หัวข้อ: Re: ....... ➳ แลกรัก ♡ .......

[kaireaw]

ตบๆๆๆคีย์!!! ต้องการอะไร
มีความรู้สึกว่าพี่โก้จะตีตัวห่างจากเนมเบาๆ และดราม่ากำลังจะเกิด กรี้ดดดไม่! ><"

[Azitten]

ค้างงงอะ คีย์แค่จะลองใจช่ายยมะ

ชอบความคิดพี่โก้มากกกกก พี่นี้สุดยอดจิงๆๆ
จะหาผชที่คิดบบนี้ได้อีกป่าวนะ

รักโก้กะเนมมากกกกกกกกก

[karenoo]

อิ๊...อิน้องคีย์พูดจาไม่น่ารักเลย พี่โก้อย่าไปยอมมัน

[skysky]

ชอบโก้มากๆ นิสัยโคตรแมน เท่มากๆ 

"หากครั้งนี้ที่ผมพยายามแล้ว พยายามมากกว่าแค่มองดูห่างๆ มากกว่าแค่ดูแล ถ้าหากมันยังไม่พอ....ก็คงไม่รั้งไว้อีก เพราะการรอใครนานๆ บางทีมันก็เหนื่อยเหมือนกัน" << เศร้าอ่าา

เนมกับคีย์ เรามีเรา  คีย์แรงอ่ะ ยังไงเราก็เชียร์โก้

ปล.รองานหมั้นพี่โมทย์ อยากเจอเจกับพี่เอ็กซ์ และตี๋จะมาไหมน้าาา 

[maru]

คีย์พูดแบบนั้นทำไม

[silk cloth]

สรุปคือโก้รักเนมมากเลยและก็รอมาตลอดซินะ แค่รอให้เนมชัดเจนกว่านี้ ตัวเนมเองคิดว่ารักโก้แน่ๆแระ แต่ที่ยังแคร์ๆคีย์อยู่คงเป็นเพราะคีย์เข้ามาในช่วงที่เนมต้องการคนดูแลแถมคีย์มันก็ดีกับเนมด้วยอ่ะนะ แต่คีย์พูดแบบนี้ไม่ปลื้มนะตัวเองก็ไม่สามารถจิงจังกับเนมได้จะยื้อไว้ทำไม
โก้ สู้ๆอย่าปล่อยมือเนมนะ ทำให้น้องมันติดโก้แบบห่างไม่ได้เลยโทรถามพี่X เลย อิอิ

[londoneye]

อ่านตอนนี้แล้ว
เอิ่มมมมมมมมมมม.....คีย์...หนูแรงอ่ะ

พี่โก้จะนิ่งและก็รับมือไงน้อ

รออ่านต่อค่าคุณจี

 :กอด1:ขอกอดหน่อย...ยังไงก็ยังรอรวมเล่มอยู่ค่ะ

[undersky]

พี่โก้มีเหน็บเบาๆ (?) ตอนคุยกะพี่ฟ้า
แถมยังตอนที่ว่าเหตุการณ์ปกติเกินไปด้วย

เราว่าพี่โก้เป็นคนแฟร์ๆ นะที่ว่าไม่สนใจว่าเนมจะเคยมีใคร เพราะตัวเองก็ไม่ได้มีเนมคนเดียว
แต่เอาจริงๆ ถึงจะมีคนอื่นไปทั่ว (ทางกาย) แต่ทางใจพี่โก้ก็ยกให้เนมคนเดียว
ส่วนเนมไม่แน่ใจเท่าไหร่ อาจจะไม่ถึงกับรัก แต่ก็ผูกพันจนเขามีอิทธิพลเยอะอยู่

ตอนแรกก็ว่าโอเคกับคีย์อยู่นะ ที่เข้าใจแล้วก็คงไม่ทำให้เนมเสียใจ
เพราะรักเนมมากและอยากให้เนมมีความสุข
แต่ไหงมาปล่อยระเบิดกันแบบนี้???
เอาจริงหรือแค่อยากทดสอบว่ารักเนมจริงหรือเปล่ากันแน่
ถ้าทดสอบเดี๋ยวตอบแทนว่าพี่โก้รักจริงๆ นะ
แต่ถ้าจะเป็นมาร อยากได้เนมจริงๆ เราว่าคีย์ก็ไม่ดีอย่างที่คิดแล้วล่ะ
เพราะคนที่ปล่อยมือก่อน ก็คือคีย์ ถ้ายังคบกันอะไรมันอาจจะดีขึ้นก็ได้
ทำแบบนี้มีแต่จะทรมานตัวเองเปล่าๆ เพราะยังไงที่บ้านก็ไม่ยอมรับอยู่แล้ว
เคยถอยมาแล้วนี่นา แล้วยิ่งมารู้ด้วยว่าพี่โก้เป็นคนแรกของเนมแถมเนมยังฝังใจอยู่ก็น่าจะเข้าใจนะ

อย่าทำให้เราอยากเตะมากนัก รู้หรือเปล่าคีย์

[YunNie]

ก่อนอื่นขอบคุณคุณจีสำหรับตอนใหม่ค่ะ 

ค่อยๆ ก้าวไปอีกขั้นแล้วสำหรับคู่โก้ + เนมที่เหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย

ไม่รู้ดิ...แต่เรายังคงเข้าใจเนมเหมือนเดิมนะ (หลงกันหัวปักหัวปำ)
พร้อมกับเริ่มเข้าใจพี่โก้มากขึ้น แต่ก็ยังยืนยันว่า คุณพี่โก้ช่างเป็นคนแปลกกกกกกกกกเหลือเกิน
ดูแฟร์ๆ ตรงๆ ไม่ซับซ้อน แต่สำหรับคนนอกและคนรักเนี่ย...พี่โคตรเข้าใจยากเลยว่ะ (เริ่มขึ้นแทนน้องเนมซะงั้น)

แถมพอเห็นปฏิกิริยาของคีย์ในตอนนี้แล้วกลับไม่แปลกใจเลยนะ
สิ่งที่น่าสนใจมากกว่าสำหรับเราคือ...เจอประโยคสุดท้ายเข้าไป คุณพี่โก้คนเก่งจะโต้กลับยังไงนะ ??
อยากรู้ที่สุดเลยค่ะ    จริงๆ อยากเห็นพี่โก้เสียศูนย์บ้างอะไรบ้าง จัดหนักไปเลยดีกว่า ฮ่าาาา
(แต่กลัวอิหนูเนมเราจะโดนหนักกว่าอ่ะดิ......เหอๆ)

เป็นกำลังใจให้สำหรับตอนต่อไปนะคะ ส่งใจไปเชียร์ค่ะ 

[a-mee-ra]

คีย์คะ หนูกลับไปหายัยตองเถอะลูก 

[HISY]

คีย์แร๊งงงงง

[Cupcake]

น่าสงสารคีย์

[TO.EYEz]

อิชั้นมาจองไว้หลายวันแล้ว เพราะตอนนั้นเล่นมือถือ
กะว่ากลับบ้านแล้วจะมาดิท OMG พ่อยกคอมไปซ่อม 
กลับมาอีกที.. โห.. ผ่านไปหลายหน้าแระ เลยลบเม้นต์ที่จองไว้ทิ้งแล้วมาเขียนใหม่  อิอิ

ฮืออออ อ ... คืออยากจะบอกคีย์ว่า แกเล่นงี้เลยเรอะ!!!
เดี๋ยวนี้เฮียโก้แกก็ดูแบบ ออกนอกหน้า + ตัวติดกันมากขึ้น
ไม่อยากจะบอกว่าน่ารักมากๆ กรี๊ดดดดด ด
คือผู้ชายอย่างเฮียโก้นี่ดูความคิดไม่ค่อยจะออก
ขนาดแสดงออกชัดเจนขนาดนี้เรายังแอบหวั่นๆเลยว่ามันรักเนมจริงเปล่าฟะ? ๕๕๕๕๕
ไม่รู้สิ.. ดูนิ่งๆ(?) ถึงจะแอบมีกวนบ้าง แหย่เนมบ้างก็เถอะ แต่ทุกครั้งที่แบบ  ...เฮียแกดูไม่เคยบังคับเนมเลย
แถมเหมือนเนมจะเริ่มก่อนเสียทุกครั้งไป ๕๕๕๕
ก็เหมือนเฮียแกดูไม่ค่อยชอบบังคับจิตใจใคร กลัวแบบว่า เนมประชดหน่อยเดียวแล้วเฮียแกก็ไปเลย =_=;;
ยอมเจ็บอะไรแบบนี้ แล้วไม่ดันทุรัง ฮืออออ อ..
กลัวจัง TvT

[pp4]

มันค้างอ่ะ T^T
อ่านกี่ตอนก็เครียดกับหนูเนม 
และรักพี่โก้มากขึ้นทุกๆตอนเลย 
เนมยังเหมือนเดิม ทั้งตอนนี้และเมื่อก่อนจริงๆ
นิสัยเด็กมากๆ อ่านกี่ตอนก็ขึ้น(และค้าง) 
พี่โก้แค่ทำหน้าที่ของพี่ ตามที่พูดว่า ไม่มีหน้าที่ไปเปลี่ยนใคร
เรื่องน่าจะอีกยาว ถ้าเนมยังไม่รู้สึกตัว คงไม่เปลี่ยน

อยากให้พี่โก้เลิกรอเหมือนกันนะ 
แต่คิดว่าถ้าจบเหมือนที่คิดก็ไม่ใช่พี่จีสิ 5555
นี่คือรอลุ้นนะเนี่ยว่าพี่จีจะหักมุมเด็ก
หรือจะปล่อยไปตามยฐาเด็ก?? 

[wan]

สิ่งที่คีย์พูดออกไปอาจมีเหตุผล เพื่อลองหยั่งเชิงโก้ก็ได้  คิด + ไว้ก่อน
ส่วนงานพี่โมทย์ น้องเจก็ต้องกลับมางานด้วยแน่ ๆ  ฮิ้ววววววว.........
+ 1 ให้น้องจี แล้วก็รอคอยน้องเจกลับมาเป็นแขกรับเชิญของตอนนี้
ปล. น้องเนมยังเด็ก ความชัดเจนในเรื่องความรัก ยังคงสับสน แต่ถ้าให้เลือกตอนนี้ คงเป็นโก้มากกว่าคีย์ เป็นแน่ 

[pemiko2012]

แอร๊ยยยย

อ่านแล้วก็ชอบโก้ ฮ่าๆๆ
มีมุม น่ารักๆกะคนอื่นด้วย
แต่ยังไงก็ยังคงความเป็นโก้ เสมอต้นเสมอปลายจริงๆๆ
แล้วก็คิดว่าเนมอ่าคือคนที่โก้เลือกนะ
และก็เป็นคนที่รอมาตลอดด้วย (มั่นคงมากกก รักเลยผู้ชายแบบนี้ >///<)

เนมเด็กเนอะ ^ ^ ก็น่ารักดีอ่าา
แต่แอบคิดว่าจะเข้ากับโก้ได้หรอ
ตอนแรกๆก็สงสารเนมนะ
แอบร้องไห้ตามบ่อยๆเวลาเนม พูดถึงโก้ หรือคิดอะไรเกี่ยวกะอดีต
แต่พอมาในปัจจุบัน กลับรู้สึกว่าเนมยังไม่มั่นคงพอ ยังสับสน
เป็นเพราะยังคิดอะไรแบบเด็กๆมั้ง
โตได้แล้วน้าาา เนม ^ ^

คีย์แรงจริง!!!
แต่พี่โก้ก็แรงกว่าค่า
เนมอ่าของพี่โก้ตั้งแต่แรกแล้ว
มาทีหลังจง ถอย ไป

ขอให้ความรักของ โก้ เนม ไปรอดนะคะ
ไม่อยากจะกินมาม่าชามโต เลย > <

[Sameejaejung]

อ่านไปอ่านมาก็ยิ่งเริ่มสงสารโก้ขั้นไปเรื่อยๆ เนมเอ๊ยยยยย! คิดอะไรอยู่เนี่ย

...แล้วคีย์นี่ออกตัวแรงอีกแล้ว!! พูดอะไรออกไปนั่น 

[beamiez]

ทำไมรู้สึกหมันไส้คีย์ตอนนี้มากๆเลยยยยย!!!

ทำไมต้องพูดแบบนั้นออกไปอ่ะฮะ! ??

