หัวข้อ: Re: ....... ➳ แลกรัก ♡ .......

[maras_fay]

อ่านตอนนี้จบ ท่าทางเรื่องจะไม่สั้นแล้วล่ะ ^_^
ขอบคุณครับที่เขียนเรื่องดี ๆ ให้ติดตาม

****

หวานได้ไม่กี่ตอนก็จะ...ดราม่าอีกแล้ว เหอ ๆ เนมยังเด็กจริง ๆ
มองไม่ออกว่าความรักของทั้งคู่จะจบลงยังไง...
ภายในระยะเวลาไม่นาน เนมเองก็คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงนิสัยของตัวเองได้
ในขณะที่ โก้ก็ยังเป็นโก้ แบบนี้...จินตนาการไม่ออก

(แถมแฟนตัวเองต้องอยู่กับเพื่อน ที่เคย...กันมาก่อน) เหอ ๆ

[aquazblue]

ตอนแรกก็เชียร์เนมเต็มที่นะ พอมาเจอประโยคที่คุยกับคีย์นี่
น่าจับตีก้นจริงๆ 

ก็ไหนว่าเนมเลือกแล้ว พี่โก้ก็เข้าใจแล้วนะ ทำไมหนูยังเป็นแบบเน้ 


ฝ่ายพี่โก้ก็ เฮ้ออออออออออ 

[zabzebra]

ขอให้พี่โก้อย่าเพิ่งท้อค่ะ สาธุ ไม่เอาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[Orange151987]

 

[Regina_1]

คนอ่านงานงอก กกก

ใครจุดเตาตั้งน้ำคร๊า าาา ได้กลิ่นเหมือนมีคนกำลังจะต้มมาม่า...ดราม่าจงซับซ้อน นนน ... เอิ๊ก กกก
ว่าแต่สัญญานั่นน่ะคืออันใด...ใช่ไอ้ที่เคยพูดๆกันว่ามีอะไรจะไม่ปิดบังกันอะไรนั่นมั้ยน๋อ?...
แอร๊ย ยยย น้องเนมของช้าน(?)

แต่ช่วงนี้พี่โก้โชว์หวานเนอะ...คึคึ ชอบแกล้งให้น้อง(แอ๊บ)เขิลอ่ะ...ฮ่าๆๆ

[skysky]

“อืม.......ก็เปล่านี่ แค่พี่น้อง ก็....ที่เคยบอกไงว่าเป็นพี่ที่สนิทกันตอนเด็ก คีย์อย่าคิดมากดิ.......อืม เนมไม่ลืมสัญญาของเราหรอก”
ทำไมเนมพูดแบบนี้ โก้จะรู้สึกยังไง
  ตอนต่อไปดราม่าแน่ๆ บรรยากาศมาคุมาแล้วววว 

[BuzZenitH]

   โอร๊ยยยยยยยยยยยย....ต้มน้ำร้อนรอเลยตอนหน้า...

[jitsupa apple]

 

[Guill]

เนม....ไปสัญญาอะไรกับคีย์อ่ะ
เค้าไม่เอามาม่า(ได้มั้ย?)

[chongjiyoon]

 :serius2:เอาแล้วงัยน้องเนม ไปสัญญาอารัยกับเค้าไว้

[Mrl●]

โอ้ยยยยยยยยยยยยยเอาแล้ว

[Pizeiro]

เฮ้ยยยย !!! ทำไมเนมทำแบบนี้อ่ะ

คนเขียนมาต่อด่วนเลย...

[iloveyousomuch]

เนมมมมมม ทำไมพูดแบบนั้นนนนน !!! 

[Fairy_94]

อยากจะบอกเนมว่า ขอพี่โก้ได้ไหม TT

ไหงเนมพูดงี้เนี่ย !!!!

[Jploiiz]

สัญญา?

[AllRiseApril]

มารอ  งื่อออออออ
น้องเนมมมมาเคลียร์!!!!!!!!!!!

[jimun]

มัวแต่ไประแวงหมอก คีย์น่ากลัวกว่าอีกนะ เพราะคนเค้า "เคยๆ" กันมา

อุตส่าห์หวานน่ารักกุ๊กกิ๊กกันมาตลอดทั้งตอน
น้องเนมก็เริ่มอ้อน กล้าเข้าหา อิพี่โก้ก็เริ่มเปิดเผยท่าทีมากขึ้นแล้ว
เวลาอยู่ด้วยกันก็บอกว่าเป็น "แฟนกัน" แล้วแท้ๆ
ทำไมน้องเนมถึงบอกคีย์ไปแบบนั้น กลัวคีย์เข้าใจผิด? รึว่ายังไม่แน่ใจพี่โก้?
รึกลัวว่าบอกคีย์ไปว่าพี่โก้เป็นแฟนแล้วอิพี่โก้มันจะไม่พอใจหรอ?
ตอนพูดก็ลองหันมามองหน้าอิพี่โก้มันนิดนึงนะ แล้วเคลียร์ด่วน!!! 

ใครๆก็พูดว่าไม่เหมาะสมกัน ช่วยลบคำสบประมาทพวกนั้นไปทีได้มั้ย
เอาให้รู้กันไปว่าถึงจะไม่เหมาะกันแต่ก็รักกันหวานชื่นยืดยาวได้

ตอนหน้าหวังว่าจะไม่ดราม่ามากนะคะน้องจี   

[tubtim]

เว้ยยย ไมน้องเนมพูดงั้นล่ะ

แล้ว สัญญา ?

พี่โก้เค้าชัดเจนแล้วน๊า
 >.<

[KaorPaor]

แวะมานั่งรอค่ะ

[KHIM_2538]

 เนมมมมมมมมมมมมม   

[ปลาทองสีชมพู]

อ่า เค้าเพิ่งได้อ่านเรื่องนี้. อ่านรวดเดียวเลยทุกตอน.
อ่านแรกๆ เค้าหมั่นไส้อิพี่โก้ว่ะ โคตรขี้เก๊กเต๊ะจุ๋ยมาก
สงสารน้องเนมง้องแง้งอ่ะ น้องเนมน่ารักมาก //กอด
พออ่านไปเรื่อยๆแล้วเค้ารักอิโก้ว่ะ เท่โคตร แมนโคตร
แต่ถ้าให้เค้าเค้าไม่เอาอ่ะ (แล้วโก้เอา?) อิพี่โก้มีระบบความคิดซับซ้อนฮะ
น่าปวดหัวจริงๆ น้องเนมเข้าใจผิดจนไปกันใหญ่
แล้วอิโก้ก็ชอบว่าน้องเนมเด็ก แต่อิพี่โก้ก็ไม่อธิบายให้น้องเนมเข้าใจ
วุ้ย! /เดินไปตบกะโหลกอิพี่โก้
.
.
แต่อิพี่โก้ก็เท่อยู่ดี /เขิน 555555555
บางทีก็แอบหมั่นไส้ฮะ!!!!
รักน้องเนม มากอดทีสิ!!!!! (จริงจัง)

รอนักเขียนมาต่อ เค้าอยากอ่านต่อแล้วล่ะ~

[love_y]

วันนี้น้องเนมจะมามั้ยน๊า

[lampp]

น่ารักดีอ่ะ

[inoue]

แวะมากางมุ้ง ..ปูที่นอนรอคุณจี 

[machan000]

 :impress2:มารอด้วยคนนะคะ

[THiiCHA]

เป็นกำลังใจให้พี่โก้

คืนนี้ไม่ไปไหน ปักหลักหน้าจอ 

อ่านหนังสือสอบไปพลางๆ

ยิงยาวรอพี่จีค่ะ   

[anaellane]

มารอพี่จี   

[IIMisssoMII]

 

[G_wa]

วันนี้พี่โก้มาส่งที่หน้าคณะเลย โชคดีที่เพื่อนในกลุ่มไม่ได้นั่งแถวนี้เลยไม่มีใครแซว ส่วนพวกที่นั่งก็ไม่ได้สนิทกับผมเท่าไร ผมเดินยิ้มหน้าบานตลอดทาง ที่ต้องยอมรับว่าหน้าบานก็เพราะผมบังคับริมฝีปากตัวเองให้หุบได้จริงๆ นะ

“ยิ้มมาเลยนะ รู้แล้วอะดิ”ป้องทักทันทีที่ผมเดินมาถึงโต๊ะประจำกลุ่ม

“รู้ไรวะ”ผมถามป้องงงๆ หันไปคีย์ก็เอาแต่ยิ้ม

“คะแนน’จารย์ไชยออกแล้ว”

“เฮ้ย!....แล้ว....กูผ่านใช่มั้ย”ผมถามแบบไม่ค่อยแน่ใจ แต่เห็นพวกมันยิ้มก็น่าจะเป็นข่าวดีสิ วิชานี้เป็นวิชาที่ยากที่สุด รุ่นพี่ต่างก็บอกว่าข้อสอบจะยาก เราเลยติวกันหนัก เมื่อก่อนตอนเรียนปวส.ที่เก่า ข้อสอบอาจแบ่งเป็นสองหรือสามช่วง คะแนนก็เฉลี่ยๆ กันไปไม่ต่างกันมาก แต่ที่นี่โดยเฉพาะวิชานี้ไม่ใช่เลย มีสามข้อใหญ่ๆ แต่ข้อละ 20 คะแนนและเป็นคำถามแบบที่ต้องเขียนอธิบายโดยจำกัดว่าไม่ต่ำกว่าครึ่งหน้ากระดาษคำตอบ ส่วนพวกคำถามส่วนอื่นที่มีช้อยส์ให้เลือกนั้นคะแนนเต็ม 20 แต่หารออกมาแล้วตกข้อละไม่ถึง 1 คนแนน สรุปคือตอบข้อเขียนถูกสองข้อก็ผ่านแล้วล่ะครับ แต่ที่ยากคือข้อเดียวยังแทบจะไม่ผ่านเลย คำถามแต่ละข้อยากมากๆ เพราะไม่ใช่ภาษาไทย กว่าจะแปลได้ก็แทบนึกคำตอบไม่ออก ผมเลือกตอบข้อที่มั่นใจที่สุดก่อนที่จะทำข้ออื่น และวันนั้นก็ออกจากห้องสอบในสภาพเบลอๆ เหมือนกันทุกคน

“อย่าเงียบดิวะ ลุ้นนะเว้ย คีย์ว่าไงอะ”ผมนั่งลงข้างๆ คีย์แล้วดึงเสื้อมันเบาๆ มันเลื่อนเศษกระดาษมาวางตรงหน้า ผมรู้ว่านี่คือคะแนนที่พวกมันคงไปจดมาให้ พยายามมองดูชื่อคนอื่นก่อน แต่ละคนก็ได้คะแนนในเกณฑ์ดี คือผ่านทั้งกลุ่ม ผมมองชื่อตัวเอง โชคดีมากๆ ผมผ่าน!! และได้คะแนนค่อนข้างดีด้วย น้อยกว่าคีย์นิดหน่อย แต่เท่ากับป้องเลย กลุ่มเราคะแนนเกาะกลุ่มกันมาก ยกเว้นหม่อนที่คะแนนโดดขึ้นมาคนเดียว

“โหหหห หม่อนได้เยอะมาก”ผมมองหาเจ้าของชื่อไปทางโต๊ะกลุ่มรุ่นพี่ แต่ก็ไม่เห็น มีแต่กระเป๋าของหม่อนที่วางอยู่บนเก้าอี้ข้างป้อง

“หม่อนท็อปของรุ่นเลยนะเว้ย สมกับที่มีติวเตอร์ส่วนตัว”ป้องเป็นคนขยายความเข้าใจให้ผม แค่ผมผ่านก็ว่าดีแล้ว ยิ่งได้คะแนนเยอะกว่าที่หวังไว้ยิ่งดีใจมากไปอีก แต่เพื่อนในกลุ่มผ่านทุกคนแถมยังท็อปอีก นี่ทำให้ผมยืดได้ทั้งวันเลยนะว่ากลุ่มผมเก่ง ฮ่าๆๆ

วันนี้ทั้งผมพวกผมอารมณ์ดีกันเป็นพิเศษ เราตกลงว่าเรียนเสร็จจะไปทานสุกี้ฉลองคะแนนสอบที่ออกมาดีสมกับความตั้งใจ ผมอยากจะโทรบอกพี่โก้ก่อนว่าไม่ต้องรีบมา แต่นึกได้ว่าตอนนี้พี่โก้น่าจะติดสอนก็เลยไม่ได้โทร จนกระทั่งพี่โก้เลิกงานแล้วขับรถมาหานั่นล่ะ ผมชวนให้พี่โก้มานั่งทานด้วยกัน ความจริงก็อยากอวดให้คนอื่นๆ เห็นนะว่าแฟนผมหล่อแค่ไหน อยากให้พี่โก้ฉลองคะแนนสอบให้ผมด้วย แต่พี่โก้คงอยากปล่อยให้ผมอยู่กับเพื่อนๆ มากกว่าล่ะมั้ง

“แล้วพี่เขาไปไหนล่ะ”ป้องถามเมื่อเห็นพี่โก้โบกมือให้ผมแล้วเดินไปร้านข้างๆ ไม่รับคำชวนให้เข้ามานั่งด้วยกันก่อน

“ดื่มกาแฟรอ”

“มึงกลับก่อนก็ได้นะ”

“นั่นสิเนม ไปก่อนก็ได้นะ เกรงใจพี่เขา”

“อะไรเล่า เนมยังไม่อิ่มเลย เต้าหู้ไข่ของเนมยังเหลือในหม้อเลยนะ หม่อนจะไล่เพราะอยากกินคนเดียวใช่มั้ย”ที่พูดนี่ไม่ได้แกล้งอำนะครับ แต่หม่อนเป็นคนแบบนี้จริงๆ ไม่ใช่สาวใสอย่างที่มองภายนอก

“อดเลย ไม่น่ารู้ทันเลยจริงๆ”บอกแล้วว่าอย่ามองภายนอก

“อยากกินหนมจีบว่ะ คีย์กินมั้ย”ผมถามคีย์ที่นั่งข้างๆ มันมองหน้าผมนิ่ง ไม่พูดอะไร ไม่พยักหน้า จนผมต้องถามย้ำอีกครั้งมันถึงหันไปเรียกพนักงานให้ หลังจากนั้นผมก็รีบซัดอาหารในหม้อรวมทั้งหนมจีบที่สั่งเพิ่มมา เพื่อนๆ ก็รีบตามผมเพราะเกรงใจพี่โก้ที่นั่งรออยู่ ผมทานเสร็จก็แยกกับเพื่อนๆ มาหาพี่โก้ทันที

ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเดินซื้อของแบบนี้นะครับ แต่มันคนละอารมณ์คนละความรู้สึกเลย ไม่รู้ทำไมผมถึงสนุกกับแค่การเลือกขนมของโปรดตัวเอง และขัดขวางไม่ให้พี่โก้แกล้งหยิบไปเก็บที่เดิม

“ฮัลโหลคีย์ ว่าไงมึง”ผมใช้มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ ส่วนอีกข้างรีบดึงแขนพี่โก้ไว้ก่อนจะเลยโซนของโปรดอีกอย่าง พี่โก้แกล้งขมวดคิ้วทำหน้าย่นใส่ผมด้วยล่ะ ไม่รู้สิ ผมว่าพี่โก้น่ารักขึ้นนะ น่ารักกว่าเมื่อก่อน ความรู้สึกของผมตอนนี้ กับเมื่อตอนยังเด็กมันต่างกันมากๆ ผมเริ่มรู้สึกว่า นี่ล่ะถึงจะเรียกว่าคบกัน มันต้องประมาณนี้ล่ะ

“ตกลงมึงกับพี่โก้เป็นอะไรกัน”คีย์ถามคำถามที่ผมพยายามเลี่ยงตั้งแต่ตอนทานสุกี้ ผมไม่ได้อายที่จะบอกกับเพื่อนกลุ่มใหม่ว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ผมแค่...ยังไม่พร้อมที่จะบอกคีย์

“...........ก็....ไม่มีอะไรนี่ ทำไมวะ มึงสงสัยอะไร”ผมเหลือบมองพี่โก้ที่กำลังเลือกขนมตรงหน้าอย่างชั่งใจ ผมค่อยๆ หันหลังให้แล้วเดินห่างออกไปเล็กน้อย

“แน่ใจเหรอว่าไม่มีอะไรจริงๆ”

“อืม”

“แต่ความรู้สึกคีย์มันไม่ใช่นะ เนมเปลี่ยนไป ไหนบอกว่าสับสน แล้วทำไมยังไปอยู่ใกล้ๆ เขาอีก”

“ก็เปล่านี่ แค่พี่น้อง ก็....ที่เคยบอกไงว่าเป็นพี่ที่สนิทกันตอนเด็ก คีย์อย่าคิดมากดิ”ผมจำได้ไม่ลืมหรอกว่าเคยร้องไห้กับคีย์เพราะความสับสนในความรู้สึกของตัวเอง และสับสนกับการกระทำของพี่โก้หลายอย่าง คีย์เป็นคนเดียวที่อยู่ข้างๆ เป็นคนเดียวที่คอยปลอบแม้จะไม่ได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด แต่คีย์คือคนเดียวที่ยืนอยู่ข้างผมเสมอเวลาที่ผมอ่อนแอ

“เนมยังจำสัญญาได้หรือเปล่า ถ้าเนมจะมีใครเนมจะต้องบอกคีย์ก่อน เราจะไม่โกหกกัน เราจะไม่ทิ้งกัน...มีแค่เรา...เนมยังจำได้หรือเปล่า”

