มาต่อ ด้วยความตื่นเต้นของคนเขียน บอกตรงๆว่าตื่นเต้นคับ เรื่องแรกเลย ผิดพลาดตรงไหน ต้องขออภัย ด้วยจริงๆ
ส่วนบุรุษลึกลับ =w=// ขออุบไว้ครับ แต่ ที่มามาจาก รุ่นพี่คนหนุ่งที่ปลื้ม ฮุๆๆๆ
ส่วนตัวมายด์ นั้น มาจาก คาแร็คเตอร์ ลับๆ ของคนแต่ง ฮา~~ แฮ่ดนิดๆคับ
เรื่องนี้ สถานที่ รวมทั้งตัวละคร ไม่มีอยู่จริง ครับ แต่ แกนเรื่องมาจาก ผมเอง ฮา~~ (เรื่องรักเพื่อนนะ 5555+)
ส่วนฉากเรท ตัวผมอยาก ให้เรท ที่สุดเท่าที่จำทะได้ กำลัง ฝึก ฝีมืออยู่
เคยมีคน บอกไว้ ว่า ชื่อเรื่อง ดี มีชัยไปกว่าครึ่ง สาธุ~~ ขอให้คนอ่าน รักครับ
ยังไงก็ขอฝาก ไว้ด้วยนะครับ มีคนเข้ามาอ่าน ก็รุ้สึก นอนหลับ ฝันดี มีแรงฮึดแต่งต่อ
**อีกอย่างคับ ชอบเล้านี้มากๆเลย ก่อนที่ผม จะเอามาลง ก็มา อ่าน นิยายที่นี้ ยังอ่านไม่หมดทุกเรื่องเลย ฮา~
กำลัง ทยอยอ่าน ขอบอกว่า นักเขียน เก่งๆ ทั้งนั้นเลย เลยรุ้สึกกลัว นิดๆ ฮ่าๆๆๆ
อ่า พร่ำเพรื่อ เยอะ ไปแล้ว อ่าน ตอน 3 ให้สนุกนะครับ
รักทุกคนคับ
--------------------------------------------
ตอนที่ 3 คับ =w=//
แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาในห้อง ทำให้ผมต้องพลิกตัวหนีแต่ก็ต้องสะดุ้งตัวขึ้นเมื่อความเจ็บแปล๊บ แล่นขึ้นมาจนทำให้น้ำตาเล็ด ผมอดไม่ได้ที่จะขยับผ้าห่มออกเพื่อดู คราบน้ำสีขาวยังเปรอะที่ระหว่างขา
ในห้องไม่มีใครจากผม มีแต่ความว่างเปล่า ผู้ชายคนนั้นจะไปแล้วผมเหลือบไปมองนาฬิกาปลุกหัวเตียงก็เห็นกระดาษโน็ตใบหนึ่งวางไว้ผมหยิบขึ้นมาพลิกอ่านดู
‘ขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อคืนนะ เราจะไม่ลืมเลย เงินที่เราวางไว้คงพอให้นายเอาไปใช้จ่ายตามพอใจนะ ขอให้มีความสุขกับชีวิต’
ทันทีที่ผมอ่านจบ ผมแทบจะระเบิดลง เสียครั้งแรกไปยังพอจะนั่งทำใจแต่ถูกเหยียดหยามเหมือนพวกขายตัวทำให้ผมอดกลั้นไว้ไม่อยู่จริงๆผมหยิบซองขึ้นมาข้างในคงใส่เงินเอาไว้ ผมเทออกมา แทบจะช๊อคตายอีกรอบเพราะเงินในถุงนั้นไม่ใช่น้อยๆ แบงค์พันเป็นปึ้กๆ ที่ถูกมัดไว้ สี่ปึ้กผมขยำปึ้กเงินไว้อยากจะเอาไปเผา แต่ก็เสียดายผมจึงรีบยัดกลับเข้าไปก่อนที่ผม จะทำอย่างนั้นจริงๆ ผมลากสังขารตัวเองเข้าห้องน้ำ เพื่อชำระล้างสิ่งสกปรกและพยายามจะไม่นึกถึงมันอีก....
5 วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนผมแทบจะไม่นึกถึงเรื่องนั้นอีกแล้ววันนี้เป็นวันแรกของเทอม ผมตื่นแต่เช้าเป็นพิเศษด้วยอาการตื่นเต้นจนนอนไม่หลับผมคว้ากระเป๋าเป้นักเรียนสะพายหลังและเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่ลืมล็อกประตู ผมแวะกินข้าวมันไก่หน้าโรงเรียนกว่าจะเดินเข้าโรงเรียนก็เกือบแปดโมงพอดี ผมเลยเดินตรงไปเข้าแถวเลยผม รู้สึกแปลกประหม่าเล็กน้อย ถึงจะเคยเห็นหน้าตอนมอบตัวบ้างแต่ก็ยังไม่รู้จักเลยสักคน ผมเดินเข้าไปแทรกๆ
“หวัดดี เราชื่อ พงษ์ นายชื่อไร”
ผมหันกลับไปด้านหลังตามเจ้าของเสียงที่ทักมา
“ดีเรามายด์” ผมสังเกตพงษ์ สูงกว่าผมไม่มากนักแต่ตาของมันออกจะโตๆหน่อย ปากเจ่อๆที่ตอนนี้กำลังยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร
“นายมาจากโรงเรียนไหนอ้ะ เรา มาจากaaa”
“เรา xxx”
“โรงเรียนไหนหว้ะนั่น ไม่รู้จักหว้ะ”
“ไม่รู้อ้ะ ดีล่ะ”ผมหันกลับไป เพราะเสียงเพลงชาติดังขึ้นแล้วทำไม่ต่างจากโรงเรียนเก่าผมเท่าไหร่ เคารพธงชาติ และตามด้วยสวดมนต์แต่ที่นี่แปลกอย่างคือ นั่งสมาธิด้วยตอนเช้าหลังจากนั้นอาจารย์ก็กล่าวต้อนรับ นักเรียนใหม่ต่างๆ ตามด้วยประกาศมากมายเพราะเป็นวันแรกของเทอม
“มายด์ บ้านมึงอยู่แถวไหนหรอ” ผมหันกลับไปหาพงษ์รู้จักไม่เท่าไหร่จะถามบ้านกันเลยหรอ
“เราอยู่หอพัก”
“อ่าว งี้ก็เจ๋งดิ จะทำไรก็ได้ อิจฉาหว้ะ”
“มันก็ไม่สบายขนาดนั้นหรอก ต้องทำทุกอย่างเอง”
“ก็ยังดีกว่า โดนแม่บ่นทุกวันจนหูชาอ้ะ”มันบ่นพร้อมกับสีหน้าเบื่อหน่าย
“ไว้ว่างๆเราไปเที่ยวหอ นายบ้างได้ป้ะ”
“อืม ก็ได้” (จะบุกห้องกันเลยเรอะ!!)
หลังจากแยกแถวก็เข้าโฮมรูมที่ห้องประจำ ผมเลือกที่นั่งแถวหน้าๆแต่เลือกที่จะนั่งหลังไอ้พงษ์เพราะไม่ยากหน้าเกิน พงษ์ ไม่รู้ติดไรผมแต่มันหันมาคุยกับผมได้ ตั้งแต่ยุคพระเจ้าเหา จนถึงอเล็กซานเดอร์ผมนับถือมันจริงๆ
“เฮ้ย นายอ้ะ เพื่อนเบส ใช่ป่ะ”ผมหันไปมองเจ้าของเสียงที่ยืนอยู่ข้างผม
“ใช่”
“เราเกมส์” หมอนั่นพูดสั้นๆแล้วเดินไปนั่งข้างหลังห้อง
“โหย ดีหว้ะ มีคนรู้จักด้วย เข้ามาเรายังไม่เห้นใครคุ้นหน้าเลย”(แต่รู้จักแบบนี้ก็ไม่ดีมั้ง ทักเสร็จละ แมร่งไปเลย)
“เฮ้ย พงษ์ นี่หว่า”
“เฮ้ย สอง มึงอยู่ห้องนี้หรอหว้ะ”
“เออ ถ้าไม่อยู่จะเห็นกูมั้ย?”
“จริงหว้ะ แต่เมื่อเช้ากู ไม่เห็นมึงในแถวนิ”
“กุมาสาย เลยโดนกักตัว”
“สองนี่ มายด์มายด์นี่สอง” (= = ไหน มรึงว่า ไม่รู้จักใคร)
“มายด์ไม่รำคาญบ้างหรอ ไอ้พงษ์ โคตรพูดมากเลย”
“อ้าว ห่ะงี้หาเรื่องกันนิหว่า”
“อืม จริง” ผมตอบสั้นๆง่าย แต่ส่งยิ้มให้สองเป็นเชิงรู้กัน
“กูไม่คุยกับพวกมึงล่ะ สัส งอน” มันว่าพลางหันกลับไปนั่ง งอน งุดๆ หยิบMP3 ขึ้นมาฟัง
“ปล่อยมันไป เดี๋ยวมันก็หายเอง” สองพูดก่อนจากไปนั่งอีกฝั่งของห้อง ติดกับหน้าต่าง
“เอาล่ะๆ นั่งที่ได้แล้วค่ะ นักเรียน”อาจารย์ผู้หญิงวัยกลางๆคน เดินเข้ามา
“ครูชื่อ สมพร จันทร์ฉาย สอนฟิสิกส์ แน่นอนว่า ครูสอนพวกเธอด้วย เพราะงั้นทำตัวดีๆถ้าไม่อยากถูกหักคะแนน” อาจารย์สอดสายตาไปทางหลังห้อง ราวกับจะจับผิด
“ในนี้มีทั้งเด็กเก่าเด็กใหม่ เด็กเก่าก็ทำตัวดีๆ ด้วยละกัน พวกเธอน่าจะรู้สมญานาม ของครูมาบ้างส่วนเด็กใหม่ ครูหวังว่าพวกเธอ จะเรียบร้อย”
“ครูครับ ขอเข้าห้องครับ” ทุกสายตาหันไปจับจ้องนักเรียนชายที่เพิ่งจะโผล่เข้ามาตอนนี้ แต่ผมแทบจะหยุดลมหายใจของตัวเองไปในทันทีเมื่อผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ของผมคือ ไอ้คนที่พรากครั้งแรกของผมไป!!!
ผมรีบก้มหน้าฟุบกับโต๊ะหวังว่าจะไม่ให้มันเห็น
“หืม มาสายแต่วันแรกแบบนี้”
“ขอโทษครับพอดี หลับเพลินไปหน่อย”(โห ตอบตรงโคตร)
“อย่าให้เป็นแบบนี้อีกล่ะกัน นั่งที่ได้”
“ครับ”มันยกมือไหว้อาจารย์ และเดินไปนั่งหลังห้อง ผมใจหายวาบเมื่อมันเดินผ่านแต่ดูเหมือนมันจะไม่ทันสังเกต ไม่งั้น ผมคงหัวใจวายจริงๆแน่ๆ
“มาสายแต่วันแรกเลยหรอหว้ะเอ็ม สดมากอ่ะมรึง” เกมส์ทักขึ้นเป็นคนแรก พร้อมกับแท็คมือกับเพื่อนที่เพิ่งเดินเข้าไปใหม่
ชื่อเอ็มงั้นหรอ คอยดูตูจะทำตุ๊กตาฟางแปะชื่อมึง!!
“เมื่อวาน ต้นหลิว มึงไม่ยอมให้ไปนอนรึไงหว้ะกร๊ากกกก” คนที่สองเริ่มสมทบครับ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นใครเพราะไม่กล้าหันกลับไปมอง
“เลิกพูดถึงหลิวเหอะ กุเลิกกับเค้าแล้ว”
“อ่าว เลิกละหรอหว้ะ ไหนว่า รักกันนักหนาไง ถึงขั้นขอพ่อกับแม่เลยอ้ะกร๊ากกกกก”
“เลิกพูดเหอะน่า กุไม่อยากรมณ์เสีย”เอ็มตอบเสียงแข็ง จนเพื่อนๆแทบสะอึกตามกันไป
“เอาล่ะๆ เงียบๆ กันได้แล้ว อีก 1อาทิตย์ ครูจะให้เราเลือกหัวหน้าห้อง เอาเป็นว่าตอนนี้ ให้ ภาคิน ทำหน้าที่หัวหน้าห้องไปก่อนละกัน”
อาจารย์พยักเพยิดหน้า ให้ เด็กชายตรงหน้าลุกขึ้นยืน
“เราภาคินนะ ชื่อเล่นชื่อ คิน ถ้ามีไรสงสัยก็ถามได้เลย” หวาน มากครับหน้ามันหวานสุดๆ จนเพิ่งอึ้งไปเลยตัวมันคงจะสูงปานกลางเพราะผมนั่งอยู่เลยบอกไม่ถูก ตาของมันกลมโตปากสีชมพูเรื่อๆ อย่าหาว่าผมคิดหื่นกับมันนะ ผมเป็นรับครับ เพราะงั้นไม่มีทางคิดกับมันมากกว่านี้แน่นอน ฮ่าๆๆๆๆ
หลังจากนั้นโฮมรูมก็จบลงคินแจกตารางสอนให้กับเพื่อนในห้อง จากนั้น ก็เริ่มเดินเรียนตามตารางเหมือนโชคเข้าข้างผมครับ เพราะ ไอ้สี่หน่อ หลังห้องเหมือนมันจะโดนทุกคาบเลย ทำให้ผมวางใจไป แต่ก็เพิ่งจะครึ่งวันเอง
“มายด์ๆๆๆ นี่โย โยมีบ้านอยู่พัทลุงด้วยแหละ ฮ่าๆๆๆ” พงษ์เรียกผมให้รู้จักกับเพื่อนใหม่ นี่เอ็งสนิทไปทั้งห้องแล้วหรอเนี่ย
“สวัสดีครับ”
“อืมดี” โยเป็นผู้ชายตัวเล็กครับ เตี้ยกว่าผมอีก ผิวของมันขาวจนไม่น่าเชื่อว่า จะอยู่พัทลุง ตากลมโต จมูกนิด ปากหน่อย น่ารักดีขนาดพกพาได้เลย ฮ่าๆๆ
“ตอนนี้เราก็มีสามคนแล้วต้องหาคนเข้าก๊วนอีก”พงษ์ว่า พลางเดินไปคุยกับคนนู้นที คนนี้ทีนี่มันกะจะหาคนเข้าก๊วนอีกหรอ แล้วผมไปอยู่ก๊วนมันตอนไหนเนี่ย!
“โย มาจากโรงเรียนไรหรอ”
“xxอ้ะ” = =; เอ่อ ใช่โรงเรียนที่มีกระเทยเยอะรึเปล่า? ผมแอบคิดในใจแต่ไม่กล้าทักออกไป
ผมมองหน้ามันแบบไม่ไว้ใจครับ เค้าบอกว่าผีจะเห็นผี แต่ผมไม่ใช่กระเทย จะเห็นมันรึเปล่าเนี่ย!
“มายด์ๆโยๆ นี่ๆ หมอนี่ชื่อ อาร์ม กับ ปอนด์” ผมกับโยได้แต่ยิ้มแห้งๆ ตอบครับนี่มัน จะทำอย่างงี้รอบห้องจริงดิ ดีนะ ไอ้หมอนั่นไม่อยู่ ไม่งั้นผมคงจะหัวใจวายจริงๆ
แล้วเสียงสวรรค์ ก็ดังราวปาฏิหาร์ย ครับ ออดหมดคาบ ดัง
“ป่ะ ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ” พงษ์ว่าพลางหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพาย เดินนำไปรอหน้าห้อง
ผมโย ปอนด์ และอาร์ม ก็เดินตามมันไปโรงอาหาร มีพูดคุยกัน บ้างแต่ก็ยังไม่เท่าไหร่ เพราะ เพิ่งรู้จัก แต่ไอ้พงษ์ มันคุยได้ออกรสที่สุด ผมสงสัยจริงๆว่าเพื่อนที่โรงเรียนเก่ามัน คบมันมาได้ไง
หลังจากทานข้าวเสร็จพวกผมก็ซื้อขนมและแอบเอาออกมานอกโรงอาหาร เพราะโรงเรียนมีกฎห้ามเอาขนมออกมาทานข้างนอกโรงอาหารเด็ดขาดครับจับได้โดนหักคะแนนพฤติกรรมเละ ถึงผมเอาออกมาแต่ก็ ทิ้งถังตลอดนะ
พวกผมเอาขนมมานั่งกินกันในห้องเรียนที่จะเรียนคาบต่อไปครับ เข้ามาก็เห็นเด็กผู้ชายตัวสูงๆ ขาว หน้าออกไปทางจีนๆ แต่ตามันตี่เรียวมากครับ มันเงยหน้าขึ้นมามองพวกผมก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือต่ออย่างไม่สนใจ
ไอ้พงษ์เห็นก็เลยเดินเข้าไปทัก
“หวัดดี เราพงษ์ นายชื่อไร”
ไม่มีเสียงตอบรับครับ มันยังคงนั่งนิ่งเหมือนไม่ได้ยินอะไร
“นาย ชื่อ อะ ไร” เหมือนพงษ์ จะหมดความอดทนเล็กน้อย
“ข้าว” มันไม่เงยขึ้นมา แต่ ตอบสั้นๆง่ายๆได้ใจความ
“แค่นี้ก็จบ ว่าแต่ ข้าวไรอ้ะ ข้าวเจ้า ข้าวสวย หรือ?”มันนี่จอมหาเรื่องจริงๆ
ข้าวเหลือบตาขึ้นมามองพงษ์อย่างเคืองๆ ก่อนจะปิดหนังสือ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเดินออกไป
พวกผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ ส่วนไอ้พงษ์ก็กลับมานั่ง อย่างหงุดหงิด
“ทักแค่นี้ทำเป็นไม่พอใจ ฮึ้ยๆ” ว่าแล้วมันก็ยัดขนมแก้รมณ์เสียครับ
“เอาน่า เขาคงยังไม่ค่อยชินกับเรา” โยพูดปลอบใจมัน
“คอยดูเราจะเอามันมาเป็นเพื่อนในก๊วนให้ได้” เหมือนไฟในตามันลุกโชนเลยครับไม่รู้มันเป็นอะไรมากรึเปล่าว่างๆผมคงต้องบอกให้แม่มันพาไปหาหลังคาแดงบ้างล่ะ
สักพัก ข้าวก็เดินกลับเข้ามาเก็บโทรศัพท์ในกระเป๋าและไม่พูดจาไรอีกครับ มันนั่งก้มหน้าอ่านหนังสือลูกเดียว
พงษ์ทำท่าจะลุกเข้าไปทักมันอีกผมเลยรีบดึงเสื้อมัน เป็นการท้วงไว้ครับ ขืนให้มันไปทักอีก มีหวัง ได้ดูมวยสด
“เดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“เออ ไปถูกใช่ป้ะ”
“ถ้าหลงแล้วกูจะโทรหา” ผมว่าเสร็จก็เลยเดินออก มา จำได้ว่า เห็นห้องน้ำหลังตึก 3 ผมเลยลองเดินไปดูแล้วก็เจอจริงๆด้วย พอทำธุระเสร็จ ก็ล้างมือ ผมรักความสะอาดครับ โฮะๆๆๆๆ
“เอ่อ พี่คะ?” ผมหันไปตามเสียง คะ หรอ เฮ้ยยย!!
“มะ มีอะไรหรอครับน้อง” แทบช๊อคครับเสียงก็ผู้ชาย แมนกว่าผมแต่พูดคะ
“คือ ว่า พี่ชื่อไรหรอคะ อุ้ย ไม่ใช่สิ พี่อยู่ห้อง 5 ใช่มั้ยคะ”
“อ่า ครับ” ผมเหงื่อตกเลยครับ
“นู๋ฝากนี้ไปให้พี่เอ็มห้องพี่ทีได้มั้ยคะ”
“ห๊ะเอ็ม ห้องพี่” คงไม่ใช่หมอนั่นนะ!!
“รบกวนด้วยนะคะ” น้องรีบยัดใส่มือผม เพราะกลัวผมปฏิเสธ จากนั้นก็รีบวิ่งไปเร็วๆพอกับปีแสง
“ฉิบ แล้ว กู!!!!”
ผมเดินกลับเข้ามาในห้องเรียน พลางคิดจะทำยังไงกับเจ้าสิ่งนี้ได้ จะไม่เอาไปให้มันก็ไงอยู่น้องเค้าก็ยัดเยียดให้เราแล้ว
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! ผมได้แต่ตะโกนในใจเพราะตอนนี้อาจารย์เข้าแล้ว ส่งเสียงไม่ได้ดีนะที่ช่วงบ่ายมันไม่เข้ามาเรียน ผมเลยมีเวลาทำใจ
เอาวะ ไงก็ต้องเจอมันอยู่ดี ให้ๆไปซะ ได้ จบเรื่อง!
แต่จะไปหามันที่ไหนล่ะ ผมนั่งคุยกับตัวเองอย่างกับคนบ้าเลยตู
พอจบคาบผมเลยตัดสินใจไปถามหัวหน้าห้องดู
“เอ่อ คินนายรู้มั้ยว่าเอ็มอยู่ที่ไหน”
“เอ็มหรอ ถ้าตอนนี้น่าจะห้องสมุดไม่ก็สนามบาสนะ นายมีไรหรอ?”
“อ่าพอดีเป็นเพื่อนเก่ากันนะ เลยว่าจะไปหาหน่อย” ไอ้เลว ที่ขโมยบริสุทธิ์ไปต่างหากล่ะ!! แต่จะให้บอกอย่างนี้ คงเป็น Top of The room แน่แท้!
“อ๋อ อืมๆ” ผมเลยเดินแยกกับพวกพงษ์ กะว่า จะเอาไปให้มันเลย จะได้สบายใจผมเริ่มเดินไปดูห้องสมุดก่อน เพราะมันใกล้สุดแล้ว
สิ่งที่ผมชอบโรงเรียนนี้อย่างก็ห้องสมุดนี่แหละ แอร์เย็นฉ่ำสุดๆ แถม กว้างมากๆด้วย กินเนื้อที่ 2 ชั้น แน่ะ !! มีบันได ภายในห้องสมุดแต่ทางเข้าออกมีทางเดียวที่ชั้นล่าง ที่นั่งก็เยอะมากๆถึงจะมีห้องสมุดประจำหมวด แต่ เด็ก นร. ก็ชอบมาสุมกันที่ห้องสมุดหลักนี่ ผมเริ่มเดินหาจากชั้นล่าง จากนั้นก็ขึ้นไปชั้นบนต่อ ชั้นบนไม่ค่อยมีคนเพราะที่นั่งน้อย ส่วนใหญ่จะเต็มไปด้วยชั้นหนังสือเยอะมากๆผมเดินจากหน้าไปหลัง ละก็ต้องไป หยุดจุดหนึ่ง มุม มืดๆ มุมหนึ่งของห้องสมุดแค่มองก็ขนลุกแล้ว เพราะ บนนี้ เงียบมากๆ
ผมค่อยๆ แว่บ ดูทีละนิด
มันอยู่จริงๆ ด้วย!!
แถมกำลังนั่งหลับพิงกำแพงอย่างสบายใจอีกตะหาก!
เอาละมายด์ มึงต้องกล้า ผมตั้งสมาธิแล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาฝันร้ายอย่างช้าๆ
“เอ่อ เอ็ม นาย หลับไปยัง”
เอ็มค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ มองดูผม
“!!!!” ดูเหมือนมันจะตกใจมากครับที่เห็นผมแต่กูก็ตกใจมึงเหมือนกัน
“นายยย!!!!”
“เออ กู เอง”
ผมก้าวไปหามันอย่างเร็ว และยื่นกล่องที่น้องเค้าฝากมาให้ ให้มัน
“!!!!!!!!!!!” ดูเหมือนคราวนี้มันตกใจมากกว่าเดิมครับ เป็น *10 เลย
ไม่อยากบอกว่าหน้ามันตอนนี้ เหวอมากครับ
“รับไปดิ เร็วๆจะไปเรียนต่อ”
“คง ไม่ได้ ปิ๊งเราหรอกนะ”
“เฮ้ยจะบ้าหรอ!! น้องเค้าฝากมาให้เว้ย น้องเค้าฝาก”
“หรอ” น้ำเสียงของมันดูไม่ใส่ใจเท่าไหร่ มันรับไป พลิกดูซ้ายขวา ก่อนจะฉีกกระดาษห่อแบบไม่ใยดี ถ้าเป็นผมคงค่อยๆแกะ
ของข้างในเป็นช๊อคโกแลต เหมือนจะทำเองด้วยครับ ผมอยากได้บ้างจัง
มันเงยหน้าขึ้นมามองผม แล้วก็ยื่นช๊อคโกแลตให้
“เอาไปดิ ให้”
“ห๊ะ!” ให้กันง่ายๆงี้เลยเรอะ
“น้องเค้าอุส่าทำให้นายเลยนะเว้ย”
“คนที่ไม่มีความกล้าที่จะเอามาให้เอง เราไม่รับหรอก” มันว่าพลางโยนกล่องไปข้างๆ อย่างไม่ใส่ใจ
“ก็เรื่องของนาย ไปละ อ้อ ล่ะก็ เรื่องวันนั้น เราจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น” ผมหันหลังให้มันเตรียมจะเดิน
“เดี๋ยวดิ เงินนั่น นายใช้หมดยัง”
“ยัง ละไม่คิดจะใช้ด้วย ไม่ต้องห่วง เราจะเอามาคืนเพราะเราไม่ต้องการ”
“ทำไม? นายน่าจะชอบไม่ใช่รึไงไม่ว่าใครก็ชอบเงินทั้งนั้น”
“ใช่คนอื่นอาจชอบ แต่ไม่ใช่ผมแน่นอน เชิญคุณเอาเงินคุณคืนไปเลย อ้ะ วันนี้ผมไม่ได้เอามา แต่พรุ่งนี้ ผมเอามาคืนให้แน่ ทุกสตางค์เลย” ผมก้าวเดินออกมาอย่างหงุดหงิด
“อย่าเดินลงส้นมากสิ เดี๋ยว แผลข้างหลังก็สะเทือนหรอก” มันแสยะยิ้มที่มุมปาก สายตาหื่นๆ จ้อง มาที่ก้นผม!!
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! มองไรนักหนากรุ ก็อายเป็นนะ
อย่างที่ทราบกันดีครับ ว่าตอนนี้ มันเจอ ผมแล้ว พระเจ้า เล่นตลกรึไงเนี่ยย!!ต้องมาอยู่ห้องเดียวกับมัน อันนั้นยังพอทน แต่การที่มันเล่นนั่งจ้องตลอดเวลา จนแทบอยากจะลุกไปกระโดดเตะสร้างความหงุดหงิด ไม่น้อยเลย
“มายด์ ช่วยกรอก ชื่อเล่น เบอร์ กับ เมลล์ ให้ทีนะ” คินยื่นกระดาษรายชื่อห้องมาวางข้างหน้าผม
ผมเลยไล่ดูทีละชื่อ เขียนกันจะหมดแล้ว นิหว่า
ผมลองไล่ หาดูของไอ้เอ็มอืมม ยังไม่กรอกนิหว่า เซง เลย
ผมกรอกๆ จากนั้น ก็ส่งไปให้คนข้างหลัง พอตอนกลางวัน คินก็เอาที่ถ่ายเอกสารแล้วมาให้ ผมลองส่องอีกที เอ็ม มันเขียนไว้แค่เมลล์เมลล์ก็ยังดีคอยดูจะส่งเมลล์ลูกโซ่ไป ป่วน!!นี่ผมกลายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
พอกลับมาหอผมรีบเปิดโน๊ตบุ๊คออนเอ็ม แล้วก็เริ่มแอด เมลล์เพื่อนในห้องทีละคนจนครบ แต่ผมไม่แอด เอ็ม คนเดียว อย่าหวังว่ากูจะแอดมึง
สักพักเอ็มผมก็เด้งมีคนแอดเข้ามา ไอ้เอ็มครับ พระเจ้า!! กู อุส่าไม่แอดมึงละนะ
จะรับดีไม่รับดีเนี่ย
หลังจากคิดอยู่นาน ผมเลยรับแอดมันครับ อยากรู้มันแอดมาทำไมหน้าต่างแชทเด้งขึ้นมา มันนั่นเอง นั่งจ้องอยู่รึไงเนี่ย
“กว่าจะรับได้ ไม่รับพรุ่งนี้เลย?” (มาถึงก็ปากหมาเลยนะมึง)
“รับก็บุญแล้ว”
“กวน”
“เออ!”
แล้วก็เงียบไปเป็น ชม. เลยครับ ผมก็นั่งจ้อง มึงมีไรก็พูดๆมาดิเงียบแบบนี้กูอยากรู้นะเว้ย
“เป็นแฟนลับๆกันมั้ย?”
“=[]=!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” <<<<ผมครับ
“มึง เพ้อ หรอ”
“ให้เวลาคิด 1 นาที”
“ไม่”
“คิดก่อน แล้วค่อยตอบ”
“กูคิดแล้ว กูไม่เอามึง”(ถึงมึงจะเคยเอากูก็เถอะ)
“แต่กู จะเอามึง”(เริ่มขึ้นกูมึงแล้วครับ)
“สาสสสสสสสสสสส ให้ตายกูก็ไม่คบกับมึง”
“แต่ กู เคย เอา มึง แล้ว” (เอาขึ้นมาจนได้ เวร!)
“กู จะถือว่าทำทาน”
“คบกับกูซะ”
“ = = ”
“กูจะรอคำตอบ ถึงพรุ่งนี้เย็นนะครับ เมียจ๋า สามีไปก่อน” (จะไปละพูดดีเลยนะมึง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