 

[oaw_eang]

อ่านทันแล้วนะ  อิอิ

[Sahara_min]

เคยรอมาตั้งนานแล้ว รออีกซักหน่อยจะเป็นไรไป

เฮ้อออ  คำคำนี้มันเศร้าที่สุดเลยอ่ะ ฮือๆๆๆๆๆ 

มาต่อเร็วๆ น๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮึก  ฮึก ฮือๆๆๆๆๆๆ

[คุณแม่ลูกสอง]

คีย์  จะเอายังไงเนี่ย

ความสัมพันธ์ของคีย์กับเนมมันยังไง    ยิ่งอ่านยิ่งไม่เข้าใจ

ตอนแรกก็ไม่ชอบที่โก้ไม่ดีกับน้อง

แต่ตอนนี้

เราอยู่ฝ่ายโก้นะ 



 

[KanomPhing]

คีย์ อย่าทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกกันนะ

พี่โก้มาก่อนนนน  ไม่ยอมๆๆๆ

[greensoda]

เฮ้ยยยยย คีย์จะแย่งเนมจากพี่โก้
ขอบอกว่าไม่มีทางงง 

[ปลาทองสีชมพู]

นั่นไำง คีย์เอาแล้วโว้ยยยยยยยยย
มันต้องมีเรื่องสนุกตามอีกมาเป็นกระบุง 5555
บอกแล้วว่าไม่ชอบคีย์ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นเราต้องเกลียดคีย์แน่เลย
555555555555555555555555555 เราไม่ได้อยากเกลียดนายเลยนะคีย์

[TheWanFah]

คีย์ แรงอ่ะ ๕๕๕
พี่โก้จะทำไงน้อ
 

[loverken]

 
เปิดศึกแล้ว

[beamiez]

ทำไมคีย์ต้องพูดอย่างนี้เนี่ยยยยย!!!

แล้วพี่โก้จะตอบว่าไงละทีนี้  =[]=

[Jploiiz]

บางทีคีย์ก็น่าจะรู้นะว่าเนมรักใคร
แล้วเนมเคยเสียใจกับใครมากที่สุด
แล้วพอเนมได้มาคบกับโก้ เขาก็รักกันดี
แต่คีย์จะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร?

[soalien]

โปรดติดตามตอนต่อไป 

[G_wa]

วันนี้ผมมีความสุขมาก นอกจากได้มาเดินเที่ยวกับเพื่อน ยังได้มาเที่ยวกับพี่โก้ และที่สุขสุดๆ ก็ตรงที่พี่โก้และเพื่อนผมดูจะเข้ากันได้ดี โดยเฉพาะพี่โก้กับพี่บอม กับคีย์เองตอนแรกผมก็กังวลไม่น้อยเลย กลัวคีย์จะไม่พอใจหรือทำอะไรให้ผมต้องหนักใจ แต่ไม่เลย คีย์ดูปกติเหมือนเดิม แถมยังพูดคุยกับพี่โก้ได้เหมือนก่อนนี้ที่ผมกับพี่โก้ยังไม่คบกัน ใบหม่อนแอบกระซิบกับผมเบาๆ ว่าพี่โก้หล่อกว่าที่คิดไว้ แถมมาดนิ่งๆ ก็ดูเท่จะทำให้หลายๆ คนเหลียวมองตลอดทาง ป้องเองยังเดินมาแซวทุกครั้งที่ผมเผลอเหลียวมองหาพี่โก้ และถ้าพี่โก้เห็นผมจ้องอยู่ก็จะส่งยิ้มกลับมาบ้าง หรือยกคิ้วกวนๆ ใส่บ้าง ผมอยากบอกใบหม่อนว่านอกจากพี่โก้จะหล่อจะเท่แล้ว พี่โก้ยังน่ารักที่สุดในโลกด้วย

“พี่โก้ไม่อยากได้อะไรบ้างเหรอ”ผมดูออกนะว่าพี่โก้ไม่ได้สนใจเสื้อผ้าร้านที่ผ่านๆ มาเท่าไร ส่วนที่ถืออยู่ในมือก็เพราะผมบังคับให้ซื้อ

“ไม่ล่ะ พี่ไม่ค่อยได้ใส่แนวนี้เท่าไร”พี่โก้มองไปรอบๆ ร้านที่ผมกำลังยืนเลือกเสื้อให้พี่นิค เสื้อในร้านนี้ส่วนมากเป็นเสื้อยืด มีทั้งคอวีคอกลม สกรีนลายสวยๆ ทั้งนั้น แต่ก็จริงอย่างที่พี่โก้บอก ไม่ใช่สไตล์พี่โก้ เพราะที่เห็นใส่บ่อยๆ ส่วนมากจะเป็นเสื้อโทนสีเรียบๆ ขรึม ไม่ค่อยมีลวดลายอะไรหวือหวา ต่างจากเมื่อก่อนนิดหน่อย เพราะเมื่อก่อนพี่โก้จะแต่งตัวเซอร์ๆ กางเกงยีนส์สีซีดๆ เสื้อยืด หรือบางทีก็เสื้อแขนกุดแบบเสื้อนักบาสกับกางเกงสามส่วน ออกสไตล์นักกีฬา ผมก้มมองเสื้อตัวเองที่ใส่วันนี้ เสื้อยืดสีฟ้าอ่อนสกรีนลายหมีพูห์ด้านหน้ากับกางเกงขาสามส่วนสีน้ำตาลเข้ม ถ้าผมอายุมากขึ้น ผมจะยังแต่งตัวแบบไหนกันนะ

“เหม่ออะไร”อยู่ดีๆ พี่โก้ก็เอาแขนมาพาดคอผม แถมยังรั้งเข้าไปใกล้ๆ อีก ตกใจนิดหน่อย แต่เขินมากกว่า

“เปล่าสักหน่อย พี่โก้ว่าตัวนี้พี่นิคจะชอบมั้ย”ผมชี้เสื้อตัวที่อยู่ตรงหน้าให้พี่โก้ช่วยออกความเห็น มันเป็นเสื้อสกรีนลายคำว่า ‘Eat me’ ผมชอบนะ มันดูฮาๆ แรงๆ ดี คือผมกะว่าจะให้พี่นิคใส่ทำขนมที่ร้านไง ลายนี้มีทั้งแบบผู้หญิงผู้ชายด้วย

“เนมกะซื้อให้ใส่ทั้งบ้านเลย เวลาขายขนมจะได้เรียกความสนใจได้ไง”

“ไอเดียดี เลือกไซต์สิ เดี๋ยวพี่ช่วยหาร”

“โห่ นึกว่าจะออกให้หมด ไม่ป๋าเลยอ่ะ”

“ทำไมต้องป๋า”