“อืม เนมไม่ลืมสัญญาของเราหรอก”เสียงของคีย์ คำพูดของคีย์ทำให้ผมรู้สึกแน่นหน้าอกจนลืมไปเลยว่าผมหรือคีย์ที่วางสายก่อน ลืมกระทั่งว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนกับใคร ผมไม่เคยลืมทุกสิ่งที่คีย์พูดถึง คีย์เป็นหลายๆ อย่างสำหรับผม ในห้วงเวลาของชีวิตที่ผ่านมา ทั้งดีและร้าย ผมมีคีย์อยู่เคียงข้าง คีย์ตามใจผมเสมอ อาจจะไม่ทุกอย่าง แต่ถ้าผมยืนกราน สุดท้ายคีย์ก็จะเป็นฝ่ายยอม คีย์ดีกับผมมากที่สุด และนั่นทำให้ผมไม่กล้าจะทำร้ายคีย์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน เรื่องเกี่ยวกับพี่โก้ผมไม่ค่อยยอมเปิดปากให้คีย์ได้รู้ทั้งหมด อาจจะเพราะลึกๆ ผมรู้ล่ะมั้งว่าคีย์คงไม่พอใจแน่ถ้าได้รู้ ขนาดตอนที่คบกันครั้งแรกก็ยังพยายามซักไซ้จนทะเลาะกันหลายครั้งว่าผู้ชายคนแรกของผมคือใคร และผมก็ไม่เคยได้เล่าเรื่องให้คีย์รู้ นั่นทำให้เราทะเลาะกันบ่อยมาก

แต่ตอนนี้คีย์รู้แล้วว่าพี่โก้คือผู้ชายคนแรกของผม รู้ว่าผมสับสนแค่ไหน แต่เพราะคีย์รู้แค่นั้นก็เลยไม่เป็นปัญหา ส่วนตอนนี้ถ้าหากคีย์รู้ว่าผมเลือกที่จะรักพี่โก้เหมือนเดิม เลือกที่จะคบกันใหม่ ผมไม่สามารถที่จะบอกคีย์ได้ง่ายๆ เหมือนบอกคนอื่นว่าผมมีแฟนแล้ว ผมคบพี่โก้ มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เพราะคีย์จะต้องมีคำถามตามมาว่าคบเมื่อไร จีบกันตอนไหน ใครเริ่ม คนอื่นอาจคิดว่าคีย์วุ่นวาย แต่คนอื่นไม่รู้หรอกว่า ผมเองก็ทำกับคีย์แบบนี้เหมือนกัน เราสองคนไม่เคยคบคนใหม่ได้ง่ายๆ เราช่วยกันและกันสกรีนเต็มที่สำหรับแฟนคนใหม่ที่คิดจะจริงจังด้วย มันไม่ง่ายที่ต้องตัดสินใจครั้งสำคัญโดยไม่บอกกล่าวคนที่สำคัญอีกคนในชีวิต เหมือนเป็นการกีดกัดเขาออกไป คีย์จะต้องคิดแบบนี้ และคีย์จะเสียใจมากๆ ซึ่งผมก็ยอมให้เกิดขึ้นไม่ได้


“ไม่ลงเหรอเนม”

“ห๊ะ!!”

“ไม่ลงเหรอ ถึงคอนโดฯ แล้วนะ หรือจะนอนเฝ้ารถ”พี่โก้เปิดประตูรถฝั่งผม ในมือเต็มไปด้วยถุงหลายใบที่อัดแน่นไปด้วยอาหารและขนม ผมมองแบบงงๆ ว่านี่ผมหลุดจากหน้าโซนมันฝรั่งทอดมาตั้งแต่เมื่อไร เดินขึ้นรถตอนไหนไม่รู้ตัวเลย

“ตกลงนอนเฝ้ารถใช่มั้ย พี่ปิดล่ะละ”พี่โก้ทำท่าจะปิดประตูผมเลยรีบคว้ากระเป๋าตัวเองแล้วมุดออกมายืนงงๆ พี่โก้ล็อครถเสร็จก็เดินนำผมไป ผมเดินไปดึงถุงเบาๆ กะว่าจะช่วยถือ ถ้าเหมือนในละครก็คงจะไม่ยอมให้ผมช่วย แต่พี่โก้ไม่ใช่พระเอก เพราะแบ่งถุงในมือซ้ายมาให้ผมทั้งหมดเลย ย้ำว่าทั้งหมดไม่ใช่บางส่วน ผมแอบบ่นลับหลังเบาๆ ถึงถุงพวกนี้จะมีแต่ขนมส่วนมากแต่มันก็หนักเหมือนกันนะ กะว่าจะช่วยแค่ถุงสองถุงเองนะ

“บ่นอะไร ไม่หนักรึไง เดินช้า”พี่โก้เหลียวหลังมาบ่นแล้วก็เอื้อมมือมาดึงมือผมที่ว่าง...แล้วก็เดินจูงผมเข้าไป ตลอดทางผมไม่รู้ว่ามีใครมองอยู่หรือเปล่า เพราะผมไม่มีสติเหลือจะมองใครเลย ถ้าการที่แบ่งถุงมาที่ผมหนึ่งมือ แล้วทำให้พี่โก้มีมือเหลือสำหรับจับมือผม...จะให้ของในมือหนักกว่านี้ก็ยอมนะ

พี่โก้เดินมาหยุดหน้าลิฟต์ และพยายามจะปล่อยมือผมเพื่อไปกดลิฟต์ แต่ผมจับเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย พี่โก้ก็หันมามองแล้วก็...หันไปกดลิฟต์โดยใช้มือข้างที่ถือของอยู่ และเราก็ยังคงจับมือกันจนเข้ามาในห้อง นั่นล่ะผมถึงยอมปล่อยให้พี่โก้เอาของไปเก็บ โดยมีผมช่วยรื้อออกจากถุง

“อ๊ะ! ตีเนมทำไมล่ะ”ผมปัดห่อขนมที่พี่โก้ใช้เคาะศีรษะผมเบาๆ

“มีแต่ขนมไร้สาระ”พี่โก้บ่น แต่ก็หยิบขนมห่อที่ผมซื้อมาใส่ไว้ในตู้ให้ แต่ใส่ไม่หมดหรอกนะเพราะผมซื้อมาเยอะจริงๆ บางส่วนก็เลยกองอยู่บนโต๊ะทานข้าว ผมมองพี่โก้ก้มๆ เงยๆ หาของ สักพักก็หยิบตะกร้าใบเล็กขึ้นมาแล้วหยิบขนมบนโต๊ะใส่ลงไปเพื่อไม่ให้เกะกะโต๊ะ

“จะกินอะไรอีกมั้ยวันนี้”

“เนมจุกมากๆ ถ้าหิวดึกๆ เดี๋ยวเนมหาขนมกินก็พอ พี่โก้ล่ะ ยังไม่ได้กินข้าวใช่มั้ย”

“อืม เดี๋ยวจะทำจับฉ่าย จะได้เก็บไว้กินหลายมื้อหน่อย พรุ่งนี้เช้าอยากกินอะไรพี่จะได้เตรียมเครื่องไว้”

“ก็กินจับฉ่ายก็ได้ ขอไข่เจียวอีกสักใบก็พอ งั้นเนมไปอาบน้ำก่อนนะ เหม็นหัวตัวเอง”ผมปล่อยให้พี่โก้ทำกับข้าวไปคนเดียวแล้วกัน บางทีผมอาจจะทานเป็นเพื่อนด้วยนิดหน่อย ไม่อยากให้พี่โก้นั่งทานคนเดียว มันแอบรู้สึกผิดน่ะ ไหนจะโกหกคนอื่นว่าพี่โก้เป็นแค่พี่ชาย แถมยังปล่อยให้พี่โก้นั่งรถระหว่างที่ผมทานสุกี้กับเพื่อนๆ จนจุก ถ้าปล่อยให้พี่โก้นั่งทานข้าวเย็นคนเดียวผมคงนอนไม่หลับทั้งคืน


ผมรีบอาบน้ำเร็วสุดชีวิต แต่พอออกมาจากห้องนอนตัวเอง ปรากฏว่าพี่โก้กำลังนั่งทานมาม่าอยู่หน้าโทรทัศน์

“อ้าว ไหนบอกจะกินจับฉ่ายไง”ผมไปนั่งบนพื้นข้างๆ แล้วเอาคางวางบนโต๊ะรับแขก

“ลุกขึ้นมานั่งดีๆ เดี๋ยวมันกระเด็นเข้าตา”

“ว่าไงอะ”ผมเปลี่ยนตำแหน่งมานั่งติดพี่โก้แทน

“ขี้เกียจหุงข้าว จับฉ่ายเดี๋ยวค่อยทำ”

“พี่โก้หิวเหรอ”ผมถามเพราะเห็นพี่โก้โซ้ยเอาๆ แป๊บๆ เส้นมาม่าจะหมดชามอยู่แล้ว

“นิดหน่อย แต่เดี๋ยวพี่ต้องรีบทำงานต่อ มีอะไรหรือเปล่า”

“เปล่า งั้นเนมไม่กวนและ เดี๋ยวเนมไปทำการบ้านก่อน”ผมเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ความจริงการบ้านน่ะมี แต่ว่าอีกสองวันถึงต้องส่ง แต่ว่าไม่รู้จะนั่งอยู่ข้างนอกทำไม พี่โก้จะทานหมดแล้ว เดี๋ยวก็ต้องเข้าไปทำงานในห้องนอน ส่วนผมถึงจะย้ายไปนอนห้องพี่โก้ แต่เวลาอย่างอื่นผมก็ยังคงอยู่ห้องตัวเองนะ ห้องพี่โก้เป็นทั้งห้องนอนห้องทำงาน เห็นหมกมุ่นกับงานมากๆ ผมก็ไม่ค่อยกล้ารบกวนเท่าไร

ระหว่างกำลังคิดว่าจะอะไรนอกจากทำการบ้านดีก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของผมดัง ตอนแรกคิดว่าคีย์จะโทรมาอีก แต่ปรากฏว่าไม่ใช่

“มีอะไรไอ้ป้อง”

“แค่นี้ต้องขึ้นไอ้”

“เออ มีอะไรคุณป้อง พอใจยัง”

“ก็ดีขึ้นนิดหน่อย แต่ถ้าเรียกพี่ป้องจะดีกว่านี้ว่ะ”

“โทรมาเพื่อนกวนตีนกูเฉยๆ ใช่มั้ยเนี่ย”

“เปล่า แค่มีเรื่องสงสัยนิดหน่อย”มันทำเสียงมีลับลมคมใน ทำไมวันนี้มีคนสงสัยอะไรเยอะจริง

“เรื่องอะไร”

“มึง!”

“กู”ผมตอบกลับแบบงงๆ

“กับคนที่มารับมึงที่ร้าน”

“พี่โก้น่ะเหรอ ทำไมวะ”

“เป็นอะไรกันวะ”

“ก็...ก็อย่างที่บอก”ถึงป้องมันจะรู้ว่าผมชอบผู้ชาย แต่ไม่รู้สิ ผมอยากให้คนแรกที่รู้ว่าผมมีแฟนแล้วเป็นคีย์มากกว่า

“พี่หรือผัว เอาให้แน่”

“ไอ้ห่าป้อง ปากหมา!!”

“เอ๊า ก็กูอุตส่าห์พูดอ้อมๆ มึงเสือกเลี่ยงไม่ตอบทำไมล่ะ เห็นคุยไปยิ้มไป บอกว่าพี่เฉยๆ ใครจะไปเชื่อวะ ตกลงว่าไง”

“เออ!! แสนรู้นะมึง อย่าไปบอกใครล่ะ”

“นั่นแน๊ๆ ใครที่ว่าหมายถึงไอ้คีย์หรือเปล่า แม่งหน้าหงิกเป็นยักษ์เลย แอบหึงมึงรึเปล่าวะ เจ้าชู้นะมึง จับปลาหลายมือ”

“ปลาบ้านมึงดิ คีย์เป็นเพื่อนเฉยๆ เว้ย”

“แล้วตกลงตอนนี้มึงก็อยู่กินกับแฟน ออกเรือนเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยเนี่ย”

“เอออออ ถามห่าไรเยอะนักวะ ไม่คิดบ้างหรือว่ากูก็อายเป็น”

“เรื่องของมึง”

“ไอ้เวร โทรมาเพื่อกวนตีนกูจริงๆ ใช่มั้ย”

“อย่างงี้ไอ้ฟิวส์ก๊อกหักดิวะ หรือว่ากิ๊กเบอร์สอง เบอร์หนึ่งคือไอ้คีย์”

“กิ๊กห่าไรเล่า ไม่มีเว้ย อย่ามาโยนขี้ให้กู ฟิวส์ก็แค่เพื่อน”

“ถุย!! เพื่อนกันฟันดังฉับๆ อะดิ แม่งเอาใจสารพัดขนาดนั้น คนรู้ทั้งคณะแล้วมั้ง”

“แม่ง ไม่รู้เว้ย! แค่นี้นะป้อง”ผมชิงตัดสายมันก่อนเลย ที่มันแซวมาน่ะผมอายนะครับไม่ใช่ไม่อาย


ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงจนเบื่อเลยออกมาเปิดโทรทัศน์ข้างนอกดู พี่โก้เข้าไปทำงานในห้องแล้ว ไม่รู้จะทำงานเสร็จรึยัง เคยเป็นมั้ยครับ เวลาที่เราอยากอยู่กับใครสักคนตลอดเวลา แค่อยากอยู่ใกล้ๆ ก็ยังดี ผมตัดสินใจปิดโทรทัศน์แล้วเดินไปหน้าประตูห้องพี่โก้ ค่อยๆ บิดลูกบิดเบาๆ กะว่าแค่แง้มดูก่อนว่าพี่โก้ทำงานเสร็จหรือยัง หรือเครียดมากมั้ย ถ้ามากผมก็จะได้ยังไม่เข้ามา แต่ที่มองเห็นจากด้านข้างคือ พี่โก้นั่งพิงพนักเก้าอี้นิ่งๆ อยู่หน้าโน๊ตบุ้ค มือข้างหนึ่งวางอยู่ข้างๆ อีกข้างวางไว้บนหน้าขา แต่สายตากลับมองผนังห้องว่างๆ ตรงหน้า ไม่เห็นจะจดจ่ออยู่กับงานเลยสักนิด หรือว่าเครียดเรื่องงานอยู่
ผมค่อยๆ เปิดประตูกว้างขึ้น แต่พี่โก้ก็ยังไม่สังเกตเห็น จนกระทั่งผมเดินมาแตะไหล่นั่นละถึงได้รู้สึกตัว

“งานยุ่งมากเหรอฮะ”ผมบีบๆ ตรงบ่าให้เบาๆ เวลาแม่หรือพ่อเหนื่อยจากงานกลับมาผมก็เคยยืนนวดแบบนี้ให้บ่อยๆ

“.....เปล่าหรอก”พี่โก้นั่งอ่านไฟล์งานตรงหน้านิดหน่อยแล้วก็ปิดเครื่อง ผมเลยปล่อยมือจากบ่า

“เสร็จแล้วเหรอ”

“ไว้พรุ่งนี้ค่อยทำต่อ เนมจะนอนหรือยัง”

“พี่โก้จะนอนหรือยังล่ะ พี่โก้นอนเนมก็นอน ถ้ายังเนมก็ยัง”ทำไมพี่โก้ต้องลุกยืนด้วยเนี่ย มันทำให้ผมเมื่อยคอเวลาคุยนะรู้มั้ย

“เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน”พี่โก้พูดจบก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าออกไปอาบน้ำข้างนอก ผมก็เลยออกไปล้างหน้าแปรงฟันเตรียมตัวเข้านอนพร้อมกับพี่โก้

รุ่งเช้าผมตื่นมาหลังพี่โก้อีก อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ พี่โก้ก็ทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว วันนี้ไม่มีจับฉ่ายไข่เจียวเหมือนอย่างที่บอกไว้เมื่อวาน แต่มีข้าวผัดอเมริกันของโปรดของผม ผมอมยิ้มทุกคำที่ตักข้าวเข้าปาก ดีใจที่พี่โก้จำเรื่องของผมได้ วันนี้พี่โก้มีสอนตอนบ่ายแต่จะไปส่งผมก่อน พี่โก้บอกว่าเดี๋ยวจะไปส่งทุกวันเลย แล้วถ้าเลิกใกล้กันก็จะไปรับ แต่ถ้าวันไหนผมเลิกก่อน ผมจะกลับก่อนก็ได้ เพราะบางวันก็มีธุระ หรือบางวันพี่โก้ก็ไปฟิตเนส อย่างเย็นนี้พี่โก้ก็บอกว่าจะไป และถ้าผมจำไม่ผิด พี่ปั้นเคยกระซิบบอกผมว่าพี่ตองที่ตามตื้อพี่โก้อยู่ มีลูกคู่คอยเป็นแบ็คส่งข่าวและสนับสนุนให้คบกับพี่โก้อยู่ที่ฟิตเนสนี่แหละ

“เนมไปด้วยสิ เนมอยากออกกำลังกาย”ผมยังไม่ยอมลงจากรถแม้จะมาจอดอยู่หน้าคณะแล้วก็ตาม

“เนมเนี่ยนะ ยกน้ำหนักทีแขนก็หักแล้วมั้ง แขนเป็นตะเกียบแบบนี้”พี่โก้หันมาหัวเราะทันทีที่พูดจบ

“ก็นั่นแหละ เนมจะได้แข็งแรงไง จะได้หุ่นเฟิร์มๆ บ้างไง”

“ตามใจ แล้วจะให้พี่มารับที่ไหนล่ะ พี่เลิกสองทุ่มนะ”

“เดี๋ยวเนมไปรอที่ห้องเพื่อนก็ได้”ผมไปนอนเล่นรอที่ห้องคีย์ก่อนก็ได้นะ จะได้ไปคุยกับคีย์จริงๆ จังๆ ด้วย

“ห้องเพื่อนที่ชื่อคีย์น่ะเหรอ”

“อื้ม อยู่ใกล้ๆ ดี”

“.....ไปรอที่ทำงานพี่เลยมั้ยล่ะ พี่จะได้ไม่ต้องวนมารับ”พี่โก้เหมือนนิ่งคิดนิดหน่อยก่อนจะถาม ผมไม่รู้ว่าพี่โก้ไปฟิตเนสแถวไหน แต่ไปรอพี่โก้ที่สถาบันที่พี่โก้สอนเลยก็ดีนะ แบบว่า...เหมือนเปิดตัวไง

“ก็ดี งั้นเดี๋ยวเนมเลิกเรียนเสร็จเนมไปหาเลยนะ เดี๋ยวไปเดินเล่นรอที่นั่นก็ได้ เนมอยากได้ชุดนอนใหม่พอดี”

“ชุดนอนจะล้นตู้อยู่แล้ว ไปๆ ลงไปได้แล้ว”พี่โก้ไล่ผมลงจากรถเมื่อเห็นผมทำท่าจะเถียง ผมก็ได้แต่บ่นกระปอดกระแปดมองพี่โก้ขับรถจากไป แค่นี้ก็บ่น ก็ผมชอบซื้อชุดนอนน่ารักๆ ใส่นี่ ต้องโทษพี่โก้นั่นแหละที่ขยันซื้อมาเอาใจผมตั้งแต่เด็ก โตมาจนป่านนี้จะให้แก้ยังไงก็ไม่ทันแล้ว

ผมเดินยิ้มไปที่โต๊ะประจำกลุ่ม แต่ก็ต้องหุบยิ้มทันทีที่เห็นคีย์ยืนมองอยู่ และคงมองอยู่นานแล้ว

“ว่าไงมึง ยืนทำอะไร”ผมทักยิ้มๆ พยายามเดินต่อไปแต่คีย์ก็คว้าแขนเอาไว้

“ไปคุยกันก่อน”คีย์จับแขนผมให้เดินตามขึ้นมาบนตึกเรียน ซึ่งตอนนี้ยังไม่ค่อยมีใครขึ้นมา และค่อนข้างเงียบ

“บอกมาว่าเนมโกหกอะไรคีย์อยู่”คีย์เริ่มเปิดฉากทันทีที่ต้อนผมเข้ามุมสำเร็จ ตรงนี้เป็นทางเชื่อมระหว่างสองตึกซึ่งไม่ค่อยมีคนใช้เท่าไร ถึงจะไม่ใช่มุมอับ แต่มันเงียบมากๆ จนแทบได้ยินเสียงกลืนน้ำลายตัวเอง

“ก็...ไม่มีอะไรนี่”

“โกหก! เนมคบกับมันแล้วใช่มั้ย!!”

“คีย์...เนมเปล่า คีย์อย่าทำอย่างนี้สิ”คีย์เหมือนมีสัมผัสพิเศษเสมอ และจับผิดผมเก่ง คีย์กำลังสงสัยแต่ก็คงไม่แน่ใจ แล้วผมล่ะ...ถ้าผมบอกคีย์ไปเลยตอนนี้ว่า ใช่! ผมคบพี่โก้อยู่ เราเป็นแฟนกัน แน่นอนว่าคีย์ต้องไม่พอใจแน่ๆ ผมเองก็มีสัมผัสพิเศษเกี่ยวกับคีย์เหมือนกันนะ

“ขอร้องนะเนม อย่าโกหกคีย์ อย่าทำร้ายคีย์อย่างนี้ อย่าหลอกกัน”

“คีย์.........เนมเปล่า เนมแค่....แค่...เริ่มๆ คุยกันเอง ยังไม่ใช่อย่างที่คีย์คิดหรอก”ผมเลือกที่จะบอกคีย์ไปแบบนี้ การตัดสินใจ
ของผมก่อนที่จะได้คบกับพี่โก้มันเกิดขึ้นรวดเร็ว ผมเลือกรัก โดยที่ไม่แน่ใจว่าเลือกแล้วจะเป็นอย่างไร ไม่มั่นใจในความรู้สึกของ
พี่โก้ รวมถึงตัวเอง จนกระทั่งได้คบเป็นแฟน ผมถึงเริ่มมั่นใจหลายๆ อย่างมากขึ้น แต่ผมก็ไม่สามารถไปเล่าให้คีย์ฟังย้อนหลังได้ ไม่สามารถบอกได้ว่า ‘นี่คีย์ เนมกลับไปคบกับพี่โก้แล้วนะ’ ไหนๆ ก็ผ่านมาถึงตอนนี้ ผมก็คงทำได้เพียงแค่ค่อยๆ บอกคีย์ทีละเรื่อง ดีกว่าบอกให้คีย์รู้รวดเดียวว่าผมมีแฟนแล้ว...มันก็คงดีกว่าล่ะนะอย่างน้อยให้คีย์ค่อยๆ รับรู้ทีละนิดดีกว่า อย่างน้อยคีย์จะได้เห็นว่าพี่โก้เริ่มดูแลผมดียังไง คีย์จะได้ไว้ใจพี่โก้และไม่โกรธเมื่อรู้ว่าผมกับพี่โก้ตกลงคบกัน ผมแคร์ความรู้สึกคีย์มากนะ

“แค่นั้นจริงเหรอ”

“จริงสิ เนมสัญญาแล้วไงว่ามีอะไรจะบอกคีย์ก่อน นี่ก็เพิ่งเริ่มเอง วันนั้นที่ไม่ได้บอกเพราะว่าเนมไม่อยากบอกทางโทรศัพท์ไงล่ะ คีย์เข้าใจเนมนะ ไม่โกรธนะ”ผมส่งยิ้มอ่อนๆ และไม่นานคีย์ก็ใจอ่อน ส่งยิ้มกลับมาให้ผมพร้อมลูบแก้มผมเบาๆ

“ขอโทษที่เสียงดังใส่นะ”คีย์ดึงผมไปกอดเบาๆ เป็นการปลอบอย่างที่ชอบทำเสมอ และผมยกมือกอดกลับแทนคำให้อภัย และเพียงแค่นี้ก็ทำให้คีย์กลับมาอารมณ์ดีเหมือนปกติทั้งวัน

ผมเลิกเรียนเสร็จก็ไปทานข้าวกับเพื่อนๆ แถวหน้ามหาฯลัย จากนั้นก็แยกย้ายกัน คีย์ไปเตะฟุตบอลกับเพื่อนกลุ่มอื่น ผมก็เลยชิ่งกลับโดยที่คีย์ไม่ทักท้วงอะไร กว่าผมจะมาถึงที่ทำงานพี่โก้ก็เกือบบ่ายสามแล้ว ผมเดินๆ มองๆ ข้างหน้าซึ่งเป็นกระจกใส สักพักก็มีผู้หญิงมองมาทางผม แล้วก็เดินออกมา ผมเลยส่งยิ้มให้แบบเขินๆ

“น้องเนมใช่มั้ยคะ”พี่คนนี้สูงกว่าผมแถมยังใส่ส้นสูง ผมต้องเงยหน้าคุยอีกแล้ว น่าเบื่อจัง

“ครับ”

“แฟนไอ้โก้”

“เอ่อ......”ผมงงๆ เลยพยักหน้าให้ แอบอายเหมือนกันนะ พี่เขาคงเป็นเพื่อนพี่โก้แน่ๆ เรียกซะสนิทเชียว ไม่ยักรู้ว่าพี่โก้มีเพื่อนสวยๆ แบบนี้ เห็นปกติมีแต่เพื่อนผู้ชายถึกๆ เถื่อนๆ

“ไม่ต้องแปลกใจ พี่เห็นรูปน่ะเลยคิดว่าน่าจะใช่ มารอโก้ใช่มั้ย”

“ครับ แล้ว...”ผมได้ยินแล้วก็มีเรื่องอยากถาม แต่ดูท่าทางพี่นิ้งจะคุยเก่งนะ พอผมอ้าปากพี่นิ้งก็สวนขึ้นมา ไม่ปล่อยช่องว่างให้ผมได้พูดเลย

“เดี๋ยวอีกสักสิบนาทีก็ได้เวลาพักแล้ว เข้าไปรอข้างในดีกว่า อ้อ พี่ชื่อนิ้งนะจ๊ะ”พี่นิ้งจูงแขนผมเดินเข้ามาด้านใน แล้วพาผมไปนั่งที่มุมห้องซึ่งมีโต๊ะเล็กๆ จัดไว้สองสามชุด และมีหนังสือไว้ให้อ่าน บางโต๊ะก็มีคนนั่งอยู่เหมือนกัน

“เอาน้ำอะไรมั้ย มีโค้ก กาแฟ โอวัลติน น้ำเปล่า”

“น้ำเปล่าก็ได้ครับ”ผมพูดจบพี่นิ้งก็เดินพริ้วๆ ไปด้านใน สักพักก็กลับมาพร้อมน้ำบรรจุแก้วพลาสติกพร้อมหลอด แถมยังบริการเจาะให้รีบร้อย

“นั่งรอก่อนนะ ใกล้เสร็จแล้วล่ะ มีอะไรเรียกพี่ได้นะ”

“เดี๋ยวก่อนครับพี่ เอ่อ....เรื่องรูปน่ะ รูปอะไรเหรอครับ”ผมรีบเรียกพี่นิ้งไว้ทันทีที่มีโอกาสพูด

“อ๋อ...ก็รูปในมือถือโก้มันไง มันเอาให้ดูแล้วบอกว่าวันนี้เดี๋ยวเนมจะมารอมันที่นี่ มันเลยให้พี่จำหน้าเอาไว้ก่อน เฮ้อ...อิจฉาคนมีความรัก”พี่นิ้งแซวผมส่งท้ายก่อนจะเดินไป ทิ้งให้ผมนั่งหน้าแดงอยู่คนเดียว...ไม่ยักรู้ว่าพี่โก้มีรูปผมในโทรศัพท์ ถ่ายเอาไว้เมื่อไรทำไมผมไม่รู้เรื่องเลย....อ๊ากกกกก ผมอยากจะกรี๊ดจริงๆ นะ ทำไมพี่โก้น่ารักแบบนี้เนี่ย!!
ผมนั่งยิ้มเขินอยู่คนเดียว จนกระทั่งพี่โก้เดินมาหยุดยืนข้างๆ นั่นแหละถึงได้รู้ตัว

“อ้าว...สอนเสร็จแล้วเหรอฮะ”

“พักยี่สิบนาทีน่ะ เดี๋ยวสอนต่ออีกคลาสก็เสร็จ กินข้าวมารึยัง”

“กินแล้วตอนเที่ยง แต่ตอนนี้หิวนิดๆ”

“ไปกินด้วยกันเลย พี่ยังไม่ได้กินอะไร”พี่โก้จูงมือผมให้ลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินเข้าไปด้านใน ทางเดียวกับที่พี่นิ้งเข้าไปหยิบน้ำมาให้ แต่ก็มีเสียงไม่พึงประสงค์ร้องเรียกให้หนวกหูขึ้นมาก่อน

“โก้!!”

เราสองคนหันไปมองตามเสียงเรียก ความจริงต้องเรียกว่าแทบทุกคนที่อยู่บริเวณนี้หันไปมอง เพราะเสียงพี่เขาดังดีจริงๆ

[FanJKi]

  จี้ไว้ก่อน