หัวข้อ: รักติดเรท!! NC 17+ [up!!! ตอนที่22 จบ 2/02/12]

[dolphins]

สนุกดี และก็หื่น :m25:ดี 555
^
ชอบคู่บีม&ปอม  แบบ "ค่อยๆรักกัน เบา เบา" (หรือเปล่าหว่า) เหอๆ

[DexTunG]

 

[mascot]

  555 เข้าใจผิดจนเป็นเรื่อง

[golove2]

เอ่อ ที่      เอ็มไปก่อนหน้านี้ ก็ขอโทษล่ะกัน



หวานได้ใจมาก ๆ 

[ลูกลิงแสดงตัว]

ทั้งหูทั้งหาง มาครบเซตเลยนะ 

ดีจังที่มันไม่มาม่า 

[jincool]

ไม่ได้เข้ามาตั้งนาน  ดูเหมือนความรักของแต่ล่ะคู่ก็คืบหน้ากันไปมากเลยนะเนี้ย

ตอนแรกที่อ่านๆ ไปเกือบจะไปดักตีหัวเอ็มอยู่แล้วเชียว  คนอาไร้...หลายใจชะมัด  ทำให้หนูมายด์เสียน้ำตาได้ไง

แต่พออ่านไปเรื่อยๆ จนถึงตอนล่าสุด  อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย...คนอะไรน่ารักชะมัด

คราวนี้ก็จะไปดักตีหัวเอ็มเหมือนกัน  แต่ไม่ได้ตีด้วยความโกรธหรอกนะ  แต่ขอพาตัวไปนอนกอดสักคืนสองคืนล่ะกัน

ว่าแต่ไรเตอร์....เอ็มชอบไปที่ไหนบอกหน่อย  จะได้ไปซุ่มถูก

[a_tapha]

    

[win200]

 

[golove2]

 


สโนไวท์กับตัวโตทั้ง 7 หรอ


 

[TamuNe]

      

[LalaBam]

แรงมาก
 


แล้วอีก 3 คนที่เหลืออ่ะ

[mascot]

 

[akihito]

อ่านสโนไวท์มาก็หลายภาค
แต่ถูกใจภาคนี้ที่สุดเลย

[shirakao]

-..- ฮุๆๆ ตอนที่17 มาแล้วคร้าบบบบบ ตอนนี้ อืม ม่านิดๆ ให้จิกหัวใจ ตามอารมณ์ของผู้แต่งหน่อยๆ ฮา~

ผมกำลังแต่งนิทานอีกหลายๆเรื่องอยู่ =w=~ ถ้ามันออกมาดูดีแล้วจะนำมาให้อ่านกันครับ +0+

----------------------------------------------------------------------------------------------

หลังจากที่ผมเดินแยกออกมาผมเลยโทรหาพี่ปอม

“ฮัลโหล พี่ปอมอยู่ไหนอ้ะ?”

“อยู่บ้าน ทำไมหรอ?”

“อืม พี่ปอมมารับหน่อยดิ จะไปบ้านพี่”

“ห๊ะ! จะมาจริงดิ ยังไม่ได้เก็บห้องเลย”

“เดี๋ยวผมไปเก็บให้”

“งั้นหรอ ได้ๆ งั้นพี่ขอ 10นาทีนะ ขอทำให้รกกว่าเดิม”

“= = หมายความว่าไงพี่”

“ไม่มีไรๆ เดี๋ยวพี่รีบไป รอแปป” พอผมวางสายจากพี่ปอมไปผมเลยเดินไปแถวร้านหนังสือ อ่านหนังสือ(ฟรี)ฆ่าเวลาไป ผมเหลือบมองนาฬิกา ผ่านไป 20 นาทีแล้ว พี่ปอมยังไม่โทรมา ผมเลยโทรไปใหม่

“พี่ปอม อยู่ไหนแล้วอ้ะ?”

“เอ่อ เพิ่งจอดรถเสร็จอ้ะ บีมอยู่ตรงไหน”

“อยู่ร้านหนังสือชั้นล่างอ้ะ”

“รอแปป เดี๋ยวพี่วิ่งไป”แล้วพี่ปอมก็วางสายไป ผมเลยเก็บหนังสือเข้าที่เดิม แล้วเดินออกมายืนรอหน้าร้าน ไม่นานผมก็เห็นพี่ปอมวิ่งกระหืดกระหอบมาแต่ไกล พี่ปอมวิ่งมาหยุดที่หน้าผม แล้วพักหายใจสักพัก

“โทษที พอดีพี่หากุญแจรถไม่เจอ”

“ไม่เป็นไร  แต่ช้าบ่อยๆก็ไม่ดี”

“ครับๆ ขอโทษครับ”เสียงพี่ปอมดูสำนึกผิดเล็กน้อย

“บีมเดี๋ยวแวะซื้อของแปป พอดีของกินที่บ้านจะหมดล่ะ”

“อืม ไปดิ” แล้วผมกับพี่ปอมก็เดินเข้ามาร์ท ที่อยู่ห่างจากร้านหนังสือไม่ไกล พี่ปอมเป็นคนเข็นรถเข็น ส่วนผมก็เดินตัวปลิว สบาย ความจริงอยากเข็นมากกว่า ของที่พี่ปอมหยิบส่วนใหญ่เป็นขนม กับมาม่า น้ำอัดลม สารพัดของไร้ประโยชน์

“กินแต่ของไร้สาระนะเนี่ยพี่”

“ไร้สาระตรงไหน ข้าวเย็นพี่นะเนี่ย”พี่ปอมว่าพลางเลือกมาม่า ว่าจะเอารสไรดี

“อ่าว แล้วพ่อแม่พี่อ้ะ?”

“พอดีวันนี้พ่อแม่พี่ไม่อยู่ ไปต่างจังหวัด 3-4 วัน พี่เลยต้องหากินเอง”

“งั้นซื้อกินง่ายกว่ามั้ยเนี่ย = = มีประโยชน์กว่ามาม่าอีก”

“ไม่เอาอ้ะ ถ้าบีมไม่ทำให้พี่กินก็ไม่ต้องมาพูด” แล้วพี่ปอมก็หยิบมาม่ามาแพ็คหนึ่งใส่รถเข็นแล้วเดินงอนไปเลย

“มางอนกันเฉย!”ผมรีบเดินตามพี่ปอมไป แล้วดึงรถเข็น

“ไม่ต้องมางอนเลยพี่ปอม ไม่น่ารัก”

“งั้นทำไงถึงจะน่ารักอ้ะ”

“ทำตัวว่าง่าย”พี่ปอมทำท่าจะเถียงต่อ ผมเลยตัดบทออกไปก่อน

“เดี๋ยวผมไปทำให้กินก็ได้”พี่ปอมนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มออกมา

“จริงนะ งั้นไปซื้อของสดกัน”แล้วพี่ปอมก็จับมือผม แล้วเข็นไปแถวที่ขายเนื้อสัตว์ ระหว่างที่เดินไป ก็มีคนมองบ้างผมรู้สึกอายโคตรๆ แต่ก็ไม่ได้ดึงมือกลับ ผมกับพี่ปอมยืนเลือกเนื้อไก่ กับเนื้อหมู ออกแนวเถียงกันมากกว่าว่าจะซื้ออันไหนไปดี สุดท้ายเลยเอามาทั้งสองอย่าง ผมหยิบสาหร่ายอบแห้งใส่มาแผงหนึ่ง แล้วก็แครอท กระหล่ำปี
แต่ในหัวก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี ว่าจะทำกับข้าวอะไร

“พี่ปอม ชอบกินไรอ้ะ?”

“อืม พี่กินได้หมดอ้ะ ถึงบีมทำไม่อร่อยพี่ก็กิน”

“อ่าว ปาก เดี๋ยวทำแบบหมาไม่กิน ละจะหนาว”

“ง่า อย่าเพิ่งงอนดิ”พี่ปอมหยิกแก้มผมเบาๆ ผมได้แต่เขินจนไม่กล้ามองหน้าพี่เขา

“บีมงอนน่ารักจัง”

“ใครงอน ไม่ได้งอนซะหน่อย”ผมรีบหันขวับกลับมาทันที จังหวะนั้นพี่ปอมขโมยจุ๊บปากผมเบาๆทีนึง ผมค้างนิ่งใบหน้าที่ร้อนผ่าว ผมหันมองซ้ายขวา ไม่มีใครสนใจพวกเรา ผมรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

“ทำไรเนี่ยพี่ปอม”

“ก็มันน่ารักจนห้ามไม่ไหวอ้ะ”พี่ปอมยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่ผมอายแทบจะอยากมุดคอนกรีตหนีให้รู้แล้วรู้รอด

“ไปซื้อไข่กัน พี่อยากกินไข่ดาว”พี่ปอมไม่ลืมจับมือผมแล้วเข็นรถเดินไปด้วยกัน ผมพยายามทำสีหน้าให้ปกติ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะพี่ปอมจับมือผมแน่นไม่มีท่าว่าจะปล่อย พอซื้อของเสร็จพี่ปอมก็ขับมาที่บ้านผม

“ไปบอกแม่ก่อนดิ ท่านจะได้ไม่ห่วง”พี่ปอมบอกเป็นเชิง ผมกับพี่ปอมเลยเดินเข้าไป แม่กำลังขายของให้ลูกค้าอยู่

“แม่ สวัสดีครับ”พี่ปอมยกมือไหว้ แม่หันมามองและส่งยิ้มให้

“ไปไหนกันมาลูก”

“ไปซื้อของมาครับ แม่ วันนี้ผมขอบีมไปนอนค้างเป็นเพื่อนนะครับ อยู่บ้านคนเดียวเหงามาก”พี่ปอมว่าพลางทำเสียงอ้อนๆแม่ ผมอึ้งที่พี่ปอมกล้าขอแม่ไปตรงๆแบบนั้น

“ได้สิ จะพาไปอยู่กี่วันก็ได้ แม่ไม่ว่าหรอก”แม่ผมตอบออกมาแบบไม่ได้คิดไรมากมายตามประสาคนมีลูกชาย

“อ่าว แม่ ไม่รั้งเลย” ผมงอนแม่เล็กน้อย ที่ไม่ห้ามกันเลย

“แหม บีม ไปอยู่เป็นเพื่อนพี่เขาหน่อย ดูสิน่าสงสารจะตาย”พี่ปอมหันมายิ้มให้ผม จนผมรู้สึกหมั่นไส้จริงๆ

“ขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าสิลูก จะให้พี่เขายืนคอยนานๆทำไม”ผมเลยต้องเลยตามเลย เดินขึ้นมาเก็บเสื้อผ้า ใส่กระเป๋าเป้ ผมกะไปนอนวันนี้พรุ่งนี้กลับ เลยเอาไปแค่สองชุด กับของใช้ส่วนตัว พอเสร็จก็เดินลงมา ยัยแบมกำลังเดินเข้าห้อง พอเห็นผมสะพายกระเป๋าก็ยิ้มร่า

“เป็นไรแบม เพ้อไร”

“โห พี่บีม ไม่ได้เพ้อ แต่ครั้งแรกก็ทนเจ็บหน่อยนะ เดี๋ยวน้องสาวจะคอยพยาบาลให้ทีหลัง”ยัยแบมหัวเราะอย่างสะใจแล้วเดินเข้าห้องไป ปล่อยให้ผมงง แต่รู้ว่าถึงไปถามมันก็คงไม่บอก ผมเลยเดินลงมาชั้นล่าง พี่ปอมก็ตีซี้กับแม่ได้ดีเหลือเกิน ถ้าดูเผินๆ คงนึกว่าพี่ปอมเป็นลูกแม่ไปแล้ว แล้วแม่ก็กึ่งไล่ให้ผมออกไปกับพี่ปอมเร็วๆ พอกลับมานั่งที่มอเตอร์ไซต์เพราะจอดไหว้กลางแดด เบาะมันเลยร้อนสุดๆ แต่ก็ต้องนั่ง พี่ปอมส่งหมวกกันน็อกอีกใบมาให้ผมใส่ เป็นหมวกที่ไม่ได้ช่วยป้องกันเลย นอกจากมีดีที่มันน่ารัก ขับไปสักพักก็เลี้ยวเข้าซอย มีบ้านปลูกอยู่หลายหลังแต่ออกแนวอยู่ติดๆกันเป็นแถบ แต่ดูเหมือนจะยังไม่ถึงบ้านพี่ปอม รถเลี้ยวเข้าซอยถัดไปอีก 3 ซอย แล้วเข้าไปจนลึกสุดของซอยถึงจะถึงบ้านพี่ปอม ผมเห็นบ้านพี่ปอมแล้วผมคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ เพราะ เข้ามาลึกๆสุดๆ ร้านค้าที่อยู่ใกล้สุดก็ออกไปไกลพอสมควร

“เป็นไงบ้านพี่”

“โคตรไกล”

“อ่านะ พี่หมายถึงตัวบ้านพี่ ไม่ใช่ทางเข้ามา”

“อ่า ฮา~”ผมมองบ้านพี่ปอมก็ลักษณะแบบบ้านทั่วไป สองชั้นทาสีครีมสลับน้ำตาลมีม้านั่งหน้าชานบ้าน ต้นไม้สูงใหญ่หลายต้นภายในบ้าน ให้ความร่มเงาสบายสุดๆ พี่ปอมจูงมอเตอร์ไซต์มาจอดข้างใน แล้วหิ้วของเดินไปหน้าประตูบ้าน ผมเลยช่วยพี่ปอมถือของ พอเข้ามาในบ้านก็เป็นห้องรับแขกมีโซฟายาว สีครีมหนึ่งตัว โทรทัศน์แบบLCD จอประมาณ 25 นิ้ว ตั้งอยู่ตรงข้ามกับโซฟา มีตู้โชว์ตู้ใหญ่ที่ตั้งคั่นระหว่างห้องทานอาหารกับห้องนั่งเล่นเอาไว้ พี่ปอมพาผมเดินเข้าไปข้างในผ่านที่กินข้าว เดินไปห้องในสุดเป็นห้องครัว ผมเลยวางของบนเคาท์เตอร์แล้วเอาพวกของสดใส่ตู้เย็นส่วนพี่ปอม เดินออกไปปิดประตูหน้าบ้าน พอเก็บของเสร็จผมเลยเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น จังหวะเดียวกับที่พี่ปอมเข้าบ้านมาพอดี พี่ปอมปิดประตูแล้วก็มานั่งข้างๆผม

“บีม ขึ้นข้างบนกัน”พี่ปอมไม่รอคำตอบจากผม แต่จับมือผมแล้วเดินเข้าห้องข้างๆห้องนั่งเล่น คล้ายๆห้องทำงาน แต่มีบันไดขึ้นไปชั้น 2 พอเดินขึ้นมาชั้น 2 ห้องถูกแบ่งออกเป็นสัดส่วน พี่ปอมพาผมเดินไปริมทางเดินสุดแล้วเปิดประตูเข้าไป ผมแทบจะสำลักภาพตรงหน้า ห้องของพี่ปอมรกที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา กางเกงในกองไว้ที่พื้นหลายตัว บางตัวเป็นเลข 8 เสื้อผ้าที่กองบนพื้น ถุงขนมที่กินแล้วไม่ทิ้ง ถ้วยมาม่าอีก พระเจ้า! นี่ห้องคนแน่นะ  ผมหันไปจ้องพี่ปอม พี่ปอมได้แต่ยิ้มแหยๆให้ผม

“จัดให้พี่หน่อยนะ” พี่ปอมซบที่ไหล่ผมแล้วดันหัวเล็กน้อยให้ดูน่ารัก แต่น่าหมั่นไส้มากกว่าครับพี่

“ถ้าไม่จัดคงไม่มีที่นอนแน่ แต่พี่ปอมต้องช่วย”

“คร้าบ”

“ถ้างั้นไปเอาตะกร้าผ้ามา ถุงดำใบใหญ่ๆด้วย”ผมสั่งงานพี่ปอมเสร็จ พี่ปอมก็วิ่งหายลงไป สักพักก็วิ่งกลับมาพร้อมตะกร้าผ้ากับถุงดำ แต่ในตะกร้ามีขนม2-3 ถุง น้ำแช่เย็นอีกสองขวด

“พี่ปอม จัดห้องนะ ไม่ใช่ทัศนศึกษา”

“เพื่อหิวไง พี่ขี้เกียจลง” ผมเลยพอจะเข้าใจสาเหตุห้องรกของพี่บ้างแล้วล่ะ ผมชี้ไปที่กางเกงในที่กองที่พื้น แล้วพยักหน้าให้พี่ปอมเป็นเชิงว่าเก็บซะ! พี่ปอมเหมือนจะรู้หน้าที่เดินเข้าไปเก็บกางเกงในกับเสื้อผ้ายัดใส่ตะกร้า ส่วนผมก็หยิบถุงดำแล้วหาทางเดินเข้าไป โดยที่จะไม่เผลอไปเหยียบอะไรเข้า ผมเก็บพวกถุงขนม ขยะต่างๆใส่ถุงไว้

“บีมพี่เก็บหมดแล้ว ทำไงต่อ”

“เอาตะกร้าผ้าไปไว้นอกห้อง แล้วมาช่วยผม” พี่ปอมเอาตะกร้าผ้าไปวางนอกห้อง แล้วมาช่วยผมเก็บขยะ พอกวาดขยะเริ่มหมด ผมก็ดึงผ้าห่มออกจากเตียง แต่ช๊อคยิ่งกว่า เพราะใต้ผ้าห่ม ยังมีถุงขนมวางอยู่บ้าง โน๊ตบุ๊คที่วางทิ้งไว้ไม่เก็บ ผมหันไปจ้องพี่ปอมเขม็ง พี่ปอมเลยพยายามฝืนยิ้มให้

“เก็บโน๊ตบุ๊คดิ”พี่ปอมทำตามอย่างว่าง่ายส่วนผมก็เก็บขยะ แต่สิ่งเดียวที่สะดุดตาผมคือตุ๊กตาหมีที่ผมเคยให้พี่ปอม มันถูกวางไว้อย่างดีข้างๆหมอนเน่าๆ ที่ไม่รู้ว่าเปลี่ยนปลอกหมอนครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ผมหยิบตุ๊กตาหมีไปวางไว้บนหัวเตียง แล้วจัดการดึงปลอกหมอนออก ตามด้วยผ้าปู พี่ปอมดูจะงงๆ ผมเลยส่งให้พี่ปอมถือ

“เอาไปไว้ข้างนอกซะ ผ้าห่มด้วย”

“แล้วคืนนี้จะเอาไรนอนอ้ะ”

“ก็ปูผ้าใหม่ดิ”ดูเหมือนพี่ปอมจะงงๆกับคำพูดผม

“ผ้าปูใหม่อยู่ไหน?”พี่ปอมส่ายหน้าให้แทนคำตอบ ผมกุมขมับตัวเอง ให้ตายเถอะ!

“พี่โทรไปถามแม่พี่ดิ”แล้วพี่ปอมก็รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกด โทรออก สักพักปลายสายก็รับ พี่ปอมเริ่มถามที่อยู่ของผ้าปูที่นอน ดูเหมือนแม่พี่ปอมจะตกใจไม่น้อย แหงล่ะดูจากสภาพห้องแล้ว พอพี่ปอมวางสายก็เดินออกไปนอกห้องแล้วกลับมาพร้อมผ้าปู

“เอาไว้ข้างนอกก่อน เดี๋ยวเอาหมอน หมอนข้าง ไปตากแดด แล้วก็ต้องกวาดห้องด้วย”

“หา!! เยอะขนาดนั้นเลยหรอ”

“ก็พี่เล่นไม่เก็บห้องเลยอ้ะ อย่าบ่น ไปเอาไม้กวาดมา ที่ตักขยะด้วย”พอพี่ปอมรับคำสั่งเสร็จก็วิ่งหายไป แล้วกลับมาพร้อมไม้กวาดกับที่ตักขยะ ยังดีที่ยังรู้จัก!  ผมเริ่มกวาดห้องเป็นมุมๆไป เพราะ ห้องโสโครกมากๆ พอกวาดฝุ่นตามพื้นมากองเยอะจนเรียกไม่ถูกเลย

“อึ๋ย สกปรก”พี่ปอมอุทานออกมา พลางนั่งกินขนมอยู่บนเตียง

“ก็ห้องพี่นั่นแหละ!”ถ้าเป็นไปได้ผมอยากปาไม้กวาดใส่พี่ปอมจริงๆ หมั่นไส้สุดๆ  กว่าจะกวาดห้องเสร็จก็ปาไปครึ่งชั่วโมงกว่า ผมมัดถุงขยะให้เรียบร้อยแล้วเอามาวางไว้นอกห้อง

“พี่ปอมเปิดหน้าต่างให้แสงเข้ามาหน่อย จะได้ฆ่าเชื้อโรคในห้อง เพื่อโชคดีฆ่าเชื้อขี้เกียจได้ด้วย”

“โห แรง”แล้วพี่ปอมก็เปิดหน้าต่างที่อยู่ข้างๆเตียง

“ทีนี้ก็ไปซักผ้ากัน”ผมหยิบตะกร้าผ้าขึ้นมา พี่ปอมเหมือนรู้งานรีบวิ่งออกมา แล้วเอาตะกร้าไปถือแทน เราเดินลงมาชั้นล่าง แล้วเดินไปยังห้องครัว ที่ห้องครัว มีประตูเปิดไปหลังบ้าน พอเปิดออกมาหลังบ้าน เป็นลานกว้างๆ มีผ้าใบปูเป็นหลังคา ผมเดินตรงไปยังเครื่องซักผ้า แต่หยิบกะละมังใบใหญ่มาวางแทน แล้วเปิดก๊อกน้ำใส่ ได้สักครึ่ง ผมก็ใส่ผงซักฟอกไปพอประมาณ

“พี่ปอม แยกเสื้อ กับกางเกงในออกจากกัน แล้ว แยกผ้าสีด้วย” พี่ปอมเทของในตะกร้าผ้าออกกับพื้นแล้วนั่งแยกผ้า

“เอาเสื้อผ้าใส่กะละมังนี้ ส่วนกางเกงในใส่อีกกะละมัง” พอพี่ปอมเอาผ้าใส่กะละมังแล้ว ผมก็เปิดก๊อกใส่น้ำ พอดีๆ แล้วใส่ผงซักฟอกทั้งสองกะละมัง

“ไมไม่ใช้เครื่องซักผ้าอ้ะ”พี่ปอมนั่งท้วง

“เน่าขนาดนี้ เครื่องซักผ้าไม่สะอาดหรอก”

“เน่าตรงไหนออกจะหอม”พี่ปอมว่าพลางหยิบเสื้อที่ยังไม่ได้ใส่กะละมังมาดม

“แหวะ เหม็นโคตร”พี่ปอมทำหน้ารังเกียจแล้วปาเสื้อ

“เพิ่งรู้รึไง = =   แช่ไว้อย่างนั้นก่อนไปถูห้องกัน พี่ปอมไปเอาไม้ถู น้ำยาถูพื้นแล้วก็กระป๋องใส่น้ำมา”

“โห ได้ที่สั่งใหญ่”พี่ปอมบ่นออกมา

“ไม่ทำ ผมกลับบ้านล่ะ”

“ทำสิครับ ทำอยู่แล้ว ^ ^ บีมไปรอพี่บนห้องเลย เดี๋ยวพี่ตามไป”ผมเลยเดินขึ้นมารอพี่ปอมบนห้อง สักพักพี่ปอมก็เดินเข้ามาหอบไม้ถูพื้นมา ส่วนขวดน้ำยาถูพื้นลอยตุบป่องอยู่ในกระป๋องใส่น้ำ พี่ปอมเอามาวางข้างหน้าผม ผมหยิบขวดน้ำยาออกมาแล้วเทใส่น้ำ

“จุ่มไม้ถูลงไป แล้วคนๆ แล้วก็บิดหมาดๆ ห้ามเปียก”ผมสั่งเสร็จก็นั่งสบายกินขนมอยู่บนเตียง พี่ปอมเหลือบมองแบบลูกหมา หวังจะให้ผมสงสาร แต่เปล่าประโยชน์พี่ ผมชอบแกล้งคน ฮ่าๆๆๆๆ

พี่ปอมบิดผ้าแบบเงอะๆงะๆ ผมเลยอดที่จะแซวไม่ได้

“บิดให้หมาดๆนะพี่ปอม”พี่ปอมทำปากจู๋ใส่ผม แล้วบิดผ้า พอมันเริ่มหมาดพี่ปอมก็ถูไปรอบห้อง ผมหยิบหมอนกับหมอนข้างแล้วเดินออกมา ปล่อยให้พี่ปอมถูไป ผมเดินออกมาหลังบ้านเอาหมอนกับหมอนข้างพาดที่ราวตากแดด จะได้ฆ่าเชื้อโรคกับกลิ่นเน่าๆได้บ้าง พอตากเสร็จ ผมก็เดินไปที่กะละมังเสื้อผ้า แล้วซัก ส่วนกางเกงในรอให้พี่ปอมมาซักเอง ไม่ได้รังเกียจแต่ไม่กล้าหยิบ ฮา~

“บีมพี่ถูห้องเสร็จแล้วทำไรต่ออ้ะ”ผมหันหลังไปพี่ปอมกำลังถือไม้ถูพื้นกับกระป๋องอยู่

“มาซักกางเกงในดิ”

“โห พี่เห็นนั่งซักอยู่นึกว่าจะซักกางเกงในให้พี่อยู่ซะอีก เศร้านะเนี่ย”พี่ปอมทำท่าเหมือนคนร้องไห้

“แค่เกงในซักเองไม่เป็นหรอพี่”

“ซักเป็น แต่อยากให้ที่รักซักให้”ผมรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้ายังไงก็ไม่รู้เลยรีบหันกลับมา

“มาซักๆเถอะน่า”แล้วพี่ปอมก็เลื่อนกะละมังมานั่งข้างๆจนติดกัน เรานั่งซักผ้าด้วยกัน ผมแอบเหล่พี่ปอม เห็นพี่ปอมออกแนวจะเล่นมากกว่าพี่เขา เล่นฟองผงซักฟอกไปมา แล้วก็กอบใส่มือ

“ถ้าคิดจะป้ายบีมนะ หยุดได้เลย”พี่ปอมชะงักเล็กน้อยแล้วหันมามองผม จังหวะนั้น ผมเลยเอาฟองในกะละมังป้ายหน้าพี่ปอมซะ

“ฮ่าๆๆๆๆ”

“โห ขี้โกง งี้ต้องเจอ”พี่ปอมทำท่าจะเอาฟองในกะละมังเกงใน ผมเลยรีบลุกวิ่งหนี ก็กะละมังนั้นมันดูสกปรกกว่านี่นา!!

พี่ปอมวิ่งไล่ตามผม ผมเลยหนี จนพี่ปอมดึงแขนผมทันแล้วรวบไปกอด พี่กอดแน่นจนผมขยับไม่ได้เลย

“พี่ปอมปล่อย”ผมพยายามขัดขืนแต่ดูจะไม่มีผล

“ไม่ปล่อย”

“ถ้าพี่ปอมไม่ปล่อย เดี๋ยวบีมจูบเลย!”ผมเผลอพลั้งปากออกไป

“หืม เอาดิ จูบเลยพี่รออยู่”พี่ปอมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆกว่าเดิม แล้วจูบผม ผมพยายามดิ้นให้หลุดแต่พี่ยังกอดผมแน่นเหมือนเดิม

“ซักผ้ากัน เดี๋ยวซักไม่เสร็จ”แล้วพี่ปอมก็เดินกลับไปนั่งซักผ้าต่อ ปล่อยให้ผมยืนเขินเก้อ ให้ตายเถอะ!! ให้เขินแล้วจากไป!  ผมเลยเดินไปนั่งซักผ้าต่อ แต่คราวนี้เขยิบกะละมังออก ให้รู้ซะบ้าง! พี่ปอมเขยิบกะละมังตาม

“อะไรแค่นี้งอน”

“ไร ใครงอน?”

“ไม่ต้องงอนหรอก คืนนี้อยู่กับพี่เดี๋ยว.. ไม่พูดดีกว่า”

“เดี๋ยวไรพี่ปอม บอกมาเลย”ผมหันขวับไปทางพี่ปอม แต่ก็ต้องชะงักเพราะพี่ปอมจ่อหน้ารออยู่ ปากผมกับพี่ปอมชนกันแต่แค่ไม่กี่วิ เพราะผมตกใจเกือบหงายหลังล้มไป!

“เล่นไรเนี่ย ตกใจหมด!”

“ฮ่าๆๆ แกล้งคนน่ารัก”แล้วพี่ปอมก็ซักผ้าต่อ ผมหมั่นไส้พี่ปอมสุดๆ แต่ทำไรไม่ได้ เลยขยี้ผ้าแรงๆแทน

กว่าจะซักผ้า แล้วเอาขึ้นตากเสร็จก็ 4 โมงเย็นกว่า แล้ว ผมกับพี่ปอมเข้ามานอนกลิ้งตากแอร์กันที่ห้องนั่งเล่นเพราะหมดแรงสุดๆ สักพักออกแนวทนไม่ไหว เลยไปต้มมาม่ากินกัน แล้วมานั่งดูทีวี สักพักเริ่มเบื่อผมกับพี่ปอมเลยเดินขึ้นข้างบน แล้วช่วยกันปูผ้าปูที่นอน พอปูเสร็จพี่ปอมก็กลิ้งไปมาบนเตียง ด้วยความหมั่นไส้ที่สะสมมา ผมเลยโดดทับพี่ปอมซะเลย

“โอ๊ยย!!”

“เจ็บอ้ะ บีมใจร้าย”พี่ปอมกอดผมไว้แน่น ทั้งๆที่ปากบอกว่าเจ็บ ผมพยายามดันหน้าพี่ปอมออก เพราะพี่ปอมพยายามจะจูบ

“หยุดเลยพี่ปอม อย่าคิด”

“โห ขอจุ๊บหน่อยดิ บีมใจร้าย”ผมพยายามดันหน้าพี่ปอมให้ออกห่าง แต่จู่ๆมือผมก็ถูกรวบไว้ พี่ปอมนอนทับผมแล้วจูบ ลิ้นสากๆที่พยายามจะแทรกสอดเข้ามา ผมพยายามเม้มไว้ ขอแกล้งนิด ฮา~  พี่ปอมเลยจักจี้ที่เอวผม พอได้จังหวะพี่ปอมก็แทรกลิ้นเข้ามาทันที จนผมขัดขืนไม่ได้อีก



“ปอม ทำไรอยู่นะ แม่เรียกทำไมไม่ไปเปิดประตู” พวกผมสองคนแทบจะตั้งตัวไม่ทัน เมื่ออยู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงดังเข้ามา แต่ดูเหมือนจะช้าไป ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูดูเหมือนจะตกใจไม่น้อย

“แม่”พี่ปอมอุทานออกมา ผมรู้สึกประหม่าจนทำไรไม่ถูก

“แม่กลับมามีไรหรอ”   แต่แม่พี่ปอมไม่ตอบกลับมา ท่านนิ่งเงียบแล้วมองผมสองคนแบบครุ่นคิด ผมรู้สึกกังวลจนทำไรไม่ถูกได้แต่นั่งก้มหน้าหลบสายตา

“ปอม แม่ว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน แต่พาน้องเขาไปส่งที่บ้านก่อนดีกว่า”แล้วแม่พี่ปอมก็เดินลงไป

“บีมไม่เป็นไรนะ”พี่ปอมโอบไหล่ผมไว้

“ไม่ต้องเครียด เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้าน ส่วนเรื่องแม่ เดี๋ยวพี่คุยเอง”ผมพยักหน้าอย่างว่าง่าย ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเจอกับแม่พี่ปอมในสภาพแบบนี้ ผมหยิบกระเป๋าเป้แล้วเดินตามพี่ปอมลงไป พอผ่านห้องนั่งเล่นผมเห็นแม่กับพ่อพี่ปอมนั่งคุยกันอยู่สีหน้าเคร่งเครียด

“เดี๋ยวปอมมานะ” พอพวกท่านหันมา ผมเลยยกมือไหว้ พวกท่านรับไหว้ผม แล้วพยายามยิ้มให้ ผมรู้สึกอึดอัดไม่น้อยเลยรีบเดินออกไป ผมซ้อนท้ายมอไซต์พี่ปอมเหมือนเดิม แต่ขากลับดูเหมือนมันจะช้ากว่าขามา หัวของผมรู้สึกว่างเปล่า  ถ้าแม่รู้จะมีอาการแบบนี้รึเปล่านะ   แค่คิดผมก็ทำไรไม่ถูกแล้ว ผมไม่อยากทำให้พ่อแม่เสียใจ
พี่ปอมเองก็คงเหมือนกัน พอพี่ปอมมาจอดหน้าบ้าน ผมก็โบกมือลาพี่ปอมแล้วเดินเข้าบ้าน แม่ดูจะงงๆที่เห็นผมกลับมา

“บีม มีไรหรอลูก?”แม่เดินมาหาผมแล้วลูบหัว

“ไม่มีไรหรอกแม่ พอดีพ่อแม่พี่ปอมเขากลับมา ผมเกรงใจ ก็เลยว่ากลับดีกว่า”

“งั้นหรอ ถ้างั้นก็เอาของไปเก็บเถอะลูก”ผมเลยเดินขึ้นชั้นบน ระหว่างที่เดินขึ้นบันได ผมเดินสวนกับยัยแบม ดูน้องสาวจะตกใจไม่น้อยที่เห็นผม แต่ผมไม่ได้พูดไร แล้วเดินขึ้นต่อไป ยัยแบมเดินตามผมขึ้นมาด้วย คงจะดูอาการผมออก พอผมเข้าห้องตัวเอง ยัยแบม ก็จัดการปิดประตูล็อกห้องเรียบร้อย

“พี่บีมเป็นไรอ้ะ ทะเลาะกับพี่ปอมหรอ”

“ป่าวอ้ะ พอดีมัน..”ผมอยากจะเล่าแต่ก็รู้สึกเหมือนมีไรจุกอยู่ที่คอ

“พี่บีม” น้ำตาของผมไหลออกมาช้าๆ ยัยแบมปรี่เข้ามากอดผม ผมกอดน้องสาวแน่น ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไง
ในใจก็ไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจ แต่ถ้าต้องเลิกกับพี่ปอมผมเองก็ไม่ต้องการ ผมจะทำยังไงดี
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ถ้าหลายคนอ่านแล้วรู้สึกไม่ชอบต้องขออภัยด้วยนะครับ พอดีช่วงนี้ ผมอกหักอ่านะ ฮา~ อารมณ์เลยหมองไปนิด แบบ ขอระบายนิด ฮา แอบรักเพื่อนมันจี๊ดมากคับ แถมมันชอบเพื่อนซี้ผมอีก ผมเลยได้แต่ = = พยายามทำให้ปกติ แต่ ในใจเจ็บสุดๆ

[kokikung]

+1ให้ไรเตอร์เน้ออออออออ

น่ารักมากอ่าเรื่องนี้ใสๆๆปนหื่น

ฮ่าๆๆๆๆๆ เอ็มหื่นมากกแอบจิตนิดๆๆๆ

ฮ่าๆๆๆแต่พี่ปอมน่ารักอ่ามากๆๆด้วยสงสัยรักน้องมากๆๆแน่ๆๆ

แต่งานเข้าอ่าแม่พี่ปอมจะทำไรหว่าๆๆ

หวังว่าคงไม่ได้ให้เลิกกันหรอกนะ

[pinkky_kiku]

แจ็คพอตแตกสุดๆเลย แม่กะพ่อกลับมาไม่มีบอกอ่ะ เฮ้อ
ทำอะไรไม่ระวังเลยนะพี่ปอมเนี่ยะ

ส่วนคนเขียนก็อย่าคิดมากนะคะ อย่าปิดกั้นตัวเองนะ
เด๋วก็มีคนใหม่เข้ามาในจังหวะที่ใช่ ถือซะว่า เค้าไม่ได้คู่เรานะ
เป็นกำลังใจให้ค่า 

[golove2]

เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์จ้า

 

[tawan]

เป็นกำลังใจให้นะ

สู้ ๆ กับชีวิต

 

[sa~waii]

เป็นกำลังใจให้นะไรท์เตอร์ สู้ๆนะ

[YELLOWSTAR]

 

หวังว่าพ่อแม่พี่ปอมคงไม่ว่าอะไรน่ะ

ไม่อยากให้ต้องเลิกกันอ่ะ  เศร้า

[aphanite]

อ๊ากกกก

อยากรู้ ๆ

บางครั้งเราทำได้แค่เพียงยอมรับและเข้าใจน่ะค่ะคุนพ่อคุนแม่

[Akad3ar]

พี่ปอมสู้เค้านะ

คุณแม่ อย่าดราม่าเลยนะคะ

[win200]

อย่าดราม่าน้า

[tarkung]

สนับสนุนเรื่องนี้ด้วยคน

จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปนะครับ

หวังว่าจะได้อ่านจนจบนะครับ

[slurpee04]

เฮ้อ !จี๊ดใช่ปะ

เราก็เคย โครตจี๊ดอ่า TT"

[dokjarn]

เป็นกำลังใจให้ครับ

เรื่องมันผ่านมา...ไม่นาน...มันก็จะผ่านไป

แข็งใจไว้  ไม่แน่จริง ไม่อยู่มาถึงป่านนี้หร็อก

สู้ สู้

[ღiสุดขอบiღ]

โอ้...เข้ามาปุ๊บเจอมาม่าทันทีเลย สงสารบีม แต่อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้เลยน้าหนูบีม เฮ้อ...

พักนี้เจอแต่ดราม่า จิตใจห่อเหี่ยวจริง...

[TanyaPuech]

 


ดราม่าอีกแล้ว

แต่มิเป็นไร  ไม่หนักหนักหนาสาหัสมาก 555

ส่วนชีวิตไรเตอร์  สู้ๆๆ  ผู้ชายยังมีอีกเยอะ  อย่าได้แคร์

[Dee^daY]

ติดเรท ..ฉ.. ซะด้วย

[mascot]

สู้สู้นะไรเตอร์ แล้วมันก็จะผ่านไป