“ก็นี่ควงเด็กมาเดินนะนี่ ป๋าๆ หน่อยก็ไม่ได้”ผมแกล้งแซวเล่นเฉยๆ นะ แต่ถ้าได้ก็ดี เพราะตอนแรกกะซื้อเสื้อให้พี่นิคคนเดียวไง แต่นี่งอกมาอีกสองตัวมันก็ต้องจ่ายเยอะขึ้น

“ไม่เห็นอ้อนเลย ปกติต้องอ้อนๆ หน่อยไม่ใช่เหรอ”เดี๋ยวนี้มีต่อปากต่อคำนะ ผมเริ่มก่อนเอง แต่ก็อายนะ ไม่ต้องแซวผมมากก็ได้

“ไม่เอา เนมเขิน”

“ซื้อให้ก็ได้ 4 ตัว แล้วคืนนี้....ใส่คืนนี้ด้วยล่ะ”พี่โก้กระซิบที่ข้างหูผมก่อนจะหันไปถามคนขายว่ามีไซต์ไหนบ้าง ปล่อยให้ผมยืนอึ้งปนอายอยู่คนเดียว ก่อนนอนใครเขาให้ทานอาหารกันเล่า ไม่รู้เรื่องเลย

ผมกับพี่โก้เดินออกจากร้านเสื้อก็ตรงไปสมทบกับเพื่อนคนอื่นที่เลือกเสื้อผ้าอยู่ร้านใกล้ๆ กัน แต่คีย์ไม่รู้อยู่ไหน

“คีย์ล่ะป้อง เห็นเปล่า”

“เห็นยืนคุยกับพี่โก้ไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ที่ไหน พี่โก้อยู่กับกู”

“อ้าว ไม่รู้ว่ะ กูแยกไปดูร้านอื่นตั้งแต่มึงกับหม่อนเข้าร้านเสื้อผู้หญิงแล้ว”

“หม่อนไปดูร้านสร้อยกับพี่บอมแล้วก็มาตรงนี้ไง แต่ไม่เห็นคีย์สักพักแล้วนะ”

“อ้าว ไปไหนวะ พี่โก้เห็นคีย์มั้ย”

“พี่ก็เดินตามเนมไปร้านเสื้อ ส่วนคีย์ก็เห็นเดินมาทางนี้นะ คงอยู่แถวๆ นี้นั่นแหละ เราเดินไปเรื่อยๆ คงเจอ”ทุกคนได้ยินที่พี่โก้บอกก็เลยตัดสินใจเดินต่อ แต่เราไม่ได้แวะเข้าร้านไหนเท่าไร เพราะได้ของกันค่อนข้างเยอะแล้ว สุดท้ายเราพบคีย์ยืนดูกางเกงอยู่ในร้านสุดท้ายของซอยนี้

“โห คีย์เดินมาซะไกลเลย ไม่รอกันบ้าง”ผมเดินเข้าไปมองๆ กางเกงที่คีย์ยืนดู คีย์หันมามองหน้าผมแล้วก็มองไปด้านนอกร้านที่คนอื่นๆ ยืนรออยู่

“แฟนมึงล่ะ”

“ไปซื้อน้ำ”ผมยิ้มตอบด้วยความภูมิใจ พอเราเดินมาพบคีย์ พี่โก้ก็สะกิดบอกผมว่าจะเดินไปซื้อน้ำร้านที่เห็นอยู่ใกล้ๆ ให้ผมรออยู่ตรงร้านนี้ก่อน

“ไปไกลๆ ก็ดี เห็นแล้วหงุดหงิด”

“อ้าว....ทำไมล่ะ คีย์...ยังโกรธเนมอยู่เหรอ”

“เปล่า แต่เห็นแล้วอิจฉาเข้าใจมั้ย เดินเป็นคู่ มีแต่กูกับไอ้ป้องโสดอยู่สองคน”

“ฮ่าๆๆ ก็จับคู่กับมันดิ ลองเปลี่ยนสเป็คมาแมนๆ บึกๆ บ้างก็ไม่เลวนะคีย์”

“หัวเราะเหรอ ตอกย้ำกันนักนะ”คีย์พูดจบก็ล็อคคอผมด้วยแขนข้างหนึ่ง แขนอีกข้างก็ยกมาขยี้หัวผมจนยุ่งไปหมด

“โอ้ยๆ คีย์หยุดเลย หัวยุ่งหมดแล้ว ปล่อยๆๆ”

“เออก็ได้ เลือกกางเกงให้หน่อย”คีย์ปล่อยแขนที่ล็อคคอผมออกให้ผมช่วยเลือกให้จนได้กางเกงยีนส์มาหนึ่งตัว เดินออกมานอกร้านพี่โก้ก็ยื่นแป๊บซี่ให้ผมกับคีย์ ส่วนในมือพี่โก้และคนอื่นๆ ก็น้ำอื่นๆ คนละกระป๋องอยู่ในมือ

“กูหิวแล้วว่ะ ไปหาข้าวกินกันเหอะ”ป้องนั่งยองๆ อยู่บนพื้น น้ำในมือน่าจะหมดเรียบร้อย แสดงว่าหิวจริง พวกเราปรึกษากันว่าจะไปทานร้านไหนดี สุดท้ายพี่โก้แนะนำร้านที่เคยทานบ่อยๆ ซึ่งเป็นร้านเดียวกับพี่บอม เราเลยยอมเดินนิดหน่อยเพื่อของอร่อย
เพียงไม่นานที่ได้เข้ามาในร้านห้องแอร์เย็นๆ คนเยอะพอสมควร เมนูที่สั่งกันแบบลืมตายก็มาวางเรียงรายตรงหน้า ด้วยความร้อนและเมื่อยจากการเดินซื้อของทำให้เราทานกันเหมือนคนอดอยาก พี่โก้ตักอาหารให้ผมหลายอย่าง เพื่อนๆ ก็แอบแซวด้วยสายตา แต่ผมอยากจะตะโกนบอกทุกคนว่าพี่โก้ไม่ได้โชว์หวานหรอกนะ แต่ที่ตักมาส่วนใหญ่คืออาหารที่ผมไม่ชอบทานต่างหาก อย่างยำมะม่วงที่ทานคู่กับปลากะพงทอดน้ำปลาเนี่ย ผมจะเลือกทานแต่เนื้อปลา เพราะผมไม่ชอบหอมแดง แต่พี่โก้ก็บรรจงตักมาวางแหมะบนเนื้อปลาให้ผมเสียพูนเลย พอผมจะเขี่ยหอมแดงออกก็ปรายตามามองจนผมต้องชะงัก แล้วยังจะปลาหมึกไข่นึ่งมะนาวที่ตักหมึกชิ้นโต ไข่เต็มตัวสีขาวขุ่นน่าทาน ยกเว้นกระเทียมซอยบางๆ โปะอยู่ คือไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบทานผักนะครับ แต่ผมไม่ชอบทานผักที่มันมีกลิ่นฉุนๆ แถมยิ่งดิบยิ่งฉุน ถ้าเป็นกระเทียมเจียวหอมเจียวนี่ผมทานได้นะ หอมๆ ดี แต่สดๆ แบบนี้ไม่ไหว กลิ่นแรงไปหน่อย

“พี่โก้เนมอิ่ม”ผมดึงแขนพี่โก้แล้วรีบบอกทันที ก็พี่โก้กำลังจะเอื้อมมือไปตักปลาเป๋าราดพริกที่โรยหน้าด้วยขิงซอยจนผมที่นั่งห่างๆ ยังได้กลิ่น ถ้าให้ผมทนกลืนขิงเข้าไปแม้แต่ชิ้นเดียวต้องอ้วกแน่ๆ

“ข้าวยังไม่หมดเลย กินๆ ไป”พี่โก้ไม่ฟังเสียง ผมเลยได้แต่นั่งคอตก หันไปมองคีย์ที่นั่งข้างๆ อย่างขอความเห็นใจ แต่พบเพียงแววตาเยาะเย้ยกึ่งสมน้ำหนักตอบกลับมาผมเลยทุบหลังมันไปทีนึงด้วยอารมณ์โมโหแฟนตัวเองแต่ไม่กล้ารุนแรงใส่ แต่คีย์มันก็ไม่ยอมนะ ยังทำท่าจะเอาส้อมมาตีหัวผม ผมเลยรีบเอนหลบมัน

“อย่ามัวแต่เล่น กินๆ ไป จะได้มีแรงเดินต่อ”พี่โก้ดันหลังให้ผมนั่งตรงๆ ก้มลงมองจานข้าวตัวเองพลเนื้อปลาสีขาวชิ้นใหญ่วางอยู่คู่กับเห็ดหอมดอกใหญ่ ไม่มีขิงซอยตัวร้ายให้ระคายตา ผมเงยหน้าส่งยิ้มให้พี่โก้แทนคำขอบคุณแล้วรีบทานต่อ แต่ก็ยิ้มดีใจไม่นาน อาหารคำอื่นที่พี่โก้ตักให้ก็มีผักที่ผมไม่ชอบปนมาสลับกับของชอบ ผมรู้สึกเหมือนโดนสับขาหลอกยังไงก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็จุก นั่งตัวตรงแทบไม่ไหว ต้องเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ผึ่งพุงที่กางออกจนกางเกงเริ่มแน่ อาหารที่ตอนแรกพวกเราตกใจที่สั่งกันมาเยอะเกินไปกลับหมดลงเกลี้ยงทุกจาน พี่บอมแซวใบหม่อนว่าทานเยอะจนพี่บอมกลัวเลี้ยงไม่ไหว ไอ้ป้องกับคีย์ตบท้ายด้วยของหวานคนละถ้วย ของคีย์มีผมคอยแย่งชิมหลายคำเหมือนกัน สุดท้ายอาหารมื้อนี้พี่โก้เป็นคนเลี้ยง เพื่อนๆ รวมถึงพี่บอมก็เลยไหว้ขอบคุณพี่โก้อย่างเป็นทางการจนทำเอาผมเงอะงะไปด้วยว่าจะไหว้ด้วยไหม แต่ผมก็ไหว้ล่ะนะ นอกจากอาหารยังมีเสื้อผ้าอีกนี่นา

“เดี๋ยวพี่จะพาใบหม่อนไปดูหนัง จะไปด้วยกันหรือเปล่า”เดินออกจากร้านอาหารพี่บอมกับใบหม่อนก็จะแยกไปก่อน

“ดูหนังตอนนี้หลับแน่ๆ อิ่มจนจะอ้วกแล้ว อยากนอนมากกว่า ผมกลับเลยดีกว่า คีย์เอาไงวะ”ป้องล้วงมือเข้าไปลูบพุงตัวเองใต้เสื้อ ไม่ได้อายคนอื่นเลยสักนิด

“กลับดิ กูก็จุกว่ะ แดดแม่งร้อนด้วย เหนียวตัว เนมล่ะ”

“ไม่รู้สิ พี่โก้ไปไหนต่อเปล่า”

“เดี๋ยวพี่กับเนมจะไปเดินซื้อของเข้าห้องอีกนิดหน่อย ไปเดินด้วยกันก่อนมั้ย เดี๋ยวขากลับพี่ไปส่ง”พี่โก้ไม่เห็นบอกผมก่อนเลยว่าจะไปซื้อของพวกนั้น ว่าแต่ซื้ออะไรล่ะ

“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวให้สองคนนี้ไปกับผม แล้วค่อยให้ผมลงกลางทางไปต่อรถใกล้ๆ ก็ได้ ยังไงวันนี้ขอบคุณมากนะพี่ แล้วถ้ามีอะไรผมโทรหา”พี่บอมไปแลกเบอร์กับพี่โก้ตอนไหนเนี่ย มีอะไรก็โทรหาใบหม่อนสิ จะโทรหาพี่โก้ของผมทำไม


หลังจากแยกกับสองคนนั้นพี่โก้ก็เดินพาผมมาโซนของตกแต่งบ้าน ผมอิ่มมากจนไม่อยากขยับตัว ตอนนี้อยากชวนพี่โก้กลับไปนอนแผ่ที่ห้องมากกว่า

“พี่โก้จะซื้ออะไรเหรอ”

“ซื้อผ้าปูที่นอน”

“ซื้อทำไมอะ ที่มีก็ยังไม่เก่าเลย”ผมเริ่มจุกเลยอยากหาเหตุผลกลับห้องมากๆ แล้วตอนนี้ และก็จะพยายามโน้มน้าวพี่โก้ต่อไป

“ก็ช่วงนี้ต้องเปลี่ยนผ้าปูที่นอนบ่อยๆ พี่กลัวที่มีอยู่จะไม่พอใช้”

“ก็ไม่ต้องเปลี่ยนบ่อยสิ”

“จะเอางั้นเหรอ......งั้นคืนนี้เราย้ายไปทำในห้องน้ำก็ได้ เตียงจะได้ไม่เปื้อน งั้นก็กลับกัน”พี่โก้เลี้ยวกลับไปทางที่จอดรถ ทิ้งผมยืนเคว้งอยู่กลางทาง สมองลำดับคำพูดและค่อยๆ ประมวลผลซ้ำไปซ้ำมา ถ้าสมองผมเป็นเครื่องคอมพิวเตอร์จริงๆ ตอนนี้มีเสียงระเบิดดังปุ้ง! พร้อมๆ กับควันที่พวยพุ่ง

“พี่โก้!!! เดินมากลับเดี๋ยวนี้เลยนะ”ผมหันกลับไปตะโกนเรียกคนที่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว ให้ย้อนกลับมาเส้นทางเดิน จุดประสงค์เดิม ภารกิจสำคัญระดับชาติ...ซื้อผ้าปูที่นอนใหม่...หลายๆ ผืน

กลับมาถึงห้องเราแยกย้ายกันอาบน้ำแล้วมานอนเล่นหน้าโทรทัศน์ เปิดหนังที่เพิ่งซื้อมาดูไปได้นิดเดียวผมก็เผลอหลับ จนได้ยินเสียงโทรศัพท์ของพี่โก้ดังนั่นล่ะผมถึงตื่น พี่โก้ก็สะดุ้งตื่นพร้อมผมเหมือนกัน หนังที่เปิดไว้จบไปนานแล้ว ผมคลานไปกดปิดเครื่องแล้วลงมานอนตะแคงหันไปกอดเอวพี่โก้ที่นอนหลับตาคุยโทรศัพท์กับพี่นิ้งเรื่องงานจนเสร็จก็หันมานอนกอดผม แล้วเราก็หลับไปอีกรอบ ตื่นอีกครั้งข้างนอกห้องมืดสนิท พี่โก้นั่งพิงโซฟาอ่านหนังสือ พอเห็นว่าผมตื่นก็หันมามองแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ผมรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากๆ เลยตอนนี้ แค่อยู่กันเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร แต่ที่พี่โก้ซึ่งน่าจะตื่นสักพักแล้ว แต่ยังไม่ลุกหนีไปไหน ยังอยู่ที่เดิม ยอมให้ผมนอนกอดเอว ส่วนมือพี่โก้ก็ลูบผมเล่นเบาๆ อยากจะยืดเวลานี้ออกไปไม่สิ้นสุด แค่นี้จริงๆ ที่ผมต้องการ


วันจันทร์พวกที่ไปเที่ยวด้วยกันต่างพากันแซวผมเรื่องพี่โก้กันใหญ่ ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าต้องอย่างพี่โก้นี่แหละถึงจะปราบผมอยู่ เพื่อนๆ หาว่าผมดื้อและเรื่องมาก แต่อยู่กับพี่โก้แล้วหงอเชียว ผมไม่ได้หงอสักหน่อย แค่หือไม่ขึ้นแค่นั้นเอง

“วันนี้ไม่ไปเฝ้าแฟนหรือวะ”คีย์ถามโดยไม่หันมามองผม ตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมส์ออนไลน์ทันทีที่เลิกเรียนกลับมาถึงห้อง

“วันนี้พี่โก้มารับ”ผมนอนคว่ำกลางห้องทำการบ้านของตัวเอง ถึงจะยังไม่ได้ส่งพรุ่งนี้ แต่ก็ไม่อยากเก็บเอาไปทำที่ห้อง เวลาอยู่ในห้องกับพี่โก้ก็อยากทำกิจกรรมอื่นร่วมกันมากกว่า เอ่อ...ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องทะลึ่งนะ ผมหมายถึงเรื่องอื่นจริงๆ

“วันแม่กลับบ้านเปล่าวะ”

“กลับดิ มึงล่ะ กลับด้วยกันเปล่า พี่โก้ก็กลับ จะได้ประหยัดค่ารถ”

“เดี๋ยวติดแฟนนะมึง”

“บ้าเหรอ เปล่าสักหน่อย ก็พี่โก้จะกลับอยู่แล้วเลยชวน แต่ยังไม่รู้จะกลับคืนพฤหัส หรือวันศุกร์ มึงกลับด้วยกันดิ ประหยัดค่ารถ”

“ดูก่อนแล้วกัน เกรงใจแฟนมึง”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก พี่เขาให้ชวนเหมือนกัน”

“จริงอะ”คีย์หันมาถามพร้อมจ้องหน้าจับผิดว่าผมโกหกหรือเปล่า ผมจะโกหกทำไมล่ะ ก็เมื่อวานพี่โก้พูดเองว่าให้ลองถามคีย์ดู ผมก็ลังเลนะ กลัวคีย์จะอึดอัด แต่ก็อยากให้คีย์กับพี่โก้สนิทกัน อยากให้คีย์ได้รู้จักพี่โก้มากกว่านี้ จะได้สบายใจเรื่องที่ผมคบกับพี่โก้ ผมรู้นะว่าคีย์ยังมีไม่พอใจบ้างนิดๆ แต่ก็พยายามยอมรับอยู่

“จริงดิ ตกลงกลับนะ”

“ไม่รู้ ขอคิดก่อน”คีย์หันไปสนใจเกมส์ตัวเองต่อ ผมทำการบ้านจนเกือบเสร็จพี่โก้ก็มารับ วันนี้พี่โก้โชว์ฝีมือเหมือนเดิม ส่วนผมก็นั่งทำการบ้านต่อให้เสร็จ  โทรศัพท์พี่โก้ที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกเล็กๆ ที่ผมใช้ทำการบ้านสั่นจนตกใจ พี่โก้คงปิดเสียงไว้ตอนสอนแล้วลืมเปิด

“พี่โก้โทรศัพท์”

“ใครโทรมา”พี่โก้กำลังผัดกระเพราไก่ส่งกลิ่นหอมฉุยและฉุนจมผมจามไปหลายรอบ ผมมองชื่อที่หน้าจอก็พบ...บุคคลที่คุณก็รู้ว่าใคร แม้คุณจะไม่อยากรู้จักก็ตาม แต่ผมเกลียดชื่อนี้จริงๆ นะ

“พี่ตอง”

“รับไปเหอะ พี่ไม่ว่าง”พี่โก้ตอบอย่างนี้ก็เสร็จผมน่ะสิ

“ฮัลโหล”ผมพูดด้วยน้ำเสียงแจ่มใสเสนาะหูที่สุดเท่าที่จะทำได้ และคงทำให้ปลายสายอึ้งไปพอสมควรกับเสียงใสๆ ของผม

“.......ขอสายโก้หน่อย”

“พี่โก้ไม่ว่าง พี่ตองมีธุระอะไรหรือเปล่า”ผมไม่ได้อยากหาเรื่องนะ แต่เสียงที่ตอบกลับมาห้วนๆ ทำให้หมั่นไส้จนอดยั่วไม่ได้จริงๆ

“ธุระส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับน้องเนมหรอก”เสียงคนพูดนี่สะบัดได้อีก ถ้าอยู่ตรงหน้าผมว่าพี่ตองคงจะสะบัดบ็อบใส่ผมแน่ๆ ไม่เห็นแอ๊บแมนเวลาอยู่ต่อหน้าพี่โก้เลย

“ไม่เป็นไรฮะ พี่โก้กับเนมก็เหมือนคนๆ เดียวกัน เรื่องส่วนตัวของพี่โก้ก็คือเรื่องของเนมด้วย ต่อให้พี่คุยกับพี่โก้สองคน พี่โก้ซึ่งเป็นแฟนของเนมก็ต้องมาเล่าให้เนมฟังตามประสาแฟนที่ดีอยู่ดีนั่นแหละ เพราะงั้นเพื่อไม่ให้พี่โก้เสียเวลาในการทำอาหารเย็นเพื่อเนม พี่ตองพูดธุระของพี่มาเลยดีกว่าฮะ”ยิ่งพูดยาว เสียงก็ยิ่งได้ พี่โก้นี่หัวเราะจนไหล่กระเพื่อมเลย ไม่สนหรอก ก็พี่โก้ให้ผมรับเอง อีกอย่างกรณีนี้ไม่ใช่เพื่อนแล้วก็ไม่เกี่ยวกับงานด้วย

“นี่น้องเนม พี่อายุมากกว่าเนมนะ หัดเคารพผู้ใหญ่ซะบ้าง แล้วพี่ก็สนิทสนมกับโก้ก่อนน้อง เรานอนด้วยกันแล้ว ก่อนเนมจะมาอยู่กับโก้อีก ใครมาก่อนมาหลังให้มันรู้ซะบ้าง ตอนนี้โก้ก็แค่หลงเด็กใหม่แค่นั้นล่ะ อย่างโก้น่ะไม่มีใครจับอยู่หรอก โก้ไม่เคยคบใครเป็นตัวเป็นตนไม่รู้รึไง เพราะงั้นก็อย่าหวังว่าโก้จะจริงจังกับน้อง ไว้โดนทิ้งเมื่อไรจะหาว่าพี่ไม่เตือน”

“เนมว่าพี่ตองคงเข้าใจผิดแล้วล่ะว่ามาก่อนเนม สนิทกับพี่โก้ก่อนเนม เนมน่ะสนิทกับพี่โก้ตั้งแต่ยังใส่รองเท้ากลับข้างอยู่เลยนะ พี่โก้ทั้งอาบน้ำป้อนข้าวให้เนมมาตั้งแต่เด็ก ไอ้เรื่องอย่างว่าก็เหมือนกัน เนมกับพี่โก้ได้กันตั้งแต่เนมยังไม่ทำบัตรประชาชนเลยนะจะบอกให้ เนมโดนพรากผู้เยาว์นะเนี่ย หลงไม่หลงก็ไม่รู้ล่ะ แต่พี่โก้ไปรับไปส่งเนม เช้าถึงเย็นถึงกลางคืนก็ถึงตลอด วันๆ เนมแทบไม่ต้องทำอะไร มีพี่โก้คอยบริการทุกอย่าง แต่ก็ขอบคุณที่พี่บอกนะว่าพี่โก้ไม่เคยคบใคร เนมจะได้ดีใจกว่ามากเดิมที่เป็นแฟนคนแรกที่พี่โก้คบด้วย แถมยังเปิดเผยให้ทั้งเพื่อนทั้งที่ทำงานรวมถึงคนอื่นๆ ได้รู้ อย่างว่านะฮะ กระดูกเด็กๆ มันก็อ่อนอย่างนี้ล่ะ เนื้อนุ่มๆ อ่อนๆ ใสๆ เคี้ยวยังไงก็นุ่มลิ้นนุ่มมากไม่เหมือนกระดูกแก่ๆ เปราะๆ แถมหนังยังเหี่ยวอีกด้วย พี่ตองว่างั้นมั้ย”

“กรี๊ดดดดดดด อีเด็กบ้า อีเด็กตอแหล....”เสียงกรี๊ดดังขึ้นมาทันทีที่ผมพูดจบ ท่าทางจะอัดอั้นมาทานเลยเล่นซะหูผมอื้อเลย ผมรีบวิ่งเอาโทรศัพท์ไปจ่อหูพี่โก้ คิ้วตึงๆ เมื่อครู่ก็เริ่มขมวดขึ้นเรื่อยๆ

“.......ตอง...ใช่ผมเอง ต่อไปนี้ไม่ต้องโทรมาอีกแล้วนะ.........ผมไม่เคยมีเรื่องอะไรกันให้ต้องสานต่อกับคุณ มันไม่เคยมีคำว่าเรามาตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าโทรมาอีกผมคงไม่รับนะ”พี่โก้พูดแล้วก็แย่งโทรศัพท์ไปกดตัดสายทั้งๆ ที่ยังมีเสียงอีกฝ่ายเล็ดรอดออกมาให้ได้ยิน

“แหม อิจฉาจัง มีหนุ่มโทรมาจีบ หนุ่มหรือสาวก็ไม่รู้ กรี๊ดซะหูอื้อเลย”ถ้าถามว่าหึงไหม มันไม่เชิงนะ เป็นอารมณ์หวงมากกว่า เพราะรู้ดีว่าพี่โก้ไม่เล่นด้วย แถมยังออกจะเด็ดขาดและเข้าขั้นเย็นชาเลยทีเดียว แต่ก็นะ ผมเกลียดคนชื่อนี้ทุกคนเลยนี่น่า ไม่รู้ทำไมรอบๆ ตัวที่ชื่อนี้มักจะเป็นศัตรูกับผมไปซะหมด

“ก็ไปยั่วเขาเอง ด่าไฟแล่บจนให้คะแนนไม่ทันเลย”

“เขาก็ไฟแล่บเหมือนกันเหอะ มีมาอวดเนมด้วยนะว่าเคยนอนกับพี่ด้วย”ผมจะหึงก็เรื่องนี้ล่ะ ใจมันแปล๊บๆ เหมือนกันนะเมื่อคิดภาพที่พี่โก้กำลังมีอะไรกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม แต่ทำไงได้ มันเป็นเรื่องระหว่างที่เราสองคนห่างกันไป หากคิดอย่างที่พี่โก้เคยบอกก็จะทำให้สบายใจขึ้น มันไม่ใช่เรื่องใครผิดใครถูก เราก็แค่เลือกสิ่งที่เราต้องการในตอนนั้น แต่การคิดอย่างพี่โก้มันก็เจ็บเหมือนกันนะ เมื่อคิดในมุมกลับที่ว่า...ณ ตอนนั้น เราไม่เลือกกันและกัน

“ไก่นุ่มมั้ย”พี่โก้ถามระหว่างที่ผมกำลังเคี้ยวเนื้อไก่จากส่วนอกไก่ทอดกระเทียมดับความเผ็ดจากผัดกระเพรา ผมพยักหน้าแทนคำตอบ พี่โก้ก็ยิ้มตอบมาพร้อมคำพูดที่ทำให้สำลัก

“อกลูกไก่น่ะ อกเล็กๆ ไก่วัยเยาว์ พี่พรากมาทอดให้เนมกิน เนื้อกำลังนุ่มลิ้นจริงๆ แต่เสียดาย...ไม่มีหัวนมเหมือนเนมเลย”หากมีใครเตือนผมก่อนหน้านี้ว่าพอเป็นแฟนแล้วพี่โก้จะทะลึ่งและขี้แกล้งหนักกว่าปกติก็คงดี


หลังจากคะยั้นคะยอคีย์หลายๆ รอบเข้า คีย์ก็ตกลงที่จะนั่งรถกลับบ้านในวันแม่ด้วยกัน เนื่องจากวันศุกร์พี่โก้หยุดงานเราเลยกลับกันตั้งแต่คืนวันพฤหัส โดยที่เลิกเรียนเสร็จคีย์ก็เก็บกระเป๋าแล้วมารอที่ห้องพี่โก้เลย เราแวะทานอาหารก่อนขับออกจากกรุงเทพฯ คีย์แทบจะหลับทันทีที่กลับมาขึ้นรถ ส่วนผมนั่งคุยเป็นเพื่อนพี่โก้ระหว่างทาง คืนนี้ผมไปค้างกับพี่โก้ล่ะ ก็เราไปถึงดึกใช่มั้ยล่ะ จะได้ไม่ต้องให้ที่บ้านคอยเปิดประตูไง แม่ก็ไม่ต้องเป็นห่วงว่าผมกลับตอนไหน แค่บอกว่ากลับดึก ค้างบ้านพี่โก้ก่อน แม่ก็ไม่สบายใจแล้ว

พอรถเริ่มเข้าเขตตัวเมือง คีย์ที่ตื่นมาได้สักพักก็บอกให้พี่โก้ไปส่งที่อื่นซึ่งไม่ใช่บ้านของคีย์ ผมมองผ่านกระจกหลังนิ่งๆ ไม่อยากจะซักว่าใช่อย่างที่สงสัยหรือเปล่า แต่เปอร์เซ็นต์เป็นไปได้สูงเพราะคีย์ไม่ยอมสบตาผมเลย พี่โก้จอดรถใต้หอพักใกล้ๆ สถาบันเก่าผม ซึ่งมีตัวน่ารังเกียจยืนเชิดอยู่ริมฟุตบาตรทางเข้าหอ

“ไปนะครับพี่ ขอบคุณครับ ไปนะมึง”คีย์ยกมือไหว้พี่โก้แล้วรีบหิ้วกระเป๋าเป้มันเปิดประตูลงไป ดีนะที่มันไม่ได้ยืนฝั่งที่ผมนั่ง เพราะผมไม่อยากจะเห็นหน้ามัน ทำไมช่วงนี้ดวงซวยๆ ก็ไม่รู้ เพิ่งปะทะคารมย์กับตองรุ่นใหญ่ไม่กี่วันก่อน วันนี้ต้องเจออีตองรุ่นเล็กอีกแล้ว

“พี่กลับรถตรงไหนได้ ตรงเข้าไปมีที่มั้ย”พี่โก้ลดกระจกลงแล้วถามคีย์ที่ยืนอยู่ข้างรถ

“เดี๋ยวพี่กลับใต้หอก็ได้ ข้างในโล่ง เดี๋ยวตองดูทางให้”ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเสนอหน้าตอบ เห็นคนหน้าตาดีหน่อยไม่ได้ แล้วพี่โก้ทำไมต้องลดกระจกลงก็ไม่รู้ ให้มันเห็นเงาๆ มืดๆ เหมือนตอนแรกก็ดีอยู่แล้ว ขับตรงๆ ไปเดี๋ยวก็เจอที่กลับรถเองนั่นแหละ ดูมันดิ กระดี๊กระด๊าโบกมืออย่างกับตำรวจจราจร ถ้ามีนกหวีดมันคงเป่าแล้วล่ะ แต่ตอนนี้มันคงอยากเป่าอย่างอื่น เล่นจ้องพี่โก้ตาพราวเลย แรด!!

“ไปนะคีย์ บ๊ายบาย”พอกลับรถเสร็จ เลยกลายเป็นว่าผมอยู่ใกล้คีย์กับมันแทน ผมเลยลดกระจกลงโบกมือให้คีย์ แต่จุดประสงค์จริงๆ ก็คือการกำมือชี้นิ้วโป้งไปที่พี่โก้ ก่อนจะวกกลับมาที่ตัวเอง พร้อมพูดโดยไม่ออกเสียงพอให้มันอ่านปากได้ชัดๆ ว่า ‘คนนี้! ของกู!!’




+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มีข่าวร้ายนิดๆ แจ้งใครทราบ พอดีจีจะไปเที่ยวต่างจังหวัด 2 อาทิตย์นะคะ เรื่องการอัพตอนใหม่อาจจะไม่สะดวก ถ้าว่างและมีเวลา+มีอินเตอร์เน็ต+คอมฯ ก็จะอัพให้อ่านนะ แต่ถ้าไม่มีจริงๆ จะชดเชยให้หลังกลับมานะคะ

   
สวัสดีปีใหม่จีนล่วงหน้าค่ะ