หัวข้อ: Re: ....... ➳ แลกรัก ♡ .......

[isBelle__]

อึมครึมเลย น้องเนมเข้าใจผิดชัว หนูอย่าคิดมากสิลูก เดี๋ยวพอเจกลับมาต้องมีเรื่องแน่นอน เพราะอีตาฟิวส์ดันเดินหน้าจีบเนมเป็นกิ๊กไม่หยุด พี่โก้ก็ชอบพูดอะไรซับซ้อนอีก

[snack]

เพิ่งเข้ามาอ่านได้ไม่กี่ตอน..เอาใจช่วยน้องเนมกับพี่โก้นะ^___^

[narunarutoboyz]

ฮึ่ยยยยยยยยยยยย กลุ้มอกกลุ้มใจจริงว้อยยยยยยยยย 
ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมีมือที่สามเข้ามาแทรกด้วย จะไปว่าไอ้ฟิวส์อย่างเดียวก็ไม่ได้ ต้องโทษที่เนมปล่อยให้เค้าเข้ามามากไป
ปล่อยให้ล้ำเส้นเกินไป ฟังคนอื่นมากเกินไป แต่ก็นั่นอีกอ่ะ เป็นเราเราก็แอบนอยด์นะที่พี่โก้ไม่หึงไม่หวงบ้าง
แต่ถ้าไอ้ฟิวส์ไม่พูดทั้งเนมและก็คนอ่านอย่างชั้นจะฉุกใจคิดมั๊ย?......ก็ไม่!!!

เพราะฉะนั้นคนที่ผิดก็คือ....ไอ้ฟิวส์!!! 

แถมคราวนี้ดันมีน้องเจ  กลับมาทำให้น้องเนมและพี่โก้?หวั่นไหว แบบนี้ดราม่ายาวแน่เลยพี่จี
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ม่ายยยยยยย ฮือๆๆๆ กระซิกๆๆๆ

[duckool]

ล้างท้องรอ เพื่อเตรียมบริโภคมาม่า...

[Regina_1]

เอิ่ม มมม จะไปกันรอดมั้ยคะ
มาม่าชามโตพร้อมเสิร์ฟแล้วใช่มั้ยคะคุณจี...
#ตบเข่าฉาด ว่าแล้ว ววว แฮปปี้กันเกินไป ลมสงบมากเกินไป มันไม่น่าไว้ใจจริงๆด้วย
#พายุใหญ่กำลังจะเข้าคร่า

[pukpra]

ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกชอบโก้ คนอะไร๊ เท่จริงๆ

[-i z e l i z e-]

พี่โก้ .. มาซบอกหนูได้นะ >,<

[anchoviiz]

ตาอ่านจนทัน .....

ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกชอบนิสัยโก้
ชอบคนนิสัยแบบนี้ เข้าใจยากดี 5555

อยากอ่านดราม่าคู่นี้เหมือนกัน อยากรู้จะเนมจะตัดสินใจยังไง
จะเลือกทางไหน

[archi_10_001]

ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก งานเข้า งานงอก ทั้งสองทาง

ต่างคนต่างรัก แค่ ความต่างของนิสัยคนทั้งคู่มันสุดขั้วไปนิด

ไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด โฮะ ๆ ยังไงก็คู่นี้อหละที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ขึ้นกับว่า คุณจี จะมาต่ออีกเมื่อไหร่ก็เท่านั้น โฮะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[peppier]

ตอนนี้อึนจัง รอตอนหน้าดีกว่า 

[kokilolylove]

 

จะมาม่าป่าวนะ?? อิ่มอยู่นะ ยังไม่อยากกินเท่าไร 55

[G_wa]

ครั้งนี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่เริ่มเรียนหนังสือมาที่ผมตั้งใจอ่านหนังสือสอบแบบจริงจัง ปกติไม่ว่าเรียนอยู่ที่ไหนผมก็ไม่ค่อยกังวล กะว่าอ่านบ้างนิดหน่อย สอบมายังไงก็ผ่าน เกรดไม่ได้ดีมาก อยู่ระดับกลางๆ พ่อแม่พี่ก็ไม่ได้ตั้งความหวังว่าผมจะต้องได้เกรดดีๆ อยู่แล้ว แต่ตอนนี้ที่ต้องตั้งใจเพราะรู้แล้วว่าการสอบของที่นี่ ในระดับนี้...ไม่ง่ายเลย และแค่อ่านผ่านๆ ไม่สามารถสอบผ่านได้ง่ายๆ เหมือนเมื่อก่อน เพราะงั้นผมเลยยุ่งหัวฟูหูตาเริ่มเบลอมองหน้าเพื่อนๆ เป็นตัวหนังสือเหมือนกันไปหมด

“หน้าโคตรมึนเลยไอ้เนม สติมึงยังอยู่เปล่าเนี่ย”ไอ้จอห์นเอาปากกาตีหน้าผากผมเบาๆ ถ้าเป็นปกติผมสวนกลับไปแล้วนะ แต่ตอนนี้เบลออยู่เลยแค่เอียงๆ หลบ

“มึนจนอยากจะอ้วกแล้วว่ะ”วันนี้รุ่นพี่จะมาช่วยติวให้ครั้งสุดท้าย 2 คน 2 วิชา ระหว่างรอก็เลยหยิบชีทมาอ่านทบทวนคร่าวๆ ติ๊กๆ ส่วนที่ไม่เข้าใจไว้ถาม กว่าจะติวจบเช้าแน่ๆ ตอนแรกผมก็จะให้พี่โก้มารับเหมือนปกตินั่นแหละ สักหกเจ็ดโมงประมาณนั้น แต่พอดีทะเลาะกับคีย์เสียก่อน ผมก็เลยต้องยกเลิกนัดกับพี่โก้ไป

เรื่องที่ทะเลาะกับคีย์ก็ไม่มีอะไรมากหรอก อย่างที่ผมพอจะรับรู้ได้เรื่อยๆ นั่นแหละว่าคีย์มันยังรับเรื่องพี่โก้ไม่ค่อยได้ ไม่ใช่ว่าพี่โก้ไม่ดีหรือคีย์มันไม่ชอบอะไรในตัวพี่โก้หรอกนะฮะ แต่แค่ว่าผมดันปิดบังเรื่องพี่โก้กับมัน มันเลยเคือง อยู่ดีๆ ก็เปิดตัวเป็นแฟน ผิดสัญญาที่จะไม่โกหก แล้วก็ผิดสัญญาเรื่องที่จะให้มันสกรีนคนให้ก่อน แถมพอคบพี่โก้ปุ๊บ ผมก็เริ่มห่างๆ มันไป ไม่ค่อยมานอนค้างด้วย เลิกเรียนก็รีบกลับ เรื่องเที่ยวนี่ยิ่งห่างเหินกันมากๆ คีย์มันเลยนอยด์ พอวันนี้ผมบอกว่าจะติวแค่วิชาเดียวแล้วกลับเลย คีย์ก็เลยโวยทันที หาว่าผมติดผัวมากเกินไป แม่งปากเสียเนอะ ติดเติดอะไรล่ะ แค่ไม่อยากให้พี่โก้หลับๆ ตื่นๆ หลายรอบ ถ้าติววิชาเดียว สักตีสองพี่โก้ก็มารับได้ แล้วเราจะได้กลับไปนอนพร้อมๆ กันไง ไม่ได้ติดซะหน่อย แค่คีย์มันโวยแบบจริงจังนะฮะ คือเงียบ ไม่เถียงไม่หยอก ผมก็เลยต้องตามใจมันหน่อย พอบอกว่าอยู่เช้าเท่านั้นล่ะค่อยหันมาสนใจผมเหมือนกัน แต่เสือกยื่นข้อเสนอว่าเดี๋ยวมันไปส่งเอง นี่คืออีกเรื่องที่มันบ่นผม มันถามว่าพี่โก้ไม่ไว้ใจมันเหรอ ถึงต้องคอยตามคุมตลอด จะไม่ให้ผมมีเวลาส่วนตัวกับเพื่อนบ้างหรือไง ซึ่งถ้าสถานการณ์ปกติก็อยากเถียงหรอกนะว่าพี่โก้โคตรจะปล่อยผมสุดๆ แล้ว ปล่อยจนผมนี่แหละอยากขังตัวเองไว้แทน เพราะดูจะอิสระเกินไป แต่ตอนนี้ก็ทำได้เพียงเออออกับคีย์ ไม่อยากทะเลาะกับมันน่ะฮะ ไว้อารมณ์ดีๆ หลังสอบแล้วค่อยคุยกัน

“กูไม่ติวอีกวิชาได้มั้ยวะ”ผมพูดเสียงเบาๆ ให้เบาแล้วฟังดูนอบน้อมนุ่มนวลที่สุด แต่กลับได้สายตาดุๆ ของไอ้คีย์ที่นั่งข้างๆ ตวัดมาแทน แม่ง...อย่าให้กูฮึดสู้ขึ้นมาบ้างนะ อย่านะๆ


หลังจากติววิชาแรกจบไป วิญญาณพวกเราก็แทบสลายตามรุ่นพี่ที่เพิ่งปิดประตูห้อง วิชาแรกที่ผมต้องสอบ อาจารย์อนุญาตให้เอากระดาษ A4 เข้าได้หนึ่งแผ่น นั่นคือเราจะจดอะไรเข้าไปก็ได้ ตอนแรกผมดีใจโคตรๆ เลยนะ เพราะถ้าเป็นที่เก่าพวกผมก็มีแอบๆ จดโพยเข้าไปบ้าง แต่ก็ต้องระแวงกลัวถูกจับได้ไง ผมเลยไม่ค่อยได้ทำ แต่นี่เรียกว่าอนุญาตให้โกงแบบถูกต้องได้ ผมล่ะยิ้มแก้มปริเลยตอนได้ฟัง แต่พอรุ่นพี่มาเล่าว่ารุ่นแกก็ได้แบบเดียวกัน แต่ประโยชน์ของ A4 ที่เอาเข้าห้องสอบได้สุดท้ายมีแค่เอาไว้เคี้ยวกินแก้เครียด ยกเว้นใครโชคดีเก็งแนวถูก จดไปถูกก็ใช้ประโยชน์ได้จริง พี่แกก็ติวเข้มเพิ่มให้ว่าควรลอกอะไรตรงไหนบ้าง ส่วนถ้าพื้นที่เหลือก็ให้จดอะไรก็ตามที่เรามั่นใจว่าเราไม่รู้เรื่อง แต่มันน่าจะออกสอบ และวิธีการเตรียมโพยที่ดีที่สุดคือการจัดหน้ามันในโปรแกมเวิร์ด ย่อตัวอักษรให้เล็กที่สุดที่เราจะอ่านออกแล้วก็ปริ้นท์ออกมา แต่ถ้าใครมั่นใจว่าเขียนสวยตัวเล็กแล้วยังอ่านง่ายก็เขียนก็ได้ ไม่มีใครว่า พอรุ่นพี่กลับไป พวกเราก็เลยแยกย้ายเขียนโพยของใครของมัน แต่ทำได้ไม่นานหรอกครับ ไอ้ป้องบอกว่ารุ่นพี่มันที่จะมาช่วยติวอีกคนว่างมาตอนตีสามหรืออาจเลทไปตีสี่ เพราะพี่แกกำลังติวกับเพื่อนๆ อยู่เหมือนกัน

“ขอตัวดิ”ผมเปิดระเบียงห้องออกมานั่งพิงกำแพงข้างๆ ไอ้จอห์นที่นั่งสูบบุหรี่อยู่

“สูบด้วย”มันยกคิ้วกวนๆ ใส่ แต่ก็ยื่นซองบุหรี่พร้อมไฟแช็กให้

“ไม่ค่อยแล้ว กำลังเลิก”ผมห่างจากมันมานานมากเลยนะ ถึงพี่โก้จะไม่ได้ว่า แต่เวลาผมหลบไปสูบที่ระเบียงห้องทีไร พอเดินกลับเข้ามาพี่โก้ไล่ไปอาบน้ำสระผมใหม่ทุกที บางทีก็มองนิ่งๆ จากที่ห่างๆ ไม่ยอมเข้าใกล้ แค่ครั้งสองครั้งผมก็รู้แล้วว่าไม่ชอบ ผมก็เลยไม่สอบเพราะจริงๆ ก็ไม่ได้ติดอะไร เมื่อก่อนก็สูบแค่เวลาไปเที่ยวหรือกินเหล้าแค่นั้น

“เลิกก็เลิกดิวะ สูบไม”มันพูดเหมือนเป็นคนดีนะครับ แต่แม่งพ่นควันใส่หน้าผมไปด้วยนี่ดิ

“ง่วง”’ง่วงก็ส่วนนึง แต่จริงๆ ก็เครียดๆ เซ็งๆ นอยด์ๆ นิดนึง บอกไม่ถูกเหมือนกันครับ

“มาหลบทำลายปอดกันอยู่นี่เอง”ฟิวส์เปิดประตูเดินออกมานั่งพิงราวระเบียงฝั่งตรงข้ามผม แม่งไม่หวิวรึไงเนี่ย พิงได้วะ ผมมองผ่านซี่เหล็กที่มันพิงแบบเสียวๆ แทน ไม่ได้กลัวความสูงนะ แค่หวิวๆ นิดเดียวเฉยๆ

“ห่างไม่ได้เลยน๊า”ไอ้เชี่ยจอห์นแซวเสร็จมันก็เดินเข้าห้องไป ไม่ดับบุหรี่ด้วยเพราะบางทีไอ้คีย์มันก็สูบในห้องปกติอยู่แล้ว

“ปากเสียตลอดมึงอะ”ผมด่ามันก่อนมันจะพ้นประตูแต่แม่งทำหัวทวนลมหันมาแสยะยิ้มใส่ผมอีก

“มันชอบแหย่เพราะเนมแหย่ขึ้นี่แหละ”

“นั่งแบบนั้นไม่เสียวหลังเหรอ”

“ไม่ เย็นดี วิวดี”แม่งนี่ก็หยอดเหลือเกิน ตั้งแต่วันนั้นมามันก็หยอดตลอดทุกทีที่มีโอกาส ที่ฟิวส์ขอเป็นกิ๊กผมวันนั้นน่ะ ผมไม่ได้ตอบตกลงไปหรอกนะครับ


.
.
.

“เป็นกิ๊กก็ได้นะ....ได้ป่ะ”ฟิวส์พูดจบ ผมไม่ได้พูดอะไร ได้แต่หัวเราะเพราะคิดว่ามันพูดเล่น แต่พอจอดรถมันยังไม่ปลดล็อคและดับเครื่องนี่สิเลยทำให้ต้องหันไปมองงงๆ

“ว่าไงครับ เป็นขอกิ๊กได้เปล่า”คราวนี้ผมเริ่มแน่ใจแล้วว่ามันถามจริงๆ แบบต้องการคำตอบจริงๆ ด้วย ผมหุบยิ้มมองหน้ามันนิ่งๆ อันที่จริงก็พอรู้หรอกว่ามันจีบๆ แต่มันเหมือนหมาหยอกไก่น่ะคับ แซวขำๆ หยอดเอาสนุกในกลุ่มเพื่อนๆ แล้วก็เห็นมันควงคนโน้นคนนี้เรื่อยๆ เลยไม่คิดว่ามันจีบจริง

“มึงชอบกูเหรอ”

“ชอบดิ ไม่ชอบจะขอคบด้วยเหรอ”

“ไม่รู้ดิ ก็เห็นควงคนอื่นเรื่อยๆ ถ้ากูตกลงจะเป็นกิ๊กอันดับที่เท่าไรวะเนี่ย”ผมแซวมันกลับ วัดใจนิดหน่อยว่ามันจริงจังแค่ไหน แล้วก็แม่ง...จังๆ เลย

“อันดับหนึ่งเลย หนึ่งเดียว เดี๋ยวกูเลิกหมดเลยก็ได้นะ”

“เฮ้ย...คือ......”

“กูชอบมึงจริงๆ นะเนม ชอบตั้งแต่ตอนรับน้องแล้วมึงไม่รู้ตัวเหรอ”

“ก็นิดนึง”แต่หลังจากรับน้องก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากนี่ฮะ แล้วช่วงนั้นผมก็วุ่นๆ กับพี่โก้ เลย...ไม่ได้สนใจใครสักเท่าไร
“มึงน่ารักนะ กูชอบมึงจริงๆ ตอนแรกก็แค่ชอบมอง พอได้คุยก็ชอบคุย แล้วก็ชอบมากขึ้นเรื่อยๆ แต่กูคิดว่ามึงเป็นแฟนกับไอ้คีย์ เห็นหวานกันบ่อยๆ กูเลยถอย จนรู้เนี่ยแหละว่าไม่ได้คบไอ้คีย์เลยกะจะจีบต่อ แต่มึงดันมีแฟนจริงๆ ซะงั้น แต่ทำไงได้วะ ชอบไปแล้ว”ฟิวส์เท้าแขนกับประตู มองตรงไปข้างหน้าเหมือนพูดคนเดียว แต่น้ำเสียงมันจริงจังมากเลย ไม่ค่อยได้ยินมันพูดอะไรแบบนี้เท่าไรแฮะ

“มึงก็หน้าตาดีนะ คนที่มึงควงก็หน้าตาดีๆ ทั้งนั้น ไม่เลือกไปสักคนล่ะ”

“แต่กูชอบมึงมากที่สุดนี่ แล้วทำไมกูต้องไปขอคบคนที่กูชอบน้อยกว่ามึงด้วยล่ะ”

“ก็กูมีแฟนแล้วไง แบบว่า...ไม่โสดอะ”

“รู้แล้วน่า ไม่ต้องย้ำให้เจ็บหรอก”

“เปล่า...ก็...นั่นแหละ”

“ทำไมวะ กูไม่ดีเหรอ”

“เปล่า แต่กูมีแฟนแล้วไง”

“ไม่เอาดิ ไม่เกี่ยวกับแฟนมึงดิ เอาแค่มึงกับกูเนี่ย กูดีพอที่มึงจะคบด้วยหรือเปล่า ไม่ต้องเป็นกิ๊กก็ได้ คุยๆ กันก่อนได้เปล่าวะ กูขอโอกาสได้เปล่า กูไม่เคยขอใครเลยนะ กูสัญญาจะไม่วุ่นวาย แค่คุยๆ กัน ให้เวลากูบ้าง ถ้ามึงไม่โอเค ไม่ชอบกูขึ้นมาเลยกูจะไปเอง...นะครับ”ที่ตอนพูดยาวๆ เสือกพูดกับอากาศ พอตอน ‘นะครับ’ เสือกหันมาอ้อนผมซะงั้น

“ก็เป็นเพื่อนเฉยๆ ไม่ได้เหรอ แบบทุกวันนี้ก็โอไง”

“ก็อยากเป็นเพื่อนพิเศษกว่าพวกไอ้จอห์นน่ะ ได้มั้ย ว่างๆ ก็โทรหากันได้ กินข้าวกันบ้าง ไม่ต้องสองต่อสองก็ได้ถ้าเกรงใจแฟน แต่ขอโทรหานะ อยากได้ยินเสียงบ่อยๆ...น่ารักดี นะ”แม่งอ้อนจนผมเขินเลย ผมรู้ตัวเลยว่าตอนนี้หน้าแดงอยู่ และคงลามไปหูแล้ว ผมไม่ได้คิดจะนอกใจพี่โก้ ไม่ได้จะรับมันเป็นกิ๊กหรือหวั่นไหวอะไรนะครับ แต่มันแค่หวิวๆ ใจเต้นตึกๆ นิดหน่อยเพราะบรรยากาศแค่นั้น

“ไม่เป็นกิ๊กนะ...ไม่อยากนอกใจแฟน ไม่ดีอะ ก็เป็นเพื่อนกันนี่แหละ”คือผมไม่รู้ว่ามันเข้าใจผมมั้ย มันต้องการเพื่อนพิเศษนี่พิเศษแบบไหน ผมงงนะ

“โอเคๆ เพื่อนก็ได้ แต่ขอโทรหาบ่อยๆ นะ”

“โทรจีบเหรอ”ผมเริ่มเบลอแระ งงๆ มึนๆ ยังไงวะ

“คุยเฉยๆ ก็ได้ คุยธรรมดา อย่าเพิ่งหักอกกันดิ นะ ขอเวลาทำใจก่อน นะครับ”แม่งทำตาวิ้งใส่อีกแระ แสบตามึนหัวไปหมดแล้วนะเว้ย
.
.
.



ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าตกลงแล้วอะไรยังไง ยอมรับว่าตอนนั้นมันงง เบลอ ไม่แน่ใจว่าตกลงแล้วมันเข้าใจที่ผมพูดหรือว่าผมเข้าใจที่มันพูด เราพูดเรื่องเดียวกันเปล่า แต่ปัจจุบันมันหยอดผมบ่อยอะ แล้วเพื่อนๆ มันก็เหมือนรู้ว่ามันมาสารภาพรัก...ไม่สิๆ แค่สารภาพชอบ...กับผม ซึ่งผมตอบมันไปด้วยการพยักหน้าส่งเสียงอืมในลำคอ แล้วมันก็เริ่มโทรหาผม คุยกันในช่องแชทของเฟสบุ้คบ้าง เอ็มเอสเอ็นบ้าง ก็ยังดีที่มันคุยปกติเหมือนเพื่อนคนนึงที่เริ่มๆ จะสนิทกันละ มันรู้ว่าไม่ควรโทรหาเวลาผมอยู่กับพี่โก้ เพราะเคยโทรมาแต่ผมไม่รับ มันก็เลยจะส่งข้อความทิ้งไว้แทน ผมไม่ได้หลบซ่อนอะไรพี่โก้หรอกนะที่ไม่คุยน่ะ แต่แค่อยากใช้เวลากันแค่สองคน ผมเลยมักจะวางโทรศัพท์ไว้ไกลตัว หรือบางทีถ้าเป็นสายของเพื่อนก็จะไม่รับ แต่พี่โก้นี่รับตลอดเพราะเผื่อเป็นเรื่องงาน ยิ่งช่วงสอบเด็กนักเรียนบางคนก็ขยันโทรมาปรึกษา’จารย์โก้ซะเหลือเกิน ไม่ได้รู้เลยสักนิดว่ารบกวนเวลาส่วนตัวของ’จารย์โก้ กับเด็ก’จารย์โก้น่ะ

“คนอื่นสลบหมดแล้วเหรอเนี่ย”ผมนั่งคุยกับฟิวส์เรื่อยเปื่อย หันกลับเข้าไปในห้องอีกทีนอนกันเกลื่อนพื้นเลย เหลือเวลาอีกตั้งชั่วโมงกว่า แต่ถ้าผมนอนแล้วต้องตื่นมาติวนะ ให้ตึกถล่มก็ปลุกผมตื่นมาไม่ได้หรอก ตอนนี้เลยฝืนถ่างตาให้กว้างที่สุด

“แฟนเนมเป็นไงมั่ง”หลังๆ ฟิวส์มีถามเรื่องพี่โก้บ้าง ไม่ได้ออกแนวคู่แข่งนะ แค่กึ่งๆ เป็นที่ปรึกษาและเพื่อนรับฟังผม เพราะบางทีผมนอยด์ๆ พี่โก้ก็ไปโพสต์ลงเฟสบุ้คไง พี่โก้ไม่ได้เล่นก็เลยสบายไป บ่นอะไรก็ได้ แต่บ่นกับคีย์ไม่ได้ ไม่อยากให้มันคิดกับพี่โก้ในแง่ไม่ดี ตอนนี้เลยมีฟิวส์คอยรับฟัง มันก็ดีนะ ไม่ได้ยุให้เลิก ก็ออกแนวให้คำปรึกษาในอีกมุมมองน่ะฮะ

“ก็ดี พี่เข้าโตแล้วน่ะ บางทีเนมง๊องแง๊งไปไง พี่เขานิ่งใส่แล้วเนมก็นอยด์เอง แต่เดี๋ยวก็หายเอง ฟิวส์ไม่ต้องคิดมาก”คือว่าเวลาพี่โก้มารับเนี่ย ฟิวส์มันชอบเดินลงมาหาซื้อเสบียงไง บางทีก็กลับพร้อมกัน ก็จะเจอพี่โก้แว้บๆ แต่ผมไม่เคยแนะนำให้รู้จัก เพราะฟิวส์มันต้องเดินแยกไปที่รถตัวเอง แต่ผมน่ะลึกๆ อยากให้พี่โก้ถามออกมานะว่า’ใคร’ แต่พี่โก้ก็ไม่เคยถาม ผมเลยงอนคนเดียวเงียบๆ ที่พี่โก้ไม่หวงไม่หึงให้เห็นบ้าง ก็มาบ่นในเฟสนิดๆ บ่นเสร็จพอหายงอนก็ลบออก ฮ่าๆๆ

“ก็ดีนะ แสดงว่าเขาเชื่อใจเนมไง ว่าเนมไม่มีทางมีคนอื่น น่าจะดีใจนะที่แฟนมั่นคงขนาดนี้”

“อืม เนมก็รู้ แต่ก็นะ อยากให้หึงๆ บ้างนี่ เวลาถูกหึงถูกหวงมันก็รู้สึกเหมือนตัวเองมีค่าขึ้นมาไง”มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้ใจเต้นลึกๆ นะครับ ว่าแบบ...ฮึ่ยยยย หึงด้วยอะ หึงล่ะเซ่ๆ อะไรทำนองนี้ มันรู้สึกดีนะครับ แต่ผมก็ไม่ได้พยายามสร้างสถานการณ์อะไรขึ้นมาหรอก กลัวพี่โก้รู้แล้วโกรธแทนที่จะหึงอะดิ เฮ้อ....ช่างมันเหอะ ถ้าคบไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ต้องมีสักวันที่พี่โก้แสดงอาการออกมา ยิ่งผมน่ารักๆ แบบนี้นะ เดี๋ยวก็ต้องมีคนมาจีบบ้างล่ะ แล้วพี่โก้ก็ต้องหึงต้องหวงแน่ๆ เอาไว้รอลุ้นเหตุการณ์จริงในอนาคตก็ได้


ความจริงวันนี้ผมคิดว่าฟิวส์คงพยายามทำให้พี่โก้หึง เพื่อที่ผมจะได้สมหวัง แต่ผมอยากบอกฟิวส์ว่า...อย่าพยายามเลย เพราะเหมือนเรื่องจะเลวร้ายกว่า เมื่อพี่โก้ไม่เพียงจะไม่หึง แต่...อาจจะไม่แคร์ด้วย เหมือนกับว่า...พี่โก้พร้อมที่จะปล่อยมือจากผมไปตลอดเวลา ไม่คิดจะ...รั้ง...ผมไว้ บางทีนี่อาจจะเป็นการลงโทษที่ผมหวังจะเห็นพี่โก้หึง อาจเป็นโทษของการหวังให้พี่โก้สนใจว่าฟิวส์คือใคร แต่มันเป็นการลงโทษที่หนักเกินไปนะ เพราะนอกจากจะผิดหวัง ยังทำให้รู้ว่าไม่มีวันสมหวังด้วย และที่เลวร้ายยิ่งไปกว่านั้น คือ...เสียงนั้น...เจ้าของเสียงนั้น

“พี่โก้โทรศัพท์!!”

“รับให้พี่ก่อน จะเสร็จแล้ว”

“โทรศัพท์พี่โก้ฮะ พี่โก้ไม่ว่าง รอแป๊บนะฮะ”ผมรีบพูดก่อนเพราะกลัวเป็นเรื่องงาน แต่ถ้าผมรู้สักนิดว่าอีกฝั่งของปลายสายเป็นใคร ถ้าเพียงผมไม่รีบรับแทนแล้วมองชื่อนิดนิด แค่เพียงนิดเดียว....ก็คงดี

“อ๊ะ....เอ่อ...งั้นฝากบอกโก้นะครับว่าเจโทรมา อีกสองอาทิตย์จะกลับไทยแล้ว แค่นี้ล่ะครับ ขอบคุณครับ”เสียงพูดนั้น...น้ำเสียงนั้น แม้จะไม่ดัง แต่ทุกคำสะท้อนไปมาในหัวผม.....ความรู้สึกเหมือนหยุดหายใจคือแบบนี้นี่เอง

 “....พี่.....พี่เจ....ฝากบอกว่า.....อีกสองอาทิตย์..................เจอกัน”ผมพูดกระท่อนกระแท่น แต่คนตั้งใจฟังก็ฟังได้ชัดเจน ริมฝีปากที่นานๆ จะยิ้มให้เห็นฉีกยิ้มกว้างทันทีที่ผมพูดจบ แล้วคว้าโทรศัพท์ไปจากมือผม หันหลังเดินเข้าห้อง ทิ้งให้ผมยืนเคว้งกลางห้องเพียงลำพัง....เพียงลำพังจริงๆ


เหมือนข่าวการกลับมาของพี่เจเป็นทอร์คออฟเดอะทาวน์ของกลุ่ม ไม่ว่าใครๆ ก็โทรเข้ามาถามพี่โก้ไม่ขาดสาย ทุกคนถามย้ำเหมือนกันหมดว่าจริงหรือเปล่า กลับวันไหน ซึ่งพี่โก้ที่โทรกลับทางไกลข้ามทวีปไปถามรายละเอียดก็แจกแจงให้ได้หมด กำหนดวันไปรับ กลุ่มคนไปรับ และวันกินเลี้ยงกันอย่างคึกคัก เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เห็นพี่โก้พูดโทรศัพท์นานขนาดนี้ บอกตามตรงว่าความรู้จากการอ่านหนังสือที่สะสมมาของผมกระเด็นหายไปตั้งแต่ได้ยินเสียงนั้นแล้ว 20 เปอร์เซ็นต์ แต่ผมก็พยายามไม่คิดมาก เพราะถึงยังไงอีกฝ่ายก็มีแฟนแล้ว และพี่โก้ก็มีผมเป็นตัวเป็นตนอยู่ข้างๆ ทุกวันทุกคืน ใกล้ชิดกว่าเป็นไหน

กลับมาตั้งใจสอบ แม้วันแรกๆ จะเจอข้อสอบมหาโหดทำเอาใจฝ่อหมดความฮึกเหิมด้วยข้อสอบภาษาอังกฤษไปแล้วก็ตาม ผมไม่ได้เรียนหลักสูตรอินเตอร์นะ ทำไมไม่ถามเป็นภาษาไทยไม่ทราบ ฮือๆๆ ถึงจะตอบเป็นภาษาไทยได้ แต่ไม่แน่ใจเลยว่าแปลคำถามถูกหรือเปล่า ตอบครบหรือเปล่านี่สิ โพย A4 ที่กางอยู่บนโต๊ะนี่มันน่ากลืนลงท้องจริงๆ นะ
ข้อสอบวันต่อๆ มาก็เหมือนเดิม โหดไม่มีลดน้อยลง บางข้อที่คะแนนเยอะดันยากซะจนผมงงว่ามีในเนื้อหาตอนสอนด้วยเหรอ แต่ไอ้ข้อง่ายๆ ตอบสี่ข้อยังไม่แน่ใจเลยว่าจะได้ถึง 1 คะแนนมั้ย ชีวิตรันทดจริงๆ เลย ผมได้พี่โก้คอยรับ-ส่ง อาหารการกินรวมทั้งอาหารเสริมไม่มีขาด คำปลอบใจเวลาผมกลับห้องไปงอแงที่ทำไม่ได้มาเพียบ แต่มาแบบนิ่งๆ ยิ่งเวลาผมนั่งเปิดดูว่าข้อที่ตอบไปนั้นถูกหรือเปิด พี่โก้จะปลอบโดยการริบหนังสือแล้วชี้นิ้วให้ผมไปอ่านเล่มที่ยังไม่สอบแทน จนในที่สุดก็สอบเสร็จ สิ่งแรกที่ทำไม่ใช่การไปฉลอง แต่เป็นการแยกย้ายกลับเข้าหลุมใครหลุมมัน น้ำหนักผมลดไปเกือบสองกิโลเพราะการอดนอนและเครียด ถึงแม้จะไม่ได้กินน้อยลงก็เถอะ


“พี่โก้ลาไปเที่ยวกันเถอะนะ”ผมสอบเสร็จเมื่อวาน และอีกสองวันต้องกลับบ้านแล้ว พี่โก้เคยสัญญาว่าจะไปส่ง แต่ตอนนี้ผมไม่ได้อยากแค่ให้ไปส่ง แต่อยากให้ไปอยู่ด้วยกัน ไปพักผ่อนด้วยกันสักสามสี่วัน

“ไปเมื่อไหร่”

“ก็ไปส่งเนมแล้วก็ลาหยุดไปเลยไง ไปทะเลก็ได้ หรือขึ้นเขาก็ได้ ได้หมด เนมอยากเที่ยว”ผมนอนหนุนตักเอียงหน้าซบหน้าท้องแน่นๆ กอดไว้อย่างออดอ้อนเต็มที่ และหวังว่าพี่โก้จะยอมทำตาม

“ไว้ค่อยไปช่วงมีวันหยุดยาวหน่อยไม่ดีกว่าเหรอ จะได้ลาเพิ่มอีกนิดหน่อยแล้วเที่ยวยาวๆ ไปเลย”

“ก็เนมปิดเทอมแป๊บเดียวเอง นะๆ เที่ยวกัน ไม่ต้องรอวันหยุดหรอก”

“แต่ว่าวันจันทร์พี่ต้องไปรับเพื่อนที่สนามบิน คงไปไม่ได้หรอก”ก็เพราะอย่างนี้ไงผมถึงได้ชวน ถ้าไปส่งผมวันศุกร์ตอนกลางคืนหลังพี่โก้เลิกงาน พอวันอาทิตย์พี่โก้ก็จะกลับมาคนเดียว แล้ววันจันทร์...พี่เจก็มา พี่โก้กับพี่คนอื่นๆ ก็เตรียมไปแห่กันต้อนรับที่สนามบิน ในเมื่อมีคนอื่นแล้ว ขาดพี่โก้ไปแค่คนเดียวไม่เป็นไรหรอก

“พวกพี่ฟ้าพี่โมทย์ก็ไปรับอยู่แล้วไม่ใช่เหรอฮะ พี่โก้ไปเที่ยวกับเนมเหอะนะ แค่แป๊บเดียวเอง กลับมาก็ได้เจอกันอยู่ดีไม่ใช่เหรอ”ผมพูดหงอยๆ ไม่ได้เงยหน้ามอง แต่ก็ยังได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ถึงแม้มือจะลูบหัวผมอยู่ก็เถอะ

“แต่พี่สัญญากับเพื่อนไว้แล้วนะ ไม่ได้เจอกันนานแล้วด้วย เอาไว้อีกอาทิตย์นึงดีมั้ย ไประยองกับพวกพี่ด้วยไง พี่ปั้นก็ชวนเนมไว้แล้วนี่”

“แต่....เนมอยากไปอาทิตย์นี้นี่ ไปกันสองคนไง แล้วพออาทิตย์หน้าพี่ก็ไปกับเพื่อนๆ พี่ เนมคงไม่ไปหรอก ปิดเทอมแรกเนมขออยู่บ้านนานๆ ดีกว่า แป๊บๆ ก็เปิดเทอมแล้ว”

“งั้นพี่ลางานพรุ่งนี้แล้วไปเที่ยวกันก่อน พอวันเสาร์ค่อยไปส่งเนมที่บ้านดีเปล่า”

“พรุ่งนี้เนมนัดพวกใบหม่อนไว้แล้วฮะ ไปฉลองสอบเสร็จกัน”

“ดึกเหรอ”

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่น่าจะนะ”

“อืม”พี่โก้นิ่งไป ผมก็นิ่ง และคอยลุ้น ถึงพี่โก้จะลาไปเที่ยวพรุ่งนี้ แต่ยังไงก็จะรีบกลับมารับพี่เจอยู่ดี ที่ผมต้องการคือไม่ให้พี่ไปรับพี่เจ ไม่ต้องการให้พี่ไปคอยรับเขา ไปรอคอยเขาแบบนั้น มันเหมือนว่าเขาสำคัญ...สำคัญกว่าผม

“ว่าไงฮะ”ผมเร่งเร้าเอาคำตอบอย่างที่ไม่เคยทำ แต่ผมต้องการรู้ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ และคำตอบต้องเป็นอย่างที่ผมต้องการด้วย

“ขอพี่คิดก่อนแล้วกัน”เฮ้อ...อย่างน้อยก็ยังคิด ดีกว่าปฏิเสธมาให้ผมใจเสีย เอาเถอะ ช่วงเวลาอีกสองวันผมจะอ้อนให้สุดๆ ไปเลย

“งั้นเนมหาที่เที่ยวกับที่พักไว้รอเลยนะ”ผมเด้งตัวลุกมานั่งบนตัก ฉีกยิ้มแป้นให้เห็นว่าดีใจสุดๆ และพร้อมเที่ยวเต็มที่ แต่พี่โก้มองนิ่งๆ ไม่ยิ้มแซวหรือเขกหน้าผากบีบแก้มแกล้งผมเหมือนเคย ผมเลยเอนตัวไปซบบ่ากอดคอไว้แน่นๆ ถึงแม้จะไม่ได้กลัวตก แต่กลัว....กลัวพี่โก้โกรธ...ที่ผมเอาแต่ใจ

“......ถ้าพี่ไม่ไปรับเจ...เนมจะยังต้องการไปเที่ยวอยู่หรือเปล่า”ผมไม่อยากเห็นว่าพี่โก้พูดประโยคนี้ด้วยสีหน้าแบบไหน แค่น้ำเสียงก็พอแล้ว แค่นี้ก็ทรมานผมได้แล้ว ผมขอโทษ ผมเสียใจ ผมรู้...ผมรู้ว่าผมเอาแต่ใจ แต่...ตามใจผมหน่อยเถอะนะ ผมไม่อยากให้พี่ทิ้งผมไปหาเขาอีกแล้ว......อยู่กับผมเถอะนะ






 

[eern]

ไม่ค่อยชอบเนมชอบเอาความรู้สึกของคนอืนมาล้อเล่นและขี้อิจฉานิสัยไม่ดี

[pahpai]

สงสารน้องเนม เข้าใจเลยความรู้สึกไม่มั่งคงในใจเนี่ย

[nokkie]

เอ่อ...บรรยากาศมาคุมาแล้ว...

ก็เข้าใจเนมนะว่ารู้สึกว่าตัวเองเป็นรองเจมาตลอดก็อยากได้ความมั่นใจบ้าง...แต่ในมุมของโก้ นั่นก็เพื่อนสนิทที่ดูแลกันมานาน จะให้มาทำแบบที่เนมต้องการมันก็ไม่ได้หรอก ... เฮ้อออออ 

[Gutjang]

งื้อ สงสารเนมและก็เข้าใจ ใครก็อยากเป็นคนที่สำคัญที่สุด

[มะลิลา]

 
เข้าใจน้องเนมนะ เพราะในอดีตน้องเนมก็เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน
โก้จะเลือกให้ความสำคัญกับเจก่อนเนม
แต่พูดกันตรงๆ ทำความเข้าใจกันก็ได้นี่นา
พี่โก้ก็นิ่งเกิน น้องเนมก็ช่างคิดเองเออเอง
แล้วจะยังไงกันละเนี่ย

ปอลอ คิดถึงเจกะพี่เอ็กซ์จังเยยยยยย

[ju_on]

แลดูอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับหม้อมาม่าที่กำลังกินเลยทีเดียว
น้องเนม ไว้ใจพี่โก้หน่อยได้ไหม เจ๊ขอร้องงง 

[403]

มีหลายอย่างที่โก้ไม่ชัดเจนพอ ถ้าเราเป็นเนม เราก็คงจะระแวง และด้วยความที่เนมเป็นคนมีนิสัยแบบเด็กๆ ชอบเรียกร้อง ขัดกับโก้ที่มีเหตุผลมากๆแบบนี้ เรากลัวว่าสักวันโก้ก็คงจะเบื่อเนม และคงมีเรื่องทำให้เลิกกันในที่สุด 

[Yundori]

โอ้โห พาร์ทนี้มาแนวอึมครึมนะคะ
ฟิวส์นี่ ดูๆไปก็เป็นคนดีนะ
แบบ ไม่มียุยงให้เลิก
น้องเนมเองก็ไม่ได้งี่เง่าไปซะทั้งหมด
พี่โก้เองก็ยังคนผู้ใหญ่คงเส้นคงวา
คงมีแต่เรื่องเจนี่แหละ ที่ทำให้เนมเริ่มงี่เง่า
โก้เขาเพื่อนรักเจ จะไม่ไปรับได้ไงถูกไหม
แต่เนมคงไม่อยากให้ไป เพราะกลัวต้องเป็นรองอีกรอบ
การเป็นคนรองมาโดยตลอด แล้วเพิ่งได้มาเป็นตัวจริง
ใครๆก็อาจจะทำเหมือนเนมนะ คิดว่า

[8X]

เข้าใจน้องเนมนะว่าต้องการหลักต้องการความมั่นใจจากโก้
และโก้ก็ดูเข้าถึงใจเนมตลอด ว่าเนมคิดอะไร
ในเมื่อเรากลับมารีเทิร์นกัน ทำไมไม่เปิดใจคุยกัน
อดีตที่ผ่านมาก็เป็นบทเรียนให้ทั้งคู่แล้วไม่ใช่เหรอ
ว่าการไม่คุยกัน การปล่อยให้มันผ่านไป
แต่มันกลับกัดกร่อนกินใจทั้งสองฝ่ายแค่ไหน

[aa_mm]

ไม่ชอบฟิวส์เลยอ่ะ 

[Mint]

 

คนแต่ง

[skynotebook]

อัยย๊ะ มาร้องไห้ตอนจบเลยอะ สงสารน้องเนมเนอะ
แต่เหมือนน้องเนมเอาแต่ใจเลย
อย่าบอกเนมจังว่าพี่เจเค้าน่าสงสารนะค่ะ เค้ามีพี่โก้กับพี่ตี๋ที่เป็นเหมือนครอบครัวเค้าเองนะ
อย่าน้อยใจพี่โก้เลยถ้าเค้าจะเห็นความสำคัญของเจอะ
โอ๊ย เจ้เครียดแทนเลยนะ

[patchybelle]

เราว่าบางทีพี่โก้ก็ไม่ชัดเจนมากพอนะ คือเนมยังเด็กอ่ะ ยังงัยก็คิดไม่ทันที่พี่โก้จะสื่อหรอก
แล้วเรื่องนี้พี่โก้ก็รู้ทั้งรู้ ก็อยากให้เลือกน้องเนมนะ
ถึงแม้ว่าเราจะคิดถึงน้องเจก็ตาม

[fay 13]

 

[N_N]

ดราม่าเต็มๆ 

[NewYearzz]

เข้าใจเนมนะ ว่าโก้ให้ความสำคัญกับเจตลอดเวลา ตั้งแต่เรื่องครั้งก่อนๆ

แต่ไม่ชอบตรงที่เนมไม่ตัดเรื่องฟิวส์ให้ขาด บางทีก็น่าจะรู็ว่ายังไงปัญหาก็ต้องเกิด

ส่วนโก้...บางทีการโตกว่า เป็นผู้ใหญ่กว่า สิ่งที่คิดและสิ่งที่ทำอาจไม่ได้ถูกเสมอไปหรอกนะ

สงสารน้องบ้าง 

[KilGharRah]

เริ่มจะดราม่าแล้วอะ 
ก็เข้าใจนะที่พี่โก้ดีใจที่เจกลับมา แต่ยิ้มหน้าบานไปนะพี่!!
เนมมันเด็กอะ ไม่เข้าใจความรู้สึกผู้ใหญ่แบบพี่โก้หรอกถ้าไม่แสดงออกไปให้รู้

เฮ้ออออ ดราม่าแน่ๆ 

[ka[ze]na]

แค่คำว่ากลัว....ทำให้เราทำอะไรได้ทุกอย่าง.....แม้แต่คำว่าเหตุผมก็คงไม่เห็น