มาแล้วครับ ขอโทษที่มาช้านะครับ พอดี ผมไม่สบาย โรคกระเพาะ กับอาการจิตตกเล็กน้อย
เลยมาซะตอนนี้ แต่ก็ คุณภาพไม่ตกแน่นอน ผมตั้งด้วยความตั้งใจสุดๆ เพราะไม่อยากให้ทุกคนผิดหวังกัน
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะครับ ตอนนี้ขอไปนอนก่อน
(สีนี้เป็นของบีมครับ =w=)
-----------------------------------------------------------------------------
ตอนที่11
หลังจากจบกีฬาสีก็กลับมาเรียนเหมือนเดิม ส่วนผมหลังจากนอนซมไข้ เอ็มมันก็ตามดูแลผมตลอดคงรู้สึกผิดที่ทำให้ผมไม่สบาย ส่วนบีมกับพี่ท็อปก็ยังไม่มีไรคืบหน้า เพราะ หลังจากวันนั้นพี่ท็อปก็โดนซันตามติดแจตลอด จนผมเริ่มสงสัยนิดๆว่าซันจะชอบพี่ท็อป? แต่ก็แค่คิดอ่ะนะ บีมเองก็ไม่แสดงอาการอะไรเลยระหว่างซันกับพี่ท็อป จนผมเองก็ไม่รู้จำพูดยังไง มันจะนิ่งไปแล้ว!!
ผมเลยรอคาบว่างตอนบ่าย จะได้คุยกับบีม พอหมดคาบคณิตผมก็รีบเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินไปหาบีม บีมกำลังเก็บของใส่กระเป๋านักเรียน พอผมเดินไปใกล้ๆบีมก็เงยหน้าขึ้นมามอง
“บีม เดี๋ยวคาบ 5 ว่างไปห้องสมุด ชั้น2ดิ มีเรื่องจะคุยด้วย”
“อืม ได้” แล้วบีมก็เก็บของต่อ ผมนึกว่าจะพูดไรต่อ แต่ไม่เอาดีกว่า ผมเลยรีบเดินตามพวกไอ้พงษ์ที่เพิ่งเดินออกไปได้ไม่นาน
“เซ็ง หว่ะ พอหมด กีฬา ปุ๊ปนะ อาจารย์ก็ให้งานมาเป็นพืดเลย”ไอ้เอกบ่นขึ้นมา
“เอาน่าๆ นี่วันนี้เราเอาปั้นขลิปใส้ปลามาด้วย ไว้กินตอนกลางวัน”ไอ้โยพูดพลางหยิบถุงขนมปั้นขลิปออกมาจากกระเป๋า
“เฮ้ย เจ๋งๆ กรุชอบกิน”พงษ์คว้าถุงขนมมาจากโย พลิกดูซ้ายขวา
“กรุเห็นมรึงชอบกินหมดอ้ะไอ้พงษ์”ผมขอแขวะมันสักนิด
“กรุกินแต่ของอร่อยๆ”
“แล้วแม่โยไปเที่ยวมาหรอ”อาร์มแย่งถุงจากมือพงษ์ต่อ
“ป่าว แม่เราอยู่พังงา”
“เฮ้ย! จริงดิ”พงษ์ทำน้ำเสียงตื่นเต้นสุดๆ
“อืม เราไปพังงาทุกปิดเทอมใหญ่อ้ะ”
“น่าไปหว้ะ”
“จริง กรุอยากไปทะเล”ผมเสริมอีกที เพราะผมชอบเที่ยวทะเล
“ปิดเทอมไปกันดีกว่า”ไอ้พงษ์เอาถุงขนมคืนจากอาร์มแล้วแกะกิน
“เอาดิๆ เราจะได้บอกแม่ไว้”
“เฮ้ย ไปขอพ่อแม่ก่อนดิ มรึงกรุณาวางแผนหน่อย”ผมลองหยิบมาชิ้นหนึ่ง เหมือนกระหรี่พั๊ฟ
(ผมเพิ่งจะรู้จักปั้นขลิปก็ตอนนี้แหละ)
“เออๆ กรุลืม” แล้วพวกผมก็แย่งกันกินปั้นขลิป ส่วนโยกับข้าวไม่ได้แย่ง คงเห็นพวกผมแย่งแล้วไม่กล้าเข้าใกล้ โยผมไม่ห่วงเพราะมันคงกินบ่อย ผมเลยหยิบมา 3-4 ชิ้น แล้วส่งให้ข้าว มันทำหน้างงๆ
“กินดิ เดี๋ยวก็อดอ้ะ”
“ไม่เป็นไร”
“เรื่องมากมรึง แดรกๆเข้าไป”ผมเลยยัดใส่มือมัน มันก็เลยยอมกิน (ไอ้นี่แมร่งเก๊ก!)
“อร่อยดี =_=” (อร่อยจริงป่าวหว้ะนั่น)
แล้วพวกผมก็เดินไปกินไป จนถึงอาคาร5 แล้วก็คลานขึ้นบันไดไปชั้น6 (เหนื่อยโคตรๆ)
พอไปถึงอาจารย์แกก็รออยู่แล้ว พวกผมมาถึงเป็นกลุ่มแรก (เด็กเรียนสุดแล้วในห้อง ไม่ได้ชมตัวเองนะ 5555+ ) พอพวกผมนั่งไปได้สักแปป เพื่อนๆคนอื่นก็เข้ามา พออาจารย์เห็นนักเรียนเริ่มเยอะ
แกก็เริ่มสอนเลย ผมก็ฟังบ้างคุยบ้าง เพราะ ส่วนใหญ่อาจารย์จะให้จดคำศัพท์ กับแปลบทความ
พอพักกลางวันผมเลยรีบกินข้าว ส่วนขนมปั้นขลิป พวกผมก็แย่งกันกินไม่ได้เกรงใจไอ้โยกันแม้แต่น้อย ผมเดินเข้าห้องสมุดชั้นล่าง มีนักเรียนอยู่ค่อนข้างเยอะ จามที่ผมคิดไว้ ผมเลยเดินไปที่บันได ซึ่งอยู่บริเวณด้านในสุดของห้องสมุด เป็นบันไดวนทำด้วยสแตนเลส พอผมเดินขึ้นมาชั้น 2 ก็มี นักเรียนปานกลาง เพราะชั้น 2 จะเป็นที่นั่งอ่านมากกว่า ผมเลยเดินไปนั่งที่โต๊ะหนึ่ง ข้างๆหน้าต่าง
ผมมองออกไปท้องฟ้ามืดครึ้ม เหมือนฝนจะตก บรรยากาศชวนนอนได้อีก ผมเลยหยิบ MP3 ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมานั่งฟังเพลง ระหว่างรอ
ส่วนสายตาของผมก็มองไปทางบันได รอเมื่อไหร่บีมจะมา นั่งไปสักพัก ผมเริ่มเซ็ง เลยเดินไปชั้นหนังสือหมวด นวนิยาย ผมเพ่งอยู่สักพัก ก็หยิบหนังสือเกี่ยวกับเรื่อง ผี มา กลัวครับ แต่ชอบ
ผมเดินกลับมานั่งที่เก่า ฟังเพลงไป อ่านเรื่องเล่าผีไป เล่มที่ผมหยิบมาเป็นแบบรวมหลายๆเรื่อง
ผมอ่านไปสักพักและรู้สึกกลัวไปด้วย เลยเลิกอ่าน ข้างนอกฝนตกแล้ว บรรยากาศก็มืดวังเวงได้อีก
ส่วนนักเรียนก็น้อยๆไปบ้าง แต่ก็ยังมีอยู่ ผมเลยเปลี่ยนไปมองบันไดแทน เพื่อบีมจะขึ้นมา
ผ่านไปสักพัก ผมก็เห็นบีมขึ้นมาซะที (กว่าจะมาได้!)
“โทษทีนะ พอดีพี่ที่ชมรมเรียกประชุม”
“ไม่เป็นไรๆ เราก็นั่งรอมาสักพักแล้ว”
“ขอโทษจริงๆ เดี๋ยวเราเลี้ยงหนมละกัน”
“งั้นก็ได้ ไม่โกรธหรอก” (คนดีมั้ยล่ะผม)
“ว่าแต่มีไรจะคุยอ้ะ?”
“ก็เรื่องพี่ท็อปอ้ะแหละ บีม มรึงมั้ยอะไรเลยหรอ ที่ซันมันทำขนาดนั้นอ้ะ”
“ไม่อ้ะ ถ้าพี่ท็อปเค้าจะชอบซันก็เรื่องของเค้า”
“เฮ้ย ไม่ได้ บีม มรึง ยอมง่ายไปป่ะ”
“มรึงจะยอมทั้งๆที่มรึงยังไม่ได้ทำไรเลยเนี่ยนะ”
“เบาๆหน่อยคะนักเรียน”ผมสะดุ้งเฮือก เลยหันไปทางเสียง อาจารย์ประจำห้องสมุดยืนเพ่งมาทางผม พร้อมในมือมีไม้เรียวอยู่ ผมเลยยิ้มให้อาจารย์ แล้วหันกลับมา
“เพราะงั้น บีม มรึงต้องทำไรสักอย่าง”ผมลดเสียงตัวเองให้เบาลงเกือบจะกระซิบ
“ทำอะไร?”
“ในเมื่อแกไม่กล้าเข้าหาพี่ท็อปตรงๆ แกก็เข้าทางเพื่อนดิ”
“เพื่อน?”
“ใช่ เข้าทางเพื่อน ค่อยๆดึ้บไปทีละนิด แถมมีโอกาสได้รู้เรื่องอื่นๆของพี่ท็อปด้วย ได้สองต่อเลย”
“ถ้าเพื่อนพี่ท็อป ก็มีพี่อยู่คนนึง ที่รู้จักกันอยู่”
“เออ นั่นแหละๆคนนั้น”
“แล้ว เราควรจะทำไง”
“= = ก็บอกพี่คนนั้นไปดิว่า ชอบพี่ท็อป”
“บอกเลยเนี่ยนะ!”
“ตึงๆๆๆ!!”
“นี่พวกเธอ ถ้าจะคุยก็ออกไปข้างนอก” คราวนี้อาจารย์แกมาทุบโต๊ะข้างๆพวกผมเลย
“ขอโทษครับอาจารย์ พอดีผมให้เพื่อนอธิบายวิชาอังกฤษให้อ้ะ” ผมรีบแถเนียนๆไป แต่บนโต๊ะก็ไม่ได้มีหนังสือเรียนเลย มีแต่หนังสือเรื่อง ผี อาจารย์แกจะเชื่อมั้ยเนี่ย
“ถ้าดังอีก ครูจะให้พวกเธอออกข้างนอก”
“ครับ อาจารย์”อาจารย์แกส่งสายตาจิกๆมาทีนึง แล้วเดินไปทางอื่น
“ถ้าแกไม่บอกพี่เค้า พี่เค้าจะช่วยแกไงบีม”
“ก็จริง”
“เออ เพราะงั้นบอกไปเลย อย่าอาย ต้องหน้าด้านเข้าไว้ จะจีบคนอื่นอ้ะ”
“อืม ต้องด้านๆแบบเอ็มใช่มั้ย?” (ยังจะมาจิก กรุอีกนะ = =*)
“อืม หน้าด้านแบบมันอ้ะ”
“ตอนเย็นอ้ะ มรึงไปดักพี่เค้าเลยนะ”
“ดัก?”
“ไม่งั้นจะคุยกับพี่เค้ายังไง”
“ในเอ็มไง” (เออ หว่ะ = =)
“ไม่ได้ๆ มรึงต้องคุยต่อหน้าเพื่อแสดงความจริงใจ เค้าจะได้ช่วย” ผมเลยแถเนียนๆจะได้ไม่รู้สึกหน้าแหก ฮา~
“อืมมม”
“หิวหว่ะ ไปหาไรกินดีกว่า ใช้สมองเยอะๆมันเหนื่อย”
“อืม งั้นเราเลี้ยง”
ผมกับบีมก็เลยไปหยิบกระเป๋าในห้องเก็บกระเป๋าก่อนเพราะห้องสมุดไม่ให้เอากระเป๋านักเรียนเข้าไป จากนั้นก็ลงไปที่โรงอาหารเพราะยังเป็นเวลาพักเที่ยงอยู่ แต่เป็นรอบสอง ส่วนพวกผมพักรอบแรก ผมเดินไปที่ร้านขายหวานเย็นคนไม่ค่อยเยอะผมก็เลยต่อแถว ไม่ลืมลากบีมมาด้วยเพราะมันจ่าย 555+
“ป้าครับ เอา หนมปัง ลูกชิด ข้าวพอง น้ำแดงครับ บีม มรึงเอาไร” ผมยังไม่ลืมหันไปถามบีมตามมารยาทครับเพราะมันจ่าย ฮา~
“เอาเฉาก๊วย ข้าวโพด ลูกชิด น้ำเชื่อมครับ”
พอซื้อเสร็จพวกผมก็ไปหาที่นั่งกิน โรงอาหารที่โรงเรียนก็ค่อนข้างใหญ่ แบ่งออกเป็นสองฝั่ง ร้านค้าจะอยู่ริมของแต่ละใง ส่วนตรงกลางก็ยังมีร้านค้า ยาวลงไปอีก ประมาณ 10 ร้าน เท่าๆกัน
ด้านในสุดของโรงอาหารมีเวทีเอาไว้ทำกิจกรรมของโรงเรียน ส่วนใหญ่จะเป็นช่วงจับสี กับวงดนตรีของนักเรียน พอกินเสร็จก็จะมีที่เก็บจานอยู่ 4 จุด ผมกับบีมไปจุดที่อยู่ใกล้ทางออกโรงอาหาร แล้วก็เดินไปตึก2 เพราะมีเรียนสังคม ตึก2 กับ ตึก 3 (ตึกวิทย์) จะอยู่ตรงกันข้ามกัน มีสะพานเชื่อมที่ ชั้น 2 จะสะดวกมากๆเวลาที่ผมเรียนระหว่างสองตึกนี้ พอผมขึ้นมาบนห้อง ก็มีเพื่อน อยู่ในห้องบ้างแล้ว ส่วนไอ้พงษ์ก็พูดไม่หยุดจริงๆ ไม่รู้ มันไปตายอดตายยากที่ไหนมา เหมือนกับไม่ได้พูดมาเป็น สิบปี แต่ผมก็ยังอด มองข้าวไม่ได้ ถึงมันจะฟังที่ไอ้พงษ์พูดอยู่ แต่มันก็พูดน้อย แต่ก็มากกว่า ช่วงเจอกันใหม่ๆ ผมเดินไปนั่งหลังพงษ์ ซึ่งเป็นที่ประจำของผมไปแล้ว ผมฟังพวกมันคุยก็ยังไม่จบเรื่องไปเที่ยวอยู่ดี แต่ ก็ทำให้ข้าว มันดูสนใจมากๆ สักพักอาจารย์ก็เข้าสอน แต่ตอนนี้หัวผมกำลังคิดเรื่องของบีม ซัน ท็อป -*- ปวดหัวจริงๆเรื่องชาวบ้าน
พอเลิกเรียนแล้ว ผมกับบีมก็เดินไปที่อาคาร 1 เพราะพี่ท็อปเรียบคาบสุดท้ายที่ตึกนี้ พวกผมแอบดูพักนึงก็เห็นพี่ท็อปแล้วก็พี่ผู้ชายอีกคนเดินออกมาด้วยกัน แต่พี่ผู้ชายอีกคน ติดจะสูงกว่าพี่ท็อปนิดนึง หุ่นไม่ต้องพูดถึง ดีกว่าพี่ท็อป เพราะผมเหล่กล้ามแขนพี่เค้าไปแล้วครับ ส่วนหน้าตาพี่เค้า ก็หนุ่มตี๋ขาว แต่ก็หล่อดี แบบตี๋ๆ อ้ะ =w= แต่ผมชอบแบบเอ็มมากกว่า ฮุๆๆ
ผมหันมามองบีมเป็นเชิงให้มันออกไป บีม มันมองหน้าผมประมาณจะให้ผมเป็นคนออกไป ผมเลยพลักมันออกไปเลย
เหมือนพี่สองคนเค้าจะชะงักตกใจเล็กน้อยเพราะไอ้บีมมัน เหมือนสะดุดออกมา
“อ่า ดีครับพี่ท็อป พี่ปอม” ผมก็เพิ่งรู้ว่าพี่ข้างๆชื่อปอม เพราะบีมมันไม่ได้พูดชื่อพี่เค้าให้ฟังเลย
บีมมันเดินตรงเข้าไปหาพี่สองคน
“ไง บีม จะไปไหนหรอ”พี่ปอมเป็นคนทักคนแรก ผมมองหน้าพี่ท็อปที่ดูเฉยๆ
“พี่ปอม บีมมีเรื่องจะปรึกษาพี่อ้ะ ไปด้วยกันหน่อยดิ”
“เห? กับพี่หรอ อืม ได้”
“งั้นไปคุยกันที่อื่นนะ”
“อืม ท็อป งั้น กรุไปกับบีมก่อนนะ”
“เออๆ ไปเหอะ เดี๋ยวของกรุซันก็คงมาหา”แว่บนึง เหมือนผมเห็นหน้าบีมช็อค แต่ก็แค่แวบเดียว ผมรีบเดินลงไปรอข้างล่าง สักพักบีมกับพี่ปอมก็เดินลงมาถึง ผมเลยพยักหน้าให้บีมเดินตามผมไป ผมเลยเดินเข้าโรงอาหาร เพราะเลิกเรียนแล้ว ไม่ค่อยมีคน บีมกับพี่ปอมก็เดินตามมา ระหว่างที่เดิน ผมได้ยินพี่ปอมกับบีมคุยกัน แต่ไม่รู้เรื่องไร เพราะผมเดินนำหน้ามาค่อนข้างเยอะ พอเข้ามาในโรงอาหาร ผมเลิกที่นั่งเข้าไปข้างในสุดเกือบถึงหน้าเวที แล้วบีมกับพี่ปอมก็เดินมานั่ง พี่ปอมออกจะทำหน้างงๆ หน่อย ตอนที่เห็นผม แต่ผมก็ไม่ไร ยิ้มให้พี่เค้า
“พี่ปอม นี่เพื่อนบีม ชื่อมายด์”
“อืม ใช่มายด์ที่ท็อปมันคยจะจีบป่ะ”
“อืม”
“พี่ปอม ผมจะเข้าเรื่องละนะ” ผมรีบพูดแทรกขึ้นก่อนที่พี่เค้าจะชวนคุย
“บีมพูดเลย” ผมเอื้อมไปตบบ่าบีมให้กำลังใจนิดๆ
“พี่ปอม คือว่า บีมมีเรื่องจะปรึกษาอ้ะ”
“เรื่องไรอ้ะ พูดมาดิ”
“คือ พี่ปอมช่วยบีมหน่อยได้มั้ย?”
“พูดมาดิ เดี๋ยวพี่คิดก่อน”
“คือ บีม ชอบ พี่ท็อป”
เงียบ ครับ............ ไร้เสียงใดๆ
ผมมองหน้าพี่ปอมที่ดูช็อคมากๆ ก็ไม่แปลกหรอก อยู่ๆมีคนมาบอกชอบเพื่อน แถมเป็นบีมด้วย
“พี่ปอม?”
“ไม่”
“อ่าว ทำไมอ้ะพี่”ผมรีบท้วง
“พี่คงช่วยบีมไม่ได้ ขอโทษด้วยนะ”
“เฮ้ย พี่ปอมๆ เดี๋ยวดิ คุยกันก่อน”ผมรีบเรียกพี่เค้า เพราะพี่เค้า ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเลย
ผมหันมามองไอ้บีมที่ตอนนี้สลดไปแล้ว ก็น่าอยู่หรอกนะ โดนปฏิเสธแบบนั้น
“เฮ้ย ไม่เป็นไร พี่ปอมไม่ช่วย ยังมีพี่คนอื่นอีก”
“อืม กลับเถอะ เดี๋ยวเราต้องแวะชมรม”
“อ่า อืม”ผมไม่กล้าทักมากเพราะเห็นสีหน้าของบีมแบบ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ระหว่างทาง ผมก็เดินคิดตลอด ทำไมพี่ปอมไม่ช่วย หว่ะ?? คงไม่ได้หวงเพื่อน?
ไม่เข้าใจโว้ยยยย!!
“ที่รักครับ รับสายหน่อย” ผมสะดุ้งเฮือก เพราะเสียงโทรศัพท์นี่แหละ = = ผมหยิบขึ้นมาแล้วรีบรับ
เพราะถ้าไม่รับ มันก็จะดังงี้ไปเรื่อยๆ TT TT
“มีไร”
“อยู่ไหนครับ?”
“กำลังออกจากโรงเรียน”
“หรอ กลับบ้านดีๆนะ วันนี้ไปค้างด้วยไม่ได้ เสียดายจัง”
“ไม่ต้องมาอ้ะดีล่ะ”
“โห พูดงี้ เดี๋ยวทำโทษเลย”
“มาดิ นึกว่ากลัว?”
“เดี๋ยวไปละจะหนาว อย่าลืมสิครับ ผมมีกุญแจแล้ว” (= =!! ลืมสนิท)
“กลับบ้านไปอยู่กับพ่อแม่นั่นแหละดีแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” (หัวเราะได้ใจเชียวนะมรึง)
“กลับดีๆนะครับ เอ็มต้องวางละ รักครับ”
-////////////- (จะหน้าแดงทำไมเนี่ยกรุ!!)
Beam side!!
........คงไม่แปลกหรอกที่พี่ปอมจะปฏิเสธ........
“น้องบีม อย่าลืมเอาโค้ดพวกนี้ไปให้เพื่อนด้วยนะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าพวกพี่จะสอบท่อง”
“ครับ พี่อันหมดแล้วใช่มั้ย?”
“อืม หมดละ กลับบ้านได้ ขอบใจนะที่ช่วย”
“ไม่เป็นไรครับ”
ผมเก็บเอกสารใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจาก ห้องชมรม ความจริงจะเรียกห้องก็ไม่ได้ เพราะมันเป็น
ช็อปงานช่าง ผมอยู่ชมรม วิทยุ ก็ทำคล้ายๆกับพวกคลื่นวิทยุทั่วไป แต่ห้องกระจายเสียงจะอยู่ใน
ช็อปงานช่าง ก็ไม่รู้ใครเป็นคนคิด เพราะมันไม่เกี่ยวกันสักนิด ห้องกระจายเสียงจะเป็นห้องเล็กๆอยู่มุมหนึ่งของช็อป เวลาที่ไม่ได้กระจายเสียง สมาชิกในชมรมก็จะทำกิจกรรมกันในช็อป เลยมีพื้นที่เยอะ
“บีม พี่ขอคุยด้วยหน่อย”ผมชะงักเท้าหยุดแล้ว หันหลังกลับมา พี่ปอมกำลังเดินเข้ามา
“มีไรหรอ พี่ปอม?”
“พี่ถามจริงๆเหอะ เรื่องท็อป ไปชอบมันตรงไหน?”
“เอ่อ ไม่รุ้อ้ะ” (ถามตรงๆงี้จะตอบไงล่ะ?)
“ท็อป มันไม่มีไรดีเลยนะบีม จะชอบมันทำไม?” ผมมองหน้าพี่ปอม คิ้วของพี่ปอมขมวดเข้าหากัน ปากกระตุกแบบไม่พอใจ
“แล้วทำไมพี่ปอมต้องโมโหด้วยอ้ะ?”
“พี่ไม่ได้โมโห”
“แต่พี่ปอมกำลังโมโห”
“เออ โมโหก็ได้ พอใจยัง”
“แล้วทำไม ผมต้องพอใจด้วยอ้ะ”
“บีมอย่าเพิ่งกวนพี่ มากกว่านี้”
“................”
ไม่มีประโยคสนทนาใดๆออกจากปากใคร ผมเลยเงียบเอาไว้ดีกว่า ไม่เข้าใจพี่ปอมจะมาโมโหทำไม แค่ไปขอให้ช่วย ถ้าไม่อยากช่วยก็ไม่น่ามาโมโหงี้ดิ
“เอาเป็นว่าท็อปมันดีไม่พอละกัน”
“ทำไม?”
“ก็เพราะพี่ชอบบีม เพราะงั้น ท็อปดีไม่พอหรอก”
“O_O!!!”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
