ปกติแล้วผมไม่ได้ป่วยบ่อยๆ ต่อให้ทำงานหนัก หักโหม ทรมานร่างกายตัวเองยังไงก็ป่วยยากกว่าหลายๆ คน แต่เหมือนกับร่างกายผมจะรับรู้ว่าช่วงไหนผมว่างพอที่จะป่วยได้ ผมก็จะป่วยช่วงนั้น ทำให้ไม่ค่อยกระทบกับงาน เพื่อนหลายคนบอกว่าขนาดร่างกายตัวเองผมยังสามารถสั่งให้เลือกเวลาป่วยได้เลย ผมไม่ชอบเวลาตัวเองไม่สบาย เพราะมันน่าหงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ได้อย่างใจนึก แต่ยกเว้นป่วยครั้งนี้ นานเท่าไรแล้วผมก็นึกไม่ออก ครั้งสุดท้ายที่มีคนอื่นคอยดูแลผม...เท่าที่นึกได้...ไม่เคย แต่ตอนนี้มีแล้วหนึ่งคน แถมทำตัวเป็นคุณหมอบวกคุณแม่ซะด้วย เนมมักจะอมยิ้มสลับกับขมวดคิ้วยุ่งเวลาดูแลผม เนมพยายามจะทำทุกอย่างแม้ว่าผมจะสามารถทำเองได้ แต่บางอย่างเนมทำไปก็อายไป อย่างเช่นตอนเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า หรือกระทั่งป้อนข้าว ถึงการป่วยครั้งนี้จะทำให้รู้สึกดี แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ต้องการเลยคือ...ไอ้คนที่นั่งหัวเราะหน้าโทรทัศน์นั่นไง
“แล้วพรุ่งนี้พี่โก้จะไปทำงานไหวมั้ย ลาอีกวันให้หายดีก่อนดีกว่านะ ตอนนี้ไข้ไม่มีแล้ว แต่ถ้าไปทำงานเดี๋ยวก็เพลีย ไข้อาจจะกลับมาอีก”วันนี้เนมรีบกลับมาห้องทันทีที่เรียนเสร็จ นิคมันก็พยายามจะให้พวกผมพามันออกไปเที่ยว แต่เนมค้านสุดฤทธิ์ ด้วยเหตุผลเดิมคือผมยังไม่หายดี แต่นิคมันก็ดื้อพอๆ กับน้องมันนั่นล่ะครับ มันไม่ยอม พวกเราเลยพบกันครึ่งทาง คือออกไปหาอาหารทานนอกบ้าน แล้วพรุ่งนี้กลางคืนค่อยพามันไปเที่ยวร้านพี่ปั้น
“ลาก็ได้นะ แต่พี่อยากเก็บวันลาไว้มากกว่า เอาน่า ถ้าพรุ่งนี้เช้าพี่ยังมีไข้อยู่พี่จะลาต่ออีกวัน”
“ก็ได้ฮะ แต่ว่าคืนพรุ่งนี้ไปร้านพี่ปั้นอย่าดื่มเหล้านะ ความจริงเนมไม่อยากให้ไปด้วยซ้ำ”
“คิดมาก”ผมลูบหัวเนมเบาๆ ท่าทางหงอยๆ เพราะเถียงกับพี่ชายไม่ชนะแถมยังเจอหัวเราะเยาะเย้ยทำให้ดูน่าสงสารและน่าแกล้งไปพร้อมๆ กัน
“สัญญาก่อนสิ ห้ามดื่มเด็ดขาด”
“ครับ ไม่ดื่มอยู่แล้ว ยังเจ็บคออยู่ ดื่มเย็นๆ เดี๋ยวเป็นหนัก เสียงหายทำงานไม่ได้พอดี”ผมรับปากตามคำขอ ทำให้เนมฉีกยิ้มกว้างก่อนจะจูงมือผมเดินนำออกจากห้องโดยมีนิคเดินตามหลัง
ผมเป็นคนขับพามาห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ คอนโดฯ อย่างน้อยให้นิคมันเดินเที่ยวในห้องสักหน่อยก็ยังดี ร้านอาหารก็มีให้เลือกเยอะ แต่ท่าทางจะไม่ถูกใจเนม บ่นพึมพำคนเดียวตั้งแต่เห็นผมเลี้ยวเข้ามาในห้าง
“มาเดินห้างก็ดีว่ะ ในนี้น่าจะมีร้านเค้กอยู่หลายร้านล่ะมั้ง”
“ก็มีนะ มึงจะกินเหรอ”
“เออ ซื้อไปกินที่ห้องมึงก็ได้ อยากชิมหลายๆ ร้าน”นิคมันเริ่มชอบการทำขนมอย่างที่เนมเล่าให้ฟัง มันช่วยแม่ทำ จนตอนนี้กลายเป็นแม่ช่วยมันทำมากกว่า เนมบอกว่าเมนูหลายๆ อย่างในร้านก็ได้นิคนี่แหละคิดและทำขึ้นมาวางขาย
“จะหาสูตรใหม่ๆ ไว้ทำขายเหรอพี่นิค งั้นเดี๋ยวเนมช่วย เนมเคยซื้อหลายร้านเหมือนกัน”พอพูดเรื่องขนม เนมก็ตาโตหยุดบ่นแถมร่าเริงขึ้นมาทันที นิคมันก็เข้าใจง้อน้องตัวเองนะครับ
ผมกับเนมให้นิคเลือกร้านที่อยากทาน มันก็ง่ายนะครับ มันบอกร้านไหนไม่ต้องต่อคิวนานก็เอาร้านนั้น เพราะส่วนใหญ่ร้านในห้องพวกนี้ถ้าเป็นบุพเฟ่ต์แล้วล่ะก็ต้องรอคิวแทบทุกร้าน เราเลือกทานร้านอาหารญี่ปุ่นซึ่งถูกใจเนมที่สุด ทุกอย่างที่สั่งมาบนโต๊ะเป็นฝีมือการเลือกของสองคนพี่น้อง ส่วนผมมีหน้าที่ทานอย่างเดียว เพราะแค่ที่สองคนนั้นสั่งก็ไม่เหลือพื้นที่ว่างบนโต๊ะแล้ว ทานอาหารเสร็จเนมชวนนิคไปดูเสื้อผ้า ก่อนจะเริ่มเดิมตระเวนซื้อเค้กตามร้านต่างๆ ที่มีขายในห้าง กว่าจะได้กลับก็ไม่มีมือใครว่างพอจะถืออะไรได้อีกนั่นล่ะ
กลับมาถึงห้องผมมองสองพี่น้องช่วยกันเลือกว่าจะทานเค้กอะไรก่อน คุยไปปรึกษากันไป เหมือนว่ายังไม่ได้ทานอะไรมากันทั้งวัน ส่วนผมที่ยังจุกได้แต่นั่งดูโทรทัศน์สลับกับตอบคำถามเนมเป็นระลอก
“พี่โก้มีชาบ้างมั้ย เนมว่าเคยเห็นแว้บๆ นะ”
“อยู่ในตู้ชั้นบน ขวาสุด”
“ไหนอะ สูงจัง พี่นิคหาดิ”
“หลีกไป เตี้ยแล้วไม่เจียม”นิคผลักหัวเนมแล้วก้าวมายืนแทนที่ หยิบกล่องใส่ซองชาสำเร็จรูปลงมายืนเลือกกับเนม
“พี่โก้เอาชาอะไร หรือจะดื่มกาแฟ แต่ชามันเข้ากับเค้กมากกว่านะ เอาชาเหอะ”
“อะไรก็ได้”
“พี่นิคไปเอาเค้กใส่จานดิ เดี๋ยวเนมชงให้เอง”เนมเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบนมสดรสจืดออกมาเทใส่แก้วแล้วยัดใส่ไมโครเวฟ ลากเก้าอี้มาปีนขึ้นไปเปิดตู้ด้านบน ลื้อๆ ค้นๆ สักพักก็ยิ้มกว้างพร้อมหยิบชุดชงชาที่ผมเองก็ลืมไปแล้วว่ามี รู้สึกจะได้ตอนจับฉลากงานปีใหม่ปีที่แล้ว
“มองน้องกูตาไม่กระพริบเลยนะ”นิคเดินเอาจานเค้กมาวางบนโต๊ะตรงหน้าผมเมื่อไรไม่รู้ มันนั่งโซฟาเดี่ยวใกล้ๆ แล้วแซวยิ้มๆ คงคิดว่าผมจะอายมันล่ะมั้ง
“หรือจะให้กูมองมึง”
“อย่าเลย สยอง”ความจริงแล้วผมกับนิคก็นับว่าห่างเหินกันไปนานพอๆ กับเนม ตั้งแต่ผมรู้จักเจกับตี๋ ได้เป็นเพื่อนกัน ผมก็แทบจะขลุกอยู่กับพวกมันสองคนตลอดเวลา เพื่อนละแวกบ้านสมัยเด็กที่เคยเล่นด้วยก็เลยห่างๆ กันไป ยกเว้นนิคที่เรายังมีอะไรเชื่อมต่อกันเสมอ มันเป็นเพื่อนอีกคนที่ผมสนิทด้วย และไม่ว่าจะห่างไปนานแค่ไหน เราก็ยังสามารถกลับมาคุยกันใหม่อีกครั้งโดยไม่อึดอัด และไม่รู้สึกถึงความห่างเหิน ถึงแม้ว่ามันจะไม่พอใจที่ผมมายุ่งกับน้องชายสุดที่รักของมันก็ตาม
“มองมันให้ตลอดแล้วกัน”ผมรู้ว่านิคหมายความถึงอะไรบ้าง
“ไม่ใช่แค่กู มึงต้องบอกน้องมึงด้วย”
“น้องกูยังเด็ก มันยังมีสิทธิ์เลือกอีกเยอะ แก่ๆ อย่างมึงก็แค่ตัวเลือกอันดับท้ายๆ เท่านั้นล่ะ”มันคงคิดจะพูดให้ผมเสียความรู้สึก เหมือนที่ผมพูดกับมันเมื่อตอนเย็นล่ะมั้ง
อยู่ดีๆ นิคมันก็เคาะประตูห้อง พอผมอนุญาตมันก็เปิดเข้ามา มองรอบๆ ห้องเหมือนผู้ปกครองสำรวจความเรียบร้อย แน่นอนว่าห้องผมเรียบร้อยกว่าห้องเนมแน่ๆ
“ปกติเนมนอนห้องนี้เหรอวะ”
“เออ”ผมตอบทันที แม้จะไม่ค่อยแน่ใจว่ามันถามเพื่ออะไรก็ตาม
“ทำไมไม่นอนห้องโน้นวะ ใหญ่กว่าตั้งเยอะ มีห้องน้ำด้วย ระเบียงก็มี”มันเดินมานั่งบนเตียง ทำให้ผมต้องหันเก้าอี้ไปคุยกับมัน เพราะท่าทางจะมีเรื่องอยากคุยกับผมแบบจริงจัง
“กูพอใจ”ผมไม่ได้อยากกวนมันนะ แต่เหตุผลหลักๆ ก็มีแค่นี้จริงๆ
“กวนตีน ตอบดีๆ สิวะ กูอยากรู้ น้องกูก็อยากรู้”ผมนึกแล้วเชียวว่าเนมต้องพูดอะไรให้มันฟัง แต่คงไม่ได้บอกให้นิคมันมาถามผมหรอก เป็นมันที่อยากรู้เองมากกว่า
“ก็กูพอใจจริงๆ กูอยู่ห้องนี้แต่แรก เพื่อนอีกคนย้ายออกไปก็จริง แต่ทำไมกูต้องย้ายไปอีกห้อง ในเมื่อกูเลือกอยู่ห้องนี้แต่แรกอยู่แล้ว กูพอใจแบบนี้ มึงมีปัญหาตรงไหน”ถ้าไม่คิดว่ามันจะเอาไปเล่าให้น้องมันฟังต่อ ผมคงไม่เสียเวลาอธิบายเยอะแยะแบบนี้ ทำไมต้องมีเหตุผลในการทำอะไร หรือไม่ทำอะไร แค่ทำ หรือไม่ทำ เท่านั้นไม่ได้หรือไง
“มีห้องดีกว่าเสือกไม่อยู่ ชอบความลำบากเหมือนเดิมนะมึง”
“มึงก็ชอบตรวจสอบกูเหมือนเดิม”
“ช่วยไม่ได้ เสือกมายุ่งกับน้องกูเอง แก่แล้วไม่เจียมว่ะ”
“น้องมึงชอบรุ่นใหญ่เอง ช่วยไม่ได้”
“อะไรใหญ่วะ”นึกแล้วว่าไอ้นี่ต้องเล่นมุกนี้ มันลืมนึกไปหรือเปล่าว่ากำลังพูดถึงน้องรักมันอยู่ ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับ แค่ยิ้มนิดๆ มันก็หงุดหงิดแล้ว ท่าทางจะเพิ่งนึกออกว่ากำลังพาดพิงถึงใคร
“.........คราวนี้มึงคบเนมจริงจังรึเปล่า”กว่าประโยคนี้ของมันจะหลุดออกมา เล่นเอาผมนั่งรอจนเกือบจะหันกลับไปทางเดิม
“มึงก็รู้”
“กูไม่รู้”มันรู้ แต่มันอยากให้ผมพูดออกมา อาจจะเพื่อความสบายใจของมัน หรือเพื่อเอาไปบอกเนมต่อ แต่ไม่ว่าเพื่ออะไร ยังไงมันก็คือพี่ชายคนเดียวของเนม และมันกำลังถามผมในฐานะพี่ชาย ไม่ใช่ฐานะเพื่อนผม
“........มึงเลิกรักเพื่อนมึงได้แล้วเหรอวะ”พอมันเห็นผมนิ่ง มันก็ถามใหม่ด้วยคำถามที่ผมนึกแล้วว่าต้องได้ยินจากปากมันสักวัน
“ทำไมกูต้องเลิก”เรื่องสำคัญบางเรื่องของผมนิคมันรับรู้ แต่ไม่ใช่ทุกเรื่อง ทุกขณะชีวิต หรือทุกอารมณ์ความรู้สึกที่ผมมี ทำไมต้องเลิกรัก....เพื่อน คำถามของมันก็มีคำตอบในตัวอยู่แล้ว สำหรับผม แม้จะสนิทมากแค่ไหน แต่ใช่ว่าเพื่อนสนิททุกคนจะเข้าใจตัวผมทั้งหมด แม้แต่เจหรือตี๋ก็ตาม
“ตกลงมึงจะทำเล่นๆ กับน้องกูเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วใช่มั้ย”
“กูไม่เคยเล่นๆ กับน้องมึง”
“แต่มึงก็ไม่เคยจริงจัง”
“นั่นความคิดของมึงเอง”ไม่มีใครรู้ดีเท่าผม ว่าผมคิดอะไร รู้สึกอย่างไร
“มึงก็คิดไปเองเหมือนกันว่าจริงจังกับน้องกูแล้ว เพราะที่กูเห็นเมื่อก่อนมันไม่ใช่ มึงอาจคิดจริง แต่ที่มึงทำทุกอย่างสวนทางกับความคิดมึงตลอด”
“มึงจะคิดว่ากูผิดที่กูทำอย่างนั้นกับเนมเมื่อก่อนก็ได้ แต่กูรู้ตัวตลอดว่ากูทำอะไร เพราะอะไร ตอนนั้นหรือตอนนี้ กูรู้ใจตัวเองเสมอ”
“ส่วนกูคงไม่รู้ใจมึงหรอก แต่กูรักน้องกู และรู้ใจมันเหมือนกัน และรู้ด้วยว่ามันจะต้องเจ็บเพราะมึงอีกครั้งแน่ๆ”
“น้องมึงเจ็บเป็นคนเดียวรึไง”
“อย่างไอ้เนมเนี่ยนะทำให้คนอย่างมึงเจ็บได้ด้วยเหรอ นึกว่ามีแต่เจสุดที่รักของมึงซะอีก”
“บางทีกูน่าจะลองถามน้องมึงบ้างนะ ว่ามันเลิกรักเพื่อนสนิทมันได้รึเปล่า”
“......อ้อ....ไอ้คีย์ล่ะสิ ก็จริงของมึง”มันพูดเองเออเอง แล้วก็ยิ้มไม่พูดอะไรอีก นิสัยอย่างมันไม่น่าจะเป็นพี่น้องกับเนมเลยจริงๆ คนอย่างเนมไม่เคยมีเล่ห์เหลี่ยมอะไรกับคนอื่น รู้สึกอย่างไรกับใครก็จะแสดงออกหมด ต่างจากไอ้นิคโดยสิ้นเชิง แต่ทั้งคู่เหมือนกันอยู่อย่าง คือพูดมากพอกัน
กลิ่นเปปเปอร์มินต์จากกาน้ำชาที่เนมยกมาวางเคียงคู่เค้กหลากรสเป็นตัวช่วยตัดการสนทนาที่เริ่มจะคุกรุ่นของผมกับนิค
“เนมเห็นมันเหลือเยอะสุดเลยชงใส่กามาแบบเดียวเลย อีกอย่างพี่โก้ก็เป็นหวัด เนมว่ากลิ่นเย็นๆ น่าจะช่วยได้”เนมรินชาใส่ถ้วยใบสวยเลื่อนให้ผม ก่อนจะรินให้นิค บนโต๊ะมีนมสดที่อุ่นมาเรียบร้อย มีน้ำตาลทั้งทรายขาวทรายแดงให้เลือก ผมรู้สึกเหมือนห้องตัวเองกลายเป็นร้านเบเกอรี่ขึ้นมาทันที
“คืนพรุ่งนี้ก็ชวนคีย์มันไปเที่ยวด้วยสิเนม พี่อยากเจอ”นิคพูดกับเนม แต่ปรายตามาสังเกตปฏิกิริยาผม มันอยากให้ผมแสดงอะไร ลุกขึ้นโวยวายห้ามเนมอย่างนั้นเหรอ หรือหงุดหงิดแล้วเดินเข้าห้องปิดประตู ถ้าทำอย่างนั้นจริง มีหวังเนมได้จับผมส่งโรงพยาบาลแน่ๆ หรือถ้าเนมไม่ทำ ผมก็จะเป็นฝ่ายขอให้ทำเอง
“ก็ได้ พรุ่งนี้เนมชวนเพื่อนไปด้วยนะฮะพี่โก้ ไอ้ป้องน่าจะว่า แต่คนอื่นไม่แน่ เดี๋ยวว่าจะลองชวนพี่บอมดู พี่โก้ว่าไงฮะ”
“ก็ชวนสิ มีแต่รุ่นพี่ศิษย์เก่าทั้งนั้น น่าจะคุยถูกคอ”คำตอบผมคงไม่ถูกใจไอ้นิค ถึงดูท่าทางหัวเสียนิดหน่อย ผมว่ามันน่าจะเพี้ยนหนักกว่าเมื่อก่อนนะ หรือมันดูละครมากเกินไป
ผมนั่งทานไปได้ไม่นานก็ปล่อยให้สองพี่น้องจัดการส่วนที่เหลือ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนั่งเตรียมไฟล์งานเตรียมสอนสำหรับวันพรุ่งนี้ โทรศัพท์ไปบอกพี่ฟ้าว่าพรุ่งนี้จะไปที่ร้าน บอกพี่ฟ้าคนเดียวเดี๋ยวข่าวก็กระจายไปถึงคนอื่นเอง ใครว่างก็คงไปเจอกัน คาดว่ามีหน้าเดิมๆ เหมือนเคย
“พี่โก้”เนมแง้มประตูห้องมองผมที่นั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่ พอผมเงยหน้าขึ้นมองเนมก็ปิดประตูแล้วเดินมานั่งข้างๆ
“มีอะไร”
“คืนนี้เนมไปนอนกับพี่นิคนะ”เนมแตะมือผมที่จับหนังสืออยู่ ก้มหน้าไม่ยอมสบตา ไม่รู้ว่าไอ้นิคพูดอะไรกับเนคมาหรือเปล่า
“ตามใจ”หลังจากพูดไป เนมเงยหน้ามองผม พอสบตาก็ก้มลงเหมือนเดิม นั่งนิ่งสักหนึ่งก็ลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป ความจริงเนมก็มีท่าทางแปลกๆ ตั้งแต่กลับมาแล้ว เหมือนจะร่าเริงเกินเหตุ พูดมากกว่าปกติ แต่ทุกครั้งที่ต้องอยู่ลำพังกับผมแทบจะไม่พูด หรือบางทีก็ไม่มองหน้า
“มีอะไรหรือเปล่า”
“....เปล่าฮะ พี่โก้อย่าลืมกินยาก่อนนอนนะ นอนเร็วๆ ไม่ต้องรีบตื่นไปส่งเนมหรอก เดี๋ยวเนมนั่งแท็กซี่ไปเอง”
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ก็...ได้ฮะ….”เหมือนจะเหมือนเรื่องพูดแล้ว แต่เนมก็ยืนนิ่ง ไม่มีทีท่าจะก้าวออกไป
“ถ้านอนไม่หลับก็กลับมานอนห้องเราแล้วกัน”ผมยกมืออีกข้างลูบหัวเนมที่นั่งก้มหน้าอยู่ เนมเงยหน้ามองผมแล้วจับมือมาแนบข้างแก้ม มือของผมดูใหญ่มากเมื่อเทียบกับเนม และยิ่งเทียบกับหน้าเนมแล้วแทบจะปิดหน้ามิดเลย
“…..มาตอนไหนก็ได้เหรอฮะ”
“อืม พี่ไม่ล็อคห้องหรอก”
“....ตลอด.....หรือเปล่า”เนมพูดเสียงเบาจนผมได้ยินไม่จบประโยค แต่ก็หวังว่าจะไม่เดาใจเนมผิด
“อืม ตลอดไป”
เสียงเพลงดังกระหึ่มสลับเสียงตะโกนพูดคุยของคนในร้าน เพื่อนเนมทั้งคีย์ ป้อง และบอมมากันทุกคน โดยบอมเป็นคนขับรถพามา นิคดูจะเข้ากับเพื่อนและรุ่นพี่เนมได้อย่างดี ความจริงต้องบอกว่ามันตีซี้ชาวบ้านเก่งมากกว่า มันชอบทำเนียนสนิทไปทั่ว แต่จะสนิทจริงหรือเปล่าต้องดูกันนานๆ พวกผมก็ยังคงมีขาประจำ คือเจมส์ พี่ฟ้า พี่ปั้น ส่วนพี่โมทย์มาไม่ได้อีกตามเคย ช่วงนี้ติดว่าที่คู่หมั้นเป็นคู่แฝด เห็นว่าน่าจะเลื่อนวันจัดงานออกไปอีกหน่อยเพราะไม่มีฤกษ์ ผมถามคร่าวๆ น่าจะอีกประมาณสองเดือน พี่โมทย์ชวนเนมด้วย แต่ช่วงนั้นเนมน่าจะปิดเทอมพอดี ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเนมจะไปได้หรือเปล่า
“งานเข้าแล้วมึงไอ้โก้”เจมส์ตบบ่าผมให้เอนไปหา พอมองหน้ามัน มันก็พยักเพยิดไปข้างหน้า ผมมองตรงไป พยายามเพ่งมองฝ่าความมืดก็เห็นงานที่มันว่า นอกจากไอ้เจมส์จะตาดีเห็นแล้ว ยังมีคนข้างๆ ผมอีกคนที่ตาดี แถมยังจ้องจนตาไม่กระพริบเลยด้วย มือเล็กๆ วางแก้วเหล้าลงแล้วสอดมาคล้องแขนผมเอาไว้ แถมยังเอนตัวมาพิงนิดๆ พวกผมแอบนั่งหัวเราะเนม โดยเฉพาะพี่ปั้น รายนี้หลุดขำก๊ากออกมาแถมยังยกนิ้วโป้งชมเชยเนมอีกต่างหาก
“เยี่ยม!! น้องเนม เยี่ยมที่สุด”
“อะไรเหรอเนม”นิคสะกิดถามน้องชายที่รักที่อ้อนผมเปิดเผยขัดลูกตามัน
“พวกชอบแย่งแฟนชาวบ้านน่ะพี่นิค”เนมกลับไปนั่งตัวตรงแต่ยังไม่ปล่อยมือที่กอดแขนผมอยู่
“กิ๊กมึงเหรอวะไอ้โก้”นิคถามจบ ไอ้พวกเพื่อนผมก็หัวเราะกันใหญ่ ถ้าให้พวกมันนั่งใกล้กัน สงสัยจะเผาผมไม่มีเหลือ
“พี่นิค!!”ผมไม่ต้องตอบอะไร เนมก็ตะโกนใส่หน้าพี่ชายตัวเองด้วยความไม่พอใจ ความจริงผมก็ไม่รู้จะจำกัดความสัมพันธ์ระหว่างผมกับตองว่าอะไรเหมือนกัน เราเป็นแค่คนรู้จักกัน เพียงแต่เคยนอนด้วยกันหนึ่งครั้ง ถ้าตอบมันแบบนี้ มันก็คงด่าผมแทนน้องมันอีกตามเคย
“อะไรเล่า พี่ก็แค่ถาม ไอ้นี่มันเจ้าชู้หลบในไม่รู้เหรอ ทำหน้านิ่งๆ นี่ล่ะน่ากลัวกว่าเพื่อน ระวังมันให้ดีเถอะ”เสียงหัวเราะชอบอกชอบใจดังมาจากไอ้เจมส์และพี่ฟ้า ขนาดไม่จับพวกมันนั่งติดกัน ยังสามารถเผาผมข้ามหน้าข้ามตาได้ ผมไม่ต้องพูดตอบโต้อะไรเลย เพราะเนมพูดแทนให้ผม โวยวายพี่มันจนนิคต้องหันหน้าหนีไปคุยกับคีย์และป้อง ส่วนพี่ฟ้าพี่ปั้นก็ชวนบอมคุยเป็นระยะ ส่วนมากจะรื้อฟื้นความหลังสมัยเรียนให้ฟัง
ผมไม่ได้หันไปสนใจตองเลย ถึงจะรู้สึกถึงสายตาที่คอยจ้องมาเรื่อยๆ ก็ตาม เนมต่างหากที่เป็นคนหันไปมองฝ่ายนั้นบ่อยๆ โทรศัพท์ที่สั่นในกระเป๋ากางเกงทำให้ผมหยิบขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นชื่อนิ้งเลยขอเนมไปรับสายข้างนอก ที่บอกว่าขอน่ะไม่ผิดหรอก เพราะแค่ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเนมก็ทำเป็นตัวอ่อนเอนมาพิงแล้วก้มมองชื่อที่หน้าจอ พอเห็นว่าเป็นชื่อนิ้งก็เอนกลับไปนั่งตัวตรงตามเดิม แต่พอผมขยับลุกขึ้นเนมก็รั้งแขนเอาไว้ จนต้องบอกเหตุผลนั่นล่ะถึงได้ยอมปล่อยอย่างช้าๆ
“คุยเสร็จรีบกลับมานะฮะ พี่โก้ยังไม่สบายอยู่ นั่งนิ่งๆ ดีกว่า เนมเป็นห่วง”ทุกคนที่แอบเงี่ยหูฟังอยู่หัวเราะก๊ากขึ้นมาอีกระลอก รวมทั้งผมด้วย
“ห่วงหรือหวง เอาให้แน่”ผมยื่นหน้าไปกระซิบเบาๆ เนมเอียงหน้าหนี แล้วทำท่าจะหันหลังให้ผมด้วย แต่เหมือนคิดใหม่เลยเปลี่ยนใจหันกลับมา
“หวง!”พูดจบก็รีบหันหน้าหนีด้วยความอาย เพราะไอ้พวกที่ยังหัวเราะไม่หยุดเริ่มหัวเราะดังกว่าเก่า เส้นตื้นจริงวะ
กว่าจะเดินมาถึงหลังร้านนิ้งก็วางสายไปแล้ว ผมต้องโทรกลับไปใหม่ ก็อย่างที่คิดไว้ นิ้งโทรมาถามย้ำอีกครั้งว่าจะลาเพิ่มหรือเปล่า คงคิดว่าผมมาเที่ยวแล้วจะป่วยต่อ หรือแกล้งป่วยต่ออีกวัน แต่พอรู้ว่าผมไม่ได้ดื่มก็บ่นนิดหน่อยว่าขยันทำงานเอาหน้า ไม่รู้จักใช้สวัสดิการพนักงานให้คุ้ม ก็จริงนะครับ ผมไม่ค่อยใช้วันลาเท่าไร เพราะไม่รู้จะลาทำไมด้วยล่ะ ถ้าไปเที่ยวส่วนมากก็ไปกันวันหยุดอยู่แล้ว
“โก้”เสียงเรียกจากข้างหลัง ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร ตองคงรอโอกาสให้ผมอยู่คนเดียวนานแล้ว สงสัยเห็นคืนนี้ที่โต๊ะอยู่กันหลายคน และมีคนแปลกหน้าด้วยเลยไม่กล้าเข้ามาหา
“ครับ”
“อย่าทำกับตองแบบนี้ได้มั้ย”
“ทำอะไร”อันนี้ไม่กวน แต่ผมไม่เข้าใจจริงๆ
“ก็ทำเหมือนเราไม่รู้จักกัน ตองยังทำใจไม่ได้ โก้ให้เวลาตองหน่อยได้มั้ย อย่าตัดขาดตองแบบนี้เลยนะ”ตองเดินเข้ามาทำท่าจะจับมือผม เมื่อก่อนถ้าผมมอง ตองจะหยุด แต่คราวนี้ตองไม่หยุด ตองโผเข้ามากอดผมทั้งตัวผมหลังผมกระแทกเข้ากับกำแพง
“ปล่อยเหอะ อย่ามายุ่งกับผมอีกเลย มันไม่มีประโยชน์”ผมพยายามดันตัวตองออก แต่ดันไปได้นิดหน่อยตองก็โผมากอีก เดี๋ยวกอดเอว เดี๋ยวเกาะแขน พัวพันไม่หยุด
“ปล่อย!!”ผมดันตองออกสุดแขนกลายเป็นว่าตองกอดแขนผมไว้อีก
“ขอนะโก้ ให้เวลาตองหน่อย ตองตัดใจจากโก้ไม่ได้จริงๆ เป็นเพื่อนก็ได้ แต่ขอเวลาตองหน่อย”
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกตอง อย่าโกหกตัวเองเลย”คนที่เคยมีอะไรกันมาก่อน จะมองอีกฝ่ายแค่เพื่อนมันยากจนแทบเป็นไปไม่ได้ ยิ่งกับตองที่ไม่ได้เริ่มจากเพื่อนมันยิ่งยาก ผมรู้ว่าตองทำไม่ได้ แต่แค่อยากยื้อเวลาเท่านั้น คงอยากจะพยายามเอาชนะใจผมอีกสักตั้ง แต่ว่ามันไม่มีทางหรอก การเฝ้ารักเฝ้ารอใครสักคนมันทรมาน ตัดใจไปซะตอนนี้จะเสียเวลาน้อยกว่า และเสียใจน้อยกว่าด้วย เรื่องแบบนี้...ผมรู้ดี
“ไม่นะโก้ ตองรักโก้ ตองไม่ดีตรงไหน”ตองยังพยายามจะเข้ามากอดผมอีกจนผมเริ่มหงุดหงิด ถ้ายังไม่หยุดผมถีบจริงๆ นะ ยังไงก็ผู้ชายเหมือนกัน
“ไม่ดีตรงนิสัยชอบยุ่งกับแฟนชาวบ้านไง”ผมไม่ได้พูด แต่คนพูดโผล่มายืนข้างหลังตองเมื่อไรไม่รู้ แถมมาเร็วและแรง กระชากไหล่ตองทีเดียวก็หลุดจากตัวผม เนมก้าวมายืนแทรกระหว่างผมกับตอง พอตองตั้งหลักได้ เห็นว่าใครเป็นคนผลักก็ตาวาวขึ้นทันที เท้าก้าวเร็วพอๆ กับมือที่ตวัดฟาดลงบนแก้มเนมจนหน้าหัน ผมยื่นมือไปผลักตองออกแต่ไม่ทัน เนมกระโจนเข้าใส่พร้อมมือที่กำหมัดสวนกลับ เนมตัวเตี้ยกว่าตองนิดหน่อย แต่ไม่เสียเปรียบเลยแม้แต่น้อย มือหนึ่งจิกผมตองให้ก้มลงมา อีกมือก็ทั้งตบทั้งต่อย ตองก็ไม่ยอมแพ้ สี่มือสี่เท้าใส่กันพัลวัน จนเนมทำท่าจะเสียหลักล้มลงนั่นล่ะผมถึงได้ก้าวไปรวบเอวเนมดึงห่างออกมาแล้วพลิกหันหลังให้ตอง แต่เนมก็ยังดิ้นพยายามให้หลุดจากแขนผม ขนาดผมยกเอวจนขาลอยยังสู้ไม่ถอย
“พอแล้ว!! พอ!!!”ผมกอดเนมไว้แนบอก อีกมือก็ยกดันตองที่ยังยื่นมือสู้กับเนม ไม่ยอมถอยกันทั้งคู่ จนผมต้องกอดเอวเนมให้แน่นขึ้นจนเจ้าตัวร้องประท้วง รวมทั้งใช้เท้าดันตองให้ถอยห่างออกไปนั่นแหละ ถึงได้หยุดสงบได้
“มันเริ่มก่อนนะ”ตองชี้หน้าเนมที่ยังดิ้นนิดๆ ไม่ยอมหยุด
“จ้องย่องแฟนคนอื่นก็สมควรโดนแล้ว”
“อีบ้า อีเด็กเวร ไม่เหมาะกับโก้เลยสักนิด”ผมเพิ่งได้ยินตองจิกปากจิกตาด่าคนอื่นเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้
“อีแก่แอ๊บแบ๊ว เหมาะไม่เหมาะก็เป็นแฟนล่ะวะ”ส่วนเนมนี่ผมได้ยินหลายครั้งแล้วเหมือนกัน ว่าจะบ่นหลายครั้งก็ลืม ไม่ได้คิดว่าดีไม่ดี แต่ก็ไม่อยากได้ยินคำพวกนี้ออกจากปากเนม
“พอทั้งคู่นั้นล่ะ ถ้าไม่หยุดเดี๋ยวซัดทั้งคู่นะ จะได้หยุด ขี้เกียจห้ามแล้ว”เนมนิ่ง เงยหน้ามองผม พอผมก้มหน้าสบตาก็หันหนี คงไม่พอใจเพราะอารมณ์กำลังเดือด พอผมห้ามแบบไม่เข้าข้างเลยโกรธผมไปซะงั้น
“ตองก็ไปซะเหอะ ผมขี้เกียจจะพูดแล้ว ต่อไปถ้าตองทักผมอีก ผมไม่ทักตอบล่ะนะ”
“ทำไมโก้ไม่ให้โอกาสตองบ้าง ตองมั่นใจว่าตองรักโก้ไม่น้อยกว่ามันเลยนะ”
“ไม่ใช่โก้ไม่ให้โอกาสตอง แต่โก้ไม่ให้โอกาสตัวเองต่างหาก ต่อให้ตองพยายามแค่ไหน มันก็ไร้ประโยชน์”ผมพูดช้าๆ ชัดๆ ให้ได้ยินกันทั่วถึง แน่นอนว่าหมายถึงพวกที่แอบฟังอยู่ด้วย มาถึงก็ไม่คิดจะมาช่วยห้าม แถมยังมีหน้ายืนแอบฟังแบบไม่มิดอีก
“ทำไมล่ะ ตองไม่ดีตรงไหน ตองรักโก้มาก รักมากกว่ามันรักโก้อีก แล้วตองสู้มันไม่ได้ตรงไหน”ตองถามทั้งๆ ที่น้ำตาไหลพราก ผมเองก็สงสารตองนะ แต่มันก็แค่นั้น ความสงสารไม่ช่วยทำให้รักได้ และสำหรับผม ความรัก...ไม่จำเป็นต้องให้ความสงสารตลอด บางครั้งก็ต้องยอมเจ็บ หรือทำให้เสียใจ ต้องทิ้งขว้าง หรือรั้งไว้ ตัวผมที่เคยเลือกอยู่เคียงข้างเจ และปล่อยมือจากเนม ไม่ได้ทำไปเพราะสงสาร เพราะหากเป็นอย่างนั้น....วันนี้ก็คงไม่รั้งเอาไว้
“คนที่ตองสู้ไม่ได้...คือผมต่างหาก”
++++++++++++++++++++++++++++++
แฮปปี้วาเลนไทน์ย้อนหลังนิดหน่อยนะคะ
สัปดาห์ที่แล้วที่ไม่ได้อัพ จะชดเชยให้ไม่สัปดาห์นี้ก็สัปดาห์หน้านะ ไปดีกว่า หนี
....เหมือนไม่ทัน
หัวข้อ: Re: ....... ➳ แลกรัก ♡ ....... (อ่าน 1918685 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก