดว่าจะไปวันศุกร์นี้เพราะว่างทุกคน แต่จากขึ้นเขาก็เปลี่ยนโปรแกรมทัวร์เป็นทะเลแทน โดยมีเสี่ยโมทย์ลงทุนโทรไปขอยืมบ้านพักของพี่เอ็กซ์เอาไว้แล้วหนึ่งหลัง พี่โมทย์เพิ่งจะโทรด่าผมเมื่อตอนเที่ยงว่าไม่ค่อยติดต่อไปหาเลย แถมยังให้พี่ฟ้าเป็นคนโทรชวนอีก ผมได้แต่นึกในใจว่าความจริงแล้วพี่ฟ้าเป็นเพื่อนพี่โมทย์ไม่ใช่เหรอ มันก็น่าจะถูกต้องแล้วสิที่ให้เพื่อนชวนกัน ถึงเราจะสนิทกัน แต่สถานะระหว่างกันก็ยังแค่เพื่อนรุ่นน้องเท่านั้น พี่โมทย์ตั้งใจจะไปรวมตัวกันที่ร้านพี่ปั้น แต่ไอ้เจมส์โทรมาเบรกผมไว้ด้วยงานชิ้นใหม่ที่เร่งด่วนมากๆ
เวลาที่เจมส์มันอยู่กับลูกน้องมันก็ดูน่านับถือดีนะครับ เมื่อก่อนมันอาจเป็นแค่พนักงานคนหนึ่ง แต่ตอนนี้กลายเป็นหุ้นส่วนแล้วเลยยิ่งเพิ่มอำนาจในการตัดสินใจมันได้อีกเยอะ พวกหมอกเคยคุยให้ฟังว่าไอ้เจมส์นี่ทำงานเก่งมากๆ และหาลูกค้าเก่ง เส้นสายกว้างขวางไปทุกวงการ งานใหม่ที่เอามาโยนให้ทำก็คืองานทำวีดีโอพรีเซ็นเทชั่นสำหรับเปิดในงานแสดงสินค้าเกี่ยวกับเครื่องจักร ความจริงบริษัทมันก็มีพนักงานทำหน้าที่นี้ แต่ปัญหาคราวนี้เกิดขึ้นเพราะดันรับงานลูกค้าชนกันสามงาน สองงานจัดวันเดียวกัน อีกงานจัดวันถัดมา และเมื่อต้องหาฟรีแลนซ์มารับงานเจมส์ก็เลยเลือกผมที่ค่อนข้างคุ้นเคยกันดี และผมเองก็รับงานของมันมาทำให้บ่อยๆ
“อาทิตย์เดียวทันมั้ยคะพี่”น้องอ้อเป็น AE และเป็นกึ่งๆ ผู้ช่วยของไอ้เจมส์ ปกติแล้วผมก็จะติดต่องานกับน้องคนนี้เสมอจนเริ่มคุ้นเคยกันบ้าง
“ลูกค้าเรื่องมากมั้ยล่ะ ถ้าไม่เรื่องมากก็ทัน ไฟล์ที่ต้องใช้เตรียมให้พี่หมดแล้วใช่มั้ย”
“พรุ่งนี้จะให้เด็กเอามาให้พี่โก้นะคะ มันเหลือไฟล์วีดีโอนิดหน่อย แต่ตรงนี้หมอกตัดต่อแล้ว พี่จับมาใส่รวมกันก็เสร็จ แต่ไฟล์วีดีโอมีสองอันนะ หมอกทำตรงไลน์ผลิตในส่วนของโรงงาน เพราะน้องเขาเป็นคนไปถ่ายทำเองเลยตัดต่อเองสะดวกกว่า แต่ส่วนอื่นๆ พี่ต้องทำเองนะ ไม่มากหรอกค่ะ ส่วนใหญ่เป็นภาพนิ่งทั้งหมด”
“ถ้า 7 วันนับจากมะรืนพี่ว่าทัน แต่ถ้านับวันนี้อาจไม่ทันนะ เพราะพรุ่งนี้กว่าจะเอามาให้พี่ได้ก็บ่ายๆ เย็นๆ ใช่มั้ย พี่กลับมาจากงานก็หมดวันแล้ว”
“ค่ะ ความจริงงานจัดอีกสองสัปดาห์ แต่นี่อ้อเผื่อเวลาแก้ไว้นิดหน่อยก็เลยขอเร่งเป็นอาทิตย์เดียว”
“ถ้าเผื่อแก้แสดงว่าลูกค้าเคี่ยวล่ะสิ”
“ไม่มากนะพี่ เนื้อหาหลักๆ ของให้ตรงตามที่เขาต้องการก็พอ ทุกอย่างที่อยู่ในพาวเวอร์พอยท์พี่จับใส่ให้หมด ห้ามตกหล่น แต่ลูกค้าน่าจะมีแก้ยิบย่อยพวกรูปแบบฟอนท์ สี ขนาดอะไรพวกนี้นะคะ ถ้ายังไงพี่อิงรูปแบบตามพาวเวอร์พอยท์เลยก็ได้ค่ะ เพราอันนั้นลูกค้าเป็นแล้วก็เหมือนจะโอคนะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ทันล่ะ พี่จะพยายามให้เสร็จวันพุธหรือพฤหัสแล้วกัน เพราะศุกร์หน้าพี่จะไปเที่ยว กลับมาวันอาทิตย์เลย ถ้าจะแก้ต้องวันจันทร์นะ”
“ได้ค่ะ พี่เจมส์บอกไว้แล้วว่าพวกพี่จะไปเที่ยวกัน หมอกกับอ้นก็ไปด้วยนี่คะ พวกนั้นก็เร่งปั่นงานกันเหมือนกัน กลัวได้ทำโอทีวันหยุด แต่อ้อว่ามีสิทธิ์อดไปนะ”
“ทำไมล่ะ ปกติก็มีเวลาทำทันอยู่นี่ หรืองานเยอะ”
“งานเยอะมากๆ ค่ะพี่โก้ หัวหน้าเริ่มบ่นแล้วว่าอยากได้มือซ้ายอีกสักคน เพราะพี่เจมส์ขยันหางานเข้าบริษัทฯ มากเกินไป เดือนนี้ทั้งเดือนได้โอทีกันบานเลยค่ะ”
“มันทำงานด้วยเหรอ เห็นเที่ยวกับพี่เกือบทุกคืน”
“ทำค่ะ แต่เข้างานสายนะคะ ไม่มีใครกล้าบ่นด้วยเพราะหางานเก่งมาก ช่วงนี้อ้อกลายเป็นคู่แฝดอยู่ บางคืนก่อนไปเที่ยวกับพี่โก้ อ้อยังติดรถไปลงกลางทางก็มี ลูกค้าชอบนัดคุยหลังเวลางานน่ะค่ะ เขาว่าพี่เจมส์เทคแคร์ดี ทุ่มเงินด้วยค่ะ อ้อเลยสบายท้องเลย ได้เข้าแต่ร้านแพงๆ”
“แล้วทีคุยงานกับพี่นี่มันดันไม่นัดร้านแพงๆ บ้างนะ เดี๋ยวพี่จะคิดเงินมันเพิ่ม”
“อ้าว งั้นอย่าบอกนะคะว่าอ้อเล่าให้ฟัง เดี๋ยวอ้ออดได้โอทีพอดี”อ้อแกล้งทำหน้าสลดนิดหน่อย เพราะเท่าที่รู้เจมส์มันวางตัวกับลูกน้องดี แล้วอย่างมันก็คงไม่ตัดเงินใครเพราะเรื่องแค่นี้หรอก
ผมนั่งคุยกับอ้อไม่นานเจมส์มันก็มานั่งคุยด้วย หลังจากสรุปงานและระยะเวลาทำงานคร่าวๆ ให้ฟังสองคนนั้นก็พากันกลับไป ผมนั่งอ่านข้อมูลในเอกสารเพื่อศึกษารายละเอียดเกี่ยวกับเนื้องานคร่าวๆ ก่อนลงมือทำ แต่อยู่ดีๆ เนมก็เดินมานั่งใกล้ๆ ตอนแรกเหมือนทำท่าจะนั่งติดกับผมแต่ถอยกลับไปหนึ่งก้าวก่อนจะทิ้งทายลงเบาๆ ผมไม่ได้หันไปสนใจเท่าไร เพราะตั้งแต่คืนนั้นเนมก็หายไปจากห้อง ผมเองก็เนือยๆ กับเรื่องนี้ ผมรู้ว่าผมไม่ใช่คนดีอะไร ไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่ดีด้วย แต่ถ้าต้องตัดสินใจอะไรที่เกี่ยวกับความสุขของตัวเอง หากจะเห็นแก่ตัวบ้างมันก็ไม่ใช่เรื่องผิด ถึงผมจะชักจูง หลอกล่อ ให้เล่ห์เหลี่ยมอะไรกับเนม แต่สุดท้ายคนที่ตัดสินใจก็คือเนม เพราะงั้นที่ทำได้ก็มีแค่รอ ผมไม่คิดมาก่อนว่าจะต้องเอ่ยปากออกไปว่าให้เนมเลือก อยากให้เนมตัดสินใจเอาเองโดยไม่มีการเร่งรัด แต่คนที่เร่งเร้าให้ต้องพูดออกไปคือตัวเนมเอง ทั้งความสับสน ความสงสัย ความไม่ชัดเจนต่างๆ มันคลุมเครือมาตลอดเวลาหลายปี เมื่อก่อนเป็นเพราะเนมยังเด็ก วุฒิภาวะยังน้อย และผมเองก็ยังไม่ถือว่าเป็นผู้ใหญ่นัก ผมเคยคิดว่าชะลอความต้องการของตัวเองได้ แต่ก็ลืมนึกไปว่าไม่สามารถชะลอความรู้สึกได้เลย ไม่ว่าความรู้สึกของเนม...หรือตัวผมเอง
“พี่โก้...เนม...เลือกรักนะ”ระหว่างที่ผมนั่งนิ่งในความนึกคิดของตัวเองเนมก็พูดออกมา ไม่เบา ไม่หนักแน่น แต่...ก็เลือกแล้ว
“....ดึกแล้ว ไปนอนไป”ผมหันมองเนมก่อนจะก้มลงศึกษางานต่อ พร้อมบอกให้เนมไปนอน ถ้าจะไปเที่ยวอย่างหมดห่วง คืนนี้ผมอาจต้องทำงานโต้รุ่งอีกครั้ง ยังไงพรุ่งนี้ก็หยุด อดนอนคงไม่เป็นอะไร
เนมนั่งนิ่งสักพักก่อนจะลุกขึ้นยืนช้าๆ แล้วหยุดนิ่งหันมาทางผม ก่อนจะเดินไป ผมรู้ว่ามันคงเรียบง่ายไปกับการตัดสินใจของเนมที่กินเวลามาหลายวัน แต่ผมก็รอมานานเหมือนกัน อยากจะแกล้งเล่นอยู่หรอก แต่ถ้าปล่อยให้เข้าห้องเงียบๆ ก็คงเข้าไปนอนร้องไห้แน่ๆ
“เดี๋ยวก่อน...ฝันดี”ผมดึงข้อมือเนมเบาๆ ก่อนจะรั้งเข้ามาใกล้ๆ แล้วกดจมูกบนแก้มเบาๆ เนมเดินลอยๆ กลับเข้าห้องครู่เดียวผมก็ได้ยินเสียงโครมครามดังจากด้านใน ลองเงี่ยหูฟังสักพักก็เหมือนจะได้ยินเสียงตุบๆๆ สามสี่ครั้งแล้วก็หยุดไป เมื่อแน่ใจว่าทุกอย่างสงบแล้วผมก็เก็บงานทั้งหมดเข้าไปทำต่อในห้องนอน และก็ทำต่อไปเรื่อยๆ จนเช้า
ผมตื่นมาใกล้เที่ยง เปิดคอมพิวเตอร์เตรียมทำงานต่อ ออกมาอาบน้ำข้างนอกก็เห็นเนมนอนอ่านหนังสือบนโซฟา พอผมเดินออกมาก็ลุกขึ้นนั่ง ก้มหน้าก้มตาไม่ทักทาย ผมอาบน้ำเสร็จก็แวะไปชงกาแฟ
“เนมกินข้าวรึยัง”พอผมหันไปถามเนมแทบสะดุ้งสุดตัว คงเพราะไม่คิดว่าผมจะหันกลับมาระหว่างที่เนมยังแอบจ้องผมอยู่ล่ะมั้ง
“ยัง เนมเพิ่งตื่นสักพักเอง”บนโต๊ะเนมมีถ้วยกาแฟวางอยู่ คงชงอะไรดื่มรองท้องไปบ้างแล้ว ผมเปิดตู้เย็นสำรวจอาหารข้างใน จำได้ว่ามีเนื้อหมูกับผักเหลืออยู่นิดหน่อย ในตู้เหนือเคาน์เตอร์ครัวก็น่าจะมีเส้นมักกะโรนี รู้สึกจะซื้อทิ้งไว้นานแล้วแต่ไม่ได้ทำเลย ผมหยิบของทุกอย่างที่จำเป็นต้องใช้ออกมา ถึงของจะน้อยแต่ก็มีพอสำหรับทำเมนูง่ายๆ อย่างนี้ เนมวางหนังสือแล้วเดินมายืนมองผมหั่นมะเขือเทศ
“พี่โก้จะทำกับข้าวเองเหรอ”
“อืม มักกะโรนีนะ ข้าวสารเหลือไม่พอสองคนหรอก”
“ก็ได้ เนมอยากกิน ให้เนมช่วยมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก ไปอ่านหนังสือเถอะ ใกล้สอบไม่ใช่เหรอ”
“รู้ได้ไง”
“อย่าลืมสิว่าพี่อาชีพอะไร ปกติเทศกาลสอบมันก็เริ่มพร้อมๆ กันทั่วประเทศนะแหละ”ผมแกะห่อเส้นมักกะโรนีเทใส่กระทะที่ใส่น้ำรอไว้แล้ว ตั้งบนเตาแล้วเปิดไฟแรงเพื่อให้น้ำเดือดเร็วๆ จากนั้นก็ลงมือหั่นแครอทที่เหลือจากใช้ใส่แกงจืดคราวก่อน ต้นหอมหัวหอมไม่มี หั่นผักที่พอมีให้ใช้เสร็จก็หยิบแครอทใส่ไปต้มพร้อมเส้นให้พอสุกนิดหน่อย ไม่อยากใส่ตอนผัดเพราะมันสุกช้า หมูที่แช่เย็นจนแข็งก็เริ่มละลายพอหั่นได้ง่ายขึ้น ค่อยๆ หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ จนหมดก้อน แบ่งส่วนหนึ่งมาสับไว้สำหรับทำแกงจืดโดยใส่ซีอิ้วขาวกับพริกไทยป่นคลุกให้เข้ากันแล้วปั้นเป็นก้อนเล็กๆ รอใส่ตอนน้ำเดือด ปิดไฟบนเตายกกะทะไปเทน้ำออกโดยใช้ตะแกรงรองเส้นเอาไว้ทั้งหมด หยิบน้ำเย็นมาราดใส่เส้นที่สุกแล้วอีกครั้งก่อนจะไปพักให้สะเด็ดน้ำในชาม หยิบขวดน้ำเทใส่หม้อใบเล็ก 1 ใบ ปรุงรสนิดหน่อยแล้วตั้งไฟรอให้เดือด ใส่แครอทที่เหลือไว้นิดหน่อยไปให้หมด จากนั้นก็เริ่มผัดมักกะโรนี ตั้งกระทะบนเตาใช้ไฟกลางๆ แล้วใส่กะเทียมที่ซอยละเอียดผัดพร้อมหมูจนเริ่มสุก ใส่เส้นพร้อมปรุงรสด้วยซอสมะเขือเทศเป็นหลัก แต่ผมเติมซอสพริกนิดหน่อยเพราะความชอบส่วนตัว ใส่เกลือ ซีอิ้วขาว น้ำตาล ผัดให้เข้ากันแล้วใส่มะเขือเทศ ไข่ไก่มีใบเดียวผมเลือกที่ตอกไว้มุมหนึ่งพอใกล้สุกค่อยขยี้ให้แตกแล้วผัดๆ รวมกับเส้นครึ่งหนึ่ง ตักเส้นส่วนที่มีไข่ใส่จานก่อนจะเรียกเนมมารับไปวางบนโต๊ะ แล้วตักส่วนที่เหลือของตัวเองส่งให้อีกจาน
“จานแรกของเนมนะ อันนี้ของพี่”ผมยื่นให้แล้วหันไปหยิบหมูสับที่ปั้นเป็นก้อนเล็กๆ ใส่ในหม้อ ไม่นานก็เริ่มสุก ปิดไฟเตรียมหันมาหยิบชามแต่เนมถือมารอไว้แล้ว เทแกงจืดใส่ชามโรยพริกไทยนิดหน่อย แล้วยกมาวางบนโต๊ะ เนมนั่งฝั่งตรงข้ามพร้อมบริการรินน้ำเย็นใส่แก้วด้วยสีหน้าอมยิ้มแปลกๆ
“ยิ้มอะไร”
“ก็...นานๆ เห็นพี่เข้าครัวทีนี่นา”
“นานตรงไหน ตอนนั้นก็ทำให้กินพร้อมไอ้เจมส์ ตอนเนมไม่สบายพี่ก็ทำนี่”
“ก็...มันไม่เหมือนกัน”เนมก้มหน้าก้มตาพูด แต่เหมือนว่าหน้าจะแดงกว่าปกติ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเนมคิดอะไร และคำว่าไม่เหมือนหมายถึงอะไร พอนึกเสียงโครมครามที่ได้ยินเมื่อคืนผมก็หลุดหัวเราะออกมา เนมเงยหน้ามองผมงงๆ ก่อนจะทำหน้าบึ้งแล้วตักอาหารใส่ปากคำโต ผมไม่รู้หรอกว่าเนมคาดหวังผลลัพธ์อะไรบ้างสำหรับการเลือกของตัวเองเมื่อคืน ผมรู้แค่ว่าต่อไปนี้ผมสามารถทำอะไรได้ ส่วนเรื่องที่ทำไม่ได้...รู้สึกว่าจะไม่มี
“วันศุกร์พวกพี่จะไปเที่ยวทะเลกันนะ ติดงานอะไรหรือเปล่า”
“ศุกร์เหรอ...เนมสอบตอนเช้านะ”
“เหรอ...แล้วเอาไง จะไม่ไปก็ได้นะ”
“แต่เนมอยากไปนี่นา”
“พี่ออกจากนี่ค่ำๆ นั่นแหละ เนมสอบเสร็จก็รีบกลับมารอพี่แล้วกัน เตรียมหนังสือไปอ่านด้วย พวกที่ไปก็รุ่นพี่เนมทั้งนั้น เผื่อสงสัยอะไรจะได้มีคนช่วยติว”
“ให้พี่โก้ติวให้ไม่ได้เหรอ”
“ถ้าตอนนั้นคงได้ แต่ช่วงนี้งานพี่ยุ่ง คงช่วยอะไรไม่ได แต่ถ้าสงสัยตรงไหนจริงๆ เข้าไปถามพี่ในห้องก็ได้ พี่คงนั่งทำงานทั้งวันนั่นล่ะ”ผมทานได้ครึ่งจาน แต่จานของเนมเหลือประมาณสามคำสุดท้าย ผมเลยตักในจานตัวเองแบ่งออกไปให้เกือบหมด
“ทำไมอ่ะ อิ่มแล้วเหรอ”
“ปกติพี่กินแต่กาแฟอยู่แล้ว กว่าจะกินข้าวก็บ่ายๆ เย็นๆ นั่นล่ะ”
“อร่อยอ่ะ เนมชอบกิน แต่ถ้าไม่ใช่มะเขือเทศจะอร่อยกว่านี้มากๆ”
“นี่พี่หั่นชิ้นเล็กแล้วนะ แทบจะสับแล้วนะ”
“ก็กินแล้วไง แต่ชิ้นไหนใหญ่ๆ ขอเขี่ยนะ”
“ตามใจ แต่แครอทห้ามเหลือนะ แกงจืดนี่ก็ด้วยกินให้หมด”
“พี่โก้อิ่มแล้วเหรอ”
“อืม”ผมหยิบจานตัวเองที่ทานหมดแล้วไปล้างแล้วเดินเข้าห้องเพื่อทำงานต่อ แต่นั่งได้ไม่นานเนมก็มาเคาะห้อง พอผมบอกให้เข้ามาเพราะไม่ได้ล็อค เนมก็ยืนอยู่กลางห้องด้วยสีหน้าแปลกๆ มองหน้าผมสลับกับเตียง สงสัยจะคิดถึงเรื่องคืนนั้น ตั้งหลายวันมาแล้วเพิ่งจะมานึกอายหรือไง
“มีอะไรเหรอ”
“ก็...เนมอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง”
“ไม่เข้าใจตรงไหน เอามาให้พี่ดูหน่อยสิ”ผมหมุนเก้าอี้มาคุยกับเนม แต่เนมไม่เห็นจะถือหนังสือหรือเอกสารอะไรในมือเลย
“เปล่า คือ...เมื่อคืน…”
“เมื่อคืนอะไร”ผมถามยิ้มๆ รู้หรอกนะว่าเนมจะพูดอะไร แต่ก็อดแกล้งไม่ได้ทุกทึ บางทีคงติดเป็นนิสัยไปแล้วล่ะมั้ง
“ก็...เนมเลือกแล้วไง แล้ว...พี่ว่าไงล่ะ”
“ก็ไม่ว่าไงนี่ เนมมีอะไรเหรอ”
“อ้าว ก็งั้นให้เนมเลือกทำไมล่ะ”
“เลือกแล้วหายสับสนกับตัวเองมั้ย”
“ก็...นิดนึง”
“ก็ดีแล้วไง”
“อ้าว...แค่เนี๊ยะ!!”เนมพูดเสียงสูง พร้อมทำหน้างงกึ่งไม่พอใจในขณะที่ผมยังนั่งยิ้มอยู่
“ลองหยุดถาม แล้วเป็นฝ่ายพูดบางดีมั้ย”
“ยังไงอ่ะ”
“ก็นี่ไง ถามพี่อีกแล้ว ก็น่าจะรู้ว่าพี่ไม่เคยตอบอะไรง่ายๆ แล้วเนมจะถามทำไม”
“ก็เนมอยากรู้นี่ ไม่ถามแล้วจะรู้ได้ไงเล่า!!”เนมกระแทกเสียงใส่เพราะเริ่มโมโห เดินไปนั่งบนเตียงประชันหน้ากับผม สงสัยคงเผลอลืมวีรกรรมตัวเองบนเตียงผมแล้วล่ะมั้ง
“มันขึ้นอยู่กับคำถามของเนมไง”
“ยังไงล่ะ”
“เนมเคยถามพี่ แล้วได้คำตอบเรื่องไหนบ้าง ลองนึกดูดีๆ ที่พี่ตอบทันทีโดยไม่ต้องโยกโย้หรือให้ถามซ้ำน่ะ”ผมมองเนมนิ่งๆ เนมเองก็นิ่ง ก้มหน้าครุ่นคิดหาคำตอบ ก่อนจะเงยหน้ามองผมอย่างตัดพ้อต่อว่าแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องจนผมต้องรีบคว้ามือเอาไว้ ผมแค่บอกให้นึกถึงคำถาม แต่เนมดันนึกไปถึงอารมณ์ของตัวเองตอนนั้น...คำถามที่เนมเคยถามแล้วผมไม่เลี่ยงที่จะตอบเลย...คือคำถามที่ว่า...เคยรักเนมหรือเปล่า
“ยังคุยไม่รู้เรื่องจะเดินหนีอีกแล้วเหรอ”
“เนมเพิ่งนึกคำตอบตอนนั้นออกนี่นา ลืมไปเลยว่าพี่ไม่เคยรักเนมเลย”
“เราคุยกันเรื่องคำถามนะ ไม่ได้คุยเรื่องนั้น พี่แค่อ้างอิงถึงเท่านั้น เนมอย่าไปคิดไกลกว่าที่พี่พูดได้มั้ย”คำพูดที่เหมือนคำขอร้องกลายๆ คงทำให้เนมนิ่งได้บ้าง
“คำถามตอนนั้นกับทางเลือกที่พี่ให้เนมเลือกคืนนั้นมันเหมือนกัน มันมีตัวเลือกแค่สองอย่างให้ตอบ เพราะงั้นพี่ถึงตอบ และเนมถึงตอบได้ แต่ตลอดเวลาที่เนมชอบถามพี่มันคืออะไร คำตอบที่เนมอยากฟังมันตรงกับคำถามหรือเปล่า มันแค่การรื้อฟื้นอดีตขึ้นมาเถียงกันเท่านั้นเอง”
“แต่เมื่อกี้เนมไม่ได้ตั้งใจรื้อฟื้นอดีตนี่ เนมแค่อยากรู้ว่าพี่จะเอายังไงต่อ เนมเลือกแล้วแต่พี่ไม่เห็นพูดอะไรเลย”
“ก็เมื่อกี้เนมไม่ได้พูดยาวอย่างนี้นี่”
“ก็...อายนี่”
“ที่เข้ามาปล้ำพี่ไม่เห็นอาย”
“บ้า...เนมเมาเหอะ”
“เชื่อตาย พี่ถามไอ้นิคแล้วมันบอกเดี๋ยวนี้เนมคอแข็งแล้ว ดื่มคนเดียวเป็นขวดๆ”
“เว่อ เนมไม่ได้ดื่มเก่งขนาดนั้นสักหน่อย แล้วตกลง...ตอนนี้เนมกับพี่เป็นอะไรกัน...เป็นแฟนกันแล้วรึเปล่า หรือต้องจีบกันก่อนอ่ะ”เนมก้มหน้าก้มตาพูด ยืนบิดตัวไปมาแต่ไม่สะบัดมือตัวเองออกจากมือผม แถมยังขยับจนแทบเข้ามายืนหว่างขาผมแล้ว ตกลงนี่คืออาการอายใช่มั้ย
“ถ้าเนมนึกความหมายที่พี่หอมแก้มนอกออก นึกถึงสัญญาของพี่ได้...เนมก็จะรู้คำตอบ”ผมลุกขึ้นพาเนมไปส่งหน้าห้องแล้วปิดประตูเบาๆ บางทีผมก็หวังนะ หวังว่าไม่ต้องอธิบายออกมา เนมก็คงสะกิดใจบ้าง คิดไปว่าเสียงโครมครามเมื่อคืนเกิดจากความอายระคนดีใจที่จำอดีตระหว่าวกันได้ แต่บางทีเนมคงจำแต่เรื่องไม่ดีของผม จำแต่ความเจ็บปวดของตัวเอง และคงมีเพียงผมคนเดียวที่จำเรื่องทุกอย่างได้ หากเนมลังเลเรื่องความรู้สึกของตัวเอง ผมเองก็ลังเลในตัวเนมเหมือนกัน...ทางเลือกของเนมเมื่อคืนเป็นเพราะผมบีบให้เลือก เนมยังเด็กมากๆ ไม่ว่าจะเทียบกับผม หรือคนในวัยเดียวกัน เพราะฉะนั้นการตัดสินใจของเนมมันไม่ได้มาจากความรู้สึกจริงๆ ทั้งหมด แต่ส่วนหนึ่งมาจากความอยากรู้อยากลองเท่านั้น เนมให้เนมเลือก แต่บางทีสุดท้ายผมก็อาจเป็นแค่ตัวเลือกของเนมก็ได้....แต่ถึงอย่างนั้นก็...ดีกว่าที่ต้องรอหรือติดค้างกันต่อไป
ผ่านมาหลายวันแล้ว ผมโหมทำงานทั้งกลางวันกลางคืนเพื่อให้ทันกำหนด ส่วนเนมก็โหมอ่านหนังสือ บางคืนก็ขอค้างกับเพื่อนเพื่อติวหนังสือกัน บางวันกลับดึกก็โทรมาบอก และทุกครั้งผมก็จะขับรถไปรับกลับ เนมไม่ได้พูดออกมาว่าจำได้หรือไม่ได้ แต่บางครั้งก็แอบมองหน้าผมนิ่งๆ บางครั้งก็แอบอายทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไร เนมสอบวันแรกคือวันพุธ ให้ผมอวยพรให้ตอนขับรถไปส่ง ระหว่างทางก็โทรขอพรกับครอบครัวตัวเองจนครบทุกคน วันพฤหัสก็อ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบอีกครั้งวันศุกร์ ส่วนผมเอางานไปให้เจมส์กับอ้อดูที่บริษัทฯ พร้อมลูกค้าที่แวะมาดูพอดี มีแก้ไขงานนิดหน่อยแล้วก็เตรียมส่งงานให้หัวหน้าเขาดูอีกที ผมตรงไปทำงานต่อ พี่โมทย์โทรบอกผมว่าจะให้ทุกคนมารอขึ้นรถที่คอนโดฯ ผม เพราะสะดวกที่สุด แล้วค่อยนั่งรถตู้ของพี่โมทย์ตรงไประยอง
หลังจากสอนเสร็จผมก็รีบตรงกลับบ้าน นิ้งไม่ได้มาเที่ยวด้วยเพราะมีแต่ผู้ชาย แฟนมันเลยไม่ค่อยอยากให้มาด้วยเท่าไร ถึงจะสนิทกันและมันจะไม่ใช่ผู้หญิงแท้ๆ ก็ตาม ยังไงก็ดูไม่ดี ผมกลับมาถึงห้องไอ้เจมส์ก็มารออยู่แล้ว มันบอกว่างานยังไม่รู้ต้องแก้ไขอะไรตรงไหน ต้องรอวันจันทร์ถึงจะรู้ ส่วนอ้นกับหมอกจะตามไปพรุ่งนี้เช้าเพราะคืนนี้ติดแก้งานอยู่
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ออกมาอีกทีพี่ฟ้าพี่ปั้นก็นั่งหน้าสลอน เหมือนภาพเดิมๆ ในคืนนั้นกลับมายังไงไม่รู้ ทั้งสี่คนยืนสุมหัวกันอยู่นอกระเบียงโดยปิดประตูกระจกกันเจ้าของห้องอย่างผมได้ยิน ผมเลยเดินไปกดล็อคประตูซะเลย ได้ยินเสียงพี่ฟ้าตะโกนด่าแต่ผมแกล้งไม่ได้ยิน ผมเคาะกระจกทางเนมแล้วถามว่าทานข้าวหรือยัง เนมส่ายหน้าพร้อมเอามือลูบท้องตัวเอง แล้วอีกสามตัวก็ทำท่าตาม ผมโทรหาพี่โมทย์ ก็ปรากฏว่ามาถึงหน้าคอนโดฯ พอดี เราหยิบสัมภาระลงไปข้างล่าง ทั้งสามคนมองผมแบบเหยียดๆ สลับกับมองกระเป๋าเป้ที่เนมกอดอยู่แทนที่จะสะพาย พวกนั้นคงกะจะให้ผมช่วยเนมถือล่ะมั้ง แต่มันน่าจะดูสถานการณ์บ้างว่าตอนนี้ผมไม่เหลือมือเลย กระของผมหนึ่งใบสะพายอยู่บนไหล่ มือทั้งสองข้างถือถุงขนมที่เนมซื้อตุนไว้ แถมยังมีเหล้าอีกสองขวดที่หิ้วรวมๆ กัน ผมมองมือตัวเองทั้งสองข้างสลับกับหน้าพวกนั้นทีละคนจนพวกนั้นเลิกมองหน้าผม
เราเดินมาถึงรถตู้พบพี่โมทย์ยืนกอดอกคุยกับคนขับอยู่ข้างรถ พี่โมทย์ก็ยังเหมือนเดิม อ้วนกว่าเดิมนิดหน่อยเพราะหลังๆ ไม่ค่อยได้ไปออกกำลังกายด้วยกันแล้ว แต่ก็ยังถือว่าหุ่นดี ผมตัดสั้นลงกว่าเมื่อก่อนแต่ทำสีซะหล่อเลย
“กว่าจะเสด็จลงมาได้นะพวกมึง”
“จุ๊ๆ อย่าพูดไม่เพราะสิวะ มีเด็กเล็กอยู่ด้วยนะเว้ย”พี่ฟ้าแกล้งแซวมาถึงเนมที่ยืนหลบๆ อยู่ข้างหลังผม
“อ้าว ลืมไป หวัดดีครับ”พี่โมทย์เอียงตัวมองเนมที่ยืนหันข้างให้แล้วยิ้มอย่างผูกมิตร เนมขยับตัวออกมายกมือไหว้ พี่โมทย์มองนิ่งๆ ก่อนจะอมยิ้มแล้วหันไปกระซิบกระซาบกับพี่ฟ้า...ตกลงพวกนั้นได้สมาชิกร่วมขบวนการเพิ่มอีกหนึ่งคน
“ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวแวะหาอะไรกินด้วยล่ะ ยังไม่มีใครกินข้าวสักคน น้องเนมหิวรึเปล่า”
“นิดหน่อยครับพี่ปั้น”นิดหน่อยของเนมคงแปลว่าหิวมากสำหรับผม เราทยอยกันขึ้นรถโดยนั่งแถวละสองคน พี่โมทย์กับเจมส์นั่งแถวแรก ถัดมาเป็นผมกับเนม แถวสุดท้ายเป็นพี่ฟ้ากับพี่ปั้น ความจริงผมอยากนั่งแถวหลังสุดแต่พวกนั้นไม่ยอม พอขึ้นรถมาได้พวกนั้นก็ไม่ปล่อยให้เวลาสูญเปล่า แต่ละคนชะโงกหน้าข้ามเบาะมามองผมกับเนมเป็นตาเดียว
“เนมน่ารักนะเนี่ย ไม่น่ามารู้จักไอ้โก้เลย”พี่โมทย์แซวเนมกระทบผม แต่ผมชินแล้ว เพราะคำพูดพวกนี้สามคนที่เหลือเคยพูดหมดแล้ว
“ขอบคุณฮะ”เนมส่งยิ้มแหยๆ ให้เมื่อมีแต่คนชะโงกหน้ามองมา เนมขยับเข้ามาเบียดผมนิดๆ เอื้อมมือมาจับมือผมที่วางไว้ข้างเบาะ พวกที่จ้องอยู่ก็พากันอมยิ้ม
“กลับไปนั่งดีๆ เถอะน่า”
“ไอ้โก้มันเคยพูดไว้นะว่ามันชอบผู้หญิงอายุมากกว่า แต่ถ้าเป็นผู้ชายต้องอายุน้อยว่า แต่พี่ไม่เคยคิดเลยนะว่าจะอายุน้อยขนาดนี้”
“พี่โก้ชอบผู้หญิงด้วยเหรอ”เนมถามซื่อๆ แต่สี่คนนั้นหัวเราะลั่น ผมเองก็อยากหัวเราะแต่หัวเราะไม่ออก
“แค่ชอบมอง ไม่ได้ชอบแบบจริงจัง”พอผมอธิบายให้เนมฟัง เสียงหัวเราะก็ระเบิดอีกครั้งแถมดังกว่าเก่า
“แล้วนี่บ้านพักเคลียร์แล้วนะ ไม่ใช่ไปถึงพนักงานไม่ให้เข้าล่ะ”ผมพูดเพื่อเปลี่ยนหัวข้อซะที ไม่งั้นเนมอาจจะอึดอัดยิ่งกว่านี้ เพราะพวกนี้ไม่ค่อยรู้จักคำว่าเกรงใจหรอก โดยเฉพาะไอ้เจมส์ที่ทำท่าจะย้ายมานั่งที่ว่างข้างๆ เนม
“เออเกือบลืม เอ็กซ์มันให้โทรคอนเฟิร์มวันกับมันก่อน แต่พี่ลืมโทรว่ะ”พี่โมทย์รีบหยิบโทรศัพท์โทรออกไปหาพี่เอ็กซ์ ผมอยากจะท้วงนะว่าลืมคำนวณเวลาหรือเปล่า ที่นั่นน่าจะเวลาประมาณบ่ายสองบ่ายสาม ไม่รู้ว่าจะอยู่บ้านกันรึเปล่า
“ฮัลโหล นั่นใคร น้องเจเหรอ”พี่โมทย์พูดจบ ผมรู้สึกว่ามือที่วางอยู่บนมือผมสะดุ้งนิดๆ พอผมหันไปมองก็หันหน้าหนี
“พี่กำลังจะไปเที่ยวระยองน่ะ เอ็กซ์มันคุยกับเจแล้วใช่มั้ย....ใช่ๆ กำลังออกจากกรุงเทพฯ นี่ล่ะ พี่ลืมคอนเฟิร์มวันกับมันน่ะ ถ้าไปตอนนี้เขาจะเปิดให้พักรึเปล่า................ได้ครับ ขอบคุณนะครับ น้องเจน่ารักที่สุด แล้วนี่ไอ้เอ็กซ์ไปไหนล่ะ...................บอกมันให้โทรหาพี่บ้าง.......มาสิ นั่งหลังพี่นี่ล่ะ จะคุยมั้ย.......ไอ้โก้ เจจะคุยด้วย”พี่โมทย์ยื่นโทรศัพท์ข้ามมาให้ผม พอผมเอื้อมมือไปรับ เนมก็รีบปล่อยมือจากผมทันที
“ว่าไง”ผมทักทายไปเพราะรู้ว่าเจเตรียมด่าผมเป็นชุดแน่ๆ เพราะผมไม่ได้เช็คเมลล์หลายวันแล้ว เรื่องไปเที่ยวนี่ก็ไม่ได้บอกเจด้วย ตอนแรกว่าจะบอกนะ แต่คิดว่าเจรู้ว่าพี่โมทย์แล้วก็เลยไม่ได้โทรหา
“ไงอะไรล่ะไอ้บ้า ทำนิสัยเสียนะ จะไปเที่ยวแล้วทำไมไม่โทรมาบอก ทำไมต้องให้พี่โมทย์โทรมาถามเรื่องบ้านกับพี่เอ็กซ์ด้วย”
“อ้าวๆ บ่นใหญ่ อย่าขี้บ่นดิ๊ ไปบ่นพี่เอ็กซ์คนเดียวก็พอ”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย พี่โมทย์บอกว่าพาเด็กไปด้วยเหรอ”
“ยุ่ง”
“ฮ่าๆๆ ด่าแก้เขินอ๊ะเปล่า”เจหัวเราะเสียงใสมาจนผมยิ้มตามไปด้วย ได้ยินแค่เสียงผมก็รู้ว่าเจสบายดีและมีความสุขมาก
“พูดมากน่า มีอะไรอีกหรือเปล่า”
“ทำไม เดี๋ยวนี้คุยไม่ได้เหรอ”
“เปล่า มันเปลืองค่าโทรคนอื่นไง ไว้เดี๋ยวกูค่อยโทรหาวันหลัง”
“คิดถึงนี่นา คุยไม่ได้รึไง”เจทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส ถ้ามันพูดกับพี่เอ็กซ์ เขาคงชมว่าน่ารัก แต่มาพูดกับผมแบบนี้ผมฟังออกว่ามันตั้งใจกวน
“คุยได้ แต่ไม่อยากคุยด้วย มีอะไรมั้ย”
“มีเด็กแล้วลืมเพื่อนเหรอ”
“เลอะเทอะน่า”
“ไม่กวนก็ได้ แต่ต้องโทรมาเล่าให้หมดนะ เจไม่อยากฟังจากคนอื่น เพราะคงไม่เหมือนฟังจากโก้เอง ห้ามลืมเด็ดขาด เป็นห่วงมากๆ เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจแล้ว คิดถึงเจเหมือนกันนะ พอใจรึยังครับ”
“ฮ่าๆๆ ขอให้ทะเลาะกับเด็กนะไอ้บ้า”เจวางสายไปแล้วพร้อมคำแช่งที่น่าจะเป็นจริง เพราะเนมขยับออกห่างจากผมจนเกือบตกเบาะ แถมยังนั่งหลับตาแกล้งทำเป็นหลับอีก ผมส่งโทรศัพท์คืนพี่โมทย์แล้วบอกให้พี่โมทย์ปิดไฟในรถ ทุกคนเริ่มปรึกษาหาร้านอาหารเพื่อแวะทาน มีเพียงผมกับเนมที่ไม่ได้ออกความเห็น ผมยังนั่งอยู่ในท่าเดิม ตำแหน่งเดิม ฝ่ามือก็ยังคงทิ้งไว้ข้างลำตัวเหมือนเดิม...แต่เป็นเนมเองที่ขยับห่างออกไป
+++++++++++++++++++
ตอนพิเศษที่จะส่งพีเอ็มยังไม่เสร็จเลยยยย
.....รอหน่อยนะ ส่งแล้วจะมาบอก
หัวข้อ: Re: ....... ➳ แลกรัก ♡ ....... (อ่าน 1918965 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก